Ik miste het schrijven en had toen ineens een heel plot in mijn hoofd dat ik ooit wel eens had verzonnen op de fiets naar school. En toen was ik begonnen met het schrijven er van. Ik kan vertellen dat het vooral over liefde gaat, maar ook over andere dingen als een psychische ziekte en ik probeer er drama in te brengen. Ik denk dat dat wel gaat lukken, maar ik kan niet in de toekomst kijken
In elk geval gaat het dus over de liefde tussen twee personen en blaa.Hier is vast het begin, hope you'll like it!
PS: De titel kan nog veranderd worden.
Verloren werkelijkheid
“Al in de buurt?”
Ik klapte mijn telefoon dicht en trapte nog extra door, hopend dat ik het stoplicht net zou halen en - een auto toeterde toen ik net op tijd aan de overkant van de weg was. Vanaf hier kon ik de irritatie al van het gezicht van Isabel aflezen en ik fietste bijna mensen omver die me boos nariepen, omdat ik op de stoep fietste.
‘Ha! Daar ben ik!’ riep ik hijgend uit toen ik van mijn fiets afstapte. Isabel schrok van mijn reactie en keek me inderdaad geïrriteerd aan.
‘Dat je nog aangekomen bent, zeg, ik besloot tot half twee te wachten – heb jij een geluk dat het pas twee minuten voor half twee is.’
‘Oh, het spijt me echt,’ kreunde ik toen ik mijn fiets in een stalling zette en op slot deed. ‘Asjeblieft, heb je jouw negen euro weer terug, mijn allerlaatste geld. Laat die euro maar zitten, voor de rente. En als je niet boos op me blijft, ik heb namelijk iets geweldigs gedaan.’ Isabel keek me fronsend aan, terwijl ze het briefje van tien euro aanpakte, dat ze me al lang verschuldigd was.
‘Je buurjongen gif gevoerd?’ Ze keek zuur bij de gedachte aan mijn buurjongen, haar nieuwe ex-vriendje.
‘Nope, die heb ik niet meer gesproken sinds gisteren. Ik heb gewoon een baantje, ik hoef nooit meer geld te lenen en ik word zo rijk!’ Isabel keek me nog steeds ongeïnteresseerd aan.
‘Wat ga je doen? Ben je ingehuurd om Vincent te vermoorden?’ Ze sloeg haar donkerblonde krullen uit haar gezicht.
‘Het is duidelijk dat je nog niet over hem heen bent, Ies,’ lachte ik zacht. Ik had wel met haar te doen hoor, een relatie van bijna een jaar dat ineens uitging omdat hij iets met een ander bleek te hebben. Jammer, want ik kon het altijd goed met hem vinden maar nu mocht ik hem toch even niet meer. Zomaar mijn beste vriendin het hart breken, dat moest je toch niet doen. Niet dat ik niet verwachte dat het voor het einde van de week alweer goed was tussen ons en dat Isabel en Vincent ook weer normaal tegen elkaar konden praten. We sloegen links af, een kleiner straatje in zonder stoplichten. Ik vond het jammer dat ze niet naar mijn nieuwe baantje vroeg, ze had me nog wel aangemoedigd iets te gaan zoeken door mijn chronisch geldtekort, ook al kon ik me dat wel voorstellen als ik meer dan een half uur te laat was komen aanzetten bij iets wat ik weer heel graag wilde. Of nou ja, heel graag… Isabel maakte het er van dat ik het heel graag wilde.
‘Wat wil je hem geven?’ begon Isabel na een tijdje, toen we al een tijdje zwijgnaam naar nergens liepen. Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik zou het niet weten. Niet iets wat hij wil hebben, zoals een CD of zo, maar ook niets lulligs zoals een sleutelhanger of een zak snoep. Ik dacht aan iets waar humor in zit, of in elk geval een soort van. Iets grappigs, iets… Alleins.’
‘Als je het op jouw manier wil doen, moet je gewoon niet komen opdagen,’ mopperde ze. Nu keek ik haar geïrriteerd aan.
‘Sorry! Wat wil je nu dat ik doe?’
‘Niets hoor.’ Ik besloot haar maar te negeren, waarschijnlijk was ze nog niet over Vincent heen. Of eigenlijk wist ik wel zeker dat ze dat niet was, maar goed. Ik had haar hulp gevraagd bij het zoeken van iets leuks voor Leon, een jongen die bijna achttien werd en voor wiens verjaardag we allebei waren uitgenodigd. Leon. Hij was een jongen die ik stiekem een klein beetje leuk vond. En een jongen die mij ook wel een beetje leuk scheen te vinden. Had ik gehoord dan. Isabel wist vast wel wat ik een jongen moest geven die je niet echt als een vriend zag, zoals ik Vincent altijd zag bijvoorbeeld, of je broer, maar ook weer niet alsof ik niets liever zou willen dan hem, want er zijn wel honderd dingen die ik liever heb dan hem.
In elk geval, zij heeft wat ervaring op dat gebied. Ik met mijn achttien jaar en een maand heb daarentegen alleen nog maar een zogenaamde relatie gehad van twee maanden en wat mensen voor een tijdje, omdat ik snel op mensen uit ben gekeken. ‘
Je hebt van die duo-boxers. Hij kan dat als iets grappigs opvatten, maar ook anders, alsof jij met hem in dat ding wilt… Je weet niet.’ Ze grijnsde en ik grijnsde schaapachtig terug.
‘Maar vertel, waar heb je gesolliciteerd?’ Ze keek me nu iets minder chagrijnig aan.
‘Nou, solliciteren zou ik het niet echt noemen, maar ik zag die advertentie hangen en toen ben ik naar binnen gelopen en ben ik aangenomen.’
‘Oké, dan is het vast iets erg intelligents,’ grijnsde ze.
‘Volgens mij zijn die mensen die daar komen wel slim ja,’ antwoordde ik daarop.
‘Nou, vertel, waar ga jij je geld verdienen?’
‘De bibliotheek?’ Ik keek haar aarzelend aan en ze reageerde precies zoals ik verwacht had.
‘De bieb. Als ik het niet dacht, je zoekt echt het simpelste wat je maar ziet hè.’
‘Nou, eigenlijk is dat het enige dat ik zag aan advertentie,’ gaf ik toe, maar Isabel lachte alleen maar haar aanstekelijke lach.
‘Kom! We gaan zo een milkshake drinken om het te vieren.’ Ze pakte me bij mijn arm en trok me een winkel in. ‘Maar eerst gaan we een boxer zoeken voor je ontmaagding.’ Oh, ik haatte het als ze dat woord gebruikte!
en ik ben ook benieuwd naar wat er op de verjaardag zal gaan gebeuren. En volgens mij werken (mensen van haar leeftijd) (in een bibliotheek) écht geen acht en zeker geen tien uren 
, dat soort mensen mag ik niet. (*doet alsof ze geen ervaring heeft met dat soort mensjes*) oke, dit tekent me dan wel weer slecht af, niet geloven 
