Ik vraag me af waarom Mira zo tegen magie is, het lijkt me juist leuk om te kunnen 'toveren',.
Ga zo door!
Groetjes Maaike
Makiara
Dat was een fijn lang stukje
Ik vraag me af waarom Mira zo tegen magie is, het lijkt me juist leuk om te kunnen 'toveren',.
Ga zo door!
Groetjes Maaike
Ik vraag me af waarom Mira zo tegen magie is, het lijkt me juist leuk om te kunnen 'toveren',.
Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Sorry dat het zo lang duurt.... Ik heb geen inspiratie 
’s Avonds verraste Durio ons met een ‘kampvuurverhaal’. We waren wat eerder gestopt om kamp op te slaan omdat we allemaal toch wel wat vermoeid waren van het vele lopen. Durio had ons eten geschoten en we zaten met z’n drieën voor het eerst sinds begin de tocht met volle buik van de warmte van het vuur te genieten. We keken in het vuur, de dansende vlammen, in een moment van vrede en rust. Dat moment werd doorbroken door Durio, die zijn keel schraapte.
‘Ik… Ik heb een verhaal.’
Hij klonk wat onzeker, niet wetend of wij wel waardering zouden hebben voor een verhaal. Gelukkig voor hem waren Randio en ik erg enthousiast.
‘Vertel!’ Randio moedigde hem aan.
Ik knikte. ‘Het lijkt me leuk om je verhaal te horen.’
Onzeker schoten zijn ogen van Randio naar mij.
‘O-oké. Hier komt het.’ Zijn ogen dwaalden weer af naar het vuur.
‘Heel lang geleden, toen mensen nog niet bestonden, werd onze wereld niet bevolkt door mensen, maar door Goden. En er was één Godin, zo beeldschoon, zo perfect dat geen van de Goden haar om haar hand durfde te vragen. Haar schoonheid was té veel voor hun. Deze Godin was perfect gebouwd, had een perzikzachte, roomwitte huid, lang en weelderig donkerbruin haar en de meest prachtige groene ogen, die de kleur van bladeren hadden. Ze heette Aya. Aya was zo mooi, dat de Godinnen niet met haar wilden praten uit jaloezie. De Goden wilden dat niet, omdat ze haar alleen maar konden aankijken als ze bij haar stonden. Dus Aya was eenzaam. Op een dag wandelde Aya door een grasveld. Ze huppelde en danste omdat de zon haar gezelschap hield. Ze hief haar perfecte hoofd omhoog en genoot van de warmte op haar gezicht. De Zon keek toe, hoe prachtig Aya wel niet was en hoe gelukkig ze was in zijn bijzijn. De Zon sprak Aya aan, en Aya was heel gelukkig dat ze niet alleen was, en dat er wel iemand met haar wou praten. Al snel werd de Zon verliefd op Aya, en de twee werden geliefden. Hij leerde Aya hoe ze vuur moest maken. Aan het eind van elke dag nam de Zon met spijt afscheid van haar, en Aya maakte zich klaar voor de nacht. Op een avond besloot Aya weer te gaan wandelen. In het donker waadde ze zich in de rivier en waste ze zichzelf, onder het toeziend oog van de Maan. De Maan keek toe, hoe prachtig Aya wel niet was en hoe gelukkig ze was in haar bijzijn. De Maan sprak Aya aan, en Aya was heel gelukkig dat ze niet alleen was, en dat er wel iemand met haar wou praten. Ook de Maan werd verliefd op haar, en de twee werden minnaressen. Aya hield net zo veel van de Zon als van de Maan, en aangezien de twee elkaar niet zagen kon ze ook van beiden blijven houden.
Helaas hoorde de Zon van een vogel dat Aya hem bedroog met de Maan, en hij werd ontzettend kwaad. Hij, en hij alleen zou haar schoonheid bezitten, haar liefde. Dus de Zon viel de Maan aan, en dat zorgde voor een maansverduistering. In zijn woede stak de Zon de aarde in brand. Arme Aya, verbrandde levend met de aarde mee. Toen de Zon dit doorhad was hij heel erg verdrietig, en had hij er spijt van. De Maan was haar minnares kwijt, en ook zij was heel verdrietig. Samen rouwden zij om Aya en besloten om nooit meer ruzie te maken. Sterker nog, ze zouden elkaar niet meer tegenkomen. De Zon en de Maan gingen ieder hun eigen weg. Maar soms zie je ze nog samen, rouwen om Aya, bij de maan- en zonsverduisteringen.’
Het duurde even voordat Randio en ik doorhadden dat het verhaal was afgelopen. Ik glimlachte naar Durio toen hij opkeek om onze reacties te peilen.
‘Ik vond het een mooi verhaal.’
Randio knikte instemmend en ging liggen.
‘Het was mooi.’
Durio glimlachte tevreden. ‘Ik neem de eerste wacht.’ Hij leunde tegen een boom. ‘Welterusten.’
‘Welterusten’ fluisterde ik naar Randio en Durio.
‘Welterusten, Aya.’ Hoorde ik zacht van Randio.
Ik grinnikte zachtjes. Bij de beschrijving van Aya’s schoonheid had Randio alleen maar mij aangestaard. Ik zuchtte, en viel langzaam in slaap.
’s Avonds verraste Durio ons met een ‘kampvuurverhaal’. We waren wat eerder gestopt om kamp op te slaan omdat we allemaal toch wel wat vermoeid waren van het vele lopen. Durio had ons eten geschoten en we zaten met z’n drieën voor het eerst sinds begin de tocht met volle buik van de warmte van het vuur te genieten. We keken in het vuur, de dansende vlammen, in een moment van vrede en rust. Dat moment werd doorbroken door Durio, die zijn keel schraapte.
‘Ik… Ik heb een verhaal.’
Hij klonk wat onzeker, niet wetend of wij wel waardering zouden hebben voor een verhaal. Gelukkig voor hem waren Randio en ik erg enthousiast.
‘Vertel!’ Randio moedigde hem aan.
Ik knikte. ‘Het lijkt me leuk om je verhaal te horen.’
Onzeker schoten zijn ogen van Randio naar mij.
‘O-oké. Hier komt het.’ Zijn ogen dwaalden weer af naar het vuur.
‘Heel lang geleden, toen mensen nog niet bestonden, werd onze wereld niet bevolkt door mensen, maar door Goden. En er was één Godin, zo beeldschoon, zo perfect dat geen van de Goden haar om haar hand durfde te vragen. Haar schoonheid was té veel voor hun. Deze Godin was perfect gebouwd, had een perzikzachte, roomwitte huid, lang en weelderig donkerbruin haar en de meest prachtige groene ogen, die de kleur van bladeren hadden. Ze heette Aya. Aya was zo mooi, dat de Godinnen niet met haar wilden praten uit jaloezie. De Goden wilden dat niet, omdat ze haar alleen maar konden aankijken als ze bij haar stonden. Dus Aya was eenzaam. Op een dag wandelde Aya door een grasveld. Ze huppelde en danste omdat de zon haar gezelschap hield. Ze hief haar perfecte hoofd omhoog en genoot van de warmte op haar gezicht. De Zon keek toe, hoe prachtig Aya wel niet was en hoe gelukkig ze was in zijn bijzijn. De Zon sprak Aya aan, en Aya was heel gelukkig dat ze niet alleen was, en dat er wel iemand met haar wou praten. Al snel werd de Zon verliefd op Aya, en de twee werden geliefden. Hij leerde Aya hoe ze vuur moest maken. Aan het eind van elke dag nam de Zon met spijt afscheid van haar, en Aya maakte zich klaar voor de nacht. Op een avond besloot Aya weer te gaan wandelen. In het donker waadde ze zich in de rivier en waste ze zichzelf, onder het toeziend oog van de Maan. De Maan keek toe, hoe prachtig Aya wel niet was en hoe gelukkig ze was in haar bijzijn. De Maan sprak Aya aan, en Aya was heel gelukkig dat ze niet alleen was, en dat er wel iemand met haar wou praten. Ook de Maan werd verliefd op haar, en de twee werden minnaressen. Aya hield net zo veel van de Zon als van de Maan, en aangezien de twee elkaar niet zagen kon ze ook van beiden blijven houden.
Helaas hoorde de Zon van een vogel dat Aya hem bedroog met de Maan, en hij werd ontzettend kwaad. Hij, en hij alleen zou haar schoonheid bezitten, haar liefde. Dus de Zon viel de Maan aan, en dat zorgde voor een maansverduistering. In zijn woede stak de Zon de aarde in brand. Arme Aya, verbrandde levend met de aarde mee. Toen de Zon dit doorhad was hij heel erg verdrietig, en had hij er spijt van. De Maan was haar minnares kwijt, en ook zij was heel verdrietig. Samen rouwden zij om Aya en besloten om nooit meer ruzie te maken. Sterker nog, ze zouden elkaar niet meer tegenkomen. De Zon en de Maan gingen ieder hun eigen weg. Maar soms zie je ze nog samen, rouwen om Aya, bij de maan- en zonsverduisteringen.’
Het duurde even voordat Randio en ik doorhadden dat het verhaal was afgelopen. Ik glimlachte naar Durio toen hij opkeek om onze reacties te peilen.
‘Ik vond het een mooi verhaal.’
Randio knikte instemmend en ging liggen.
‘Het was mooi.’
Durio glimlachte tevreden. ‘Ik neem de eerste wacht.’ Hij leunde tegen een boom. ‘Welterusten.’
‘Welterusten’ fluisterde ik naar Randio en Durio.
‘Welterusten, Aya.’ Hoorde ik zacht van Randio.
Ik grinnikte zachtjes. Bij de beschrijving van Aya’s schoonheid had Randio alleen maar mij aangestaard. Ik zuchtte, en viel langzaam in slaap.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Mooi verhaaltje 
Hoe ben je erop gekomen want het is egt prachitg, nu weet ik eindelijk wrm er zonsverduistering plaats vind 
Het einde was niet zo mooi omdat Aya dood ging. Het is toch een mythe? Oja weetje trouwens dat in het Turks Ay maan betekent? Heb je bewust voor die naam gekozen._.
Verder heb ik niks te zeggen, vooral omdat ik slaap heb ;P
Was een leuk verhaaltje voor het slapen gaan!
Keep going!
XxJenna
Hoe ben je erop gekomen want het is egt prachitg, nu weet ik eindelijk wrm er zonsverduistering plaats vind Het einde was niet zo mooi omdat Aya dood ging. Het is toch een mythe? Oja weetje trouwens dat in het Turks Ay maan betekent? Heb je bewust voor die naam gekozen._.
Verder heb ik niks te zeggen, vooral omdat ik slaap heb ;P
Was een leuk verhaaltje voor het slapen gaan!
Keep going!
XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Ik heb werkelijk waar geen flauw idee hoe ik daarop ben gekomen. Maar ik zit even vast met het verhaal, dus het leek me wel leuk om het erin te doen.
Tja, mythe's hebben ook niet altijd een happy end Nee dat wist ik niet, ik heb de naam gekozen omdat Ai in het chinees liefde betekend
Ik hoop snel weer verder te kunnen...
Tja, mythe's hebben ook niet altijd een happy end
Nee dat wist ik niet, ik heb de naam gekozen omdat Ai in het chinees liefde betekend Ik hoop snel weer verder te kunnen...
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Mooie mythe! Zielig einde dat wel... maar het past er goed bij 
Ga zo door! Succes met je "writersblock" op het verhaal. Ik zou zeggen.. probeer gewoon iets te schrijven. Desnoods duik je even de toekomst in, en schrijf wat er gebeurt als ze in de stad komen, waar ze heen gaan?
Ga zo door! Succes met je "writersblock" op het verhaal. Ik zou zeggen.. probeer gewoon iets te schrijven. Desnoods duik je even de toekomst in, en schrijf wat er gebeurt als ze in de stad komen, waar ze heen gaan?
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
6.
Na een aantal dagen gereisd te hebben en niets anders gezien te hebben dan het groene bos waar we ons in bevonden, begonnen we sporen te zien van de bewoonde wereld. Voeten van stropers of wandelaars hadden paden uitgesleten tussen de gewassen. Als we goed luisterden kon je af en toe een klok horen luiden. Wild liet zich steeds minder zien naarmate we dichter bij de grens kwamen tussen de kalmte van het bos en de drukte van de beschaving. We hadden overlegd, en het leek ons goed om even onder de bevolking te komen. Durio wilde een nieuwe waterbuidel kopen en ik had garen nodig, het laatste had ik gebruikt om mijn mantel te repareren. Het was waar dat we van de meeste producten -met een beetje fantasie- voorzien konden worden in het bos, maar wanneer ons de kans werd gegeven om spullen van een goede kwaliteit op te pikken, namen we die graag aan. Ik had geen geld bij me, maar Randio had aangegeven dat hij ons zou voorzien. Niet alleen kwamen we onder het volk om ons te voorzien van bepaalde benodigheden, ook waren we van plan wat rond te vragen over de situatie waar we ons in bevonden. Was de koning echt van plan alle Gebondenen uit te roeien?! We zouden opsplitsen, en informatie verzamelen. Ik had met Mira afgesproken dat ze aan de rand van het bos kon blijven, maar ze mocht niet worden gezien. Hetzelfde had Randio afgesproken met Lihu. Basil zou doen waar hij zin in had, hij zou toch niet zo opvallen, aangezien haviken niet zo zelden voorkwamen in dorpen en steden. Ze waren goede boodschappers. Wel besloot Durio hem te vermommen door een kokertje aan zijn poot te bevestigen, zo leek hij net een echte boodschaphavik.
We kwamen aan bij de rand van het bos en stapten op een zandweg. Waar de zandweg uitmondde in een met kinderkopjes verharde weg werd deze overbrugd door een grote, versierde stenen rondboog. Ik hoorde gerommel en stapte haastig naar achter toen er twee ezels met een wagen langs kwamen gedenderd. Op de wagen zat een nors uitziende, grijze man, in armoedige kleren gehuld.
'Pààs d'r op!' Brulde hij toen de jongens -naar zijn zin- niet snel genoeg achteruit stapten. Durio keek de wagen verbaasd na en Randio trok een gezicht alsof hij niet meer wist wat hij moest denken. Stiekem lachte ik. Dat beeld zou ik in mijn hoofd opslaan om later nog een keer van te kunnen genieten.
'Leuke kennismaking met de bewoonde wereld...' Mompelend trok Durio zijn grijze mantel recht, overduidelijk zijn boog en koker missend. Het leek ons verstandiger om zonder zichtbare wapens onder de mensen te komen, maar elk van ons had zo zijn verborgen wapens.
Ik glimlachte en keek goed uit alvorens een tweede poging te wagen met het op de zandweg stappen. De jongens volgden me, en we liepen onder de rondboog door. Het was raar om kinderkopjes te voelen door de dunne zolen van mijn laarzen, zo erg was ik gewend geraakt aan de natuur. Mijn ogen gingen van mijn laarzen naar de uitgestrekte markt die voor ons lag. Er stonden kraampjes met koopwaar en het krioelde er van de mensen. Massa's vrouwen verdrongen zich bij een stoffenkraam om de mooiste stof te kunnen vergaren en de marktkooplui brulden om het hardst om hun koopwaar aan te prijzen. Ik lachte hardop, verrukt over de levendigheid van de mensen. Mijn blik viel op een garenkraam, waar het gek genoeg niet zo druk was. Daar kon ik zeker mijn groene garen kopen zodat ik mijn mantel kon repareren.
'Randio? Kan ik wat geld krijgen voor garen?' Vroeg ik met mijn mooiste stem en hem verleidelijk aankijkend. Meteen werd zijn hoofd knalrood -ik was ondertussen zo'n extreme reactie van hem wel gewend- en hij stotterde iets alvorens me een kleine beurs aan te rijken. Ik haalde er een paar munten uit zonder specifiek te kijken hoeveel het was. Er zaten enkele guldens tussen, dus ik zou zowieso genoeg hebben. Nadat ik de beurs terug had gegeven aan de roodhoofdige en roodharige Randio, nam ik afscheid van beiden en mengde ik me tussen het 'gewone' volk. In het bos had ik me nog afgevraagd of ik niet te veel zou opvallen, een vrouw in een broek was niet typisch voor dorpen en steden. Daarom had ik met mijn laatste garen van mijn kapotte mantel een tijdelijke lange rok gemaakt. Nu liep ik door het dorp als een gewoon dorpsmeisje, gekleed in een witte blouse, ingestopt in de lange, groene rok met daaronder mijn laarzen. Mijn haar hing in een losse vlecht op mijn rug. Aan mijn been vastgegespt, droeg ik een dolk en in mijn linkerlaars zat er nog een. Gewoon, voor het geval dat. Ik waadde me in een menigte die voor een zilverpoetskraam en duwde me er door heen totdat ik voor de garenkraam stond. Ik liet mijn ogen over alle verschillende soorten garen glijden, ik had nooit geweten dat er zóveel verschillende kleuren en soorten garen bestonden. voor mij kuchte iemand en ik keek op. En zwartharige vrouw met een lief gezicht keek me glimlachend aan.
'Dat wordt moeilijk kiezen, he meiske! Het zijn er zo veel!'
Ik glimlachte naar haar. 'Zeker mevrouw, en een mooie collectie ook!' Slijmen kon nooit kwaad bij kooplui.
Ze lachte hartelijk en haar zwarte lokken dansten op en neer, haar ietwat bolle gezicht omlijstend.
'Waarvoor heb je 't nodig, meiske, dan kan ik je helpen.'
Ik begon de vrouw te mogen. Zij leek niet zo'n kramer die niks anders deed dan zijn of haar eigen materiaal de hemel in prijzen.
'Ik moet een mantel repareren, mevrouw.'
'Loat dat gemevrouw maar zitten, zo oud ben ik nou ook weer niet! En als je snel stoffen moet repareren is dit soort garen geschikt, egaal wat voor stof je wilt repareren.' De vrouw wees naar een kistje met verschillende kleuren garenklosjes erin. Ik pakte een groene eruit en hield hem voor mijn mantel/rok om de kleur te vergelijken.
'Dus die wil je repareren,' constateerde de vrouw, 'dan is 't beter als je die andere pakt, meiske. Die kleur lijkt er meer op.'
Ik keek naar het klosje wat de vrouw aanwees en zag dat ze gelijk had. Nadat ik het klosje had teruggelegd pakte ik de ander en vergeleek opnieuw de kleur. Ik knikte. Deze was goed.
'Hoeveel kost deze?' Vroeg ik, en ik had besloten om niet te proberen af te dingen, de vrouw had me goed geholpen.
'Voor zo'n jong ding als jij...' Ze dacht even na. ' Zes slommers, dat lijkt me een mooi prijsje.'
Weer knikte ik. Zes slom was niet veel voor een goed klosje garen. Een kriegelige koopman had er minstens zeventien voor gevraagd. Ik pakte het geld uit mijn buideltje en keek eens goed wat ik gepakt had. Ik hapte naar adem toen ik zag wat er op mijn hand lag. Een paar sinken, vier slommers, drie gulden, en een hele bronzen nark! Hoe kwam Randio in hemelsnaam aan een nark?! Ik veegde snel het geld terug in de buidel, op een gulden na, die ik aan de marktkoopvrouw overhandigde. Ze rommelde even in haar geldbuidel en gaf me 14 slommers terug. Glimlachend, maar nog een beetje met mijn gedachten bij de hoeveelheid geld die ik opeens bezat zei ik de vrouw gedag en liep ik naar de rand van de markt. De jongens kon ik nergens zien, die waren vast ook hun benodigdheden aan het kopen.
Na een aantal dagen gereisd te hebben en niets anders gezien te hebben dan het groene bos waar we ons in bevonden, begonnen we sporen te zien van de bewoonde wereld. Voeten van stropers of wandelaars hadden paden uitgesleten tussen de gewassen. Als we goed luisterden kon je af en toe een klok horen luiden. Wild liet zich steeds minder zien naarmate we dichter bij de grens kwamen tussen de kalmte van het bos en de drukte van de beschaving. We hadden overlegd, en het leek ons goed om even onder de bevolking te komen. Durio wilde een nieuwe waterbuidel kopen en ik had garen nodig, het laatste had ik gebruikt om mijn mantel te repareren. Het was waar dat we van de meeste producten -met een beetje fantasie- voorzien konden worden in het bos, maar wanneer ons de kans werd gegeven om spullen van een goede kwaliteit op te pikken, namen we die graag aan. Ik had geen geld bij me, maar Randio had aangegeven dat hij ons zou voorzien. Niet alleen kwamen we onder het volk om ons te voorzien van bepaalde benodigheden, ook waren we van plan wat rond te vragen over de situatie waar we ons in bevonden. Was de koning echt van plan alle Gebondenen uit te roeien?! We zouden opsplitsen, en informatie verzamelen. Ik had met Mira afgesproken dat ze aan de rand van het bos kon blijven, maar ze mocht niet worden gezien. Hetzelfde had Randio afgesproken met Lihu. Basil zou doen waar hij zin in had, hij zou toch niet zo opvallen, aangezien haviken niet zo zelden voorkwamen in dorpen en steden. Ze waren goede boodschappers. Wel besloot Durio hem te vermommen door een kokertje aan zijn poot te bevestigen, zo leek hij net een echte boodschaphavik.
We kwamen aan bij de rand van het bos en stapten op een zandweg. Waar de zandweg uitmondde in een met kinderkopjes verharde weg werd deze overbrugd door een grote, versierde stenen rondboog. Ik hoorde gerommel en stapte haastig naar achter toen er twee ezels met een wagen langs kwamen gedenderd. Op de wagen zat een nors uitziende, grijze man, in armoedige kleren gehuld.
'Pààs d'r op!' Brulde hij toen de jongens -naar zijn zin- niet snel genoeg achteruit stapten. Durio keek de wagen verbaasd na en Randio trok een gezicht alsof hij niet meer wist wat hij moest denken. Stiekem lachte ik. Dat beeld zou ik in mijn hoofd opslaan om later nog een keer van te kunnen genieten.
'Leuke kennismaking met de bewoonde wereld...' Mompelend trok Durio zijn grijze mantel recht, overduidelijk zijn boog en koker missend. Het leek ons verstandiger om zonder zichtbare wapens onder de mensen te komen, maar elk van ons had zo zijn verborgen wapens.
Ik glimlachte en keek goed uit alvorens een tweede poging te wagen met het op de zandweg stappen. De jongens volgden me, en we liepen onder de rondboog door. Het was raar om kinderkopjes te voelen door de dunne zolen van mijn laarzen, zo erg was ik gewend geraakt aan de natuur. Mijn ogen gingen van mijn laarzen naar de uitgestrekte markt die voor ons lag. Er stonden kraampjes met koopwaar en het krioelde er van de mensen. Massa's vrouwen verdrongen zich bij een stoffenkraam om de mooiste stof te kunnen vergaren en de marktkooplui brulden om het hardst om hun koopwaar aan te prijzen. Ik lachte hardop, verrukt over de levendigheid van de mensen. Mijn blik viel op een garenkraam, waar het gek genoeg niet zo druk was. Daar kon ik zeker mijn groene garen kopen zodat ik mijn mantel kon repareren.
'Randio? Kan ik wat geld krijgen voor garen?' Vroeg ik met mijn mooiste stem en hem verleidelijk aankijkend. Meteen werd zijn hoofd knalrood -ik was ondertussen zo'n extreme reactie van hem wel gewend- en hij stotterde iets alvorens me een kleine beurs aan te rijken. Ik haalde er een paar munten uit zonder specifiek te kijken hoeveel het was. Er zaten enkele guldens tussen, dus ik zou zowieso genoeg hebben. Nadat ik de beurs terug had gegeven aan de roodhoofdige en roodharige Randio, nam ik afscheid van beiden en mengde ik me tussen het 'gewone' volk. In het bos had ik me nog afgevraagd of ik niet te veel zou opvallen, een vrouw in een broek was niet typisch voor dorpen en steden. Daarom had ik met mijn laatste garen van mijn kapotte mantel een tijdelijke lange rok gemaakt. Nu liep ik door het dorp als een gewoon dorpsmeisje, gekleed in een witte blouse, ingestopt in de lange, groene rok met daaronder mijn laarzen. Mijn haar hing in een losse vlecht op mijn rug. Aan mijn been vastgegespt, droeg ik een dolk en in mijn linkerlaars zat er nog een. Gewoon, voor het geval dat. Ik waadde me in een menigte die voor een zilverpoetskraam en duwde me er door heen totdat ik voor de garenkraam stond. Ik liet mijn ogen over alle verschillende soorten garen glijden, ik had nooit geweten dat er zóveel verschillende kleuren en soorten garen bestonden. voor mij kuchte iemand en ik keek op. En zwartharige vrouw met een lief gezicht keek me glimlachend aan.
'Dat wordt moeilijk kiezen, he meiske! Het zijn er zo veel!'
Ik glimlachte naar haar. 'Zeker mevrouw, en een mooie collectie ook!' Slijmen kon nooit kwaad bij kooplui.
Ze lachte hartelijk en haar zwarte lokken dansten op en neer, haar ietwat bolle gezicht omlijstend.
'Waarvoor heb je 't nodig, meiske, dan kan ik je helpen.'
Ik begon de vrouw te mogen. Zij leek niet zo'n kramer die niks anders deed dan zijn of haar eigen materiaal de hemel in prijzen.
'Ik moet een mantel repareren, mevrouw.'
'Loat dat gemevrouw maar zitten, zo oud ben ik nou ook weer niet! En als je snel stoffen moet repareren is dit soort garen geschikt, egaal wat voor stof je wilt repareren.' De vrouw wees naar een kistje met verschillende kleuren garenklosjes erin. Ik pakte een groene eruit en hield hem voor mijn mantel/rok om de kleur te vergelijken.
'Dus die wil je repareren,' constateerde de vrouw, 'dan is 't beter als je die andere pakt, meiske. Die kleur lijkt er meer op.'
Ik keek naar het klosje wat de vrouw aanwees en zag dat ze gelijk had. Nadat ik het klosje had teruggelegd pakte ik de ander en vergeleek opnieuw de kleur. Ik knikte. Deze was goed.
'Hoeveel kost deze?' Vroeg ik, en ik had besloten om niet te proberen af te dingen, de vrouw had me goed geholpen.
'Voor zo'n jong ding als jij...' Ze dacht even na. ' Zes slommers, dat lijkt me een mooi prijsje.'
Weer knikte ik. Zes slom was niet veel voor een goed klosje garen. Een kriegelige koopman had er minstens zeventien voor gevraagd. Ik pakte het geld uit mijn buideltje en keek eens goed wat ik gepakt had. Ik hapte naar adem toen ik zag wat er op mijn hand lag. Een paar sinken, vier slommers, drie gulden, en een hele bronzen nark! Hoe kwam Randio in hemelsnaam aan een nark?! Ik veegde snel het geld terug in de buidel, op een gulden na, die ik aan de marktkoopvrouw overhandigde. Ze rommelde even in haar geldbuidel en gaf me 14 slommers terug. Glimlachend, maar nog een beetje met mijn gedachten bij de hoeveelheid geld die ik opeens bezat zei ik de vrouw gedag en liep ik naar de rand van de markt. De jongens kon ik nergens zien, die waren vast ook hun benodigdheden aan het kopen.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Jouw verhaal is egt fantastisch. Vooral omdat het zich een beetje in het middeleeuwen afspeelt. Ik vind de manieren/kleren/feesten van middeleeuen egt fascineerend om te lezen. Het is egt heel erg anders, netzoals dat meisjes vroeger alleen maar rokken aantrokken en geen broeken. Nu is het raar als je dat niet doet.
Details zijn altijd leuk om te lezeb Vind ik tenminste, vooral over cultuur en manier van mensen enz.
Ik vind het jammer dat je stukjes niet heel erg lang zijn want netals ik het heel erg spannend/leuk vind stopt het. Dan moet je wachten voor het volgende stukje. Maar verder I Love It
Keep going!
Details zijn altijd leuk om te lezeb
Vind ik tenminste, vooral over cultuur en manier van mensen enz. Ik vind het jammer dat je stukjes niet heel erg lang zijn want netals ik het heel erg spannend/leuk vind stopt het. Dan moet je wachten voor het volgende stukje. Maar verder I Love It
Keep going!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Ik vind dat je leuk omschrijft hoe ze bedrijvigheid van het dorps/stadsleven zien. Het geeft gelijk aan dat ze een behoorlijke tijd in het bos hebben door gebracht
Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat er straks iets mis gaat, dat ze ontdekt worden en ze moeten vluchten
(Te veel boeken en films gezien) dus ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat!
Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat er straks iets mis gaat, dat ze ontdekt worden en ze moeten vluchten
(Te veel boeken en films gezien) dus ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat!- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ik fronsde toen ik mijn maag hoorde brommen, ik had geen eten bij me, en ik wilde eigenlijk geen geld uit gaan geven aan eten aangezien het niet mijn geld was. Een plannetje ontstond in mijn hoofd en ik liep op goed geluk een herberg in. Zoals ik al dacht was het behoorlijk druk in de gelagkamer en ik zag een kale man met een rood hoofd eten naar mensen brengen en geld in ontvangst nemen. Hij zag er overwerkt en gestrest uit. Glimlachend liep ik naar de man toen hij achter zijn roodhouten toonbank stond.
‘Het ziet er naar uit dat U wel wat hulp kunt gebruiken, meneer.’
Verstrooid keek de man op en ik zag zijn gezicht van verbaasd naar nieuwsgierig veranderen.
‘Wat hulp zou zeker handig zijn. Mijn serveerster heeft zich ziek gemeld, dus moet ik vandaag de bediening alleen doen. De vrouw is achter aan ’t koken. Verdomde lastig op zo’n drukke dag. Had je ’n voorstel, meiske?’
De man had door waar ik op uit was en ik knikte.
‘Ik zoek een kleine maaltijd. Ik kan U helpen tot de drukte-uren voorbij zijn.’
De man pakte een poetsdoek en wreef ermee over de toonbank terwijl hij nadacht.
‘Eerst de hulp, dan ‘t eten.’ Stelde hij met weinig woorden voor toen hij weer opkeek.
Ik knikte en ging zwijgend achter de toonbank staan, op zoek naar een schort.
‘Daar zo, meiske.’ Hij wees naar een schort, opgehangen aan een haakje in de hoek van de ruimte achter de toonbank. Ik pakte het en bond het voor, zette mijn meest charmante glimlach op en stapte achter de toonbank vandaan om de klanten te bedienen. De meesten lachten naar me en vroegen me waar ik vandaan kwam zodra ik bij hun tafeltje kwam. Dan lachte ik terug en noemde de naam van mijn dorpje. Wat deed zo’n jong ding zo ver weg van huis, vroegen ze me. Reizen, was mijn antwoord. Op bezoek gaan bij een tante. Of ik reisde mee met een toneelgezelschap. Vakkundig en snel bediende ik de klanten totdat ik in de hoek van de kamer twee mannen zacht hoorde praten. De een was dik en leek me een diender, de ander juist mager en bleek. Van zijn beroep had ik geen idee. Onopvallend bleef ik in de buurt van hun tafel en toen ik de tafel naast hun schoonmaakte was ik dichtbij genoeg om hun gesprek te kunnen opvangen.
‘Het is toch onzin, dat van de koning, vind je niet?’ fluisterde de Dikke.
De Dunne haalde zijn schouders op. ‘Hij zal wel z’n redenen hebben, toch?’
Hoofdschuddend spetterde de Dikke bier uit zijn beker, het ding zwaaide heen en weer.
‘Die arme lui hebben toch niks verkeerd gedaan? ’t Is niet zo dat zij er iets aan kunnen doen!’
De Dunne luisterde niet echt maar staarde in de verte. Plotseling hapte hij naar lucht en trok hij zo mogelijk nog bleker weg dan hij al was.
‘F-fons is er ook een!’ stotterde hij.
De Dikke trok ook wat wit weg en schudde nogmaals zijn hoofd.
‘Mogen de Goden over hem waken, de arme stakker.’
Zwijgend dronken de mannen van hun bier en begonnen over een of andere jonge vrouw te praten, een gesprek wat ik liever niet afluisterde.
Het was dus wel degelijk waar. De koning roeide ons uit. Diep in gedachten ging ik door met het bedienen van klanten en het schoonmaken van de tafeltjes totdat ik merkte dat ik niet zoveel meer te doen had. De meeste klanten waren weg gegaan, druk was het niet meer. Ik richtte me op en keek uit over de gelagkamer. Tevreden zag ik dat mijn werk er op zat, niet wetend hoe lang ik er eigenlijk over had gedaan. Ik had met de jongens afgesproken voor het donker terug te zijn bij de stenen rondboog. Met mijn poetsdoek in mijn ene, en het inmiddels afgebonden schort in mijn andere hand liep ik terug naar de toonbank. Met een zwier legde ik de spullen voor de neus van de herbergier op de toonbank.
‘Klaar.’ Zei ik met een knipoog. De man bromde weer wat en liep naar achter om even later terug te komen met een dampende kom soep en een flink stuk brood. Tijdens het werken had ik niet meer echt nagedacht over mijn honger, maar toen ik het eten zo voor me zag voelde ik toch opeens een groot gapend leeg gat in mijn buik zitten. Ik ging zitten op een kruk aan de toonbank en begon met eten. De herbergier keek me geïnteresseerd aan,
‘Als je klaar bent, zou je dan een bad met heet water willen vullen op een van de kamers? Dan mag je zelf ook een emmer hebben, om je even op te frissen.’
Ik keek op van mijn eten en kauwde langzaam –peinzend- op mijn brood.
‘Ik doe het als ik er twee mag hebben?’ vraag-zei ik tegen de man.
Voor het eerst die middag lachte hij.
‘Zoals u wilt’ grinnikte hij en boog zwierig naar me. Ik schoot in de lach en stikte bijna in mijn brood. Kuchend nam ik een slok van mijn soep maar slaakte een gesmoorde kreet toen ik mijn tong eraan verbrandde. Wat was ik toch handig.
‘Het ziet er naar uit dat U wel wat hulp kunt gebruiken, meneer.’
Verstrooid keek de man op en ik zag zijn gezicht van verbaasd naar nieuwsgierig veranderen.
‘Wat hulp zou zeker handig zijn. Mijn serveerster heeft zich ziek gemeld, dus moet ik vandaag de bediening alleen doen. De vrouw is achter aan ’t koken. Verdomde lastig op zo’n drukke dag. Had je ’n voorstel, meiske?’
De man had door waar ik op uit was en ik knikte.
‘Ik zoek een kleine maaltijd. Ik kan U helpen tot de drukte-uren voorbij zijn.’
De man pakte een poetsdoek en wreef ermee over de toonbank terwijl hij nadacht.
‘Eerst de hulp, dan ‘t eten.’ Stelde hij met weinig woorden voor toen hij weer opkeek.
Ik knikte en ging zwijgend achter de toonbank staan, op zoek naar een schort.
‘Daar zo, meiske.’ Hij wees naar een schort, opgehangen aan een haakje in de hoek van de ruimte achter de toonbank. Ik pakte het en bond het voor, zette mijn meest charmante glimlach op en stapte achter de toonbank vandaan om de klanten te bedienen. De meesten lachten naar me en vroegen me waar ik vandaan kwam zodra ik bij hun tafeltje kwam. Dan lachte ik terug en noemde de naam van mijn dorpje. Wat deed zo’n jong ding zo ver weg van huis, vroegen ze me. Reizen, was mijn antwoord. Op bezoek gaan bij een tante. Of ik reisde mee met een toneelgezelschap. Vakkundig en snel bediende ik de klanten totdat ik in de hoek van de kamer twee mannen zacht hoorde praten. De een was dik en leek me een diender, de ander juist mager en bleek. Van zijn beroep had ik geen idee. Onopvallend bleef ik in de buurt van hun tafel en toen ik de tafel naast hun schoonmaakte was ik dichtbij genoeg om hun gesprek te kunnen opvangen.
‘Het is toch onzin, dat van de koning, vind je niet?’ fluisterde de Dikke.
De Dunne haalde zijn schouders op. ‘Hij zal wel z’n redenen hebben, toch?’
Hoofdschuddend spetterde de Dikke bier uit zijn beker, het ding zwaaide heen en weer.
‘Die arme lui hebben toch niks verkeerd gedaan? ’t Is niet zo dat zij er iets aan kunnen doen!’
De Dunne luisterde niet echt maar staarde in de verte. Plotseling hapte hij naar lucht en trok hij zo mogelijk nog bleker weg dan hij al was.
‘F-fons is er ook een!’ stotterde hij.
De Dikke trok ook wat wit weg en schudde nogmaals zijn hoofd.
‘Mogen de Goden over hem waken, de arme stakker.’
Zwijgend dronken de mannen van hun bier en begonnen over een of andere jonge vrouw te praten, een gesprek wat ik liever niet afluisterde.
Het was dus wel degelijk waar. De koning roeide ons uit. Diep in gedachten ging ik door met het bedienen van klanten en het schoonmaken van de tafeltjes totdat ik merkte dat ik niet zoveel meer te doen had. De meeste klanten waren weg gegaan, druk was het niet meer. Ik richtte me op en keek uit over de gelagkamer. Tevreden zag ik dat mijn werk er op zat, niet wetend hoe lang ik er eigenlijk over had gedaan. Ik had met de jongens afgesproken voor het donker terug te zijn bij de stenen rondboog. Met mijn poetsdoek in mijn ene, en het inmiddels afgebonden schort in mijn andere hand liep ik terug naar de toonbank. Met een zwier legde ik de spullen voor de neus van de herbergier op de toonbank.
‘Klaar.’ Zei ik met een knipoog. De man bromde weer wat en liep naar achter om even later terug te komen met een dampende kom soep en een flink stuk brood. Tijdens het werken had ik niet meer echt nagedacht over mijn honger, maar toen ik het eten zo voor me zag voelde ik toch opeens een groot gapend leeg gat in mijn buik zitten. Ik ging zitten op een kruk aan de toonbank en begon met eten. De herbergier keek me geïnteresseerd aan,
‘Als je klaar bent, zou je dan een bad met heet water willen vullen op een van de kamers? Dan mag je zelf ook een emmer hebben, om je even op te frissen.’
Ik keek op van mijn eten en kauwde langzaam –peinzend- op mijn brood.
‘Ik doe het als ik er twee mag hebben?’ vraag-zei ik tegen de man.
Voor het eerst die middag lachte hij.
‘Zoals u wilt’ grinnikte hij en boog zwierig naar me. Ik schoot in de lach en stikte bijna in mijn brood. Kuchend nam ik een slok van mijn soep maar slaakte een gesmoorde kreet toen ik mijn tong eraan verbrandde. Wat was ik toch handig.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Je schrijft egt zo levendig!! Ik had net het gevoel alsof ik er middenin stond, egt fantastisch. Wat een geluk had ze toch toen ze in ruil voor werken eten kreeg.
Ik ben egt benieuwd, schrijf snel verder!!
Ik ben egt benieuwd, schrijf snel verder!!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Hmm... Als ik Makiara was zou ik maar goed luisteren naar Mira. Zij lijkt een stuk verstandiger als het gaat om magie. En ik ga ook nog maar eens even tussen mijn oude verzameling guldens kijken, misschien dat ik er ook nog één of twee narks tussen kan vinden?
Schrijf snel verder!
Schrijf snel verder!
As the phoenix arises from his ashes...
Leuk vervolg! Ik snap heel goed dat ze niet al dat geld wilde uitgeven
Je geeft aan dat Makiara op tijd terug moet zijn om de jongens weer te ontmoeten. Maar je geeft verder niet aan of er nog veel tijd over is, totdat moment. Dat mis ik wel een beetje, want komt ze nu te laat terug of heeft ze nog zeeën van tijd?
Ben benieuwd hoe het verder gaat!
Je geeft aan dat Makiara op tijd terug moet zijn om de jongens weer te ontmoeten. Maar je geeft verder niet aan of er nog veel tijd over is, totdat moment. Dat mis ik wel een beetje, want komt ze nu te laat terug of heeft ze nog zeeën van tijd?
Ben benieuwd hoe het verder gaat!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...