Het zilveren hartje
Terwijl ze in een rustige pas door de straten liep, haar voeten met zachte stapjes op de aarde dalend, bonkte haar hart onrustig, als het klotsen van de golven bij de branding. Haar grijsblauw ogen moesten wennen aan het feit dat ze niets konden zien, maar tegelijk het meisje naar de juiste plek moesten leiden. Ze stopte haar handen in haar jaszak, ze beschermend tegen de kou. Om haar nek droeg ze de zilveren ketting met het hartje eraan. Het was een hartje die je alleen met een speciale sleutel kon openen. Wat er in het hart zat wist niemand, zelfs het meisje zelf niet. Ze versnelde haar pas. Ze naderde een straat met lantaarnpalen, waar ze de vage schimmen van mensen onderdoor zag lopen, maar ook even snel weer zag verdwijnen. Nog even en ze was er. Waarom ze überhaupt was gegaan wist ze zelf ook niet. Er waren immers zo veel meer redenen om het niet te doen. Misschien is dat het juist, dacht ze. Er zijn al zoveel dingen die je niet doet, ze wilde haar grenzen over. Langzaam kwam ze tot stilstand bij de oude eikenboom. Zijn takken hingen vol bladeren, waar de wind vrolijk doorheen blies. Ze spitste haar oren; maar op de razende auto's en de gierende wind na, hoorde ze niets. Plotseling voelde ze een hand op haar schouder. Een moment van angst, die algauw werd gevuld met warmte. Ze draaide zich om, en keek naar de jongen die nu voor haar stond. Alleen zijn glimlach was zichtbaar in het kleine beetje licht dat de maan op aarde liet schijnen. "De sleutel." Hij drukte een klein, koud, zilveren dingetje in haar hand. Ze pakte de ketting van haar hals en stak de sleutel in het hartje. Langzaam opende ze het, nog niet kijkend naar wat erin zat. "Dit hart, is mijn hart" zei hij, en hij kuste haar. Alles, maar dan ook alles, waar het meisje ooit van gedroomd had kwam in dit moment samen. Terwijl ze genoot van zijn zoete smaak en zijn lichaamswarmte, keek ze in het hartje, in zijn hart. Zij zat erin.