Gedachteloos

[Anneke]

Gedachteloos

Ik heb wel eens eens een andere versie hiervan gepost, volgens mij onder de naam 'Strijd tussen duister en licht',,. Ik was er alleen niet tevreden mee, dus heb ik hem gewijzigd. Ik wil tips, kritiek, noem maar op, zeg wat je denkt en help me ;p


Alles om mij heen was zwart. Ik wist het, maar ik kon er niet over nadenken. Mijn hersenen functioneerden niet. Maar ook daar kon ik niet over nadenken. Ik kon er niet over nadenken wat die duisternis te betekenen had. Ik kon er niet over nadenken waaróm ik niet kon denken.
Opeens verscheen er een minuscuul, wit puntje in het zwarte veld. Het was licht. Ik wist niet dat het licht was, maar iets in mij wilde er naartoe. Licht betekende leven. Ik probeerde me te concentreren op het kleine, witte stipje. Het leek iets groter te worden, maar op het moment dat ik me dat realiseerde viel ik weer weg in een diepzwarte duisternis.
Ik wist niet hoeveel tijd er verstreken was, maar opeens zag ik het weer. Nu moest ik het te pakken krijgen. Ik spande me volledig in, voor zover ik dat kon. Tergend langzaam werd het stipje groter. Millimetertje voor millimetertje nam het licht meer ruimte in beslag. Nog even, dan zou het licht het winnen van de duisternis. Het stond op het punt om te exploderen en al het zwart te laten verdwijnen. Ik was te moe. Ik kon me niet meer concentreren. Weer die verschrikkelijke leegte, weer die duisternis.
Een vreemd geluid drong tot me door. Hoe ik ook probeerde te luisteren wat het was, het lukte niet. Ik was er nog te zwak voor.
Toen opeens zag ik het lichtje weer. Met nieuwe moed probeerde ik het dichterbij te halen. En dit keer lukte het. Heel langzaam werd alles lichter, tot zelfs de randen van mijn gezichtsveld niet meer zwart waren. Het licht werd feller, te fel, dus ik besloot mijn ogen weer dicht te doen. Mijn zwakke adem stokte. Mijn ogen dichtdoen? Dan moesten ze ook open geweest zijn. Zou het echt waar zijn? Zou ik gekeken hebben?
Met nieuwe moed probeerde ik het nog een keer. Het licht nam weer iets af, maar het bleef. Twee vage gestaltes stonden naast mij. Ik zag alleen hun postuur, verder niets.
Ik had me kennelijk teveel ingespannen, want toen ik mijn ogen sloot dreigde het licht compleet te verdwijnen. Maar toch bleef dat kleine stipje.
Weer hoorde ik dat vreemde geluid. Maar nu duidelijker. Waren het stemmen? Met mijn overige krachten, die niet bijster veel meer waren, probeerde ik ze te verstaan. ‘Ze had haar ogen open!’, hoorde ik iemand zeggen. Ik wilde nog meer horen, maar dat lukte echt niet. Het licht liet me in de steek en voerde de stemmen weg.
En toen werd ik echt wakker. Ik opende mijn ogen weer, nu met minder moeite. De gestaltes waren verdwenen. Ik zag overal witte muren en ik realiseerde me dat ik niet thuis was. Maar waar dan? Plotseling herinner ik me iets. Mijn tweelingzus. Loïs. Stil lag ze daar. Haar ogen waren dicht en ze ademde zwak. Mijn moeder en ik zaten naast haar bed. De tranen stroomden over onze wangen. Louis had een erg ongeluk gehad. Dezelfde nacht overleed ze nog.
Ik herkende de witte muren. Dezelfde bedden en infusen. Dit was het ziekenhuis. En nu lag niet Loïs hier, maar ik. En opeens herinnerde ik me ook weer hoe ik hier kwam. Mijn leven was ondraaglijk geworden zonder haar. Alles deden we samen,maar toen was ze er plotseling niet meer. Het was zo verschrikkelijk, dat ik besloot er een einde aan te maken. Hoe gek was ik wel niet geweest? Ik had het gedachteloos gedaan. Er niet over nagedacht.
Veel tijd om er nu over na te denken had ik niet, want ik hoorde voetstappen op de gang. Een netuitziende vrouw kwam de kamer binnen. Het duurde even voor ik haar herkende. Maar toen zag ik het; het was mijn moeder! Een vlaag van blijdschap ging door mij heen.
Haar gezicht stond bedrukt. Ze wilde iets zeggen, maar het lukte niet. Een traan gleed over haar wang. ‘Ruth’ snikte ze. ‘Je.. je lééft.’ Ze pakte mijn hand.
Ja, dacht ik. Ik leef.

[xLove_Denise]

Wauw, echt heel mooi beschreven.
Ik kon niet zo gauw spellingsfoutjes er uit halen, maar daar ben ik ook niet echt goed in.
Ik vind je schrijfstijl leuk =)
x

[Anneke]

Dankje!

[artikel]

Een mooi verhaal, ook erg mooi geschreven. Het eerste waar ik echt aan dacht tijdens het lezen was aan iemand die in coma lag en er weer uit probeert te komen. Echt mooi geschreven.

Met nieuwe moet probeerde ik het nog een keer.

Deze zin vind ik erg mooi maar er zit een klein foutje. De "moet" in deze zin zou met een d moeten, dus "moed".

Al met al,
Prima verhaal

[Anneke]

Haha wha, wat een domme fout XD Bedankt voor de reactie

[-Maaike-]

Wat een sneu verhaal.
Toen je schreef dat de hoofdpersoon haar ogen opende en haar tweelingzus zag liggen, dacht ik even dat ze een via een telepathie achtige manier contact had met haar zus. Helaas bleek het een herinnering te zijn en is ze haar zus verloren

Ik vind het mooi geschreven. Wat ik vooral goed aan het verhaal vind is dat ik niet wist waar het heen zou gaan, en dat waardeer ik altijd heel erg in verhalen ^_^ Van die niet voorspelbare wendingen/eindes

Goed geschreven!

[Anneke]

Dankjewel!! (: