De reis

[Sandraa2]

Hier een begin van mijn nieuwe verhaal, deze zal wat langer gaan worden.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties!


De reis

Het is een stormachtige novemberavond. De hagel slaat tegen de ramen van de trein, maar de man leest onverstoorbaar verder.
Over een half uurtje zal hij aankomen in Trondheim.

'Dames en heren, Trondheim,' zegt de conducteur. De man kijkt over zijn boek en ziet dat het weer niet veel beter is geworden in de tussentijd.
De hagel is gestopt, maar heeft plaatsgemaakt voor zware sneeuwval.
Hij stapt uit de trein en kijkt om zich heen, zoekend naar de uitgang. Het bordje 'taxi' hangt aan de linkerkant en hij vervolgt zijn weg.
De wind speelt met zijn sjaal, hij knoopt hem wat steviger vast.
Het rustig bij de taxi's, de man kan er zo een aanhouden.
'Ik wil graag naar Fagerstad,' zegt de man tegen de taxichauffeur.
De taxichauffeur kijkt hem onderzoekend aan en zegt: 'Ik weet niet of we daar helemaal kunnen komen meneer, gezien de weersomstandigheden'.
'We zullen wel kijken hoever we kunnen komen,' zucht de taxichauffeur als hij geen antwoord krijgt.
Hij legt de koffers van de man achterin, hij zit al op de achterbank.
Het zicht is erg slecht, terwijl de taxichauffeur aan het rijden is.
De storm neemt toe, net als de sneeuw. Hij heeft nog steeds geen idee wie die man op de achterbank is. Hij staart alleen maar naar buiten, de verte in.
Wanneer ze bij Reitan aankomen, ziet de taxichauffeur rode lichten voor hem.
Hij remt af en doet zijn raampje open. Een politieman komt richting de auto gelopen, zijn armen zwaaiend boven zijn hoofd.
'Meneer, u kunt hier helaas niet verder. Het zicht is te slecht, het is te gevaarlijk om door te gaan hier in de plaatselijke herberg te slapen,' schreeuwt de politie over de wind heen.
De taxichauffeur knikt, en rijdt het dorpje in. Hij kan de bordjes maar slecht lezen, en rijdt drie keer voorbij de herberg.
Hij parkeert de auto, en gaat snel door de kou de herberg in.
'Heeft u nog 2 kamers mevrouw?,' vraagt hij aan de gezette vrouw achter de balie.
'Maar natuurlijk meneer,' lacht ze zoet. 'We hebben nog genoeg kamers over!'
'Ik heb alleen wel even de namen nodig van de mensen die blijven, en voor hoe lang'.
De taxichauffeur loopt terug naar de auto en vraagt de man zijn naam. Hij kijkt verstoord op en vraagt: 'Waarom heeft u mijn naam nodig?'
De taxichauffeur legt het verhaal uit, en de man knikt begrijpend.
'Mijn naam is Sjurd,' zegt de man.
'Sjurd,' zegt de chauffeur nadenkend. 'Dat is een mooie naam. Mijn naam is Frederek, prettig eindelijk kennis maken'.
'Ah, een Zweedse,' zegt Sjurd.
'Dat klopt ja,' zegt Frederek verbaast, 'dat weet u goed'.
'Laten we naar binnen gaan,' stelt Sjurd voor. 'Ik geloof dat we nog even niet van elkaar af zijn, dus we kunnen elkaar net zo goed leren kennen'.
Frederek knikt en zegt: 'Een nieuwe vriend is er nooit één teveel.
Ze stappen de warmte van de herberg in, en Frederek geeft hun namen door aan de vrouw achter de balie.
'Ik weet alleen niet hoelang we hier moeten blijven, dat hangt van het weer ziet u?,' zegt Frederik, en weer lacht de vrouw zoetjes naar hem.
'Hier heeft u de kamersleutels, en tevens de nummers. De kamers zijn boven, het café zit hier links. 's Morgens van 8 tot 9 is er ontbijt,' zegt ze vriendelijk terwijl ze ondertussen de richtingen aangeeft met haar mollige armen.
'Bedankt mevrouw,' zeggen Sjurd en Frederek in koor.
Samen lopen ze naar boven, om de koffers van Sjurd naar zijn kamer te brengen. Ze slapen tegenover elkaar op de verdieping.
Wanneer ze zich wat opgefrist hebben, lopen ze naar beneden voor een biertje.
'Zo Sjurd,' begint Frederek terwijl ze aan een tafel gaan zitten. 'Wat heb je eigenlijk te zoeken met dit hondenweer in Fagerstad?'
'Dat is een lang verhaal Frederek, maar ik denk dat we daar tijd genoeg voor zullen hebben gezien het weer nog wel even zo blijft,' zegt Sjurd, terwijl hij zoals altijd naar buiten staart.

[-Maaike-]

Het begint al avontuurlijk, rijden in een sneeuwstorm. Ik mis alleen nog de slippende banden als de auto moet afremmen voor de politie.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

[Sandraa2]

Deel II

Sjurd kijkt nog steeds naar buiten, wat Frederek de kans geeft om de man op te nemen. Hij lijkt niet veel ouder dan 35 jaar, en hij heeft al wat grijze haren. Zijn gezicht is rond, zijn ogen staan iets te dicht bij elkaar. Hij ziet er vermoeid uit, de wallen onder zijn ogen zijn dik. Zo te zien had hij vroeger een hazenlip, wat was geprobeerd te verhelpen.
Frederek onderbreekt zijn observatie als hij merkt dat zijn biertje op is. Hij loopt naar de bar om nieuwe te halen, ook voor Sjurd. 'Ik zit trouwens in de kamer naast je,' zegt de waardin met een knipoog. Hij laat beide biertjes op zijn briefje zetten en loopt snel terug naar hun tafel. Wanneer hij weer gaat zitten merkt hij dat Sjurd een sigaret heeft opgestoken. Zelf pakt hij zijn doos sigaren en steekt er een op.
'Mijn moeder is enkele dagen overleden,' begint Sjurd uit het niets. 'De begrafenis is morgen, maar daar kan ik dus niet bij zijn. Mijn moeder was een geweldige vrouw. Helaas hebben we het contact laten verwateren, omdat ik 6 jaar geleden naar Nederland ben verhuisd. Wanneer ik terug denk aan haar, zie ik nog steeds haar glanzende blonde haren en ruik ik de geur van vers brood. Ze had altijd een lach op haar gezicht, wat er ook gebeurde. Ze was altijd vriendelijk tegen iedereen, bood onderdak aan hen die het nodig hadden.'
'Dat klinkt inderdaad als een goede vrouw,' zegt Frederek, de stilte verbrekend die Sjurd heeft laten vallen.
'Mijn vader daarentegen is al 15 jaar geleden overleden,' vervolgt Sjurd zijn verhaal. 'Toen hij overleed was mijn moeder vrij van alle klappen. Ze huilde niet om zijn verlies, ze huilde omdat ze na al die tijd vrij was. Hun huwelijk liep nooit gesmeerd, mijn vader vond dat mijn moeder niet zo aardig moest doen tegen al die vreemde mannen. Na zijn overlijden begon ze zelf ook herberg. Ze had tenslotte kamers te over, in dat grote landhuis. Elke nacht had ze wel iemand die bleef slapen, waar ze 's ochtends vroeg uit bed voor moest om ontbijt te maken. Ze deed het met liefde, voor iedereen. Na 5 jaar ontmoette ze een andere man, die op bezoek kwam in haar herberg.
Zijn naam was Bergt, mijn moeder was heel gelukkig met hem. Hij is een klein jaar geleden overleden, mijn moeders hart gebroken.
Hij liet haar achter met een kaart, en een hartvormige steen. Hij liet dit na aan mijn moeder, zodat zij misschien het mysterie kon oplossen wat die 2 dingen aan elkaar verbonden.
Ze sliep niet meer en ze at niet meer, na zijn overlijden. Haar verdriet was te groot. Ik wist niet dat Bergt was overleden, ik hoorde in die tijd heel weinig van haar.
Ook mijn zussen namen geen contact met mij op, tot ik 3 dagen geleden te horen kreeg dat mijn moeder was overleden'.
Frederek zat stil te luisteren, het overdonderde hem allemaal een beetje.
'En hoe zit het dan met die kaart en die steen?,' vraag Frederek.
'Die haal ik op, nadat ik eindelijk ben aangekomen op het grote landhuis,' zegt Sjurd meteen.
Frederek denkt even na over zijn woorden en zegt: 'En die wil je gaan opsporen? Alsof het een echte schatkaart is?'

[Sandraa2]

Deel 3

Sjurd staart weer naar buiten nu hij klaar is met zijn verhaal. Frederek denkt na over zijn woorden, en vraagt zich af of er daadwerkelijk een schat zou zijn. En wat zou er dan in zitten?
'Frederek, ik ga naar bed,' zegt Sjurd plots. 'Met een beetje geluk kunnen we morgen weer rijden, dus we moeten niet te laat naar bed. Ik wil weer vroeg op weg, zodat we er vroeg zijn!'
Frederek stond ook op en knikte.

Frederek had Sjurd een goede nachtrust gewenst, en ligt nu in bed over het verhaal na te denken.
Geen vader meer, geen moeder meer. Zussen die niet bepaald om hem geven.
Waarom zou hij naar Nederland verhuist zijn? Wat had hij daar wel wat hij hier niet had?
Was hij ook geboren in Noorwegen, of was hij ergens anders geboren?
Allerlei vragen spoken door zijn hoofd, maar op geen enkele heeft hij antwoord.
Eindelijk valt Frederek in slaap, een diepe onrustige slaap.
Hij droomt dat hij naar iets wil grijpen, een deur waar iemand op staat te kloppen aan de andere kant. Wanneer hij er steeds bijna is, gaat de deur weer een stukje naar achter. Nog een laatste keer probeert hij het, en hij krijgt de deur open. Wanneer hij om het hoekje kijkt, schrikt hij wakker.
Frederek schiet overeind, badend in het zweet.
Zijn dekbed ligt op de grond, zijn nachtlampje is omgevallen.
Hij vraagt zich af waar hij wakker door is geworden. Misschien was het wel mijn eigen gesnurk.
Maar dan hoort hij weer dat zelfde geklop als in zijn droom. Het lijkt niet van zijn eigen deur te komen, maar toch stapt hij uit bed om voor de zekerheid te kijken.
Het is koud buiten het bed, de verwarming is al uit. Frederek kijkt hoe laat het is. Het is kwart over vier 's ochtends.
Het geklop blijft aanhouden, hij opent zijn deur met zijn adem ingehouden.
Het is donker op de gang, op een klein stompje van een kaars wat nog brand voor de deur van de waardin na.
In het zwakke schijnsel van het licht, lijkt hij een schim op de gang te zien.
Zachtjes doet Frederek de deur verder open, en hij haalt even adem.
Op zijn tenen loopt hij richting de deur van de waardin, om het kaarsje te pakken.
Wanneer hij de kaars wilt pakken, schiet de schim weg.

[Sandraa2]

Sorry dat het zo lang duurde voordat ik weer een nieuw stukje had
Het zat allemaal al een beetje in mijn hoofd, maar wist niet precies hoe ik het neer moest zetten!
Ik hoop dat jullie deze ook weer leuk vinden !

Deel IV

Frederek heeft na wat er gebeurd was, de rest van de nacht wakker gelegen. Hij lag vooral te piekeren over wat het geweest zou kunnen zijn.
Om 6 uur besluit hij maar uit bed te gaan, en hij stapt onder de douche.
De koude waterstraal doet hem rillen maar uiteindelijk word het water dan toch wat warmer.
Hij kan het niet loslaten. Frederek ziet normaal nooit rare dingen. Hij is tenslotte ook maar een doodgewone taxichauffeur, en probeert dat vaak zo te houden ook.
Zijn gedachten schieten terug naar de steen en de kaart. Wat zou dat toch te betekenen hebben? En waarom zou iemand dat nalaten? Zou het dan toch echt iets zijn?
Het water begint weer kouder te worden en snel stapt Frederek de douche uit.
Hij kijkt in de spiegel en bestudeert zichzelf een tijdje.
Frederek is met zijn 25 jaar een van de jongste taxichauffeurs binnen zijn bedrijf. Zijn haar is bruin, en hij ziet krulletjes tevoorschijn komen. Hij moet het maar weer snel knippen.
Maar het zijn zijn wallen waar hij nog wel het meest verbaast over is, terwijl hij nogmaals goed in de spiegel kijkt.
Normaal heeft Frederek nooit wallen, hoe kort hij ook slaapt.
Nu zijn ze een donkere, zwarte rand onder zijn oogleden.
Hij masseert zijn wallen een beetje en merkt dat het wat pijnlijk is.
Er word geklopt op zijn deur, en meteen schiet de droom weer terug in zijn gedachten.
'Klein momentje!,' roept hij.
'Oke, maar niet te lang hoor,' hoort hij de stem van Sjurd aan de andere kant van de deur zeggen.
Frederek merkt dat hij geïrriteerd raakt. Hij houd er niet van om op te moeten schieten. Het is tenslotte pas half 7!
Snel kleed hij zich aan, en loopt hij naar de deur. Een koude wind komt van de gang af, alsof er ergens een deur openstaat.
Sjurd staat niet meer voor de deur, maar de waardin komt net haar kamer uitgelopen.
'Heeft u vanochtend rond kwart over 4 ook dat geklop gehoord mevrouw?,' vraag Frederek.
'Nee hoor, ik slaap heel vast. Maar ik heb het wel is vaker van gasten gehoord. Daar besteed ik niet echt tijd aan, ik heb genoeg dingen om me druk over te maken. Waarom ben je eigenlijk vannacht niet langs gekomen, ik dacht je mijn hint wel begrepen had?,' zegt de waardin in één adem.
'Sorry mevrouw, maar ik heb thuis een vriendin ziet u,' zegt Frederek ongemakkelijk. 'En er is ook al bijna een kleine op weg, dus ik slaap liever niet naast iemand anders'.
Frederek vraagt zich af waarom hij zich verontschuldigt. Hij is die vrouw toch geen verklaring waard?
"Ja, ik snap ook wel dat je dat allemaal thuis hebt wachten op je. Je hebt ook zo'n knap koppie! Alleen zijn je wallen wel een beetje meer geworden sinds gisteravond. Heb je soms niet lekker geslapen?,' vraagt de waardin.
'Nee, ik heb inderdaad niet zo heel lekker geslapen,' antwoord Frederek naar waarheid. 'Maar waar die wallen vandaan komen, ik zou het eigenlijk ook niet weten'.

[-Maaike-]

Of die herberg is niet pluis of iemand achtervolgt het duo, die ook die kaart en de steen wil hebben Ben heel nieuwsgierig

Het viel mij op dat je verhaal nog al eens van tijd verspringt. De eerste paar regels zijn in de verleden tijd en daarna ga je over naar de tegenwoordige tijd. Het beste is om één tijd te kiezen en daarin te schrijven Zeker in het begin is dit lastig, maar het went vanzelf

Ga zo door!

[Sandraa2]

Bedankt voor je leuke reactie !
En die schim, die was eigenlijk alweer een beetje vergeten :p
Toch maar even mijn verhaal uitprinten en een aantal keer nalezen voor nieuwe openingen

[Sandraa2]

En na al die tijd eindelijk weer een nieuw stukje! Morgen komt de volgende !

Deel V

Frederek loopt naar beneden, richting het café.
Blijkbaar is de vrouw niet de enige die hier werkt, gezien het ontbijt al helemaal klaar staat en zij net uit bed is, merkt hij op.
Hij loopt verder en ziet Sjurd aan een tafeltje bij het raam zitten. Zoals altijd staart hij naar buiten, in het niets.
Hij ziet dat het nog steeds heel hard sneeuwt, het is er niet beter op geworden sinds ze naar bed gingen.
Frederek loopt richting de bar en pakt vier boterhammen. Zijn favoriete kaas ligt er, brunost. Ook pakt hij een grote mok met koffie.
Hij loopt richting Sjurd, en gaat aan tafel zitten. Het lijkt alsof Sjurd niets heeft gegeten, maar de kruimeltjes in zijn mondhoeken verraden hem.
Sjurd kijkt niet op als Frederek wat lomp gaat zitten, waardoor hij een beetje koffie over de tafel morst.
Frederek ziet dat Sjurd het jammer vind dat het nog steeds zo hard sneeuwt. Sjurd zal zelf ook wel kunnen bedenken dat we in dit weer nog niet kunnen rijden, bedenkt Frederek zich.
Hij geniet van zijn bruine boterham met brunost, in stilte eten vind hij toch altijd al fijn.
Soms praat zijn vriendin met haar mond vol, en dan vliegen de kruimels hem om de oren. Ik mis haar, bedenkt hij zich. Ze is als een aantal weken zwanger, maar niemand weet het nog. Hij heeft wel de behoefte om het te vertellen, maar hij zou niet weten aan wie.
Sjurd gaat verzitten, maar merkt nauwelijks dat Frederek er al een tijdje zit.
'Goedemorgen,' zegt Sjurd uit het niets en Frederek schrikt en verslikt zich in zijn boterham. Hij slaat op zijn borstkas, maar het stukje brood wilt niet loskomen. Sjurd ziet dat het niet goed gaat, en staat snel op. Sjurd is nooit goed geweest in de heimlich-greep, maar toch probeert hij het uit alle macht goed te doen. Het hoofd van Frederek begint al paars aan te lopen en Sjurd maakt meer haast en geeft een hardere stoot.
Uiteindelijk schiet het stukje brood uit zijn keel, op de tafel.
Met een rood aangelopen hoofd zakt Frederek terug op de stoel, niet in staat om iets te zeggen door wat er net gebeurde.
Sjurd kijkt ondertussen al weer naar buiten en zegt: 'Je hoeft niet van me te schrikken hoor, als ik iets zeg'.
'Nee, maar ik had niet gemerkt dat je me überhaupt had zien zitten,' zegt Frederek met een ruwe stem, en hij schraapt zijn keel een aantal keer overdreven.
'Ik zie dat we vandaag niet veel kunnen doen,' zegt Sjurd. 'Helaas valt het weer niet te voorspellen, en zijn we er voor niets zo vroeg uitgekomen'.
'Er zit hier nog wel een klein winkelcentrum waar we eventueel naartoe zouden kunnen gaan,' zegt Frederek als hij weer wat is bijgekomen.
'Dan gaan we daar dadelijk even een aantal boeken kopen. Kunnen we in ieder geval lezen voor de tijd dat we hier nog zitten,' zegt Sjurd tevreden.
Frederek eet zijn ontbijt in stilte verder op. Hij heeft even genoeg van deze man, ook al heeft hij misschien zijn leven gered. Het is een hele vreemde man, en niet altijd even prettig in omgang.
Het ontbijt van Frederek is op, en hij vraagt of Sjurd nog een kop koffie wilt. Hij knikt instemmend en Frederek loopt weer naar de bar.
'Ik ben nog even koffie aan het zetten hoor, klein momentje!,' hoort hij de waardin roepen ergens achter vandaan. 'Ik kom het zo wel bij jullie bijvullen, dus ga maar weer lekker zitten!'

[-Maaike-]

Het verhaal gaat verder
Die Sjurd is inderdaad een beetje vreemd. Zou hij iets te maken hebben met wat die avond ervoor gebeurde? Mysterieus..

Frederek ziet dat Sjurd het jammer vind dat het nog steeds zo hard sneeuwt.

vind = vindt

Sjurd zal zelf ook wel kunnen bedenken dat we in dit weer nog niet kunnen rijden, bedenkt Frederek zich.

Het is handig als je gedachten schuin neerzet. Eerst dat ik even dat hij iets zei of dat je naar de eerste persoon in schrijven was gewisseld.

in stilte eten vind hij toch altijd al fijn.

vind = vindt

Ga zo door!