Spiegelzusters

01 jul 2008 15:18

Ze stond te staren voor de spiegel, het zonlicht scheen door het raam naar binnen. Haar smaragdgroene ogen schitterden in de ochtend schemering.
"Leara! Kom nou wat eten! Je kunt je niet voor eeuwig in je kamer verschuilen!" hoorde ze haar broer schreeuwen. Langzaam haalde ze het slot van de houten deur. Ze liep over de krakende traptreden naar beneden. "Leara, kom je nog?" Maar ze stond al achter hem. Zonder iets te zeggen gebaarde ze de bediende om wat voedsel te brengen. "Gaat alles wel goed met je?" Haar broer keek Leara vragend aan, waarna zij haar schouders ophaalde. Praten deed ze weinig. Maar om de een of andere rede kon je in haar ogen lezen wat ze wilde zeggen. Haar broer, Samuël zuchtte. "Wat doe je al die tijd op je kamer? Waarom neem je niet meer de tijd om buiten te komen en mensen te zien?" Weer kwam er geen antwoord, alhoewel je wel de haat in Leara's ogen kon zien tegenover de 'andere mensen'. Na wat gegeten te hebben liep Leara weer over de trappen naar boven, waar ze zich als normaal plaatste voor de spiegel.
Al haar hele leven probeerde ze zo weinig mogelijk mensen te zien. Behalve haar broer en grootmoeder. Ze had een hekel aan mensen, en mensen aan haar. Mensen vonden haar raar, omdat ze alleen maar in de spiegel keek. En zij haatte mensen, vanwege hun haat, vechtlust, jaloezie en alle andere menselijke trekjes. Ze leek niet door te hebben dat ze zelf ook een mens was, als ze dat al was.

Hoe langer ze naar haar spiegelbeeld keek, begon het steeds minder als haar spiegelbeeld te beschouwen. Ze stak een arm omhoog, het spiegelbeeld volgde haar voorbeeld. Ze draaide rond, het spiegelbeeld ook. Wat ze ook probeerde, het spiegelbeeld bleef haar na doen. Dat wat ook te verwachten is, bij een spiegelbeeld.
Ze hield haar hoofd schuin, en keek haar spiegelbeeld recht in de ogen aan. De ogen glansden, met diep in de zwarte pupil een vonk die danste van opwinding. Ze opende haar mond, het spiegelbeeld deed mee, en ze begon te zingen. Maar inplaats van dat ze één stem hoorde, hoorde ze er twee. Ze gaf een gil, of eigenlijk twee tegelijk, en deinsde achteruit.

01 jul 2008 20:21

Echt heel goed geschreven!! Heel mooi. Ik ben zeker benieuwd naar de rest.
Je zou alleen een nieuwe regel moeten beginnen wanneer iemand iets zegt, dat maakt het overzichtelijker.
En tussen smaragdgroene en ogen hoort gewoon een spatie, geen streepje.

(Oh ja, by the way. Artemis Fowl, echt leuke boeken, hea

)

02 jul 2008 10:32

Leara beefde. Haar spiegelbeeld glimlachte nu, en ze wist zeker dat ze dat zelf niet deed. Ze zong nog een toon, en nog één. Niet echt een liedje, ze verzon maar wat. Haar spiegelbeeld zong mee met een tweede stem. Het klonk nog mooi ook!
Ze begon weer met bewegingen te maken, en het spiegelbeeld deed nu weer gewoon hetzelfde. Ze zong nog eens, maar nu zong haar spiegelbeeld niet meer mee. Had ze het allemaal gedroomd? Nee, dat kon niet, het was té echt geweest. En ze was klaarwakker. Toen hoorde ze gekraak op de trap.

PS. Bedankt dat je het leuk vindt!
Mijn avatar komt niet van die boeken, sorry, die ken ik niet. Ik vind Griekse mythologie leuk, en Artemis is de godin van de jacht, van de maan en de plotselinge dood. Vond ik gewoon gaaf.

02 jul 2008 10:38

Dan moet je die boeken eens lezen. Artemis Fowl, ook fantasy. Alleen heet een jong crimineel meesterbrein zo... En het is een jongen whahahahah.

Anyway, ik hoop zo vlug mogelijk een vervolg?

02 jul 2008 14:12

Hallo, ik ben het, Caroline. Ik vond het zoezo al een heel leuk idee van je, ik heb ook maar een account aangemaakt hier.

03 jul 2008 19:05

Wauw, wat een leuk verhaal! Ik had beloofd om je verhalen te lezen

Je schrijft echt goed!

Ik wacht op meer

04 jul 2008 18:09

Het waren langzame stappen. Het was haar grootmoeder, zeker weten. Snel verstopte ze de spiegel achter het gordijn. Haar grootmoeder kon spiegels namelijk niet uitstaan. Als er in een ruimte een spiegel was, wendde ze haar blik af en probeerde er niet in te kijken. Leara wist niet waarom, zij had juist wat met spiegels.
Ze griste een boek uit de kast, ging op de sofa zitten en deed alsof ze las. De deur ging open. "Leara, we moeten eens praten." Dit betekende nooit veel goeds. Leara keek haar niet aan, ze legde heel langzaam haar boek weg. "Je broer kwam naar me toe, hij maakt zich ernstig zorgen om je." zei haar grootmoeder. "Dat doet hij altijd." antwoordde Leara. "Ik ook, Leara. Je zit maar de hele dag in je kamer. Je kan niet je hele leven alleen blijven." "Maar ik ben ook niet alleen." zei Leara met een glimlach (en dat gebeurde niet vaak). Grootmoeder trok haar mond tot een streep. "Wie is er dan bij je?" "Niemand, ik bedoelde dat ik me niet alleen voel." zei Leara vlug. "Nee, je zei dat je niet alleen WAS. Wie is er bij je, Leara?" "Niemand, echt niemand! Zoek maar door de kamer als je me niet gelooft!" O, nee! Nu zou ze natuurlijk de spiegel vinden! "Dat zal ik zeker doen...."

04 jul 2008 18:23

Leuk stukje

Ik zou alleen sommige 'o jee's' weglaten, het staat niet zo bij de rest van het verhaal

Ik wacht op het vervolg

*gaat verder schrijven aan duister groen*

05 jul 2008 14:58

Haar grootmoeder trok kasten open en keek op de vreemdste plekken. Daarna liep ze op het gordijn af. "Nee, grootmoeder stop nu maar. Er is toch niemand hier? Nee, alstublieft, niet het gordijn...!" Te laat. Grootmoeder gaf een gil en deinsde achteruit. Ze greep Leara bij een arm en trok haar de kamer uit. "Samuel, kom vlug en haal dat ding des onheils uit Leara's kamer weg."

05 jul 2008 16:40

Wat een stomme grootmoeder heeft die Leara! Mag ze dan geen spiegels in haar kamer ofzo? Waarom heeft die oma een hekel aan spiegels? De meeste vrouwen kunnen niet zonder om te weten of hun uiterlijk perfect is...
Goed geschreven! Alleen is het soms beter als je de gesproken zinnen op een aparte regel zet en niet aan elkaar.
Voorbeeld:
Leara keek haar niet aan, ze legde heel langzaam haar boek weg. "Je broer kwam naar me toe, hij maakt zich ernstig zorgen om je." zei haar grootmoeder. "Dat doet hij altijd." antwoordde Leara. "Ik ook, Leara. Je zit maar de hele dag in je kamer. Je kan niet je hele leven alleen blijven." "Maar ik ben ook niet alleen." zei Leara met een glimlach (en dat gebeurde niet vaak).

Dat kan ook zo:
Leara keek haar niet aan, ze legde heel langzaam haar boek weg.
"Je broer kwam naar me toe, hij maakt zich ernstig zorgen om je." zei haar grootmoeder.
"Dat doet hij altijd." antwoordde Leara.
"Ik ook, Leara. Je zit maar de hele dag in je kamer. Je kan niet je hele leven alleen blijven."
"Maar ik ben ook niet alleen." zei Leara met een glimlach (en dat gebeurde niet vaak).

Let er wel op dat je ook de ruimte en dergelijke beschrijft na de gesproken zinnen. Het leest ook niet prettig als je in Nijntjes-stijl gaat schrijven, alles op een aparte regel.

Ik hoop dat je er iets aan hebt

Verder is je verhaal prima! Ik ben heel erg benieuwd hoe dit afloopt...

05 jul 2008 18:38

Inderdaad, ik ben het met Lessie eens.
^^

Ook wat dat laatste betrefd.
Wanneer kunnen we een volgende update verwachten? xP

11 jul 2008 20:03

Samuel liep de kamer in. Hij zag de spiegel staan, boog zijn hoofd en pakte het op. Hoewel hij al 16 was, leek hij wel een kleutertje van 6 dat net op z'n donder had gekregen.
"Breng het naar de schroothoop, of waar dan ook heen, dat 't maar ver uit m'n buurt blijft!" zei grootmoeder met een beverige stem.
"Ja, grootmoeder." zei Samuel. Hij had haar niet durven aankijken.
Leara's wereld stortte in. Niet haar spiegel! Alles, maar niet haar spiegel. Zeker niet nu ze haar krachten kende. Ze zag nog net haar spiegelbeeld, en dat keek haar aan met een blik van verdriet en angst. Ze moest haar in een andere spiegel kunnen vinden, ze zou morgen meteen op zoek gaan. Daarvoor wilde ze wel naar buiten.
Haar grootmoeder keek haar heel even aan met een moedeloze blik, schudde haar hoofd en liep zonder iets te zeggen de kamer uit.

PS. Bedankt voor de tip, mensen.

Zal er op letten. Heb ik het nu iets beter gedaan met de dialogen? Er komt snel meer hoor, ik schrijf gewoon steeds een klein stukje.

12 jul 2008 16:47

De volgende morgen was Leara al vroeg uit bed. Ze had wat geld gepakt, en sloop de trap af naar beneden. Ze moest goed kijken waar ze liep, gelukkig wist ze precies welke treden kraakten. Voorzichtig trok ze het deurtje in de grote poortdeuren achter zich dicht.
Leara, Samuel en hun grootmoeder woonden in een kleine burcht, die ooit van haar betovergrootouders geweest was. Het is over gegaan van vader op zoon, generaties lang. Maar haar vader stierf voordat hij de burcht en het landgoed over kon nemen, en kort daarna stierf ook haar moeder. Samuel was nog te jong, en Leara dus ook, want Samuel was de oudste. Dus zou grootmoeder op de burcht blijven totdat Samuel oud genoeg was. Wat er precies met grootvader gebeurd was, weet niemand. Niemand heeft hem ook ooit gezien.

Leara liep langs het stadhuis de markt op. Ze zocht iemand die spiegels verkocht. Naar een tijdje zoeken vond ze wel iemand, maar die spiegels waren zo duur dat ze ze niet kon betalen. Bovendien vond ze de spiegels niet mooi, er zat geen gevoel in, vond ze. En droomde ze nou weer, of schudde haar spiegelbeeld in een van de spiegels licht van 'nee'?
Ze liep verder, en op een gegeven moment zag ze een oude man staan in een grote berg met oude spullen. Ook spiegels! Meteen liep ze erop af. Eén van deze spiegels moest het worden, of misschien wel meer.....

13 jul 2008 21:14

Weer heel mooi geschreven!!!

Je zou je cijfers ook nog voluit moeten zetten...

14 jul 2008 14:40

"Hallo," zei de oude man, "verdwaald?" Leara schudde haar hoofd. "O, wat heb je hier dan te zoeken?" vroeg hij verbaasd.
"Een spiegel." zei Leara kortaf. "Een paar, als dat kan."
"Ja, natuurlijk. Neem gerust mee. Ik ben verbaasd dat je dat hier komt zoeken. De meeste mensen gaan gewoon naar de markt."
Leara reageerde er niet op, ze had geen zin in een 'gezellig kletspraatje'.
Ze zette zeven spiegels in een cirkel om zich heen. De oude man stond nogsteeds naar haar te kijken. Ach, wat maakte het ook uit. Die man leek haar te aardig om haar voor heks uit te maken. Ze keek haar spiegelbeelden één voor één aan. Ze begonnen iets naars over zich te krijgen. Ze leken op haar, ze waren haar, maar toch ook niet. Ieder spiegelbeeld had iets anders naars, wat zij niet wilde hebben.
Leara had altijd al in spiegels gekeken, maar nu was ze veertien, en ze begon dingen te zien in haar spiegelbeeld, die ze nog niet eerder had gezien.

14 jul 2008 15:24

Het waren lange spiegels, met een mooie gouden rand. Het waren er dus zeven, allemaal hetzelfde, behalve één. Eén spiegel had een robijn boven in het goud.
Maar Leara besteedde daar niet veel aandacht aan. Ze keek naar haar andere zes spiegelbeelden in de andere spiegels. Eén voor één. Ze zag ijdelheid, hebzucht, ergenis, woede, jaloezie en haat. Haat, pure haat voor mensen om zich heen. De mensen om zich heen, die ook al deze eigenschappen hadden. Net zoals zijzelf! Ze begon eindelijk in te zien dat zij net zo was als al die andere mensen die ze zo gehaat had.
De tranen sprongen in haar ogen. Verdriet, dat was er ook nog één, alleen daar had niemand last van. Ze zette het op een lopen, ze wilde weg. Ergens heen, waar niemand last had van haar, en zij niet van iemand anders.
Op dat moment kwam de kleinzoon van de oude man net naar buiten, Stefan. Leara botste tegen hem op. "S-s-sorry." bracht ze met beverige stem uit. Stefan keek haar verbaasd na. "Opa, waarom is dat meisje zo verdrietig? Ze huilde." Opa keek met een donkere blik naar het wegrennende meisje. "Jongen, als je echt een mens wil helpen en goed doen, ga haar dan achterna en help háár." Even keek Stefan zijn opa raar aan, maar daarna greep hij zijn jas en rende hij achter Leara aan.

15 jul 2008 12:56

"Hé! Wacht even!" riep Stefan, en hij greep Leara bij haar arm. In zijn leven had hij nog nooit een meisje gezien dat er zo slecht uit zag. "Wat is er met je aan de hand?" vroeg hij bezorgd.
"Waarom wil je dat weten? Je kent me niet eens. Laat me liever met rust." zij Leara bitter.
"Nee." zei Stefan vastbesloten. "Ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om iemand die er zo slecht uit ziet als jij alleen te laten. Wat is er met je?" drong hij aan.
"Ik ben een mens." zei Leara en ze barstte in snikken uit. Stefan wist niet wat hij moest zeggen.
"Kom mee. Wat kwam je bij m'n opa doen?" "Spiegels kopen. Die zeven spiegels vind ik mooi...." Waarom zei ze dat nou weer? Ze durfde amper meer in die spiegels te kijken.
Samen met Stefan ging ze in de kring staan. Haar spiegelbeelden lachten haar uit, of keken haar raar aan, of boos. "Wat bedoel je met 'ik ben een mens'?" vroeg hij.
"Dat ik andere mensen haat, dat ik boos ben, en al het andere. Ik probeer het te verbergen maar ik ben een mens. Ik ben net zo erg als alle anderen." zei Leara.
Stefan begon het te begrijpen. "En dat zie je in die spiegels? Luister, die spiegels zijn niet normaal, zegt mijn opa. Ik zag er nooit wat vreemds aan, maar hij zij dat alleen sommige mensen het zien. En dat ik mezelf gelukkig kan prijzen dat ik het niet zie."
"Dat is waar." zei Leara. "Dat is waar."
"Wil je..." Stefan twijfelde. "Je wilt weg, hè? Wil je dan die, ehm... die spiegels meenemen? Misschien komen ze nog eens van pas, misschien zie je er niet alleen maar slechte dingen in. En misschien kan ik ook met je mee gaan, als je dat wilt. Ik ben Stefan, trouwens."
"Leara. Als je een kar hebt, kunnen die spiegels mee." Leara liep naar de Dorpsstraat. Stefan wist het niet zeker.
"Nou, schiet op dan." zei Leara. "Of wil je niet mee?"

15 jul 2008 12:56

"Hé! Wacht even!" riep Stefan, en hij greep Leara bij haar arm. In zijn leven had hij nog nooit een meisje gezien dat er zo slecht uit zag. "Wat is er met je aan de hand?" vroeg hij bezorgd.
"Waarom wil je dat weten? Je kent me niet eens. Laat me liever met rust." zij Leara bitter.
"Nee." zei Stefan vastbesloten. "Ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om iemand die er zo slecht uit ziet als jij alleen te laten. Wat is er met je?" drong hij aan.
"Ik ben een mens." zei Leara en ze barstte in snikken uit. Stefan wist niet wat hij moest zeggen.
"Kom mee. Wat kwam je bij m'n opa doen?" "Spiegels kopen. Die zeven spiegels vind ik mooi...." Waarom zei ze dat nou weer? Ze durfde amper meer in die spiegels te kijken.
Samen met Stefan ging ze in de kring staan. Haar spiegelbeelden lachten haar uit, of keken haar raar aan, of boos. "Wat bedoel je met 'ik ben een mens'?" vroeg hij.
"Dat ik andere mensen haat, dat ik boos ben, en al het andere. Ik probeer het te verbergen maar ik ben een mens. Ik ben net zo erg als alle anderen." zei Leara.
Stefan begon het te begrijpen. "En dat zie je in die spiegels? Luister, die spiegels zijn niet normaal, zegt mijn opa. Ik zag er nooit wat vreemds aan, maar hij zij dat alleen sommige mensen het zien. En dat ik mezelf gelukkig kan prijzen dat ik het niet zie."
"Dat is waar." zei Leara. "Dat is waar."
"Wil je..." Stefan twijfelde. "Je wilt weg, hè? Wil je dan die, ehm... die spiegels meenemen? Misschien komen ze nog eens van pas, misschien zie je er niet alleen maar slechte dingen in. En misschien kan ik ook met je mee gaan, als je dat wilt. Ik ben Stefan, trouwens."
"Leara. Als je een kar hebt, kunnen die spiegels mee." Leara liep naar de Dorpsstraat. Stefan wist het niet zeker.
"Nou, schiet op dan." zei Leara. "Of wil je niet mee?"

15 jul 2008 12:59

Hee mensen!

Ik ga morgen op vakantie, en ik blijf een weekje weg. Dus even een tijdje geen updates....
Kan ik ook nog een tijdje nadenken over het vervolg... volgens mij begint het steeds minder met spiegelmagie te maken te krijgen.

Bye!

24 jul 2008 10:47

"Wacht heel even, jongen. Kan ik je voor je weg gaat nog even onder vier ogen spreken?" vroeg Stefans opa.
Ze gingen in de kamer zitten. "Luister, jij moet dit meisje door middel van die spiegels leren te accepteren dat ze een mens is. Leer haar ook dat mensen goede kanten hebben."
"Hoe dan, opa? Ik wil haar echt wel helpen, dat wil ik altijd, maar..." vroeg Stefan
"Reis door het woud, en neem iedere spiegel apart. Dat is heel belangrijk. Spiegel voor spiegel. Neem de spiegel met de edelsteen als laatst."
"Wat moet ik met die spiegels doen?" Stefan begreep er nog weinig van.
"Laat haar erin kijken, de rest gaat vanzelf. Laat haar niets doen wat ze niet wil."
"Maar waarom? Ik begrijp het gewoon niet. Wat is er met haar aan de hand, dat ze geen mens wil zijn.. "
"Ga nu maar. Ze staat te wachten."

25 jul 2008 11:33

Heel mooi gedaan.

Veel plezier met je vakantie!

26 jul 2008 12:26

Bedankt!
't Was nogal regenachtig, we zijn naar Berlijn geweest. We hadden onze jassen in het vorige hotel laten liggen, dus we zijn aardig platgeregend.

26 jul 2008 12:41

"We kunnen gaan." zei Stefan. "Kom, ik laad de spiegels in."
"Ja, doe maar." Leara voelde zich vreemd. Ze kon die spiegels niet uitstaan, maar ze kon er ook niet van weg lopen. En waarom kwam die Stefan haar zomaar helpen? Hij kende haar niet eens, en hij zag er nogal onzeker uit. Ze vond hem wel sympathiek, dat hij haar wilde helpen. Maar ze wist niet of ze geholpen kon worden, ze was toch immers een menselijk wezen, en dat zou ze altijd blijven.

Even later reden ze door het woud, met twee paarden voor de kar gespannen. Het was begonnen met regenen, het water kwam met bakken uit de hemel.
"Verdomde regen!" mompelde Stefan. "De spiegels worden zo nat. En wij ook. Ik kan me daar zo aan ergeren."
"Jij bent ook een mens, hè? Ergernis is een menselijke eigenschap." Leara klonk bitter.
"De pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet. Jij ergert je toch zeker ook wel aan de regen? Dat is logisch, hoor. Dat is heus geen zonde ofzo."
Leara zweeg.
"Ik begrijp niks van jou. Wees blij dat je een mens bent! Die zijn slim en verstandig."
Leara staarde voor zich uit. "Niet verstandig genoeg."

27 jul 2008 16:25

Ze heeft gelijk -_-
Anyway... Leuk gedaan. ^^ Ik hoop vlug op een vervolg.

Ik vind regen niet erg :p

28 jul 2008 13:59

Stefan stopte bij een grot, om te schuilen voor de regen. Hij tilde één spiegel uit de kar en zette hem voor Leara neer. Meteen maar beginnen, dacht hij.
Maar Leara keek vlug een andere kant op. Ze durfde niet te kijken. Ze wilde zichzelf niet zien.
En, alsof Stefan haar gedachten kon lezen, zei hij: "Geeft niks. Neem je tijd." Hij legde een hand op haar schouder, ookal verwachte hij dat ze hem meteen weg zou slaan.
Maar dat deed ze niet. Voorzichtig keek ze in de spiegel. Het was de spiegel van jaloezie. Jaloers waarop wist ze niet echt, ze zag het alleen maar in de spiegel. En ze zag dat zij het zelf was. Ze balde haar handen tot vuisten, en begon te trillen. Ze wou geen mens zijn, ze wou niet jaloers zijn, weg met die spiegel, verdwijn! Ze kon niet meer helder denken.
"Rustig, Leara, rustig. Zullen we maar stoppen?" probeerde Stefan nog, maar het was al te laat. Plotseling sprong er een enorme barst in de spiegel. De barst liep dwars door het gezicht van het spiegelbeeld heen.
Leara zag haar spiegelbeeld boos terugkijken, en voelde de ogen van de andere spiegelbeelden in haar rug. Ze liep naar achter, naar een hoekje van de grot. Wat had ze gedaan?
"Rustig maar, vandaag hoef je echt niet meer. Niet als je niet wilt. Je hoeft niks te doen wat je niet wilt." zei Stefan. "Ik ga hout sprokkelen voor een vuurtje, het is gestopt met regenen. Misschien wordt het moeilijk met nat hout."
Leara knikte flauwtjes. Stefan wist niet zeker of hij haar wel alleen achter kon laten, maar hij nam de gok erop. Hij wist nog niet wat er zou gebeuren als hij terug kwam.

01 aug 2008 13:51

Toen Stefan zag wat zich in de grot afspeelde, liet hij van schrik de takken uit zijn handen vallen. Leara had alle spiegels om zich heen gezet, en ze zongen allemaal samen als een koor. Het klonk heel mooi, zo mooi, dat Stefan even niets anders kon doen dan luisteren. Hoe kon dat? Hoe konden haar spiegelbeelden meezingen? Dit was magie. Plotseling bedacht hij iets, en schrok. Hij rende de spiegelkring in en greep Leara bij haar arm. Hij trok haar zonder aarzelen de grot uit.
"Leara! Doe dat alsjeblieft nooit meer, opa zei dat we nooit alle spiegels tegelijk mochten nemen!" zei Stefan paniekerig.
"Rustig maar, er is niks gebeurd. En nu ben ik niet bang meer. Ik moet me concentreren op die éne spiegel met de edelsteen." zei Leara kalm.
"Dat kan niet, opa zei dat ik die als laatste moest nemen. Dus eerst de anderen. En ik begin nu wel bang te worden. Opa zei namelijk ook dat ik je niets moest laten doen wat je niet wou." zei Stefan.
"Het kan me niet schelen wat je opa allemaal zei. Ik wil er achter komen welke kant van mezelf er in die ene mooie spiegel zit." Leara klonk eigenwijs, maar niet eens boos.
"Weet je, m'n opa wou vast niet voor niets dat we die spiegel als laatste namen." zei Stefan. "Ik bedenk me dat het misschien zo is dat er in die spiegel niks kwaads te zien is. De mens heeft ook goede kanten, ookal lijkt dat voor jou misschien onmogelijk."
Leara zweeg. Ze keek hem een poosje aan, en schudde toen met haar hoofd. "Ik besef dat de mens kwade kanten heeft, en dat ik die dus ook heb. En ik heb er nu vrede mee, ik heb toch gevoelens. En als ik dan naar jou kijk, weet ik dat een mens niet alleen slecht kan zijn. Maar ik heb tijd nodig om dat te ontdekken. En de spiegels laten alleen maar slechte kanten zien, dat voel ik, dat voel ik gewoon."
Stefan wist niet wat hij hierop moest zeggen. Ze zal wel gelijk hebben, dacht hij. Zij kan toveren met die spiegels, zij zal het weten. Maar er klopt iets niet.

03 aug 2008 17:16

Verder!!
Heel mooi gedaan.

04 aug 2008 20:03

Uren en uren stond Leara voor de spiegel met de edelsteen, een soort van te spelen met haar spiegelbeeld. De edelsteen, die een robijn was, begon te glimmen iedere keer als het spiegelbeeld iets anders deed dan zij.
Stefan stond van een afstandje te kijken, terwijl hij een vuurtje probeerde te maken van het natte hout. Waarom moest hij toch ook van zijn opa het woud in? Kon dit niet ook in het dorp? Stefan zuchtte.
Hij hoorde haar woorden nog in zijn hoofd. "Het kan me niet schelen wat je opa allemaal zei... ...die spiegels laten alleen maar slechte kanten zien.... ...en als ik naar jou kijk, weet ik dat een mens ook goede kanten moet hebben....." Zeker dat laatste kon hij niet vergeten.
Plotseling voelde hij haar hand op zijn schouder. "Ik moet je gelijk geven. Ik heb me geconcentreerd op mijn spiegelbeeld, maar ik heb niks kwaads gezien. Maar ik weet ook niet wat ik wel zag. Ik weet alleen dat het lijkt op het gevoel wat ik heb als ik naar jou kijk." Zonder blikken of blozen zei ze dat. Heel kalm, alsof het niets bijzonders was. Ze had gewoon niet door, hoe dit opgevat kon worden. Misschien had ze het nog nooit ervaren?
Stefan had het wel door, maar wist niet hoe hij er over kon praten met haar. Het was zo ingewikkeld, ze was zo moeilijk aanspreekbaar.
"Ben je, eh, ben je nu klaar met die spiegels?" vroeg hij dan maar.
"Nee, ik moet nog wat doen, maar daar wacht ik liever nog even mee." antwoordde Leara.
"Wat dan?"
"Weet ik eigenlijk niet precies, maar het gaat verder dan wat ik tot nu toe gedaan heb." zei ze.
"Verder dan met die kring en dat gezang?" vroeg Stefan een beetje zenuwachtig.
"Ja, verder dan met de kring en het gezang." antwoordde ze.
"Dat voel je zeker?"
"Ja, dat voel ik." zei Leara met een lichte glimlach om haar mond. Wacht, droomde hij dat nou? Dat was dan ook de eerste keer dat hij haar ook maar heeft zien glimlachen...

04 aug 2008 20:58

Yeey, verder!
Heel mooi geschreven.

05 aug 2008 13:56

Het is een mooi en een apart verhaal tegelijk. Je hebt een boeiend onderwerp gekozen! Alleen vraag ik me af wie nu de hoofdpersoon is, Leara of Stefan? In het begin was het Leara maar nu je verder schrijft, schrijf je vanuit Stefan. Dat is wel verwarrend.
Ook viel het me op dat je vaak 'wou' schrijft. Ik vind dat persoonlijk niet schrijftaal, maar spreektaal. Ik schrijf liever 'wilde', dat klinkt beter vind ik.
Probeer ook de gevoelens, gezichtsuitdrukkingen en de omgeving wat meer te vertellen. Je doet het al aardig, maar ik weet dat het je wel lukt om dat nog beter te laten zien. Probeer het!
Verder is je verhaal heel mooi geschreven.

Ik ben zeer benieuwd naar meer

05 aug 2008 20:55

Lessie, je hebt gelijk in alles wat je zei. Ik verzin het vervolg ter plekke, ik zal er voortaan wat langer over nadenken voordat ik iets neer zet. Ik schrijf het verhaal met de woorden die ik kies als het zich in mijn hoofd afspeelt, zeg maar.

Het klopt inderdaad, dat ik eerst vanuit Leara schrijf en dan weer vanuit Stefan. Dat deed ik expres, dat is een manier van schrijven, ik heb dat vaker gezien. Dan heeft het verhaal twee hoofdpersonen.

Bedankt voor je tips, ik ben van plan in het vervolg meer one-shots te schrijven, en dan zal ik zeker erop gaan letten.

05 aug 2008 21:25

De volgende dag, héél vroeg in de ochtend, werd Leara wakker. Ze zag de spiegel met de robijn in de hoek van de grot staan. Niet hier, wist ze. Straks, ergens anders, zal ze er nog wat mee oefenen. Ze had haar krachten nogsteeds niet onder de knie. Ze voelde dat ze er wat meer mee kon dan alleen maar dingen zien die andere mensen niet zagen. Naast haar lag Stefan, hij sliep nog. Ze keek naar hem. Vanaf het moment dat ze hem kende, had ze een bepaald gevoel gehad dat ze niet kon plaatsen. Het leek op het gevoel voor haar grootmoeder, en haar broer, maar het was toch anders.
Haar ogen begonnen te prikken toen ze aan hen dacht. Hoe zou het nu met hen zijn? Het liefst was nu terug gegaan naar huis, maar ze had hier op deze afgelegen plek nog wat te doen. Ze kon Stefan immers ook niet alleen laten, hij was voor haar meegegaan.
Ze stond op, en wilde de grot uitlopen om wat eten te zoeken, toen ze plotseling een hand om haar voet voelde.
"Ga je weg?" vroeg Stefan, die haar voet gegrepen had.
"Ja, om eten te zoeken. Laat eens los." antwoordde Leara.
"Dat hoef jij toch niet te doen? Ik ga wel. Ga jij maar wat doen met je spiegels, ik laat dat verder aan jou over. Ik kan je niet vertellen wat je ermee moet doen, daar zat mijn opa fout." zei Stefan.
"Als je mij niet kan vertellen wat ik ermee moet doen, vertel me dan ook niet wanneer ik er iets mee moet doen. Ik ga eten zoeken, en als je mee wilt, kun je mee gaan." zei Leara met, alweer, een glimlachje.
Stefan stond op. "Jawel, Uwe Majesteit." zei Stefan plagerig.
Statig liep Leara met een nu brede glimlach de grot uit. Ze bedacht zich dat ze veranderd was, en dat Samuels mond open zou vallen als hij haar nu zou zien. Ze wist van zichzelf dat ze nooit zoveel gelachen had, toen ze thuis was. Er viel ook weinig te lachen, tot nu toe dan.
Stefan greep haar bij haar middel en rende met haar naar de bessenstruiken. "Moet ik u dragen?" lachte hij.
"Nee, laat los!" riep Leara, in de hoop dat hij niet los zou laten. Ja, bedacht ze nog eens, Samuels mond zou open vallen....

05 aug 2008 21:25

Vraagje, wordt het nu iets te klef? Ik wilde er ook wat romantiek in stoppen...

05 aug 2008 22:07

kvind t geweeeldig!!:D:D

06 aug 2008 13:41

Nee, tis zeker niet te klef! Anders wordt het ook weer steeds hetzelfde, snap je

Het is juist leuk! Ben erg benieuwd naar meer ^^

06 aug 2008 19:00

Ik vind dat romantiek gewoon in fantasy hoort.
Liefde is ook magie, zo zie ik het toch.
Naja, genoeg over mij.

Ik wil MEER! VERDER ^^

07 aug 2008 09:47

Verder! En romantiek is juist leuk, ook voor een fgantasie verhaal

07 aug 2008 10:59

Even later zaten ze voor de grot bessen en frambozen te eten.
"Lekker," zei Stefan "gooi eens een framboos!" Leara gooide een framboos naar hem toe, en hij ving hem op met zijn mond. "Ja, veel lekkerder zo."
Leara lachte weer. "Zou mij nooit lukken."
"Lachte je thuis ook altijd zo veel?" vroeg Stefan. "Voordat je dat gedoe met die spiegels ontdekte, bedoel ik."
Leara keek naar de grond. Ze gaf geen antwoord. Hij moest eens weten, hoe ze was geweest. Ze vertelde het hem nog wel eens een keer. Niet nu.
"Over die spiegels gesproken, ik heb meer ruimte nodig om dingen uit te proberen. Ken jij een open plek in het bos?" vroeg ze.
"Natuurlijk," zei Stefan zelfverzekerd, "kom maar mee." Hij scheen zijn vraag van eerder vergeten te zijn.

Stefan kende het bos bij het dorp als zijn broekzak. Zijn ouders waren gestorven toen hij nog heel jong was, en zijn opa heeft hem grootgebracht. Hij leerde hem wat de ongeschreven regels van het dorp waren, en hij leerde hem het bos kennen. Stefan kende nu de beste plekken om hout te sprokkelen, hij wist waar grotten waren, hij wist waar open plekken waren en hij wist waar water was. Hij kon prima overleven in het bos.

De paarden trokken de kar vooruit, maar Leara en Stefan liepen ernaast. Het pad was zo smal en met kuilen en bulten dat ze er niet op konden zitten. Maar ja, ze moesten de spiegels wel meenemen... Leara hoopte maar dat er niks kapot ging.
Eenmaal bij de open plek aangekomen zette ze Leara de spiegels weer in een kring om zich heen.
"O nee, niet weer, hè? Ik ga niet eens kijken." zei Stefan.
"Rustig maar, ik denk dat ik het onder controle heb." Leara liep op de spiegel van woede af, terwijl haar spiegelbeeld haar boos aankeek. Steeds iets dichterbij. Plotseling legde Leara haar handen op de spiegel en haar spiegelbeeld deinsde achteruit. Stefan knipperde een paar keer met zijn ogen.

07 aug 2008 11:38

Hè, wat vreemd... Hoe kan zo'n boze spiegelbeeld nu opeens achteruit deizen? Nou, vlug meer! Ik wil het weten

11 aug 2008 13:43

"Wat... wat deed je nou?" stamelde Stefan.
Leara glimlachte. "Ik kan het niet echt uitleggen, maar ik denk dat ik het onder de knie heb." Ze gaf licht, en keek gemeen naar de spiegelbeelden.
"Leara, alsjeblieft, voorzichtig. Wordt niet overmoedig. Nee!" zei Stefan paniekerig.
Spiegel na spiegel strekte ze haar armen uit, en de spiegelbeelden schenen pijn te hebben. De spiegelbeelden keken strijdlustig, maar als Leara haar armen alleen maar naar ze uitstak, krompen ze in elkaar. Alleen het spiegelbeeld in de spiegel met de robijn keek angstig, en... verdween uit het spiegelbeeld?!
Leara leek zichzelf niet meer onder controle te hebben. Ze begon te zingen, tenminste, ze maakte een vreemd geluid. Eén hele hoge toon, het klonk verschrikkelijk.
Stefan drukte zijn handen op zijn oren. "Nee, Leara, stop! Straks gebeurt er iets ergs met je. Alsjeblieft....." Te laat.
De spiegels braken. De hele open plek lag vol met scherven. Eén spiegel bleef heel, die met de robijn.
En toen gebeurde er iets wonderbaarlijks; de spiegel leek Leara een soort op te zuigen. Ze werd in de spiegel getrokken. Ze stak haar handen uit naar Stefan. "Help! Stefan, help me! Pak me vast!"
Stefan greep haar hand, maar het hielp niet. Haar hand schoot los, en die spiegel slokte haar op. Leara's lichaam vervaagde.
"Leara! Nee!" schreeuwde Stefan wanhopig.
Je kon haar lichaam nog wel zien, maar heel vaag. Ze zat in de spiegel, met haar knieën opgetrokken, en bedekte haar gezicht met haar armen. Ze had haar eigen spiegelbeeld vervangen. Huilde ze?
Stefan leunde met zijn handen op de spiegel. De tranen prikten in zijn ogen. "Leara, kom terug, alsjeblieft..." zei hij zacht.

11 aug 2008 13:46

Binnenkort ga ik voor tien dagen op vakantie, dus voorlopig ff geen updates meer. Ik ga wel weg op het goede moment, ik heb gehoord dat er in Nederland maximale temperaturen verwacht worden van 18 graden!

11 aug 2008 15:07

Het is spannend! Maar wel vreemd... Ik ben benieuwd wat je over 10 dagen gaat posten

Je hebt een leuke schrijfstijl!
Veel plezier op vakantie! Hè, nee.. 18 graden

11 aug 2008 15:46

Ik hoop dat het hier in België wat warmer is.
Nu is het op dit moment iets in de 20. Ik hoop dat het zo blijft :p

VEEL PLEZIER!!

25 aug 2008 10:44

Hee mensen! Ben weer terug van weggeweest. Vakantie was super leuk! Tig keer van glijbaan met banden geweest, en lekker bruin geworden.
Anyhoe, ik kan weer verder schrijven.

25 aug 2008 11:00

Stefan wist niet wat hij moest doen. Was ze nu voorgoed weg? Die vervloekte spiegel ook!
En waarom had zijn opa hem gevraagd mee te gaan met een wild vreemd meisje? Waarom wilde hij toch ook altijd zo graag helpen? Had hij haar wel kunnen helpen?
Puur uit woede en machteloosheid pakte hij een dikke tak van de grond en wou daarmee de spiegel kapot slaan.
Plotseling bewoog Leara, en keek hem aan met een smekende blik. Ze maakte geen geluid, maar Stefan hoorde haar stem in zijn hoofd zeggen: "Nee, Stefan, doe het asjeblieft niet!"
"Leg die tak neer, jongen. Rustig. Maak het nu niet erger dan het al is." Stefan keek om. "Opa? Wat doe jij hier?"
"Jou tegen houden." zei zijn opa kalm. "Als je die spiegel aan diggelen slaat is ze voorgoed weg. Het is nog niet te laat. Zolang die spiegel heel blijft, blijft ze leven. Je wilt haar toch wel weer terug?"
Stefan knikte langzaam en verward. Dat was het enige wat hij zeker wist. Dat hij haar terug wilde.
"Ik zie dat de andere spiegels al uitgeschakeld zijn. Die kunnen geen kwaad meer doen. Dat heeft zij gedaan, niet waar?" zei opa.
Stefan knikte weer.
"We moeten even praten, Stefan."
"Ja.... misschien..."