Een aardappelzak in de Sahara

[annelise00]

Alleen idioten wagen zich zomaar in de beruchte Sahara woestijn….
Een enkeling, gekleed in oude vodden en met een tulband op z’n hoofd, loopt met zijn kameel door de zee van de plakkerige gouden zandkorrels die aan de poten van de muffe kameel blijven plakken en een tiental meters verder weer loslaten, ze hebben als uitzicht niets anders dan een zee van dezelfde gouden zandkorrels, ze zijn omringd door niets anders, totdat iets de aandacht van de man trekt. Een stinkende vetzak met vingers, gelijkend op knakworstjes, en een blinkende, kale kop waar het zweet gewoon van afdruipt ligt als een slappe patattenzak in het zand. De man rent onmiddellijk naar de vetzak toe ‘ Sir, Sir! Wake up!’ roept hij, maar niets lijkt de slappe patattenzak te doordringen…
Sir, Sir, Sir…. Het engelengezang lijkt me stilaan te bereiken, tot me plots te binnen schiet. Wacht eens even! Ik wil nog niet dood. Als burgemeester en grootste consument van de Armani parfums vervul ik een belangrijke functie! De mensen kunnen me niet missen, zonder mij gaat Armani gewoon failliet. Met mijn 43 lentes ben ik inderdaad niet 1 van de jongsten en ook het smeren van anti-rimpelcrèmes heeft me niet echt geholpen om me op magische wijze te verjongen, integendeel zelfs het leek wel alsof het een verouderend effect op mij had… Om zoiets voor te hebben moet je natuurlijk Jean-Paul noemen. Te moeten aanvaarden dat mijn wilde jaren waarin ik me als een roekeloze, stoere versierder gedroeg voorbij waren, was zo hard dat ik in een zwart gat van onbeantwoorde en onbereikbare verlangens viel, beter bekend als de midlifecrisis, dit gat probeerde ik te vullen met reizen waar ik me op dit moment nog altijd mee bezig hou ook al zit ik tot grote opluchting van mijn vrouw, Maria, eindelijk in de eindfase van mijn midlifecrisis… Sir, Sir, Sir! Het engelengezang begon luider en luider te worden en had een vreemd arabisch accentje. Het werd maar luider en luider tot ik het geroep niet meer kon houden en mijn ogen opensprongen. Een man met vele rimpels, een lange zwarte baard en een bruin, afgebrokkeld gebit met daarin een opvallende gouden tand hangt boven mijn hoofd. ‘Ben ik in de hemel?’ vraag ik. De man kijkt me met een niet-begrijpende blik aan. Natuurlijk, wat ben ik dom geweest, in de hemel praat men natuurlijk 1 of ander engelentaaltje. Maar hoe zou ik dat ooit kunnen leren? Is het niet de bedoeling dat we voor we de hemel bereiken naar 1 of andere school gaan waar we de taal leren? Zoiets als School der Engelen ? ‘Sir are you alright?’ vraagt de man. Ik kijk hem verrassend aan. Aha! Dus men spreekt ook Engels in de hemel! ‘Am I in heaven?’ vraag ik hem. De man begint te lachen waarbij ik zijn bruine, half afgebrokkelde tanden goed kan zien. Gezellig! Denk ik. ‘No, no you are in the Sahara! In Morocco! Come with me!’
Nadat ik met veel moeite op de stinkende kameel van de man ben geraakt en ik me in de comfortabelste houding dat mogelijk is om op zo’n ding te zitten heb geplaatst, Neemt de man de kameel vast aan het lint dan rond z’n nek hangt en geeft het startsein. Natuurlijk overkomt het mij weeral dat ik aan het dagdromen ben en dankzij de bruuske startbeweging van de kameel kom ik weer in het zand terecht en omgekeerd, het zand zit in mijn ogen, mond, oren, kortweg overal. Na een tweede, geslaagde poging om op de kameel te kruipen, en te blijven zitten, vertrekken we. Erg comfortabel is het natuurlijk niet, zitten op zo’n beest met 2 gigantische bulten waartussen je wordt verpletterd. Ook geeft het gebobbel me het gevoel dat ik na elke 3 seconden over een verkeersdrempel rijdt, maar toch, vraag me niet hoe, begin ik in te dommelen en te dromen over de voorbije dagen. Want 1 ding is me nog steeds niet duidelijk: Hoe ben ik hier terecht gekomen?
Nadat ik aangekomen ben op de luchthaven van Fez en met veel moeite langs de douane ben geraakt, de 10 flacons parfum van Armani zagen er volgens hun wel heel verdacht uit en mijn uitleg dat ik nu eenmaal een grote fan ben van parfum vonden ze niet geloofwaardig, spuit ik een goede wolk parfum om me heen, huur ik een auto, een zwarte Mercedes, en rij ik naar Cassablanca. Natuurlijk verloopt de rit niet zoals gepland, van de beperkte hoeveelheid verkeersborden die langs de weg staan met vreemde Arabische tekens erop verstond ik helemaal niets. Misschien had Maria voor deze ene keer toch gelijk en had ik beter mijn Arabische vertaalgids meegenomen. Maar niets aan te doen, doordat ik in mijn jeugd nog lid ben geweest bij de padvinders heb ik me door deze harde situatie kunnen slaan en ben uiteindelijk ongeveer op mijn bestemming terecht gekomen. Ik heb maar 90 km te ver gereden en ben uiteindelijk aangekomen in Rabat. Eenmaal aangekomen spuit ik weer eens een goede wolk parfum om me heen en merk dan dat de glazen flacon leeg is. Ik moet dus een glascontainer zien te vinden, mission impossible in dit land, bestaan containers en glas hier eigenlijk wel? Na 3 uur in Rabat te hebben rondgezwerfd en niets teruggevonden te hebben dat wijst op het bestaan van containers in dit land ga ik moedeloos op de grond zitten, tot ik me herinner dat Maria me erop gewezen heeft dat ze niet 1 vlekje wou zien op mijn dure kleren. wanneer de beelden van haar laatste woedeuitbarsting stilletjes mijn gedachten komen verstoren, spring ik onmiddellijk op want ik heb helemaal geen zin in WWO 3. Nadat ik deze gruwelijke beelden net uit mijn gedachten heb kunnen verbannen, komt er een jongeman op mij af. Hij is anders dan de anderen met zijn goede kledingsmaak, zijn bruine haar dat perfect in de plooi licht en zijn witte tanden waarmee hij me een tandpasta smile geeft. Zelfverzekerd vraagt hij: ‘ Een Belg zeker?’ Geschrokken dat hij zo dicht bij mij in de buurt durft komen, de meeste mensen houden zeker 2 meter afstand omdat ze de heerlijke geur van mijn parfum niet gewoon zijn, zeg ik: ‘Pardon?’ Zijn tandpasta smile wordt breder en hij hervat doodgewoon zijn vraag: ‘Bent u van België, meneer?’ ‘Ja, maar weet u misschien een glascontainer staan?’ Helemaal niet van zijn stuk gebracht door mijn vraag antwoordt hij: ‘ Natuurlijk meneer volg mij maar, ik ben Achmed.’
Gedurende de hele zoektocht naar de glascontainer vertelt Achmed over zichzelf en wint zo mijn vertrouwen. Hij is 23, niet getrouwd, slimme keuze van hem, en hij is enig kind wat best uitzonderlijk is in Marokko. Toen ik hem vroeg waar hij woonde deinsde hij een beetje terug en week van het onderwerp af, wat best begrijpelijk is want niemand vertelt zomaar aan de eerste beste waar hij woont. Na een twintigtal minuutjes waren we eindelijk bij de glascontainer aangekomen, de enigste in deze stad vertelde Achmed me. Aan de voet van de container lag nog een fles met daarin een restje rode wijn. Op het moment dat ik mijn flacon zachtjes in de container duwde, nam Achmed razendsnel de fles rode wijn en klopte hem kapot op mijn kaalkop. Ik hoorde het ragfijne geluid van duizend glassplinters die uiteensprongen…
‘Sir, Sir Wake up!’ Hoorde ik in de verte iemand roepen en dankzij de bruuske stopbeweging van de kameel kwam ik in de zee terecht, in de zee van duizenden gouden korrels.