Online Verhalen

Haha stukje erbij!

________________________________________________________________________

Ik voelde me een beetje flauw worden, terwijl ik daar zo op mijn bureaustoel zat. Even staarde ik naar het lege onderwerpvak en iets in me wilde uit alle macht niet weten wat ze me geschreven had. Het was niet goed, ik voelde het gewoon. Wezenloos keek ik naar mijn scherm, probeerde moed te verzamelen om het mailtje aan te klikken. Toen dat me eindelijk lukte, was mijn laptop ineens vreselijk traag, alsof hij me iets wilde vertellen. Bijna drukte ik het mailtje weg, maar toch wachtte ik. Het bericht opende en het leek of ik ineens niet meer wist hoe te lezen. Het was bizar, de letters vlogen en draaiden voor mijn ogen en de betekenis van de woorden was gewoon verdwenen. Ik probeerde zo snel te begrijpen wat er stond dat ik twee keer overnieuw moest beginnen voor het tot me doordrong wat de zinnen betekenden. Toen ik het eindelijk kon bevatten, trok al het bloed uit mijn gezicht weg.
Kimberley schreef: ‘Star, ik weet niet of je het al van iemand anders gehoord hebt, maar ik vond dat je het moest weten… Ik kreeg net een sms van Keisha waarin stond dat Gio en jij iets met elkaar hebben. Roza beweert dat Nancy jullie betrapt heeft toen jullie bezig waren (zo noem ik het maar, Nancy omschreef het iets minder netjes…) op de wc. Is het waar of is Nancy op hol geslagen?’
Ik wist niet wat me overkwam. Eerst kon ik alleen maar zitten, staren. Ik hoorde en voelde alleen mijn hart, dat hard in mijn keel sloeg. Ik moest het even op me in laten werken, dat Nancy echt zo erg was. Dat ze het nog geen dag later verteld had aan Roza, die het had verteld aan Keisha die het had ge-sms’t naar Kimberley. En dan wist ik niet eens welke stappen daar nog allemaal tussen zaten. Keisha ging bijna niet met Kimberley om. Als ze het haar al had verteld, vreesde ik voor hoeveel anderen het inmiddels ook zouden weten.
Ik kreeg het warm, binnen, en ging naar buiten, het balkon op met een sigaret en een fles vieux van pa. Het regende, maar ik merkte het nauwelijks. Ik keek naar de mensen die beneden langsliepen, meestal rennend, met jassen en tassen boven hun hoofd om niet nat te worden. Ik keek naar ze, maar zag ze niet echt. Mijn hersenen maalden als een gek, voor zover dat ze nog lukte door alle paniek, en langzaam drong het tot me door wat ik moest gaan doen. Ik kon er niet onderuit. Toen ik het niet langer voor mezelf uit kon stellen, sms’te ik eerst Gio. Ik hield het kort, schreef dat Nancy had doorverteld wat ze had gezien. Niet veel later belde Gio me op. Hij bleef heel rustig, zei dat het was zoals het was en dat ze er hoe dan ook ooit achter waren gekomen. We besloten elkaar niet overdreven te gaan ontwijken, maar gewoon met elkaar om te gaan. Intieme momenten konden we beter even vermijden, want iedereen mocht het inmiddels dan waarschijnlijk wel weten, dat betekende nog niet dat we het er zo dik bovenop moesten leggen dat we het gelijk honderd procent bevestigden. Laat ze maar praten, zei Gio, we zien wel wat het brengt en het luwt van zelf wel weer een beetje, we kijken gaandeweg wel wat er van komt.
Het stelde me enigszins gerust, dat hij het zo goed opnam. Dat geruste gevoel verdween al gauw weer. Toen ik had opgehangen, wist ik wat ik nu zou moeten doen. Ik moest Bobby bellen, als hij het niet al had gehoord en nog opnam, tenminste. Het kon niet anders. Ik wist dat het moest, maar ik zag er zo gigantisch tegenop. Alleen bij het idee al kon ik wel in janken uitbarsten. Dat ergerde me, ik moest om alles huilen tegenwoordig. Vroeger huilde ik nooit. Maar ja, niet zo gek misschien, met alles wat er speelde. Hoeveel pech kon een mens hebben.
Ik glimlachte schamper. Pech. Alsof ik het niet allemaal over mezelf afgeroepen had. Dan had ik niet achter Bobby’s rug om met anderen moeten klooien als hij me zo lief was. Dan had ik geen seks moeten hebben met mijn baas als ik bang was dat mensen erover zouden gaan roddelen als ze erachter kwamen. En als ik Jack moest geloven had ik maar gewoon een ander persoon moeten zijn als ik dat met Cees had willen voorkomen.

Toen ik de fles vieux leeg was en ik hem had verstopt onder mijn bed, belde ik Bobby. Gelukkig nam hij op. Ik vroeg of hij langs wilde komen en dat vond hij goed. Hij kwam er gelijk aan, zei hij. Dat ‘gelijk’ van hem duurde jammer genoeg een beetje lang, dus in het halfuur dat ik op hem moest wachten, ging ik zo ongeveer dood van de zenuwen. Halverwege ging de bel en van schrik begon ik te stressen als een bezetene, maar het was een man in een TNT-pakje met een pakket voor de buren, want die waren niet thuis. Fantastisch. De postbezorger vertrok en ik bleef achter met het pakketje en een hartslag van hondervijftig slagen per minuut. Ik hervatte mijn zoektocht naar andere flessen drank en piekerde over waar Bobby bleef. Hij kon toch onmogelijk verdwalen op die twee kruispunten die hij moest passeren.
Uiteindelijk kwam Bobby om exact drie over half vier aanzetten. Hij was op de fiets, wat waarschijnlijk verklaarde waarom hij er zo lang over gedaan had. Hij belde aan en ik stommelde naar de gang. Toen ik de deur opendeed en Bob voor me zag staan, moest ik al bijna huilen. Hij stond zo lief, met zijn warrige dreads en zijn muts die was scheefgezakt, en het schuldgevoel begon me van binnenuit op te vreten. Bobby zag dat ik moest huilen en hij wilde me nog troosten ook, maar ik duwde hem weg.
‘Niet doen, Bob,’ zei ik. ‘Dat verdien ik niet.’
‘Wat…’ begon hij, maar ik schudde mijn hoofd en legde mijn hand op zijn mond.
‘Stil,’ zei ik. ‘Je krijgt er spijt van, echt. Kom, ik moet je iets vertellen.’
We gingen op de bank zitten en ik pulkte zenuwachtig aan wat nog over was van mijn nagels. Waar moest ik beginnen? Bobby keek me afwachtend aan, maar ik wendde snel mijn blik weer af. Het was ondoenlijk in zijn lieve ogen te kijken met wat ik hem moest vertellen.
Ik slikte diep en zocht, al nagelfrunnikend, naar woorden.
‘Bob, eerst wil ik je zeggen dat het me spijt, alvast… wordt alsjeblieft niet boos, zodat ik het straks nog een keer kan zeggen. Ik bedoel, je mag natuurlijk wel boos worden, maar…’ Ik viel stil toen ik zag hoe onbegrijpend hij me aankeek. Bij gebrek aan nagels waar nog aan te pulken viel, begon ik aan de zoom van mijn trui. Hoe ging ik dit doen? Met een omweg of op de directe manier? Bij Mel had ik het met een omweg geprobeerd en dat had niet echt goed uitgepakt. Maar ik kon het ook niet zomaar van, pats boem in één keer uit de lucht laten vallen. Toch?
‘Oké,’ zuchtte ik en tot mijn ergernis trilde mijn stem. ‘Kijk, het zit zo… er is iemand op mijn werk, eh, iemand waar ik erg goed mee op kan schieten.’ Bob keek nog steeds afwachtend. Zijn ogen waren zo lief. God, wat haatte ik mezelf.
Ik schraapte mijn keel.
‘Waar ik heel erg goed mee op kan schieten, zeg maar. Begrijp je?’ Volgens mij drong het nog steeds niet tot hem door wat ik precies bedoelde. Waarom was hij zo onschuldig en goedgelovig? Dit was pijnlijk, en als het dat voor mij al was, hoe moest hij zich dan straks wel niet voelen als hij het wist? Snel, schiet op, des te eerder is het voorbij.
‘Bob, wat ik probeer te zeggen, is dat ik niet echt eerlijk tegen je ben geweest, de laatste tijd. In onze relatie, over ons.’ Aan de uitdrukking op zijn gezicht zag ik dat hij het begreep. Half, althans. Hij fronste zijn wenkbrauwen een beetje.
‘Dus…’ Zijn getwijfel aan zijn vermoeden maakte dat ik me nog ellendiger voelde. Ik slikte een brok uit mijn keel weg en kneep in de stof van mijn trui.
‘Ik ga vreemd, Bob,’ zei ik toen schor.

Oei, wat zal hij gaan zeggen?

Ik wilde niet naar hem kijken, maar ik deed het toch. Ik kon niet anders. Hij begreep het nu wel, ik zag het aan zijn ogen. Zijn gezicht veranderde langzaam, alsof zijn gevoelens door elkaar gehusseld werden en er iedere keer een andere emotie de overhand nam. Eerst keek hij niet-begrijpend, toen verbaasd, toen teleurgesteld (die vond ik het ergste) en toen boos, maar hield vervolgens het midden tussen teleurgesteld en boos. Ik voelde tranen in mijn ogen prikken en slikte. De stilte was geladen en hield lang aan, te lang.
‘Op je werk?’ vroeg Bob toen met op elkaar geklemde kaken. Ik knikte en keek naar mijn knieën.
‘Ja.’
‘Hoe lang al?’
‘Bijna een jaar, denk ik.’ Stilte. Ik keek op. Er trok een spiertje in Bobs kaak. Voorzichtig pakte ik zijn hand.
‘Het spijt me zo, Bob,’ zei ik. Maar Bobby trok zijn hand los en schoof een stuk opzij, alsof ik een besmettelijke ziekte had.
‘Niet aan me zitten, Starla,’ zei hij en mijn zicht werd wazig. O, dit ging zo niet zoals ik het gehoopt had en wel zoals ik verwacht had.
‘Het spijt me,’ herhaalde ik gesmoord. ‘Wees alsjeblieft niet boos.’ Ik kon de ingehouden woede zien in zijn hele lichaam en ik durfde het niet meer aan om nog een keer zijn hand te pakken. Nog nooit eerder had ik dat gevoel bij hem gehad.
‘Wie is het?’ vroeg hij. Op die vraag had ik niet gerekend. Dat was stom, ik had het kunnen verwachten. Bob was wel eens mee geweest naar personeelsfeestjes van het restaurant. De eerste keer het eindejaarsfeest, een paar keer naar het kerstfeest, en nog wat dingetjes tussendoor. Hij kende iedereen, van naam en gezicht. Verdomme, waarom had ik daar niet aan gedacht?
Toen ik niets zei, ging Bobby maar verder.
‘Peter?’ vroeg hij. God nee, gelukkig niet. Ik wendde mijn blik af en keek naar mijn handen in mijn schoot.
‘Nee,’ zei ik zacht. ‘Giovanni.’ Bob keek naar me, ik zag vanuit mijn ooghoek dat hij zijn kiezen op elkaar klemde.
‘Die Spanjaard, toch?’ Ik wreef ongemakkelijk over mijn arm.
‘Ja. Italiaan,’ mompelde ik. Bob knikte. Er lag een vreemde blik in zijn ogen en zijn hele gezicht stond strak van verontwaardiging.
‘Oké,’ zei hij. ‘Best.’ Hij stond op en streek een verdwaalde dread uit zijn gezicht. Ik raakte een beetje in paniek toen hij aanstalten maakte om weg te lopen. Het enige wat ik nog kon bedenken was dat het niet zo mocht eindigen, dat het dan nooit meer goed zou komen. Hij mocht niet gaan, hoe dan ook. Als hij de voordeur uitstapte, was het afgelopen.
Ik pakte Bob bij zijn arm en hield hem stevig vast. Zijn hand was warm, ik kende ieder botje en spiertje. Het voelde zo bekend, zo vertrouwd.
‘Wacht,’ zei ik en er gleden tranen over mijn wangen. ‘Toe Bob, laat me niet alleen, alsjeblieft.’ Bobby keek enigszins geërgerd aan en trok aan zijn arm.
‘Je bent niet alleen geloof ik, hè? Je hebt mij niet nodig,’ zei hij en hij wilde opnieuw weglopen. Ik verstevigde mijn greep om zijn arm alsof ik hem eraf wilde trekken en kwam half overeind.
‘Nee, ik heb je wél nodig. Alsjeblieft, Bobby,’ probeerde ik half huilend. Maar Bobby zei niets. Hij zei niets, hij keek niet naar me, reageerde niet, en dat vond ik zo erg. Al had hij gehuild, geschreeuwd, me uitgescholden, gezegd dat ik een slet was, al had hij me een knal verkocht, alles was beter dan dat hij wegliep zonder nog iets te zeggen of te doen. Maar hij trok alleen hardhandig zijn arm los en liep weg, en ik bereikte het punt van totale wanhoop.
‘Bob, wacht,’ huilde ik en ik greep naar hem, maar ik miste. Hij liep door, naar de gang, ik kon het door mijn tranen heen wazig zien. Toen hij de deur met een knal achter zich dicht gooide zakte ik neer op de grond, met snikken die pijn deden in mijn borst.

De rest van de middag was ellendig. Ik sloot mezelf op eerst een tijd op in mijn kamer, lag op bed en jankte onophoudelijk. Het was zo surreëel, zo raar, en iedere keer als het tot me doordrong dat ik Bobby kwijt was, werd ik overvallen door een eindeloos gevoel van wanhoop. Ik voelde me zo alleen, zo stom, wist niet wat ik moest doen. Af en toe werd ik bij vlagen teruggeslingerd naar wat er gebeurd was, en dan moest ik denken aan wat ik kwijt was, wat ik nog over had, en dan kreeg ik zo’n ontzettend hopeloos en uitzichtloos gevoel dat ik bang was dat ik door zou draaien. Een paar keer stond ik op het punt om Marco te bellen, maar alleen al het idee dat ik uit bed moest komen om iets bij hem te gaan kopen was ondraaglijk.
Nuchter blijven was echter ook een marteling. Na een tijd haalde ik bij gebrek aan beter beneden maar een fles vieux en die dronk ik helemaal leeg, maar dat hielp niet. Ik voelde niets meer, had niet eens dorst, geen honger. Ik ging niet meer naar beneden om iets te eten, had nergens zin in. Alles werd overspoeld door wanhoop. Ik lag urenlang maar wat op bed en zweefde in mijn eigen ellende. Wat was er in godsnaam met mijn leven gebeurd? Iedere keer als ik me dat afvroeg, moest ik janken. Dat wat het enige wat ik nog leek te kunnen, janken als een vergiet. Waarom raakte dit hele gedoe me zo? Ik hield toch niet meer van Bobby? Misschien was dat zo, maar er was nu wel ergens een gat, een leegte die er niet hoorde te zijn, en dat gat werd steeds donkerder, steeds groter. Want Bobby was er niet meer voor me. En Roos was ik vast ook kwijt, na hoe ik laatst tegen haar gedaan had. Ik kon moeilijk ineens met hangende pootjes bij haar terugkomen als ik me alleen voelde. Mijn ouders hadden sowieso al een hekel aan me, Mel had het druk genoeg met haar eigen leven en ik wilde Gio niet lastigvallen. Er was maar een ding wat nog goed was aan mijn leven, of wat dat had kunnen zijn, en dat was nou net waar ik eigenlijk niet aan mocht denken.
Zo maalden mijn gedachten door mijn hoofd. Hoe meer tijd er verstreek, hoe depressiever ik werd. Ik spendeerde nog een paar uur met voor me uitstaren, huilen, naar een foto van Bobby en mij kijken en in bed liggen. Om de paar minuten pakte ik mijn telefoon om te kijken of Bob me al gebeld had, maar dat deed hij niet. Mel belde me wel, ik had geen idee waarover. Ik nam niet op. Ik wilde niet met haar praten, ik wilde met niemand praten. Het enige wat ik wilde, was dat ik mijn leven even op pauze kon zetten om de tijd te hebben om bij te komen.
Na een tijdje lukte het me af en toe even uit bed te komen. Ongeveer ieder kwartier rookte ik een sigaret, uit het raam van mijn kamer. Ik hoopte dat de koude lucht mijn hoofd helder zou maken, maar dat gebeurde niet. Mijn depressieve gedachten namen elkaar mee in een spiraal, die steeds weer nieuwe zijtakken kreeg. Het was vooral verbazingwekkend dat zelfs nu, in deze situatie, met alles wat er speelde met Gio en Bobby, dat die zaterdagavond met Cees toch nog constant in mijn gedachten was. Wat er ook gebeurde, het liet me geen seconde met rust. Ik werd er gestoord van. Als het zelfs nu aanwezig bleef, hoe moest het dan ooit als ik met luchtigere dingen bezig was? Hoe kon ik me ooit op iets anders concentreren? Hoe kon ik ooit nog terug naar de club? En hoe kon ik ooit nog seks hebben als ik die machteloosheid en pijn telkens weer voelde? En dan moest ik weer denken aan wat Mel vanmiddag gezegd had, over die kleuren. Misschien had Mel wel gelijk. Misschien kon het wel niet meer. Kon je van paars geen rood meer maken.
Die gedachte, dat besef, vertelde me ineens veel meer over mezelf dan ik op dat moment aankon. Het was te veel, te hard, te pijnlijk. En het was de laatste druppel.

Ik hield het echt niet meer. Ik had het gevoel dat ik wegzakte tot op de bodem van een diepe, donkere put en ik was bang dat ik er nooit meer uit zou kunnen komen. Als ik nu niets deed knapte er iets, dan barstte er iets, dan ging het fout. Ik kon mezelf niet meer tegenhouden en belde Marco. Hij nu ergens mee bezig, maar hij zou later vandaag in een of andere electro-industrial-techno-tent zitten waar ik en Bobby vroeger ook wel eens geweest waren. Als ik iets wilde hebben kon ik daar naartoe komen, hij zou wel het een en ander bij zich hebben.
In eerste instantie baalde ik. Naar Marco’s huis rijden had me eigenlijk al ondoenlijk geleken, laat staan naar de stad en dan daar ook nog tussen allemaal mensen en harde muziek Marco moeten gaan lopen zoeken. Ik overwoog het niet te doen, maar ik kon mezelf niet lang voor de gek houden. Ik moest iets hebben, hoe dan ook. Al had hij bij Cees op de koffie gezeten, was ik het nog gaan halen. Bovendien, pa en ma kwamen zo thuis, dan hoefde ik ook nog even niet met hen geconfronteerd te worden. En het was niet eens zo’n slecht vooruitzicht om me helemaal vol te zuipen en te snuiven met alles wat er te krijgen was en dan een avond compleet los te gaan in die club, alles even te vergeten. Misschien bracht het weer iets van leven terug.
Na een tijdje lukte het me mezelf uit bed te krijgen. Ik douchte, kleedde me aan en maakte me op. Ik deed alles werktuiglijk, automatisch. Ergens in mijn portemonnee duikelde ik een oude buskaart op en ik nam de bus naar de stad. Ik durfde niet op mijn Puch te gaan. Ik was bang dat ik mezelf dood zou rijden.
De rit in de bus ging aan me voorbij alsof hij er niet geweest was. Ik stapte in en het volgende moment was de bus alweer bij zijn eindpunt. Alles ertussenin ontging me volledig. Toen ik uitgestapt was liep ik op mijn hoge hakken naar de stad. Omdat mijn verstand me zei dat ik maar eens iets moest gaan eten, vooral gezien ik me straks aan Marco‘s halve voorraad wilde vergrijpen, zocht ik eerst naar een plek waar ik iets behoorlijk kon halen. Het liep inmiddels tegen negenen en de meeste winkels waren al dicht, dus ik was overgeleverd aan de snackbar. Ik kocht een broodje gezond en kreeg met moeite de helft op. Het smaakte me totaal niet. Wat ook niet hielp was dat die vent achter de toonbank schijnbaar niets beters te doen had en constant op een hele irritante manier met me probeerde te flirten. Ik was blij toen ik weer buiten stond.
Het was al lang en breed pikdonker toen ik naar die tent begon te lopen waar Marco uithing. De straten waren uitgestorven. Nu al, de avond was nog niet eens begonnen. Het eerste teken van leven dat ik tegenkwam was een groepje jongeren dat stond te roken bij een grote, ijzeren deur. Er lag een soort paarse loper voor en de lichtval van binnen viel op de straat. Ik hoorde muziek, iets aggrotech-achtigs wat me vaag bekend voorkwam. Dit was de club die Marco bedoelde. De loper was nieuw en de portier bij de deur ook, maar verder was alles hetzelfde. Dat was ook binnen zo, bleek toen ik de portier had betaald en hij een stempel op mijn hand had gezet. Veel dingen waren van metaal, industrieel, en de banken hadden futuristische vormen, een beetje science-fiction achtig. Het was druk, ondanks het feit dat het een doordeweekse dag was. Er liepen allerlei soorten mensen rond, van alto’s en cybergoths tot surferdudes en wat rijkeluiskindjes. En daar, ergens temidden van al die mensen, zat Marco. Mijn engel des doods, mijn God, mijn Lucifer. Hij zat met wat andere mensen op één van de banken, te roken. Ik kreeg een vreemd gevoel toen ik hem zag zitten, een soort van verlangen en tegelijkertijd een soort weerzin. Het verlangen was duizendmaal sterker.
Ik liep naar Marco toe. Hij zag er hetzelfde uit als altijd, met zijn halflange haar en baard van een paar dagen en hij droeg zijn gewoonlijke gestylde zwerveroutfit, een beetje Kurt Cobain-achtig. Toen hij me aan zag komen, groette hij me.
‘Hé,’ zei hij. ‘Toch nog gekomen.’ Hij schoof wat opzij en gebaarde naast zich. ‘Kom erbij.’ Maar ik bleef staan en schudde mijn hoofd.
‘Nee, dank je,’ zei ik. ‘Ik wil graag gelijk iets.’ Sorry Marco, ik was niet in de stemming om vriendjes te maken. Ik wilde nu iets hebben, gelijk. Hoe sneller ik weg was, hoe beter.
Marco bekeek me even zoals hij dat altijd deed, van top tot teen en met wat extra aandacht voor mijn borsten. Toen gleden zijn ogen naar die van mij. Ik denk dat hij aan mijn stem hoorde dat ik het meende en hij ging er niet tegenin.
‘Ook prima,’ zei hij. Hij maakte zijn sigaret uit en kwam overeind. Hij was kleiner dan ik me herinnerde, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik tegenwoordig alleen aan Cees dacht en iedereen klein was vergeleken bij hem. Een van de anderen op de bank vroeg iets en Marco antwoordde, maar door de muziek hoorde ik niet wat. Ik volgde hem naar één of ander donker hoekje. Daar bleven we staan. Mijn hart sloeg snel in mijn borst, maar op een goede, opgewonden manier, als van een uitgedroogde die een poeltje water nadert.

Ik weet niet of er nog mensen meelezen maar ik blijf maar gewoon stoicijns posten

____________________________________________________________________

‘Wat wil je?’ vroeg Marco.
‘Maakt niet uit,’ zei ik. ‘Me goed voelen. Dansen.’ Marco stak zijn hand in zijn zak. Hij keek even om zich heen, haalde zijn hand er toen weer uit en pakte die van mij vast. Ik voelde het gladde oppervlak van pillen tussen mijn handpalm en de zijne. Hij trok me dichter naar zich toe en ik voelde zijn stoppelige wang tegen die van mij. Hij rook naar tabak en tequilla.
‘Tientje,’ zei hij in mijn oor. We bleven zo staan terwijl ik een briefje van tien tussen de rand van mijn kous vandaan haalde en in zijn broekzak stopte. Toen liet hij me weer los en ik sloot mijn hand om de pillen. Marco klopte even met zijn hand tegen mijn wang.
‘Veel plezier,’ zei hij. ‘Kom straks nog even zitten. Ik heb leukere dingen bij me. En ik heb nog leukere dingen thuis. Als je wat wilt, zeg je het maar.’ Ik knikte en keek even hoe hij zich omdraaide en terugliep naar de bank alsof er niets gebeurd was. Toen hij weer ging zitten wendde ik mijn blik af, draaide me om en zocht om me heen naar een wc. Daar, aan de andere kant van de zaal. Ik kende het nog, hier. Blauw licht in de wc’s, in de hoop dat de club niet opgedoekt zou worden door dode gebruikers die niet wisten hoe ze moesten spuiten zonder eraan dood te gaan. Alsof dat zin had. Als ik het me goed herinnerde, had ik het hier ooit eens met Bobby op de wc gedaan terwijl we tegelijkertijd poppers deden. Dood kon je toch wel. Wat blauwe lampen gingen daar niets aan veranderen.
Het was rustig bij de wc’s. Bij de achterste wastafel nam ik de eerste pil. Een hele, geen gedoe met halfjes. Ik wilde zo snel mogelijk weg zijn. Gelukkig lukte dat ook. Marco had goede XTC, altijd. Het was precies zoals ik het gehoopt had en dat voelde goed. Voor het eerst sinds tijden ging er iets zoals ik wilde, zoals ik verwachtte. Alles om me heen veranderde, de muziek, de kleuren, maar ook mijn gevoel, mijn hoofd. Ik kreeg weer levenslust, energie, zin om te dansen, tussen al die mensen met hun warme lichamen. En eenmaal op de dansvloer viel alles van me af. Bobby, Gio, Cees, alles verdween. De muziek en ik werden één, de klanken verstrengelden zich met me en ik werd los, voelde me zo goed. Mijn energie was eindeloos, het voelde bevrijdend. Ik danste eerste een tijd alleen, genietend van alles om me heen, en later ook met mensen, met jongens zonder dat hun gezicht tot me doordrong. Ik voelde mijn eigen warmte en die van hen dicht bij me. Ik was niet bang, nergens voor, net als vroeger, zonder grenzen, schuldgevoel of weerstand. Ik was wie ik vroeger was. Ik was weer rood. Waarom had ik me hier de afgelopen dagen van weerhouden? Dit was fantastisch, beter dan alles. Waarom zou ik mezelf martelen door er vanaf te blijven? Het was zo stom, dat ik maar in die ellende bleef zitten terwijl ik er zo makkelijk uit kon komen.
Hoe lang ik bleef dansen weet ik niet, maar volgens mij was het lang. Ik kon er geen genoeg van krijgen, van het heerlijke vrije gevoel, van het dansen, van de muziek en de mensen. Ik kon precies zien wie er ook iets gebruikt had, en vaak ook wat. Kleine pupillen, grote pupillen, opengesperde of halfdichte ogen, knarsende kaken. Verderop zat Marco langs de kant, met mensen te praten en te roken. Ik merkte dat hij naar me keek en ik voelde me er goed door. Hoe meer ik het doorkreeg hoe meer ik mijn energie op hem richtte. Ik daagde hem uit, geilde hem op, gewoon omdat het kon, omdat ik wist dat hij het wilde. Af en toe ging ik even bij zijn groepje zitten, naast hem, dronk dan wat en praatte dan wat met hem, over niets. We lachten en rookten. De drang om te dansen was echter sterk en na een paar minuten vertrok ik meestal weer.
Pas een hele tijd later werd ik het zat. Toen het effect van de XTC begon te verminderen besloot ik naar huis te gaan. Marco bood aan me te brengen, wat ik best vond. Het zou een hoop tijd schelen als hij me in zijn gammele bak naar huis bracht en ik niet met de bus hoefde. Dus, zo gezegd zo gedaan, Marco bracht me naar huis. Er reed nog iemand anders met ons mee die we eerst afzetten en toen reed hij door naar mijn wijk. We stopten voor het begin van de laan zodat de brommende motor niet de hele buurt wakker zou maken en hij niet aan het einde van de laan hoefde te keren. Voor ik uitstapte kocht ik nog wat dingen van hem, wat wiet, ketamine en een beetje coke. Het kostte me flink wat, maar het was voor een goed doel. Marco vroeg of ik hem wilde pijpen, want dan kon hij er wat vanaf halen. Ik zei nee, stapte uit en liep naar huis. Daar vergat ik soort van dat pa en ma er ook nog waren. Ik deed dus niet echt zachtjes en ma werd wakker van me. Het was veel te laat en natuurlijk was het moeilijk over het hoofd te zien in welke staat ik verkeerde, dus ze werd furieus. Ze zei dat ze me het huis uit zetten als ik nog één keer zo thuiskwam en ze pakte mijn geld en pinpas af. Moest zij weten. Ik was nog steeds te high om helder na te kunnen denken en zei lachend dat ik toch geen geld nodig had om te krijgen wat ik wilde. Ze gaf me een tik tegen mijn hoofd, maar ik voelde het nauwelijks. Het enige wat ik nog meekreeg was dat ze zei: ‘Laat ik er niet achter komen, Starla. Echt niet.’

Ik lees nog mee je komt gewoon niet van me af ik vind het echt heel knap hoe je neerzet hoe Starla verslaafd raakt aan drugs. Gewoon, omdat ze zich niet rot wil voelen. Echt klasse Dat was mijn nuttige commentaar weer, haha hopelijk post je snel iets meer! Heb je het trouwens allemaal al klaar of schrijf je af en toe stukjes bij?

Super dat je het nog steeds leest Saskjezwaard! Ik loop met schrijven altijd een stuk voor, maar het is nog niet af, dus ik schrijf alleen ‘vooruit’ ten opzichte van wat ik post zeg maar. Omdat ik een neuroot ben en mijn eigen schrijfsels nooit goed genoeg vind, doe ik de stukjes die ik post altijd nog extra nakijken en verbeteren voor ik ze op het forum zet. Maar ben blij dat je het nog steeds leuk vindt

_______________________________________________________________________________________

Hoofdstuk 13

‘Jezus, wat zie jij eruit,’ was het eerste wat Mel zei toen ik de volgende dag op school kwam. Ze zat bij een bij een van de tafels in de gang, voor het lokaal waar we economie hadden. Economieman was weer eens te laat en de hele gang werd gevuld door het geluid van klasgenoten die leerstof bespraken en dingen over en weer gooiden.
Ik knikte nors en liep naar haar toe.
‘Bedankt,’ zei ik zuur. Ik vermoedde dat ze gelijk had. Voor de verandering zagen mijn pupillen er redelijk normaal uit, maar daar was ook alles mee gezegd. Zelfs een douche had me vanmorgen niet kunnen opknappen. Ik zag er niet uit, mijn armen en benen waren zwaar en ik voelde me of ik een ernstige griep onder de leden had. Mijn hoofd deed zeer en ik was misselijk. Het had me vanmorgen moeite gekost om niet even wat wiet uit mijn voorraad te nemen om me wat beter te voelen.
Mel keek me een beetje bezorgd aan. Ze pakte haar stoel en trok hem achteruit, wat bij de klas uit de buurt, en gebaarde me haar te volgen.
‘Wat heb je uitgespookt? Waarom nam je niet op, gisteren?’ vroeg ze terwijl ik met tegenzin met haar meeschoof. ‘Ik heb je wel duizend keer gebeld.’ Ik zette mijn stoel bij die van haar en ging naast haar zitten. Mel keek me afwachtend aan en ik haalde mijn schouders op.
‘Ik heb Bobby over mijn b-… collega verteld,’ zei ik. Mels gezicht vertrok een beetje. Waarschijnlijk was het niet moeilijk te raden dat het niet zo goed gegaan was. Ze slikte en keek me aan. Nerveus verschoof ze wat op haar stoel.
‘En?’ vroeg ze.
‘Wat ‘en’?’
‘Hoe nam hij het op?’ Ik glimlachte schamper.
‘Niet zo goed,’ zei ik. Mel slikte opnieuw en haar wangen werden langzaam rood.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze voorzichtig. Ik haalde mijn schouders op en keek hoe Dean en nog wat jongens uit onze klas een etui heen en weer gooiden.
‘Hij heeft me gedumpt,’ zei ik. ‘Dus ik heb wat hele stomme dingen gedaan.’ Mel werd roder en ze keek ongemakkelijk naar haar knieën.
‘O,’ zei ze. Ze keek voorzichtig mijn kant op. ‘Wat- wat zei hij?’
‘Niet zo veel. Hoe lang het al gaande was en met wie. Meer niet.’
‘Jeetje.’ Ze pulkte aan haar tas en vroeg met een klein stemmetje: ‘Wat heb je voor stomme dingen gedaan?’ Ik streek over mijn gezicht en antwoordde: ‘Laten we het daar maar niet over hebben. Ik krijg in ieder geval flink aan de stok met mijn moeder als ik het nog een keer doe.’ Mel keek me schuldbewust aan. Haar gezicht stond sip.
‘Jeetje,’ zei ze weer. ‘Sorry, Star.’Het klonk een beetje gesmoord en ik keek naar haar.
‘Het is niet jouw schuld, Mel,’ zei ik. ‘Ik moest het Bob sowieso vertellen en al die achterlijke dingen heb ik toch zelf gedaan.’ Ze haalde haar schouders op, duidelijk niet overtuigd.
‘Misschien, maar alsnog. Ik had me er niet mee moeten bemoeien. Je had het best zelf afgekund en door mijn zogenaamde advies is het helemaal fout gegaan.’
‘Het was niet alleen door jouw advies, het moest gewoon gebeuren. Jij kunt er niets aan doen.’
‘Ja, maar ik vind het gewoon vervelend dat het zo gegaan is.’
‘Mel, ooit had ik het toch moeten vertellen en ook al had ik een halfjaar gewacht, zijn reactie was dan echt niet anders geweest. Jij hebt er iets mee te maken en daarmee klaar.’ Mel mompelde wat, duidelijk niet tevreden. Ik besloot gauw van onderwerp te veranderen om te voorkomen dat ze er eindeloos op door zou gaan.
‘Waar had jij me over gebeld, trouwens? Gisteren?’ vroeg ik. Blijkbaar vroeg ik precies het goede. De schuldige blik gleed van Mels gezicht en haar mond trok in een glimlach. Haar wangen werd rozig en haar ogen begonnen te twinkelen. Opgewonden schoof ze wat dichter naar me toe.
‘Nou, ik had gisteren dus mijn date met Laurens,’ zei ze. Ik keek haar aan, probeerde haar te begrijpen. Sowieso hoorde ik Mel al niet vaak zeggen dat ze een date had gehad, dus dat moest even bezinken en toen moest ik de rest nog zien te snappen.
‘Met wie?’ vroeg ik wat verdwaasd. De glimlach op haar hoofd was zo groot dat ze me een beetje deed denken aan de Joker in de oude Batman.
‘Laurens,’ zei ze opgewonden. ‘Tennisboy, weet je wel?’ Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Natuurlijk, toen die avond bij Joey had ze gezegd dat ze een date met hem gepland had. Wat erg dat ik dat vergeten was, ik wist dat het veel voor haar betekende. Ze had het me duizend keer verteld, waar ze heen gingen en wat ze aan ging doen, maar het was allemaal langs me heen gegaan. Arme Mel, als ik in haar plaats was geweest, had ze me zeker dezelfde avond nog gebeld.
Gelukkig leek Mel veel te opgewonden om door te hebben wat een slechte vriendin ik was. Haar gezicht werd nog roder en haar ogen glinsterden.
‘Het was zo leuk, Star, echt, hij is geweldig,’ zei ze. ‘We hebben heerlijk gegeten en het was heel romantisch bij de film. En weet je wat het beste was? Toen hij me naar huis bracht, hebben we gezoend.’ Ik staarde haar aan, wist even niet wat te zeggen. Gelukkig kwam op dat moment Economieman de hoek om rennen. Mel keek om toen hij achter haar langs naar het lokaal struikelde en hopelijk zag ze daardoor niet hoe stom mijn reactie was. Ik wist namelijk echt even niet wat ik moest doen. Wat mankeerde ik? Waarom was ik niet gewoon blij voor haar? Het leek wel of ik door mijn eigen problemen op mannen-vlak was vergeten dat het er bij andere mensen wel normaal aan toe kon gaan. Ik wist hoe ik hoorde te reageren, hoe ik moest reageren, door samen met haar te gillen en haar gelijk van alles te vragen. Maar het lukte me gewoon niet.
‘O,’ kreeg ik nog net naar buiten. ‘Wat goed.’ Mel was bezig haar spullen bij elkaar te pakken en merkte niet dat ik zo flauw reageerde.
‘Ik vertel je straks alles,’ zei ze met gedempte stem en een schuin oog op Economieman. ‘Als we dit uur en grieks overleven hebben we een tussenuur en dan hebben we alle tijd.’

Hey, sorry dat ik geen reacties op je verhaal meer gaf. Ik had het deze week nogal druk met school en nog een paar andere dingen. Ik lees je verhaal nog steeds hoor! En ik blijf het ook gewoon goed vinden. Ga vooral verder (:

Dank je wel! ik doe er nog een stukje bij voor vandaag, als het te snel gaat, zeggen jullie het maar!

_________________________________________________________________________

Natuurlijk hield Mel het niet vol om twee lesuren te wachten voor ze het over Laurens kon hebben. Bij economie bleef het nog beperkt, maar bij grieks was er al geen houden meer aan. Ik dacht dat ze er nooit meer over op zou houden. Aan het einde van het uur wist ik precies wat ze allemaal gezegd hadden, wanneer ze niets gezegd hadden, hoe lang dat had geduurd en wie er daarna weer voor het eerst weer iets gezegd had. Ik kon er zo een roman over schrijven. Ze waren eerst ergens gaan eten. Laurens had haar thuis opgehaald met zijn auto (een Toyata Aygo, volgens Mel) en ze waren naar de stad gereden. Mel was een beetje nerveus geweest en zoals altijd als ze zenuwachtig was, had ze de oren van zijn hoofd gekletst in een poging geen stiltes te laten vallen. Het ging ook nergens over, zei ze zelf, want ze wist ongeveer alleen dat hij tenniste en dat was dus ook het enige waar ze het over durfde te hebben. In het begin was Tennisboy een beetje stil geweest, maar volgens Mel was dat logisch omdat hij er hij waarschijnlijk niet veel tussen kreeg. Hij had een visrestaurant in de stad uitgekozen en tegen de tijd dat ze daar aankwamen verkeerde Mel al in een halve dip omdat dacht dat ze het verpest had door haar geratel. Daardoor werd ze wat stiller en wonder boven wonder begon er langzaamaan geluid uit Laurens te komen: ze raakten aan de praat over andere dingen dan tennis en Mel kreeg weer nieuwe moed. Het werd best nog gezellig en na het eten liepen ze naar de bioscoop. Onderweg had Laurens haar hand gepakt en Melanie zei dat ze daardoor zo nerveus werd dat ze de hele weg hysterische lachbuien had moeten onderdrukken. Bij de film, iets romantisch met Richard Gere, had hij zijn arm om haar heengeslagen en haar tegen zich aangetrokken. En toen hij haar thuis afzette, hadden ze in de auto gezoend. Op zijn initiatief, maar achteraf was ze blij dat ze erin mee was gegaan.
Dat hele verhaal kreeg ik ongeveer zeven keer te horen voor ons tussenuur überhaupt begonnen was. Grieksvrouw werd er helemaal spastisch van. Ze was altijd al een beetje labiel en nu begon ze helemaal zenuwachtig met haar ogen te knipperen en onduidelijk te praten omdat Mel niet naar haar luisterde. Echt, ze bleef er maar over doorgaan. Ik vond het leuk voor haar, echt waar, en ik vond het ook wel leuk om te horen hoe het precies gegaan was en te bespreken wat er volgende keer anders moest en wat Tennisboy wel en niet met alles bedoeld had. Ik wilde ook niet ongeinteresseerd of egocentrisch overkomen, maar op een gegeven moment had ik het zo vaak gehoord dat ik mijn hoofd er gewoon niet meer bij kon houden. Ik voelde me ook nog steeds misselijk en verrot en dat werkte ook niet mee. In het tussenuur probeerde ik nog wat te leren, wat dus niet lukte, want Mel vond het nodig de kleur van zijn sokken te bespreken. Na een eindeloze pauze hadden we Simmons, en zelfs door haar liet ze zich niet stuiten en begon nu over de scheiding in zijn haar. Er waren twee waarschuwingen van Simmons voor nodig om haar haar mond te laten houden.
Na geschiedenis hadden we wiskunde. Wisknuddeman spendeerde het halve uur aan Domme Daan een som uitleggen en dat gaf Mel de gelegenheid weer door te praten. Ze had net voor de achttiende keer de avond tot in detail uiteengezet toen ze over iets anders begon. Ik had eerst verwacht dat dat een verademing zou zijn, maar dat viel tegen.
‘Weet je,’ zei ze na een tijdje. Ze wierp even een behoedzame blik mijn kant op, maar ik ging door met dingen overschrijven van het bord en reageerde niet. Ik wist dat ze toch wel verder praatte, wat ik ook zou doen. Ze schraapte haar keel en vanuit mijn ooghoek zag ik dat ze ergens aan begon te frunniken.
‘Misschien moet ik aan de pil gaan,’ zei ze toen ineens. Deze toon van haar stem had ik vandaag nog niet eerder gehoord. Ik knipperde even met mijn ogen, keek toen haar kant op.
‘Wat?’ zei ik. Mel werd een beetje rood en haalde haar schouders op.
‘Nou, gewoon,’ zei ze. ‘Je weet nooit.’ Ik staarde haar even aan, schudde mijn hoofd. Ik liet mijn schrift voor wat het was en legde mijn pen neer.
‘Wil je met hem naar bed, dan?’ vroeg ik. Mel werd nog roder. Allemachtig, dit had ik niet aan zien komen. Mel was nog nooit met een jongen naar bed geweest. Ze was niet echt preuts, maar wel verlegen en bang dat ze iets verkeerd zou doen. Doorgaans werd ze al zo rood als een tomaat als iemand ‘condoom’ zei. Ik vond het niets voor haar daar nu al over te beginnen.

heb het de laatste tijd druk gehad maar ben nu weer helemaal bij gelezen en ben benieuwd naar de rest

Sorry dat het zo lang duurde, was een weekendje weg en lig nu ziek in bed

________________________________________________________________

‘Mel?’ vroeg ik weer toen ze nerveus naar haar schoot bleef kijken en niet reageerde. ‘Hoe kom je daar zo ineens bij?’ Mel haalde opnieuw haar schouders op en frunnikte aan de zoom van haar trui.
‘Gewoon,’ herhaalde ze. ‘Het moet er toch ooit eens van komen. Ik ben al bijna achttien.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen op en probeerde haar blik te vangen, tevergeefs.
‘’Al’ bijna achttien?’ herhaalde ik. ‘Wie zegt dat dat iets uitmaakt?’ Nu keek ze wel op, met iets uitdagends in haar ogen. Er was echter ook een stuk onderzekerheid dat sterker was dan het uitdagende.
‘Niemand zegt dat, dat kan ik zelf ook wel bedenken,’ zei ze, fel haast. ‘Het is toch gewoon zo?’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Dat is helemaal niet zo, Mel, en degene die je dat wijsmaakt lult uit zijn nek.’ Ik bekeek haar even en vroeg na een tijdje: ‘Heeft Laurens iets geprobeerd?’ Mels ogen gleden over die van mij. Toen ze scheen te besluiten dat ik waarschijnlijk het beste met haar voorhad, slaakte ze een zucht en wendde haar blik weer af. Ik zag de lichte vijandigheid die er net geweest was verdwijnen als sneeuw voor de zon en Mel werd weer Mel.
‘Soort van,’ zei ze. ‘Hij vroeg of ik nog even met hem mee naar huis wilde. En of ik volgende keer bij hem bleef slapen.’
‘Je hebt anderhalve date met hem gehad, Mel. Daar hoef je helemaal nog niet aan te denken.’
‘Ja, weet ik veel, ik heb niet zo vaak vriendjes. Ik kan het toch proberen? Ik bedoel, ik wil ook niet tot mijn veertigste maagd blijven.’
‘Je moet het doen omdat je het zelf wilt, hè? Niet om wat andere mensen vinden of omdat hij loopt te zeuren.’
‘Hij zeurt ook niet, maar… gewoon. Ik wil niet nog….weet je? De meeste mensen…’ Ze haalde haar schouders op. Aarzelend keek ze mijn kant op. ‘Ik bedoel, kijk naar jou. Hoe oud was jij, de eerste keer?’ Nog even keek ik haar aan, maar wendde toen prompt mijn blik af. Waarom was ik er op ingegaan? Ik had kunnen weten dat dit gesprek hier naartoe zou leiden.
‘Dat doet er niet toe,’ zei ik kortaf. Maar Mel draaide weer mijn kant op en schoof haar stoel dichter naar me toe.
‘Natuurlijk wel. Jij bent toch de ervaringsdeskundige?’
‘Je wilt mij niet als voorbeeld hebben, Mel.’ Mel trok een pruillip.
‘Ah toe nou, Star,’ zei ze. ‘Je kunt me toch wel raad geven? Je hebt me er nooit iets over verteld.’ Ik keek naar de pen op mijn schrift en speelde er wat mee.
‘Nee,’ zei ik alleen. ‘Dat klopt.’
‘Nou dan.’ Ze wiebelde wat op haar stoel. ‘Hoe oud was jij dan precies?’ Verdomme, ik had helemaal geen zin om hier over te praten. Mijn eerste keer was kut en dat met Cees was kut en het was te vervelend om er nu over na te gaan denken. Ik wilde haar niet bang maken, ik wilde niet dat iemand wist hoe stom ik was geweest en ik wilde niet gaan denken dat met haar hetzelfde kon gebeuren. Mel gaf echter niet zo makkelijk op.
‘Star?’ hoorde ik haar weer vragen. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en keek de andere kant op.
‘Dertien,’ zei ik.
‘Dertien?’ herhaalde ze en ik hoorde iets van ontzag in haar stem. ‘Tjonge.’ Ze leunde met haar elleboog op haar tafel en haar kin in haar hand en keek half in gedachten verzonken voor zich uit.
‘Dat je dat durfde,’ zei ze dromerig. ‘Volgens mij zou ik bloednerveus zijn.’ Ze twijfelde even, en keek met een schuin oog mijn kant op.
‘Met wie was het?’ vroeg ze toen
‘Mel…’
‘Kom op, met wie?’
‘Met Martin.’
‘Echt? Die ene oudere gast?’
‘Ja.’ Mel slaakte een zucht.
‘Dan had je vast geluk,’ zei ze. ’Dat hij al wat meer ervaring had en zo. Dat scheelde vast een hoop.’ Ik staarde voor me uit en hoorde Martin zeggen dat ik gewoon moest blijven liggen omdat het de eerste keer altijd even klote was.
‘Nou,’ mompelde ik. ‘Enorm.’
Mel deed haar mond open om nog iets te zeggen, maar gelukkig begon Wiskunddeman op dat moment iets klassikaals uit te leggen en was ze gedwongen om erover op te houden. Ik was blij toe. Als ik ergens geen zin in had was het over seks en eerste keren praten. Ik was bang dat ze er later nog op door zou gaan, maar dat gebeurde niet. Na het laatste uur gingen we samen naar de stad en ze verviel weer in haar praatje over Tennisboy. Inmiddels begon ik me af te vragen wat ze mankeerde. Eerst dacht ik dat ze gewoon verliefd op hem was, maar het begon steeds meer op een soort obsessie te lijken. Na een tijd kwamen in de stad langs een sportzaak en Mel wilde er perse naar binnen. Ze vond hetzelfde shirt als Laurens altijd droeg en ze ging het midden in de winkel staan knuffelen. Daarna moesten we snel de winkel uit want er stond een kassamevrouw die op een Engelse buldog leek en ze keek ons echt heel erg boos aan.
Aan het eind van de dag aten we nog even iets in de stad. Melanie wilde het over Bobby hebben, over gisteren, maar ik poeierde het af. Ik had geen zin om het weer op te rakelen. Na het eten slenterden we nog een tijdje door de straten en toen gingen we ieder onze eigen weg naar huis. Daar ging ik gelijk naar mijn kamer, alleen. Ik had geen zin om bij pa en ma te zitten en gezien ze me compleet negeerden toen ik binnenkwam, was dat waarschijnlijk wederzijds. Boven klooide ik nog wat op internet, zonder echt doel, zonder bestemming, meer om maar iets om handen te hebben, om mijn gedachten van mezelf te houden. Dat lukte gedeeltelijk, dat wil zeggen, tot ik naar bed ging om te slapen. Ik had een nachtmerrie, over die zaterdagavond, maar droomde nu ook dat Cees me naderhand vermoordde. Het was zo echt, dat gevoel van zijn handen die mijn keel omklemden en de paniek die ik voelde. Toen ik wakker schrok, baadde ik in het zweet en was ik ontzettend misselijk. Een hele tijd bleef ik doodstil liggen, bang dat ik bij de minste beweging over mijn nek zou gaan. Ik durfde ik niet meer te gaan slapen, was bang dat ik weer iets zou dromen. Mijn lichaam was moe, mijn geest was moe, alles smeekte om rust, maar ik wist dat ik die rust toch niet zou krijgen. Ik had er geen behoefte aan om uit te vinden wat voor verdere doemscenario’s mijn onderbewuste kon maken van wat er zaterdagavond gebeurd was. Sterker nog, telkens opnieuw mee moeten maken wat er echt gebeurd was, dreef me al tot waanzin. Slapen, droomloos slapen. Wat een luxe was dat. Kon ik het nog maar.
Toen dacht ik nog dat dat mijn grootste zorgen waren. Die zaterdagavond en niet kunnen slapen. Achteraf stelde het geen reet voor. Pas de volgende dag kwam ik daar achter.
Het kon altijd erger.

Beterschap! Ik hoop dat je snel weer beter bent en verder kunt schrijven
En nog altijd wacht ik met vol ongeduld op meer

O wat stom van me, ik dat ik al meer gepost had! Een lang stukje om het goed te maken

_________________________________________________________________

Hoofdstuk

Het gebeurde de volgende dag al vroeg. Het was donderdag en zoals de meeste schooldagen begon die sowieso al dramatisch. Het was me uiteindelijk gelukt om in slaap te komen, maar het gevolg daarvan was dat ik me versliep. Een kwartier, om precies te zijn. Net te laat om nog op tijd te komen en net te vroeg om het eerste uur maar over te slaan en een paar uur nablijven te riskeren. Ik hees mezelf dus toch maar uit bed, met het gevoel of ik drie dagen niet geslapen had, en deed mijn best mezelf richting school te krijgen. Natuurlijk kon ik eerst mijn sleutels niet vinden en vervolgens regende het ook nog eens pijpenstelen toen ik op mijn Puch stapte om het allemaal nog wat vervelender te maken. Ik ergerde me er dood aan, werd gefrustreerd van alles wat ook maar een beetje tegenzat. Tegen de tijd dat ik op school aankwam, was mijn humeur al tot het nulpunt gedaald.
Om de deceptie compleet te maken, trof ik Mel aan in de gang bij de kluisjes in plaats van in een lokaal met andere leerlingen. Ze at een lolly en was met haar telefoon aan het rommelen. Gelijk werd ik nog chagrijniger, want ik kon wel raden waarom ze hier zat en niet boven.
‘Hé,’ zei ik tegen haar. ‘Waarom zit je hier?’ En natuurlijk zei Mel: ‘Het eerste uur valt uit, Economieman heeft zich ziek gemeld.’ Ik trok een gezicht en liet me naast Mel op de kachel ploffen.
‘Verdomme,’ zei ik. ‘Ben ik nog voor niets opgestaan ook.’ Mel graaide in haar tas en bood me een lolly aan.
‘Slecht geslapen?’ vroeg ze. Ik schudde nee tegen de lolly en zuchtte.
‘Zeg dat wel,’ mompelde ik. ‘Jij?’ Mel stopte de lolly terug in haar tas en zette die weer naast zich op de grond.
‘Gaat wel,’ zei ze. ‘Ik viel pas om twaalf uur in slaap omdat ik de hele tijd aan Laurens moest denken.’ Ik knikte een beetje en begon mijn jas uit te trekken.
‘Vandaar. Wat mankeert Economieman vandaag trouwens?’
‘Het gebruikelijke. Chronisch griepje en net-niet-overspannen.’
‘Fantastisch. Had hij dat gisteren niet alvast kunnen bedenken?’
‘Was het maar waar. Grieksvrouw schijnt ook afwezig te zijn, trouwens.’
‘O, als ze dat morgen nou eens nog is, zijn we een uur eerder uit.’
‘Dat zou mooi zijn. Echt geen lolly?’ Ik wikkelde mijn sjaal van mijn hals en legde hem naast mijn jas over de kachel.
‘Nee, dank je. Hé, maar wat ga jij doen, nu?’ Mel vergrendelde haar telefoon en stopte hem in haar zak.
‘Ik was van plan een poging te doen om wiskunde te begrijpen,’ antwoordde ze. ‘Maar nu jij er bent, kunnen we misschien beter wat aan ons profielwerkstuk doen.’ Ik kneep mijn ogen dicht en liet mijn hoofd tegen het raam achter me rusten. God, als ik ergens geen zin in had, was het aan dat profielwerkstuk werken. Het leek zo zonde om ons heerlijke vrije uur te besteden aan iets nuttigs en vervelends. Als ik eraan dacht wilde ik per direct stoppen met school. Maar Mel had wel gelijk, we moesten er nu echt een beetje mee op gaan schieten.
‘O ja, dat rotding,’ zei ik. Mel klopte begripvol op mijn arm.
‘Dat, ja. Ik zit er ook niet op te wachten, maar dat ding moet bijna ingeleverd en ik weet niet eens meer waar het over gaat.’ Ik slaakte een diepe zucht.
‘Je hebt gelijk, het moet eigenlijk wel,’ mompelde ik. ‘We kijken wel even, maar ik berg eerst even mijn spullen op en haal iets met veel suiker, ja?’
‘Ja, is goed. Ik loop wel met je mee.’

Zo langzaam mogelijk begaven Mel en ik ons naar een tafel ergens boven. We treuzelden, bewust, maar wisten tegelijkertijd dat dat stom was. Het leek nu lekker als we maar twintig minuten in plaats van dertig aan dat werkstuk hoefde te werken, maar die tien minuten kwamen er toch wel een andere keer bij. Vroeg of laat moest dat ding gewoon af zijn en die tekst moest toch wel geschreven worden, of dat nou nu of over een maand gebeurde. Eigenlijk hadden we er al veel te lang mee gewacht. We hadden de Maya’s als onderwerp gekozen, maar wisten niet meer welke literatuur we daarover opgezocht hadden en het instructieblaadje van Simmons waren we ook kwijt.
‘Als jij nou de levenswijzen en zo doet,’ zei Mel toen we in haar kluisje een pakket aan artikelen hadden teruggevonden en er doorheen bladerden. ‘Dan doe ik wel of ze uitgestorven zijn en waarom.’ We zaten boven op de gang bij de lokalen aan een grote tafel. Er klonken stemmen vanachter de dunne houten wandjes, maar verder was er niemand op de gang en het was stil om ons heen. De stilte werd zo nu en dan doorbroken door Mels gesmak op een sinaasappellolly.
‘Ja, is prima,’ zei ik. ‘Ik zal op mijn computer nog even opzoeken wat ik verder nog had gevonden.’ Mel knikte en ze spitte door de stapel papier.
‘Oké. En dan moeten we die film ook nog kijken en die dan vergelijken met wat we hebben gevonden.’
‘O ja, ook dat nog. Nou, dan mogen we wel opschieten.’
‘Volgens mij ook. Gatver, ik heb hier zo geen zin in. Anders spreken we volgende week wel even af om die film te kijken, dan hebben we dat in ieder geval gedaan. Die film is met Mel Gibson, toch? Misschien valt het dan mee.’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Niet met Mel Gibson, ván Mel Gibson.’
‘O ja, je hebt gelijk. Heb jij hem al eens gezien?’
‘Wat, die film?’
‘Ja.’
‘Een hele tijd terug wat stukken. Ik denk bij een vorig vriendje dat ernaar zat te kijken terwijl ik andere dingen aan het doen was.’
‘Leuk?’
‘Leuk is misschien niet het juiste woord. Er gaan vooral veel mensen dood.’
‘O, gezellig. We hadden beter een werkstuk over elfjes kunnen gaan maken of zo.’ Ze zuchtte. ‘Nou ja, anders kijken we of we volgende week woensdagavond af kunnen spreken om hem te kijken? Of vrijdag?’ Ik knikte.
‘Ja, is goed, we hebben het er nog wel over,’ zei ik en ik gooide een stapel papieren op de tafel. Ik slaakte ook een zucht, leunde achterover en rekte me uit, wat gekraak in mijn rug tot gevolg had.
‘Dit wordt echt een hel,’ zei ik. ‘We hebben veel te lang gewacht. Hoe lang hebben we nog voor alles ingeleverd moet worden?’ Mel legde ook haar stapel papier neer toen er een pluk haar voor haar ogen zakte. Geirriteerd trok ze het elastiekje uit haar haar en begon het in een nettere staart bijeen te pakken. Het elastiekje hing ze in de tussentijd aan het stokje van haar lolly dat uit haar mond stak, wat er erg komisch uitzag.
‘Al sla je me dood,’ zei ze. ‘Dat heb ik zo snel mogelijk geprobeerd te vergeten. Heb je het niet opgeschreven?’ Ik wreef over mijn gezicht.
‘Ik vrees van wel,’ mompelde ik. Met tegenzin boog ik naar voren en trok mijn tas op mijn schoot. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om het op te gaan zoeken, omdat ik bang was dat dat ding veel sneller af moest dan ik dacht. Mijn hoofd stond nu even niet naar verhalen over Maya’s en wat het dan ook was waar we verder over moesten schrijven.
‘Weet je de inleverdatum nog ongeveer?’ vroeg ik terwijl ik mijn agenda tevoorschijn haalde Mel bond het elastiek om haar haar en de lolly wisselde van mondhoek.
‘Volgens mij ergens over twee en een halve maand of zo.’ Ik bladerde door mijn agenda, moest even zoeken naar de datum van vandaag. God, welke dag, welke maand was het in godsnaam? Ergens eind van de maand, toch? Ik bladerde langs de 23ste, verder naar vandaag, de 27ste. Maar voor ik daar überhaupt gekomen was, vertraagden mijn bewegingen.
Even bleef ik zo zitten, met mijn ogen op mijn agenda gericht, maar zonder iets te zien. Het was of er een koude vloeistof van mijn kruin recht langs mijn ruggengraat naar beneden liep. De haartjes op mijn onderarmen gingen recht overeind staan. Wezenloos staarde ik naar de datum in mijn agenda. Ik bladerde terug en mijn hoofd begon automatisch een rekensommetje te maken. Toen zonk er iets zwaars neer in mijn maag en mijn hart stond bijna stil.
Ik was al vier dagen over tijd.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHH, ZE IS....! *hyperventileert*
Prachtig dat laatste stukje ;P

Haha dank je wel! Gauw een stukje erbij gaat het niet te snel?

_____________________________________________

Hoofdstuk

Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik wist het echt niet, ik wist helemaal niets meer. Wegwezen, dat was het enige wat ik dacht.
Een paar seconden bleef ik in complete shock zitten. Toen kwam ik weer een beetje tot mijn positieven en met moeite kreeg ik tegen Mel over mijn lippen dat ik naar de wc moest. Ik was al weg voor ze erop kon reageren. Mijn hele lichaam voelde lam. Nog nooit in mijn leven was ik zo geschrokken, had ik zo’n vreselijk, zwaar gevoel in mijn maag gehad. Al mijn ledematen voelden als rubber. Ik liep tegen mensen aan, maar zag ze niet, hoorde ze niet. De hele wereld viel weg, alles verdween, behalve dat gevoel en die vier dagen in mijn agenda.
Op de toiletten sloot ik me op in een hokje. Opnieuw pakte ik mijn agenda erbij en begon te tellen. En nog een keer, en nog een keer. Terugtellen, bladeren naar eerdere maanden. Misschien had ik ergens een telfout gemaakt, eerder. Ik haalde zelfs mijn rekenmachine erbij. Maar de uitslag bleef onveranderd. Vier dagen over tijd. Precies. O god, ik was nooit over tijd. Help me, iemand, alsjeblieft.
Wezenloos bleef ik zitten. Ik keek op van mijn agenda, naar de lelijke groene toiletdeur met krabbels van leerlingen erop. Nee, dit gebeurde niet echt, dit kon niet waar zijn. Niet ik, niet in mijn leven. Het loodzware gevoel in mijn lichaam gaf me kippenvel en het drukte mijn maag in elkaar. Ik dacht aan het kleine kruisje in mijn agenda bij de 23ste, vier dagen geleden, en sloeg een hand voor mijn mond. Toen trok mijn maag samen en ik liet mijn spullen uit mijn handen vallen. Ik draaide me om en ging vol over mijn nek.
Na een tijdje lukte het me Mel te smsen. Het duurde even, mijn handen trilden en ik kreeg de letters niet goed ingetoetst. Ik kon het niet aan haar nog te zien, rechtstreeks tegen haar te moeten zeggen dat ik wegging. Dat ik zou moeten luisteren als ze vroeg waarom ik ging en niet mogen gaan janken. Ik dacht niet dat dat mogelijk was. Ik sms’te haar dat ik me niet lekker voelde en terug naar bed ging. Ze stuurde nog iets terug, heel snel al, maar ik keek niet meer wat het was.
Buiten liep ik naar mijn Puch. Het was onbeschrijflijk hoe ik me voelde. Echt, het was niet onder woorden te brengen. Ik voelde zoveel door elkaar dat alles in elkaar overliep en een grote, verterende brei werd. Ik was bang, onzeker, wanhopig, verdrietig, paniekerig en nerveus. Huilen lukte me niet. Mijn lichaam voelde of het met emoties en al verlamd was. Zelfs nadenken kostte moeite, mijn gedachten drongen niet door, gingen half langs me heen. Vier dagen over tijd. Dat was het enige wat ik kon denken. Vier dagen. Wat betekende dat? Wat kon het betekenen? Van alles. Toch? Stress? Scheen voor te komen. Verstoorde lichaamsfuncties door teveel drugs en alcohol? Vast niet. Anorexia of overdreven veel sporten? Zeker niet. Laatste optie?
Dat ik dood wilde.
In het fietsenhok bleef ik ongeveer een kwartier op mijn Puch zitten. Ik deed niets, zat daar alleen maar, voor me uit te staren en niet te huilen. Ik kon niets en dacht niets. Tegen de tijd dat ik wakker werd uit mijn trance was er ineens een kwartier verstreken. Langzaam begon het tot me door te dringen wat ik moest doen. Ik wilde niet, durfde niet, maar ik kon niet anders. Nog nooit in mijn hele leven had ik zo’n gevoel van totale machteloosheid gehad. Ik was zo bang, voor wat ik moest doen, voor wat er zou gebeuren. Ik wilde dat deze dag nu stopte, dat het hier allemaal eindigde. Dat ik vanmorgen nooit was opgestaan, dat deze dag niet bestond. Ik wilde zo graag terug, maar het gevoel dat ik niet terug kon, wat ik ook deed, maakte me banger dan ik ooit geweest was.
Het duurde een hele tijd voor ik genoeg moed verzameld had om op mijn Puch te stappen en naar het dorp te rijden. Ik wilde absoluut niet, maar het feit dat ik niet anders kon, botste daar zo mee dat ik wel kon gillen, kon schreeuwen van frustratie, van wanhoop. Ik had geen idee hoe lang ik in die fietsenkelder bleef zitten voor ik uiteindelijk op weg ging naar een drogist. Het voelde of ik de hel tegemoet reed. Ik ging niet naar die bij ons in de buurt, dat durfde ik niet. Ik zag het al helemaal voor dat ik daar bij de kassa bekende tegen zou komen. Stel je voor, dat ik iemand tegen het lijf liep die mijn ouders (o god, mijn ouders) kende en dat die gelijk pa en ma op ging bellen om te vertellen waar ze me gezien hadden. Dan reed ik nog liever een halfuur om, ondanks de vrieskou. Ik wist wel een drogist niet ver bij school vandaan waar ik in een ver verleden een paar keer geweest was. Het was de andere kant op dan mijn huis en ik verwachtte niet dat op dit tijdstip er mensen zouden zijn die ik kende.
Veel te snel kwam ik bij de drogist aan. Gelukkig had ik gelijk. Er waren niet veel mensen in de winkel, maar toch had ik iedere keer visioenen van langslopende ooms en tantes of passerende buurtgenoten. Daarom bleef ik eerst een tijdje in een hoekje staan dralen, om de situatie in te schatten en te kijken of er echt niemand was die ik kende. Dat probeerde ik, tenminste. Ik was echter zo in de stress dat het me bijna niet lukte om mijn omgeving in me op te nemen. Niet alleen omdat ik een test moest halen, maar langzaamaan begonnen mijn hersenen ook ongewild te malen over wat eruit zou komen, en wat ik zou moeten doen als dat iets was wat ik helemaal niet wilde.
Ik schudde mijn hoofd en probeerde wakker te worden uit mijn paniektoestand. Actie, ik moest actie ondernemen. Haastig keek ik om me heen. Het was rustig in de winkel, goddank. Ik zag de caissière, een omaatje bij de huidproducten en twee meisjes van een jaar of dertien die make-up aan het bekijken waren. Niets om voor de vrezen dus, maar toch stonden al mijn spieren strak en was mijn maag nog steeds verkrampt. Ik haalde diep adem en streek nerveus mijn haar achter mijn oor. Mijn handen trilden, ik merkte het en vlug liet ik ze zakken. Verdomme, beheers je, blijf helder. Moeizaam probeerde ik logisch na te denken. Wat deed ik hier? Zwangerschapstest halen. Waarom was dat zo moeilijk? Daarom. De uitslag, mijn leven.

Snel doorgaan! Echt, wauw. Zit nu vol spanning wat er zou kunnen gebeuren

Dank je wel !

_____________________________________________________________

Ik leunde met mijn ellebogen op een bak lippenstiften en keek naar mezelf in die spiegel erboven. Het gezicht wat terugkeek was lijkbleek. Ik had kringen onder mijn ogen en mijn haar was een beetje verwaaid. Ik slikte en streek mijn haren wat glad, probeerde ze netjes te krijgen. Wat was er gebeurd? Waar was het fout gegaan in mijn leven dat ik nu hier stond, in deze situatie, en me nu zo voelde? En waarom was ik alleen? Waarom had ik niet het lef iemand te bellen en om hulp te vragen?
Daarom niet. Omdat je het jezelf gezworen hebt.
Ik klemde mijn kaken op elkaar en deed mijn ogen even dicht. Toen hakte ik de knoop door. Dat was moeilijker dan verwacht, want op het moment dat ik de knoop doorhakte realiseerde ik me wat ik nu moest gaan doen en ik voelde me gelijk zo slap als een vaatdoek. Snel begon ik te lopen, de winkel door. Niet aarzelen. Hoe langer ik treuzelde hoe nerveuzer en banger ik zou worden en hoe meer ik dan de aandrang zou krijgen naar huis te gaan en vanaf dit moment permanent onder invloed van het één of ander te verkeren om het allemaal te vergeten. Dat zou heerlijk zijn, zo makkelijk, het zou zo veel dingen oplossen. Nou ja, dat niet, maar voor het moment zou dat even zo lijken. Maar dat mocht niet, dat kon niet, ik moest mijn hoofd erbij houden, ook al had ik op dit moment duizend andere dingen liever gedaan.

Om de stress nog even iets te verhogen kon ik de zwangerschapstesten niet vinden. Ik wist duizendmaal zeker dat ze die in een zaak al deze hadden, maar ik maakte drie rondjes door de winkel en zag ze nergens. Ik besloot dan maar naar een andere drogist te gaan, voor de zekerheid ook nog een stuk verder bij mijn wijk uit de buurt dan deze. Om te voorkomen dat het leek of ik voor niets een halfuur in die winkel had rondgehangen, pakte ik wat aanstekers en een nieuwe mascara. Ik liep met mijn spullen de winkel door en pas toen ik bij de kassa stond, zag ik ze. Zwangerschapstesten. Daar, in het pad tegenover de kassa. Welke sadist had verzonnen die dingen daar neer te zetten? Dacht die dat misschien zwangere mensen graag wilden dat de hele wachtrij gelijk op de hoogte was van hun problemen?
De aanblik van de testen maakte me helemaal warm en zenuwachtig. Ik keek naar alle gekleurde doosjes en wierp toen een blik op de verkoopster achter de kassa. Kende ik haar? Ze kwam me niet bekend voor, ook al was ze nauwelijks ouder dan ik. Mijn hart klopte in mijn keel. Wat zou ze denken als ik dat ding bij haar kwam afrekenen?
Mijn oog gleed opnieuw naar het pad naast me. Roze en blauwe kleurtjes, alsof het leuk was dat je zo’n test nodig had. Wat nu? Test pakken of niet? Alleen doordat ik eraan dacht voelde ik het bloed al naar mijn wangen stijgen. Stel dat dat kind achter de kassa toch één of andere vage bekende van me was? De dochter van een collega van pa en ma of zo, die mij herkende omdat ze een keer een foto van me had gezien? Of een verre verstopte achternicht? Een vriendin van Nancy?
Ik was zo ver weggezonken in mijn doemscenario’s dat ik niet merkte dat de klant voor me inmiddels afgerekend had. Pas toen ik op mijn schouder werd getikt, kwam ik weer een beetje tot mijn positieven. Ik schrok van de aanraking en keek om. Achter me stond het omaatje dat ik net door de winkel had zien lopen. Ze had een beetje een zuur gezicht, een zuur mondje, en een vierkante, strenge bril.
‘Meisje?’ zei ze. Meisje? God, was ik dat nog maar. Ze gebaarde naar de caissière.
‘Jij bent aan de beurt, hoor.’ Ik staarde haar aan, ze had net zo goed Chinees kunnen praten. Nu ik persoonlijk contact had gelegd met een andere klant wist ik helemaal niet meer wat ik moest doen. Wat zou ze wel niet denken, met haar ‘meisje’?
Zonder iets te zeggen draaide ik me om naar de kassa en ik legde mijn spullen op de toonbank. Nu, nu, doe het nu. Dit is je enige kans, niet naar dat kassakind kijken, laat je niet afleiden. Ga nu voor je er spijt van krijgt.
Mijn hart klopte wild in mijn borstkas en bezweek bijna onder de druk. Maar ik ging. Ik liep naar het schap langs de kassa en pakte een test. Het was een zachtgroene, de enige die niet roze of blauw was. In alle gauwigheid zag ik dat het een dure was, dus dan was het vast wel een goede.

Hmmm, zal ze zwanger zijn?

Vlug stapte ik terug naar de kassa en ik legde het doosje op de toonbank, naast de mascara en de aanstekers. Mijn wangen gloeiden, mijn kaken trilden net zo hard als mijn handen en mijn knieën waren week. Ik voelde dat het kassameisje me bekeek, maar toen mijn blik de hare ontmoette, glimlachte ze vriendelijk tegen me. Ze haalde mijn aanstekers langs de scanner, piep, de mascara, piep, en de test, piep. Op het schermpje stond ook echt ‘zwangerschapstest’, voor alle gegadigden die het misschien nog niet gezien hadden. Ik voelde me echt gigantisch opgelaten, wilde zo graag door de grond zakken dat ik het er benauwd van kreeg. Al had ik vijf verschillende soorten condooms gekocht, dan had ik me nog minder opgelaten gevoeld dan nu.
Ik slikte diep en gaf de caissière het bedrag dat op het schermpje stond. Mijn laatste geld, gezien ma zich mijn pinpas eergisteren had toegeëigend. Ik had het niet gepast, ook dat nog. Het kostte het meisje uren de munten uit de kassa te pakken om me mijn wisselgeld te geven. Vervolgens liet ze nog een vijftig cent vallen en moest ze onder de toonbank gaan vissen om hem terug te krijgen. Daarna vroeg ze ook nog doodleuk ‘Wilt u een tasje?’ en ik dacht dat ik gek werd.
‘Ja,’ zei ik en snel keek ik even achterom. Het oude vrouwtje achter me had schijnbaar gezien wat ik gekocht had. Ze keek me aan met een afkeurende uitdrukking op haar gezicht. Ik kon precies aan haar zien wat ze dacht en ik voelde me er niet bepaald beter door. O, ik had zo’n ontzettende hekel aan oude mensen.
Het tasje van het kassameisje ritselde en ik draaide me weer naar haar om. Ik voelde de ogen van Opoe in mijn nek kriebelen. Snel pakte ik het tasje aan en liep de winkel uit. Zelfs toen ik al ruimschoots bij mijn Puch was, kon ik de blikken van het kassameisje en het omaatje nog in mijn rug voelen prikken.

Op weg naar huis reed ik vijf straten om. Mijn hersenen hoefden het niet eens te denken, het ging bijna automatisch. Het liefst bleef ik nog zo lang mogelijk in die neutrale staat van onwetendheid verkeren. Ik voelde me raar, verdoofd maar tegelijkertijd bezwijkend onder de spanning, met nog steeds die zware steen die op mijn maag lag. De wind gierde langs me heen en mijn handen waren ijskoud om mijn stuur, maar ondanks dat had ik altijd zo door kunnen rijden. Het nog-niet-zeker-weten was heerlijk, het idee dat alles misschien nog goed zou komen, dat er niets aan de hand hoefde te zijn. Ik had zo door kunnen rijden tot ik dood was. Als ik had gekund had ik dat gevoel in een spuit gestopt en hem bewaard voor het moment dat ik een moord zou doen om er naar terug te kunnen.
Helaas kwam ik uiteindelijk toch thuis aan. Zelfs in mijn eigen wijk reed ik nog om, maar na een tijd stond ik ineens voor mijn deur. Ik bleef even op de oprit op mijn Puch zitten, starend naar het lege huis, de dichte deur. Eigenlijk wilde ik niet naar binnen, eigenlijk wilde ik weg. Waarheen? Geen idee. Gek genoeg was de enige wat ik kon bedenken Gio.
Ik stapte van mijn Puch af en duwde hem naar de voortuin. Met trillende handen hing ik mijn hangslot om het voorwiel. Ik had geen controle meer over mijn vingers dus het duurde even voor ik het slot weer dicht kreeg. Toen ik naar de voordeur liep knisperde het grind van de oprijlaan onder mijn voeten. De deurknop was ijskoud. Niet loslaten, niet treuzelen. Schiet op, ga door. Ik probeerde tevergeefs diep adem te halen, sloot mijn ogen even en stapte het huis binnen. De deur viel achter me dicht en toen was alles weer stil.
Even liet ik het huis op me inwerken. De geur van mijn moeders parfum, leren jassen en vanille. Het enige geluid was het lichte gezoem van de dvdrecorder die zichzelf updatete en de stilte suisde in mijn oren terwijl ik daar op de mat stond. Ik slikte diep en tergend langzaam begon ik mijn jas en schoenen uit te trekken.
Nadeel was dat ik niet naar de wc hoefde, wat nogal essentieel is bij een zwangerschapstest. Ik dronk twee glazen water, die als whisky op de vroege ochtend op mijn maag bleven liggen. Het werkte niet en dus nam ik er nog twee. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik het gevoel had dat ik misselijk werd van water drinken. In deze toestand werd ik overal misselijk van. Maar ik moest drinken, ik moest uitsluitsel hebben. Ik was zo nerveus dat ik mijn glas uit mijn handen liet vallen toen ik opnieuw water wilde gaan inschenken. De klap waarmee het op de grond terecht kwam en uit elkaar spatte was hard en zette al mijn zintuigen op scherp. De gebroken stukken op de vloer rinkelden nog een tijdje na. Tig jaar ongeluk. Pas tegen de tijd dat ik de scherven had opgeruimd en een nieuw glas ging halen, moest ik naar de wc.

meer, meer, meer ^^

Leuk dat je ook nog meeleeest!

________________________________________________________

Het was een verademing, maar tegelijk had ik ook direct spijt van al het water dat ik had gedronken. Nu ik moest, wilde ik eigenlijk niet meer. Een tijdlang bleef ik met krampachtig gekruiste benen op de bank zitten, als de dood om naar de wc te gaan. Waar was ik mee bezig? Waarom had ik dit? Ik staarde voor me uit en probeerde niet te gaan huilen van ellende. Niet janken, dat slaat nergens op. Gun het hem niet, er is nog niets aan de hand. Blijf rustig.
Nog een paar minuten kon ik ‘rustig’ blijven. Toen kon ik niet anders meer. Ik dook met test en al de wc in en kwam er trillend als een espenblad weer uit. Drie minuten wachten. Zo kort, maar tegelijkertijd zo lang. Te lang voor een simpele uitslag, te kort om je voor te bereiden op het einde van je leven.
Ik legde de test neer op de salontafel zonder er nog naar te kijken en liep naar de keuken. Wat moest ik doen? Drie minuten afstand houden en dan in één keer de waarheid over me heen krijgen of bij dat ding blijven en langzaam zien hoe mijn doodsvonnis verscheen? Vanaf mijn veilige afstand keek ik naar de test. Vanaf hier kon ik niet zien wat erop stond. Hoe lang al? Een halve minuut, nog twee en een half. God, mijn lichaam, alles was slap, alles was bang. Ik leunde tegen de ijskast en deed mijn ogen dicht. Ik streek over mijn gezicht, in mijn ogen, en merkte dat mijn handen trilden. Ik vouwde ze wat in elkaar in een poging ze stil te houden, wat niet lukte. Nog nooit was ik zo bang geweest, nog nooit in mijn hele leven. Mijn benen voelden week, mijn hart ontplofte zowat. Het sloeg zo snel en hard in mijn borst dat ik dacht dat het overbelast zou raken. Ik probeerde niet te denken aan wat ik in godsnaam moest doen als die test positief bleek te zijn. Loos alarm, het was vast loos alarm. Dat kon best. Mel was altijd over tijd als ze stress had of als haar lichaam in de war was omdat ze op vakantie was. Rustig, het is vast niets. Ook al ben je nog nooit in je hele godganselijke leven over tijd geweest.
Ik keek op de klok. Nog anderhalve minuut te gaan. De hoeveelheid adrenaline in mijn lichaam werd me bijna teveel. Mijn keel zat dicht en werd zo droog als schuurpapier. Het voelde of ik moest kotsen en zou stikken tegelijk.
Ik draaide me om en liep naar de kast aan de andere kant van de kamer, met een grote boog om de test heen. Van de onderste plank haalde ik een fles whisky, van pa. Terug in de keuken wilde ik een glas pakken, maar ik bedacht me. Ik draaide de dop van de vierkante fles en nam een paar slokken. Het alcoholpercentage was flink en er trok kramp door mijn kaken, maar ik dronk door. Pas toen ik buiten adem raakte, stopte ik met drinken. Even hield ik mijn ogen dicht, deed ze toen langzaam open. Nog nahijgend keek ik naar de salontafel, ver weg, veilig. Die test lag daar maar, als iets duivels wat me beloerde. Er was een soort vreemde band tussen dat ding en mij. Aan de ene kant werd ik er naartoe getrokken, aan de andere kant wilde ik er zo ver mogelijk bij uit de buurt blijven. Ik keek opnieuw op de klok. De tijd was bijna om, nog een halve minuut. Eindeloze halve minuut. Maar ik wilde eigenlijk helemaal niet kijken, wilde het niet zien. Niet nu, niet over een halve minuut, niet over een week. Ik kon het niet, echt niet. Ik wist niet wat er zou gebeuren als ik naar die test ging kijken en er stond dat ik zwanger was. Ik kon niet zwanger zijn. Nu niet, nooit niet.

Ik belde Roos. Vraag me niet waarom, maar ik deed het. Het was het enige wat ik kon bedenken, het enige waar ik toe in staat was. Voor ik het doorhad, was het al gebeurd.
Gelukkig was ze thuis. Ik vroeg haar of ze alsjeblieft langs wilde komen en ze deed helemaal niet moeilijk, ondanks dat ik haar niet meer gesproken had nadat ik laatst lullig tegen haar gedaan had. Waarschijnlijk kwam dat omdat ik bijna moest janken toen ik haar stem hoorde en ze dat zonder twijfel merkte. Ze was er nog geen tien minuten later. Dat was snel, zelfs gezien ze Peters Mercedes ‘geleend’ had. Ik zag haar aankomen door het raam, ze stopte pontificaal voor de deur, op de lege oprit. Ik was niet eens meer blij dat ze er was, of opgelucht. Mijn hele lichaam en geest werden in beslag genomen door mijn getril en gezenuw en angst voor die test. Sinds ik haar gebeld had stond ik nog steeds op dezelfde plek, bij het aanrecht, met dezelfde fles in mijn hand waarvan de inhoud inmiddels gehalveerd was. Ik kon me niet bewegen, had het gevoel dat er iets ergs zou gebeuren als ik het zou proberen. De fles in mijn hand en de ijskast tegen mijn rug waren de enige houvast die ik had. Roos, alsjeblieft, help me. Ik kan niet meer.
Roos kwam binnen met haar eigen sleutel, ik hoorde haar in de gang. Ze deed de deur achter zich dicht, maar ik hoorde dat ze niet de tijd nam om haar jas uit te doen of haar sleutels op de gangkast te leggen. Het geluid van haar voetstappen kwam dichterbij en toen ging de deur van de gang open. Haar ogen vonden me gelijk, alsof ze al had aangevoeld waar ik stond voor ze binnenkwam. Haar bezorgde blik gleed van mijn gezicht naar de halflege fles whisky in mijn hand.
‘Starla?’ vroeg ze terwijl ze haar sleutels in haar jaszak liet glijden en naar me toe liep. ‘Is alles goed? Wat is er aan de hand?’ Ze kwam naast me staan, maar ik staarde alleen maar voor me uit. Roos hield haar hoofd schuin.
‘Star?’ herhaalde ze. Ineens vroeg ik me af waarom ik haar gebeld had. Ik wilde helemaal niet dat ze het wist. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar er kwam niets. Mijn keel voelde als schuurpapier en ik nam nog een slok uit de fles. Toen wees ik naar de salontafel.
Roos keek om. Haar ogen gleden door de kamer en bleven stilhangen op het doosje, dat nog naast de test lag. Ze wierp nog een ietwat bezorgde blik op mij, leek te overwegen of ze bij me moest blijven of moest gaan kijken wat er aan de hand was. Waarschijnlijk besloot ze het laatste, want ik hoorde dat ze na een tijdje naar de andere kant van de kamer liep en daar bleef staan.
Het bleef stil, doodstil. Ik keek trillend haar kant op. Ze stond bij de salontafel, bewegingloos, en staarde naar de test. Ik zag dat ze slikte. Toen pakte ze hem op.

Verder!

Op dit punt ben ik het met A.lonely.Girl eens. Verder!

Haha ok!

___________________________________________________________________________________

‘Star…’ zei ze zachtjes. Ze schudde heel licht haar hoofd, keek me aan. Ik gaf haar niet de tijd nog iets te zeggen.
‘Is hij positief?’ vroeg ik. Roos knipperde met haar ogen, verward. Haar lippen, die zoveel op die van mijn leken, vormden woorden zonder geluid te maken.
‘Starla… is… is hij van jou?’ vroeg ze toen. Ik klemde mijn kaken op elkaar en drukte de fles whisky tegen me aan.
‘Is het positief?’ herhaalde ik, duidelijker dit keer. Roos schudde ontsteld haar hoofd.
‘Star-’
‘Hij is van mij. Wat staat er?’ Ze keek me aan. Haar gezicht stond zo hopeloos dat het haar eigen test had kunnen zijn die ze vasthield. Haar ogen gleden terug naar het staafje in haar handen. Ze keek er nog even naar, toen weer naar mij. Dat was genoeg. Haar blik zei alles.
‘O god, Starla,’ zei ze. Ze had het niet hoeven zeggen, ik zag het al aan haar gezicht. Er brak ergens iets in me. Er brak iets en mijn hele lichaam begaf het. Ik kon de tranen niet meer tegenhouden en zakte huilend in elkaar op de vloer.
Roos kwam snel naar me toe en liet zich op haar knieën naast me op de grond zakken. Ze sloeg haar armen om me heen, trok me tegen zich aan en hield me stevig vast.
‘Zusje toch,’ zei ze zachtjes en ze wiegde me heen en weer. ‘Zusje toch.’ Ze hield me vast en streelde zacht over mijn haar Ik leunde tegen haar aan en huilde, huilde zoals ik nog nooit gehuild had. Ik wist niet wat ik moest doen, wat er zou gebeuren als mijn tranen straks op zouden zijn. Het voelde of alle ellende in de hele wereld over me heen gevallen was. De tranen bleven maar komen, en het enige waaraan ik dacht was aan dat wat er in mijn buik zat en aan waar het vandaan kwam. Ik dacht aan mijn verleden en mijn toekomst en het einde daarvan, huilend, soms bijna hysterisch, soms zachter.
Pas na een hele tijd, toen ik echt zo moe was mezelf dat ik niet meer kon, lukte het me te stoppen met huilen. Langzaam droogden mijn tranen op, raakte de bron uitgeput. Mijn hoofd deed pijn en mijn wangen brandden van de zoute tranen. Roos liet me los toen ik niet meer onbedaarlijk snikte en begon in de kastjes boven me te rommelen. Ik bleef op de grond zitten, voor me uit starend, met mijn ellebogen op mijn knieën en mijn handen tegen mijn oren. Het was of alles stilstond, ik, het leven, de wereld.
Roos gaf me een dampende kop chocolademelk. Als een zombie liet ik haar de beker in mijn handen drukken, ze vouwde mijn vingers er zachtjes om heen. Ik hield hem vast, maar dronk er niet van. Roos kwam weer naast me zitten en we staarden allebei voor ons uit. Na een tijd sloeg de ijskast achter ons aan en Roos keek mijn kant op. Ze stak haar hand naar me uit en streelde mijn wang, mijn haar.
‘Wil je er over praten?’ vroeg ze. Haar stem klonk zo zacht, zo lief. Stel je voor dat ma toch ook eens zo zou klinken, me dat zou vragen. God, pa en ma. Was het maar waar.
Ik staarde naar het kastje tegenover me. Het was wit, maar er zat geen enkele vlek of onregelmatigheid op de deur.
‘Weet ik niet,’ zei ik. Roos aaide nog steeds mijn haar, ik voelde dat ze naar me keek. Ik werd rustig van haar geaai, een heel klein beetje.
‘Wie is de vader?’ vroeg ze zachtjes. ‘Is het Bobby?’ Ik slikte en er gleed een rilling over mijn ruggengraat. Ik wist eigenlijk al wat het antwoord zou zijn, ik voelde het, in heel mijn lichaam. Die test zou alleen maar bevestiging geven.
‘Ik…’ begon ik, maar ik viel stil. Ik wees naar de test, die Roos halverwege haar weg naar mij had laten vallen.
‘Wat staat er?’ vroeg ik. ‘Hoe lang?’ Roos leunde opzij en pakte de test van de grond. Ze liet haar hoofd tegen de ijskast achter zich rusten en keek naar het schermpje.
‘2-3. Weken, neem ik aan.’ Ik sloot mijn ogen en slikte. Alleen bevestiging. Het was niet van Bobby. Bob en ik deden het altijd veilig, in welke toestand dan ook. De laatste keer dat er iets was fout gegaan met een condoom was al maanden geleden, zeker geen twee weken. Gio was het ook zeker niet, die was altijd al helemaal voorzichtig. En mijn laatste scharrel was langer geleden dan die paar weken. Alleen bevestiging, dus. Ik wilde weg, dood, in coma, omdat ik niet wist wat ik in hemelsnaam moest beginnen.
‘Het is niet van Bobby,’ zei ik zonder mijn ogen open te doen. Roos geaai vertraagde. Heel even, en ze ging snel weer verder, alsof het niet gebeurd was, maar ik merkte het toch.
‘Heb je iemand anders?’ vroeg ze zacht. Ik glimlachte wrang, maar deed mijn ogen niet open. De duisternis was heerlijk.
‘Ja,’ zei ik. ‘Maar het is ook niet van hem.’ Het werd stil. Roos geaai viel stil, ze zei niets meer. Ik werd er zo nerveus van dat mijn hersenen ook stilvielen en alleen maar gericht waren op het feit dat Roos niets meer zei of deed. Wat moest ze wel niet van me denken? Wat een hoer haar zogenaamd lieve kleine zusje wel niet was, waarschijnlijk. En waarom zou ze dat niet denken? Iedereen dacht het. Iedereen dacht het, ik werkte het zelf in de hand en dit hele gedoe zou het zeker niet beter op maken.

Ik wil meer!!! Please

Ik voelde mijn ogen prikken en toen ik ze opendeed en naar Roos keek, was mijn zicht wazig.
‘Zeg het maar,’ zei ik. ‘Scheld me uit, zeg dat ik een stomme hoer ben en laat me alleen. Zeg het maar, het is waar en ik verdien het.’ Roos maakte een sussend, medelijdend geluidje. Ze pakte me beet en trok me weer tegen zich aan. Ik begon weer geluidloos te huilen.
‘Dat is niet zo schat, dat ga ik ook helemaal niet zeggen. Ik ben er om je te helpen, dat weet je toch?’ Het lukte me met de grootste moeite om te knikken. Roos suste me en streek over mijn rug.
‘Goed zo. Ik ga je helpen, oké? Wil je me vertellen wie de vader is? Zullen we samen naar hem toe gaan?’ Ik snikte een keer en schudde toen mijn hoofd. Roos hield me een stukje van zich af en keek naar me. Zacht streek ze de tranen van mijn wangen.
‘Wil je niet dat ik mee ga?’ vroeg ze. Ik schudde weer van nee.
‘Nee,’ zei ik. ‘En wil je alsjeblieft niet vragen wie de vader is? Wil het er alsjeblieft niet meer over hebben?’ Roos bekeek mijn gezicht met een wat verwarde blik in haar ogen.
‘Wat?’ vroeg ze zachtjes. ‘Waarom? Wat is er aan de hand?’ Ik voelde de tranen langs mijn wangen naar beneden glijden en keek haar aan.
‘Toe, Roos,’ kreeg ik er nog net uit. ‘Alsjeblieft?’ Ze bekeek me nog even, terwijl ik zachtjes doorsnikte. Toen werd haar gezicht zachter en ze knikte.
‘Oké,’ zei ze. ‘Oké.’ Ze sloeg een arm om me heen en ik leunde dankbaar tegen haar aan. Ze streelde over mijn arm, ik merkte dat ze nadacht. Ik hoopte dat ze niet dacht aan wat ik net gezegd had, aan wat de reden daarvoor was. Ik wilde niet dat ze het wist, zelfs mijn eigen zus niet. Gelukkig begon ze zelf over iets anders.
‘Hoe laat komen pa en ma thuis?’ vroeg ze. O, pa en ma. Nooit meer, alsjeblieft nooit meer. Hoe kon ik het ze ooit vertellen? Ze mochten het niet weten, ik wilde niet het risico lopen dat ze me eruit zouden zetten. Ik kon het toch ze niet vertellen, het was te schaamtelijk, te gênant. En al vertelde ik het wel, waarom zouden ze me geloven? Ik had al te veel over gevoelige dingen tegen ze gelogen. Er was al jaren niets meer van mijn geloofwaardigheid over en dat was mijn eigen schuld. Maar hoe kon ik ooit nog onder één dak met ze samenleven en doen alsof er niets aan de hand is als ik het ze niet vertelde?
‘Weet ik niet,’ bracht ik uit. ‘Te snel.’ Roos keek naar de klok en toen weer naar mij.
‘Wil je bij mij logeren? Een paar nachtjes?’ vroeg ze. Ik keek naar haar op. Terstond begreep ik weer waarom pa en ma haar leuker vonden dan mij. Op dit moment hield ik ook duizend keer meer van haar dan van mezelf.
‘Maar Peter-’ begon ik, maar Roos wuifde het weg.
‘Peter vindt dat helemaal niet erg,’ zei ze. ‘Die gaat wel op de bank.’ Ik wendde mijn blik af. Trillend veegde ik met mijn mouw de tranen van mijn gezicht en slikte.
‘Wil je het niet tegen Peter zeggen?’ vroeg ik met een klein stemmetje. Roos aaide over mijn rug en drukte een kus op mijn wang.
‘Wat je maar wilt,’ antwoordde ze. ‘Geen probleem.’


Hoofdstuk

Anderhalf uur later zat ik bij Roos thuis in bad. Ik lag rustig, nu, rustiger dan voorheen. Een halfuur geleden had ik geprobeerd mezelf te verzuipen. Nou ja, ik had gekeken hoe lang ik onder water kon blijven voor ik in paniek zou raken. Roos had me boven water getrokken tegen de tijd dat ik hoofdpijn begon te krijgen van het zuurstofgesprek. Ik had haar moeten beloven het niet meer te doen.
Er heerste doodse stilte in het huis. Normaal gesproken vond ik dat fijn, als ik in bad zat, dan kon ik echt helemaal relaxen. Nu niet. Ik hoorde Cees praten, tegen Jack, tegen zijn vrienden, tegen mezelf, in flarden, en andere mensen. Ik hoorde mijn moeder de hele tijd zeggen ‘Kind, als je het zo goed weet, mag je het ook zelf oplossen als je straks met een kind zit opgescheept.‘ Het kwam uit een ruzie met haar over seks onder invloed, toen ik haar had gezegd dat ze zich er niet mee moest bemoeien en dat ik haar niet nodig had om te zeggen wat ik wel en niet moest doen. Ze had het zo vaak gezegd, en het had me nooit ook maar ene fluit kunnen schelen. Nu leek het zo verdomd dichtbij.
Ik vroeg me af of ma en pa een argwaan zouden krijgen als ze erachter kwamen dat ik weg was. Roos en ik hadden een grote weekendtas vol kleren en spullen gestopt, die naar de auto gesjouwd en nog snel een briefje neergelegd dat ik een paar dagen bij Roos bleef slapen omdat Peter voor zijn stage weg was. Bullshit natuurlijk, maar we moesten toch iets verzinnen. Om het overtuigender te maken had Roos met haar mobiele telefoon naar die van thuis gebeld en een onschuldig berichtje ingesproken, met hetzelfde onzinverhaal dat ze me even wilde lenen zodat ze iemand had die haar gezelschap kon houden. Ik dacht eerlijk gezegd niet dat het pa en ma iets zou uitmaken. Waarschijnlijk waren ze allang blij dat ik weg was, dan ging alles tenminste een keer precies zoals ze wilden zonder dat één of andere vervelende externe factor hun leven in de war schopte.
Ik kwam een klein stukje overeind en pakte mijn telefoon van het kastje naast het bad. Het water klotste en mijn telefoon piepte toen ik hem activeerde. Ik lag al bijna drie kwartier in bad. Waarschijnlijk was dat de reden dat het water ineens zo koud leek. Ik legde mijn telefoon weer terug en keek in de spiegel die bij het bad stond. Ik zag zo wit als een doek, mijn ogen waren rood van het huilen. Mijn make-up was uitgelopen en de mascara liep in zwarte strepen over mijn wangen. Ik zag eruit zoals ik me voelde. Ongeveer, dan.

Yay, weer een stukje bijgelezen

Hoihoi, ik lees al een poosje mee, maar had nog niet gereageerd!
Fijn dat je elke dag post, want ik hoop zooooooo dat het goed afloopt en dat alles goed komt en dus moet je snel posten want ik wil weten hoe het verder gaat

Hihi - even geen inhoudelijk commentaar, maar ik vind het goed geschreven!
Keep going (:

Sorry allemaal, was een heerlijk weekendje hobbyen! Gauw weer een nieuw stukje!

____________________________________________________________________________________

Ik wendde mijn blik van de spiegel af en liet me weer achterover in het bad zakken. Ik keek naar mijn buik. Plat. Nu nog wel. Ik legde mijn handen erop en voelde. Niets, natuurlijk. Er was een mensje daar, of iets wat een mensje zou worden. Wat moest ik ermee? Wilde ik een baby? Nee, natuurlijk niet. Ik hield helemaal niet zo van kinderen. Nou ja, ik had geen hekel aan ze, maar ik zat er niet bepaald om te springen.
Maar wat zouden pa en ma wel niet met me doen? Ze hadden al zo vaak gezegd dat ze me eruit zouden zetten als ik iets deed wat over de schreef ging. Van school geschopt worden, met een overdosis in het ziekenhuis eindigen. En zwanger raken. Dat waren de drie dingen die ik echt niet mocht doen. Hield ik me er niet aan, dan was het afgelopen.
Maar wat als ik even niet dacht aan mijn ouders? Wat zou ík dan doen? Ik dacht er toch al langer over om uit huis te gaan, alleen ik kon het nu nog niet betalen. Als ik stopte met school en meer ging werken, misschien. Maar dan moest ik mezelf nog onderhouden, een kind, een huis. Een kind? Verdomme, wat bazelde ik nou? Ik kon helemaal geen kind hebben. Gewoon niet, maar al helemaal niet van Cees.
Ik slikte. Hoe zou een kind van Cees en mij eruit zien? Ik zou doodsbang zijn. Stel je voor dat het de ogen van Cees zou hebben. Dat was toch onmogelijk? Die ogen zien en iedere keer weer meemaken wat er gebeurd was. Waren er mensen die dat konden? Of zou dat ooit nog over gaan, zou je daar aan wennen?
Ik voelde Cees’ hand over mijn mond, zijn handen onder mijn rok, en klemde mijn kiezen op elkaar. Nee, daar kon je niet aan wennen. Ik niet. Nooit, hoe graag ik het ook zou willen.
Ik werd uit mijn gedachten opgeschrikt toen de deur open ging. Vlug veegde ik de tranen van mijn wangen en begon het badschuim over het wateroppervlak te verspreiden. Het was Roos, gelukkig. Ik kon het even niet gebruiken dat Peter binnen zou lopen terwijl ik mijn blootje in bad zat.
‘Hé,’ zei Roos zachtjes en ze deed de deur achter zich dicht. ‘Hoe gaat het?’ Ze keek zo bezorgd, ik wilde niet dat ze zich zorgen maakte. Ik moest mezelf bij elkaar rapen, anders zou zij wel degelijk een argwaan krijgen. Ik bedacht me dat ik moest glimlachen, maar het lukte me gewoon niet. Mijn hersenen stuurden de signalen niet door naar mijn gezicht, of ze deden het wel, maar de boodschap werd ergens halverwege geblokkeerd.
Ik liet mezelf wat verder wegglijden in de badkuip.
‘Weet niet,’ zei ik. ‘Verward, paniekerig. Moe, van alles.’ Roos liep naar het bad toe en ging op de rand zitten, ergens ter hoogte van mijn hoofd. Ze kroop weg in haar lekkere warme trui.
‘Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt,’ zei ze en ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Ik heb het geprobeerd, maar… het lijkt zo ver weg. Het léék zo ver weg.’ Ik wendde mijn blik af. Even zeiden we niets. In de spiegel zag ik dat we allebei een andere kant op keken, met dezelfde sneue uitdrukking op ons gezicht.
‘Zal ik morgen school voor je afbellen?’ vroeg Roos. ‘Ik denk dat je dat wel even kunt gebruiken.’ Ja, alsjeblieft. School was nu onmogelijk, zo onbelangrijk. School was zo ver weg. Roos legde vragend haar hand op mijn hoofd en ik knikte dankbaar. Waarom was ma mijn moeder en niet zij? Ma zou nooit van haar leven iets voor me afbellen, wat er ook aan de hand was.
Roos glimlachte tevreden en streek mijn natte haar een beetje naar achteren.
‘Goed zo. Je hoofd staat er toch niet naar, dus blijf maar lekker hier.’ Ik deed opnieuw een tevergeefse poging tot glimlachen en weer volgde er een stilte. Roos streek plukjes haar naar achteren, ik staarde voor me uit. Het was raar, in de spiegel zag ik mezelf en Roos die met mijn haar speelde, maar mijn gevoel zei iets anders. In mijn hoofd zag en voelde ik dat het Cees was die aan me zat. Het liep door elkaar, en het was of mijn hersenen en mijn zintuigen elkaar voor de gek probeerden te houden. Het onderscheid tussen wat echt was en wat niet werd steeds onduidelijker.
Maar dat onderscheid was er ook niet. Het was allebei echt.
Er trok een rilling langs mijn ruggengraat en mijn ogen begonnen te prikken. Ik kreeg mijn starende blik niet meer van de spiegel afgewend.
‘Ik kan het niet, Roos,’ zei ik toen langzaam. ‘Dit gedoe, dit… kind. Het gaat gewoon niet.’ Roos aanrakingen vertraagden. Ik merkte vaag dat ze me aankeek. Niet eens meer via de spiegel, maar nu rechtstreeks.
‘Wat zeg je?’ vroeg ze zacht. Ik zat stil en probeerde de tranen weg te slikken.
‘Ik kan het niet,’ zei ik. ‘Het spijt me zo, ik wou dat ik het kon, maar…’ Mijn stem stierf weg en er liep een traan over mijn wang. Roos zag het, ze suste wat en wreef bemoedigend over mijn schouder.
‘Hé, rustig maar,’ zei ze en ze trok me wat tegen zich aan. ‘Je hoeft nergens je excuses voor aan te bieden. Niet aan mij, aan niemand.’ Ze wreef over mijn haar en ik voelde dat ze naar me omlaag keek.
‘Dat weet je, hè?‘ vroeg ze. ‘En het maakt me niet uit wat je doet, ik ben er voor je. Welke beslissing je ook neemt. Ik hou van je en ik steun je in alles. Oké? Denk er rustig over na. Je hebt alle tijd.’ Ik knikte.
‘Oké,’ zei ik zacht. Roos boog naar me toe en drukte een kus op mijn hoofd.
‘Goed zo,’ zei ze en ze wreef bemoedigend over mijn schouder. ‘Trouwens, waar ik eigenlijk voor kwam: wil je iets eten? Ik heb spaghetti voor je gemaakt.’ Dat was lief van haar. Ze had spaghetti gemaakt voor mij, omdat ik het lekker vond. Peter hield er niet van.
‘Dank je,’ mompelde ik. ‘Ik zal het proberen.’ Roos knikte en kwam overeind.
‘Oké. Doe maar rustig aan, ik wacht beneden op je, goed? Maken we het gewoon een beetje gezellig. Zullen we anders een film huren vanavond?’ Ik liet me omlaag zakken in het bad en ging een keer kopje onder. Toen ik weer bovenkwam veegde ik mijn haren uit mijn gezicht.
‘Nee,’ zei ik. ‘Ik moet vanavond nog iets doen.’

Het kostte me moeite om uit bad te komen, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik voelde me moe, slap en leeg, maar had geen honger. Mijn maag was zo verkrampt dat ik al nauwelijks aan eten kon denken, maar omdat Roos zo lief voor me was, ging ik toch naar beneden. De hele hal was gevuld met spaghettiwalmen en de lucht maakte me misselijk. Daar haatte ik mezelf om. Ik vond het zielig voor Roos om niets te eten nadat ze zo haar best voor me gedaan had en dus schoof ik gewoon bij haar aan tafel. Ze had het echt gezellig gemaakt, er stonden waxinelichtjes tussen de pannen en ze had de vitrage dichtgedaan. Ze had zelfs haar mooie, vierkante servies tevoorschijn gehaald. De tafel was maar voor twee personen gedekt en toen ze voor ons opschepte, liet ze wat in de pan zitten.
‘Komt Peter niet?’ vroeg ik. Roos strooide een hele grote berg geraspte kaas over mijn bord en schoof het naar me toe.
‘Jawel, maar op dinsdag is hij altijd laat thuis. Hij warmt het straks wel even op.’ Ik knikte en nam voorzichtig een hap spaghetti. Ik proefde niets. Echt, helemaal niets. Het liefst was ik gelijk gestopt met eten, maar Roos keek me zo afwachtend aan dat ik probeerde een glimlach te produceren.
‘Lekker,’ zei ik en Roos’ gezicht klaarde op. Ik at door. Traag, maar ik deed het wel. Na drie happen kreeg ik eigenlijk al niets meer weg, maar ik wilde het haar niet laten merken. Ik nam muizenhapjes en kauwde extra lang, zodat het leek of ik lang en veel aan het eten was, maar ondertussen kreeg ik nauwelijks iets binnen. Ik treuzelde tot ik een ons woog en ik wist dondersgoed waarom. Eten was een hel, maar stoppen was nog erger. Klaar zijn met eten betekende namelijk geen excuus meer om hier te blijven, en dus geen excuus meer om het uit te stellen en ik wilde niets liever dan dat. Het idee om met Roos weg te kruipen op de bank met een film om mijn gedachten af te leiden, leek het lekkerste wat er bestond. Maar het kon niet. Het mocht echt niet. Eerst moest ik de dingen doen die ik moest doen, hoe weinig zin ik daar ook in mocht hebben.
Roos dacht daar blijkbaar anders over. Ook zij vond het een veel beter idee als ik thuisbleef om lekker met haar op de bank te hangen. Na het eten moest ik mezelf letterlijk naar buiten slepen, omdat ik echt, echt niet wilde. Heel mijn lichaam, iedere cel wilde terug naar Roos en haar pan spaghetti. Roos’ gediscussieer werkte ook niet echt mee, ze bleef maar vragen waar ik naartoe ging, of ze mee moest en of ik niet beter eventjes een avondje thuis kon blijven om bij te komen. Dat was niet handig, want doordat ik zelf eigenlijk al niet wilde en zij ook nog liep aan te dringen, was ik steeds meer geneigd gewoon in bed te gaan liggen en te vergeten wat ik moest doen. Ik zou maar wat graag aan haar toegeven als ze me verbood het huis uit te gaan, maar het moest nu gebeuren. Hoe langer ik het uitstelde, hoe meer ik er tegenop zou gaan zien en ik wist dat ik dan uiteindelijk niet meer durfde.
Uiteindelijk lukte het me het huis uit te komen. Buiten bleek het ook nog eens verrekte koud te zijn. Ik wikkelde een dikke sjaal om mijn nek en kreeg handschoenen te leen van Roos. Het hielp gedeeltelijk, want ik was stikzenuwachtig en als ik zenuwachtig werd, kreeg ik het altijd al koud, van binnen, bedoel ik. Bovendien had ik hier geen Puch en lopen was te ver, dus was ik gedwongen met de tram te gaan. Op zich was dat niet erg, ik hoefde maar een paar haltes, maar het duurde een eeuwigheid voor de tram op kwam dagen. Tegen de tijd dat ik instapte, was ik al half bevroren. In die tram was het ook niet bepaald warm en toen ik uitstapte, zes haltes verder, had ik het nog steeds ijskoud.
Gelukkig hoefde ik niet ver te lopen. Het was lang geleden dat ik hier geweest was, meer dan een jaar denk ik, maar ik wist de route nog precies. Twee keer de hoek om, bij de Turkse etenszaak linksaf en drie straten verder. Hoe dichterbij ik kwam, hoe langzamer ik ging lopen. Ik ging twijfelen aan mezelf, maar overtuigde me er iedere keer van dat ik niet anders kon, dat ik hier was omdat ik hier zelf wilde zijn. Dan werd ik weer wat zekerder en liep ik weer een tijdje in een normaal tempo, tot ik weer begon te aarzelen en het liefst rechtsomkeert maakte. Zo ging het de hele weg. Ik denk dat mensen die me zagen lopen zich afvroegen wat ik mankeerde.
Hoe dan ook, uiteindelijk kwam ik bij mijn plaats van bestemming. Een flatgebouw van beige steen. Wat ouder al, waarschijnlijk een jaar of dertig. Alleen het gebouw al werkte me op mijn zenuwen, maar ik ging er naar binnen zonder nog na te denken. Als ik wel nadacht, kreeg ik hoogstwaarschijnlijk de onweerstaanbare aandrang om alsnog terug te gaan naar huis. Dat was niet de bedoeling, ik was al zo ver gekomen.

Cees was niet thuis. Ik belde drie keer aan bij zijn appartement en bleef er ongeveer tien minuten staan wachten, maar het was binnen donker en stil en er werd niet opengedaan. Stiekem was ik daar blij mee. De eerste keer dat er niet opengedaan werd, kreeg ik zoveel moed en hoop dat ik nog een keer aanbelde en op het keukenraam dat aan de galerij grensde klopte. Toen er daarna nog geen reactie kwam, kon ik alleen maar een zucht van opluchting slaken en zo snel mogelijk weer de lift in stappen. Er viel een gigantische last van mijn schouders. Hij was er niet. Ik had het geprobeerd, ik kon met recht tegen mezelf zeggen dat ik het geprobeerd had, maar hij was niet thuis. Nu was het niet mijn schuld dat ik hem niet kon spreken, ik had mijn best gedaan, toch? Nu kon ik weer terug gaan naar Roos zonder me schuldig te voelen omdat ik Cees niet gevonden had.
Dat kon ik mezelf ongeveer voorhouden tot ik beneden weer uit de lift stapte. Tegen die tijd wist ik al dat ik het niet zo makkelijk moest opgeven, hoe graag ik dat ook deed. Ik moest toch vroeg of laat naar hem toe, en hoe langer ik ermee zou wachten, hoe erger het zou zijn. Ik moest het met hem uitpraten, of het in ieder geval proberen. Anders zou ik nog veel langer met die angst blijven zitten dat ik hem ergens onverwacht tegen het lijf zou lopen. Hoe eerder ik ‘s nachts weer normaal kon slapen hoe beter.
Met het idee dat ik mezelf naar het slachthuis stuurde, ging ik op pad. Het groepje van Bobby en mij had wel eens met Cees en wat van zijn vrienden rondgehangen, dus ik had wel een paar ideeën over waar hij zou kunnen zitten. Ik kon het beste beginnen in het park. Dat was hier vlakbij en daar zat hij vaak op zijn vaste bankje te blowen, in zijn eentje, of het nu dertig graden boven of onder nul was. Bobby en Joey en ik waren wel eens met hem mee geweest en die ene keer dat Bobby zo stoned werd dat hij in de grote vijver viel was verreweg de leukste. O, niet aan Bobby denken nu. Cees zoeken.

Oeh, vet spannend! Ik ben echt heel benieuwd wat er gaat gebeuren nu.... ;o
Aaah, wat gaat ze zeggen als ze hem gevonden heeft?
Alsjebliehieeeeft schrijf door!

Haha dank je wel!

________________________________________________

Terwijl ik richting het park liep, dacht ik na. Niet echt bewust, mijn hoofd ging weer met me op de loop. Ik vroeg me af hoe Cees zou reageren. Hij was ook niet helemaal helder geweest, die avond. Niet zo erg als ik, maar hij had volgens mij ook wel het een en ander gebruikt. Hoe zou hij er tegenover staan, tegenover wat hij gedaan had? Hij wist dat hij fout geweest was, dat kon haast niet anders. En zou hij dat spul met voorbedachte rade in mijn glas hebben gestopt? Nou ja, dat vast wel, maar zou hij expres iets in mijn glas gestopt hebben waar ik zo slap en wazig van werd? Ik hoopte het niet, want dat zou hem een nog veel grotere klootzak maken dan hij al was en de gedachte dat hij zoiets bewust zou doen, maakte mijn bange gevoel voor hem er niet veel beter op. Ik haatte mezelf om dat gevoel, die angst voor hem. Ik gunde het hem niet, ik was boos op mezelf omdat ik me zo door hem liet beïnvloeden. Mijn halve leven draaide om hem, mijn slaap, mijn dagen, mijn nachten en gedachten, alles wat ik deed. Ik had nooit verwacht dat ik daar zo’n last van zou hebben, dat ik ergens zo’n last van kòn hebben. Het was de eerste keer dat iets mijn leven zo beheerste als dit het deed.
Na een tijdje kwam ik in het park aan. Daar moest ik even diep in mijn geheugen graven om erachter te komen waar Cees meestal ook alweer rondhing. Wij gingen er vroeger meestal in zomer heen en nu zag alles er anders uit, in het donker en zonder groen aan de bomen. Ik was een beetje gedesoriënteerd en begon als een kip zonder kop te lopen. Ik ging twee keer verkeerd, maar kwam uiteindelijk aan waar ik dacht dat ik moest zijn.
En ik had gelijk. Cees was er. Er gebeurde iets raars met mijn lichaam toen ik hem in het oog kreeg. Het was alsof mijn hele binnenste begon te krijsen. Alles kwam terug, die hele zaterdagavond, en uit alle macht probeerde ik me ertegen te verzetten. Mijn knieën werden week, mijn hart sloeg luid en zwaar in mijn borst. Even bleef ik staan. Ik keek naar hem, van een veilige afstand. Hij zat op zijn vaste bankje, in het schemerdonker. Hij was alleen, en ik kon maar niet besluiten of ik daar blij mee moest zijn of niet. De lantaarnpaal naast de bank brandde al en wierp een kil, wit licht op zijn gelaat. Hij zat achterover geleund, zijn armen uitgespreid over de rugleuning, en hij keek naar de glanzende vijver tegenover hem. De maan werd erin weerspiegeld en langs de kant zaten eendjes met hun snavels tussen de veren te slapen. God, wat was ik verdomd bang voor hem. Ik bezweek er zowat onder. Ik kon het gevoel van zijn bewegingen en het geluid van zijn stem niet van me afzetten.
Mijn lichaam begon nog meer te protesteren toen ik naar hem toeliep. Het was een vreselijk gevoel, maar ik probeerde het te verbijten. Waarom, waarom was ik zo bang voor hem? Wat kon er in ‘s hemelsnaam nog gebeuren? Erger dan het nu was, kon hij het toch niet maken. Hij hoorde bang te zijn, bang dat het uit zou komen wat hij gedaan had, dat hij de politie op zijn dak kreeg. Hij hoorde bang te zijn, niet andersom.
Mijn hartslag dreunde door heel mijn lichaam toen ik bij het bankje aankwam.
‘Hé, klootzak,’ zei ik toen ik. Cees keek op en dat was het enige wat hij hoefde te doen om mijn zorgvuldig bij elkaar geschraapte moed in hoeveelheid te halveren. Hij bekeek me even, nam een trek van de joint die hij in zijn hand had en keek weer de andere kant op.
‘’Avond,’ zei hij alleen. Ik dook diep weg in mijn veilige, warme jas. Mijn trillende handen hield ik zorgvuldig verborgen in mijn zakken.
‘We moeten praten,’ zei ik. Cees reageerde niet en knipte zijn aansteker aan. Het vlammetje kringelde om de joint heen en vrat het vloeipapier aan. Toen hij niets zei, waagde ik het een stap dichter naar hem toe te zetten.
‘Over die zaterdag,’ vulde ik aan. Hij keek voor zich uit. De rook gleed tussen zijn lippen door de koude lucht in, maar verder deed hij niets. Op de een of andere manier werkte dat me op mijn zenuwen. In mijn zakken balde ik mijn handen tot vuisten. Rustig, er is niets aan de hand, hij kan je niets maken. Het is een park, er zijn vast mensen in de buurt.

‘Moet ik even helpen?’ vroeg ik. ‘Je weet wel, die zaterdag dat je iets in mijn drankje gooide en me neukte op een wc.’ Aan zijn gezicht zag ik dat hij precies wist waar ik het over had, maar hij zei nog steeds niets. Hij was niet zo‘n prater, nooit geweest ook, maar nu werd ik er nogal gefrustreerd van.
‘Vertel eens,’ ging ik verder. ‘Heb je expres iets in mijn drankje gedaan zodat ik het zou vergeten of was dat een leuke bijkomstigheid?’ Cees keek even naar zijn joint, alsof het antwoord daarop te lezen was.
‘Doe normaal, Starla. Je hebt het zelf opgedronken en je wilde zelf met me mee,’ zei hij. Ik klemde mijn kiezen op elkaar. Naast bang werd ik nu ook boos. Hij wist dondersgoed hoe het gegaan was, hoe hij zijn hand over mijn mond had gelegd toen ik zei dat ik niet wilde. Ik werd ontzettend pissig omdat hij deed alsof hij niets gedaan had en het allemaal mijn eigen idee was geweest. De woede en verontwaardiging verdrongen de angst een beetje.
‘Sorry?’ zei ik. ‘’’Doe normaal?’ Dat zeg jij tegen míj?’ Het was fel, feller dan ik van mezelf verwacht had. Dat leek Cees ook te merken. Hij keek even naar me en kwam toen overeind. Hij torende langzaam boven me uit en ik moest moeite doen geen stap achteruit te zetten.
‘Ja, dat zeg ik tegen jou,’ zei hij, en door de toon van zijn stem voelde ik me nog slechter op mijn gemak. ‘Hoezo, heb je daar een probleem mee? Wil je mij ergens van beschuldigen?’ Ik slikte en zette nu wel een stap achteruit. Fout, ik zag het meteen aan zijn gezicht. Hij zette weer een stap naar me toe, zodat de ruimte tussen ons weer net zo groot werd als daarnet.
‘Je wilde het zelf, Starla. Je wilde het zelf en je vond het nog lekker ook en niemand die je ook maar een beetje kent zal ooit het tegendeel geloven.’ Ik kneep mijn handen krampachtig samen tot vuisten.
‘Rot op, Cees,’ zei ik. ‘Je gooit iets in mijn drankje gooit en doet me verdomde pijn en dan zeg je dat ik het leuk vond?’
‘Ja.’
‘Ja? Nou, als je er zo over denkt, zal ik je nog iets leuks vertellen: ik ben zwanger. Ik ben zwanger en het is jouw schuld. Hoe leuk vindt je dat?’
Ik voelde een sprankje genoegen toen Cees verstijfde. Het leek of hij bevroor. Zijn rustige, zelfverzekerde houding was in één klap verdwenen en hij staarde me aan. Even bleef het stil. Aan zijn gezicht zag ik dat hij naar woorden zocht.
‘Wat?’ zei hij toen ontsteld. Ik trilde van de adrenaline, maar probeerde het niet te laten merken. Ik kon wel janken, gillen, schreeuwen, maar tegelijkertijd voelde ik ook een soort krankzinnige vorm van triomfantelijkheid.
‘Zwanger, Cees. Je weet wel, van zo’n klein mensje dat je krijgt als je meisjes neukt zonder condoom.’ Hij schudde verward zijn hoofd, zijn ogen waren groot. Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij echt totaal niet wist wat hij moest doen, dat hij dit echt niet aan had zien komen. Hij kriebelde gedesoriënteerd aan zijn wang en de joint viel uit zijn hand.
‘Je lult,’ zei hij, maar ik hoorde de twijfel in zijn stem en het misplaatste gevoel van leedvermaak maakte me sterker.
‘Nee, ik lul niet,’ zei ik. ‘En je hoeft niet zo geschokt te kijken, want ik denk dat ik nu degene ben die met een probleem zit en niet jij.’ Cees schudde zijn hoofd en kneep geërgerd zijn ogen dicht.
‘Jezus, ik was high, Starla,’ zei hij. ‘Ik wist niet wat ik deed.’
‘O, nou wordt ie mooi,’ zei ik. ‘Zo kan ik ze ook nog wel verzinnen.’ Cees keek me aan. De schok leek langzaam een beetje van het af te vallen en ik zag iets anders in zijn ogen. Het was iets donkers, een soort dreiging. Het triomfantelijke gevoel en het flintertje zelfvertrouwen dat ik had gehad, verdwenen als sneeuw voor de zon.
‘Wie zegt dat het van mij is?’ zei Cees. ‘Met een slet als jij kan het van iedere gozer met een leuke kop zijn.’ Ik klemde mijn kaken op elkaar.
‘Omdat ik normaal helder genoeg ben om te zorgen dat mijn gozers met leuke koppen het veilig doen. En gezien al mijn gozers met leuke koppen niet zo achterlijk zijn als jij en daar zelf ook wel aan denken, is het rekensommetje niet echt moeilijk, hè?’
Hij zei niets meer. Zijn mond stond open, klaar om iets te zeggen, en zijn ogen zochten om hem heen naar woorden, maar leken niet echt iets te zien. Er kriebelde iets zeurderigs in mijn buik, een vervelend gevoel wat me misselijk maakte, en ik draaide me om. Ik kon niet meer naar hem kijken, ineens niet meer, zoals je wel eens aan het eten bent en dan ineens geen trek meer hebt.
‘Dat was alles,’ mompelde ik, meer in mezelf dan tegen Cees. Ik liep weg zonder om te kijken. Mijn ogen prikten, tot mijn grote ergernis, en ik begon harder te lopen om te voorkomen dat ik zou moeten huilen terwijl ik nog bij hem in de buurt was. Dat gunde ik hem niet, ik wilde niet dat hij het wist.
Ik was echter nog geen vijf stappen verder toen ik hoorde dat Cees me achterna kwam. Zijn passen waren snel en voor ik me om kon draaien, pakte hij me bij mijn arm. Zijn greep was stevig en hij draaide me met een ruk om. Ik voelde het al aan de manier waarop hij me vastpakte, maar toen ik zijn gezicht zag wist ik het zeker: het was stom van me geweest om hem hier in mijn eentje mee te confronteren.

Kut, kut, kut! (geen censuur OV alsjeblieft xD)
Schrijf snel verder?
Alsjeblieeeeeeeft?
Ik eis van je dat je dit boek (als het af is) uit gaat geven.
Dit MOET op mijn boekenplank
(a)

Tis nu idd wel heeeeeeeel spannend!
Go on!

Haha bedankt! Zou het dolgraag uitgeven maar dan moet er nog wel eea aan geschaafd worden:) eindelijk nieuw stukje!

__________________________________________________________________________________________

‘Laat los, Cees’ zei ik en ik probeerde mijn arm uit zijn greep te trekken, wat niet lukte. Zijn blik stond kwaad, maar ook enigszins dreigend.
‘Laat het weghalen,’ siste hij toen. Ik stopte terstond met mijn arm lostrekken. Het werd stil, om me heen, zelfs in mijn hoofd, een ruisende, storende stilte. Mijn blik vond die van hem en als verdoofd staarde ik hem aan. Het duurde even voor zijn woorden tot me doordrongen. Jezus, wat dacht hij wel niet? Dat hij op zijn dooie gemak mijn leven kon verpesten en het dan ook nog eens voor me kon gaan bepalen?
‘Nee,’ zei ik. ‘Rot op en laat me los, Cees.’ Maar hij hield me stevig vast en bracht zijn gezicht dicht bij het mijne. Zijn pupillen waren verwijd, in het zwakke licht van de lantaarn een paar meter verderop leken zijn ogen bijna zwart. Ik rook tabak en wiet in zijn adem.
‘Ik zweer het je, Starla,’ zei hij. ‘Je laat het weghalen of ik doe je wat.’ Mijn maag kromp in elkaar en er liep iets kouds langs mijn ruggengraat naar beneden. Ik gaf een harde ruk aan mijn arm, gealarmeerder nu. Ik was bang, ik was echt bang voor hem, maar zijn wanhoop gaf me ook een soort van kracht. Jammer genoeg was die kracht veel te klein vergeleken bij wat ik voor de rest voelde. Maar hij mocht het niet merken, hoe dan ook. Dat zou alles nog veel erger maken.
‘Ik doe helemaal niets voor jou en als je me nu niet gauw los laat, ga ik gillen.’
‘Luister naar me Starla, als-’
‘Ik luister helemaal niet naar je! Doe niet alsof je zielig bent, je moet allang blij zijn dat ik je niet aangeef voor verkrachting.’
‘Luister godverdomme naar me! Ik zweer het je, trut, als je dat flikt, als je het niet weg laat halen, dan-’
‘Laat los!’
‘Hou je kop dicht en-’
‘Nee! Jij hebt niets over mij te zeggen! Als ik niet naar je wil luisteren, dan luister ik niet naar je! Het is mijn lichaam en mijn baby en als je dat niet gewild had, had je dat eerder moeten bedenken, klootzak! Laat me nu los en blijf van me af of ik-’ Ik kon hem niet vertellen wat ik zou doen als hij me niet los zou laten. Hij sloeg me. Echt, hij sloeg me. Vol in mijn gezicht. Het was nog hard ook, zo hard dat ik achterover viel en op mijn rug op het grindpad terecht kwam.
Even was ik verbaasd, drong het niet tot me door wat er gebeurd was. Maar toen de pijn in mijn gezicht insloeg als een bom, realiseerde ik me wat hij net gedaan had. Ik keek sprakeloos naar hem op, mijn ogen groot, mijn mond open. Er trok een schrijnende pijn door mijn gezicht, door mijn jukbeen en mijn oog, en ik drukte mijn hand er tegenaan. Toen ik mijn hand weghaalde, zat er bloed aan.
Ik keek weer op naar Cees. Zijn ademhaling was versneld en hij had zijn opgeheven hand nog tot een vuist gebald. Hij keek verbaasd, alsof hij zelf ook stond te kijken van wat hij net gedaan had.
Trillend drukte ik mijn hand weer tegen mijn gezicht. Ik was zo geschokt dat ik niet wist wat ik moest zeggen. Ja, ik wilde hem verrot schelden, zeggen dat hij een hufter was, maar ik durfde het niet. Ik kon het niet eens meer, mijn verstand leek uitgeschakeld door de knal.
Vlug krabbelde ik overeind. Zo bleven we even staan. We keken elkaar aan, zonder iets te zeggen, niet wetend wat te doen. Toen, zonder nog iets te zeggen, draaide ik me om en rende het park uit.

Tegen de tijd dat ik terug was bij het huis van Roos en Peter, stierf ik van de pijn. Mijn oog en het gebied eromheen voelden strak en warm en als ik mijn gezicht bewoog, of alleen al met mijn oog knipperde, ging ik door de grond. Mensen onderweg keken me nogal raar aan en ik had nog niet gedurfd in een spiegel of ruit te kijken om te zien hoe het eruit zag. Het voelde of er een baksteen op mijn oog en jukbeen was gevallen en dat vertelde me voorlopig wel even genoeg.
Ik probeerde Roos te ontlopen toen ik terugkwam, maar natuurlijk mislukte dat. Ze zag mijn gezicht toen ik naar boven probeerde te glippen en ze flipte helemaal. Ze begon een heel verhaal over de dokter en hechtingen, maar ik zei dat ik op een stoeprand gevallen was omdat over mijn veter was gestruikeld en dat het niet zo‘n pijn deed. Ja, ik ging haar echt niet vertellen wat er gebeurd was en ik moest toch iets verzinnen. Naar een dokter ging ik natuurlijk absoluut niet, want die wist waarschijnlijk heel goed dat een stoeprand zoiets niet kon aanrichten en dan zou ik nog meer gezeur krijgen
Het lukte me Roos af te schudden en ik ging naar boven. Ik sloot ik me op in de badkamer, in het donker. Ik durfde nog steeds niet in de spiegel te kijken, want de pijn trok niet weg en ik was bang voor wat ik zou zien. Wat had hij gedaan, wat hij ik gedaan? Waarom was ik in godsnaam in mijn eentje naar hem toegegaan? En wat moest ik nu? Roos had beloofd school voor morgen voor me af te bellen, maar zo te voelen zou het nu nog wel even duren voor mijn gezicht weer normaal was. Met een beetje pech was ik zo een week verder en zo lang kon ik niet van school wegblijven. En o God, ik moest zondag ook nog werken. Hoe moest ik dat in ‘s hemelsnaam voor elkaar krijgen? Wat moest ik tegen Gio zeggen, hoe moest ik hem überhaupt onder ogen komen? En hoe kon ik ooit nog met Nancy in dezelfde zaak werken? O, wat een ellende allemaal. Ik wil een ander leven.

Ik kan niet wachten totdat je weer een nieuw stukje post
Snel meer.

Ik leef weer! xD Ik zal dit zo snel mogelijk allemaal bij lezen vanaf het begin, aangezien dit weer een nieuwe versie is ^^
Ben nu al benieuwd hoe dit nu gaat lopen!

ben ook weer helemaal bij gelezen en ik ben het met Ukkeltje eens je moet dit uitgeven als het helemaal hebt bij geschaafd en dan komt het ook op mijn boekenplank

Sorry sorry sorry voor de vertraging, tof dat jullie allemaal nog meelezen en terug zijn! gauw stukje erbij!

_______________________

Na een tijdje glipte ik de badkamer weer uit, zonder naar mijn gezicht te kijken. Ik durfde het niet aan. Ik ging vrijwel gelijk naar bed, zogenaamd omdat ik moe was. Slapen lukte natuurlijk niet. Ik mocht van Roos in het grote bed van Roos en Peter, met Roos. Peter lag beneden op de bank. Af en toe hoorde ik het geschuif en gekraak van kussens en leuningen. Eigenlijk vond ik het zielig voor hem dat hij uit zijn bed verdreven was omdat ik zo stom was om allemaal problemen te hebben, maar Roos wilde me niet alleen laten en Peter had gezegd dat hij het niet erg vond om even op de bank te slapen.
Ik lag nog niet heel lang in bed toen Roos naar boven kwam. Omdat ik niet met haar wilde praten, deed ik of ik sliep. Ze deed heel zachtjes en trok het dekbed wat verder over me heen, heel lief. Een tijdje had ik het idee dat ze op de rand van het bed bleef zitten. Zacht streelde ze mijn haar uit mijn gezicht. Ik had het idee dat ze naar me keek, maar ik durfde het niet aan mijn ogen open te doen om te kijken of dat zo was. Niet veel later ging ze ook naar slapen, tenminste, ik hoorde haar nog een tijdje draaien, maar na een tijdje werd het stil. Ook toen lukte het mij niet om in slaap te komen. Ik piekerde en draaide en woelde en het verbaasde me dat Roos niet wakker van me werd. Het was niet dat ik niet moe was, want mijn hersenen draaiden op zo’n hoog tempo door dat ik er zelf uitgeput van raakte, maar het lukte me gewoon niet. Ik kon alleen maar denken, of ik het wilde of niet. Aan mijn baby, aan Cees, zijn dreigementen en aan Gio. En mijn oog, wat moest ik met mijn oog? Ik wist het niet, en ik probeerde mezelf wijs te maken dat ik me daar voorlopig nog even geen zorgen over hoefde te maken. Natuurlijk hielp dat voor geen meter. Ik viel pas om half drie in slaap.
Ondanks dat werd ik de volgende dag al om half negen wakker. Zodra ik mijn ogen opendeed was ik in feite alweer moe. Het voelde of ik pas een paar minuten geleden in slaap was gevallen. Ik hoorde een raar, aanhoudend geluid, en pas toen ik mijn andere oor ook van het kussen ophief, drong het tot me door dat het de regen was die op het dak kletterde.
Ik draaide me nog half slapend om en trok het dekbed op tot aan mijn kin. Het was heerlijk warm onder de deken, veilig binnen en uit de buurt van het vieze weer. Even nog niets denken, nog even slapen, alsjeblieft. Ik kroop in elkaar en nestelde mezelf lekker in Roos’ grote bed. Helaas nestelde ik mezelf precies op mijn pijnlijke gezicht en ik was gelijk klaarwakker. Ik slaakte een kreet en schoot overeind. Hijgend bleef ik zitten, biddend dat de pijn weer zou wegtrekken. Dat gebeurde maar deels. Het bed was verder leeg, geen Roos. Gelukkig, anders was het niet echt geloofwaardig dat ik gisteren had gezegd dat mijn oog niet zo’n pijn deed.
De rest van de dag voerde ik nauwelijks iets uit. Ik had mijn vrije dag nuttig kunnen gebruiken, door mensen te gaan bellen, oplossingen te bedenken voor alle ellende, huiswerk te doen of te werken aan het profielwerkstuk van Melanie en mij, maar ik deed het niet. Ik piekerde, computerde, keek wat televisie en besteedde verder veel tijd aan het mijden van spiegels. Ik voelde spanning op mijn oog die er niet hoorde te zijn en dus liep ik de helft van de dag rond met ijspacks op mijn gezicht, maar ik betwijfelde of het werkte. Iedere gedachte aan Cees kapte ik nadrukkelijk af. Nu niet, vandaag moest ik rustig doen, even nergens aan denken. Goddank was ik gisteren zo slim geweest om wat wiet mee te nemen toen we naar het huis van Roos en Peter vertrokken. Zo nu en dan rookte ik een sigaret of een joint, in de voortuin. Een overbuurvrouw was ergens mee bezig op zolder en ze bekeek me iedere keer heel argwanend. Ik hoopte dat ze niet tegen Roos ging lopen kletsen over wat ik allemaal had staan roken.
Eigenlijk wachtte ik de hele dag alleen maar tot Roos en Peter weer thuis zouden zijn en ik de t.v. uit durfde te zetten zonder bang te zijn om me alleen te voelen. Het wachten duurde lang. Op het briefje wat Roos vanmorgen had neergelegd bij de croissantjes die ze voor me had gemaakt, stond dat ze ergens heen moest voor de universiteit en dat Peter op zijn stage was. Ze was aan het eind van de middag terug, dan zouden we eten als Peter thuis kwam en dan met zijn drieën een film kijken. Ik kon niet wachten tot het zover was, maar het duurde eeuwen. Op een gegeven moment werden de flarden van het gesprek met Cees gisteren zo nadrukkelijk dat ik de tv bijna niet meer kon verstaan, ook al deed ik zo mijn best ze niet te horen. Ik werd er gek van. Het beetje wiet dat ik had meegenomen was inmiddels op, maar na een tijdje begon ik al mijn spullen binnenstebuiten te keren in de hoop dat ik toch nog ergens een restje zou vinden. Toen dat me niet lukte, doorzocht ik de medicijnendoos van Peter en Roos, maar ze hadden alleen aspirientjes en wat andere dingen waar ik niets aan had. Jammer, Bobby’s moeder had nog wel eens Vicodin gehad voor haar rug en Ritalin voor zijn zusje, daar kon ik tenminste nog wat mee. Dit was zo dramatisch dat ik op internet begon te zoeken naar manieren om van huis tuin en keukenmiddeltjes die iedereen in huis had iets te kunnen maken wat zou kunnen roken of slikken. Ik kwam nergens op uit, afgezien van wat kruidenthee waar Roos de spullen niet voor had en ik had zelf geen zin om naar buiten te gaan. Ten einde raad rookte ik nog maar een paar sigaretten en bleef opgefokt als een gekooid beest voor de televisie hangen.
Roos kwam pas om vier uur thuis. Ik hoorde haar autootje luidruchtig pruttelen toen ze voor het raam van de woonkamer parkeerde. Ze stapte uit, gooide de deur achter zich dicht en zwaaide naar me. Ik zette een glimlach op, wat niet prettig aanvoelde, en zwaaide terug. Ze verdween uit het kader van het woonkamerraam en ik hoorde haar sleutel in het slot.
‘Hoi!’ riep ze vanuit de gang toen ze binnenkwam. Ze hing haar sleutels en jas aan het rek en haar voetstappen kwamen mijn kant uit. Onderweg schoof ze haar schoenen in de kast en de deur naar de gang ging open.
‘Hèhè, daar zijn we weer,’ zei ze toen ze de kamer in kwam. ‘Hoe is het ermee? Gaat het een beetje?’ Ik knikte en zette de tv uit.
‘Ja, het gaat wel,’ zei ik. ‘Maar ik ben wel blij dat je weer terug bent.’ Roos glimlachte en liep naar me toe.
‘Ik ook. Het duurde allemaal maar en ik vond het zo vervelend voor je dat je hier helemaal alleen zat. Wat heb je allemaal-’ Ze kapte zichzelf midden in haar zin af en ze sloeg haar hand voor haar mond.
‘Jezus, Starla,’ zei ze. ’Wat ziet je gezicht eruit.’ Ik vervloekte mezelf omdat zo stom was haar recht aan te kijken en draaide vlug mijn hoofd weer naar de televisie. Verdomme, verdomme.

Spanned wil weten hoe het verder gaat ^^

Dank je Desiree! Weer een stukje erbij

______________________________________________________________________________

‘Ik ben op een stoeprand gevallen, Roos,’ zei ik geërgerd. ’Hoe denk je dat dat er uit ziet?’ Roos trok haar wenkbrauwen op. Ze pakte me bij mijn arm, hees me overeind en nam me mee naar de gang. Daar zette ze me recht voor de spiegel en sloeg haar armen over elkaar.
‘Niet zo, in ieder geval,’ zei ze. Ze had gelijk. Het was erg, erger dan ik verwacht had. Mijn ooglid was helemaal blauw, en stukken rondom mijn oog ook. Het was alsof er een blauwe afdruk van mijn oogkas in mijn huid stond. Onder mijn oog liep een snee, verticaal, dwars door het blauw heen. Helaas was het inderdaad niet echt geloofwaardig dat het kwam doordat ik op een stoeprand gevallen was. Misschien kon ik beter zeggen dat het een hele brede stoeprand was.
‘Star, als er een stoeprand is die dat voor elkaar kan krijgen, ben ik Michael Jackson,’ hoorde ik Roos achter me zeggen. Ik wendde mijn blik van mijn spiegelbeeld af, wat een verademing was.
‘Nou, dansen zit in de familie, dus-’
‘Je snapt best wat ik bedoel, Starla.’
‘Ja.’
‘Wat is er dan gebeurd?’
‘Ik ben gevallen.’
‘Ach, klets niet.’
‘Echt waar, Roos. Het is zo.’ Ze keek me aan. Na een tijdje slaakte ze een diepe zucht en schudde haar hoofd.
‘Ik weet niet waarom je tegen me liegt, maar je doet het wel. Voor deze keer vergeef ik het je. Maar je hoeft je niet af te vragen waarom pa en ma altijd zeggen dat je alles bij elkaar liegt.’ Ik richtte mijn hoofd op en keek haar aan.
‘Laat pa en ma erbuiten.’ zei ik kil. Roos haalde haar schouders op, niet onder de indruk.
‘Wat jij wilt,’ zei ze. ‘Maar laat me er niet achter komen dat iemand dat bij je gedaan heeft. Dan krijgt hij met mij te maken. En jij ook, omdat je het me niet verteld hebt.’

Het werd toch nog een gezellige avond. Peter had friet meegenomen van de snackbar op de hoek toen hij uit zijn stage kwam en we aten ons helemaal vol. Roos had ook nog een taart gebakken voor bij de film en toen Peter hem vanuit de keuken naar de woonkamer wilde brengen, liet hij hem vallen. Roos foeterde ongeveer een kwartier op hem en hij keek alleen maar schuldbewust naar de grond. Op een bepaalde manier was het vertederend om te zien.
De film die we keken ging helemaal nergens over. Het was een enge film, er gingen de hele tijd mensen op gruwelijke manieren dood, maar het verhaal was ver te zoeken. De effecten waren op zich wel goed, wat voor grote hilariteit zorgde. Tegen het einde van de film was er namelijk een gigantisch schrikmoment, maar Peter zat niet goed op te letten dus die zag het niet aankomen. Hij schrok en gooide de hele bak popcorn over de vloer. Vervolgens ging Roos iets halen om het op te ruimen, maar de popcorn was glad op de plavuizen. Ze uit en viel tegen Peter aan. Peter viel daardoor achterover, als een soort domino-effect, en kwam met Roos bovenop zich op boven op mij op de bank terecht. We moesten zo lachen dat we de hele clue van de film misten. Op het einde zaten we allemaal dommig naar de tv te kijken en zei Roos: ’Hè? Ik snap het niet.’ En Peter zei: ‘Ik ook niet.’ En ik zei: ‘Ik ook niet.’ We moesten op internet de plot opzoeken voor we begrepen hoe het nou precies zat.
Na de film maakten we ons op om naar bed te gaan. Ik had geweigerd Peter nog een nacht op de bank te laten slapen en verhuisde er zelf naartoe. Het was maar een nachtje, morgenavond ging ik weer naar huis. Niet omdat ik daar zin in had, maar ik moest van mezelf. Ik wilde Roos en Peter niet langer tot last zijn en ooit moest ik toch ooit weer terug naar pa en ma.
De nacht was niet veel beter als de vorige. Ook in mijn eentje op die bank lag ik uren wakker. Mijn hoofd gunde mijn lichaam geen rust. Ik wilde niet denken aan Cees, aan baby’s, maar het gebeurde gewoon. Er was niet eens iets anders meer. Ja, het feit dat ik bijna nooit meer aan iets anders kon denken, dan. Cees beheerste mijn gedachten volledig. Als ik niet bezig was met dingen die hele veel aandacht en concentratie vereisten, sloopt hij mijn onderbewustzijn in zonder dat ik er iets aan kon doen. Dat was al zo geweest, maar door wat hij gisteravond tegen me gezegd had, was het nog veel erger geworden. Ik kreeg hem niet meer weg, waar ik ook aan probeerde te denken. Ik had ook iedere keer een weeïg, haast angstig gevoel van tegenzin in mijn buik. Je weet wel, net zo’n gevoel als wanneer je aan iets vervelends denkt wat je nog moet doen maar steeds uitstelt, en waarvan je je keer op keer realiseert dat er geen andere oplossing voor is. Ik wist niet of het echt angst was, maar ik hoopte het niet. Dat gunde ik hem niet.
Maar misschien was dat het toch. Angst, bedoel ik. Hij had me geslagen, dat was nu. Dat was al erg genoeg, maar als hij hier al toe in staat was… Ik had hem niet uit laten praten, hij had gezegd: ‘Als je het niet weg laat halen, dan…’, maar ik had hem iedere keer afgekapt. Hoe luidde de rest van die zin? Dan vermoord ik je? Dan trim ik je in elkaar? Dan pak ik je nog een keer op een wc? Dan haal ik het zelf wel even weg voor je?
Ik rilde onwillekeurig en trok het dekbed over me heen, tot aan mijn kin. Mijn mond voelde droog en ik staarde naar het plafond. Tot hoe ver zou hij gaan? Hoe bang was hij om vader te worden, hoe bang was hij dat het uit zo komen wat hij gedaan had en dat hij een kind kreeg bij een half verslaafde trut als ik?
Ik slikte diep toen ik tranen in mijn ogen voelde prikken en draaide me om. Hij was er vast niet zo bang voor als ik. Ik was bijna nog banger voor wat er in mijn buik zat dan voor Cees. Ik had echt geen idee wat ik moest doen. Ik had het nooit voor mogelijk gehouden dat mij zoiets zou gebeuren. Nooit had ik eraan gedacht wat ik zou moeten doen als ik in zo’n situatie terecht zou komen. Ik had gewoon geen idee. Wat waren mijn opties? Het houden, was er een. Kon ik dat? Het leek me bijna onmogelijk. Maar dan? Adoptie? En dan een paar maanden van mijn leven vergooien door met een dikke buik rond te lopen, zeker. Telkens naar de dokter, naar het ziekenhuis. Bevallen. Met een dikke buik naar school, naar mijn werk. Mensen die gingen vragen wie de vader was. En iets van Cees, een deel van Cees, wat in mijn lichaam zat en daar groeide. Ik haatte mezelf erom, maar ik werd al misselijk als ik eraan dacht.
Moest ik het dan laten weghalen? Dat was toch ook sneu? Dat kind kon er ten slotte niets aan doen dat zijn vader een klootzak was. Straks voelde ik me naderhand schuldig en dan kreeg ik dat ook nog over me heen. Maar moest ik het dan houden? Of toch niet? En wat gebeurde er als ik besloot het niet te houden? Een dokter, een kliniek. Gesprekken, iemand die het weg zou halen. Allemaal mensen die ik moest vertellen wat er gebeurd was. Mensen die me bloot zouden zien, me zouden aanraken. Ik wist niet of ik dat zou kunnen. Alleen de gedachte voelde al als een martelgang, een hel.
Hoe langer ik er over nadacht, hoe wanhopiger ik werd. Alle opties leken even beroerd en ik zag zo langzamerhand zag ik geen uitweg meer. Kon ik het maar even allemaal vergeten. Kon ik maar even iemand anders zijn. Kon ik maar naar Marco om hem om zijn sterke spul te vragen.

Hoofdstuk

Ook zaterdag deed ik niet veel. Het was een moeilijke dag, dezelfde als toen dat met Cees gebeurd was. Gelukkig Roos was overdag thuis om aan haar studie te werken en dingetjes in huis te doen. Ze was lief voor me, kwam iedere keer aanzetten met lekkere dingen en thee en vroeg af en toe hoe ik me voelde. Het was fijn, ze drong verder nergens op aan. ’s Morgens mocht ik televisie kijken in haar bed en maakte ze een leuk ontbijtje voor me, dat ze naar boven bracht. Ik vond het een beetje zielig voor haar dat ze zo druk voor me bezig was terwijl ze aan haar onderzoek hoorde te werken, en dus ging ik na verloop van tijd maar naar beneden. Eerst wilde ik haar goede voorbeeld volgen en iets aan school gaan doen, maar het lukte me niet mijn aandacht erbij te houden. Ik kon me nergens meer op concentreren. Het is moeilijk om op andere dingen te focussen als je tegelijkertijd onafgebroken voor je ziet hoe Cees je neukt.
Ik deed nog een tijdje of ik huiswerk maakte, tot ik het zat werd. Ik besloot naar buiten te gaan, gewoon wat rond te lopen, om na te denken. Het was niet zo rustgevend als ik gehoopt had. Nadenken hielp me tegenwoordig nergens meer mee. Vroeger kon ik dingen op een rijtje zetten, mezelf ervan overtuigen dat het allemaal niet zo erg was, kon ik oplossingen bedenken. Nu niet meer. Alles werd alleen maar ingewikkelder en ik werd alleen maar depressiever omdat ik telkens geconfronteerd werd met het feit dat ik geen uitweg meer zag. Hoe ver ik ook liep, nergens kon ik een antwoord vinden, op het waarom, op het wat nu.
Na een tijdje kwam ik langs een basisschool. Er waren kinderen aan het spelen op het schoolplein, rond een zandbak en met hoepels en voetballen. Ik kreeg een raar gevoel in mijn buik toen ik die kinderen zag. Even bleef ik bij het hek staan kijken. Ik rookte een sigaret en keek naar hen. Ze hadden allemaal dikke, kleurige jassen aan. Mutsen op, sjaals om en wanten aan. Iemand had die kleren voor ze uitgezocht. De meeste kinderen schatte ik een jaar of vijf, zes, groep twee of drie. Ze hadden allemaal iemand die voor ze zorgde. Stuk voor stuk iemand die van ze hield. Een moeder of een vader of iemand anders had vanmorgen bezorgd uit het raam gekeken en toen al gedacht aan het speelkwartier dat de kinderen buiten zouden doorbrengen. Ze hadden het weerbericht gezien en hun kinderen stevig ingepakt, als een goede ouder, en de kinderen laten beloven dat ze ook in het speelkwartier al hun warme kleren zouden aantrekken. Misschien hadden ze nog tegen de juffrouw gezegd dat Pietje of Lea in de pauze ook echt die muts op moest doen. Die mensen namen die grote verantwoordelijkheid op zich alsof het iets vanzelfsprekends was.
Ik slikte en nam een trek van mijn sigaret. Mijn oog viel op een meisje, dat stond te kijken naar een paar kinderen die een zandkasteel maakten. Ik denk dat ze een jaar of vijf was. Op een vreemde manier deed ze me aan mezelf denken, vroeger. Ze had heel lang blond haar, iets lichter dan ik had gehad, en ze at van die kleine kaneelkoekjes uit een zakje. Aan de mouwen van haar roze jasje hingen roze wanten aan een touwtje, die ze had uitgedaan omdat ze waarschijnlijk niet in het zakje koekjes pasten. Of omdat ze anders vies zouden worden, misschien. Ze keek op een bepaalde manier naar de kinderen in de zandbak, niet meedoend met het gesprek of het bouwen, maar aan haar ogen zag ik dat ze alles in zich opnam, alles meekreeg.
Op een gegeven moment keek het meisje mijn kant op, alsof ze voelde dat ik er stond. Ze stopte een koekje in haar mond, veegde met haar kleine handje haar lange haren uit haar gezicht en keek naar me. Ondanks het feit dat mijn gezicht eruit zag als dat van Rocky Balboa, vertrok ze geen spier. Zo stonden we even een tijdje, tot juffrouw de kinderen riep dat ze naar binnen moesten. Het meisje kauwde op haar koekje, keek in het zakje en leek even na te denken. Toen haalde ze er eentje uit en rende naar me toe met het koekje in haar hand voor zich uit gestoken. Voor het hek bleef ze staan en ze stak haar handje naar me omhoog. Ik keek naar haar, wat overdonderd, en pakte het koekje aan. Nog even keken we elkaar zo aan, zonder iets te zeggen. Toen riep de juffrouw haar naam en ze rende weg. Haar pasjes waren klein en kinderlijk en haar haren en de wantjes aan haar mouwen wapperden op de maat met haar mee. Ik keek haar een hele tijd na, mijn hoofd was helemaal leeg. Toen ze de hoek om verdween knipperde ik met mijn ogen, om los te komen uit mijn trance. Ik draaide me om en nam nog een trek van mijn sigaret. Een warme traan gleed langs mijn gezicht, dwars over mijn pijnlijke jukbeen.