Voorzichtig steek ik de sleutel in het slot en doe de voordeur open. Het is donker in de gang. Zo stil als ik kan sluit ik de deur en doe het licht aan. Ik schop mijn schoenen uit. Ze zijn van mijn zus, nieuw en wit. Nu, na een nacht feesten en dansen, bijna zwart. Maar ach dat zijn zorgen voor later. In de badkamer drink ik wat water, ik voel me misselijk en wil niets liever dan slapen. Wankelend loop ik naar mijn kamer terwijl ik me uitkleed, een spoor kleren achterlatend. Bij mijn bed aangekomen laat ik me voorover vallen. Mijn hoofd rust op mijn kussen, ik lig op mijn dekens in mijn ondergoed maar koud heb ik het niet.
De lichten zijn aan, mijn gezicht is nog opgemaakt, mijn tanden zijn niet gepoetst en op de achtergrond speelt de radio, maar niets dringt tot me door. Ik sluit mijn ogen en val uitgeput in slaap.
Ik schrik wakker, het is al licht buiten. Ik heb hoofdpijn en het gevoel dat ik niet geslapen heb. Het is half acht. Verward kijk ik om me heen, mijn kamer is bezaaid met kleren en het stinkt naar rook. Ik sta voorzichtig op en sla mijn dekbed open. Even aarzel ik, het is zaterdagochtend, schiet me te binnen. Zo snel als ik kan kruip ik in bed en trek de dekens op tot aan mijn kin. Zonder me te verroeren lig ik in bed en staar voor me uit. Het is nu een kwestie van afwachten. Eva is vrij op zaterdag, ze staat altijd vroeg op om zoveel mogelijk te kunnen doen. Ons huis is gehorig, kortom je hoort alles.
Het geluid van de douche, water dat stroomt en de zingende stem van mijn zus verstoren de stilte. Normaal gesproken negeer ik deze geluiden, draai op mijn andere zij en slaap ongestoord verder. Maar vandaag is anders, vandaag tel ik de minuten, zenuwachtig lig ik in bed kijkend naar de klok en wacht. Ik heb mezelf zoals gewoonlijk weer eens in de nesten gewerkt.
Eva en ik schelen een jaar en zijn haast onafscheidelijk. Ik ken al haar geheimen en zij de mijne. We kunnen samen eindeloos lachen en praten over onbenulligheden. En natuurlijk zijn er ook momenten dat we elkaars haren uit het hoofd willen trekken, maar ach. Dat heeft toch iedereen?
Het licht in de gang gaat aan en ik hoor Eva gillen. Direct zit ik recht overeind in mijn bed. Het is zo ver. Woest stormt ze mijn kamer binnen. Bij het zien van haar boze gezicht verschuil ik me zonder mijn dekens om de confrontatie uit de weg te gaan.
Gespannen blijf ik liggen, luisterend naar Eva’s snelle voetstappen. Ik denk dat ze eindelijk heeft ontdekt dat ik haar nieuwe sportschoenen heb geleend, en heeft gezien hoe vies ze zijn. Eva staat stil naast mijn bed, ze haalt oppervlakkig adem en als ik goed luister hoor ik haar snikken. Waarom huilt ze? Ik wist niet dat ze zo erg gehecht was aan die schoenen. Verschrikt geef ik een gil als ze ruw mijn dekbed wegtrekt.
Daar lig ik dan, in mijn ondergoed met mijn ogen half dicht geknepen en mijn haar dat alle kanten op staat. Afwachtend kijk ik naar mijn zus. Ze staat met haar armen in haar zij en haar blik strak op mij gericht. Haar blonde haar zit in een staart, in haar ogen glinsteren tranen en haar wangen zijn rood.
“Waarom heb je het gedaan?”, valt Eva meteen met de deur in huis.
“Ssst praat niet zo hard”, sus ik haar. Mijn hoofd bonkt als een gek.
“Je hebt gekotst in de wasbak, zeker weer te veel gezopen gister?”, confronteert ze me. Verdwaasd kijk ik haar aan, ik kan me niet herinneren dat ik heb overgeven maar aangezien ik nogal beroerd was verbaasd het mij niets. Dat is nog steeds geen reden om tegen me te schreeuwen toch?
“Ik heb je schoenen vies gemaakt en het spijt me”, bied ik mijn excuus aan, misschien wordt ze op deze manier minder boos.
“Waarom!”, schreeuwt ze me toe. Dit is niet echt de reactie waar ik op hoopte, maar goed.
“De verleiding was te groot. Ik roep echt al maanden dat ik die schoenen wil hebben en dan koop jij ze opeens”, probeer ik mijn actie te verklaren. Direct was duidelijk dat Eva hier geen genoegen mee neemt. In een flits zit ze boven op mij. Voor ik het weet lig ik in de houdgreep en buigt mijn zus dreigend voor over.
“Bitch! Ze waren gloednieuw en nu zijn ze verpest!” Eva’s ogen spuiten vuur, in een paar seconde is haar hele gezicht rood gekleurd. Mijn adem stokt in mijn keel, ik probeer haar uit alle macht van mij af te duwen, maar ze is veel sterker dan ik.
“Eef, ga van me af, alsjeblieft”, smekend kijk ik haar aan, in de hoop op medelijden en vergiffenis. Maar ze verstevigt haar greep en zet haar lange nagels in mijn hand. Ik gil het uit van de pijn, in paniek geef ik Eva een duw. Even wankelt ze, dit is mijn kans.
Zo snel als ik kan wring ik mezelf onder haar vandaan en probeer weg te komen, te ontsnappen maar ik blijf steken, onverwachts pakt Eva mijn voet vast en trekt me naar achteren.
“Ik eis dat je nieuwe voor me koopt” Verbaasd kijk ik om en zie haar verbeten gezicht, ze meent het! Daar gaat me salaris. Zonder te reageren schop ik naar achter, waardoor Eva gedwongen is mijn voet los te laten. Ik benut mijn kans, spring van het bed af en zet het op een lopen. Waar moet ik heen? Ons huis is zo klein, overal waar ik heen ga vindt ze me. Ik vlucht haar kamer binnen en struikel over een tas. Met een hoop kabaal val ik op de grond.
“Tja dat krijg je ervan als je je troep niet opruimt” Hoor ik Eva triomfantelijk zeggen, met haar armen over elkaar komt ze me tegemoet lopen, op haar gezicht is een glimlach verschenen. Haar boosheid is verdwenen, schoot het door me heen. Zonder iets te zeggen, krabbel ik overeind en waag een snelle blik in haar kamer, ook hier is het een bende. Overal liggen kleren, tassen en schoolboeken. De gordijnen zijn nog dicht waardoor het felle buitenlicht wordt tegengehouden. Ik buig voorover, zijn dat niet mijn kleren die daar liggen?
“Dat zijn mijn kleren!”, schreeuw ik uit. Ik doe dreigend een stap in Eva’s richting, verschrikt deinst ze achteruit en schiet de keuken binnen. Zwijgend volg ik haar, in de keuken is het ook een troep, de gootsteen staat vol met vieze borden, bekers, pannen en bestek.
“Het was jouw beurt om af te wassen gisteren!”, roep ik op mijn beurt. Eva kijkt me onschuldig aan en maakt een kotsgebaar. Oh, dus nu wil ze dat ik ga afwassen omdat ik hier de boel onder heb gekotst en haar schoenen heb vies gemaakt. En wat gaat zij doen? Toekijken zeker. Mmm, op zich wel een goede straf. Dan kan ik misschien toch mijn salaris nuttig besteden.
“Oké ik weet het goed gemaakt, als ik afwas en je schoenen schoonmaak. Hang jij al mijn geleende kleren terug in mijn kast en gun je mij mijn salaris”, probeer ik een deal te sluiten. Eva zegt niks, schuift een stoel naar achter en gaat zitten. Ze kruist haar benen en kijkt me aan, met hetzelfde ingenomen lachje. Ik zucht en geef me gewonnen. Zwijgend zet ik de kraan aan en laat zorgvuldig wat afwasmiddel in de gootsteen lopen. Het is leuk om met mijn zus in een huis te wonen, er gebeurt altijd wel iets. We kunnen ruzie maken om alles maar ook zo de boel weer recht zetten en het goedmaken. Ik hoor Eva gniffelen, ze heeft gewonnen, dit keer, dat geef ik toe. Ik draai me naar haar toe, laat de afwas aan zijn lot over, leg de afwasborstel neer en droog mijn handen aan mijn broek. Ik herinner ik me opeens welke dag het is, zaterdag. Vanavond heb ik een afspraakje.
“Mag ik je nieuwe spijkerbroek lenen. Alsjeblieft. Hij staat zo mooi bij mijn groene T-shirt. Ik heb namelijk vanavond een afspraak met Daan”, verander ik van onderwerp, Eva heeft altijd leuke kleren, ik kan er toch niks aan doen dat we dezelfde maat hebben?
“Oh met Daan, nou ik dat geval…” Ze zucht en stop met praten, ze plaagt me. Ik zie het aan haar ogen die fonkelen van plezier! Wat gemeen! Ik ga op mijn knieën zitten en smeek nog eens overdreven om haar goedkeuring.
“Zolang ik mijn broek maar schoon terug krijg, vind ik alles best…” Eva staat op van haar stoel en lacht geruststellend naar me. Zwijgend pakt ze een afdroogdoek en begint de schone borden af te drogen.
Mijn zus en ik
Super verhaal! leuk geschreven 
Wow... wat een super verhaal hé 
Ga zo door zou ik zeggen, echt geweldige style
Ga zo door zou ik zeggen, echt geweldige style