. Maar dat was ie niet! Daarom plaats ik hem nog een keer. Ik heb hem nu alleen wel wat veranderd. Hopelijk is het nu wat beter. Maar hij is nog niet af hoor! 
"Au!" roept Jasper. "Hou op mama!"
Pets, weer een klap. Hopelijk word de blauwe plek niet te groot, anders word hij moeilijk te verbergen.
"Waarom doe je dit toch altijd? Au! Ik heb niks verkeerds gedaan!" schreewt Jasper.
Hij is er alleen niet zeker van of ze het wel hoort. Als zijn moeder een woede-aanval krijgt kan ze alleen nog maar slaan, en dan hoort ze niets meer. Dat is misschien nog wel het gevaarlijkste.
Haar hand zwaait alweer door de lucht.
"Nee!"
Weer een klap. "En nu naar boven, ik wil je niet meer zien!"
Jasper rent maar snel naar boven, bang voor nog een klap. Over het eten zegt hij al niets meer. Hij weet toch dat hij dat niet meer krijgt.
Nadat Jasper naar de wc is geweest rent hij naar z'n kamer. Hij heeft geen zin in tanden te poetsen. Wat heeft dat nu voor 'n zin als hij toch niet heeft gegeten?
Vijf minuten later ligt Jasper in zijn onderbroek op bed. Z'n rug gloeit.
Het is hem altijd een raadsel gebleven waarom ze hem slaat. Is het te druk op haar werk? Doet hij iets verkeerd? Niet dat ie weet in ieder geval. Altijd probeert hij het leuk te maken. Laats toen ze uit haar werk kwam had hij zelfs eten gekookt. En zelfs nog de tafel mooi gedekt met kaarsjes. Eigenlijk had ie daar helemaal geen zin in, maar hij had het toch maar gedaan om het een keer gezellig te maken in huis. Ook al was dat niet echt gelukt. Na het etentje hadden ze ruzie gekregen, omdat Jasper dingen over zijn vader vroeg. Nooit wou ze over hem praten. Anne had haar toen geslagen op zijn achterhoofd. De volgende dag keken ze hem allemaal raar aan. Alleen z'n vrienden durften te vragen wat er aan de hand was. Toen had ie geantwoord dat hij gevallen was. Maar eigenlijk geloofte niemand dat. Later had Tony, zijn beste vriend nog gevraagt wat er echt aan de hand was, maar Jasper vertelde weer hetzelfde verhaal. Gelukkig was Jasper goed in liegen, anders was het al lang uitgekomen.
Hoofdstuk 2
"Jasper! Opstaan!" gilt zijn moeder die onder aan de zoldertrap staat.
"Het ontbijt staat al klaar! Kom je?"
"Ja! Ik kom eraan!" gilt ie terug.
Nadat hij snel een koude douche heeft genomen gaat hij naar beneden. Daar ziet hij z'n moeder in de keuken staan. Ze is een omelet aan het bakken.
"Mmmmm... Dat ziet er lekker uit!" zegt Jasper terwijl hij z'n haar nog aan het afdrogen is.
"Sorry van gister avond. Ik had het niet moeten doen. Maar 'k kon me weer eens niet beheersen." Anne kijkt naar de grond. Waarschijnlijk schaamt ze zich.
Als ze weer opkijkt ziet Jasper dat ze tranen in haar ogen heeft. Maar als ze er toch altijd spijt van heeft, waarom doet ze het dan? Ze moet zich gewoon leren beheersen! Wat zijn part neemt ze er een cursus voor. Als ze maar eens normaal doet! Maar aan de andere kant heeft hij ook wel weer medelijkden met zijn moeder. Hoe zou ze zich wel niet voelen als je je zo gedraagt?!
"Doet het nog pijn?" vraagt ze, terwijl ze zachtjes over zijn rug wrijft.
"Wil je een briefje schrijven dat ik niet hoef te douchen bij gym?"
"Heb je alweer gym dan? Wat heb je eraan! Je wordt toch geen gymleraar!" zegt Anne.
"Tja... Ik snap het ook niet echt. Waarschijnlijk is het voor die nerdjes die het niet kunnen. Maar ik kan allang de koprol!" zegt Jasper die het weer eens helemaal met zijn moeder eens is. Misschien slaat ze hem daarom wel zo vaak. Ze lijken gewoon te veel op elkaar.
Als Jasper naar school fietst komt hij Sofie tegen.
"Hee! Hoe gaat het?" schreeuwt Sofie.
"Goed! Met jou? Heb je nog steeds last van je ontstoken oor?" schreeuwt Jasper terug.
"Nee hoor! Wat dan?"
"Je schreeuwt nog zo!" schreeuwt ie weer terug.
"Moet je jezelf eens horen."
"Ik dacht gewoon dat je me niet verstond."
Als Jasper haar aankijkt ziet hij dat Sofie tranen in haar ogen heeft.
"Wat is er?" vraagt Jasper. "Het ligt toch niet aan mij?"
"Nee, natuurlijk niet!" zegt Sofie met tranen in haar ogen en geeft Jasper lachend een por in zijn zij.
"Wat is er dan?" vraagt hij voorzichtig.
"M'n oma..."
"Wat is er met je oma?"
"Ze, ze..." In eens barst Sofie in huilen uit.
Nadat Jasper verbaast toekeek hoe Sofie moest huilen, (wat hij nog nooit gezien had) sloeg hij onhandig een arm om haar heen.
"Kom, stap maar even af. Anders val je nog." zegt Jasper troostend.
Sofie knikt.
"Zullen we daar even op het bankje gaan zitten in het park? We zijn nu toch al te laat."
Sofie knikt weer.
Rustig, met de fiets aan de hand, lopen ze naar een bankje.
"Een hartaanval?! Bij die lieve oma van je?" zegt Jasper, net iets te hard. De mevrouw die de hond aan het uitlaten was en de vrouw met de rolator kijken Jasper en Sofie verbaasd aan.
Eindelijk verschijnt er weer een lachje om Sofie's mond.
"Haha, er is niks aan de hand hoor!" schreeuwt Sofie erachteraan. "We hadden het niet over u hoor mevrouw!"
Nadat ze dat heeft gezegt, loopt de mevrouw weer door.
"Ze dacht dat we het over haar hadden! Hahahaha!" Sofie schatert het uit.
Ondertussen rolt Jasper op Sofie's schoot van het lachen.
"Hahahahaha!!"
Even stoppen ze met lachen, als Sofie ziet dat Jasper op haar schoot zit. Maar dan lachen ze gewoon weer door.
Alleen de eerste regel van je verhaal is maar te zien, misschien kun je dat nog even bijwerken?
Oke. Ik ben hem ook nog aan het overtypen(A)
