Het was altijd goed vertoeven langs de brede rivier. Als het zomer was waren Jasmijn, Karin en ik er niet weg te slaan. Toen we nog klein waren speelden we met de modder, renden door het water en klommen over de pieren heen.
Toen we ouder werden lieten we de modder links liggen en lagen we te zonnen in onze bikini. Het was groot feest als er een stel knappe gozers verder op bij de rivier lagen.
Drie dagen voor mijn verjaardag vertelde Karin aan Jasmijn en mij dat ze ging verhuizen. De reden is tot op de dag van vandaag niet helemaal duidelijk, het maakte ook niet uit. Ik vond het vreselijk, Jasmijn vond het afschuwelijk en we hebben twee dagen lang samen gehuild.
Karin vertrok, haar huis kwam leeg te staan en de band tussen Jasmijn en mij werd sterker. We beloofden elkaar nooit te verhuizen en elkaar nooit te laten gaan. We hebben het zwart op wit gezet, het papiertje heb ik nog ergens in een oude schoenendoos.
De volgende zomer brak aan, met Karin hadden we nauwelijks nog contact. We waren van elkaar vervreemd, soms miste ik Karin wel, maar de meeste tijd dacht ik niet aan haar.
Iedere zondagmiddag lag ik naast Jasmijn op het gras langs de rivier. We zwaaiden naar dure plezier jachten en verlieten het water zo snel mogelijk als er een groot vrachtschip aankwam.
Zo ging het twee jaar lang goed. We waren altijd op tijd voor de grote vrachtschepen, de kracht waarmee ze water naar zich toe slurpten maakte mij bang. Jasmijn niet, ze vond het facinerend en zocht de grens op.
Tot op die ene zondagmiddag. Het was nog maar lente, de zomer zat er aan te komen. In de zon was het ruim dertig graden, in de schaduw was het goed vertoeven.
Ik lag naast Jasmijn in de rivier, we gooiden net als toen we klein waren modder over elkaar heen, toen ik een vrachtschip zag aankomen. Zo snel mogelijk verliet ik het water, Jasmijn niet. Ze bleef achter. Ze gooide nog wat modder achter mij aan en wachte tot het grote schip vlakbij was. Toen ze wilde opstaan gleed ze weg, ze werd een eindje met het water meegetrokken en opeens was ze verdwenen.
Ik geloofde mijn ogen niet. Keek nog eens goed, zocht met mijn ogen het wateroppervlak af maar zag Jasmijn nergens meer.
Toen besefte ik nog niet dat het de laatste keer was dat ik Jasmijn zag.
Toen ze een week later terug werd gevonden mocht ik haar niet meer zien, ze was zwaar verminkt.
Het is nu drie jaar geleden. Ik ben mijn eigen weg gegaan, heb het contact met Karin weer opgezocht nadat ik haar op de begrafenis van Jasmijn zag. Ik weet dat ik nooit meer met Jasmijn op het gras bij de rivier zal liggen. Alles is anders nu.
Nu ga ik iedere zondagmiddag samen met Karin naar het graf van Jasmijn...
Jasmijn
Wow.. Ik krijg een beetje de indruk dat hier een harde kern van waarheid in zit..
Raakt me in ieder geval wel!!
Raakt me in ieder geval wel!!
Mooi geschreven, en denk inderdaad ook een kern van waarheid, dit verhaal kun je ook toepassen op het leven, super geschreven:)
Het was altijd goed vertoeventoeven langsbij de brede rivier. Als het zomer waskomma waren Jasmijn, Karin en ik er niet weg te slaan. Toen we nog klein waren speelden we met de modder, renden door het water en klommen over de pieren heen.
Toen we ouder werden lieten we de modder links liggen en lagen we te zonnen in onze bikini. Het was groot feest als er een stel knappe gozers verder op bij de rivier lagen.
Drie dagen voor mijn verjaardag vertelde Karin aan Jasmijn en mij dat ze ging verhuizen. De reden is tot op de dag van vandaag niet helemaal duidelijk, het maakte ook niet uit. Ik vond het vreselijk, Jasmijn vond het afschuwelijk en we hebben twee dagen lang samen gehuild.
Karin vertrok, haar huis kwam leeg te staan en de band tussen Jasmijn en mij werd sterker. We beloofden elkaar nooit te verhuizen en elkaar nooit te laten gaan. We hebben het zwart op wit gezet, het papiertje heb ik nog ergens in een oude schoenendoos.
De volgende zomer brak aan, met Karin hadden we nauwelijks nog contact. We waren van elkaar vervreemd, soms miste ik Karin wel, maar de meeste tijd dacht ik niet aan haar.
Iedere zondagmiddag lag ik naast Jasmijn op het gras langs de rivier. We zwaaiden naar dure plezier- 1 woord? -jachten en verlieten het water zo snel mogelijk als er een groot vrachtschip aankwam.
Zo ging het twee jaar lang goed. We waren altijd op tijd voor de grote vrachtschepen, de kracht waarmee ze water naar zich toe slurpten maakte mij bang. Jasmijn niet, ze vond het facinerend en zocht de grens op.
Tot op die ene zondagmiddag. Het was nog maar lente, de zomer zat er aan te komen. In de zon was het ruim dertig graden, in de schaduw was het goed vertoeventoeven.
Ik lag naast Jasmijn in de rivier, we gooiden net als toen we klein waren modder over elkaar heen, toen ik een vrachtschip zag aankomen. Zo snel mogelijk verliet ik het water, Jasmijn niet. Ze bleef achter. Ze gooide nog wat modder achter mij aan en wachte tot het grote schip vlakbij was. Toen ze wilde opstaan gleed ze weg, ze werd een eindje met het water meegetrokken en opeens was ze verdwenen.
Ik geloofde mijn ogen niet. Keek nog eens goed, zocht met mijn ogen het wateroppervlak af maar zag Jasmijn nergens meer.
Toen besefte ik nog niet dat het de laatste keer was dat ik Jasmijn zag.
Toen ze een week later terug werd gevonden mocht ik haar niet meer zien, ze was zwaar verminkt.
Het is nu drie jaar geleden. Ik ben mijn eigen weg gegaan, heb het contact met Karin weer opgezocht nadat ik haar op de begrafenis van Jasmijn zag. Ik weet dat ik nooit meer met Jasmijn op het gras bij de rivier zal liggen. Alles is anders nu.
Nu ga ik iedere zondagmiddag samen met Karin naar het graf van Jasmijn...
Ik vind het goed geschreven, je beschrijft de dingen heel goed, en zsoveel spelfouten maak je niet hoor.
Zeker een mooi verhaal. 
Toen we ouder werden lieten we de modder links liggen en lagen we te zonnen in onze bikini. Het was groot feest als er een stel knappe gozers verder op bij de rivier lagen.
Drie dagen voor mijn verjaardag vertelde Karin aan Jasmijn en mij dat ze ging verhuizen. De reden is tot op de dag van vandaag niet helemaal duidelijk, het maakte ook niet uit. Ik vond het vreselijk, Jasmijn vond het afschuwelijk en we hebben twee dagen lang samen gehuild.
Karin vertrok, haar huis kwam leeg te staan en de band tussen Jasmijn en mij werd sterker. We beloofden elkaar nooit te verhuizen en elkaar nooit te laten gaan. We hebben het zwart op wit gezet, het papiertje heb ik nog ergens in een oude schoenendoos.
De volgende zomer brak aan, met Karin hadden we nauwelijks nog contact. We waren van elkaar vervreemd, soms miste ik Karin wel, maar de meeste tijd dacht ik niet aan haar.
Iedere zondagmiddag lag ik naast Jasmijn op het gras langs de rivier. We zwaaiden naar dure plezier- 1 woord? -jachten en verlieten het water zo snel mogelijk als er een groot vrachtschip aankwam.
Zo ging het twee jaar lang goed. We waren altijd op tijd voor de grote vrachtschepen, de kracht waarmee ze water naar zich toe slurpten maakte mij bang. Jasmijn niet, ze vond het facinerend en zocht de grens op.
Tot op die ene zondagmiddag. Het was nog maar lente, de zomer zat er aan te komen. In de zon was het ruim dertig graden, in de schaduw was het goed vertoeventoeven.
Ik lag naast Jasmijn in de rivier, we gooiden net als toen we klein waren modder over elkaar heen, toen ik een vrachtschip zag aankomen. Zo snel mogelijk verliet ik het water, Jasmijn niet. Ze bleef achter. Ze gooide nog wat modder achter mij aan en wachte tot het grote schip vlakbij was. Toen ze wilde opstaan gleed ze weg, ze werd een eindje met het water meegetrokken en opeens was ze verdwenen.
Ik geloofde mijn ogen niet. Keek nog eens goed, zocht met mijn ogen het wateroppervlak af maar zag Jasmijn nergens meer.
Toen besefte ik nog niet dat het de laatste keer was dat ik Jasmijn zag.
Toen ze een week later terug werd gevonden mocht ik haar niet meer zien, ze was zwaar verminkt.
Het is nu drie jaar geleden. Ik ben mijn eigen weg gegaan, heb het contact met Karin weer opgezocht nadat ik haar op de begrafenis van Jasmijn zag. Ik weet dat ik nooit meer met Jasmijn op het gras bij de rivier zal liggen. Alles is anders nu.
Nu ga ik iedere zondagmiddag samen met Karin naar het graf van Jasmijn...
Ik vind het goed geschreven, je beschrijft de dingen heel goed, en zsoveel spelfouten maak je niet hoor.
Zeker een mooi verhaal. Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Volgens van Dale:
Toeven:verblijven, ergens zijn.
Vertoeven: zich ophouden, ergens zich bevinden.
Wat is het verschil?
Alweer volgens van Dale: toeven is een ouderwetse variant van vertoeven.
O ja, en het kan : in, bij, langs, op, middenin, voorbij, enzovoort. Net zo als het beroemde kanariekooitje.
Met dank aan meester Voogd,
J++
Toeven:verblijven, ergens zijn.
Vertoeven: zich ophouden, ergens zich bevinden.
Wat is het verschil?
Alweer volgens van Dale: toeven is een ouderwetse variant van vertoeven.
O ja, en het kan : in, bij, langs, op, middenin, voorbij, enzovoort. Net zo als het beroemde kanariekooitje.
Met dank aan meester Voogd,
J++
J++
Ik wou al zeggen, vertoeven is een goed Nederlands woord in die zin!
En een komma of een woord los schrijven dat eigenlijk aan elkaar hoort te zitten zijn wel zulke kleine foutjes.
Tevens kan volgens mij zowel, bij de brede rivier als langs de brede rivier
En een komma of een woord los schrijven dat eigenlijk aan elkaar hoort te zitten zijn wel zulke kleine foutjes.
Tevens kan volgens mij zowel, bij de brede rivier als langs de brede rivier
Bedankt allemaal voor jullie complimentjes