Online Verhalen

dat overdreven heeft met haar geschiedenis te maken, je ziet wel

Ben weer bijgelezen, kben benieuwd naar een volgend stukje :p

Weer mooi geschreven, het moment dat ze alles in de fik steekt, is zeer pakkend!
Snel meer

Ik ben echt azoooo benieuwd hoe he tnu verder gaat... Zou ze gian nog vergeven? of papt ze met die nico aan... gaa nu maar snel verder

Vermoeid ging ik met mijn vingers door mijn haren, en zag ik weer Jamy in mijn hoofd voorbijvliegen. Ik zag hem neervallen en ik zag een vrouw wegrennen. Waarom haalde dit verraad weer die beelden in mij omhoog? Dat wat ik zo graag had willen vergeten brandde weer op op mijn netvlies naast het beeld van een zoenende gian. Ik wist wel dat ik mijzelf te veel vrijheid had gegeven. Ik keek toe hoe de vlammen zich verspreiden. Ergens in mijn achterhoofd hoorde ik het hekwerk kraken, maar ik keek niet om. Ik reikte mijn hand naar het vuur, het zag er sterk uit. Alsof het alles aan kon. Ruw trok iets mij achteruit. De laatste tijd werd ik vaak beslopen en zomaar aangeraakt, dat irriteerde me. Dus ik sloeg mijn belager wild van mij af. De jongen liep naar het vuur en probeerde het uit te trappen.
‘Er zit terpentine op, dat krijg je niet uitgeschopt’ zei ik kalm. Eng kalm. Te kalm.
‘Ben je helemaal doorgedraaid!? Dit is die vent toch niet waard?’ ik herkende de stem, omdat ik een tijdje terug nog met dezelfde jongen had zitten praten op míjn muurtje. En begon ik paranoïde te worden, of volgden jongens mij altijd al overal?
‘Ik doe wat ik wil.’ Zei ik kil, maar mijn stem brak. Ik had als een ijskoningin moeten klinken, alsof het mij niks schelen kon. Alsof ik het was die hem voor de gek gehouden had. Maar de enige die voor de gek gehouden was was ik.
‘Je wil dus dood?’ Hij liep naar de waterslang en zette die op volle kracht aan. Ik probeerde hem woedend aan te kijken. Maar dat ging niet, omdat een harde snik ontsnapte uit mijn keel. Ik leunde met mijn ellebogen op mijn knieën en leunde daarna met mijn voorhoofd op mijn handpalmen. Hij doofde het vuur en pakte me op.
‘Zet mij neer.’ Zei ik hakkelend.
‘Waar is je kamer?’ vroeg hij alleen maar. Hij verstevigde zijn greep en liep door de woonkamer de hal op. Hij was iets smaller dan Gian, en qua uiterlijk .. helemaal anders. Gian was donker, en Nico was… Licht.. Ik weet niet hoe het te beschrijven.. Hij was als een reddende engel. Het straalde van hem af. Veiligheid. Ik begon weer te snikken en verborg mijn gezicht in zijn sweater. Ik had nu warmte nodig. En hij bood het mij aan. Omdat ik me aan hem vast had geklampt kon hij mij niet meer loslaten. Dus toen hij mijn kamer had gevonden plofte hij neer op bed en schommelde hij lichtjes heen en weer. Waarbij hij bij door mijn haren streelde en troostende woorden uitsprak. Ik voelde hem zuchten, hij was ook niet op zijn gemak. God, wat was ik aan het doen? Ik voelde zijn hand mijn rug strelen. Na een tijdje zat ik gewoon zwijgend in de armen van een jongen die ik niet of nauwelijks kende. Alleen zijn gezicht kwam me bekend voor.
‘hoe… hoe vond je me?’
‘Ik zei toch dat ik je kende, je let niet echt op he? Ik ben al zes jaar je buurjongen.’ Hij grapte een beetje en grinnikte zachtjes. Ook hij had een leuke lach. Gian wist zijn vrienden wel uit te kiezen zeg.
‘Oh..’ wist ik er na een tijdje uit te brengen.
‘En je ging er zo hard vandoor, ik vertrouwde het niet en ben je achterna gerend.’
‘Geloof ik niet.’ Zei ik zachtjes, koppig.
‘Waarom niet?’vroeg hij
‘Ik ben een goede hardloopster. Altijd de snelste geweest.’ Zei ik een beetje opscheppend. Maar mijn hoofd zat nog bij Gian. En Jamy en nu misschien ook bij Nico, hij was aardig. Maar een player. Dat moest wel , als je bevriend bent met Gian, ben je hetzelfde als hij.
Het viel me nu pas op dat ik nog steeds bij Nico op schoot zat.
‘Meid, denk je werkelijk míj uit te rennen?’ hij grinnikte weer. Ik kreeg hem door. Nico probeerde ervoor te zorgen dat ik ergens anders aan ging denken. Ik begon net vrolijker te worden terwijl Gian weer mijn hoofd inschoot.
‘Eikel..’
‘Wie.. ik?’ hij keek mij vragend aan , in mijn ogen. Zijn blik sneed door me heen, en ik begon me doorzichtig te voelen. Als een lapje stof waar je gewoon doorheenkijkt. Of een broodzakje. Nog transparanter. Ik keek hem gekwetst aan.
‘Oh..’ bracht hij uit, twijfelend over het onderwerp.
‘Wil je… erover praten?’ vroeg hij zachtjes. Ik voelde weer tranen opwellen.
‘Wat valt er te zeggen?’ bracht ik zachtjes uit.

Ooooooh

Ik ben nu dus helemaal Nico-fan
Mooi geschreven weer LC, de gevoelens springen er weer uit, vooral de kille woede die ze koestert tegen Gian komt er mooi naar boven

Ik kijk weer reikhalzend uit naar het volgende hoofdstuk

‘Ik weet dat je tegen hem bent opgebotst, ik zag Gian net. Je mag dan snel zijn, maar ik ben sneller, en ik ken de stad duidelijk beter. Je liep zowat drie kilometer om!’ wierp hij mij toe.
‘Ik probeerde een bepaald iemand te mijden.. Niet gelukt.’
‘Hij heeft spijt.’
‘Ga jij hem nu verdedigen.’ Beet ik hem toe. Ik raakte geïrriteerd. Ik was hier toch zeker even het slachtoffer. Niet Gian! Die verdient straf.. Hoewel ik toch misschien naar hem had moeten luisteren? Nee.. Dan kwam het zwakke excuus weer van dat hij het niet helpen kon.
‘Waarom zou ik?’ zei hij weer, hij glimlachte kalmpjes en drukte zijn armen steviger om mijn lichaam. Ik keek hem vragend aan. En hij glimlachte breder.
‘Na zes jaar genegeerd worden vind je het wel interessant om eindelijk met dat mysterieuze mooie meisje te praten.’
‘Uhh?’ bracht ik moeizaam uit.
‘Ik .. wanneer heb ik je genegeerd?’ vroeg ik verward, ik groef in mijn geheugen, maar er kwam echt niks dagen.
‘geloof me, vaak.’ Zei hij spijtig.
‘Hoe vaak is vaak.’ Ik vroeg door, hij zou het mij zeggen.
‘Wat vind jij vaak?’ vroeg hij.
‘ehh… weet ik niet, maarja… zeg het eens?’ vroeg ik nieuwsgierig. Maar opeens hoorde ik de voordeur dichtklappen, daarna een klein gilletje en harde , gehaaste voetstappen op de trap. Shit. Mama was thuis. Ik kreunde en stond snel op uit Nico’s armen. Dat was onaangenaam. De warmte was weg. Mam kwam de kamer ingestormd met ogen als twee theeschoteltjes. Ze zuchtte opgelucht toen ze zag dat ik heel was, maar toen ze mijn gezicht zag werd haar blik weer wat hysterischer. Ze keek van nico naar mij en weer naar Nico. Nico stond snel op en liep naar mijn moeder om haar te begroeten. Ik viel vermoeid op mijn bed en leunde tegen de muur. Mijn kamer zag er kaal uit, met het wijdopen raam. Gordijnen open. Geen dekbedovertrek. Oftewel: leger. Ik zag dat mijn moeder onder begeleiding van Nico de kamer uitliep, met een bedenkelijke blik op haar gezicht. En ze keek aandachtig. Toen ze de deur uit waren zuchtte ik en liep ik naar mijn raam. Ik gooide die dicht en ook de gordijnen sloot ik weer. Toen liep ik naar het beddengoed om nieuwe lakens te halen en mijn bed weer op te maken. Ik liep weer naar beneden. Mam was nog steeds in gesprek met Nico. Alleen ze keek nu wat vastberadener.

Mooi en sterk geschreven, ik voel Angel's pijn gewoon. Je hebt het helemaal meegemaakt, vanaf de ontmoeting en de gesprekken, en dan komt het des te sterker over als ze gedumpt wordt! Je beschrijft het zeer realistisch, de liefdesverdriet, niet te overdreven maar ook niet te weinig. Perfect!
Ga zo door!

Toen ze mij aan zagen komen keken ze verdacht, mam begon te glimlachen en Nico’s ogen straalden vriendelijkheid uit. Ik zou eraan moeten wennen, want dat zouden zijn ogen bijna altijd blijven doen. Althans, zo leek het.
‘Hoe zou je het vinden morgen met mij naar school te fietsen?’ vroeg Nico warm glimlachend. Ik produceerde ene zwak glimlachje, en mijn moeder knikte hyper ja achter nico’s rug om.
‘Lijkt me tof.’ Zei ik zachtjes, en ik knikte even. Hij keek even in mijn ogen en zei toen ernstig: ‘Ik denk dat ik moet gaan’ ik voelde een connectie en knikte bijna hulpeloos.
‘Fijn dat je even… langsgekomen bent .. nico.. ehm.. Je weet het, je bent altijd welkom.’ Kwam mijn moeder ertussen. Nico bleef mij strak aankijken toen hij achterwaarts richting de deur liep. Uit mijn ooghoeken zag ik ernst in de ogen van mijn moeder. Ernst en bezorgdheid. Bezorgdheid om mij. Ik bleef Nico aanstaren , tot hij zich glimlachend omdraaide en de deur uitliep. Mijn moeder liep naar het raampje naast de deur en keek erdoorheen. Ze grinnikte zachtjes en keek mij toen weer ernstig aan.
‘.. Wil je erover praten?’ vroeg ze zuchtend. Ik schudde wild mijn hoofd. Ik hoefde arme mams er niet bij te betrekken. Dit waren mijn problemen.

Ben nog maar eens onder de indruk

Het mooiste aan dit stukje vind ik dat de vriendelijkheid van Nico, de warmte die hij uitstraalt als hij bij Angel is, letterlijk van dit stukje tekst afstraalt. Je voélt het gewoon

Méér!

Halleluja, hoe doe je het?? Ik voel me alsof IK net gedumpt ben, echt waar, je neemt me helemaal mee.
Ik weet niet goed wat ik van Nico moet denken, oké, hij is perfect, zo lijkt hij toch, maar dat dacht ik van Gian ook...

dat wil ik ook door laten dringen, dat iemand perfect kan lijken, maar dat er altijd wel adders onder het gras zitten.

___________________________

De rest van de dag had ik slapend doorgebracht. Ik keek op tegen de volgende dag, waarop ik naar school zou moeten. Maar ik had de puf niet om gewoon rond te lopen dus ik ging al slapen. In mijn bed werd ik gekweld door mijn gedachtegang en in mijn dromen ging dat door. Ik schrok dan ook enkele keren bezweet wakker. Dromen waarin ik Gian tekeer zag gaan met Kate. Dromen waarin ikzelf tekeer ging met Nico. En dat zat mij nog het meest dwars. Uiteindelijk stapte ik vermoeid mijn bed uit rond een uur of zes. Sloom liep ik naar de badkamer en stapte ik onder de douche. Terwijl het water de slaap wegspoelde bleef ik maar nadenken over wat ik zou doen… als ik hem tegen zou komen. Terwijl ik nog onder de douche stond, ontstond er in mij een soort vastberadenheid. Ik zou hem laten zien wat hij verloren had. Ik bedoel , ik had een reden in zijn buurt te blijven. Nico. En het zou hem nog bezuren. Dat beloofde ik mijzelf. Hij zou boeten. Mijn ogen fonkelden gemeen toen ik uit de douche stapte. De kou die zich om mij heen sloeg drong niet tot mij door. Ik haalde meteen de föhn en begon met mijn haar, alleen een handdoek om. Toen maakte ik mijzelf op. Toen ik daarmee klaar was stak ik mijn haar op. Nonchalant, maar sexy. Vandaag zouden ze een nieuwe Angel zien. Ik liep naar mijn kast en zicht ergens onderin mijn onderbroekenla naar de string met BH die jij mij ooit gegeven had, Een babyrose kanten string en een BG van hetzelfde stof. Ik scheurde het prijskaartje eraf en gooide die ergens in een hoek. Toen ik het eenmaal aan had bekeek ik mijzelf in de spiegel. Te gek. Genoeg om Gian gek te maken, dat wist ik zeker. Ik sprintte naar jouw kamer en pakte een van je strakste broeken. Ik had echt geluk dat we dezelfde maat hadden, en ja ik weet dat je die broek toen kwijt was… Maar in elk geval.. Ik pikte ook meteen een blouse die zakelijk maar sexy overkwam. Het zat strak om mijn buik en borsten heen , en omdat ik slank ben, is dat positief. Toen deed ik daar een zwart halfzakelijk jasje overheen en liep ik naar beneden om te ontbijten. Mam zat al koffie te drinken. Ze keek verbaasd op toen ik vastberaden de keuken inkwam.
‘Besloot je je weer eens uit te sloven?’
‘Voor nico’ zei ik zachtjes, beheerst.’
‘En toevallig niet om gian eens lekker te laten voelen wat hij kwijt is geraakt?’ zei ze grinnikend.
‘Ben ik zo doorzichtig?’ mompelde ik wanhopig.
‘Nee, maar je bent mijn dochter, ik was vroeger precies zo. Eigenlijk ben ik nog steeds zo. En trouwens, als je Nico zo geweldig zou vinden, zou hij je opgevallen zijn eerder. Die jongen is al vier keer koekjes komen brengen!’
‘Echt waar?’
‘Jazeker, en hij hoopte dat jij open zou doen, heb je ook een keer gedaan, maar je riep mij meteen.’
Ik begon te grinniken.
‘Vroeger viel niets mij op, gewoon omdat ik niet wilde dat iets mij op zou vallen…. Na Jamy… sloot ik me voor alles af.’ De lach verdween van mijn gezicht. Dit was een pijnlijk onderwerp en ik zag dat mijn moeder op haar hoede was. Inmiddels had ik al koffie op en twee tosti’s, ik schrok van de tijd toen ik op de klok keek, ik zou zeker laat komen. Alweer.
En precies toen ging de bel. Eerst vroeg ik me af welke idioot zo vroeg aan zou bellen. Maar toen drong het tot mij door dat ik met Nico afgesproken had. Ik gaf mijn moeder een kus en haastte me naar de deur, ik had mijn all stars al aan en greep alleen nog een jas, voor de zekerheid. Toen ik glimlachend opendeed zag ik hoe zijn blik over mijn lichaam gleed. Ik glimlachte iets breder, tevreden met het resultaat.

Weer zo'n fantastisch stukje! Ik snap dat Angel wel wraak op Gian wil nemen, want wat hij deed was echt gemeen!

Briljant! Je lekker uitsloven en daar mee pronken, terwijl hij alleen maar mag kijken!

lady-chrisie schreef:Ik liep naar mijn kast en zicht ergens onderin mijn onderbroekenla naar de string met BH die jij mij ooit gegeven had, Een babyrose kanten string en een BG van hetzelfde stof.

Een moet zonder hoofdletter, een babyroze string, en een BG = een BH?, en van dezelfde stof.
Verder vraag ik me af wat het voor zin heeft om deze te noemen aangezien ze boos op hem is en zich niet voor hem zal uitkleden, en het dus alleen maar onder haar kledij zit.
(misschien is het gewoon voor het gevoel hoor? )

De overgang waarin je ineens: ik liep naar je kamer, doet is moeilijk om te volgen omdat de rest van het verhaal helemaal verteld wordt zonder dit soort dingen. Ik zou bijvoorbeeld ervoor zetten: "ik richtte mij tot mijn zus", of "mijn zus keek me nieuwsgierig aan", of zoiets.
In het verhaal lijkt het trouwens ook dat Angel enigskind is omdat haar zus er nooit in voor komt. (miss is ze het huis uit, maarja )

Ik weet wat er gaat gebeureen! , en ik wil het snel lezen dus ga maar gauw verderschrijven!

edit:, oh ik zie dat je het begin ook al hebt veranderd. Ze verteld het niet meer aan haar zus? Oké.

Wow

Al lang stil hier O.o

Mooi stuk weer,
die manier waarop ze zich uitslooft om wraak te nemen op Gian is héél herkenbaar, heb zelf ook wat ervaring met wraakplan-neigingen (hint, maartje xD )

Komt er nog een vervolg?

jaa ik zit gewoon niet echt veel achter de computer de laatste tijd. Heb het erg druk met school en werk en het huishouden. Daarna komt het gedeelte waarin IK wraak neem op iemand. =D Door m te veroveren dan. Wraak gnoeg, maar ik zal proberen vanavond weer iets te plaatsen.

Ik keek verlegen naar beneden en daarna keek ik hem nog even snel aan. Ook al was het de bedoeling dat ik arrogant deed, toch kleurden mijn wangen rood.
‘Je bent echt schattig als je bloost weet je dat?’
Dat had ik eerder gehoord. Op de een of andere manier vond ik het niet erg aan Gian te denken als ik bij Nico was.
‘Dankje.. gaan we? Anders komen we te laat…?’
Het viel me op dat hij zijn ogen meteen neersloeg, toen hij een ja prevelde en me voor liet gaan naar buiten. Ik bevroor. Daar op de weg voor mijn huis stond een Suzuki GSR. Mijn mond viel open. Nico kwam naast me staan.
‘Eh ja.. die heb ik ooit een keer gewonnen.. Enneh..’ hij bloosde.
‘Ik was aan de late kant en ik dacht dat we zo op tijd zouden zijn.’
Ik keek even naar hem, hij had dit express gedaan. Maar ik genoot ervan, van de moeite die hij deed. Ik glimlachte en liep op de motor af. Mijn vingertoppen streken begerend over het prachtig zwarte harnas en ik keek een beetje stout naar Nico.
‘Waar wachten we op? Let’s go!!’ grinnikend zwaaide ik mijn been over het zadel heen wachtte ik tot Nico op zou stappen. Toen hij eenmaal zat gooide ik automatisch mijn armen om zijn middel. Ik voelde hem lichtjes verstijven en grinnikte terwijl hij flink gas gaf. Ik floot bewonderend bij het horen van het woeste gegrom van de motor. Waarom had Nico nog geen meisje? Hij was knap, lief , hij kon waarschijnlijk de hele planeet krijgen!

Ik heb al een idee van een antwoord voor haar laatste vraag!

Gewoonweg

Na een paar minuten was het al voorbij. Helaas. Ik had echt genoten en dankzij de gestoorde snelheid waren we ruim op tijd. Ik stapte af en genoot nog van de adrenaline die door mijn lijf gierde. Daarna keek ik om me heen om te kijken wie er waren. Ik verstijfde bij het horen van het bekende gegrom van een andere motor. Dat geluid probeerde ik te vergeten. Kippenvel kroop over mijn armen en mijn nekharen gingen automatisch overeind staan. Verwoed draaide ik me om en staarde recht in de ogen ven Gian. Hij keek even naar de motor en een wenkbrauw vloog omhoog. Maar hij gaf me niet de tijd om me ergens anders op te concentreren, want zijn blik schoot weer naar mij net toen ik een poging waagde me tot Nico te wenden. Ik keek geamuseerd toe hoe een verlangende blik in Gians ogen verscheen terwijl hij me bekeek en voelde me nog beter toen het me opviel hoe zijn kaak spastisch verstrakte toen Nico naast me verscheen. Ook hij voelde zich niet op zijn gemak in Gians gezelschap, zijn ogen schoten zenuwachtig heen en weer terwijl ik staarde in de ogen van Gian. Die wendde zich tot Nico:
‘Je hebt Shadow uit de garage gehaald?’ vroeg hij nieuwsgierig, en ergens klonk een vreemde dreiging in zijn stem door.
‘Hij stond weg te rotten daar, veel te zonde.’ Antwoordde Nico beschaamd
‘Inderdaad zonde, het is echt een prachtstuk.’ Gooide ik er nog eens tussendoor.
‘Mee eens ja, en ik zie dat het het gewenste effect heeft.’ Wierp hij mij toe, ik staarde woedend in zijn koude ogen en vroeg me af wat er met hem aan de hand was.
‘Par-don?’ vroeg ik aan hem. Mijn woede werd met de minuut groter.
‘Hij bedoelt dat je als een sletje blijft hangen aan Nico, alleen door de motor.’ Dit kwam van een vaag bekende stem. Alleen ik kon hem niet helemaal thuisbrengen, Gian keek geïrriteerd naar achter en zei toen gefrustreerd.
‘Kun je afstappen? Anders komen we te laat.’
Toen kreeg ik pas in de gaten dat ook hij iemand achterop had gehad. Kate klom van de motor af en trok Gians gezicht haar kant op door hem in zijn kin haar kant op te duwen. Een lange zoen volgde. Alsof ze hem opat. Geïrriteerd hierdoor schudde ik rusteloos mijn hoofd en trok ik Nico mee, die zichtbaar tevreden was. Daarnaast zag ik nog net hoe Gians hand tot een vuist was gebald. Zo hard dat het wit was.. En op de een of andere manier, stond dat me wel aan. Zonder ze verder een blik waardig te gunnen liep ik meteen door naar het lokaal, nadat ik netjes afscheid had genomen van Nico natuurlijk. Ik zag de blikken van mijn klasgenoten, die enigszins geshockeerd leken door mijn nieuwe look. Maar ik negeerde ze, ik negeerde de waarderende blikken en verlangende grijnzen van de jongens en zo negeerde ik ook de verbaasde en enigszins jaloerse blikken van de meisjes. Ja, het lelijke eendje was een zwaan geworden. Wen er maar lekker aan.

Please schrijf verder ik ben echt zwaar verslaafd aan je verhaal

Leuk verhaal. Mooie romances.
Ik denk (als ik naar de titel kijk) dat Gianluco nog niet helemaal uit de spotlights gezet hoeft te worden. Die komt nog wel een keer terug, denk ik.

lady-chrisie schreef: Ja, het lelijke eendje was een zwaan geworden.

Mooi geformuleerd!

whoooo, ik heb in een paar daagjes alles tot nu toe gelezen en het is zooo mooi geschreven!!! het is gewoon zoo prachtig, je word helemaal meegenomen in het verhaal!!
ik moest even een account aanmaken om dit te zeggen en ik wil zeker weten hoe het verder gaat en:

Go Angel & Nico

Toen ik bij mijn klaslokaal was ging ik snel zitten en lette niet meer op mijn omgeving. Het gestaar zorgde ervoor dat ik me niet op mijn gemak voelde en bijna kreeg ik spijt dat ik me zo gekleed had. Bijna. Na een tijdje wachtte ik gefrustreerd op de bel, op de een of andere manier irriteerde het me dat de tijd zo sloom voorbijkroop. Eindelijk ging de bel. Toen de docent aanstalten maakte te beginnen ging opeens de deur open. Ik deed niet eens de moeite op te kijken tot ik de leraar mijn naam hoorde noemen. Verward door de aandacht keek ik op. Een brugklasser keek me even aan en sloeg daarna beschaamd zijn ogen neer. De leraar keek me ook vertwijfeld aan.
‘Zou je misschien even met deze jongeman mee kunnen lopen Angel?’ de leraar zei het op vriendelijke toon, en daarna glimlachte hij bemoedigend, bijna troostend. En hoewel ik het totaal niet vertrouwde, stond ik toch op en mompelde een ‘best’.
‘Neem je spullen maar mee’
Verbaasd keek ik naar de leraar, en ik voelde de blikken door me heen spiesen als satéstokjes door saté. Ik mompelde nauwelijks hoorbaar een afscheid en verliet snel het klaslokaal. Het lukte me niet het gevoel van die starende blikken van me af te schudden. Na een tijdje werd ik wakker uit mijn trance.
‘Waar gaan we eigenlijk heen?’
‘Ik vroeg hem je naar me toe te brengen.’
Gian. Zenuwen. Woede. Ik draaide me zwijgend om en liep terug in de richting van mijn lokaal.
‘Ik heb gezegd dat je opa is gestorven, en dat je moeder net naar de school heeft gebeld omdat ze je op komt halen. Wat wil je hem nu vertellen? Grapje, hij is springlevend?’
Woedend draaide in me om. Mijn handen begonnen te trillen en ik kreeg zin om iets te slaan.
‘Bemoei je niet met mijn leven Gian, je hebt Kate, bemoei je met de hare.. Oke? Ik neem je niks kwalijk van Valentijnsdag enzo… Oke? Iedereen maakt fouten.’
Een gekwetste blik trok over zijn gelaat.
‘Ik heb geen fout gemaakt, en ik wilde mijn excuses niet aanbieden voor Valentijnsdag.. Ik heb er namelijk helemaal geen spijt van. Alleen ik kan ook niet uitleggen waarom ik met Kate ben. Je zou het toch niet snappen.’
Ik had geen zin hiernaar te luisteren, zeker niet nu hij eerlijk bekend heeft dat hij er geen spijt van had dat hij me misbruikt had. Nu ik toch niet meer naar de les hoefde was ik enigszins opgelucht. Een hele dag vrij. Ik liep langzaam naar Gian toe, mijn kaken op elkaar geklemd.
‘Nou, mooi dat ik je van dienst kon zijn dan, Gian.’
‘zo bedoelde ik het nie..’
Ik gaf hem niet de tijd zijn zin af te maken. Ik ging ervandoor. En al wist ik dat ook hij parcourist was, ik wist dat ik er veel beter in was. Hij was sneller. Maar ik had een veel soepelere techniek. Oftewel, het was een gelijke strijd. Hij kon vertrekken. Ik was helemaal klaar met hem


thanks desiree enneh, ik heb er een stukje bijgeschreven Njoy!!

Whoo LC wat een prachtstuk!
eerst snapte ik het niet helemaal maar na nog een keer het gelezen te hebben
wel
ik kan me voorstellen dat Angel niks meer met gian te maken wil hebben, ze heeft nu genoeg aan Nico, toch?
al zou het me niks verbazen als ze ooit gian terug wil, al zie ik hem dan eerder smeken
of zij hem terug wil

Was weer een superstuk! en ik hoop dat er snel weer meer komt!

GO LC!

Je moet echt verder schrijven Het is zo verslavend Sta hier echt elke dag te kijken of je al iets nieuws hebt geschreven. En tot nu toe nog geen resultaat
je moet echt iets doen met jou talent.

Ik vind hetzelfde als mOonroxii, ik vind dat je eigenlijk wel een beetje misschien soms wat vaker ( ) moet schrijven Ten slotte is jou verhaal soo leuk ( ) dat je wel verder MOET lezen en als er niks komt zijn wij heel verdrietig

doei

sorry meiden, ik had het druk met school (alsnog blijven zitten ) maar in de vakantie heb ik zeker meer tijd!!! sorry dat ik jullie teleur heb gesteld

Doe het rustig aan, je verhaal is leuk genoeg. De lezers blijven toch wel!
Jammer voor je dat je bent blijven zitten. Succes ermee!

Het is niet erg hoor LC!!
Je moest gewoon doen wat voor jou belangrijk was en dat is dus school! (voor mij ook trouwns)
Jammer dat je blijft zitten
Ik hoop natuurlijk dat er weer weer iets komt maar zolang je het te druk hebt (ook na de vakantie) vind ik het niet erg dat je niks post, zolang je maar probeert om wel iets te schrijven als je de tijd ervoor hebt

doeiii... (nog steeds weg van je verhaal hoor )

Je moet doorgaan meis!!
Verplicht

Natuurlijk wist ik dat hij me in zou halen. En natuurlijk wist ik dat hij boos zou zijn. Maar wat hij deed verraste me volkomen. Hij trok me ruw naar zich toe en hield me stevig vast. Woede kroop in me naar boven omdat ik me misbruikt voelde en ook verontwaardiging, hij had wel lef zeg. Toen het me niet lukte me los te rukken gaf ik me over aan zijn spiermassa en zakte ik hijgend in elkaar. Hem had de worsteling geen moeite gekost aangezien hij alleen maar zuchtte.
‘Dom wicht’ wierp hij me nonchalant toe, ik keek hem giftig aan en wendde mijn blik toen snel weer af. Het groen van zijn ogen werd me te veel. Hoe kon ik nou boos zijn op hem? Maar een vlam van woede begon weer genadeloos door me heen te branden toen hij speels grinnikte en mijn ogen schoten weer vuurspuwend zijn kant op.
‘Je bent geweldig als je boos bent, weet je dat?’
‘Houd je bek toch eens en laat me los achterlijke idioot die je er bent.’
De woorden kwamen moeizaam uit mijn mond en ik klonken totaal niet overtuigend. Pretlichtjes verschenen in zijn ogen en moeiteloos tilde hij me op. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek de andere kant op. Ik wist dat mijn gezicht nu iets had van een vijfjarig kind dat zat te mokken omdat ze geen ijsje heeft gehad. Werkelijk, wat moest ik anders? Quasi- nadenkend keek hij naar de blauwe hemel en toen weer naar mij.
En weg was opeens alle speelsheid, hoewel hij beleefd een glimlach ophield. Schijn. Natuurlijk.
‘hmm, je hebt gelijk , achterlijk omdat ik achter een prachtig meisje aanzit dat me genadeloos wegstuurt. Een idioot omdat ik zie dat ze harteloos is en toch nog van geen ophouden weet. En ik heb een bek omdat ik als een hond naar haar luister. Je hebt dus gelijk. Ik ben een achterlijke idioot met een bek.’
De glimlach verdween van zijn gelaat en ernstig kijkend in mijn ogen voelde ik hoe mijn zwak voor hem het won van mijn woede. Langzaam tilde ik mijn rechterhand op en streek langs zijn wang.
‘Wie ben je? Je kent me niet eens, oke een paar dagen maar toch. En ik weet niet hoe, maar je loopt nu al gestoord te spelen met mijn gevoelens. En dan noem je mij harteloos .. en genadeloos? Schaam je. Echt’ Ik voelde een traan langs mijn wang lopen en haalde toen uit met mijn hand. Recht in zijn gezicht kwam mijn vlakke hand. Ik voelde het branden.
‘En je bent de afgelopen tijd best lang bij me geweest, ik geloof nooit dat je gemist hebt dat ik al veel heb meegemaakt.’
‘Ik weet niet.. En toch is dit echt Angel, ik fake het niet.’ Hij leunde met zijn hoofd vermoeid tegen het mijne, maar ik leunde weg.
‘Zet me neer.’ Zei ik langzaam. Dit keer gehoorzaamde hij maar hij hield zijn armen stevig om mijn middel hoewel ik niet van plan was weg te gaan. Ik draaide me naar hem toe en leunde naar voren om op mijn tenen te kunnen gaan staan, alleen zo kon ik hem aankijken. Hij staarde vermoeid terug en ik opende mijn mond om iets te zeggen. Hij sloeg zijn ogen neer.
‘Wat wil je van mij dan?.. Nou Gian? Wat wil je van mij?’


et voila ^^ enjoy it

Ik heb een paar stukjes aaangepast...

et voila weer een hartenbrekend stuk en ik vind het weer prachtig al vond ik het eerlijk gezegd niet heel erg overtuigend...

maar ik ben blij dat je weer iets hebt gepost en ik blijf het volgen

doeii

Op zich helemaal geen slecht stuk, ik heb alleen één opmerking:

lady-chrisie schreef: ‘Wie ben je nou, een vreemdeling. En we kennen elkaar slechts dagen. Al maanden loop je rond op school en elk ander kan je krijgen. Er is zelfs een die je bezit… Waarom doe je dit toch? Je noemt mij genadeloos en harteloos terwijl je zelf wreed loopt te spelen met mijn hart.’

Dit zijn naar mijn mening echt geen woorden van een tienermeisje. Mooi geformuleerd, hoor, maar niet echt geloofwaardig. Misschien dat eerised dat ook bedoelde?

Artemiss schreef:Op zich helemaal geen slecht stuk, ik heb alleen één opmerking:

lady-chrisie schreef: ‘Wie ben je nou, een vreemdeling. En we kennen elkaar slechts dagen. Al maanden loop je rond op school en elk ander kan je krijgen. Er is zelfs een die je bezit… Waarom doe je dit toch? Je noemt mij genadeloos en harteloos terwijl je zelf wreed loopt te spelen met mijn hart.’

Dit zijn naar mijn mening echt geen woorden van een tienermeisje. Mooi geformuleerd, hoor, maar niet echt geloofwaardig. Misschien dat eerised dat ook bedoelde?

oh ja xD ik weet al waar dat door komt, ik had die dag wuthering heights gekeken XD en daar praten ze zo xD ik word altijd snel beinvloed door dat soort dingen xD

Haha. Dat ken ik, ja. Dat is hetzelfde als dat je niet eerst naar Pride and Prejudice moet kijken en dan een tienerverhaal gaan schrijven.
By the way, ik wacht in spanning op je volgende stukje. Ik hoop dat het toch nog wat wordt tussen Gianluco en Angel. Dat is beter voor hem, vooral.

ja ik verander dat andere nog even wel prettig te zien dat ik nog lezers heb, aangezien ik het verhaal heel lang heb laten liggen =D

Ik zuchtte en viel terug op de bal van mijn voet, en ik zou gevallen zijn als hij zijn greep niet verstevigd had. Maar toen hij nog eens goed naar mijn gezicht gekeken had vielen zijn armen slap langs zijn lichaam. Wankelend begon ik weg te lopen. Ik had alles gezegd wat er te zeggen viel. Toen ik bijna bij de rand was van het dak van het warenhuis waar we op stonden hoorde ik opeens zijn stem.
‘Speel niet zo met Nico.. Hij is te kwetsbaar en ik ben het niet waard dat je zo met hem speelt.’
Ik bevroor, en staarde met tranen in mijn ogen in het niets. Toen glimlachte ik sadistisch, omdat ik duidelijk de pijn hoorde in zijn stem.
‘Wie zegt dat ik speel? Hou jij je hoofd nou maar bij Kate, dan zoek ik mijn eigen weg wel, oke? Bemoei je er niet mee.’ Na deze woorden hardop gezegd te hebben liet ik me vallen, tijdens mijn val greep ik me vast aan een boomtak, die langzaam boog onder mijn gewicht. Het werkte als een veer. Ik was snel beneden en had een redelijk zachte landing, toen ik weer even naar boven keek zag ik Gian geschrokken kijken. De opluchting op zijn gezicht was duidelijk te zien toen hij zag dat ik ongedeerd was. Nep. Hij was nep. Ik probeerde dat wanhopig in mijn hoofd te stampen, en toch was het moeilijk te geloven dat hij een masker op had gehouden al die tijd. En ze gebruikte Nico niet, hij was gewoon jaloers.. Toch?

Ik probeerde hier weer een wat lossere schrijfstijl aan te houden zoals ik vroeger deed, toen dit verhaal nog puur ontspanning was =D

Ga verder ! Ik ben aan dit verhaal zo verslaafd en ben altijd zo ongeduldig om het nieuwe stuk!.

Ga verder ! Ik ben aan dit verhaal zo verslaafd en ben altijd zo ongeduldig om het nieuwe stuk!.

Ik wacht echt al heel lang op een volgend stukje... Voor mijn gevoel, althans. Kun je tijd maken om een stukje bij te posten?

Artemiss schreef:Ik wacht echt al heel lang op een volgend stukje... Voor mijn gevoel, althans. Kun je tijd maken om een stukje bij te posten?

OOOOOOOOOOOOHHH *schaam* *schaam* ik dacht dat ik geen lezers meer had dus ik dacht ik stop er maar mee, en wie weet schrijf ik later wel door .. xD ik zal snel weer schrijven

sorry sorry sorry soryy!!!

Geen lezers? Nou, dat zeker niet!
Ik kijk elke dag of er al iets nieuws is bijgekomen, maar ik dacht, ik zeg even niets want anders word ik een zaag

Stoppen moet je zeker niet doen, want ik vind je verhaal

Phew! Ik maar denken dat ik zo'n zaag ben, elke keer...

Het is trouwens al ruim een maand geleden. Je hebt echt nog wel lezers! Schrijf alsjeblieft iets verder! Te oro! (Ik ben dus echt wel een zaag...)

Hierover peinzend liep ik richting de buitenwijken, ik passeerde nietsziend het park, het speelpleintje, de skatepark en mijn eigen woonwijk. Toen ik weer eens opkeek verbaasde ik me er niet echt over, automatisch was ik bij Jamy's wijk aangekomen. Ik realiseerde me opeens dat mijn wangen weer hevig brandden. Toen ik even voelde om me daarvan te verzekeren merkte ik pas dat ik wel heel hard moet hebben lopen huilen. Ook dit zette me weer aan het nadenken, dus staarde ik weer dromerig naar de grond en liep ik door. Ditmaal iets sneller aangezien dit een gevaarlijke buurt was. Ik schrok me daarom ook rot toen ik opeens een steeg in werd gesleurt en door een paar handen ruw tegen een muur aan werd gesmeten. Gelijk daarna voelde ik huid scheuren en een brandend gevoel. Een warme vloeistof stroomde over mijn gezicht en ontnam mij mijn zicht. O shit. Ik probeerde te schreeuwen, diep adem te halen en al die lucht eruit persen maar dat ging niet. Ik probeerde mijn belager van me af te slaan maar mijn spieren waren verlamd. Wat ik ook deed hij was me de baas. Ook al verzette ik me fysiek , vanbinnen stortte ik in elkaar. Paniek overspoelde me helemaal toen ik mijn kleding horen scheuren. Dit mocht niet, diet kon niet. Een vlaag van misselijkheid overspoelde mij weer. Kokhalzen. Kotsen.
Ik hoorde vloeken en ik voelde mijn hoofd weer tegen de stenen slaan. Het enige wat ik nog zag was een tweede paar benen. Toen werd alles zwart...

Dankjewel voor weer een 'stunning' vervolg!