Let Her Go.

[LittleLongboardGirl]

Ook al houd ik er niet van om verhalen op het internet te hebben staan - niets persoonlijks hoor, haha - zet ik deze er toch op. Maar eventjes; Mijn e-toets doet het nauwelijks, dus misschien missen er een aantal e's, en ik twijfel zelf over mijn herhalende schrijfstijl. Maar goed.

Let her go
Geinspireerd op het nummer: Let Her Go, The Passenger.


‘Laat haar gaan,’ de stem was zacht maar stevig, net als de hand die op mijn schouder rustte. De stem was streng en toegeeflijk, zwart en wit tegelijkertijd.
Hij had gelijk, die stem. Ik wist het, ergens diep in mijn hart, waar liefde tegen liefde vocht.
Ik wilde haar loslaten, haar laten gaan, als een gewonde vogel die je uiteindelijk weer vrijlaat, onzeker over diens toekomst en met verdriet.
Je weet niet of hij het red, of al je goede zorg uiteindelijk toch voor niets is geweest. Het liefst wil je hem bij je houden, misschien ook wel om jezelf. Je bent je aan het kleine wezentje gaan hechten, ook al wist je al vanaf het begin dat je hem ooit los moest laten.
En uiteindelijk moet je dat ook, of je het wilt of niet – of je dat beseft of niet. Dan doe je dat, met tranen in je ogen en een glimlach op je lippen. Je bent blij en verdrietig. Gelukkig en ongelukkig.
De vogel, míjn vogel, ligt voor me. Onder me, verborgen onder de zwarte, zompige aarde.
Een grijze en onpersoonlijke grafsteen is samen met de foto’s die het graf omlijsten het enige tastbare wat er van haar over is – maar niet in mijn ogen.
Voor me zit een blonde vrouw, met rimpels in haar gezicht. Haar bewegingen kosten haar moeite, maar elk paar ogen die haar ooit hebben gadegeslagen weten onmiddellijk dat ze ooit gracieus waren geweest.
Ik registreer dat ergens in mijn achterhoofd, zonder er al teveel aandacht aan te besteden.
Ik strekte mijn arm naar haar uit en ik zag de glimlach die ik voelde op haar gezicht verschijnen. Net toen ze zich naar me toeboog, versperden twee dunne beentjes het uitzicht op mijn favoriete paar lippen.
Lachend kneep ik in de benen, die als stokjes aanvoelden. De kleine eigenares draaide zich naar me om, met twinkelende ogen en een ondeugende grijns van oor tot oor. Op haar rug zat een klein ventje, niet ouder dan een jaar of vier. Een snottebel hing uit zijn neus.
Ik staarde naar de drie, strekte mijn armen naar hen uit – zoals ik al eerder had gedaan.
Maar het meisje met haar blonde vlechten, in precies dezelfde kleur als haar moeder, werd waziger. Tot dat ze verdween en haar broertje met zich meenam.
Alleen mijn vrouw bleef over, glimlachend, alsof ik net iets stouts had gedaan maar ze het niet over haar hart kon verkrijgen om boos op me te worden.
Ik probeerde me op haar te concentreren en niet op het lege, zware gevoel dat het vertrek van mijn kinderen in mijn hart had achtergelaten.
‘Suzanne,’ mijn tong proefde na zoveel jaren eindelijk weer eens de naam. ‘Ik had gelijk. Jullie zijn er nog. Maar ze wilden me niet geloven, ze zeiden dat jullie weg waren. Ik geloofde ze niet.’
Tranen van onmacht brandden in mijn ogen. Ik had altijd al geweten dat ze me niet in de steek zou laten, we hadden het elkaar beloofd. Toen ze op zestienjarige voor het eerst verkering kregen, toen ze op jonge leeftijd trouwden, op hun vijfentwintigjarige jubileum. En elke keer was de belofte nog een stukje hartstochtelijker geworden, wetend dat onze resterende jaren verstreken als het tikken van een klok.
Maar het afscheid was te vroeg gekomen, veel te vroeg, te onverwacht. Met geweld was hij naar voren gedrongen en had met gulzige hand drie van zijn
dierbaren met zich meegenomen. Ze waren al weg voordat hij het goed en wel had beseft, voordat hij het tegen had kunnen houden.

Maar hier was Suzanne, samen met hun zoon en dochter. Want ze hadden belooft dat ze elkaar nooit in de steek zouden laten en daar zouden zich aan houden, wat anderen ook mochten vertellen.
Of de dood er nou tussenstond of niet.
Langzaam schudde ze haar hoofd, met nog altijd die glimlach op haar lippen. Haar hand voelde koud aan toen ze de zijne pakte, maar verfrissend. Als een koel drankje op een warme zomerdag.
‘Lieve schat toch. Waarom klamp je je nog steeds aan ons vast, als een verdwaalde puppy? De kinderen snappen het niet. ‘Waarom gaat pappa niet verder met zijn leven?’ vragen ze dan. En ook ik weet het antwoord niet.’
Ze imiteerde de stem van hun dochter zo goed dat ik een steek voelde die mijn hart leek te doorklieven.
‘Ik houd van je Suzanne. Ik kan niet langs de kamers van de kinderen lopen zonder te kijken of ze al wakker zijn. Ik kan niet elke dag wakker worden met de gedachte dat jij nog naast me ligt te slapen.
Ik heb een keer ontbijt voor jullie klaargemaakt, alsof jullie elk moment aan de ontbijttafel konden aanschuiven!’ mijn stem had iets smekend en elk woord was doordrenkt met innerlijke pijn. En liefde, voor mijn vrouw en kinderen die me waren afgepakt.
‘Ik houd ook van jou, lieve schat. Maar aan ieders verhaal komt een eind en zo kwam die van mij. Iedereen gaat dood. Zelfs een steen, vlinder, boom. Alles wat je aanraakt verdwijnt ooit of gaat dood.’Met bange ogen
keek ik naar haar op, als een angstig kind. ‘Maar kan je dan niet bij me blijven, nog eventjes, tot dat ook mijn hart stopt met kloppen? Ik weet zeker da-‘ zijn woorden werden gestopt door haar vinger op zijn lippen.
‘Dat kan ik niet en dat hoort niet. Daarom is het zo belangrijk dat je me loslaat. Jij gaat verder met je leven terwijl ik boven met de kinderen op je wacht. Ooit zullen we elkaar terugzien, sneller dan je hoopt, maar niet nu.’
Toen werd ze wazig, doorzichtig. Mijn uitgestrekte vingers raakten enkel lucht. Ze was weg.
Tranen welden op in mijn ogen, mijn lichaam begon ritmisch te schokken op mijn snikken.
Ik huilde alsof ze pas net overleden was.
‘Je moet haar loslaten,’ weer die stem achter me, weer dat kneepje in mijn schouder.
‘Weet ik,’ antwoordde ik uiteindelijk. Moeizaam, zacht, toonloos. ‘Dat was precies wat ze tegen me zei.'

[mena1998]

Ik ben echt sprakeloos...
Dit vind ik echt geweldig geschreven, de emoties in deze one-shot heb je erg goed verteld.
Ik vind hem echt spectaculair...

Liefs, Floor

[-Maaike-]

Heel mooi geschreven Je hebt heel goed de pijn van de man verwoord!

Er was één dingetje dat ik niet helemaal snapte. In het begin begraaft hij een vogel, maar daarna staat hij aan het graf van zijn kinderen. Is die vogel metaforisch bedoelt, als dat zijn vrouw en kinderen weg gevolgen zijn?

Goed geschreven!