Het meisje

[Fenn.]

Voorzichtig raakte ik haar handen aan. Zoals dat in elke droom gebeurde. Nog nooit had ik haar gezicht gezien. Maar elke keer opnieuw, voelde ik hoe zacht haar handen waren. Zo liefdevol had ze me vast, ze zong zachtjes. Het drong alleen niet tot me door wat ze zong. En dan, zonder rede, begon ze te schreeuwen. Angstige kreten, die mijn naam riepen. Haar vingers gleden uit de mijne, hoe hard ik ook probeerde ze vast te blijven houden. Ik wilde niet dat ze weer jammerend in de diepe, zwarte put zou vallen. Met alle macht probeerde ze zich aan me vast te klampen. Het lukte niet. Ze werd de diepte ingezogen. Ik zag haar handen verdwijnen, langzaam ebde haar doodskreten weg, en bleef er niks meer over dan een eindenloos diep, zwart gat.

‘Liam! Liam! He! Word is wakker.’ Mijn vader stond naast mijn bed met alleen zijn onderbroek aan. Ik had weer een nachtmerrie. Waarschijnlijk had ik het hele huis bij elkaar geschreeuwd, aangezien mijn jongere zusje samen met mijn opa in de deuropening stond. Alleen Sam, mijn broertje, lag waarschijnlijk nog in bed.
‘Verdomme, Liam. Wat is dat toch de laatste weken?’ Mijn vader zag bleek en het zweet stond op zijn voorhoofd. ‘Het is niks pa, gewoon weer die nachtmerrie.’ Zei ik. ‘Niks? Niks? Noem je dit, niks? Je geschreeuw was zeker weten 5 straten verderop nog te horen, jezus man.’ Geërgerd draaide hij zich om en liep weg. Opa schuifelde achter hem aan, zonder dat hij iets zei. En Lieve, mijn zusje, kwam naar me toe en fluisterde dat mijn vader zelf ook een nachtmerrie had gehad. En dat ze bang was dat zij de volgende zou zijn. ‘Ga slapen Lief, dat gebeurd jou vast niet.’ Zei ik.
Ik stapte uit bed en liep naar het raam. Ik schoof het gordijn een beetje opzij en keer de donkere straat in. Plotseling hoorde ik een orgel spel de straat in komen. Verward wreef ik in mijn ogen. Het was midden in de nacht. Dit kan toch niet waar zijn. Maar toch zag ik het goed. Een meisje, met een lange jurk aan liep achter een oud draaiorgel door de straat. Een triest, oud melodietje speelde zich telkens opnieuw weer af. Ik wilde mijn vader roepen, maar iets weerhield me ervan. Ik kon mijn blik niet afwenden van het meisje, dat achter haar orgel liep. Ik voelde hoe mijn hart bonkte in mijn keel. Ik moest weten wie het was. Ze liep richting het licht van de lantaarnpaal tegenover mijn huis. Hoorde niemand anders dit dan? Kwam er niemand naar buiten om te kijken? Wat moest dit voorstellen. Wie is dit meisje? Een benauwd gevoel sloop mijn lichaam binnen. Mijn adem stokte in mijn keel. Ze was nu recht onder het licht. Haar handen, om het orgel heen, leken me zo bekend. Ze stopte en begon een liedje te neuriën. Het liedje kwam me bekend voor. Ze had een mantel om haar hoofd, waardoor ik haar gezicht niet kon zien. Toen stopte ze plotseling met neuriën, draaide zich om, naar mij toe. Lang, bruin haar kwam onder de mantel om haar hoofd vandaan. Ze richtte haar hoofd op. En ik stond daar, als verlamd te kijken. Ze had me in haar macht. Ik voelde haar aanwezigheid zo duidelijk, maar ik was niet bang. Ik was alleen maar nieuwschieriger geworden naar wie ze was. Toen deed ze eindelijk haar mantel af en keek me aan met heldere, grote, blauwe ogen. En plotseling wist ik wie het was. Dit moest het meisje zijn, het meisje uit mijn dromen. Haar handen, het liedje. Het klopte allemaal. Ze stak haar hand uit, ik moest naar haar toe. Ik kon het niet helpen, haar blik had me in haar macht. Ze opende haar mond en ik wachtte tot ze weer zou gaan neuriën. Maar dat deed ze niet, ze begon te schreeuwen. Een harde hoge gil, gevolgd door jammerende kreten van angst en pijn. Ik stond aan de grond genageld. Ik moest naar haar toe, maar mijn hele lichaam verzette zich daartegen. Ik wilde haar helpen, maar tegelijkertijd hield alles in mijn gedachte me tegen. Bloed liep over haar gezicht. Ik kon het niet meer. Ik kon niet meer naar haar kwellende kreten luisteren, ik kon de pijn in haar ogen niet meer aanzien. Ik wilde niet meer zien hoe haar gezicht bedekt was met blauwe plekken, hoe het bloed op haar jurk viel. Ik sloot mijn ogen, en hield ze stijf dicht. Opeens was het weer muisstil op straat. Voorzichtig keek ik door mijn ogen naar de plek waar het meisje zou moeten staan, maar er stond niemand. De straat was weer leeg. Er was niks meer van haar over, zoals elke keer als ik weer wakker word. Ik zuchtte diep, en wilde naar mijn bed toe lopen toen ik plotseling een hand om mijn arm heen voelde. Ik schreeuwde uit angst en rende naar de lichtschakelaar toe. Toen ik het licht aandeed, was er niks anders meer te zien dan een handafdruk in mijn arm. En een bloedspoor die door het raam naar buiten liep. De angst nam me helemaal over. Ik verlamde totaal. Een tel later, zag ik hoe de grond razendsnel dichterbij kwam. En daarna werd alles zwart

[Fenn.]

Haai iedereen, dit is mijn eerste verhaal en dus nog niet zo heel goed. Ik sta open voor commentaar en tips want ik vind dit supeerrleuk om te doen! Een goede vriend van me zei dat ik mijn verhaal hier moest posten, soo I did it! Ik hoop dat jullie genieten

X

[Blieje]

Indrukwekkend verhaal, erg mooi!

[strawberrybunny]

Ik vind het verhaal heel spannend ik vraag me af wie dat meisje was.
Het begin stukje doet me een beetje denken aan The Ring xD waarschijnlijk komt dat omdat ik die film heb gezien.
Ga vooral zo door

[Zatrana]

Creepy!
Ik moet je wel feliciteren met je eerste verhaal, want ik vind dit wel al erg goed geschreven. Ik ben wel een keer gestruikeld over een spellingfoutje. Volgens mij schrijf je nieuwsgierig en niet nieuwschierig. Maar voor de rest zeer goed. Ik kijk uit naar het vervolg.

Zatrana

[Faatje]

Heel erg knap als dit je eerste verhaal is. Wat creapy en spannend! Je zou zoiets maar in het echt meemaken brr..