De knikker (verbeterd)
Een jongetje heeft een zeer goede band met zijn oma. Ze doen alles samen. Als de ouders op het werk zijn past oma op het jongetje. Dat doet ze met heel veel plezier en samen hebben ze een geweldige tijd. Oma zelf loopt met een rollator. Helemaal fit is ze niet meer, maar ze probeert iedere dag weer een bijzondere dag voor haar kleinzoon te laten worden. Zo veel houdt ze van hem. Ze wandelen samen, plukken samen bloemen om daar weer bloemstukjes van te maken en nog veel meer. Als ze langs oma's oude huis lopen vertelt oma haar kleinzoon de mooiste verhalen over dingen die ze deed in haar jeugd. Af en toe neemt ze haar kleinzoon mee naar haar kamertje in het verzorgingstehuis. Als ze daar zijn laat oma haar kleinzoon iets zien uit haar jeugd. Het is een knikker die ze al van kinds af aan in haar bezit heeft. Hele verhalen vertelt ze erover. Dan opent ze de hand van haar kleinzoon en zegt: "Deze knikker is voor jou, wees er zuinig op. Ik heb hem jaren met liefde bewaard en ik geef hem aan jou omdat ik weet dat jij dat ook zult doen." De kleinzoon bedankt zijn oma en geeft haar een dikke knuffel. Oma geeft hem een dikke kus op zijn wang en de twee kletsen nog even gezellig door totdat de ouders van het jongetje hem weer komen halen. Het jongetje is ontzettend blij met de knikker en legt hem in de la neer. Hij sluit de la voor alle veiligheid en bewaart de sleutel onder zijn kussen.
Er gaan jaren voorbij en het jongetje is inmiddels al een tiener geworden. De knikker van oma ligt nog steeds in de la. De jongen gaat nog ieder weekend naar zijn oma toe en de twee hebben weer de grootste lol.
Dan is het de verjaardag van oma. De jongen en zijn ouders maken zich klaar om naar het verzorgingstehuis te gaan. Oma heeft daar al van alles georganiseerd voor hen. Maar als het drietal de jassen aan heeft worden ze opeens gebeld. Moeder neemt op en na een kort gesprekje legt ze de hoorn op de haak. Ze meldt dat de verjaardag van oma niet door kan gaan omdat oma een flinke longontsteking heeft opgelopen en ze daardoor in het ziekenhuis ligt. Meteen haast het drietal zich naar het ziekenhuis om oma op te zoeken. Oma ligt er niet prettig bij. Ze ligt aan het zuurstof. Gelukkig kan ze nog wel een beetje praten.
Als de ouders naar huis gaan wil de kleinzoon nog even bij oma blijven. Oma vraagt of haar kleinzoon de knikker nog heeft. De jongen knikt. Oma glimlacht. "Ik wist dat ik op je kon rekenen." zegt ze.
Er gaan weken voorbij en de toestand van oma verslechtert. Oma weet zelf ook dat ze niet meer lang te leven heeft. De jongen zit iedere dag na schooltijd naast oma's bed. Oma vertelt aan haar kleinzoon dat ze graag een witte grafsteen heeft met gouden letters. Ze schrijft ook de tekst die ze graag op de grafsteen wil hebben. Ze glimlacht daarna en zegt: "Ik weet dat ik op je kan rekenen, ik vertrouw je volop." De kleinzoon glimlacht en zegt dat hij oma's wens met zijn ouders zal bespreken. Oma glimlacht en wrijft over de wang van haar kleinzoon. Ze heeft al moeite met ademen. De jongen wil haar nog een knuffel geven en probeert oma voorzichtig te omhelzen. Tijdens de omhelzing hoort de jongen een rochel en voelt hij dat oma niet meer beweegt. Oma is vredig in de armen van haar kleinzoon gestorven.
De jongen is kapot van verdriet en pakt na al die jaren de knikker uit de la. Hiermee gaat hij naar het graf van zijn oma. Het graf is precies zoals oma het gewenst heeft. Een mooie witte grafsteen met gouden letters. De jongen legt de knikker op het graf neer met een briefje erbij waar op staat: 'Het doet me teveel pijn om deze knikker te bewaren, daarom geef ik hem terug aan jou, zodat je aan mij zult denken.' En met pijn in zijn hart gaat hij terug.
Dagelijks bezoekt hij het graf van zijn oma. Totdat hij op een dag iets merkwaardigs aantreft. De helft van de gouden letters is zwart en in de grafsteen zitten barsten en zwarte gaten. Stomverbaasd loopt het jongetje dichter naar het graf toe. Verdrietig kijkt hij naar de vernielde grafsteen en naar de restjes vuurwerk die er omheen liggen. Ook ziet hij de knikker niet meer op de grafsteen liggen. Boos en verward zoekt hij naar de knikker maar deze is nergens meer te vinden. Hij wordt er zo kwaad van dat hij hard begint te schreeuwen. Maar helaas wordt hij daardoor van het kerkhof gestuurd. Onmiddellijk belt de jongen de politie.
Een aantal dagen later staat er een artikel in de krant waarin staat dat de vernielers van het graf van oma zijn opgepakt. De knikker is ook terecht en de jongen kan deze komen halen bij het politiebureau. Als de jongen die avond thuis zit en de knikker bekijkt komen er weer mooie herinneringen naar boven van oma die hem de knikker gaf. De jongen legt de knikker weer in de la, sluit de la en legt de sleutel onder zijn kussen. Hij valt tevreden in slaap. In zijn droom krijgt hij een dikke kus van oma en zegt ze tegen hem: "Goed gedaan, ik wist dat ik op je kon rekenen."
De knikker
Moderator: Patrick
Heel mooi verhaal 
De schrijfstijl komt vrij "jong" over, als je snapt wat ik daarmee bedoel, maar misschien is dat juist de bedoeling omdat het over een jongetje en zijn grootmoeder gaat
Alleen het einde vind ik een beetje droog, dat hij een schouderklopje krijgt van zijn oma
Misschien kan ze hem een kus geven, of een knuffel, of in ieder geval iets dat wat minder afstandelijk is
De schrijfstijl komt vrij "jong" over, als je snapt wat ik daarmee bedoel, maar misschien is dat juist de bedoeling omdat het over een jongetje en zijn grootmoeder gaat
Alleen het einde vind ik een beetje droog, dat hij een schouderklopje krijgt van zijn oma
Misschien kan ze hem een kus geven, of een knuffel, of in ieder geval iets dat wat minder afstandelijk is Fire, walk with me.
Hoi Kattie,
Bedankt voor je reactie, heb het einde wat persoonlijker gemaakt... en ja, de stijl laat ik zo staan, want het is inderdaad in de ogen van een 'klein jongetje' en datzelfde jongetje wordt een tiener, maar bij zijn oma voelde hij zich weer kind zeg maar. Snap je?
Maar goede opmerking van je!
Groetjes Blieje
Bedankt voor je reactie, heb het einde wat persoonlijker gemaakt... en ja, de stijl laat ik zo staan, want het is inderdaad in de ogen van een 'klein jongetje' en datzelfde jongetje wordt een tiener, maar bij zijn oma voelde hij zich weer kind zeg maar. Snap je?
Maar goede opmerking van je!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
