Aangezien ik overnieuw begonnen was en dus toch niet verder zou gaan met mijn eerste verhaal, besloot ik om het vernieuwde deel hier ook maar te plaatsen. Heb er een hele andere verhaal lijn van gemaakt en omdat ik veel teken heb ik zelfs een poging gedaan om de hoofdpersonen in mijn verhaal uit te schetsen in een tekening, zodat iedereen een beter beeld kan krijgen bij mijn hoofdpersonen.
Wonderbaarlijk is dat mij ook nog gelukt ook
Dit zijn mijn hoofdpersonen, Lena & Liam.
Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden, tips en verbeteringen zijn natuurlijk van harte welkom!
En ik probeer het zeker niet bij 1 tekening te houden
####################################################################
“Jij ongelofelijk rot kind!” De stem van Lena's moeder kwam dichterbij. Het was weer eens zo ver. Er kon werkelijk geen week voorbij gaan zonder ruzie. Het zweet brak Lena uit, haar hart ging als een razende tekeer. Waarom moest haar dit iedere keer overkomen? Wat had ze haar moeder in vredesnaam aangedaan waardoor ze iedere keer weer zo woedend op haar werd? Haatte haar moeder haar dan zo erg? Was ze dan werkelijk zo’n rotkind die dit verdiende? Ze snikte. De tranen begonnen te lopen bij het idee dat haar bloedeigen moeder niet eens van haar hielt. Haar nooit een knuffel zou geven, of nooit zou vertellen hoeveel zij van haar hielt. Iedere keer weer die spanning, een spanning die je maar beter kon vermijden. En als je pech had, kwam die spanning je zelf wel opzoeken. Zoals nu. Ze wilde hier weg, maar waar kon ze heen? Alle mogelijke uitwegen werden door haar moeder geblokkeerd. Ze kon nergens heen. Niemand die haar kon horen ,smekend om hulp. Daar stond ze dan, opgesloten in een hoekje van de keuken, in elkaar gedoken te wachten op de klappen. De pijn. Het gevoel dat je niet bestaat, terwijl je er wel bent. Het gevoel dat je niets waard bent. Dat niemand om je geeft. Wanhopig keek ze haar moeder aan, die misschien nu nog maar drie meter voor haar stond, kokend van de woede.
“Mam, alsjeblieft.” Smeekte ze. Maar het had geen zin. Dit werkte nooit, maar toch probeerde ze het iedere keer weer opnieuw. In de hoop op een wonder. In de hoop dat alles goed zou komen, dat dit ophield. Dat ze alles kon terugdraaien en vergeten. Maar dat kon niet. Dit was real life. Dit was geen goede film die zou aflopen met en wonder.
“Je bent gestoord! Je bent mijn kind niet! Hoor je me? Door jou zie ik het leven niet meer zitten, door jou zou ik het liefste tegen een boom aanrijden of nooit meer wakker worden.” Schreeuwde ze. De stemvolume van Lena’s moeder was altijd enorm, net alsof haar woorden al niet genoeg deden om indruk te maken. Lena zweeg, ze had toch niets in te brengen. Niets dat dit zou kunnen tegen houden, niets. De tranen stroomden over haar wangen, de stress nam haar gehele lichaam over. Ze kon zich niet meer bewegen, ze stond verstijfd van de angst. Ze hoorde haar moeder dichterbij komen. Ze sloot haar ogen en deed snel haar handen voor haar gezicht, ter bescherming op wat er misschien nog komen ging.
“Doe niet zo spastisch, doe normaal! Jij Misselijk figuur!” Haar moeder stond nu recht voor haar te dreigen met haar vuisten. De wanhoop die ze voelde van binnen was ondragelijk. Ze voelde zich zo kwetsbaar, zo machteloos. Ze wilde dit niet meer. Nooit meer. Hoe lang zou dit nog doorgaan? Hoe lang zou ze dit nog vol kunnen houden?
BAM! Een vuist raakte met volle kracht haar gezicht. Ze kon zich niet meer verweren en viel met een klap op de grond. Het was gebeurt, nu kon ze een eventuele ontspanningspoging wel vergeten. Ze was nu compleet kansloos tegenover haar moeder.
“Mam, niet doen! Alsjeblieft, wat heb ik verkeerd gedaan?” Snikte ze nu mede van de pijn in haar hoofd, afwachtend op de volgende klappen van haar moeder.
Lena zette al haar spieren schrap, maar er volgden geen klappen meer. Het was opeens stil, doodstil. Wat was er aan de hand? Waarom schold haar moeder haar niet meer uit? Waarom werd ze niet meer geslagen? Durfde ze haar ogen open te doen, en te kijken? Zou ze het durven? Lena verzamelde al haar moed en draaide voorzichtig haar hoofd om, in de richting van haar moeder. Ze deed voorzichtig haar ogen open en zag hoe haar moeder, die met de rug naar haar toe stond, versteend voor zich uit stond te staren. Ze snapte er niets van, wat was dit? Waar staarde zij in vredesnaam naar? Wat kon er op dit moment zo bijzonder zijn, dat zij al haar aandacht compleet op iets anders had gefocusseerd? Lena kon het niet goed zien door de wazige vlekken voor haar ogen, die waarschijnlijk nog kwamen van die klap van daarnet, maar het beeld werd al snel duidelijk genoeg om te snappen wat hier aan de hand was. Zag ze dit nu goed? Stond daar nou een jongen in de deuropening van de zijdeur?
####################################################################
het is voor een deel dat mensen je niet 'kennen' en daarom het wel lezen, maar niks achterlaten. De site bestaat voor een heel groot deel uit de wisselwerking van reageren en reacties krijgen en leden die daar niet in meegaan, worden al snel vergeten omdat ze zichzelf niet bekend maken. Heel simpel 
