De hondenuitlater

[P_Westdijk]

De vrouw luisterde geconcentreerd naar de geluiden bij de voordeur. De bezoeker was in de hal bezig een riem bij haar hond om te doen, maar het bleek minder makkelijk te verlopen dan zij zelf gewend was. Ze hoorde de kwispelende staart van Ralph overal tegenaan slaan. Het vooruitzicht om te kunnen gaan rennen, had het dier in een verhoogde staat van opwinding gebracht. Er klonk een gegrom, dat beslist niet van haar hond afkomstig was.
"Hoe gaat het met Angela?", vroeg de vrouw belangstellend, maar ook om de man van zijn snel verslechterende humeur af te leiden.
"Volgens de dokter gaat het jammer genoeg nog wel een paar weken duren voor ze volledig is hersteld." Er volgde een diepe zucht.
Het klonk haar bepaald onaangenaam in de oren. Het speet hem misschien werkelijk dat zijn buurvrouw ziek was geworden, maar pas later was hij er echt rouwig om geworden. Het had ook gevolgen voor hem gekregen, omdat hij zo vriendelijk was om haar zijn hulp aan te bieden. Misschien had hij niet verwacht dat ze deze ook daadwerkelijk zou accepteren.
Vandaag was hij met duidelijke tegenzin gearriveerd. Net als op de dagen ervoor het geval was geweest, om haar hond in het park uit te laten. Ze betwijfelde of het aan hem was besteed om in harmonie met zijn omgeving te leven. Al had hij deze dag wel een gegronde reden om uit zijn humeur te zijn, want het regende.
"Mag ik je aanraken?" Ze had het gevraagd, zonder haar handen naar hem uit te strekken. Het afwijzende antwoord dat de vrouw kreeg, was ditmaal geen verrassing voor haar. Het was hetzelfde antwoord dat ze eerder had gekregen tijdens hun kennismaking. Toen had het haar verbaasd. Ze had ervaren dat een blinde vrouw zelden iets werd geweigerd, maar haar visuele handicap leek geheel aan hem voorbij te gaan. Ze kende de man niet aan wie zij haar zo dierbare hond toevertrouwde en hij gaf haar geen enkele kans om hier verandering in te brengen. Het was een bijzonder frustrerende ervaring. Het weinige wat ze wel over hem te weten was gekomen, had ze telefonisch van zijn buurvrouw vernomen. Alleen had Angela haar eigenlijk ook niet bijzonder veel over de man kunnen vertellen.
"Waarom help je mij?"
"Ik doe het niet voor jou", antwoordde hij nors.
Het was iets dat ze inmiddels wel had begrepen. Om het nog eens te benadrukken was geheel overbodig.
"Indirect help je mij toch", probeerde ze het gesprek gaande te houden.
"Ook indirect doe ik het niet voor jou. Hoeveel keer moet ik het nog gaan zeggen?"
"Ik begrijp het gewoon niet."
"Helpt het als ik het in het Engels herhaal?"
Het was haar beurt om een zucht te slaken. Ze had gehoopt dat een gesprek tot enige toenadering had kunnen leiden, maar deze hoop begon snel te vervliegen. "Je helpt je buurvrouw door de begeleidingshond van een onbekende uit te laten. Hou je eigenlijk wel van dieren?"
"Nee, ik bind het beest gewoon aan een lantaarnpaal en daarna ga ik naar de bioscoop. Na afloop van de film haal ik Hendrik weer op, om naar jou terug te brengen."
"Mijn hond heet Ralph. Ralph is elke keer uitgeput als hij terugkomt en dat bereik je niet door zijn riem aan een paal vast te maken."
"Wat wil je nu eigenlijk van me?"
Even bleef het stil tussen hen. Zelfs de hond leek zich gedeisd te houden. Ze probeerde te bedenken hoe ze het in moest kleden om niet al te hulpbehoevend over te komen, maar gaf het al snel op. Hij was een man. Het was beter om het zo simpel mogelijk te houden.
"Als Angela mijn hond in het park heeft uitgelaten, blijft ze altijd nog even. Het is best gezellig."
"Ik ben geen lesbienne."
Haar mond ging open en dicht, voor ze uiteindelijk in staat was te vragen: "Is ze lesbisch dan?"
"Je lijkt zelfs op de vrouwen met wie ze geregeld uitgaat."
"Oh."
Er viel een stilte. Zelfs ademhalen deed hij geluidloos. Alleen bewoog hij ongedurig met zijn schoenen op de mat. In haar gedachten zag ze hem een blik op zijn horloge werpen. Ongeduldig, omdat zij niet meer wist wat ze moest zeggen.
"Goed dan, tot ziens. Kom, Otto."
De tijd leek traag te verstrijken voor ze zich had hersteld. Het nieuws over de geaardheid van Angela had haar eigenlijk geen schok moeten bezorgen, maar dat deed het wel. Ze had er al vaak genoeg van gehoord, maar nooit uit haar directe omgeving. De vrouw liep met een hand langs de muur strijkend naar de deur, die hij eerder achter zich had dicht getrokken. Ze moest het hem laten weten en ze had niet het geduld om te wachten tot hij met haar hond was terug gekeerd. Ingespannen luisterde ze vanuit de deuropening, maar de regen dempte alle geluiden.
"Ik ben hetero", riep ze.
"Goed voor de hele buurt om te weten", hoorde ze hem terug schreeuwen.

[Blieje]

In dit verhaal kan ik af en toe niet begrijpen wie wie is en zo, het is erg onduidelijk. Ook wie er dan op welk moment praat of wie er tegen wie praat, dat kan ik ook soms even niet volgen. Verder nog een paar foutjes die me opvielen:

De bezoeker was bezig in de hal om een riem bij haar hond om te doen = 2 keer om. Je kunt bv maken: de bezoeker was in de hal haar hond de riem om te doen, zoiets.

tegen aanslaan = tegenaan slaan

Er volgde een diep zucht. = diepe zucht

Toen had het haar verbaast. = verbaasd

toe vertrouwde = toevertrouwde.

Dus die kleine dingetjes.

Groetjes Blieje

[P_Westdijk]

In dit verhaal kan ik af en toe niet begrijpen wie wie is en zo, het is erg onduidelijk. Ook wie er dan op welk moment praat of wie er tegen wie praat, dat kan ik ook soms even niet volgen.

Het komt misschien vreemd over, maar nu is het voor mij onduidelijk. Er is een dialoog tussen twee personen in het verhaal. Voor mijn gevoel zet ik er regelmatig achter wie iets heeft gezegd, waardoor de volgende gesproken zin bijna automatisch door de ander wordt gezegd, op een enkele uitzondering na. Uit de zinnen kan je soms ook afleiden wie wat heeft gezegd, maar dat zeg ik natuurlijk met de kennis van de schrijver. Ik heb geen idee waar ik de door jou geconstateerde onduidelijkheden moet zoeken. Als je me hier op wilt wijzen, dan heel graag. Daarna neem ik in overweging wat ik er mee ga doen.

De overige punten heb ik meegenomen en erg bedankt hiervoor. Het maakt het verhaal weer beter.

Wat vond je eigenlijk van het verhaal zelf?

Bedankt, Blieje, voor het achterlaten van een reactie.

[-Maaike-]

Ik moet lachen maar het is niet eens grappig bedenk ik net -.-" nahja dat laatste stukje wel dat ze door de hele buurt heen roept en het gehanses met de hond en de verkeerde namen. Maar verder is het eigenlijk best sneu.

Het begin vond ik een beetje verwarrend, vanaf het moment dat je toelicht dat ze blind is, wordt het helder. Komt denk ik vooral door de extra naam, die tot dan toe nog geen betekenis heeft

Goed geschreven!

[P_Westdijk]

Ik moet lachen maar het is niet eens grappig bedenk ik net -.-

Nee, het is eigenlijk triest dat mensen zelden geheel zich zelf zijn tegen andere mensen. We zijn acteurs in de film die het leven heet. Deze man wil niets van haar en heeft dan in zijn beleving ook geen enkele reden om aardig te zijn of tijd te investeren, om een band met de eigenaresse van de hond op te bouwen. Zelfs de naam van de hond interesseert hem geen snars, terwijl het dier voor haar heel waardevol is. Om dit te benadrukken liet ik hem verschillende namen gebruiken voor de hond.

Het begin vond ik een beetje verwarrend

Vind je dat ik vanaf het begon duidelijk moet maken dat ze blind is? De reden waarom ik dit niet heb gedaan is omdat je al lezende de reacties voor mijn gevoel beter zal gaan begrijpen, dan in het begin meteen het geval zal zijn. Misschien zit ik er met deze gedachtegang wel naast en dan verneem ik het graag. Het moet immers wel plezierig leesbaar zijn voor de lezers.
Het gebruik van de naam daar kan ik voor mijn gevoel eigenlijk niet om heen. Als ze tegen hem: je buurvrouw zegt, dan wordt het zo afstandelijk, terwijl zij juist met Angela meer heeft dan met hem momenteel. Als je een oplossing hiervoor hebt, dan wil ik het ook hier weer graag horen.

Bedankt voor je reactie. Je gunt mij ook geen voorsprong met het schrijven van korte verhalen. Ben je bang dat je anders te veel zal moeten inhalen met lezen?

[Christian Damen]

Vijf weken heeft dit topic in mijn mapje TODO OV gestaan, kun je het geloven xD Sorry dat ik nu pas reageer, was op OV nogal druk met de Triatlon reageren, dat nam behoorlijk veel verhaalleestijd in beslag.

Maar nu heb ik hem gelezen!

Er klonk een gegrom, dat beslist niet van haar hond afkomstig was.
*gniffel*

Ze had ervaren dat een blinde vrouw zelden iets werd geweigerd, maar haar visuele handicap leek geheel aan hem voorbij te gaan.
Ahjaaaa natuurlijk xD In je eerste zin al :P Valt me van mezelf tegen dat ik het niet doorhad xD Mooi neergezet!

"Helpt het als ik het in het Engels herhaal?"
Awh, slechts Engels? Oost-Indisch was hier een heeeel leuke knipoog geweest! (Low blow, vanwege oost-indisch doof, en dat bovenop het blind zijn :P)

Je helpt je buurvrouw door de begeleidingshond van een onbekende uit te laten.
Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik hier NOOIT over na heb gedacht :O Wordt dat inderdaad door ziende mensen gedaan?

Hij was een man. Het was beter om het zo simpel mogelijk te houden.
JUISTEM~! Die vrouw heeft het begrepen! :D

"Ik ben geen lesbienne."
Euh? Heerlijk hoe je mij hier dezelfde reacties laat hebben als je karakters xD

"O."
Persoonlijk vind ik "Oh." toch krachtiger staan. Maar dat is smaak.

Ongeduldig wierp de man een blik op zijn horloge.
Ho, ho, wacht even. Dit verhaal is tot nu toe geschreven vanuit de vrouw. Hoe weet zij dat hij een blik werpt op zijn horloge? Of is dit een subtiel perspectiefwisselingetje tussendoor? :P

Goh, je zet me wel aan het denken waarom die man nou aardig deed zeg :D Zoals de vrouw in je verhaal al schijnt te denken, in deze wereld heeft elke menselijke actie een achterliggende reden... Het lijkt erop dat de man zijn beweegredenen voor zich wilt houden, of misschien is het simpelweg plichtsbesef oid.

Na lezen van de reacties:

In dit verhaal kan ik af en toe niet begrijpen wie wie is en zo, het is erg onduidelijk. Ook wie er dan op welk moment praat of wie er tegen wie praat, dat kan ik ook soms even niet volgen. Verder nog een paar foutjes die me opvielen:

Ik heb dit volledig niet ervaren, ik vond het zeer duidelijk.

Nee, het is eigenlijk triest dat mensen zelden geheel zich zelf zijn tegen andere mensen. We zijn acteurs in de film die het leven heet. Deze man wil niets van haar en heeft dan in zijn beleving ook geen enkele reden om aardig te zijn of tijd te investeren, om een band met de eigenaresse van de hond op te bouwen. Zelfs de naam van de hond interesseert hem geen snars, terwijl het dier voor haar heel waardevol is. Om dit te benadrukken liet ik hem verschillende namen gebruiken voor de hond.

Succesvol neergezet!

Vind je dat ik vanaf het begon duidelijk moet maken dat ze blind is? De reden waarom ik dit niet heb gedaan is omdat je al lezende de reacties voor mijn gevoel beter zal gaan begrijpen, dan in het begin meteen het geval zal zijn. Misschien zit ik er met deze gedachtegang wel naast en dan verneem ik het graag. Het moet immers wel plezierig leesbaar zijn voor de lezers.

NEEEE nee nee! Laten zo! Dat vond ik heerlijk, dat ik achteraf ineens bedenk: OCHJA NATUURLIJK! :D

Het gebruik van de naam :| daar kan ik voor mijn gevoel eigenlijk niet om heen. Als ze tegen hem: je buurvrouw zegt, dan wordt het zo afstandelijk, terwijl zij juist met Angela meer heeft dan met hem momenteel. Als je een oplossing hiervoor hebt, dan wil ik het ook hier weer graag horen.

Ik ben het met je eens, ik vind de naam hier toepasselijk, ook al zorgt het misschien voor enige verwarring.

[P_Westdijk]

Alle reacties zijn welkom, Christian, en daarbij maakt het me niet uit of deze nu vroeg of laat arriveren.

"Helpt het als ik het in het Engels herhaal?"
Awh, slechts Engels? Oost-Indisch was hier een heeeel leuke knipoog geweest! (Low blow, vanwege oost-indisch doof, en dat bovenop het blind zijn )

Ik vind het knap gevonden, maar ik parkeer het even om er over na te denken.

Je helpt je buurvrouw door de begeleidingshond van een onbekende uit te laten.
Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik hier NOOIT over na heb gedacht Wordt dat inderdaad door ziende mensen gedaan?

Het was iets wat ik me zat te bedenken. Deze honden staan vierentwintig uur per dag paraat. Wanneer kunnen zij zich ontspannen of zich tenminste gedragen als een 'normale' hond? Het antwoord moet ik je schuldig blijven, maar het leverde me wel een kort verhaal op waarin ik een mogelijkheid heb verwerkt.

"Ik ben geen lesbienne."
Euh? Heerlijk hoe je mij hier dezelfde reacties laat hebben als je karakters xD

Na het neerleggen van de spreekwoordelijke pen was ik tevreden over deze zin. Het geeft toch een speciale draai aan het verhaal.

Ongeduldig wierp de man een blik op zijn horloge.
Ho, ho, wacht even. Dit verhaal is tot nu toe geschreven vanuit de vrouw. Hoe weet zij dat hij een blik werpt op zijn horloge? Of is dit een subtiel perspectiefwisselingetje tussendoor?

Je hebt gelijk met het laatste. Als ik zelf ongeduldig wordt dan werp ik vaak een blik op mijn horloge. Soms zelfs meerdere als de hint niet begrepen wordt. Alleen had ik geen enkel idee hoe ik haar dit kon laten opmerken. Om hem opnieuw hoorbaar te laten zuchten vond ik weinig inspiratievol. Ik ben er niet tevreden over, maar het was wel acceptabel genoeg om in te sturen.

In dit verhaal kan ik af en toe niet begrijpen wie wie is en zo, het is erg onduidelijk. Ook wie er dan op welk moment praat of wie er tegen wie praat, dat kan ik ook soms even niet volgen. Verder nog een paar foutjes die me opvielen:

Ik heb dit volledig niet ervaren, ik vond het zeer duidelijk.

Bedankt om ook je mening hier over te geven. Ik had nog om een toelichting gevraagd, maar.. ach.

NEEEE nee nee! Laten zo!

Één keer nee gebruiken begrijp ik ook, hoor.

Bedankt voor je 'late' reactie. Je hebt het op een plezierige manier weten te presenteren. Een aantal punten neem ik over. De rest geef ik even de tijd om te bezinken om op een later tijdstip een beslissing te nemen.