Online Verhalen

Oh, wat vervelend voor Aisha!! Ik hoop maar dat alles goed gaat onder het reglement van Carlos...

Snel verder!

Mooi omschreven, het kan haast niet goed gaan als Carlos de leiding krijgt Ik ben benieuwd wat je ervan gaat maken!

‘Je kijkt zo depressief, Aisha, is er iets mis?’
Diep in gedachten zat Aisha aan de tafel in de keuken, met een beker drinken in haar handen. Voor haar was Feli druk in de weer met haar lunch. ‘Vertel het maar,’ zei ze
, ‘wat is er mis?’
Aisha sloeg haar ogen op en keek Feli aan. ‘Papa gaat voor minstens een half jaar weg.’
‘Zo, dat is aardig lang,’ zei Feli meelevend.
‘Hij zegt dat het ook langer kan duren.’
Feli knikte.
‘Ze geven Carlos de leiding hier tot hij terug is.’
Weer knikte Feli.
‘Waarom knik je?’
‘De meeste bedienden hebben het al van Alfredo gehoord, en degenen die het niet van hem gehoord hebben, zijn ingelicht door andere bedienden.’
Aisha knipperde met haar ogen. ‘Wanneer heeft hij dat jullie verteld dan?’
Feli haalde haar schouders op. Ze liep naar haar toe en zette een bord met brood en stukjes fruit voor haar neer. ‘Eet maar gauw op, je ziet er hongerig uit,’ zei ze moederlijk. Aisha weigerde echter een hap te nemen.
‘Je gaf geen antwoord op mijn vraag. Wanneer heeft hij dat jullie verteld?’
‘Een paar dagen geleden.’
Dus hij wist het al langer! Dacht Aisha. En dan vertelt hij het aan iedereen, behalve aan mij! Woede borrelde vanuit haar binnenste omhoog.
‘Ik weet wat je nu denkt, Aisha,’ merkte Feli op, ‘maar mijnheer Quatro heeft het je uiteindelijk gewoon verteld. Hij heeft je zelfs meer details gegeven dan ons.’
Spottend keek Aisha haar aan. ‘Hoe weet je dat? Heb je soms gehoord wat hij tegen me zei?’
Feli schudde haar hoofd. ‘Al wat ik gehoord heb, is dat hij ergens voor lange tijd heengaat, en dat mijnheer Carlos de leiding krijgt tot hij terug is.’
Boos schoof Aisha haar bord eten bij zich vandaan. ‘Ik ga naar mijn kamer.’ Ze stond op en liep weg, Feli verbaasd achterlatend naast haar onaangeroerde bord eten.

Aisha gooide de deur van haar slaapkamer hard open. Ze liep rechtstreeks naar haar bed en liet zich erop vallen. Nu ze eenmaal alleen was kreeg ze erg zin om een paar minuten te huilen, maar haar tranen wilden maar niet komen. Aisha verborg haar gezicht in haar kussen. Waarom had haar vader dit niet eerder verteld? Om ineens, zonder waarschuwing, te horen dat haar vader weg zou zijn voor een half jaar en dat ze naar iemand anders moest gaan luisteren, was niet wat iedere dag gebeurde.
Voetstappen klonken in de hal. Waarschijnlijk Feli, die kwam kijken wat er met haar aan de hand was, misschien om haar te troosten. Aisha sprong op van haar bed. Ze liep terug naar haar slaapkamerdeur en smeet hem met een klap dicht. Een duidelijk teken dat ze niet gestoord wilde worden.
Ze liet zich weer terugvallen op bed. Uitdrukkingsloos staarde ze naar haar plafond.
De tijd ging langzaam voorbij. Aisha weigerde domweg om van haar bed af te komen en bekeek iedere vierkante centimeter van haar plafond. Een ontwerp van een tekening vormde zich in haar hoofd, wat ze op die vierkante centimeters kon schilderen. In haar gedachten werkte ze het verder uit. Ze sloeg geen acht op de hand die op haar slaapkamerdeur klopte, of op de stem die zachtjes ‘Aisha? Ben je binnen?’ riep. Na een tijdje verdween de stem.
Aisha draaide ze op haar zij. Nietsziend staarde ze voor zich uit.

Nog steeds een zielige situatie Wel flauw dat ze het pas te horen heeft gekregen, ook :l

ben benieuwd !

Ik heb de andere helft er ook neergezet =)

Echt flauw dat Aisha het nu pas te horen krijgt. Ik mag Alfredo echt niet Jouw schrijfstijl is echt geweldig! Het leest heerlijk en je omschrijft alles ontzettend goed. Super

Pas toen het vanachter het open raam begon te schemeren kwam Aisha overeind. Ze zuchtte. Waarschijnlijk zou haar vader verwachten dat ze hem uit kwam zwaaien wanneer hij vertrok. Moeizaam stond ze op en liep naar haar slaapkamerdeur. Omdat ze hem zo hard had dichtgeslagen een paar uur eerder was hij klem komen te zitten. Aisha zette kracht op haar armen en trok hard. Plotseling schoot hij los. Aisha wankelde en viel bijna, maar ze kon nog net haar evenwicht bewaren. Met totaal geen uitdrukking op haar gezicht liep ze de gang uit.

Twee gespierde mannen op twee bakbeesten van paarden stonden aan weerskanten van Alfredo. Allebei namen ze hun taak van de leider van Chenin beschermen op zijn toch erg serieus. Allebei hadden ze vrijwel identieke kleding aan, van hun zwarte schoenen tot de ijzeren riem om hun buik. En allebei keken ze ongemakkelijk naar het kleine meisje voor hen, wat vol afgunst naar hun positie naast haar vader staarde.
‘We zullen proberen zo snel mogelijk weer terug te zijn,’ stelde Alfredo Aisha gerust, zonder ook maar iets van de sfeer om hem heen te merken, ‘Over een half jaartje zouden we er al weer moeten zijn. Het lijkt lang, maar het gaat veel sneller dan je denkt, Aisha.’
Aisha had haar ogen tot smalle spleetjes geknepen en staarde hardnekkig naar de man links naast haar vader, die zich duidelijk geen raad wist en zich zelfs een beetje geneerde onder haar blik. Uiteindelijk deed hij maar alsof het gras naast hem ongelofelijk boeiend was, en hield zijn ogen op de grond gericht.

Hoe zielig! Ik heb echt heel erg veel medelijden met Aisha! Je beschrijft alles zo goed, dat ik me helemaal in kan leven in haar! Het is erg spannend! Ik kijk uit naar meer!

Ik zie helemaal voor me hoe ze daar staat. Goed omschreven, je houdt het lekker spannend

Aisha scheurde haar blik los van de man en keek Alfredo aan. ‘Waar gaat u eigenlijk heen?’
‘Ik ga met een kleine omweg naar Kórinthos, en van daaruit naar Athene. Daar blijf ik dan tot de onderhandelingen over zijn.’
Aisha knikte. Alfredo draaide zijn paard om en duwde tegen de buik van het dier aan. Samen met zijn lijfwachten draafde hij weg.
‘Luister goed naar wat Carlos je opdraagt!’ riep Alfredo nog even over zijn schouder. Zonder nog om te kijken verdwenen de drie mannen langzaam in de verte.



5.
Met lede ogen zag Aisha haar vader in de verte verdwijnen. Ze knipperde met haar ogen, die verdacht vochtig waren.
‘Zo te zien zijn ze weg. Nou, eens zien hoe ik de zaken hier kan regelen,’ zei een stem achter haar vrolijk. Aisha draaide zich om. Achter haar stond Carlos, met een enorme grijns op zijn gezicht, die erg tevreden met de situatie leek. Boos keek Aisha weg.
‘Nu, laat ik eventjes een paar dingen duidelijk maken,’ begon Carlos opeens ernstig, ‘ik ben niet van plan om een blaag als jij me in de weg te laten lopen. Je doet wat ik zeg, of je ervaart daar zelf de gevolgen van. Is dat duidelijk?’
Aisha verroerde zich niet.
‘Ik zei; is dat duidelijk?’
Nog steeds zei Aisha geen woord. Carlos wenkte iemand naar zich toe te komen, die eerst nog op de achtergrond was gebleven. Het was een van de gezaghebbers van het dorp, een man in de veertig die Aisha herkende als Pavlos.
‘Juffrouw Quatro wil graag haar avondmaal overslaan. Laat de bediendes weten dat ze niks voor haar hoeven te maken.’
Pavlos knikte en liep naar binnen. Verontwaardigd deed Aisha haar mond op om te protesteren, maar Carlos was haar voor.
‘Ik vraag het je nog een keer. Is dat duidelijk?’
Woedend knikte ze. Hij had dan misschien de eerste slag gewonnen, maar de oorlog was nog maar net begonnen, dacht ze er achteraan.
Na een tweede woedende blik op Carlos geworpen te hebben liep Aisha langzaam richting de stallen. Haar rug was kaarsrecht en haar stappen groot en verontwaardigd.
Even later deed ze niet al te zachtaardig de staldeur open. De paarden briesten geschrokken.
‘Stil maar, ik ben het maar.’ Aisha bedaarde en liep naar Melanthi toe. Zacht streelde ze het hoofd van de merrie. Haar woede begon te bekoelen. Aisha pakte een plunjezak van een haakje in de hoek van de stallen, haalde er een borstel uit en begon Melanthi’s vacht op te poetsen.
De deur van de stallen ging opnieuw open. Aiden kwam binnen, met een geërgerde uitdrukking op zijn gezicht. Toen hij Aisha zag, gingen zijn wenkbrauwen even omhoog, maar hij zei verder niks tegen haar. In plaats daarvan reikte hij ook naar de plunjezak en begon het paard in de stal naast die van Melanthi te verzorgen.

Aaaargh wat een irritante kerel die Carlos! Als ik haar was zou ik hem eens flink in zijn ballen schoppen.

Echt heel spannend Jij schrijft ontzettend goed! Ik heb echt een hekel aan die neef van d'r!
Snel weer een stukje!

Na een tijdje wendde hij zich tot Aisha. ‘Dus nu heeft Carlos de leiding?’
Verbaasd constateerde Aisha dat hij Carlos gewoon bij zijn voornaam noemde, niet “mijnheer Quatro”, zoals de anderen dat allemaal deden.
‘Ja, tot mijn vader terug is,’ zei Aisha. Aiden knikte bedachtzaam.
‘Mag je je neef?’
‘Niet echt.’
‘Dat is te begrijpen,’ mompelde Aiden zacht. Een flauwe glimlacht verscheen even op Aisha’s gezicht. Ze deed de borstel terug in de plunjezak en hing deze weer op het haakje. Daarna ging ze op een oude, krakkemikkige stoel zitten die tegen de muur aan stond.
‘Hij heeft gezegd dat ik vanavond geen eten meer mag.’
‘Waarom?’ wilde Aiden weten.
‘Omdat ik niks terug wilde zeggen toen hij erom vroeg.’
‘Dat slaat nergens op,’ zei Aiden. Aisha haalde haar schouders op.
‘Wacht maar even.’ Aiden legde zijn borstel op de grond en liep in rap tempo de stallen uit. Een minuutje later kwam hij terug met een vers gebakken brood in zijn armen.
‘Meer kan ik je voor nu niet bieden, aangezien ik het huis niet zomaar in mag,’ verontschuldigde Aiden zich.
‘Heel erg bedankt,’ zei Aisha stralend. Ze nam het brood van Aiden aan en brak er voorzichtig een stuk af. Tevreden stopte ze het in haar mond.

Lang leve Aiden Ik haat Carlos nog meer dan ik al deed nu, wat een kwal is dat zeg. Ik vraag me wel af hoe goed de band met haar vader nu precies is/was? Aangezien ze er toch wel emotioneel van wordt. Mooi omschreven

Aiden liep naar een hoek van de stallen, waar meerdere zadels een hoofdstellen aan de muur hingen en haalde er een setje af. Met het zadel en hoofdstel in zijn hand liep hij terug naar het paard waar hij eerder mee bezig was geweest en begon het op te zadelen. Aisha keek hem schuin aan.
‘Ik ga Dysis nog wat beweging geven,’ legde hij uit, terwijl hij het kastanjebruine paard naar buiten leidde. Daar steeg hij op. Aisha liep achter hem aan, met het brood in haar handen.
‘Hou dat stuk maar,’ zei Aiden en gebaarde naar het brood,’ je ziet er uit alsof je nog steeds honger hebt.’ Hij spoorde het paard zachtjes aan en stapte richting de uitgang.
Aisha keek naar haar brood. Als iemand het zag, zouden ze het zeker weten afpakken. Nerveus keek ze om zich heen. Haar blik viel op een stapel kleren op een stoel naast haar, die blijkbaar net gewassen en nog niet binnen gebracht waren. Voorzichtig voelde Aisha aan de kleding. Droog, gelukkig. Ze pakte de helft van de stapel kleren op, legde het brood op de andere stapel en legde de kleren in haar hand er overheen. Een kleine bobbel was te zien.
Aisha beet op haar lip. Zouden ze daar intrappen… Ze haalde haar schouders op, tilde het bundeltje kleren omhoog en liep ermee naar het landhuis.
Met veel moeite trok ze de voordeur open. Ze stak haar hoofd naar binnen en controleerde of de gang leeg was. Toen dat inderdaad zo bleek te zijn sloop ze geluidloos naar binnen.
Gedempte stemmen weerklonken vanuit de richting van de eetkamer. Vast en zeker bediendes die het avondeten aan het klaarmaken waren. Aisha liep op haar tenen verder.

Oké ik moet nu een hoop in halen, geeft niet xD ik ben al op de 4e pagina.. Nog een halve pagina te gaan..

Spannend... En hoe gemeen dat Aisha geen avondeten mag hebben omdat ze niets had teruggezegd Wat een schoft is die Carlos! *gromt* Gelukkig is Aiden wel erg aardig voor haar
Je schrijft erg goed!

Spannend, ik ben benieuwd Je omschrijvingen zijn erg goed!

Ze kwam bij de volgende bocht in de gang aan. Met gespitste oren luisterde Aisha of er niemand aankwam. Toen dat niet het geval bleek, sprintte ze met het bundeltje kleren in haar armen de hoek om. Haar slaapkamerdeur was vlakbij. Aisha rende erheen, rukte hem open en stormde naar binnen. Snel sloot ze de deur achter zich en draaide hem op slot. Ze haalde het brood uit het bundeltje kleren. Die laatste liet ze naast zich op de grond vallen.
Aisha brak een tweede stuk van het brood af en stak het in haar mond. Het smaakte heerlijk zoet, alsof het in suiker gebakken was en niet in een oven. Genietend sloot ze haar ogen. Dat een versgebakken brood zo lekker kon smaken als je honger had.
Toen ze een vierde stuk verorberd had liep ze naar de kast in haar kamer. Aisha opende een van de laatjes en legde het overgebleven brood erin. Daarna slofte ze naar haar nachtkastje, pakte er een boek af wat ze een paar dagen geleden meegepikt had uit de bibliotheek. Ze liep door naar haar bed, liet zich erop vallen en sloeg het boek open. Traag gleden haar ogen langs de regels van het boek.
Niet heel interessant, maar ze moest toch wat doen als ze niet wilde gaan leren. Naarmate ze verder las begonnen haar ogen zwaar te worden.
…Uiteindelijk waren er 2 grote partijen in Griekenland : De bondgenoten van Sparta en die van Athene…Had ze dit stukje niet al een keer gelezen?

Hoefgetrappel weerklonk door de bergen. Drie paarden werden door hun berijders aangespoord om harder te lopen. De voorste van de drie had zijn ogen toegeknepen en staarde geconcentreerd naar het bergpad waarover ze reden. Zijn zilveren zwaard schitterde in het zonlicht. Hij riep wat tegen de anderen, maar zijn woorden gingen verloren onder het getrappel van de 12 paardenhoeven. Stofwolken werden omhoog geworpen.
Aisha tilde haar hoofd op en knipperde met haar ogen. Ze was in slaap gevallen onder het lezen. Geïrriteerd legde ze het boek weg. Morgen vraag ik Feli wel om een leuker boek, dacht Aisha.

Ik ben benieuwd of de verhaalstukjes die Aisha leest nog wat met het 'echte' verhaal te maken hebben. Goed stukje, mooi gedetailleerd Ik zou wel proberen om niet elk detail te uitgebreid te bespreken, of heeft dit stukje nog een belangrijke invloed op een ander stukje?

Aisha wiep een blik uit haar raam. Het begon een beetje te schemeren. Het werd vroeg donker, de zomer was bijna voorbij. Aisha rekte zich uit. Verveeld keek ze om zich heen.
‘Aisha, doe de deur eens open?’
Haar hoofd draaide zich naar de deur toe.
‘Aisha, ik weet dat je me kan horen. Doe de deur open, alsjeblieft?’
Dat laatste woord. Aisha kon er niet tegen, nu ze even alleen wilde zijn. Zuchtend stond ze op, liep naar haar slaapkamerdeur toe en trok hem open. Met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht stond Feli voor haar. In haar handen had ze een roos.
‘Wat is dat?’ zei Aisha verbaasd.
‘Ik vroeg me af waarom je opeens in je kamer zat, en-’
‘Nee, niet dat, ik bedoel wat je in je handen hebt.’ Aisha wees naar de roos.
‘Oh, dat.’ Feli kreeg een lichte blos op haar wangen. ‘Leon heeft me mee uit gevraagd gisteren.’
‘Wauw, hij heeft het nog echt gedaan ook?’ zei Aisha, met grote ogen. Feli knikte en giechelde. ‘We zijn vandaag samen gaan picknicken. Het was echt geweldig. Hij was echt heel erg aardig voor me, en aan het eind van de dag gaf hij me deze roos. Leon is zó romantisch…’ Feli zuchtte. Dromerig staarde ze voor zich uit. Aisha grinnikte.
‘Ik moet vaker mensen gaan koppelen.’
‘Als je het maar laat!’
Feli liep naar Aisha’s bed toe en liet zich er op neervallen. Uitvoerig begon ze te beschrijve wat ze vandaag gedaan had, wat Leon had gezegd, wat zij had gezegd, en hoe hij eruitzag als hij lachte.
‘Hij is zo schattig, als hij glimlacht krijgt hij kuiltjes in zijn wangen, en zijn ogen gaan stralen als de zon…’
Aisha hoorde dit alles geamuseerd aan. Feli was duidelijk tot over haar oren verliefd op hun tuinman.
‘Hij heeft me voor morgen weer mee uit gevraagd!’ zei Feli stralend. Aisha glimlachte blij.
‘Fijn dat jullie elkaar zo goed liggen,’ zei ze. En dat meende ze echt.



De dagen gingen voorbij. Afgezien van de spaarzame leuke momenten die ze met Feli beleefde, en Feli was negen van de tien keer weg met haar nieuwe liefde, had Aisha maar weinig kans op lol. Ze had Carlos niet vergeven dat hij Aisha haar avondeten ontzegd had, en was vastbesloten wraak te nemen. Carlos had er echter al voor gezorgd dat ze geen uitgebreid plan kon bedenken, door haar te verbieden zonder toestemming het terrein te verlaten. Een woedende Aisha had hierop de halve bibliotheek overhoop gehaald, met als gevolg dat ze niet meer in haar eentje mocht studeren. De haat tussen Carlos en Aisha was haast tastbaar wanneer ze samen in één ruimte waren.
‘Het zijn míjn spullen!’
Op de zesde avond na het vertrek van Alfredo was het weer eens raak. Carlos was Aisha’s kamer ingeslopen terwijl ze in de bibliotheek zat te leren en had een paar meubels weggehaald, waaronder haar kast, haar luie stoel vlakbij het raam en het kleed in haar badkamer.
‘Je hebt het recht niet om aan mijn spullen te zitten!’ Gilde Aisha woedend tegen Carlos, die verveeld tegen de muur aangeleund stond.
‘Het is je eigen schuld,’ gaf die laatste als verklaring, ‘er komen belangrijke mensen hier op bezoek, die een paar dagen blijven slapen. Ik had wat meubels nodig voor in de gastenverblijven, en aangezien je toch de hele dagen in beweging bent, heb je die dingen niet nodig.’
‘Ik wil mijn kast terug!’ dramde Aisha door. Carlos schudde langzaam zijn hoofd en zette een stap naar voren. Onmiddellijk reageerde Aisha en sprong naar achter, in een reflex van zelfverdediging.
‘Goh, ben je bang voor me, kleine Aisha?’ sarde Carlos. Aisha werd rood van woede.

Ik haat hem elk stukje meer Wat een ongelofelijke sukkel, die Carlos. Je omschrijft alles heel duidelijk en levendig, ga zo door

‘Ik ben niet bang voor je, ik walg alleen van die kop van je,’ mompelde Aisha. Jammer voor haar had Carlos het gehoord. Er trok een spiertje in zijn kaak.
‘Je bent brutaal, koppig, ongehoorzaam en een lastpost. Ik snap niet waarom je zo’n losse opvoeding hebt gekregen,’ snauwde hij haar toe. Aisha balde haar handen tot vuisten. Ze haatte hem… oh, wat haatte ze hem…
‘Ga maar terug naar je kamer. Ik wil je de rest van de dag niet meer zien. Blijf er morgen ook maar in zitten, twee dagen zonder eten leren je heel misschien een beetje discipline.’ Hij gebaarde achteloos naar haar slaapkamerdeur, die zich een einde verderop in de gang bevond. Woedend draaide Aisha zich om. Het is dat ze hem moest gehoorzamen, anders had ze al lang toegegeven aan haar verlangen hem een trap te geven.

Met veel lawaai trok ze haar deur open, stampte haar slaapkamer binnen en gooide de deur weer dicht. Aisha liep naar de enige plek waar ze nog dingen kon opbergen, de lege ruimte onder haar bed. Ze ging op haar buik liggen en graaide met haar hand onder het bed. Even later haalde ze er een donkerblauw lint onderuit. Met het lint in haar hand liep ze naar haar badkamer, ging voor de spiegel staan en bond haar zwarte haren bij elkaar. Daarna wandelde ze kalmpjes naar haar raam. Aisha zwaaide haar benen over de rand van het raam.
Voor geen goud dat ik hier twee dagen zonder eten blijf zitten, dacht ze. Een windvlaag waaide in haar gezicht. Aisha haalde diep adem, zette zich af tegen de muur en sprong een verdieping naar beneden.

You go girl! niemand neemt orders van die stomme carlos!

Met een zachte plof landde Aisha op de grond. Vluchtig keek ze om zich heen. Alle tuinmannen waren een heel eind van haar vandaan aan het werk, en de enige die haar gezien zou kunnen hebben was Feli, die niks van de omgeving merkte. Zwijmelend staarde die laatste naar Leon. Hij was weer eens in de tuin aan het werk, deze keer met zijn hemd half open.
Aisha rolde geamuseerd met haar ogen. Als ze verliefd was, was het ook wel extreem.
Voetje voor voetje schuifelde Aisha richting de poort. Naarmate ze dichterbij kwam, ging ze steeds harder lopen. Nog steeds besteedde niemand aandacht aan haar. Een flauwe glimlach verscheen op Aisha's gezicht toen ze in snelle looppas de poort passeerde. Ze had nooit geweten dat het zo makkelijk was om zonder toestemming het terrein te verlaten.
Een eindje uit de buurt van het landhuis minderde Aisha vaart. Zal ik Remi gaan zoeken... dacht ze. Even keek ze naar de zon. Het liep tegen de middag. Remi was waarschijnlijk ergens in de bossen zijn boogschutterskunsten aan het oefenen. De kans dat ze hem dan zou vinden was nihil.
Aisha zuchtte en liep richting het dorp. Leda, dan. Ze knikte in zichzelf.

Leuke stukken weer! Goed van Aisha dat ze zich niet aan die stomme Carlos onderwerpt. Ik ben benieuwd of hij erachter komt...

Met krachtige passen begon ze richting het dorp te rennen. Flauwe zonnestralen schenen tussen de boomtoppen door. Hier en daar floten vogels. Alles was rustig en vredig. Aisha ademde diep in en rende verder. Dit waren van die momenten dat ze blij was niemand anders in de verre omgeving te zien. Helemaal in haar eentje gewoon vrij rondrennen, zonder dat iemand haar stoorde. Heerlijk.

Veel sneller dan Aisha eigenlijk wilde kwam het dorp in zicht. Ze ging over in een snelle looppas. Een beetje afwezig liep Aisha het dorp in.
Een eindje verderop was een groepje vrouwen vrolijk aan het roddelen bij een waterput. Aisha kon het vergelijken met een stel kippen in een kippenhok. Ze rechtte haar schouders en liep op het groepje af.
‘Pardon, mag ik even storen?’ zei Aisha beleefd. De vrouwen, die net in een heftige discussie over kleding verwikkeld waren, keken verbaasd om.
‘Goedemiddag, juffrouw Quatro,’ zei een van de vrouwen kruiperig, ‘waarmee kunnen we U van dienst zijn?’
‘Weet een van jullie misschien waar Leda Mesing nu is?’ vroeg Aisha aan het groepje. Een paar vrouwen fronsten bedenkelijk hun wenkbrauwen.
‘Het zóu kunnen dat ze weer eens rondhangt bij de druivenplantages…’ zei een wat oudere vrouw en haalde nonchalant haar schouders op. Aisha knikte.
‘Heel erg bedankt. Een fijne dag nog.’
Ze draaide zich om en rende weg. Achter haar gingen de vrouwen vrolijk door met roddelen.
In een laag tempo draafde Aisha door de straten heen. Haar maag knorde. Ze bracht haar hand onder het rennen naar haar gezicht en veegde een druppel zweet weg. Uit de schaduw van de bomen begon het toch wel warm te worden.
Lichtjes hijgend rende Aisha om een huis heen. Voor haar doemden groot, groen en warm, de druivenplantages op. Aisha stopte met rennen en op haar gemak liep ze het doolhof van druivenranken in.

Een kwartier later had ze jaar vriendin echter nog steeds niet gevonden. Haar shirt plakte aan haar rug vast van de warmte. Doelloos liep ze door de plantages heen.
‘Leda…!’ riep ze voor de zoveelste keer, met haar handen als een soort toeter voor haar mond gevouwen. Geen Leda te bekennen.
Vermoeid merkte Aisha dat ze aan één stuk door rondjes had gelopen, en nu was uitgekomen waar ze begonnen was, de rand van de plantages. Ze trok een verbaasd gezicht toen ze hetzelfde groepje vrouwen wat haar eerder op weg had geholpen een eindje verderop in de schaduw zag staan. Waren ze haar gevolgd?

‘Ah, juffrouw Quatro,’ zei de oudere vrouw quasi-beleefd toen Aisha weer naar ze toe liep. ‘Heeft u uw vriendin nog kunnen vinden?’
‘Nee,’ zuchtte Aisha en schudde haar hoofd. Een flauwe grijns verscheen op de vrouw haar gerimpelde gezicht.
‘Het kan óók zijn, dat ze bij de hoofdingang van de stad is. De meeste kinderen gaan daarheen om te kijken wie er allemaal binnenkomt.’ De andere vrouwen knikten plechtig. ‘Ja, waarschijnlijk is ze daar,’ herhaalden ze allemaal.
Aisha keek ze een voor een aan. Iets klopte hier niet.
‘Ga maar gauw kijken, juffrouw Quatro, anders is ze misschien al weg,’ spoorde de oude vrouw haar aan. Aisha haalde haar schouders op en rende weg.

Raar... ik hoop maar dat Aisha niet naar ze luistert. Mooi gedetailleerd omschreven

Ieuw, wat een enge vrouwen! Ik zou ze echt niet vertrouwen.. Ik ben echt benieuwd wat ze van plan zijn met Aisha, want ze zijn wel erg eigenaardig bezig.
Goed geschreven!

Niet veel later kwam Aisha bij de hoofdingang van Chenin aan. Zoals het groepje vrouwen al voorspeld had, stonden veel kleine kinderen reikhalzend bij de poorten van het dorp. Allemaal staarden ze geïnteresseerd en schaamteloos naar ieder die voorbij kwam. Aisha lachte kort, om zich vervolgens tussen de kinderen te mengen.
‘Sorry, heb je misschien een meisje met rood haar gezien?’ vroeg ze aan een jongetje, die ongeduldig naar de poort keek. Hij schudde zijn hoofd. Met een zucht liep Aisha verder. Ze ging alle kinderen af die bij de poort stonden, maar blijkbaar had geen van hen Leda gezien. Een paar kinderen werden zelfs boos toen Aisha wat aan hen vroeg.
Uiteindelijk haalde ze haar schouders maar op en liep uit de massa kinderen. Haar gezicht glom van de hitte. Het is veel te warm om zomaar rond te rennen door het dorp, dacht Aisha, en ging in de schaduw van de poort staan. Daar was het iets behaaglijker. Afwezig keek ze om zich heen, naar de kinderen die blijkbaar totaal geen last van de zon hadden, de vreemde figuren die Chenin in en uit liepen. Haar ogen werden groot toen ze, ditmaal comfortabel in stoelen in de schaduw zittend, opnieuw het groepje vrouwen tussen de kinderen ontdekte. Ongelovig knipperde Aisha met haar ogen. Dit begint raar te worden…

Is het niet toevallig een droom ofzo? Dit is inderdaad erg bizar.. Het is eng Die vrouwen zijn echt griezelig eng... Brr.. *rilt* xD
Goed geschreven!

Ik ben benieuwd wat er aan de hand is zeg! Super geschreven, je omschrijft alles heel duidelijk

yimiki schreef: Dit begint raar te worden…

Begon.

Verder weer een super stuk.
Ik ben benieuwd wat Carlos allemaal gaat doen.

Sabbientje schreef:

yimiki schreef: Dit begint raar te worden…

Begon.

Verder weer een super stuk.
Ik ben benieuwd wat Carlos allemaal gaat doen.

Nee, wel begint, want het is iets wat ze denkt

Ik kan een tijdje niet meer posten, we gaan op vakantie =D fijne kerst iedereen =D

ik had eindelijk tijd om bij te lezen xD.. tja, als je een slaap stoornis hebt en 3 pc's op je kamer hebt staan... waarom niet?

Ben ik weer!

Een van de vrouwen had door dat Aisha naar hen stond te kijken, en porde de oudere vrouw in haar zij. Die draaide zich om, en keek het meisje met leedvermaak aan. Of verbeeldde Aisha zich dat maar?
Met een nerveus gevoel in haar maag liep Aisha terug de massa kinderen in. Deze keer niet om naar Leda te vragen, maar puur om aan de blikken van het groepje vrouwen te ontsnappen. Uiteindelijk kon ze het gestaar niet meer aan. Strategisch glipte Aisha tussen de stroom kinderen door, in de richting van een groepje struiken. Het was idioot; wat ze ging doen sloeg werkelijk nergens op, maar Aisha wilde weten wat de reactie van de vrouwen zou zijn.
Met ingehouden adem wachtte ze een paar seconden, tot de meeste vrouwen even afgeleid waren, en dook toen tussen de struiken. Letterlijk. Met een harde plof belandde Aisha op de grond. Ze duwde een paar takken aan de kant en gluurde tussen de struiken door.
Haar actie had inderdaad effect. Twee vrouwen die naar haar hadden staan staren, keken nu verward in het rond. Ze porden elkaar aan, gingen zorgvuldig de massa kinderen af, maar zagen Aisha niet tussen de struiken liggen. De oudere vrouw zei iets tegen de rest. Er werden hoofden geschud.

Leuke vakantie gehad?

Ik zit meteen weer helemaal in het verhaal, goed geschreven dus! Ik ben benieuwd wie die vrouwen zijn en of ze door iemand gestuurd zijn. Hopelijk weet Aischa ze af te schudden. Schrijf zo door

Spannend weer! Ben benieuwd wat die vrouwen van die Aisha willen. Ze doen echt vreemd!
Goed geschreven weer

x Sanne schreef:Leuke vakantie gehad?

Ik zit meteen weer helemaal in het verhaal, goed geschreven dus! Ik ben benieuwd wie die vrouwen zijn en of ze door iemand gestuurd zijn. Hopelijk weet Aischa ze af te schudden. Schrijf zo door

Mwoah niet echt... ik ben ziek geweest vanaf zondag na kerst tot vrijdag... 6 dagen lang. Gister kwamen we erachter dat ik een keelontsteking had Ik dacht eerst dat ik gewoon oververmoeid was En jij?
Op moment is mijn schrijf-inspiratie... nul komma nul. Hopelijk komt het weer snel

yimiki schreef:

x Sanne schreef:Leuke vakantie gehad?

Ik zit meteen weer helemaal in het verhaal, goed geschreven dus! Ik ben benieuwd wie die vrouwen zijn en of ze door iemand gestuurd zijn. Hopelijk weet Aischa ze af te schudden. Schrijf zo door

Mwoah niet echt... ik ben ziek geweest vanaf zondag na kerst tot vrijdag... 6 dagen lang. Gister kwamen we erachter dat ik een keelontsteking had Ik dacht eerst dat ik gewoon oververmoeid was En jij?
Op moment is mijn schrijf-inspiratie... nul komma nul. Hopelijk komt het weer snel

Je bent niet de enigste Alleen heb ik een iets andere reden zoals je weet (Ja, ze weet zowat alles van mij.. Bijna eng.. )

Mijn excuses als het niet veel soeps is ik krijg maar geen goeie inspiratie
Een van de vrouwen draaide ongeduldig rondjes en stootte tegen een andere vrouw aan. Die wankelde. De oudere vrouw keek ze beiden boos aan. Ze begonnen luid met elkaar te overleggen, hoewel Aisha nog net niet kon verstaan wat er gezegd werd.
Een eindje verderop grinnikte Aisha in zichzelf. De timing was gewoon perfect. Vooral omdat een groot deel van de kinderen het hardnekkig staren naar de poort zat was en zich nu op het groepje vrouwen concentreerde. Die daar overduidelijk niet blij mee waren.
Met een brede grijns op haar gezicht kroop Aisha verder tot achter een boom en stond op. Ze zou Leda wel zonder “hulp” van hen gaan zoeken. Grote kans dat ik haar dan drie keer zo snel gevonden heb, dacht ze.
Voorzichtig stak ze haar hoofd een stukje om de boom heen en keek naar het groepje vrouwen. Ze waren nu allemaal druk bezig een stel kinderen weg te sturen, die nieuwsgierig aan waren komen lopen. Ze waren echter verveeld en vonden vertier in het plagen van de vrouwen, door rondjes om ze heen te rennen en dingen van ze af te pakken. Hier en daar weerklonken verontwaardigde kreten als er een tasje voor een paar seconden werd weggegrist of een hoed van een hoofd werd geplukt.
Aisha benutte de tijd dat de vrouwen afgeleid waren om achter de boom vandaan te komen en op een drafje weg van de poort te lopen. Ze keek niet achterom.

Hm wat een rare vrouwen.. lol zouden het egeheime spionnen zijnv an carlos :p
Ga maar snel weer verder, ik ben razend benieuwd.

‘Een klein stukje verder…’
Duran stond boven op een houten steunbalk, die onderdeel was van de basis van een huis. De basis was nog niet goed vastgezet in de grond en schommelde vervaarlijk heen en weer. Zijn ene arm had hij om een paal geslagen die naast hem de lucht in prijkte, zijn andere arm ondersteunde Leda, die op het puntje van de steunbalk balanceerde. Zonder succes greep ze in de richting van een oude pop, die op de steunbalk boven haar lag. Een stel jongens had haar eerder van haar baasje afgepakt en op de steunbalk gegooid. Het arme meisje had huilend langs de weg gezeten, tot Duran en Leda langskwamen en besloten haar te helpen.
Nu balanceerden ze samen op een schommelend bouwwerk.
‘Ik kan er net niet bij!’ piepte Leda, terwijl ze haar vingers naar de pop uitstrekte. ‘Kun je nog een stukje naar voren?’
‘Als ik nog verder ga, val jij van de steunbalk af,’ zei Duran. Hij keek naar haar voeten, die zich afzetten tegen de rand van de balk. ‘Je zou er nu al afgevallen zijn als ik je niet vasthield.’
‘Dan doen we het zo.’ Voor Duran doorhad wat ze deed, sprong Leda terug op de steunbalk, draaide zich om, schuifelde naar Duran toe en klom op zijn rug. Haar voeten bungelden voor zijn buik. Verbaasd knipperde Duran met zijn ogen.
‘Loop nu eens naar het eind van de balk toe?’ zei Leda en schopte zacht tegen zijn buik aan. Duran schudde zijn hoofd.
‘Zo halen we dat niet. Eén windvlaag en we vallen van de steunbalk af.’
Leda schopte harder. ‘Doe nou maar!’
‘Nee.’
Ongeduldig roffelde ze met haar handen op Duran’s hoofd. Die laatste schudde geïrriteerd met zijn schouders, en Leda moest zich haastig vastgrijpen om niet te vallen.
‘Ga van mijn rug af,’ bromde Duran.
‘Eerst die pop pakken!’ dramde Leda door.
‘Wil je soms dat we vallen?’
‘Nee, ik wil dat meisje haar pop teruggeven,’ zei Leda, en wees naar het meisje. Ze stond een eindje van het bouwwerk weg, en keek hoopvol naar Duran en Leda.

Ahh wat nobel van ze, met gevaar voor eigen leven een pop van een klein meisje redden

Duran klinkt wel spannend.. gespierd. asblond haar (als ik eht goed gelezen had)
Ga zo door! Ik wil meer!