Het meer

[Laura]

Hoofdstuk 1: Oma vertelt
“Er is een meer,” zachtjes schommelt oma heen en weer in haar stoel. Ze staart recht vooruit met een wazige blik in haar ogen.
“Ja, oma?” Mitchell, het kleine jongetje voor de stoel, kijkt omhoog naar zijn oma, hopend op een mooi verhaal.
“Een groot, uitgestrekt breed meer. Het water is er donkerblauw. Prachtig donkerblauw met kleine klotsende golfjes,” ze perst haar lippen en slikt.
“Dat is alles wat je er hoort. Het klotsen van het meer. Het is er verlaten en geen vogels, geen dieren zijn er in de donkere bomen rondom het meer te bekennen. Er betreedt geen vis het water. Weet je wat dat betekent, Mitchell?” Ze glijdt met haar tong langs haar dunne lippen en slikt weer.
“Dat het een vies meer is?” Antwoordt Mitchell twijfelachtig. Oma schudt haar hoofd.
“Nee, nee, mijn kind! Het meer is wonderschoon, het is betoverend, geknipt uit een sprookjesboek.” Ze wuift met haar handen en neemt een korte pauze.
“Luister goed, mijn kind. Ga nooit, betreed nooit, nooit, dat meer! Het is er gevaarlijk en niets voor zo’n knappe knul als jij. Nu wil ik dat je naar de keuken gaat,” ze tast met haar hand naar Mitchells schouder en legt hem er kalmpjes op.
“Uit het donkerbruine kastje naast het fornuis de lichtblauwe trommel pakt, lekker bij mama op schoot gaat zitten en een paar van die heerlijke koekjes oppeuzelt!” Gaat oma verder. Een glimlach van oor tot oor verschijnt op Mitchells gezicht en hij rent juichend de woonkamer uit. Oma glimlacht tevreden. Ze knippert, stopt met schommelend en zucht.
“Ga eens even zitten, mijn zoon,” ze wijst naar de donkergroene stoel tegenover haar.
“Nou wil ik dat je goed luistert,” het lijkt alsof ze me aankijkt. Ze buigt voorover en legt haar hand op de mijne.
“Je hebt net alles gehoord over dat meer, en dat is alles wat je van me hoeft te weten. Ik wil dat je weet dat het niet zomaar een meer is, je kunt er niet in gaan zwemmen of voetje baden. Het is een dame, dat meer. Ze houdt niet van luidruchtige onbeleefde bezoekers. Je moet haar goed behandelen,” ze kijkt in het rond.
“Hè, vertikt, Maria is alweer aan mijn lamp gekomen,” ze schuift de lamp met donkerbruine lampenlap op het glazen tafeltje naast haar iets opzij. Ik staar haar aan.
“Ze is gevaarlijk, een furieuze dame. Je zal haar vrezen.” Ze kijkt me diep en doordringend aan.
“Ik wil dat je erheen gaat.”
_______________________________________________
Ik wilde eens een keer iets anders proberen, mysterie. De titel is nogal cliché en ik zal proberen een andere te bedenken. Ik vind dit eerste hoofdstuk ook wel er kort, misschien is het meer een proloog.

[Sabbientje]

Ik vind het een beetje onduidelijk.
Op het moment dat Mitchell de kamer uitgaat, gaat ze opeens verder met praten tegen iemand.
Misschien is het handig dat je vermeld dat de "ik" persoon in het verhaal van een afstandje staat toe te kijken.

Hoe ziet de kamer er verder uit? Waar staat de ik persoon?
Wat voor kleding heeft iedereen aan?
Wat is het Mitchell in betrekking tot de hoofdpersoon? (zoon, neefje?)
Waar is de Mama van Mitchell?

Allemaal dingetjes om je proloog/ eerste hoofdstuk wat mooier en duidelijker te maken.

Verder ben ik wel erg benieuwd wat dat Meer zo speciaal maakt.
Dus doe je best, maak er wat van