Liefde in de hemel
Ik stapte met goede moed de ziekenhuiskamer binnen en keek naar het meisje die met haar rug naar me toe lag. Mijn blik gleed naar haar ruggengraat, die maar door een enkel velletje beschermd werd. Ik staarde even ademloos naar haar en stapte uiteindelijk naar haar toe. Bij het horen van mijn voetstappen keek ze me met een holle, lege blik aan die ik nooit eerder bij haar had gezien. Ik fronste en keek haar bezorgd aan. Het zat niet goed, dat wist ik. Ik nam haar magere hand vast en wreef er met mijn duim overheen. De huid voelde koud en droog aan maar dat deed me niets, er bestonden ergere dingen. We zeiden niets, stilte was goed. Ik staarde naar haar sondevoeding en kreeg een brok in mijn keel. De dokters hadden gezegd dat als alles goed zat ze haar vanaf vandaag gewoon eten zouden proberen geven. De sonde zat immers nog altijd op dezelfde plaats en leek me uit te lachen. Mijn blik gleed opnieuw naar mijn vriendin, ze zag bleker, bleker dan alle andere dagen die ze in het ziekenhuis gelegen had. Nina zag mijn bezorgde blik en staarde wezenloos voor zich uit.
‘Nathan?’Vroeg ze met een zwakke stem.
‘Ja?’ Ik keek haar aan.
‘Je moet me iets beloven als ik er niet meer ben.’ Fluisterde ze.
‘Nina, je gaat erdoor geraken! Blijf vechten meisje.’ Zei ik bemoedigend en ik kneep zachtjes in haar hand.
‘Nathan, ik kan niet meer… ik kan niet meer.’ Siste ze. ‘Maar beloof me alsjeblieft iets.’ Fluisterde ze.
‘Wat moet ik je beloven?’ Vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw.
Ik keek toe hoe ze moeizaam op schoof en uitnodigend naast zich op het dekbed klopte.
‘Beloof me dat als ik weg ben dat je door gaat met je leven. Zoek een leuk meisje, trouw met haar, krijg kinderen en word gelukkig! Beloof me dat Nathan! Beloof me het!’ Haar stem brak en ik kon duidelijk de pijn in haar stem horen. Er liep een traan over haar wang en ze trok me tegen zich aan. Ik omarmde haar en hield ze stevig tegen mij aangedrukt. Ik kon het niet aanzien dat ze huilde.
‘Te amo, Nathan. Te amo.’ Huilde ze met haar spaanse accent waar ik vroeger nog zo om gelachen heb.
‘Te amo!’ Bleef ze steeds herhalen. Ik hoorde de pijn in haar stem aansterken. Ik huilde ook, geluidloos en wreef door haar haren. Ze snikte en ik voelde zacht mijn shirt nat worden. Ze keek me met waterige ogen aan.
‘Te amo!’ Zei ze en ze drukte haar lippen op de mijne.
‘I love you.’ Zei ik met een vreemd engels accent. Ik keek haar aan en zag het leven uit haar ogen stromen.
‘Ik beloof het.’ Zei ik en ik drukte haar opnieuw tegen me aan.
‘Te amo para siempre*.’ Fluisterde ze moeizaam. Haar adem stokte en ik zag hoe ze moeite deed om te blijven ademen en haar hart te laten kloppen. Ze drukte nog een laatste keer haar lippen op de mijne en glimlachte naar me.
‘Te amo, Nathan.’ Fluisterde ze ademloos voordat ze helemaal slap werd in mijn armen.
Ik keek zwijgend naar haar en vaag hoorde ik ergens het tuten van machines. Er kwamen verpleegsters aanlopen en ze trokken me van haar weg. Een meisje kwam naar me toe lopen en praatte tegen me maar ik hoorde haar niet, haar woorden drongen niet tot me door.
‘Te amo.’ Ze kwamen herhaaldelijk terug. Ik hoopte vurig dat ze ergens terecht kwam waar ze zich eindelijk wel goed in haar vel voelde. Ik zuchtte en ging zitten.
‘Te amo.’ Fluisterde ik en ik ging spierwit op bed liggen.
‘Te amo.’ Zei ik moeizaam voor mijn adem ook stokte. Ik voelde een aanval aankomen waar ik steeds last van had maar waar de dokters niet van wisten wat het was. Mijn hart sloeg enkele slagen over, ik kreeg onuithoudbare hoofdpijn en ik kon steeds moeilijker ademhalen. Verpleegsters liepen heen en weer en ik zag er eentje op mij af komen maar ik voelde het, het was het einde. Hier stopte ook mijn leven. Tot zo Nina. Te amo...
* Te amo para siempre = ik hou van je voor altijd.
