Nodeloos een kort verhaal

[Ali ben Ha]

Nodeloos

‘Kijk me aan’ commandeerde hij, en zij keek hem aan. Ze herinnerde zich niet hem ooit eerder te hebben gezien. Zijn gezicht was strak en hoekig, en zo waren zijn wenkbrauwen. Zijn ogen waren grijs en koud. Ze keek hem aan. ‘Je grootmoeder’ zei hij. ‘Kun je je haar voor de geest halen?’ zijn stem was scherp, maar klonk toch wij en vertrouwenswaardig. Sympathiek. Hij deed haar aan de zee denken. ‘Mijn grootmoeder’ zei ze. ‘Ja. Ze was oud en grijs en krom, en toch altijd heel vrolijk’. Een glimlach speelde rond haar lippen, als van mooie herinneringen. Hij vroeg: ‘Kun je me vertellen wat ze draagt in je gedachten?’, en zij antwoordde: ‘ja. Ze draagt een blauw-met-witte gebreide trui uit Noorwegen. Die droeg ze graag’. Ze besefte dat haar grootmoeder die trui altijd aanhad als zij zich haar voorstelde. Hij kuchte. Eerst had zijn gezicht haar zonder enige emotie aangekeken, als was het een masker; nu leek hij eerder vertwijfeld. ‘Je grootmoeder’, begon hij, ‘bestaat niet, en heeft nooit bestaan, evenals haar grijsheid, kromheid en vrolijkheid. Noch haar trui die ze graag droeg. Ze bestaan niet, omdat jij ze hebt bedacht’. Zij schokte. Met veel moeite wist ze haar ademhaling de baas te worden. Na een tijdje zei ze: ‘Ik vraag me af waarom. Het is waar dat ik me soms eenzaam voel, maar…’Het was weer stil. Heel lang. Toen zei hij: ‘Je moeder, en je vader, en je broertje, je ooms, tantes, je vriendinnen en je vriendje- die bestaan ook niet’. Hij zweeg. Het drong niet helemaal tot haar door wat hij bedoelde, of zij snapte het gewoonweg niet. ‘Mijn stem’ zei hij, ‘ deed je net denken aan de zee. De zee. Ook de zee heb jij bedacht. En de bijen, en je huis, en flatgebouwen. En de bomen, de bossen, díe waar je vaak hebt bedacht te hebben gewandeld, alleen of met andere bedenksels, als wel als díe waarvan je hebt bedacht dat je ze alleen nog maar in je dromen gezien hebt’. Hij pauzeerde even, en boog zijn hoofd, bijna als excuus. De tranen stonden in haar ogen. ‘Alles en iedereen’, ging hij verder,’Alles en iedereen heb hij bedacht, alle dingen, alle mensen, alle talen. Je hebt ze bedacht met je geest, want zelfs je eigen lichaam heb je zelf bedacht’. Zij was nu echt in tranen. ‘En mijn moeder dan!’ riep ze huilend uit. ‘Ik ben toch geboren uit mijn moeder!’ Haar stem stokte. Hij zei: ‘Je bent zeker niet geboren uit je eigen hersenschimmen. Als er al dingen waren voordat hij ze had bedacht, heb je ze vernietigd door ze te bedenken, om misschien wel door ze juist niet te bedenken’. ‘Dat weet ik niet’, voegde hij er zachtjes aan toe.
Ze voelde zich nu echt verschrikkelijk. Het voelde of ze moest gaan overgeven. Door haar tranen heen zag ze zijn gezicht. Het scheen nog steeds emotieloos. Of was er een klein zweempje medelijden in zijn grijze blik? Ze wilde iets zeggen, zacht en bitter, maar ze vertrouwde haar eigen stem niet meer. Hij boog zijn hoofd. ‘En ú dan!’ gilde ze. ‘Ik ken u niet. Ik heb u niet bedacht!’ Ze snikte, en hij zei: ‘Ook de dingen die jij niet kent heb je tòch bedacht. Maar voor mij: Ik schijn het enige te zijn dat je niet bedacht hebt’. Snikkend zakte ze in elkaar, maar toen ze na een tijd haar ogen weer opende was zijn gezicht nog steeds tegenover het hare. ‘Je bent verdrietig’ zei hij. ‘En wanhopig, en bang, en misschien wel kwaad. Toch heb je deze dingen zelf bedacht. Al het licht van de zon heb je bedacht, en al het duister van de nacht. Je hebt elke rivier bedacht, elk plantje, en God. Je hebt de wind bedacht, en de regen, en de leegte tussen de sterren. Je hebt de liefde bedacht, en de dood…’

[Ali ben Ha]

Dit is een kort verhaal: Het is of was niet de bedoeling om er een vervolg op te schrijven. Misschien gaat dat niet eens.
Als je niet snapt waarom de titel "Nodeloos" is, moet je mijn verhaaltje nog maar eens goed doorlezen. Ik weet het ook niet, ik vond "Nodeloos" bij de sfeer passen. Als de sfeer niet goed overkomt, reageer alsjeblieft!