Het geweer dat ik in mijn handen gedrukt kreeg stamde nog uit de eerste wereldoorlog. Het was een lang ding, met een draagband er aan zodat je hem over je schouder kon dragen.Het meest opvallende was de lange puntige bajonet, die aan het einde van de loop op het wapen geklikt zat. Het was een oefenwapen.Voor schieten was het ding al lang afgekeurd, als er al nog munitie voor beschikbaar was.
Maar voor het oefenen van man tegen man gevechten was het nog uitermate goed geschikt.
Dat vond de sergeant teminste.Wij, een groepje dienstplichtige soldaten hadden nog niet zo'n goed idee wat hij daarmee bedoelde.
We waren nog niet zo lang geleden van thuis opgeroepen om ons te melden op een kazerne. Nu we er een poosje logeerden waren we het gewend geraakt dat je met een stel wildvreemden op één kamer moest slapen, en dat anderen die soms te herkennen waren aan een stukje zilver- of goudkleurige stof op hun arm, soms aan hun mooie pet maar altijd aan hun grote smoel, jou dingen lieten doen die je nog nooit zelf had bedacht.
Dus stonden we met z'n tienen op een rij voor de sergeant. Die had ons de voorgaande weken leren marcheren, exerceren, schieten met een echt geweer, in het bos leren kruipen en nu ging hij ons voordoen hoe je tegen de vijand moest optreden.
Thuis hoefde ik nooit tegen iemand op te treden. Mijn zusjes waren best aardig, ik had een heel stel goede vrienden waarmee ik goed kon opschieten en de laatste keer dat ik ruzie had met een buurjongen kwam zijn moeder er bij en joeg hem naar binnen."En laat ik het niet merken dat jullie nog eens ruzie maken", zei ze nog voordat ze ook het huis in liep.
We hadden elk zo'n oud geweer gekregen en stonden in ruststand, zo heet dat daar, te wachten op het veldje achter de kazerne tot de sergeant het ons uit ging leggen. Het veldje had een paar kunstmatig aangelegde heuveltjes, die waren gemaakt om soldaten er op en er af te laten hollen of kruipen, net waar de sergeant zin in had.
Wij moesten het heuveltje op rennen, met het geweer recht voor ons uit. Veiligheidshalve liepen we alle tien naast elkaar, zodat er niemand gewond kon raken als er soms iemand de schijn voor de werkelijkheid verwarde.
Toen we boven aangekomen waren stond er onderaan de heuvel een pop van stro. Deze vogelverschrikker was aangekleed met een oud militair uniform, en ze hadden een helm op zijn hoofd gezet. Wij waren er niet erg bang voor, hij leek een beetje op die jongen van het derde peleton, die was ook zo dik met van die korte beentjes.
De segeant riep dat hij ons voor ging doen wat er van ons verwacht werd. Hij hield het geweer schuin vast met de bajonet naar boven, snoof heldhaftig en brulde toen iets van auwgggghhh en rende in volle galop de heuvel af, naar de arme vogelverschrikker. Daar aangekomen brulde hij weer zijn strijdkreet, en ramde de punt van de bajonet in het tuniekjasje van de stropop. Hij zette zijn voet tegen de pop, trok het geweer terug en sloeg onderwaards met de kolf van het geweer tussen de beentjes van de pop. Daarna draaide hij zich triomfantelijk om en riep: "nou jullie".
We moesten het één voor één ook doen.
Toen ik naar beneden rende moest het over. Ik had niet gebruld. Zelf denk ik niet dat mijn brul de vijand bang zou maken, maar de sergeant vond het voldoende. De ren naar beneden was makkelijk, maar toen ik de pop zo van dichtbij zag moest ik vreselijk lachen. Het was ook geen gezicht, want er waren er al een stuk of zeven voor geweest en het jasje was total loss, het stro kwam er aam alle kanten uit en de kop was met helm en al weggerold. Ik riep boeh en rende door zonder te steken. De sergeant was hierover niet te spreken.
Diezelde middag nog moest ik bij de luitenant komen.
De luitenant had een mooiere pet dan de sergeant, en mocht bovendien tegen de majoor praten tijdens het appél. Tegen mij was hij niet vriendelijk.
Het werd strafcorvéé omdat ik niet oplette tijden de les. Met nog een stel gestraften moesten we het exercitieterrein aanvegen, een hele week lang. Gelukkig was het geen herfst.
De volgende week werd ik overgeplaatst naar de chauffeursopleiding. Mijn militaire carriere was abrupt afgebroken.
Bij de chauffeurs kregen we een pistool. Daar paste hoe dan ook geen bajonet op.
dpl. sld J++
dienstplicht
J++ schreef:De segeant riep dat hij ons voor ging doen wat er van ons verwacht werd. Hij hield het geweer schuin vast met de bajonet naar boven, snoof heldhaftig en brulde toen iets van auwgggghhh en rende in volle galop de heuvel af, naar de arme vogelverschrikker.
Man ik lag dubbel!!