Veel leesplezier
____________________________________________________________________________________
Mijn gedachten
Ik weet nog hoe ik vroeger dacht. Hoe erg ik uitkeek om naar het front te mogen. Het gaf toen nog een kick, een energiestoot. Vechten voor je vaderland. Het klonk toen allemaal zo heldhaftig. Het klonk allemaal zo simpel. Iedereen dacht er makkelijk over. We schieten die vuile indringers zo terug naar hun vervuilde land. Maar niets bleek waar te zijn. Ik zit nu al enkele weken in deze loopgraaf. Eerst was ik begonnen met het tellen van de helse dagen die ik hier meemaak op het slagveld. Maar daar ben ik mee gestopt nadat ik er hopeloos van werd. Er leek geen eind aan te komen. We hadden eerst nog hoop, we geloofde erin. De sfeer was eerst goed. Maar al snel was deze veranderd. Het blijkt allemaal niet zo makkelijk te zijn.
Slapen lukt niet meer. De granaten die ontploffen, de non-stop kogels die je over je hoofd hoort vliegen. Ik verlang zo naar de stilte van vroeger. Naar de geur van het groene gras, de spelende kinderen op straat. Maar het meest verlang ik nog naar de vrede. Vroeger vond ik de geur die de koeien bij ons op de boerderij hadden al vies. Ik kneep mijn neus altijd dicht op het moment dat ik door de stal heen moest. Maar ik verlang nu zo naar de geur van toen. Het slagveld ruikt naar de hel, naar de dood van vele mannen. Het rotten van de doden ruik ik de hele dag.
Ik geef het op. Ik kan niet meer. Enkele dagen geleden zijn mijn laatste mannen waarmee ik hiernaartoe ben gekomen, op pad gestuurd. Ik was de enige die nog een lichtpuntje van hoop had dat ze zouden terugkeren. Maar deze hoop is vertrokken, net zoals de wil om verder te gaan. Ik kan er niet meer tegen, deze paar metertjes waar ik al zo lang op leef. Alles lijkt op mij af te komen.
Vroeger zaten we hier met vele mannen. Amerikanen, Frans, Engels. We wilde de hoop niet opgeven, we wilden doorgaan tot het einde. De groep waar we eerst mee waren begonnen is nu verkleind naar ongeveer een kwart van wat we eerst hadden. De rest hebben de uitweg gevonden. De dood redde de verscheurde zielen van deze jongens. Er komen soms nog nieuwelingen binnen. Ze zijn opgewekt, hebben nieuwe hoop. Maar al snel is ook bij hun deze verdwenen.
Morgen ga ik het doen. Rennen, rennen naar de overkant. Proberen om de vijand die aan de andere kant zit weg te jagen. Maar ik doe het niet meer voor het vaderland. Ik ren de kogelregen in om ervoor te zorgen dat ook ik deze helse plaats eindelijk mag gaan verlaten.
Edit: verbeteringen van Maaike en Glen
Ik ben blij dat het mij is gelukt om een heftige gebeurtenis in het kort te beschrijven. Ik zal de schrijffout snel eruit halen, en natuurlijk bedankt voor het opmerken van de fout!