Online Verhalen

Hoooooooi^^! Bedankt voor de reacties, eerlijk waar<3 ik had eerder willen posten maar dan zou ik halverwege gestopt moeten zijn en dat vind ik stom en de tijd liet het niet toe. ^^

---

De volgende dag, het was een donderdag, kreeg ik het telefoontje. Buiten was het mooi, het was erg warm en iedereen was vrolijk. Het maakte dat ik me ook wat opgeluchter voelde toen ik de gordijnen open deed. In mijn kamer was het altijd donker, dus 's nachts en 's ochtends had ik nooit een idee hoe het buiten zou zijn. Dat klaarde me in een kwartiertje op. Ik kreeg geen hap door mijn keel, maar wilde mezelf dwingen wat te eten. M'n moeder keek me vreemd aan; ik wist dat zij wist dat ik niet had geslapen en dat ze zich afvroeg waarom dat was geweest. Ik zag dat ze er naar wilde vragen, maar het niet deed. Mijn zusje, Sabina, was een beetje in haar eigen wereldje.
Toen ging m'n telefoon. Ik schrok, want verder was het in het hele huis stil. Snel nam ik op en toen ik las dat het Benjamin was wist ik niet wat ik moest voelen.
'Benjamin?!' riep ik nog steeds geschrokken uit. Ik was benieuwd waarom hij belde, maar daarbuiten ook vol ongerustheid.
'Allein? Met Ans.' Mijn hart sloeg een slag over. 'Ik weet niet hoe ik het je moet vertellen...' Haar stem klonk zwak, en ik hoorde een snik. 'Wil je alsjeblieft zo snel mogelijk hier heen komen?' Ik knikte, niet beseffend dat zij dat niet zag en hing op.
'Alleintje, wat is er? Je bent krijtwit.' Ik staarde mijn bezorgde moeder even aan, maar rende toen als een speer uit huis, pakte de eerste de beste fiets die ik zag, toevallig van m'n moeder, en fietste de longen uit mijn lijf. Ik hoorde vaag mijn moeder achter me aan rennen, boos roepend wat dit te betekenen had, maar dat kon me niets schelen. Hoe Ans had geklonken, het had nog nooit zo mis geweest kon ik raden.
In no-time was ik bij het huis aangekomen waar Benjamin woonde en net als de vorige dag gooide ik mijn fiets half tegen het huis en half op de grond, en rende naar de deur. Ik viel bijna door het glijdende grind onder m'n voeten. Hijgend stapte ik de keuken binnen en zag daar Ans zitten aan de tafel.
'Wat is er aan de hand?' Ik merkte dat mijn stem trilde en oversloeg. Ze keek op en ik zag dat haar ogen rood omrand waren, alsof ze ze snel had afgedroogd toen ze mij hoorde aankomen. 'Wat is - '
'Benjamin, hij - oh, Allein!' Ze snikte, en ik had nog nooit iemand gezien die zo gebroken was. 'Hij is niet meer.' Toen ze dat zei barstte ze weer in huilen uit, en het moment dat tot me doordrong wat ze zei, scheurde ik uiteen. Mijn hele hart werd uit elkaar getrokken, weer in elkaar gepropt en opnieuw verscheurd.
'Nee! Nee, dat kan niet!' riep ik uit, en ik voelde er niets van toen ik op de grond neer kwam. 'Nee! Nee nee nee! Waar is hij?! Waar is hij heen? Hij kan niet weg zijn, hij moet hier zijn!' Ik voelde een hand over m'n rug heen en keek huilend op. Ik wilde het niet geloven, maar de ogen van Ans waren zo ernstig dat ik wel moest. Ze omarmde me en ik omarmde haar. 'Waar is hij?' vroeg ik huilend. Het was even stil, waarin we alleen ons eigen snikken hoorden. Hoe kon iemand zo veel pijn hebben?
'Boven.'
'Hoe kan hij...' Ans keek van me weg. 'Het heeft er al jaren aan zien te komen, maar hij heeft nu de hand aan zichzelf geslagen.' Haar stem trilde, net als die van mij, en ik kon zien dat ze al een tijd had gehuild want haar stem klonk niet meer als die van haar.
'Ik wil hem zien!' Resoluut stond ik op, maar Ans hield me tegen.
'Allein, hij is...' Ik schudde me los uit haar greep en vluchtte naar boven.
Ik had nog nooit zo snel een trap op gerend en nog nooit zo hard een deur open gegooid als ik die van hem open deed. Maar hoe goed ik ook keek - mijn zicht was dan wel vertroebeld maar ik wist het als ik iets echt niet zag - ik zag hem niet. In hoog tempo gooide ik de kamer naast die van hem open, maar ook daar zag ik niets. Toen de badkamer - en het werd duizelig voor m'n ogen.
Ik moest m'n ogen dicht en weer openslaan om te beseffen wat ik zag. Een steun ontsnapte mijn lippen toen ik naar hem reikte, maar zonder hem aan te raken. Hij leek zo ver weg. Benjamin zat onderuit gezakt tegen het bad aan, met zijn hoofd voorover, zijn kin tegen zijn borst aan. Zijn ogen waren gesloten en hij bewoog niet. Ik kroop naar hem toe, half vallend en blind door de tranen. Een kreet voer uit mijn keel toen ik hem aanraakte alsof ik hem poogde wakker te maken, beseffend dat hij dat nooit meer zou doen. Ik kroop tegen hem aan, het maakte me niet uit of hij... dood was, ik wilde niet bij hem vandaan en ik omklemde zijn levenloze zware arm alsof ik hem nooit meer los zou laten. Benjamin. Benjamin waar ik zo veel van houd. Ik huilde onophoudelijk, tot alles pijn deed in mijn lichaam wat ik nog maar amper voelde. Al die tijd dat ik hem kende had ik voor hem geleefd en nu was hij er zomaar ineens niet meer.
Toen er uit mijn keel geen geluid meer kwam, zag ik de fles pas liggen. Ik kon niet lezen wat er op stond, maar wist dat er alcohol in had moeten gezeten. Er lag een transparante plas naast en toen ik nog beter keek zag ik op de wasbak een aantal potjes staan waar pilletjes in hadden gezeten. Mijn adem stokte in mijn keel, maar toen wendde ik mijn gezicht af om te voorkomen dat ik hetzelfde als hij zou doen. Het enige wat ik wilde was weg zijn, niet meer bestaan. Als Benjamin er niet meer was, en ik daar mee zou moeten leven, wat had alles dan nog voor zin?
Benjamin werd steeds kouder en zijn mouw was nat van mijn tranen, maar ik drukte mezelf nog meer tegen hem aan, terwijl de tranen uit mijn ogen bleven stromen. Benjamin, mijn Benjamin. Benjamin had mijn hart doen overlopen, maar nu was het leeg, omdat hij er een grote scheur in had gemaakt.

NEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!
Serieus, dit is zo cru! Zo wreed! Om te schrijven, serieus waar ik zat half met tranen in mijn ogen te lezen en nu nog steeds eigenlijk terwijl ik dit schrijf... Deze wending van het verhaal is er natuurlijk altijd vanwege zijn ziekte en hoe hij erover vertelt en over dat hij er wel vaker over nadacht/denkt, maar je denkt er niet aan dat hij het doet omdat hij nu Allein heeft! En dan lees je ineens hij is niet meer, ik dacht meteen van: heeft hij zelfmoord gepleegt?! Maar dan reageert Allein zo van alsof hij is weggelopen van het kan niet hij moet hier zijn en denk je: oooh hij is niet dood, ze gaan hem zoeken, hij komt terug en dan is alles goed.
Maar dan blijkt hij toch dood waardoor wij weer denken: Nee! Toch! NEEEEEEE! hierdoor laat je de lezer door een achtbaan van emotie's gaan en verschillende dingen denken en voelen door ze te misleiden.
1. vraag: is hij dood?!
2. nee, hij is gewoon weggelopen: gelukkig maar, dit is veel minder erg
3. BOEM, definitief, hij is dood, deze klap komt nóg harder doordat je ons eerst weer laat denken van oh hij leeft nog.
Beetje dom neergezet maar zo ervoer ik het wel
Ik vind het echt zó mooi en echt geschreven dat ik echt even helemaal ontdaan ben van dat hij zn eigen leven heeft genomen. Hij was zo lief en zo leuk en eigenlijk perfect, en hij pleegt zelfmoord omdat hij niet met zichzelf en zn stem kan leven en dat is zóooo onmenselijk! Lisette, jij gemenerd!!
Ik wil meer!

NEE! NEE! NEEEEEEEEEEEEE!
Oh, echt. Ik zit hier met de tranen in mijn ogen. Zo gemeen! Hij mag niet dood zijn! Net als Maartje ging in door een soort van achtbaan van emotie's toen ik dit las, echt. Als ik las hoe Allein reageerde dacht ik van 'Oh, hij is weggelopen' maar als ik verder las besefte ik dat Allein het verkeerd begrepen had. 'Nee! hij is dood!' dacht ik dan en echt. Ik zit hier nog steeds met de tranen in mijn ogen. Dit is zo gemeen! Benjamin was gewoon heel leuk. Dit was gemeen!
Ik wil meer

Oeh dankjulliewel! Ik heb niet dat het zegmaar tegenvalt dat ik hem dood liet gaan, ik zelf zou dat echt niet leuk vinden namelijk :') Nieuw stukje. Hope you'll like it!

---

Een roes. Dat was waar ik in leefde. Mijn leven had een andere wending genomen sinds ik Benjamin had leren kennen, en nu hij er niet meer was, was mijn leven verdwenen. Hij was dood. Dood. Een woord van vier letters en ik kon het nog steeds niet helemaal beseffen. Aan de ene kant was het alsof ik hem nooit had gekend, alsof ik hem nog niet had leren kennen, maar dan met een inmens gemis in mijn binnenste. Aan de andere kant was het alsof ik hem al mijn hele leven kende, en dat dat deel van mijn leven nu was weggestorven. Of nee, er was uitgerukt. Ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ellendig, dat voelde ik me, maar verder kon ik het niet beschrijven. Ik kon gewoon niet beschrijven hoe het voelde iemand te verliezen die je zo erg liefhad, dat je niet eens wist of je zelf nog wel verder wilde met leven. Nooit had ik iemand verloren, en nooit had ik zo van iemand gehouden. Mensen om me heen praatten tegen me, maar ik hoorde niet wat ze zeiden. Nadat ik mee werd genomen bij Benjamin vandaan is het enige wat ik gedaan heb huilen. Huilen, huilen en nog meer huilen. Tot nu. Ik had geen tranen over, had ik het idee. Nog altijd had ik geen idee wat mensen tegen me zeiden, of het over hem ging, of over de rest van de vakantie of wat dan ook. Over de begrafenis hoorde ik niets - althans, het werd me gezegd maar ik wist niet meer waar het over ging en ook over het verdere leven wist ik niets. Benjamin had me meegenomen zijn graf in.
Het ergste vond ik nog wel dat ik niet wist hoe hij me dit aan had kunnen doen. Hij wist dat ik zo veel van hem hield, meer dan me lief was, en toch verliet hij deze wereld, terwijl hij er de keuze voor had om te blijven. Natuurlijk kon ik me nog altijd niet in hem plaatsen, dat zou ik ook nooit meer kunnen doen. Ik vond het moeilijk met hem te leven, maar moeilijker zonder hem te leven. Alles deed pijn aan mijn lichaam, maar mijn hart - dat ging nooit meer over.
En de manier waarop hij er een einde aan had gemaakt; een overdosis medicijnen en een fles pure alcohol. Geen brief, geen afscheid, geen kans om hem te redden. Niets. Alhoewel de avond er voor anders was dan anders. Het afscheid had ook als een echt afscheid gevoeld, maar dit had ik nooit verwacht.
Twee dagen na zijn dood kwam mijn moeder mijn kamer binnen. Ik lag in bed, zoals ik de hele dag al had doorgebracht, wakker - ik had geloof ik nog niet een keer geslapen. Ik wou niet slapen, want als ik mijn ogen dichtdeed zag ik hem voor me, hoe hij tegen de badrand aan had gezeten zonder leven in zijn lijf.
'Een brief voor je.' Mijn moeder legde een brief op dekbed waar ik onderlag. Ze had ondertussen door dat het geen zin had iets tegen me te zeggen. 'Ik denk dat hij van Benjamin is.' Ik ging overeind zitten. Mijn gebroken hart bonkte bij het horen van zijn naam, en mijn ogen gleden naar de voorkant van de envelop. Het was zijn handschrift, dat was overduidelijk. Ik wist niet hoe ik me moest voelen dat ik iets op mijn schoot had liggen dat was aangeraakt door zijn handen. Toen mijn moeder mijn kamer verliet, pakte ik de envelop vast. Ik twijfelde even, maar met een nieuwe brok in mijn keel opende ik de envelop en haalde daar een geschreven brief uit.

Heel mooi beschreven alles, geeft echt een goed beeld van hoe ze zich voelt en ik ben benieuwd naar de brief!
Ik snap alleen het e you'll le! H niet
Meer please

Haha dat laatste moest er ook niet in, heb ik over het hoofd gezien:) Dankjewel!

---

Lieve, allerliefste Allein,

Ik weet dat ik je hier ongelofelijk pijn mee heb gedaan, maar ik kon niet meer. Ik ben altijd zwak geweest van nature, maar dit is mijn zwakste punt. Jij bent mijn zwakste punt. Hoe ik af en toe zag dat jij voor mijn ogen werd afgeslacht door mezelf... zo wilde ik niet meer leven. Allein, begrijp asjeblieft dat ik dit niet voor mezelf heb gedaan, maar voor jou, mijn tante, en alle andere mensen waar ik nog mee te maken zou krijgen als ik dit niet had gedaan. Ik heb je pijn gedaan en zou het mezelf nooit vergeven als ik dat nog een keer zou doen. En het enige wat ik er aan kon doen was dit.
De nachtmerries die ik van je had, wetend dat ze ooit uit zouden komen zoals dat bij mijn tante is geweest, zijn het ergste wat ik ooit heb gezien. Ook al was het niet echt. Maar bij m'n tante, zij weet als geen ander dat deze dingen uit kunnen komen. Je hebt nooit het litteken in haar zij gezien.
Het brandde, het brandde in mijn hele lichaam om in de wetenschap te leven dat dit niet goed zou gaan als ik niet zou worden opgesloten of als ik dit niet had gedaan. Ik hoop dat je me geloofd, maar ik heb echt naar een andere uitweg gezocht. Het spijt me, zo erg. Ik zou niet kunnen leven als jij ditzelfde met je zou doen, maar ik weet dat jij sterk bent. Eén van de sterkste personen die ik ken.
Soms wilde ik dat ik je nooit had ontmoet, dat ik geen idee had gehad dat er zo'n iemand als jij op de wereld was, iemand waar ik mezelf bij kon zijn en waar ik me goed bij voelde. Als ik je niet had gekend, had jij mij niet gekend, en als je mij niet had gekend had jij je leven door kunnen leven zoals het was voor ik in je leven verscheen. Je intrigeerde me zo erg, dat ik niet meer zonder je kon. Het gedicht van Hans Andreus doet me aan jou denken.
Het spijt me van alles. Van dit, deze brief die ik op de post heb gedaan vlak voordat m'n tante me zal vinden, van ons moeilijke begin, van mijn daden en van mijn bestaan.
Ik heb haat gekend, maar door jou ben ik gaan voelen wat liefde is, hoe het is om van iemand te houden. Ja, ik hield ongelofelijk veel van mijn tante, maar als familie. Jij was tegelijkertijd m'n vriendin en mijn beste maatje. Dat was anders. Dat was de pijn van het houden van, in plaats van de pijn van haat, die ik al mijn hele leven leek te hebben. Ik haatte veel, maar dat nam af toen ik jou voor het eerst zag.
Het heeft geen zin om verder te gaan over hoe ik me voelde in jouw buurt, want dat weet je. Maar ik wil ook dat je weet dat ik altijd al van je gehouden heb en dat ik zeker weet, zelfs nu ik dood ben, niemand zoveel van iemand kan houden als ik dat van jou deed.
Nu jij dit leest ben ik een droomloze slaap, een eeuwige droomloze slaap, ook al hoop ik stiekem dat er toch dromen zijn, goede dromen, dromen over jou en mij, zonder pijn. Een droomloze slaap, daar heb ik altijd naar gesnakt, maar nu ik het zo bedenk zou ik graag dromen over ons, dat we gelukkig zijn.
Ik hoop dat je mij zult herinneren als iemand die van je hield en dit voor jou deed. Ik hoop dat je gelukkig wordt, of het nu wel of niet met iemand anders is. Wees er niet bang voor om van een ander te houden, want ik heb er voor gekozen om weg te gaan van deze wereld.
Ik wil dat je gelukkig wordt en ik smeek je dat ook te worden. Ik hou van je, ook al ben ik dood.

Vergeef me.

Liefs, Benjamin



Voor een dag van morgen

Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan het kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een vrouw alleen maar een man,
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
-Hans Andreus

Hey, tijd geleden maar drukdruk en zo. Bijna afgelopen, jaja ik zeg het telkens weer, en ik wou even zeggen dat als ik voor 15 juli niet het einde post, het dan nog lang gaat duren want ik ben van 15 juli t/m 14 augustus weg, maar vanaf donderdag... oh dat is morgen right? is m'n vriend hier dussssssss maar ik doe m'n best^^ Enjoy hoop ik!

---
'Hoe voel je je?'
Isabel en Vincent waren constant bij me. Soms had ik behoefte om alleen te zijn, maar ze lieten me geen kans. Ik had ook geen zin om dat tegen ze te zeggen, ik was ze al heel dankbaar dat ze er voor me waren en wilde me niet nog meer afzonderen dan ik al deed. Hoe voelde ik me? Ik wist het niet. Ondertussen waren mijn tranen op, al wist ik dat ze terug zouden komen.
'Lieverd, ik vind het zo erg voor je.' Isabel zat naast me op bed en Vincent tegenover me in mijn stoel. Allebei had ik ze nog niet een keer zien lachen sinds drie dagen geleden, alleen droevig geglimlacht alsof het ze speet. Dat deed ze ook. Isabel had niet één woord over Hans gerapt en Vincent niet over Isabel. Ze bleven bij elkaar ondanks wat er was gebeurt tussen hen, terwijl ze elkaar daarvoor ontweken. Ik had het altijd moeilijk gevonden me een derde been te voelen bij hen, maar toch hoopte ik dat ze ooit nog eens bij elkaar kwamen.
Ik zei niet zo veel, had er ook gewoon geen woorden voor. Ik kon niet omschrijven hoe ik me voelde, wist niet wat ik moest doen en wist niet of ik moest uitkijken naar de begrafenis zo meteen. Vincent en Isabel gingen uiteraard niet mee, maar mijn ouders en zusje wel, en Ans kwam zo direct naar ons toe. Ze hadden elkaar nooit ontmoet, tot de dag na zijn dood.
Zijn dood.
Ik moest nog altijd wennen aan dat woord en vroeg me af of ik dat überhaupt wel eens zou doen. Hoe moest ik daar nu aan wennen? Hoe moest ik in Godsnaam wennen aan het feit dat Benjamin niet meer onder ons was? Dat hij zichzelf gewoon grof gezegd van kant had gemaakt.
Ik keek even naar Isabel en Vincent. Isabel zat er rustig bij, met een droevig gezicht, dat wel, maar medelevend. Vincent zat er wat ongemakkelijk bij, hij was nooit goed geweest met het tonen van emoties vond ik, behalve tegen mij. Ook al was dat ook zeldzaam.
'Waarom zit je zo raar te draaien?' vroeg ik hem, maar hij haalde zijn schouders op.
'Je ziet er uit alsof je moet poepen,' zei Isabel, waardoor ze een klein lachje liet zien.
'Ja, ik moet schijten als een malle,' zei hij gegeneerd en hij keek links naar de muur.
'Ga dan even schijten, malle,' mompelde ik zacht. Ik heb ondertussen begrepen dat als ik iets zeg, het alleen maar rare dingen zijn om me van de werkelijkheid te verlossen. Ik wou de werkelijkheid ook verliezen, net zoals Benjamin dat altijd had, maar dan op een andere manier. Ik wou gewoon niet meer leven in de realiteit. Maar ik deed het toch. Waarom? Omdat Benjamin vertrouwen in me had.
Woorden werden over en weer gegooit, maar dat besefte ik me pas toen m'n moeder mijn kamer binnenkwam - ik schrok wakker uit mijn gedachten - om te zeggen dat het tijd was om te gaan. Met een zwaar lichaam stond ik van mijn bed af, streek m'n zwarte jasje glad en volgde mijn moeder naar beneden. Ik nam kort afscheid van Isabel en Vincent; ze wensten me sterkte, of zoiets. Ik verstond de helft niet. Ans stond in de overloop, in het zwart. Ze knikte bemoedigend naar me, maar ik zag dat het haar zo'n verdriet deed. Met een brok ik mijn keel volgde ik haar naar buiten, op de hielen gevolgd door mijn ouders.

Haaaaaai
Eerst ff wat schoonheidsfoutjes:
een woord erover gerapt = een woord erover gerept
geen derde been, maar een derde wiel aan de wagen xd
op mijn hielen gevolgd naar de deur
en stond van bed op niet af (:
Heel mooi omschreven hoe het woord "zijn dood" nog steeds niet te bevatten is voor haar, en einderlijk snap ik de titel en die vind ik ineens nóg veel mooier! Echt heel mooi hoe je zegt dat ze aan de werkelijkheid wil ontsnappen, en die zo graag wil verliezen omdat ze t gewoon niet wil geloven
Prachtig!
Zal in augustus dan nog s checken, nog veel plezier en fijne vakantie ! x

Haha weet een beetje laat maar het is nog augustus. Bedankt voor je reactie en voor je verbeteringen. Weer een stukje maar ik weet niet hoeveel er nu nog komen... Iig veel plezier er mee.

---

Er waren niet veel mensen aanwezig. Benjamin had in zijn familie alleen zijn tante over, en verder nog wat verre familie die hij eigenlijk niet kende maar toch graag waren gekomen. Andere aanwezigen waren Ans, mijn ouders, een oude vroegere buurman, Carla en ik. Ik voelde me zo naar dat er zo weinig mensen voor hem gekomen waren en er ontstond een brok in mijn keel. Hoewel ik de laatste dagen m'n aandacht nergens bij kon houden, was ik nu zo scherp als maar zijn kon. Ik hoorde hoe de dominee sprak en wat zijn tante zei, haar toespraak deed me denken aan een goed boek, of een verdrietige film. Hierna zou ik iets moeten zeggen, maar ik had geen idee wat. Ik had niets voorbereid en zou gaan improviseren, maar om de één of andere reden had ik het idee dat dit beter was. Ik wilde niet de woorden uit m'n hoofd leren of van papier moeten lezen om te zeggen wat ik wilde als het om Benjamin ging. Ik wilde dat het uit mijn hart kwam, want dat zou het ook komen.
Toen ik aan de beurt was, keken die weinig paar ogen me aan. Ik voelde ze branden in mijn rug, maar ik slikte de brok in mijn keel weg en haalde diep adem. Toen ik op het kleine podiumpje stond en neerkeek op de zwijgende mensen, moest ik nog eens diep adem halen. Ik had nooit van toespraken gehouden en zou dat ook nooit doen, maar toch was ik niet bang te zeggen wat ik zou gaan zeggen. Ik kuchte even. Niet alleen om de aandacht te vragen, die toch al op me gericht was, maar om mijn stem te scherpen zodat ik verstaanbaar was.

'Veel mensen weten niet wie ik ben, of misschien nu wel, maar ik ben Allein en ik ben de vriendin van Benjamin. Ik heb Benjamin leren kennen toen ik kwam werken waar hij al jaren werkte. In bibliotheek 't Haasje. Ik had alleen maar geld nodig, dat was de enige reden dat ik daar om werk vroeg. Hij zat daar altijd achter de computer, terwijl ik de boeken terugstopte in de kasten. We praatten veel en eerst kon ik me aan hem irriteren. Aan zijn vrolijke houding, zijn kennis - of hoe heet dat?- dat hij het altijd wel beter wist dan ik... Maar al gauw merkte ik dat ik om hem kon lachen en zelfs zenuwachtig werd als ik hem weer zou zien tot ik op een gegeven moment van hem hield.
En ik hield zo ongelofelijk veel van hem. En nog steeds. Soms vroeg ik me af of het gezond was, maar Benjamin was degene die ziek was, en niet ik. Het was moeilijk bij hem te komen, maar toen hij me eindelijk toeliet in zijn wereld was ik gelukkig. Ik beschouw het als een voorrecht dat ik hem heb mogen kennen en dat ik van hem heb kunnen houden. De tijd die we samen doorbrachten waren mijn favoriete momenten van de dag, ik geloof zelfs van mijn leven...' Ik zweeg even, omdat ik twijfelde of ik wel alles moest zeggen. Of het niet te privé was, of het ze wel aanging. Maar toen besefte ik me dat het me niet uitmaakte, dat ik kwijt wilde wat ik voor hem voelde en dat zij me zouden begrijpen. Ook zij hadden een verlies geleden.
'Ik mis hem, en ik zal hem altijd blijven missen. Echter blijft hij voor altijd in gedachten bij me, en ik hoop dat, als hij op ons neer kan kijken, hij ook nog aan mij denkt, en hoe we het samen hadden en aan alle mooie dingen, de minder leuke momenten vergetend. Hij verdiende het niet zo te leven zoals hij heeft geleefd, en verdiende het niet te sterven. Helaas heeft hij voor dit laatste gekozen en was hij er zeker van dat dit het juiste was. Het doet me pijn te bedenken dat het was om mij te beschermen van zichzelf. Benjamin was, is, een mooie lieve jongen, met een enorm groot hart. Het is spijtig dat het zo heeft moeten eindigen, maar ik hoop dat, waar hij ook is, eindelijk vrede heeft gevonden in een droomloze slaap, iets waar hij van droomde, zo schreef hij mij in zijn afscheidsbrief die ik twee dagen na zijn dood kreeg opgestuurd. Hoewel we hem niet meer kunnen zien, althans niet in het echt, en hoewel we nooit meer met hem zullen praten, weet ik dat ik met zekerheid kan zeggen dat hij bij ons allen in het hart is, en dat hij nooit vergeten wordt. Hij zal altijd in mijn hoofd zitten, en in mijn hart. En ik denk dat hij mijn leven compleet heeft gemaakt. Nu incompleet dan... Ja. Ehm. Ik wil het nu graag afsluiten… Ik weet niet of ik het recht heb het te zeggen maar ik ben blij dat jullie hier vandaag zijn gekomen om afscheid van hem te nemen. Ik denk dat het Benjamin goed zou doen, en - '
Nu liep er een traan over mijn wang.
'Ik mis hem gewoon zo en zal dat blijven doen, maar wij allen zullen er een plek voor kunnen vinden dat deze jongen van negentien zichzelf van het leven heeft beroofd, ondanks wij allemaal dol op hem waren. Ja, ik wil nu echt afsluiten. Bedankt.'
Ik keerde mijn gezicht van de mensen af en liep terug naar waar ik eerst stond, naast Ans, die stond te huilen, en mijn ouders. De tranen liepen ook over mijn gezicht. Ik draaide mijn hoofd naar de kist van Benjamin, waar hij nu vredig in lag. Hoe zou het zijn om daar te liggen? Benjamin, mijn Benjamin. Waarom deed je jezelf dit aan? Maar dat was een vraag waar ik het antwoord nooit helemaal op zou kunnen begrijpen.

Hoooi, tijdje geleden alweer! Heb niet zo veel te melden behalve dat dit het één na laatste stukje is; wat dus betekend dat dit stukje hierna de laatste is dus. Weet eindelijk hoe ik precies het einde ga doen.

---

Stilte.
Stilte.
Stilte.
'Nou, heb je vriend?' Marieke keek me aan.
'He? Oh.' Ik keek van haar weg. 'Ja.'
Van m'n psychiater had ik de vier taken van het rouwen geleerd. De eerste taak was het aanvaarden van de realiteit, dat Benjamin was overleden. Ik realiseerde me het, maar kon ik het aanvaarden? Taak twee was het doorleven van de pijn, en het verdriet. Dat kon ik echter wel. Het voelde nog steeds alsof mijn hart afbrokkelde, en hoewel die nu allang in stof had moeten liggen, het bleef maar afbrokkelen. De derde taak was het leven aanpassen op het overlijden. Dus waarin Benjamin niet meer aanwezig was. Ik wilde het niet aanpassen, maar ik moest. En de laatste was alles een plaats geven en de draad van het leven weer oppakken. Dat was iets wat ik zo graag wilde, maar wat ik moeilijk vond. Toch. Zo was ik, terwijl ik dacht dat ik er niet stabiel genoeg voor was, toch naar de Universiteit gegaan, en waren we nu bezig met de introductiedagen. Ik deed alles in de verkeerde volgorde, maar ik kon mezelf toch niet dwingen alles gelijk te doen? Ja, ik probeerde de draad weer op te pakken en ja, ik had pijn en verdriet en al die dingen meer. Ik kon aan bijna niets anders denken, hoewel het nu wel beter ging. Het was nu twee weken na de begrafenis.
'Je bent zeker niet zo'n prater?'
Stilte.
'Oh,' mompelde ik. 'De laatste tijd niet, nee.' Er schemerde een klein glimlachje op mijn gezicht. Ze keek me vragend aan. 'Ik heb een vriend, maar... eigenlijk weet ik niet of ik het mijn vriend nog moet noemen. Want zie je, hij is dood. Maar het is nooit uitgegaan. Weet jij dan of ik het nog mijn vriend mag noemen?'
Ik zag dat Marieke iets wilde zeggen, maar daarna werd haar blik alleen maar verbaasd. Een mengeling van verbazing en medelijden.
'Oh, dat spijt me voor je,' zei ze zacht. 'Ik denk dat je hem wel je vriend mag noemen, als je dat fijn vindt... Tot je denkt van "nu ben ik er klaar voor om dat niet meer te doen", maar zolang jij je daar - ja veilig bij voelt om het zo te zeggen, mag dat. Hoe lang is het geleden?'
'Acht augustus.'
'Wat erg! Mag ik vragen hoe dat is gekomen?' Gek dat ik nu niet kon huilen, maar misschien was dat, ondanks ik hem weer voor me zag, hoe hij tegen de badkuip aan zat met zijn kin tegen zijn borst aan, ik het nu aan een vreemde kon vertellen. Een meisje dat dan wel bij mij in de klas kwam, en geen vreemde meer zou blijven. Maar toch was ik niet klaar voor de waarheid, maar misschien ooit.
'Ongeluk in de badkamer.' Ik keek van haar weg. Hoe het leven verder ging, wist ik wel. Mijn leven zonder Benjamin. Ik zou hem altijd missen, maar ik moest er het beste van maken. Dat was wat hij had gewild, ik moest gelukkig worden.

Hoooooi, hier dan eindelijke het laatste stukje. Ik had het eerder willen posten, maar ik kon weer niet inloggen. Ik weet niet of verhalen die klaar zijn ergens anders worden neergezet, maar bij deze wil ik vragen of dit verhaal nog even mag blijven staan, zodat eventuele lezers het wel kunnen vinden Ik hoop dat jullie het met plezier hebben gelezen en heel erg bedankt voor de reacties en tips! ^^

---

Dauw liep in druppels van het marmer af. Het was een heldere morgen, en nog maar net licht. De contouren van het licht maakten dat er een herfstachtige sfeer hing. Al met al hing er niet zo'n verdrietige sfeer, meer vredig en rustig, zoals eigenlijk zou moeten op een laatste rustplaats. Vogels hoorde je er altijd, een hoog gezang hoog in de bomen. Het klonk allemaal in de verte, het galmde, hield de complete stilte weg. Rode en gele bladeren lagen verspreid over het gras, het pad, de stenen. De bomen waren hun bladeren aan het verliezen, klaar om er in de lente weer tegenaan te gaan.
Er was verder geen mens, enkel ik. Ik legde mijn jas op de grond, het was te warm, en ging er op zitten in kleermakerszit. Ik plukte aan het gras en keek naar de grond. Ik kwam hier nu twee keer per week, maar dat nam het gemis niet weg. Ondertussen had ik het geaccepteerd, beseft, maar er was een leegte in het binnenste van mijn hart. Ik vroeg me af of ik ooit nog hetzelfde zou zijn. Iedere keer als ik hier weer was geweest, had ik geen zin om te praten, dacht ik aan hem, aan die dag, aan hoe we het hadden, en aan hoe het nu was. Het is al meer dan twee jaar geleden, maar ik vroeg me af of ik er ooit helemaal over heen kwam. Ik dacht van niet. Misschien een beetje, maar nooit helemaal.
'Hoi Benjamin.' Ik wachtte even, alsof ik een antwoord terug verwachtte. Ik praatte vaak tegen hem, doend alsof hij me hoorde zodat ik kon laten weten hoe het met me ging, hoe het met zijn tante ging en soms om te vertellen hoe stom het was om deze wereld te verlaten. Maar dat laatste had ik altijd huilend gezegd, uit zelf-medelijden dat hij de wereld achter zich had gelaten terwijl hij mij had. Dat ik verder moest gaan zonder hem.
'Vandaag heb ik me ziek gemeld, ik kon me er niet toe zetten naar college te gaan.' Ik keek naar de naam op zijn steen en naar de datum. Over een week zou hij eenentwintig geworden zijn. 'Soms is het zo saai dat ik in slaap val.' Ik lachte schaapachtig, stil. Ik kon me zijn reactie hier op voorstellen. 'Morgen ga ik met Isabel en Vincent naar Brothers, die discotheek weet je wel. Ik ben wel blij dat ze eindelijk over elkaar heen zijn gekomen, al heb ik dat wel honderd keer gezegd ondertussen. Maar het zal vast wel leuk worden, ook al zijn daar bijna allemaal van die rare wijven en die kerels met oorbellen waardoor hun oorlellen naar beneden hangen.' Ik wreef de natte sprietjes gras van mijn handen en vouwde ze in elkaar. Mijn handen waren koud en nat. 'Oh ja, vergeet ik bijna nog iets te zeggen,' bedacht ik me ineens. 'Jim heb ik maar aan de kant gezet. Het was leuk voor even, maar ik denk dat ik beter nog kan wachten met een relatie. Jim is niet hetzelfde als jij, en dat kan ook helemaal niet. Dat is niemand. Maar ik zou iemand willen die net als jij is, en als die er niet is hoeft het van mij helemaal niet. Ook al wil je dat ik een "nieuwe liefde" vind, maar ik had mijn liefde toch al gevonden?' Ik zuchtte omdat ik geen zin had Benjamin iets te verwijten.
Ik ging verzitten. 'Vannacht heb ik over je gedroomd. Het ging nergens over maar je kwam er wel in voor en ik was gelukkig. Altijd stom om dan weer wakker te worden... Dat is iets wat ik het meest haat. Gelukkig zijn maar dan beseffen dat het niet echt is. Of andersom. Ongelukkig zijn en er achter komen dat het geen droom is, maar de harde werkelijkheid. Hoewel ik me soms voorstel dat dit allemaal een droom is, dat ik dan wakker word en dat jij er bent om me te zeggen dat het maar een nachtmerrie is, dat er niets aan de hand is en dat ik veilig ben. Dat we nu zouden samen wonen, of dat we plannen zouden maken. Dat het beter ging met jou en we alleen maar elkaar nodig hadden en niets anders.' Ik ademde in en uit en weer in.
'Maar dat is iets wat ik je zo vaak zeg. Benjamin? Ik denk dat het tijd is om hier minder te komen, nog maar één keer in de week. Ik moet het denk ik loslaten en niet iedere dag er naar uit kijken hier te komen, om tegen je te praten en te doen alsof je er nog steeds bent. Ik moet het loslaten en het volledig accepteren, in plaats van wel te accepteren maar nog altijd tegen je te praten. Je bent dood en daar kan niets aan veranderd worden. Eén keer per week, vind je dat erg?' Ik stelde me voor dat hij het met me eens was, dat hij vond dat ik mijn tijd ergens anders aan moest besteden en dat één keer per week genoeg was. Ik zag zijn glimlach voor me. Heel even bleef ik naar de grond staren waar hij onder lag. Hoe vaak was ik hier nu al geweest? Hoe vaak had ik hier nu al huilend gezeten of gestaan? Te vaak. Mijn leven ging wel verder, ik moest wel verder. Heel even voelde ik mijn ogen branden, maar ik schudde mijn hoofd. Ik had genoeg gehuild en niet alleen hier; het was tijd. Na meer dan twee jaar. Ik wist niet wat ik voelde.
'Ja.' Ik stond op en veegde wat grassprietjes van mijn broek af, pakte mijn jas op en legde die over mijn linkerarm. 'Tot ziens Ben, ik kom over een weekje weer. Ik hou van je en ik hou van je en ik mis je.'
De dauw was bijna volledig verdwenen en de zonnestralen braken wat meer door de bomen, wierpen een oranje licht op zijn steen. Alsof zijn steen het middelpunt was van het kerkhof, wat voor mij ook zeker zo was. Ik draaide mijn rug naar hem toe en slikte even. Nog één keer keek ik achterom voor ik het kerkhof verliet.



Einde

Dan toch eindelijke het einde kunnen lezen. Heb even gedacht dat je er mee zou stoppen voor het af was.

Het einde is totaal anders dan dat ik verwacht had. Ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand twee jaar na de dood van haar eerste liefde nog steeds twee keer in de week langs komt. Maar hier kan ik me natuurlijk in vergissen.


Je verhaal blijft hier gewoon staan. Ik zal het 'af-tekentje' aan je verhaal toevoegen. Het enige wat er dan gebeurd is dat je verhaal naar onderen zakt wanneer er bij andere verhalen gepost worden. Je verhaal wordt dus niet verplaatst.

Op het stuk van dinsdag 24 augustus.

Ik vind het heel mooi geschreven, hoe ze praat en wat ze zegt. Precies de goeie dingen. Het gaat alleen ontzettend snel. Aangezien je zoiets met gevoel doet, het je niet koud laat om over iemand te praten van wie je gehouden hebt en die nu dood is dat grijpt je toch aan. En dan n beetje vet nuchter daar gaan staan en blabla komt op mij wat onecht over. Dus je had tussen het verhaal wat meer pauzes mogen laten vallen d.m.v. "..." Of opmerkingen als: ik haalde adem, over mijn rug liep een rilling, ik moest mijn tranen bedwingen, een verdrietig gevoel overviel me als ik over hem praatte, wetend dat waar ik het over had nooit meer terug zou komen. En nog veel meer van die dingen. Gewoon van die pauzes tussen het hele verhaal door, waardoor het allemaal iets uitgebreider wordt ipv. gewoon maar bam, het verhaal. Maar dat we iets meer in de belevingswereld van Allein komen, snap je het?

Het einde vind ik wel heel mooi beschreven, dat proces wat ze doormaakt en hoe ze het beetje bij beetje toch probeert te accepteren en door probeert te gaan met haar leven enz. Heel mooi verhaal, ben toch n beetje onder de indruk moet ik je nageven!
Respect.