Hallo iedereen,
Ik ben echt nog maar twee seconden op dit forum, dus ik ben nieuw. Ik schrijf eigenlijk al best wel lang verhalen. Meestal kloppen ze niet echt meer, en begin ik overnieuw.
Nu heb ik een verhaal, dat nog helemaal klopt! Het gaat over een meisje: Lara. Ze wordt aupair in Frankrijk, op het jongentje Jules. Jules heeft een oudere broer, Diego.... En Diego, die ziet wel iets in Lara.
Ik zou het fijn vinden als jullie reacties geven op dit verhaal. Dan leer ik er ook nog eens van!
-----------------
‘Lieverd ik ga je zo missen.’ Zegt Heleen van Dongen tegen haar dochter. Ze heeft tranen in haar ogen. ‘Mam! Ik probeer je echt te schrijven, zoveel ik kan!’ Lara lacht door haar emoties heen. Ze gaat een jaar naar Frankrijk. Ze word au pair. Daarna word ze vast gepakt door haar broer. ‘Hé mafkees, vergeet niet te msn’en met me he! Ik zal je missen, drop chinees’ zegt Lars tegen haar. Lars is best wel oké. Tuurlijk hebben ze wel eens onenigheid, maar meestal hebben ze wel lol samen. ‘Druiloor, ik zal je praatjes missen, en denk niet alleen maar aan de meisjes, maar ook af en toe wel aan je zusje aan de andere kant van de wereld.’ Zegt ze grinnikend. Haar vader omhelst haar nog 1 keer heel snel. Roos en Sanne joelen nog 1 keer naar haar, en dan is het echt tijd om in het vliegtuig te stappen. Op weg naar Jules.
Aupair in Frankrijk
Als ze eenmaal in het vliegtuig haar plek heeft gevonden, gaat ze een boek lezen. ‘eey’ zegt een jongen tegen haar. ‘Ik kom naast je zitten is dat erg?’ vraagt hij. Hij heeft blond haar, met kuiltjes in zijn wangen. ‘Nee, hoor maakt niet uit.’ Zegt ze vanuit haar boek. ‘Oké, zin in een snoepje?’ Ze kijkt hem lachend aan, wat een vraag is het eigenlijk ook. ‘nee dank je.’ Zegt ze grinnikend. ‘Ik heb zelf wel snoep bij me.’ Vervolgt ze daarna. ‘Ja, eigenlijk verwachte ik dat al.’ Zegt hij dan. ‘Mijn naam is Jeroen.’ ‘Lara.’ Zegt ze. Na een poosje gepraat te hebben komt ze van alles over hem te weten. Hij is 19, en gaat bij zijn oma logeren. Die woont namelijk in een dorpje waar hij op een klein schooltje les gaat geven. Het is vrij dicht bij haar au pair adres, dus ze zou hem vast wel een keer op zoeken. Dan gaan ze landen. ‘We bellen wel een keer met elkaar!’ zegt Lara tegen Jeroen. ‘Doen we zeker, ik verheug me er nu al op.’ Ondertussen lopen ze het vliegtuig uit. ´Ik spreek je nog wel een keer. Ik zie al een bekende staan, dus ik ga daar heen!´ zegt Jeroen. ´Oke, veel plezier!´ Jeroen loopt naar een man toe, Lara loopt naar het bagagerek en pakt haar tas. Daarna loopt naar de uitgang. Ze ziet er verschillende mensen staan. Iedereen heeft een bordje waar een naam op staat. Na 10 bordjes gelezen te hebben, ziet ze haar naam staan. ‘Lara van Dongen’ Ze loopt er naar toe. ‘Bonjour! Bonjour!’ zegt een mannetje met een vreselijke pet naar haar. ‘Hello! Je m’apelle Lara.’ ‘Aaah, dat is goed zegt hij. Ga je mee met mij? Je au pair adres kon je niet ophalen. Te druk, zoals gewoonlijk.’ ‘Oké, niks aan te doen.’ Zegt ze. Alsof hij niks hoort gaat hij door. ‘Ja Jules, dat kind waar op je past, die kon wel mee, maar die zat maar te krijsen. Hij leek wel een schreeuwende gorilla.’ ‘Is hij zo erg?’ vraagt ze beangstigend. ‘nee, helemaal niet, maar hij heeft niet echt aandacht daar. Zijn vader en moeder hebben het super druk, en zijn oudere broer is meestal op kamers.’ Ondertussen lopen ze naar de auto. Lara stapt in, en weet niet wat ze moet denken van haar au pair adres.
Als ze eenmaal aan gekomen is in een rustig dorpje, is het niet meer ver. Het dorpje; ‘St. Luan’ is niet ver van de grote plaats Parijs. Er staat vooral een dorpskerkje, en een schooltje, waar de dorpskinderen naar toe kunnen gaan. De auto haast zich naar een mooi huis, aan de rand van het dorp. Als ze de oprit op komen rijden, merkt Lara dat dit haar au pair adres is. Het huis heeft een zwembad, en blijkt ook een pension te zijn. Als de auto stopt, stapt ze uit, en drukt ze op de bel bij de voordeur. Na een half minuutje wachten word de deur voorzichtig open gedaan. Er staat een oud verbaasd vrouwtje met een wrat op haar neus bij de deuropening. ‘Hallo’ zegt ze. Lara geeft haar een hand, en stelt zich voor. ‘Heee, ik ben Lara. Ik wordt de au pair van Jules ‘Oh, ik ben Mevrouw de Liore, de oma van Jules.’ Zegt ze even later. ‘Kom maar binnen. De ouders van Jules zijn helaas afwezig omdat ze een vergadering hebben.’ Zegt mevrouw de Liore met een zware stem. Ondertussen lopen ze naar boven. Er zijn verschillende kamers. Waar de gasten kunnen gaan slapen. Ze gaan nog een trap op, en daar is nog een kamer. ‘Meestal slapen hier ook gasten, maar omdat we jou een half jaar hebben ingehuurd, mag jij hier slapen.’ Ze doet de deur open. Lara weet niet wat ze ziet! Het is een super klein appartementje met een super relaxed bed, en een heel mooie tv. ‘Ooh, wat prachtig!’ zegt Lara met verbazing in haar stem. ‘Op het tafeltje ligt een papier met regels waaraan je je moet houden. Verder kun je zo je tas uitpakken, en daarna kun je Jules zien.’ Zegt ze wijzend naar het tafeltje. ‘Oké, dank je wel! Ik heb het nu al naar mijn zin!’ ‘Oké, dat is fijn om te horen. Meneer en mevrouw komen vanavond thuis. En Diego, de broer van Jules komt eind van de middag kennis maken.’ Daarna loopt ze de deur uit, naar beneden. Lara kijkt om zich heen, wat heeft ze geboft! Ze loopt naar het tafeltje en leest de regels.
Hallo Lara!
Wat leuk dat jij onze nieuwe au pair wilt zijn! Helaas konden wij je niet verwelkomen, en dat spijt ons verschikkelijk. Ik hoop dat het je toch nog bevalt. Je hebt je kamer gezien, er zit een ijskast in, je kunt altijd in de keuken van ons kijken of er iets te eten of te drinken is. Verder let je natuurlijk goed op Jules. Dat betekend dat je op zijn voeding let, zijn nachtrust, en dat je hem niet uit het oog verliest. Op donderdag morgen ben je vrij, en op zaterdag avond en zondag morgen ook. Dat betekend dat je dus wel uit kan gaan! Onze zoon Diego zal je de uitgaansgelegenheden deze week uit gaan leggen. een paar deatails waar aan je je moet houden zijn:
1. geen dates in deze periode
2. als je het niet naar je zin hebt, zeg het direct
3. als er iets verkeerd gaat, ben je direct ontslagen. (natuurlijk hangt dat van de gelegenheid af. Als het een klein foutje is, word je natuurlijk niet in 1 keer ontslagen)
Ik hoop je snel te ontmoeten, lara!
Liefs Nadine de Soeil.
Lara lacht. Volgens haar heeft ze het echt getroffen met dit adres. Ze loopt naar beneden, en ziet de huishoudster van het huis. ‘Bonjour, je n’appelle Leonore.’ zegt de huishoudster. ‘Ik heet Lara, ben de aupair van Jules.’ ‘Ooh, bon, ik maak hier dus schoon. Verder kook ik ook voor de familie. Een kok kookt voor de gasten. Die woont een paar kilometer hier vandaan. Hij is erg aardig.’ Lara glimlacht. ‘Ik ga even mijn spullen pakken, we praten wel eens verder.’ Ze had direct door dat die Leonore erg veel kan kletsen. Rustig loopt ze door naar haar tassen, en neemt ze mee naar boven. Als ze alles in de kasten heeft gedaan, en haar kamer heeft geïnspecteerd, gaat ze naar mevrouw de liore. ‘Aaah, waarschijnlijk wil jij Jules zien. Kom maar mee!’ zegt de mevrouw. Ze lopen gezamelijk naar de andere kant van het huis. Als Mevrouw de liore schuifdeur open doet, weet lara niet wat ze ziet. Jules is namelijk de haren van een pop aan het knippen. Verder zit hij heel erg te huilen. Lara gaat naar hem toe, en gaat op de grond zitten. ‘Héé Jules, mooie pop heb je in je hand!’ De jongen stopt met huilen, en kijkt haar vragend aan. ‘Vind je?’ vraagt hij aarzelend. Ondertussen zit hij nog vrolijk door te knippen. ‘Ja, dat vind ik wel.’ zegt ze. ‘Het is alleen dat ik het oude kapsel mooier vind.’ Opeens lacht de peuter. ‘Vind je hem nou niet schattig, mevrouw?’ ‘Ik vind hem wel schattig, het is alleen dat hij nu bijna kaal is, het is toch een meisje?’ ‘Ja, ze heet Lucy.’ ‘Wat een leuke naam, Jules!’ Dan komt mevrouw de loire tussen beide. ‘Jules, ga jij naar je kamer? ik wil namelijk nog even met Lara praten.’ Opeens kijkt het kleine jongentje heel sip. Hij loopt heel stil de kamer uit. ‘Heb je de brief van Nadine al gelezen?’ vraagt de vrouw. Lara knikt. ‘Oké, dat is mooi! Als je nog vragen hebt, moet je maar vragen. Leonore heeft het eten bijna klaar.’ ‘Oké, lekker! Ik ben blij hier te zijn!’ ‘Dat dacht ik al, kom je mee aan tafel?’ Als ze aan tafel zijn, komt Jules aan lopen, en gaat naast zijn oma zitten. Als ze met het dessert gaan beginnen, word er buiten getoeterd. Een paar minuten later komt er een jongen binnen wandelen.
Als ze eenmaal aan gekomen is in een rustig dorpje, is het niet meer ver. Het dorpje; ‘St. Luan’ is niet ver van de grote plaats Parijs. Er staat vooral een dorpskerkje, en een schooltje, waar de dorpskinderen naar toe kunnen gaan. De auto haast zich naar een mooi huis, aan de rand van het dorp. Als ze de oprit op komen rijden, merkt Lara dat dit haar au pair adres is. Het huis heeft een zwembad, en blijkt ook een pension te zijn. Als de auto stopt, stapt ze uit, en drukt ze op de bel bij de voordeur. Na een half minuutje wachten word de deur voorzichtig open gedaan. Er staat een oud verbaasd vrouwtje met een wrat op haar neus bij de deuropening. ‘Hallo’ zegt ze. Lara geeft haar een hand, en stelt zich voor. ‘Heee, ik ben Lara. Ik wordt de au pair van Jules ‘Oh, ik ben Mevrouw de Liore, de oma van Jules.’ Zegt ze even later. ‘Kom maar binnen. De ouders van Jules zijn helaas afwezig omdat ze een vergadering hebben.’ Zegt mevrouw de Liore met een zware stem. Ondertussen lopen ze naar boven. Er zijn verschillende kamers. Waar de gasten kunnen gaan slapen. Ze gaan nog een trap op, en daar is nog een kamer. ‘Meestal slapen hier ook gasten, maar omdat we jou een half jaar hebben ingehuurd, mag jij hier slapen.’ Ze doet de deur open. Lara weet niet wat ze ziet! Het is een super klein appartementje met een super relaxed bed, en een heel mooie tv. ‘Ooh, wat prachtig!’ zegt Lara met verbazing in haar stem. ‘Op het tafeltje ligt een papier met regels waaraan je je moet houden. Verder kun je zo je tas uitpakken, en daarna kun je Jules zien.’ Zegt ze wijzend naar het tafeltje. ‘Oké, dank je wel! Ik heb het nu al naar mijn zin!’ ‘Oké, dat is fijn om te horen. Meneer en mevrouw komen vanavond thuis. En Diego, de broer van Jules komt eind van de middag kennis maken.’ Daarna loopt ze de deur uit, naar beneden. Lara kijkt om zich heen, wat heeft ze geboft! Ze loopt naar het tafeltje en leest de regels.
Hallo Lara!
Wat leuk dat jij onze nieuwe au pair wilt zijn! Helaas konden wij je niet verwelkomen, en dat spijt ons verschikkelijk. Ik hoop dat het je toch nog bevalt. Je hebt je kamer gezien, er zit een ijskast in, je kunt altijd in de keuken van ons kijken of er iets te eten of te drinken is. Verder let je natuurlijk goed op Jules. Dat betekend dat je op zijn voeding let, zijn nachtrust, en dat je hem niet uit het oog verliest. Op donderdag morgen ben je vrij, en op zaterdag avond en zondag morgen ook. Dat betekend dat je dus wel uit kan gaan! Onze zoon Diego zal je de uitgaansgelegenheden deze week uit gaan leggen. een paar deatails waar aan je je moet houden zijn:
1. geen dates in deze periode
2. als je het niet naar je zin hebt, zeg het direct
3. als er iets verkeerd gaat, ben je direct ontslagen. (natuurlijk hangt dat van de gelegenheid af. Als het een klein foutje is, word je natuurlijk niet in 1 keer ontslagen)
Ik hoop je snel te ontmoeten, lara!
Liefs Nadine de Soeil.
Lara lacht. Volgens haar heeft ze het echt getroffen met dit adres. Ze loopt naar beneden, en ziet de huishoudster van het huis. ‘Bonjour, je n’appelle Leonore.’ zegt de huishoudster. ‘Ik heet Lara, ben de aupair van Jules.’ ‘Ooh, bon, ik maak hier dus schoon. Verder kook ik ook voor de familie. Een kok kookt voor de gasten. Die woont een paar kilometer hier vandaan. Hij is erg aardig.’ Lara glimlacht. ‘Ik ga even mijn spullen pakken, we praten wel eens verder.’ Ze had direct door dat die Leonore erg veel kan kletsen. Rustig loopt ze door naar haar tassen, en neemt ze mee naar boven. Als ze alles in de kasten heeft gedaan, en haar kamer heeft geïnspecteerd, gaat ze naar mevrouw de liore. ‘Aaah, waarschijnlijk wil jij Jules zien. Kom maar mee!’ zegt de mevrouw. Ze lopen gezamelijk naar de andere kant van het huis. Als Mevrouw de liore schuifdeur open doet, weet lara niet wat ze ziet. Jules is namelijk de haren van een pop aan het knippen. Verder zit hij heel erg te huilen. Lara gaat naar hem toe, en gaat op de grond zitten. ‘Héé Jules, mooie pop heb je in je hand!’ De jongen stopt met huilen, en kijkt haar vragend aan. ‘Vind je?’ vraagt hij aarzelend. Ondertussen zit hij nog vrolijk door te knippen. ‘Ja, dat vind ik wel.’ zegt ze. ‘Het is alleen dat ik het oude kapsel mooier vind.’ Opeens lacht de peuter. ‘Vind je hem nou niet schattig, mevrouw?’ ‘Ik vind hem wel schattig, het is alleen dat hij nu bijna kaal is, het is toch een meisje?’ ‘Ja, ze heet Lucy.’ ‘Wat een leuke naam, Jules!’ Dan komt mevrouw de loire tussen beide. ‘Jules, ga jij naar je kamer? ik wil namelijk nog even met Lara praten.’ Opeens kijkt het kleine jongentje heel sip. Hij loopt heel stil de kamer uit. ‘Heb je de brief van Nadine al gelezen?’ vraagt de vrouw. Lara knikt. ‘Oké, dat is mooi! Als je nog vragen hebt, moet je maar vragen. Leonore heeft het eten bijna klaar.’ ‘Oké, lekker! Ik ben blij hier te zijn!’ ‘Dat dacht ik al, kom je mee aan tafel?’ Als ze aan tafel zijn, komt Jules aan lopen, en gaat naast zijn oma zitten. Als ze met het dessert gaan beginnen, word er buiten getoeterd. Een paar minuten later komt er een jongen binnen wandelen.
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Hoi Muis!
Ik zag dat jij ook aan het schrijven was geslagen en ik wilde natuurlijk wel even een reactie plaatsen!
Het verhaal is heel erg leuk. Een heel nieuw idee, en een leuke locatie ook. Ik ben heel benieuwd naar wat je er van gaat maken. Ik zal proberen om het tussen de school-bedrijven door te blijven lezen.
Ik heb wel wat verbeter-puntjes. Het verhaal leest veel makkelijker weg, als je alinea's maakt. Bijvoorbeeld als Lara naar een andere kamer gaat, een ander persoon tegenkomt, of iets anders, zet het dan in een nieuwe alinea. Dat betekent niet dat je zoals op de basisschool een witregel open moet laten, maar gewoon een keer de enter-toets is voldoende. Desnoods een inspringing.
Ook is het overzichtelijker, om iedere regel tussen aanhalingstekens (dus wanneer iemand iets zegt) op een nieuwe regel te beginnen. Het is ook een soort psychologisch trucje, het lijkt minder tekst, en dan willen mensen het sneller lezen. Mensen schrikken vaak van een hele lap tekst.
Dan tenslotte nog wat spellings- en typefoutjes.
"Lieverd, ik ga je zo missen," zegt Heleen van Dongen tegen haar dochter.
Dit hierboven is één zin. Aan het eind van een zin in de directe rede, oftewel aan het eind van een zin die iemand zegt, komt er alleen een punt, uitroepteken of vraagteken als het helemaal het einde van de zin is. Anders komt er altijd een komma, en daarna dus ook geen hoofdletter. Ik zal je alle mogelijkheden met een simpel voorbeeldje laten zien:
"Ik ga naar huis," zei Mark.
Mark zei: "Ik ga naar huis." (Let op: 'Ik' wel met een hoofdletter.)
"Ga je naar huis," vroeg Mark. (Heel raar, weet ik.)
Mark vroeg: "Ga je naar huis?"
Snap je? Verder was je ook wel eens een hoofdletter vergeten aan het begin van een zin. Nog één pietluttig dingetje:
Als laatste vond ik het ook een beetje vreemd dat de mensen daar gewoon Nederlands tegen haar praten met af en toe een Frans woordje er door heen. Natuurlijk kan ik niet van je verwachten dat je een Franse volzin eruit gooit, maar zeg dan op zijn minst: die en die zegt in het Frans: ".....
Op die manier.
Ik hoop dat je je niet te veel afgekraakt voelt,
, want je hebt zeker schrijvers-potentie, naar mijn mening! Ik vind het een erg leuk verhaal. Keep it up!
Ik zag dat jij ook aan het schrijven was geslagen en ik wilde natuurlijk wel even een reactie plaatsen!
Het verhaal is heel erg leuk. Een heel nieuw idee, en een leuke locatie ook. Ik ben heel benieuwd naar wat je er van gaat maken. Ik zal proberen om het tussen de school-bedrijven door te blijven lezen.
Ik heb wel wat verbeter-puntjes. Het verhaal leest veel makkelijker weg, als je alinea's maakt. Bijvoorbeeld als Lara naar een andere kamer gaat, een ander persoon tegenkomt, of iets anders, zet het dan in een nieuwe alinea. Dat betekent niet dat je zoals op de basisschool een witregel open moet laten, maar gewoon een keer de enter-toets is voldoende. Desnoods een inspringing.
Ook is het overzichtelijker, om iedere regel tussen aanhalingstekens (dus wanneer iemand iets zegt) op een nieuwe regel te beginnen. Het is ook een soort psychologisch trucje, het lijkt minder tekst, en dan willen mensen het sneller lezen. Mensen schrikken vaak van een hele lap tekst.
Dan tenslotte nog wat spellings- en typefoutjes.
Ik raad het altijd aan, omdat ik ouderwets ben, om twee aanhalingstekens te gebruiken. Maar waar het werkelijk omgaat, is het volgende. Ik zal je laten zien hoe ik op school geleerd heb dat het hoort:Muiss schreef:
‘Lieverd ik ga je zo missen.’ Zegt Heleen van Dongen tegen haar dochter.
"Lieverd, ik ga je zo missen," zegt Heleen van Dongen tegen haar dochter.
Dit hierboven is één zin. Aan het eind van een zin in de directe rede, oftewel aan het eind van een zin die iemand zegt, komt er alleen een punt, uitroepteken of vraagteken als het helemaal het einde van de zin is. Anders komt er altijd een komma, en daarna dus ook geen hoofdletter. Ik zal je alle mogelijkheden met een simpel voorbeeldje laten zien:
"Ik ga naar huis," zei Mark.
Mark zei: "Ik ga naar huis." (Let op: 'Ik' wel met een hoofdletter.)
"Ga je naar huis," vroeg Mark. (Heel raar, weet ik.)
Mark vroeg: "Ga je naar huis?"
Snap je? Verder was je ook wel eens een hoofdletter vergeten aan het begin van een zin. Nog één pietluttig dingetje:
'Dat betekent' is in beide gevallen geen voltooid deelwoord, dus ook geen 'd' maar een 't'.Muiss schreef:Dat betekend dat je op zijn voeding let, zijn nachtrust, en dat je hem niet uit het oog verliest. Op donderdag morgen ben je vrij, en op zaterdag avond en zondag morgen ook. Dat betekend dat je dus wel uit kan gaan!
Als laatste vond ik het ook een beetje vreemd dat de mensen daar gewoon Nederlands tegen haar praten met af en toe een Frans woordje er door heen. Natuurlijk kan ik niet van je verwachten dat je een Franse volzin eruit gooit, maar zeg dan op zijn minst: die en die zegt in het Frans: ".....
Op die manier.
Ik hoop dat je je niet te veel afgekraakt voelt,
, want je hebt zeker schrijvers-potentie, naar mijn mening! Ik vind het een erg leuk verhaal. Keep it up!Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Artemiss: Nee, dankje wel! Ik vind het juist goed dat je zo kieskeurig bent! Zo leer ik er van, en daarom heb ik mijn verhaal ook op dit forum gezet.
Ik moet bekennen, heel stiekem : dat ik het begin echt een jaar geleden heb geschreven. Een vriendin van mij haalt mijn typfouten er uit, die ik zelf nooit kan vinden. Dat document ga ik haar terug vragen, zodat het ook voor jullie makkelijker schrijft.
Verder, ik schrijf nu, aan het eind (56 bladzijdes verder) veel meer kwa alinia en witregels.
Vanmiddag post ik wel weer een nieuw stukje, ik zit nu namelijk op een andere computer.
Bedankt, Bedankt!
Ik moet bekennen, heel stiekem : dat ik het begin echt een jaar geleden heb geschreven. Een vriendin van mij haalt mijn typfouten er uit, die ik zelf nooit kan vinden. Dat document ga ik haar terug vragen, zodat het ook voor jullie makkelijker schrijft.
Verder, ik schrijf nu, aan het eind (56 bladzijdes verder) veel meer kwa alinia en witregels.
Vanmiddag post ik wel weer een nieuw stukje, ik zit nu namelijk op een andere computer.
Bedankt, Bedankt!
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
Lara kijkt hem aan. ‘heeey! Jij bent vast de nieuwe au pair.’ Zegt hij tegen Lara. Lara grinnikt.
‘Ja, klopt.’ Ze geeft hem een hand en stelt zich voor.
´Ik ben Diego, de broer dus van Jules.´ Hij heeft bruin krullend haar, en erg mooie bruine ogen.
´Zijn pa en ma er nog niet?´ vraagt hij aan mevrouw de loire.
‘Nee, die zijn zoals altijd aan het vergaderen. Ze komen rond een uur of 11 thuis. Dus ik denk, Laar… dat je pas morgen de ouders van Jules ziet.’
‘Dat komt mooi uit!’ zegt Diego. De vrouwen kijken elkaar verbaasd aan.
‘Nou, ik denk dat Lara wel iets van dit super mooie dorp wil zien.’ Zegt Diego. Lara barst in lachen uit. ‘tja, volgens mij heb ik het al gezien…’ zegt ze aarzelend.
‘Ja, dat klopt, maar even verderop is een stadje waar we wel heen kunnen gaan.’ Grinnikt Diego.
‘Ik wil wel op de kleine passen, Lara’ zegt mevrouw de Loire.‘Het is goed om eerst eens alles te verkennen, al zeg ik het zelf.’ Vervolgt ze daarna.
‘Dat zou Ge-wel-dig zijn!’ roept Lara uit. ‘Alleen wil ik Jules wel naar bed brengen, zo went hij namelijk een beetje aan mij.’ Vervolgt ze. Mevrouw de Loire knikt instemmend.
‘Hé oma, wat eten we?’
‘Wij eten gebakken kikkerbilletjes. Maar Lara heb ik natuurlijk iets heel anders gegeven.’ Lara trekt een vies gezicht, en dat ziet Diego.
‘Ja, Lara, je moet er maar aan wennen. Gebakken kikkerbilletjes is echt een Frans gerecht.’ Daarna knipoogt hij. Lara moet blozen. Diego gaat beginnen met eten, en de anderen gaan van tafel. Lara besluit haar moeder te bellen.
Als ze eenmaal het nummer heeft ingetoetst, gaat de telefoon over.
‘Met Heleen van Dongen.’ Klinkt er aan de andere kant van de lijn.
‘Hee mam! Alles goed?’ ‘Ooh, schat! Wat fijn je te horen! Is alles goed met jou?’
‘Ja, prima, ik voel me nu al thuis. De mensen zijn hier zo aardig voor mij!’
‘Ben je moe? Heb je wel goed gegeten?’
‘Mam! Niet zo bezorgd doen, ik heb prima gegeten. En ik ga vanavond nog uit met de broer van Jules.’
‘Heb je daar wel energie voor?’
‘Ja, natuurlijk!’ zegt Lara.
‘Oké. Schat, er zit een jongen heel erg te popelen om jou te spreken.’ Zegt haar moeder besluiteloos.
‘Zusje! Hoe bevalt het daar? Knappe meiden?’
Lara lacht, haar broer blijft ook overal hetzelfde. ‘Nou, om eerlijk te zijn heb ik die nog niet echt gezien. Wel een paar knappe jongens. Alleen mag ik niet daten hier. Dat is een regel hier in het huis.’ ‘Dat meen je niet! Als ik dat wist, was ik, als ik jou was, direct met het vliegtuig terug naar Nederland gegaan!’
‘Tja, ik niet, het is hier zulk lekker weer! Ik hoop dat ik bruin gebakken terug kom!’
‘Ooh, trouwens zusje, ik moest nog van Sanne en Roos zeggen dat ze je nu al missen, en je zeker in de zomervakantie gaan opzoeken.’
‘ooh, dat is lief dat je dat zegt! Maar mijn beltegoed gaat er aan. Ik stop met bellen. Doegh! Groetjes aan papa en mama. Daag gebakken kikkerbil!’
Haar broer lacht. ‘Dag zus!’ Daarna hangt ze op.
Om een uur of acht heeft Lara, Jules op bed gedaan. Hij was erg lief, en vond het super leuk dat ze twee verhaaltjes heeft voorgelezen. Heel zachtjes loopt ze naar de woonkamer. Jules en zijn ouders slapen beneden. Mevrouw de Loire woont ergens anders in het dorp. Verder hebben ze op de begane vloer een eetkamer, een keuken, en een super mooie woonkamer. Daar mogen de gasten ook komen. Diego heeft natuurlijk ook nog een slaapkamer. Dat noem je om eerlijk te zijn meer een hol, dan een kamer. Het is erg klein namelijk.
Als ze eenmaal in de woonkamer is, zwaait Diego erg enthousiast naar haar.
‘Hee Au pair-tje, zullen we rond 10 uur weg gaan?’
‘Dat is prima, dan ga ik me over een halfuurtje omkleden.’
‘Nou, je ziet er prima uit hoor!’ Lara bloost.
‘Dank je wel. Lief dat je het zegt.’ Hij knikt instemmend. Na een half uurtje gaat ze naar boven. Ze gaat douchen, föhnt haar haar. Daarna doet ze een paar lagen mascara op, oogpotlood, en een blosje. Ze zoekt haar leukste kleren uit. Een hemdje van de Up to date. Dat is een winkel bij haar in de buurt in Nederland. Als ze klaar is, gaat ze naar beneden.
Ondertussen heeft Diego zich ook omgekleed en ziet hij er leuk uit.
‘Ga je mee, Laar?’ Lara knikt instemmend. Als ze hun jassen hebben aan gedaan, en naar de auto lopen krijgt ze steeds meer zin in haar half jaarlijkse baantje.
Inmiddels is ze in de auto gestapt. ‘En heb je er een beetje zin in?’ vraagt Diego.
‘Ja! Echt wel, ik moet ook wel zeggen dat ik het allemaal heel anders had voorgesteld. Vet strenge ouders, poep luiers, en niet jouw.’
‘Haha, nou ik ben er door de week niet heel veel. Ik ben op kamers in Parijs.’Zegt Diego.
‘Ja, dat hoorde ik al. Wat ik wel een stomme regel vind is dat ik niet mag daten.’
‘Ja, ze zijn bang dat er dan iets gebeurd. Maar als ze hem eenmaal hebben gezien, denken ze vast anders hoor. Als hij tenminste aardig is.’
‘Agh, ik ben nu toch niet op zoek.’ Zegt Lara.
‘Waar gaan we allemaal heen?’ vraagt ze Diego.
‘Er is 1 grote mooie discotheek, en een paar kroegjes. Die zijn allemaal wel leuk.’ Antwoord hij.
‘Laten we dan naar de discotheek gaan! Ik heb zin om te dansen namelijk!’ hij glimlacht.
‘Kun je wel dansen?’ vervolgt ze daarna.
‘Ja, ik wel. Zo kan ik mooie meisjes veroveren.’ Ze lacht hardop.‘Tja, zo kun je het ook bekijken.’ Vervolgt ze daarna.
Na een kwartiertje rijden, komen ze bij de stad Parijs. In het centrum is het vrij druk. Ze parkeren de auto, en lopen naar de discotheek. Lara heeft direct wil direct dansen, en loopt de danszaal op. Diego loopt achter haar aan. Ondertussen is Lara aan het dansen. Ze moet wel grinniken want Diego kan erg goed dansen.
‘Waarom lach je?’ vraagt hij haar bedachtzaam.
‘Ik dacht dat je niet goed zou kunnen dansen, maar je danst echt leuk!’ roept ze hard in zijn oor. Ondertussen is het liedje Because the night op.
‘Ik heb op hiphop gezeten. Leuk liedje he?’
‘Ja, die ken ik.’ Zegt ze. Ondertussen pakt Diego haar handen, en ze beginnen te samen te dansen. Lara voelt zich helemaal op haar gemak.
‘We moeten het niet te laat maken Lara.’ Zegt hij na een paar minuten.‘Als we nu naar een kroegje gaan, kunnen we elkaar beter leren kennen.’ Vervolgt hij er achter aan. Hij pakt haar linkerhand, en trekt haar me naar de uitgang. Een paar straatjes verder op staat een leuk kroegje, waar Diego vaak blijkt te komen. Als ze daar aan komen, lopen ze naar binnen. Als ze ergens links aan een tafeltje gaan zitten, beginnen ze een gesprek.
‘Waarom wou je eigenlijk au pair worden?’
‘Dat is een lang verhaal hoor.’ Bereidt ze hem voor.
‘Ik heb de tijd.’
‘Oke, vooruit. Ik ben nu 19, en ik ben afgestudeerd op het MBO toerisme. Ik wou wat meer van de wereld zien.’
‘Dat noem ik wel een heel lang verhaal.’ Zegt hij droog. Ze lacht.
‘Dat bedoel je vast sarcastisch?’ hij knikt instemmend.
‘Ja, er zit nog een verhaal achter…’
‘Dat dacht ik al.’
‘Ik ben een paar jaar geleden erg ziek geweest. En ik ben eigenlijk net een paar maanden weer de oude. Mijn studie heb ik op een laag pitje gehad.’
‘O, dat meen je niet! Mag ik vragen wat je hebt gehad?’ vraagt hij. Lara glimlacht.
‘Ik had de ziekte van Lyme.’ Even is het stil.
‘Ja, klopt.’ Ze geeft hem een hand en stelt zich voor.
´Ik ben Diego, de broer dus van Jules.´ Hij heeft bruin krullend haar, en erg mooie bruine ogen.
´Zijn pa en ma er nog niet?´ vraagt hij aan mevrouw de loire.
‘Nee, die zijn zoals altijd aan het vergaderen. Ze komen rond een uur of 11 thuis. Dus ik denk, Laar… dat je pas morgen de ouders van Jules ziet.’
‘Dat komt mooi uit!’ zegt Diego. De vrouwen kijken elkaar verbaasd aan.
‘Nou, ik denk dat Lara wel iets van dit super mooie dorp wil zien.’ Zegt Diego. Lara barst in lachen uit. ‘tja, volgens mij heb ik het al gezien…’ zegt ze aarzelend.
‘Ja, dat klopt, maar even verderop is een stadje waar we wel heen kunnen gaan.’ Grinnikt Diego.
‘Ik wil wel op de kleine passen, Lara’ zegt mevrouw de Loire.‘Het is goed om eerst eens alles te verkennen, al zeg ik het zelf.’ Vervolgt ze daarna.
‘Dat zou Ge-wel-dig zijn!’ roept Lara uit. ‘Alleen wil ik Jules wel naar bed brengen, zo went hij namelijk een beetje aan mij.’ Vervolgt ze. Mevrouw de Loire knikt instemmend.
‘Hé oma, wat eten we?’
‘Wij eten gebakken kikkerbilletjes. Maar Lara heb ik natuurlijk iets heel anders gegeven.’ Lara trekt een vies gezicht, en dat ziet Diego.
‘Ja, Lara, je moet er maar aan wennen. Gebakken kikkerbilletjes is echt een Frans gerecht.’ Daarna knipoogt hij. Lara moet blozen. Diego gaat beginnen met eten, en de anderen gaan van tafel. Lara besluit haar moeder te bellen.
Als ze eenmaal het nummer heeft ingetoetst, gaat de telefoon over.
‘Met Heleen van Dongen.’ Klinkt er aan de andere kant van de lijn.
‘Hee mam! Alles goed?’ ‘Ooh, schat! Wat fijn je te horen! Is alles goed met jou?’
‘Ja, prima, ik voel me nu al thuis. De mensen zijn hier zo aardig voor mij!’
‘Ben je moe? Heb je wel goed gegeten?’
‘Mam! Niet zo bezorgd doen, ik heb prima gegeten. En ik ga vanavond nog uit met de broer van Jules.’
‘Heb je daar wel energie voor?’
‘Ja, natuurlijk!’ zegt Lara.
‘Oké. Schat, er zit een jongen heel erg te popelen om jou te spreken.’ Zegt haar moeder besluiteloos.
‘Zusje! Hoe bevalt het daar? Knappe meiden?’
Lara lacht, haar broer blijft ook overal hetzelfde. ‘Nou, om eerlijk te zijn heb ik die nog niet echt gezien. Wel een paar knappe jongens. Alleen mag ik niet daten hier. Dat is een regel hier in het huis.’ ‘Dat meen je niet! Als ik dat wist, was ik, als ik jou was, direct met het vliegtuig terug naar Nederland gegaan!’
‘Tja, ik niet, het is hier zulk lekker weer! Ik hoop dat ik bruin gebakken terug kom!’
‘Ooh, trouwens zusje, ik moest nog van Sanne en Roos zeggen dat ze je nu al missen, en je zeker in de zomervakantie gaan opzoeken.’
‘ooh, dat is lief dat je dat zegt! Maar mijn beltegoed gaat er aan. Ik stop met bellen. Doegh! Groetjes aan papa en mama. Daag gebakken kikkerbil!’
Haar broer lacht. ‘Dag zus!’ Daarna hangt ze op.
Om een uur of acht heeft Lara, Jules op bed gedaan. Hij was erg lief, en vond het super leuk dat ze twee verhaaltjes heeft voorgelezen. Heel zachtjes loopt ze naar de woonkamer. Jules en zijn ouders slapen beneden. Mevrouw de Loire woont ergens anders in het dorp. Verder hebben ze op de begane vloer een eetkamer, een keuken, en een super mooie woonkamer. Daar mogen de gasten ook komen. Diego heeft natuurlijk ook nog een slaapkamer. Dat noem je om eerlijk te zijn meer een hol, dan een kamer. Het is erg klein namelijk.
Als ze eenmaal in de woonkamer is, zwaait Diego erg enthousiast naar haar.
‘Hee Au pair-tje, zullen we rond 10 uur weg gaan?’
‘Dat is prima, dan ga ik me over een halfuurtje omkleden.’
‘Nou, je ziet er prima uit hoor!’ Lara bloost.
‘Dank je wel. Lief dat je het zegt.’ Hij knikt instemmend. Na een half uurtje gaat ze naar boven. Ze gaat douchen, föhnt haar haar. Daarna doet ze een paar lagen mascara op, oogpotlood, en een blosje. Ze zoekt haar leukste kleren uit. Een hemdje van de Up to date. Dat is een winkel bij haar in de buurt in Nederland. Als ze klaar is, gaat ze naar beneden.
Ondertussen heeft Diego zich ook omgekleed en ziet hij er leuk uit.
‘Ga je mee, Laar?’ Lara knikt instemmend. Als ze hun jassen hebben aan gedaan, en naar de auto lopen krijgt ze steeds meer zin in haar half jaarlijkse baantje.
Inmiddels is ze in de auto gestapt. ‘En heb je er een beetje zin in?’ vraagt Diego.
‘Ja! Echt wel, ik moet ook wel zeggen dat ik het allemaal heel anders had voorgesteld. Vet strenge ouders, poep luiers, en niet jouw.’
‘Haha, nou ik ben er door de week niet heel veel. Ik ben op kamers in Parijs.’Zegt Diego.
‘Ja, dat hoorde ik al. Wat ik wel een stomme regel vind is dat ik niet mag daten.’
‘Ja, ze zijn bang dat er dan iets gebeurd. Maar als ze hem eenmaal hebben gezien, denken ze vast anders hoor. Als hij tenminste aardig is.’
‘Agh, ik ben nu toch niet op zoek.’ Zegt Lara.
‘Waar gaan we allemaal heen?’ vraagt ze Diego.
‘Er is 1 grote mooie discotheek, en een paar kroegjes. Die zijn allemaal wel leuk.’ Antwoord hij.
‘Laten we dan naar de discotheek gaan! Ik heb zin om te dansen namelijk!’ hij glimlacht.
‘Kun je wel dansen?’ vervolgt ze daarna.
‘Ja, ik wel. Zo kan ik mooie meisjes veroveren.’ Ze lacht hardop.‘Tja, zo kun je het ook bekijken.’ Vervolgt ze daarna.
Na een kwartiertje rijden, komen ze bij de stad Parijs. In het centrum is het vrij druk. Ze parkeren de auto, en lopen naar de discotheek. Lara heeft direct wil direct dansen, en loopt de danszaal op. Diego loopt achter haar aan. Ondertussen is Lara aan het dansen. Ze moet wel grinniken want Diego kan erg goed dansen.
‘Waarom lach je?’ vraagt hij haar bedachtzaam.
‘Ik dacht dat je niet goed zou kunnen dansen, maar je danst echt leuk!’ roept ze hard in zijn oor. Ondertussen is het liedje Because the night op.
‘Ik heb op hiphop gezeten. Leuk liedje he?’
‘Ja, die ken ik.’ Zegt ze. Ondertussen pakt Diego haar handen, en ze beginnen te samen te dansen. Lara voelt zich helemaal op haar gemak.
‘We moeten het niet te laat maken Lara.’ Zegt hij na een paar minuten.‘Als we nu naar een kroegje gaan, kunnen we elkaar beter leren kennen.’ Vervolgt hij er achter aan. Hij pakt haar linkerhand, en trekt haar me naar de uitgang. Een paar straatjes verder op staat een leuk kroegje, waar Diego vaak blijkt te komen. Als ze daar aan komen, lopen ze naar binnen. Als ze ergens links aan een tafeltje gaan zitten, beginnen ze een gesprek.
‘Waarom wou je eigenlijk au pair worden?’
‘Dat is een lang verhaal hoor.’ Bereidt ze hem voor.
‘Ik heb de tijd.’
‘Oke, vooruit. Ik ben nu 19, en ik ben afgestudeerd op het MBO toerisme. Ik wou wat meer van de wereld zien.’
‘Dat noem ik wel een heel lang verhaal.’ Zegt hij droog. Ze lacht.
‘Dat bedoel je vast sarcastisch?’ hij knikt instemmend.
‘Ja, er zit nog een verhaal achter…’
‘Dat dacht ik al.’
‘Ik ben een paar jaar geleden erg ziek geweest. En ik ben eigenlijk net een paar maanden weer de oude. Mijn studie heb ik op een laag pitje gehad.’
‘O, dat meen je niet! Mag ik vragen wat je hebt gehad?’ vraagt hij. Lara glimlacht.
‘Ik had de ziekte van Lyme.’ Even is het stil.
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Je hebt dit stukje neem ik aan nog niet verbeterd? Als je het niet vervelend vindt, loop ik er even doorheen. Ik heb met rood verbeterd.
(?) Als je met dat 'stadje' doelt op Parijs: Dat is een flinke stad, hoor. 1.5 miljoen inwoners. Of zoiets, ik weet het ook niet precies.
** Zin in de directe rede, nieuwe regel. Dat geldt in dit geval, omdat haar moeder het zegt. Het werkt verwarrend, als je het er meteen achteraan zet. En als je die twee sterretjes vaker ziet, logisch, dezelfde verbetering.
Ziezo, hèhè. Ik heb het meeste eruit gezeefd. Wel al veel en veel beter met de alinea's! Het verhaal boeit nog steeds. Succes ermee.
*Ik heb alle ´ tekentjes verder zonder rood verbeterd, die dingen worden ingeschakeld als je shift+crtl tegelijk indrukt. Soms gebeurt dat per ongeluk. Als je het weer wilt uitschakelen dan moet je diezelfde knoppen gewoon weer indrukken.Muiss schreef:Lara kijkt hem aan. ‘Hey! Jij bent vast de nieuwe au pair,’ zegt hij tegen Lara. Lara grinnikt.
‘Ja, klopt.’ Ze geeft hem een hand en stelt zich voor.
'*Ik ben Diego, de broer dus van Jules.' Hij heeft bruin krullend haar, en erg mooie bruine ogen.
'Zijn pa en ma er nog niet,' vraagt hij aan mevrouw de Loire.
‘Nee, die zijn zoals altijd aan het vergaderen. Ze komen rond een uur of 11 thuis. Dus ik denk, Lara… dat je pas morgen de ouders van Jules ziet.’
‘Dat komt mooi uit,’ zegt Diego. De vrouwen kijken elkaar verbaasd aan.
‘Nou, ik denk dat Lara wel iets van dit super mooie dorp wil zien,’ zegt Diego. Lara barst in lachen uit. ‘Tja, volgens mij heb ik het al gezien…’ zegt ze aarzelend.
‘Ja, dat klopt, maar even verderop is een stadje(?) waar we wel heen kunnen gaan,’ grinnikt Diego.
‘Ik wil wel op de kleine passen, Lara,’ zegt mevrouw de Loire. ‘Het is goed om eerst eens alles te verkennen, al zeg ik het zelf,’ vervolgt ze daarna.
‘Dat zou Ge-wel-dig zijn,’ roept Lara uit. ‘Alleen wil ik Jules wel naar bed brengen, zo went hij namelijk een beetje aan mij,’ vervolgt ze. Mevrouw de Loire knikt instemmend.
‘Hé oma, wat eten we?’
‘Wij eten gebakken kikkerbilletjes. Maar Lara heb ik natuurlijk iets heel anders gegeven.’ Lara trekt een vies gezicht, en dat ziet Diego.
‘Ja, Lara, je moet er maar aan wennen. Gebakken kikkerbilletjes is echt een Frans gerecht.’ Daarna knipoogt hij. Lara moet blozen. Diego gaat beginnen met eten, en de anderen gaan van tafel. Lara besluit haar moeder te bellen.
Als ze eenmaal het nummer heeft ingetoetst, gaat de telefoon over.
‘Met Heleen van Dongen,’ klinkt er aan de andere kant van de lijn.
‘Hé mam! Alles goed?’
**‘Ooh, schat! Wat fijn je te horen! Is alles goed met jou?’
‘Ja, prima, ik voel me nu al thuis. De mensen zijn hier zo aardig voor mij!’
‘Ben je moe? Heb je wel goed gegeten?’
‘Mam! Niet zo bezorgd doen, ik heb prima gegeten. En ik ga vanavond nog uit met de broer van Jules.’
‘Heb je daar wel energie voor?’
‘Ja, natuurlijk,’ zegt Lara.
‘Oké. Schat, er zit een jongen heel erg te popelen om jou te spreken,’ zegt haar moeder besluiteloos.
‘Zusje! Hoe bevalt het daar? Knappe meiden?’
Lara lacht, haar broer blijft ook overal hetzelfde.
**‘Nou, om eerlijk te zijn heb ik die nog niet echt gezien. Wel een paar knappe jongens. Alleen mag ik niet daten hier. Dat is een regel hier in het huis.’ ‘Dat meen je niet! Als ik dat wist, was ik, als ik jou was, direct met het vliegtuig terug naar Nederland gegaan!’
‘Tja, ik niet, het is hier zulk lekker weer! Ik hoop dat ik bruin gebakken terug kom!’
‘Ooh, trouwens zusje, ik moest nog van Sanne en Roos zeggen dat ze je nu al missen, en je zeker in de zomervakantie gaan opzoeken.’
‘Ooh, dat is lief dat je dat zegt! Maar mijn beltegoed gaat er aan. Ik stop met bellen. Doeg! Groetjes aan papa en mama. Daag gebakken kikkerbil!’
Haar broer lacht.
**‘Dag zus!’ Daarna hangt ze op.
Om een uur of acht heeft Lara(hier hoeft geen komma) Jules op bed gedaan. Hij was erg lief(hier ook niet, komma+en komt in de regel niet vaak voor) en vond het super leuk dat ze twee verhaaltjes heeft voorgelezen. Heel zachtjes loopt ze naar de woonkamer. Jules en zijn ouders slapen beneden. Mevrouw de Loire woont ergens anders in het dorp. Verder hebben ze op de begane vloer een eetkamer, een keuken, en een super mooie woonkamer. Daar mogen de gasten ook komen. Diego heeft natuurlijk ook nog een slaapkamer. Dat noem je om eerlijk te zijn meer een hol, dan een kamer. Het is erg klein namelijk.
Als ze eenmaal in de woonkamer is, zwaait Diego erg enthousiast naar haar.
‘Hé, au pair-tje, zullen we rond 10 uur weg gaan?’
‘Dat is prima, dan ga ik me over een halfuurtje omkleden.’
‘Nou, je ziet er prima uit hoor!’ Lara bloost.
‘Dank je wel. Lief dat je het zegt.’ Hij knikt instemmend. Na een half uurtje gaat ze naar boven. Ze gaat douchen, föhnt haar haar. Daarna doet ze een paar lagen mascara op, oogpotlood, en een blosje. Ze zoekt haar leukste kleren uit. Een hemdje van de Up to date.(Wat is dat? Reclame maken?Geintje!) Dat is een winkel bij haar in de buurt in Nederland. Als ze klaar is, gaat ze naar beneden.
Ondertussen heeft Diego zich ook omgekleed en ziet hij er leuk uit.
‘Ga je mee, Laar?’ Lara knikt instemmend. Als ze hun jassen hebben aan gedaan, en naar de auto lopen krijgt ze steeds meer zin in haar half jaarlijkse baantje.
Inmiddels is ze in de auto gestapt. ‘En heb je er een beetje zin in,’ vraagt Diego.
‘Ja! Echt wel, ik moet ook wel zeggen dat ik het allemaal heel anders had voorgesteld. Vet strenge ouders, poep luiers, en niet jou (Zonder w, a.u.b! Met w is bezittelijk.).’
‘Haha, nou ik ben er door de week niet heel veel. Ik ben op kamers in Parijs,’ zegt Diego.
‘Ja, dat hoorde ik al. Wat ik wel een stomme regel vind is dat ik niet mag daten.’
‘Ja, ze zijn bang dat er dan iets gebeurd. Maar als ze hem eenmaal hebben gezien, denken ze vast anders hoor. Als hij tenminste aardig is.’
‘Agh, ik ben nu toch niet op zoek,’ zegt Lara.
‘Waar gaan we allemaal heen?’ vraagt ze Diego.
‘Er is één (In schrijftaal gebruik je in de regel geen cijfers, behalve als het om hele grote bedragen gaat.) grote mooie discotheek, en een paar kroegjes. Die zijn allemaal wel leuk,’ antwoord hij.
‘Laten we dan naar de discotheek gaan! Ik heb zin om te dansen namelijk!’ Hij glimlacht.
‘Kun je wel dansen,’ vervolgt ze daarna.
‘Ja, ik wel. Zo kan ik mooie meisjes veroveren.’ Ze lacht hardop.
**‘Tja, zo kun je het ook bekijken,’ vervolgt ze daarna.
Na een kwartiertje rijden, komen ze bij de stad Parijs. In het centrum is het vrij druk. Ze parkeren de auto(geen komma) en lopen naar de discotheek. Lara heeft direct (typefoutje?) wil direct dansen, en loopt de danszaal op. Diego loopt achter haar aan. Ondertussen is Lara aan het dansen. Ze moet wel grinniken want Diego kan erg goed dansen.
‘Waarom lach je,’ vraagt hij haar bedachtzaam.
‘Ik dacht dat je niet goed zou kunnen dansen, maar je danst echt leuk,’ roept ze hard in zijn oor. Ondertussen is het liedje Because the night op.
‘Ik heb op hiphop gezeten. Leuk liedje he?’
‘Ja, die ken ik,’ zegt ze. Ondertussen pakt Diego haar handen, en ze beginnen te samen te dansen. Lara voelt zich helemaal op haar gemak.
‘We moeten het niet te laat maken Lara,’ zegt hij na een paar minuten. ‘Als we nu naar een kroegje gaan, kunnen we elkaar beter leren kennen,’ vervolgt hij er achter aan. (Dit is een beetje dubbelop. Vervolgt hij, of zegt hij erachteraan.) Hij pakt haar linkerhand, en trekt haar me naar de uitgang. Een paar straatjes verder op staat een leuk kroegje, waar Diego vaak blijkt te komen. Als ze daar aan komen, lopen ze naar binnen. Als ze ergens links aan een tafeltje gaan zitten, beginnen ze een gesprek.
‘Waarom wou je eigenlijk au pair worden?’
‘Dat is een lang verhaal hoor,’ bereidt ze hem voor.
‘Ik heb de tijd.’
‘Oke, vooruit. Ik ben nu 19, en ik ben afgestudeerd op het MBO toerisme. Ik wou wat meer van de wereld zien.’
‘Dat noem ik wel een heel lang verhaal,’ zegt hij droog. Ze lacht.
‘Dat bedoel je vast sarcastisch?’ Hij knikt instemmend.
‘Ja, er zit nog een verhaal achter…’
‘Dat dacht ik al.’
‘Ik ben een paar jaar geleden erg ziek geweest. En ik ben eigenlijk net een paar maanden weer de oude. Mijn studie heb ik op een laag pitje gehad.’
‘O, dat meen je niet! Mag ik vragen wat je hebt gehad,’ vraagt hij. Lara glimlacht.
‘Ik had de ziekte van Lyme.’
Even is het stil. Persoonlijk vindt ik dit beter op een nieuwe regel. Dan komt de sfeer die je probeert op te roepen beter tot zijn recht. Ja, het kan soms in kleine dingen zitten.
(?) Als je met dat 'stadje' doelt op Parijs: Dat is een flinke stad, hoor. 1.5 miljoen inwoners. Of zoiets, ik weet het ook niet precies.
** Zin in de directe rede, nieuwe regel. Dat geldt in dit geval, omdat haar moeder het zegt. Het werkt verwarrend, als je het er meteen achteraan zet. En als je die twee sterretjes vaker ziet, logisch, dezelfde verbetering.
Ziezo, hèhè. Ik heb het meeste eruit gezeefd. Wel al veel en veel beter met de alinea's! Het verhaal boeit nog steeds. Succes ermee.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
“Wel leuk dat je bij ons bent!” zegt Diego, om van onderwerp te veranderen.
“Ja, ik vind het echt een leuk gezin.”
“Als je trouwens vragen hebt, moet je me maar smsen. Dat lijkt me wel slim” Ze pakken hun mobiels, en geven elkaar hun nummer. Na nog wat gekletst te hebben, gaan ze weer richting St. Luan. Als ze elkaar een goede nacht hebben gewenst, gaat Lara naar boven. Boven trekt ze haar zijden nacht hemd aan.
De volgende morgen gaat ze zachtjes naar beneden, en kijkt ze of Jules al wakker is. Het is een uur of negen, en hij is nog niet wakker.
Ze besluit om zich te douchen in haar eigen badkamertje, en doet kleren aan. Als ze daar mee klaar is, gaat ze weer naar beneden. Daar hoort ze Jules al een beetje rommelen op zijn kamer.
Mevrouw de Loire heeft haar verteld dat hij “s ochtends niet van zijn kamer mag gaan, voordat iemand hem heeft wakker gemaakt. Lara doet de deur zachtjes open, en gaat naar Jules toe.
“Hallo Lara.” Zegt hij tegen haar. Ondertussen zit hij te knutselen, en probeert hij met verf een tekening te maken. Alleen zit niet alleen zijn tekening onder de verf, maar ook Jules zelf. Dat betekend dat hij vanochtend weer onder de douche mag.
“Goede morgen Jules, weet je welke dag het vandaag is?”
Hij kijkt een beetje moeilijk, en zit diep na te denken. Na een paar seconden weet hij het.
“Het is zondag.”
“Dat klopt, papa en mama komen zo ook naar beneden, en dan gaan ze gezamenlijk met jou eten.” “Ga jij ook bij ons eten, Laar?” vraagt hij heel schattig.
“Ja, ik denk het wel. Maar dat moet ik even aan je papa en mama vragen.” Ondertussen zijn ze druk om alles op te ruimen, en nadat dat klaar is, gaat ze Jules helpen met douchen. Nadat hij heeft gedoucht, en Lara droge kleren heeft aan gedaan gaan ze naar beneden.
Jules had haar namelijk voor de grap nat gemaakt, en lachte haar schater slachtend uit. Als Jules en Lara de keuken in lopen, ziet Lara een vrouw. Waarschijnlijk is dit de moeder van Jules.
“Goede morgen mevrouw!” zegt ze dan maar.
“Hé Lara, wat leuk om je nu echt te zien. Echt stom dat ik je niet kon ophalen op het vliegveld.”
“Dat maakt niet uit hoor mevrouw.”
“Zeg maar Nadine. Ik ben de moeder van Jules, en Diego dus.”
“Dat dacht ik al.” Zegt Lara.
“Heb je zin in een croissantje?” vraagt Nadine even later. Dat is dus het mooie aan Frankrijk. Frankrijk heeft zulk lekker brood, zoals dus croissantjes en stokbrood.
“Ja lekker, waar is Diego eigenlijk?” vraagt ze er achter aan.
“Hij slaapt nog, als hij uit is geweest, blijft hij echte de hele ochtend uitslapen.” Maar toevallig komt hij een minuut later de keuken binnen lopen. Hij had zich gedoucht, en had een ontzettend leuk kapsel doordat hij gedoucht had. Hij had vandaag een mooie spijkerbroek aan met een leuk roze t-shirt.
“He mam, hoe was je vergadering?” vraagt hij dan.
“He, Diego, geen kater? De vergadering was erg laat afgelopen. Rond een uur of 12.”
“Nee, weinig gedronken.” Zegt hij dan.
“Dat is een verandering.” Zegt ze spottend.
“Mam, dat is flauw dat je dat zegt!” zijn moeder glimlacht, en kijkt dan Lara aan. “Ja, meestal is het een gewoonte van hem om zich klem te zuipen. Maar dan mag hij niet bij ons slapen, en moet hij naar z”n doos toe.”
“Ja, mijn moeder vind mijn prachtige paleis meer een doos. Dat vind ik een ongelijke gelijkenis.”
Ondertussen let Lara op Jules. Hij zit nu niet met de verf te kliederen, maar met de pindakaas. Zijn hele gezicht zit er onder. Ondertussen snapt Lara dat het best wel een zwaar leven is voor een au pair.
“He, Jules; wat is die pindakaas lekker he!” Ze loopt ondertussen naar de aanrecht, en zoekt een doekje om zijn gezicht schoon te maken. Nadine glimlacht, zo wil ze het zien. Jules kijkt wat raar op als Lara zijn gezicht schoon probeert te maken. Gelukkig doet hij niet moeilijk, en helpt hij mee met het schoonmaken.
Ondertussen schenkt Nadine wat thee in, en verteld ze Lara dat Jules donderdag morgen wel naar de Martenelle gaat. Dat is de Franse peuterschool. Dat betekend dat Lara hem wel moet brengen, als ze het niet erg vind.
“Nee, ik vind het helemaal niet erg.”
“Gelukkig. Want ik heb het woensdag avond altijd zo druk, en wil dan graag uitslapen.”
“Dat snap ik, mevrouw.” Onder tussen zijn ze klaar met eten, en ruimt Leonore de tafel af, en gaan de anderen van tafel.
“He, Lara…. Je weet dat het zondag is he! Ik pas vandaag op Jules.”
“Weet u het zeker?” vraagt Lara twijfelend.
“Ja, want dat heb ik afgesproken met mijn man.”
“Dank u wel! Dat zou wel lekker zijn.” Opeens begint haar mobiel erg te trillen. ‘Jeroen.’ Staat er afgebeeld. Lara loopt naar boven, en neemt dan op.
Ondertussen loopt ze naar haar appartementje.
“Hé Jeroen! Hoe bevalt het daar?”
“Hé, Lara! Ik dacht ik bel je maar eens even. Het gaat prima met mij, en bij jou?”
“Super. Een heerlijk relaxt kind, en verder ben ik 2,5 dag vrij per week!”
“Dat meen je niet! Weet je hoe lekker! Ben je toevallig vandaag ook vrij?”
“Nou, je boft. Vandaag ben ik vrij. Hoezo?” vraagt ze.
“Nou, ik ken hier niet veel mensen, en ik wil je toch nog steeds trakteren op een snoepje.” Ze grinnikt.
“Vooruit. Ik heb wil zin een snoepje. Vooral als jij er bij bent.” Het is er uit voordat ze het lief hebt. Opeens valt er een stilte. Na een paar seconden weet hij wat hij moet zeggen.
“Waar gaan we afspreken?” vraagt hij tenslotte.
“Hoe is jouw dorp?”
“De mijne is denk ik iets kleiner dan jouw dorp. Maar ik denk dat een stadje verderop wel een goed idee is.”
“Ja lijkt mij prima.” Daarna hangen ze op.
Opeens dringt het tot Lara door dat ze vergeten is om te vragen hoe laat en waar ze elkaar gaan ontmoeten. Ze twijfelt nog even, en dan besluit ze hem toch echt terug te bellen. Als ze de telefoon laat over gaan, neemt Jeroen hem op.
“Hee. Ik was vergeten te vragen hoe laat we gaan afspreken. En ook wou ik weten waar.” Zegt ze schijnheilig. Hij lacht. Dat hoort ze namelijk door de telefoon heen.
“Zullen we rond 2 uur afspreken, bij Cuisinemoi?”
“Ja, dat is goed. Ik zie je dan!” Dan hangt ze op. Cousinemoi is een gezellige bar in een dorpje verderop. Bij de bar kun je van alles eten. Dus dat komt Lara wel goed uit. Als ze naar buiten gaat ziet ze dat Diego aan het spelen is met Jules.
“He Lara, ga je nog iets doen vandaag?” vraagt hij dan als hij haar ziet.
“Ja, als je van plan was om iets af te spreken, ben je te laat. Ik heb namelijk net afgesproken met Jeroen.”
“Jeroen?” vraagt hij verschrikt. Ze lacht.
“Ja, ik heb hem ontmoet in het vliegtuig. Hij woont een dorpje verder op bij zijn oma. En is daar meester.”
“Zo, je hebt al vrienden gemaakt! Doe je goed.”
“Ja, weet ik.” Zegt ze met eigen dunk in haar stem.
“Ik had anders iets heel leuks bedacht…” vervolgt hij. Lara wordt nieuwsgierig, en kijkt hem met vragende ogen aan.
“Tja, jij kan niet. Dus dan vertel ik het ook niet.” Zegt hij met twinkelde ogen.
“Doe niet zo flauw Diego.”
“Ga je vanavond mee zwemmen in ons ontzettende leuke zwembad?”
“Samen met jou? Nee geen denken aan.” Zegt ze lachend. Vervolgens gaat ze door met praten. “Ja, ik vind het prima, hoe laat?”
“Hoe laat ben jij weer thuis?”
“Denk om een uur of 5. Wees maar gerust, ik ga heus wel met je zwemmen.” Hij glimlacht.
“Maar lieve Diego, ik ga me omkleden!”
“Begin je nu al met lieve? Dat begint goed. Tot vanavond. Ik ga me wel vervelen, zoals ik altijd doe.” Zegt hij.
“Trouwens, wanneer ga je weer naar de stad?” vraagt ze.
“Ik wou vanavond weg, maar onze “Date” kan ik niet afzeggen en ga ik dus morgen vroeg mijn bed uit.”
“Oké, dat is wel leuk om te horen, schaap.” Zegt ze.
“Wordt ik op het ene moment lief genoemd, en op het andere moment ben ik een schaap. Ik noem je wel wisselvallig, Laar!
“Nou, lief schaap, ik ga me nu echt omkleden.” Hij grinnikt, en Lara gaat naar haar appartement. Ze zoekt een leuk kort rokje uit, met een zwarte legging. Verder doet ze een leuk T-shirt aan. Ze doet een paar lagen mascara op, en dan is ze klaar. Het is half 2, en gaat ze weg.
Eerst zegt ze nog even gedag aan Jules en Nadine. Diego kon ze niet vinden, dus gaat ze maar weg.
Na 20 minuten rijden, komt ze aan bij Cousinemoi. Ze loopt naar binnen, en kijkt zoekend rond. Jeroen ziet ze nog nergens. Ze besluit naar de bar te gaan.
“Kan ik je helpen?” vraagt een knappe Italiaanse barman.
“Ja, ik zou graag een cola willen bestellen.”
Hij kijkt haar lachend aan. “Ga je vandaag niet aan de alcohol?”
“Dat weet ik nog niet. Ik wacht namelijk op een vriend van me.” Ondertussen kijk ik op mijn Samsung om te kijken hoe laat het is. Het is bijna 2 uur. De leuke barman vult een glas cola in. Lara wordt steeds zenuwachtiger. Straks komt hij niet!
De barman begint een gesprek.“Wat een mooie dag he!”
“Ja, klopt, volgens mij is dat altijd in Zuid Frankrijk.” Hij lacht.
“Wel vaak, maar het is niet altijd lekker weer.”
“Ja, dat zal wel. Maar het is sowieso veel beter weer dan Nederland.”
“Je woont in Nederland?” Lara voelt zich niet op haar gemak. Maar anders moet ze zich vervelen, en daar heeft ze dus ook niet veel zin in, dus gaat ze door met het gesprek.
“Ja, dat klopt. Sorry dat ik zo laat ben.” Hoor ik een donkere mannenstem achter me. Ze draait zich om en zie een blondje knappe jongen voor haar staan.
“He Jeroen! Wat leuk je weer te zien!”
“Ja, inderdaad. Ik wil alles over je franse au pair adres weten.”
“Jij hebt nog geen les gegeven?”
“Nee, klopt, morgen begin ik.” Ondertussen lopen ze naar een tafeltje. Jeroen besteld ook een cola. Even valt er een stilte.
Lara begint maar met praten, anders komt er ook niks van terecht. “Hoe bevalt het bij je oma?”
“Ja, wel goed. Ze zeurt wel. Dan moet ik dat weer doen, en dan moet ik dit weer doen.”
“Ja, logisch, zo zijn de meeste oma’s” zegt ze.
“En je gezin?” vraagt hij dan aan haar.
“Ja, ik ken ze nog maar een dagje, en het voelt al veel langer. Ik heb het reuze naar mijn zin.”
Hij grinnikt. “En je kamer?”
“Je zult het niet geloven, maar het is een vet mooi appartementje. Ik ben er nu al super trots op.” “Tja, ik heb een kamer van 2 bij 1 meter, met een bed.”
Ze lacht. “Nou, dan heb je wel heel erg geboft.” Ze kijkt hem stralend aan. Hij kijkt terug.
“Ja, agh, het is maar een kamer. En voor de rest van de tijd zit ik bij mijn oma op de schoot. Dus ik mis niks.”
“Dat moet wel een hele leuke oma zijn.”
“Ja, dat is ze ook. Ze kan heerlijk koken.” Na een poosje geklets te hebben gaan ze weer naar huis. Ook hebben ze weer afgesproken met elkaar.
“Hé Lara, hoe was het met die jongen?” vraagt Nadine aan haar. Ze had het dus gehoord van Diego.
“Ja, het was wel gezellig. Ik had hem ontmoet in het vliegtuig. Zo heb ik direct een Nederlandse vriend.” Zegt ze in het Frans.
“Heel slim van je bedacht.” Ondertussen in Nadine in haar nette jurkje, en haar pumps de bloemetjes aan het besproeien met water.
“Is je man ook thuis?” vraag ik haar.
“Nee, sorry. Hij is vanochtend vertrokken naar Brussel. Heeft een persconferentie.”
“Oké” zegt ze dan. Opeens wordt er gegild. Het water waar mee ze de bloemetjes mee besproeit is op haar jurk gekomen. Haar jurk is opeens kleddernat. Jules en Diego lachen het uit achter in de tuin. Lara probeert haar lach in te houden.
“Zal ik anders even de planten water geven.” Vraagt ze dan. Nadine geeft haar de gieter.
“Ooh ja, Lara, kun jij na het eten even blijven zitten? Ik moet namelijk nog even met je overleggen.” “Ja, dat is wel goed.” Nadine loopt naar binnen. Ook Lara loopt naar binnen, op weg naar de keuken. Daar treft ze Leonore.
“Zal ik de tafel alvast dekken?” Leonore knikt instemmend en laat zien waar alles staat.
Als de tafel is gedekt kunnen ze gaan eten. Na het eten blijft Lara zitten. Leonore is ondertussen de tafel aan het afruimen.
“Lara… Ik ben helemaal vergeten te zeggen hoeveel je verdient per week.”
“Ooh. Ik heb daar nog niet eens over nagedacht hoor.”
“Nou ja, om het kringentje rond te maken hebben Luc en ik een minimum van 150 euro per week bedacht.”
“Maar dat is super veel! Ik hoef amper 5 dagen te werken!”
“Ik weet het. Maar iedereen praat vol lof over je. Dit heb je verdient Lara.” “Dank u wel.” Zegt ze dan netjes.
“Als ik jou was zal ik nu je bikini aan doen, en in het water springen. Diego wacht namelijk de hele dag al op jou.”
“Ja, dat lijkt me een goed idee. Ik zou me nu omkleden. Nogmaals dank u wel!” Ze loopt naar boven en gaat haar bikini aan doen. Het is een zwarte met zilveren knopjes. Ze trekt ook een rokje met een T-shirt aan. Anders voelde ze zich direct al zo bloot.
Toen ze naar beneden liep, kwam ze Diego tegen.
“Ik ben van plan om nu te gaan zwemmen. Kom je ook?”
“Ja, ik heb mijn zwembroek al aan.” Zegt hij. Ondertussen loopt hij achter haar aan. Het zwembad is achter in de tuin. Ze rent er naar toe, en doet haar kleren die ze boven haar bikini heeft uit. Aan de ene kant is het zwembad niet heel diep, dus daar gaat Lara in. Opeens voelt ze een duw, en valt ze voorover. Ze is helemaal nat. Ze draait zich om, en ziet dat Diego haar uit zit te lachen.
“Ja, echt grappig.” Zegt ze lachend. Ze houdt het niet meer uit, en ze lacht met hem mee. Ondertussen zwemt Diego al rondjes.
“He Diego, morgen ga je weer naar je kamer toch?”
“Ja, dan moet ik weer naar school. Wat dan?”
“Nou, ik denk dat het morgen weer een stuk saaier is.”
“Ja, dat denk ik ook wel. Volgend weekend kun je anders wel bij mij logeren, in een ander bed natuurlijk.” Ze knikt instemmend. Want ze vind het best een goed idee. Langzaam loopt ze naar hem toe. Het zwembad is namelijk niet heel erg diep, en ze kan op het diepste nog wel staan. Hij kijkt haar aan, en loopt dan naar achter. Opeens struikelt hij, en plonst in het water. Lara lacht het uit. Het zag er ook zo grappig uit. Als hij weer boven komt, lacht hij met haar mee.
“Nou, het is 1-1. We zijn allebei kopje onder geweest.” Zegt hij. Na een uurtje zwemmen, heeft Lara het wel gehad. Ze moet er morgen weer vroeg uit, en wil dus gaan slapen.
“Ik ga er uit.”
“Ja, dat was ik ook van plan.” Zegt Diego. “Ik sms je wel voor over het weekend. Ik heb je nummer.” Ze lacht. “Ja, dat vind ik goed.” Als ze zich met een handdoek droog heeft gemaakt gaat ze naar boven. Ze gaat douchen en gaat slapen.
De volgende morgen wordt ze wakker van een gepiep van haar mobiel. Ze heeft een smsje:
Ik ben weer op mijn kamer, nou je moet weten dat ik het nu al saai vindt! We spreken iets af in het weekend! Xx! Diego.
“Ja, ik vind het echt een leuk gezin.”
“Als je trouwens vragen hebt, moet je me maar smsen. Dat lijkt me wel slim” Ze pakken hun mobiels, en geven elkaar hun nummer. Na nog wat gekletst te hebben, gaan ze weer richting St. Luan. Als ze elkaar een goede nacht hebben gewenst, gaat Lara naar boven. Boven trekt ze haar zijden nacht hemd aan.
De volgende morgen gaat ze zachtjes naar beneden, en kijkt ze of Jules al wakker is. Het is een uur of negen, en hij is nog niet wakker.
Ze besluit om zich te douchen in haar eigen badkamertje, en doet kleren aan. Als ze daar mee klaar is, gaat ze weer naar beneden. Daar hoort ze Jules al een beetje rommelen op zijn kamer.
Mevrouw de Loire heeft haar verteld dat hij “s ochtends niet van zijn kamer mag gaan, voordat iemand hem heeft wakker gemaakt. Lara doet de deur zachtjes open, en gaat naar Jules toe.
“Hallo Lara.” Zegt hij tegen haar. Ondertussen zit hij te knutselen, en probeert hij met verf een tekening te maken. Alleen zit niet alleen zijn tekening onder de verf, maar ook Jules zelf. Dat betekend dat hij vanochtend weer onder de douche mag.
“Goede morgen Jules, weet je welke dag het vandaag is?”
Hij kijkt een beetje moeilijk, en zit diep na te denken. Na een paar seconden weet hij het.
“Het is zondag.”
“Dat klopt, papa en mama komen zo ook naar beneden, en dan gaan ze gezamenlijk met jou eten.” “Ga jij ook bij ons eten, Laar?” vraagt hij heel schattig.
“Ja, ik denk het wel. Maar dat moet ik even aan je papa en mama vragen.” Ondertussen zijn ze druk om alles op te ruimen, en nadat dat klaar is, gaat ze Jules helpen met douchen. Nadat hij heeft gedoucht, en Lara droge kleren heeft aan gedaan gaan ze naar beneden.
Jules had haar namelijk voor de grap nat gemaakt, en lachte haar schater slachtend uit. Als Jules en Lara de keuken in lopen, ziet Lara een vrouw. Waarschijnlijk is dit de moeder van Jules.
“Goede morgen mevrouw!” zegt ze dan maar.
“Hé Lara, wat leuk om je nu echt te zien. Echt stom dat ik je niet kon ophalen op het vliegveld.”
“Dat maakt niet uit hoor mevrouw.”
“Zeg maar Nadine. Ik ben de moeder van Jules, en Diego dus.”
“Dat dacht ik al.” Zegt Lara.
“Heb je zin in een croissantje?” vraagt Nadine even later. Dat is dus het mooie aan Frankrijk. Frankrijk heeft zulk lekker brood, zoals dus croissantjes en stokbrood.
“Ja lekker, waar is Diego eigenlijk?” vraagt ze er achter aan.
“Hij slaapt nog, als hij uit is geweest, blijft hij echte de hele ochtend uitslapen.” Maar toevallig komt hij een minuut later de keuken binnen lopen. Hij had zich gedoucht, en had een ontzettend leuk kapsel doordat hij gedoucht had. Hij had vandaag een mooie spijkerbroek aan met een leuk roze t-shirt.
“He mam, hoe was je vergadering?” vraagt hij dan.
“He, Diego, geen kater? De vergadering was erg laat afgelopen. Rond een uur of 12.”
“Nee, weinig gedronken.” Zegt hij dan.
“Dat is een verandering.” Zegt ze spottend.
“Mam, dat is flauw dat je dat zegt!” zijn moeder glimlacht, en kijkt dan Lara aan. “Ja, meestal is het een gewoonte van hem om zich klem te zuipen. Maar dan mag hij niet bij ons slapen, en moet hij naar z”n doos toe.”
“Ja, mijn moeder vind mijn prachtige paleis meer een doos. Dat vind ik een ongelijke gelijkenis.”
Ondertussen let Lara op Jules. Hij zit nu niet met de verf te kliederen, maar met de pindakaas. Zijn hele gezicht zit er onder. Ondertussen snapt Lara dat het best wel een zwaar leven is voor een au pair.
“He, Jules; wat is die pindakaas lekker he!” Ze loopt ondertussen naar de aanrecht, en zoekt een doekje om zijn gezicht schoon te maken. Nadine glimlacht, zo wil ze het zien. Jules kijkt wat raar op als Lara zijn gezicht schoon probeert te maken. Gelukkig doet hij niet moeilijk, en helpt hij mee met het schoonmaken.
Ondertussen schenkt Nadine wat thee in, en verteld ze Lara dat Jules donderdag morgen wel naar de Martenelle gaat. Dat is de Franse peuterschool. Dat betekend dat Lara hem wel moet brengen, als ze het niet erg vind.
“Nee, ik vind het helemaal niet erg.”
“Gelukkig. Want ik heb het woensdag avond altijd zo druk, en wil dan graag uitslapen.”
“Dat snap ik, mevrouw.” Onder tussen zijn ze klaar met eten, en ruimt Leonore de tafel af, en gaan de anderen van tafel.
“He, Lara…. Je weet dat het zondag is he! Ik pas vandaag op Jules.”
“Weet u het zeker?” vraagt Lara twijfelend.
“Ja, want dat heb ik afgesproken met mijn man.”
“Dank u wel! Dat zou wel lekker zijn.” Opeens begint haar mobiel erg te trillen. ‘Jeroen.’ Staat er afgebeeld. Lara loopt naar boven, en neemt dan op.
Ondertussen loopt ze naar haar appartementje.
“Hé Jeroen! Hoe bevalt het daar?”
“Hé, Lara! Ik dacht ik bel je maar eens even. Het gaat prima met mij, en bij jou?”
“Super. Een heerlijk relaxt kind, en verder ben ik 2,5 dag vrij per week!”
“Dat meen je niet! Weet je hoe lekker! Ben je toevallig vandaag ook vrij?”
“Nou, je boft. Vandaag ben ik vrij. Hoezo?” vraagt ze.
“Nou, ik ken hier niet veel mensen, en ik wil je toch nog steeds trakteren op een snoepje.” Ze grinnikt.
“Vooruit. Ik heb wil zin een snoepje. Vooral als jij er bij bent.” Het is er uit voordat ze het lief hebt. Opeens valt er een stilte. Na een paar seconden weet hij wat hij moet zeggen.
“Waar gaan we afspreken?” vraagt hij tenslotte.
“Hoe is jouw dorp?”
“De mijne is denk ik iets kleiner dan jouw dorp. Maar ik denk dat een stadje verderop wel een goed idee is.”
“Ja lijkt mij prima.” Daarna hangen ze op.
Opeens dringt het tot Lara door dat ze vergeten is om te vragen hoe laat en waar ze elkaar gaan ontmoeten. Ze twijfelt nog even, en dan besluit ze hem toch echt terug te bellen. Als ze de telefoon laat over gaan, neemt Jeroen hem op.
“Hee. Ik was vergeten te vragen hoe laat we gaan afspreken. En ook wou ik weten waar.” Zegt ze schijnheilig. Hij lacht. Dat hoort ze namelijk door de telefoon heen.
“Zullen we rond 2 uur afspreken, bij Cuisinemoi?”
“Ja, dat is goed. Ik zie je dan!” Dan hangt ze op. Cousinemoi is een gezellige bar in een dorpje verderop. Bij de bar kun je van alles eten. Dus dat komt Lara wel goed uit. Als ze naar buiten gaat ziet ze dat Diego aan het spelen is met Jules.
“He Lara, ga je nog iets doen vandaag?” vraagt hij dan als hij haar ziet.
“Ja, als je van plan was om iets af te spreken, ben je te laat. Ik heb namelijk net afgesproken met Jeroen.”
“Jeroen?” vraagt hij verschrikt. Ze lacht.
“Ja, ik heb hem ontmoet in het vliegtuig. Hij woont een dorpje verder op bij zijn oma. En is daar meester.”
“Zo, je hebt al vrienden gemaakt! Doe je goed.”
“Ja, weet ik.” Zegt ze met eigen dunk in haar stem.
“Ik had anders iets heel leuks bedacht…” vervolgt hij. Lara wordt nieuwsgierig, en kijkt hem met vragende ogen aan.
“Tja, jij kan niet. Dus dan vertel ik het ook niet.” Zegt hij met twinkelde ogen.
“Doe niet zo flauw Diego.”
“Ga je vanavond mee zwemmen in ons ontzettende leuke zwembad?”
“Samen met jou? Nee geen denken aan.” Zegt ze lachend. Vervolgens gaat ze door met praten. “Ja, ik vind het prima, hoe laat?”
“Hoe laat ben jij weer thuis?”
“Denk om een uur of 5. Wees maar gerust, ik ga heus wel met je zwemmen.” Hij glimlacht.
“Maar lieve Diego, ik ga me omkleden!”
“Begin je nu al met lieve? Dat begint goed. Tot vanavond. Ik ga me wel vervelen, zoals ik altijd doe.” Zegt hij.
“Trouwens, wanneer ga je weer naar de stad?” vraagt ze.
“Ik wou vanavond weg, maar onze “Date” kan ik niet afzeggen en ga ik dus morgen vroeg mijn bed uit.”
“Oké, dat is wel leuk om te horen, schaap.” Zegt ze.
“Wordt ik op het ene moment lief genoemd, en op het andere moment ben ik een schaap. Ik noem je wel wisselvallig, Laar!
“Nou, lief schaap, ik ga me nu echt omkleden.” Hij grinnikt, en Lara gaat naar haar appartement. Ze zoekt een leuk kort rokje uit, met een zwarte legging. Verder doet ze een leuk T-shirt aan. Ze doet een paar lagen mascara op, en dan is ze klaar. Het is half 2, en gaat ze weg.
Eerst zegt ze nog even gedag aan Jules en Nadine. Diego kon ze niet vinden, dus gaat ze maar weg.
Na 20 minuten rijden, komt ze aan bij Cousinemoi. Ze loopt naar binnen, en kijkt zoekend rond. Jeroen ziet ze nog nergens. Ze besluit naar de bar te gaan.
“Kan ik je helpen?” vraagt een knappe Italiaanse barman.
“Ja, ik zou graag een cola willen bestellen.”
Hij kijkt haar lachend aan. “Ga je vandaag niet aan de alcohol?”
“Dat weet ik nog niet. Ik wacht namelijk op een vriend van me.” Ondertussen kijk ik op mijn Samsung om te kijken hoe laat het is. Het is bijna 2 uur. De leuke barman vult een glas cola in. Lara wordt steeds zenuwachtiger. Straks komt hij niet!
De barman begint een gesprek.“Wat een mooie dag he!”
“Ja, klopt, volgens mij is dat altijd in Zuid Frankrijk.” Hij lacht.
“Wel vaak, maar het is niet altijd lekker weer.”
“Ja, dat zal wel. Maar het is sowieso veel beter weer dan Nederland.”
“Je woont in Nederland?” Lara voelt zich niet op haar gemak. Maar anders moet ze zich vervelen, en daar heeft ze dus ook niet veel zin in, dus gaat ze door met het gesprek.
“Ja, dat klopt. Sorry dat ik zo laat ben.” Hoor ik een donkere mannenstem achter me. Ze draait zich om en zie een blondje knappe jongen voor haar staan.
“He Jeroen! Wat leuk je weer te zien!”
“Ja, inderdaad. Ik wil alles over je franse au pair adres weten.”
“Jij hebt nog geen les gegeven?”
“Nee, klopt, morgen begin ik.” Ondertussen lopen ze naar een tafeltje. Jeroen besteld ook een cola. Even valt er een stilte.
Lara begint maar met praten, anders komt er ook niks van terecht. “Hoe bevalt het bij je oma?”
“Ja, wel goed. Ze zeurt wel. Dan moet ik dat weer doen, en dan moet ik dit weer doen.”
“Ja, logisch, zo zijn de meeste oma’s” zegt ze.
“En je gezin?” vraagt hij dan aan haar.
“Ja, ik ken ze nog maar een dagje, en het voelt al veel langer. Ik heb het reuze naar mijn zin.”
Hij grinnikt. “En je kamer?”
“Je zult het niet geloven, maar het is een vet mooi appartementje. Ik ben er nu al super trots op.” “Tja, ik heb een kamer van 2 bij 1 meter, met een bed.”
Ze lacht. “Nou, dan heb je wel heel erg geboft.” Ze kijkt hem stralend aan. Hij kijkt terug.
“Ja, agh, het is maar een kamer. En voor de rest van de tijd zit ik bij mijn oma op de schoot. Dus ik mis niks.”
“Dat moet wel een hele leuke oma zijn.”
“Ja, dat is ze ook. Ze kan heerlijk koken.” Na een poosje geklets te hebben gaan ze weer naar huis. Ook hebben ze weer afgesproken met elkaar.
“Hé Lara, hoe was het met die jongen?” vraagt Nadine aan haar. Ze had het dus gehoord van Diego.
“Ja, het was wel gezellig. Ik had hem ontmoet in het vliegtuig. Zo heb ik direct een Nederlandse vriend.” Zegt ze in het Frans.
“Heel slim van je bedacht.” Ondertussen in Nadine in haar nette jurkje, en haar pumps de bloemetjes aan het besproeien met water.
“Is je man ook thuis?” vraag ik haar.
“Nee, sorry. Hij is vanochtend vertrokken naar Brussel. Heeft een persconferentie.”
“Oké” zegt ze dan. Opeens wordt er gegild. Het water waar mee ze de bloemetjes mee besproeit is op haar jurk gekomen. Haar jurk is opeens kleddernat. Jules en Diego lachen het uit achter in de tuin. Lara probeert haar lach in te houden.
“Zal ik anders even de planten water geven.” Vraagt ze dan. Nadine geeft haar de gieter.
“Ooh ja, Lara, kun jij na het eten even blijven zitten? Ik moet namelijk nog even met je overleggen.” “Ja, dat is wel goed.” Nadine loopt naar binnen. Ook Lara loopt naar binnen, op weg naar de keuken. Daar treft ze Leonore.
“Zal ik de tafel alvast dekken?” Leonore knikt instemmend en laat zien waar alles staat.
Als de tafel is gedekt kunnen ze gaan eten. Na het eten blijft Lara zitten. Leonore is ondertussen de tafel aan het afruimen.
“Lara… Ik ben helemaal vergeten te zeggen hoeveel je verdient per week.”
“Ooh. Ik heb daar nog niet eens over nagedacht hoor.”
“Nou ja, om het kringentje rond te maken hebben Luc en ik een minimum van 150 euro per week bedacht.”
“Maar dat is super veel! Ik hoef amper 5 dagen te werken!”
“Ik weet het. Maar iedereen praat vol lof over je. Dit heb je verdient Lara.” “Dank u wel.” Zegt ze dan netjes.
“Als ik jou was zal ik nu je bikini aan doen, en in het water springen. Diego wacht namelijk de hele dag al op jou.”
“Ja, dat lijkt me een goed idee. Ik zou me nu omkleden. Nogmaals dank u wel!” Ze loopt naar boven en gaat haar bikini aan doen. Het is een zwarte met zilveren knopjes. Ze trekt ook een rokje met een T-shirt aan. Anders voelde ze zich direct al zo bloot.
Toen ze naar beneden liep, kwam ze Diego tegen.
“Ik ben van plan om nu te gaan zwemmen. Kom je ook?”
“Ja, ik heb mijn zwembroek al aan.” Zegt hij. Ondertussen loopt hij achter haar aan. Het zwembad is achter in de tuin. Ze rent er naar toe, en doet haar kleren die ze boven haar bikini heeft uit. Aan de ene kant is het zwembad niet heel diep, dus daar gaat Lara in. Opeens voelt ze een duw, en valt ze voorover. Ze is helemaal nat. Ze draait zich om, en ziet dat Diego haar uit zit te lachen.
“Ja, echt grappig.” Zegt ze lachend. Ze houdt het niet meer uit, en ze lacht met hem mee. Ondertussen zwemt Diego al rondjes.
“He Diego, morgen ga je weer naar je kamer toch?”
“Ja, dan moet ik weer naar school. Wat dan?”
“Nou, ik denk dat het morgen weer een stuk saaier is.”
“Ja, dat denk ik ook wel. Volgend weekend kun je anders wel bij mij logeren, in een ander bed natuurlijk.” Ze knikt instemmend. Want ze vind het best een goed idee. Langzaam loopt ze naar hem toe. Het zwembad is namelijk niet heel erg diep, en ze kan op het diepste nog wel staan. Hij kijkt haar aan, en loopt dan naar achter. Opeens struikelt hij, en plonst in het water. Lara lacht het uit. Het zag er ook zo grappig uit. Als hij weer boven komt, lacht hij met haar mee.
“Nou, het is 1-1. We zijn allebei kopje onder geweest.” Zegt hij. Na een uurtje zwemmen, heeft Lara het wel gehad. Ze moet er morgen weer vroeg uit, en wil dus gaan slapen.
“Ik ga er uit.”
“Ja, dat was ik ook van plan.” Zegt Diego. “Ik sms je wel voor over het weekend. Ik heb je nummer.” Ze lacht. “Ja, dat vind ik goed.” Als ze zich met een handdoek droog heeft gemaakt gaat ze naar boven. Ze gaat douchen en gaat slapen.
De volgende morgen wordt ze wakker van een gepiep van haar mobiel. Ze heeft een smsje:
Ik ben weer op mijn kamer, nou je moet weten dat ik het nu al saai vindt! We spreken iets af in het weekend! Xx! Diego.
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
Oké, ik zeg maar direct, de typfouten zijn er nog niet uit. Ik heb nog geen email gekregen van die vriendin van me!
Ik hoop echt dat jullie het leuk vinden, dit verhaal!
Ik hoop echt dat jullie het leuk vinden, dit verhaal!
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ja, ik vind het hartstikke leuk. Wordt nog moeilijk kiezen tussen Diego en Jeroen. Ik geef Diego de voorkeur. (Tip: Het zijn allebei behoorlijk leuke jongens toch? Beschrijf hun uiterlijk eens wat preciezer...)
Ik zal er niet weer met mijn 'rode stift' (om het zo te noemen) doorheen gaan, ik wist niet dat je dyslexie had. Een dingetje waar je op kunt letten: woorden die als je ze verkleint eindigen op 'etje' schrijf je nooit met een 'n' ertussen. Dus kringetje, niet kringentje. En ook dingetje, niet dingentje. En mijn favoriet, behangetje. Niet behangentje. Het bekt ook niet zo lekker, vind je niet?
En verder moet je ook nog steeds letten op de komma's aan het eind van een zin die iemand zegt. Dus:
"Ja, ik heb mijn zwembroek al aan," zegt Diego.
En niet:
"Ja, ik heb mijn zwembroek al aan." Zegt Diego.
Piepklein rotverschil en aan de spellingscontrole heb je ook niks in zo'n geval, maar toch.
Je hebt wel twee aanhalingstekens gebruikt! Netjes!
Succes ermee, verder, hè. Ik blijf trouw lezen. Misschien reageer ik wat minder, ik heb een paar keer laat les.
Ik zal er niet weer met mijn 'rode stift' (om het zo te noemen) doorheen gaan, ik wist niet dat je dyslexie had. Een dingetje waar je op kunt letten: woorden die als je ze verkleint eindigen op 'etje' schrijf je nooit met een 'n' ertussen. Dus kringetje, niet kringentje. En ook dingetje, niet dingentje. En mijn favoriet, behangetje. Niet behangentje. Het bekt ook niet zo lekker, vind je niet?
En verder moet je ook nog steeds letten op de komma's aan het eind van een zin die iemand zegt. Dus:
"Ja, ik heb mijn zwembroek al aan," zegt Diego.
En niet:
"Ja, ik heb mijn zwembroek al aan." Zegt Diego.
Piepklein rotverschil en aan de spellingscontrole heb je ook niks in zo'n geval, maar toch.
Je hebt wel twee aanhalingstekens gebruikt! Netjes!
Succes ermee, verder, hè. Ik blijf trouw lezen. Misschien reageer ik wat minder, ik heb een paar keer laat les.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Het is 8 uur, en om half 9 moet ze bij Jules zijn. Snel douchet ze zich, kleed zich aan, en gaat naar beneden. Als ze stil de deur open doet bij Jules. Aan zijn ademhaling hoort ze dat hij nog slaapt. Ze laat hem maar doorslapen. Ze gaat aan de keukentafel zitten, en pakt de Franse krant er van af. Ze ziet dat het in Nederland 17 graden is. Dat is wel het voordeel om in Frankrijk te wonen. Het is hier namelijk altijd lekker weer.
Dan hoort ze gestommel. Er komt iemand van de trap.
“Goede morgen Nadine!”
“O, jij bent ook al weer op! Goed, dan kan ik je de laatste dingen vertellen voordat je aan het werk moet.” Ze pakt snel een kop koffie, en komt bij haar aan tafel zitten. “Jules moet om 9 uur wakker zijn, je moet zelf zien of je hem douchet. Verder moet hij elke dag spelen, en als er een vriendje belt om te spelen, mag dat altijd. Samen spelen is namelijk goed voor een peuter. En verder staan de adressen van de dokter en van mij in het adressenboek bij de telefoon.” Zegt ze wijzend naar de telefoon.
“Oja, en s middags moet hij een kwart van een stokbrood eten met iets gezonds. Ooh, jeetje is het al zo laat! Ik moet gaan, ik zie je om 6 uur wel weer.” En weg was Nadine. Lara had nog een kwartiertje voordat ze Jules uit bed moest halen. Ze heeft eindelijk tijd om Diego terug te sms’en.
haha, ik moet zo Jules uit bed halen. Duim voor me, mijn eerste dagje Ik vind het goed, dat weekend, kijk er nu al naar uit! Kus!
Het is vijf voor negen. Lara loopt naar de slaapkamer van Jules, en loopt zachtjes naar zijn bed.
“Jules, Jules, word je wakker?” vraagt ze zachtjes tegen hem. Zachtjes aait ze hem over zijn hoofdje. Zijn ogen gaan open, en kijkt haar aan.
“Ga je mee uit bed?” Hij doet zijn laken van zich af, en stapt uit bed. Lara loopt naar de kast en pakt wat kleren. Ze geeft ze aan Jules, en helpt hem met aankleden. Daarna gaan ze naar de keuken, en mag hij een beker melk drinken, en hij mag een croissantje. Ondertussen het is het half 11 en heeft ze nog geen smsje gekregen van Diego.
“Jules, ga je nu spelen? Met de blokken of zo, of met je pop?” Hij loopt naar de blokken toe, en begint te spelen daarmee. Ondertussen start Lara de computer, en kijkt of ze daar MSN hebben. Als hij eindelijk is opgestart, zoekt ze MSN op. Ze meld zich aan, en komt online springen. Opeens beginnen er super veel mensen te praten met haar. Daar antwoord ze snel op. Dan springt Roos online. Daar begint ze een gesprek mee.
Lará; Smilend in Frankrijk!
:Hallo!!
Róóós! (F):
Heee! Hoe is het daar?
Lará; Smilend in Frankrijk!:D:
Jaa goed, Jules is rustig aan het spelen. En het weer hier gewoon, is zooo fijn!
Róós!(F):
tjaa, wij hebben het nu ook wel lekker, 17 graden, geloof ik.
Lará; Smilend in Frankrijk!:D:
En hoe gaat je gescharrel?
Róós! (F):
Ooh, haha, ik wist dat die vraag zou komen. K ben dit weekend wel een erg lekkere jongen tegengekomen en jij? Hoe zoenen de franse jongens?
Lará; Smilend in Frankrijk!:d:
Ooh dat is een lang verhaal! In het vliegtuig kwam ik Jeroen tegen, Nederlandse jongen, maar bij mijn adres is dus ook een vet knappe jongen.
Róós! (F):
haha, franse jongens zijn knapper
Lará; Smilend in Frankrijk!:D:
Ja, jij weer he! Hee maar ik ga stoppen. Moet op Jules letten!
Róós! (F):
Oké, nou veel plezier, en ik wil al je verhalen horen.
Lará; Smilend in Frankrijk:D:
jaaa jouw verhalen ook van je lekkere hunk! Byeee ! (L)
Róós! (F):
Gebeurd zeker (H) Groetjes (L)!
Lara sloot haar msn af, en ging samen met Jules spelen met de blokken.
“Zullen we een toren bouwen Lara?”
“Ja, dat is goed! Gaan we hem zo hoog mogelijk maken!” Na een poosje was de toren bijna 2 meter. Jules mocht op een stoel staan om hem nog hoger te maken. Lara hield hem natuurlijk wel stevig vast, want stel je voor dat hij viel.
Ondertussen was het 12 uur, en Lara had nog geen sms’je van Diego. Ze wou zo graag een smsje!
Inmiddels is ze de keukentafel aan het dekken. Als dat klaar is, roept ze Jules.
“Jules, we gaan eten!” Als Jules op de stoel zit, pakt hij een stukje stokbrood.
“Wat wil je er op?” vraagt Lara.
“Ik wil Schimmelkaas op mijn stokbrood.” Lara snapt niet wat fransen daar zo lekker aan vinden. Ondertussen is Lara het stokbrood van Jules aan het smeren.
“Lara…” vraagt Jules vragend. Ze kijkt hem vragend aan. “Vindt jij het wel leuk om oppas van mij te zijn?”
“Waarom zou ik het niet leuk vinden?”
“Geen idee, maar het was gewoon een vraagje.” Zegt hij eigenwijs.
“Nou Jules, ik vind het echt heel leuk om jouw oppas te zijn!”
“Oké dat vind ik leuk.” Zegt hij met twinkelde oogjes.
“Zullen we zo dan naar de speeltuin gaan?”
“Ja, dat vind ik een goed idee. Mag dat van mama?”
“Ja, als mama er maar bij is. Maar jij bent mijn oppas, dus dat mag ook.”
“Oké” Nadat ze geluncht hebben, loopt Jules naar de kapstok.
“Hé Jules, help jij niet mee met het afruimen van de tafel? Leonore is er vandaag niet.” Hij kijkt haar vreemd aan, en loopt daarna naar de tafel, en helpt Lara mee met het opruimen van de tafel. Als dat klaar is, loopt hij alweer naar de kapstok, en probeert zijn jas te pakken. Maar met zijn kleine armpjes komt hij er niet echt bij.
“Zal ik je helpen?”
“Ja, als je dat wilt.” Zegt hij. Lara pakt zijn jas, en doet hem bij hem aan. Daarna pakt ze haar rode zomerjasje, en doet hem ook aan. Jules pakt haar hand vast, en loopt de voordeur uit. Ze wist dat ze de deur wel dicht moest doen, en via de post heeft ze de sleutel gekregen. Ze deed de deur op slot. Daarna liep ze samen met Jules naar het speeltuintje. Het speeltuintje was bij de school. Ze moesten de lange oprit aflopen, en daar links af slaan. Na honderd meter waren ze er. Jules ging direct op de schommel. Lara ging op een bankje zitten, en observeerde hem. Opeens voelt ze iets trillen in haar broekzak. Ze pakt haar mobieltje uit haar broekzak, en leest het sms’je.
Diego:
Ik zal voor je duimen & denken. Ik denk eigenlijk de hele tijd aan jou! Tot snel, Lara! XxDjgo
Ondertussen is Jules op de glijbaan, en glijdt er van af. Diego heeft haar dus blijkbaar zijn “liefde” verklaard, denkt Lara. Na een paar minuten op het bankje gezeten te hebben, gaat ze naar Jules.
“Zal ik je duwen, als je op de schommel zit?” Dat hoefde ze niet twee keer te vragen, want weg was hij. Hij rende naar de schommel, en klom er op. Lara rende achter hem aan, en duwde hem. Na 10 minuten was hij het wel zat, en wou hij stoppen.
Lara zag dat hij moe was, en vond het tijd om naar huis te gaan.
“Zullen we naar huis?”
“Ja, dat is goed.” Hij pakte haar hand, en klemde zijn kleine vingertjes in haar hand. Samen liepen ze weer de grote oprit op, en gingen het huis binnen.
“Heb je zin in mint-ranja?” vraagt ze aan hem. Hij knikt. Ze loopt naar de keuken, pakt de ranja, en schenkt die in. Daarna loopt ze weer terug, en geeft hem aan Jules.
Jules is rustig aan het spelen met een spelcomputer. Na een poosje gaat de bel. Lara loopt naar de deur en doet open. Leonore staat voor de deur.
“Ja, sorry ik was mijn sleutel vergeten, maar ik moet weer koken vandaag. Morgen komt de kok. Dan komen er mensen die hier gaan slapen, in dit pension.”
“Oké, kom binnen!” Leonore loopt direct naar de keuken, en begint druk te snijden. Lara ontwijkt haar maar, voordat ze te veel tegen haar gaat vertellen. Daarom besluit ze om met Jules te gaan spelen.
“Jules, hoe laat komt je moeder thuis?”
“Om 6 uur, maar het kan ook 7 uur zijn.”
“oké, dank je wel!” Het is nu kwart voor 6, dus ze zal rond een uurtje wel thuis zijn. Lara besluit toch even naar de keuken te gaan. “Kan ik je nog ergens mee helpen?”
“Nou, ik was van plan macaroni te maken. Dat is bijna klaar. Maar misschien kun je de post even uit de brievenbus doen. Ik let wel op Jules.” Inmiddels zit Jules aan de keukentafel. Hij heeft een kleurplaat gepakt, en kleurt die in.
Lara ziet direct dat het de nieuwe van Gogh wordt. Tenminste dat lijkt zo, hij kleurt de hele kleurplaat in van onder naar boven, en van links naar rechts. Ondertussen loopt Lara naar de brievenbus. Als ze de post heeft gepakt, ziet ze dat er een brief voor haar is van Activity International. Via dat bedrijf is ze tot au pair in aanmerking gekomen. Ze scheurt de envelop open, en leest hem. Als ze hem leest, merkt ze dat het een uitnodiging is voor een feest.
Alle au pairs werden uitgenodigd voor een kleurenfeest die gehouden werd over 2 weken. Elk jaar gaven ze zo een feest, en elke keer was er een andere kleur. Dit keer was de kleur roze, en betekende het dat je roze kleren aan moest doen. Verder mag je je vriend ook mee nemen, of een goede vriend.
Als ze weer naar de voordeur loopt, ziet ze dat er een auto de oprit op rijdt. Dat zal Nadine wel zijn. Als de BMW stopt, stapt Nadine uit de auto.
“Goede dag Nadine!” zegt ze.
“Hé Lara. Hoe is het vandaag gegaan?”
“Ja, erg goed. We zijn naar het speeltuintje geweest. Ik heb hier de post voor u.” Ze geeft de pos aan Nadine. Die bladert de stapel door, en pakt een brief er uit. Kijk dit is een brief voor jou.
“Ik heb net ook al een envelop er uit gehaald voor mij. Over een au pair feest.”
“Dat is wel goed. Ik wist dat die brief deze week kwam.” Zegt Nadine. Nadine geeft de nieuwe brief aan Lara. Lara loopt met de brief in haar hand naar de keuken. Ze gaat bij Jules aan de keukentafel zitten, en maakt de brief open. Ze zag direct dat het geschreven was door haar broer. Dat kun je namelijk direct zien aan het handschrift, want dat is zo slordig!
Hee Lara,
Alles goed met jou? Ik mag een week niet op de pc, dus ik verveelde me, en bedacht me; laat ik jou maar eens een brief sturen. Ja zus, wees maar gerust, anders stuurde ik je heus wel een email.
Je zou vast wel denken, wat heeft mijn broer nu weer gedaan? Je gaat waarschijnlijk echt lachen, dat weet ik nu al, het was best wel gênant voor mij. Sinds een paar weken heb ik een vriendin, en ooh ze is zo leuk! Lekkere borsten, lekkere kont, je weet wel; helemaal iets voor mij. Oké, haar karakter is ook erg leuk, ze is aardig, lief leuk en ook wel een chagrijnig. Tja, we waren op mijn kamer, beetje aan het zoenen enzo (jij weet vast wat ik bedoel), en toen kwam pap binnen. Hij zag dat, en hup ik een week niet op de pc.
Maar genoeg over mij, hoe gaat het met jou? Al vriendjes met je lieve peuter? En jankt ie veel? Ik vind het wel klasse van jou, een half jaar passen op een peuter!
En hoe zijn de jongens daar? Al 1 op het oog? Die domme regel al overtreden?
Jeetje, het is bij mij nu 7 uur, dus ik ga naar Voetbaltraining. Ik zou de groetjes doen aan Maarten. Haha..
Ik hoor nog wel van je, zus!
Groetjes Lars.
Lara grinnikt om die brief. Maarten is de jongen waar ze voor het laatst verliefd op is geweest. Hij is net zo oud als haar broer, en zit dus bij hem in het voetbal team. De jongens zijn niet alleen teamgenootjes, maar ook erg goede vrienden. Lars had direct door dat ze verliefd op Maarten was geworden.
Ze schrijft hem morgen wel een brief terug.
“We kunnen aan tafel!” gilt er door het huis heen. Leonore schreeuwt het hele huis wakker. Jules pakt ondertussen zijn tekenspullen van de tafel, en ruimt ze op.
Nadine, die zich om gekleed heeft, loopt nu ook de keuken in, en helpt met tafel dekken. Ondertussen helpt Lara Jules. Als hij alles heeft opgeruimd, helpt Lara met de tafel.
Als dat klaar is, gaan ze met z”n drieën aan tafel zitten.
“Lara, je hebt vast wel gehoord van Nadine dat we morgen weer gasten hebben.”
“Ja, zoiets hoorde in inderdaad al.”
“Oké, dat is fijn om te horen. Ik ben er morgen middag pas, en ze komen rond een uur of 11 bij ons. Mijn man is er ook niet. Zou jij dan de gasten hun kamer kunnen wijzen?”
“Ik vind het prima. Ik zal ze een rondleiding geven, en vertellen hoe het hier aan toe gaat.”
“Oké, dat is fijn. Leonore doet de koffie en thee, en ook de lunch. Ze gaat straks met de kamers aan de gang waar de familie gaat slapen.”
Leonore loopt met een pan naar de tafel en ziet die neer. Ze doet de deksel er van af, en Lara ziet dat het dit keer een beetje normaal te eten is.
Als ze het eten op hebben, gaan ze van tafel.
“Ooh, Lara. Zou jij Jules op bed kunnen leggen. Ik heb een zware dag gehad, en heb even zin om te relaxen.”
“Dat is prima. Ik zal hem over een half uurtje op bed doen.”
“Ja, dat vindt prima. Ik ga even wat slapen.”
Na een half uurtje deed Lara Jules op bed. Hij ging vandaag niet onder de douche.
“Lara, kun je mij voorlezen?” vraagt hij. Lara liep naar de kast, en pakte een boekje. Ze ging op het bed zitten, en las hem voor. Nadat dat klaar was, geeft ze hem een nachtzoen, en deed het licht uit. Toen ze beneden was, deed ze de tv aan. Na een half uurtje werd het saai, en ging ze slapen.
De volgende morgen staat ze vroeg op. Ze is van plan om haar broer terug te schrijven. Ze douchet zich snel, en gaat naar beneden. Het is 8 uur. Snel ontbijt ze, en pakt daarna een pen en papier.
Hee dropdrol!
Jij een vriendin? Ik kan het me niet voor stellen. Heb je een foto van haar? Of heb je die alweer verbrandt, omdat het nu al weer uit is?
Ja, Jules huilt niet vaak. Hij is zo schattig! Ik ben het hele weekend vrij, en donderdag morgen ook. Dat is best wel relaxt.
Heb je Roos en Sanne nog gesproken? Tjee, ik heb Roos alleen nog op msn gehad. Maar meer ook niet.
Hoe kom je nu weer bij Maarten? Dat is verleden tijd. Haha, dat hij het toen niet door had dat ik verliefd op hem was. Dat was echt kansloos.
Over jongens gesproken, het is wel jammer dat ik niet kan daten. De broer van Jules, die begint me leuk te vinden. En hij is niet lelijk. Maar ja, een half jaar niet zoenen in de afspraak!
haha, goed ik stop er mee, ga Jules uit bed halen. Moet weer gaan werken. Nog een paar dagen en dan heb ik weer een vrije ochtend. Vandaag komen er ook nog eens mensen in het pension. Groetjes aan papa en mama. Ze mogen deze brief wel lezen. Zouden we wel leuk vinden.
Xx Lára!
Ze deed de brief in de envelop, en legde hem op tafel. Ze zou vanmiddag wel met Jules naar de brievenbus lopen. Ze loopt naar Jules kamer, en maakt hem wakker. In zijn pyjama gaat hij ontbijten.
Daarna doet hij zijn kleren aan, en mag hij gaan kleuren. Lara ruimt de tafel af.
Als ze naar de aanrecht loopt ziet ze een briefje liggen van Nadine. Nadine schrijft dat de gasten al om half 11 komen, en dat ze kamer 1 en 2 krijgen op de 1e verdieping.Ook komt Leonore om 10 uur.
“Jules, er komen vandaag weer gasten. Dat weet je denk ik wel.”
“Ja, dat weet ik. Ik mag van mama alleen heel netjes tegen die mensen praten.” Een paar minuten later komt Leonore binnen vallen. Ze gaat direct naar de aanrecht, en gaat koffie zetten.
Een half uurtje later hoort Lara een auto de oprit op rijden.
“Jules, kom je mee? Dan gaan we naar de gasten.” Lara loopt naar de deur, en doet hem open.
Op de oprit staat een Nederlandse Opel. Er stappen 2 jongens en 2 meisjes uit van een jaar of 18. “Hallo!” roept er 1 als ze uitstappen. “Ben jij de eigenaar van dit pension?”
“Nee, dat ben ik niet. Ik moest jullie wel verwelkomen. De mevrouw is vanavond pas thuis.”
“Oké. Ik ben Lucas.” Zegt de leider van het groepje. Hij heeft zwart haar, die recht op staat. In zijn linker ook heeft hij een oorbel. Verder heeft hij merk kleren aan. Lara lacht.
“Ik ben Lara. Ik ben de au pair van Jules.” Ze wijst naar Jules.
“Oké. Nou ik ben dus Lucas. Die jongen met dat petje op zijn hoofd, en krulletjes is Maarten. Verder hebben we 2 goede vriendinnen bij ons. Dat zijn Noa en Saar. Saar is dat meisje met dat korte haar, en Noa, jaa dat is die blonde.” Lara geeft iedereen een hand. Daarna lopen ze naar binnen.
“Goede morgen. Welkom hier in St. Luan.” Hoort ze Leonore in het Frans zeggen. De jongeren kijken elkaar verbaasd aan, want Frans spreken kunnen ze niet.
“Ze kunnen niet zo goed Frans, Leonore.” Zegt Lara in het Frans tegen haar. Leonore knikt instemmend.
“Hebben jullie zin in wat drinken?” Vraagt Lara dan aan de jongeren. Ze zeggen allemaal ja. Lucas gaat aan de tafel zitten. Iedereen wou cola drinken. Leonore is druk bezig met het inschenken van de cola.
“Hoeveel dagen blijven jullie hier overnachten?” vraagt Lara.
“We waren van plan een week hier te blijven. Het schijnt dat je in Parijs erg leuk kan uitgaan.” Neemt Noa het woord.
“Ik ben er een paar dagen geleden nog geweest. Ik vond het inderdaad erg leuk.” zegt Lara. Ze hebben het drinken op.
“Ik zal jullie nu een rondleiding geven. En de regels vertellen. Het kan wel zijn dat ik een paar regels vergeet, want ik ben hier ook nieuw.” Lara laat de woonkamer, de eetzaal, en de keuken zien beneden. Daarna loopt het groepje, naar boven. Lara loopt naar de eerste kamer.
Dat is één van de twee kamers dat het groepje heeft geboekt. Het is een erg romantische kamer. Er is 1 wand licht paars, en de rest is wit. Er staat een heel mooi twee persoonsbed, waar een paarse klamboe over is gehangen. Ook staat er een kast. Verder staat er een bankstel, met een tafeltje met een tv daarop.
“Dit is 1 van de kamers die jullie hebben geboekt. Na 12 uur moet het stil zijn. Verder kun je zo vaak douchen als je wilt, en er zitten Nederlandse zenders op de tv.”
“Oké, dan kan ik toch kijken hoe het gaat met PSV.” Grinnikt Maarten.
“Verder is er een koelkastje in 1 van de kasten.” Vervolgt ze. Daarna lopen ze naar de andere kamer toe. Deze is vergeleken met de andere kamer heel anders. Er staat een erg modern bed in. Verder is er 1 wand rood geverfd. Er staat een modern bankstel in, en een kast. In die kast staat een breedbeeld tv.
“Voor deze kamer gelden dezelfde regels. Verder krijg je per dag 2 handdoeken die je mag gebruiken. Het eten wordt om 7 uur opgediend. Vind je die tijd niet goed, dan moet je dat zeggen tegen de baas van dit huis.”
“Dank je wel voor de uitleg. Heb je misschien nog folders van de omgeving?” vraagt Saar dan.
“Ja, die heb ik wel. Ik zal ze zo even pakken, en ik zal ze straks geven. En oja, het zwembad. Die gaat dicht om 10 uur. Naakt zwemmen is verboden.” Daarna loopt Lara naar beneden en gaat ze naar Jules.
Hij zit op de vloer, en speelt met zijn duplo. Lara gaat bij hem zitten, en helpt hem mee met het bouwen van een toren.
Ondertussen hoort Lara gestommel van de trap. De twee heren lopen naar beneden.
“Hee schatje” zegt Lucas.
“Hee.” Zegt Lara tegen hem. “Hebben jullie alles al uitgepakt?”
“Ja, wij wel. Die meiden, dat duurt toch altijd lang!” Lara lacht.
Ze kent het wel. 2 jaar geleden was ze met Roos en Sanne op vakantie geweest in Vlieland. Ze mochten van de ouders van Sanne een hotel uitzoeken, en daar gaan slapen. Heel erg leuk vond ze dat. Elke avond gingen ze uit, en gingen uit hun dak.
Leonore komt haastig aanlopen.
“Hebben jullie trek? Ooh, Lara, ik let wel even op Jules. Zou jij dan even naar buiten kunnen lopen en de post halen?” Lara knikt en loopt naar buiten. Achter haar hoort ze iemand lopen. Lara pakt de post, en draait zich om. Dan kijkt ze in de ogen van een jongen.
“Hé Lara.” De jongen kijkt haar vol verwachting aan. Ze kijkt hem aan en zie dat het Diego is.
“Wat.. Doe.. jij hier?” vraagt ze verbaasd.
Hij grijnst. “Ik heb plotseling een paar dagen vrij gekregen. Eigenlijk moet ik deze dagen wat leren. Maar ik ben vooral van plan om met jou dingen te ondernemen.” Zegt hij. Lara grinnikt.
“Heb je de nieuwe mensen voor kamer 2 en 3 al gezien?” vraagt ze daarna.
“Ja, ik was net binnen toen ik gekrijs hoorde. Een meisje ging douchen, en het water was waarschijnlijk koud of zo.”
“Dan heb je ze dus gehoord.” Zegt Lara.
“Ja, dat klopt. Maar ik zie ze nog wel.” Een paar minuten komen de 2 jongens naar buiten. De ene heeft zich omgekleed, en ziet er als een kakker uit. Hij heeft een mooie spijkerbroek aan, en heeft een roze mooie trui aan. Verder heeft hij zijn zwarte haar omhoon.
“Lucas, daar is dat meisje!” zegt de andere jongen. Ze lopen naar haar toe, en omhelzen haar. Lara kijkt verbaasd. Als ze naar Diego kijkt, ziet ze dat hij nog verbaasder is dan haar.
In het Frans zegt ze
“Ja, Diego, die mensen zijn Nederlands. Net zoals ik.”
“Ik wil graag een klacht in dienen.” Zegt Maarten.
“Ik heb al een vermoeden waarom jullie een klacht in willen dienen.” Ze grinnikt.
“Ik denk dat de eigenaren vanavond nog een installateur zullen bellen om het water van de douche wat warmer te maken.” Lucas lacht.
“Je hebt vast de gil gehoord van Noa.” Maarten lacht ook.
“Ja, die kan zo hard gillen.” Daarna zien de jongens Diego.
“Wie is dat?” Arrogant kijken ze Diego aan.
“Dat is Diego. Hij is de zoon van de baas. En dus de broer van Jules.”
“Oké. Heb je daar iets mee?” vraagt Lucas brutaal.
“Nee, dat heb ik niet. Hij is wel heel aardig.”
“Ik zal maar uitkijken als ik jou was, hij kijkt echt heel erg naar je. En volgens mij vind hij je leuk.” Zegt Lucas.
Lara lacht. “Misschien vind ik dat ook helemaal niet erg?” vraagt ze.
“Ja, dat weet alleen jij. Wij gaan even het dorpje bekijken. De meiden zijn boven aan het optutten.” Daarna lopen de twee jongens naar de oprit, en lopen richting het dorp.
“Ik ga weer naar binnen. Jules moet wel aandacht hebben.” Zegt ze.
“Wacht even Lara.” Lara kijkt achterom.
“Wil je alsjeblieft uitkijken voor die jongens?” ze kijkt Diego verbaasd aan.
“Waarom?”
Hij kijkt haar aan met beangstigende ogen. “Hij heeft iemand vermoord.” Zegt hij bloed serieus.
Lara kijkt verschrikt. “Dat meen je niet!”
“Nee, dat meen ik inderdaad niet. Maar je moet wel opletten, hij eet je bijna op.”
“o.” komt er droog uit.
Diego lacht. “Ik moet toch eerlijk bekennen dat ik je ook bijna opeet.” Lara bloost.
“Zullen we dit gesprek in het weekend verder gaan bespreken?” vraagt ze daarna.
“Ja, dat vind ik goed hoor.” Zegt Diego.
“Goed, dan ga ik nu maar echt. Want anders ben ik niet professioneel.” Hij grinnikt. Daarna loopt Lara wiegelend naar binnen. Binnen ziet ze dat Leonore nog op Jules let. Als ze Lara ziet, gaat ze door met het huishouden. Een paar minuten later komt ze terug.
“Ik wou nog even tegen je zeggen dat om 6 uur de kok komt. Hij gaat koken. Eet je mee?”
“Nee, ze gaat met mij uit eten.” Zegt Diego. Lara draait zich om en ziet Diego glimlacht.
“Jammer, want die kok kan heerlijk koken.” Zegt Leonore, daarna draait ze zich snel om, en loopt naar boven.
“Waarom wil jij met mij uit eten?” vraagt Lara.
“Moet ik daar nu echt een antwoord op geven, of mag dat ook in het weekend.” Lara glimlacht. Ze snapt hem al.
“Over Jules gesproken, mijn moeder komt om vijf uur weer thuis. Dus dan kunnen we rond 7 uur wel uit eten. Ik ga nu eventjes leren, en dan zien we elkaar aan het eind van de middag wel!”
“Dat vind ik prima.” Daarna loopt Diego naar boven. Ze draait zich om en ziet Jules boven op de tafel staan. Hij is van plan om van de tafel af te springen. Hij springt.
Dan hoort ze gestommel. Er komt iemand van de trap.
“Goede morgen Nadine!”
“O, jij bent ook al weer op! Goed, dan kan ik je de laatste dingen vertellen voordat je aan het werk moet.” Ze pakt snel een kop koffie, en komt bij haar aan tafel zitten. “Jules moet om 9 uur wakker zijn, je moet zelf zien of je hem douchet. Verder moet hij elke dag spelen, en als er een vriendje belt om te spelen, mag dat altijd. Samen spelen is namelijk goed voor een peuter. En verder staan de adressen van de dokter en van mij in het adressenboek bij de telefoon.” Zegt ze wijzend naar de telefoon.
“Oja, en s middags moet hij een kwart van een stokbrood eten met iets gezonds. Ooh, jeetje is het al zo laat! Ik moet gaan, ik zie je om 6 uur wel weer.” En weg was Nadine. Lara had nog een kwartiertje voordat ze Jules uit bed moest halen. Ze heeft eindelijk tijd om Diego terug te sms’en.
haha, ik moet zo Jules uit bed halen. Duim voor me, mijn eerste dagje
Ik vind het goed, dat weekend, kijk er nu al naar uit! Kus! Het is vijf voor negen. Lara loopt naar de slaapkamer van Jules, en loopt zachtjes naar zijn bed.
“Jules, Jules, word je wakker?” vraagt ze zachtjes tegen hem. Zachtjes aait ze hem over zijn hoofdje. Zijn ogen gaan open, en kijkt haar aan.
“Ga je mee uit bed?” Hij doet zijn laken van zich af, en stapt uit bed. Lara loopt naar de kast en pakt wat kleren. Ze geeft ze aan Jules, en helpt hem met aankleden. Daarna gaan ze naar de keuken, en mag hij een beker melk drinken, en hij mag een croissantje. Ondertussen het is het half 11 en heeft ze nog geen smsje gekregen van Diego.
“Jules, ga je nu spelen? Met de blokken of zo, of met je pop?” Hij loopt naar de blokken toe, en begint te spelen daarmee. Ondertussen start Lara de computer, en kijkt of ze daar MSN hebben. Als hij eindelijk is opgestart, zoekt ze MSN op. Ze meld zich aan, en komt online springen. Opeens beginnen er super veel mensen te praten met haar. Daar antwoord ze snel op. Dan springt Roos online. Daar begint ze een gesprek mee.
Lará; Smilend in Frankrijk!
:Hallo!!Róóós! (F):
Heee! Hoe is het daar?
Lará; Smilend in Frankrijk!:D:
Jaa goed, Jules is rustig aan het spelen. En het weer hier gewoon, is zooo fijn!
Róós!(F):
tjaa, wij hebben het nu ook wel lekker, 17 graden, geloof ik.
Lará; Smilend in Frankrijk!:D:
En hoe gaat je gescharrel?
Róós! (F):
Ooh, haha, ik wist dat die vraag zou komen. K ben dit weekend wel een erg lekkere jongen tegengekomen
en jij? Hoe zoenen de franse jongens?Lará; Smilend in Frankrijk!:d:
Ooh dat is een lang verhaal! In het vliegtuig kwam ik Jeroen tegen, Nederlandse jongen, maar bij mijn adres is dus ook een vet knappe jongen.
Róós! (F):
haha, franse jongens zijn knapper
Lará; Smilend in Frankrijk!:D:
Ja, jij weer he! Hee maar ik ga stoppen. Moet op Jules letten!
Róós! (F):
Oké, nou veel plezier, en ik wil al je verhalen horen.
Lará; Smilend in Frankrijk:D:
jaaa jouw verhalen ook van je lekkere hunk! Byeee ! (L)
Róós! (F):
Gebeurd zeker (H) Groetjes (L)!
Lara sloot haar msn af, en ging samen met Jules spelen met de blokken.
“Zullen we een toren bouwen Lara?”
“Ja, dat is goed! Gaan we hem zo hoog mogelijk maken!” Na een poosje was de toren bijna 2 meter. Jules mocht op een stoel staan om hem nog hoger te maken. Lara hield hem natuurlijk wel stevig vast, want stel je voor dat hij viel.
Ondertussen was het 12 uur, en Lara had nog geen sms’je van Diego. Ze wou zo graag een smsje!
Inmiddels is ze de keukentafel aan het dekken. Als dat klaar is, roept ze Jules.
“Jules, we gaan eten!” Als Jules op de stoel zit, pakt hij een stukje stokbrood.
“Wat wil je er op?” vraagt Lara.
“Ik wil Schimmelkaas op mijn stokbrood.” Lara snapt niet wat fransen daar zo lekker aan vinden. Ondertussen is Lara het stokbrood van Jules aan het smeren.
“Lara…” vraagt Jules vragend. Ze kijkt hem vragend aan. “Vindt jij het wel leuk om oppas van mij te zijn?”
“Waarom zou ik het niet leuk vinden?”
“Geen idee, maar het was gewoon een vraagje.” Zegt hij eigenwijs.
“Nou Jules, ik vind het echt heel leuk om jouw oppas te zijn!”
“Oké dat vind ik leuk.” Zegt hij met twinkelde oogjes.
“Zullen we zo dan naar de speeltuin gaan?”
“Ja, dat vind ik een goed idee. Mag dat van mama?”
“Ja, als mama er maar bij is. Maar jij bent mijn oppas, dus dat mag ook.”
“Oké” Nadat ze geluncht hebben, loopt Jules naar de kapstok.
“Hé Jules, help jij niet mee met het afruimen van de tafel? Leonore is er vandaag niet.” Hij kijkt haar vreemd aan, en loopt daarna naar de tafel, en helpt Lara mee met het opruimen van de tafel. Als dat klaar is, loopt hij alweer naar de kapstok, en probeert zijn jas te pakken. Maar met zijn kleine armpjes komt hij er niet echt bij.
“Zal ik je helpen?”
“Ja, als je dat wilt.” Zegt hij. Lara pakt zijn jas, en doet hem bij hem aan. Daarna pakt ze haar rode zomerjasje, en doet hem ook aan. Jules pakt haar hand vast, en loopt de voordeur uit. Ze wist dat ze de deur wel dicht moest doen, en via de post heeft ze de sleutel gekregen. Ze deed de deur op slot. Daarna liep ze samen met Jules naar het speeltuintje. Het speeltuintje was bij de school. Ze moesten de lange oprit aflopen, en daar links af slaan. Na honderd meter waren ze er. Jules ging direct op de schommel. Lara ging op een bankje zitten, en observeerde hem. Opeens voelt ze iets trillen in haar broekzak. Ze pakt haar mobieltje uit haar broekzak, en leest het sms’je.
Diego:
Ik zal voor je duimen & denken. Ik denk eigenlijk de hele tijd aan jou! Tot snel, Lara! XxDjgo
Ondertussen is Jules op de glijbaan, en glijdt er van af. Diego heeft haar dus blijkbaar zijn “liefde” verklaard, denkt Lara. Na een paar minuten op het bankje gezeten te hebben, gaat ze naar Jules.
“Zal ik je duwen, als je op de schommel zit?” Dat hoefde ze niet twee keer te vragen, want weg was hij. Hij rende naar de schommel, en klom er op. Lara rende achter hem aan, en duwde hem. Na 10 minuten was hij het wel zat, en wou hij stoppen.
Lara zag dat hij moe was, en vond het tijd om naar huis te gaan.
“Zullen we naar huis?”
“Ja, dat is goed.” Hij pakte haar hand, en klemde zijn kleine vingertjes in haar hand. Samen liepen ze weer de grote oprit op, en gingen het huis binnen.
“Heb je zin in mint-ranja?” vraagt ze aan hem. Hij knikt. Ze loopt naar de keuken, pakt de ranja, en schenkt die in. Daarna loopt ze weer terug, en geeft hem aan Jules.
Jules is rustig aan het spelen met een spelcomputer. Na een poosje gaat de bel. Lara loopt naar de deur en doet open. Leonore staat voor de deur.
“Ja, sorry ik was mijn sleutel vergeten, maar ik moet weer koken vandaag. Morgen komt de kok. Dan komen er mensen die hier gaan slapen, in dit pension.”
“Oké, kom binnen!” Leonore loopt direct naar de keuken, en begint druk te snijden. Lara ontwijkt haar maar, voordat ze te veel tegen haar gaat vertellen. Daarom besluit ze om met Jules te gaan spelen.
“Jules, hoe laat komt je moeder thuis?”
“Om 6 uur, maar het kan ook 7 uur zijn.”
“oké, dank je wel!” Het is nu kwart voor 6, dus ze zal rond een uurtje wel thuis zijn. Lara besluit toch even naar de keuken te gaan. “Kan ik je nog ergens mee helpen?”
“Nou, ik was van plan macaroni te maken. Dat is bijna klaar. Maar misschien kun je de post even uit de brievenbus doen. Ik let wel op Jules.” Inmiddels zit Jules aan de keukentafel. Hij heeft een kleurplaat gepakt, en kleurt die in.
Lara ziet direct dat het de nieuwe van Gogh wordt. Tenminste dat lijkt zo, hij kleurt de hele kleurplaat in van onder naar boven, en van links naar rechts. Ondertussen loopt Lara naar de brievenbus. Als ze de post heeft gepakt, ziet ze dat er een brief voor haar is van Activity International. Via dat bedrijf is ze tot au pair in aanmerking gekomen. Ze scheurt de envelop open, en leest hem. Als ze hem leest, merkt ze dat het een uitnodiging is voor een feest.
Alle au pairs werden uitgenodigd voor een kleurenfeest die gehouden werd over 2 weken. Elk jaar gaven ze zo een feest, en elke keer was er een andere kleur. Dit keer was de kleur roze, en betekende het dat je roze kleren aan moest doen. Verder mag je je vriend ook mee nemen, of een goede vriend.
Als ze weer naar de voordeur loopt, ziet ze dat er een auto de oprit op rijdt. Dat zal Nadine wel zijn. Als de BMW stopt, stapt Nadine uit de auto.
“Goede dag Nadine!” zegt ze.
“Hé Lara. Hoe is het vandaag gegaan?”
“Ja, erg goed. We zijn naar het speeltuintje geweest. Ik heb hier de post voor u.” Ze geeft de pos aan Nadine. Die bladert de stapel door, en pakt een brief er uit. Kijk dit is een brief voor jou.
“Ik heb net ook al een envelop er uit gehaald voor mij. Over een au pair feest.”
“Dat is wel goed. Ik wist dat die brief deze week kwam.” Zegt Nadine. Nadine geeft de nieuwe brief aan Lara. Lara loopt met de brief in haar hand naar de keuken. Ze gaat bij Jules aan de keukentafel zitten, en maakt de brief open. Ze zag direct dat het geschreven was door haar broer. Dat kun je namelijk direct zien aan het handschrift, want dat is zo slordig!
Hee Lara,
Alles goed met jou? Ik mag een week niet op de pc, dus ik verveelde me, en bedacht me; laat ik jou maar eens een brief sturen. Ja zus, wees maar gerust, anders stuurde ik je heus wel een email.
Je zou vast wel denken, wat heeft mijn broer nu weer gedaan? Je gaat waarschijnlijk echt lachen, dat weet ik nu al, het was best wel gênant voor mij. Sinds een paar weken heb ik een vriendin, en ooh ze is zo leuk! Lekkere borsten, lekkere kont, je weet wel; helemaal iets voor mij. Oké, haar karakter is ook erg leuk, ze is aardig, lief leuk en ook wel een chagrijnig. Tja, we waren op mijn kamer, beetje aan het zoenen enzo (jij weet vast wat ik bedoel), en toen kwam pap binnen. Hij zag dat, en hup ik een week niet op de pc.
Maar genoeg over mij, hoe gaat het met jou? Al vriendjes met je lieve peuter? En jankt ie veel? Ik vind het wel klasse van jou, een half jaar passen op een peuter!
En hoe zijn de jongens daar? Al 1 op het oog? Die domme regel al overtreden?
Jeetje, het is bij mij nu 7 uur, dus ik ga naar Voetbaltraining. Ik zou de groetjes doen aan Maarten. Haha..
Ik hoor nog wel van je, zus!
Groetjes Lars.
Lara grinnikt om die brief. Maarten is de jongen waar ze voor het laatst verliefd op is geweest. Hij is net zo oud als haar broer, en zit dus bij hem in het voetbal team. De jongens zijn niet alleen teamgenootjes, maar ook erg goede vrienden. Lars had direct door dat ze verliefd op Maarten was geworden.
Ze schrijft hem morgen wel een brief terug.
“We kunnen aan tafel!” gilt er door het huis heen. Leonore schreeuwt het hele huis wakker. Jules pakt ondertussen zijn tekenspullen van de tafel, en ruimt ze op.
Nadine, die zich om gekleed heeft, loopt nu ook de keuken in, en helpt met tafel dekken. Ondertussen helpt Lara Jules. Als hij alles heeft opgeruimd, helpt Lara met de tafel.
Als dat klaar is, gaan ze met z”n drieën aan tafel zitten.
“Lara, je hebt vast wel gehoord van Nadine dat we morgen weer gasten hebben.”
“Ja, zoiets hoorde in inderdaad al.”
“Oké, dat is fijn om te horen. Ik ben er morgen middag pas, en ze komen rond een uur of 11 bij ons. Mijn man is er ook niet. Zou jij dan de gasten hun kamer kunnen wijzen?”
“Ik vind het prima. Ik zal ze een rondleiding geven, en vertellen hoe het hier aan toe gaat.”
“Oké, dat is fijn. Leonore doet de koffie en thee, en ook de lunch. Ze gaat straks met de kamers aan de gang waar de familie gaat slapen.”
Leonore loopt met een pan naar de tafel en ziet die neer. Ze doet de deksel er van af, en Lara ziet dat het dit keer een beetje normaal te eten is.
Als ze het eten op hebben, gaan ze van tafel.
“Ooh, Lara. Zou jij Jules op bed kunnen leggen. Ik heb een zware dag gehad, en heb even zin om te relaxen.”
“Dat is prima. Ik zal hem over een half uurtje op bed doen.”
“Ja, dat vindt prima. Ik ga even wat slapen.”
Na een half uurtje deed Lara Jules op bed. Hij ging vandaag niet onder de douche.
“Lara, kun je mij voorlezen?” vraagt hij. Lara liep naar de kast, en pakte een boekje. Ze ging op het bed zitten, en las hem voor. Nadat dat klaar was, geeft ze hem een nachtzoen, en deed het licht uit. Toen ze beneden was, deed ze de tv aan. Na een half uurtje werd het saai, en ging ze slapen.
De volgende morgen staat ze vroeg op. Ze is van plan om haar broer terug te schrijven. Ze douchet zich snel, en gaat naar beneden. Het is 8 uur. Snel ontbijt ze, en pakt daarna een pen en papier.
Hee dropdrol!
Jij een vriendin? Ik kan het me niet voor stellen. Heb je een foto van haar? Of heb je die alweer verbrandt, omdat het nu al weer uit is?
Ja, Jules huilt niet vaak. Hij is zo schattig! Ik ben het hele weekend vrij, en donderdag morgen ook. Dat is best wel relaxt.
Heb je Roos en Sanne nog gesproken? Tjee, ik heb Roos alleen nog op msn gehad. Maar meer ook niet.
Hoe kom je nu weer bij Maarten? Dat is verleden tijd. Haha, dat hij het toen niet door had dat ik verliefd op hem was. Dat was echt kansloos.
Over jongens gesproken, het is wel jammer dat ik niet kan daten. De broer van Jules, die begint me leuk te vinden. En hij is niet lelijk. Maar ja, een half jaar niet zoenen in de afspraak!
haha, goed ik stop er mee, ga Jules uit bed halen. Moet weer gaan werken. Nog een paar dagen en dan heb ik weer een vrije ochtend. Vandaag komen er ook nog eens mensen in het pension. Groetjes aan papa en mama. Ze mogen deze brief wel lezen. Zouden we wel leuk vinden.
Xx Lára!
Ze deed de brief in de envelop, en legde hem op tafel. Ze zou vanmiddag wel met Jules naar de brievenbus lopen. Ze loopt naar Jules kamer, en maakt hem wakker. In zijn pyjama gaat hij ontbijten.
Daarna doet hij zijn kleren aan, en mag hij gaan kleuren. Lara ruimt de tafel af.
Als ze naar de aanrecht loopt ziet ze een briefje liggen van Nadine. Nadine schrijft dat de gasten al om half 11 komen, en dat ze kamer 1 en 2 krijgen op de 1e verdieping.Ook komt Leonore om 10 uur.
“Jules, er komen vandaag weer gasten. Dat weet je denk ik wel.”
“Ja, dat weet ik. Ik mag van mama alleen heel netjes tegen die mensen praten.” Een paar minuten later komt Leonore binnen vallen. Ze gaat direct naar de aanrecht, en gaat koffie zetten.
Een half uurtje later hoort Lara een auto de oprit op rijden.
“Jules, kom je mee? Dan gaan we naar de gasten.” Lara loopt naar de deur, en doet hem open.
Op de oprit staat een Nederlandse Opel. Er stappen 2 jongens en 2 meisjes uit van een jaar of 18. “Hallo!” roept er 1 als ze uitstappen. “Ben jij de eigenaar van dit pension?”
“Nee, dat ben ik niet. Ik moest jullie wel verwelkomen. De mevrouw is vanavond pas thuis.”
“Oké. Ik ben Lucas.” Zegt de leider van het groepje. Hij heeft zwart haar, die recht op staat. In zijn linker ook heeft hij een oorbel. Verder heeft hij merk kleren aan. Lara lacht.
“Ik ben Lara. Ik ben de au pair van Jules.” Ze wijst naar Jules.
“Oké. Nou ik ben dus Lucas. Die jongen met dat petje op zijn hoofd, en krulletjes is Maarten. Verder hebben we 2 goede vriendinnen bij ons. Dat zijn Noa en Saar. Saar is dat meisje met dat korte haar, en Noa, jaa dat is die blonde.” Lara geeft iedereen een hand. Daarna lopen ze naar binnen.
“Goede morgen. Welkom hier in St. Luan.” Hoort ze Leonore in het Frans zeggen. De jongeren kijken elkaar verbaasd aan, want Frans spreken kunnen ze niet.
“Ze kunnen niet zo goed Frans, Leonore.” Zegt Lara in het Frans tegen haar. Leonore knikt instemmend.
“Hebben jullie zin in wat drinken?” Vraagt Lara dan aan de jongeren. Ze zeggen allemaal ja. Lucas gaat aan de tafel zitten. Iedereen wou cola drinken. Leonore is druk bezig met het inschenken van de cola.
“Hoeveel dagen blijven jullie hier overnachten?” vraagt Lara.
“We waren van plan een week hier te blijven. Het schijnt dat je in Parijs erg leuk kan uitgaan.” Neemt Noa het woord.
“Ik ben er een paar dagen geleden nog geweest. Ik vond het inderdaad erg leuk.” zegt Lara. Ze hebben het drinken op.
“Ik zal jullie nu een rondleiding geven. En de regels vertellen. Het kan wel zijn dat ik een paar regels vergeet, want ik ben hier ook nieuw.” Lara laat de woonkamer, de eetzaal, en de keuken zien beneden. Daarna loopt het groepje, naar boven. Lara loopt naar de eerste kamer.
Dat is één van de twee kamers dat het groepje heeft geboekt. Het is een erg romantische kamer. Er is 1 wand licht paars, en de rest is wit. Er staat een heel mooi twee persoonsbed, waar een paarse klamboe over is gehangen. Ook staat er een kast. Verder staat er een bankstel, met een tafeltje met een tv daarop.
“Dit is 1 van de kamers die jullie hebben geboekt. Na 12 uur moet het stil zijn. Verder kun je zo vaak douchen als je wilt, en er zitten Nederlandse zenders op de tv.”
“Oké, dan kan ik toch kijken hoe het gaat met PSV.” Grinnikt Maarten.
“Verder is er een koelkastje in 1 van de kasten.” Vervolgt ze. Daarna lopen ze naar de andere kamer toe. Deze is vergeleken met de andere kamer heel anders. Er staat een erg modern bed in. Verder is er 1 wand rood geverfd. Er staat een modern bankstel in, en een kast. In die kast staat een breedbeeld tv.
“Voor deze kamer gelden dezelfde regels. Verder krijg je per dag 2 handdoeken die je mag gebruiken. Het eten wordt om 7 uur opgediend. Vind je die tijd niet goed, dan moet je dat zeggen tegen de baas van dit huis.”
“Dank je wel voor de uitleg. Heb je misschien nog folders van de omgeving?” vraagt Saar dan.
“Ja, die heb ik wel. Ik zal ze zo even pakken, en ik zal ze straks geven. En oja, het zwembad. Die gaat dicht om 10 uur. Naakt zwemmen is verboden.” Daarna loopt Lara naar beneden en gaat ze naar Jules.
Hij zit op de vloer, en speelt met zijn duplo. Lara gaat bij hem zitten, en helpt hem mee met het bouwen van een toren.
Ondertussen hoort Lara gestommel van de trap. De twee heren lopen naar beneden.
“Hee schatje” zegt Lucas.
“Hee.” Zegt Lara tegen hem. “Hebben jullie alles al uitgepakt?”
“Ja, wij wel. Die meiden, dat duurt toch altijd lang!” Lara lacht.
Ze kent het wel. 2 jaar geleden was ze met Roos en Sanne op vakantie geweest in Vlieland. Ze mochten van de ouders van Sanne een hotel uitzoeken, en daar gaan slapen. Heel erg leuk vond ze dat. Elke avond gingen ze uit, en gingen uit hun dak.
Leonore komt haastig aanlopen.
“Hebben jullie trek? Ooh, Lara, ik let wel even op Jules. Zou jij dan even naar buiten kunnen lopen en de post halen?” Lara knikt en loopt naar buiten. Achter haar hoort ze iemand lopen. Lara pakt de post, en draait zich om. Dan kijkt ze in de ogen van een jongen.
“Hé Lara.” De jongen kijkt haar vol verwachting aan. Ze kijkt hem aan en zie dat het Diego is.
“Wat.. Doe.. jij hier?” vraagt ze verbaasd.
Hij grijnst. “Ik heb plotseling een paar dagen vrij gekregen. Eigenlijk moet ik deze dagen wat leren. Maar ik ben vooral van plan om met jou dingen te ondernemen.” Zegt hij. Lara grinnikt.
“Heb je de nieuwe mensen voor kamer 2 en 3 al gezien?” vraagt ze daarna.
“Ja, ik was net binnen toen ik gekrijs hoorde. Een meisje ging douchen, en het water was waarschijnlijk koud of zo.”
“Dan heb je ze dus gehoord.” Zegt Lara.
“Ja, dat klopt. Maar ik zie ze nog wel.” Een paar minuten komen de 2 jongens naar buiten. De ene heeft zich omgekleed, en ziet er als een kakker uit. Hij heeft een mooie spijkerbroek aan, en heeft een roze mooie trui aan. Verder heeft hij zijn zwarte haar omhoon.
“Lucas, daar is dat meisje!” zegt de andere jongen. Ze lopen naar haar toe, en omhelzen haar. Lara kijkt verbaasd. Als ze naar Diego kijkt, ziet ze dat hij nog verbaasder is dan haar.
In het Frans zegt ze
“Ja, Diego, die mensen zijn Nederlands. Net zoals ik.”
“Ik wil graag een klacht in dienen.” Zegt Maarten.
“Ik heb al een vermoeden waarom jullie een klacht in willen dienen.” Ze grinnikt.
“Ik denk dat de eigenaren vanavond nog een installateur zullen bellen om het water van de douche wat warmer te maken.” Lucas lacht.
“Je hebt vast de gil gehoord van Noa.” Maarten lacht ook.
“Ja, die kan zo hard gillen.” Daarna zien de jongens Diego.
“Wie is dat?” Arrogant kijken ze Diego aan.
“Dat is Diego. Hij is de zoon van de baas. En dus de broer van Jules.”
“Oké. Heb je daar iets mee?” vraagt Lucas brutaal.
“Nee, dat heb ik niet. Hij is wel heel aardig.”
“Ik zal maar uitkijken als ik jou was, hij kijkt echt heel erg naar je. En volgens mij vind hij je leuk.” Zegt Lucas.
Lara lacht. “Misschien vind ik dat ook helemaal niet erg?” vraagt ze.
“Ja, dat weet alleen jij. Wij gaan even het dorpje bekijken. De meiden zijn boven aan het optutten.” Daarna lopen de twee jongens naar de oprit, en lopen richting het dorp.
“Ik ga weer naar binnen. Jules moet wel aandacht hebben.” Zegt ze.
“Wacht even Lara.” Lara kijkt achterom.
“Wil je alsjeblieft uitkijken voor die jongens?” ze kijkt Diego verbaasd aan.
“Waarom?”
Hij kijkt haar aan met beangstigende ogen. “Hij heeft iemand vermoord.” Zegt hij bloed serieus.
Lara kijkt verschrikt. “Dat meen je niet!”
“Nee, dat meen ik inderdaad niet. Maar je moet wel opletten, hij eet je bijna op.”
“o.” komt er droog uit.
Diego lacht. “Ik moet toch eerlijk bekennen dat ik je ook bijna opeet.” Lara bloost.
“Zullen we dit gesprek in het weekend verder gaan bespreken?” vraagt ze daarna.
“Ja, dat vind ik goed hoor.” Zegt Diego.
“Goed, dan ga ik nu maar echt. Want anders ben ik niet professioneel.” Hij grinnikt. Daarna loopt Lara wiegelend naar binnen. Binnen ziet ze dat Leonore nog op Jules let. Als ze Lara ziet, gaat ze door met het huishouden. Een paar minuten later komt ze terug.
“Ik wou nog even tegen je zeggen dat om 6 uur de kok komt. Hij gaat koken. Eet je mee?”
“Nee, ze gaat met mij uit eten.” Zegt Diego. Lara draait zich om en ziet Diego glimlacht.
“Jammer, want die kok kan heerlijk koken.” Zegt Leonore, daarna draait ze zich snel om, en loopt naar boven.
“Waarom wil jij met mij uit eten?” vraagt Lara.
“Moet ik daar nu echt een antwoord op geven, of mag dat ook in het weekend.” Lara glimlacht. Ze snapt hem al.
“Over Jules gesproken, mijn moeder komt om vijf uur weer thuis. Dus dan kunnen we rond 7 uur wel uit eten. Ik ga nu eventjes leren, en dan zien we elkaar aan het eind van de middag wel!”
“Dat vind ik prima.” Daarna loopt Diego naar boven. Ze draait zich om en ziet Jules boven op de tafel staan. Hij is van plan om van de tafel af te springen. Hij springt.
Laatst gewijzigd door Patrick op 04 sep 2009 17:36, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: Wil je de volgende keer de tekst leesbaar houden, de standaardlettergrootte is klein genoeg. AUB niet kleiner maken. Alvast aangepast.
Reden: Wil je de volgende keer de tekst leesbaar houden, de standaardlettergrootte is klein genoeg. AUB niet kleiner maken. Alvast aangepast.
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Lieve Muis, je bent wel erg hardleers. Je blijf de 'zegt huppeldepup' met een hoofdletter schrijven. Niet doen!
Voor de rest goed vervolg. Alleen één dingetje, het is:
Vertellen aan
Vragen aan en
Zeggen tegen.
Geen vertellen tegen en zeker geen vragen tegen. Voor de rest nog steeds goed bezig!
(Heb ik je op ideeën gebracht wat de naam Lucas betreft?)
(En bij de weg: I like Diego...)
Voor de rest goed vervolg. Alleen één dingetje, het is:
Vertellen aan
Vragen aan en
Zeggen tegen.
Geen vertellen tegen en zeker geen vragen tegen. Voor de rest nog steeds goed bezig!
(Heb ik je op ideeën gebracht wat de naam Lucas betreft?)
(En bij de weg: I like Diego...)
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Artemiss: Haha, ja dat klopt. Ik probeer de alinia's wel er in te zetten, en de '' ..
Maar die fout klopt. Die moet ik er nog een keer uithalen Het is alleen zo veel gedoe, en daar heb ik nu niet veel tijd voor. (school, school, school en weekenden werken.)
Ik heb dit verhaal zeg maar al geschreven. Dus die naam Lucas had ik al. Grappig, toen ik dit verhaal weer doorlas, dacht ik ; 'hee Lucas, die ken ik. Alleen is deze Lucas een beetje een patsertje.'
Héhé, dan ben ik echt benieuwd hoe je het verhaal later vind, want er komt nogal een wending!
Ik post straks denk ik weer een groot stuk!
------------------------------------------------------------------------------------
Met een bonk valt hij op de grond. Geschrokken komt Lara naar hem toe. Jules probeert op te staan. Op dat moment barst hij in tranen uit. “Lara, au, au!” roept hij hard.
“Waar doet het zeer?” Hij wijst snikkend naar zijn arm. Lara raakt zijn arm aan, en voelt er aan. Daardoor gilt hij nog harder.
“Dat doet heel erg zeer!” zegt hij snikkend.
“Wacht even, Jules. Ik haal even Diego op.” Ze loopt naar de slaapkamer van Diego en klopt aan. “Binnen.” Wordt er achter de deur gezegd. Lara doet de deur open.
“Diego… Kun jij misschien heel even mee naar de keuken gaan?” Hij kijkt Lara aan.
“Waarom?”
“Kom nu maar. Er is iets met Jules.” Hij staat direct op, en loopt achter haar aan.
“Hij is van de tafel gesprongen. En ik geloof dat hij last heeft van zijn arm.” Als ze in de keuken zijn, kijkt Jules de twee mensen aan.
“Diego.. Ik.. Ik heb pijn aan mijn arm,” zegt hij zacht tegen hem.
“Het is al goed, we gaan naar de dokter.” Daarna pakt hij Jules op en loopt naar de auto.
“Ga je mee Lara?” Lara loopt naar hem toe.
“sorry,” zegt ze heel zacht.
“Het maakt niet uit Lara, dit kan iedereen overkomen. En ik weet zeker dat je wel had opgelet,” zegt hij dan. Diego gaat in de auto zitten, en begint start de auto. Lara gaat achterin zitten. Naast Jules.
Als ze bij het ziekenhuis zijn, stappen ze de auto uit. Lara pakt Jules, en houd hem vast. Ze lopen rustig naar de eerste hulp.
“Gaat de dokter mij pijn doen?” vraagt Jules. Diego kijkt Lara aan.
“Nee, hij gaat je niet zeer doen. Ik denk dat je alleen moet lachen op de foto,” zegt ze. Diego grinnikt. Dan komen ze bij de eerste hulp. Een aardig zuster komt hun tegemoet.
“Wat kan ik voor jullie doen?” vraagt ze.
“Mijn broertje is van de tafel afgesprongen. En ik denk dat hij een gebroken armpje heeft,” zegt Diego.
“Nou, dan gaan we direct een foto maken. Lopen jullie maar mee.” Ze lopen achter de zuster aan. Als ze in de röntgenkamer zijn, moet Jules op een stoel zitten. Daarna moet hij zijn arm op een tafeltje neer leggen. Diego en Lara gaan naar buiten. Lara gaat op een stoel zitten, en pakt een Frans tijdschrift. Diego doet precies hetzelfde. Hij pakt zomaar een tijdschrift zonder goed te kijken. Lara kijkt naar Diego. Ze ziet opeens dat hij de Franse playboy heeft gepakt. Hij heeft het nog niet door. Opeens ziet ze zijn ogen schrikken.
“Leuk blad, he!” zegt Lara lachend. Hij bloost.
“Wist ik veel dat het ziekenhuis hier ook zulke bladen heeft.” Snel legt hij hem terug. Dan komt de zuster uit de röntgenkamer. Ze is even stil, en kijkt de 2 jongeren aan.
“Ik heb niet zo goed nieuws om te vertellen,” zegt ze.
Lara en Diego kijken haar vragend aan.
“We hebben sowieso 2 breuken gevonden in zijn rechter arm. Verder zit er nog een scheurtje in. Ook hebben we een rare plek gevonden op de botten. De plek was op de röntgen foto een stuk donkerder. We weten niet wat dat is, en willen hem daarom een dag ter observatie hier houden.” Geschrokt legt Lara haar hand voor haar mond.
“Is het ernstig? En wat kan die rare plek zijn?” De verpleegster kijkt raar op.
“Daar kan ik niet veel over zeggen. Ik heb net de dokter opgepiept. Zijn jullie de ouders van deze jongenman?”
“Nee, ik ben zijn broer,” zegt Diego.
“Oké, misschien is het een goed idee om je ouders dan te bellen.” Hij knikt. Daarna pakt Jules zijn mobieltje uit zijn broekzak, en loopt naar het eind van de hal.
“Hoe zit dat met de breuken? Hij kan nu denk ik niet gips krijgen, als je niet weet wat voor plek daar zit.”
“Daar heeft u helemaal gelijk in. We moeten daar nog iets voor verzinnen.” Daarna loopt de verpleegster weg. Diego komt een paar minuten later aanlopen.
“Mama komt er aan. Jules is nog steeds in die kamer?” Hij wijst naar de röntgenkamer.
“Ja, ze zijn geloof ik betere foto”s van die plek aan het maken.” Hij knikt.
“Mam zei als ze er is, dat wij weer naar huis moesten. Je moet me dan helpen met het pension.”
“Ja, dat vind ik goed.” Even is het stil. “Denk je … dat je moeder mij de schuld geeft?”
“Nee dat denk ik niet. Zo is ze helemaal niet. En anders neem ik het voor je op.” Hij glimlacht naar Lara. Dan gaat de deur open. Jules komt de kamer uit. Hij kijkt heel sip.
“Ik heb een gebroken arm. En ik moet een nachtje in het ziekenhuis doorbrengen,” zegt hij.
“Mama komt er zo aan. Dan ga ik weg. Heb je zin om nu met ons een ijsje te eten?” Hij lacht. Direct pakt hij Lara’s hand, en trekt haar mee naar de uitgang van de afdeling. Als ze bij een winkeltje op de begane grond mag Jules een ijsje.
Diego pakt zijn telefoon uit zijn broekzak, en kijkt er op.
“Een sms van mijn moeder. Ze is nu bijna bij ons. Ik had gezegd dat we nog even een ijsje gingen eten,” zegt hij.
“Oké.” Na een paar minuten komt Nadine haastig aan lopen.
“Jules, doet je arm nog zeer?” hoord Lara geschreeuwd aan de andere kant van de hal.
“Ja mama, ik heb nu een ijsje!” zegt Jules. Daarna kijkt Nadine Lara doordringend aan.
“Lara, kan ik je even spreken?” Lara kijkt angstig terug.
“Ja, natuurlijk.” Daarna loopt ze achter Nadine aan. Nadine draait zich om.
“Lara, ik vind het erg goed van je hoe snel je Jules naar het ziekenhuis hebt gebracht. Daar ben ik je erg dankbaar voor. Het enige wat ik jammer vind is dat je hem dus eventjes uit het oog hebt verloren.”
“Ja, dat vind ik ook dom van mezelf,” zegt Lara.
“Ja, dat vind ik super dom. Maar ik denk dat het zo goed heeft gelopen.” Lara lacht verlegen.
“Blijf ik nog wel de au-pair van Jules?”
“Ja, natuurlijk! Wat dacht je dan! Ik zou je nu al voor geen goud willen missen. En er bestaat altijd een 2e kans,” zegt Nadine.
“Ooh. Gelukkig! Het leek me namelijk niks om nu al weer terug naar huis te gaan! Jules is daar veel te lief voor.” Lara en Nadine beginnen te lachen.
“Het lijkt me leuk om een keer iets met jou te doen,” zegt Nadine. “Zoals bijvoorbeeld naar een beauty centrum, of een dagje shoppen,” vervolgt ze.
“Ja, dat lijkt me erg leuk!” zegt Lara.
Daarna lopen ze naar de anderen toe. Jules heeft het hele ijsje over zijn hele gezicht. Diego probeert
het er af te vegen. Lara ziet dat Diego naar haar knipoogt. Ze bloost.
“Nou, Diego. Neem jij Lara mee naar huis? Ik bel jullie als er iets aan de hand is!” zegt Nadine tegen Diego.
“Komt in orde ma, ik heb mijn mobiel aan. Dus als je me wilt bereiken!” hij lacht.
“Kom schat, we gaan naar huis.” Lara schrikt van het woord schat. Daarna loopt ze samen met hem naar de uitgang van het ziekenhuis.
“Je schrok van het woord schat, geloof ik,” zegt Diego.
“Ja, dat klopt inderdaad.” Hij lacht.
“Nee, je hoeft er niet van te schrikken hoor. Het is in Frankrijk heel normaal dat ze dat erg snel zeggen,” zegt hij.
Lara lacht. “Ik zou het niet erg vinden, als je me schat noemt,” zegt Lara eerlijk. Hij grinnikt ook.
“Nee, dat had ik eigenlijk al door,” ze zijn bij de auto.
“Het is wel vreselijk om Jules nu alleen te laten. Denk jij al wat er op zijn bot zit?” vraagt ze.
“Het kan gewoon kalk zijn, of ontsteking, maar er bestaat ook een kans op kanker.” Diego zucht. “Maar de kans dat het kanker is, is erg klein,” vervolgt hij.
Lara had al gehoord van hem dat hij een artsenopleiding volgt in de stad. Daarom wist hij vrij veel van de gezondheid van de mens. Ze stappen in de auto en zeggen vrij weinig tegen elkaar. Na een poosje zijn ze weer bij het pension.
Lara ziet dat Lucas, Maarten en Noa aan het zwemmen zijn in het zwembad. Diego loopt er naar toe. “Hee mensen!” zegt Diego.
“Waar is Noa?” vraagt Lara aan de gasten.
“Die is naar de winkel, die moest geloof ik nog scheermesjes kopen,” zegt Maarten. Maarten en Lucas kijken elkaar aan en beginnen te lachen.
“Alsof jullie een meisje willen hebben die lijkt op een aap,” zegt Saar verontwaardig.
“Nee, dan zou ik liever een speenvarken willen hebben inderdaad,” zegt Lucas dan.
“Willen jullie nog iets drinken?” Vraagt Lara dan.
“Nee, Leonore vraagt dat ook steeds aan ons. Eerlijk gezegd vind ik dat vrij irritant,” zegt Saar.
“Ja, ik weet het. Maar ze wil een goede gastvrouw zijn.” Lara glimlacht.
“Hé Lara, zullen wij wel iets samen gaan drinken?” vraagt Diego.
“Moet jij niet bezig met je huiswerk?” vraagt ze verbaasd.
“Nou, ik heb het bijna in mijn hoofd. Dus dat lukt wel. En ik heb eigenlijk nu niet heel veel zin om te leren,” zegt hij. Lara knikt instemmend.
“Leonore heeft nog wel mint limonade met een vleugje limoen,” zegt Lara.
“Ja, wil jij dat inschenken? Dan bel ik mijn oma en opa eventjes.” Lara loopt naar de keuken. Daar schenkt ze de limonade in. Ze ziet in de fruitschaal een citroen, en snijd in schijfjes. 1 van de schijfjes zet ze op het glas. Als ze uit het raam kijkt, ziet ze dat Diego aan het bellen is. Hij kijkt erg emotioneel. Ze loopt weer naar buiten, en zet de glazen op de tafel.
Na 5 minuten is Diego klaar met bellen. “Mijn vader was al in gelicht door mijn moeder, en komt morgen naar huis. Eerder kom hij niet.” Diego kijkt sip.
“En mijn oma, die schrok zich dood, en gaat vanavond nog even naar Jules toe. Ze blijft er vanavond ook, zodat mama genoeg rust krijgt,” vervolgt hij.
Hij pakt het glas, en neemt een slokje.
“Weet je hoe lekker deze limonade is, Laar?” Lara lacht.
“Ja, het is echt lekkere limonade. Hee, als ik iets kan doen, moet je het maar zeggen! Ik vind het echt zo sneu voor Jules!” vervolgt ze.
Diego pakt Lara”s hand vast, en streelt haar hand.
“Lieve Lara, nu je bij me bent, doe je al genoeg!” Lara bloost.
“Lieve Diego. Het weekend gaat vast ook niet door nu?”verbaasd kijkt hij haar aan.
“Ben je gek! Ik wil serieus een weekend met jou zijn! Daar komt niemand tussen. En ik denk als Jules echt heel erg ziek is, dat we dan gewoon bij hem op bezoek gaan.”
“Oké, nou vooruit dan. Ik zal me wel overgeven, en met jou mee naar de stad gaan.”
“Yes, dat klinkt enthousiast,” grinnikt hij.
“Ben ik ook!”
Ondertussen heeft ze haar glas leeg gedronken. Ze pakt haar glas op en loopt naar de keuken.
“Wat ga je doen?”
Lara draait zich om, en steekt haar tong uit. “Ik ga mijn glas binnen zetten, en daarna even de was doen. Want anders kan ik dit weekend geen mooie kleren aan doen.”
“Ooh. Dat is goed!”
Lara loopt naar boven. Daar ziet ze Noa met haar rug naar haar toe staan. Ze draait zich om. Lara ziet dat ze huilt. “Wat is er?” vraagt ze geschrokken.
“Mijn vriend…” snikt ze. “Heeft het uitgemaakt met een lullig smsje,” snikt ze door.
“Hoe lang had je met hem?” vraagt Lara.
“Anderhalf jaar. Ik denk dat hij vreemd is gegaan, of een ander leuker meisje heeft gevonden dan ik.” Ze kijkt heel sip.
“Kijk het positief Noa, je bent nu op vakantie, en kan nu met iedereen zoenen die je wilt,” probeert Lara haar te troosten.
“Dan ga ik weer verder met mijn oude leventje en dat wil ik niet!” zegt Noa als antwoord.
“Als ik je kan helpen moet je dat zeggen,” antwoord Lara. “Ik ga bezig met de was. Ik heb vandaag een kut dag achter de rug.” Gaat ze door.
“Ja, dat is goed. Zou je misschien Saar even naar boven willen vragen?” vraagt Noa aan Lara. Lara knikt. Ze loopt naar beneden en roept in de deuropening naar buiten Saar. Saar komt geschrokken aanlopen. “Is er iets aan de hand?”
“Ja, je vriendin is boven in tranen. En ze heeft je hulp nodig.”
“Oke, ik zal direct naar boven.”
Lara loopt naar de wasmachine en doet al haar vuile was in de wasmachine. Daarna loopt ze naar buiten. Diego zit nog rustig op de stoel. Hij is een boek aan het lezen.
Snel loopt Lara naar de diepvries. Gelukkig zijn daar nog ijsklontjes. Ze pakt een paar ijsklontjes en doet die in een beker.
Ze loopt weer terug naar Diego.
“Hé Diego. Zal ik je gaan masseren?” vraagt ze aan hem.
“Dat zou ik geweldig vinden.” Lara loopt naar Diego, en gaat hem masseren. Ondertussen heeft ze een ijsklontje in haar hand. Ze masseert eerst met één hand zijn schouders. Daarna legt ze haar andere hand op zijn schouder.
“aaaaaah!” klinkt het.
“Wat ben jij flauw!” grinnikt Diego door.
“Ik krijg je nog wel!” Hij springt op uit zijn stoel en rent achter Lara aan. Na 5 minuten wordt Lara moe, en rent naar het zwembad. Met al haar kleren aan springt ze het zwembad in. Diego, die ook erg moe is, gaat er achter aan.
Hij pakt Lara, en duwt haar kopje onder. Proestend komt ze boven water.
“Dank je wel,” zegt ze lachend. “Daar had ik net zin in.”
Diego Grinnikt. Langzaam loopt hij naar haar toe. Lara probeert naar achter te lopen. Daarna botst ze tegen de rand van het zwembad aan.
“Au,” zegt ze zacht. Diego die steeds dichter bij haar komt lacht.
“Diego, hou op!” grinnikt Lara. Toch komt hij steeds dichter bij haar.
Ondertussen heeft hij zijn handen al op de schouders van Lara gelegd. Lara voelt haar buik kriebelen. Ook voelt ze zijn buik tegen haar buik aan. Ze grinnikt.
Langzaam kijkt ze naar zijn gezicht. Hij heeft erg mooie ogen. Ze zijn blauw, met groene spikkeltjes. Zijn iris is ook volmaakt.
Langzaam komt hij met zijn hoofd naar haar toe.
Ze voelt zijn lippen tegen haar lippen. Hij probeert haar te zoenen, en Lara zoent hem terug.
Na een paar minuten hoort Lara een stem. “Hee Lara.” Zegt een mannen stem. Geschrokken houden ze op met zoenen. Snel kijkt ze naar de jongen die tegen haar praat. Het is Jeroen.
“Hooi Jeroen,” zegt ze met een neutrale blik in haar ogen. Waarom moet deze jongen de zoen verpesten.
“Kan ik je even spreken?” vraagt hij dan. Zijn blonde krullen dansen op en neer terwijl hij naar Lara toe loopt.
“Prima.” zegt ze. Ze stapt het zwembad uit.
“Is het goed dat ik eerst even snel andere kleren aan doe?” Hij knikt.
Als ze een leuke rok, en een leuk hemdje heeft uit gekozen en aan gedaan gaat ze naar beneden. Bij de keukendeur wacht Jeroen nog netjes op haar.
Ze pakt zijn hand en loopt met hem naar de oprit.
“Wat wil je me vertellen?” vraagt ze. Hij bloost.
“Ik weet niet of dit het goede moment is.”
“Dat maakt niks uit. Je bent naar me toe gekomen. En dan wil ik het ook weten ook!” zegt ze lachend.
“Vooruit dan maar.” Het is even stil. Lara wacht namelijk op zijn woorden.
“Oké, het klinkt misschien heel dom. Maar ik ben verliefd op je. Het begon al in het vliegtuig. Ik moest een goede openingszin hebben, en daarom vroeg ik maar of je een snoepje wou.” Hij grinnikt. Met zijn blauwe ogen kijkt hij Lara aan.“Maar nu ik je zie zoenen met een franse jongen, denk ik dat je je keuze al hebt gemaakt.” Gaat hij verder.
Geschrokken kijkt Lara hem aan. “Ja, ik heb inderdaad al mijn keuze gemaakt. Ik kan er niks aan doen. Ik zie je gewoon meer als vriend. Een goede vriend, die ook in Nederland woont.” Zegt Lara. Teleurgesteld kijkt hij haar aan.
“Ja, eigenlijk is dat veel beter. Vrienden?” hij steekt zijn hand naar Lara toe.
“Vrienden.” Klinkt er uit de mond van Lara. Ze schud hem de hand.
“Ik ga maar weer terug naar huis.”
“Tot snel dan! Probeer er over heen te komen, schat,” zegt ze.
“Ja. Laat ik dat maar doen. Dat is wel een goede zet.” Daarna loopt hij weg. Diego komt er direct aan gelopen.
“Wie was dat?” vraagt hij fel. Geschrokken kijkt ze naar Diego. Zo kent ze hem niet.
“Dat is een vriend van me. Hij wou me iets vragen, maar wees gerust ik heb hem afgewezen,” Zegt ze met koele stem tegen hem. Hij wordt kalmer.
“Oké, dan is het goed. Ik vond het gewoon niet leuk dat onze zoen was verbroken.” Lara bloost.
“Ik denk alleen dat het niet goed is wat we doen. Jules betekend super veel voor me.”
“Ja, dat snap ik wel. Maar beteken ik dan niet veel voor jou?” vraagt hij aan haar. Ze schrikt van zijn reactie.
“Ik ben hier omwille van Jules. Jij bent dan een bijzaak. Laat ik het zo zeggen, je bent een hele leuke bijzaak. Het is alleen nu niet slim, omdat Jules aandacht nodig heeft. En daar heeft hij mij bij nodig.”
Hij knikt. “Ja ik snap het wel. Je hebt ook wel gelijk.”
Lara loopt weg. Ze gaat naar de keuken, en pakt een koekje. Diego loopt me achter haar aan. Ze staat met haar rug naar hem toe. Hij loopt naar haar toe, en tilt Lara op. Ze gilt.
“Diego! Hou op! Diego!” roept ze door.
“Vraag het eens lief Lara. Dat wil ik horen.”
“Lieve Diego kun je me los laten?” vraagt ze lachend.
“Omdat jij het bent.” Hij kijkt haar lachend aan. Zijn blauwe ogen kijken Lara lief aan. Zonder dat ze het door heeft zoent hij haar plat op haar mond. Opeens stopt hij.
“Wat zijn jullie aan het doen?”
Maar die fout klopt. Die moet ik er nog een keer uithalen
Het is alleen zo veel gedoe, en daar heb ik nu niet veel tijd voor. (school, school, school en weekenden werken.)Ik heb dit verhaal zeg maar al geschreven. Dus die naam Lucas had ik al. Grappig, toen ik dit verhaal weer doorlas, dacht ik ; 'hee Lucas, die ken ik. Alleen is deze Lucas een beetje een patsertje.'
Héhé, dan ben ik echt benieuwd hoe je het verhaal later vind, want er komt nogal een wending!
Ik post straks denk ik weer een groot stuk!
------------------------------------------------------------------------------------
Met een bonk valt hij op de grond. Geschrokken komt Lara naar hem toe. Jules probeert op te staan. Op dat moment barst hij in tranen uit. “Lara, au, au!” roept hij hard.
“Waar doet het zeer?” Hij wijst snikkend naar zijn arm. Lara raakt zijn arm aan, en voelt er aan. Daardoor gilt hij nog harder.
“Dat doet heel erg zeer!” zegt hij snikkend.
“Wacht even, Jules. Ik haal even Diego op.” Ze loopt naar de slaapkamer van Diego en klopt aan. “Binnen.” Wordt er achter de deur gezegd. Lara doet de deur open.
“Diego… Kun jij misschien heel even mee naar de keuken gaan?” Hij kijkt Lara aan.
“Waarom?”
“Kom nu maar. Er is iets met Jules.” Hij staat direct op, en loopt achter haar aan.
“Hij is van de tafel gesprongen. En ik geloof dat hij last heeft van zijn arm.” Als ze in de keuken zijn, kijkt Jules de twee mensen aan.
“Diego.. Ik.. Ik heb pijn aan mijn arm,” zegt hij zacht tegen hem.
“Het is al goed, we gaan naar de dokter.” Daarna pakt hij Jules op en loopt naar de auto.
“Ga je mee Lara?” Lara loopt naar hem toe.
“sorry,” zegt ze heel zacht.
“Het maakt niet uit Lara, dit kan iedereen overkomen. En ik weet zeker dat je wel had opgelet,” zegt hij dan. Diego gaat in de auto zitten, en begint start de auto. Lara gaat achterin zitten. Naast Jules.
Als ze bij het ziekenhuis zijn, stappen ze de auto uit. Lara pakt Jules, en houd hem vast. Ze lopen rustig naar de eerste hulp.
“Gaat de dokter mij pijn doen?” vraagt Jules. Diego kijkt Lara aan.
“Nee, hij gaat je niet zeer doen. Ik denk dat je alleen moet lachen op de foto,” zegt ze. Diego grinnikt. Dan komen ze bij de eerste hulp. Een aardig zuster komt hun tegemoet.
“Wat kan ik voor jullie doen?” vraagt ze.
“Mijn broertje is van de tafel afgesprongen. En ik denk dat hij een gebroken armpje heeft,” zegt Diego.
“Nou, dan gaan we direct een foto maken. Lopen jullie maar mee.” Ze lopen achter de zuster aan. Als ze in de röntgenkamer zijn, moet Jules op een stoel zitten. Daarna moet hij zijn arm op een tafeltje neer leggen. Diego en Lara gaan naar buiten. Lara gaat op een stoel zitten, en pakt een Frans tijdschrift. Diego doet precies hetzelfde. Hij pakt zomaar een tijdschrift zonder goed te kijken. Lara kijkt naar Diego. Ze ziet opeens dat hij de Franse playboy heeft gepakt. Hij heeft het nog niet door. Opeens ziet ze zijn ogen schrikken.
“Leuk blad, he!” zegt Lara lachend. Hij bloost.
“Wist ik veel dat het ziekenhuis hier ook zulke bladen heeft.” Snel legt hij hem terug. Dan komt de zuster uit de röntgenkamer. Ze is even stil, en kijkt de 2 jongeren aan.
“Ik heb niet zo goed nieuws om te vertellen,” zegt ze.
Lara en Diego kijken haar vragend aan.
“We hebben sowieso 2 breuken gevonden in zijn rechter arm. Verder zit er nog een scheurtje in. Ook hebben we een rare plek gevonden op de botten. De plek was op de röntgen foto een stuk donkerder. We weten niet wat dat is, en willen hem daarom een dag ter observatie hier houden.” Geschrokt legt Lara haar hand voor haar mond.
“Is het ernstig? En wat kan die rare plek zijn?” De verpleegster kijkt raar op.
“Daar kan ik niet veel over zeggen. Ik heb net de dokter opgepiept. Zijn jullie de ouders van deze jongenman?”
“Nee, ik ben zijn broer,” zegt Diego.
“Oké, misschien is het een goed idee om je ouders dan te bellen.” Hij knikt. Daarna pakt Jules zijn mobieltje uit zijn broekzak, en loopt naar het eind van de hal.
“Hoe zit dat met de breuken? Hij kan nu denk ik niet gips krijgen, als je niet weet wat voor plek daar zit.”
“Daar heeft u helemaal gelijk in. We moeten daar nog iets voor verzinnen.” Daarna loopt de verpleegster weg. Diego komt een paar minuten later aanlopen.
“Mama komt er aan. Jules is nog steeds in die kamer?” Hij wijst naar de röntgenkamer.
“Ja, ze zijn geloof ik betere foto”s van die plek aan het maken.” Hij knikt.
“Mam zei als ze er is, dat wij weer naar huis moesten. Je moet me dan helpen met het pension.”
“Ja, dat vind ik goed.” Even is het stil. “Denk je … dat je moeder mij de schuld geeft?”
“Nee dat denk ik niet. Zo is ze helemaal niet. En anders neem ik het voor je op.” Hij glimlacht naar Lara. Dan gaat de deur open. Jules komt de kamer uit. Hij kijkt heel sip.
“Ik heb een gebroken arm. En ik moet een nachtje in het ziekenhuis doorbrengen,” zegt hij.
“Mama komt er zo aan. Dan ga ik weg. Heb je zin om nu met ons een ijsje te eten?” Hij lacht. Direct pakt hij Lara’s hand, en trekt haar mee naar de uitgang van de afdeling. Als ze bij een winkeltje op de begane grond mag Jules een ijsje.
Diego pakt zijn telefoon uit zijn broekzak, en kijkt er op.
“Een sms van mijn moeder. Ze is nu bijna bij ons. Ik had gezegd dat we nog even een ijsje gingen eten,” zegt hij.
“Oké.” Na een paar minuten komt Nadine haastig aan lopen.
“Jules, doet je arm nog zeer?” hoord Lara geschreeuwd aan de andere kant van de hal.
“Ja mama, ik heb nu een ijsje!” zegt Jules. Daarna kijkt Nadine Lara doordringend aan.
“Lara, kan ik je even spreken?” Lara kijkt angstig terug.
“Ja, natuurlijk.” Daarna loopt ze achter Nadine aan. Nadine draait zich om.
“Lara, ik vind het erg goed van je hoe snel je Jules naar het ziekenhuis hebt gebracht. Daar ben ik je erg dankbaar voor. Het enige wat ik jammer vind is dat je hem dus eventjes uit het oog hebt verloren.”
“Ja, dat vind ik ook dom van mezelf,” zegt Lara.
“Ja, dat vind ik super dom. Maar ik denk dat het zo goed heeft gelopen.” Lara lacht verlegen.
“Blijf ik nog wel de au-pair van Jules?”
“Ja, natuurlijk! Wat dacht je dan! Ik zou je nu al voor geen goud willen missen. En er bestaat altijd een 2e kans,” zegt Nadine.
“Ooh. Gelukkig! Het leek me namelijk niks om nu al weer terug naar huis te gaan! Jules is daar veel te lief voor.” Lara en Nadine beginnen te lachen.
“Het lijkt me leuk om een keer iets met jou te doen,” zegt Nadine. “Zoals bijvoorbeeld naar een beauty centrum, of een dagje shoppen,” vervolgt ze.
“Ja, dat lijkt me erg leuk!” zegt Lara.
Daarna lopen ze naar de anderen toe. Jules heeft het hele ijsje over zijn hele gezicht. Diego probeert
het er af te vegen. Lara ziet dat Diego naar haar knipoogt. Ze bloost.
“Nou, Diego. Neem jij Lara mee naar huis? Ik bel jullie als er iets aan de hand is!” zegt Nadine tegen Diego.
“Komt in orde ma, ik heb mijn mobiel aan. Dus als je me wilt bereiken!” hij lacht.
“Kom schat, we gaan naar huis.” Lara schrikt van het woord schat. Daarna loopt ze samen met hem naar de uitgang van het ziekenhuis.
“Je schrok van het woord schat, geloof ik,” zegt Diego.
“Ja, dat klopt inderdaad.” Hij lacht.
“Nee, je hoeft er niet van te schrikken hoor. Het is in Frankrijk heel normaal dat ze dat erg snel zeggen,” zegt hij.
Lara lacht. “Ik zou het niet erg vinden, als je me schat noemt,” zegt Lara eerlijk. Hij grinnikt ook.
“Nee, dat had ik eigenlijk al door,” ze zijn bij de auto.
“Het is wel vreselijk om Jules nu alleen te laten. Denk jij al wat er op zijn bot zit?” vraagt ze.
“Het kan gewoon kalk zijn, of ontsteking, maar er bestaat ook een kans op kanker.” Diego zucht. “Maar de kans dat het kanker is, is erg klein,” vervolgt hij.
Lara had al gehoord van hem dat hij een artsenopleiding volgt in de stad. Daarom wist hij vrij veel van de gezondheid van de mens. Ze stappen in de auto en zeggen vrij weinig tegen elkaar. Na een poosje zijn ze weer bij het pension.
Lara ziet dat Lucas, Maarten en Noa aan het zwemmen zijn in het zwembad. Diego loopt er naar toe. “Hee mensen!” zegt Diego.
“Waar is Noa?” vraagt Lara aan de gasten.
“Die is naar de winkel, die moest geloof ik nog scheermesjes kopen,” zegt Maarten. Maarten en Lucas kijken elkaar aan en beginnen te lachen.
“Alsof jullie een meisje willen hebben die lijkt op een aap,” zegt Saar verontwaardig.
“Nee, dan zou ik liever een speenvarken willen hebben inderdaad,” zegt Lucas dan.
“Willen jullie nog iets drinken?” Vraagt Lara dan.
“Nee, Leonore vraagt dat ook steeds aan ons. Eerlijk gezegd vind ik dat vrij irritant,” zegt Saar.
“Ja, ik weet het. Maar ze wil een goede gastvrouw zijn.” Lara glimlacht.
“Hé Lara, zullen wij wel iets samen gaan drinken?” vraagt Diego.
“Moet jij niet bezig met je huiswerk?” vraagt ze verbaasd.
“Nou, ik heb het bijna in mijn hoofd. Dus dat lukt wel. En ik heb eigenlijk nu niet heel veel zin om te leren,” zegt hij. Lara knikt instemmend.
“Leonore heeft nog wel mint limonade met een vleugje limoen,” zegt Lara.
“Ja, wil jij dat inschenken? Dan bel ik mijn oma en opa eventjes.” Lara loopt naar de keuken. Daar schenkt ze de limonade in. Ze ziet in de fruitschaal een citroen, en snijd in schijfjes. 1 van de schijfjes zet ze op het glas. Als ze uit het raam kijkt, ziet ze dat Diego aan het bellen is. Hij kijkt erg emotioneel. Ze loopt weer naar buiten, en zet de glazen op de tafel.
Na 5 minuten is Diego klaar met bellen. “Mijn vader was al in gelicht door mijn moeder, en komt morgen naar huis. Eerder kom hij niet.” Diego kijkt sip.
“En mijn oma, die schrok zich dood, en gaat vanavond nog even naar Jules toe. Ze blijft er vanavond ook, zodat mama genoeg rust krijgt,” vervolgt hij.
Hij pakt het glas, en neemt een slokje.
“Weet je hoe lekker deze limonade is, Laar?” Lara lacht.
“Ja, het is echt lekkere limonade. Hee, als ik iets kan doen, moet je het maar zeggen! Ik vind het echt zo sneu voor Jules!” vervolgt ze.
Diego pakt Lara”s hand vast, en streelt haar hand.
“Lieve Lara, nu je bij me bent, doe je al genoeg!” Lara bloost.
“Lieve Diego. Het weekend gaat vast ook niet door nu?”verbaasd kijkt hij haar aan.
“Ben je gek! Ik wil serieus een weekend met jou zijn! Daar komt niemand tussen. En ik denk als Jules echt heel erg ziek is, dat we dan gewoon bij hem op bezoek gaan.”
“Oké, nou vooruit dan. Ik zal me wel overgeven, en met jou mee naar de stad gaan.”
“Yes, dat klinkt enthousiast,” grinnikt hij.
“Ben ik ook!”
Ondertussen heeft ze haar glas leeg gedronken. Ze pakt haar glas op en loopt naar de keuken.
“Wat ga je doen?”
Lara draait zich om, en steekt haar tong uit. “Ik ga mijn glas binnen zetten, en daarna even de was doen. Want anders kan ik dit weekend geen mooie kleren aan doen.”
“Ooh. Dat is goed!”
Lara loopt naar boven. Daar ziet ze Noa met haar rug naar haar toe staan. Ze draait zich om. Lara ziet dat ze huilt. “Wat is er?” vraagt ze geschrokken.
“Mijn vriend…” snikt ze. “Heeft het uitgemaakt met een lullig smsje,” snikt ze door.
“Hoe lang had je met hem?” vraagt Lara.
“Anderhalf jaar. Ik denk dat hij vreemd is gegaan, of een ander leuker meisje heeft gevonden dan ik.” Ze kijkt heel sip.
“Kijk het positief Noa, je bent nu op vakantie, en kan nu met iedereen zoenen die je wilt,” probeert Lara haar te troosten.
“Dan ga ik weer verder met mijn oude leventje en dat wil ik niet!” zegt Noa als antwoord.
“Als ik je kan helpen moet je dat zeggen,” antwoord Lara. “Ik ga bezig met de was. Ik heb vandaag een kut dag achter de rug.” Gaat ze door.
“Ja, dat is goed. Zou je misschien Saar even naar boven willen vragen?” vraagt Noa aan Lara. Lara knikt. Ze loopt naar beneden en roept in de deuropening naar buiten Saar. Saar komt geschrokken aanlopen. “Is er iets aan de hand?”
“Ja, je vriendin is boven in tranen. En ze heeft je hulp nodig.”
“Oke, ik zal direct naar boven.”
Lara loopt naar de wasmachine en doet al haar vuile was in de wasmachine. Daarna loopt ze naar buiten. Diego zit nog rustig op de stoel. Hij is een boek aan het lezen.
Snel loopt Lara naar de diepvries. Gelukkig zijn daar nog ijsklontjes. Ze pakt een paar ijsklontjes en doet die in een beker.
Ze loopt weer terug naar Diego.
“Hé Diego. Zal ik je gaan masseren?” vraagt ze aan hem.
“Dat zou ik geweldig vinden.” Lara loopt naar Diego, en gaat hem masseren. Ondertussen heeft ze een ijsklontje in haar hand. Ze masseert eerst met één hand zijn schouders. Daarna legt ze haar andere hand op zijn schouder.
“aaaaaah!” klinkt het.
“Wat ben jij flauw!” grinnikt Diego door.
“Ik krijg je nog wel!” Hij springt op uit zijn stoel en rent achter Lara aan. Na 5 minuten wordt Lara moe, en rent naar het zwembad. Met al haar kleren aan springt ze het zwembad in. Diego, die ook erg moe is, gaat er achter aan.
Hij pakt Lara, en duwt haar kopje onder. Proestend komt ze boven water.
“Dank je wel,” zegt ze lachend. “Daar had ik net zin in.”
Diego Grinnikt. Langzaam loopt hij naar haar toe. Lara probeert naar achter te lopen. Daarna botst ze tegen de rand van het zwembad aan.
“Au,” zegt ze zacht. Diego die steeds dichter bij haar komt lacht.
“Diego, hou op!” grinnikt Lara. Toch komt hij steeds dichter bij haar.
Ondertussen heeft hij zijn handen al op de schouders van Lara gelegd. Lara voelt haar buik kriebelen. Ook voelt ze zijn buik tegen haar buik aan. Ze grinnikt.
Langzaam kijkt ze naar zijn gezicht. Hij heeft erg mooie ogen. Ze zijn blauw, met groene spikkeltjes. Zijn iris is ook volmaakt.
Langzaam komt hij met zijn hoofd naar haar toe.
Ze voelt zijn lippen tegen haar lippen. Hij probeert haar te zoenen, en Lara zoent hem terug.
Na een paar minuten hoort Lara een stem. “Hee Lara.” Zegt een mannen stem. Geschrokken houden ze op met zoenen. Snel kijkt ze naar de jongen die tegen haar praat. Het is Jeroen.
“Hooi Jeroen,” zegt ze met een neutrale blik in haar ogen. Waarom moet deze jongen de zoen verpesten.
“Kan ik je even spreken?” vraagt hij dan. Zijn blonde krullen dansen op en neer terwijl hij naar Lara toe loopt.
“Prima.” zegt ze. Ze stapt het zwembad uit.
“Is het goed dat ik eerst even snel andere kleren aan doe?” Hij knikt.
Als ze een leuke rok, en een leuk hemdje heeft uit gekozen en aan gedaan gaat ze naar beneden. Bij de keukendeur wacht Jeroen nog netjes op haar.
Ze pakt zijn hand en loopt met hem naar de oprit.
“Wat wil je me vertellen?” vraagt ze. Hij bloost.
“Ik weet niet of dit het goede moment is.”
“Dat maakt niks uit. Je bent naar me toe gekomen. En dan wil ik het ook weten ook!” zegt ze lachend.
“Vooruit dan maar.” Het is even stil. Lara wacht namelijk op zijn woorden.
“Oké, het klinkt misschien heel dom. Maar ik ben verliefd op je. Het begon al in het vliegtuig. Ik moest een goede openingszin hebben, en daarom vroeg ik maar of je een snoepje wou.” Hij grinnikt. Met zijn blauwe ogen kijkt hij Lara aan.“Maar nu ik je zie zoenen met een franse jongen, denk ik dat je je keuze al hebt gemaakt.” Gaat hij verder.
Geschrokken kijkt Lara hem aan. “Ja, ik heb inderdaad al mijn keuze gemaakt. Ik kan er niks aan doen. Ik zie je gewoon meer als vriend. Een goede vriend, die ook in Nederland woont.” Zegt Lara. Teleurgesteld kijkt hij haar aan.
“Ja, eigenlijk is dat veel beter. Vrienden?” hij steekt zijn hand naar Lara toe.
“Vrienden.” Klinkt er uit de mond van Lara. Ze schud hem de hand.
“Ik ga maar weer terug naar huis.”
“Tot snel dan! Probeer er over heen te komen, schat,” zegt ze.
“Ja. Laat ik dat maar doen. Dat is wel een goede zet.” Daarna loopt hij weg. Diego komt er direct aan gelopen.
“Wie was dat?” vraagt hij fel. Geschrokken kijkt ze naar Diego. Zo kent ze hem niet.
“Dat is een vriend van me. Hij wou me iets vragen, maar wees gerust ik heb hem afgewezen,” Zegt ze met koele stem tegen hem. Hij wordt kalmer.
“Oké, dan is het goed. Ik vond het gewoon niet leuk dat onze zoen was verbroken.” Lara bloost.
“Ik denk alleen dat het niet goed is wat we doen. Jules betekend super veel voor me.”
“Ja, dat snap ik wel. Maar beteken ik dan niet veel voor jou?” vraagt hij aan haar. Ze schrikt van zijn reactie.
“Ik ben hier omwille van Jules. Jij bent dan een bijzaak. Laat ik het zo zeggen, je bent een hele leuke bijzaak. Het is alleen nu niet slim, omdat Jules aandacht nodig heeft. En daar heeft hij mij bij nodig.”
Hij knikt. “Ja ik snap het wel. Je hebt ook wel gelijk.”
Lara loopt weg. Ze gaat naar de keuken, en pakt een koekje. Diego loopt me achter haar aan. Ze staat met haar rug naar hem toe. Hij loopt naar haar toe, en tilt Lara op. Ze gilt.
“Diego! Hou op! Diego!” roept ze door.
“Vraag het eens lief Lara. Dat wil ik horen.”
“Lieve Diego kun je me los laten?” vraagt ze lachend.
“Omdat jij het bent.” Hij kijkt haar lachend aan. Zijn blauwe ogen kijken Lara lief aan. Zonder dat ze het door heeft zoent hij haar plat op haar mond. Opeens stopt hij.
“Wat zijn jullie aan het doen?”
Laatst gewijzigd door Patrick op 05 sep 2009 09:15, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: Niet dubbelposten AUB. Alvast bedankt!
Reden: Niet dubbelposten AUB. Alvast bedankt!
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Op zich is het verhaal idee goed, maar ik mis in dit stuk wat emotie. In het gedeelte waarin Jeroen komt vertellen dat hij verliefd op haar is, gaat het allemaal veel te snel. Beschrijf hoe Lara zich voelt op het moment dat ze betrapt wordt, hoe ze zich voelt als hij vertelt dat hij verliefd op haar is en dat ze nu al een keuze gemaakt heeft. Vindt ze het rot voor die jongen? Je kunt het raden, maar het staat nergens. Die gesprekken en wisselingen van het ene moment naar het andere gaan veel te snel.
Sneu voor Jules trouwens.
Sneu voor Jules trouwens.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Ik heb een stukje veranderd bij het moment dat Lara een rok aan doet, en dat Jeroen het woord neemt.
Ik kan het alleen niet veranderen hier. Ik denk trouwens dat ik een nieuw topic aanmaak, omdat het hier zo rommelig er uit ziet.
Ik zal het stukje nog even posten:
----------------------------
Als ze een leuke rok, en een leuk hemdje heeft uit gekozen en aan gedaan gaat ze naar beneden. Bij de keukendeur wacht Jeroen nog netjes op haar.
Ze pakt zijn hand en loopt met hem naar de oprit.
“Wat wil je me vertellen?” vraagt ze. Hij bloost.
“Ik weet niet of dit het goede moment is.”
“Dat maakt niks uit. Je bent naar me toe gekomen. En dan wil ik het ook weten ook!” zegt ze lachend.
“Vooruit dan maar.” Het is even stil. Lara wacht namelijk op zijn woorden.
“Oké, het klinkt misschien heel dom. Maar ik ben verliefd op je. Het begon al in het vliegtuig. Ik moest een goede openingszin hebben, en daarom vroeg ik maar of je een snoepje wou.” Hij grinnikt. Met zijn blauwe ogen kijkt hij Lara aan.“Maar nu ik je zie zoenen met een franse jongen, denk ik dat je je keuze al hebt gemaakt.” Gaat hij verder.
Geschrokken kijkt Lara hem aan. “Ja, ik heb inderdaad al mijn keuze gemaakt. Ik kan er niks aan doen. Ik zie je gewoon meer als vriend. Een goede vriend, die ook in Nederland woont.” Zegt Lara. Ze voelt dat hij teleurgesteld is. Zelf is ze dat ook. Hoe kon ze verwachten dat hij haar leuk zou vinden? Dat is totaal niet haar bedoeling geweest. Hij is blond. Momenteel niet haar vaste kenmerken waarop ze valt. Even is er een stilte. Jeroen schraapt zijn keel.
“Ja, eigenlijk is dat veel beter. Vrienden?” hij steekt zijn hand naar Lara toe.
“Vrienden.” Klinkt er uit de mond van Lara. Ze schud hem de hand.
“Ik ga maar weer terug naar huis.”
“Tot snel dan! Probeer er over heen te komen, schat,” zegt ze.
“Ja. Laat ik dat maar doen. Dat is wel een goede zet.” Daarna loopt hij weg. Ze hoort de motor van de auto starten. Nog één keer zwaait ze naar hem. Ze draait zich om. Opeens komt Diego er aan.
“Wie was dat?” vraagt hij fel. Geschrokken kijkt ze naar Diego. Zo kent ze hem niet.
“Dat is een vriend van me. Hij wou me iets vragen, maar wees gerust ik heb hem afgewezen,” Zegt ze met koele stem tegen hem. Hij wordt kalmer.
“Oké, dan is het goed. Ik vond het gewoon niet leuk dat onze zoen was verbroken.” Lara bloost.
“Ik denk alleen dat het niet goed is wat we doen. Jules betekend super veel voor me.”
“Ja, dat snap ik wel. Maar beteken ik dan niet veel voor jou?” vraagt hij aan haar. Ze schrikt van zijn reactie.
“Ik ben hier omwille van Jules. Jij bent dan een bijzaak. Laat ik het zo zeggen, je bent een hele leuke bijzaak. Het is alleen nu niet slim, omdat Jules aandacht nodig heeft. En daar heeft hij mij bij nodig.”
Hij knikt. “Ja ik snap het wel. Je hebt ook wel gelijk.”
Lara loopt weg. Ze gaat naar de keuken, en pakt een koekje. Diego loopt me achter haar aan. Ze staat met haar rug naar hem toe. Hij loopt naar haar toe, en tilt Lara op. Ze gilt.
“Diego! Hou op! Diego!” roept ze door.
“Vraag het eens lief Lara. Dat wil ik horen.”
“Lieve Diego kun je me los laten?” vraagt ze lachend.
“Omdat jij het bent.” Hij kijkt haar lachend aan. Zijn blauwe ogen kijken Lara lief aan. Zonder dat ze het door heeft zoent hij haar plat op haar mond. Opeens stopt hij.
“Wat zijn jullie aan het doen?”
Ik kan het alleen niet veranderen hier. Ik denk trouwens dat ik een nieuw topic aanmaak, omdat het hier zo rommelig er uit ziet.
Ik zal het stukje nog even posten:
----------------------------
Als ze een leuke rok, en een leuk hemdje heeft uit gekozen en aan gedaan gaat ze naar beneden. Bij de keukendeur wacht Jeroen nog netjes op haar.
Ze pakt zijn hand en loopt met hem naar de oprit.
“Wat wil je me vertellen?” vraagt ze. Hij bloost.
“Ik weet niet of dit het goede moment is.”
“Dat maakt niks uit. Je bent naar me toe gekomen. En dan wil ik het ook weten ook!” zegt ze lachend.
“Vooruit dan maar.” Het is even stil. Lara wacht namelijk op zijn woorden.
“Oké, het klinkt misschien heel dom. Maar ik ben verliefd op je. Het begon al in het vliegtuig. Ik moest een goede openingszin hebben, en daarom vroeg ik maar of je een snoepje wou.” Hij grinnikt. Met zijn blauwe ogen kijkt hij Lara aan.“Maar nu ik je zie zoenen met een franse jongen, denk ik dat je je keuze al hebt gemaakt.” Gaat hij verder.
Geschrokken kijkt Lara hem aan. “Ja, ik heb inderdaad al mijn keuze gemaakt. Ik kan er niks aan doen. Ik zie je gewoon meer als vriend. Een goede vriend, die ook in Nederland woont.” Zegt Lara. Ze voelt dat hij teleurgesteld is. Zelf is ze dat ook. Hoe kon ze verwachten dat hij haar leuk zou vinden? Dat is totaal niet haar bedoeling geweest. Hij is blond. Momenteel niet haar vaste kenmerken waarop ze valt. Even is er een stilte. Jeroen schraapt zijn keel.
“Ja, eigenlijk is dat veel beter. Vrienden?” hij steekt zijn hand naar Lara toe.
“Vrienden.” Klinkt er uit de mond van Lara. Ze schud hem de hand.
“Ik ga maar weer terug naar huis.”
“Tot snel dan! Probeer er over heen te komen, schat,” zegt ze.
“Ja. Laat ik dat maar doen. Dat is wel een goede zet.” Daarna loopt hij weg. Ze hoort de motor van de auto starten. Nog één keer zwaait ze naar hem. Ze draait zich om. Opeens komt Diego er aan.
“Wie was dat?” vraagt hij fel. Geschrokken kijkt ze naar Diego. Zo kent ze hem niet.
“Dat is een vriend van me. Hij wou me iets vragen, maar wees gerust ik heb hem afgewezen,” Zegt ze met koele stem tegen hem. Hij wordt kalmer.
“Oké, dan is het goed. Ik vond het gewoon niet leuk dat onze zoen was verbroken.” Lara bloost.
“Ik denk alleen dat het niet goed is wat we doen. Jules betekend super veel voor me.”
“Ja, dat snap ik wel. Maar beteken ik dan niet veel voor jou?” vraagt hij aan haar. Ze schrikt van zijn reactie.
“Ik ben hier omwille van Jules. Jij bent dan een bijzaak. Laat ik het zo zeggen, je bent een hele leuke bijzaak. Het is alleen nu niet slim, omdat Jules aandacht nodig heeft. En daar heeft hij mij bij nodig.”
Hij knikt. “Ja ik snap het wel. Je hebt ook wel gelijk.”
Lara loopt weg. Ze gaat naar de keuken, en pakt een koekje. Diego loopt me achter haar aan. Ze staat met haar rug naar hem toe. Hij loopt naar haar toe, en tilt Lara op. Ze gilt.
“Diego! Hou op! Diego!” roept ze door.
“Vraag het eens lief Lara. Dat wil ik horen.”
“Lieve Diego kun je me los laten?” vraagt ze lachend.
“Omdat jij het bent.” Hij kijkt haar lachend aan. Zijn blauwe ogen kijken Lara lief aan. Zonder dat ze het door heeft zoent hij haar plat op haar mond. Opeens stopt hij.
“Wat zijn jullie aan het doen?”
Laatst gewijzigd door Muiss op 09 sep 2009 19:44, 2 keer totaal gewijzigd.
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Iets beter, ja. Je zou nog een zinnetje er tussen kunnen gooien voordat Diego naar haar toekomt als Jeroen weggelopen is. Iets in de trant van:
Jeroen was nog maar nauwelijks het tuinpad afgelopen of...
Snap je? Nu heb je een soort overgang. Anders is het in één keer pats boem Diego.
Oké, dat klinkt stom. Maar je begrijpt wat ik bedoel.
Jeroen was nog maar nauwelijks het tuinpad afgelopen of...
Snap je? Nu heb je een soort overgang. Anders is het in één keer pats boem Diego.
Oké, dat klinkt stom. Maar je begrijpt wat ik bedoel.Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Ze schrikken. Lara kijkt naar waar de stem vandaan komt. Het is Nadine ziet ze.
“Oh, nee dit was niks,” zegt Diego.
Zijn moeder kijkt hem vragend aan. “Je weet hoe ik denk over zoiets, Diego,” zegt ze daarna.
“Ik wil niet dat je met dit soort meisjes aanpapt. Ze zijn niet rijk genoeg voor ons. En daarbij heb je nu al twee keer in de fout gegaan. Eerst met Natascha, en toen met Sacha.”
“Mam! Dit is anders. Lara is in Nederland wel rijk. Ik bedoel kijk maar eens naar haar merk kleding,” zegt Diego.
“Ja, dat van Natascha en Sacha, dat zijn andere verhalen, mam! Dat weet jij ook wel.”
“Daar gaat het niet om. Je bent tegen de regels van mij ingegaan. Ik kan daar niet meer tegen, Diego. Je kent de consequenties.”
“Mam, dat is niet eerlijk!”
Lara, die alles heeft proberen mee te luisteren, zag dat Nadine en Diego het niet met elkaar eens waren. Ze snapte niet alles wat ze zeiden, want ze spraken vrij snel.
“Lara, loop je even met me mee?”
Lara schrikt. Maar loopt toch met Nadine mee.
“Weet je nog wat ik had geschreven bij die brief?” vraagt ze aan Lara als ze in de woonkamer zitten.
“Ja, dat ik niet moet aanpappen met jongens, en helemaal niet met Diego,” zegt ze.
“Ja, dat heb je wel gedaan. Ik moet zeggen dat deze reden meestal de reden is dat een au pair weg gaat bij ons.”
Geschrokken kijkt Lara naar Nadine. Dit gaat ze toch niet menen, denkt ze.
“En ook bij jou moeten we deze consequentie doen. Ik moet je helaas weg sturen. Ik moet wel zeggen dat ik jou één van de aardigste au pairs vond voor Jules.”
“Dank je wel. Nee, ik begrijp het wel,” zegt Lara.
Met gebogen schouders gaat ze naar haar kamer. Ze doet haar kast deur open. Al haar kleren haalt ze er uit, en doet ze in haar koffer.
“Het spijt me,” hoort Lara iemand zeggen. Ze kijkt naar de deur. Daar staat Diego.
“Het was een domme zet om je hier te zoenen,” zegt hij. “En het ergste is, dat ik dit al een paar keer mee heb gemaakt. Met Natascha, en met Sacha. Maar dit was volkomen anders.” Gaat hij door.
“Je hebt me gewoon gebruikt,” zegt Lara.
“Nee, echt niet. Ik hou van je!”
“Ja, het zal wel.”
“Nou, ja, ik heb het gezegd. Je moet weten dat wat ik net zei heel veel voor mij betekent, want ik zeg dat niet heel gauw. Maar hier heb ik een envelop met geld.” Hij geeft Lara de envelop.
“Dank je wel,” zegt ze nors.
“He, Lara. Waar wil jij gaan slapen vanavond?” vraagt hij dan.
Daar heeft Lara nog niet over nagedacht.
“Geen idee. Een hotel of motel of zo,” zegt ze.
“Je mag ook op mijn kamer slapen. Hij is opgeruimd. Ik ben er niet, en van mij heb je geen last.”
“Nou…” zegt ze twijfelend. “Ik weet het niet.”
“Doe nou maar. Beter kun je niet krijgen. En zo veel geld heb je niet.”
Lara twijfelde nog steeds. “Nou, vooruit. Als je maar weet dat ik wel huur wil betalen,” zegt ze als besluit.
“Ja, 5 euro per nacht. In het weekend ben ik thuis, en volgende week ook. Nou, als je het niks vind, moet je de sleutel maar in de brievenbus doen.” Daarna geeft hij Lara de sleutel, en loopt hij naar beneden.
Een half uurtje later neemt Lara afscheid van Nadine en Diego. Nadine kijkt nors naar haar.
“Sorry.” Zegt Lara tegen Nadine. “Ik weet dat het een stomme zet is geweest. En daar heb ik echt spijt van.”
Nadine knikt. “Het is wel goed. Als je Jules nog een keer wilt zien, hou ik je niet tegen. Daar ben ik te lief voor,” zegt ze.
“Dank je wel. Ik zie wel of ik Jules nog wil zien. Ik weet niet of ik het wel kan verdragen,” zegt ze tegen haar.
Daarna loopt ze het huis uit. Ze heeft geen auto, daarom besluit ze te lopen naar het bus station. Dat is ongeveer twee kilometer verder op.
Als ze eindelijk bij het bus station is, ziet ze dat de bus over ongeveer tien minuten aan komt hier.
Na tien minuten wachten komt de bus aangereden. Snel laat ze haar Franse buspas zien, en ze gaat zitten. Na een half uurtje rijden komen ze aan in Parijs. Daar stapt ze uit, en loopt naar de kamer van Diego.
Hij woont in een rijtjeshuis. Ze drukt op de bel. Er wordt open gedaan door een jongen.
“Bonjour,” zegt hij.
“Hallo. Ik kom hier logeren. Op de kamer van Diego,” zegt ze tegen hem in het Frans.
Hij lacht. “Ja, dat hoorde ik al van hem.” ze kijkt hem vragen aan.
“Telefoon. Hij had gebeld,” zegt hij dan. “Maar kom binnen!”
Ze stapt het huis in. Het is echt een vreselijke bende, en het is heel erg slordig. Lara besluit er niks van te zeggen.
“Met hoeveel mensen wonen jullie nou in dit huis?” vraagt ze hem.
“Met 5 mensen. Diego, Frank, Elisabet, adias Els, en dan hebben we nog Lilia. En dan heb je mij nog,” zegt hij tegen haar. “Ik heet Joas,” zegt hij daarna.
“Lara.” Daarna schud ze zijn hand. Hij loopt naar boven en laat haar de kamer van Diego zien.
“Ik heb zijn bed net verschoond. Dat vroeg hij aan mij, ik kreeg er wel 10 euro voor,” grinnikt hij. Daarna loopt hij weg.
Lara ploft op het bed. Het is echt een studentenkamer. Erg veel troep, weinig sfeer, maar toch erg praktisch.
“Hoi!” hoort ze een stem roepen. Lara kijkt waar de stem vandaan komt.
Er staat een blond meisje voor haar neus. Ze heeft in haar neus een piercing. Verder heeft ze een kort truitje aan, en een rokje, met kousen.
“Je schrikt je vast dood,” zegt het blonde meisje lachend.
Ze geeft Lara een hand.
“Ik ben Elsbeth.”
“Adias Els,” zegt Lara glimlachend.
“Ja, klopt. Zo noemt iedereen mij. Ik vindt de naam persoonlijk ook veel beter bij mij horen,” zegt ze.
“Waarom ben je hier? Heeft Diego weer een nieuwe kamergenoot er bij gezocht?”
Lara bloost. “Nee, eigenlijk niet. Ik dacht dat ik een relatie had met hem. Was de au pair van zijn broertje. En nu ben ik baanloos.”
“Oh, je bent zo een geval. Diego zoent je, wil met je naar bed, zegt dat hij alles is voor je, en gaat zoenen met je, en dan ziet zijn moeder het. En huppakee, je ligt er uit. Dat is zo vaak gebeurd bij hem.”
“O.” zegt Lara droog. Ze kon toch ook niet weten dat hij zo was?
“Waarom heeft niemand mij gewaarschuwd?” zegt ze als vervolg.
“Omdat je niemand kent. Heb je zin in thee?” Lara knikt. Els pakt haar hand, en loopt de trap af, op weg naar de keuken.
“Ik ken het hoor. Jongens zijn vreemde wezens. Vorige week nog, belande ik met een jongen in bed. En ik dacht, dit is echt de jongen weet je wel. Ik dacht: Hier ga ik mee trouwen. Ja ik had een half jaar met hem, wees maar gerust. Maar een paar dagen later dumpt hij me, vanwege een roodharige chick.”
“Ik snap wat je bedoelt. Ik ben meestal zo een hopeloos geval, die niks doet aan haar verliefdheid. Ik durf niks te doen.”
“Ja, zo ken ik er ook wel een paar,” zegt Els. Ondertussen heeft het water gekookt, en heeft ze twee glazen met heet water in geschonken. De ene geeft ze aan Lara, en de andere houdt ze zelf.
“Het is wel aardig dat je mag slapen bij Diego. Dat heeft nog geen één au pair gedaan.”
“Misschien deed hij het niet met opzet,” zucht Lara.
“Kleine kans van niet. Maar je kunt het hem vragen. Hij komt vast vanavond om te kijken of je toch in zijn kamer slaapt.”
“Waar is Joas dan?” vraagt ze verbaasd. Lara had hem sinds vanmiddag niet meer gezien.
“Ooh, die is naar de kroeg. Wen er maar aan. Dat doet hij wel vaker. Hoe lang blijf je?”
“Ik heb geen idee. Ik ga zo snel mogelijk een baantje zoeken, en werken. Daarna wil ik een kamertje huren of zo. Naar Nederland gaan, daar heb ik geen zin in.”
“Ja, dat snap ik. Dat zou zo lullig zijn. Je kunt ook een ander au pair adres zoeken, dit keer zonder een oudere jongen,” zegt Els.
“Mwa, daar heb ik nu geen behoefte aan. Ik wil gewoon iets makkelijks.”
“Ga dan dansen in een club. Ik meen het hoor! Het verdient erg lekker!”
Lara kijkt Els verbaast aan. “Doe jij dat dan?”
“Ja. Ga vanavond anders mee met mij.”
“Ja, is goed. Ik heb toch niks te doen. Maar ik ga dus echt niet dansen.”
“Nja, dat snap ik. Ik zal je niet kennis laten maken met mijn baas. Anders pakt hij je er zo uit, en moet je dansen.”
“Oké.”
De achter deur gaat open. Lara kijkt om.
“Hoi Lara.” Zegt Diego tegen haar. Lara kijkt hem strak aan. Ze heeft er dus totaal geen zin in.
“Ik ga een rondje buiten lopen,” zegt ze snel. Ze loopt naar de kapstok, pakt haar jas, en loopt naar buiten.
“Nee Lara! Wacht. Ik moet je iets uitleggen,” zegt Diego tegen Lara.
Lara negeert hem, en loopt stevig door.
“Laar! Als Els je heeft gezegd dat ik je gebruik. Dat is echt niet zo. Zo ben ik niet. Ik voel echt iets voor je!”
Lara draait zich om, en kijkt recht in de ogen van Diego. “Sorry Diego. Hier heb ik geen zin in,” zegt ze twijfelend.
“Lara luister nou eens! Natascha en Sacha, dat waren andere meiden. Die waren schapen, die achter de herder aan gingen zeg maar. Te makkelijk voor me. Zo ben jij niet. Lara, ik hou van je!”
Lara kijkt hem beangstigend aan. “Diego, jongen, zo ben ik inderdaad niet. Ik ga niet een ander humeur opzetten, omdat jij dat wilt.”
“Daar heb je helemaal gelijk in Lara, maar ik wil het je uitleggen. Loop je anders mee naar het bankje om de hoek. Dan kun je daar alles aan mij vragen.” Zonder antwoord te geven loopt ze naar het bankje. Snel gaat ze zitten, en kijkt Diego strak aan.
“Vertel je me nog hoe het zit?” vraagt ze aan hem.
“Ja, oké,” zegt hij. “Een paar jaar geleden kwam Natascha bij ons als au pair. Jules was dus nog vrij klein. Denk nog een baby. Ze was niet echt knap, en begon mij naar haar toe te trekken. Ze zat me te stalken. Daarom besloot ik met haar te zoenen, voor mijn moeders neus, zodat ze weg ging. En dat ging ze ook.”
Lara knikt. “Ga door.”
“Een paar maanden later kwam Sacha. Een erg knap meisje, maar niet mijn type. Echt zo een meisje die met iedereen het bed in duikt. En daar had ik helemaal gelijk in. Ik heb met haar gezoend, per ongeluk, en toen ik niet met haar het bed in wou kruipen, heeft ze tegen mijn moeder gezegd dat ik haar had gezoend. Toen moest ze weg. En ik kreeg straf.”
“Je verdiende loon,” zegt Lara nog steeds nors.
“En toen kwamen Angelique, Brigit, Denise, Shementa, en jij dus. Maar met alleen jou heb ik gezoend. En voor jou heb ik alleen 4 woorden waar ik in geloof.”
“En dat zijn?” vraagt Lara aan hem.
“Ik” even houdt hij op. Daarna gaat hij door. “Hou van jou.”
“Weet je, Diego. Ik heb geen vertrouwen in je op dit moment. Ik denk dat tijd een goede oplossing is. Ik kan niks beloven, maar bewijs het jongen. Bewijs dat je het bent voor me.”
“Lara, doe dat me nu niet aan. Ik heb net tegen je gezegd dat ik van je hou. En nu, nu vertrouw je me niet,” zegt Diego tegen Lara.
“Snap me nou, het is gewoon moeilijk. Ik vind je leuk Diego. Maar vertrouwen hoort er op dit moment niet bij.”
Hij knikt. “Ik begin je te snappen. Ik hou er over op. Je mag zo lang als je wilt in m’n huis slapen als je wilt. Verder wacht ik geduldig af op jou.”
Hij draait zich om en loopt sloom weg.
Na een paar minuten dringt het tot Lara door dat ze met hem heeft gepraat. Ze loopt ook rustig naar het huis toe. Als Lara de achterdeur open doet, ziet ze dat Els aan de keukentafel zit.
“Diego is al weg. Wees maar gerust,” zegt ze als ze Lara ziet.
“Ik denk dat ik hem een beetje heb gekwetst,” zegt ze verlegen.
“Ja, zo iets dacht ik al. Hij is niet vaak stil. En als hij zelfs geen doei zegt, dan is het niet goed.” Het blijft even stil.
“Maar jouw kant snap ik ook wel. Erg goed eigenlijk. Vertrouwen in een jongen hebben is nog wel eens wat.” Vervolgt ze.
Lara glimlacht. “Weet je, het is gewoon moeilijk,” zegt ze tegen Els.
“Goed, nu gaan we een feestje bouwen. Heb je al gegeten?”
Lara schud haar hoofd.
“Nou ik ook niet.. Zullen we een pizza in de oven stoppen? En de helft opeten. Daarna moeten we ons opmaken. En over 2 uur moet ik in de club zijn.”
“Ja, dat is wel prima. Ik ga even douchen. Dat is toch wel goed?”
“Ja prima.” Ondertussen loopt Els naar de diepvries en pakt een pizza er uit.
Lara loopt naar boven. Ze douchet, en doet haar haren in een losse knot. Ook doet ze een trainingsbroek aan, met een shirtje. Snel loopt ze naar beneden.
“De pizza is net klaar, Laar,” zegt Els tegen Lara als ze haar ziet.
Nadat ze gegeten hebben, gaat Lara naar boven.
Na een paar minuten komt ook Els naar boven. “Je weet vast niet wat je moet aantrekken.” Lara schud haar hoofd.
Snel loopt Els naar haar kast. “Nou, jij bent ongeveer even groot en even dun als mij, dus je kan makkelijk iets van mij lenen.” Lara schrikt. Voordat ze kan protesteren, praat Els verder.
“Ja, Lara, wees maar gerust. Ik hou het wel netjes. Niet te bloot dus.” Ondertussen pakt ze uit de la een rokje en een erg leuk blouse. Ze houdt ze voor Lara.
“Doe deze maar aan. Geen hemdje onder de blouse hoor. Dat ziet er weer te netjes uit voor deze club.” Lara loopt naar de kamer van Diego, en doet haar rokje en blouse aan.
Ze laat de onderste knoopjes open, en de bovenste. Je ziet haar bh niet.
Daarna loopt ze naar Els toe. “Wow. Dit ziet er echt te gek uit, kind!” roept ze enthousiast naar Lara.
“Dank je. Om eerlijk te zijn voelt het wel erg bloot aan. Mag ik misschien een spijkerbroek aan. En 1 knoopje meer dicht?”
Snel loopt Els weer naar de kast. Daar haalt ze een leuke skinny spijkerbroek er uit.
“Doe deze maar aan.” Snel doet Lara haar rokje uit, en doet de broek aan. Verder doet ze haar knot goed. Ze loopt naar de spiegel doet snel wat mascara en oogpotlood op. Verder doet ze wat lipgloss op.
“Ik ben klaar. Ben jij ook klaar?” zegt Els tegen Lara.
“Ja, kom we gaan naar de club waar jij werkt,” zegt ze tegen haar. Lara trekt haar mee naar beneden, en doet haar jas aan.
Ze lopen naar de auto van Els, en stappen in. Na een kwartiertje rijden komen ze aan bij de club. De club heet “Rastaa”.
Lara doet de deur open, en loopt de club binnen.
“Mag ik je entree geld ontvangen?” vraagt een beveiliger aan Lara.
Shit, denkt Lara. Ze is vergeten geld mee te nemen.
“Roderick, dat hoeft niet. Ze hoort bij mij,” zegt els tegen de beveiliger.
“Ooh dan is het goed, Els! Veel plezier schat!” zegt hij tegen Lara.
“Dankje wel,” zegt Lara terug. Ze lopen door naar de jassen.
“Je kunt ook je jas achter neer leggen. Bij mij. Dat kost geen geld.” Zegt Els.
“Ja, dat vind ik een goed idee van je.”
Ze lopen naar achter. Lara ziet allemaal meisjes in badjassen. Ze heeft nu al door dat dit niks voor haar is.
“Wie is dat?” vraagt een norse stem achter haar. Lara schrikt. Ze ziet dat Els omdraait, en glimlacht.
“Hé Pablo. Dit is een vriendin van me. Ze vroeg zich af hoe ik hier werkte. En heel misschien wilt ze dit ook werk ook wel doen.”
Lara knikt aarzelend. Ondertussen denkt ze van niet.
“Oh, oké, dan is het goed.” Hij went zich naar Lara toe.
“Je mag gerust een gratis drankje drinken. Verder als je interesse hebt is dit mijn kaartje.”
“Dank u wel meneer,” zegt Lara.
Els loopt weg, en zwaait naar Lara. Lara draait zich om en gaat naar de tent zelf toe. Ze loopt de trap af, en ziet erg veel mensen dansen op de dansvloer.
Het ziet er leuk uit, veel discolichten, de vloer gaf licht, een podium en verder is er een leuke bar.
Ze loopt naar de bar, en gaat zitten op een barkruk. Een leuke barjongen komt naar haar toe.
“Wil je wat drinken?” vraagt hij. Ze knikt.
“Ja, van Pablo mocht ik een drankje. Ik ben een vriendin van Els,” zegt ze in het Frans tegen hem.
Hij knikt. “Wat wil je?” zegt hij tegen haar terwijl hij haar aankijkt.
Ze ziet dat hij erg mooie blauwe ogen heeft. Verder heeft hij zwart haar. Het kapsel zit als een surfmodel, verder heeft hij een leuke muts op.
“Een Safari Jus, denk ik,” zegt ze.
“Weet je het zeker?” vraagt hij grinnikend.
“Ja, ik heb het besluit genomen,” zegt ze terug.
Hij pakt een glas, en doet daar wat safari in, ondertussen steekt hij zijn duim omhoog. Ze grinnikt.
Als hij een paar minuten later haar de beker geeft, lacht hij naar haar.
“Beloof je me dat we vanavond nog even met elkaar gaan dansen?” vraagt hij. Lara bloost.
“Ja, dat is wel goed. Als jij mij vind, ben ik er!” zegt ze tegen hem. Ze gaat van de barkruk, en loopt de menigte in. Ondertussen ziet ze dat er op het podium als mensen dansen. Ze ziet ook Els dansen. Ze heeft een kort rokje met een legging aan. Verder heeft ze en topje aan. Lara vindt dat het niet eens heel erg bloot is.
Ze loopt naar haar toe, en zwaait naar haar. Els ziet het, en zwaait enthousiast terug. Ze loopt al dansend naar Lara toe. Ze gaat het podium af, en duwt Lara naar de dansvloer. Lara danst met Els mee.
“Je kunt best goed dansen Lara!” zegt ze hard tegen haar.
“Dank je wel! Ik zal maar niks over jou zeggen. Vergeleken met jou lijk ik wel een wasbeer die niet kan dansen.” Els grinnikt.
Ze dansen het nummer uit. Vervolgens draait de deejay een liedje Booty Luv. Els gaat direct los op dit nummer.
“Ik hou van dit nummer!” roept ze enthousiast.
Lara lacht. “ja vriend, dit is zeker lekkere muziek,” roept ze tegen Els. Daarna gaat ze ook los.
“Ik heb je gevonden.” Hoort Lara achter haar. Ze draait zich om.
“Ha, daar hebben we de barman!” roept ze enthousiast als ze zich om heeft gedraaid. Hij grinnikt. “Dat klopt, en weetje, ik heb je gevonden.” Grijnst hij door.
“Ja, dat zie ik inderdaad,” zegt ze en ze begint met dansen. Hij danst met haar mee. Na een poosje, zitten ze helemaal te swingen.
“Je kunt echt goed dansen!” roept Lara enthousiast.
“Ja, vind je? Ik heb op dansen gezeten. Dus vandaar, denk ik,” zegt hij tegen Lara. Ze ziet dat hij een beetje onzeker is daar over.
“Nou, je danst erg goed.”
“Volgens mij dans jij ook erg goed. Je kunt zo dansen hier op het toneel.”
“Dat is helemaal niks voor mij. Ik wil niet zo bloot dansen,” zegt Lara twijfelend.
“Nou, je kunt gewoon een avond mee dansen. En weet je wat het leukste is, je ziet mij dan ook erg vaak.”
Lara lacht. “Dat is natuurlijk wel heel belangrijk,” zegt ze sarcastisch.
“Ja, dat is het ook. Doe gewoon één avondje. Ik beslis niet mee met je keuze.”
Het aanbod klinkt wel heel aantrekkelijk. Je verdient met normaal dansen, niet in lingerie, erg goed. En daarbij is het ook één van de hobby’s van Lara.
“Nou, wat wordt het? Ik kan je dan naar de baas brengen,” roept Sam enthousiast uit.
“Dat is wel vrij direct. Ik weet nog niet. Het lijkt me wel erg leuk.”
“Loop dan gewoon een avondje mee. Dat zei ik net zelf al tegen je.”
“Nou, vooruit. Ik wordt dan toch wel betaald toch?” vraagt Lara aarzelend.
“Ja, ik denk het wel. Maar dat moet je maar aan Pablo vragen.”
“Oké. Dat doe ik wel op het eind van de avond. Hij is nu vast nog erg druk.”
Hij grinnikt. “Ik vind het best. Als je maar een collega van mij wordt, ook al is het maar één dag.”
Lara lacht. “Dat wil je wel erg graag. Of heb ik dat nu mis?”
“Ja, ik heb niet zulke leuke collega’s. En als jij er bent, dan zijn er veel leukere collega”s.”
“Nou, fantastisch. Ik voel me erg vereerd.” Lacht Lara.
“Ja, zoiets vermoede ik al. Ik zag je namelijk al glimlachen.” Hij grinnikt.
Ze merkt aan hem dat hij erg spontaan is. Verder is hij erg vlot, maar wel romantisch.
Ze kijkt om zich heen. Opeens ziet ze Lucas, Maarten, Noa en Saar dansen.
“Wacht even. Ik zie wat bekenden,” roept ze tegen Sam.
“Ja, ik wacht op je. Als je belooft dat je nog wel even met me gaat dansen.”
“Oh, nee dit was niks,” zegt Diego.
Zijn moeder kijkt hem vragend aan. “Je weet hoe ik denk over zoiets, Diego,” zegt ze daarna.
“Ik wil niet dat je met dit soort meisjes aanpapt. Ze zijn niet rijk genoeg voor ons. En daarbij heb je nu al twee keer in de fout gegaan. Eerst met Natascha, en toen met Sacha.”
“Mam! Dit is anders. Lara is in Nederland wel rijk. Ik bedoel kijk maar eens naar haar merk kleding,” zegt Diego.
“Ja, dat van Natascha en Sacha, dat zijn andere verhalen, mam! Dat weet jij ook wel.”
“Daar gaat het niet om. Je bent tegen de regels van mij ingegaan. Ik kan daar niet meer tegen, Diego. Je kent de consequenties.”
“Mam, dat is niet eerlijk!”
Lara, die alles heeft proberen mee te luisteren, zag dat Nadine en Diego het niet met elkaar eens waren. Ze snapte niet alles wat ze zeiden, want ze spraken vrij snel.
“Lara, loop je even met me mee?”
Lara schrikt. Maar loopt toch met Nadine mee.
“Weet je nog wat ik had geschreven bij die brief?” vraagt ze aan Lara als ze in de woonkamer zitten.
“Ja, dat ik niet moet aanpappen met jongens, en helemaal niet met Diego,” zegt ze.
“Ja, dat heb je wel gedaan. Ik moet zeggen dat deze reden meestal de reden is dat een au pair weg gaat bij ons.”
Geschrokken kijkt Lara naar Nadine. Dit gaat ze toch niet menen, denkt ze.
“En ook bij jou moeten we deze consequentie doen. Ik moet je helaas weg sturen. Ik moet wel zeggen dat ik jou één van de aardigste au pairs vond voor Jules.”
“Dank je wel. Nee, ik begrijp het wel,” zegt Lara.
Met gebogen schouders gaat ze naar haar kamer. Ze doet haar kast deur open. Al haar kleren haalt ze er uit, en doet ze in haar koffer.
“Het spijt me,” hoort Lara iemand zeggen. Ze kijkt naar de deur. Daar staat Diego.
“Het was een domme zet om je hier te zoenen,” zegt hij. “En het ergste is, dat ik dit al een paar keer mee heb gemaakt. Met Natascha, en met Sacha. Maar dit was volkomen anders.” Gaat hij door.
“Je hebt me gewoon gebruikt,” zegt Lara.
“Nee, echt niet. Ik hou van je!”
“Ja, het zal wel.”
“Nou, ja, ik heb het gezegd. Je moet weten dat wat ik net zei heel veel voor mij betekent, want ik zeg dat niet heel gauw. Maar hier heb ik een envelop met geld.” Hij geeft Lara de envelop.
“Dank je wel,” zegt ze nors.
“He, Lara. Waar wil jij gaan slapen vanavond?” vraagt hij dan.
Daar heeft Lara nog niet over nagedacht.
“Geen idee. Een hotel of motel of zo,” zegt ze.
“Je mag ook op mijn kamer slapen. Hij is opgeruimd. Ik ben er niet, en van mij heb je geen last.”
“Nou…” zegt ze twijfelend. “Ik weet het niet.”
“Doe nou maar. Beter kun je niet krijgen. En zo veel geld heb je niet.”
Lara twijfelde nog steeds. “Nou, vooruit. Als je maar weet dat ik wel huur wil betalen,” zegt ze als besluit.
“Ja, 5 euro per nacht. In het weekend ben ik thuis, en volgende week ook. Nou, als je het niks vind, moet je de sleutel maar in de brievenbus doen.” Daarna geeft hij Lara de sleutel, en loopt hij naar beneden.
Een half uurtje later neemt Lara afscheid van Nadine en Diego. Nadine kijkt nors naar haar.
“Sorry.” Zegt Lara tegen Nadine. “Ik weet dat het een stomme zet is geweest. En daar heb ik echt spijt van.”
Nadine knikt. “Het is wel goed. Als je Jules nog een keer wilt zien, hou ik je niet tegen. Daar ben ik te lief voor,” zegt ze.
“Dank je wel. Ik zie wel of ik Jules nog wil zien. Ik weet niet of ik het wel kan verdragen,” zegt ze tegen haar.
Daarna loopt ze het huis uit. Ze heeft geen auto, daarom besluit ze te lopen naar het bus station. Dat is ongeveer twee kilometer verder op.
Als ze eindelijk bij het bus station is, ziet ze dat de bus over ongeveer tien minuten aan komt hier.
Na tien minuten wachten komt de bus aangereden. Snel laat ze haar Franse buspas zien, en ze gaat zitten. Na een half uurtje rijden komen ze aan in Parijs. Daar stapt ze uit, en loopt naar de kamer van Diego.
Hij woont in een rijtjeshuis. Ze drukt op de bel. Er wordt open gedaan door een jongen.
“Bonjour,” zegt hij.
“Hallo. Ik kom hier logeren. Op de kamer van Diego,” zegt ze tegen hem in het Frans.
Hij lacht. “Ja, dat hoorde ik al van hem.” ze kijkt hem vragen aan.
“Telefoon. Hij had gebeld,” zegt hij dan. “Maar kom binnen!”
Ze stapt het huis in. Het is echt een vreselijke bende, en het is heel erg slordig. Lara besluit er niks van te zeggen.
“Met hoeveel mensen wonen jullie nou in dit huis?” vraagt ze hem.
“Met 5 mensen. Diego, Frank, Elisabet, adias Els, en dan hebben we nog Lilia. En dan heb je mij nog,” zegt hij tegen haar. “Ik heet Joas,” zegt hij daarna.
“Lara.” Daarna schud ze zijn hand. Hij loopt naar boven en laat haar de kamer van Diego zien.
“Ik heb zijn bed net verschoond. Dat vroeg hij aan mij, ik kreeg er wel 10 euro voor,” grinnikt hij. Daarna loopt hij weg.
Lara ploft op het bed. Het is echt een studentenkamer. Erg veel troep, weinig sfeer, maar toch erg praktisch.
“Hoi!” hoort ze een stem roepen. Lara kijkt waar de stem vandaan komt.
Er staat een blond meisje voor haar neus. Ze heeft in haar neus een piercing. Verder heeft ze een kort truitje aan, en een rokje, met kousen.
“Je schrikt je vast dood,” zegt het blonde meisje lachend.
Ze geeft Lara een hand.
“Ik ben Elsbeth.”
“Adias Els,” zegt Lara glimlachend.
“Ja, klopt. Zo noemt iedereen mij. Ik vindt de naam persoonlijk ook veel beter bij mij horen,” zegt ze.
“Waarom ben je hier? Heeft Diego weer een nieuwe kamergenoot er bij gezocht?”
Lara bloost. “Nee, eigenlijk niet. Ik dacht dat ik een relatie had met hem. Was de au pair van zijn broertje. En nu ben ik baanloos.”
“Oh, je bent zo een geval. Diego zoent je, wil met je naar bed, zegt dat hij alles is voor je, en gaat zoenen met je, en dan ziet zijn moeder het. En huppakee, je ligt er uit. Dat is zo vaak gebeurd bij hem.”
“O.” zegt Lara droog. Ze kon toch ook niet weten dat hij zo was?
“Waarom heeft niemand mij gewaarschuwd?” zegt ze als vervolg.
“Omdat je niemand kent. Heb je zin in thee?” Lara knikt. Els pakt haar hand, en loopt de trap af, op weg naar de keuken.
“Ik ken het hoor. Jongens zijn vreemde wezens. Vorige week nog, belande ik met een jongen in bed. En ik dacht, dit is echt de jongen weet je wel. Ik dacht: Hier ga ik mee trouwen. Ja ik had een half jaar met hem, wees maar gerust. Maar een paar dagen later dumpt hij me, vanwege een roodharige chick.”
“Ik snap wat je bedoelt. Ik ben meestal zo een hopeloos geval, die niks doet aan haar verliefdheid. Ik durf niks te doen.”
“Ja, zo ken ik er ook wel een paar,” zegt Els. Ondertussen heeft het water gekookt, en heeft ze twee glazen met heet water in geschonken. De ene geeft ze aan Lara, en de andere houdt ze zelf.
“Het is wel aardig dat je mag slapen bij Diego. Dat heeft nog geen één au pair gedaan.”
“Misschien deed hij het niet met opzet,” zucht Lara.
“Kleine kans van niet. Maar je kunt het hem vragen. Hij komt vast vanavond om te kijken of je toch in zijn kamer slaapt.”
“Waar is Joas dan?” vraagt ze verbaasd. Lara had hem sinds vanmiddag niet meer gezien.
“Ooh, die is naar de kroeg. Wen er maar aan. Dat doet hij wel vaker. Hoe lang blijf je?”
“Ik heb geen idee. Ik ga zo snel mogelijk een baantje zoeken, en werken. Daarna wil ik een kamertje huren of zo. Naar Nederland gaan, daar heb ik geen zin in.”
“Ja, dat snap ik. Dat zou zo lullig zijn. Je kunt ook een ander au pair adres zoeken, dit keer zonder een oudere jongen,” zegt Els.
“Mwa, daar heb ik nu geen behoefte aan. Ik wil gewoon iets makkelijks.”
“Ga dan dansen in een club. Ik meen het hoor! Het verdient erg lekker!”
Lara kijkt Els verbaast aan. “Doe jij dat dan?”
“Ja. Ga vanavond anders mee met mij.”
“Ja, is goed. Ik heb toch niks te doen. Maar ik ga dus echt niet dansen.”
“Nja, dat snap ik. Ik zal je niet kennis laten maken met mijn baas. Anders pakt hij je er zo uit, en moet je dansen.”
“Oké.”
De achter deur gaat open. Lara kijkt om.
“Hoi Lara.” Zegt Diego tegen haar. Lara kijkt hem strak aan. Ze heeft er dus totaal geen zin in.
“Ik ga een rondje buiten lopen,” zegt ze snel. Ze loopt naar de kapstok, pakt haar jas, en loopt naar buiten.
“Nee Lara! Wacht. Ik moet je iets uitleggen,” zegt Diego tegen Lara.
Lara negeert hem, en loopt stevig door.
“Laar! Als Els je heeft gezegd dat ik je gebruik. Dat is echt niet zo. Zo ben ik niet. Ik voel echt iets voor je!”
Lara draait zich om, en kijkt recht in de ogen van Diego. “Sorry Diego. Hier heb ik geen zin in,” zegt ze twijfelend.
“Lara luister nou eens! Natascha en Sacha, dat waren andere meiden. Die waren schapen, die achter de herder aan gingen zeg maar. Te makkelijk voor me. Zo ben jij niet. Lara, ik hou van je!”
Lara kijkt hem beangstigend aan. “Diego, jongen, zo ben ik inderdaad niet. Ik ga niet een ander humeur opzetten, omdat jij dat wilt.”
“Daar heb je helemaal gelijk in Lara, maar ik wil het je uitleggen. Loop je anders mee naar het bankje om de hoek. Dan kun je daar alles aan mij vragen.” Zonder antwoord te geven loopt ze naar het bankje. Snel gaat ze zitten, en kijkt Diego strak aan.
“Vertel je me nog hoe het zit?” vraagt ze aan hem.
“Ja, oké,” zegt hij. “Een paar jaar geleden kwam Natascha bij ons als au pair. Jules was dus nog vrij klein. Denk nog een baby. Ze was niet echt knap, en begon mij naar haar toe te trekken. Ze zat me te stalken. Daarom besloot ik met haar te zoenen, voor mijn moeders neus, zodat ze weg ging. En dat ging ze ook.”
Lara knikt. “Ga door.”
“Een paar maanden later kwam Sacha. Een erg knap meisje, maar niet mijn type. Echt zo een meisje die met iedereen het bed in duikt. En daar had ik helemaal gelijk in. Ik heb met haar gezoend, per ongeluk, en toen ik niet met haar het bed in wou kruipen, heeft ze tegen mijn moeder gezegd dat ik haar had gezoend. Toen moest ze weg. En ik kreeg straf.”
“Je verdiende loon,” zegt Lara nog steeds nors.
“En toen kwamen Angelique, Brigit, Denise, Shementa, en jij dus. Maar met alleen jou heb ik gezoend. En voor jou heb ik alleen 4 woorden waar ik in geloof.”
“En dat zijn?” vraagt Lara aan hem.
“Ik” even houdt hij op. Daarna gaat hij door. “Hou van jou.”
“Weet je, Diego. Ik heb geen vertrouwen in je op dit moment. Ik denk dat tijd een goede oplossing is. Ik kan niks beloven, maar bewijs het jongen. Bewijs dat je het bent voor me.”
“Lara, doe dat me nu niet aan. Ik heb net tegen je gezegd dat ik van je hou. En nu, nu vertrouw je me niet,” zegt Diego tegen Lara.
“Snap me nou, het is gewoon moeilijk. Ik vind je leuk Diego. Maar vertrouwen hoort er op dit moment niet bij.”
Hij knikt. “Ik begin je te snappen. Ik hou er over op. Je mag zo lang als je wilt in m’n huis slapen als je wilt. Verder wacht ik geduldig af op jou.”
Hij draait zich om en loopt sloom weg.
Na een paar minuten dringt het tot Lara door dat ze met hem heeft gepraat. Ze loopt ook rustig naar het huis toe. Als Lara de achterdeur open doet, ziet ze dat Els aan de keukentafel zit.
“Diego is al weg. Wees maar gerust,” zegt ze als ze Lara ziet.
“Ik denk dat ik hem een beetje heb gekwetst,” zegt ze verlegen.
“Ja, zo iets dacht ik al. Hij is niet vaak stil. En als hij zelfs geen doei zegt, dan is het niet goed.” Het blijft even stil.
“Maar jouw kant snap ik ook wel. Erg goed eigenlijk. Vertrouwen in een jongen hebben is nog wel eens wat.” Vervolgt ze.
Lara glimlacht. “Weet je, het is gewoon moeilijk,” zegt ze tegen Els.
“Goed, nu gaan we een feestje bouwen. Heb je al gegeten?”
Lara schud haar hoofd.
“Nou ik ook niet.. Zullen we een pizza in de oven stoppen? En de helft opeten. Daarna moeten we ons opmaken. En over 2 uur moet ik in de club zijn.”
“Ja, dat is wel prima. Ik ga even douchen. Dat is toch wel goed?”
“Ja prima.” Ondertussen loopt Els naar de diepvries en pakt een pizza er uit.
Lara loopt naar boven. Ze douchet, en doet haar haren in een losse knot. Ook doet ze een trainingsbroek aan, met een shirtje. Snel loopt ze naar beneden.
“De pizza is net klaar, Laar,” zegt Els tegen Lara als ze haar ziet.
Nadat ze gegeten hebben, gaat Lara naar boven.
Na een paar minuten komt ook Els naar boven. “Je weet vast niet wat je moet aantrekken.” Lara schud haar hoofd.
Snel loopt Els naar haar kast. “Nou, jij bent ongeveer even groot en even dun als mij, dus je kan makkelijk iets van mij lenen.” Lara schrikt. Voordat ze kan protesteren, praat Els verder.
“Ja, Lara, wees maar gerust. Ik hou het wel netjes. Niet te bloot dus.” Ondertussen pakt ze uit de la een rokje en een erg leuk blouse. Ze houdt ze voor Lara.
“Doe deze maar aan. Geen hemdje onder de blouse hoor. Dat ziet er weer te netjes uit voor deze club.” Lara loopt naar de kamer van Diego, en doet haar rokje en blouse aan.
Ze laat de onderste knoopjes open, en de bovenste. Je ziet haar bh niet.
Daarna loopt ze naar Els toe. “Wow. Dit ziet er echt te gek uit, kind!” roept ze enthousiast naar Lara.
“Dank je. Om eerlijk te zijn voelt het wel erg bloot aan. Mag ik misschien een spijkerbroek aan. En 1 knoopje meer dicht?”
Snel loopt Els weer naar de kast. Daar haalt ze een leuke skinny spijkerbroek er uit.
“Doe deze maar aan.” Snel doet Lara haar rokje uit, en doet de broek aan. Verder doet ze haar knot goed. Ze loopt naar de spiegel doet snel wat mascara en oogpotlood op. Verder doet ze wat lipgloss op.
“Ik ben klaar. Ben jij ook klaar?” zegt Els tegen Lara.
“Ja, kom we gaan naar de club waar jij werkt,” zegt ze tegen haar. Lara trekt haar mee naar beneden, en doet haar jas aan.
Ze lopen naar de auto van Els, en stappen in. Na een kwartiertje rijden komen ze aan bij de club. De club heet “Rastaa”.
Lara doet de deur open, en loopt de club binnen.
“Mag ik je entree geld ontvangen?” vraagt een beveiliger aan Lara.
Shit, denkt Lara. Ze is vergeten geld mee te nemen.
“Roderick, dat hoeft niet. Ze hoort bij mij,” zegt els tegen de beveiliger.
“Ooh dan is het goed, Els! Veel plezier schat!” zegt hij tegen Lara.
“Dankje wel,” zegt Lara terug. Ze lopen door naar de jassen.
“Je kunt ook je jas achter neer leggen. Bij mij. Dat kost geen geld.” Zegt Els.
“Ja, dat vind ik een goed idee van je.”
Ze lopen naar achter. Lara ziet allemaal meisjes in badjassen. Ze heeft nu al door dat dit niks voor haar is.
“Wie is dat?” vraagt een norse stem achter haar. Lara schrikt. Ze ziet dat Els omdraait, en glimlacht.
“Hé Pablo. Dit is een vriendin van me. Ze vroeg zich af hoe ik hier werkte. En heel misschien wilt ze dit ook werk ook wel doen.”
Lara knikt aarzelend. Ondertussen denkt ze van niet.
“Oh, oké, dan is het goed.” Hij went zich naar Lara toe.
“Je mag gerust een gratis drankje drinken. Verder als je interesse hebt is dit mijn kaartje.”
“Dank u wel meneer,” zegt Lara.
Els loopt weg, en zwaait naar Lara. Lara draait zich om en gaat naar de tent zelf toe. Ze loopt de trap af, en ziet erg veel mensen dansen op de dansvloer.
Het ziet er leuk uit, veel discolichten, de vloer gaf licht, een podium en verder is er een leuke bar.
Ze loopt naar de bar, en gaat zitten op een barkruk. Een leuke barjongen komt naar haar toe.
“Wil je wat drinken?” vraagt hij. Ze knikt.
“Ja, van Pablo mocht ik een drankje. Ik ben een vriendin van Els,” zegt ze in het Frans tegen hem.
Hij knikt. “Wat wil je?” zegt hij tegen haar terwijl hij haar aankijkt.
Ze ziet dat hij erg mooie blauwe ogen heeft. Verder heeft hij zwart haar. Het kapsel zit als een surfmodel, verder heeft hij een leuke muts op.
“Een Safari Jus, denk ik,” zegt ze.
“Weet je het zeker?” vraagt hij grinnikend.
“Ja, ik heb het besluit genomen,” zegt ze terug.
Hij pakt een glas, en doet daar wat safari in, ondertussen steekt hij zijn duim omhoog. Ze grinnikt.
Als hij een paar minuten later haar de beker geeft, lacht hij naar haar.
“Beloof je me dat we vanavond nog even met elkaar gaan dansen?” vraagt hij. Lara bloost.
“Ja, dat is wel goed. Als jij mij vind, ben ik er!” zegt ze tegen hem. Ze gaat van de barkruk, en loopt de menigte in. Ondertussen ziet ze dat er op het podium als mensen dansen. Ze ziet ook Els dansen. Ze heeft een kort rokje met een legging aan. Verder heeft ze en topje aan. Lara vindt dat het niet eens heel erg bloot is.
Ze loopt naar haar toe, en zwaait naar haar. Els ziet het, en zwaait enthousiast terug. Ze loopt al dansend naar Lara toe. Ze gaat het podium af, en duwt Lara naar de dansvloer. Lara danst met Els mee.
“Je kunt best goed dansen Lara!” zegt ze hard tegen haar.
“Dank je wel! Ik zal maar niks over jou zeggen. Vergeleken met jou lijk ik wel een wasbeer die niet kan dansen.” Els grinnikt.
Ze dansen het nummer uit. Vervolgens draait de deejay een liedje Booty Luv. Els gaat direct los op dit nummer.
“Ik hou van dit nummer!” roept ze enthousiast.
Lara lacht. “ja vriend, dit is zeker lekkere muziek,” roept ze tegen Els. Daarna gaat ze ook los.
“Ik heb je gevonden.” Hoort Lara achter haar. Ze draait zich om.
“Ha, daar hebben we de barman!” roept ze enthousiast als ze zich om heeft gedraaid. Hij grinnikt. “Dat klopt, en weetje, ik heb je gevonden.” Grijnst hij door.
“Ja, dat zie ik inderdaad,” zegt ze en ze begint met dansen. Hij danst met haar mee. Na een poosje, zitten ze helemaal te swingen.
“Je kunt echt goed dansen!” roept Lara enthousiast.
“Ja, vind je? Ik heb op dansen gezeten. Dus vandaar, denk ik,” zegt hij tegen Lara. Ze ziet dat hij een beetje onzeker is daar over.
“Nou, je danst erg goed.”
“Volgens mij dans jij ook erg goed. Je kunt zo dansen hier op het toneel.”
“Dat is helemaal niks voor mij. Ik wil niet zo bloot dansen,” zegt Lara twijfelend.
“Nou, je kunt gewoon een avond mee dansen. En weet je wat het leukste is, je ziet mij dan ook erg vaak.”
Lara lacht. “Dat is natuurlijk wel heel belangrijk,” zegt ze sarcastisch.
“Ja, dat is het ook. Doe gewoon één avondje. Ik beslis niet mee met je keuze.”
Het aanbod klinkt wel heel aantrekkelijk. Je verdient met normaal dansen, niet in lingerie, erg goed. En daarbij is het ook één van de hobby’s van Lara.
“Nou, wat wordt het? Ik kan je dan naar de baas brengen,” roept Sam enthousiast uit.
“Dat is wel vrij direct. Ik weet nog niet. Het lijkt me wel erg leuk.”
“Loop dan gewoon een avondje mee. Dat zei ik net zelf al tegen je.”
“Nou, vooruit. Ik wordt dan toch wel betaald toch?” vraagt Lara aarzelend.
“Ja, ik denk het wel. Maar dat moet je maar aan Pablo vragen.”
“Oké. Dat doe ik wel op het eind van de avond. Hij is nu vast nog erg druk.”
Hij grinnikt. “Ik vind het best. Als je maar een collega van mij wordt, ook al is het maar één dag.”
Lara lacht. “Dat wil je wel erg graag. Of heb ik dat nu mis?”
“Ja, ik heb niet zulke leuke collega’s. En als jij er bent, dan zijn er veel leukere collega”s.”
“Nou, fantastisch. Ik voel me erg vereerd.” Lacht Lara.
“Ja, zoiets vermoede ik al. Ik zag je namelijk al glimlachen.” Hij grinnikt.
Ze merkt aan hem dat hij erg spontaan is. Verder is hij erg vlot, maar wel romantisch.
Ze kijkt om zich heen. Opeens ziet ze Lucas, Maarten, Noa en Saar dansen.
“Wacht even. Ik zie wat bekenden,” roept ze tegen Sam.
“Ja, ik wacht op je. Als je belooft dat je nog wel even met me gaat dansen.”
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Nee, nee, nee, Lara blijf nou alsjeblieft uit dat wereldje.
Anyway, het is het meisje dat, niet het meisje die. En verder net zo dun (liefst slank, eigenlijk) als ik. Niet als mij, a.u.b. (Alle taalliefhebbers zijn daar nogal allergisch voor, begrijp je...)
Voor de rest nog lekker bezig! Diego moet het nog wel een beetje leren, hè?
Anyway, het is het meisje dat, niet het meisje die. En verder net zo dun (liefst slank, eigenlijk) als ik. Niet als mij, a.u.b. (Alle taalliefhebbers zijn daar nogal allergisch voor, begrijp je...)
Voor de rest nog lekker bezig! Diego moet het nog wel een beetje leren, hè?
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Wie leest dit verhaal allemaal nog meer? Ik heb namelijk geen zin om het verhaal te posten als er maar één iemand commetaar geeft (goed commetaar, dat wel:P)
Veeel plezier met lezen!
Lara loopt naar de 4 vrienden toe. “Wat doen jullie hier nou?” vraagt ze verbaasd.
“Hé Lara! We dachten, laten we maar eens naar deze club gaan. Ben je nog niet naar Nederland?” vraagt Maarten verbaasd aan haar.
“Nee, daar heb ik geen zin in. Ik ga hier werken. Misschien als danseres.”
“Jeetje, wat leuk!” zegt Noa.
“Hoe bevalt het bij het pension?” vraagt Lara aan de vier vrienden.
“Nadine is vrij nors, volgens mij vind ze het stom dat je weg bent. Verder heb ik Diego nog niet gezien. En nou, verder is Jules niet te houden. Hij vond je serieus te gek,” zegt Noa.
“Aah, wat schattig. Ja ik vind het wel jammer dat ik daar weg ben. Ze waren zo relaxt. Totdat ze merkten dat Diego wel erg leuk was.”
“Waar slaap je nu dan?” vraagt Saar.
“Nou, ik slaap nu bij Diego in het huis. Ik moet even een paar weken werken, en dan kan ik een huisje huren. Ik wil niet terug naar Nederland dus.”
“Ja, dat snap ik wel. Ik weet trouwens dat mijn tante een appartementje heeft te huur in deze stad. Wij mochten daar ook gaan slapen, maar die meisjes daar, wouden een zwembad,” zegt Lucas wijzend naar de meisjes.
“Ooh, dat is natuurlijk een heel belangrijk detail.” Grinnikt Lara.
“Ja, maar ik weet wel dat het appartementje niet heel erg duur is om te huren,” vervolgt Lucas.
“Kun je het adres naar me smsen?”
“Ja, natuurlijk. Wat is je nummer?” vraagt hij.
Lara geeft hem haar mobiel, en hij toetst het nummer in. Daarna doen ze het andersom.
Daarna hebben ze de nummers aan elkaar gegeven.
“Ik zal het tegen mijn tante zeggen,” zegt Lucas dan.
“Te gek dat je dat voor me doet. Ik ga weer even door lopen, kijken of dit een nieuwe job voor me kan worden.”
“Ooh, als jij hier gaat werken, worden wij hier deze vakantie vaste stam gasten,” roept Saar enthousiast.
Lara lacht. “Denk maar niet dat je gratis drankjes krijgt hoor,” antwoord ze.
Ergens links naast het podium ziet Lara Pablo. Ze loopt er naar toe.
“Pablo, kan ik je even spreken?” zegt ze als ze naar hem toe is gelopen.
“Ja, natuurlijk. Zullen we anders even naar mijn kantoor gaan?” Hij kijkt Lara vragend aan.
“Ja, ik vind het prima.”
Ze lopen naar achteren. Daar is een halletje naar een kamer. Dat zou wel zijn kantoor zijn denkt ze.
“Dit is de kleedkamer van de meiden,” zegt hij, alsof hij weet wat ze denkt.
“Leuk. Ziet er erg gezellig uit vind ik,” roept ze enthousiast uit.
“Ja, dat moet ook. De meisjes moeten we op gemak zijn hier. Nou kom verder. Dit is mijn kantoor.” Hij wijst naar een deur. Ondertussen loopt hij er naar toe.
Lara volgt hem. En ook zijn kantoor ziet er niet lelijk uit. Hij heeft een relaxte bank links in de hoek gezet. Verder staat er een plasma tv. Op zijn bureau staat een super conische computer.
“Ziet er goed uit, Pablo,” zegt Lara goedkeurend.
“Dankje wel. Leuk dat je het zegt. Ga zitten.” Hij wijst naar een stoel tegenover het bureau. Lara loopt er naar toe en gaat er zitten.
“Oké. We gaan een sollicitatiegesprek doen?” vraagt hij. Lara knikt.
“Waarom wil je hier solliciteren?”
“Omdat ik net vandaag mijn oude baantje niet meer heb. Ik was au-pair. Maar toen besloot ik met de zoon van de baas te zoenen,” verteld Lara.
“Nou je boft. Ik heb alleen 2 katten thuis. Verder heb ik geen kinderen. Dus deze fout kun je niet nog een keer krijgen.”
Lara lacht. “Nou, dan is het baantje perfect voor mij.”
Het gesprek valt even stil. “We hebben eigenlijk geen dansers meer nodig.”
Lara kijkt op. “Meen je dat?” vraagt ze.
“Ja, we hebben wel een ander baantje voor je.”
“Schoonmaken?” vraagt ze geschrokken.
“Nee, daar ben je te slim voor. Als je wilt mag je aan de bar werken. Op elke zaterdagavond, en elke maandag, en donderdag. Het verdient goed.”
“Dat meen je niet! Dat lijkt me echt mega vet!” roept ze enthousiast uit.
“Ja, dankzij je vrienden ben je aan dit baantje gekomen,” zegt hij.
“Welke vrienden bedoelt u?”
“Els en Sam.” Serieus, ze mag de Pablo nu al, en ook Sam en Els zijn erg aardig.
“Wat is mijn bruto uurloon?”
“Dat is natuurlijk erg belangrijk. De belangrijkste vraag voordat je een baan krijgt. Nou, je uurloon is 25 euro. Als je danseres bent iets minder, want je hoeft niet op te ruimen. Dus daar kom je op 22,50. Je kunt dus ook invallen voor danseressen die ziek zijn. Vandaar dat ik dit uurloon er ook bij zeg.”
“Dat vind ik een mooi bedrag. Moet ik verder nog iets aan?”
“Nee, je mag het zelf bepalen. Wel moet je er netjes verzorgt uit zien. En daar bedoel ik mee, kleren aan doen die je zou aan doen als je uit gaat. Verder krijg je een speldje zodat je laat zien dat je hier werkt. Die wordt morgen voor je gemaakt. Je kunt direct maandag beginnen.”
“Dat is prima, dank je wel voor alles.”
“Graag gedaan, schat. Kom, als ik jou was zou ik nu maar naar huis gaan. Je moet goed uitgerust zijn voordat je kan gaan werken.”
Lara doet de deur zachtjes open. Ze heeft best wel honger, en daarom besluit ze om eerst nog even iets te eten. Voorzichtig sluipt ze naar de keuken. Opeens schrikt ze.
“Wat doe jij zo laat nog op?” hoort ze een stem uit het duister vragen. Lara houdt haar mond. Ze wil eerst aan het donker wennen. Na een poosje begint ze te praten.
“O, hoi. Ik wou je niet storen.” Ze loopt naar de keukentafel, en gaat er zitten. Diego, de jongen in het duister, zit ook aan de keukentafel.
“Nee, maakt niet uit, ik ga toch zo weer weg. Waar ben je heen geweest?”
“Met Els naar de club van haar. En ik heb weer werk,” zegt ze trots.
“Ja, iedereen zou je willen hebben. Logisch. Je bent zo een leuke meid.”
Man, o, man. Wat moet ik hier mee? denkt Lara.
“Diego. Je kunt me zo niet inpalmen. Ik ben geen barbiepop die met iedereen het bed in duikt. Geef me verdomme toch eens die tijd!”
Ze staat op en loopt naar het keukenkastje, daar pakt ze een beker, en doet er water in.
Rustig loopt ze weer naar de tafel, en gaat er op zitten. Ze laat zich niet weg jagen door Diego.
“Sorry, Lara. Zo bedoelde ik het niet. Ik laat me meeslepen met mijn gedachten en mijn gevoelens. Ik hoor hier ook niet te zijn. Maar het lukt me verdomme niet, Lara! Ik… Ik hou van je. Maar bij jou is het niet wederzijds, en dan lukt het niet.Dat weet jij net zo goed als mij.” Hij staat op, en pakt zijn jas die aan de stoelleuning hangt.
“Sorry, ik kan dit niet.” Zegt hij. Hij loopt weg, doet de achterdeur open, en gooit hem met een klap dicht.
Lara loopt niet achter Diego aan. Ze wordt een beetje gek van hem. Het lijkt net alsof hij haar stalt. Rustig loopt ze naar boven, en gaat slapen in haar bed.
Ze doet de keukendeur open. Els zit al aan tafel. “Ik hoorde van Pablo dat je een baantje hebt! Aan de bar nog wel!” klinkt ze enthousiast.
“Hé Els. Goed geslapen?” vraagt Lara geeuwend aan haar.
“Ja, heerlijk. Weet je, ik zou dus echt barkeepster willen zijn. Je boft!”
“Allemaal dankzij jou en Sam.”
“Ja, Sam… Die had het nog over je. Hij vind het leuk dat je een collega bent van hem.”
“Hij is wel aardig, ja.” zegt Lara. Ondertussen loopt ze naar de aanrecht, en pakt een bord. Ze pakt een stuk stokbrood, en begint er van te eten.
“Ja, dat klinkt erg enthousiast. Wat heb je, Lara? Je doet een beetje nors.”
“Agh, Diego was er gisteravond weer. Hij zit me bijna te stalken. En dan woon ik ook nog in zijn huis! Ik bedoel daardoor ziet hij mij nog meer.”
“Ja, misschien moet je nog duidelijker tegen hem zijn. Dat je gewoon met rust wilt gelaten worden. En dat je dan echt kan nadenken.”
“Het klinkt misschien lullig, maar hij heeft al zoveel gedaan bij mij. Ik weet niet of ik dan nog wel iets met hem wilt. Ja, leuk vind ik hem wel. Tuurlijk. Maar toch, hij heeft iets in zich, wat ik niet kan omschrijven.”
Els lacht. “Ja, het is wel een leuke jongen. Maar ik weet wat je bedoelt. Hij doet soms erg afhankelijk als hij iets heeft gedaan.”
“Wat, hebben jullie het nu over mij?” hoort Lara iemand geeuwend zeggen.
“Nee, Frank, we hebben het niet over jou,” zegt Els tegen Frank.
Frank kijkt me vragend aan. “Uh? Wat doet dit meisje hier in haar pyjama?”
“Oh, ja, jou had ik nog niet gezien. Maar ik slaap nu een paar weken op de kamer van Diego,” zegt Lara snel tegen Frank. “Joas had het al over je. Nu moet ik alleen Lilia nog zien,” vervolgt ze
“Ooh, Lilia, die is vast bij haar vriend. We hebben haar al meer dan een week niet gezien. Dus zorgen hoeven we ons niet te maken,” grinnikt Frank naar de twee dames.
“Ja, ze had verkering met zo een jongen, geen idee hoe hij heet. Maar daar is ze dus tot over haar oren verliefd op. Nou, nu is ze dus bij hem in getrokken.” Vervolgt Els het verhaal.
Lara lacht. “Dus als ze haar huur opzegt betekend dat er een kamer vrij is?”
“Dikke kans van wel, maar ze is nogal…” even stopt Frank met praten. “…Ze is nogal snel op een jongen uitgekeken. Dus vandaar dat ze nog niet stopt met de huur.”
“Oké. Nee, ik ben van plan om eerst goed te werken, en daarna ga ik een appartementje voor mezelf kopen.”
“Ja, ik had Joas al gesproken. Het is wel lief dat Diego je even een kamer laat lenen. Maar gunstig is het inderdaad niet. Els, heb jij toevallig vandaag wel chocolade croissantjes gekocht?”
“Heeft meneer al gekeken in de kast?” vraagt Els spottend aan hem.
“Nee, dat heeft hij nog niet.” Grinnikt Frank. Hij loopt naar de kast en ziet dat de croissantjes er nu wel liggen.
“Meestal vergeet Els om dit soort croissantjes te kopen,” zegt hij als hij opkijkt naar Lara.
Lara lacht. “En waarom koop je ze dan zelf niet?”
“Ik wist gewoon dat die vraag zou komen. Nou, ik zal het je eens rustig vertellen.” Lacht Frank naar haar.
Lara kijkt hem vragend aan. “Ja, kijk, Els doet de boodschappen hier. En ik heb een zware studie, en kan die boodschappen er niet bij hebben.”
“Ja, zeg maar gerust dat hij gewoon zware nachten heeft.” Vervolgt Els op zijn antwoord.
“Els! Ik ben jong, ik mag leven, en ik leer zelfs ook nog.”
“Studie in Biologie zeker?”
Lara schiet in de lach. “Ik ga douchen. Succes met het boodschappen doen Frank!”
“Dank je schat!”
Lara zit op de bank. Ze heeft gedoucht. Ze heeft vandaag een spijkerrokje, een legging, een shirtje en beenwarmers aan.
Opeens gaat de telefoon van haar. Ze ziet dat het Lars is.
“Zusje! Bevalt het nog met die kleuter?”
“Hee Lars.” Het is 12 uur. Meestal licht haar broer nog in bed rond deze tijd als het zondag is.
“Lig je niet te slapen?” vraagt ze spottend.
“Nee, ik moest van mam jou maar weer eens bellen. Ik vraag me af waarom ze dat niet zelf doet.”
“Omdat ik jou veel meer vertel, dan tegen mama.”
“Oh, is ook waar ook. Maar kom dan maar op met de verhalen over Frankrijk.”
“Ja, het is hier geweldig. Echt, ik had het niet beter kunnen voorstellen. Hoe bevalt de verkering?”
“Alweer uit. Ze ging vreemd. Vraag er maar niet meer over, want ik voel me er zwaar kut over.”
“Spijtig voor je. Ik ben ontslagen.” Voordat Lara het beseft verteld ze hem de waarheid. Ze kan gewoon niet tegen Lars liegen. Nadat Lars het verhaal heeft gehoord snapt hij het beter.
“Ik zal niks tegen papa en mama zeggen. Als je geld nodig hebt voor een appartementje dan kom je maar naar mij. Maar misschien is het dan toch beter om pap en mam de situatie te vertellen.”
“Ja, dat leek me ook. Kom je mij eens opzoeken?”
“Nou, ik heb het druk met de studie. Roos en Sanne wouden je wel opzoeken. Dus misschien moet je ook vertellen aan hun hoe het nu met je is.”
“Ja, ze moeten me maar eens bellen. En anders bel ik hun wel.”
“Prima, nou succes met die bijbaan van je! Ik zal voor je duimen, want het shaken van drankjes is een moeilijke zaak.”
“Nou, daar heb ik wel andere collega”s voor hoor. Maar toch bedankt! Doei Spinaziesausje!”
“Ja, dat soort woordjes begin ik wel te missen hoor, Lara! Daag Kattensnuitje!”
Veeel plezier met lezen!
Lara loopt naar de 4 vrienden toe. “Wat doen jullie hier nou?” vraagt ze verbaasd.
“Hé Lara! We dachten, laten we maar eens naar deze club gaan. Ben je nog niet naar Nederland?” vraagt Maarten verbaasd aan haar.
“Nee, daar heb ik geen zin in. Ik ga hier werken. Misschien als danseres.”
“Jeetje, wat leuk!” zegt Noa.
“Hoe bevalt het bij het pension?” vraagt Lara aan de vier vrienden.
“Nadine is vrij nors, volgens mij vind ze het stom dat je weg bent. Verder heb ik Diego nog niet gezien. En nou, verder is Jules niet te houden. Hij vond je serieus te gek,” zegt Noa.
“Aah, wat schattig. Ja ik vind het wel jammer dat ik daar weg ben. Ze waren zo relaxt. Totdat ze merkten dat Diego wel erg leuk was.”
“Waar slaap je nu dan?” vraagt Saar.
“Nou, ik slaap nu bij Diego in het huis. Ik moet even een paar weken werken, en dan kan ik een huisje huren. Ik wil niet terug naar Nederland dus.”
“Ja, dat snap ik wel. Ik weet trouwens dat mijn tante een appartementje heeft te huur in deze stad. Wij mochten daar ook gaan slapen, maar die meisjes daar, wouden een zwembad,” zegt Lucas wijzend naar de meisjes.
“Ooh, dat is natuurlijk een heel belangrijk detail.” Grinnikt Lara.
“Ja, maar ik weet wel dat het appartementje niet heel erg duur is om te huren,” vervolgt Lucas.
“Kun je het adres naar me smsen?”
“Ja, natuurlijk. Wat is je nummer?” vraagt hij.
Lara geeft hem haar mobiel, en hij toetst het nummer in. Daarna doen ze het andersom.
Daarna hebben ze de nummers aan elkaar gegeven.
“Ik zal het tegen mijn tante zeggen,” zegt Lucas dan.
“Te gek dat je dat voor me doet. Ik ga weer even door lopen, kijken of dit een nieuwe job voor me kan worden.”
“Ooh, als jij hier gaat werken, worden wij hier deze vakantie vaste stam gasten,” roept Saar enthousiast.
Lara lacht. “Denk maar niet dat je gratis drankjes krijgt hoor,” antwoord ze.
Ergens links naast het podium ziet Lara Pablo. Ze loopt er naar toe.
“Pablo, kan ik je even spreken?” zegt ze als ze naar hem toe is gelopen.
“Ja, natuurlijk. Zullen we anders even naar mijn kantoor gaan?” Hij kijkt Lara vragend aan.
“Ja, ik vind het prima.”
Ze lopen naar achteren. Daar is een halletje naar een kamer. Dat zou wel zijn kantoor zijn denkt ze.
“Dit is de kleedkamer van de meiden,” zegt hij, alsof hij weet wat ze denkt.
“Leuk. Ziet er erg gezellig uit vind ik,” roept ze enthousiast uit.
“Ja, dat moet ook. De meisjes moeten we op gemak zijn hier. Nou kom verder. Dit is mijn kantoor.” Hij wijst naar een deur. Ondertussen loopt hij er naar toe.
Lara volgt hem. En ook zijn kantoor ziet er niet lelijk uit. Hij heeft een relaxte bank links in de hoek gezet. Verder staat er een plasma tv. Op zijn bureau staat een super conische computer.
“Ziet er goed uit, Pablo,” zegt Lara goedkeurend.
“Dankje wel. Leuk dat je het zegt. Ga zitten.” Hij wijst naar een stoel tegenover het bureau. Lara loopt er naar toe en gaat er zitten.
“Oké. We gaan een sollicitatiegesprek doen?” vraagt hij. Lara knikt.
“Waarom wil je hier solliciteren?”
“Omdat ik net vandaag mijn oude baantje niet meer heb. Ik was au-pair. Maar toen besloot ik met de zoon van de baas te zoenen,” verteld Lara.
“Nou je boft. Ik heb alleen 2 katten thuis. Verder heb ik geen kinderen. Dus deze fout kun je niet nog een keer krijgen.”
Lara lacht. “Nou, dan is het baantje perfect voor mij.”
Het gesprek valt even stil. “We hebben eigenlijk geen dansers meer nodig.”
Lara kijkt op. “Meen je dat?” vraagt ze.
“Ja, we hebben wel een ander baantje voor je.”
“Schoonmaken?” vraagt ze geschrokken.
“Nee, daar ben je te slim voor. Als je wilt mag je aan de bar werken. Op elke zaterdagavond, en elke maandag, en donderdag. Het verdient goed.”
“Dat meen je niet! Dat lijkt me echt mega vet!” roept ze enthousiast uit.
“Ja, dankzij je vrienden ben je aan dit baantje gekomen,” zegt hij.
“Welke vrienden bedoelt u?”
“Els en Sam.” Serieus, ze mag de Pablo nu al, en ook Sam en Els zijn erg aardig.
“Wat is mijn bruto uurloon?”
“Dat is natuurlijk erg belangrijk. De belangrijkste vraag voordat je een baan krijgt. Nou, je uurloon is 25 euro. Als je danseres bent iets minder, want je hoeft niet op te ruimen. Dus daar kom je op 22,50. Je kunt dus ook invallen voor danseressen die ziek zijn. Vandaar dat ik dit uurloon er ook bij zeg.”
“Dat vind ik een mooi bedrag. Moet ik verder nog iets aan?”
“Nee, je mag het zelf bepalen. Wel moet je er netjes verzorgt uit zien. En daar bedoel ik mee, kleren aan doen die je zou aan doen als je uit gaat. Verder krijg je een speldje zodat je laat zien dat je hier werkt. Die wordt morgen voor je gemaakt. Je kunt direct maandag beginnen.”
“Dat is prima, dank je wel voor alles.”
“Graag gedaan, schat. Kom, als ik jou was zou ik nu maar naar huis gaan. Je moet goed uitgerust zijn voordat je kan gaan werken.”
Lara doet de deur zachtjes open. Ze heeft best wel honger, en daarom besluit ze om eerst nog even iets te eten. Voorzichtig sluipt ze naar de keuken. Opeens schrikt ze.
“Wat doe jij zo laat nog op?” hoort ze een stem uit het duister vragen. Lara houdt haar mond. Ze wil eerst aan het donker wennen. Na een poosje begint ze te praten.
“O, hoi. Ik wou je niet storen.” Ze loopt naar de keukentafel, en gaat er zitten. Diego, de jongen in het duister, zit ook aan de keukentafel.
“Nee, maakt niet uit, ik ga toch zo weer weg. Waar ben je heen geweest?”
“Met Els naar de club van haar. En ik heb weer werk,” zegt ze trots.
“Ja, iedereen zou je willen hebben. Logisch. Je bent zo een leuke meid.”
Man, o, man. Wat moet ik hier mee? denkt Lara.
“Diego. Je kunt me zo niet inpalmen. Ik ben geen barbiepop die met iedereen het bed in duikt. Geef me verdomme toch eens die tijd!”
Ze staat op en loopt naar het keukenkastje, daar pakt ze een beker, en doet er water in.
Rustig loopt ze weer naar de tafel, en gaat er op zitten. Ze laat zich niet weg jagen door Diego.
“Sorry, Lara. Zo bedoelde ik het niet. Ik laat me meeslepen met mijn gedachten en mijn gevoelens. Ik hoor hier ook niet te zijn. Maar het lukt me verdomme niet, Lara! Ik… Ik hou van je. Maar bij jou is het niet wederzijds, en dan lukt het niet.Dat weet jij net zo goed als mij.” Hij staat op, en pakt zijn jas die aan de stoelleuning hangt.
“Sorry, ik kan dit niet.” Zegt hij. Hij loopt weg, doet de achterdeur open, en gooit hem met een klap dicht.
Lara loopt niet achter Diego aan. Ze wordt een beetje gek van hem. Het lijkt net alsof hij haar stalt. Rustig loopt ze naar boven, en gaat slapen in haar bed.
Ze doet de keukendeur open. Els zit al aan tafel. “Ik hoorde van Pablo dat je een baantje hebt! Aan de bar nog wel!” klinkt ze enthousiast.
“Hé Els. Goed geslapen?” vraagt Lara geeuwend aan haar.
“Ja, heerlijk. Weet je, ik zou dus echt barkeepster willen zijn. Je boft!”
“Allemaal dankzij jou en Sam.”
“Ja, Sam… Die had het nog over je. Hij vind het leuk dat je een collega bent van hem.”
“Hij is wel aardig, ja.” zegt Lara. Ondertussen loopt ze naar de aanrecht, en pakt een bord. Ze pakt een stuk stokbrood, en begint er van te eten.
“Ja, dat klinkt erg enthousiast. Wat heb je, Lara? Je doet een beetje nors.”
“Agh, Diego was er gisteravond weer. Hij zit me bijna te stalken. En dan woon ik ook nog in zijn huis! Ik bedoel daardoor ziet hij mij nog meer.”
“Ja, misschien moet je nog duidelijker tegen hem zijn. Dat je gewoon met rust wilt gelaten worden. En dat je dan echt kan nadenken.”
“Het klinkt misschien lullig, maar hij heeft al zoveel gedaan bij mij. Ik weet niet of ik dan nog wel iets met hem wilt. Ja, leuk vind ik hem wel. Tuurlijk. Maar toch, hij heeft iets in zich, wat ik niet kan omschrijven.”
Els lacht. “Ja, het is wel een leuke jongen. Maar ik weet wat je bedoelt. Hij doet soms erg afhankelijk als hij iets heeft gedaan.”
“Wat, hebben jullie het nu over mij?” hoort Lara iemand geeuwend zeggen.
“Nee, Frank, we hebben het niet over jou,” zegt Els tegen Frank.
Frank kijkt me vragend aan. “Uh? Wat doet dit meisje hier in haar pyjama?”
“Oh, ja, jou had ik nog niet gezien. Maar ik slaap nu een paar weken op de kamer van Diego,” zegt Lara snel tegen Frank. “Joas had het al over je. Nu moet ik alleen Lilia nog zien,” vervolgt ze
“Ooh, Lilia, die is vast bij haar vriend. We hebben haar al meer dan een week niet gezien. Dus zorgen hoeven we ons niet te maken,” grinnikt Frank naar de twee dames.
“Ja, ze had verkering met zo een jongen, geen idee hoe hij heet. Maar daar is ze dus tot over haar oren verliefd op. Nou, nu is ze dus bij hem in getrokken.” Vervolgt Els het verhaal.
Lara lacht. “Dus als ze haar huur opzegt betekend dat er een kamer vrij is?”
“Dikke kans van wel, maar ze is nogal…” even stopt Frank met praten. “…Ze is nogal snel op een jongen uitgekeken. Dus vandaar dat ze nog niet stopt met de huur.”
“Oké. Nee, ik ben van plan om eerst goed te werken, en daarna ga ik een appartementje voor mezelf kopen.”
“Ja, ik had Joas al gesproken. Het is wel lief dat Diego je even een kamer laat lenen. Maar gunstig is het inderdaad niet. Els, heb jij toevallig vandaag wel chocolade croissantjes gekocht?”
“Heeft meneer al gekeken in de kast?” vraagt Els spottend aan hem.
“Nee, dat heeft hij nog niet.” Grinnikt Frank. Hij loopt naar de kast en ziet dat de croissantjes er nu wel liggen.
“Meestal vergeet Els om dit soort croissantjes te kopen,” zegt hij als hij opkijkt naar Lara.
Lara lacht. “En waarom koop je ze dan zelf niet?”
“Ik wist gewoon dat die vraag zou komen. Nou, ik zal het je eens rustig vertellen.” Lacht Frank naar haar.
Lara kijkt hem vragend aan. “Ja, kijk, Els doet de boodschappen hier. En ik heb een zware studie, en kan die boodschappen er niet bij hebben.”
“Ja, zeg maar gerust dat hij gewoon zware nachten heeft.” Vervolgt Els op zijn antwoord.
“Els! Ik ben jong, ik mag leven, en ik leer zelfs ook nog.”
“Studie in Biologie zeker?”
Lara schiet in de lach. “Ik ga douchen. Succes met het boodschappen doen Frank!”
“Dank je schat!”
Lara zit op de bank. Ze heeft gedoucht. Ze heeft vandaag een spijkerrokje, een legging, een shirtje en beenwarmers aan.
Opeens gaat de telefoon van haar. Ze ziet dat het Lars is.
“Zusje! Bevalt het nog met die kleuter?”
“Hee Lars.” Het is 12 uur. Meestal licht haar broer nog in bed rond deze tijd als het zondag is.
“Lig je niet te slapen?” vraagt ze spottend.
“Nee, ik moest van mam jou maar weer eens bellen. Ik vraag me af waarom ze dat niet zelf doet.”
“Omdat ik jou veel meer vertel, dan tegen mama.”
“Oh, is ook waar ook. Maar kom dan maar op met de verhalen over Frankrijk.”
“Ja, het is hier geweldig. Echt, ik had het niet beter kunnen voorstellen. Hoe bevalt de verkering?”
“Alweer uit. Ze ging vreemd. Vraag er maar niet meer over, want ik voel me er zwaar kut over.”
“Spijtig voor je. Ik ben ontslagen.” Voordat Lara het beseft verteld ze hem de waarheid. Ze kan gewoon niet tegen Lars liegen. Nadat Lars het verhaal heeft gehoord snapt hij het beter.
“Ik zal niks tegen papa en mama zeggen. Als je geld nodig hebt voor een appartementje dan kom je maar naar mij. Maar misschien is het dan toch beter om pap en mam de situatie te vertellen.”
“Ja, dat leek me ook. Kom je mij eens opzoeken?”
“Nou, ik heb het druk met de studie. Roos en Sanne wouden je wel opzoeken. Dus misschien moet je ook vertellen aan hun hoe het nu met je is.”
“Ja, ze moeten me maar eens bellen. En anders bel ik hun wel.”
“Prima, nou succes met die bijbaan van je! Ik zal voor je duimen, want het shaken van drankjes is een moeilijke zaak.”
“Nou, daar heb ik wel andere collega”s voor hoor. Maar toch bedankt! Doei Spinaziesausje!”
“Ja, dat soort woordjes begin ik wel te missen hoor, Lara! Daag Kattensnuitje!”
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ten eerste, wouden zijn bossen. Ik wilde/wou (wilde is het mooist) en wij wilden. Op dit soort momenten heb je ook niks aan een spelling 's jekker.
Ten tweede, deze zin: Dat weet je net zo goed als mij... het weet? Nee, dat weet je net zo goed als ik het weet. Je kunt controleren of het klopt, zie je?
Voor de rest, goed bezig! Arme Diego... Hij moet het toch anders aan gaan pakken.
Wat misschien nog leuk is, hier en daar wat Franse woordjes en zinnetjes erdoorheen mixen. Van die kleine dingetjes waarvan iedereen weet wat het betekent ook al ben je nog zo slecht in Frans. Je gebruikt bijvoorbeeld vaak het woord 'schat', en dat klopt, want Fransen zeggen dat wat sneller. Het betekent ook minder. Het Franse woord is 'chéri'. Mon chéri als het over een jongen gaat en ma chérie als het over een meisje gaat. Simpel. Van die kleine dingetjes. Verdomd is 'Merde!' maar dat moet je maar net weten.
In ieder geval, dat soort kleine dingetjes, idee?
Ik hoop echt dat in niet je enige lezer ben!
Ten tweede, deze zin: Dat weet je net zo goed als mij... het weet? Nee, dat weet je net zo goed als ik het weet. Je kunt controleren of het klopt, zie je?
Voor de rest, goed bezig! Arme Diego... Hij moet het toch anders aan gaan pakken.
Wat misschien nog leuk is, hier en daar wat Franse woordjes en zinnetjes erdoorheen mixen. Van die kleine dingetjes waarvan iedereen weet wat het betekent ook al ben je nog zo slecht in Frans. Je gebruikt bijvoorbeeld vaak het woord 'schat', en dat klopt, want Fransen zeggen dat wat sneller. Het betekent ook minder. Het Franse woord is 'chéri'. Mon chéri als het over een jongen gaat en ma chérie als het over een meisje gaat. Simpel. Van die kleine dingetjes. Verdomd is 'Merde!' maar dat moet je maar net weten.
In ieder geval, dat soort kleine dingetjes, idee?
Ik hoop echt dat in niet je enige lezer ben!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
“Wie was dat?” vraagt Frank, als hij de kamer inloopt.
“Mijn broer uit Nederland. Hij was weer even benieuwd hoe het met me was.”
“Ja, dat snap ik. Ik kom zelf uit Engeland. Woon sinds mijn zeventiende hier.”
“Wat leuk! Ik zou hier zo willen blijven wonen. Misschien doe ik dat ook wel.”
“Ik moest weg uit Engeland omdat mijn moeder was overleden, en ik bij mijn strenge opa en oma moest wonen.”
“Ooh, sorry, dat ik zo inval dan,” zegt Lara aarzelend.
“Nee, daar kun jij ook niks aan doen. Jij wist het niet. Maar je hebt wel gelijk, Frankrijk is erg leuk. En natuurlijk is het voetbal team hier erg goed!”
Lara lacht. “Ja, niet zo goed als het Nederlandse team natuurlijk.”
“Nou, vergeleken met Engeland is Nederland helemaal niks,” zegt Frank.
“Oke, ik stop met de discussie. Waar is Els?”
“Die wou geloof ik straks iets doen met jou. Om je de stad te laten leren kennen.”
“Maar dat heb ik al met Diego gedaan,” zegt Lara verbaasd.
“Geloof me, met Els heb je veel meer lol, en die laat je veel meer zien,” roept Frank enthousiast.
“Vooruit. Ik zal mijn portemonnee wel mee nemen. Want ik heb het idee dat we de winkels gaan bezoeken.”
Frank lacht. “Nou als dat zo is, dan ga ik niet mee.”
“Nou misschien kunnen we voor jou een leuke roze polo kopen?” zegt Lara.
“Nou, dat is best een leuk idee. Ik hou van dat soort dingen,” lacht Frank.
Lara kijkt hem verbaasd aan. Die kleding style past helemaal niet bij hem. Hij is meer een jongen die stoer wilt lijken. Een polo past daar dus niet bij.
“Lara!” wordt er geroepen in de keuken. “Heb je zin om iets met mij te doen?” wordt er daar achter aan geroepen.
Lara loopt naar de keuken. “Ja, prima. Shoppen?”
“Ja, je moet wel werkkleding hebben. En ik denk dat je dat niet heel erg hebt?”
“Ik heb vier uitgaansshirtjes, hoor.”
“Te weinig is dat als je je beroep daarvan wilt maken.”
“Oké, zullen we dan maar gaan?” zegt Lara.
“Ja, prima. Frank ga je mee?”
“Nee, ik ga met een vriend gamen, dus dat zit er niet in.”
Ondertussen lopen Lara en Elsbeth in het Centrum van Parijs. “Kom! Zullen we hier naar binnen?” vraagt Els.
Ze lopen al de winkel binnen. Na een half uurtje gezocht, gepast en gekocht te hebben verlaten ze de winkel met 2 tassen.
“Heb je Diego eigenlijk nog gesproken?” Els kijkt haar vragend aan.
“Nee, niet na die laatste keer.”
“Hij heeft een baantje bij de friettent om de hoek. Wist je dat al?” vraagt Els.
“Nee, eerlijk gezegd had ik dat niet gehoord.”
“Zullen we een patatje halen? En de bestelling zo moeilijk mogelijk maken?”
Het is even stil. Lara wist het niet. Als ze Diego weer onder ogen komt denkt hij dat ze hem leuk vind. Maar dat vind ze dus niet meer.
“Vooruit. Ik heb wel zin in wat eten. Waar is de dichtbij zijde friettent?”
“Ik dacht hier om de hoek…” zegt Els twijfelend.
“Zullen we daar maar heen gaan?.”
Els doet de deur open. Achter de balie staat een vrouw. Bij het frituurapparaat staat een jongen met zijn rug naar ons toegekeerd. Als hij zich omdraait kijkt hij ons aan.
“Eh.. Hee Lara..” zegt hij zacht. Lara kijkt naar hem, en schrikt. Het is Diego.
“Hi, Diego. Alles goed? “
“Ja, het gaat zijn gangetje wel. Bij jou dan?”
“Ja, ook goed. Zoals je weet heb ik een nieuwe baan.”
“Oh, wat leuk! Wanneer ga je beginnen?”
“Morgen. Els moet dan ook werken.”
“Leuk. Je mag Els wel, of niet?” hij kijkt nu eindelijk Els aan. Els glimlacht.
“Ja, dat klopt. Ze is wel tof!”
“Oké. Wil je nog iets bestellen?” Hij wijst naar het frituurapparaat.
“Ja, we wouden alle twee een patatje met,” zegt Els eindelijk.
“Prima. Komt voor elkaar.” Hij noemt het bedrag en begint met frituren.
Lara en Els lopen naar een tafeltje en gaan daar zitten. “Hij ziet er een beetje gestrest uit.” Begint Els.
“Vond jij dat ook al? Alsof hij iets te verbergen heeft of zo.”
“Heeft hij misschien ook wel. Misschien moet je toch een keer met hem afspreken. Het contact verbeteren of juist een einde aan maken,” fluistert Els zachtjes.
“Dat hoorde ik dames.” Geschrokken kijken de meisjes op, ze zien Diego. Hij heeft een tas met de patat in zijn hand.
“Oh, sorry ik wist niet dat je er nu al weer was,” verontschuldigd Els zich.
“Ja, het lijkt me wel een goed idee om af te spreken Diego,” zegt Lara.
“Ik zal je dan wel bellen deze week,” zegt Diego.
“Prima, dat is wel goed. Dan hoor ik nog van je. Dank je wel voor de patat!” Lara staat op, zet de stoel goed neer, en loopt naar buiten. Elsbeth loopt achter haar aan.
“Zijn jullie nu alweer thuis?” vraagt Frank verbaasd.
“Jij was toch gamen?” vraagt Els als ze de deur achter haar dicht heeft gedaan. “Nou, we hebben genoeg kleren gekocht, dus het was wel weer goed.” Vervolgt ze op de vraag van hem.
“Oke. Nee, die vriend die ging naar zijn ouders. Anders was ik wel met jullie mee gegaan hoor.”
“Nou, je hebt echt van alles gemist hoor. We hebben zulke lekkere friet gehad.” Grinnikt Els.
“Naar Diego”s tent geweest?” vraagt Frank.
“Ja, klopt. Hé Frank, ga jij eens even iets doen, zoals bijvoorbeeld iets te drinken inschenken.”
“Jullie zijn nog maar net thuis, en huppa, ik moet weer aan het werk.”
“Ja, schat, het leven is ook zo zwaar,” zegt Lara enthousiast.
“Gelukkig heb je me door, lieverd.” Ondertussen loopt hij naar de keuken om iets voor de meiden in te schenken.
Lara loopt naar boven, en pakt haar nieuwe kleren uit de tas. Deze wou ze morgen voor haar nieuwe werk aan doen.
Opeens gaat de telefoon. Geschrokken kijkt ze op haar mobiel. Het is geen Diego, maar Roos belt haar.
“Hé schatjepatatje!” hoort ze aan de andere kant van de telefoon als ze op heeft genomen.
“He! Wat leuk dat je belt!”
“Ja, ik wou even als eerste tegen je zeggen dat ik je enorm mis. Met Sanne is het wel leuk hoor, natuurlijk is het leuk, maar met jou was het toch een stukje nog leuker zeg maar!”
“Ik snap wat je bedoeld. Anders komen jullie gewoon een keer een weekje bij me logeren.”
“Prima idee, ik zal eens kijken wanneer ik vrij kan krijgen.”
“Nog nieuws vanuit Holland?”
“Behalve dat Gerard Joling nu op vrouwen valt, niet veel. Alhoewel je broer wel veel omgaat met Sanne.”
Lara lacht. “Zullen ze iets met elkaar krijgen denk je?”
“Ze hebben al gezoend inderdaad. Zijn vrij klef bezig, dus ik denk dat daar een ja in zit?”
“Ik heb hier een beetje gemengde gevoelens bij,” zegt Lara.
“Ja, logisch. Wat dacht je van mij. Ze is meer bij je broer, dan bij mij. Maar is daar nog een leuke jongen?”
“Had je dat verhaal al gehoord, dat ik nu in een club werk in plaats van au pair te zijn?”
“Ja, zo ongeveer. En in de club zijn vast super veel leuke jongens!”
“Ja, weet niet. Ik moet morgen beginnen.”
“Oké, ik zal aan je denken. En ik zal snel weer eens langskomen. Ik ben echt benieuwd hoe je daar woont.”
“Prima. Parijs is echt een leuke stad hoor!”
“Super romantisch, dat denk ik zeker!” zegt Roos.
“Ik moet de romantiek nog zoeken, maar als je op de goede plaatsen zoekt, vind je het zeker,” grinnikt Roos.
“Dat klinkt goed! Ik spreek je Laar, ik moet hangen. Mijn moeder wilt boodschappen met me doen.”
“Is goed! Leuk je gesproken te hebben.”
“Daaag schat!”
Daarna hangt ze op.
De volgende morgen komt Lara beneden. Els zit al aan tafel, en leest de krant.
“In Nederland is een man doodgeschoten.” Vertelt ze als Lara ook aan de ontbijttafel zit.
“Waar woont hij?” vraagt Lara.
“In Gghroningen.”
“Groningen” verbeterd Lara haar. “De G is wel moeilijk uit te spreken hoor. Ik ben het gewent, maar voor jou is het ook wel knap lastig.”
Els lacht. “En al zin in vanavond?”
“Ja, rij ik met jou mee?”
“Ja, lijkt me prima. Je doet wel je nieuwe broek aan hé!”
“Sure, natuurlijk. Ik verheugde mij juist daarop.” Els lacht.
“Trouwens, als je het niet erg vind, ik heb jouw nummer aan Sam gegeven,” zegt Els vervolgens.
“Wat! Nee! Elsbeth! Dat meen je niet, toch?”
“Zijn reden was om een keer met je te ruilen voor werk, omdat jullie toch hetzelfde werk hebben. Hij werkt vanavond ook.”
“Nou, ik zie hem dan wel een keer sms”en. Wel beter dat hij vanavond werk. Dan ken ik tenminste twee collega’s.”
“Ja, zie de voordelen er van! Maar chéri, ik ga bootschappen doen. Ik zie je vanavond.”
“Oké. Prima.” Riep Lara enthousiast naar Els.
Die avond rijdt Lara naar de club. Ze zet haar auto neer op de parkeer plaats naast het gebouw. Ze loopt naar binnen, en wordt direct begroet tot de portier haar.
“Jij bent vast de nieuwe barmeid?” vraagt hij.
“Ja, klopt. Had je het al gehoord?”
“Ja. Je baas was wel te spreken over je.”
“Dat is mooi om te horen. Ik heet Lara.” Ze schut de hand met hem.
“Roderick. Een andere beveiliger komt straks rond een uur of tien.”
“Oké, prima! Die zie ik dan wel. Ik loop even door hoor. Ik moet even kijken waar Pablo is. En de andere collega”s begroeten.” Ze loopt door de deur naar de zaal. De zaal ziet er nu heel anders uit dan als je er “s avonds laat komt. Er zijn allemaal mensen druk bezig om het goed op te bouwen. Ook zijn er schoonmakers die de vloer proberen te boenen.
“Aaah, daar hebben we Lara!” roept Pablo naar haar!
“Hé, Pablo. Ja, ik dacht ik kom even op tijd!”
“Dat is al een plus punt voor je. Goed, ik laat even een andere bar man zien. Die gaat je inwerken. Vandaag krijg je natuurlijk je loon. Als je het niks vind, moet je het maar zeggen.” Pablo wenkt een jongen. Als hij dichter bij is ziet ze dat het Sam is.
“Aaah, dus deze meid moet in inwerken. Lang niet gezien, Laar!” roept hij enthousiast.
“Hee, Sam. Wat leuk dat je mij gaat inwerken, zeg! Ik hoop dat je niet te streng bent voor me?”
“Voor jou? Nee, daar ben je te lief voor. Kun je me direct helpen om de glazen schoon te maken?”
Lara kijkt naar Pablo. Hij knikt instemmend. “Ah, prima. Ik spreek je vanavond rond een uur of vier wel. Dan moet je maar even naar mijn kantoor komen.” Hij kijkt haar even aan, bromt wat. Zit even aan zijn snor, en draait zich om.
Lara lacht. “Nou, welke bar moet ik vandaag doen?”
“Meestal is er één bar per persoon. Maar omdat ik jou inwerk, kom je bij mij.” Hij wijst naar de bar midden in de zaal. Deze zal ook wel het drukst zijn, denkt ze.
Het is een uur of 1. De zaal begint wat drukker te worden. De mensen stromen namelijk binnen. Lara is druk bezig om de klanten te helpen.
“zeven fluggel’s alsjeblieft,” zegt een jongen aan de bar.
“Komt er aan!” roept Lara enthousiast.
Ze vind dit best leuk werk. Ze geeft ondertussen de zeven fluggels aan de jongen. “Dank je wel!” schreeuwt hij.
Opeens ziet ze dat Pablo naar haar toe loopt. “Je hebt nu al 2 uur voor de bar gestaan. Je mag wel even tien minuten pauze,” roept hij in het oor van Lara.
“Sam jij ook!” roept hij. Sam legt zijn spullen neer en pakt Lara bij de arm.
“Kom, laten we dansen. Welk nummer vind je mooi?”
Lara lacht. “Ik vind dit nummer prima, Sam. Probeer je me nu in te pakken?” Ze lacht.
“Hé, jammer. Jammer, dat je me nu net door hebt!” Ze grinnikt. Ondertussen begint ze met dansen.
Op zich danst Sam best goed. Hij loopt niet achter de beat aan zeg maar. Dat vind Lara namelijk niks. Jongens die denken dat ze kunnen dansen, op een verkeerd ritme.
“Oké, tien minuten zijn om. Ik ben weer aan het werk.” Schreeuwt Lara naar hem.
“Goed dat je zo goed er op let,” roept hij terug.
“Ja, ik word nog wel bekeken of ik hier mag werken. Dus dat is eigenlijk vrij logisch Sam.” Ondertussen loopt ze weer terug naar de bar. Ze ziet dat Pablo een duim naar haar toe steekt. Prima, die heeft ze in haar zak!
Na een paar uur door gewerkt te hebben, zit haar eerste avond er op. Ze ruimt ondertussen de bar alvast wat op.
“Lara! Kom je met me mee naar mijn kamer?” roept Pablo.
Rustig loopt Lara naar Pablo toe.
“Wees maar gerust hoor. Ik wil je alleen een contract laten tekenen,” zegt hij met een knipoog.
“Dat is mooi, want die wil ik ook graag ondertekenen,” zegt ze. Pablo pakt het contract van de kast. “Je moet alleen even er op letten dat je sowieso een half jaar aan dit baantje zit. Daarna zien we samen wel of het een vast contract wordt. Ook is het uurloon zes euro. Dat valt wel mee hé!”
“Ja, nou, dan stem ik daar in mee!” Klinkt ze enthousiast. Als ze een maand werkt kan ze haar eigen kamer huren!
Nadat ze het contract heeft getekend loopt ze weg. Pablo loopt achter haar aan. Als ze de deur open doet van de club, ziet ze dat Sam direct naar hij kijkt. Ze trekt een blij gezicht.
Hij steekt zijn duim op. Lara lacht. “Je hebt een contract?” vraagt hij als ze naar hem toe loopt.
“Ja, half jaar eerst. Dus eerst maar kijken hoe ik het vind.”
“Vast wel leuk, want weet je, ik ben er ook!” hij grinnikt.
“Ja, dat is één voordeel. Verder is nummer 2 dat het een lekker uurloon is, en dat ik straks niet meer van Diego afhankelijk.”
Sam kijkt haar verbaast aan. Ondertussen loopt Els ook naar haar toe. Blijkbaar is Els binnen gekomen, terwijl Lara het niet had gemerkt.
“Je hebt de baan! Wat leuk! Nu zijn we en vriendinnen, en collega’s. Perfecte mach toch!”
Lara glimlacht. “Els, aan het werk!” brult Pablo tegen haar.
“Ik kom al! Rustig!” Ze kijkt Lara aan. “Ik spreek je straks wel, Chéri! Tot zo!” en weg is ze.
“Ja, wie is Diego?” vraagt Sam aan haar.
“Lang verhaal. Een paar weken geleden was ik de aupair van zijn broertje. Maar die hebben mij ontslagen, omdat Diego mij had gezoend. Nu woon ik in zijn huis.”
Sam lacht. “Ze hebben je ontslagen, en toch woon je in zijn huis?”
Lara legt het geduldig uit. Ondertussen doen ze de afwas. Er zijn ontzettend veel glazen er vandoor gegaan. “Lara…” Lara kijkt achterom.
“Roos! Wat doe jij hier!” roept Lara enthousiast.
“Sanne! Jij ook! Jongens, dat meen je niet! Zijn jullie voor mij, naar Frankrijk gegaan?” Ondertussen knuffelen ze elkaar bijna plat.
“Nou, ja. We misten je als een gek. We kunnen wel maanden wachten op je, maar we hebben twee weken vrij gekregen van onze baas. Hier zijn we dus ook twee weken lang, als het mag.” vraagt Sanne voorzichtig.
“Nee, dat is prima. Ik heb vast wel plaats in mijn huis. Of hebben jullie een hotelletje geboekt?”
“Nee. Dat werd ons te duur. Ik bedoel, we hebben nu ook die economische crisis. Dan moet je zuinig zijn met je geld.” Zegt Roos.
Ze lachen. “Ja. Dat je dat eindelijk hebt geleerd. Dat werd tijd!”
Sanne stapt naar voren. “Wie is die spetter naast je?” fluistert ze in het oor van Lara.
Ondertussen stoot Lara hem aan. “Dit zijn mijn vriendinnen uit Holland. Ze zijn op vakantie hier.”
“Hoi! Ik ben Sam. Collega en vriend van Lara.” Hij geeft de meiden een knipoog.
“Ooh, wat een casanova!” roepen de vriendinnen van Lara in het Nederlands.
“Wat zeiden ze?” vraagt Sam terwijl hij Lara aankijkt.
“Ze vragen hoe laat ik thuis ben.” Verteld ze in het Frans.
“Ik ben om een uur vrij,” zegt ze tegen de meisjes.
“Prima is goed. Mogen wij dan hier een drankje drinken?”
“Dat moet je lief aan mijn baas vragen. Want we zijn eigenlijk al gesloten.”
“Pablo?” roept Lara voorzichtig. Pablo draait zich om en kijkt vragend naar Lara.
“Zouden deze twee meisjes nog iets mogen drinken? Dit zijn vriendinnen van me uit Holland.” Pablo kijkt Roos en Sanne aan.
“Ik vind het goed. Maar dit moet geen gewoonte worden hoor, Lara!”
“Prima! Je bent een schat.”
“Slijm je bij je baas?” fluistert Sam in haar oor.
“Nee. Ik probeer me professioneel te gedragen. En daarbij, is slijmen geen gunstig middel. En misschien vind ik hem wel een schat?” fluistert ze terug.
Sam is van zijn stuk gebracht. Snel gaat hij naar een ander onderwerp. “Wat willen de dames drinken?”
“Safari – Jus voor mij, en een Cola Berenburg voor Door,” zegt Roos.
Sam pakt twee glazen, en vult ze met de wensen van de meisjes.
“Hoe is het met mijn broer? En zijn er nog nieuwtjes?”
“Je broer is weer single, en daar geniet hij van. En verder heeft Maarten een vriendin. Maar ik heb het gevoel dat hij haar gebruikt.”
“Het is zo raar hé, dat jullie leven daar in Nederland gewoon door gaat. Ik zit in zo een andere wereld. Ik weet niet eens welke roddels er zijn. Terwijl ik daar zo op kick!”
De meiden moeten lachen. “Nee, meestal gingen die roddels om jou. Met je sociale contacten.”
“Ja, die mis ik wel.” Ondertussen is ze bijna klaar met het schoonmaken van de bar.
“Lara. Opdonderen. Sam doet de rest. Je bent vrij.” Roept Pablo naar haar toe.
Lara steekt haar duim op. “Sam, doet hij altijd zo grof?”
“Dat is zijn manier om grappig te zijn. Apart geval hoor.” Hij grinnikt.
Ondertussen loopt Lara naar de personeelskamer. Hier kleed ze zich om. Ze doet een schoon rokje aan, en verder een bloesje met een giletje. Ze doet haar staart uit, en wroelt door haar haren.
“Kan ik binnen komen?” vraagt een mannenstem. Lara merkt direct dat het Sam is.
“Ja, prima. Ik ben bijna klaar.” Ze doorzoekt haar tas, op zoek naar mascara en oogpotlood.
“Wanneer moet je weer werken?”
“Donderdag. Dat is wel lekker, want dan kan ik morgen met mijn vriendinnen Parijs verkennen. Moet jij morgen avond werken?”
“Ja, en donderdag en zaterdag. Toen ik voor het eerst hier werkte mocht ik maar één avondje werken. Twee weken later kreeg ik er nog 1 bij, dus ik denk dat dat bij jou ook gebeurd. Je hebt wel geld nodig of niet?”
“Ja, voor een eigen huis wel.” Ondertussen loopt Lara naar de spiegel en doet haar mascara op. “Goed, ik ben weg. Kijken waar Els rondhangt.”
“Hier mogen jullie slapen.” Lara haalt de slaapbank uit elkaar. “Ik neem aan dat jullie ook allebei een slaapzak mee hebben?”
“Ja, die hebben we mee genomen.”
Ze zijn op Diego”s of te wel Lara”s slaapkamer. Diego had er een slaapbank staan, dus dat is vrij makkelijk.
“Die Sam is echt een lekkertje. Als Parijs nog meer van dat soort jongens heeft, snap ik waarom je hier een baantje hebt, en niet naar Nederland gaat.”
Lara glimlacht. “Ja, en dan moet je voorstellen dat Diego, die zie je vast ook wel, eerst ook een schat was.”
“Agh, het is lief dat je hier mag slapen.”
“Klopt. Dat vond ik ook wel. Maar hij is zo afhankelijk. Hij wil me zo graag terug.”
“En zo ben je niet…” lacht Sanne. Ze gaat op de bank liggen. De andere meiden gaan ook in bed.
“Wat gaan we morgen doen? Ik verheug me er nu al op!” zegt Roos.
“Zullen we naar de Eiffeltoren? En verder ’s avonds naar de club? Dat we daar gewoon uitgaan?”
“Deal. Maar ik wil wel uitslapen hoor. Ik ben zo bek af van die vliegreis. En vergeet niet dat ik geen wallen wil hebben,” roept Roos.
“Mijn broer uit Nederland. Hij was weer even benieuwd hoe het met me was.”
“Ja, dat snap ik. Ik kom zelf uit Engeland. Woon sinds mijn zeventiende hier.”
“Wat leuk! Ik zou hier zo willen blijven wonen. Misschien doe ik dat ook wel.”
“Ik moest weg uit Engeland omdat mijn moeder was overleden, en ik bij mijn strenge opa en oma moest wonen.”
“Ooh, sorry, dat ik zo inval dan,” zegt Lara aarzelend.
“Nee, daar kun jij ook niks aan doen. Jij wist het niet. Maar je hebt wel gelijk, Frankrijk is erg leuk. En natuurlijk is het voetbal team hier erg goed!”
Lara lacht. “Ja, niet zo goed als het Nederlandse team natuurlijk.”
“Nou, vergeleken met Engeland is Nederland helemaal niks,” zegt Frank.
“Oke, ik stop met de discussie. Waar is Els?”
“Die wou geloof ik straks iets doen met jou. Om je de stad te laten leren kennen.”
“Maar dat heb ik al met Diego gedaan,” zegt Lara verbaasd.
“Geloof me, met Els heb je veel meer lol, en die laat je veel meer zien,” roept Frank enthousiast.
“Vooruit. Ik zal mijn portemonnee wel mee nemen. Want ik heb het idee dat we de winkels gaan bezoeken.”
Frank lacht. “Nou als dat zo is, dan ga ik niet mee.”
“Nou misschien kunnen we voor jou een leuke roze polo kopen?” zegt Lara.
“Nou, dat is best een leuk idee. Ik hou van dat soort dingen,” lacht Frank.
Lara kijkt hem verbaasd aan. Die kleding style past helemaal niet bij hem. Hij is meer een jongen die stoer wilt lijken. Een polo past daar dus niet bij.
“Lara!” wordt er geroepen in de keuken. “Heb je zin om iets met mij te doen?” wordt er daar achter aan geroepen.
Lara loopt naar de keuken. “Ja, prima. Shoppen?”
“Ja, je moet wel werkkleding hebben. En ik denk dat je dat niet heel erg hebt?”
“Ik heb vier uitgaansshirtjes, hoor.”
“Te weinig is dat als je je beroep daarvan wilt maken.”
“Oké, zullen we dan maar gaan?” zegt Lara.
“Ja, prima. Frank ga je mee?”
“Nee, ik ga met een vriend gamen, dus dat zit er niet in.”
Ondertussen lopen Lara en Elsbeth in het Centrum van Parijs. “Kom! Zullen we hier naar binnen?” vraagt Els.
Ze lopen al de winkel binnen. Na een half uurtje gezocht, gepast en gekocht te hebben verlaten ze de winkel met 2 tassen.
“Heb je Diego eigenlijk nog gesproken?” Els kijkt haar vragend aan.
“Nee, niet na die laatste keer.”
“Hij heeft een baantje bij de friettent om de hoek. Wist je dat al?” vraagt Els.
“Nee, eerlijk gezegd had ik dat niet gehoord.”
“Zullen we een patatje halen? En de bestelling zo moeilijk mogelijk maken?”
Het is even stil. Lara wist het niet. Als ze Diego weer onder ogen komt denkt hij dat ze hem leuk vind. Maar dat vind ze dus niet meer.
“Vooruit. Ik heb wel zin in wat eten. Waar is de dichtbij zijde friettent?”
“Ik dacht hier om de hoek…” zegt Els twijfelend.
“Zullen we daar maar heen gaan?.”
Els doet de deur open. Achter de balie staat een vrouw. Bij het frituurapparaat staat een jongen met zijn rug naar ons toegekeerd. Als hij zich omdraait kijkt hij ons aan.
“Eh.. Hee Lara..” zegt hij zacht. Lara kijkt naar hem, en schrikt. Het is Diego.
“Hi, Diego. Alles goed? “
“Ja, het gaat zijn gangetje wel. Bij jou dan?”
“Ja, ook goed. Zoals je weet heb ik een nieuwe baan.”
“Oh, wat leuk! Wanneer ga je beginnen?”
“Morgen. Els moet dan ook werken.”
“Leuk. Je mag Els wel, of niet?” hij kijkt nu eindelijk Els aan. Els glimlacht.
“Ja, dat klopt. Ze is wel tof!”
“Oké. Wil je nog iets bestellen?” Hij wijst naar het frituurapparaat.
“Ja, we wouden alle twee een patatje met,” zegt Els eindelijk.
“Prima. Komt voor elkaar.” Hij noemt het bedrag en begint met frituren.
Lara en Els lopen naar een tafeltje en gaan daar zitten. “Hij ziet er een beetje gestrest uit.” Begint Els.
“Vond jij dat ook al? Alsof hij iets te verbergen heeft of zo.”
“Heeft hij misschien ook wel. Misschien moet je toch een keer met hem afspreken. Het contact verbeteren of juist een einde aan maken,” fluistert Els zachtjes.
“Dat hoorde ik dames.” Geschrokken kijken de meisjes op, ze zien Diego. Hij heeft een tas met de patat in zijn hand.
“Oh, sorry ik wist niet dat je er nu al weer was,” verontschuldigd Els zich.
“Ja, het lijkt me wel een goed idee om af te spreken Diego,” zegt Lara.
“Ik zal je dan wel bellen deze week,” zegt Diego.
“Prima, dat is wel goed. Dan hoor ik nog van je. Dank je wel voor de patat!” Lara staat op, zet de stoel goed neer, en loopt naar buiten. Elsbeth loopt achter haar aan.
“Zijn jullie nu alweer thuis?” vraagt Frank verbaasd.
“Jij was toch gamen?” vraagt Els als ze de deur achter haar dicht heeft gedaan. “Nou, we hebben genoeg kleren gekocht, dus het was wel weer goed.” Vervolgt ze op de vraag van hem.
“Oke. Nee, die vriend die ging naar zijn ouders. Anders was ik wel met jullie mee gegaan hoor.”
“Nou, je hebt echt van alles gemist hoor. We hebben zulke lekkere friet gehad.” Grinnikt Els.
“Naar Diego”s tent geweest?” vraagt Frank.
“Ja, klopt. Hé Frank, ga jij eens even iets doen, zoals bijvoorbeeld iets te drinken inschenken.”
“Jullie zijn nog maar net thuis, en huppa, ik moet weer aan het werk.”
“Ja, schat, het leven is ook zo zwaar,” zegt Lara enthousiast.
“Gelukkig heb je me door, lieverd.” Ondertussen loopt hij naar de keuken om iets voor de meiden in te schenken.
Lara loopt naar boven, en pakt haar nieuwe kleren uit de tas. Deze wou ze morgen voor haar nieuwe werk aan doen.
Opeens gaat de telefoon. Geschrokken kijkt ze op haar mobiel. Het is geen Diego, maar Roos belt haar.
“Hé schatjepatatje!” hoort ze aan de andere kant van de telefoon als ze op heeft genomen.
“He! Wat leuk dat je belt!”
“Ja, ik wou even als eerste tegen je zeggen dat ik je enorm mis. Met Sanne is het wel leuk hoor, natuurlijk is het leuk, maar met jou was het toch een stukje nog leuker zeg maar!”
“Ik snap wat je bedoeld. Anders komen jullie gewoon een keer een weekje bij me logeren.”
“Prima idee, ik zal eens kijken wanneer ik vrij kan krijgen.”
“Nog nieuws vanuit Holland?”
“Behalve dat Gerard Joling nu op vrouwen valt, niet veel. Alhoewel je broer wel veel omgaat met Sanne.”
Lara lacht. “Zullen ze iets met elkaar krijgen denk je?”
“Ze hebben al gezoend inderdaad. Zijn vrij klef bezig, dus ik denk dat daar een ja in zit?”
“Ik heb hier een beetje gemengde gevoelens bij,” zegt Lara.
“Ja, logisch. Wat dacht je van mij. Ze is meer bij je broer, dan bij mij. Maar is daar nog een leuke jongen?”
“Had je dat verhaal al gehoord, dat ik nu in een club werk in plaats van au pair te zijn?”
“Ja, zo ongeveer. En in de club zijn vast super veel leuke jongens!”
“Ja, weet niet. Ik moet morgen beginnen.”
“Oké, ik zal aan je denken. En ik zal snel weer eens langskomen. Ik ben echt benieuwd hoe je daar woont.”
“Prima. Parijs is echt een leuke stad hoor!”
“Super romantisch, dat denk ik zeker!” zegt Roos.
“Ik moet de romantiek nog zoeken, maar als je op de goede plaatsen zoekt, vind je het zeker,” grinnikt Roos.
“Dat klinkt goed! Ik spreek je Laar, ik moet hangen. Mijn moeder wilt boodschappen met me doen.”
“Is goed! Leuk je gesproken te hebben.”
“Daaag schat!”
Daarna hangt ze op.
De volgende morgen komt Lara beneden. Els zit al aan tafel, en leest de krant.
“In Nederland is een man doodgeschoten.” Vertelt ze als Lara ook aan de ontbijttafel zit.
“Waar woont hij?” vraagt Lara.
“In Gghroningen.”
“Groningen” verbeterd Lara haar. “De G is wel moeilijk uit te spreken hoor. Ik ben het gewent, maar voor jou is het ook wel knap lastig.”
Els lacht. “En al zin in vanavond?”
“Ja, rij ik met jou mee?”
“Ja, lijkt me prima. Je doet wel je nieuwe broek aan hé!”
“Sure, natuurlijk. Ik verheugde mij juist daarop.” Els lacht.
“Trouwens, als je het niet erg vind, ik heb jouw nummer aan Sam gegeven,” zegt Els vervolgens.
“Wat! Nee! Elsbeth! Dat meen je niet, toch?”
“Zijn reden was om een keer met je te ruilen voor werk, omdat jullie toch hetzelfde werk hebben. Hij werkt vanavond ook.”
“Nou, ik zie hem dan wel een keer sms”en. Wel beter dat hij vanavond werk. Dan ken ik tenminste twee collega’s.”
“Ja, zie de voordelen er van! Maar chéri, ik ga bootschappen doen. Ik zie je vanavond.”
“Oké. Prima.” Riep Lara enthousiast naar Els.
Die avond rijdt Lara naar de club. Ze zet haar auto neer op de parkeer plaats naast het gebouw. Ze loopt naar binnen, en wordt direct begroet tot de portier haar.
“Jij bent vast de nieuwe barmeid?” vraagt hij.
“Ja, klopt. Had je het al gehoord?”
“Ja. Je baas was wel te spreken over je.”
“Dat is mooi om te horen. Ik heet Lara.” Ze schut de hand met hem.
“Roderick. Een andere beveiliger komt straks rond een uur of tien.”
“Oké, prima! Die zie ik dan wel. Ik loop even door hoor. Ik moet even kijken waar Pablo is. En de andere collega”s begroeten.” Ze loopt door de deur naar de zaal. De zaal ziet er nu heel anders uit dan als je er “s avonds laat komt. Er zijn allemaal mensen druk bezig om het goed op te bouwen. Ook zijn er schoonmakers die de vloer proberen te boenen.
“Aaah, daar hebben we Lara!” roept Pablo naar haar!
“Hé, Pablo. Ja, ik dacht ik kom even op tijd!”
“Dat is al een plus punt voor je. Goed, ik laat even een andere bar man zien. Die gaat je inwerken. Vandaag krijg je natuurlijk je loon. Als je het niks vind, moet je het maar zeggen.” Pablo wenkt een jongen. Als hij dichter bij is ziet ze dat het Sam is.
“Aaah, dus deze meid moet in inwerken. Lang niet gezien, Laar!” roept hij enthousiast.
“Hee, Sam. Wat leuk dat je mij gaat inwerken, zeg! Ik hoop dat je niet te streng bent voor me?”
“Voor jou? Nee, daar ben je te lief voor. Kun je me direct helpen om de glazen schoon te maken?”
Lara kijkt naar Pablo. Hij knikt instemmend. “Ah, prima. Ik spreek je vanavond rond een uur of vier wel. Dan moet je maar even naar mijn kantoor komen.” Hij kijkt haar even aan, bromt wat. Zit even aan zijn snor, en draait zich om.
Lara lacht. “Nou, welke bar moet ik vandaag doen?”
“Meestal is er één bar per persoon. Maar omdat ik jou inwerk, kom je bij mij.” Hij wijst naar de bar midden in de zaal. Deze zal ook wel het drukst zijn, denkt ze.
Het is een uur of 1. De zaal begint wat drukker te worden. De mensen stromen namelijk binnen. Lara is druk bezig om de klanten te helpen.
“zeven fluggel’s alsjeblieft,” zegt een jongen aan de bar.
“Komt er aan!” roept Lara enthousiast.
Ze vind dit best leuk werk. Ze geeft ondertussen de zeven fluggels aan de jongen. “Dank je wel!” schreeuwt hij.
Opeens ziet ze dat Pablo naar haar toe loopt. “Je hebt nu al 2 uur voor de bar gestaan. Je mag wel even tien minuten pauze,” roept hij in het oor van Lara.
“Sam jij ook!” roept hij. Sam legt zijn spullen neer en pakt Lara bij de arm.
“Kom, laten we dansen. Welk nummer vind je mooi?”
Lara lacht. “Ik vind dit nummer prima, Sam. Probeer je me nu in te pakken?” Ze lacht.
“Hé, jammer. Jammer, dat je me nu net door hebt!” Ze grinnikt. Ondertussen begint ze met dansen.
Op zich danst Sam best goed. Hij loopt niet achter de beat aan zeg maar. Dat vind Lara namelijk niks. Jongens die denken dat ze kunnen dansen, op een verkeerd ritme.
“Oké, tien minuten zijn om. Ik ben weer aan het werk.” Schreeuwt Lara naar hem.
“Goed dat je zo goed er op let,” roept hij terug.
“Ja, ik word nog wel bekeken of ik hier mag werken. Dus dat is eigenlijk vrij logisch Sam.” Ondertussen loopt ze weer terug naar de bar. Ze ziet dat Pablo een duim naar haar toe steekt. Prima, die heeft ze in haar zak!
Na een paar uur door gewerkt te hebben, zit haar eerste avond er op. Ze ruimt ondertussen de bar alvast wat op.
“Lara! Kom je met me mee naar mijn kamer?” roept Pablo.
Rustig loopt Lara naar Pablo toe.
“Wees maar gerust hoor. Ik wil je alleen een contract laten tekenen,” zegt hij met een knipoog.
“Dat is mooi, want die wil ik ook graag ondertekenen,” zegt ze. Pablo pakt het contract van de kast. “Je moet alleen even er op letten dat je sowieso een half jaar aan dit baantje zit. Daarna zien we samen wel of het een vast contract wordt. Ook is het uurloon zes euro. Dat valt wel mee hé!”
“Ja, nou, dan stem ik daar in mee!” Klinkt ze enthousiast. Als ze een maand werkt kan ze haar eigen kamer huren!
Nadat ze het contract heeft getekend loopt ze weg. Pablo loopt achter haar aan. Als ze de deur open doet van de club, ziet ze dat Sam direct naar hij kijkt. Ze trekt een blij gezicht.
Hij steekt zijn duim op. Lara lacht. “Je hebt een contract?” vraagt hij als ze naar hem toe loopt.
“Ja, half jaar eerst. Dus eerst maar kijken hoe ik het vind.”
“Vast wel leuk, want weet je, ik ben er ook!” hij grinnikt.
“Ja, dat is één voordeel. Verder is nummer 2 dat het een lekker uurloon is, en dat ik straks niet meer van Diego afhankelijk.”
Sam kijkt haar verbaast aan. Ondertussen loopt Els ook naar haar toe. Blijkbaar is Els binnen gekomen, terwijl Lara het niet had gemerkt.
“Je hebt de baan! Wat leuk! Nu zijn we en vriendinnen, en collega’s. Perfecte mach toch!”
Lara glimlacht. “Els, aan het werk!” brult Pablo tegen haar.
“Ik kom al! Rustig!” Ze kijkt Lara aan. “Ik spreek je straks wel, Chéri! Tot zo!” en weg is ze.
“Ja, wie is Diego?” vraagt Sam aan haar.
“Lang verhaal. Een paar weken geleden was ik de aupair van zijn broertje. Maar die hebben mij ontslagen, omdat Diego mij had gezoend. Nu woon ik in zijn huis.”
Sam lacht. “Ze hebben je ontslagen, en toch woon je in zijn huis?”
Lara legt het geduldig uit. Ondertussen doen ze de afwas. Er zijn ontzettend veel glazen er vandoor gegaan. “Lara…” Lara kijkt achterom.
“Roos! Wat doe jij hier!” roept Lara enthousiast.
“Sanne! Jij ook! Jongens, dat meen je niet! Zijn jullie voor mij, naar Frankrijk gegaan?” Ondertussen knuffelen ze elkaar bijna plat.
“Nou, ja. We misten je als een gek. We kunnen wel maanden wachten op je, maar we hebben twee weken vrij gekregen van onze baas. Hier zijn we dus ook twee weken lang, als het mag.” vraagt Sanne voorzichtig.
“Nee, dat is prima. Ik heb vast wel plaats in mijn huis. Of hebben jullie een hotelletje geboekt?”
“Nee. Dat werd ons te duur. Ik bedoel, we hebben nu ook die economische crisis. Dan moet je zuinig zijn met je geld.” Zegt Roos.
Ze lachen. “Ja. Dat je dat eindelijk hebt geleerd. Dat werd tijd!”
Sanne stapt naar voren. “Wie is die spetter naast je?” fluistert ze in het oor van Lara.
Ondertussen stoot Lara hem aan. “Dit zijn mijn vriendinnen uit Holland. Ze zijn op vakantie hier.”
“Hoi! Ik ben Sam. Collega en vriend van Lara.” Hij geeft de meiden een knipoog.
“Ooh, wat een casanova!” roepen de vriendinnen van Lara in het Nederlands.
“Wat zeiden ze?” vraagt Sam terwijl hij Lara aankijkt.
“Ze vragen hoe laat ik thuis ben.” Verteld ze in het Frans.
“Ik ben om een uur vrij,” zegt ze tegen de meisjes.
“Prima is goed. Mogen wij dan hier een drankje drinken?”
“Dat moet je lief aan mijn baas vragen. Want we zijn eigenlijk al gesloten.”
“Pablo?” roept Lara voorzichtig. Pablo draait zich om en kijkt vragend naar Lara.
“Zouden deze twee meisjes nog iets mogen drinken? Dit zijn vriendinnen van me uit Holland.” Pablo kijkt Roos en Sanne aan.
“Ik vind het goed. Maar dit moet geen gewoonte worden hoor, Lara!”
“Prima! Je bent een schat.”
“Slijm je bij je baas?” fluistert Sam in haar oor.
“Nee. Ik probeer me professioneel te gedragen. En daarbij, is slijmen geen gunstig middel. En misschien vind ik hem wel een schat?” fluistert ze terug.
Sam is van zijn stuk gebracht. Snel gaat hij naar een ander onderwerp. “Wat willen de dames drinken?”
“Safari – Jus voor mij, en een Cola Berenburg voor Door,” zegt Roos.
Sam pakt twee glazen, en vult ze met de wensen van de meisjes.
“Hoe is het met mijn broer? En zijn er nog nieuwtjes?”
“Je broer is weer single, en daar geniet hij van. En verder heeft Maarten een vriendin. Maar ik heb het gevoel dat hij haar gebruikt.”
“Het is zo raar hé, dat jullie leven daar in Nederland gewoon door gaat. Ik zit in zo een andere wereld. Ik weet niet eens welke roddels er zijn. Terwijl ik daar zo op kick!”
De meiden moeten lachen. “Nee, meestal gingen die roddels om jou. Met je sociale contacten.”
“Ja, die mis ik wel.” Ondertussen is ze bijna klaar met het schoonmaken van de bar.
“Lara. Opdonderen. Sam doet de rest. Je bent vrij.” Roept Pablo naar haar toe.
Lara steekt haar duim op. “Sam, doet hij altijd zo grof?”
“Dat is zijn manier om grappig te zijn. Apart geval hoor.” Hij grinnikt.
Ondertussen loopt Lara naar de personeelskamer. Hier kleed ze zich om. Ze doet een schoon rokje aan, en verder een bloesje met een giletje. Ze doet haar staart uit, en wroelt door haar haren.
“Kan ik binnen komen?” vraagt een mannenstem. Lara merkt direct dat het Sam is.
“Ja, prima. Ik ben bijna klaar.” Ze doorzoekt haar tas, op zoek naar mascara en oogpotlood.
“Wanneer moet je weer werken?”
“Donderdag. Dat is wel lekker, want dan kan ik morgen met mijn vriendinnen Parijs verkennen. Moet jij morgen avond werken?”
“Ja, en donderdag en zaterdag. Toen ik voor het eerst hier werkte mocht ik maar één avondje werken. Twee weken later kreeg ik er nog 1 bij, dus ik denk dat dat bij jou ook gebeurd. Je hebt wel geld nodig of niet?”
“Ja, voor een eigen huis wel.” Ondertussen loopt Lara naar de spiegel en doet haar mascara op. “Goed, ik ben weg. Kijken waar Els rondhangt.”
“Hier mogen jullie slapen.” Lara haalt de slaapbank uit elkaar. “Ik neem aan dat jullie ook allebei een slaapzak mee hebben?”
“Ja, die hebben we mee genomen.”
Ze zijn op Diego”s of te wel Lara”s slaapkamer. Diego had er een slaapbank staan, dus dat is vrij makkelijk.
“Die Sam is echt een lekkertje. Als Parijs nog meer van dat soort jongens heeft, snap ik waarom je hier een baantje hebt, en niet naar Nederland gaat.”
Lara glimlacht. “Ja, en dan moet je voorstellen dat Diego, die zie je vast ook wel, eerst ook een schat was.”
“Agh, het is lief dat je hier mag slapen.”
“Klopt. Dat vond ik ook wel. Maar hij is zo afhankelijk. Hij wil me zo graag terug.”
“En zo ben je niet…” lacht Sanne. Ze gaat op de bank liggen. De andere meiden gaan ook in bed.
“Wat gaan we morgen doen? Ik verheug me er nu al op!” zegt Roos.
“Zullen we naar de Eiffeltoren? En verder ’s avonds naar de club? Dat we daar gewoon uitgaan?”
“Deal. Maar ik wil wel uitslapen hoor. Ik ben zo bek af van die vliegreis. En vergeet niet dat ik geen wallen wil hebben,” roept Roos.
Laatst gewijzigd door Muiss op 20 sep 2009 18:00, 2 keer totaal gewijzigd.
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Hey! Dubbelpost...?
Anyway, weer wij wouden, in plaats van wij wilden. Sorry, kan ik echt slecht tegen...
Leuk dat je chéri er in gestopt hebt, alleen moet je er dan wel een 'e' achteraan plakken bij Els, want die heeft het tegen Lara en Lara is een meisje.
Voor de rest kloppen er volgens mij dingen niet in je verhaal. Lara vertelt Diego in de patattent dat ze weer werk heeft. En ook waar. Maar dat had ze hem toch al verteld, toen hij in de keuken van het studentenhuis zat 's nachts? Of ben ik nu in de war?
En even later vertelt ze Sam dat ze de au-pair van Diego's zusje was. Nou heb ik toch het hele verhaal gedacht dat Jules een jongetje was?!
En dan nog één ding: Roos belt Lara op, en ongeveer twee alinea's verder zijn zij en Sanne in Frankrijk gearriveerd. Dat kan in theorie wel, Parijs is niet ver vliegen, dat kun je in vijf uur met de auto doen. (Vandaar dat het apart is dat Roos zo moe is van de vliegreis, een jetlag zul je er niet van krijgen.) Maar het is apart dat ze er al zo snel zijn. Ze zei immers aan de telefoon nog dat ze nog even moest kijken wanneer ze tijd had.
Oké, dat was een golf van kritiek. Voor de rest gaat het goed, ik hoop dat het ooit nog eens goed komt tussen Lara en Diego, want om de een of andere reden heb ik het niet zo op Sam.
Anyway, weer wij wouden, in plaats van wij wilden. Sorry, kan ik echt slecht tegen...
Leuk dat je chéri er in gestopt hebt, alleen moet je er dan wel een 'e' achteraan plakken bij Els, want die heeft het tegen Lara en Lara is een meisje.
Voor de rest kloppen er volgens mij dingen niet in je verhaal. Lara vertelt Diego in de patattent dat ze weer werk heeft. En ook waar. Maar dat had ze hem toch al verteld, toen hij in de keuken van het studentenhuis zat 's nachts? Of ben ik nu in de war?
En even later vertelt ze Sam dat ze de au-pair van Diego's zusje was. Nou heb ik toch het hele verhaal gedacht dat Jules een jongetje was?!
En dan nog één ding: Roos belt Lara op, en ongeveer twee alinea's verder zijn zij en Sanne in Frankrijk gearriveerd. Dat kan in theorie wel, Parijs is niet ver vliegen, dat kun je in vijf uur met de auto doen. (Vandaar dat het apart is dat Roos zo moe is van de vliegreis, een jetlag zul je er niet van krijgen.) Maar het is apart dat ze er al zo snel zijn. Ze zei immers aan de telefoon nog dat ze nog even moest kijken wanneer ze tijd had.
Oké, dat was een golf van kritiek. Voor de rest gaat het goed, ik hoop dat het ooit nog eens goed komt tussen Lara en Diego, want om de een of andere reden heb ik het niet zo op Sam.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Hmm, ik wou/wilde het als verrassing doen dat de meisjes zouden komen.
Maar dat staat inderdaad niet in de tekst.
Stom dat ik schreef dat Diego's broertje een zusje is. Want je hebt helemaal gelijk.
Ik woon in het Noorden van Nederland. Daar is het als taal ik wou... en dat blijft er in steken zeg maar.
Verder; echt, ik vind dat je heel goed zegt wat je er van vind! Sowiso gaat een vriendin, mijn moeder, en misschien mijn leraar Nederlands mijn verhaal nog doorlezen om de typfouten en foutjes er uit te halen:p
De meiden zijn bij de Eiffeltoren. Er zijn ontzettend veel toeristen.
“Kun je gewoon nagaan dat jij, Lara van Dongen, hier in deze stad woont. De meest romantische stad hier in Europa,” roept Sanne met volle enthousiasme uit.
“Ja, maar romance heb ik nog niet gevonden hoor. En vind je Rome niet veel romantischer?”
Even is het stil. “Ja, Rome is romantischer, denk ik. Maar Parijs, dat heeft ook ontzettend veel sfeer. Moet je die jongens zien, echt Lara, je boft!”
“Ja, het eten is hier wel lekker. Zullen we een croissantje kopen bij de bakker? Die is hier toch om de hoek. En bij Frankrijk hoort gewoon een croissantje en een stukstokbrood met brie,” zegt Lara.
Ze pakt Roos bij haar arm, en loopt naar de bakker. Sanne loopt met hun mee, en pakt ondertussen Lara bij de arm.
“Kunnen we Frank vanavond niet mee nemen?” vraagt Sanne voorzichtig.
Lara kijkt haar vragend aan. “Ik zag hem vanochtend met een handdoek uit de badkamer komen. Hij schrok zich dood. Maar we hebben even gepraat, en hij heeft toch best een lekkere buik.” Antwoord ze.
“Jij let toch altijd maar op het uiterlijk,” zegt Roos hoofdschuddend.
“Ze blijft dezelfde, desondanks wij super veel kilometers uit elkaar wonen op dit moment.”
“Gaat hij nou mee?” Sanne kijkt haar vragend aan.
“Ja, ik zou hem wel even smsen.” Ondertussen pakt Lara haar telefoon uit haar broek, en smst.
“Ik koop wel even 3 croissantjes,” zegt Sanne, als ze bij de bakker zijn. Ondertussen doet ze al de deur open, en begint met gebrekkig Frans te praten tegen de bakker.
“Ik heb jullie wel gemist hoor. Ja, hier heb ik ook wel wat vrienden. Maar dat is toch best wel anders dan jullie twee,” zegt ze als Sanne de deur dicht heeft gedaan. Lara en Roos staan buiten.
“Ja, die Els, die ook bij jouw woont, dat is toch ook een vriendin van je?” vraagt Roos.
“Ja klopt. Maar eerlijk gezegd is ze gewoon anders dan jullie. Het is wel een erg leuke meid hoor. Daar niet van!” roept Lara.
“Nou, het is fijn om te horen dat het moeilijk is om zulke leuke vriendinnen als ons te vinden. Het is bij ons ook anders. Meestal waren we bijna elk weekend samen. We gingen samen uit, kozen kleren voor elkaar uit, zochten de geschrikte kandidaat jongen elke zaterdag voor elkaar. Ja, en bij jouw was dat altijd ontzettend makkelijk.” Even stopte Roos. “En die roddels van jou, die waren ook altijd zo horend bij jou. Die mis ik wel hoor!”
“Ik heb de croissantjes! Ze ruiken zo lekker vers! Dat doet me goed hoor,” roept Sanne enthousiast als ze uit de winkel stapt.
Ze pakken alle drie een broodje, en beginnen te eten. Lara pakt ondertussen haar mobieltje en kijkt er op.
“Jaa, ik ging sowiso al er heen, Chéri. Ik neem een paar vrienden mee. Ik zie je daar wel.”
“Ik heb een smsje van Frank. En hij wou er al heen gaan. Dat wordt sjansen Sanne.”
“Hoe krijg je het voor elkaar. Je bent echt een schat! Kom hier knuffel!” roept Sanne, die door het dolle heen is.
Sanne geeft Lara een knuffel.
“He, Guys, dit is genoeg geslijm hoor,” zegt Roos.
“Zullen we gaan shoppen? Ik heb wel zin in een hoedje van Prada, dior, of what ever!” zegt Sanne met een bekakte stem.
“Ja, goed. Ik wil nog een leuk jurkje!”
“Moet je deze zien!” Roos haalt haar nieuwe rokje uit de tas. Ze houdt hem voor zich, en kijkt naar de spiegel. Hij staat geweldig, denkt Lara.
Zelf heeft ze een leuk jurkje gekocht, en een nieuw shirtje. Ze zijn inmiddels thuis. Alle tassen zijn in de woonkamer neer gegooid.
“Het staat je leuk Roos.” Roos vist altijd naar complimentjes. Meestal doet ze die kleren dan ook niet meer aan, omdat ze super veel kleren heeft. Opeens gaat de deur open.
“Hé, Sanne. Kom jij vanavond ook?” vraagt Frank die met een zwembroek aan bij de deuropening staat.
“Ja, ik kom wel,” zegt Sanne.
“Leuk, dan zie ik je dan. We gaan nog wel even samen dansen,” zegt Frank met een knipoog. Sanne begint te blozen. Frank merkt het. Zo snel hij er was, is hij ook weer weg.
´Wat nou? Hij is toch leuk, en aardig?´ vraagt Sanne verontwaardigd als Lara en Roos haar aankijken.
“Ja, ik vroeg me alleen af of je nog met mijn broer ging?” vraagt Lara.
“Die merkt er toch niks van?”
“Nee, alleen als ik het door lul inderdaad. Maar het is wel mijn broer hoor. Als je nou met Pietje iets neemt, oké, dan zou ik niks doen. Maar mijn broer, is familie van me. Snap je dat ik je dan nu een beetje raar vind als je nu met Frank iets doet?”
“Zoek je nu ruzie?” vraagt Sanne verbaasd.
“Nee, ik wil alleen iets zeggen wat met jou te maken heeft. Je mag heus wel met Frank aanklooien. Maar dan ga ik je als een slet zien. En dan vertel ik het aan mijn broer.”
“Zeg jij dat nu? - Miss Slet? - . Voordat je ziek was klootte je in elk weekend met een andere jongen. En wat denk je van nu?”
“Nou? Wat ben ik nu? Een hoer?” met hete ogen kijkt ze Sanne aan. “Hou er maar over op. Ik heb geen zin in zo een discussie. Ik weet dat ik vroeger nogal een losse tiener was. Ik wil je alleen maar waarschuwen Sanne, om niet hetzelfde als mij te zijn.” Vervolgt Lara
Even is er een stilte.
“Zullen we maar even naar de ijssalon gaan?” vraagt Roos plotseling.
“goed idee. Prima. Ik vind het goed.” Zegt Sanne nors.
“Gaan jullie samen maar. Ik blijf even thuis.” Snel loopt Lara naar een kastje. Ze doet het kastje open en pakt daar een bakje uit. Deze doet ze open, en haalt er 10 euro uit.
“Hier, ik trakteer. Van de goede slet.”
Roos lacht. “oké.”
De meiden pakken het geld aan en lopen de kamer uit. Lara blijft alleen achter. Ze pakt haar mobiel uit haar broekzak en belt haar broer.
“Met Lars” klinkt er aan de andere kant van de lijn.
“Hoi broertje, met Lara, uit het verre Frankrijk.”
“Hoe bevalt het om met je vriendinnen daar te zijn?”
“Goed! Ze zijn erg aardig, nog steeds. Ik heb ze net alleen even mijn huis uitgestuurd. Ik werd een beetje gek van ze.”
“Ik snap het. Sanne en Roos zijn nog al aapjes ja.”
“Ja, vooral Sanne.”
“Klopt. Ze zoent wel heerlijk.”
“Ja, dat kan ik niet voor je beoordelen. Kom je ook deze kant op, broertje?”
“Ik heb toevallig 4 dagen vakantie. Ik hou er niet van op impulsief te zijn, maar ik kan straks in het vliegtuig zitten.”
“Dan doe je dat. Heb je trouwens nu iets met Sanne?”
“Heb je het haar niet gevraagd?”
“Nee, ik sprak haar er net over. Ze deed er een beetje vaag over. Vast omdat ik je zusje ben.”
“Nee. Ik heb niks met haar. Het is niet officieel tenminste.”
“Oké. Dan weet ik dat!”
“Ik boek dan nu een reis. Vinden je vriendinnen dat ook goed?”
“Ja, nee, weet ik niet. Ik wil het als een verrassing doen.”
“Oké prima. Ik zie trouwens net dat ik pas overmorgen met het vliegtuig kan. Ik zal dan nog 2 extra vrije dagen er bij boeken bij mijn baas.”
“Prima. Dan heb ik nog 2 dagen om leuke dingen te doen met mijn vriendinnen dat vind ik prima.”
“Oké. Dan doe ik dat. Ik sms je vanavond wel, en anders mail ik wel.”
“Prima! Dan hoor ik het van je!”
Daarna sluiten ze het telefoontje af.
Er wordt op de deur geklopt. “Binnen.”
Els komt binnen stappen, en een paar brieven. ´Volgens mij zijn dit een paar brieven die je gekregen hebt op het adres van je au-pair adres. Hier heb je ze.´ ze geeft ze aan Lara.
“Ik hoorde van je vriendinnen dat je vanavond nog uit gaat? “
“Klopt. Met mijn vriendinnen. Jij moet vanavond werken?”
“Ja, dat klopt. Dan zie ik je daar vast. Want je gaat vast naar je eigen club?”
“Ja. Dat was wel mijn plan.”
“Oké. Sam moet vanavond ook werken. Dan zie je hem vast ook wel.”
“Ja, lijkt me leuk. Tot vanavond! Jij maakt vandaag het eten? Ik moet morgen namelijk.”
“Ja. Ik maak kipfilet met boontjes en gebakken aardappels.” Verteld Els.
Ze hebben op de koelkast een lijstje neergehangen waarop staat wie wat doet. Zo hebben ze een lijstje wie er kookt, wie er afwasmachine leegmaakt, wie de woonkamer schoonmaakt, en ga zo maar door.
“We zijn er weer!” zegt Sanne een poosje later. In haar hand heeft ze een ijsje. Vervolgens komt Roos naar binnen. Ze heeft twee ijsjes in haar hand.
“We zouden het zo flauw vinden om niet alles met jou te doen, terwijl we voor jou hier zijn!” begint ze. “Daarom hebben we een ijsje van ons geld gekocht voor jou.”
Lara lacht. “Dank je wel. Sanne, ik meende het allemaal niet zo heel erg hoor.”
“Sorry,” zegt Sanne.
“Maar meisjes, ik heb in de loop van de week wel een verrassing voor jullie! Wat dat is zeg ik nu niet.”
“Nu maak je me nieuwsgierig! Dat vinden we niet leuk.”
“Nou vooruit, dan vertel ik het wel. We gaan namelijk..” begint ze.
“Nee, ik hou het toch een verrassing. Anders is het niks aan.” Vervolgt ze.
“Aaah, dat vind ik nou sneu. Ik word er echt nieuwsgierig van!” roept Sanne.
Lara heeft nog steeds haar brieven in haar hand.
Ondertussen maakt ze er één open. De eerste blijkt van Activity International te zijn. Die schrijft dat ze niet meer in de aupair – lijst gaat, en daardoor ook niet meer is uitgenodigd voor het pink-feest. Verder heeft ze nog een paar rekeningen gehad.
“Eten!” roept Els vanaf beneden een paar uurtjes later.
“Oké! Dan kunnen we daarna onze kleren aan doen voor het avondje uit,” roept Sanne enthousiast.
“Ik verheug me er nu al op,” zegt Roos.
Opeens begint de broekzak van Lara te trillen. Ze wordt gebeld.
“Hé Sam,” zegt ze als ze ziet dat het hem is.
“Ha, Hoi ! Ik ben vanavond vrij, heb je nog plannen?”
“Ja, ik wou eigenlijk naar Rastaa gaan.”
“Ja, dat was mijn plan ook met een paar vrienden. Maar ik wou jou ook uitnodigen.”
“Dat is lief van je. Maar ik ga ook al met een paar vriendinnen. Zullen we afspreken dat we elkaar daar checken?”
“Ja, prima! Tot vanavond Lara!”
“Liefs!”
“Wie was dat nou weer?” vraagt Sanne verbaasd.
“Ja, Sam. Hij vroeg of ik ook kwam vanavond. Hij nam een paar vrienden mee.”
“Trouwens, ik heb toch besloten om verder te gaan met Lars. Daar kan ik veel meer mee bereiken dan met deze Franse scharrels.”
“Als je dat nou eerder zei. Dan hadden we geen ruzie gehad.”
Sanne bloost. Ondertussen zijn ze al bij de keukentafel beland.
“Ik moet zo weg. Naar Rastaa, alvast dingen klaar zetten en zo. Dus dan zie ik jullie daar! En, Lara, jullie kunnen gewoon ook uit mijn kledingskast kleren of iets anders aandoen!”
“Wat ben je toch ook een schat, Els! We zullen kijken!”
“Wie het eerste boven is!” gilt Roos als ze opstaat. Samen rennen ze de trap op. “Aah, guys, niet zo snel!” roept Sanne die nog maar onder aan de trap is.
“Ik ben toch eerder hoor Sanne!” zegt Lara.
“Nee, ik ga winnen!” zegt Roos.
“Heerlijk om zo lekker kinderachtig te doen.”
“Klopt, daarom stelde ik het ook voor.”
“Jongens, doe nou rustig!” lacht Sanne.
Ondertussen zijn de andere twee meisjes al bijna op de slaapkamer van Lara.
“Ja, ik ben er als eerste!” roept Lara uit.
“Nee, ik ben er als eerste,” zegt Roos.
Rustig stapt Sanne de kamer in. “En ik ben als laatste, dus heb ik gewonnen.”
“Klopt. Hier hebben we de kampioen van vandaag!” zegt Lara enthousiast. Ondertussen pakt Lara de hand van Sanne, en steekt die omhoog.
“Goed, wat gaan we aan doen?” vraagt Roos.
“Een cadeautje voor de winnaar kopen?” vraagt Sanne.
“Nee, laten we maar eens douchen, onze haren drogen en rond een uur of half 12 richting Rastaa gaan?” vroeg Lara daarna.
“Ja, en onder het haren drogen een filmpje kijken?” antwoordt Sanne.
“Prima, dat is een deal.”
De meiden gingen om de beurt douchen. Daarna gingen ze een filmpje kijken met een zak chips op de schoot in de woonkamer. Opeens gaat de keuken deur open.
“Ja, Frank hier. Ik ben er weer.” Klinkt er achter.
“Hoi Frank!” Frank loopt naar de woonkamer toe.
“Dag dames, ik ben zo weg hoor. Ga even douchen, kleren aan doen, en ik ga daarna naar wat vrienden. Daar even zitten enzo.”
“Is goed. Zien we je vanavond in Rastaa?”
“Ja, hoe kan het ook anders? Sam is een vriend van me, Els danst daar, en jij werkt er nog eens. Weet je hoe goed koop ik dan uit ben?” zegt hij met een knipoog. Een moment later loopt hij naar boven.
“Goed, dat was onze Frank weer,” zegt Lara.
“Mafkees, echt. Goed, we waren net bij dat Brad Pitt vertelde aan Jennifer Aniston dat hij iets voor haar voelde. Play dat ding aan dan!” zegt Roos.
Een half uur later is de film afgelopen. “Kom naar boven, het is tien uur. Het is de hoogste tijd..” zegt Lara. “Om naar bed te gaan inderdaad,” zegt Sanne.
“Nee, om de make-up op te doen, en verder kleren uit te kiezen.” Ondertussen lopen de vriendinnen naar boven.
Roos loopt direct naar Lara’s kledingkast. “Lara, dat vind ik geweldig!” ze houdt een jurkje op van de Veromoda. Het is een jurkje net boven de knie.
“Prima leen maar. Ik wou toch een broek aan doen met een half lang -shirtje.”
“Geweldig je bent een schat.”
Ondertussen doet Lara haar oogpotlood, mascara en eyeliner. Met uitgaan gebruikt ze ook eyeliner. Nu het haar werk is ook. Dat geeft haar wimpers toch een beetje meer volume.
“Yes, we zijn er weer! Wat voelt dat goed. Deze club voelt zo lekker,” roept Sanne enthousiast. Ondertussen danst ze mee op de beat. Lara voelt haar mobiel weer trillen. Ze pakt haar telefoontje uit haar broekzak. Een smsje van Sam.
‘Ik moet toch werken. Kom je zo iets halen bij onze bar? kusje’
“Willen jullie wat drinken? Dan kan ik even hoi zeggen tegen Sam,” zegt ze als ze de telefoon opruimt.
“Je vind hem leuk, of je hebt een zwak voor hem,” zegt Sanne.
“Nou, het is meer dat hij wel een erg leuke collega is. Maar sjans onder werktijden, nee dat mag denk ik niet.”
“Je bent nu toch niet onder werktijden?”
“Klopt. Daar heb je helemaal gelijk in.” zegt Sanne met een knipoog.
“Ga dan naar hem toe.”
Ondertussen duwt ze zich door de mensen massa heen. Bij de bar staat Sam cocktails te shaken.
Langzaam loopt Lara naar hem toe. Ze weet van Pablo dat ze wel achter de bar mag staan als ze niet hoeft te werken.
Zo onopvallend mogelijk loopt ze naar de bar. Daar gaat ze achter staan. Een jongen vraagt direct een drankje. Ze pakt een fles drank, en doet wat in een glas, en geeft het aan die jongen.
Sam heeft nog niks door. Ze pakt een ijsklontje uit de kleine emmer op de bar. Daarna loopt ze vanaf achter naar hem toe. Haar vriendinnen hebben het door, en lopen naar hem toe.
“Hé Sam!” roept Sanne snel.
“Hé, Sanne! Dat was het toch?”
“Klopt! Hoe is het?”
“Ja goed, wil je iets drinken? Waar is Lara eigenlijk?”
“Die is even Pablo gedag zeggen,” zegt Roos snel.
“Nee ik hoef niks te drinken,” zegt Sanne.
Lara probeert zo stil mogelijk haar hand naar hem toe te doen. Heel voorzichtig doet ze het ijsklontje in zijn nek. Het ijsklontje glijd naar beneden.
“Hoi Sammetje,” zegt Lara lief. Ondertussen probeert Sam een gil te onderdrukken. Hij schud zijn shirtje aan de achterkant uit, en het ijsklontje valt er uit.
“Lara, je liet me schrikken,” zegt Sam.
“Sorry Chéri. Het was een verrassing. Dank je schatjes, dat jullie met Sam gingen praten.” Knikt ze naar Roos en Sanne. “Wij gaan alvast dansen hoor. Kom jij ook zo?” vragen ze.
“Ja, dat is goed. Tot zo.”
“Mag ik wat drinken?” vraagt een klant.
“Dat mag je natuurlijk. Wat wilt u hebben?”
“3 stuiterballen, en twee Baco’s.” Lara pakt 5 glaasjes, en schenkt er alcohol in. “Alsjeblieft. 5 muntjes alsjeblieft,” zegt ze. De jongen geeft de muntjes aan haar.
“Ga je mij de hele avond helpen met drank inschenken?” vraagt Sam.
“ja, tuurlijk. Dat zou wel makkelijk zijn voor je. Maar nee, dat heb ik niet voor je over.” Lacht Lara.
“Logisch, dat zou ik ook niet doen inderdaad. Zelfs niet voor jou!”
Hij moet net een fles drank pakken aan de kant van Lara, en gaat net achterlangs bij Lara. Lara voelt zijn arm langs haar heen. Ze moet lachen.
“Waarom lach je?” grapt Sam.
“Eigenlijk zou ik daar op de dansvloer moeten staan, maar sta ik hier achter de bar.” Verzint Lara snel. Ze moest eigenlijk daarom niet lachen.
Sam gromt. “Het zal wel. Moet jij niet dansen met je vriendinnen?”
“Als jij beloofd in de pauze nog een liedje met mij te dansen. Dan ga ik pas weg.”
“Nou daar hoef ik niet lang over na te denken. Daar zeg ik direct keihard nee tegen,” zegt hij.
“Graag of wil niet hé. Ik zou het voor geen goud willen missen. Bof ik dat ik zo ga dansen.”
“Nee. Ik zal in de pauze naar je toe komen, Chéri. Ik zou inderdaad jou voor geen goud willen missen.”
Lara lacht. “Goed, dat is beloofd. Dan ga ik nu naar mijn vriendinnen. Dag Chéri.”
Ondertussen loopt ze naar de dansvloer, en verdwijnt in de menigte. Haar vriendinnen ziet ze helemaal uit haar dak gaan.
***
Ik heb het één na laatste bericht veranderd. De kritiekpuntjes er een beetje uitgehaald. Volgens mij klopt hij nu beter!
En ik hoop natuurlijk dat jullie dit een leuk stukje vinden! =)
Maar dat staat inderdaad niet in de tekst.
Stom dat ik schreef dat Diego's broertje een zusje is. Want je hebt helemaal gelijk.
Ik woon in het Noorden van Nederland. Daar is het als taal ik wou... en dat blijft er in steken zeg maar.
Verder; echt, ik vind dat je heel goed zegt wat je er van vind! Sowiso gaat een vriendin, mijn moeder, en misschien mijn leraar Nederlands mijn verhaal nog doorlezen om de typfouten en foutjes er uit te halen:p
***
“Zeg eens Cheeese!” roept Roos van achter haar digitale camera.“Ja, jullie staan er leuk op,” zegt ze als ze de foto terug kijkt.De meiden zijn bij de Eiffeltoren. Er zijn ontzettend veel toeristen.
“Kun je gewoon nagaan dat jij, Lara van Dongen, hier in deze stad woont. De meest romantische stad hier in Europa,” roept Sanne met volle enthousiasme uit.
“Ja, maar romance heb ik nog niet gevonden hoor. En vind je Rome niet veel romantischer?”
Even is het stil. “Ja, Rome is romantischer, denk ik. Maar Parijs, dat heeft ook ontzettend veel sfeer. Moet je die jongens zien, echt Lara, je boft!”
“Ja, het eten is hier wel lekker. Zullen we een croissantje kopen bij de bakker? Die is hier toch om de hoek. En bij Frankrijk hoort gewoon een croissantje en een stukstokbrood met brie,” zegt Lara.
Ze pakt Roos bij haar arm, en loopt naar de bakker. Sanne loopt met hun mee, en pakt ondertussen Lara bij de arm.
“Kunnen we Frank vanavond niet mee nemen?” vraagt Sanne voorzichtig.
Lara kijkt haar vragend aan. “Ik zag hem vanochtend met een handdoek uit de badkamer komen. Hij schrok zich dood. Maar we hebben even gepraat, en hij heeft toch best een lekkere buik.” Antwoord ze.
“Jij let toch altijd maar op het uiterlijk,” zegt Roos hoofdschuddend.
“Ze blijft dezelfde, desondanks wij super veel kilometers uit elkaar wonen op dit moment.”
“Gaat hij nou mee?” Sanne kijkt haar vragend aan.
“Ja, ik zou hem wel even smsen.” Ondertussen pakt Lara haar telefoon uit haar broek, en smst.
“Ik koop wel even 3 croissantjes,” zegt Sanne, als ze bij de bakker zijn. Ondertussen doet ze al de deur open, en begint met gebrekkig Frans te praten tegen de bakker.
“Ik heb jullie wel gemist hoor. Ja, hier heb ik ook wel wat vrienden. Maar dat is toch best wel anders dan jullie twee,” zegt ze als Sanne de deur dicht heeft gedaan. Lara en Roos staan buiten.
“Ja, die Els, die ook bij jouw woont, dat is toch ook een vriendin van je?” vraagt Roos.
“Ja klopt. Maar eerlijk gezegd is ze gewoon anders dan jullie. Het is wel een erg leuke meid hoor. Daar niet van!” roept Lara.
“Nou, het is fijn om te horen dat het moeilijk is om zulke leuke vriendinnen als ons te vinden. Het is bij ons ook anders. Meestal waren we bijna elk weekend samen. We gingen samen uit, kozen kleren voor elkaar uit, zochten de geschrikte kandidaat jongen elke zaterdag voor elkaar. Ja, en bij jouw was dat altijd ontzettend makkelijk.” Even stopte Roos. “En die roddels van jou, die waren ook altijd zo horend bij jou. Die mis ik wel hoor!”
“Ik heb de croissantjes! Ze ruiken zo lekker vers! Dat doet me goed hoor,” roept Sanne enthousiast als ze uit de winkel stapt.
Ze pakken alle drie een broodje, en beginnen te eten. Lara pakt ondertussen haar mobieltje en kijkt er op.
“Jaa, ik ging sowiso al er heen, Chéri. Ik neem een paar vrienden mee. Ik zie je daar wel.”
“Ik heb een smsje van Frank. En hij wou er al heen gaan. Dat wordt sjansen Sanne.”
“Hoe krijg je het voor elkaar. Je bent echt een schat! Kom hier knuffel!” roept Sanne, die door het dolle heen is.
Sanne geeft Lara een knuffel.
“He, Guys, dit is genoeg geslijm hoor,” zegt Roos.
“Zullen we gaan shoppen? Ik heb wel zin in een hoedje van Prada, dior, of what ever!” zegt Sanne met een bekakte stem.
“Ja, goed. Ik wil nog een leuk jurkje!”
“Moet je deze zien!” Roos haalt haar nieuwe rokje uit de tas. Ze houdt hem voor zich, en kijkt naar de spiegel. Hij staat geweldig, denkt Lara.
Zelf heeft ze een leuk jurkje gekocht, en een nieuw shirtje. Ze zijn inmiddels thuis. Alle tassen zijn in de woonkamer neer gegooid.
“Het staat je leuk Roos.” Roos vist altijd naar complimentjes. Meestal doet ze die kleren dan ook niet meer aan, omdat ze super veel kleren heeft. Opeens gaat de deur open.
“Hé, Sanne. Kom jij vanavond ook?” vraagt Frank die met een zwembroek aan bij de deuropening staat.
“Ja, ik kom wel,” zegt Sanne.
“Leuk, dan zie ik je dan. We gaan nog wel even samen dansen,” zegt Frank met een knipoog. Sanne begint te blozen. Frank merkt het. Zo snel hij er was, is hij ook weer weg.
´Wat nou? Hij is toch leuk, en aardig?´ vraagt Sanne verontwaardigd als Lara en Roos haar aankijken.
“Ja, ik vroeg me alleen af of je nog met mijn broer ging?” vraagt Lara.
“Die merkt er toch niks van?”
“Nee, alleen als ik het door lul inderdaad. Maar het is wel mijn broer hoor. Als je nou met Pietje iets neemt, oké, dan zou ik niks doen. Maar mijn broer, is familie van me. Snap je dat ik je dan nu een beetje raar vind als je nu met Frank iets doet?”
“Zoek je nu ruzie?” vraagt Sanne verbaasd.
“Nee, ik wil alleen iets zeggen wat met jou te maken heeft. Je mag heus wel met Frank aanklooien. Maar dan ga ik je als een slet zien. En dan vertel ik het aan mijn broer.”
“Zeg jij dat nu? - Miss Slet? - . Voordat je ziek was klootte je in elk weekend met een andere jongen. En wat denk je van nu?”
“Nou? Wat ben ik nu? Een hoer?” met hete ogen kijkt ze Sanne aan. “Hou er maar over op. Ik heb geen zin in zo een discussie. Ik weet dat ik vroeger nogal een losse tiener was. Ik wil je alleen maar waarschuwen Sanne, om niet hetzelfde als mij te zijn.” Vervolgt Lara
Even is er een stilte.
“Zullen we maar even naar de ijssalon gaan?” vraagt Roos plotseling.
“goed idee. Prima. Ik vind het goed.” Zegt Sanne nors.
“Gaan jullie samen maar. Ik blijf even thuis.” Snel loopt Lara naar een kastje. Ze doet het kastje open en pakt daar een bakje uit. Deze doet ze open, en haalt er 10 euro uit.
“Hier, ik trakteer. Van de goede slet.”
Roos lacht. “oké.”
De meiden pakken het geld aan en lopen de kamer uit. Lara blijft alleen achter. Ze pakt haar mobiel uit haar broekzak en belt haar broer.
“Met Lars” klinkt er aan de andere kant van de lijn.
“Hoi broertje, met Lara, uit het verre Frankrijk.”
“Hoe bevalt het om met je vriendinnen daar te zijn?”
“Goed! Ze zijn erg aardig, nog steeds. Ik heb ze net alleen even mijn huis uitgestuurd. Ik werd een beetje gek van ze.”
“Ik snap het. Sanne en Roos zijn nog al aapjes ja.”
“Ja, vooral Sanne.”
“Klopt. Ze zoent wel heerlijk.”
“Ja, dat kan ik niet voor je beoordelen. Kom je ook deze kant op, broertje?”
“Ik heb toevallig 4 dagen vakantie. Ik hou er niet van op impulsief te zijn, maar ik kan straks in het vliegtuig zitten.”
“Dan doe je dat. Heb je trouwens nu iets met Sanne?”
“Heb je het haar niet gevraagd?”
“Nee, ik sprak haar er net over. Ze deed er een beetje vaag over. Vast omdat ik je zusje ben.”
“Nee. Ik heb niks met haar. Het is niet officieel tenminste.”
“Oké. Dan weet ik dat!”
“Ik boek dan nu een reis. Vinden je vriendinnen dat ook goed?”
“Ja, nee, weet ik niet. Ik wil het als een verrassing doen.”
“Oké prima. Ik zie trouwens net dat ik pas overmorgen met het vliegtuig kan. Ik zal dan nog 2 extra vrije dagen er bij boeken bij mijn baas.”
“Prima. Dan heb ik nog 2 dagen om leuke dingen te doen met mijn vriendinnen dat vind ik prima.”
“Oké. Dan doe ik dat. Ik sms je vanavond wel, en anders mail ik wel.”
“Prima! Dan hoor ik het van je!”
Daarna sluiten ze het telefoontje af.
Er wordt op de deur geklopt. “Binnen.”
Els komt binnen stappen, en een paar brieven. ´Volgens mij zijn dit een paar brieven die je gekregen hebt op het adres van je au-pair adres. Hier heb je ze.´ ze geeft ze aan Lara.
“Ik hoorde van je vriendinnen dat je vanavond nog uit gaat? “
“Klopt. Met mijn vriendinnen. Jij moet vanavond werken?”
“Ja, dat klopt. Dan zie ik je daar vast. Want je gaat vast naar je eigen club?”
“Ja. Dat was wel mijn plan.”
“Oké. Sam moet vanavond ook werken. Dan zie je hem vast ook wel.”
“Ja, lijkt me leuk. Tot vanavond! Jij maakt vandaag het eten? Ik moet morgen namelijk.”
“Ja. Ik maak kipfilet met boontjes en gebakken aardappels.” Verteld Els.
Ze hebben op de koelkast een lijstje neergehangen waarop staat wie wat doet. Zo hebben ze een lijstje wie er kookt, wie er afwasmachine leegmaakt, wie de woonkamer schoonmaakt, en ga zo maar door.
“We zijn er weer!” zegt Sanne een poosje later. In haar hand heeft ze een ijsje. Vervolgens komt Roos naar binnen. Ze heeft twee ijsjes in haar hand.
“We zouden het zo flauw vinden om niet alles met jou te doen, terwijl we voor jou hier zijn!” begint ze. “Daarom hebben we een ijsje van ons geld gekocht voor jou.”
Lara lacht. “Dank je wel. Sanne, ik meende het allemaal niet zo heel erg hoor.”
“Sorry,” zegt Sanne.
“Maar meisjes, ik heb in de loop van de week wel een verrassing voor jullie! Wat dat is zeg ik nu niet.”
“Nu maak je me nieuwsgierig! Dat vinden we niet leuk.”
“Nou vooruit, dan vertel ik het wel. We gaan namelijk..” begint ze.
“Nee, ik hou het toch een verrassing. Anders is het niks aan.” Vervolgt ze.
“Aaah, dat vind ik nou sneu. Ik word er echt nieuwsgierig van!” roept Sanne.
Lara heeft nog steeds haar brieven in haar hand.
Ondertussen maakt ze er één open. De eerste blijkt van Activity International te zijn. Die schrijft dat ze niet meer in de aupair – lijst gaat, en daardoor ook niet meer is uitgenodigd voor het pink-feest. Verder heeft ze nog een paar rekeningen gehad.
“Eten!” roept Els vanaf beneden een paar uurtjes later.
“Oké! Dan kunnen we daarna onze kleren aan doen voor het avondje uit,” roept Sanne enthousiast.
“Ik verheug me er nu al op,” zegt Roos.
Opeens begint de broekzak van Lara te trillen. Ze wordt gebeld.
“Hé Sam,” zegt ze als ze ziet dat het hem is.
“Ha, Hoi ! Ik ben vanavond vrij, heb je nog plannen?”
“Ja, ik wou eigenlijk naar Rastaa gaan.”
“Ja, dat was mijn plan ook met een paar vrienden. Maar ik wou jou ook uitnodigen.”
“Dat is lief van je. Maar ik ga ook al met een paar vriendinnen. Zullen we afspreken dat we elkaar daar checken?”
“Ja, prima! Tot vanavond Lara!”
“Liefs!”
“Wie was dat nou weer?” vraagt Sanne verbaasd.
“Ja, Sam. Hij vroeg of ik ook kwam vanavond. Hij nam een paar vrienden mee.”
“Trouwens, ik heb toch besloten om verder te gaan met Lars. Daar kan ik veel meer mee bereiken dan met deze Franse scharrels.”
“Als je dat nou eerder zei. Dan hadden we geen ruzie gehad.”
Sanne bloost. Ondertussen zijn ze al bij de keukentafel beland.
“Ik moet zo weg. Naar Rastaa, alvast dingen klaar zetten en zo. Dus dan zie ik jullie daar! En, Lara, jullie kunnen gewoon ook uit mijn kledingskast kleren of iets anders aandoen!”
“Wat ben je toch ook een schat, Els! We zullen kijken!”
“Wie het eerste boven is!” gilt Roos als ze opstaat. Samen rennen ze de trap op. “Aah, guys, niet zo snel!” roept Sanne die nog maar onder aan de trap is.
“Ik ben toch eerder hoor Sanne!” zegt Lara.
“Nee, ik ga winnen!” zegt Roos.
“Heerlijk om zo lekker kinderachtig te doen.”
“Klopt, daarom stelde ik het ook voor.”
“Jongens, doe nou rustig!” lacht Sanne.
Ondertussen zijn de andere twee meisjes al bijna op de slaapkamer van Lara.
“Ja, ik ben er als eerste!” roept Lara uit.
“Nee, ik ben er als eerste,” zegt Roos.
Rustig stapt Sanne de kamer in. “En ik ben als laatste, dus heb ik gewonnen.”
“Klopt. Hier hebben we de kampioen van vandaag!” zegt Lara enthousiast. Ondertussen pakt Lara de hand van Sanne, en steekt die omhoog.
“Goed, wat gaan we aan doen?” vraagt Roos.
“Een cadeautje voor de winnaar kopen?” vraagt Sanne.
“Nee, laten we maar eens douchen, onze haren drogen en rond een uur of half 12 richting Rastaa gaan?” vroeg Lara daarna.
“Ja, en onder het haren drogen een filmpje kijken?” antwoordt Sanne.
“Prima, dat is een deal.”
De meiden gingen om de beurt douchen. Daarna gingen ze een filmpje kijken met een zak chips op de schoot in de woonkamer. Opeens gaat de keuken deur open.
“Ja, Frank hier. Ik ben er weer.” Klinkt er achter.
“Hoi Frank!” Frank loopt naar de woonkamer toe.
“Dag dames, ik ben zo weg hoor. Ga even douchen, kleren aan doen, en ik ga daarna naar wat vrienden. Daar even zitten enzo.”
“Is goed. Zien we je vanavond in Rastaa?”
“Ja, hoe kan het ook anders? Sam is een vriend van me, Els danst daar, en jij werkt er nog eens. Weet je hoe goed koop ik dan uit ben?” zegt hij met een knipoog. Een moment later loopt hij naar boven.
“Goed, dat was onze Frank weer,” zegt Lara.
“Mafkees, echt. Goed, we waren net bij dat Brad Pitt vertelde aan Jennifer Aniston dat hij iets voor haar voelde. Play dat ding aan dan!” zegt Roos.
Een half uur later is de film afgelopen. “Kom naar boven, het is tien uur. Het is de hoogste tijd..” zegt Lara. “Om naar bed te gaan inderdaad,” zegt Sanne.
“Nee, om de make-up op te doen, en verder kleren uit te kiezen.” Ondertussen lopen de vriendinnen naar boven.
Roos loopt direct naar Lara’s kledingkast. “Lara, dat vind ik geweldig!” ze houdt een jurkje op van de Veromoda. Het is een jurkje net boven de knie.
“Prima leen maar. Ik wou toch een broek aan doen met een half lang -shirtje.”
“Geweldig je bent een schat.”
Ondertussen doet Lara haar oogpotlood, mascara en eyeliner. Met uitgaan gebruikt ze ook eyeliner. Nu het haar werk is ook. Dat geeft haar wimpers toch een beetje meer volume.
“Yes, we zijn er weer! Wat voelt dat goed. Deze club voelt zo lekker,” roept Sanne enthousiast. Ondertussen danst ze mee op de beat. Lara voelt haar mobiel weer trillen. Ze pakt haar telefoontje uit haar broekzak. Een smsje van Sam.
‘Ik moet toch werken. Kom je zo iets halen bij onze bar? kusje’
“Willen jullie wat drinken? Dan kan ik even hoi zeggen tegen Sam,” zegt ze als ze de telefoon opruimt.
“Je vind hem leuk, of je hebt een zwak voor hem,” zegt Sanne.
“Nou, het is meer dat hij wel een erg leuke collega is. Maar sjans onder werktijden, nee dat mag denk ik niet.”
“Je bent nu toch niet onder werktijden?”
“Klopt. Daar heb je helemaal gelijk in.” zegt Sanne met een knipoog.
“Ga dan naar hem toe.”
Ondertussen duwt ze zich door de mensen massa heen. Bij de bar staat Sam cocktails te shaken.
Langzaam loopt Lara naar hem toe. Ze weet van Pablo dat ze wel achter de bar mag staan als ze niet hoeft te werken.
Zo onopvallend mogelijk loopt ze naar de bar. Daar gaat ze achter staan. Een jongen vraagt direct een drankje. Ze pakt een fles drank, en doet wat in een glas, en geeft het aan die jongen.
Sam heeft nog niks door. Ze pakt een ijsklontje uit de kleine emmer op de bar. Daarna loopt ze vanaf achter naar hem toe. Haar vriendinnen hebben het door, en lopen naar hem toe.
“Hé Sam!” roept Sanne snel.
“Hé, Sanne! Dat was het toch?”
“Klopt! Hoe is het?”
“Ja goed, wil je iets drinken? Waar is Lara eigenlijk?”
“Die is even Pablo gedag zeggen,” zegt Roos snel.
“Nee ik hoef niks te drinken,” zegt Sanne.
Lara probeert zo stil mogelijk haar hand naar hem toe te doen. Heel voorzichtig doet ze het ijsklontje in zijn nek. Het ijsklontje glijd naar beneden.
“Hoi Sammetje,” zegt Lara lief. Ondertussen probeert Sam een gil te onderdrukken. Hij schud zijn shirtje aan de achterkant uit, en het ijsklontje valt er uit.
“Lara, je liet me schrikken,” zegt Sam.
“Sorry Chéri. Het was een verrassing. Dank je schatjes, dat jullie met Sam gingen praten.” Knikt ze naar Roos en Sanne. “Wij gaan alvast dansen hoor. Kom jij ook zo?” vragen ze.
“Ja, dat is goed. Tot zo.”
“Mag ik wat drinken?” vraagt een klant.
“Dat mag je natuurlijk. Wat wilt u hebben?”
“3 stuiterballen, en twee Baco’s.” Lara pakt 5 glaasjes, en schenkt er alcohol in. “Alsjeblieft. 5 muntjes alsjeblieft,” zegt ze. De jongen geeft de muntjes aan haar.
“Ga je mij de hele avond helpen met drank inschenken?” vraagt Sam.
“ja, tuurlijk. Dat zou wel makkelijk zijn voor je. Maar nee, dat heb ik niet voor je over.” Lacht Lara.
“Logisch, dat zou ik ook niet doen inderdaad. Zelfs niet voor jou!”
Hij moet net een fles drank pakken aan de kant van Lara, en gaat net achterlangs bij Lara. Lara voelt zijn arm langs haar heen. Ze moet lachen.
“Waarom lach je?” grapt Sam.
“Eigenlijk zou ik daar op de dansvloer moeten staan, maar sta ik hier achter de bar.” Verzint Lara snel. Ze moest eigenlijk daarom niet lachen.
Sam gromt. “Het zal wel. Moet jij niet dansen met je vriendinnen?”
“Als jij beloofd in de pauze nog een liedje met mij te dansen. Dan ga ik pas weg.”
“Nou daar hoef ik niet lang over na te denken. Daar zeg ik direct keihard nee tegen,” zegt hij.
“Graag of wil niet hé. Ik zou het voor geen goud willen missen. Bof ik dat ik zo ga dansen.”
“Nee. Ik zal in de pauze naar je toe komen, Chéri. Ik zou inderdaad jou voor geen goud willen missen.”
Lara lacht. “Goed, dat is beloofd. Dan ga ik nu naar mijn vriendinnen. Dag Chéri.”
Ondertussen loopt ze naar de dansvloer, en verdwijnt in de menigte. Haar vriendinnen ziet ze helemaal uit haar dak gaan.
***
Ik heb het één na laatste bericht veranderd. De kritiekpuntjes er een beetje uitgehaald. Volgens mij klopt hij nu beter!
En ik hoop natuurlijk dat jullie dit een leuk stukje vinden! =)
Laatst gewijzigd door Patrick op 20 sep 2009 21:13, 3 keer totaal gewijzigd.
Reden: AUB niet dubbelposten. Posts zijn samengevoegd. Plaats deze berichtjes de volgende keer boven de nieuwe tekst vh verhaal of als je er nog iets wil bijvoegen kun je ook het EDIT knopje gebruiken om het eronder te typen. Alvast bedankt!
Reden: AUB niet dubbelposten. Posts zijn samengevoegd. Plaats deze berichtjes de volgende keer boven de nieuwe tekst vh verhaal of als je er nog iets wil bijvoegen kun je ook het EDIT knopje gebruiken om het eronder te typen. Alvast bedankt!
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
“Wat heb ik lekker geslapen!” Lara geeuwt. Het is een uur of twee. De drie meisjes liggen allemaal voor pampus in het grote twee persoonsbed van Joas.
Nadat ze de auto thuis hadden geparkeerd, hadden ze geen zin meer om het bed op te maken. Omdat Joas er niet was, en ze vrij moe waren, hadden ze gisteren besloten om in het bed van Joas te slapen. Iemand doet een deur open. Lara kijkt op.
“Wat doen jullie nou weer op mijn kamer?”
“Oh, hé, Joas,” zegt Lara met een slaperig hoofd. Hij kijkt haar vragend aan. “Ja, het was zo laat, toen besloten we maar op jouw bed te slapen. Bij ons moest nog van alles klaar gemaakt worden. Ik verschoon je bed wel hoor,” zei Lara. “Als ik er nu nog in mag slapen.” Ze geeuwt.
“Nee, dat is goed. Als jullie om vier uur er maar uit zijn, mijn kamer hebben opgeruimd, en mijn bed hebben verschoond. Ik heb namelijk om vijf uur een date.”
“Nee, is goed. Dat doen we. Is het een leuk meisje?”
“Ja, ik weet niet precies. Ze is blond, wel aardig. Het is een vriendin van een vriend van me. Ik kijk wel. Het is denk ik gewoon een scharrel.”
“Oké, succes er in ieder geval mee,” zei Lara.
“Ja, jullie met mijn rotzooi. De dingen die je niet weet op te bergen gooi je maar in een vuilniszak, en leg die maar achter in mijn inloopkast neer.”
“Nou, vooruit.” Ondertussen doet Joas de deur dicht. Lara kijkt rond in zijn kamer. Ze ziet dat zijn bureau helemaal vol ligt met spullen. Links op zijn bureau ziet ze een mok die kappot is. De scherven zitten in de mok. Ook ziet ze een paar teenslippers.
“Hij heeft zelfs teenslippers op zijn bureau. Ik denk dat we toch maar uit bed moeten. Als nou twee mensen beginnen met opruimen. Dan gaat één persoon douchen. En dan draaien we de rollen wel om,” zegt Lara.
“Prima. Hoe laat moet jij weg vanavond?” vraagt Sanne. Ze gaat recht in haar bed zitten. Ondertussen doet Sanne haar haar weer beter in een staart. Lara staat op. Ze loopt naar zijn bureau, en gooit alle spullen er van af.
“Ik moet rond half zeven hier weg. Zeven uur moet ik daar zijn. We hebben dacht ik een thema avond,” zei Lara.
“Wat een troep heeft hij,” zei Roos geschrokken.
“Klopt. Roos, ga jij eerst douchen?”
“Ja, prima. Succes met opruimen.” Ze loopt de kamer uit, en gaat naar de kamer van Diego. “Weet je, Laar,” roept ze.
“Ik vind dat je een appartementje moet gaan kopen. Desnoods met het geld van je ouders.” Schreeuwt ze door.
“Dat is te duur hier in Parijs. En ik wil niet in een lelijk appartement wonen.” Gilt Lara door. Ondertussen is ze bezig met het sorteren van de spullen die ze net op de grond heeft gegooid. Roos kijkt om de hoek.
“Maar waarom vraag je dan niet aan Diego of je hier niet een kamer mag huren? Gewoon je eigen kamer. Dat lijkt me gewoon veel leuker, en makkelijker voor je.”
“Je hebt gelijk hoor. Maar dat gedoe met Diego en zo, misschien denkt hij dan weer dat ik hem leuk vind.”
“Je kunt ook wel vrienden worden hoor. Het is alweer meer dan een maand geleden.”
“Ja, ik kan hem wel eens bellen. Doe het straks wel. Jij gaat nu douchen en wij proberen zo snel mogelijk die kamer op te ruimen.”
“Ik verschoon het bed wel,” zei Sanne. Roos loopt naar de douche, en gaat douchen.
“Ik ben klaar. Sanne jij mag gaan douchen,” zei Roos terwijl ze haar haar in een handdoek stopt. De kamer ziet er al een stuk netter uit.
“Oké, ik doe de laatste dingentjes wel. Als jij nou Diego belt. Kijken of je een kamer hier mag hebben, kunnen we straks klussen.”
“Je bent een schat. Ik vind het eigenlijk wel een beetje eng,” zei Lara.
“Logisch. Maar daar moet je overheen gaan stappen.” Lara pakt haar mobiel, en toetst het nummer in van Diego.
“Met Diego,” zei Diego.
“Hoi, Met Lara. Diego, ik had een vraag.”
“Hé Lara, wat leuk iets van je te horen,” zei Diego.
“Nou, ik vroeg me af of je nog een kamer hier hebt voor mij. Niet jouw kamer, want die wil je zelf ook. Gewoon een eigen kamer.”
“Zo een vraag verwachtte ik al. Mijn vrienden zijn leuk, vind je niet?”
“Ooh ja, met Els heb ik ontzettende humor, en met Frank en Joas kan ik ook wel aardig lachen.”
“Ook dat verwachtte ik al. Heb je Lilia al eens gezien?” vraagt Diego.
“Nee, eigenlijk niet. Ze is bij een vriend of haar vriend of zo. Ik weet het allemaal niet.”
“Als jullie haar toch niet veel zien, zou ik haar zo even bellen. Vragen of die kamer weer vrij mag. En dan mag jij daar wel in gaan.”
“Dat zou fantastisch zijn,” zei ze.
“Prima, dan bel ik haar nu. Ik bel je terug Lara.”
“Oké, groetjes daar!” zei ze.
“En wat zei hij?” vraagt Roos. Lara verteld kort hoe het zat. “Wat leuk, nu hopen dat je die kamer mag.”
“Ja, dat hoop ik ook.” Lara keek rond in de kamer. Alles zag er een stuk netter uit. “Volgens mij zijn we bijna klaar.”
Lara keek nog een keer onder het bed, en ze zag dat daar zelfs geen troep meer was. Sanne kwam aan lopen.
“Volgens mij zijn we klaar.” zei ze alsof niemand dat nog had gezegd.
“Klopt, dan ga ik nog even snel douchen.” Snel keek Lara in haar weekend tas waar ze al haar kleren bewaarde. Ze pakte er een leuke broek uit met een normaal t-shirt. Vanavond kleedde ze zich toch nog een keer om. Ze nam snel een douche. Toen ze beneden was zag ze dat Sanne en Roos de tafel al hadden gedekt om te eten. “Jij gaat toch rond half zeven vanavond weg?” vraagt Sanne.
“Klopt, we moeten een thema avond klaar zetten. Ik dacht dat het deze keer met pink heeft te maken. Ik doe ook roze kleren aan.”
“Ik heb thuis nog wel zo een roze pruik.” Lacht Sanne.
“Dat was toen we carnaval hadden. Jij had oranje haar.” zei Lara, terwijl ze naar Roos knikt.
“En het toppunt van de avond was dat jij groen pruik op had.” Grinnikt Roos.
“En toen had jij nog een jongen aan de haak geslagen, en die dag daarna kreeg je de uitslag van de bloedonderzoeken.” zei Sanne.
“Ik liep toen al met antibiotica, en die ochtend hoorde ik dat ik dus de ziekte van Lyme kreeg.”
“Ja, je bofte wel dat je snel er achter aan ging hoor.” zei Roos.
“klopt, anders was ik hier niet.” Ondertussen loeit de telefoon van Lara. Lara kijkt haar vriendinnen aan, en glimlacht. Ze kijkt op haar mobiel en zag dat het Diego was.
“En heb ik je kamer?” vraagt ze als ze de telefoon oppakt.
“Ja, deze week gaat ze al haar spullen pakken uit haar kamer. En volgende week is de kamer voor jou.”
“Dat is fantastisch, Diego. Echt, onwijs leuk,” zei ze.
“Prima. De kosten zijn 100 euro per week. Daar zitten natuurlijk niet de boodschappen bij. Die betalen we om de beurt. Verder zitten de kosten van elektriciteit en gas zitten bij de huur in.”
“Daar ga ik mee akkoord.” Daarna drukt ze het gesprek weg. Kort verteld ze aan Sanne en Roos wat Diego vertelde.
“Maar volgende week wil je bezig met je kamer. We kunnen proberen nog een week er bij te krijgen. Dan helpen we je wel. Als je nou ook Sam vraagt, komt het helemaal goed.” Kwam Roos met het idee.
“Dat hoeft niet hoor. Maar als het zou kunnen, graag,” zei Lara.
“Ja, we zullen vanavond wel even overleggen. We ruimen je kamer wel alvast een beetje op. Moet jij niet weg?” vraagt Sanne.
Lara kijkt op haar horloge. “Ja, ik ben bijna te laat.” Snel rende ze naar haar eigen kamer. Op haar wasbak lag mascara en oogpotlood en de roze oogschaduw. Verder loopt ze naar haar weekendtas en pakt daar een roze topje uit. Snel doet ze deze samen met haar mascara en oogpotlood, en de oogschaduw in een tas.
“Tot straks, en anders tot morgen,” zegt ze als ze de deur op een kiertje laat staan en er door heen kijkt.
“We komen vast nog even kijken,” vertelde Roos.
“Prima, tot dan.” Snel loopt ze de trap af, op naar de keukendeur. Die deed ze dicht, en pakt uit het schuurtje, die bij het huis staat de fiets.
“Waarom ben je zo laat, Lara van Dongen?” vraagt Pablo spottend, als ze druipnat voor de opening van de discotheek staat. Ze is een uur te laat. Toen ze haar fiets had gepakt en ging fietsen naar de discotheek kwam er een stortbui over haar heen.
Daardoor werd ze super nat, en had ze vreselijke wind tegen.
“Zie de lucht, dan weet je genoeg,” zei ze.
“Oké, ik vind je een ontzettend goede werknemer, dus ik ontsla je niet zomaar. Alleen wil ik dat je even belt als je weer te laat komt. Het mag natuurlijk niet te lang duren.”
“Prima, monsieur. Ik ga mij omkleden, en me een beetje fatsoenlijk aankleden.” Snel pakt Lara haar mobiel, en toetst het nummer van Roos in. Haar broek is namelijk kledder nat, en ze wil aan haar vragen of ze een nieuwe broek aan haar wil geven zo. Roos nam een broek en ondergoed mee, en ze zou met de auto zo snel mogelijk naar haar toe gaan. Snel deed Lara haar doorweekte T-shirt uit, en haar broek. Ze probeerde haar uit gelopen make-up met een toiletpapiertje weg te boenen.
“We hebben ook wel een kamerjas voor je hoor,” zegt Sam, terwijl hij de deur dicht doet, en zijn sporttas op de bank neer laat vallen.
“Oh, ik dacht dat ik hier de enigste was. Je was al aan het werk, dacht ik.”
“Nee, ik hoef pas om acht uur te beginnen. Ik dacht dat jij zeven uur moest beginnen?”
“Ja klopt, maar ik wacht op mijn droge broek en bh. Het zit vrij irritant als je een natte bh aan hebt.”
“Nou, daar heb ik geen verstand van,” zegt Sam, hij loopt naar de kast en haalt daar een witte kamerjas uit.
“Hier, volgende keer weet je waar ze liggen,” zei hij terwijl hij de kamerjas aan haar geeft. Op het naamkaartje in de jas staat Sam”s naam. “Maar deze is van jou,” zei Lara verbaast.
“Klopt, die van jou krijg je pas over een maand. Misschien wel een half jaar, het kost namelijk wel even tijd.”
“Dat is dan erg lief van je.” Er word op de deur geklopt.
“Ja Lara, hier heb ik een schone Sting voor je. Ik heb de leukste uitgekozen. Namelijk de roze met tijgerprint,” zegt Roos terwijl ze binnen loopt. “Ja, en ik dacht, je hebt toch een roze…” opeens stopt ze en word knal rood. “Oh, Sam, sorry ik dacht dat Lara de enigste hier was.”
Sam lacht. “Je boft dat ik een beetje Nederlands kan verstaan. Mijn moeders kant woont in Den Helder.”
“Dus je hebt mijn geklets gehoord?” vraagt Roos sip.
“Ik ben bang van wel. Veel plezier met de string, ik probeer even Pablo te sussen omdat je wel heel lang aan het wachten bent Lara. Opschieten!” Sam loopt naar de deur en sluit hem. Snel doe Lara haar kleren aan en haar make-up op.
Ze loopt de club binnen en ziet Diego. “Hé, Diego, hoe gaat het met jou?” vraagt ze als ze dicht bij hem is.
“Hoe voelt het om nu een eigen kamer te hebben?” zegt hij als hij zich omdraait. “Ja, het voelt best lekker. Ik moet er nog wel in slapen.”
“Ja, als je een hulp wilt krijgen, kun je mij altijd vragen hoor,” zei Diego.
“Oké, als het moet zal ik aan je denken.” zei Lara.
Hij steekt zijn duim omhoog en loopt naar iemand toe die ergens in een hoek staat. Deze man heeft een zonnebril op, en lijkt een beetje duister.
“Lara, ga je met mij mee werken?” vraagt Sam. Ondertussen doet hij een roze hawai ketting om haar hals heen.
“Wat voel ik mij nu sexy. Die hawaiketting maakt het wel.” Lacht ze.
“Kom op! We gaan shaken!” roept Sam enthousiast. Ze lopen tegelijk naar de bar, en beginnen met de bestellingen van de klanten.
Opeens ziet ze politie staan in de zaal. Ze roept Sam naar zich toe.
“Wat is er aan de hand?” vraagt ze.
“Ik heb geen idee. Doe maar gewoon alsof er niks aan de hand is.” Ze knikt en gaat door met de bestellingen van de klanten.
Half vloekend komt Pablo naar hun toe. “Er is iemand neer geschoten,” zegt hij tegen hun. “We moeten stoppen met het bedienen, en de club is nu gesloten.”
Nadat ze de auto thuis hadden geparkeerd, hadden ze geen zin meer om het bed op te maken. Omdat Joas er niet was, en ze vrij moe waren, hadden ze gisteren besloten om in het bed van Joas te slapen. Iemand doet een deur open. Lara kijkt op.
“Wat doen jullie nou weer op mijn kamer?”
“Oh, hé, Joas,” zegt Lara met een slaperig hoofd. Hij kijkt haar vragend aan. “Ja, het was zo laat, toen besloten we maar op jouw bed te slapen. Bij ons moest nog van alles klaar gemaakt worden. Ik verschoon je bed wel hoor,” zei Lara. “Als ik er nu nog in mag slapen.” Ze geeuwt.
“Nee, dat is goed. Als jullie om vier uur er maar uit zijn, mijn kamer hebben opgeruimd, en mijn bed hebben verschoond. Ik heb namelijk om vijf uur een date.”
“Nee, is goed. Dat doen we. Is het een leuk meisje?”
“Ja, ik weet niet precies. Ze is blond, wel aardig. Het is een vriendin van een vriend van me. Ik kijk wel. Het is denk ik gewoon een scharrel.”
“Oké, succes er in ieder geval mee,” zei Lara.
“Ja, jullie met mijn rotzooi. De dingen die je niet weet op te bergen gooi je maar in een vuilniszak, en leg die maar achter in mijn inloopkast neer.”
“Nou, vooruit.” Ondertussen doet Joas de deur dicht. Lara kijkt rond in zijn kamer. Ze ziet dat zijn bureau helemaal vol ligt met spullen. Links op zijn bureau ziet ze een mok die kappot is. De scherven zitten in de mok. Ook ziet ze een paar teenslippers.
“Hij heeft zelfs teenslippers op zijn bureau. Ik denk dat we toch maar uit bed moeten. Als nou twee mensen beginnen met opruimen. Dan gaat één persoon douchen. En dan draaien we de rollen wel om,” zegt Lara.
“Prima. Hoe laat moet jij weg vanavond?” vraagt Sanne. Ze gaat recht in haar bed zitten. Ondertussen doet Sanne haar haar weer beter in een staart. Lara staat op. Ze loopt naar zijn bureau, en gooit alle spullen er van af.
“Ik moet rond half zeven hier weg. Zeven uur moet ik daar zijn. We hebben dacht ik een thema avond,” zei Lara.
“Wat een troep heeft hij,” zei Roos geschrokken.
“Klopt. Roos, ga jij eerst douchen?”
“Ja, prima. Succes met opruimen.” Ze loopt de kamer uit, en gaat naar de kamer van Diego. “Weet je, Laar,” roept ze.
“Ik vind dat je een appartementje moet gaan kopen. Desnoods met het geld van je ouders.” Schreeuwt ze door.
“Dat is te duur hier in Parijs. En ik wil niet in een lelijk appartement wonen.” Gilt Lara door. Ondertussen is ze bezig met het sorteren van de spullen die ze net op de grond heeft gegooid. Roos kijkt om de hoek.
“Maar waarom vraag je dan niet aan Diego of je hier niet een kamer mag huren? Gewoon je eigen kamer. Dat lijkt me gewoon veel leuker, en makkelijker voor je.”
“Je hebt gelijk hoor. Maar dat gedoe met Diego en zo, misschien denkt hij dan weer dat ik hem leuk vind.”
“Je kunt ook wel vrienden worden hoor. Het is alweer meer dan een maand geleden.”
“Ja, ik kan hem wel eens bellen. Doe het straks wel. Jij gaat nu douchen en wij proberen zo snel mogelijk die kamer op te ruimen.”
“Ik verschoon het bed wel,” zei Sanne. Roos loopt naar de douche, en gaat douchen.
“Ik ben klaar. Sanne jij mag gaan douchen,” zei Roos terwijl ze haar haar in een handdoek stopt. De kamer ziet er al een stuk netter uit.
“Oké, ik doe de laatste dingentjes wel. Als jij nou Diego belt. Kijken of je een kamer hier mag hebben, kunnen we straks klussen.”
“Je bent een schat. Ik vind het eigenlijk wel een beetje eng,” zei Lara.
“Logisch. Maar daar moet je overheen gaan stappen.” Lara pakt haar mobiel, en toetst het nummer in van Diego.
“Met Diego,” zei Diego.
“Hoi, Met Lara. Diego, ik had een vraag.”
“Hé Lara, wat leuk iets van je te horen,” zei Diego.
“Nou, ik vroeg me af of je nog een kamer hier hebt voor mij. Niet jouw kamer, want die wil je zelf ook. Gewoon een eigen kamer.”
“Zo een vraag verwachtte ik al. Mijn vrienden zijn leuk, vind je niet?”
“Ooh ja, met Els heb ik ontzettende humor, en met Frank en Joas kan ik ook wel aardig lachen.”
“Ook dat verwachtte ik al. Heb je Lilia al eens gezien?” vraagt Diego.
“Nee, eigenlijk niet. Ze is bij een vriend of haar vriend of zo. Ik weet het allemaal niet.”
“Als jullie haar toch niet veel zien, zou ik haar zo even bellen. Vragen of die kamer weer vrij mag. En dan mag jij daar wel in gaan.”
“Dat zou fantastisch zijn,” zei ze.
“Prima, dan bel ik haar nu. Ik bel je terug Lara.”
“Oké, groetjes daar!” zei ze.
“En wat zei hij?” vraagt Roos. Lara verteld kort hoe het zat. “Wat leuk, nu hopen dat je die kamer mag.”
“Ja, dat hoop ik ook.” Lara keek rond in de kamer. Alles zag er een stuk netter uit. “Volgens mij zijn we bijna klaar.”
Lara keek nog een keer onder het bed, en ze zag dat daar zelfs geen troep meer was. Sanne kwam aan lopen.
“Volgens mij zijn we klaar.” zei ze alsof niemand dat nog had gezegd.
“Klopt, dan ga ik nog even snel douchen.” Snel keek Lara in haar weekend tas waar ze al haar kleren bewaarde. Ze pakte er een leuke broek uit met een normaal t-shirt. Vanavond kleedde ze zich toch nog een keer om. Ze nam snel een douche. Toen ze beneden was zag ze dat Sanne en Roos de tafel al hadden gedekt om te eten. “Jij gaat toch rond half zeven vanavond weg?” vraagt Sanne.
“Klopt, we moeten een thema avond klaar zetten. Ik dacht dat het deze keer met pink heeft te maken. Ik doe ook roze kleren aan.”
“Ik heb thuis nog wel zo een roze pruik.” Lacht Sanne.
“Dat was toen we carnaval hadden. Jij had oranje haar.” zei Lara, terwijl ze naar Roos knikt.
“En het toppunt van de avond was dat jij groen pruik op had.” Grinnikt Roos.
“En toen had jij nog een jongen aan de haak geslagen, en die dag daarna kreeg je de uitslag van de bloedonderzoeken.” zei Sanne.
“Ik liep toen al met antibiotica, en die ochtend hoorde ik dat ik dus de ziekte van Lyme kreeg.”
“Ja, je bofte wel dat je snel er achter aan ging hoor.” zei Roos.
“klopt, anders was ik hier niet.” Ondertussen loeit de telefoon van Lara. Lara kijkt haar vriendinnen aan, en glimlacht. Ze kijkt op haar mobiel en zag dat het Diego was.
“En heb ik je kamer?” vraagt ze als ze de telefoon oppakt.
“Ja, deze week gaat ze al haar spullen pakken uit haar kamer. En volgende week is de kamer voor jou.”
“Dat is fantastisch, Diego. Echt, onwijs leuk,” zei ze.
“Prima. De kosten zijn 100 euro per week. Daar zitten natuurlijk niet de boodschappen bij. Die betalen we om de beurt. Verder zitten de kosten van elektriciteit en gas zitten bij de huur in.”
“Daar ga ik mee akkoord.” Daarna drukt ze het gesprek weg. Kort verteld ze aan Sanne en Roos wat Diego vertelde.
“Maar volgende week wil je bezig met je kamer. We kunnen proberen nog een week er bij te krijgen. Dan helpen we je wel. Als je nou ook Sam vraagt, komt het helemaal goed.” Kwam Roos met het idee.
“Dat hoeft niet hoor. Maar als het zou kunnen, graag,” zei Lara.
“Ja, we zullen vanavond wel even overleggen. We ruimen je kamer wel alvast een beetje op. Moet jij niet weg?” vraagt Sanne.
Lara kijkt op haar horloge. “Ja, ik ben bijna te laat.” Snel rende ze naar haar eigen kamer. Op haar wasbak lag mascara en oogpotlood en de roze oogschaduw. Verder loopt ze naar haar weekendtas en pakt daar een roze topje uit. Snel doet ze deze samen met haar mascara en oogpotlood, en de oogschaduw in een tas.
“Tot straks, en anders tot morgen,” zegt ze als ze de deur op een kiertje laat staan en er door heen kijkt.
“We komen vast nog even kijken,” vertelde Roos.
“Prima, tot dan.” Snel loopt ze de trap af, op naar de keukendeur. Die deed ze dicht, en pakt uit het schuurtje, die bij het huis staat de fiets.
“Waarom ben je zo laat, Lara van Dongen?” vraagt Pablo spottend, als ze druipnat voor de opening van de discotheek staat. Ze is een uur te laat. Toen ze haar fiets had gepakt en ging fietsen naar de discotheek kwam er een stortbui over haar heen.
Daardoor werd ze super nat, en had ze vreselijke wind tegen.
“Zie de lucht, dan weet je genoeg,” zei ze.
“Oké, ik vind je een ontzettend goede werknemer, dus ik ontsla je niet zomaar. Alleen wil ik dat je even belt als je weer te laat komt. Het mag natuurlijk niet te lang duren.”
“Prima, monsieur. Ik ga mij omkleden, en me een beetje fatsoenlijk aankleden.” Snel pakt Lara haar mobiel, en toetst het nummer van Roos in. Haar broek is namelijk kledder nat, en ze wil aan haar vragen of ze een nieuwe broek aan haar wil geven zo. Roos nam een broek en ondergoed mee, en ze zou met de auto zo snel mogelijk naar haar toe gaan. Snel deed Lara haar doorweekte T-shirt uit, en haar broek. Ze probeerde haar uit gelopen make-up met een toiletpapiertje weg te boenen.
“We hebben ook wel een kamerjas voor je hoor,” zegt Sam, terwijl hij de deur dicht doet, en zijn sporttas op de bank neer laat vallen.
“Oh, ik dacht dat ik hier de enigste was. Je was al aan het werk, dacht ik.”
“Nee, ik hoef pas om acht uur te beginnen. Ik dacht dat jij zeven uur moest beginnen?”
“Ja klopt, maar ik wacht op mijn droge broek en bh. Het zit vrij irritant als je een natte bh aan hebt.”
“Nou, daar heb ik geen verstand van,” zegt Sam, hij loopt naar de kast en haalt daar een witte kamerjas uit.
“Hier, volgende keer weet je waar ze liggen,” zei hij terwijl hij de kamerjas aan haar geeft. Op het naamkaartje in de jas staat Sam”s naam. “Maar deze is van jou,” zei Lara verbaast.
“Klopt, die van jou krijg je pas over een maand. Misschien wel een half jaar, het kost namelijk wel even tijd.”
“Dat is dan erg lief van je.” Er word op de deur geklopt.
“Ja Lara, hier heb ik een schone Sting voor je. Ik heb de leukste uitgekozen. Namelijk de roze met tijgerprint,” zegt Roos terwijl ze binnen loopt. “Ja, en ik dacht, je hebt toch een roze…” opeens stopt ze en word knal rood. “Oh, Sam, sorry ik dacht dat Lara de enigste hier was.”
Sam lacht. “Je boft dat ik een beetje Nederlands kan verstaan. Mijn moeders kant woont in Den Helder.”
“Dus je hebt mijn geklets gehoord?” vraagt Roos sip.
“Ik ben bang van wel. Veel plezier met de string, ik probeer even Pablo te sussen omdat je wel heel lang aan het wachten bent Lara. Opschieten!” Sam loopt naar de deur en sluit hem. Snel doe Lara haar kleren aan en haar make-up op.
Ze loopt de club binnen en ziet Diego. “Hé, Diego, hoe gaat het met jou?” vraagt ze als ze dicht bij hem is.
“Hoe voelt het om nu een eigen kamer te hebben?” zegt hij als hij zich omdraait. “Ja, het voelt best lekker. Ik moet er nog wel in slapen.”
“Ja, als je een hulp wilt krijgen, kun je mij altijd vragen hoor,” zei Diego.
“Oké, als het moet zal ik aan je denken.” zei Lara.
Hij steekt zijn duim omhoog en loopt naar iemand toe die ergens in een hoek staat. Deze man heeft een zonnebril op, en lijkt een beetje duister.
“Lara, ga je met mij mee werken?” vraagt Sam. Ondertussen doet hij een roze hawai ketting om haar hals heen.
“Wat voel ik mij nu sexy. Die hawaiketting maakt het wel.” Lacht ze.
“Kom op! We gaan shaken!” roept Sam enthousiast. Ze lopen tegelijk naar de bar, en beginnen met de bestellingen van de klanten.
Opeens ziet ze politie staan in de zaal. Ze roept Sam naar zich toe.
“Wat is er aan de hand?” vraagt ze.
“Ik heb geen idee. Doe maar gewoon alsof er niks aan de hand is.” Ze knikt en gaat door met de bestellingen van de klanten.
Half vloekend komt Pablo naar hun toe. “Er is iemand neer geschoten,” zegt hij tegen hun. “We moeten stoppen met het bedienen, en de club is nu gesloten.”
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Ja, ik lees het.
EDIT: Spam? O, sorry, ik wilde alleen even kort antwoord geven op haar vraag. Als reactie dan: Goed bezig! Je maakt het op het laatst lekker spannend.
EDIT: Spam? O, sorry, ik wilde alleen even kort antwoord geven op haar vraag. Als reactie dan: Goed bezig! Je maakt het op het laatst lekker spannend.
Laatst gewijzigd door Patrick op 02 okt 2009 21:29, 5 keer totaal gewijzigd.
Reden: Bedankt!
Reden: Bedankt!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Haha, ja, nee dan is het goed. Maar ik heb geen zin om als piet jan lul een verhaal te schrijven, die niet gelezen wordt:p
Ik heb zaterdag avond wel tijd voor een nieuw stukje.
---
“Is het goed dat ik even met je mee ga Pablo? Naar de man of vrouw die is neer geschoten?”
“Ja prima, ze weten namelijk niet wie hij precies is.”
Lara komt achter de bar vandaan en loopt met Pablo mee naar de plek waar het misdaad is gepleegd. Ze ziet een man liggen en in zijn hoofd zit een gat waar rood bloed nog door stroomt. Hij heeft verder zijn ogen gesloten, en ook door zijn borst is nog een kogel geraakt.
“Diego..” klinkt er zacht uit de mond van Lara. “Ken jij die jongen?” vraagt Pablo aan haar, toen hij haar zijn naam hoorde zeggen.
“Ja, van mijn vorige baantje, ik was toen aupair van zijn broertje.” Zei Lara een geschrokt. Ze kan de woorden niet uit haar mond krijgen. De jongen waarvan ze hield ligt op de grond, met bloed en dood.
Een politieman die de moord analyseert, en naar het lijk kijkt, loopt naar hun toe. “Ken jij deze jonge man?” vraagt de Politieman aan haar.
“Ja. Ik ken hem,” zegt ze bevend. Ze heeft het zo koud. Ze voelt zich zo moe. “Moet ik zijn ouders bellen?” vraagt ze.
“Nee, maar als je wilt mag je wel met je partner of vriend met ons mee gaan naar het bureau.” Hij wijst naar Pablo.
“Hij is mijn baas. Maar dat is wel goed.” Ondertussen kijkt ze naar Pablo die iets zegt.
“Neem jij Sam maar mee, ik denk dat je daar meer steun van kan krijgen. Ik ga morgen wel naar de politie. Ze weten nu toch niet waarom hij precies dood is geschoten. Ik blijf hier bij de rest van je collega”s, en vul de papieren in voor de schadevergoeding.” Hij wijst naar het raam die uit elkaar is gebarsten door een kogel.
“Wilt u dan zo vriendelijk zijn om pas over twee dagen een nieuw raam er in te zetten?” vraagt de politie agent.
“Daar zou ik aan denken. Kom, roep Sam en ga met de politie mee. Doe trouwens eerst even iets anders aan, een warm vest, je bibbert helemaal” Lara knikt naar Pablo en de agent en loopt naar Sam. Hij snapt wat de bedoeling is en loopt samen met Lara mee naar de kleedkamer.
“Ken jij die jongen?” vraagt hij aan Lara.
“Ja, je weet wel dat ik dat verhaal heb verteld over die Diego, die met mij zoende, en toch woonde ik in zijn huis. Deze jongen is dus overleden.” Ze begint te snikken. Al haar emoties komen op. Stiekem mist ze hem toch best wel erg.
“Dat meen je niet. Weet je al waarom?”
“Nee, ik denk dat ik dat straks in het politiebureau hoor,” zegt ze bevend, en snotterend tegelijk.
“Ja, wel ernstig zeg. Je had er wel een band mee.”
“Klopt, maar ik vind het wel super fijn dat jij met mij mee wil, Sammie. Anders had ik nu al een paniekaanval. Ik jank nu alleen maar een beetje. Als jij er niet was zat ik echt helemaal te shaken.” Ze loopt naar hem toe en geeft hem een kus op zijn wang. Sam bloost, en doet snel zijn roze t-shirt uit en kleed zich om.
“Willen jullie misschien een kopje thee of koffie?” vraagt de politieagent terwijl hij binnen stapt op het politie bureau.
“Ja, dat is wel lekker. Graag twee keer koffie,” zegt Sam.
“Nadja,” roept de politieagent naar een vrouw die een blaadje zit te lezen achter de bali. “Zou jij twee keer een koffie voor deze twee personen kunnen inschenken? Ik ben in het kantoor van mij.”
Sam en Lara lopen achter hem aan. Sam doet een arm om Lara heen, want hij merkt dat ze het koud heeft. “Kom binnen, Kom binnen,” zegt de politieman. Hij doet zijn pet op een kapstok. Hij gooit de pet niet naar de kapstok, zoals de Cock doet in Baantjer.
Lara ziet dat hij een familiefoto op zijn bureau heeft. Er staat een vrouw met licht blond haar op, ze houd een klein kind vast van een jaar of twee. Het kind lacht lief in de lens, en heeft van die ontzettend lieve kuiltjes.
“Wat een lieve familie heeft u.” zegt ze. De man kijkt haar vragend aan, en dan knikt ze naar de foto.
“Dank je wel. Dat is erg leuk om te horen. Sara is toch echt zo een lief klein schatje.”
Lara en Sam gaan zitten op de stoelen die voor het bureau staan.
“U kent de persoon die is overleden?” vraagt de politieman aan Lara.
“Ja, ik heb voor zijn moeder gewerkt, en heb een knipperlicht relatie gehad met hem.”
“Waarom is dat uitgegaan?” vraagt de agent met een glimlach.
“Door omstandigheden. Zijn moeder kwam er achter dat wij hadden gezoend. En dat mocht niet volgens mijn protocol.”
“Wanneer was het laatste contact met hem?” vraagt hij.
“Vanochtend nog, ik had hem gebeld, hij mij even later. en in de club, rond een uur of elf, heb ik nog even met hem gesproken. Ik heb een kamer in zijn huis. Nou ja, ik sliep in zijn kamer. En nu heb ik een andere kamer gekregen van hem. Ik vraag mij alleen af wat zijn ouders gaan doen met dit huis.”
“Dat is dan nog misschien een beetje onzeker. Waar wonen zijn ouders? En kunnen wij hun bereiken?”
“Mag ik dat misschien een papiertje van u? Dan kan ik het adres en telefoonnummer van zijn ouders opschrijven.” De politie geeft een papiertje en Lara schrijft het adres op. Er word op de deur geklopt. De agent roept de man binnen.
“Ik heb wat meer informatie over de moord in de club Rastaa.”
“Kun je het misschien snel even aan mij vertellen?” vraagt de agent. De man bladert in de stapel papieren die hij mee heeft genomen.
“Ja, dat kan ik wel. In zijn bloed is een spoor van Hard-drugs gevonden. We gaan het straks nog beter onderzoeken. Verder had hij in zijn broekzak XTC. Hij had geen XTC in zijn bloed, want dat hadden we al veronderstelt.”
“Drugs?” vraagt Lara geschrokken.
“Dat lijkt er wel op inderdaad. We zijn nu aan het onderzoeken of hij misschien een dealer is, of dat hij gewoon drugs verslaafd is,” zegt de man.
“Dank u wel, Hendriks,” zegt de politieman naar de man. De man doet de deur weer dicht en de agent kijkt Sam en Lara weer aan. “Goed, waar was ik ook al weer gebleven?”
“Ik had het adres en telefoon nummer voor u opgeschreven.” zegt Lara.
“Nou, dat was ook voornamelijk wat ik wou weten. Dus ik hierbij is ons gesprek afgelopen. Ik bedank u vriendelijk.” De agent staat op, en ook Sam en Lara volgen. Om de beurt geven ze elkaar een hand. Sam en Lara lopen de deur uit, en gaan richting de uitgang van het politie bureau.
“Ik vind dat je wel heel rustig bent om de dood van Diego. Je bent nu opeens een stuk rustiger,” zegt Sam als ze op de stoep lopen voor het politiebureau.
“Ja, weet je wat het is. Ik kan het niet echt onder woorden brengen. Het lijkt meer alsof er een onbekende van mij is overleden. Ik denk daar tijd voor moet hebben. Ja, vroeger heb ik met hem gezoend, en was ik wel verliefd op hem, maar ik heb er gewoon geen woorden voor.” Ze houd even op. Ondertussen gaat ze op het bankje zitten die op een grasveld staat waar ze nu op wandelen.
“Je was er wel verliefd op?” vraagt Sam.
“Ja, ik eerlijk gezegd was het nog niet afgelopen met ons. Ja, stiekem wou ik dat wel. Want hoe hij tegen mij deed was allemaal een beetje klef. Aan de andere kant was het wel ontzettend leuk om op zijn broertje te passen, ondertussen met hem te zoenen, en niet te laten merken aan zijn ouders.” Antwoord ze.
“Ja, dat kan ik wel begrijpen. Als je mij nodig hebt, kun je mij altijd bellen hoor.”
“Ja, goed dat je het zegt. Weet je waar ik ook zo benieuwd naar ben?” ze keek hem aan.
“Hoe het gaat met zijn huis, of deze word verkocht. Want genoeg geld voor een eigen appartementje heb ik dus niet.”
“Als je uit het huis word geschopt mag je ook wel bij mij gaan slapen, voor een poosje. Als je dan genoeg geld hebt om een huis te huren, kun je daar weer heen.”
“Dat zou ik heel fijn zijn.”
Ze gaan weer opstaan en lopen richting de bus. Het politiestation was namelijk ver van de wijk waar Lara in woont.
“Ik moet een bus later nemen, die gaat naar mijn wijk. Die bus komt 5 minuten na jouw bus.”
“Oké, dat is goed.” Ze gingen wachten in het bushokje. Lara begint te bibberen. Sam doet zijn jas uit, en geeft hem met een zachte blik in zijn ogen aan Lara. Lara glimlacht.
“Dank je wel,” zegt ze nog bibberend.
“Ik snap het wel, Chéri. Je emoties komen naar boven. Doe rustig aan. Anders ga je met mij mee, en kunnen we er verder over praten.”
Lara dacht er over na. Ze had er wel zin in, al haar emoties vertellen, haar gedachtes, en haar mening over Diego. Ze had thuis wel haar vriendinnen te een op haar.
“Sam, lief dat je het voorstelt. Maar mijn vriendinnen uit Nederland zitten thuis op mij te wachten.”
“Nee, ik snap het wel. Je bent morgen toch wel vrij?”
“Ja, ik hoef pas donderdag weer te werken. Dus 2 dagen vrij. Vrijdag is de begrafenis denk ik.”
De bus komt de bocht om rijden. “Dank je wel dat ik jouw jas mocht lenen.” Ze geeft de jas terug aan Sam.
“Ja, graag gedaan. Tot donderdag. Ik ben of aan het werk, of ik zit aan de bar met wat vrienden een pilsje aan het drinken.”
Ze knikt, en loopt richting de bus die voor hun is gestopt. Ze zwaait naar hem, en stapt binnen. Als de bus begint te rijden, merkt ze dat niet eens. Ze is te druk bezig met het verwerken van deze nacht. Diego, die lieve Diego. Diego, die haar hielp om een huis te krijgen. Diego, met al zijn scharrels. Diego, die hufter.
Opeens voelt ze de tranen in haar ogen branden. Ze voelt haar emoties over haar wangen vloeien.
Als ze eenmaal de bus is uitgestapt loopt ze naar huis. Ze merkt niet eens dat ze haar fiets is vergeten. Zuchtend loopt ze naar huis. Inmiddels zijn haar emoties gedaald, en voelt ze zich inmiddels down. Ze loopt via de achterdeur naar binnen, en ziet dat voor in de woonkamer de lichten nog branden. Ze loopt er naar toe, en ziet dat haar vriendinnen nog op zijn.
“Hee schat. Gaat het weer een beetje?” vraagt Roos. Lara loopt naar de leren bank, aan de kant van de kamer, en gaat er op zitten.
“Het voelt allemaal een beetje raar. Alsof het in een film is gebeurd.” Fluisterde Lara.
“Hoe weten jullie er eigenlijk vanaf?” vroeg ze daarna.
“Ze hadden dit huis gebeld, omdat Diego daar woont. En Els nam op, die hoorde het dus. En nu is ze eindelijk aan het slapen. Maar geloof me ze is eindelijk gestopt met huilen,” zei Sanne.
“Dat meen je niet. Ik heb eigenlijk alleen in de bus gehuild. Ja, toen was ik eindelijk alleen. Ik moest nog naar het politiebureau. Wat een gedoe was dat allemaal zeg.”
“Ja, dat ook nog? Dan zou je nu wel flink moe zijn!” zei Roos.
“Klopt, ik ben helemaal uitgeput,” zei Lara flink.
“Kom, dan ga je direct naar bed.” Roos staat op, en doet de gordijnen dicht. Lara staat ook op, en loopt sloom naar de trap. Snel neemt ze een douche, en als ze eindelijk in bed licht slaapt ze direct.
Lara opent haar ogen, en kijkt rond. Ze voelt zich nog behoorlijk down. Ze ziet dat Sanne en Roos niet meer in hun bed liggen. De deur word zachtjes open gedaan. “Ben je alweer wakker?” hoort ze zachtjes gefluisterd.
Ze kijkt op en ziet dat Roos met een ontbijtje bij de deur staat. Lara knikt.
“Ja, we dachten dat we je maar lieten slapen. Je zou wel dood moe zijn.”
Lara glimlacht. “Het valt wel mee, maar ik voel me nog zo down. Ik zit zo tegen die begrafenis op.”
Ik heb zaterdag avond wel tijd voor een nieuw stukje.
---
“Is het goed dat ik even met je mee ga Pablo? Naar de man of vrouw die is neer geschoten?”
“Ja prima, ze weten namelijk niet wie hij precies is.”
Lara komt achter de bar vandaan en loopt met Pablo mee naar de plek waar het misdaad is gepleegd. Ze ziet een man liggen en in zijn hoofd zit een gat waar rood bloed nog door stroomt. Hij heeft verder zijn ogen gesloten, en ook door zijn borst is nog een kogel geraakt.
“Diego..” klinkt er zacht uit de mond van Lara. “Ken jij die jongen?” vraagt Pablo aan haar, toen hij haar zijn naam hoorde zeggen.
“Ja, van mijn vorige baantje, ik was toen aupair van zijn broertje.” Zei Lara een geschrokt. Ze kan de woorden niet uit haar mond krijgen. De jongen waarvan ze hield ligt op de grond, met bloed en dood.
Een politieman die de moord analyseert, en naar het lijk kijkt, loopt naar hun toe. “Ken jij deze jonge man?” vraagt de Politieman aan haar.
“Ja. Ik ken hem,” zegt ze bevend. Ze heeft het zo koud. Ze voelt zich zo moe. “Moet ik zijn ouders bellen?” vraagt ze.
“Nee, maar als je wilt mag je wel met je partner of vriend met ons mee gaan naar het bureau.” Hij wijst naar Pablo.
“Hij is mijn baas. Maar dat is wel goed.” Ondertussen kijkt ze naar Pablo die iets zegt.
“Neem jij Sam maar mee, ik denk dat je daar meer steun van kan krijgen. Ik ga morgen wel naar de politie. Ze weten nu toch niet waarom hij precies dood is geschoten. Ik blijf hier bij de rest van je collega”s, en vul de papieren in voor de schadevergoeding.” Hij wijst naar het raam die uit elkaar is gebarsten door een kogel.
“Wilt u dan zo vriendelijk zijn om pas over twee dagen een nieuw raam er in te zetten?” vraagt de politie agent.
“Daar zou ik aan denken. Kom, roep Sam en ga met de politie mee. Doe trouwens eerst even iets anders aan, een warm vest, je bibbert helemaal” Lara knikt naar Pablo en de agent en loopt naar Sam. Hij snapt wat de bedoeling is en loopt samen met Lara mee naar de kleedkamer.
“Ken jij die jongen?” vraagt hij aan Lara.
“Ja, je weet wel dat ik dat verhaal heb verteld over die Diego, die met mij zoende, en toch woonde ik in zijn huis. Deze jongen is dus overleden.” Ze begint te snikken. Al haar emoties komen op. Stiekem mist ze hem toch best wel erg.
“Dat meen je niet. Weet je al waarom?”
“Nee, ik denk dat ik dat straks in het politiebureau hoor,” zegt ze bevend, en snotterend tegelijk.
“Ja, wel ernstig zeg. Je had er wel een band mee.”
“Klopt, maar ik vind het wel super fijn dat jij met mij mee wil, Sammie. Anders had ik nu al een paniekaanval. Ik jank nu alleen maar een beetje. Als jij er niet was zat ik echt helemaal te shaken.” Ze loopt naar hem toe en geeft hem een kus op zijn wang. Sam bloost, en doet snel zijn roze t-shirt uit en kleed zich om.
“Willen jullie misschien een kopje thee of koffie?” vraagt de politieagent terwijl hij binnen stapt op het politie bureau.
“Ja, dat is wel lekker. Graag twee keer koffie,” zegt Sam.
“Nadja,” roept de politieagent naar een vrouw die een blaadje zit te lezen achter de bali. “Zou jij twee keer een koffie voor deze twee personen kunnen inschenken? Ik ben in het kantoor van mij.”
Sam en Lara lopen achter hem aan. Sam doet een arm om Lara heen, want hij merkt dat ze het koud heeft. “Kom binnen, Kom binnen,” zegt de politieman. Hij doet zijn pet op een kapstok. Hij gooit de pet niet naar de kapstok, zoals de Cock doet in Baantjer.
Lara ziet dat hij een familiefoto op zijn bureau heeft. Er staat een vrouw met licht blond haar op, ze houd een klein kind vast van een jaar of twee. Het kind lacht lief in de lens, en heeft van die ontzettend lieve kuiltjes.
“Wat een lieve familie heeft u.” zegt ze. De man kijkt haar vragend aan, en dan knikt ze naar de foto.
“Dank je wel. Dat is erg leuk om te horen. Sara is toch echt zo een lief klein schatje.”
Lara en Sam gaan zitten op de stoelen die voor het bureau staan.
“U kent de persoon die is overleden?” vraagt de politieman aan Lara.
“Ja, ik heb voor zijn moeder gewerkt, en heb een knipperlicht relatie gehad met hem.”
“Waarom is dat uitgegaan?” vraagt de agent met een glimlach.
“Door omstandigheden. Zijn moeder kwam er achter dat wij hadden gezoend. En dat mocht niet volgens mijn protocol.”
“Wanneer was het laatste contact met hem?” vraagt hij.
“Vanochtend nog, ik had hem gebeld, hij mij even later. en in de club, rond een uur of elf, heb ik nog even met hem gesproken. Ik heb een kamer in zijn huis. Nou ja, ik sliep in zijn kamer. En nu heb ik een andere kamer gekregen van hem. Ik vraag mij alleen af wat zijn ouders gaan doen met dit huis.”
“Dat is dan nog misschien een beetje onzeker. Waar wonen zijn ouders? En kunnen wij hun bereiken?”
“Mag ik dat misschien een papiertje van u? Dan kan ik het adres en telefoonnummer van zijn ouders opschrijven.” De politie geeft een papiertje en Lara schrijft het adres op. Er word op de deur geklopt. De agent roept de man binnen.
“Ik heb wat meer informatie over de moord in de club Rastaa.”
“Kun je het misschien snel even aan mij vertellen?” vraagt de agent. De man bladert in de stapel papieren die hij mee heeft genomen.
“Ja, dat kan ik wel. In zijn bloed is een spoor van Hard-drugs gevonden. We gaan het straks nog beter onderzoeken. Verder had hij in zijn broekzak XTC. Hij had geen XTC in zijn bloed, want dat hadden we al veronderstelt.”
“Drugs?” vraagt Lara geschrokken.
“Dat lijkt er wel op inderdaad. We zijn nu aan het onderzoeken of hij misschien een dealer is, of dat hij gewoon drugs verslaafd is,” zegt de man.
“Dank u wel, Hendriks,” zegt de politieman naar de man. De man doet de deur weer dicht en de agent kijkt Sam en Lara weer aan. “Goed, waar was ik ook al weer gebleven?”
“Ik had het adres en telefoon nummer voor u opgeschreven.” zegt Lara.
“Nou, dat was ook voornamelijk wat ik wou weten. Dus ik hierbij is ons gesprek afgelopen. Ik bedank u vriendelijk.” De agent staat op, en ook Sam en Lara volgen. Om de beurt geven ze elkaar een hand. Sam en Lara lopen de deur uit, en gaan richting de uitgang van het politie bureau.
“Ik vind dat je wel heel rustig bent om de dood van Diego. Je bent nu opeens een stuk rustiger,” zegt Sam als ze op de stoep lopen voor het politiebureau.
“Ja, weet je wat het is. Ik kan het niet echt onder woorden brengen. Het lijkt meer alsof er een onbekende van mij is overleden. Ik denk daar tijd voor moet hebben. Ja, vroeger heb ik met hem gezoend, en was ik wel verliefd op hem, maar ik heb er gewoon geen woorden voor.” Ze houd even op. Ondertussen gaat ze op het bankje zitten die op een grasveld staat waar ze nu op wandelen.
“Je was er wel verliefd op?” vraagt Sam.
“Ja, ik eerlijk gezegd was het nog niet afgelopen met ons. Ja, stiekem wou ik dat wel. Want hoe hij tegen mij deed was allemaal een beetje klef. Aan de andere kant was het wel ontzettend leuk om op zijn broertje te passen, ondertussen met hem te zoenen, en niet te laten merken aan zijn ouders.” Antwoord ze.
“Ja, dat kan ik wel begrijpen. Als je mij nodig hebt, kun je mij altijd bellen hoor.”
“Ja, goed dat je het zegt. Weet je waar ik ook zo benieuwd naar ben?” ze keek hem aan.
“Hoe het gaat met zijn huis, of deze word verkocht. Want genoeg geld voor een eigen appartementje heb ik dus niet.”
“Als je uit het huis word geschopt mag je ook wel bij mij gaan slapen, voor een poosje. Als je dan genoeg geld hebt om een huis te huren, kun je daar weer heen.”
“Dat zou ik heel fijn zijn.”
Ze gaan weer opstaan en lopen richting de bus. Het politiestation was namelijk ver van de wijk waar Lara in woont.
“Ik moet een bus later nemen, die gaat naar mijn wijk. Die bus komt 5 minuten na jouw bus.”
“Oké, dat is goed.” Ze gingen wachten in het bushokje. Lara begint te bibberen. Sam doet zijn jas uit, en geeft hem met een zachte blik in zijn ogen aan Lara. Lara glimlacht.
“Dank je wel,” zegt ze nog bibberend.
“Ik snap het wel, Chéri. Je emoties komen naar boven. Doe rustig aan. Anders ga je met mij mee, en kunnen we er verder over praten.”
Lara dacht er over na. Ze had er wel zin in, al haar emoties vertellen, haar gedachtes, en haar mening over Diego. Ze had thuis wel haar vriendinnen te een op haar.
“Sam, lief dat je het voorstelt. Maar mijn vriendinnen uit Nederland zitten thuis op mij te wachten.”
“Nee, ik snap het wel. Je bent morgen toch wel vrij?”
“Ja, ik hoef pas donderdag weer te werken. Dus 2 dagen vrij. Vrijdag is de begrafenis denk ik.”
De bus komt de bocht om rijden. “Dank je wel dat ik jouw jas mocht lenen.” Ze geeft de jas terug aan Sam.
“Ja, graag gedaan. Tot donderdag. Ik ben of aan het werk, of ik zit aan de bar met wat vrienden een pilsje aan het drinken.”
Ze knikt, en loopt richting de bus die voor hun is gestopt. Ze zwaait naar hem, en stapt binnen. Als de bus begint te rijden, merkt ze dat niet eens. Ze is te druk bezig met het verwerken van deze nacht. Diego, die lieve Diego. Diego, die haar hielp om een huis te krijgen. Diego, met al zijn scharrels. Diego, die hufter.
Opeens voelt ze de tranen in haar ogen branden. Ze voelt haar emoties over haar wangen vloeien.
Als ze eenmaal de bus is uitgestapt loopt ze naar huis. Ze merkt niet eens dat ze haar fiets is vergeten. Zuchtend loopt ze naar huis. Inmiddels zijn haar emoties gedaald, en voelt ze zich inmiddels down. Ze loopt via de achterdeur naar binnen, en ziet dat voor in de woonkamer de lichten nog branden. Ze loopt er naar toe, en ziet dat haar vriendinnen nog op zijn.
“Hee schat. Gaat het weer een beetje?” vraagt Roos. Lara loopt naar de leren bank, aan de kant van de kamer, en gaat er op zitten.
“Het voelt allemaal een beetje raar. Alsof het in een film is gebeurd.” Fluisterde Lara.
“Hoe weten jullie er eigenlijk vanaf?” vroeg ze daarna.
“Ze hadden dit huis gebeld, omdat Diego daar woont. En Els nam op, die hoorde het dus. En nu is ze eindelijk aan het slapen. Maar geloof me ze is eindelijk gestopt met huilen,” zei Sanne.
“Dat meen je niet. Ik heb eigenlijk alleen in de bus gehuild. Ja, toen was ik eindelijk alleen. Ik moest nog naar het politiebureau. Wat een gedoe was dat allemaal zeg.”
“Ja, dat ook nog? Dan zou je nu wel flink moe zijn!” zei Roos.
“Klopt, ik ben helemaal uitgeput,” zei Lara flink.
“Kom, dan ga je direct naar bed.” Roos staat op, en doet de gordijnen dicht. Lara staat ook op, en loopt sloom naar de trap. Snel neemt ze een douche, en als ze eindelijk in bed licht slaapt ze direct.
Lara opent haar ogen, en kijkt rond. Ze voelt zich nog behoorlijk down. Ze ziet dat Sanne en Roos niet meer in hun bed liggen. De deur word zachtjes open gedaan. “Ben je alweer wakker?” hoort ze zachtjes gefluisterd.
Ze kijkt op en ziet dat Roos met een ontbijtje bij de deur staat. Lara knikt.
“Ja, we dachten dat we je maar lieten slapen. Je zou wel dood moe zijn.”
Lara glimlacht. “Het valt wel mee, maar ik voel me nog zo down. Ik zit zo tegen die begrafenis op.”
Laatst gewijzigd door Muiss op 03 okt 2009 21:40, 2 keer totaal gewijzigd.
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Shit! Arme Lara en arme Diego. Stiekem hoopte ik dat het nog goed zou komen... Wat een tragische wending, zeg. Wel goed geschreven.
Leuk, die verwijzing naar Baantjer.
Een puntje:
Maar dat is maar een klein puntje. Ik hang aan je lippen! (Niet letterlijk, hè...)
Leuk, die verwijzing naar Baantjer.
Een puntje:
"Dankjewel," is duidelijk, dat zegt Lara. Ik neem aan dat "Ik snap het..." door Sam gezegd wordt, maar dat had beter op een volgende regel gekund. Dit werkt een beetje verwarrend onder het lezen.Muiss schreef:
“Dank je wel,” zegt ze nog bibberend. “Ik snap het wel, Chéri. Je emoties komen naar boven. Doe rustig aan. Anders ga je met mij mee, en kunnen we er verder over praten.”
Maar dat is maar een klein puntje. Ik hang aan je lippen! (Niet letterlijk, hè...)
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Ik heb net je hele verhaal gelezen.
Wat me op viel is dat je van de ene gebeurtenis, naar de andere gaat. Het ene moment is ze nog au-pair, het andere moment is ze dat niet meer, vervolgens werkt ze in een discotheek en het volgende moment is Diego neergeschoten. Dit hoeft namelijk niet allemaal vlak achter elkaar.
Probeer wat emoties los te laten, laat zien hoe iedereen zich voelt op het moment dat Diego is neergeschoten, wat de gasten doen als ze het horen, dat soort kleine dingen. Laat meer bewegingen vooruit komen in het verhaal. Laat meer gedachten erin verwerken.
Bovenal, beschrijf niet alle dagen, sla soms eens een aantal dagen over, zoals ik wel eens doe met mijn verhaal
Deze dingen die ik hier boven heb gezegd heb ik de afgelopen weken ook allemaal geleerd, en deze dingen vielen me ook op bij jou verhaal.
Verder is het leuk geschreven, maar als je die kleine puntjes van hierboven mee neemt, zal het denk ik nog net iets mooier zijn!
Deze tips zijn er overigens ook om je te helpen, niet om je af te kraken
Ik ben wel heel benieuwd hoe de ouders van Diego gaan reageren op zijn dood en waarom hij dood is geschoten!
Wat me op viel is dat je van de ene gebeurtenis, naar de andere gaat. Het ene moment is ze nog au-pair, het andere moment is ze dat niet meer, vervolgens werkt ze in een discotheek en het volgende moment is Diego neergeschoten. Dit hoeft namelijk niet allemaal vlak achter elkaar.
Probeer wat emoties los te laten, laat zien hoe iedereen zich voelt op het moment dat Diego is neergeschoten, wat de gasten doen als ze het horen, dat soort kleine dingen. Laat meer bewegingen vooruit komen in het verhaal. Laat meer gedachten erin verwerken.
Bovenal, beschrijf niet alle dagen, sla soms eens een aantal dagen over, zoals ik wel eens doe met mijn verhaal
Deze dingen die ik hier boven heb gezegd heb ik de afgelopen weken ook allemaal geleerd, en deze dingen vielen me ook op bij jou verhaal.
Verder is het leuk geschreven, maar als je die kleine puntjes van hierboven mee neemt, zal het denk ik nog net iets mooier zijn!
Deze tips zijn er overigens ook om je te helpen, niet om je af te kraken
Ik ben wel heel benieuwd hoe de ouders van Diego gaan reageren op zijn dood en waarom hij dood is geschoten!
“Ja, dat snap ik wel. Moet je de hele familie weer zien. En ook Jules. Wij willen wel met je mee. Het lijkt mij niet heel slim om Sam mee te nemen. Want Sam, ja, ik denk dat Diego dat niet echt op prijs zou stellen.”
Lara knikt. “Daar dacht ik ook aan. En ik zou het fijn vinden als jullie met mij mee gaan.”
Ze pakt een glas sinaasappelsap, en neemt er een flinke slok van.
“Trouwens, voordat we het vergeten. Vanmiddag is er een vergadering in de woonkamer. De moeder van Diego komt ook, volgens mij gaan ze bespreken hoe ze het nu willen met dit huis,” zei Sanne.
“Dan word ik vast op straat geknikkerd. Want als ze merken dat ik hier woon, ben ik echt nog niet jarig.” zei Lara geschrokken.
“Dan ga je gewoon vanmiddag ergens anders heen.” Oppert Sanne.
“Je wou toch een ander huis. Nou, je kijkt of je oude ex werkgevers je uit huis knikkeren, en als ze dat doen, zoek je een nieuwe woning.”
“Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, hier in Parijs.” Zucht Lara. In Parijs is een woning te kort. De studenten die daar wonen, wonen niet gewoon in huisjes of kamers, maar sommigen wonen zelfs in tenten in het park. Ook zijn er onwijs veel zwervers.
“Nou, ik denk dat die Aupair mensen meer verlies hebben aan Diego, en jij hebt hun andere zoontje wel gered. Vergeet dat niet,” zei Roos.
“Ja, dat is waar. Ik weet het niet hoor. Het lijkt mij super moeilijk. Ben je je zoon kwijt geraakt, omdat hij aan de drugs zat, en dealde.”
Lara doet haar laptop dicht. Ze hoort de bel van de voordeur klinken. De moeder van Diego is beneden. De deur wordt open gedaan, en Lara hoort beneden stemmen.
Ze staat op, en loopt naar een klerenhanger, en doet een vest over haar T-shirtje aan. Rustig loopt ze naar beneden.
“Goede middag mevrouw de Loire,” zegt Lara terwijl ze een hand schud met Nadine.
“Lara, wat doe jij nou weer hier?” vraagt ze verbaast.
“Dit is mijn nieuwe onderkomen. Diego heeft dat aan mij voorgesteld. En als ik genoeg geld had, kon ik een eigen huisje huren.”
“Diego, als hij dat goed vond, vind ik dat ook,” zei Nadine met een slik.
“Zullen we rond de tafel zitten?” vraagt Frank. Lara draait haar om en ziet dat het groepje huisgenoten er ook staan. Frank glimlacht.
“Lijkt mij wel een goed idee. Zo snel ik dit heb afgerond, kan ik ook weer verder met het verwerken van alles.” Lara zag dat Nadine op instorten staat.
Ze loopt achter de jongens aan naar de keuken tafel, en gaat op een stoel zitten. Haar vriendinnen zijn even een blokje om gaan lopen.
“Zoals jullie weten, is Diego overleden. Vreselijk trauma voor ons, voor jullie en al de andere buitenstaanders. Het is vooral vervelend dat hij is vermoord, omdat hij dealde. Daar wisten wij zelf ook niets van, en voor ons was het wel een schrok.”
“Dat snappen wij zelf ook, mevrouw. Wij kunnen het zelf ook niet achter hem zoeken.” zei Joas.
“Nee, dat was voor ons ook echt een schrik. Vandaar dat hij ook nooit veel geld van ons wou. We dachten dat hij een goede baan had, en daarom niet veel geld wou. Best dachten wij, zo blijft hij mooi zelfstandig.”
De mensen in de kamer zwijgen. Lara krijgt tranen in haar ogen.
“Ik ken hem nog maar een poosje, en misschien niet eens heel erg goed. Maar verliefd was ik wel op hem, en hij ook op mij. We hebben hier niets uitgevreten. We hebben geen relatie gehad, en niet gezoend. Ik vond hem een klootzak, omdat hij al zulke dingen had gedaan met de andere meiden,” zegt Lara zacht.
“Dat snap ik wel. Misschien had ik je niet weg moeten sturen. Ik vond je toch de beste aupair voor hem. Hij mist je nog elke dag.”
“Dat is lief dat u dat zegt,” zei Lara.
Nadine richt zich op de anderen. “En over het huis. Dit huis is niet betaald door zijn drugs - geld. Wij hebben dit huis voor hem gekocht, en is dus ook ons bezit. Diego heeft geen testament op gericht, dus wij bepalen wat we met zijn spullen doen.”
Iedereen kijkt Nadine verwachtingsvol aan. “Wij zijn van plan na de dood van Diego in dit huis te gaan wonen. We willen hem niet kwijt, en omdat hij hier wordt begraven gaan we hier wonen. We kijken hoe dit bevalt, en als het niks is, zoeken we hier een huis,of ergens anders.”
“Dus dat betekend dat wij een nieuwe woning moeten vinden?” vraagt Els. “Dat zou wel het makkelijkste zijn.”
“Nee, we hadden dit al bedacht met z’n allen, dat het huis werd verkocht. Dus op zich is dit wel een meevaller,” zei Joas.
“Gelukkig, dan hebben we daar niet veel gedonder mee. Het zou wel fijn zijn dat jullie voor volgende maand een ander huis hebben gevonden. Als dat niet zo is, mogen jullie nog een maand langer bij ons wonen. Maar als we zien dat je niet zoekt, dan ben je bij ons op het verkeerde adres.” Vervolgt Nadine.
De huisgenoten knikken. “Nee, we zullen alles op alles zetten om zo snel mogelijk een eigen huis of kamer te vinden,” zegt Frank.
Nadine glimlacht. “Dat zou inderdaad heel erg fijn zijn. Zeg, Lara, zou ik jou nu mogen spreken?”
“Natuurlijk mag dat!” zei Lara. De anderen gaan staan en gaan iets anders doen.
Nadine staat op. Ze loopt naar het raam en kijkt naar buiten. Buiten zijn twee vogeltjes aan het vechten om een stukje brood. Als ze het stukje brood hebben verdeeld, gaan ze weer naar de hemel vliegen.
“We hadden zelf het idee om jou weer aan te nemen als Aupair van Jules. Je mag hier dus blijven wonen, het is hier dus wel kleiner. En ook mag je je nieuwe baan houden als je wilt. Als je het niet wilt, zoeken we een nieuwe nanny.” Legt Nadine uit.
“Is het goed dat ik dit eerst goed onder ogen zie? En ik denk dat u ook wel eerst afscheid wil nemen van uw zoon.”
“Prima, denk er maar over na. Dan ga ik nu weg, het is echt een gedoe om alles te regelen.”
“Veel sterkte, en ik ben er vast wel op de begrafenis,” zei Lara beverig.
Nadine knikt naar haar, en loopt uit de achterdeur. Even later hoort Lara de auto van de oprit af rijden.
Ze pakt haar mobieltje uit haar broekzak, en tikt het nummer van Roos in.
“Aaah, Laraatje!” roept Roos vanuit haar telefoon.
“Ik ben klaar met het gesprek. En ik heb weer een baantje er bij,” zegt Lara snel.
“Dat meen je niet, wacht, doe niks, we komen er aan!”
Lara lacht. “Prima, ik blijf hier staan. Tot ongeveer vijf minuten?”
“Klinkt goed. Tot zo.” En Roos hangt op.
“Dus mevrouw word rijk,” zegt Sanne voordat terwijl ze de deur instormt. Lara glimlacht.
“Het is wel lekker. Maar dan ben ik voornamelijk aan het werk, en heb ik amper vrije tijd.” Lara zucht.
“Dan vraag je of je één avond vrij mag. Of bijvoorbeeld de zondag vrij nemen. Dat had je vroeger toch ook?”
“De ochtend wel. Ik zie het allemaal wel. Het is wel lekker dat ik niet weg hoef uit dit huis.”
Het is de ochtend van de begrafenis. Lara staat beneden haar brood te smeren. Ook haar vriendinnen hebben zwarte kleren aan.
“Ik vind het zo raar, dat ik nu echt afscheid van hem moet nemen. Het lijkt gewoon, alsof hij met wereld reis is. Alsof hij volgende week weer terug komt, en dat ik hem dan een knuffel kan geven. Dan kan ik met hem overnieuw beginnen.” Snikt Lara. Ze voelt zich behoorlijk down. De dood van Diego laat haar niet koud.
“Lieve schat, kijk mij eens aan,” zegt Roos. Ze pakt de kin van Lara, en duwt haar gezicht naar haar toe. Lara kijkt voorzichtig naar boven, naar het gezicht van Roos die keurig is opgemaakt.
“Hij is overleden door drugs. Hij dealde. Zeg nu even eerlijk, het was een verkeerde jongen. Sam die is veel beter voor je. En niet dat je hier perse een jongen hoeft, dat zeggen we helemaal niet. Over een jaar ben je weer in Nederland, kun je Nederlands praten, en heb je genoeg Nederlandse lieve jongens.”
“Ja, jullie zijn nog steeds zo ingeburgerd in Nederland. Ik weet niet eens of ik nog wel naar Nederland wil. Het is hier zo veel mooier, en het weer is veel mooier. Vinden jullie dat niet?”
“Dat weet ik niet. Zeg, nu moet je wel een beetje opschieten. De taxi staat over een kwartier bij de deur,” zei Sanne twijfelend.
Lara wrijft met een keukenrol-doekje haar tranen weg. Snel snijdt ze haar brood, propt het in haar mond, kauwt en slikt het door.
Ze loopt rustig naar haar zwarte pumps en doet ze aan. “Ik ben klaar hoor. Ik doe geen make-up op, want ik ga toch janken,” zegt ze.
Haar vriendinnen kijken haar met medelijden aan. Ondertussen horen ze een taxi de oprit opkomen. Sanne en Roos lopen naar haar toe, en pakken allebei een hand van Lara. Samen, als drie hartsvriendinnen lopen ze de deur uit, stappen de wagen in en rijden vol goede moed naar de kerk, waar Diego opgebaard ligt. Het kerkje ligt niet in het dorp St. Luan, waar de familie woont. Daar hebben ze blijkbaar niet voor gekozen. Het kerkje ligt dicht bij Parijs.
“Ik vind het zo eng, om alles zo te zien. En dan kan ik vanavond ook niet werken.”
“Dan werk je maar niet. Dat snapt je baas echt wel.” zegt Roos troostend.
“Ik weet niet of Sam moet werken, want anders bel ik hem vanavond, hij wil vast wel luisterend oor zijn.”
“Ja, vast wel. Om direct nog een nieuwtje te vertellen. Roos en ik hebben besloten om morgen eind van de middag weg te gaan. De oma van mij ligt in het ziekenhuis, al een paar dagen, en ik wil wel nog even haar zien voordat het te laat is,” zegt Sanne twijfelend.
“Sinds wanneer weet je dat?” vraagt Lara geschrokken.
“Nou ja, eigenlijk al sinds eergisteren. Maar wij, als bezorgde vriendinnen wouden je daar niet mee opzadelen.”
“Het is je oma, Sanne.”
“Ik weet het, maar misschien werd je depressief. Dat wou ik echt niet. Ze heeft trouwens een hartaanval gehad, en de tweede was op komst.”
“Ik hoop voor jullie allemaal, dat het goed komt. Soms baal ik er van dat ik dan niet bij je kan zijn. Ja, nu wel, maar morgen is het te laat, en moeten we weer e-mailen.”
“Ga dan morgen gezellig met ons mee naar het vliegtuig. Dan mis je ons niet, en zie je je familie ook weer.”
“Misschien wil ik dat ook wel, maar niet morgen.” De taxi arriveert bij het kerkje. Lara kijkt haar vriendinnen angstig aan. “Kom op, Lara. Het lukt je wel. Je hoeft alleen maar te condoleren, en achter in de kerk te zitten.” Lara zucht.
Ze stapt op haar dode gemak de auto uit, en loopt samen met haar vriendinnen naar de kerk.
“Wilt u nog een liturgie voor de dienst?” vraagt de koster.
“Ja, dat zou ik fijn vinden.” Neemt Roos het woord. Lara geeft Roos een blik dat zegt dat ze het fijn vind dat Roos het woord neemt.
De man, die een zwarte lelijk pak aan heeft, en bruine leren schoenen aan heeft, geeft hun alle drie een liturgie.
De meiden lopen op hun hakjes, richting de deur, waar de familie van Diego staat, om het condoleren aan te horen. Ook Diego ligt er opgebaard.
“Ik vind het echt dood eng.” Fluistert Lara snel in het oor van Sanne. Sanne pakt de hand van Lara, en knijpt er even in.
Zachtjes doen ze de deur open. Ze sluiten achter in de rij. “Wat veel mensen kennen Diego eigenlijk,” zei Sanne.
Een jongen kijkt om, en knikt naar de meiden.
“Pssst, hij knikt naar ons. Zag je dat?” zegt Roos in het oor van Lara.
“Ja, je meent het. Lach dan lief terug, schaap,” zegt ze terug. Roos probeert haar liefste lach te voorschijn te halen. Net terwijl ze hem wil inzetten, draait de jongen weer terug.
“Zag je dat? Wat een aso,” zegt Roos nét iets te hard. De Jongen draait zich om, en glimlacht.
“Kijk, ik glimlach tenminste wel,” zegt hij in het Frans.
“Wat zegt hij nu?” vraagt Roos aan Lara, in het Nederlands.
“Roos, dat kun je toch wel verstaan. Hij zegt dat hij wel lacht, en jij niet. Als ik jou was zou ik nu vriendelijk gaan voorstellen.”
“Oh, ja dat is een goede. Het is alleen dat ik geen Frans kan spreken. Ben jij onze tolk dan even?” vraagt ze smekend.
“Prima, zeg maar wat je wilt zeggen.” Lara kijkt Roos vol verwachting aan. Ook de jongen kijkt naar haar.
“Ik dacht, laat ik maar even opnieuw beginnen. Ik ben Roos, vriendin van Lara, mijn tolk Frans op dit moment.” Ze wijst naar Lara.
Lara vertaalt het, en de jongen snapt het. “Ben jij de vriendin van de Lara?” vraagt hij. Lara knikt, en verteld wat de jongen zei.
“Ja, klopt, waarom vraag je dit?” zegt Roos in het Engels. Ze had net een ingeving dat ze ook gewoon Engels kan spreken, zonder dat Lara de tolk hoeft te zijn.
“Roos, je bent zo snugger. Nee, echt. Dat je mij als tolk gebruikt, en toch vet goed bent in Engels.”
“Ik heb verhalen gehoord van Diego, dat hij je echt ontzettend leuk vond.” De jongen kijkt Lara aan.
“Stom van me, ik vergeet mij helmaal voor te stellen.” Hij houdt zijn hand voor, en Lara houd de hand vast. “Ik heet Michiel” hij glimlacht.
“Ja, mijn naam weet je wel. En verder heten mijn vriendinnen Roos en Sanne.” Ondertussen wijst ze naar de meisjes. Langzaam loopt de rij naar voren. Lara kan Nadine al zien. Ze heeft haar haar in een knot gewikkeld, een zwarte rok aan gedaan, met een witte bloes, en een giletje er over. Michiel draait zich weer op, en concentreert zich op de rij. Langzaam loopt de rij verder, en ook Lara moest Nadine condoleren. Lara keek naar de kist naast haar. Diego, haar Diego, lag in die kist. Hij had een giletje aan, met een witte bloes er onder. Hij had zijn mooiste schoenen aan, en zijn mooiste zwarte broek aan. Zijn gezicht was bleek, en zijn ogen gesloten. Lara glimlachte naar hem, en legde haar hand op zijn wang.
“Kom Lara, de rij wacht, je moet doorlopen.” Fluistert Roos. Lara kust haar eigen hand en drukt het op het voorhoofd van Diego.
Ze loopt rustig naar Nadine. Nadine kijkt haar aan. Lara ziet dat ze heeft gehuild. Ze legt haar armen op de schouders van Nadine.
“Sterkte zo. Als je me nodig hebt, voor Jules, of misschien om te praten, je kunt me altijd bellen,” zegt Lara.
“Dankje. Als ik het nodig heb, zou ik je zeker bellen. Voor jou zou het zo ook moeilijk zijn, dus ook sterkte.”
Lara glimlacht. “Kom je volgende week nog even langs?” vraagt Nadine. Lara knikt. Veel woorden heeft ze niet.
Ook haar vriendinnen condoleren Nadine en haar man. Jules is niet bij de begrafenis. Hij is veel te jong er voor en begrijpt er toch niks van. Stilletjes lopen de meisjes naar de volgende deur. In deze ruimte word de begrafenis gehouden. Gewoon in de kerk. Lara gaat op één van de banken zitten. Na een kwartiertje begint de dienst. De kist van Diego word door een paar sterke mannen naar binnen gedragen, op de muziek waar hij heel erg veel van hield.
Lara krijgt tranen in de ogen. Nadat Diego op zijn plek ligt, begint officieel de dienst. Samen met elkaar zingen ze liederen, en herdenken ze Diego.
Ook Jules heeft een tekening gemaakt wat Diego moest lijken. Een poppetje met een navel en handen in het lichaam, zoals een zon. Een ander woord er voor is een koppoter.
Stiekem glimlacht Lara. Ze tikt Sanne bij haar schouder.
“Diego bofte maar met zijn broertje.” Sanne lacht. “Het is een schatje denk ik, jammer dat ik hem niet kan zien.”
“Dat zit er denk ik ook niet in, als je morgen toch weg gaat.”
Ze lopen met de hele rouwstoet door naar de begraaf plaats. Zonder een woord te zeggen zijn ze bij het graf waar de lijkkist van Diego in komt te liggen. Langzaam laten de sterke mannen hem zakken. Jules is er inmiddels ook. Stilletjes kijkt hij toe, en gooit bloemetjes in het gat. Ook zijn ouders en oma L’eloise doen dat. Lara begint zachtjes te huilen.
“Het is nu allemaal zo officieel” snikt ze zacht.
“Stil maar, als je thuis bent gaan we er over praten,” zegt Sanne.
De kist is helemaal gedaald tot het diepste punt. Langzaam lopen er mensen langs. De vader van Diego wenkt Lara.
“Als je wilt mag je nu wel afscheid van hem nemen met ons.” Lara kijkt hem vragend aan. “Ja, we wouden jou toch het liefst als schoondochter.” Fronsend kijkt ze hem aan. Is hij nu helemaal betoeterd!
“Nee, dankje. Leuk om mij uit te nodigen. Maar u heeft mij eerst ontslagen omdat ik iets met uw zoon had, en nu ben ik de perfecte schoondochter?”
-----------
Ik ben bijna klaqr met de stukken die ik al ooit had geschreven. Hierna komt nog een stukje die ik ook al had geschreven, maar daarna moet ik weer helemaal zelf beginnen. Ik zou wat meer op de tips van jullie letten!
Lara knikt. “Daar dacht ik ook aan. En ik zou het fijn vinden als jullie met mij mee gaan.”
Ze pakt een glas sinaasappelsap, en neemt er een flinke slok van.
“Trouwens, voordat we het vergeten. Vanmiddag is er een vergadering in de woonkamer. De moeder van Diego komt ook, volgens mij gaan ze bespreken hoe ze het nu willen met dit huis,” zei Sanne.
“Dan word ik vast op straat geknikkerd. Want als ze merken dat ik hier woon, ben ik echt nog niet jarig.” zei Lara geschrokken.
“Dan ga je gewoon vanmiddag ergens anders heen.” Oppert Sanne.
“Je wou toch een ander huis. Nou, je kijkt of je oude ex werkgevers je uit huis knikkeren, en als ze dat doen, zoek je een nieuwe woning.”
“Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, hier in Parijs.” Zucht Lara. In Parijs is een woning te kort. De studenten die daar wonen, wonen niet gewoon in huisjes of kamers, maar sommigen wonen zelfs in tenten in het park. Ook zijn er onwijs veel zwervers.
“Nou, ik denk dat die Aupair mensen meer verlies hebben aan Diego, en jij hebt hun andere zoontje wel gered. Vergeet dat niet,” zei Roos.
“Ja, dat is waar. Ik weet het niet hoor. Het lijkt mij super moeilijk. Ben je je zoon kwijt geraakt, omdat hij aan de drugs zat, en dealde.”
Lara doet haar laptop dicht. Ze hoort de bel van de voordeur klinken. De moeder van Diego is beneden. De deur wordt open gedaan, en Lara hoort beneden stemmen.
Ze staat op, en loopt naar een klerenhanger, en doet een vest over haar T-shirtje aan. Rustig loopt ze naar beneden.
“Goede middag mevrouw de Loire,” zegt Lara terwijl ze een hand schud met Nadine.
“Lara, wat doe jij nou weer hier?” vraagt ze verbaast.
“Dit is mijn nieuwe onderkomen. Diego heeft dat aan mij voorgesteld. En als ik genoeg geld had, kon ik een eigen huisje huren.”
“Diego, als hij dat goed vond, vind ik dat ook,” zei Nadine met een slik.
“Zullen we rond de tafel zitten?” vraagt Frank. Lara draait haar om en ziet dat het groepje huisgenoten er ook staan. Frank glimlacht.
“Lijkt mij wel een goed idee. Zo snel ik dit heb afgerond, kan ik ook weer verder met het verwerken van alles.” Lara zag dat Nadine op instorten staat.
Ze loopt achter de jongens aan naar de keuken tafel, en gaat op een stoel zitten. Haar vriendinnen zijn even een blokje om gaan lopen.
“Zoals jullie weten, is Diego overleden. Vreselijk trauma voor ons, voor jullie en al de andere buitenstaanders. Het is vooral vervelend dat hij is vermoord, omdat hij dealde. Daar wisten wij zelf ook niets van, en voor ons was het wel een schrok.”
“Dat snappen wij zelf ook, mevrouw. Wij kunnen het zelf ook niet achter hem zoeken.” zei Joas.
“Nee, dat was voor ons ook echt een schrik. Vandaar dat hij ook nooit veel geld van ons wou. We dachten dat hij een goede baan had, en daarom niet veel geld wou. Best dachten wij, zo blijft hij mooi zelfstandig.”
De mensen in de kamer zwijgen. Lara krijgt tranen in haar ogen.
“Ik ken hem nog maar een poosje, en misschien niet eens heel erg goed. Maar verliefd was ik wel op hem, en hij ook op mij. We hebben hier niets uitgevreten. We hebben geen relatie gehad, en niet gezoend. Ik vond hem een klootzak, omdat hij al zulke dingen had gedaan met de andere meiden,” zegt Lara zacht.
“Dat snap ik wel. Misschien had ik je niet weg moeten sturen. Ik vond je toch de beste aupair voor hem. Hij mist je nog elke dag.”
“Dat is lief dat u dat zegt,” zei Lara.
Nadine richt zich op de anderen. “En over het huis. Dit huis is niet betaald door zijn drugs - geld. Wij hebben dit huis voor hem gekocht, en is dus ook ons bezit. Diego heeft geen testament op gericht, dus wij bepalen wat we met zijn spullen doen.”
Iedereen kijkt Nadine verwachtingsvol aan. “Wij zijn van plan na de dood van Diego in dit huis te gaan wonen. We willen hem niet kwijt, en omdat hij hier wordt begraven gaan we hier wonen. We kijken hoe dit bevalt, en als het niks is, zoeken we hier een huis,of ergens anders.”
“Dus dat betekend dat wij een nieuwe woning moeten vinden?” vraagt Els. “Dat zou wel het makkelijkste zijn.”
“Nee, we hadden dit al bedacht met z’n allen, dat het huis werd verkocht. Dus op zich is dit wel een meevaller,” zei Joas.
“Gelukkig, dan hebben we daar niet veel gedonder mee. Het zou wel fijn zijn dat jullie voor volgende maand een ander huis hebben gevonden. Als dat niet zo is, mogen jullie nog een maand langer bij ons wonen. Maar als we zien dat je niet zoekt, dan ben je bij ons op het verkeerde adres.” Vervolgt Nadine.
De huisgenoten knikken. “Nee, we zullen alles op alles zetten om zo snel mogelijk een eigen huis of kamer te vinden,” zegt Frank.
Nadine glimlacht. “Dat zou inderdaad heel erg fijn zijn. Zeg, Lara, zou ik jou nu mogen spreken?”
“Natuurlijk mag dat!” zei Lara. De anderen gaan staan en gaan iets anders doen.
Nadine staat op. Ze loopt naar het raam en kijkt naar buiten. Buiten zijn twee vogeltjes aan het vechten om een stukje brood. Als ze het stukje brood hebben verdeeld, gaan ze weer naar de hemel vliegen.
“We hadden zelf het idee om jou weer aan te nemen als Aupair van Jules. Je mag hier dus blijven wonen, het is hier dus wel kleiner. En ook mag je je nieuwe baan houden als je wilt. Als je het niet wilt, zoeken we een nieuwe nanny.” Legt Nadine uit.
“Is het goed dat ik dit eerst goed onder ogen zie? En ik denk dat u ook wel eerst afscheid wil nemen van uw zoon.”
“Prima, denk er maar over na. Dan ga ik nu weg, het is echt een gedoe om alles te regelen.”
“Veel sterkte, en ik ben er vast wel op de begrafenis,” zei Lara beverig.
Nadine knikt naar haar, en loopt uit de achterdeur. Even later hoort Lara de auto van de oprit af rijden.
Ze pakt haar mobieltje uit haar broekzak, en tikt het nummer van Roos in.
“Aaah, Laraatje!” roept Roos vanuit haar telefoon.
“Ik ben klaar met het gesprek. En ik heb weer een baantje er bij,” zegt Lara snel.
“Dat meen je niet, wacht, doe niks, we komen er aan!”
Lara lacht. “Prima, ik blijf hier staan. Tot ongeveer vijf minuten?”
“Klinkt goed. Tot zo.” En Roos hangt op.
“Dus mevrouw word rijk,” zegt Sanne voordat terwijl ze de deur instormt. Lara glimlacht.
“Het is wel lekker. Maar dan ben ik voornamelijk aan het werk, en heb ik amper vrije tijd.” Lara zucht.
“Dan vraag je of je één avond vrij mag. Of bijvoorbeeld de zondag vrij nemen. Dat had je vroeger toch ook?”
“De ochtend wel. Ik zie het allemaal wel. Het is wel lekker dat ik niet weg hoef uit dit huis.”
Het is de ochtend van de begrafenis. Lara staat beneden haar brood te smeren. Ook haar vriendinnen hebben zwarte kleren aan.
“Ik vind het zo raar, dat ik nu echt afscheid van hem moet nemen. Het lijkt gewoon, alsof hij met wereld reis is. Alsof hij volgende week weer terug komt, en dat ik hem dan een knuffel kan geven. Dan kan ik met hem overnieuw beginnen.” Snikt Lara. Ze voelt zich behoorlijk down. De dood van Diego laat haar niet koud.
“Lieve schat, kijk mij eens aan,” zegt Roos. Ze pakt de kin van Lara, en duwt haar gezicht naar haar toe. Lara kijkt voorzichtig naar boven, naar het gezicht van Roos die keurig is opgemaakt.
“Hij is overleden door drugs. Hij dealde. Zeg nu even eerlijk, het was een verkeerde jongen. Sam die is veel beter voor je. En niet dat je hier perse een jongen hoeft, dat zeggen we helemaal niet. Over een jaar ben je weer in Nederland, kun je Nederlands praten, en heb je genoeg Nederlandse lieve jongens.”
“Ja, jullie zijn nog steeds zo ingeburgerd in Nederland. Ik weet niet eens of ik nog wel naar Nederland wil. Het is hier zo veel mooier, en het weer is veel mooier. Vinden jullie dat niet?”
“Dat weet ik niet. Zeg, nu moet je wel een beetje opschieten. De taxi staat over een kwartier bij de deur,” zei Sanne twijfelend.
Lara wrijft met een keukenrol-doekje haar tranen weg. Snel snijdt ze haar brood, propt het in haar mond, kauwt en slikt het door.
Ze loopt rustig naar haar zwarte pumps en doet ze aan. “Ik ben klaar hoor. Ik doe geen make-up op, want ik ga toch janken,” zegt ze.
Haar vriendinnen kijken haar met medelijden aan. Ondertussen horen ze een taxi de oprit opkomen. Sanne en Roos lopen naar haar toe, en pakken allebei een hand van Lara. Samen, als drie hartsvriendinnen lopen ze de deur uit, stappen de wagen in en rijden vol goede moed naar de kerk, waar Diego opgebaard ligt. Het kerkje ligt niet in het dorp St. Luan, waar de familie woont. Daar hebben ze blijkbaar niet voor gekozen. Het kerkje ligt dicht bij Parijs.
“Ik vind het zo eng, om alles zo te zien. En dan kan ik vanavond ook niet werken.”
“Dan werk je maar niet. Dat snapt je baas echt wel.” zegt Roos troostend.
“Ik weet niet of Sam moet werken, want anders bel ik hem vanavond, hij wil vast wel luisterend oor zijn.”
“Ja, vast wel. Om direct nog een nieuwtje te vertellen. Roos en ik hebben besloten om morgen eind van de middag weg te gaan. De oma van mij ligt in het ziekenhuis, al een paar dagen, en ik wil wel nog even haar zien voordat het te laat is,” zegt Sanne twijfelend.
“Sinds wanneer weet je dat?” vraagt Lara geschrokken.
“Nou ja, eigenlijk al sinds eergisteren. Maar wij, als bezorgde vriendinnen wouden je daar niet mee opzadelen.”
“Het is je oma, Sanne.”
“Ik weet het, maar misschien werd je depressief. Dat wou ik echt niet. Ze heeft trouwens een hartaanval gehad, en de tweede was op komst.”
“Ik hoop voor jullie allemaal, dat het goed komt. Soms baal ik er van dat ik dan niet bij je kan zijn. Ja, nu wel, maar morgen is het te laat, en moeten we weer e-mailen.”
“Ga dan morgen gezellig met ons mee naar het vliegtuig. Dan mis je ons niet, en zie je je familie ook weer.”
“Misschien wil ik dat ook wel, maar niet morgen.” De taxi arriveert bij het kerkje. Lara kijkt haar vriendinnen angstig aan. “Kom op, Lara. Het lukt je wel. Je hoeft alleen maar te condoleren, en achter in de kerk te zitten.” Lara zucht.
Ze stapt op haar dode gemak de auto uit, en loopt samen met haar vriendinnen naar de kerk.
“Wilt u nog een liturgie voor de dienst?” vraagt de koster.
“Ja, dat zou ik fijn vinden.” Neemt Roos het woord. Lara geeft Roos een blik dat zegt dat ze het fijn vind dat Roos het woord neemt.
De man, die een zwarte lelijk pak aan heeft, en bruine leren schoenen aan heeft, geeft hun alle drie een liturgie.
De meiden lopen op hun hakjes, richting de deur, waar de familie van Diego staat, om het condoleren aan te horen. Ook Diego ligt er opgebaard.
“Ik vind het echt dood eng.” Fluistert Lara snel in het oor van Sanne. Sanne pakt de hand van Lara, en knijpt er even in.
Zachtjes doen ze de deur open. Ze sluiten achter in de rij. “Wat veel mensen kennen Diego eigenlijk,” zei Sanne.
Een jongen kijkt om, en knikt naar de meiden.
“Pssst, hij knikt naar ons. Zag je dat?” zegt Roos in het oor van Lara.
“Ja, je meent het. Lach dan lief terug, schaap,” zegt ze terug. Roos probeert haar liefste lach te voorschijn te halen. Net terwijl ze hem wil inzetten, draait de jongen weer terug.
“Zag je dat? Wat een aso,” zegt Roos nét iets te hard. De Jongen draait zich om, en glimlacht.
“Kijk, ik glimlach tenminste wel,” zegt hij in het Frans.
“Wat zegt hij nu?” vraagt Roos aan Lara, in het Nederlands.
“Roos, dat kun je toch wel verstaan. Hij zegt dat hij wel lacht, en jij niet. Als ik jou was zou ik nu vriendelijk gaan voorstellen.”
“Oh, ja dat is een goede. Het is alleen dat ik geen Frans kan spreken. Ben jij onze tolk dan even?” vraagt ze smekend.
“Prima, zeg maar wat je wilt zeggen.” Lara kijkt Roos vol verwachting aan. Ook de jongen kijkt naar haar.
“Ik dacht, laat ik maar even opnieuw beginnen. Ik ben Roos, vriendin van Lara, mijn tolk Frans op dit moment.” Ze wijst naar Lara.
Lara vertaalt het, en de jongen snapt het. “Ben jij de vriendin van de Lara?” vraagt hij. Lara knikt, en verteld wat de jongen zei.
“Ja, klopt, waarom vraag je dit?” zegt Roos in het Engels. Ze had net een ingeving dat ze ook gewoon Engels kan spreken, zonder dat Lara de tolk hoeft te zijn.
“Roos, je bent zo snugger. Nee, echt. Dat je mij als tolk gebruikt, en toch vet goed bent in Engels.”
“Ik heb verhalen gehoord van Diego, dat hij je echt ontzettend leuk vond.” De jongen kijkt Lara aan.
“Stom van me, ik vergeet mij helmaal voor te stellen.” Hij houdt zijn hand voor, en Lara houd de hand vast. “Ik heet Michiel” hij glimlacht.
“Ja, mijn naam weet je wel. En verder heten mijn vriendinnen Roos en Sanne.” Ondertussen wijst ze naar de meisjes. Langzaam loopt de rij naar voren. Lara kan Nadine al zien. Ze heeft haar haar in een knot gewikkeld, een zwarte rok aan gedaan, met een witte bloes, en een giletje er over. Michiel draait zich weer op, en concentreert zich op de rij. Langzaam loopt de rij verder, en ook Lara moest Nadine condoleren. Lara keek naar de kist naast haar. Diego, haar Diego, lag in die kist. Hij had een giletje aan, met een witte bloes er onder. Hij had zijn mooiste schoenen aan, en zijn mooiste zwarte broek aan. Zijn gezicht was bleek, en zijn ogen gesloten. Lara glimlachte naar hem, en legde haar hand op zijn wang.
“Kom Lara, de rij wacht, je moet doorlopen.” Fluistert Roos. Lara kust haar eigen hand en drukt het op het voorhoofd van Diego.
Ze loopt rustig naar Nadine. Nadine kijkt haar aan. Lara ziet dat ze heeft gehuild. Ze legt haar armen op de schouders van Nadine.
“Sterkte zo. Als je me nodig hebt, voor Jules, of misschien om te praten, je kunt me altijd bellen,” zegt Lara.
“Dankje. Als ik het nodig heb, zou ik je zeker bellen. Voor jou zou het zo ook moeilijk zijn, dus ook sterkte.”
Lara glimlacht. “Kom je volgende week nog even langs?” vraagt Nadine. Lara knikt. Veel woorden heeft ze niet.
Ook haar vriendinnen condoleren Nadine en haar man. Jules is niet bij de begrafenis. Hij is veel te jong er voor en begrijpt er toch niks van. Stilletjes lopen de meisjes naar de volgende deur. In deze ruimte word de begrafenis gehouden. Gewoon in de kerk. Lara gaat op één van de banken zitten. Na een kwartiertje begint de dienst. De kist van Diego word door een paar sterke mannen naar binnen gedragen, op de muziek waar hij heel erg veel van hield.
Lara krijgt tranen in de ogen. Nadat Diego op zijn plek ligt, begint officieel de dienst. Samen met elkaar zingen ze liederen, en herdenken ze Diego.
Ook Jules heeft een tekening gemaakt wat Diego moest lijken. Een poppetje met een navel en handen in het lichaam, zoals een zon. Een ander woord er voor is een koppoter.
Stiekem glimlacht Lara. Ze tikt Sanne bij haar schouder.
“Diego bofte maar met zijn broertje.” Sanne lacht. “Het is een schatje denk ik, jammer dat ik hem niet kan zien.”
“Dat zit er denk ik ook niet in, als je morgen toch weg gaat.”
Ze lopen met de hele rouwstoet door naar de begraaf plaats. Zonder een woord te zeggen zijn ze bij het graf waar de lijkkist van Diego in komt te liggen. Langzaam laten de sterke mannen hem zakken. Jules is er inmiddels ook. Stilletjes kijkt hij toe, en gooit bloemetjes in het gat. Ook zijn ouders en oma L’eloise doen dat. Lara begint zachtjes te huilen.
“Het is nu allemaal zo officieel” snikt ze zacht.
“Stil maar, als je thuis bent gaan we er over praten,” zegt Sanne.
De kist is helemaal gedaald tot het diepste punt. Langzaam lopen er mensen langs. De vader van Diego wenkt Lara.
“Als je wilt mag je nu wel afscheid van hem nemen met ons.” Lara kijkt hem vragend aan. “Ja, we wouden jou toch het liefst als schoondochter.” Fronsend kijkt ze hem aan. Is hij nu helemaal betoeterd!
“Nee, dankje. Leuk om mij uit te nodigen. Maar u heeft mij eerst ontslagen omdat ik iets met uw zoon had, en nu ben ik de perfecte schoondochter?”
-----------
Ik ben bijna klaqr met de stukken die ik al ooit had geschreven. Hierna komt nog een stukje die ik ook al had geschreven, maar daarna moet ik weer helemaal zelf beginnen. Ik zou wat meer op de tips van jullie letten!
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
De man kijkt haar verslagen aan. Ik ben nu wel iets te ver gegaan op deze begrafenis, denkt ze.
“Sorry meisje, ik had het niet moeten vragen. Ik dacht meer in Diego’s plaats. Hij zou het echt waarderen.” Lara kijkt naar de grond, ze voelt spijt. Ze mocht die man niet zo naar beneden halen.
“Ik zou het ook heel erg waarderen, meneer. Sorry dat ik tegen u ben tekeer gegaan.” Fluistert ze. Ze kijkt hem aan, en ziet de tranen die in zijn ogen staan.
“Nee, je had wel gelijk. Als we je niet weg stuurden zou de wereld er nog anders uit hebben zien. De politie zegt dat hij nog maar net met de drugs-bende bezig was.” Lara kijkt hem geschrokken aan.
‘Maar nu legt u de schuld bij u zelf. Dat is ook niet goed. Daar ga je vreselijk ten onder door. Ik zou, als ik u was, het naast u neer leggen.’
‘Je hebt helemaal gelijk. Maar toch kan je niks doen aan je gevoelens.’ Hij keek even sip. ‘Ik bedoel, zie Diego maar. Hij is er door onder gegaan.’
Lara knikt.
‘Diego, deze zeer getalenteerde jongen is bij ons heen gegaan. Nu is het afscheid echt nabij. U mag, om de buurt met deze schep de aarde scheppen. Deze mag u op zijn plek leggen,’ verteld de dominee hun.
Om de buurt pakken ze de schep grond en gooien die voorzichtig over de kist van Diego heen. Eerst zijn zijn ouders aan de beurt, daarna zijn broertje, opa en oma. Steeds minder zie je van de kist. Het wordt allemaal zo officieel. De schep is bijna bij Lara. Lara voelt dat haar handen trillen, al haar emoties worden haar te veel.
Ze slikt een paar keer voordat ze de schep overneemt. Ze loopt naar voren, schept wat grond op de schep, en gooit het over de kist heen.
‘Dag, lieve, lieve Diego,’ fluisterd ze zachtjes zodat niemand het hoort.
“Sorry meisje, ik had het niet moeten vragen. Ik dacht meer in Diego’s plaats. Hij zou het echt waarderen.” Lara kijkt naar de grond, ze voelt spijt. Ze mocht die man niet zo naar beneden halen.
“Ik zou het ook heel erg waarderen, meneer. Sorry dat ik tegen u ben tekeer gegaan.” Fluistert ze. Ze kijkt hem aan, en ziet de tranen die in zijn ogen staan.
“Nee, je had wel gelijk. Als we je niet weg stuurden zou de wereld er nog anders uit hebben zien. De politie zegt dat hij nog maar net met de drugs-bende bezig was.” Lara kijkt hem geschrokken aan.
‘Maar nu legt u de schuld bij u zelf. Dat is ook niet goed. Daar ga je vreselijk ten onder door. Ik zou, als ik u was, het naast u neer leggen.’
‘Je hebt helemaal gelijk. Maar toch kan je niks doen aan je gevoelens.’ Hij keek even sip. ‘Ik bedoel, zie Diego maar. Hij is er door onder gegaan.’
Lara knikt.
‘Diego, deze zeer getalenteerde jongen is bij ons heen gegaan. Nu is het afscheid echt nabij. U mag, om de buurt met deze schep de aarde scheppen. Deze mag u op zijn plek leggen,’ verteld de dominee hun.
Om de buurt pakken ze de schep grond en gooien die voorzichtig over de kist van Diego heen. Eerst zijn zijn ouders aan de beurt, daarna zijn broertje, opa en oma. Steeds minder zie je van de kist. Het wordt allemaal zo officieel. De schep is bijna bij Lara. Lara voelt dat haar handen trillen, al haar emoties worden haar te veel.
Ze slikt een paar keer voordat ze de schep overneemt. Ze loopt naar voren, schept wat grond op de schep, en gooit het over de kist heen.
‘Dag, lieve, lieve Diego,’ fluisterd ze zachtjes zodat niemand het hoort.
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Sabbientje
- Fijnschrijver
- Berichten: 588
- Lid geworden op: 25 nov 2007 09:22
Hoi Muiss,
Ik heb alleen het laatste stukje gelezen. En toen ik het door zat te kijken zag ik er een aantal foutjes inzitten.
Punt moet komma zijn. Fluistert zonder hoofdletter.
Ik vind hun erg raar staan. Moet dit niet hen zijn?
Ze pakken een schep grond.
[qoute]Ze loopt naar voren, schept wat grond op de schep, en gooit het over de kist heen.[/qoute]
De tweede komma is niet nodig. “en” is immers al een voegwoord. Dus hier doe je dubbelop
Verder werk je in dit stukje de ene helft met “ en de andere helft met ‘. Dat staat slordig. Probeer 1 soort aanhalingstekens te gebruiken om eenheid te houden.
Wat ik vooral mis zijn omschrijvingen van dingen. Emoties, gevoelens, omgeving, het kan allemaal veel sterker.
Lare staat tegenover de vader van Diego. Hoe staat ze daar. Handen in haar zij, achter haar rug, staat ze haar voeten door het grint heen en weer te halen? Schopt ze een steentje weg? Hoe voelt ze zich?
Ze ziet hoe de ouders van Diego aarde over de kist gooien. Hoe doen die dat? Huilend, trillend, snikkend?
Lopen er tranen over mensen hun wangen? Wat hebben ze aan, wat heeft ze zelf aan?
Hoe ziet het kerkhof eruit. Staan er bomen? Struiken? Hoe is het weer? Schijnt de zon, waait het, regent het?
Ik hoop dat je wat aan de tips hebt.
Ik heb alleen het laatste stukje gelezen. En toen ik het door zat te kijken zag ik er een aantal foutjes inzitten.
gegaan,” fluistert ze.“Ik zou het ook heel erg waarderen, meneer. Sorry dat ik tegen u ben tekeer gegaan.” Fluistert ze
Punt moet komma zijn. Fluistert zonder hoofdletter.
Vertelt met een T.Deze mag u op zijn plek leggen,’ verteld de dominee hun.
Ik vind hun erg raar staan. Moet dit niet hen zijn?
beurtOm de buurt pakken ze de schep grond en gooien die voorzichtig over de kist van Diego heen
Ze pakken een schep grond.
[qoute]Ze loopt naar voren, schept wat grond op de schep, en gooit het over de kist heen.[/qoute]
De tweede komma is niet nodig. “en” is immers al een voegwoord. Dus hier doe je dubbelop
fluistert met een T.‘Dag, lieve, lieve Diego,’ fluisterd
Verder werk je in dit stukje de ene helft met “ en de andere helft met ‘. Dat staat slordig. Probeer 1 soort aanhalingstekens te gebruiken om eenheid te houden.
Wat ik vooral mis zijn omschrijvingen van dingen. Emoties, gevoelens, omgeving, het kan allemaal veel sterker.
Lare staat tegenover de vader van Diego. Hoe staat ze daar. Handen in haar zij, achter haar rug, staat ze haar voeten door het grint heen en weer te halen? Schopt ze een steentje weg? Hoe voelt ze zich?
Ze ziet hoe de ouders van Diego aarde over de kist gooien. Hoe doen die dat? Huilend, trillend, snikkend?
Lopen er tranen over mensen hun wangen? Wat hebben ze aan, wat heeft ze zelf aan?
Hoe ziet het kerkhof eruit. Staan er bomen? Struiken? Hoe is het weer? Schijnt de zon, waait het, regent het?
Ik hoop dat je wat aan de tips hebt.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet
Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
Dankje Sabbientje! Nee, echt hier heb ik wel wat aan.
Ik mis zelf ook dat er weinig wordt verteld over de buitenomgeving. Zelf vind ik dat ook best lastig. Ik ben bang dat ik dan over de tekst heen schrijf.
Hmm ja die typfoutjes, ik weet het, ik weet het!
Vreselijk hé, zelf zie ik ze dus totaal niet. Ja, en ik heb ook geen zin om bij elk zinnetje al die regels toe te passen.
Het moet wel, ik weet het !
Ik mis zelf ook dat er weinig wordt verteld over de buitenomgeving. Zelf vind ik dat ook best lastig. Ik ben bang dat ik dan over de tekst heen schrijf.
Hmm ja die typfoutjes, ik weet het, ik weet het!
Vreselijk hé, zelf zie ik ze dus totaal niet. Ja, en ik heb ook geen zin om bij elk zinnetje al die regels toe te passen.
Het moet wel, ik weet het !
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Nee, dit is goed. 'Hen' is de vierde naamval van 'zij', dus dat wordt gebruikt als het een lijdend voorwerp is. 'Hen' wordt ook gebruikt na voorzetsels. Dus aan hen, voor hen, achter hen, noem maar op. Dan kan het ook meewerkend voorwerp zijn.Sabbientje schreef:Vertelt met een T.Deze mag u op zijn plek leggen,’ verteld de dominee hun.
Ik vind hun erg raar staan. Moet dit niet hen zijn?
Als het een meewerkend voorwerp is zonder voorzetsel, zoals hier, wordt het 'zij' in de derde naamval, en dat is 'hun'. En 'hun' is natuurlijk een bezittelijk voornaamwoord.
Ik begrijp dat het voor je gevoel raar klinkt, maar het klopt wel zo!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Leuk verhaal, ik heb het in een keer gelezen! En ik ben ook niet afgehaakt omdat ik het zo leuk vind. Op het begin had je me minder te pakken maar later werd het leuker! Ik ben benieuwd naar meer.
Find happiness in the simplest things.
De vogels fluiten zachtjes op het kerkhof. Dat geeft een vrolijk gevoel op deze droevige morgen. De graven zien er allemaal best kleurrijk uit. Op elk graf staat wel iets groens. De stoet loopt langzaam langs de graven.
Lara ziet haar vriendinnen bij de opening van het kerkhof staan. Aan hun blik ziet ze dat ze haar steunen.
‘De taxi staat om de hoek,’ zegt Roos zachtjes. Langzaam lopen ze de hoek om.
Nog nooit zijn ze zo stil geweest als vandaag. Normaal hebben ze altijd wel wat te zeggen, maar nu zegt de stilte het meest.
De taxi rijdt langs de Seine. Ze ziet dat ze langs Reu de Rivoli rijdt. En zonder op te letten zijn ze opeens bij haar straat.
Zonder te bedanken geeft Lara het geld aan de taxichauffeur. Sanne geeft de man nog een flinke fooi, en stapt daarna uit.
Lara opent de deur van het huis. Het ruikt er een beetje muf.
‘Ik weet trouwens niet of ik hier wel wil blijven wonen,’ zegt ze zachtjes. Het huis heeft te veel te maken met Diego. Ze heeft zo een schuldgevoel.
‘Schatje, ga eerst maar even douchen. Dat zou je goed doen. Ik voel mezelf vaak best vies als ik naar een begrafenis ben geweest,’ zegt Roos.
Lara knikt, en loopt zachtjes naar boven. Ze doet de douche alvast aan. De stralen stromen uit de douchekop.
Strompelend loopt ze naar haar kledingkast haalt daar een enorme trui uit met haar grijze trainingsbroek. Zuchtend loopt ze weer richting de badkamer.
Langzaam kleed ze zich uit. Voorzichtig voelt ze of het water warm genoeg is. Ze stapt onder de douche, en voelt het water langs haar lichaam glijden.
Een beetje geknapt loopt ze naar beneden. Haar vriendinnen zitten op de bank met een bak chocolade melk in hun hand.
Op het bijzettafeltje staat nog een kop. Lara loopt er naar toe, pakt de kop en ploft op de bank.
‘Ik denk dat het je ook goed zou doen als je ergens anders gaat wonen,’ zegt Roos.
‘Misschien kunnen we morgen of overmorgen naar een woning kijken,’ vervolgt Sanne.
‘Je broer komt van de week hier ook. Hij had mij gebeld, ik heb het verhaal verteld, en hij wou zo snel mogelijk zijn armen om je heen slaan, Lara,’ vervolgt Roos Sanne weer.
Lara probeert een glimlach te onderdrukken. Ze voelt zich zo ontzettend naar. Maar dat haar vriendinnen haar zo goed mogelijk willen troosten doet haar goed.
‘Misschien is dat ook wel het beste,’ zeg ik zachtjes. ‘Ik denk dat een nieuw huis mij wel goed zou doen. Wanneer gaan jullie eigenlijk weg?’
‘Morgen rond een uur of half zeven nemen wij het vliegtuig. Als we nou rond elf uur naar een makelaar gaan kunnen we je een beetje helpen,’ benoemd Roos.
De volgende morgen onderdrukt Lara een geeuw. Snel stapt ze haar bed uit. Doet schone kleren aan en loopt naar beneden. Op de klok ziet ze dat het alweer half elf is. Over een half uurtje willen ze bij het makelaarskantoor zijn.
‘Wat zie je er uit, kind!’ roept Els geschrokken als ze de keuken in loopt. De rest zit allemaal aan het ontbijt.
Lara kijkt nors naar Els. Ze kan er zelf ook niks aan doen dat ze eigenlijk geen oog dicht heeft gedaan. Ze moest steeds aan Diego denken.
De keuken ziet er een beetje rommelig uit. De pannen en de borden staan allemaal nog op het aanrecht. Ze ziet zelfs dat Frank zijn boterham besmeerd met een mes waaraan ze zelf nog pindakaas aan heeft gesmeerd.
Ook de vloer ziet er vies en plakkerig uit. Het boeit haar niet zo veel. Over een week hoopt ze toch uit dit huis te zijn.
‘Wij gaan zo trouwens weg,’ zegt Roos tegen degenen die het willen horen. We lijken wel een stelletje chagrijnen op een stokje. De jongeren kijken Roos aan.
‘Hoezo gaan jullie weg?’ vraagt Els.
‘We moeten morgen weer aan het werk. Dus dat betekend dat we vanavond half zeven weer met het vliegtuig gaan.’
De jongeren knikken instemmend. ‘We moeten nu trouwens opschieten. We wouden namelijk zo nog even naar het centrum,’ vervolgt ze.
Zonder dat Lara echt een hap heeft gegeten loopt ze van tafel. Ze heeft toch geen honger.
Snel doet ze haar voeten in haar sneakers en loopt alvast naar buiten. Ze wacht even op Roos en Sanne. Daarna lopen ze naar het metro station in de buurt en nemen de eerst volgende metro.
Lara ziet haar vriendinnen bij de opening van het kerkhof staan. Aan hun blik ziet ze dat ze haar steunen.
‘De taxi staat om de hoek,’ zegt Roos zachtjes. Langzaam lopen ze de hoek om.
Nog nooit zijn ze zo stil geweest als vandaag. Normaal hebben ze altijd wel wat te zeggen, maar nu zegt de stilte het meest.
De taxi rijdt langs de Seine. Ze ziet dat ze langs Reu de Rivoli rijdt. En zonder op te letten zijn ze opeens bij haar straat.
Zonder te bedanken geeft Lara het geld aan de taxichauffeur. Sanne geeft de man nog een flinke fooi, en stapt daarna uit.
Lara opent de deur van het huis. Het ruikt er een beetje muf.
‘Ik weet trouwens niet of ik hier wel wil blijven wonen,’ zegt ze zachtjes. Het huis heeft te veel te maken met Diego. Ze heeft zo een schuldgevoel.
‘Schatje, ga eerst maar even douchen. Dat zou je goed doen. Ik voel mezelf vaak best vies als ik naar een begrafenis ben geweest,’ zegt Roos.
Lara knikt, en loopt zachtjes naar boven. Ze doet de douche alvast aan. De stralen stromen uit de douchekop.
Strompelend loopt ze naar haar kledingkast haalt daar een enorme trui uit met haar grijze trainingsbroek. Zuchtend loopt ze weer richting de badkamer.
Langzaam kleed ze zich uit. Voorzichtig voelt ze of het water warm genoeg is. Ze stapt onder de douche, en voelt het water langs haar lichaam glijden.
Een beetje geknapt loopt ze naar beneden. Haar vriendinnen zitten op de bank met een bak chocolade melk in hun hand.
Op het bijzettafeltje staat nog een kop. Lara loopt er naar toe, pakt de kop en ploft op de bank.
‘Ik denk dat het je ook goed zou doen als je ergens anders gaat wonen,’ zegt Roos.
‘Misschien kunnen we morgen of overmorgen naar een woning kijken,’ vervolgt Sanne.
‘Je broer komt van de week hier ook. Hij had mij gebeld, ik heb het verhaal verteld, en hij wou zo snel mogelijk zijn armen om je heen slaan, Lara,’ vervolgt Roos Sanne weer.
Lara probeert een glimlach te onderdrukken. Ze voelt zich zo ontzettend naar. Maar dat haar vriendinnen haar zo goed mogelijk willen troosten doet haar goed.
‘Misschien is dat ook wel het beste,’ zeg ik zachtjes. ‘Ik denk dat een nieuw huis mij wel goed zou doen. Wanneer gaan jullie eigenlijk weg?’
‘Morgen rond een uur of half zeven nemen wij het vliegtuig. Als we nou rond elf uur naar een makelaar gaan kunnen we je een beetje helpen,’ benoemd Roos.
De volgende morgen onderdrukt Lara een geeuw. Snel stapt ze haar bed uit. Doet schone kleren aan en loopt naar beneden. Op de klok ziet ze dat het alweer half elf is. Over een half uurtje willen ze bij het makelaarskantoor zijn.
‘Wat zie je er uit, kind!’ roept Els geschrokken als ze de keuken in loopt. De rest zit allemaal aan het ontbijt.
Lara kijkt nors naar Els. Ze kan er zelf ook niks aan doen dat ze eigenlijk geen oog dicht heeft gedaan. Ze moest steeds aan Diego denken.
De keuken ziet er een beetje rommelig uit. De pannen en de borden staan allemaal nog op het aanrecht. Ze ziet zelfs dat Frank zijn boterham besmeerd met een mes waaraan ze zelf nog pindakaas aan heeft gesmeerd.
Ook de vloer ziet er vies en plakkerig uit. Het boeit haar niet zo veel. Over een week hoopt ze toch uit dit huis te zijn.
‘Wij gaan zo trouwens weg,’ zegt Roos tegen degenen die het willen horen. We lijken wel een stelletje chagrijnen op een stokje. De jongeren kijken Roos aan.
‘Hoezo gaan jullie weg?’ vraagt Els.
‘We moeten morgen weer aan het werk. Dus dat betekend dat we vanavond half zeven weer met het vliegtuig gaan.’
De jongeren knikken instemmend. ‘We moeten nu trouwens opschieten. We wouden namelijk zo nog even naar het centrum,’ vervolgt ze.
Zonder dat Lara echt een hap heeft gegeten loopt ze van tafel. Ze heeft toch geen honger.
Snel doet ze haar voeten in haar sneakers en loopt alvast naar buiten. Ze wacht even op Roos en Sanne. Daarna lopen ze naar het metro station in de buurt en nemen de eerst volgende metro.
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del