GRRRMMBBBLL
Erger jij je ook zo dood aan die fietspomp bij onze school? Vast niet. Wie wel? Ik dus. En aangezien ik waarschijnlijk een van de weinige leerlingen ben die áltijd een lekke band heeft, voel ik me geroepen om er een grrmmbl-stukje over te schrijven. Ik vraag me af of er een hele pagina te vullen is over één fietspomp, wish me luck.
Ik kan een bepaald scenario betreffende dat rotding zonder er ook maar over na te hoeven denken omschrijven. Het gebeurt me namelijk minimaal 1 keer per maand:
Dan ben ik nét iets later dan normaal klaar om naar school te gaan, maar dat haal ik wel in door iets harder te fietsen. Denk ik. Fluitend (kan ik niet, maar het staat zo vrolijk) loop ik naar mijn fiets, helemaal klaar voor de nieuwe schooldag. Ik heb het eerste uur Nederlands, dat is al een teken dat er iets grandioos mis gaat gaan. Ik heb namelijk áltijd een lekke band terwijl ik het eerste uur Nederlands heb van een niet nader te noemen blonde (daar kom je ook niet veel verder mee) lerares die schijnbaar niet zo houdt van mensen die te laat komen. Maargoed, daar loop ik dan fluitend (da’s dus nogal niet waar) naar mijn fiets te lopen, bind mijn tas achterop en rij mijn fiets de garage uit. Ondertussen word ik gewaarschuwd door het geluid van een platte band op een betonnen vloer. Er klopt iets niet. (Nee, hoe kan je een platte band nou horen terwijl je aan het fluiten bent?! Maar daar gaat het even niet om) Er klopt iets heel erg niet. Behalve mijn hart dan. Hahaha. Oke, geen tijd voor woordgrapjes. Eigenlijk heb ik nergens tijd voor, dus ook niet voor het plakken van een band. Juist, je voelde hem waarschijnlijk al aankomen.
Een kwartier later ben ik dan opnieuw klaar om naar school te gaan, maar dit keer met een soort van (oh-o) geplakte band. En dat fluiten wordt ook maar even achterwege gelaten.
En dan ben ik eindelijk, éíndelijk op school. (met de nadruk op eindelijk, want áls je dan te laat bent moet je het ook goed doen en kan je best wat langzamer fietsen
) En dan, as always, blijkt Nederlands uit te vallen. Wat ik natuurlijk niet wist. Wan ik zit normaal al voor 8 uur op mijn fiets dus kan thuis mijn roosterwijzigingen niet checken. (ook zo’n GRRRMMMBBL- onderwerp, de mensen die zo weer terug zouden kunnen fietsen hoeven niet eens op school te komen om te weten dat ze daar niet hoeven te zijn.) (Vat je ‘m nog?)En na die hele lange ellendige schooldag die zoals altijd vol zat met nog veel meer pech kom ik pas aan bij het onderwerp van mijn ergernis (woow, dat klonk als een rare zin), oftewel; de fietspomp. (In een film zou je nu echt een beeld van een hele evil fietspomp zien, met van die duivelsoortjes. En dan mysterieus geflitst op de achtergrond en allemaal stemmetjes die heel bang ‘oooh’ roepen.) (maar dit is geen film, het is zelfs realiteit.) (En in de realiteit hebben fietspompen geen duivelsoortjes.) De fietspomp dus.
Dan loop ik opnieuw niet-fluitend-fluitend richting mijn fiets, heb mijn tas nog niet eens achterop gebonden en merk dat er weer eens iets grandioos verkeerd is gegaan. Bijna in shock staar ik naar de velg die zich precies op platte band-afstand van de tegels bevindt. Ik had het kunnen weten. Dat *piep*ding is weer leeggelopen.
Máár… *tromgeroffel* geen nood! Hier heeft onze [kuch]super[/kuch]school een oplossing voor gevonden! Ze hebben een fietspomp aangeschaft =D. Tot nu toe lijkt dat allemaal heel geweldig en lijk ik geen reden tot klagen te hebben. Maar ik klaag, dus heb ik een reden.
Want die oh-zo geweldige fietspomp is aan de kétting gelegd. En zelfs dat zou geen probleem hoeven zijn, het is zelfs heel logisch, anders was dat ding waarschijnlijk al lang gejat. Maar nu komen we bij de kern van het verhaal. (hoe vaak heb ik dat onderhand al gezegd?)
Die fietspomp, die geweldige fietspomp, mijn redder in nood, mijn held, mijn verlosser, ik hou al op. Die fietspomp dus, staat bovenaan een trap. Ja mensen, ze zetten een fietspomp bóvenaan een trap aan de ketting. En ik weet niet of het jullie ook is opgevallen maar zo’n ding is dus bedoeld voor je fiets. En heb jij wel eens je fiets een trap op moeten tillen? Geloof me: dat is niet leuk. Zeker niet als je toevallig in een pauze al naar huis mag of als je gewoon net je band gaat oppompen als het héle plein volstaat met leerlingen die het idee van iemand die een fiets de trap optilt heel komisch en misschien zelfs zielig vinden, maar geen vinger uitsteken om te helpen.
Dan loop ik braaf met mijn fiets door de poortjes, til hem de trap op, pomp mijn band op, herhaal het proces weer achterstevoren (voor de grappige mensen onder ons: nee, ik zuig niet eerst de lucht weer uit de band) en ben klaar om naar huis te gaan. Ik fiets een paar tientallen meters en plotseling merk ik dat ik krimp. Alice in wonderland? Kan niet, ik heet geen Alice. Dan zal mijn band wel wéér lek zijn. Zuchtend van ergernis stap ik af.
Mensen, voor jullie die tot hier zijn gekomen met lezen volgt een geweldige openbaring. Misschien vroeg je je altijd al af van wie die vele fietsen zijn die langs de weg gedumpt worden. Ik kan het u vertellen: ze zijn van mij en alle mensen met mij. Want te veel pech op één dag kan niemand aan.
Ik dump mijn fiets in de bosjes en ga op zoek naar de dichtstbijzijnde bushalte.
Leuk geschreven!
maar de laatste tijd niet emer +(