Hoofdstuk 1 De geboorte van Hayat
Het begon allemaal op een zomerse dag in 1974 wanneer Hayat efeyan geboren werd. Het was een mooi kindje en haar moeder was trots. Dit was haar derde kindje, maar haar eerste dochter.
Haar ene zoon (Metin) is van een andere vader Hayat en Yusuf waren van haar huidige man (Ergun). Metin is de zoon van haar en haar oude echtgenoot waarmee ze verplicht moest trouwen. In die tijd dat hayat’s moeder veertien jaar was werd ze uitgehuwelijkt aan haar opa’s goede vriend, die al over een hoge leeftijd beschikte. Er werd een bruiloft gehouden op traditionele wijze, ze had alles kunnen accepteren en trouwde met hem.
Terwijl ze drie maanden zwanger was overleed haar man. Ze probeerde op eigen benen te staan, dit lukte haar en vond toch de man waar ze van hield.
Haar zoons waren al wat ouder toen Hayat geboren werd Metin was 29 en Yusuf 20.
Metin was getrouwd met Yasemin en had twee dochters.
Yusuf was een slimme jongen en deed goed zijn best op school. Metin was een stadsbeveiliger
In het jaar 1986 was Hayat twaalf jaar.
Hayat was opgegroeid in een klein Nederlands dorp waar toen al veel buitenlanders woonden. Ze ging naar de basisschool en had een goede vriendin die heette Nihal. Op school ging het altijd goed met haar, maar thuis was het altijd een rotzooitje. Al op jonge leeftijd zag ze hoe vreemd haar vader was. Hij maakte al het geld op in het casino, er bleef niks over. Haar vader kwam laat thuis en beweerde dat de buren ons wilden vervloeken. Hij pakte een emmer met water en zette het midden in de woonkamer. Het zou de vervloekingen afbreken volgens hem. Hij vertelde dat door de buren het geld steeds op ging en hij niet won in het casino. De moeder van Hayat was het zat, zo erg zat dat hij al het geld opmaakte. Wat moest Hayat nou eten of drinken, er was geen eten. Ze was zelf gestopt met werken vanwege haar gezondheid, en deed dus alleen maar het huishouden. Gelukkig werkte Metin en gaf zijn moeder het geld om de familie nog te kunnen voeden.
Hayat zat thuis op de bank terwijl ze naar de tv keek, haar vader kwam binnen en ging naast haar zitten. Moeder kwam uit de keuken..
‘ Kom je even naar de keuken Ergun ‘ riep ze met haar handen in haar zei
Ergun grijnsde naar Hayat en liep toen naar de keuken.
Dit gebeurde heel vaak, maar niet elke dag, want vader was er een dag wel en de andere dag weer niet.
‘ Ergun waar is die 30 gulden waarmee we boodschappen zouden doen’ riep ze verdrietig
‘ Ik heb het ingezet maar het komt goed binnenkort hebben we heel veel geld’ zei hij trots
Nesrin (moeder) was het zat, maar moest dus afwachten.
Kort na het gesprek ging Ergun er weer vandoor, om tot morgenochtend niet meer terug te komen.
Moeder maakte eten voor de rest van de familie..
1988
twee jaar ging voorbij terwijl Ergun alleen maar gokte en moeder eten kookte voor de familie. Hayat was veertien en ging vaak naar Nihal, wie nog steeds haar beste vriendin is.
In een jaar was er veel geld weg, ze zaten in de schulden. Al het goud van de bruiloft had Ergun verkocht. Als het mocht van Nesrin had hij de meubels in huis ook verkocht. Alleen maar om in te zetten op het casino.
Het ging Nesrin allemaal te ver en besloot naar de bank te gaan. Ze kwam aan en vertelde dat haar man verslaafd was aan gokken en dat ze niets overhield voor de familie. Het meisje vertelde dat ze zijn loon konden blokkeren bij zijn eigen bankpas en kunnen overplaatsen naar een andere bankpas. Nesrin vertelde dat ze er geen had. Gelukkig kon er meteen een nieuwe rekening worden geopend waar het loon op gestort zou worden.
Wanneer Ergun hier achter zou komen zou hij heel boos worden en zijn geld opeisen.. Daarom ging ze van te voren de nodige boodschappen doen en wat andere spulletjes kopen onderweg kwam ze haar zoon Metin tegen, gekleed in een stadswacht uniform.
‘ Metin’ riep ze trots
Metin zag haar maar wou eigenlijk niet naar zijn moeder toe gaan. Zijn moeder zou zien dat hij verdrietig was en dat het niet goed gaat in zijn huwelijk. Metin wist dat n' moeders hart zwak was en niet gebroken hoort te zijn..
Metin liep naar zijn moeder en omhelsde haar
‘ Hallo Moeder’ zij hij glimlachend
‘ Hoe gaat het mijn jongen ‘ vroeg ze liefelijk
‘ Met mij gaat het goed, maar jij ziet eruit of je dagen niet gegeten hebt..’
‘ Nee, mijn jongen, dat is niet waar’ loog ze
Metin wist hoe zijn vader was, misschien was hij wel daarom meteen getrouwd met Yasemin. Niemand zou bij hem onder een dak willen wonen. Al die onverantwoordelijkheid van me vader was niet te weerstaan.
‘ Ik moet weer verder moeder’ zei Metin en gaf zijn moeder een kus en drukte een briefje van 20 gulden in haar hand
Nesrin wou het niet aannemen maar deed het voor haar eigen bestwil, Ergun zou al zijn geld toch opeisen..
True History
-
Storywriter
- Nieuw
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 04 sep 2009 11:49
Hoofdstuk 2 Het stille moment
Nesrin kwam thuis aan, Ergun was thuis, voor het eerst. Hayat zat in een hoekje te tekenen.. Dat kon ze altijd zo mooi, vooral dieren kon ze prachtig tekenen.
Ergun’s blik vertelde genoeg, hij volgde Nesrin met zijn ogen. Tot op het moment dat hij niet meer kon wachten tot Hayat uitgetekend was.
‘ Waarom is mijn kaart geblokkeerd’ Terwijl hij dit riep sloeg hij met het flesje water wat zich eerst in zijn handen bevond maar later op de grond viel.
‘ Je maakt al het geld op’ fluisterde Nesrin ‘ We hebben geen eten ‘
Nesrin zag hem kwader en kwader worden, hij had kunnen uitbarsten. Altijd wanneer hij boos was liet hij zijn tanden kraken. Ook nu weer hoorde je het geluid van zijn scheven tanden.
Hij liep naar haar toe en kwam heel dichtbij met zijn hoofd
‘ Geef nu het geld, of je gaat zien’ grijnsde hij
‘ Je bent verslaafd’ fluisterde ze zo zacht dat het nauwelijks te horen was.
Hij zat aan zijn riem en wilde deze pakken..
Nesrin werd bang en gaf de kaart, en vlak daarna viel ze flauw.
Ergun liet haar liggen en keek naar de inmiddels in elkaar gezakte Hayat.
Haar tranen hadden haar overspoeld, ze kon verdrinken in haar eigen tranen.
Een harde knal verraadde dat vader weg was, Hayat snelde naar haar moeder.
‘ Mama alsjeblieft sta op’ riep ze snikkend
Een paar minuten daarna stond ze op alsof ze nooit is flauwgevallen. Ze keek Hayat aan en kneep in haar wangetjes. Die altijd rood waren..
‘ Het komt allemaal goed Hayat, we praten vanavond wel heb nu veel te doen’
Hayat begreep haar moeder niet, ze was net flauwgevallen en we hadden geen geld want dat wou me vader zo nodig spenderen. Hoe kon ze veel te doen hebben..
Nesrin liep naar boven met de stofzuiger, ze deed eerst de zolder en ruimde een beetje op. Ze was nog in shock van wat er allemaal gebeurd was en dacht niet aan schoonmaken maar aan Ergun.. Ze verwisselde de stofzuiger kabel van stopcontact en besloot de trap ook te doen.. Ver in gedachten deed ze de trap totdat de stofzuiger verkeerd terecht kwam en ze haar evenwicht verloor. Ze rolde van boven naar beneden van de trap af.. Ze woonden in een huis met een lange trap. Net iets te lang dat ze nauwelijks kon bewegen. Hayat hoorde de klanken en deed de deur open die naar de trap hoorde te gaan. Toen ze haar moeder zo zag kon ze niks doen, voor tien minuten bleef ze staren. Ze had graag willen bellen naar een ambulance of haar vader Ergun, maar het was er niet gelukt. Na tien minuten ontwaakte ze uit haar shock en rende naar de huistelefoon om Ergun te bellen.
Ergun gaf geen gehoor..
Dan maar Yusuf..
‘ Ja hallo’ klonk zijn stem
‘ Kom snel mama is van de trap gevallen’ snikte ze hard
Na wat gerommel hoorde ik een harde knal.. Als er maar niks met mijn broer gebeurt. Ik besloot ook de ambulance te bellen, en vertelde wat er gebeurd was. Ze konden me niet verstaan door mijn gejank. De vrouw aan de lijn werd er gewoonweg chagrijnig door en liet toch maar een ambulance komen.
Hayat bleef naast haar moeder zitten met haar hoofd in haar handen, ze bewoog niet. Als Hayat het gedurfd had zou ze voelen of haar moeders hart nog klopte.. Op de een of andere manier wou ze de waarheid verborgen houden, terwijl de waarheid alles al verklapt had.
Yusuf kwam geruisloos binnen en voelde meteen haar pols, het klopte nog. Hij was natuurlijk wel sterker dan mij. Hij maakte aanstalten om zijn moeder op te tillen waarna Hayat vertelde dat ze een ambulance had geroepen.
‘ Ja ik weet hoe snel die ambulances zijn daarom neem ik haar ook mee’ riep hij sarcastisch
Ik besloot stil te zijn en hielp hem mijn moeder op te tillen en vervolgens in de auto te leggen.
‘ Yusuf, ik wil ook mee’ riep ik snikkend
Hij schudde zijn hoofd en wou vertrekken
‘ Het is ook mijn moeder ‘ snikte ik uit
‘ geen tijd ‘ riep hij kwaad en vertrok
Geen seconde bleef ik thuis, ik vergat alles. Ik dacht alleen aan mijn moeder, wat als ik haar kwijt ben. Metin is getrouwd, Yusuf studeert alleen maar en mijn vader is gestoord.
En dat laatste vond ze nog wel het ergst
Te voet ging Hayat naar het ziekenhuis, wat zich 3000 meter van haar huis bevond..
Nesrin kwam thuis aan, Ergun was thuis, voor het eerst. Hayat zat in een hoekje te tekenen.. Dat kon ze altijd zo mooi, vooral dieren kon ze prachtig tekenen.
Ergun’s blik vertelde genoeg, hij volgde Nesrin met zijn ogen. Tot op het moment dat hij niet meer kon wachten tot Hayat uitgetekend was.
‘ Waarom is mijn kaart geblokkeerd’ Terwijl hij dit riep sloeg hij met het flesje water wat zich eerst in zijn handen bevond maar later op de grond viel.
‘ Je maakt al het geld op’ fluisterde Nesrin ‘ We hebben geen eten ‘
Nesrin zag hem kwader en kwader worden, hij had kunnen uitbarsten. Altijd wanneer hij boos was liet hij zijn tanden kraken. Ook nu weer hoorde je het geluid van zijn scheven tanden.
Hij liep naar haar toe en kwam heel dichtbij met zijn hoofd
‘ Geef nu het geld, of je gaat zien’ grijnsde hij
‘ Je bent verslaafd’ fluisterde ze zo zacht dat het nauwelijks te horen was.
Hij zat aan zijn riem en wilde deze pakken..
Nesrin werd bang en gaf de kaart, en vlak daarna viel ze flauw.
Ergun liet haar liggen en keek naar de inmiddels in elkaar gezakte Hayat.
Haar tranen hadden haar overspoeld, ze kon verdrinken in haar eigen tranen.
Een harde knal verraadde dat vader weg was, Hayat snelde naar haar moeder.
‘ Mama alsjeblieft sta op’ riep ze snikkend
Een paar minuten daarna stond ze op alsof ze nooit is flauwgevallen. Ze keek Hayat aan en kneep in haar wangetjes. Die altijd rood waren..
‘ Het komt allemaal goed Hayat, we praten vanavond wel heb nu veel te doen’
Hayat begreep haar moeder niet, ze was net flauwgevallen en we hadden geen geld want dat wou me vader zo nodig spenderen. Hoe kon ze veel te doen hebben..
Nesrin liep naar boven met de stofzuiger, ze deed eerst de zolder en ruimde een beetje op. Ze was nog in shock van wat er allemaal gebeurd was en dacht niet aan schoonmaken maar aan Ergun.. Ze verwisselde de stofzuiger kabel van stopcontact en besloot de trap ook te doen.. Ver in gedachten deed ze de trap totdat de stofzuiger verkeerd terecht kwam en ze haar evenwicht verloor. Ze rolde van boven naar beneden van de trap af.. Ze woonden in een huis met een lange trap. Net iets te lang dat ze nauwelijks kon bewegen. Hayat hoorde de klanken en deed de deur open die naar de trap hoorde te gaan. Toen ze haar moeder zo zag kon ze niks doen, voor tien minuten bleef ze staren. Ze had graag willen bellen naar een ambulance of haar vader Ergun, maar het was er niet gelukt. Na tien minuten ontwaakte ze uit haar shock en rende naar de huistelefoon om Ergun te bellen.
Ergun gaf geen gehoor..
Dan maar Yusuf..
‘ Ja hallo’ klonk zijn stem
‘ Kom snel mama is van de trap gevallen’ snikte ze hard
Na wat gerommel hoorde ik een harde knal.. Als er maar niks met mijn broer gebeurt. Ik besloot ook de ambulance te bellen, en vertelde wat er gebeurd was. Ze konden me niet verstaan door mijn gejank. De vrouw aan de lijn werd er gewoonweg chagrijnig door en liet toch maar een ambulance komen.
Hayat bleef naast haar moeder zitten met haar hoofd in haar handen, ze bewoog niet. Als Hayat het gedurfd had zou ze voelen of haar moeders hart nog klopte.. Op de een of andere manier wou ze de waarheid verborgen houden, terwijl de waarheid alles al verklapt had.
Yusuf kwam geruisloos binnen en voelde meteen haar pols, het klopte nog. Hij was natuurlijk wel sterker dan mij. Hij maakte aanstalten om zijn moeder op te tillen waarna Hayat vertelde dat ze een ambulance had geroepen.
‘ Ja ik weet hoe snel die ambulances zijn daarom neem ik haar ook mee’ riep hij sarcastisch
Ik besloot stil te zijn en hielp hem mijn moeder op te tillen en vervolgens in de auto te leggen.
‘ Yusuf, ik wil ook mee’ riep ik snikkend
Hij schudde zijn hoofd en wou vertrekken
‘ Het is ook mijn moeder ‘ snikte ik uit
‘ geen tijd ‘ riep hij kwaad en vertrok
Geen seconde bleef ik thuis, ik vergat alles. Ik dacht alleen aan mijn moeder, wat als ik haar kwijt ben. Metin is getrouwd, Yusuf studeert alleen maar en mijn vader is gestoord.
En dat laatste vond ze nog wel het ergst
Te voet ging Hayat naar het ziekenhuis, wat zich 3000 meter van haar huis bevond..
-
Storywriter
- Nieuw
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 04 sep 2009 11:49
Hoofdstuk 3 Het Ziekenhuis
Na veel lopen kwam ze er uiteindelijk, Hayat was maar een keer naar het ziekenhuis geweest. Het was voor haar broer Metin en zijn vrouw Yasemin. Toen Yasemin was bevallen van Elif. Elif was zeven jaar jonger dus is Hayat zeven jaar geleden voor het laatst naar het ziekenhuis geweest.
Ze kwam aan bij de balie en vroeg om haar moeder het meisje aan de balie vertelde welke kamer ze zat 169 op de derde verdieping.
Hayat liep snel naar de trappen en zocht naar de kamer van haar moeder. Toen ze voor het kamertje 169 stond zag ze dat de deur gesloten was. Op dat moment kwam een man gekleed in een wit jasje aan.. Het moest een dokter zijn..
Ze vroeg waar haar moeder was
‘ Mag ik de naam van je moeder, dan ga ik dat voor je nakijken’ zei de man
‘ Nesrin Efeyan ‘ Zei Hayat rustig maar snikkend
Hij liep weg en kwam niet meer terug, een paar minuten later kwam Yusuf. Aan zijn gezicht was alles te lezen..
‘ Wat is er met moeder’ vroeg ze.
‘ Ze heeft haar hoofd te vaak tegen de treden gestoten, de beschadigingen zijn onherstelbaar, ze was onderweg al overleden’
Samen zaten ze op de grond te huilen om het verlies, wat voor hun vader een grote winst was. Hij kon nu alles verkopen wat hij wou..
Na een lange stilte..
‘ Weet papa het’ vroeg Hayat aan haar broer
‘ Alleen wij nog, we moeten naar Metin gaan’ besloot hij
Ik stemde toe, stond op en liep naar zijn auto. Aangekomen bij het flatje van Metin en zijn vrouw Yasemin en hun dochter Elif parkeerde hij de auto en drukte op de bel.
‘ Wie is daar’ hoorde we Yasmine vragen
‘ wij’ antwoorden Yusuf kort
Het zoemende geluid van de deur maakte mij nerveus, zou ik er nu al wel klaar voor zijn om aan mensen te kunnen vertellen dat mijn moeder is omgekomen, en op wat voor manier. Ik moest een lange tijd alleen zijn, alleen dan zou het me lukken.
We liepen de trappen op tot we aankwamen op de tweede verdieping. Yasemin stond al voor de deur te wachten.
Kleine Elif keek door het raam, ook zij vond mijn moeder geweldig. Mijn moeder maakte altijd lekker eten voor haar als ze kwam.
Zonder elkaar te groeten liepen we naar binnen en gingen zitten.
De pijn die Yusuf voelde, was de aller ergste. Zijn vader was onverantwoordelijk, hij nam zijn taken over. Ergun had Nesrin niet verdient vond Yusuf en schaamde zich voor zijn vader.
Yasemin was normaalgesproken niet echt een lieve vrouw, zelfs niet voor haar eigen man. Toch keek ze op dit moment alsof ze wist dat er iets ergs was en ons wilde steunen
Yusuf nam het woord, daar was ik hem dankbaar voor. Hij is de perfecte broer, maar daar dacht ik toen nog niet aan…
Na veel lopen kwam ze er uiteindelijk, Hayat was maar een keer naar het ziekenhuis geweest. Het was voor haar broer Metin en zijn vrouw Yasemin. Toen Yasemin was bevallen van Elif. Elif was zeven jaar jonger dus is Hayat zeven jaar geleden voor het laatst naar het ziekenhuis geweest.
Ze kwam aan bij de balie en vroeg om haar moeder het meisje aan de balie vertelde welke kamer ze zat 169 op de derde verdieping.
Hayat liep snel naar de trappen en zocht naar de kamer van haar moeder. Toen ze voor het kamertje 169 stond zag ze dat de deur gesloten was. Op dat moment kwam een man gekleed in een wit jasje aan.. Het moest een dokter zijn..
Ze vroeg waar haar moeder was
‘ Mag ik de naam van je moeder, dan ga ik dat voor je nakijken’ zei de man
‘ Nesrin Efeyan ‘ Zei Hayat rustig maar snikkend
Hij liep weg en kwam niet meer terug, een paar minuten later kwam Yusuf. Aan zijn gezicht was alles te lezen..
‘ Wat is er met moeder’ vroeg ze.
‘ Ze heeft haar hoofd te vaak tegen de treden gestoten, de beschadigingen zijn onherstelbaar, ze was onderweg al overleden’
Samen zaten ze op de grond te huilen om het verlies, wat voor hun vader een grote winst was. Hij kon nu alles verkopen wat hij wou..
Na een lange stilte..
‘ Weet papa het’ vroeg Hayat aan haar broer
‘ Alleen wij nog, we moeten naar Metin gaan’ besloot hij
Ik stemde toe, stond op en liep naar zijn auto. Aangekomen bij het flatje van Metin en zijn vrouw Yasemin en hun dochter Elif parkeerde hij de auto en drukte op de bel.
‘ Wie is daar’ hoorde we Yasmine vragen
‘ wij’ antwoorden Yusuf kort
Het zoemende geluid van de deur maakte mij nerveus, zou ik er nu al wel klaar voor zijn om aan mensen te kunnen vertellen dat mijn moeder is omgekomen, en op wat voor manier. Ik moest een lange tijd alleen zijn, alleen dan zou het me lukken.
We liepen de trappen op tot we aankwamen op de tweede verdieping. Yasemin stond al voor de deur te wachten.
Kleine Elif keek door het raam, ook zij vond mijn moeder geweldig. Mijn moeder maakte altijd lekker eten voor haar als ze kwam.
Zonder elkaar te groeten liepen we naar binnen en gingen zitten.
De pijn die Yusuf voelde, was de aller ergste. Zijn vader was onverantwoordelijk, hij nam zijn taken over. Ergun had Nesrin niet verdient vond Yusuf en schaamde zich voor zijn vader.
Yasemin was normaalgesproken niet echt een lieve vrouw, zelfs niet voor haar eigen man. Toch keek ze op dit moment alsof ze wist dat er iets ergs was en ons wilde steunen
Yusuf nam het woord, daar was ik hem dankbaar voor. Hij is de perfecte broer, maar daar dacht ik toen nog niet aan…
-
Storywriter
- Nieuw
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 04 sep 2009 11:49
Hoofdstuk 4 ‘Het tijdelijke spijt’ van Ergun
‘ Ik weet niet hoe ik moet beginnen, waar is mijn broer?’ vroeg Yusuf
‘ Werken, wat is er gebeurd’ vroeg Yasemin nu ongeduldig
Yusuf bleef even stil en begroef zijn hoofd in zijn handen..
‘ Mama is van de trap gevallen’ riep hij snikkend
Het gevoel dat je broer huilt, en dan heb ik het niet over huilen en wat tranen laten vallen maar echt over janken. Dat gevoel is zo extreem erg, je wordt er bang van omdat je het nog nooit hebt meegemaakt en ergens in je hart ontstaat een branderig gevoel. Je zou hem willen troosten, maar je kan eigenlijk niks meer dan een arm over zijn schouder slaan.
Als het aan Yusuf lag zou hij nu weglopen en zoals altijd in zijn boeken verdrinken, daar vindt hij zijn steun. Hij zou anders worden en nooit zijn geld opmaken in het casino.
Yusuf bleef zitten, want hij had een klein zusje een zusje waar hij nu over moest waken, vader zou het niet doen.
Yasemin deed haar plicht en probeerde Metin te bereiken vanaf het bureau, met succes. Hij zou eraan komen, maar wist nog niet wat er aan de hand was. Yusuf was niet in staat een tweede keer te zeggen dat mama van de trap is gevallen..
Hetzelfde deed Yasemin ook bij Ergun, maar hij gaf geen gehoor…
Toen Metin was aangekomen vertelde Yasemin het, daar is ze Hayat haar vandaag de dag nog steeds dankbaar voor. Metin zakte in elkaar en begon te schreeuwen over hoe het kan dat iemand overlijd aan van de trap vallen. In zijn ogen was het onmogelijk.. In mijn ogen ook..
Met zijn allen zaten we in het hoekje waar zich een drie persoons bank bevond. De helft zat op de grond te huilen en de helft op de bank, en papa? Die was aan het lachen in het casino…
Na een uur of twee bij Metin gezeten te hebben vertrokken we naar huis, Elif wou met ons meekomen maar haar moeder vond het geen goed plan. Het liefst wou ze dat we Elif nooit zagen.
‘ Hayat, Yusuf’ riep Metin
‘ Ja’ zeiden we allebei verbaasd
‘ Ik wil dat als jullie naar huis gaan je spullen gaan pakken’
‘ Hoezo’ zei Yusuf
‘ Jullie blijven hier’
Dit was tot nu toe het geweldigste moment van me leven, het gevoel dat iemand je wil beschermen en je welkom bent. In dit geval voor een deel dan..
Het gezicht van Yasemin veranderde, ze riep haar man naar het kamertje ernaast.
‘ Wat is er ‘ riep Metin kwaad ‘ het is mijn broertje en mijn zusje’
Yasemin keek hem vies aan
‘ Of hun of ik, kies maar’
‘ Doe dit nou niet’
‘ Ik wil jou niet, en heel je familie’
Metin werd steeds bozer en bozer hij wou eigenlijk zeggen dat hij dan maar wou gaan scheiden maar dat kon ze haar ook niet aandoen, want ze kon niet op eigen benen staan.
‘ Ik wil jou niet’ bleef ze doorgaan
‘ Wil je scheiden’ vroeg hij direct
Ze stond even te kijken
‘ Ja, ik heb je nooit gewild, en ik neem je dochter ook mee’
Metin liep weer terug naar Yusuf en Hayat.
‘ Jullie blijven hier’
‘ Broer, ik heb een kamertje in Maastricht ik heb net besloten dat ik daar ga blijven’ zei Yusuf
‘ Maar Hayat blijft hier’ voegde Yusuf eraan toe
Elif zat in de hoek en kwam blij naar Hayat toe gehuppeld.
‘ Blijf jij vannacht hier, gaan we dan samen spelen’ riep ze blij
‘ Ja dan gaan we samen spelen’ zei ik en aaide haar over haar bol.
Metin voelde tranen opkomen, maar hij hield het tegen. Elif zou helemaal niet meer in dit huis gaan slapen, Elif zou met Yasemin meegaan..
‘ Ik weet niet hoe ik moet beginnen, waar is mijn broer?’ vroeg Yusuf
‘ Werken, wat is er gebeurd’ vroeg Yasemin nu ongeduldig
Yusuf bleef even stil en begroef zijn hoofd in zijn handen..
‘ Mama is van de trap gevallen’ riep hij snikkend
Het gevoel dat je broer huilt, en dan heb ik het niet over huilen en wat tranen laten vallen maar echt over janken. Dat gevoel is zo extreem erg, je wordt er bang van omdat je het nog nooit hebt meegemaakt en ergens in je hart ontstaat een branderig gevoel. Je zou hem willen troosten, maar je kan eigenlijk niks meer dan een arm over zijn schouder slaan.
Als het aan Yusuf lag zou hij nu weglopen en zoals altijd in zijn boeken verdrinken, daar vindt hij zijn steun. Hij zou anders worden en nooit zijn geld opmaken in het casino.
Yusuf bleef zitten, want hij had een klein zusje een zusje waar hij nu over moest waken, vader zou het niet doen.
Yasemin deed haar plicht en probeerde Metin te bereiken vanaf het bureau, met succes. Hij zou eraan komen, maar wist nog niet wat er aan de hand was. Yusuf was niet in staat een tweede keer te zeggen dat mama van de trap is gevallen..
Hetzelfde deed Yasemin ook bij Ergun, maar hij gaf geen gehoor…
Toen Metin was aangekomen vertelde Yasemin het, daar is ze Hayat haar vandaag de dag nog steeds dankbaar voor. Metin zakte in elkaar en begon te schreeuwen over hoe het kan dat iemand overlijd aan van de trap vallen. In zijn ogen was het onmogelijk.. In mijn ogen ook..
Met zijn allen zaten we in het hoekje waar zich een drie persoons bank bevond. De helft zat op de grond te huilen en de helft op de bank, en papa? Die was aan het lachen in het casino…
Na een uur of twee bij Metin gezeten te hebben vertrokken we naar huis, Elif wou met ons meekomen maar haar moeder vond het geen goed plan. Het liefst wou ze dat we Elif nooit zagen.
‘ Hayat, Yusuf’ riep Metin
‘ Ja’ zeiden we allebei verbaasd
‘ Ik wil dat als jullie naar huis gaan je spullen gaan pakken’
‘ Hoezo’ zei Yusuf
‘ Jullie blijven hier’
Dit was tot nu toe het geweldigste moment van me leven, het gevoel dat iemand je wil beschermen en je welkom bent. In dit geval voor een deel dan..
Het gezicht van Yasemin veranderde, ze riep haar man naar het kamertje ernaast.
‘ Wat is er ‘ riep Metin kwaad ‘ het is mijn broertje en mijn zusje’
Yasemin keek hem vies aan
‘ Of hun of ik, kies maar’
‘ Doe dit nou niet’
‘ Ik wil jou niet, en heel je familie’
Metin werd steeds bozer en bozer hij wou eigenlijk zeggen dat hij dan maar wou gaan scheiden maar dat kon ze haar ook niet aandoen, want ze kon niet op eigen benen staan.
‘ Ik wil jou niet’ bleef ze doorgaan
‘ Wil je scheiden’ vroeg hij direct
Ze stond even te kijken
‘ Ja, ik heb je nooit gewild, en ik neem je dochter ook mee’
Metin liep weer terug naar Yusuf en Hayat.
‘ Jullie blijven hier’
‘ Broer, ik heb een kamertje in Maastricht ik heb net besloten dat ik daar ga blijven’ zei Yusuf
‘ Maar Hayat blijft hier’ voegde Yusuf eraan toe
Elif zat in de hoek en kwam blij naar Hayat toe gehuppeld.
‘ Blijf jij vannacht hier, gaan we dan samen spelen’ riep ze blij
‘ Ja dan gaan we samen spelen’ zei ik en aaide haar over haar bol.
Metin voelde tranen opkomen, maar hij hield het tegen. Elif zou helemaal niet meer in dit huis gaan slapen, Elif zou met Yasemin meegaan..
-
Storywriter
- Nieuw
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 04 sep 2009 11:49
Kunnen jullie mij vertellen hoe ik schrijf?
Zou je niet willen dubbelposten? Als je echt een reactie op je verhaal wilt, kun je hem ook aanmelden bij het Tipex-team. Dit zijn mensen die vrijwillig inhoudelijke reacties geven op verhalen die gepost zijn op Online Verhalen.
EDIT: Ik zat erover te denken om je een plezier te doen en te reageren op je verhaal, maar als het op zo'n manier moet hoeft het niet voor mij. Ik heb je post verwijderd en je hebt hierover een persoonlijk bericht van mij ontvangen. Je kunt op normale manier met mensen omgaan op dit forum.
EDIT: Ik zat erover te denken om je een plezier te doen en te reageren op je verhaal, maar als het op zo'n manier moet hoeft het niet voor mij. Ik heb je post verwijderd en je hebt hierover een persoonlijk bericht van mij ontvangen. Je kunt op normale manier met mensen omgaan op dit forum.
When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.