J++ had het zeeeeeeeeeer goed gedaan, maar toch is Demhne gewonnen.
Proficiat. *3kussen, een bos bloemen...*
Thema: We gaan er tegen aan met nieuwe energie
Samen Zullen We Zijn
000111100001100010001 10101000011100110011100000
101010101000011100100 10001000111100101010110001
010101000111000101010 10101010100011101010101010
010101001100111001011 01011001010100100011101010
100010100100100110001 01100101010101010101010011
C:// vivawinreset
C:// reset vivawin? yes / no
C:// yes
C:// … … …
C:// reset failed try again? yes / no
‘Shit!’ vloekte een jongen genaamd Fate, tenminste, dat was de naam die hij had gekregen op de dag dat alles anders werd. Op de dag dat de grootste macht won.
21-01-2009
De datum waarop de Verenigde Staten besloot dat zij meer rechten hadden dan de rest van de wereld. Hij herinnerde zich het nieuwsbericht nog precies zoals hij op deze datum vermeld werd.
Supermacht Amerika is om kwart over tien Saoedi-Arabië binnengedrongen, onduidelijk is nog waarom.De nieuwspresentatoren hadden zich hardop afgevraagd wat de beweegredenen hadden kunnen zijn van de nieuwe president. Niemand had het hardop durven zeggen. Olie.
Nog geen half uur later waren de eerste kernbomen gevallen. Één voor één werden andere grootmachten zoals Rusland, Frankrijk, Groot-Brittannië en China weggebombardeerd. Totaal onverwacht werden zij overmeesterd en kwamen er miljarden mensen om het leven. Niemand had het aan zien komen, niemand was voorbereid op een aanval van zulke omvang.
Het laatste nieuwsbericht, voordat ze uit de lucht gingen, had geluiden De schade die de supermacht heeft aangericht is onherstelbaar. Vlucht mensen, verstop u allen in ondergrondse bunkers want nergens bent u nog veilig. “Nergens bent u nog veilig” galmde door Fate’s hoofd.
Daar hadden ze gelijk in gehad, de mensen die het toch hadden geprobeerd en waren gevlucht kwamen niet ver. Straling, paniek en files hadden hen het onmogelijk gemaakt.
Al snel hadden de mensen die veilig in de ondergrondse bunkers zaten geprobeerd contact te leggen met andere bunkers via het internetverkeer, maar het was snel duidelijk dat dat ook een onmogelijke opgave was. De computerexperts van Vivawin hadden het systeem compleet platgelegd waardoor contact met hopelijk, overlevende familieleden onmogelijk was geworden.
En dat was het gebleven, tot de dag vandaag.
“Opnieuw dan maar” dacht Fate. Terwijl hij de computer opnieuw opstartte keek hij zijn kamer rond. Het was, net als de rest van de bunker, erg modern ingericht. Standaard stond er in elke slaapruimte een bed, computer, bureau en kast dat werd aangevuld door voorwerpen en attributen die mensen zelf nog hadden meegenomen. Alles had een futuristische uitstraling. Het bed was bijvoorbeeld zo gebouwd dat je met één simpele druk op de knop hem kon laten opvouwen tot het formaat van een minikluis, inclusief de dekens en kussens. Dit creëerde veel extra ruimte die Fate, en vele andere bewoners, konden gebruiken. Hij kon zich nog precies herinneren toen hij hier samen met zijn vader voor het eerst aankwam. Moe waren ze beidde geweest, bang ook. Ze waren vanuit hun huis in Hamar opgehaald door een helikopter van de Noorse Ministerie van Defensie, waarna ze gevlogen waren naar deze ondergrondse bunker vlakbij Oslo.
Tut tut, klonk er vanuit zijn computer, en weer verschenen de cijfers op het scherm.
101010101000011100100 10001000111100101010110001
010101000111000101010 10101010100011101010101010
010101001100111001011 01011001010100100011101010
100010100100100110001 01100101010101010101010011
000101010100011000100 10100001010100101001010010
Nu verscheen het zwarte scherm, snel voerde hij het verzoek in:
C:// vivawinreset
C:// reset vivawin? yes / no
C:// yes
C:// … … …
C:// reset failed try again? yes / no
Fate zuchtte en antwoordde door voor – no - te kiezen, waardoor het scherm weer zwart werd. In de korte tijd dat hij hier samen met zijn vader was gekomen, was al snel duidelijk dat Fate een talent had op het gebiedt van computers. En zo kreeg Fate zijn naam, hij was voor de andere bewoners het lot, het lot van de toekomst.
Hij keek naar het zwarte scherm, het stond symbool voor zijn leven, de kilheid die ze iedere dag konden voelen. De angst voor het leven. Fate had eens een heel normaal leven gehad; voetballen, computeren en fietsen waren zijn hobby’s geweest. Nu had hij geen hobby’s meer, computeren was puur zakelijk geworden. Fate was nu een zestienjarige volwassenen.
BONK klonk het toen Fate zijn vuisten liet vallen op het toetsenboard. Bonk….bonk….bonk, hij wilde zo graag iets doen, weten of er nog overlevende waren. Misschien leefde zijn moeder nog wel, zij was op dat moment op vakantie in Afrika samen met haar nieuwe vriend.
POP
Fate keek op en waar eerst het zwarte scherm was geweest begonnen nu letters te vormen.
C:// welcome, input message here
C:// Can somebody read this message?
Er gebeurde niks, maar Fate’s hart bonkte in zijn keel. Dit was het moment waar hij zo lang op gehoopt had. Hij kon gaan proberen contact te zoeken met andere overlevenden, over de situatie daar.
C:// Yes, Kate Yani from Australia here, were are you from?
Tranen sprongen in Fate’s zijn ogen, hij stond op om Haakon Magnus koning van Noorwegen te halen. Maar al snel realiseerde hij, na één stap buiten zijn slaapruimte dat hij niet de enige was die contact had gelegd. Magnus kwam op hem afgelopen, omhelsde hem en zei: ‘We hebben eindelijk contact, Australië, India en Argentinië hebben zich al gemeld. Sommige bronnen vermelden dat het goed gaat, in ieder geval, zo goed als het kan zijn.’ Maar Fate had niet meer geluisterd en was als een gek terug de slaapruimte ingesprongen, hij wilde met Kate praten.
C:// Welcome Kate, Fate here. I’m from the Kingdom of Norway.
C:// Welcome Fate, you do know this is the start of something new….
En Fate wist dat Kate gelijk had, het nieuwe tijdperk was eindelijk aangebroken. De tijd om terug te vechten om wat eens van hun was geweest was daar.
Eindelijk.
einde...of toch niet[/size]
Winnaar 7e wedstrijd: Demhne
Moderator: Patrick
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Gefeliciteerd Dehme!
The Promissed Land