Het kan zijn dat jullie deze band helemaal niks vinden en dat snap ik best, maar ik wil wel zeggen dat je deze band niet geweldig hoeft te vinden om dit verhaal te lezen ^^.
Dit verhaal zal niet erg lang worden, een paar kantjes, maar ik weet het verder nog niet precies
. Reacties/tips/kritiek zijn van harte welkom!-
‘Take my háááánd tonight, let’s not think about tomorrow!’
Hard gitaarspel galmde door de kamer heen en vier meisjes leken zich totaal in de muziek te verliezen.
‘Take my háááánd tonight, we can find some place to go!’
Louïse en Julie leefden zich volledig uit op hun gitaren en speelden het liedje precies zoals het in het origineel ook ging, terwijl Sharon hard op het drumstel ramde. Serena had ook een gitaar omhangen, maar hield op het moment alleen de microfoon met beide handen vast.
‘One last tiiiiiime!’ Na een laatste, indrukwekkende uithaal, slaakte Serena een diepe zucht en viel er even een stilte in de kamer. Die stilte was echter van korte duur, aangezien de meiden elkaar toen gillend om de hals vlogen.
‘Hij lukte eindelijk!’ riep Julie opgewonden uit. Ze zette haar gitaar voorzichtig tegen haar versterker aan en keek de andere meiden toen stralend aan.
‘Ja!’ knikte Louïse bevestigend. ‘Laten we bidden dat hij morgen bij de auditie ook zo goed gaat.’
Louïse, Julie, Sharon en Serena waren vier meiden die allemaal aan dezelfde school studeerden: de rockacademie in New York. Ze waren daar vier jaar geleden allemaal aan hun eerste jaar begonnen en raakten al vlug met elkaar aan de praat toen ze via via hadden gehoord dat ze alle vier gek waren van de band Simple Plan. Al na hun eerste week waren de vier meiden dan ook onafscheidelijk geweest. Het hele jaar waren ze met elkaar opgetrokken en groeiden ze uit tot elkaars beste vriendinnen.
In het tweede jaar mochten ze zelf de kamerindeling op de campus kiezen en het was binnen anderhalve minuut al duidelijk geworden dat ze in tweetallen kamers naast elkaar pakten: Louïse en Serena op kamer zeventien en Julie en Sharon op kamer achttien.
Door de opleiding die ze deden, was je verplicht om een instrument te kunnen spelen, maar dat was bij de meiden geen probleem geweest. Sharon drumde bijna nog eerder dan dat ze kon praten en je zou aan Serena’s buren kunnen vragen hoe lang zij al zong. Louïse en Julie waren allebei rond hun dertiende begonnen met gitaar te spelen en sindsdien waren ze er totaal verslaafd aan. Gelukkig vonden de mensen op de campus het niet irritant dat ze zo vaak muziek maakten, omdat iedereen op deze opleiding van muziek hield. Dat scheelde enorm, aangezien de vriendinnen zelf een bandje hadden opgericht en daarbij voornamelijk nummers van Simple Plan speelden. Bijna ieder nummer konden ze spelen en dat was hun leraar, mevrouw Smith, ook opgevallen. Twee weken geleden was ze naar hen toegekomen met groot nieuws.
Leuke verhaallijn lijkt me, ik ben beniewud naar meer!
Echt grappig, dat zo'n lerares zegt: dan kunnen jullie laten horen hoe vet jullie al zijn, beetje onlogisch, maar wel grappig! Ik zie het bij mij op school al door een lerares gezegd worden (Not 
)
, ga dit verhaal ook zeker blijven lezen/volgen. 
ik lees toch nog steeds?
Waarom post je het als je het zelf bagger vind? Dan weet je van jezelf dat je beter kunt namelijk, anders zou je het om te beginnen al niet zeggen?
Ik ben net als hen doodzenuwachtig op hoe het tijdens de auditie gaat en of ze worden aangenomen om in het voorprogramma van Simple Plan te mogen spelen! 
