zo.. hier mijn eerste verhaal.. ben benieuwd wat jullie ervan vinden.. dits trouwens proloog...
Hallo, ik zal me eerst even voorstellen voor ik begin.
Ik ben Jasmijn Verbeek, 15 jaar oud.
Ik heb 2 broertjes (Pim van 7 en Robert van 11) en 1 tweelingbroer. Ik lijk totaal niet op mijn tweelingbroer Bob. Zo heeft Bob bijvoorbeeld zwart haar terwijl ik hartstikke blond ben. Ook lijken we qua gezicht totaal niet op elkaar. Pim en Robert zijn meestal vervelend ook al zijn ze heel soms aardig. Ik heb 2 hele goed vriendinnetjes Esmee en Rachel. Nu zul je wel denken wat kan hier nou mee gebeuren. Ik heb een heel normaal leven. Dus niet!
xxx my
De Coma
een korte intro ben beniewd wat er komen gaat!
Klink nu al goed 
Ik wacht op het vervolg!
Ik wacht op het vervolg!
nou hier weer nieuw stukje...!
Het begon allemaal een klein poosje geleden. Ik zou Esmee ophalen om naar school te gaan. Toen ik bij haar was vertelde haar moeder mij dat ze ziek was. Ik moest alleen naar school. Ik stapte weer op mijn fiets en reed verder. Ik moest een drukke weg oversteken. Ik keek niet goed uit omdat ik met mijn hoofd bij Esmee was. Waarom zou ze me niet gebeld hebben. Ik zag niet dat er een auto van rechts kwam. Ik stak over. Toen hoorde ik getoeter en toen hoorde ik een klap en toen werd alles zwart…….
Nu lig ik hier. Ik denk dat ik in het ziekenhuis lig maar zeker weten doe ik het niet. Dat komt omdat ik niks zie en ik niet meer kan praten. Ik heb iets gehoord van mijn ouders. Ze zeiden iets over dat ik in een coma lag ofzo. Maar dan hoor je toch helemaal niks meer. Elke dag komen me ouders wel even samen met Bob. Esmee en Rachel zijn ook al een paar keer geweest.
Nu ben ik even alleen. Het enigste wat ik hoor is het piepen van de apparatuur. Dit is eigelijk best wel saai. Ik slaap maar ben ook weer wakker. Snappen jullie het nog een beetje? Ik niet dus. Hé er komt iemand binnen. Ik hoor de deur open gaan. Kijken of ik kan horen wie het is. Ik ben de laatste tijd een ster geworden in het raden wie er binnen komt. Ik denk dat het Bob is. Dan zullen mam en pap ook zo wel komen.
“Hé zussie, hoe gaat het met je?” Ik wil zo graag reageren op zijn stem, maar ik kan niet. “Hoe gaat het vandaag met je? Je heb je toch niet verveeld hé? Dat zou niet slim zijn. Ik moest je trouwens nog de groeten doen van Pim en Robert. Ze wouden heel graag mee maar mochten niet van mam. Opa en Oma passen nu op ze. Je wordt toch wel gauw weer wakker hé. Mam is op van de zenuwen en ik trouwens ook. Ik heb je zoveel te vertellen.” Dan gaat de deur opnieuw open. Ik hoor meerdere voetstappen. Ik denk dat mam en pap het zijn. “Bob zou jij is even voor ons een kopje koffie kunnen halen?” hoor ik mam vragen. Ze willen weer alleen met me zijn. Dat hoor ik aan haar stem. Hij bibbert een beetje. Ik hoor een stoel naar achteren gaan en voetstappen die weglopen. “Wanneer moeten we het haar nou vertellen. De dokter zegt dat ze waarschijnlijk een coma blijft door een geheim? Zolang we het haar niet vertellen zou ze in coma blijven.” Een geheim, hebben pap en mam een geheim voor mij. Dat wist ik helemaal niet. Dat hadden ze wel even eerder mogen zeggen. Ik wil nu weten wat voor geheim het is……
Het begon allemaal een klein poosje geleden. Ik zou Esmee ophalen om naar school te gaan. Toen ik bij haar was vertelde haar moeder mij dat ze ziek was. Ik moest alleen naar school. Ik stapte weer op mijn fiets en reed verder. Ik moest een drukke weg oversteken. Ik keek niet goed uit omdat ik met mijn hoofd bij Esmee was. Waarom zou ze me niet gebeld hebben. Ik zag niet dat er een auto van rechts kwam. Ik stak over. Toen hoorde ik getoeter en toen hoorde ik een klap en toen werd alles zwart…….
Nu lig ik hier. Ik denk dat ik in het ziekenhuis lig maar zeker weten doe ik het niet. Dat komt omdat ik niks zie en ik niet meer kan praten. Ik heb iets gehoord van mijn ouders. Ze zeiden iets over dat ik in een coma lag ofzo. Maar dan hoor je toch helemaal niks meer. Elke dag komen me ouders wel even samen met Bob. Esmee en Rachel zijn ook al een paar keer geweest.
Nu ben ik even alleen. Het enigste wat ik hoor is het piepen van de apparatuur. Dit is eigelijk best wel saai. Ik slaap maar ben ook weer wakker. Snappen jullie het nog een beetje? Ik niet dus. Hé er komt iemand binnen. Ik hoor de deur open gaan. Kijken of ik kan horen wie het is. Ik ben de laatste tijd een ster geworden in het raden wie er binnen komt. Ik denk dat het Bob is. Dan zullen mam en pap ook zo wel komen.
“Hé zussie, hoe gaat het met je?” Ik wil zo graag reageren op zijn stem, maar ik kan niet. “Hoe gaat het vandaag met je? Je heb je toch niet verveeld hé? Dat zou niet slim zijn. Ik moest je trouwens nog de groeten doen van Pim en Robert. Ze wouden heel graag mee maar mochten niet van mam. Opa en Oma passen nu op ze. Je wordt toch wel gauw weer wakker hé. Mam is op van de zenuwen en ik trouwens ook. Ik heb je zoveel te vertellen.” Dan gaat de deur opnieuw open. Ik hoor meerdere voetstappen. Ik denk dat mam en pap het zijn. “Bob zou jij is even voor ons een kopje koffie kunnen halen?” hoor ik mam vragen. Ze willen weer alleen met me zijn. Dat hoor ik aan haar stem. Hij bibbert een beetje. Ik hoor een stoel naar achteren gaan en voetstappen die weglopen. “Wanneer moeten we het haar nou vertellen. De dokter zegt dat ze waarschijnlijk een coma blijft door een geheim? Zolang we het haar niet vertellen zou ze in coma blijven.” Een geheim, hebben pap en mam een geheim voor mij. Dat wist ik helemaal niet. Dat hadden ze wel even eerder mogen zeggen. Ik wil nu weten wat voor geheim het is……
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Ik wil ook weten wat het geheim is 
ik kwam er vandaag achter dat het super slecht geschreven is.. maja.. twas mijn eerste verhaal..
De deur gaat weer open. Bob komt weer naar binnen. Hij pakt een nieuw krukje. ‘Het was veel te druk bij de koffieautomaat. Jullie moeten maar even geduld hebben ik wil nu even bij Jasmijn zijn’. ‘Oké is goed jongen,’ hoor ik mijn vader zeggen, ‘Ik loop zelf wel even’. Hij staat op en loopt weg. De deur knalt achter hem dicht. ‘Wat ligt ze hier toch mooi bij vindt je niet Bob. Het lijkt net of ze zo wakker wordt,’ zegt mijn moeder. Kon dat maar. Ik wil zo graag met jullie weer praten. Ik wil jullie een knuffel geven, ik wil weer naar school. Ik wil weer normaal zijn! Ik voel dat Bob mijn hand pakt. Zijn hand is helemaal vochtig.’“Ik wou dat ik voor haar daar kon liggen’. Ik hoor dat Bob vecht tegen zijn tranen. Ik wou dat ik hem kon troosten. Kon zeggen dat alles goed met me gaat. Dan opeens val ik in een zwart gat…. Het enigste wat ik nog een beetje op de achtergrond hoor is een hele lange piep, me moeder die begint te gillen om een dokter. Dan val ik helemaal weg……….
De deur gaat weer open. Bob komt weer naar binnen. Hij pakt een nieuw krukje. ‘Het was veel te druk bij de koffieautomaat. Jullie moeten maar even geduld hebben ik wil nu even bij Jasmijn zijn’. ‘Oké is goed jongen,’ hoor ik mijn vader zeggen, ‘Ik loop zelf wel even’. Hij staat op en loopt weg. De deur knalt achter hem dicht. ‘Wat ligt ze hier toch mooi bij vindt je niet Bob. Het lijkt net of ze zo wakker wordt,’ zegt mijn moeder. Kon dat maar. Ik wil zo graag met jullie weer praten. Ik wil jullie een knuffel geven, ik wil weer naar school. Ik wil weer normaal zijn! Ik voel dat Bob mijn hand pakt. Zijn hand is helemaal vochtig.’“Ik wou dat ik voor haar daar kon liggen’. Ik hoor dat Bob vecht tegen zijn tranen. Ik wou dat ik hem kon troosten. Kon zeggen dat alles goed met me gaat. Dan opeens val ik in een zwart gat…. Het enigste wat ik nog een beetje op de achtergrond hoor is een hele lange piep, me moeder die begint te gillen om een dokter. Dan val ik helemaal weg……….
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Bij het laatste stukje kreeg je me mee, ga vooral door met schrijven! 
wajoo.. wat veel reacties... had ik echt niet verwacht.. nou hier dan maar het volgende stukje
Hé ik ben er weer, maar ik heb nu wel heel veel last van me borst . Wacht even hoor. De dokter is er. Misschien zegt hij wat zinnigs dus even stil….. Ik heb een hartstilstand gehad. Dat krijgen toch alleen maar van die oude mensen. Ik ben nog maar 15. Het schijnt te komen door mijn coma. Hoe langer ik in coma blijf hoe vaker ik dit zal krijgen. Nou ja het zal wel. Allemaal dokterstaal. Dat kan ik nou echt niet verstaan. Ik voel dat me moeder door mijn haren woelt en hoor haar zeggen:’Het kan niet, het kan niet, het kan niet’. Wat kan niet! Ik wil het weten. Waarom zijn ouders altijd zo ingewikkeld. Ik wil weten wat voor dag het is. Ik wil weten hoe laat het is. En niemand verteld me hier iets. ‘Kom we gaan naar huis het is bijna half 6. Pimmetje moet zo nog naar voetbal training,’ hoor ik mijn vader zeggen. Het lijkt wel of hij hoort wat ik wil weten. Het is dus dinsdag want Pim heeft altijd op dinsdag trainen. Ik ben al weer verder. Maar welke maand is het? Iel ik word hier echt niet goed van. Ik zou willen dat ik z’n ingebouwde klok had. Dat ik precies wist doe laat het is of welke maand. En dat geheim. Ik ben het even vergeten. Wat is het voor geheim. Het heeft met mij te maken. Maar wat dan……
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
dan ist weer eens tijd voor nieuw stukj he..!
Volgens mij is er weer een nieuwe dag aan gebroken. Er zijn zo weinig mensen langs geweest de laatste paar uren ofzo. Ik hoor de deur opengaan. Er komt iemand binnen. Ik kan niet herkennen wie. Vast weer een verpleegster. Dan hoor ik dat er een stoel naar achter wordt geschoven. Mijn hand wordt vastgepakt. ‘Hallo meisje. Je zult wel denken wie is dit. Ik zal me wel even voorstellen. Ik ben Klaartje. Ik heb je aangereden. Ik ben heel erg geschrokken. Wat was er aan de hand dat je zomaar overstak. Ik zou willen dat ik het moment kon terugdraaien. Nu lig je hier al bijna 2 maanden. Ik moet er elke dag nog steeds aan denken. Over hoe je hier ligt. Ik hoop zo dat je snel weer wakker wordt”=’. Op een of andere manier zie ik Klaartje voor me. Ik vind het fijn dat ze er is, maar hoe moet ik dat uitdrukken. Ik probeer of ik in haar hand kan knijpen. Het lukt me niet. Ik probeer me te bewegen. Dit lukt ook al niet
Ik voel me zo machteloos. Ik voel een traan vallen op mijn hand. Ik zou willen dat ik haar kon troosten. Maar hoe……?
Volgens mij is er weer een nieuwe dag aan gebroken. Er zijn zo weinig mensen langs geweest de laatste paar uren ofzo. Ik hoor de deur opengaan. Er komt iemand binnen. Ik kan niet herkennen wie. Vast weer een verpleegster. Dan hoor ik dat er een stoel naar achter wordt geschoven. Mijn hand wordt vastgepakt. ‘Hallo meisje. Je zult wel denken wie is dit. Ik zal me wel even voorstellen. Ik ben Klaartje. Ik heb je aangereden. Ik ben heel erg geschrokken. Wat was er aan de hand dat je zomaar overstak. Ik zou willen dat ik het moment kon terugdraaien. Nu lig je hier al bijna 2 maanden. Ik moet er elke dag nog steeds aan denken. Over hoe je hier ligt. Ik hoop zo dat je snel weer wakker wordt”=’. Op een of andere manier zie ik Klaartje voor me. Ik vind het fijn dat ze er is, maar hoe moet ik dat uitdrukken. Ik probeer of ik in haar hand kan knijpen. Het lukt me niet. Ik probeer me te bewegen. Dit lukt ook al niet
Ik voel me zo machteloos. Ik voel een traan vallen op mijn hand. Ik zou willen dat ik haar kon troosten. Maar hoe……?
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Die onmacht is goed beschreven, ik zat zelf te wiebelen op m'n stoel. 
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
nieuw stuk...!!
Het is al weer een poosje later. Klaartje is net weg. Ik vind het wel jammer dat ze weg is gegaan. Ze heeft me van alles over haar leven verteld. Toen ze 18 was is ze zwanger geworden, ze wou het kind wel houden maar mocht niet van haar ouders. Na de bevalling heeft ze het afgestaan en is bij haar ouders weggegaan. Haar vriendje had haar al in de steek gelaten. Na een paar jaar had ze weer een nieuwe vriend. Nog elke dag had ze verdriet om haar kindje, het was een meisje. Ze had haar een naam mogen geven. Ze had haar Maartje genoemd. Ze was zo benieuwd wat er van het meisje was geworden. Ze heeft geprobeerd haar te vinden maar het was niet gelukt. Ze vond dit erg jammer. Hé de deur gaat weer open. Het zijn Esmee en Rachel. Ik hoor het aan hun hakken. Ben benieuw wat er is gebeurd vandaag…
‘Hej schattie, hoe is het vandaag… Jammer dat je er niet was,’ begint Esmee. ’Ik moet je echt zoveel vertellen… het begon allemaal gister’.
Het is al weer een poosje later. Klaartje is net weg. Ik vind het wel jammer dat ze weg is gegaan. Ze heeft me van alles over haar leven verteld. Toen ze 18 was is ze zwanger geworden, ze wou het kind wel houden maar mocht niet van haar ouders. Na de bevalling heeft ze het afgestaan en is bij haar ouders weggegaan. Haar vriendje had haar al in de steek gelaten. Na een paar jaar had ze weer een nieuwe vriend. Nog elke dag had ze verdriet om haar kindje, het was een meisje. Ze had haar een naam mogen geven. Ze had haar Maartje genoemd. Ze was zo benieuwd wat er van het meisje was geworden. Ze heeft geprobeerd haar te vinden maar het was niet gelukt. Ze vond dit erg jammer. Hé de deur gaat weer open. Het zijn Esmee en Rachel. Ik hoor het aan hun hakken. Ben benieuw wat er is gebeurd vandaag…
‘Hej schattie, hoe is het vandaag… Jammer dat je er niet was,’ begint Esmee. ’Ik moet je echt zoveel vertellen… het begon allemaal gister’.
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Het begon allemaal gister... Maar het is alweer 2 weken later..
Ik wacht nog steeds op het vervolg
Ik wacht nog steeds op het vervolg
ja Sergeant t... :P
Heaj, ik ben er weer. Wat is er gebeurd met me. Waar ben ik. Waar zijn me ouders. Dan weet ik het weer, ik heb een ongeluk gehad en lig nog steeds in coma denk ik. Hoezo ben ik nou weer weggevallen. Ik hoor de deur openvliegen. Het is me moeder. “Meisie wat hoorde we toch nou weer. Esmee en Rachel hebben je zien huilen. Wat is er toch aan de hand. Dit komt toch niet omdat je het geheim al weet hé? Ik snap niet dat we het zolang voor je geheim konden houden.” Ja mam, dat weet ik nou al wel maar vertel nou gewoon wat het geheim is. Waarom moet ze nou zo geheimzinnig doen. “Waarom is dit nou zo moeilijk te vertellen”. De deur gaat open. Ik hoor kinderstemmen. Het zijn Pim en Robert. Ik heb ze al zo lang niet meer gezien…”Mien, waarom lig je nou te slapen”. Pim kan nog steeds mijn naam niet uitspreken. Het klinkt altijd zo grappig als hij mijn naam noemt. Ik voel een nat zoentje op me wang. Ik zou het liefst nu opstaan en Pim duizend x in de rondte laten draaien. De deur gaat weer open. Bob komt binnen. “Heaj zussie, moest je ons nou echt zo laten schrikken?” Hoezo heb ik jullie dan laten schrikken. “Je had wat minder hersenactiviteit. Ze dachten dat je weer een hartstilstand zou krijgen. Maar het is gelukkig weer beter geworden.” Het lijkt wel of Bob wel mijn gedachten kan raden. Ik wil nog iets weten. Ik wil kijken of het weer lukt. Ik wil weten wat het geheim van pap en mam is…….
:PHeaj, ik ben er weer. Wat is er gebeurd met me. Waar ben ik. Waar zijn me ouders. Dan weet ik het weer, ik heb een ongeluk gehad en lig nog steeds in coma denk ik. Hoezo ben ik nou weer weggevallen. Ik hoor de deur openvliegen. Het is me moeder. “Meisie wat hoorde we toch nou weer. Esmee en Rachel hebben je zien huilen. Wat is er toch aan de hand. Dit komt toch niet omdat je het geheim al weet hé? Ik snap niet dat we het zolang voor je geheim konden houden.” Ja mam, dat weet ik nou al wel maar vertel nou gewoon wat het geheim is. Waarom moet ze nou zo geheimzinnig doen. “Waarom is dit nou zo moeilijk te vertellen”. De deur gaat open. Ik hoor kinderstemmen. Het zijn Pim en Robert. Ik heb ze al zo lang niet meer gezien…”Mien, waarom lig je nou te slapen”. Pim kan nog steeds mijn naam niet uitspreken. Het klinkt altijd zo grappig als hij mijn naam noemt. Ik voel een nat zoentje op me wang. Ik zou het liefst nu opstaan en Pim duizend x in de rondte laten draaien. De deur gaat weer open. Bob komt binnen. “Heaj zussie, moest je ons nou echt zo laten schrikken?” Hoezo heb ik jullie dan laten schrikken. “Je had wat minder hersenactiviteit. Ze dachten dat je weer een hartstilstand zou krijgen. Maar het is gelukkig weer beter geworden.” Het lijkt wel of Bob wel mijn gedachten kan raden. Ik wil nog iets weten. Ik wil kijken of het weer lukt. Ik wil weten wat het geheim van pap en mam is…….
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Je schrijft in lekker kleine stukjes, dat is fijn lezen!
Behalve wanneer ik wil weten hoe het verder gaat, dan is het irritant.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
toen schreef ik nog bes wel kleine stukjes ja.. maar ik gaat nu.. moet naar school... nog ma 4 daagjes.. dat moete we kunnen overleven..!
“Kom, Robert en Pim. We laten Bob en Jasmijn even alleen. Kunnen ze even samen praten.” Goedzo mama, ga maar even weg. Kan ik kijken wat Bob loslaat over het geheim. Kom om Bob vertel wat je er van weet. Ik voel dat je wat weet. “Ik zou willen dat mam me nooit had verteld over dat geheim. Ik kan echt me mond niet houden tegen jou hoor”. Kom op Bob je kunt het wel vertellen aan mij. Op dit moment kan ik alles aan! Ik heb nu al zoveel meegemaakt. “Ik had mam nooit mogen beloven dat ik niks zou zeggen. Ik kan het echt niet. Sorry zus, ik ga. Ik kan anders mijn belofte niet nakomen.”Ik zou willen schreeuwen. NEE blijf Bob en vertel me alles. Er komt alleen niks uit mijn mond. Bob staat op en loopt de deur uit.
“Kom, Robert en Pim. We laten Bob en Jasmijn even alleen. Kunnen ze even samen praten.” Goedzo mama, ga maar even weg. Kan ik kijken wat Bob loslaat over het geheim. Kom om Bob vertel wat je er van weet. Ik voel dat je wat weet. “Ik zou willen dat mam me nooit had verteld over dat geheim. Ik kan echt me mond niet houden tegen jou hoor”. Kom op Bob je kunt het wel vertellen aan mij. Op dit moment kan ik alles aan! Ik heb nu al zoveel meegemaakt. “Ik had mam nooit mogen beloven dat ik niks zou zeggen. Ik kan het echt niet. Sorry zus, ik ga. Ik kan anders mijn belofte niet nakomen.”Ik zou willen schreeuwen. NEE blijf Bob en vertel me alles. Er komt alleen niks uit mijn mond. Bob staat op en loopt de deur uit.
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Kleine stukjes lezen makkelijk weg, maar dit verhaal wil ik gewoon blijven lezen!!!
khad 6.9...!! kben echt zo blij.. sta nu voldoende voor wiskunde.. :D:D
maar hier nieuw stukje.. zou gistere plaatsten.. maar de site was toen ghackd ofzo...
Sinds die dag zijn er geen mensen meer geweest. Ja een zuster en een paar dokters. Elke keer hadden ze het maar weer over het geheim. Daar heb ik niks aan. Ik voel me alleen. Net of niemand meer om me geeft. Alleen ik geef nog wel om hun. De deur gaat weer open. Het zal wel weer een of andere zuster wezen. Maar die gaat toch niet op een stoel zitten. Mijn hand wordt weer vastgepakt. “Heaj meisje, hoe gaat het nu met je?” Het is Klaartje. “Ik heb je ouders gisteren gesproken. Ze waren hier ook in het ziekenhuis”. Mijn ouders, hier in het ziekenhuis. Maar als ze in het ziekenhuis waren waarom kwamen ze niet naar mij toe? “Ik herkende hun van eerder. Ik weet niet of ik je dit moet vertellen.” Dan gaat de deur weer open. Mijn vader en moeder komen binnen. “Jij hier, Ik had je toch gezegd dat je niet moest wagen om bij mijn dochter te komen!” valt me moeder uit. “Ik mag hier gewoon komen. Het is niet alleen jouw dochter!” schreeuwt Klaartje terug. Ho, wacht is even wat is hier aan de hand. Hoezo ben ik niet alleen de dochter van me moeder. Zou dit dan het geheim zijn. Zou ik de dochter van Klaartje wezen…….
:D:Dmaar hier nieuw stukje.. zou gistere plaatsten.. maar de site was toen ghackd ofzo...
Sinds die dag zijn er geen mensen meer geweest. Ja een zuster en een paar dokters. Elke keer hadden ze het maar weer over het geheim. Daar heb ik niks aan. Ik voel me alleen. Net of niemand meer om me geeft. Alleen ik geef nog wel om hun. De deur gaat weer open. Het zal wel weer een of andere zuster wezen. Maar die gaat toch niet op een stoel zitten. Mijn hand wordt weer vastgepakt. “Heaj meisje, hoe gaat het nu met je?” Het is Klaartje. “Ik heb je ouders gisteren gesproken. Ze waren hier ook in het ziekenhuis”. Mijn ouders, hier in het ziekenhuis. Maar als ze in het ziekenhuis waren waarom kwamen ze niet naar mij toe? “Ik herkende hun van eerder. Ik weet niet of ik je dit moet vertellen.” Dan gaat de deur weer open. Mijn vader en moeder komen binnen. “Jij hier, Ik had je toch gezegd dat je niet moest wagen om bij mijn dochter te komen!” valt me moeder uit. “Ik mag hier gewoon komen. Het is niet alleen jouw dochter!” schreeuwt Klaartje terug. Ho, wacht is even wat is hier aan de hand. Hoezo ben ik niet alleen de dochter van me moeder. Zou dit dan het geheim zijn. Zou ik de dochter van Klaartje wezen…….
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Spannend... Doorschrijven, en gefelici met je 6,9! 
*Moet zelf een 8 halen om nog voldoende te staan.. -_-'*
*Moet zelf een 8 halen om nog voldoende te staan.. -_-'*Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
ksta nu ook netmaar dan ook net voldoende.. 5.4 is bij ons nog onvoldoende en ik sta nu 5.5
“Ik eis nu dat jij weggaat” begint mijn vader. Of is die nou niet meer mijn vader. Ik weet het niet meer. Ik wil uitleg hebben. Klaartje begint met praten:”Weet je nog dat ik vertelde dat ik ooit een klein meisje heb gekregen. Ik wist alleen nog maar hoe haar adoptieouders eruit zagen. Toen ik gisteren naar jou toe wou gaan zag ik jou ouders ook lopen. Ik herkende ze. Ik liep naar ze toe en vroeg voor wie ze kwamen. Ze vertelde me dat ze voor jou kwamen. Ik vroeg waarom. En toen vertelde ze mij het hele verhaal. Van het ongeluk, jou coma. Ik vertelde toen dat ik wist waarom jij nog in coma lag. Om welk geheim. Je ouders verboden mij toen om naar jou toe te gaan. Ik kon het niet laten. Ik wou zo graag naar mijn dochter toe. Ik kan het mezelf niet vergeven dat ik je heb aangereden. Hoe heb ik dat ooit kunnen doen.” Mijn vader begint er weer door heen te schreeuwen.”Je had gewoon beter uit moeten kijken mens. Het is jou schuld dat ze hier in coma ligt.” Ik wil tegen me vader zeggen dat ze er niks aan kan doen. Het is mijn eigen schuld. Ik voel me raar, ik voel me zo licht……
“Ik eis nu dat jij weggaat” begint mijn vader. Of is die nou niet meer mijn vader. Ik weet het niet meer. Ik wil uitleg hebben. Klaartje begint met praten:”Weet je nog dat ik vertelde dat ik ooit een klein meisje heb gekregen. Ik wist alleen nog maar hoe haar adoptieouders eruit zagen. Toen ik gisteren naar jou toe wou gaan zag ik jou ouders ook lopen. Ik herkende ze. Ik liep naar ze toe en vroeg voor wie ze kwamen. Ze vertelde me dat ze voor jou kwamen. Ik vroeg waarom. En toen vertelde ze mij het hele verhaal. Van het ongeluk, jou coma. Ik vertelde toen dat ik wist waarom jij nog in coma lag. Om welk geheim. Je ouders verboden mij toen om naar jou toe te gaan. Ik kon het niet laten. Ik wou zo graag naar mijn dochter toe. Ik kan het mezelf niet vergeven dat ik je heb aangereden. Hoe heb ik dat ooit kunnen doen.” Mijn vader begint er weer door heen te schreeuwen.”Je had gewoon beter uit moeten kijken mens. Het is jou schuld dat ze hier in coma ligt.” Ik wil tegen me vader zeggen dat ze er niks aan kan doen. Het is mijn eigen schuld. Ik voel me raar, ik voel me zo licht……
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
ik voelde me zo raar. Pap, mam en Klaartje bleven ruzie maken. “Je had beloofd dat je niet naar Jasmijn toe zou gaan” schreeuwt mijn moeder. De deur gaat open. Er komt iemand binnen. “Hoe kunt u ruzie maken terwijl u dochter hier zo ligt” begint de persoon die binnenkomt. Ik denk dat het een zuster is. “het is niet goed voor een patiënt als er ruzie om haar heen is. Ze hoort alles wat er gezegd wordt. Het kan haar onrustig maken.” Goh mevrouw dat wist ik nog niet. Ik voelde me in de maling genomen. Hoe hebben mijn ‘ouders’ me zo voor kunnen liegen. En hoelang wist Bob dit al. Ik dacht dat hij me alles wel zou vertellen. Ik vind het nog wel het rotst voor Klaartje. Ze heeft zoveel van me gemist. Nu ben ik er wel achter waarom ik niet zoveel op Bob lijkt en waarom Klaartje zo vertrouwd voelde toen ze voor het eerst bij me was. Ik voel me nog steeds heel licht. Het lijkt wel of ik zweef. De zuster is de kamer uit gelopen. Mijn ouders en Klaartje praten nu wat zachter met elkaar, ik kan ze niet meer verstaan. Klaartje zit nog steeds naast me en heeft nog steeds mijn hand vast. Ik probeer zo als gewoonlijk in haar hand te knijpen. Het lukt!!!!!!
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Ik zal eens kijken of ik mijn ogen open krijg. Een open, twee open. Joepie! Ik heb ze allebei open :P
k kon gewoon in Klaartje’s hand knijpen. Mijn moeder begon te schreeuwen. “Jasmijn wordt is wakker.”Mijn vader stormde de kamer uit. Ik probeerde nog steeds wakker te worden. Even later kwam mijn vader binnen met iemand anders, mijn oogleden werden opgetild. Ik zag heel vaag een beetje licht. Ik zag gewoon weer wat. Ik heb al zolang geen licht meer gezien. Ik voelde mij vrolijk en blij. “Dokter, wat is er nu aan de hand allemaal?” hoorde ik Klaartje vragen.”het lijkt erop dat Jasmijn aan het bijkomen is. Haar hersenen geven meer activiteit. Ik kan u nu voor bijna 99% zeker zeggen dat ze alles hoort wat er nu gezegd wordt. Het is belangrijk dat we haar hersenen nu gaan prikkelen met dingen van vroeger zoals, broertjes, zusje, vriendinnen, vrienden, muziek die ze leuk vindt. Vaak worden mensen hierdoor wakker. Ook moet er veel tegen haar gepraat worden. Er is nog wel een kans dat ze namelijk weer verder terugzakt. Jullie kunnen van hier wel een cd-speler lenen”. Mijn moeder zei dat ze iets zou meenemen. Ook beloofde ze dat Pim en Robert een keertje meer zouden komen. Ik vind het echt te gek dat ze een x mogen komen. We zijn nu wel al een paar dagen verder en ze zijn nog niet geweest. Ik heb al wel een cd gehoord van Simple Plan. Ik vind hun echt helemaal te gek. Bob is wel nog steeds geweest. Ik vind hem zo lief de laatste tijd. Vroeger hadden we alleen maar ruzie. Het lijkt wel of alles nu helemaal anders is…….
:Pk kon gewoon in Klaartje’s hand knijpen. Mijn moeder begon te schreeuwen. “Jasmijn wordt is wakker.”Mijn vader stormde de kamer uit. Ik probeerde nog steeds wakker te worden. Even later kwam mijn vader binnen met iemand anders, mijn oogleden werden opgetild. Ik zag heel vaag een beetje licht. Ik zag gewoon weer wat. Ik heb al zolang geen licht meer gezien. Ik voelde mij vrolijk en blij. “Dokter, wat is er nu aan de hand allemaal?” hoorde ik Klaartje vragen.”het lijkt erop dat Jasmijn aan het bijkomen is. Haar hersenen geven meer activiteit. Ik kan u nu voor bijna 99% zeker zeggen dat ze alles hoort wat er nu gezegd wordt. Het is belangrijk dat we haar hersenen nu gaan prikkelen met dingen van vroeger zoals, broertjes, zusje, vriendinnen, vrienden, muziek die ze leuk vindt. Vaak worden mensen hierdoor wakker. Ook moet er veel tegen haar gepraat worden. Er is nog wel een kans dat ze namelijk weer verder terugzakt. Jullie kunnen van hier wel een cd-speler lenen”. Mijn moeder zei dat ze iets zou meenemen. Ook beloofde ze dat Pim en Robert een keertje meer zouden komen. Ik vind het echt te gek dat ze een x mogen komen. We zijn nu wel al een paar dagen verder en ze zijn nog niet geweest. Ik heb al wel een cd gehoord van Simple Plan. Ik vind hun echt helemaal te gek. Bob is wel nog steeds geweest. Ik vind hem zo lief de laatste tijd. Vroeger hadden we alleen maar ruzie. Het lijkt wel of alles nu helemaal anders is…….
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Zal ik het volgende stukje maar plaatsen dan...
“Heaj Jasmijn, lig je nog steeds lekker”. Bob komt weer binnen. Het is zijn nieuwe standaard zin geworden. Altijd als hij nu binnen komt zegt hij dat. Nu weet ik wel steeds zeker als Bob binnenkomt. “Ik heb weer een nieuwe cd voor je gemaakt. Ik hoop dat je hem leuk vindt. Als je even geduld heb zal ik hem wel even voor je aanzetten hoor”. Even later komt Brace uit de boxen naar me toe gevlogen. Het is een nieuw nummer van hem.
Bob begint mee te zingen: ” Hey daar lieve meid. Waarom zit je daar zo alleen? Met al die tranen om je heen, kijk me aan.“. Het klinkt zo schattig als hij zingt. Hij krijgt al een beetje de baard in de keel. Opeens heb ik zo de neiging om Bob te bedanken. Hij is nu elke dag bij mij en verteld me over van alles. Ik bekijk hem de laatste tijd van een andere kant. Niet meer als broer maar als vriend. “Ik zou zo graag willen dat je weer bij kwam, ik wil je lach weer horen.”Bob begint weer met praten. Hij is even stil geweest. “Ik zat net te denken, dat als jij thuis komt je eigelijk wel een cadeautje verdien. Ik vind het knap dat jij hier al zo lang lig. Het is eigelijk niets voor jou om zo lang stil te liggen.” Bob blijft nog even een poosje bij me praten en gaat dan weg. Ik zou willen dat hij bleef. Maar hoe kan ik dat hem nu duidelijk maken. Gelukkig heeft hij de cd aangelaten zodat ik nog wel iets hoor behalve dat gepiep van de apparatuur. Ik blijf steeds maar denken aan Bob. Voel ik dan meer voor hem dan als voor een gewone vriend……
“Heaj Jasmijn, lig je nog steeds lekker”. Bob komt weer binnen. Het is zijn nieuwe standaard zin geworden. Altijd als hij nu binnen komt zegt hij dat. Nu weet ik wel steeds zeker als Bob binnenkomt. “Ik heb weer een nieuwe cd voor je gemaakt. Ik hoop dat je hem leuk vindt. Als je even geduld heb zal ik hem wel even voor je aanzetten hoor”. Even later komt Brace uit de boxen naar me toe gevlogen. Het is een nieuw nummer van hem.
Bob begint mee te zingen: ” Hey daar lieve meid. Waarom zit je daar zo alleen? Met al die tranen om je heen, kijk me aan.“. Het klinkt zo schattig als hij zingt. Hij krijgt al een beetje de baard in de keel. Opeens heb ik zo de neiging om Bob te bedanken. Hij is nu elke dag bij mij en verteld me over van alles. Ik bekijk hem de laatste tijd van een andere kant. Niet meer als broer maar als vriend. “Ik zou zo graag willen dat je weer bij kwam, ik wil je lach weer horen.”Bob begint weer met praten. Hij is even stil geweest. “Ik zat net te denken, dat als jij thuis komt je eigelijk wel een cadeautje verdien. Ik vind het knap dat jij hier al zo lang lig. Het is eigelijk niets voor jou om zo lang stil te liggen.” Bob blijft nog even een poosje bij me praten en gaat dan weg. Ik zou willen dat hij bleef. Maar hoe kan ik dat hem nu duidelijk maken. Gelukkig heeft hij de cd aangelaten zodat ik nog wel iets hoor behalve dat gepiep van de apparatuur. Ik blijf steeds maar denken aan Bob. Voel ik dan meer voor hem dan als voor een gewone vriend……
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Bob is nu al een poosje niet geweest. Zou hij een vriendin hebben. Ik mis hem heel erg. De deur gaat open. “Heaj meissie, gaat het nog een beetje”. Het is Klaartje. Ze probeert de laatste tijd ook elke dag te komen. Ik vindt het wel gezellig. Klaartje doet de radio aan. “En hier is een nummer aangevraagd door Bob Verbeek voor Jasmijn. Weer knalt Brace uit de boxen. Ik kan het niet geloven dat Bob dit voor mij gedaan heeft. Vroeger hadden we zoveel ruzie. “Zo heb je dit dan gehoord. Het lijkt erop dat Bob je wel heel leuk vindt” begint Klaartje. Ik heb het idee dat ik ga blozen, maar hoe kan ik nou blozen. “Dan moet je niet blozen hoor”zegt Klaartje. Ik kan dus toch blozen in mijn coma. “Vind je Bob dan ook leuk. Dat mag best hoor meisje.” Dan is het liedje afgelopen. De deur gaat weer open. “Heaj Jasmijn, lig je nog steeds lekker”. Het is Bob. “Ow hoi Klaartje. Zit je hier al lang?”vraagt Bob. “Nee hoor, ik zit hier pas net vanaf het moment dat het liedje voor Jasmijn op de radio kwam. Wat leuk dat je het aangevraagd heb. Vind je Jasmijn soms leuk?” vraagt Klaartje. “Eu, ikke snap je niet helemaal hoor. Bedoel je of ik verliefd ben op Jasmijn?” vraagt Bob. “Ja, dat bedoel ik inderdaad. Nou wat is je antwoord?” “Um………….
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
“Ik weet het niet. Hoe kan ik nou verliefd zijn op Jasmijn. Ze is 15 jaar lang eigelijk mijn zusje geweest. Ik vond altijd wel dat ze echt met helemaal niks op me leek maar dat ze niet mijn zusje zou zijn dat had ik nooit verwacht. Eerst vond ik haar leuk, gewoon je weet wel, als zusje. Maar nu is dat veranderd. Ze is mijn zusje niet meer. Ik denk wel dat ik verliefd op haar ben, maar zeker weten doe ik echt niet” zegt Bob. Wat, is Bob verliefd op mij. Maar… maar hoe kan dat dan. Vond hij me altijd al leuk. “Nou ik moet gaan, ik zal jullie even met z’n tweeën laten.” Er wordt een stoel naar achtergeschoven en er lopen voetstappen van me af. Dan gaat de deur open. Even later gaat die weer dicht. “Nou, daar zitten we dan. Ik snap denk ik wel dat je geschrokken ben. Ik was zelf ook hartstikke geschrokken, maar ik kan geen dag doorkomen zonder aan je te denken. Ik dacht eerst dat het iets anders was. Dat ik je als een gewone vriendin zag in plaats van zusje. Maar het blijkt toch van niet. Ik weet echt niet hoe ik het tegen pap en mam moet vertellen.” Bob ratelt aan 1 stuk door. Ik wil hem graag vertellen dat het ook niet hoeft maar het komt niet over mijn lippen. Ik wil zeggen dat ik van hem hou. “Ik…..Hou……van……jou…..” zeg ik dan opeens…………….
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Ik weet niet, maar iedere keer zit ik toch weer me een glimlach op me gezicht!
Dit hoort niet bij verdriet, inderdaad! Verder gaan...
Verder gaan...Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Wie zegt er dat dit goed afloopt.
“Heaj, ben je aan het wakker worden?” hoor ik Bob vragen. IK hoor hem nog maar amper. Het lijkt wel of ik in een put val die steeds dieper wordt, het wordt ook steeds donkerder. Ik voel me ook zo moe. Waarom moet ik nu zo moe worden. Ik wil juist wakker worden. Alles komt op een verkeerd moment. Ik heb net Bob verteld dat ik hem ook leuk vindt en nu zak ik weer weg. “Nu even goed wakker blijven dan ga ik gauw een zuster ofzo roepen.”Bob loopt weg. Ik hoorde aan zijn stem dat hij in paniek was. Dat zou ik ook wezen als ik hem was. Maar hoe graag ik ook wakker zou willen blijven, het lukt me echt niet vandaag. Opeens kan ik niet meer denken………
“Heaj, ben je aan het wakker worden?” hoor ik Bob vragen. IK hoor hem nog maar amper. Het lijkt wel of ik in een put val die steeds dieper wordt, het wordt ook steeds donkerder. Ik voel me ook zo moe. Waarom moet ik nu zo moe worden. Ik wil juist wakker worden. Alles komt op een verkeerd moment. Ik heb net Bob verteld dat ik hem ook leuk vindt en nu zak ik weer weg. “Nu even goed wakker blijven dan ga ik gauw een zuster ofzo roepen.”Bob loopt weg. Ik hoorde aan zijn stem dat hij in paniek was. Dat zou ik ook wezen als ik hem was. Maar hoe graag ik ook wakker zou willen blijven, het lukt me echt niet vandaag. Opeens kan ik niet meer denken………
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Oke... Al ben ik niet erg gebrand te weten hoe het afloopt nu, toch verder schrijven... 
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Dat is wel een hele snelle omslag ja... maar ik wil verder
De ontknoping begint zich al af te tekenen, maar het blijft spannend. En eigenlijk hou ik wel een beetje van vals sentiment, drama en hete tranen. De vorm, waarbij de hoofdpersoon bijna niets zegt, is ook geweldig goed gevonden.
Niet zo lang wachten met verder schrijven, iedereen is nieuwsgierig hoe het verder gaat!
Niet zo lang wachten met verder schrijven, iedereen is nieuwsgierig hoe het verder gaat!
J++
Aangezien ik toch vrij heb, hier nog een stukje.
ik probeer mijn ogen open te doen. Het lukt. Vaag zie ik iets zwart op me afkomen. “Heaj, ben je er weer. De zuster komt eraan.” Ik kan Bob z’n gezicht al zien. Hij heeft z’n haar laten groeien. Wat ziet hij er nu schattig uit. Ik zie dat er een zuster naar binnen komt. Ik kan het nog niet helemaal goed zien maar beter dan de hele tijd zwart. De kamer is roze met geel. Best wel mooi eigenlijk. “hallo Jasmijn. Leuk dat je weer bij bent. Ik zal me even voorstellen. Ik ben Merelle. Ik verzorg je al sinds je hier ligt. Ik heb even snel een paar vragen aan je. Weet je wie jijzelf ben?” vraagt Merelle. “Natuurlijk weet ik wie ik ben. Ik ben Jasmijn. Mijn moeder is Klaartje en mijn vader ken ik niet. Ik ben geadopteerd door mijn adoptie ouders. Bob is mijn adoptiebroertje. Zo genoeg.” Vraag ik. Ik heb helemaal geen zin om allemaal onbenullige verhalen te gaan vertellen. Wat kan hun het nou schelen wat ik allemaal nog weet, ik ben niet dom ofzo. Ik ben alleen gewoon even een paar dagen van de wereld geweest. “Het ging mij er meer om of je alles gehoord heb wat er hier is gezegd. Er komt zo nog iemand met je praten over jou ervaringen hierover.” Zegt Merelle. Dan loopt ze weer weg. Ik voel dat ik moet huilen. Ik wil helemaal niet huilen, vooral niet waar Bob bij is. Maar ik voel de druppels al over mijn wang glijden…..
ik probeer mijn ogen open te doen. Het lukt. Vaag zie ik iets zwart op me afkomen. “Heaj, ben je er weer. De zuster komt eraan.” Ik kan Bob z’n gezicht al zien. Hij heeft z’n haar laten groeien. Wat ziet hij er nu schattig uit. Ik zie dat er een zuster naar binnen komt. Ik kan het nog niet helemaal goed zien maar beter dan de hele tijd zwart. De kamer is roze met geel. Best wel mooi eigenlijk. “hallo Jasmijn. Leuk dat je weer bij bent. Ik zal me even voorstellen. Ik ben Merelle. Ik verzorg je al sinds je hier ligt. Ik heb even snel een paar vragen aan je. Weet je wie jijzelf ben?” vraagt Merelle. “Natuurlijk weet ik wie ik ben. Ik ben Jasmijn. Mijn moeder is Klaartje en mijn vader ken ik niet. Ik ben geadopteerd door mijn adoptie ouders. Bob is mijn adoptiebroertje. Zo genoeg.” Vraag ik. Ik heb helemaal geen zin om allemaal onbenullige verhalen te gaan vertellen. Wat kan hun het nou schelen wat ik allemaal nog weet, ik ben niet dom ofzo. Ik ben alleen gewoon even een paar dagen van de wereld geweest. “Het ging mij er meer om of je alles gehoord heb wat er hier is gezegd. Er komt zo nog iemand met je praten over jou ervaringen hierover.” Zegt Merelle. Dan loopt ze weer weg. Ik voel dat ik moet huilen. Ik wil helemaal niet huilen, vooral niet waar Bob bij is. Maar ik voel de druppels al over mijn wang glijden…..
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Kom op, verder schrijven jij.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
“heaj meisie waarom moet je nu huilen?”vraagt Bob. “Het is ook allemaal zo raar, voor ik in coma lag dacht ik dat jij mijn broer was, mijn leven was toen heel normaal. Maar nu, het is nu allemaal zo raar. Ik weet niet meer wie ik ben eigelijk. Ik ben natuurlijk Jasmijn, maar ik ben toch weer anders. Ik ben volwassener lijkt het wel. Ik voel me gewoon anders. Het ligt echt niet aan jou. Maar het is zo apart om in coma te liggen maar je hoort nog alles. Ik heb alle gesprekken kunnen volgen. Elke dag maar weer. De momenten dat ik alleen was duurde zo lang. IK hoopte zo dat jij weer kwam, en als jij dan kwam voelde ik me zo gelukkig. Ik heb me nog nooit zo gevoeld” zeg ik. Nog steeds lopen de tranen over mijn wangen. Bob komt naast me zitten. “Kom eens hier”.
Bob slaat z’n armen om me heen. Ik voel me warm worden van binnen. “het maakt mij niet uit dat je ben veranderd. Ik ben hier ook door veranderd. Iedereen deed aardig tegen mij omdat jij in het ziekenhuis lag. En s’avonds hadden pap en mam een keer ruzie. Ik hoorde dat het over jou ging. Ik liep de trap af naar beneden. Toen vertelde mam tegen pap dat Klaartje had ontdekt dat jij haar dochter was. Mama was helemaal overstuur. Ze had niet gedacht dat het nog zou uitkomen. Ze dachten dat Klaartje ergens aan de andere kant van het land woonde. Toen kwam ik binnen. Ik vertelde ze dat ik alles wist en dat ik het aan jou ging vertellen. Ik mocht het niet doen van mama en papa. Mama barste in tranen uit. Ze vertelde dat ze het zelf wou vertellen.”vertelde Bob. Ik hoorde aan zijn klank dat hij het moeilijk vond om te vertellen. Nu troostte ik hem……..
Ik heb van Mama, papa, Bob, Pim, Robert en Klaartje dit dagboek gekregen. Ik mag namelijk vandaag weer naar huis. Nou niet echt naar huis, ik moet naar een revalidatie centrum. Ik kan namelijk niet meer lopen, goed praten enzovoort. Dat is een overblijfsel van mijn coma. Nu kan ik al mijn belevenissen opschrijven. Ze zeggen dat dit goed voor je is om het te verwerken. Zal vast wel boelshit wezen, maar we kijken maar eventjes of het lukt. Afgelopen maandag is Klaartje gekomen. Ik heb een hele poos met haar gepraat. Het was best wel fijn om met haar te praten. Eerst was ik boos omdat ze mij heeft achtergelaten. Hoe kon ze dat doen, het is toch mijn fout niet. Gelukkig heeft ze het allemaal uitgelegd. Klaartje was 15 toen ze met de verkeerde mensen in aanraking kwam, ze ging aan de drugs. Haar ouders vonden het niet goed, maar ze mocht bij ze blijven wonen. Op een gegeven moment kreeg ze wat met 1 van de jongens uit de groep. Hij haalde haar over om bij hem te gaan wonen. Hij was al 24 en had geen last meer van zijn ouders. Ze ging bij hem wonen. Op een avond heeft hij haar verkracht. Gelijk daarna is ze naar de politie gegaan. Ze konden hem niet veroordelen omdat ze wat met elkaar hadden. Daarna is Klaartje weer bij haar ouders gaan wonen en afgekickt van de drugs. 9 maanden later kwam ik er bij. Ze was toen pas 16. Ze mocht van haar ouders kiezen. Of samen met mij het huis uit, of mij ter adoptie opgeven. Ze heeft toen gekozen om mij ter adoptie op te geven, maar wel dat ze nog contact zou mogen houden met mij. Toen zijn mijn ‘ouders’ gelijk nadat ze mij hadden geadopteerd verhuist. Ze hebben nergens een adreswijziging achtergelaten, zodat Klaartje mij niet kon vinden. Ze heeft wel er alles aan gedaan om mij te vinden. Ik ga nu ophouden. Mam en Pap komen me halen samen met Klaartje.
Bob slaat z’n armen om me heen. Ik voel me warm worden van binnen. “het maakt mij niet uit dat je ben veranderd. Ik ben hier ook door veranderd. Iedereen deed aardig tegen mij omdat jij in het ziekenhuis lag. En s’avonds hadden pap en mam een keer ruzie. Ik hoorde dat het over jou ging. Ik liep de trap af naar beneden. Toen vertelde mam tegen pap dat Klaartje had ontdekt dat jij haar dochter was. Mama was helemaal overstuur. Ze had niet gedacht dat het nog zou uitkomen. Ze dachten dat Klaartje ergens aan de andere kant van het land woonde. Toen kwam ik binnen. Ik vertelde ze dat ik alles wist en dat ik het aan jou ging vertellen. Ik mocht het niet doen van mama en papa. Mama barste in tranen uit. Ze vertelde dat ze het zelf wou vertellen.”vertelde Bob. Ik hoorde aan zijn klank dat hij het moeilijk vond om te vertellen. Nu troostte ik hem……..
Ik heb van Mama, papa, Bob, Pim, Robert en Klaartje dit dagboek gekregen. Ik mag namelijk vandaag weer naar huis. Nou niet echt naar huis, ik moet naar een revalidatie centrum. Ik kan namelijk niet meer lopen, goed praten enzovoort. Dat is een overblijfsel van mijn coma. Nu kan ik al mijn belevenissen opschrijven. Ze zeggen dat dit goed voor je is om het te verwerken. Zal vast wel boelshit wezen, maar we kijken maar eventjes of het lukt. Afgelopen maandag is Klaartje gekomen. Ik heb een hele poos met haar gepraat. Het was best wel fijn om met haar te praten. Eerst was ik boos omdat ze mij heeft achtergelaten. Hoe kon ze dat doen, het is toch mijn fout niet. Gelukkig heeft ze het allemaal uitgelegd. Klaartje was 15 toen ze met de verkeerde mensen in aanraking kwam, ze ging aan de drugs. Haar ouders vonden het niet goed, maar ze mocht bij ze blijven wonen. Op een gegeven moment kreeg ze wat met 1 van de jongens uit de groep. Hij haalde haar over om bij hem te gaan wonen. Hij was al 24 en had geen last meer van zijn ouders. Ze ging bij hem wonen. Op een avond heeft hij haar verkracht. Gelijk daarna is ze naar de politie gegaan. Ze konden hem niet veroordelen omdat ze wat met elkaar hadden. Daarna is Klaartje weer bij haar ouders gaan wonen en afgekickt van de drugs. 9 maanden later kwam ik er bij. Ze was toen pas 16. Ze mocht van haar ouders kiezen. Of samen met mij het huis uit, of mij ter adoptie opgeven. Ze heeft toen gekozen om mij ter adoptie op te geven, maar wel dat ze nog contact zou mogen houden met mij. Toen zijn mijn ‘ouders’ gelijk nadat ze mij hadden geadopteerd verhuist. Ze hebben nergens een adreswijziging achtergelaten, zodat Klaartje mij niet kon vinden. Ze heeft wel er alles aan gedaan om mij te vinden. Ik ga nu ophouden. Mam en Pap komen me halen samen met Klaartje.
Dromen, over het verleden,
die meer op een nachtmerrie lijkt.
die meer op een nachtmerrie lijkt.
Om erlijk te zijn een beetje openeind, zoveel vragen enzo...
Het verhaal is gewoon zo goed en vind het einde dan een beetje zwak.
Maar wel goed uitgelegt wat er nou precies aan de hand mee was... wie weet ooit nog eens een vervolg
Het verhaal is gewoon zo goed en vind het einde dan een beetje zwak.
Maar wel goed uitgelegt wat er nou precies aan de hand mee was... wie weet ooit nog eens een vervolg
Inderdaad, het einde valt een beetje tegen... En het is ook niet helemaal correct, zelfs al heb je wat met elkaar, met genoeg bewijs kan je hem aangeven. 95% van alle verkrachtingen worden gepleegt door iemand die je kent.
95% van alle verkrachtingen worden gepleegt door iemand die je kent.Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Maar vaak zeggen vrouwen ook nee als ze toch wel ja willen, maar niet zo over willen komen..
Het handboeken van mannen zijn dus altijd dunner dan die van een vrouw!
Het handboeken van mannen zijn dus altijd dunner dan die van een vrouw!
Maar zelfs al zouden ze nee zeggen en ja bedoelen, wil je nou echt zeggen dat een man zo ont-menst kan zijn dat hij niet aan de lichaamshouding etc. door heeft dat ze echt niet wil?
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Klopt, maar sowieso, als iemand duidelijk nee zegt en weg probeert te komen moet het gewoon duidelijk zijn... Geen enkel excuus kan zoiets rechtvaardigen.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Ik heb het verhaal van je net gelezen, en ik vind het leuk geschreven. Leuk die briefvorm.
Maar het is wel een beetje een open eind. Krijgt ze nu iets met haar 'broer'? En gaat ze nu bij Klaartje wonen?
Maar het is wel een beetje een open eind. Krijgt ze nu iets met haar 'broer'? En gaat ze nu bij Klaartje wonen?
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
Mooi verhaal, de spannig is er wel alleen een puntje : verander de nummers in letters
Voorbeeld :
dat duurt nog een minuut
over een minuut
tien keer zo snel
groetjes, ga vooral door met schrijven
Voorbeeld :
dat duurt nog een minuut
over een minuut
tien keer zo snel
groetjes, ga vooral door met schrijven
Het leven word aangevallen door dromen.