Goodbye, goodnight for good.

[retroway]

De donkere avond bracht me in de stemming om dit te doen, geen ster stond aan de lucht, de maan leek geen enkel licht af te geven. Het was bijna zo donker buiten dat je niet kon zien wie er voor je stond, als er iemand stond. Dé perfecte avond om hét te doen. Ik wist dat ik er veel mensen mee pijn ging doen, heel veel mensen zou achterlaten en vooral mijn vrienden zou kwetsen of teleurstellen. Ik zou mijn ouders hun leven afnemen, ze zouden een wrak worden, net zoals ik. Volgestopt met kalmeerpillen, helemaal overgenomen door de angst en de stress die ik had. Ik had geen leven meer, het liefst vergat ik al mijn gedachten en dat deed ik door mezelf lazarus te drinken. Het kon me niks meer schelen, helemaal niks meer. Ik weet dat ik slecht bezig was, maar ik kon niet anders. Ik kon niet anders dan drinken en, of pillen nemen. Dat is het enige wat me nog rustig kon maken, wat me mijn zorgen liet vergeten, wat me deed slapen. Ik vond nergens steun, ik vond nergens nog een greintje liefde, ik werd overal verstoten, overal werd ik alleen gelaten, ik had niemand meer. Mijn ouders roken, zagen wel dat er wat mis was, ze zagen met hun eigen ogen dat het elke dag slechter en slechter met me ging, maar ze deden niks, helemaal niks. Ik moest zelf uit deze diepe put komen, hem dichtgraven en er van weg gaan, weg van mijn problemen, weg van alles. Ik kon naar het buitenland vertrekken, daar een nieuw leven opstarten, maar dat gaf iedereen dezelfde gevoelens als ik zelfmoord zou plegen. Als ik naar het buitenland zou gaan, zou ik ook iedereen achterlaten.

Mijn gedachten flitsten wild in het rond in mijn hoofd, ik werd er stilaan gek van. Ik moest helemaal van nul beginnen, gedachten op nul. Zen. Helemaal rustig, aan niets denken. Het gaf me allemaal een kick, met zoveel pillen in je lijf kon je wel heel wat doen, dingen waar je niet zou bij nadenken als je ze zou doen. Ze verdoofden me, ze maakte me rustig, ze gaven me de kick die ik wou. Net zoals het drinken, dat gaf me ook wat ik wou en het maakte me ook rustig. Bier en pillen, slechte combinatie, goede uitkomst.
Moest ik dit wel doen? Moest ik iedereen achterlaten? Die vragen kwamen telkens terug, telkens weer, keer op keer, zoals de zee haar golven heen en terug liet komen, zo gingen die gedachten, die vragen in mijn hoofd. Ze noemden me een zombie, een plant. Ik voelde me goed voor vijf minuten en dat was wat ik wou. Hoewel, ik telkens meer en meer kalmeermiddelen begon te slikken, ik zat ondertussen al wel aan een stuk of zeventig à tachtig per dag, kon je dat nog normaal noemen? Dacht het niet. Ik kon dit niet langer laten gebeuren, ik kon dit niet langer aan zien, ik was moe, ik was helemaal op. Ik was mijn levenslust kwijt, ook al had ik alles wat ik wou, had ik alles om gelukkig te zijn. Ik was niet lelijk maar ook niet knap, het kon er mee door. Ik was niet dik of mollig, had een normaal figuur en toch pestten ze me. Ze beseften het niet, dat ze me pestte, maar dat deden ze wel, op hun speciale manier. Ze treiterden je, chanteerde je… Ze scholden je uit, ze mishandelden je, ze maakte misbruik van je eerlijkheid, van je onzekerheid en daar gingen ze me verwijten. “Jij bent wel arm, hè?”- “Zo, jij hebt vast weer slechte punten, toch!”

Met grote angst pakte ik een keukenmesje uit de lade en streek er liefdevol mee over mijn arm, een kleine, dunne snede werd langzaam roder en er drupte een beetje bloed uit. Te weinig. Met een grote grijns op mijn gezicht, dacht ik er aan hoe het zou zijn als ik er niet meer zou zijn. Als ik dood zou zijn, zou er dan nog wel iemand aan me denken? Waarschijnlijk niet. Het moest zijn alsof ik er nooit geweest was, alsof ik één grote leugen was, een mysterie, ik ben nooit geboren geweest. Mopperend in mezelf liep ik onrustig het huis door, om te zien dat er niemand stond te kijken, op me stond te wachten of me stond de bespieden terwijl ik bezig was. Na het huis twee keer helemaal doorzocht te hebben, liep ik met een grotere grijns als daarnet naar de badkamer. Dit moest gebeuren, het moest zo lopen, dit is wat ik wou. Maar, was dit wel de juiste oplossing? Ik had op het net gelezen dat je als je, je polsen wou doorsnijden, je het in een warm bad moest doen, dat het dan minder pijn zou doen, of zo. Ik wist niet wat ik er van moest denken, was het nou goed, of slecht? Het was het allebei, het was goed én slecht. Goed voor mij, slecht voor mijn ouders, vrienden, kennissen, geliefden. Voor de deur van de badkamer bleef ik geschrokken staan, waar was ik in godsnaam mee bezig? Doe het. Doe het, nu. Iets in mijn hoofd bleef me zeggen dat ik het niet moest doen, maar iets bleef me ook zeggen dat ik het moest doen. Het zou me de kick geven die ik altijd al wou hebben, die ik miste. De kick waarvan ik niet wist dàt hij bestond, dat hij er wel degelijk was, ik wou hem voelen, ik moest hem voelen en ik zou hem ook voelen. Ik ging het weldegelijk doen. Zag dan niemand dat er wat mis met me was? Hoe ik me in godsnaam voelde? Als iemand wist wat ik allemaal zou denken, zouden ze me voor gek verklaren, stapelgek. Dan zou iemand me meteen in het gekkenhuis laten opnemen… Ik liet zachtjes het water lopen, aarzelend voelde ik er aan, het was kokend heet. Ik deed er tegelijk een beetje kouder water bij, want ik wou geen brandwonden.

Toen het bad uiteindelijk vol was, kleedde ik me uit en ging er in zitten. Voor de laatste keer vroeg ik me af of dit echt was wat ik wou. Dat dit echt zo moet aflopen. Ja, toch? Ik zette een aantal dunne schrammen op mijn arm, het deed niet echt pijn, dus kon ik dieper en harder gaan. Ik duwde harder en harder op mijn arm, waardoor het bloed gewoon al uit mijn arm stroomde toen ik het mes er in zette. Grinnikend keek ik naar het lichtroze water. Ik trok hele lijnen over mijn armen, het voelde alsof ik aan het tekenen was. Dat was ik ook aan het doen, ik was mezelf littekens aan het geven voor altijd. Littekens die iedereen vertelde hoe ik me voelde. Ik zette het mesje aan die ene blauwe lijn die een beetje zichtbaar was bij je pols. Slagaders. Eén verkeerde beweging en het kon zo gedaan zijn. Gedaan voor altijd. Ik legde mijn pols in het water, schoot een paar keer mis en had uiteindelijk goal.

[Patrick]

Ik had je al welkom geheten in je voorsteltopic, maar toch zeg ik het nog eens opnieuw: van harte welkom op OV!

Ik neem aan dat dit niet je eerste verhaal is dat je ooit geschreven hebt? Als ik de zinnen lees, vermoed ik dat je al meerdere geschreven hebt.

Om terug te komen op die zinnen: ik vind je woordkeuze erg mooi en de opbouw is in de meeste zinnen erg goed. Ook de opbouw van je verhaal is zeer sterk.

Inhoudelijk vind ik je verhaal uitstekend, maar op sommige punten denk ik dat er nog het een of ander aan bijgeschaafd kan worden. Vooral over het gebruik van komma's e.d.
Als je wilt kan ik je via PM wel eens helpen. Dus ik hoor wel van je als je interesse hebt.

Ik ben benieuwd wat voor een verhalen je nog meer gaat schrijven. Veel succes!

MVG
Patrick

[retroway]

Dank je wel. Nee, dit is inderdaad niet het eerste verhaal dat ik geschreven heb, maar wel dat ik heb afgemaakt.
Over de komma's en zo, ik zou het aardig vinden als je mee zou willen helpen (alleen als je dat wil) :]