The Blossom Tree

[Arachide.]

Daar zat ze dan. Starend naar het wateroppervlak, op het plaatselijke strandje. Het was donker maar de lantaarnpaal in het gras achter het kleine strandje verlichte het water genoeg om de kleine golfjes te zien. Haar gezicht voelde vreemd aan van de tranen. Eigenlijk wist ze helemaal niet wat er met haar aan de hand was, waarom ze zich zo voelde en wat ze wilde. Maar ze wist genoeg om te vinden dat haar leven niet lang meer moest duren. Ze was ongeveer een uur geleden uit haar huis geslopen, dat was om twee uur. Ze wilde de wind in haar haren even voelen, en met haar handen in het water zitten. Gewoon om te voelen dat ze nog steeds leefde. Ze was totaal niet moe, ook al had ze afgelopen nacht ook al niet geslapen. Ze wreef met haar handen over haar armen. Au. Dat deed zeer. Op haar schouder en bovenarm zaten een paar schrammen. Ze deed aan snijden. Gister was de laatste keer dat ze het gedaan had. En die deden nog best zeer.

Toen ze besloot om even te gaan wandelen en daarna weer naar huis te gaan, stond ze op en draaide zich om. Ze schrok. Er kwam een jongen aanlopen. Wat deed hij nou weer hier op dit tijdstip? Hij had haar nog niet gezien dus ze sloop naar een bosje en ging er achter zitten. De jongen ging aan de waterkant zitten. Ze had hem nog nooit eerder gezien. Hij had bruin of zwart haar, voor zover ze dat kon zien. En een blauwe jas aan. Ze was niet bang voor hem, maar ze wilde gewoon geen problemen. Ze had geen zin om met hem te praten. Hij begrijpt haar toch niet. Tot nu toe begreep niemand haar. Nou ja, ze had het eigenlijk nog maar aan één iemand verteld. Maar die deed direct zo afstandelijk dat ze er nooit meer mee heeft gepraat. Ze besloot langzaam het pad op te sluipen, om toch maar naar huis te gaan.

Ze wist dat haar gedachten door haar hoofd raasden, maar ze voelde ze niet. Ze had niet door waar ze aan dacht. Ze voelde zich zo futloos. Haar lichaam voelde niet van haar. Het klopte niet. Het voelde alsof ze het niet kon besturen. Alsof het allemaal maar vanzelf ging. Nadat ze haar pyjama aan had gedaan ging ze in bed liggen. Ze nam twee slaappillen en viel in slaap.

[P_Westdijk]

Wat opvalt is de Engelse titel. Iets waar mijn voorkeur zelden naar uit gaat als het een Nederlands verhaal betreft.
Eerste indruk is dat het verhaal bestaat uit overzichtelijke alinea´s. Misschien kort, maar om vanaf het scherm te lezen heeft het naar mijn mening een plezierige omvang.
Inhoudelijk valt eigenlijk meteen op dat je veel het woord ze gebruikt. Geen naam of beschrijving van wat ik aanneem de hoofdpersoon in het verhaal zal zijn, met een nog onbekende rol voor de jongen.
Het tweede zijn de handelingen in het verhaal. Schrappen is ook schrijven. Lastig misschien, maar het klopt wel. Je lezers zijn intelligent genoeg om zich het één en ander in te beelden en door alle handelingen te beschrijven is de kans aanwezig dat de interesse van je lezers afneemt. Ik wil daarbij de laatste zin even als voorbeeld gebruiken.

Ze nam twee slaappillen en viel in slaap.

Het spreekt eigenlijk voor zich. Hieronder een optie van mij.
Om haar lichaam toch de noodzakelijke rust te geven nam ze een paar slaappillen in.

Het was donker maar de lantaarnpaal in het gras achter het kleine strandje verlichte het water genoeg om de kleine golfjes te zien.

Het is altijd plezierig als een schrijver de omgeving in een verhaal beschrijft. Misschien is het een optie om de zin op te delen in meerdere zinnen en het gedeelte wat uit te breiden.

Verder lezend roep je veel vragen bij me op en ik hoop dat in de komende delen ook de antwoorden zullen komen.

Au.

"Au!"
Spreektaal op een aparte regel met aanhalingstekens. Op deze site zal je tijdens het lezen ervaren dat de mensen het op een verschillende wijze oppakken. Kies wat jou het beste ligt, zou ik zeggen. Zelf probeer ik met wisselend succes De kleine schrijfgids van Mariet Hermans toe te passen.

Op haar schouder en bovenarm zaten een paar schrammen.

Praktisch gezien lijkt mij dat je geen schrammen oploopt tijdens het snijden, maar gewoon snijwonden. Je kan overwegen om het mysterieuzer te maken door weg te laten dat ze aan snijden deed, maar in plaats daarvan meer tekst te wijden aan de snijwonden. De locatie, de gelijkmatige afstand er tussen, gelijke lengte, etc.

Hij begrijpt haar toch niet.

Hij begrijpt me toch niet.
Een optie om deze gedachte voor de lezer te benadrukken. Nu komt het afstandelijk op me over.

Misschien komt het als een lijst over. Schrik daar niet van. Doe gewoon met mijn opmerkingen wat je zelf wilt, want het is en blijft jouw verhaal. Veel plezier op deze site.

[Arachide.]

Heel erg bedankt hiervoor! Ik ben hier erg blij mee.
Zo leer ik nog eens wat!

[JodieJJ]

Heeyheey

Ik heb dit verhaal ook maar eens gelezen, evenals Pierre stoor ik me aan de engelse titel omdat je niet engels schrijft ( ik snap nog steeds niet wat iedereen toch met engelse titels heeft , ( ik heb het zelfs eens getest op OV xD maar dat is niet belangrijk ).

Maar over je verhaal (ik dacht eerst dat het een one-shot was xD beetje stom dus met de verkeerde instelling gelezen. ) Ten eerste ik vind dat je een mooie beschrijvende stijl hebt en je je zinnen mooi laat overlopen ( maar 2 a 3 zinnen die me stoorden ). Wel mis ik de samenhang van je verhaal. Het stoorde me dat die jongen er ineens in kwam dat hij best goed wordt beschreven, maar dat het daar dan ook blijft en dat je dan direct weer terugvalt op de eerste alinea. Ook lijk je je laatste alinea iets af te raffelen.

Dus je zinsbouw is top ( grammaticaal heb ik er trouwens niet naar gekeken ), ik mis alleen nog een beetje wat je wilt beschreven het lijkt alsof je dit nog niet in het begin in je hoofd hebt en alleen een hoofdlijn hebt.

Groetjes Jodie