Ik heb je gemist

[Maartje]

Ik zie het allemaal nog zo goed voor me, dat ze daar zo lag. Zo rustig en vredig. Het is nu jaren geleden, maar nog steeds - ik kan het niet vergeten. Ik kan het niet loslaten, het is het enige waar ik aan denk. Mensen raden me aan om 'met iemand te gaan praten', ik wil niks horen. Geen advies, geen medeleven. Ik wil alleen mezelf horen denken, en zwelgen in zelfmedelij. Want dat is het enige wat ik kan. Mijn leven vliegt voorbij, zonder dat ik er echt bij ben.
Ik heb het niet eens door, en kan het niet stoppen. Het gebeurt gewoon, ik doe er niks aan. Alsof ik in een trance zit, en dat allemaal door haar. 08-12-1989. Die datum, die vervloekte datum.
Ik was aan het werk, zoals iedere dag, in Haarlem. Alles ging zijn gangetje. Ik had toen nooit kunnen bedenken welke gruwelijke tijden zouden aanbreken. Ik had toen nog niet kunnen bedenken dat ik nooit meer gelukkig zou kunnen zijn. Nee, toen nog niet.
Mijn oudste dochter, Veerle, kwam die middag thuis van school. Het was een vrijdagmiddag, een doodnormale vrijdagmiddag.
'Mam, mag ik vanavond uit?' vroeg ze. Ik zag haar blik, ik zag dat ze graag wilde. Had ik toen maar geweten...
'Nee, lieverd, je bent nog te jong.'
'Doe normaal, mam, ik ben zestien. Er zijn genoeg clubs hier in de stad waarin je zestien moet zijn, en aangezien ik dat ben; ben ik oud genoeg.'
'Papa en ik hebben het erover gehad, we willen het nog niet hebben. Je bent gewoon nog te jong.'
'Mam, alsjeblieft! Timon heeft me meegevraagd, als je me niet laat gaan wordt het nooit wat tussen ons.'
'Dat heb je zelf in de hand, schat. Je hoeft niet persé uit te gaan om iemand beter te leren kennen. Je kan ook bij hem thuis iets afspreken, of overdag eens lekker gaan shoppen.'
'Ja, gezellig, shoppen met Timon. Alsjeblieft, mam, ik ben geen 'kind' meer. Marian is een kind, ik ben een jong volwassene.'
'Je hebt me gehoord, hou er maar over op. Papa en ik zijn het eens, we kunnen zo eten. Nodig hem anders hier thuis uit. Dan huur je een filmpje en maak je het hier gewoon gezellig. Papa en ik willen wel naar boven.'
Ik dacht toen dat dat dé oplossing was. Zij beneden, wij boven. Ik ontnam haar niet de kans een leuke jongen beter te leren kennen. Timon was een leuke jongen. Als ik haar het uitgaan verbied, moet ik er iets tegenover zetten. Het was een goede oplossing. Dacht ik.
'Ik nodig hem hier uit op de bank, ja tuurlijk! Echt romantisch, met mijn ouders boven en mijn irritante zusje over de vloer!' spuugde ze uit, ze was kwaad.
'Doe nou even redelijk.'
'Moet ík redelijk gaan doen?' schreeuwde ze. Ik voelde dat er nog iets aan de hand was. Het was niet alleen omdat ik haar het uitgaan verbood. Ik voelde dat er meer aan de hand was. 'Ga zélf redelijk doen, tig meisjes van mijn leeftijd gaan al jaren uit, en ik vraag het netjes, wil een tijd met jullie afspreken hoelaat ik thuiskom en nog is het niet goed! Waarom verpest je toch altijd alles?' woedend liep ze weg en gooide de deur dicht met een knal. Ik liep achter haar aan.
'Mam, laat me met rust!' riep ze, buiten zichzelf van woede. Ons gesprek was niet het enige, dus ik probeerde voorzichtig het onderwerp aan te snijden.
'Lieverd, waar zit je mee? Is er iets dat je me moet vertellen?'
Toen barstte ze in snikken uit, tranen vloeiden over haar wangen. Ruw veegde ze ze weg. 'Er is niks,' sistte ze. Alleen haar reactie te zien zei al meer dan haar woorden. Ik wist toen nog niet dat ik er nooit achter zou komen wat haar dwars zat, die dag.
'Schatje, wat is er dan?' Ik nam haar in mijn armen.
'Verdomme!' riep ze kwaad uit, ik vond het vreselijk haar zo te zien. Mijn eigen dochter. 'Laat me met rùùùùst!' eerst was het schreeuwen, daarna was het gillen wat ze deed. Ze rende naar de badkamer en draaide woest de kraan open. Ze plenstte water in haar gezicht. Ik stond nog steeds bij haar.
'Rot op, rot op!' riep ze. 'Waarom volg je me, ik mág toch niet weg? Ik mag niet uit, je wilt niet komen tot een compromis, ROT DAN OP!'
Dit kon ik niet aan. Die woorden, ze staken als een mes in mijn hart. Mijn dochter die me zei op te rotten, het kwam zó hard aan, dit moest zij ook voelen. Zij moest weten dat dit mij pijn deed, ookal vermoedde ze dat niet. Kwaad gaf ik haar een klap met mijn vlakke hand tegen haar wang. Ik slóég haar.
Nog steeds begrijp ik niet waarom, ze was gewoon boos. Ze had het recht om uit te gaan, maar wij verboden het haar - zonder ergens een woord over te reppen.
Ze stommelde wat naar achteren en probeerde houvast te zoeken. Ik was overompeld van mijn eigen daad en keek ontsteld naar mijn wankelende dochter. Die viel toen achterover, met haar hoofd op de badrand.
Ik zie haar liggen, rustig en vredig op de koude badkamertegels. Haar hoofd ligt in een vreemde houding en haar vertrouwde gezicht is niet vertrouwd meer. Ze is er niet meer. Ze is uit haar lichaam getreden, ze is weg.
Ik voelde het.
Ik wist het.
Ze was er niet meer. Ik voelde dat die klap van de badrand haar had vermoord. Ik had haar vermoord, mijn eigen dochter.

Nu negentien jaar verder, heb ik het nog steeds niet verwerkt. Ik heb mijn dochter vermoord, en met zoiets kan niemand leven. Ik 'leef' er dan al negentien jaar mee, maar dit is niet echt leven. Dit ís gewoon geen leven.
Ik had haar op twee manieren kunnen redden. Haar gewoon níet slaan, mezelf beheersen en er met haar over praten.
En ik had haar beet kunnen pakken toen ze wankelde, ik zag het gewoon gebeuren. Ik wist dat ze ging vallen, zoals ze daar evenwicht zocht. En ik deed niets, ik keek toe. Ik keek toe hoe ze neerviel, met haar hoofd op die witte, koude badrand. Vermoord door haar eigen moeder.
Vandaag is het 08-12-2008, en precies negentien jaar geleden dat ik mijn dochter vermoordde. Ik heb er nog even veel pijn van. Nog even veel pijn en verdriet. En ik weet dat ik er niet langer mee kan leven.
Dus neem ik een besluit
Ik schrijf een afscheidsbrief. Een aan mijn man, en een aan mijn jongste dochter: Marian. Ik vertel ze hoe ontzettend mij het spijt, en het mij pijn doet dat ik hen moet achterlaten, maar dat ik niet anders kan. Ik zeg hen dat ze verder moeten gaan zonder mij en het los moeten laten. Veerle en mij. Verder leven, zij kunnen dat. Zij hebben geen moord op hun geweten.

Ik sta op een stoel, voor mij de strop. Als ik mijn hoofd er doorheen hang en de stoel wegschop is het met mij gedaan. Dan vind ik rust, en heb ik geen schuldgevoel waar ik 's ochtends mee opsta en 's avonds mee ga slapen. Dan hoef ik nooit meer te denken aan wat ik voor vreselijk iets gedaan heb. Dan ben ik laf.
Dus doe ik het. Ik steek mijn kop er doorheen en schop de stoel weg. Het touw knelt om mijn keel en ik probeer adem te halen. Ik raak in paniek.
Het touw gaat steeds strakker zitten en verwoed probeer ik het weg te krijgen. Maar ik wil het ook weer niet. Ik krijg het benauwd en het wordt licht in mijn hoofd. Dit is vreselijk, was het maar snel voorbij. Het touw gaat strakker en strakker zitten, het knelt mijn luchtwegen af. Ik schop verwoed met mijn benen heen en weer, ik weet dat het geen zin heeft maar je moet toch iets in zo'n positie. Alles wordt wazig voor mijn ogen, de kamer, mijn bungelende benen. Ik heb pijn, vreselijk veel pijn. Van binnen, maar ook in mijn keel. Dit is een verschrikkelijke dood, maar ik heb het er voor over. Ik heb het voor haar over.
Dan wordt alles ligt en hoor ik muziek. Muziek van violen. Ik zie mijn dochter, daarginds. God, wat is ze mooi. Ik loop naar haartoe om haar te knuffelen en dankbaar omhelst ze me.
'Ik heb je gemist mam.'
'Het spijt me, lieverd.'
Ik kijk haar aan, in haar dieptrieste ogen zie ik toch iets van een sprankeling. Wat heb ik dit gemist, die ogen van haar en haar aanraken, haar omhelzen. En eindelijk kan ik dat weer. Omdat ik laf was.
En dapper door mijn schat op te zoeken.
Ik voel verlossing, geen geweten meer.
Dit was de beste oplossing.
Terug bij mijn schat.

[x Sanne]

Wauw...! Ik vind hem eerlijk waar prachtig. Ik zit hier half te huilen, zo mooi vind ik hem Heel ontroerend. Je omschrijft alles supergoed en ik kan me helemaal inleven. Top!

verboodden = verboden
Het wordt ligt in mijn hoofd = Het wordt licht in mijn hoofd

Is het een one-shot of komt er nog een vervolg?

[Rainbow]

Maartje... Wauw! Echt héel mooi!
Echt geen woorden voor, eigenlijk.. gewoon echt super mooi

Alleen, ik denk dat het een one-shot is, dus dan moet je even bij "berichticoon" -als je op edit drukt- het vakje "klik deze aan als je verhaal afgeschreven is" aanklikken. Zo gaan mensen ook sneller lezen; one-shots worden over het algemeen eerder gelezen dan hele verhalen.

Heel erg goed gedaan, Maartje.
Liefs!
Maria

[Maartje]

Bedankt voor jullie positieve reactie's
Heb de 2 foutjes aangepast en hem aangeklikt als klaar.
Liefs

[debora]

Ik kan niet meer zeggen dan:
Wat een onzettend mooi verhaal vol mooie emotie!!

Dit bedoel ik niet kort af,, maar gewoon, ik heb niks aan of op temerkten aan je verhaal. Ik hoop dat het je trots is, want je mag er trots op zijn!!

Liefs Debora