De droom

[Eefmo]

Hoi lieve lezers,

Dit is een nieuw idee voor een verhaal en na lange tijd twijfelen heb ik toch het lef gevonden hem te posten.
Reacties en commentaar zijn welkom.
Ik waarschuw jullie alvast, mijn spelling is niet zo goed. Ik probeer het zo veel mogelijk met spellingscontrole te doen, maar toch komen er vaak foutjes voor in wat ik schrijf. Wijs me er vooral op! Ik kan er alleen maar van leren.

Nou hier komt hij dan.

De fluisterende zoete wind streelde mijn lichaam terwijl de zachte dwingende handen van het water me met open arme ontvingen. De handen reikte steeds verder naar boven. De wind dwong me mijn ogen te sluiten. Hij duidde geen tegenspraak en ik gaf die ook niet. De handen dwongen me nog een stap af en nog een. Zonder twijfel luisterde ik. Ik vertrouwde de wereld. Ik ademde de zoete wind diep in en liet mijn hoofd zakken in de warme handen. Zij hadden nu de macht over mij. Zij konden beslissen wat ze met me deden. Het voelde goed. De zachte handen lieten me de bodem van het water volgen. Langzaam probeerde ik nog een stap te zetten tot ik in een gat stapte. Ik schrok. Hoe ik eens in trance was, was ik nu in paniek. Met mijn ogen wijd open dwong ik mezelf niet in te ademen. Ik maakte me los uit de dwingende handen en zocht mijn weg terug naar boven. Ik voelde mijn ogen zwaarder worden. Mijn lichaam werd langzaam slapper. Uit alle macht probeerde ik door te zwemmen, maar mijn lichaam kon niets meer. Langzaam zag ik het licht verdwijnen. Alles werd donkerder. Ik sloot mijn ogen. Was dit het einde? Was ik eindelijk verlost van deze vreselijke ziekte! Kon ik nu eindelijk gaan? Met mijn laatste kracht reikte ik met mijn hand boven water om nog een keer de wind te voelen die me tot deze waanzin gedreven had.

[artikel]

Een stukje waardoor ik echt maar wil blijven lezen. Bij het begin was het wel even moeilijk om te volgen, maar uiteindelijk snapte ik alles wel. Je schrijft het erg beeldend, en rustig. Daardoor was het makkelijk om het weg te lezen en daardoor maak je mij ook erg nieuwsgierig. Ik ben benieuwd naar hoe het gaat verlopen met je hp, en wat voor ziekte hij/zij dan echt heeft.

[Eefmo]

En daar is dan weer een stukje van mijn nieuwe verhaal. Veel leesplezier! ;D

Gillend werd ik wakker. Ik keek de kamer rond, probeerde te vinden wat er al jaren stond. Niets was veranderd. Toen ik zeker was van mijn aanwezigheid sloot ik mijn ogen en haalde even diep adem. Weer een nachtmerrie. Met mijn klamme handen veegde ik de tranen uit mijn gezicht. Vanaf mijn bed zag ik mijn schrikwekkende gezicht in de spiegel. Ik wachtte op de voetstappen die naar mijn kamer zouden snellen om vervolgens te vragen of alles goed was en ik weer een nachtmerrie had. Die voetstappen zou ik vervolgens de deur wijzen met de mededeling dat ik deze nachtmerries wel vaker had, maar ze kwamen niet. Nog heel even bleef ik met gespitste oren luisteren terwijl ik naar mijn spiegelbeeld keek. Toen ik er zeker van was dat de voetstappen niet zouden komen slaakte ik een zucht en bekeek mijn spiegel goed. Langzaam zag ik mijn hoofd naar links bewegen. De adrenaline schoot door mijn lichaam. ‘Niet weer.’ Fluisterde ik. Uit alle macht probeerde ik mijn ogen te sluiten, maar het spiegelbeeld dwong me ze open te houden. Ze keek me aan terwijl ze naar haar haren reikte en voor ik kon gillen om het tegen te houden trok ze. Ik hield mijn adem in toen ik de lange zachte zwarte haren in mijn handen zag liggen. Ik wilde niet meer omhoog kijken, maar ik moest. Langzaam volgde mijn ogen de muur naar de spiegel. Daar zat ik dan. Met tranen in mijn ogen. Ze was weg. Voor ze terug kon komen snelde ik naar mijn spiegel om hem van de muur te halen. Wetende dat hij er vanmiddag weer zou hangen omdat mijn moeder nou eenmaal van perfectie hield. Het had geen nut haar te vertellen waarom ik de spiegel altijd van de muur haalde. Ze was gestopt met vragen. Ik gaf toch nooit antwoord.

[Eefmo]

De haren gooide ik in de prullenbak. Om te voorkomen dat mijn moeder ze zag legde ik ze tussen wat prulletjes. Eigenlijk wilde ik in de spiegel de schade die ik mezelf nu weer heb toegebracht bekijken, maar mijn lichaam hield me tegen. Een nachtmerrie en een terugval op een dag waren me genoeg. Zonder mezelf de rust op deze vroege ochtend te gunnen, ging ik aan de slag. Zorgvuldig bond ik mijn haren in een staart, hopelijk de kale plekken bedekkende. Make-up droeg ik nooit, dus daar deed ik de moeite ook niet voor. Waarom zou ik mezelf optutten als toch niemand me zag staan. Ik pakte mijn zwarte skinny jeans, een wit hemdje en een zwart leren jack. Eigenlijk de kleding die ik alleen maar droeg. Zwart wit en een leren touch. Dat was mijn stijl. Het schrok mensen af, gelukkig. Ik wilde met niemand iets te maken hebben. Niemand mocht mij kwetsen. Ik had een muur om me heen gebouwd waar iedereen buiten moest en zou blijven. Ik wierp een blik om mijn antieke klok, een van de vele oude spullen in mijn kamer. Ik hield er van om rommelmarktjes en antiekzaakjes af te struinen naar iets speciaals, iets wat anders was dan andere. Ik slaagde niet vaak, maar als ik slaagde had ik nooit spijt.

[Eefmo]

Het was al acht uur. Ik moest gaan. Ik sloop de trap af hopende dat de voetstappen van gisteravond me niet zouden horen. Iedere ochtend was het hetzelfde verhaal. ‘Jade je moet wel eten, dit kan niet zo.’ En iedere ochtend had ik hetzelfde antwoord. ‘Bemoei je er niet mee.’ Dit gesprek was één van de vele gesprekken die nooit verdwijnen zou. Mijn leven was een groot ritme. Het gaf me de structuur die ik wilde verbreken, maar waar ik het lef niet voor had. Het gaf me veiligheid. Ik wilde geen veiligheid. Ik wilde leven. In gedachten verzonken en zonder mijn moeder nog een antwoord te geven op de vraag hoe laat ik terug zou zijn liep ik de deur uit richting mijn zwarte trots. Ik pakte mijn helm en stapte op de scooter waar ik zo blij mee was. Jaren had ik er voor gespaard, maar nu had ik hem. Ik reed hem achteruit om vervolgens de poort uit te scheuren richting de helse plaats die school genoemd werd voor nog een dag van marteling en verveling. Onderweg focuste ik me op de weg. Ik wilde niet letten op de rare blikken die mijn kant op geworpen werden.
Even twijfelde ik of ik af zou slaan en naar de stad zou rijden om mezelf een dag van ontspanning te bezorgen, maar in mijn achterhoofd wist ik dat dit niet slim zou zijn. Ik zat al op het randje van de afgrond te wachten tot ik vallen zou, tot de bodem me zou roepen en ik zou springen. Mijn ouders waren niet blij met me, school al helemaal niet, maar wat moest ik dan. Vertellen wat er echt aan de hand was zou ik nooit doen. Ik heb mezelf verboden er over te spreken. Als ik iets kwijt wilde schreef ik het op. Je zou het een dagboek kunnen noemen, maar zo zie ik het niet. Ik zet er niet in wat ik dagelijks mee heb gemaakt. Alleen mijn gedachtes staan in het schrift. Niemand zal het mogen en kunnen lezen. Ik draag het altijd bij me hopende dat de dag waarop ik hem kwijt raak nooit komen zou.

[-Maaike-]

Spannend verhaal! Ik weet dat het in het drama gedeelte staat, maar je bezorgde me de kriebels toen je schreef dat ze haar eigen haren uit haar hoofd trok. Is ze misschien bezeten? De radartjes draaien op volle toeren in mijn hoofd, maar ik heb geen flauw idee waar het heen gaat hehe

Ga zo door!

[Eefmo]

Voor ik het wist zag ik het helse wit blauwe gebouw waar ik al 5 jaar zonder enig plezier heen ging. Nooit had ik er iemand direct aan gesproken. Ik sprak alleen als er wat gevraagd werd. Ze waren het niet waard om mijn kostbare woorden aan te verspillen. Dan vonden ze me maar raar. Ik minderde vaart toen ik het terrein op reed. Een aantal nieuwsgierige hoofden draaide om te kijken naar mijn nieuwe aanwinst. Ik gunde ze geen blik waardig. Langzaam reed ik de parkeerplaats op om mijn scooter neer te zetten. Ik zette hem vast met een grote ketting en stond langzaam op om mijn sigaretten te pakken. Alle hoofden draaide zich terug zonder me nog een blik van bewondering te gunnen. Ik stak een sigaret op en liep langzaam naar de ingang. Ik negeerde alles om me heen en ging zitten op een bankje. Ik pakte mijn IPod uit mijn tas en liet de muziek mijn gedachten overnemen.
Ik was aan het genieten van het liedje Mommy van Selah Sue toen het irritante harde geluid van de bel door mijn lichaam ging. Zonder de muziek af te zetten liep ik naar binnen. Mijn eerste les had ik in lokaal 7. Het was een afschuwelijk lokaal van mijn nog ergere leraar Nederlands. Hij was tot mijn geluk tevens mijn mentor. Altijd had ik problemen met die man. Ik stond hem niet aan. Nooit ging ik de mist in, maar op een of andere manier maakte de leraren er een sport van om er voor te zorgen dat ik fouten maakte. Misschien waren het mijn kleren of mijn onverschillige houding die hen irriteerde. Ik wist het niet, maar het was behoorlijk irritant. Om gezeur te voorkomen zette ik mijn IPod uit en borg hem op in mijn zwarte rugzak. Zonder op te kijken hoorde ik dat de leraar voor me stond aan zijn zware voetstappen die net steeds iets dichterbij kwamen. Ik hoorde zijn krakende ademhaling die ik bijna in mijn gezicht kon voelen. Met tegenzin keek ik langzaam omhoog. Mijn zwarte pony viel half voor mijn ogen waardoor ik nog verder omhoog moest kijken om zijn volle ongeschoren gezicht te zien. Zijn ogen stonden bijna bezorgd. Verward keek ik hem aan. Hij keek nooit bezorgd. Hij was de duivel des duivels die hier op aarde was om mijn leven zuur te maken en me zo snel mogelijk van deze school te krijgen, al gaf ik hem geen ongelijk. Ik wilde het liefst ook weg, maar zo makkelijk was dat niet. Geen andere school wilde me hebben. Waarom keek hij nou bezorgd. Wat was er aan de hand?

___________________________________________

Het stukje wat hierna komt is een klein beetje vaag;p Maar gewoon doorlezen dan snappen jullie het vanzelf denk ik!

[Eefmo]

Daar zat ik dan, in een donker kamertje. Mijn handen voor mijn mond geslagen. Geschrokken keek ik de duivel recht in zijn bezorgde ogen. ‘Dit kan je niet menen.’ Stamelde ik. ‘Mijn ouders zouden me dat echt zelf wel vertellen. Waarom laten ze u met dat nieuws komen?’ Het leek niet alsof de duivel zou gaan spreken. Ik had zelf ook niets meer te zeggen. Heel even gingen zijn lippen van elkaar, hij maakte en krakend geluid en sloot ze weer. Dat deed hij vaker als hij ademde. Niemand wist waarom. ‘Jade, het is echt beter zo. Je ouders waren denk ik bang om het te zeggen. Het zal je goed doen.’ Ik keek hem woedend aan. ‘Ze hadden het lef om mijn schrift te lezen, maar niet om recht in mijn gezicht te zeggen dat ze me gestoord vinden!’ Schreeuwde ik. Ik kon het niet geloven. Ik voelde me bedrogen. Mijn eigen ouders wilde me wegstoppen in een of ander gesticht. ‘Ik weet dat het raar klinkt’ sprak de duivel. ‘maar ik vind het wel jammer dat je nou van school moet wisselen.’ Mijn bloed kookte. ‘Jij hebt hier voor gezorgd. Al die jaren wilde je me weg hebben en nu heb je je zin. Ga niet liegen en zeggen dat je me gaat missen of zo. Geef maar toe, je vind me gestoord. Je bent blij dat je van me af bent. ROT OP.’ Gilde ik.
Ieder woord meende ik. Hoe konden mijn ouders me niet vertellen dat ze me weg wilde hebben. Een andere school oké, maar mijn mentor had niets te maken met het feit dat ik uit huis moest. Waarom hadden mijn ouders niet het lef me in de ogen te kijken en met dit nieuws te komen. Waren ze bang voor me? Waren andere mensen ook bang voor me? Hebben ze daarom mijn schrift gelezen en de school het vuile werk laten opknappen? ‘Maar goed, ik hoop dat je er nog een leuke laatste schoolweek van kan maken. Je kan nu terug naar de les.’ Meende hij dat nou. Dacht hij echt dat ik nu kon doen alsof er niets aan de hand was. ‘Rot op.’ Spuugde ik hem toe en ik liep stampvoetend het kantoor uit.
Ik sloeg mijn rugzak over mijn schouder en zodra ik de warme buitenlucht mijn gezicht voelde strelen stak ik mijn sigaret aan. Ik inhaleerde diep. Ik was woedend. De duivel zou waarschijnlijk naar mijn ouders bellen dat ik van school was weggelopen. Wat dachten ze dan. Dat ik braaf zou blijven zitten en mijn schoolweek af zou maken alsof alles goed was. Alsof ik toe zou geven dat ik inderdaad gek was en geholpen wilde worden. Ik wilde geen hulp. Waar ik ook last van had, ik kon het zelf wel aan. Dat deed ik al 16 jaar en dat zou ik zo nog 100 jaar kunnen doen. Maar nee ineens wil iedereen zich met mijn miezerige leventje bemoeien. Alsof ze zelf niets beters te doen hebben. Ik stormde naar mijn scooter, pakte mijn helm en gooide mijn sigaret in de kale zielige bosjes. Het slot haalde ik van mijn wiel af en gooide ik achter mijn sigaret aan. Ik had geen idee waarom, maar ik de moeite om hem op te bergen was vervlogen met de hoop dat ik nog een normaal leven zou kunnen lijden. Ik stapte op mijn zwarte trots en racete het terrein af. Met tranen in mijn ogen reed ik tussen de bomen niet wetende waar ik zou eindigen. Ik wilde niet stoppen met rijden. Ik sloot even mijn ogen om de geur van de bladeren op de vangen die zich met de tijd van de bomen hadden losgemaakt om vervolgens hun ondergang tegemoet te gaan op de grond. Ik opende mijn ogen en zag een groot gevaarte op mij afkomen. Voor ik mij uitgedroogde lippen van elkaar kon halen om te gillen werd alles zwart.
Verward keek ik op. Daar zat ik dan in het lokaal van de duivel. Het was een droom, alweer.

[-Maaike-]

Ik vond dat laatste stukje helemaal niet zo vaag. Ik moest er wel even over nadenken. Want ik had een huh-momentje; "Net zat ze toch..." Maar toen het eindigde met dat het een droom was geweest, wat het helemaal helder Ik vraag me alleen af of ze die poging tot schreeuwen ook in de klas heeft geuit. En of de droom een soort voorbode is van wat er gaat gebeuren.

Getallen onder de twintig schrijf je voluit, en hele getallen ook. Zoals dertig, honderd, etc.

Mijn bloed kookte.

Mooie omschrijving, van hoe boos ze is

In de dialogen schrijf je alles wat er gezegd wordt achter elkaar. Het is voor de lezer overzichtelijker als je wat iemand zegt op een nieuwe regel zet. Kijk zo:
Daar zat ik dan, in een donker kamertje. Mijn handen voor mijn mond geslagen. Geschrokken keek ik de duivel recht in zijn bezorgde ogen.
‘Dit kan je niet menen.’ Stamelde ik. ‘Mijn ouders zouden me dat echt zelf wel vertellen. Waarom laten ze u met dat nieuws komen?’
Het leek niet alsof de duivel zou gaan spreken. Ik had zelf ook niets meer te zeggen. Heel even gingen zijn lippen van elkaar, hij maakte en krakend geluid en sloot ze weer. Dat deed hij vaker als hij ademde. Niemand wist waarom.
‘Jade, het is echt beter zo. Je ouders waren denk ik bang om het te zeggen. Het zal je goed doen.’
Ik keek hem woedend aan.
‘Ze hadden het lef om mijn schrift te lezen, maar niet om recht in mijn gezicht te zeggen dat ze me gestoord vinden!’ Schreeuwde ik.
Ik kon het niet geloven. Ik voelde me bedrogen. Mijn eigen ouders wilde me wegstoppen in een of ander gesticht.
‘Ik weet dat het raar klinkt’ sprak de duivel. ‘maar ik vind het wel jammer dat je nou van school moet wisselen.’
Mijn bloed kookte.
‘Jij hebt hier voor gezorgd. Al die jaren wilde je me weg hebben en nu heb je je zin. Ga niet liegen en zeggen dat je me gaat missen of zo. Geef maar toe, je vind me gestoord. Je bent blij dat je van me af bent. ROT OP.’ Gilde ik.

Ga zo door!

[artikel]

Ben weer helemaal bijgelezen. Het is een leuk en spannend verhaal, en je schrijft het lekker makkelijk. En dat is wel fijn, want dan leest het ook fijn weg.
De tips heeft Maaike al vertelt, dus het is onnodig om dat nog een keer te zeggen. Maar voor de rest is het allemaal wel erg goed gedaan!

Al met al, schrijf verder

[Eefmo]

Bedankt voor het commentaar!!!
Ik zal er op letten
_______________________________
Wat had ik vandaag? Normaal had ik misschien om de dag een droom, misschien ging het ook om de dag een keer mis, maar dit had ik nog nooit meegemaakt. Voor ik alles op een rijtje kon zetten merkte ik de spottende blikken op die mijn kant op wezen. Ik moest moeite doen geen tranen in mijn ogen te krijgen. Ze waren het niet waard. Ik draaide mijn hoofd naar het bord en keek recht in zijn ogen. Zijn diepblauwe ogen. Ze staarde me aan zonder enig gevoel. Alsof hij dwars door me heen keek. Gegeneerd keek ik naar beneden. ‘Als mevrouw van Boekel eindelijk wakker is zou ik graag met de les willen beginnen.’ Klonk een geïrriteerde zware stem door het lokaal. Een aantal begonnen te giechelen, sommige lachten. Woedend keek ik de klas rond, maar dat leek het alleen erger te maken. De tranen deden hun best mijn warme rode wangen te bereiken, maar ik liet het niet toe. Voor geen goud zou ik mijn zwakte aan hen tonen. Langzaam en beheerst stond ik op. Ik pakte mijn tas en sloeg die over mijn schouder. Zonder iemand nog een blik of woord te gunnen liep ik de klas uit, om vervolgens op de wc in te stortten.

Daar zat ik dan, aan het water. Nadat ik mijn ergste tranen door de wc had gespoeld ben ik de school uitgeslopen. Ik wil daar niet eens meer terug komen. Na deze actie wist ik zeker dat ze me niet terug wilde hebben. Zwijgend luisterde ik naar de muziek die de wind met de zee maakte. Ik ontspande er van. Er was hier nooit iemand en dat was maar goed ook. Dit was mijn plekje, een van de plekjes waar de dromen begonnen, maar ondanks dat bleef het me rust geven om hier terug te komen. Nooit had ik geprobeerd om een van de dromen waar te maken ook al wist ik dat het op een da zou gebeuren. Dit was een van de weinige dromen die nog niet uitgekomen was. Alles kon nog komen. Niet al mijn dromen kwamen uit, maar veel wel. Ik beschouwde het niet als eng. Natuurlijk vond ik een droom eng, maar als ik dan terug keerde naar de plek waar het is gebeurt kende ik geen angst. Als zo iets zou gebeuren zou ik het nooit tegen kunnen houden. Mijn tranen hadden zich teruggetrokken.

[-Maaike-]

Wat naar, als al je klasgenoten je zo aanstaren. Meestal valt het geen mens op de je in slaap valt Ze moeten der gewoon met rust laten ^_^

Nadat ik mijn ergste tranen door de wc had gespoeld ben ik de school uitgeslopen.

Mooi verwoord!

een da zou gebeuren

da = dag

Ik vond de tweede alinea een beetje lastig te begrijpen. Want ik snapte het niet helemaal. In de ene zin staat dat dromen meestal niet uitkomen, in de volgende juist wel. Maar degene van de leraar is nog niet uitgekomen. Misschien kun je hier nog eens naar kijken?

Ga zo door! Ben benieuwd hoe het verder gaat.

[Eefmo]

Nu moest ik bedenken naar welke school ik nu zou gaan. Of zou ik wel naar een school gaan? Ik kon altijd nog weglopen en nooit meer terug komen. Ik kon altijd luisteren naar de roep van het water, ik kon mijn angsten aan hem overlaten en alles laten stoppen. Toch stapte ik op mijn scooter en vertrok naar huis. De weg die ooit zo lang was leek nu zo kort. Voor ik het wist stond ik voor mijn deur. Ik wist al wat er komen ging maar wilde het niet weten. Ik zette mijn scooter weg en liep langzaam het huis binnen. Ik wilde ongehoord binnen komen en naar mijn kamer sluipen, maar mijn mauwende kat verpestte dat. ‘Jade.’ Hoorde ik vanuit de woonkamer. Het was een dwingende toon. Het liefst was ik nu omgedraaid en weggegaan, maar ik bleef. Stapje voor stapje liep ik de woonkamer in en rook de oude geur die mij iedere dag tegemoet kwam. Mijn moeder zat op de stoel naast de telefoon. Ik wist dat het foute boel was. ‘We moeten praten.’ Zei ze zodra ze me zag. Dit was de zin die je nooit wilde horen. Niet van je ouders, je vrienden als ik die zou hebben, of een wildvreemde. Deze zin voorspelde nooit wat goeds. Dat had het nooit gedaan en zou het ook nooit gaan doen.
Huilend rende ik naar boven. Ik wilde niet horen wat mama te vertellen had. Nooit zo ze me begrijpen. Niemand zou me begrijpen. Mijn dromen, mijn spiegelbeeld, de schaduwen, de aura’s. Niemand zou me snappen. Al helemaal niet als ik zou vertellen dat ik het niet onder controle heb. Soms zijn ze er soms niet. Mensen zouden me gek vinden en mijn moeder was daar geen uitzondering op.

[-Maaike-]

Je omschrijft haar emoties heel goed. Vooral de laatste alinea vind ik mooi verwoord.

Het volgende stukje mag best wat langer
Ga zo door!