Een reis door mijn wereld

[svtwout]

Een reis door mijn wereld
Inleiding


...Is mijn perfectionisme een vorm van een eeuwig gebrek aan zelf vertrouwen...?
...Of een mooie eigenschap van naar het beste willen streven...?

...En als mijn basis emotie doods angst is?…
...is dan zelfmoord ...DE… manier om mijn angst te overwinnen...?

…En als ik mezelf heel vaak gelukkig voel...?
...Ben ik dan mijn dromen aan het waar maken? Of masterbeer ik dan gewoon te veel...?

[svtwout]

Hoofdstuk 1


Ik ben eindelijk weer thuis.
Maanden ben ik op reis geweest.
Ik heb alles gezien, alles gehoord, alles gedaan….. Maar niets gevonden.
Een volledig ongeslaagde missie.
De meeste missies hebben een doel, maar mijn doel was onbekend.
Ik zocht antwoorden. Dat wist ik!!
Maar ik had geen idee wat de vraag was.
En op de vragen die ik had, waren stomweg geen antwoorden.

Het voelt alsof ik jaren aan 1, naar SBS6 Shownieuws heb zitten kijken,
je komt er voorbij… je kijkt er op de een of andere manier toch naar,
en achteraf kom je tot conclusie dat het volkomen nutteloos was.

Ja…. SBS Shownieuws……
Wat is er aan de hand met dit land??!
Dat een programma als Show nieuws
( 2 afleveringen op een dag. Vroege en late editie)
Zo hoog scoort met hun kijkcijfers?!
Alhoewel ik laatst wel erg blij was met de late editie van SBS6 shownieuws.
Want ik toen de vroege editie had gemist omdat ik in de file stond,
(en de mensen met mij in de file baalde ook verschrikkelijk van dit feit, althans dat dacht ik van de gezichten in hun auto af te lezen)
kon ik 's avonds alsnog ...DE… beelden zien van Yolanthe Cabauw van Casbergen met Wesley Sneijder, bij de late editie!
En waar ik ook verschrikkelijk blij mee was,
is dat ik te zien en te horen kreeg,
waar Joop Braakhekke was toen hij dit verschrikkelijke nieuws hoorde.
Dat had ik mij de hele auto rit al af zitten vragen,
maar de mensen van SBS6 Shownieuws hadden goed werk geleverd. En overal om reacties gevraagd.
Zo zag ik ook hoe een Ouwe, innig triest, zielig, zwaar zwakzinnige vrouw…er helemaal kapot van was, dat Jan en Yolanthe nu uit elkaar waren gegaan.
Ja, Patty had het er moeilijk mee.
En ik vind het allemaal best hoor dat semidramatische gelul op de tv, we hebben tenslotte 7 commerciële zenders die 24 uur per dag gevuld moeten worden.
En dat er dan ook verschrikkelijk domme mensen zijn die daar hun avond mee willen vullen? Ook nog oke..!
Maar astublieft… Meneer Balkenende… Onze president…
In een reactie liet hij weten diep geschokt te zijn over het nieuws van Jan en Yolanthe.
Ik kreeg het benauwd, ik kreeg tranen, ik werd agressief, alle emoties kwamen in 1 keer los.
Ik zapte verder naar het grote mensen journaal op de NOS en zag onze jongens in Afghanistan, ze moesten daar een gebergte in om de Taliban te verdrijven. Ik zag hoe ze hun leven in de waagschaal moesten leggen. Uitgezonden door onze regering. Momenteel even aangestuurd door een diep geschokte president. Ik dacht nog even, als ze het schokkende nieuws over Jan en Yolanthe nog maar niet aan onze jongens hebben verteld, want dan ga je al mentaal kapot de strijd in.
Wouter Bos zag zijn kansen schoon en had zowaar een leuke grap, hij was blij dat Wesley Sneijder eindelijk weer is gescoord had.
Hij moest er eerlijk bij bekennen dat hij de grap niet van zich zelf had, maar wel dat hij hem erg leuk vond.
Past leuk bij de rest van je persoonlijkheid Wouter.
Niet echt van je zelf.
Alle zenders waar ik langs zapte kwam het schokkende nieuws me huiskamer binnen.
En ik wist het! Dit was zo n moment!
Zo van basten EK 88 moment,
zo n 2 over 6 op 06-05 moment,
zo n 9-11 moment!
Over 20 jaar wist ik nog steeds waar ik was op het moment dat het gebeurde!

[svtwout]

Hoofdstuk 2

Maar goed, terug naar mijn reis,
Ik ben dus jaren op zoek geweest naar antwoorden die er eigenlijk helemaal niet zijn.
En wat vooral mijn aller grootste vraag was van alles was... Het waarom…?
Bij alles wat ik zie, alles wat ik denk, alles wat hoor ik hoor,
komen er bij mij 3 vragen naar boven….
Waarom? Waarom? Waarom?

Voor ik op reis ging besloot ik geen planning te maken van welke landen en of wereld delen ik allemaal zou bezoeken.
Gewoon gaan, dat was me motto!
Proberen de antwoorden te vinden, die er niet waren.
Ik besloot Nederland te verlaten en te beginnen met mijn zoektocht in ons gezellige buurland Belgie.
Ik was net de grens over en kwam aan, in een naar mijn idee, boven gemiddelde woonwijk. Gevuld met prachtige grote villa’s, met een prachtige straat omringd door bloeiende treur wilgen met als afleiding schitterend gekleurde rozen struiken.
De mensen die daar woonde hadden hun schaapjes al lang en breed op het drogen. Althans zo leek het aan hun villa te zien.
Ik belde aan bij een groot wit hek dat bovenin in een soort ronde toog liep, met daar achter liggend een flinke oprij laan.
Een net iets te opgemaakte vrouw van rond de, ik schat 55, waarvan haar lippen met meer siliconen waren ingespoten als dat haar lippen konden verdragen kwam op een klein schermpje in beeld.
“Wie bent u?”
Vroeg ze me met een net iets te zware stem?
Haar stem bracht mij aan het twijfelen of ik niet bij de enige NIET echte Kelly had aangebeld en na enige seconde van koude vertwijfelende stilte moest ik snel antwoorden om de conversatie prettig te houden.
“Ik ben Sander.”
Probeerde ik zo nonchalant mogelijk te zeggen om de indruk te maken dat ik een aardig persoon was met geen kwalijke bedoelingen.
“En wat komt u doen?”
Vroeg de enig sinds nu al geïrriteerde vrouw, die het blijkbaar veel te druk had met belangrijkere dingen als mij te woord staan.
Deze vraag lag natuurlijk erg voor de hand, maar de niet voorbereide ik, stond even met de mond vol tanden.
“Euuhh… Ik wil graag wat vragen stellen..als dat mag mevrouw?”
En bij dat laatste had ik nog steeds me vraag tekens.
“Waarover? Bent u soms Jehova getuige?”
Ik realiseerde me gelijk dat ze hier in Belgie dus ook een Jehova promotie team hadden,
die altijd aanbellen op het moment dat het even niet uit komt.
Ook realiseerde ik mij dat ik nu met heel goed antwoord moest komen, want anders zou deze vrouw snel van het beeldschermpje verdwijnen.
“Ik wil het graag hebben over het succes in u leven, dat u heeft bereikt.”
Ik vond van me zelf dat ik een slimme vraag stelde, omdat mensen die in een veel te groot huis wonen blijkbaar aan andere mensen willen laten zien dat ze succes hebben.
Dus wil ze er ook wel graag over praten, dacht ik bij me zelf
Dit gaf groen licht.
“Komt u maar even naar de deur.”
Zei de inmiddels toch maar voor vrouw aangenomen stem.

Daar ging ik…
De oprijlaan op, wetende dat me zoektocht nu was begonnen.
De deur ging open.
En daar stond ze. Het wonder van de plastische chirurgie!
Ik stak mijn hand naar voren om haar te begroeten met een niet te stevige handdruk omdat ik bang was dat als ik te hard kneep haar huid kleine scheurtjes zou maken.
Een flauwe hand groet was het gevolg en ik stelde me netjes voor.
“Ik ben Sander van de Meer.”
“Aangenaam” zei de vrouw. “Ik ben Helena de Jong.”
Aan haar stem was duidelijk te horen, dat dit geen Belgische vrouw was, want een duidelijk Amsterdams accent kwam naar voren.
“Ik kom uit Nederland, uit een klein dorpje vlak bij Amsterdam,”
zei ik er snel achteraan om geen vervelende stiltes te laten vallen.
“Oh.” Zei Helena. “dat is ook toevallig. Ik ben opgegroeid in Amstelveen dat is ook vlakbij Amsterdam.”
Dit schepte gelijk een niet echt te verklaren broederlijke band waardoor de vol gespoten siliconen lippen een beetje in de lach stand gingen.
Gelukkig had de plastische chirurg er destijds rekening mee gehouden dat bij een glimlach de lippenhuid oprekt, Waardoor de lippenhuid niet opensprong en mijn blouwe blouse niet onder de siliconen zat.
“Wat wilt u precies?” vroeg Helena mij.
Ik vroeg Helena of ze me bereid was het succes achter deze kast van een huis te vertellen.
“Komt u maar eventjes verder.” Zei Helena mij vriendelijk.

Eenmaal binnen kwam ik in een klinisch witte hal, die net zo goed kon doorgaan voor pornofilmset als ontvangst hal.
“Hang u jas maar hier aan” zei Helena, terwijl ze mij een kleding hanger toereikte.
“Dank u wel” zei ik.
Ik probeerde me jas zo netjes mogelijk om het houten hangertje heen te vouwen, om niet gelijk te laten merken dat ik een gewone jan boeren lul was waarbij thuis de eerste de beste stoel of kast, ook prima als kapstok functioneert.
“Wilt u misschien koffie of thee?” vroeg Helena mij vriendelijk,
die liet merken dat ze mijn onverwachte bezoek toch wel gezellig leek.
“Als u speciaal moet zetten? Dan graag.” zei ik op lachende toon, om eventuele ongemakkelijke spanningen te breken en wat humoristische sfeer te kweken.
Helena lachte wat en deed de deur open van een immens grote huis kamer, en zei: "Gaat u lekker zitten en doe alsof u thuis bent." Ik nam plaatst in de hoek van de grote wit leren bank, waarvan het leer nog strakker stond als Helena haar huid en de vering had van een blok beton.
Al vrij gauw kwam Helena terug met 2 kopjes koffie.
“Melk en suiker staat op tafel, dat mag u zelf doen” zei Helena
Ik besloot me koffie maar zwart op te drinken, omdat ik bang was dat als ik het suiker potje zou laten vallen, ik een rekening kon verwachten voor het vernielde antieke kunstwerkje.
“Brand maar los wat wil je weten?” zei Helena
“ U bent in Amstelveen geboren, en nu woont u hier. Hoe is dat zo gekomen?” Vroeg ik om zo wat meer achtergrond informatie van haar te krijgen.
“Dat komt door mijn man” zei Helena, en maakte een zucht alsof ze daarmee al wilden zeggen dat ze daar niet helemaal gelukkig mee was.
“ Mijn man in plastisch chirurg, en heeft hier vlakbij ze eigen kliniek” vertelde Helena mij. Het werd mij meteen duidelijk dat haar man dus eerst een paar keer op Helena geoefend had voor hij zijn eigen kliniek begonnen was.
"Vroeger werkte hij in Utrecht in een kliniek, maar het leek wel of hij alleen nog maar voor de belastingdienst aan het werk was, hier in Belgie is dat veel beter geregeld."
En goed ze hadden wel wat familie en vrienden in Nederland wonen, maar ach, vrienden en familie was allemaal voor tijdelijk. Geld en carrière was voor het leven. En ja…, soms moest je dan keuzes maken he?!
“We wonen nu 12 jaar en 3 maanden hier” zei Helena.
Ik nam nog een slok van mijn zwarte koffie, en mijn oog viel op een foto met daarnaast een gedoofde, nog niet opgebrande kaars. Op de foto was een klein meisje op een schommel te zien, die het duidelijk naar haar zin had. Op het moment dat de schommel het hoogst was, had degene die de foto nam, op het meisje haar gezicht ingezoomd, en dat intens gelukkig lachende meisjes gezicht op foto vast gelegd.
“ Is dat jullie dochter? vroeg ik Helena terwijl ik naar de foto wees.
“Ja zei Helena, dat is onze dochter, die zou nu 11 zijn geweest.”
Helena keek mij aan.
Voor het eerst keek ik Helena recht in haar ogen aan.
Je kan met plastische chirurgie een hoop verbloemen, maar haar ogen spraken boekdelen.
Ik begreep meteen dat ik een bijzonder gevoelig onderwerp had aangesneden en dat ik het nu ook niet kon maken om op een ander onderwerp over te schakelen.
Helena begon zelf haar verhaal, wat mij enig sinds gerust stelden omdat ik nu zelf niet hoefden door te vragen.
“Het komt allemaal door dat rot geld!” zei Helena, die duidelijk haar best moest doen om haar woede en tranen te bedwingen.
“ Mijn man moest zo nodig hier heen om een kliniek te beginnen. Van mij hoefden het allemaal niet!
We hadden het prima in Nederland,
oké.., we betaalden veel belasting,
en in Belgie is de wetgeving ook wat makkelijker voor plastische chirurgie.
“Hoezo dat?”
Vroeg ik omdat ik vond dat dit het minst zwaarste onderwerp was tot nu toe waar ik op kon inhaken.
Helena vertelde dat haar man met zijn kliniek gespecialiseerd was in schaamlip correctie.
En in Nederland mocht dat pas op 18 jarige leeftijd en in Belgie al op 16 jarige leeftijd.
In mezelf dacht ik nog dat ik dat een hele goede reden vond om je familie en vrienden gedag te zeggen, maar besloot dat maar niet hard op te zeggen.
“Schaamlip correctie bij 16 jarige meisjes?” Zei ik, terwijl ik mijn koffie bijna over mijn licht blauwe blouse heen spoog.
“Ja” zei Helena. “Het is ongelofelijk wat een markt daar voor is hier in Europa."
Al snel zag ik haar verdriet in haar ogen plaats maken voor de euro tekens.
Wel viel me op dat die euro tekens nog steeds omringd werden door de tranen van zo even.
Er viel even een ongemakkelijke stilte.
Het witte interieur leek nog killer en kouder als even daarvoor.
“Mag ik vragen wat er met jullie dochter gebeurd is?” vroeg ik aan Helena
“Dat weet ik zelf niet eens” zei Helena met een fluister stem “Wist ik het maar, of mischien juist ook helemaal niet”
“ Ineens was ze weg, ineens kwam ze niet meer thuis. We hadden een prima oppas voor haar die ons zo betrouwbaar leek.
Ik zag hoe de tranen het duidelijk wonnen van de euro tekens in haar ogen en ook aan haar stem te horen was het duidelijk dat het niet meer lang zou duren voordat ze het in huilen uit zou barsten.
Ik probeerde op me liefdevolst te zeggen dat als ze het liever niet wou, dat ze er niet over hoefde te praten.
Alsof ik niks gezegd had ging Helena door.
“ Michel zou Stacey die dag meenemen naar Plopsaland. Hij zou haar s morgens om 7.00 uur ophalen net als altijd”
Sinds dien hebben we nooit meer iets van beiden gehoord.
“Ja nog 1 keer 1,5 jaar later. Een klein briefje, wat duidelijk niet door Stacey geschreven was.”

Dit krijg je ervan als je jonge meisjes toetakelt.
Je zal weten hoe het voelt!

Mijn ogen waren al die tijd gericht op Stacey, de foto naast de uitgebrande kaars.
Een klein, lief, mooi kind met zoveel dromen, misschien was haar kaarsje inderdaad wel veel te vroeg uitgegaan.
Weer kwam die vraag in me op… Waarom ?
Maar aan wie moest ik hem stellen?
Aan Helena? Nee. Die kon mij toch geen antwoord geven.
Aan mezelf ? Ook niet, ik wou dat ik het antwoord had, en zo ja ? Durfde ik het Helena dan te vertellen?
Aan God? Die mocht ik niks kwalijk nemen had ik van huis uit geleerd, dus durfde ik het hem niet te vragen.

Weer voelde ik allerlei emoties op komen, verdriet, woede, agressie.
Ik voelde dat ik weg moest, er zat geen succes achter deze villa, het was een grote leugen!
Ik keek Helena aan, Helena keek mij aan.
Ik kwam niet verder uit me woorden als…. “wat verschrikkelijk!”
Niet wetende dat deze 2 woorden haar hele leven samenvatten.
Ik dronk me laatste beetje koffie in 1 slok op omdat ik me zelf dan 2 seconden bedenktijd gaf om een leugen te bedenken dat ik hier zo gauw mogelijk weg kon.
Met een goedkope leugen, zei ik tegen Helena dat me taxi weer voor de deur stond.
Bij de deur nam ik afscheid van haar en loog dat ik het jammer vond dat ik niet nog wat langer kon blijven.
“Sorry” zei ze, “Dat ik je met mijn verdriet opzadel.”

Daar ging ik, de voordeur uit, de oprijlaan af.
De treurwilgen hadden opeens een dubbele betekenis gekregen, en de prachtige rozen van nog geen half uur geleden waar veranderd in koude graf bloemen. Bij het hek keek ik nog 1 keer achterom. Ik zag de prachtig witte mooie villa. En besefte,
ook dit is een goedkope leugen.

[svtwout]

Hoofdstuk 3

Daar stond ik weer, maandagmorgen zeventien minuten over elf.
Weer terug aan de andere kant van het grote witte hek van de oprijlaan.
De lucht was mooi blauw helder en het zonnetje wat zo lekker op me huid aan voelde, paste niet bij mijn humeur.
Ik begon te lopen ook al had ik geen idee waarheen.
Ik probeerde met alle macht het beeld van het gelukkige meisje op de schommel uit me hoofd te krijgen.
Maar geheel tevergeefs.
Keer op keer kwam ze terug.
Er kwam een soort onterecht schuld gevoel in me naar boven dat ik niet verdringen kon.
Een taxi kwam mij tegemoet rijden en ik stak mijn hand op.
De witte Mercedes stopte en de taxichauffeur opende zijn elektrische raam.
Een grote grijze snor met baard begon te praten, waaraan je duidelijk kon zien dat ze flink waren toegetakeld door teer en nicotine.
“Waar wilt gij naar toe?” vroeg de snor en baard aan mij. Mijn ogen gingen iets verder omhoog en zag het totaal beeld van de man, een man van rond de 50,die duidelijk last had van overgewicht en een niet al te gezonde levensstijl.
“Ik wil even een stad in voor een lunch, kunt u mij naar een goed restaurant brengen?”
“Stap maar in.” sprak de chauffeur mij toe.

Ik liep naar de passagiers kant en deed het portier open.
Een lucht van sigaretten, koffie en een lucht die ik niet plaatsen kon en maar voor lichaamsgeur van de chauffeur aan hield, kwam mij tegemoet.
Ik nam plaats, deed het portier weer dicht, en de taxi reed de straat uit.
Het was stil in de taxi, de radio stond zachtjes aan, en ik hoorde wat reclames voor het nieuws van 12.00 uur. De chauffeur deed de radio even wat harder omdat hij blijkbaar graag het nieuws wou luisteren. Ik besloot om nu even geen gesprek met de man aan te knopen, om dat duidelijk was dat hij graag het nieuws wou horen.
“Dit is het donna radio nieuwsbericht van 12.00 uur” kwam er uit de speakers van het dashboard.
“De Nederlandse misdaad verslag gever, Peter R. de Vries heeft vannacht een grammy gewonnen voor zijn uitzending met Joran van der sloot en Nathalie Holloway.


Ik wou het er toch even met u over hebben.
Peter R. de Vries met zijn uitzending over Nathalie Holloway.
Of ik me schoonmoeder met een nieuwe Ferrari het ravijn in zag rijden. Oftewel, gemengde gevoelens.
Natuurlijk, de man heeft goed ze best gedaan, en als misdaad verslag gever prima werk geleverd.
Maar de manier waarop mensen... alstublieft?! Misschien ben ik wel te negatief, maar ik zag donderdag al promo spotjes voorde uitzending van zondag avond. Met zo n smerige cliffhanger, dat je wel MOET kijken.
Met zo n iets te spannend muziekje er onder en een stoere mannen stem die je meld dat je zondag avond nergens heen mag want SBS6 zend ze uit, de exclusieve beelden die de Nathalie Holloway zaak zal oplossen.
Ik vind het allemaal prima hoor, maar zeg dan gewoon waar het op staat.
Aanstaande zondag hebben wij de beelden met Joran van der Sloot,
2 uur in een auto met informatie die we pas maandag aan de politie geven,
want anders hebben wij de primeur niet.
Dus als u nou vast nootjes in huis haalt en een lekker wijntje bij de slijter uitzoekt en het bier vast in de koelkast legt.
En misschien dat u de buren ook kunt uitnodigen,
kunnen jullie lekker met ze vieren kijken.
En dan onder het genot van een heerlijk wijntje en een handje nootjes,
kunnen jullie zich lekker vermaken aan het feit dat er een tiener meisje van de aardbodem verdwenen is.
Met een moeder die achter blijft wiens leven totaal verwoest is! ze is helemaal stuk van verdriet! Maar we hebben haar in de uitzending gehaald. Het het was niet echt moeilijk om dat kreng om aan het janken te krijgen, wat ons weer prachtige beelden opleverde.
Dus zet u doosje Kleenex snotterdoekjes maar vast klaar.
Ja emo TV doet het altijd goed mensen.
Dus kijken die zondag avond!
20.30 Beginnen we en we gaan helemaal door 23.30.
“Zo?” zult u denken dat is een lange uitzending!
Valt wel mee hoor, maar we konden 6 extra reclame blokken er tussen flikkeren.
Wat weer goed is voor onze kas want ja, het is allemaal al duur genoeg.
En ach, eerlijk is eerlijk zo als een oud Hollands spreekwoord zegt: “De een zijn dood is de ander zijn brood.”


“We zijn er.” Zei de snor en de baard. “Dat is dan 21 eurootjes meneer.”

[svtwout]

Hoofdstuk 4

Na een smakelijke ossenstaart soep, en een stevige uitsmijter besloot ik om mijn reis per trein voor te zetten naar Antwerpen.
Ik rekende mijn lunch af bij de serveerster, en na mijn bon betaald te hebben voegde ik mij weer in de mensenmassa van de straten van de stad.
Steeds op zulke momenten kwam Stacey weer in mijn gedachten op. Op de momenten dat ik mijn hersenen rust gunde, en aan niets wou denken, kwam dat lachende gezichtje op de schommel omhoog in mijn gedachte.
Ik moest haar vergeten! Ik wou niet aan ellende denken!
Ik begon harder te lopen en probeerde mij te concentreren op het ritme van mijn wandeling.
Hier was ik mijn reis niet voor begonnen, ik wou me eigen ellende oplossen. Niet het van andere meedragen!
En waar kwam in vrede 's naam dat schuld gevoel vandaan??
Ik had toch zeker niks misdaan? Hadden Helena en haar man maar beter op hun kind moet letten in plaats van hun carrière!
Op het station aangekomen, kocht ik na even zoeken voor het loket, een 2e klas enkele reis Antwerpen.
“ U vertrekt om 13 uur 30 vanaf spoor 11” Sprak de loketmedewerker mij enig sinds chagrijnig toe.
“Dank u vriendelijk menneer” zei ik tegen de loketmedewerker.
Ik draaide mij om, en zocht wanhopig op de borden, om te kijken of ergens een aanwijzing kon vinden die mij bij spoor 11 zou brengen.
De mensenmassa vormden een barricade voor de informatie borden, wat mijn zoektocht niet makkelijker maakte.
Na enig speurwerk vond ik de rol trap die naar beneden rolde, en mij bij het goede spoor bracht. De mooie groen wit rode trein stond al klaar voor vertrek, zodat ik niet meer hoefde te wachten maar gelijk in kon stappen.
Aan de buitenkant was mij al opgevallen dat deze maandag middag meer mensen zich hadden voor genomen om per trein te reizen, wat voor een flink volle trein met mensen zorgden.
Ik schoof de deur van de coupe open, en zag 3 banken voor me nog een plekje naast een jong meisje op de rode 2 sits bank.
“ Is deze plek nog vrij?”
Vroeg ik de jonge dame.
Ze keek me aan met een blik van : “Ja natuurlijk!” maar zei vriendelijk:
“ Ja hoor meneer, neemt u rustig plaats.”
Ze schoof haar rode leren tas wat dichter naar haar toe, zodat er voor mij genoeg ruimte vrij kwam om te zitten.
“ Moet u ook naar Antwerpen?” vroeg het jonge meisje mij.
“ Ja, daar moet ik ook heen” Antwoordde ik het meisje.
“ Wat gaat u daar doen?” vroeg het meisje mij, diens nieuwsgierigheid mij nu al enig sinds irriteerde.
“ Ik ben op reis door België” antwoordde ik haar.
“ Ik ben ook op reis” Zei het meisje er gelijk achteraan, die duidelijk hoopte dat ik nu op mijn beurt een vraag over haar reis zou stellen.
“ O, en wat is jouw bestemming?” vroeg ik haar
“Ik ga weer naar mijn moeder deze week. Ik ben het weekend bij mijn vader geweest.”
Wat mij duidelijk maakte dat haar ouders gescheiden waren.
“En was het gezellig bij je vader?” vroeg ik haar.
Het meisje haalde ongeïnteresseerd haar schouders op, en mompelde: “niet echt nee…”
“Waarom niet?” vroeg ik haar.
“ Mijn vader heeft een nieuwe vriendin, die denkt dat ze mijn moeder is!” antwoordde ze mij.
“ En dat vind je vervelend?” vroeg ik haar op wat lachende toon.
Het meisje keek me wat nors aan, en draaide haar hoofd en keek uit het trein raampje naar de passerende weilanden.
“ Heeft u nog een vader en moeder die bij elkaar zijn?” vroeg het meisje mij, die nog steeds met een strakke blik door het treinraampje bleef kijken.
“ Ja, die zijn al meer als 35 jaar bij elkaar.” antwoordde ik haar.
Het meisje draaide vlug haar hoofd weer om, en keek mij met een verbaasde blik aan.
“Echt waar??” antwoordde ze mij met verbouwereerde stem.
“ Hoe kan dat nou? Hebben ze nooit ruzie?”
“Natuurlijk hebben ze wel is ruzie, maar dat maken ze daarna weer goed” probeerde ik het meisje eenvoudig uit te leggen.
“ Mijn moeder zegt dat mensen niet hun hele leven bij elkaar kunnen blijven, omdat liefde na een tijdje over gaat.” Antwoorden ze mij op een veel te volwassen toon,
waardoor mij duidelijk werd dat haar moeder dat als goedkoop excuus gebruikte.
“ Ik denk wel dat het zou kunnen hoor, als mensen maar hun best er voor doen”
Zei ik tegen het meisje, van wie haar gezicht inmiddels in een houding was gaan staan, waaraan je kon zien, dat ze niet van gedachten te veranderen was.
Het werd even stil in de coupe, het enige wat ik hoorden was de wind die door het iets open geschoven raampje van mijn achter buurman naar binnen suisde.
“ Hoe heet u eigenlijk?” vroeg het meisje die liet merken dat ze mij als gesprek partner toch wel leuk vond.
“ Sander van de Meer, zeg maar Sander. "En jij?”
“Ik heet Anne, maar mijn moeder noemt me altijd Ans.
“ En hoe oud ben je? vroeg ik Anne.
“ bijna 10” antwoordde ze.
“ “Dus nu nog 9?” vroeg ik met een glimlach, om het kleine eigenwijze kind een beetje te plagen.
“ Het is nog maar 23 nachtjes slapen hoor!” zei Anne licht geïrriteerd.
“Rij je vaak dit stuk met de trein?” vroeg ik Anne.
“Elke vrijdag heen, En elke maandag terug” antwoordde Anne.
“En wat doe je dan altijd om de tijd te doden als je zo vaak in de trein zit?” vroeg ik Anne geïnteresseerd.
Anne pakte haar rode handtas, en haalde een blauw schrift en een balpen tevoorschijn.
“Ik schrijf gedichtjes” zei Anne, maar liet het schrift dicht op haar schoot liggen.
“ Mag ik dat is inzien?” vroeg ik .
Even was er twijfel in Anne haar gezicht.
“ Ja, maar aan niemand vertellen hoor.” zei ze met een soort angst in haar stem, omdat blijkbaar verder niemand van haar dichtkunst af wist.
“ Ik beloof het je aan niemand door te vertellen.” antwoordde ik geruststellend tegen Anne.
Ik opende het blauwe schrift, en begon te lezen op de eerste pagina.
Al gauw werd me duidelijk wat een ongelofelijke indruk haar ruziënde ouders rond de scheiding op het kleine meisje had gemaakt.
Ik kon niet meer stoppen met lezen, omdat de kinderlijk eenvoudige gedichtjes mij volledig in hun macht hadden.
Een rare emotie die ik zou omschrijven als misselijkheid overviel mij, ook voelde ik een ongemakkelijk brok in me keel komen.
“ Dit is heel erg indrukwekkend Anne.” stotterde ik, en besefte gelijk dat een meisje van deze leeftijd met veel mooiere dingen van het leven bezig moest zijn als deze.
De trein minderde vaart.
“ We naderen station Antwerpen, dit tevens het eind station van deze trein. Denk bij het uitstappen om u persoonlijke eigendommen.” Klonk uit het kleine speakertje boven de deur van de coupe.
Anne griste haar blauwe schrift uit mijn handen en scheurde er een bladzijde uit, vouwde het op en legde het in mijn hand.
“Die is voor u” zei ze me vriendelijk alsof ze wilden bedanken voor het gezelschap van deze reis.
“Dank je wel Anne, ik zal het goed bewaren.”
Anne passeerde mij, deed haar rugzakje over haar schouders en haar schrift en pen weer in haar handtas en liep richting de schuifdeur van de coupe.
“Tot ziens meneer” riep ze, terwijl ze vaart maakte naar de treindeur in de hoop dat ze als eerste op het knopje kon drukken, die deuren van de treinwagon zou openen.
“ Tot ziens Anne” riep ik, terwijl ik nog een beetje verward van de gedichten in mijn treinstoel zat met het nog opgevouwen gedichtje in mijn hand.
Ik deed het papier in de binnenzak van mijn colbert, en pakte mijn spullen bij elkaar.
Ik liep naar de inmiddels geopende treindeur en stapte naar buiten. In de verte zag ik het kleine rugzakje van Anne opgaan in de mensenmassa.
Ik liep over het perron, naar de uitgang van het station.
Vlakbij het station was een groot park, waar ik wel een wandeling wilde maken omdat ik dacht dat de buitenlucht me wel even goed zou doen na deze reis.
Ik liep richting een klein wit staal bruggetje met aan beide kanten planten bakken gevuld met rode, gele en witte violen. Met het lekkere middag zonnetje had ik dit normaal gesproken de ultieme manier van ontspanning gevonden,
maar was nu meer in me gedachten bezig, als dat mijn omgeving me interesseren kon.
Ik moest denken aan mijn vertrek uit Nederland. Hoe ik daar ’s morgens vroeg op de bus had staan wachten, en mijn oog viel op de reclame poster die in het bushokje hing.
“Denkt u wel eens aan scheiden?” Stond er met grote letters op posterpapier geprint met daar achter een vrouw van wie van haar gezicht zo was gefotografeerd, dat het duidelijk moest overkomen dat ze het leven niet meer zag zitten.
Daaronder was een telefoonnummer en een internet site te lezen, waarop u informatie kon vragen om op een zo snel en goedkoop mogelijke manier van uw partner af te komen.
Mijn hand ging mijn colbert in richting mijn binnenzak. Ik pakte het opgevouwen kindergedichtje eruit ik vouwde het open en begon het hardop voor te lezen.
Het zelfde gevoel van misselijkheid wat ik al eerder in de trein had ervaren kwam in mij naar boven, en ook voelde ik die zelfde brok weer in me keel terug komen.


Pappa en mamma,
Waarom schreeuwen jullie naar elkaar?
Pappa en mamma,
alstublieft, wanneer is dit is klaar?

Als jullie denken dat ik slaap, hoor ik jullie schelden in de gang.
Als jullie denken dat ik slaap, huil ik zachtjes in me kussen, soms uren lang.

Pappa en mamma,
Kunnen jullie alstublieft van elkaar houden, ik wil geen van beide kwijt.
Ik wil graag met ze drieën blijven, het liefste voor altijd.

Misschien moesten ze dit gedichtje is onder die echtscheiding reclameposter zetten.

Met tranen in me ogen ben ik op een bankje gaan zitten, Het gevoel van misselijkheid werd steeds erger. De brok ik in me keel leek zo groot als een aardappel, wat het gevoel gaf dat ik er in stikken zou.
Hier zat ik dan. Mijn eerste dag op reis, mijn eerste dag opzoektocht naar antwoorden op mijn waarom’s.
Maar er waren alleen maar meer waarom’s bijgekomen als opgelost.

[svtwout]

Hoofdstuk 5.

Wat is er toch aan de hand in Nederland met mensen die zo makkelijk van elkaar scheiden?
Uit onderzoek is gebleken dat 1 op de drie huwelijken stuk gaan.
Dat is meer als 33 procent!
De vraag die dan in mij naar boven komt is, wat de belofte “trouw tot de dood jullie scheid” dan nog waard?
Misschien moeten we die belofte maar helemaal afschaffen?
Het bespaard je een hoop formeel geklets op het gemeentehuis tijdens je bruiloft.
Wat voor je gasten ook wel prettig is, want die zaten niet echt op dat lulpraatje van de ambtenaar van de burgerlijke stand te wachten.
Waarom kussen mensen elkaar eigenlijk nog, als ze hun belofte hebben afgelegd?
Kun je niet gewoon beter meteen de ander een klap in zijn gezicht geven? Omdat je weet dat de kans groot is, dat je daar al besodemieterd word?
Als je voor het eerst de vrouw van je dromen ontmoet, doe je alles voor haar.
Je haalt haar op van huis, en brengt haar weer keurig netjes terug op het afgesproken tijdstip met haar vader.
Als ze het koud heeft….? Geef jij je jas…
Als ze moe is…? Draag jij haar tas.
Maar hoe langer je bij elkaar bent, hoe minder dat lijkt te worden.
Waarom willen mensen toch geen moeite voor elkaar blijven doen?

Toen ik een jongen van 8 jaar was, ging ik vaak met mijn vader naar het bos vlakbij ons huis.
De hele dag waren we dan bezig met hutten bouwen en eikels zoeken voor mijn moeder, die de eikels dan weer gebruikte als decoratie in een schaal op de keukentafel.
En altijd deed me vader of we verdwaald waren en moest ik de weg terug vinden.
Geweldig vond ik dat!
Even voelde ik me dan de grote man die zijn vader wat kon leren.
Mijn vader liet me dan zien hoe ik het beste een hut kon maken, die ik dan ook als geheime schuilplaats voor mij en mijn vriendjes kon gebruiken.
En soms, na een lange dag van zoeken en bouwen, maakte mijn vader en ik op een open stuk een heel klein vuurtje.
Niet om te barbecueën, nee… gewoon gezellig zitten en praten.
Praten over school, praten over me vriendjes, praten over meisjes, alles wat mij bezig hield als kleine jongen bespraken we daar bij “ons” kleine kampvuurtje.
Soms zeiden we minuten lang helemaal niks.
Ik keek dan belangstellend naar de grote handen van mij vader, die met een afgebroken tak in het vuur porde om het vuur brandende te houden.
Vaak mocht ik de takken zoeken, die we dan konden gebruiken als brandhout, zodat het vuur oplaaide en onze lichamen lekker warm hield.
Soms was het lastig goed brandhout te vinden wat niet te nat was en dus ongeschikt om te branden.
Misschien dat mijn vader bij dat kleine kampvuurtje mij daar al het antwoord leerde op mijn vraag van zoeven. “Sander” zei hij dan, “als je een vuur brandende wil houden moet je daar moeite voor doen. Telkens weer zul je takjes moeten zoeken die geschikt zijn om het vuur te laten branden. Als je die moeite niet wil doen, gaat het vuur langzaam uit, en word het donker.”

Voor reacties en aanvragen nieuwe hoofdstukken mail naar eenreisdoormijnwereld@live.nl

[Mirry]

Hallo svtwout!

Allereerst welkom op OV! Zoals je misschien gezien hebt, heb ik al jouw hoofdstukken samengevoegd tot één topic. Zou je de volgende keer misschien niet voor elk hoofstuk een nieuw topic aan willen maken, maar gewoon in 1 topic laten staan? Dat leest veel makkelijker namelijk

Groetjes Mirry.