Enjoy en reageer
.Woorden: 835 (inc. titel)
___________________________
Levensweg.
De keuze tussen leven en dood, de keuze die onbewust gemaakt is.
Gekozen in de kern van het dilemma, het dilemma van levensbelang.
Ken je dat spel? Levensweg heet het, het is een spel waarin je verschillende opdrachten doet of vragen beantwoord, daardoor wordt je ‘leven’ bepaald.
Klinkt eigenlijk best grappig, niet?
Maar in werkelijkheid is mijn leven zo.
De keuzes van mijn gevoel, zie het als de opdrachten en vragen in het spel.
Mijn leven, bepaald door mijn instinct.
Een kamer, één lamp die een zwak schijnsel door de kamer werpt.
Klein, het zwakke licht maakt vreemde schaduwen.
Vormen, hoewel er op mij na niets in de kamer is zijn er toch schaduwen, niet die van mijzelf.
Mijn geest, de vormen die ik zie vormt mijn geest, mijn gevoel bedenkt dat er vormen zijn, hoewel ze er nooit geweest zullen zijn.
Twee deuren, ik weet dat ik door een van deze deuren zal moeten gaan, ik wéét dat dit enkel in mijn hoofd is maar de keuze toch zeer belangrijk zal zijn.
Ik moet er goed bij stilstaan.
Deur 1, glanzend zwart hout, alleen hout en een zilveren deurknop.
Mysterieus en tegelijkertijd zo simpel.
Ik heb bedacht dat ik beide deuren eerst zal openen, bekijken wat ik zie, wat mijn gevoel zal zeggen.
Jammerlijk kan ik niet beide deuren tegelijk openen, wanneer ik deur 1 zal openen zal deur 2 zich afsluiten.
Zwart. Meer lijkt er niet achter deur 1 te zitten, ik sluit hem weer.
Wat nu? Wat als achter deur 2 ook niet meer dan zwart zit? Wat dan?
Deur 2, hetzelfde, glanzend zwart hout met dezelfde zilveren deurknop.
Identiek zijn de deuren, identiek als Bill en ik.
Wit. Meer niet, nu moet ik nog de keuze maken.
Zwart of wit?
Wit of zwart?
Zwart, afwerend en verwachtend, duister en veilig maar tevens zo gevaarlijk…
Wit, uitnodig en beangstigend, benauwd en met een positieve gloed maar tevens ook negatief…
Beide goed, beide slecht.
Een onbetwistbare keuze, moeilijk.
Ieder mens zal eens in zijn leven deze keuze moeten maken, hopend op de goede keuze.
Niet wetend wat hen te wachten staat, wat het beangstigender maakt.
Zwart lijkt zo negatief, maar wie zegt dat het geen illusie is?
Een illusie om het nog moeilijker te maken, verwachtend dat de keuze op wit zal vallen.
Een addertje onder het gras noemen ze dat, geloof ik.
Maar daarnaast, wie zegt dat het een illusie zal zijn?
Wat als zwart inderdaad de slechte keuze is?
Wat dan?
Gek, mensen zullen gek worden hier.
Het is krap, vrij donker, een moeilijke keuze, gedachten die overstromen, weten dat je hier niet weg zult komen voor je de keuze gemaakt heb, kortom: vreselijk.
Wit, het lijkt zo positief, maar hetzelfde als bij zwart: wat als het een illusie is?
Zal het veel uitmaken?
Is het de keuze tussen leven en dood waar mensen het soms over hebben?
Als het zo is, en je kiest de goede, dus leven, zul je je dat dan herinneren in het dagelijkse leven?
Zal men weten dat ze deze keuze gemaakt hebben?
Wat gebeurt er precies als je ‘dood’ kiest?
Krijg je een ongeluk? Ben je gewoon ineens verdwenen?
Is er een bepaalde leeftijd waar deze keuze aan hangt?
Zouden andere mensen een ander beeld krijgen bij het openen van de deuren?
Wat is het doel van dit?
Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.
Een spiegel, zomaar uit het niets.
Lichter, de weerkaatsing van het licht in de kamer, de toch aanwezige duisternis wordt kleiner.
Zal dit me helpen bij mijn keuze?
Ik sta ervoor, een persoon ziend die mijn ziel omhuld.
Dreads, een pet en oversized kleding.
Angst, angst voor het gevoel van geen ruimte te hebben.
Angst voor wat er nog moet komen, angst in de ogen.
Stoer en zelfverzekerd van buiten, diepgevoelig en diepzinnig van binnen.
Diep vanbinnen weet ik dat het niet lang zal duren voor ik de keuze gemaakt zal hebben, dat het moment dichtbij is.
Weer open ik deur 1, nog altijd zwart.
De spiegel liegt ook niet, ook daar is het zwart.
Ik sluit mijn ogen en voel aan wat er achter de deur schuilgaat, een gevoel waarbij ik geen woorden kan geven, geen uitleg nodig.
Weer gesloten, op naar deur 2.
Een halve draai, een halve stap, nog altijd het onlangs de spiegel nog zwakke licht.
Deur 2.
Wit, weer wit in de spiegel, geen enkel vuiltje.
Het lijkt je te verblinden, maar tevens straalt het niet, raar dat het me nu wel opvalt.
Mijn ogen gesloten, even wankel ik door de kracht, het gevoel.
Onuitgesproken, diep vanbinnen weet ik mijn keuze.
De deur voor misschien de keuze van het leven, maar het kan tevens de keuze voor de dood zijn.
Op hoop van zegen.
Ik stap door deur 1 heen, het zwart in.
Wetend wat het nut van deze keuze is, wetend dat mijn broertje over 10 minuten en 33 seconden ook een keuze maakt, ik wéét dat hij dezelfde weg kiest.
Mijn levensweg, onze levensweg.
___________________________
xx
