"Zeg dat je liegt! Zeg dat hij nog leeft!" Ze krijste, schreeuwde, een onbeschrijfelijk gevoel maakte zich van haar meester, het was niet te geloven, hij was er niet meer! Dood, dood, doood.. ging het voortdurend door haar hoofd. Ze voelde ontzettende hoofdpijn, het klopte, en op de maat van het kloppen ging het: dood, dood, dood.. Haar vader trok haar stevig tegen zich aan en hield haar vast. Noah zakte huilend in elkaar. Moeder wendde haar gezicht af en drukte haar vuist tegen haar mond, ze huilde ook. Vader zei zachtjes:
"Het spijt me heel erg lieverd, ik wilde dat ik kon zeggen dat het niet waar was.."
"Laat me los, alsjeblieft." snikte Noah. Vader liet haar voorzichtig los en Noah vluchtte naar boven, naar haar kamer. Ze liet zich huilend op bed vallen en kreunde: "Joas, waarom, o god, waarom hij? Waarom!?" Van binnen schreeuwde het, ze wist niet meer wat ze moest doen, de pijn van binnen wilde ze kwijt, maar hoe!? Ze wilde alles wel doen, alles, om die pijn kwijt te raken, maar het kon niet, ze kon Joas niet vergeten!
Langzaam ging de deur open, Noah tilde haar hoofd op en zag haar beste vriendin, Rachel, schuchter naar binnen lopen. Toen ze Noah zag liggen zei ze zachtjes: "Lieverd.."
Even keken ze elkaar aan, toen rende Noah naar Rachel toe, die haar armen om haar heen sloeg.
"Ik mis hem zo!" fluisterde Noah ellendig, en Rachel knikte.
"Ik begrijp het heel goed meid, huil maar! Huil maar gewoon!"
--------------
Willen jullie tips geven
en zeggen of ik verder moet gaan ?
