Zomers protest

[Dayenne]

Ik weet niet of ik wel heel blij ben met dit verhaal, ik vind het een beetje cliché. Maar ik laat het jullie toch graag lezen. Reageer maar. Ik hoor wel wat jullie ervan vinden.

Zomers protest

Het leven als twintiger was op vele manieren oncomfortabel en op deze dag was dat pijnlijk voelbaar. Het waren juist de zonnige dagen die mij op de zenuwen werkten. De dagen waarop je er op je best uit moest zien, het stof der dagen van je af moest slaan en je jezelf moest tonen aan de wereld. Een luidkeels protest tegen de sleur van de winter. En wederom een protest waaraan de gemiddelde mens graag meedeed.
Ik was echter alles behalve gemiddeld. Of ik boven of onder de grens lag, liet ik graag van de situatie afhangen. Nu wilde ik me het liefst verstoppen. Het stof van de winter had zich hardnekkig aan mij vastgeklampt. Het was als een soort klamme deken, gevoed door de hitte van de zon. Het kolkte en raasde als een zomerse storm diep in mijn wezen en het stroomde onophoudelijk naar buiten. Ik had de irrationele angst dat ik hiermee anderen zou aansteken, dat wij ons samen zouden vormen tot een brandende, woeste massa.
Op deze vroeg zomerse dag bevond ik mij op een bankje op de grens van het bos. Tussen de bomen was het nooit te warm. Het bos had iets koels en afstandelijks en nooit eerder was dat zo geruststellend als dat nu was. Naast mij was een oude man gaan zitten, zijn gezicht verfrommeld als een papiertje. Het was bijna alsof iemand hem had proberen op te vouwen en mee te nemen, om hem vervolgens op een wat onvoorzichtige wijze uit elkaar te vouwen.
Hij had vriendelijk naar mij gelachen en ik groette hem voorzichtig terug. Ik besefte pas dat ik een zucht had geslaakt toen de man mij vroeg wat eraan scheelde.
“Het gewoonlijke.” verzuchtte ik, “Ik heb een eenzame dag gehad.”
De man snoof luid, zoals alleen een bejaarde man kon snuiven.
“Praat me er niet van. Je hebt nog niet de leeftijd om je eenzaam te voelen, meisje.”
Ik keek hem verbaasd aan.
“Op een leeftijd als de jouwe, je bent een jaar of twintig schat ik, heb je snel het gevoel niet begrepen te worden. Heb ik het mis?”
Ik schudde van nee. Ik keek hem niet aan, in de hoop dat de man het op zou geven en me verder gewoon met rust zou laten. Ik voelde me het gevoel bekruipen dat ik geen weerwoord zou kunnen vinden op wat deze man te zeggen had. Dat vond ik een erg onprettig gevoel.
“Maar zo voelt iedere twintiger zich. Hoewel dat vreemd is, want je hebt nog zo weinig meegemaakt.”
“Vindt u dat?” vroeg ik, mijn ogen samengeknepen tegen het felle licht van de zon.
“Dat is zo,” grinnikte hij. “Alles wat je tot nu toe hebt meegemaakt is noodzakelijk geweest, of verplicht. Jij hebt nog niet de kans gehad om te kiezen.”
“En u hebt dat wel?”
“Ja. En ik heb het kunnen delen met mensen die allang gestorven zijn. Als je de mensen hebt verloren met wie je de meest unieke herinneringen hebt kunnen delen, ben je waarlijk eenzaam.”
Toen ik opzij keek, leek de man even bevroren te zijn en even was ik bang dat ook hij de wereld verlaten had.
“Je hoeft er niet om te huilen.”
Hij glimlachte voorzichtig en ik snoof, zoals alleen meisjes van twintig konden snuiven. De man schuifelde even met zijn voeten, leek een moment te aarzelen. Ik wilde mijn hoofd niet optillen. Eigenlijk schaamde ik mij een beetje voor mijn tranen.
“Ik laat je nu alleen,” zei hij.
“Maar niet eenzaam?”
Ik kreeg een verfrommelde knipoog en de man schuifelde in een rustig tempo weg. Voor de het eerst begreep ik wat eenzaamheid was en ook wat het vooral niet was. Ik stond op, vervolgde mijn weg en koesterde de hoop de woorden van deze man ooit met iemand te mogen delen.

[Blieje]

Ik vind het een vrij leerzaam verhaal, knap hoe je de gedachten van een tienermeisje en een oude man op zo'n correcte manier hebt omschreven. En daar kun je weer van leren, mooi hoor!

[arendaaa]

Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik ga proberen alle Nederlandse foutjes er uit ga halen? ;$

Het leven als twintiger was op vele manieren oncomfortabel en deze dag was dat pijnlijk voelbaar.

Ik zou er 'en op deze dag' van maken, persoonlijk vind ik dat net iets fijner lezen.

...het stof der dagen van je af moest slaan en je moest tonen aan de wereld.

Ik zou er 'en je jezelf moest' maken.

Of ik boven of onder de grens lag liet ik graag van de situatie afhangen.

lag, liet.
Tussen twee werkwoorden van verschillende gezegdes moet altijd een komma. (:

...en stroomde onophoudelijk naar buiten.

'En het stroomde...?'

Op deze vroeg zomerse dag vond ik mij op een bankje op de grens van het bos.

Is het niet 'bevond'?

...en nooit eerder was dat zo geruststellend als dat nu was.

Deze zin vind ik persoonlijk niet lekker lezen. Ik zou er iets van maken als dit:
... was dat zo geruststellend geweest als nu.
In ieder geval zou ik het woord 'geweest' er wel in stoppen.

Ik besefte pas dat ik een zucht had geslaakt toen de man mij vroeg wat eraan scheelde.

Komma ertussen plaatsen denk ik. (:

“Het gewoonlijke.” verzuchtte ik, “Ik heb een eenzame dag gehad.”

De interpunctie klopt hier niet.
"Het gewoonlijke," verzuchtte ik. "Ik heb een eenzame dag gehad."
Of:
"Het gewoonlijke," verzuchtte ik, "ik heb een eenzame dag gehad."

Ik voelde me het gevoel bekruipen dat...

Ik voelde me het gevoel bekruipen... Tsja. Ik vind het een wat aparte constructie, als ik eerlijk moet zijn. Ik zou er dit van maken:
Het gevoel bekroop me dat...

Ja. En ik heb het kunnen delen met mensen die al lang gestorven zijn.

Allang mag aan elkaar (:

...herinneringen hebt kunnen delen ben je waarlijk eenzaam.”

Komma ertussen; twee werkwoorden uit verschillende zinsdelen. (:

Toen ik opzij keek leek de man even bevroren te zijn...

Zelfde verhaal

“Ik laat je nu alleen,” Zei hij.

'zei' moet met een kleine letter

En nog een 'algemeen' puntje: tussen elke alinea laat je een witregel. Dat is niet nodig. Het 'entergebruik' is volgens mij voldoende in dit verhaal, maar ik zou de witregels verwijderen. Dat staat een stuk beter en het leest ook veel prettiger.

Nu nog inhoudelijk commentaar, want ik heb niet alleen als een Nederlandsfreak naar de fouten zitten zoeken. (: Ik hoop niet dat je het vervelend vindt, al die quotes ;$
Je zegt zelf dat je niet weet of je blij moet zijn met dit verhaal. Ik vind het absoluut geen slecht verhaal! De boodschap die er in de laatste alinea in zit, vind ik zelf heel erg goed; dat spreekt me wel aan eigenlijk.
Alleen, ik zie het verband tussen de eerste twee alinea's en de rest van het verhaal niet zo, maar dat kan aan mij liggen!

Succes verder met schrijven!

[Sandraa2]

In vind het een heel leuk verhaaltje!

[Dayenne]

Ik heb al een aantal keren geprobeerd te reageren, maar elke reactie gaat verloren omdat mijn internet niet goed werkt. Ik zal nog één poging doen:
Bedankt voor de reacties! Ik vind het juist fijn dat je de taalfouten eruit haalt, arendaaa. Ik zie het zelf niet zo snel. En het is prettig om te weten dat jullie toch redelijk positief zijn over mijn verhaal. Misschien verbeter ik het nog een keer, maar dat zien jullie dan wel verschijnen.

[-Maaike-]

Eh cliché? Welk stukje precies? Ik vind het onderwerp heel mooi en je schrijfstijl is erg fijn om te lezen!

Ben benieuwd naar meer van je verhalen Goed geschreven!

[ROMEH]

Je hebt ten eerste echt een hele mooie schrijfstijl. De beeldspraken zijn ook echt prachtig. Btw: dit is nou precies de reden waarom ik dat soort oude mannen irritant vind, haha.
Het enige waar ik me een beetje aan irriteerde waren de dubbele enters. Verder zou ik graag meer van je willen lezen!

[Dayenne]

Bedankt! Hier word ik zeker blij van. De witregels zal ik weglaten. Ik doe dat omdat ik zelf lange lappen tekst vermoeiend lezen vind (ik heb een beetje dyslexie) en ze dan vergeet weg te halen voordat ik mijn stukken online zet. Mijn excuses daarvoor