De buikdanseres

[J++]

Op het grote publicatiebord stond het al de hele dag te lezen: This evening bellydancers ,a great show with Shina and Fatima.9.30 pm
Telkens als we door de centrale hal, en die was groot, liepen, zagen we dat bord, met kleurige letters en suggestieve tekeningen gemaakt door een stagiere van het animatieteam, die de rest van de dag kleine kinderen omtoverde tot Superman of Loekie de Leeuw.
Na het eten en onder het genot van een lekkere cappucino,want we waren niet voor niets in een all-in vakantieoord, bedachten we dat we nog niet veel van de locale gebruiken hadden gezien, en besloten we om naar de show te gaan, die buiten in de tuin van het hotel zou plaatsvinden.
Het podium stond in een soort opengewerkte bedouinentent, met een stellage ervoor waar een heel batterij toneelspotlights in alle kleuren hing te knipperen. Het was nog vroeg, maar de speakers gooiden er al een flinke beat tegenaan. Het was namelijk nog kinderuurtje. Op het podium dansten een hele groep kleuters en iets ouder, onder leiding van twee ervaren meisjes van de entertainmentgroep. De kleintjes , of het nu jongentjes of meisjes waren, Europees, Arabisch, Russisch of zelfs Amerikaans, ze imiteerden moeiteloos het dansje en de gebaartjes die er bij hoorden.
Zelfs de handkusjes aan het einde van de voorstelling deden ze perfect na: het bewijs dat je kleine kinderen van alle rassen moeiteloos iets kunt leren.
Het terras voor de tent stroomde vol. Vooraan werden de eerste drie rijen in beslag genomen door een paar Moslimfamilies van diverse stromingen. En enkele vrouw was geheel afgedekt met een chador, dat is zwart gewaad waar alleen haar ogen en vingertoppen te zien waren. Dat was tegen het begeren, heb ik me uit laten leggen. Anderen, minder fundamentalistisch, hadden een vaak artistiek om het hoofd geknoopte khimar, terwijl in dezelfde groep ook heel wat dames met prachtig haar te bewonderen waren. De mannen waren van het model modale Turk, meestal met een grote snor en een zwart-gestreept pak met stropdas.
Ze waren met elkaar heel gezellig, kinderen renden af en aan en ze dronken thee met een Nana-takje er in voor de frisse smaak.
Er waren ook heel wat Russen. Russen kun je gemakkelijk onderscheiden van Europeanen. De mannen zagen er precies zo uit als je ze wel eens ziet op TV bij een demonstratie van een onveilige kolenmijn in Minsk. Hier droegen ze glanzende trainingspakken met een laag kruis.
Ze zijn groot. Brede, zware mensen met grote handen en vierkante koppen. Ze lachen heel diep hahaha, zien er tevreden uit als ze zitten te eten en de enkele die Engels spreekt doet dat met een zwaar, uit de 007-films bekend accent.
De vrouwen van de Russen hebben zonder uitzondering hun haar geverfd. Blond, rood, bruin, het maakt niet uit, alles in de verkeerde kleur.
De jongere dames hadden voor de vakantie een kort naveltruitje aangeschaft met ingebouwde push-up, zodat er heel wat te genieten viel voor de gemiddelde Egyptenaar. De oudere Russische vrouwen droegen hun zelfgemaakte Zondagse mantelpakje, waarmee ze vast wel een ruime voldoende gescoord zouden hebben bij hun vroegere handwerkjuf.
Van de Europeanen waren de Finnen en de Zweden te herkennen aan het glas bier, dat ze de hele dag bij zich droegen. Als het leeg raakte wenkten ze een ober met een fez, die dan snel weer voor een volle pul zorgde. Omdat het al avond was, konden de meeste niet zo goed meer lopen en hingen op het terrasstoeltje tot de show was afgelopen en ze weer naar bed konden gaan, als ze zich tenminste het kamernummer nog herinnerden.
Iedereen zat vol verwachting op de show te wachten, en opeens kwamen er een trommelaar met een grote trom, een man met een soort schelle toeter en een koortje van een stuk of vijf Sheherezade-figuren achter de bosjes vandaan.
De dames waren plaatselijk bloot, en op ander plaatsen zeer gesluierd. Ze maakten een hoog gillend geluid, waarbij ze met hun tong heel vlug lalalalala deden. Héél Oosters,wat ook de bedoeling was.
De jongens van het koortje zongen de tekst, maar die was in het Arabisch en het enige woord dat bekend voorkwam was Habibi, dat betekend lieveling volgens ons kamermeisje.
Toen ze op het toneel stonden kwamen er van de andere kant twee schaars geklede dames uit de bosjes, die met suggestieve handbewegingen het enthousiaste publiek opzweepten. Ze klommen ook op het toneel, draaiden met alles wat kon schudden, en werkelijk, het was een imponerend gezicht.
De trompetter schetterde met zijn valse toeter, de grote trom dreunde de maat, en het koortje zong vierstemmig de Orientaalse wijsjes. Het ene nummer na het andere, en de buikdanseressen draaiden, schudden en trilden dat het een lieve lust was.
En op dat moment zag ik haar. Ze was het liefste, ja het mooiste dat ik in Egypte heb gezien.
Haar lange blonde haar had ze in twee vlechten naast haar prachtige gezicht hangen. Wat een zelfverzekerde schoonheid! Wat een expressie ! En ze lachte naar me! Ik was volmaakt gelukkig, alleen omdat ze een enkel moment aandacht aan me schonk.
Zonder te vragen trok ze een stoel bij, ging er op zitten en legde een vel papier op de tafel. In haar andere hand had ze een stuk of vijf kleurpotloden. En zonder zich ook maar iets van het gebeuren op het podium aan te trekken, ging ze de kleurplaat kleuren. Het was een kameel bij een palmboom. Volkomen ontspannen zat ze op het puntje van haar stoel, want ja, ze was pas vijf.
J++

[Sebas]

In het begin had ik echt zo iets van, waar gaat dit heen!!

Maar aan het einde kom je er achter, geweldig geschreven.
Alleen hoop ik wel dat je zelf ook onder de tien was, toen je "haar" zag