Online Verhalen

Muhahaha, ik wist dat er iets mis zou gaan tussen Mabel en Diego en dat het niet voor eeuwig zou blijven!
Ik vind deze wending wel vrij plotseling. Je kunt echt één streep trekken in het verhaal waar de wending plaats vind. Was het echt zo de bedoeling, want het gaat wel heel abrupt ineens?
En -maar dat vind ik misschien later in het verhaal nog wel uit- waarom maakt Diego het geld wel uit? In mijn ogen zou geld eerder een probleem voor Mabel worden, niet voor Diego.
En wat dat onverantwoordelijkheid betreft van vorig stukje. Dat ze nu onverantwoordelijk is klopt ook niet echt, maar er is in mijn ogen wel degelijk iets met haar veranderd. Onverantwoordelijk is niet helemaal het goede woord, maar het komt er wel bij in de buurt (maar dat is mijn mening)!

Verder een goed stukje!
Schrijf snel verder!

HEEEEEEE! Niet eerlijk! Diego mag haar helemaal niet alleen laten! Dat is niet eerlijk! Bah.Bah.Bah.
Hij mag haar niet alleen laten omdat haar ouders *** van mensen zijn ;o
Heel mooi beschreven trouwens ^^

....
Oké, dat had ik niet verwacht.

Aangezien je bij je vorige stuk vroeg of het realistisch genoeg was, zal ik bij deze gewoon eerlijk zijn.

Ik vind deze wending niet echt bij het verhaal passen.
Daarbij vind ik het nogal onduidelijk, en zelfs een beetje onrealistisch.
- Eerst gelooft Mabel Esma en doet ze haar best om Diego te negeren - Maar hij doet er vervolgens alles aan om haar te krijgen, waardoor haar zwak voor hem weer naar boven komt - Daarna komt ze weer terug bij hem. Ze vertrouwt hem blindelinks, ondanks waar Esma haar allemaal voor heeft gewaarschuwd...

Nu is ze met hem naar bed geweest... en ik vraag me af waarom hij per se dan pas moet komen aankakken met; We hebben geen toekomst samen, want ik heb geen geld.
Als hij helemaal smoor op haar zou zijn, zou dat hem toch helemaal niet in de weg staan? En als je nog maar twintig bent... dan denk je aan het begin van je relatie toch nog helemaal niet aan samenwonen, trouwplannen of wat dan ook.. ?
In mijn ogen zou het een smoeje kunnen zijn om de echte reden (dat hij haar toch nog gewoon heeft 'gebruikt'. Of hij twijfelde aan wat hij voor haar voelde en dacht uiteindelijk toch; Nee) te verdoezelen.
Dán zouden er naar mijn idee wel een aantal puzzelstukjes op hun plaats vallen, en het zou dan ook wat realistischer over komen.

Ik zie het op het moment een beetje als verraad dat ze Esma heeft 'gedumpt' om maar met Diego te kunnen zijn. Mabel is wel héél erg naïef om Diego meteen boven haar uit te geloven, terwijl het nota bene Esma was via wie ze bij deze dansclub terecht kwam.
Aan het begin zette je Esma echt neer als een 'goed' karakter, maar oppeens werd ze een jaloerse 'slet'.
Dit was mij al eerder opgevallen, maar ik had het toen niet opgemerkt, omdat ik nog niet wist welke kant je op zou gaan met dit verhaal.

Ik hoop niet dat je boos wordt van mijn kritiek, hoor! Het is heus niet om je naar beneden te halen, maar puur omdat je het bij je vorige stukje vroeg. Eigenlijk wil ik alleen maar helpen... En ik vind het natuurlijk ook nog steeds een hartstikke leuk verhaal!
Misschien was het ook een beetje vroeg om mijn oordeel te geven en heb je nog plannen voor de rest van het verhaal, waaruit je mij compleet versteld doet staan!

x

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah. Nee, waah disaster!
Ik ga even op vakantie en Diego en Mabel hebben problemen!
Crisis!!

Okay, nu mijn reactie op het afgelopen stukje:

Artemiss schreef: Ik hoop niet dat mensen erg verdrietig worden van deze wending.

Wel dus! (:
Heb het stukje nog eens doorgelezen, en heb er even over nagedacht. Ik vind het wel plotseling, opeens, maar dat vindt Mabel ook, dus dat is niet een groot punt, vind ik. Voor Mabel gaat alles ook heel plotseling, opeens wil Diego er mee stoppen, voor haar is dat een groot verschil. Wij leven met Mabel mee, dus voor ons is het ook een groot verschil opeens. Zo vat ik dat een beetje op

En verder kan ik me wel een beetje in Diego inleven, als je in ieder geval het goede in hem naar boven haalt Nu hij weet hoe heftig haar ouders, vooral haar moeder, reageren, is het wel moeilijk om de relatie in stand te houden. En als ze nu door zouden gaan met hun relatie, en ze zouden later stoppen, heeft Mabel veel meer verdriet dan nu, dus wat dat betreft is het beter als ze nu stoppen.
Wel vaag ja, dat dat is gebeurd als ze seks hebben gehad, alleen daarvoor wist Diego nog niet echt van die hysterische moeder, dus wat dat betreft ook begrijpelijk.

Dus, kort gezegd: het is een hele switch in het verhaal, en ik hoop ECHT dat ze weer bij elkaar komen, hoe dan ook. Maar ik vind het geen slechte stap, hoewel ik er niet zo vrolijk van word
Hihi - ik ben echt benieuwd verder! Schrijf snel verder alsjeblieft! (:

Ik laat even een berichtje achter om te laten weten dat ik dit verhaal niet vergeten ben! Ik was de laatste tijd met school bezig en andere dingen en bovendien had ik even tijd nodig om te kijken hoe ik nu verder moest gaan. Inmiddels heb ik een aardig plan.
Verwacht op zijn minst komend weekend (en dan waarschijnlijk zondag) een nieuw stukje. Ik probeer eerder bij te schrijven, maar zeker niet later!

On my word of honour.

Bedankt voor jullie geduld, alvast...

Ja, ik heb weer wat.

Ik weet niet meer hoe ik die nacht was doorgekomen, maar veel had ik vast niet geslapen.
Ik keek naar mijn gezicht in de spiegel. Bezorgde rimpels en behuilde ogen. Mijn eens zo vrolijke, zelfverzekerde gezicht was onherkenbaar geworden. Als dit het einde van alle liefdesrelaties was, bleef ik liever mijn leven lang alleen.
Nadat ik de klitten, die pijnlijker leken dan anders, uit mijn haar had gekamd, opende ik met een sombere zucht mijn gordijnen. Tot mijn verbazing zag ik dat er een briefje met een plakbandje aan het raam zat geplakt.
Meteen maakte ik het raam open en scheurde hem los. Het was zeker van wie hij was. Ik hoopte vurig dat het geen afscheidsbrief zou zijn, maar een brief om zijn verontschuldigingen aan te bieden en alles weer goed te maken. Ergens besefte ik echter dat dat nooit het geval kon zijn.
Dit was wat er stond:

Lieve Mabel,

het spijt me echt verschrikkelijk dat we gisteravond zo’n ruzie hadden. Ik wilde het echt niet op die manier met je uitmaken. Het is sowieso nooit mijn bedoeling geweest om je pijn te doen. Dat weet je.
Alleen vrees ik dat het nooit wat worden zal. Jouw ouders kunnen wat wij hebben niet accepteren en ik kan jou nooit geven wat je later zult willen. Op een gegeven moment zou het toch misgaan. Beter nu, dan later.
Ik weet dat je het hierover niet eens bent, maar ik heb nog meer redenen. Ooit ga ik terug naar Mexico. Niet op vakantie, maar voorgoed. Daar hoor ik thuis, Mabel, dat is mijn geboortegrond! Ik kan nooit van jou vragen met me mee te gaan. Ik weet nog niet wanneer ik vertrek, maar ik weet zeker dat jij tegen die tijd hier een bestaan hebt opgebouwd.
Trouwens, ik moet ook nog een beetje voor Isabella zorgen. Ik ben er de laatste tijd amper voor haar geweest.
Het spijt me echt. Ik ben een verliefde sukkel. Ik weet heel goed dat ik te ver ben gegaan. Ik hoop dat je me kunt vergeven en vooral vergeten.
Het zal na dit alles een schrale troost zijn, maar ik wil dat je weet dat ik gisteravond niet gelogen heb op ons dak. Ik hou van je. Dat zal ik altijd blijven doen.

Diego

Met trillende handen bleef ik een poosje met de brief in mijn handen staan. Nu begreep ik alles een stuk beter. Niet dat de situatie er beter op werd.
Onder hevig gesnik verscheurde ik de brief en propte hem in mijn overvolle prullenmand.
Tussen de regels door had ik de belangrijkste reden waarom hij het uit had gemaakt gelezen. Natuurlijk ook omdat hij wist dat hij mijn ouders altijd tegen zich zou hebben en natuurlijk ook omdat hij, blijkbaar, terug naar Mexico wilde, (dat had hij trouwens ook nooit verteld) maar vooral omdat hij bang was. Bang en laf.
Deze bui voelde hij vast heel lang geleden al aankomen. Alleen was hij telkens te bang om me iets te vertellen. Te bang om niet met me naar bed te gaan, maar ook bang voor de gevolgen. Door zijn getreuzel en getwijfel was het tot een ruzie uitgelopen, tot iets wat niet meer goed te maken was. Tenslotte maakt hij het definitief uit op de lafste manier: met een brief.
En nog kon ik hem niet haten. Ik kon alleen maar machteloos woedend op hem zijn. Ik hoefde hem niet meer te zien. Nooit meer. Ik kon toch geen relatie hebben met een man, die bij het minste geringste probleem al op de vlucht sloeg, of in paniek raakte?
Het was over.

Ik friste me zo goed als ik kon op en ging naar beneden. Mijn moeder zat beneden in de salon in de luie stoel, met een fotoalbum op schoot. Even keek ik zijdelings haar kant op, maar ik liep snel door naar de keuken.
Vlug maakte ik een paar boterhammen klaar. Zwijgend ging met mijn rug naar haar toe aan de eettafel zitten. Ik had geen zin in wat voor soort conversatie dan ook, met haar althans. Ik nam me voor om Philippe die middag een bezoekje te brengen. Met hem kon ik over alles praten.
Ondertussen kwam mijn moeder naast me zitten. Mijn ogen bleven stug op mijn bord gericht.
Ze legde het fotoalbum open voor zich op tafel. Dacht ze nou dat ik na gisteren gezellig familiefoto’s met haar ging kijken?
“Kijk,” zei ze zacht. “Hier was ik achttien. Kan je nagaan, twee jaar jonger dan jij nu bent.”
Ongewild keek ik toch naar de foto die ze aanwees. Een meisje met heel kort, krullend blond haar in hotpants met een grote rieten zonnehoed keek met een stralende grijns in de camera. Ze stond ergens op een plein in een stad, waarschijnlijk, leunend tegen een kleine fontein met helderblauw water en witte beelden. Het was schitterend weer.
Ik staarde nog even naar de vrolijke, mooie, jonge meid op de foto en keek toen op naar mijn moeder. Op die foto was haar haar nog echt blond, nu was het platinablond geverfd. Toen ze achttien was had ze nog niet half zoveel make-up nodig, als ze nu wel droeg. Wat was ze oud geworden, terwijl ze nog niet eens echt oud was.
Ik keek naar het slordige gekrabbel boven de langzaam vergelende foto. Málaga, augustus 1982. Ik realiseerde me dat ik dit fotoboek nog nooit gezien had.
“Die foto’s heeft u me nooit laten zien,” zei ik zacht en ging door met eten.
Mijn moeder schudde glimlachend haar hoofd.
“Deze foto’s heeft je vader ook nog nooit gezien.”
Verbaasd legde ik mijn brood neer.
“Hoezo dat?”
Ze antwoordde niet, maar sloeg de bladzijde om. In oude fotoboeken staan veel minder foto’s dan in nieuwere, omdat er toen nog niet zoveel foto’s op een rolletje zaten en de digitale camera nog niet bestond. Op de volgende twee bladzijdes stonden bij elkaar vier foto’s.
Één van een met zon overgoten strand dat bijna zwart zag van de mensen, nog een van mijn moeder, aan een tafel op een terras, met een groot glas bier en een bord vol patat en nog twee andere foto’s…
Mijn moeder wees er één van aan.
“Dat was hij.”
Onder een rieten parasol, met het avondstrand op de achtergrond, stond een donkergetinte, breedgeschouderde, knappe Spanjaard met een speelse grijns van stralend witte tanden en een glinstering in zijn ogen die me aan iemand deed denken. Even bleef ik naar de foto staren.
Vragend keek ik mijn moeder aan.
“José Antonio d’Huésca,” beantwoordde mijn moeder mijn blik.
Mijn ogen werden groot bij het zien van de vierde foto. De Spaanse jonge god zoende mijn daar achttienjarige moeder, terwijl hij haar met een hand dicht tegen zich aan hield en met zijn andere hand door haar haar streelde. Ik zag zijn donkere armen over haar lichte. Het was een innige omhelzing, zoals ik die nog nooit bij mijn ouders had gezien.
Ik keek nog eens goed naar mijn moeders gezicht op de foto. Het trof me, hoe veel ik hier op mijn moeder leek. Een traan biggelde over mijn wang. Ik slikte.
Niet huilen. Niet nu.
Mijn moeder legde een hand op mijn schouder.
“Geloof me, ik weet wat het is. Het gaat alleen altijd weer over,” zei ze. Ik hoorde hoe haar stem een beetje brak.
“Een paar jaar later ontmoette ik je vader.”
Verdrietig keek ik haar aan.
“Waarom bent u met hem getrouwd?”
“Omdat ik van je vader hou,” zei ze vastbesloten, maar haar onderlip trilde. “Niet omdat hij geld heeft, dat moet je nooit denken!”
Ik schudde mijn hoofd. Daar had ik haar blijkbaar mee gekwetst.
“Het maakt ook niet zoveel uit,” zei ik gelaten. “Voor u is het allang te laat en voor mij inmiddels ook.”

Het vreemde gevoel bekroop me, dat de mooiste romances die je in een mensenleven mocht ervaren, uiteindelijk allemaal eindigden in een bijna dertig jaar oud fotoboek of als snippers in een prullenmand.

Hé! Dit is al een stuk beter.
Je hebt het gedeelte waarop ik kritiek gaf hiermee behoorlijk weten te verduidelijken.
Ik heb het idee dat dit precies zo is overgekomen als je hebt bedoelt.

Toen ik bij het vorige stuk commentaar gaf en jij me een uitleg stuurde, wist ik wel dat je het op die manier bedoelde, hoor. Maar ik kon uit geen enkel stuk echt opmaken dat Diego's gevoelens voor Mabel oprecht waren. Naar mijn mening had het iets minder vreemd geleken als ze eerder seks hadden en niet vlák voordat Diego het uitmaakte. Het is allemaal wel een beetje veel te gelijk, geef toe. :p

Maar goed!
In de brief uit dit stuk vond ik dat je Diego's gevoelens wel goed hebt overgebracht.
Ik vraag me eigenlijk af of je Esma nog terug gaat laten komen in het verhaal.

Ook goed trouwens dat je nu eens een andere kant van de moeder laat zien!

x

Bezorgde rimpels en behuilde ogen.

'Behuilde ogen' klinkt wat vreemd in mijn oren. Zeg je dat niet op een andere manier? Kijk maar even of je er iets mee doet.

Tenslotte maakt hij het definitief uit op de lafste manier: met een brief.

En volgens mij moet daar nog een 'e' achter 'maakt' om het verleden tijd te maken.

Ik vond persoonlijk het stukje na de brief iets minder, daar had je wat mij betreft de emoties nog wat mogen versterken. De brief en het laatste stukje zijn daarentegen wel prachtig uitgewerkt. Leuk ook dat iedereen Mabel eigenlijk gewoon probeerde te behoeden (inclusief haar moeder dus). Ik heb het gevoel dat het verhaal langzaam een einde nadert en dat ik er toch niet zo ver vandaan zat met mijn voorspelling dat Philipe en Mabel bij elkaar komen

Xatham schreef: Ik heb het gevoel dat het verhaal langzaam een einde nadert en dat ik er toch niet zo ver vandaan zat met mijn voorspelling dat Philipe en Mabel bij elkaar komen

Houden zo. Dat was de bedoeling.

Neeeeeeeee. Ik wil niet dat Philippe en Mabel bij elkaar komen! Ze moeten gewoon vrienden blijven, that's all! Niets meer, niets minder. Zucht.
Goed stukje van die moeder btw. Ik was net zo verbaasd als Mabel xd
Ohja, ik heb je verhaal genomineerd voor Wauw-verhaal (:
Vond dat je dat wel verdiend had met dit superverhaal!

Verder geen nuttig commentaar, sorry voor de ontzettend late reactie!
Liefs, Marit.

..Ik ben verliefd op dit verhaal!!!!!!!
Weer een geweldig goed stukje=D
(Stiekum wil ik ook niet dat Philippe en Mabel bij elkaar komen)

@Alyssa: Het verhaal heeft sjans! Laat ik dan maar weer eens verder gaan.

Ik probeerde zo lang mogelijk niet opnieuw te beginnen met huilen, maar zodra ik bij Philippe op de kamer was, barstte ik in snikken uit. Ik stotterde zacht dat het uit was en meteen nam hij me in zijn armen en suste me. Hij wachtte geduldig tot ik rustiger was.
We gingen op zijn bed zitten en ik liet mijn hoofd lusteloos op zijn schouder rusten.
“Vertel me eerst eens hoe het is gebeurd,” zei Philippe na een poosje.
Ik vertelde hoe Diego het had uitgemaakt en welke redenen hij daarvoor gegeven had. Natuurlijk voegde ik eraan toe dat ik ook nog wel een andere reden wist te bedenken.
“En die luidt,” vroeg Philippe.
“Hij is gewoon bang,” zei ik met verstikte stem. “Bang om zich te sterk aan me te binden, bang voor de toekomst, of ergens anders voor… Ik weet het niet, maar hij vlucht in ieder geval.”
Philippe keek me aan met een flauw lachje.
“Daar kan ik ergens wel begrip voor opbrengen. Ik ken dat wel, dat bang zijn…”
“Ik begrijp het ook wel,” zei ik meteen, terwijl ik weer tranen op voelde komen, “maar waarom komt hij daarmee als we al zover zijn! Net als ik denk dat dit hét is…”
Ik slikte even, zodat ik de laatste zin er nog uit kon krijgen.
“Ik zou nooit zoveel aan een andere jongen hebben gegeven.”
Philippe zuchtte diep. Het was duidelijk dat hij ook niet precies wist wat hij met me aan moest.
“Luister,” zei hij na een poosje. “Dit is moeilijk voor je, maar ik zeg dit tegen je als je vriend. Het zal heus niet de eerste keer zijn, dat een relatie ophoudt. Dat gaat vast nog heel vaak gebeuren. Zeker met zo’n wereldmeid als jij: daar staan jongens voor in de rij. Nu ben je verdrietig, maar dat gaat over.”
Ongelovig staarde ik hem aan. Hij pakte me bij mijn schouders.
“Hoor je me? Dat gaat over!”
Hij kneep wat harder een keek me doordringend aan. Zijn ogen leken in de verste verte niet op de ogen van Diego. Geen mysterieuze glinstering, geen donkere meren waarin je kon verdrinken, als je niet oppaste. De ogen van Philippe waren helder en blauw. Iedere emotie die hij voelde was erin te zien, voor mij althans. Geen geheimzinnigheid, alleen maar openheid en eerlijkheid. Precies datgene, waarvan ik altijd al dacht dat het me aan zou trekken in een jongen, totdat ik Diego ontmoette. Ondanks de vriendelijkheid in Philippes ogen, wist ik dat ze niet dezelfde uitwerking op me had, als de mysterieusheid bij Diego. Toch voelde het nu goed. Dit was precies wat ik nodig had.
“Je moet je eroverheen zetten, Mabel,” zei Philippe indringend.
Een voorzichtig glimlachje verscheen op mijn gezicht. Ik knikte.
“Ik weet het. Dat zal ik ook wel doen, dat beloof ik. Geef me tijd, oké?”
Philippe liet me los.
“Oké.”
Even keek hij een andere kant op. Toen draaide hij zijn hoofd weer naar me toe.
“Als er iets is, kom je naar mij, hè?”
Het medeleven en de bezorgdheid straalde als aangename warmte van zijn gezicht. Op dat moment wist ik zeker dat ik nooit een betere vriend meer zou vinden op deze planeet. Ik schoof dichter naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn hals. Ik voelde hoe hij voorzichtig zijn armen om mijn rug legde.
“Dankjewel,” zei ik zacht.
“Spreekt vanzelf,” antwoordde hij enigszins verbijsterd.
Even bleven we zo zitten, daarna ging ik weer vlak voor hem zitten. Ik glimlachte en zoende hem op zijn wang.
Toen ik hem weer aankeek, merkte ik een vreemde spanning in zijn gezicht. Het was niet dezelfde soort spanning als ik bij Diego had gezien, op onze laatste avond samen, tijdens onze laatste dans. Philippe leek plots veel onzekerder, of zelfs banger.
Ik streek met mijn hand langs zijn gezicht.
“Wat is er,” vroeg ik.
Hij deed zijn mond open om te antwoorden, maar klemde bijna meteen zijn lippen weer op elkaar. Ik begrijp nu nog niet, wat er op dat moment precies in me omging, maar langzaam bewogen onze hoofden wat dichter naar elkaar.
Ik besefte denk ik amper wat er gebeurde. Ik was precies op tijd.
Mijn neus raakte de zijne en hij sloot zijn ogen. Ik voelde heel licht zijn bovenlip op de mijne. Toen pas drong het tot me door, dat dit helemaal de verkeerde kant opging. Met een schok bewoog ik een stuk achteruit.
“Wat doe je,” vroeg ik geschrokken.
Met open mond staarde Philippe me aan. Hij leek ook niet helemaal te bevatten wat er net bijna gebeurd was.
Wat zat ik met mijn gedachten? Ik wilde Philippe niet zoenen! Ik wilde helemaal niemand meer zoenen. Of… toch wel?
Verward greep ik mijn spullen bij elkaar en verliet snel de kamer, Philippe beduusd achterlatend. Eenmaal buiten greep ik mijn mobiel en belde Sophie.

@xILY Hartelijk bedankt daarvoor! Maar volgens mij was mijn verhaal reeds genomineerd en heb ik de strijd eervol verloren in de poll. Saskjezwaard heeft die gewonnen.

Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah. NEEEEE MABEL!
Goedzo, NIET ZOENEN MET PHILIPPE! Ö
zucht. wow. ontzettend goed geschreven, maar dit mag echt niet gebeuren!
Desnoods vind Mabel een andere leuke jongen, maar NIET Philippe!
Oeps, dat was best lullig xD

Hihi - jaa je verhaal was al eerder genomineerd. Maar het wauw-verhalen systeem is weer aangepast en nu mag je dus verhalen nomineren die je een wauw-verhaal vindt! (:
En dat topic sluit 30 oktober, dus tot die tijd mag je een verhaal nomineren!
Dus ik heb je nog een x genomineerd voor de volgende stemming, Let's Dance is gewoon echt helemaal top!
Gauw verder ajb, want ik kan niet wachten. Gemeen trouwens, zo'n cliffhanger ö

Hihi - keep going! <333

Ahá - dát was je dus van plan.
Stiekem wist ik wel dat je Philippe en Mabel niet bij elkaar gaat laten komen. Ik ben benieuwd wat Mabel Sophie allemaal gaat zeggen!

x

Huh?
Ik kan niet echt precies samenvatten wat er in dit stukje is gebeurd
Ik vind Philipes reactie wel logisch, de woorden die uit zijn mond komen passen precies bij zijn karakter maar ik snap Mabel niet helemaal op het eind. Sowieso snap ik niet dat ze gaat zoenen met Philipe en dan snap ik niet waarom ze afhaakt?
Maar goed... Volgens mij ga ik daar nog wel achter komen.
Ik heb zo'n gevoel dat je met dit verhaal het eind begint te naderen maar ik ben natuurlijk nog altijd benieuwd naar hoe je het verhaal afsluit (en of dat met Philipe is of niet, maakt me niet zoveel uit).

@ Ily: Jij bent wel erg gemeen zeg! :gr Gun je Philipe geen leuke meid? Philipe is super aardig, zoveel jongens als hem lopen er niet rond op de wereld hoor?

Xatham schreef: @ Ily: Jij bent wel erg gemeen zeg! :gr Gun je Philipe geen leuke meid? Philipe is super aardig, zoveel jongens als hem lopen er niet rond op de wereld hoor?

Precies, super áárdig. Aardig is niet genoeg! Het is vast een hele vriendelijk en lieve jongen, en ik gun hem ook heus wel een lieve vriendin, maar níet Mabel! Want Mabel hoort bij Diego, of een andere knappe gast ;p
Philippe is heus wel leuk, als gewone vriend, niet als verkering! (:
Snappez vous?
En zo gemeen ben ik niet hoor (aa')
Aardige jongens zijn heel leuk op deze wereld, maar Philippe hier is niet zo geschikt voor een romance, in mijn ogen dann ^^ Maar je hebt wel gelijk, er zijn niet zoveel van die jongens die je als beste vriend kunt hebben. (Ik heb er toevallig wel een, haha ;p ) Maar het moet wel als beste vriend blijven (:
Zooo. Nu ben ik wel duidelijk genoeg geweest volgens mij xD
Sorry Philippe, ik wilde niet lullig doen (aa')
Hihi - Artemiss, snel verder! <333

Mensen, mag ik jullie er even aan herinneren dat Philippe een fictieve jongen is? Medelijden en spijt zijn echt nergens voor nodig, hoor. Wacht nou maar gewoon af waar ik heen ga.
Dit stukje vind ik zelf niet zo bijster interessant/spannend, maar toch wel even nodig. Wat vinden jullie ervan?

Verward en gehaast vertelde ik het hele verhaal aan Sophie, vanaf het moment dat Diego het uitgemaakt had, tot aan het moment waarop het bijna misging met Philippe. We zaten in haar nog altijd even rommelige studentenkamer, die overvol was door de vele (vaak onafgemaakte) tekeningen en schilderijen. De weinige meubels die er stonden zaten onder de verfdruppels. Ik moest toegeven, dat haar werk er enigszins op vooruit ging.
Ik zat op het puntje van een oude leren bank, waar door scheuren de voering naar buiten kwam. Sophie zat tegenover me, met een hand onder haar hoofd ter ondersteuning, steevast kauwgom kauwend.
“Bijna,” herhaalde ze met een opgetrokken wenkbrauw.
“Ja, bijna. Ik weet ook niet precies, waarom ik het zo ver liet komen.”
“Je vindt hem toch niet leuk, of wel,” vroeg ze vol ongeloof.
“Néé,” antwoordde ik meteen, “absoluut niet.”
Ik maakte een afwerend gebaar met mijn hand. Sophie schoot in de lach.
“Dat had ik kunnen weten. Je bent natuurlijk nog lang niet over onze Mexicaanse macho heen.”
Bij de gedachte aan hem, werd ik direct weer somber. Ik streek wat haar uit mijn gezicht en keek, Sophie’s blik ontwijkend, een andere kant op.
“Als je het niet erg vindt, heb ik het liever niet meer over hem.”
Sophie knikte.
“Ik snap het.”
Ze schoof wat meer mijn kant op en trok me naar achteren, waardoor ik, net als zij, zowat helemaal in de bank wegzakte.
“Maar, even terug naar Philippe,” zei ze op een zo luchtig mogelijke toon. “Waarom zoen je hem bijna, als je heel zeker weet dat je op die manier helemaal geen interesse in hem hebt?”
Ik haalde mijn schouders op.
“Het gebeurde. Volgens mij kwam het wel bij hem vandaan.”
“Hmm,” zei Sophie twijfelachtig. “Daarna ben je er als een gek vandoor gegaan?”
“Nou,” aarzelde ik, “niet als een gek…”
“Dat doe je tactvol.”
“Wat had jij dan gedaan,” zei ik geprikkeld. Ondertussen zou ik toch van Sophie gewend moeten zijn dat zij altijd zegt wat in haar opkomt.
“Ik zou sowieso nooit in dergelijke situaties terecht komen: ik laat me niet bijna zoenen door jongens die ik niet leuk vind,” stelde ze alsof het iets vanzelfsprekends was.
Ik ging staan en ik liep naar de deuropening. Leunend tegen de deurpost keek ik Sophie aan. Dan de vraagstelling maar veranderen, misschien kreeg ik er dan wel een gewenst antwoord uit.
“Ondanks het feit dat jij er geen ervaring mee hebt, hoe zou ik dit volgens jou met Philippe moeten oplossen? Ik wil wel gewoon vrienden blijven, namelijk.”
Sophie tikte bedachtzaam tegen haar wang. Het viel me plotseling op, dat Sophie een erge mooie vrouw zou kunnen zijn, als ze zich niet zo verstopte onder al die ladingen make-up. Waarom deed ze dat? Zij had vast ook zo haar eigen persoonlijke sores.
“Het lijkt mij het verstandigst,” zei ze tenslotte, “als je het simpelweg met hem uitpraatte. Je biedt je verontschuldigingen aan, omdat je zo plotseling bent weggelopen en je maakt hem ook meteen heel duidelijk dat je op die manier geen relatie met hem wilt. Dan moet je afwachten, wat hij ervan vindt.”
Ik knikte. Dat leek een goed plan.
Ik staarde lichtelijk afwezig het gangetje in.
“Nu ga je zeker ook niet meer verder met dansen,” vroeg Sophie.
Langzaam schudde ik mijn hoofd. Door alle commotie had ik daar nog niet eens echt bij stil gestaan. Niet alleen Diego, maar ook de andere liefde van mijn leven was hierdoor weg. Ik slikte.
Ik hoorde dat Sophie een diepe zucht slaakte.
“Ik weet dat je er niet over wilde praten, maar ik vind het echt doodzonde van Diego, weet je dat? Je zou je er niet zo snel bij neer moeten leggen. Volgens mij, vind je nooit meer zo iemand.”
Verdrietig haalde ik mijn schouders op, zonder haar aan te kijken.
“Ik vind het ook doodzonde, maar als zelfs hij het opgeeft, kan ik er ook niets meer aan doen.”
Dat was, voor een hele lange tijd, de laatste keer dat ik met haar, of met wie dan ook, over Diego sprak.
Mijn oog viel op een openstaande deur, die toegang gaf tot een lege kamer, aan de overkant van het smalle gangetje. Het was een beetje een grauwige kamer, ongemeubileerd.
“Staat die kamer leeg,” vroeg ik, maar het leek een overbodige vraag.
Sophie knikte.
“Yup, twee weken geleden zat er nog een studiegenoot van mij.”
“Van de kunstacademie?”
“Hm-hm. Zo’n punker die liever in de jaren zeventig geleefd had. Ik zal hem niet missen,” zei Sophie lachend. “Afgestudeerd en opgerot. Hoezo?”
Ik keek nog een keer naar de leegstaande kamer. Het was niet heel groot en hier en daar een likje verf zou geen kwaad kunnen, maar het was tegenover Sophie en niet heel ver reizen naar mijn universiteit. Als ik een bijbaantje kon vinden, of misschien wel twee, als ik dat kon inplannen, kon ik gaan sparen.
“Staat ‘ie te huur?”
“Ja…”
Opgewonden greep ik mijn jack en tas van de grond en liep naar Sophie om haar als afscheid een knuffel te geven.
“Ik moet ervandoor, maar ik kom snel weer langs. Vertel je het me, als die kamer een nieuwe bewoner krijgt?”
“Oké…” zei Sophie verwonderd. “Wil je op kamers?”
Ik had de kamer echter al verlaten en rende met twee treden tegelijk de trap af.

Sinds ik de brief van Diego had gelezen, was ik vrij neerslachtig geweest, maar nu ik een nieuw doel voor ogen had, was dat gevoel verdwenen. Ik wilde niets liever dan onder de toeziende ogen van mijn ouders vandaan komen, zelfstandig worden en mijn eigen wegen inslaan. Ik was bereid om me daar flink voor in te spannen. Omdat ik niet kon wachten om te beginnen met sparen, ging ik meteen naar huis om het idee aan mijn ouders voorteleggen.

In het begin is het stukje prachtig, op sommige momenten in het verhaal merk ik echt dat je schrijfskills een stuk verbeterd zijn ten opzichte van de eerste paar stukjes. Hoe je de dialoog beschreef tussen Mabel en Sophie en dan vooral de bijwoordjes maakten dat deel echt mooi.
Maar... Op het eind vlieg je er voor mijn gevoel wat snel doorheen. Diego is ineens poef weg, het gesprek over Phillipe is ineens poef weg, Mabel krijgt de kamer nog al snel op haar oog en beslist nog veel sneller dat ze ineens zelfstandig wil worden. Daarnaast heb ik een beetje het gevoel alsof je je verhaal gaat herstarten. Het liep tot op heden een beetje tegen een einde aan, maar nu breng je voor mijn gevoel een beetje overhaast toch nog een onverwachte draai in het verhaal zodat Let's Dance toch nog door kan gaan.
Ik ben benieuwd wat je met het verhaal gaat doen, al zul je met een goede reden moeten komen dat het einde toch nog even op zich laat wachten Ik ben benieuwd! En wat je ook doet je schrijfstijl gaat is in de laatste paar stukjes echt flink omhoog gegaan wat mij betreft. Ik blijf zeker lezen!

Heehee!
Ik heb ook even je verhaal gelezen! Nou, even? XD duurde een poosje. Ik vind t wel een goed verhaal. Ook met meer details dan andere verhalen op dit forum, maar het begint dan ook meer op een boekvorm te lijken, dan is t ook altijd uitgebreid:).
In n paar stukjes had je wat kleine spelfouten, die er nog niet zijn uitgehaald, maar weet niet precies meer welke... Iets van: 'handen in mij zij' en 'toen was ik beginnen te denken'.
Oh! En in t begin zei je dat Sophie vaak Engels sprak, omdat ze dat leuk vond, maar dat laat je niet meer terug komen...
Anyway, ga vooral verder met schrijven! Ik ga t lezen:)

Vapor schreef:Heehee!
In n paar stukjes had je wat kleine spelfouten, die er nog niet zijn uitgehaald, maar weet niet precies meer welke... Iets van: 'handen in mij zij' en 'toen was ik beginnen te denken'.
Oh! En in t begin zei je dat Sophie vaak Engels sprak, omdat ze dat leuk vond, maar dat laat je niet meer terug komen...

Het is niet waar. Zou je me die spelfouten alsjeblieft aan willen wijzen? Dan verbeter ik ze meteen en ga me schamen in een donker hoekje.
Over je tweede punt heb je ook helemaal gelijk! Het is zo lang geleden, dat ik dat geschreven heb, dat ik het alweer was vergeten. Nu was dit ook wel een erg serieus gesprek, maar ik zal er in het vervolg aan denken dat Sophie er weleens een Engels zinnetje tussendoor gooit.

@Xatham, misschien moet je inderdaad, ook zoals je zelf zegt, iets minder tegen het verhaal aankijken alsof het al bijna klaar is. Dat is namelijk niet zo.
Wat die snelle wending betreft, die gedachte kwam ook heel plotseling bij Mabel op. Dit was niet een à la de minute uitgevonden wending om het verhaal langer te maken, dit was ver van te voren ingecalculeerd. Het was uiteraard niet mijn bedoeling om het zo snel te laten gaan, dat het ongeloofwaardig overkomt. Dat vind ik jammer.
Bedankt voor je compliment, overigens. Ik zal kijken wat ik met je commentaar kan doen.

Maar het punt is dat het wel lijkt alsof er een einde nadert. Het lijkt als het ware alsof je naar het einde toe aan het schrijven bent, dat merk je aan de karakters, aan de tekst, aan de houdingen, aan alles eigenlijk... Totdat dit stukje toch min of meer een voor mijn gevoel plotselinge herstart geeft aan het verhaal.

Een tip die ik je in ieder geval wil meegeven: Probeer het verhaal niet al te zeurderig verder te laten verlopen. Zoals je in je stukje al zei was dit de laatste keer dat Mabel over Diego praatte. Houdt dit dan in dat Diego gewoon 100% verleden tijd wordt en dat Mabel nog een paar andere vriendjes krijgt en het verhaal dan een keer ophoudt? Probeer echt door te drukken dat Let's dance één verhaal is en niet een verzameling van een paar liefdesverhaaltjes. Ik weet niet wat je nog in petto hebt, maar probeer verbanden te leggen met wat geweest is.

@Xatham Voel je niet beledigd als ik dit zeg: Ik denk dat het voor jou leek alsof het verhaal een einde naderde, omdat jij voor jezelf had uitgemaakt dat het einde eraankwam. Anders heb ik het op een manier geschreven, die ik niet bedoeld had.
Voor de rest wil ik zeggen: maak je maar geen zorgen, Let's dance blijft één verhaal.

Pfoe ik heb het echt niet kunnen vinden, het is ook zoveel tekst! 't Is nu ook al laat, dus ik zoek binnenkort wel verder.
Ik vond wel deze:
Zodra ik Diego zag kromp mijn maag ineen van de zenuwen >
Zodra ik Diego zag, kromp mijn maag ineen van de zenuwen
op 11 feb 19.06

@ Artemiss: Ik heb uitgemaakt dat het verhaal een einde naderde omdat ik dat zo uit jouw woorden/stukjes vond blijken. Hoe dan ook, ik geef slechts mijn mening en feedback op het verhaal. Wat jij er van vindt en wat jij er mee doet, moet jij weten. Het is en blijft natuurlijk altijd nog jouw verhaal.

''I love this story a lottt''
en weet je waarom:
tops:
1. Het is realistich
2. Het is echt een boek verhaal, het is lekker lang:D
3. Ik heb niet het gevoel wannneer komt het einde nou eens,van mij mag het nog lekker laaang duren!!!!
4. Het is niet overdreven.
5. Het is ook niet echt voorspelbaar, en dat is ook super goed!

tips:
1. Je heb wat spelfoutjes maar daar let ik eigenlijk niet op
( ik maak ze ook continu, dus kan je er niet echt bij helpen:P)
2. Ons niet te lang laten wachten hihih;-)
3. Ennn, ik weet geen tips meer voor je

Dat was het wel z'n beetje
lieefs,

Mooi stukje weer Artemiss! (:

(Btw, ik las laatst een boek en daar heette de vriendin van de hoofdpersoon Artemis, moest gelijk aan jou denken xD)

Heb eigenlijk niets aan te merken, dus ga maar gewoon verder met posten! (:

Ik heb een redelijk stuk verhaal vooruit gepland. Soms kan het even duren, want als ik met al mijn andere bezigheden klaar ben, heb ik niet altijd zin om nog te gaan schrijven. Hier is in ieder geval weer een stukje:

“Op kamers? Waar komt dat idee opeens vandaan,” vroeg mijn vader verbaasd, toen ik mijn ouders even later over mijn plotselinge besluit vertelde.
“Toch niet om stiekem met die jongen…”
Meteen schudde ik mijn hoofd. Het laatste wat ik wilde, was dat onderwerp weer ter sprake brengen. Ik legde uit, dat de kamer zich tegenover die van Sophie bevond en dat ik er zo langzamerhand behoefte aan had om op eigen benen te staan. Ik was per slot van rekening al twintig.
Mijn moeder keek bedenkelijk.
“Ik weet het niet hoor, lieverd. Is het niet een beetje vroeg? En ook zo plotseling. Je moet dan opeens alles zelf regelen. Dat betekent zelf wassen, zelf koken, zelf schoonmaken…”
Ik knikte ongeduldig.
“Ja, mama, ik weet wat het allemaal inhoudt. Maakt u zich maar geen zorgen, ik weet best wat er allemaal bij komt kijken. Daarom wil ik het ook. Wanneer moet ik anders uit huis? Als ik vijfentwintig ben?”
Mijn vader begon te lachen.
“Ik vind het goed, je kan vertrekken wanneer je wil. Denk alleen niet dat ik het allemaal voor je ga betalen!”
“Nee, nee,” zei ik direct, terwijl ik een afwerend gebaar maakte met mijn handen. “Ik zoek een paar bijbaantjes, zodat ik kan sparen. Ik zal het zelf betalen.”
Nu keek de verstandige man tegenover mij me vol ongeloof aan. “Denk je dat je dat allemaal alleen kunt opbrengen? Ik denk van niet, jongedame. Luister maar eens hoe we dat gaan aanpakken.”
Hij liet me de kamer opzoeken op internet, om het precieze bedrag te weten te komen wat ik nodig had. Mijn ouders zouden een deel van het geld voor me betalen en een ander deel voorschieten, anders zou ik het inderdaad nooit redden. Ik was iets te optimistisch geweest, te denken dat ik het allemaal wel alleen af zou kunnen. Het overige geld bij elkaar verdienen met bijbaantjes leek al moeilijk genoeg.
Mijn moeder had nog steeds moeite met het idee.
“Je komt ons toch af en toe wel opzoeken?”
Ik lachte. “Mam, ik ben voorlopig nog niet weg, hoor. Eer ik dat allemaal bij elkaar heb…”
“Nee, maar voor als je weg bent, bedoel ik. Is het dan niet zo, dat we binnen de kortste keren niets meer van je horen?” Ze keek oprecht bezorgd. Ik vroeg me af, of het kwam omdat ze dan enigszins de touwtjes uit handen moest geven. De touwtjes van mijn leven, welteverstaan.
“Lieve schat, maak je geen zorgen. Ze moet hier nog steeds elke week haar vuile was brengen,”grapte mijn vader.
“Precies,” lachte ik. “Je ziet me dus vaak genoeg.”
Ik klopte mijn moeder bemoedigend op de schouder. Ze glimlachte aarzelend. Voordat ik de kamer uitliep, riep ik nog snel:
“Behalve als ze daar een wasmachine hebben, natuurlijk.”
Af en toe was het hard nodig om mijn moeder een beetje te plagen.

De volgende dag deed ik wat Sophie me had aangeraden: ik ging even bij Philippe langs. Er moest wat uitgepraat en goedgemaakt worden. Enigszins zenuwachtig kwam ik aan bij het oude herenhuis waar hij woonde. Ik drukte op de bel. Een hele zware, lage “pling-plong” gonsde door het huis, waarna deze nog een paar seconden naklonk. Ik liet mijn ogen door de fraai aangelegde voortuin dwalen, totdat ik de deur open hoorde gaan.
Philippe stond in de deuropening. Hij keek me onzeker aan. Hij keek even naar de grond en kuchte.
“Hoi,” zei ik toen maar.
“Hoi,” antwoordde hij zacht. Hij twijfelde even voordat hij voorzichtig vroeg of ik binnen wilde komen. Ik antwoordde ‘graag’, maar ik was het liefst rechtsomkeert gegaan.
Ik probeerde me, terwijl ik hem met een glas cola in mijn hand naar zijn kamer volgde, voor te stellen hoe hij zich nu voelde. Als het waar was wat ik dacht (en ik dacht dat hij verliefd op me was), dan had ik hem even het gevoel gegeven alsof de verliefdheid wederzijds was, maar direct daarna was ik geschrokken weggerend. Nu voelde hij zich dus waarschijnlijk verward, misschien zelfs verdrietig of boos. Alhoewel ik Philippe niet het type vond om snel boos te worden. Ikzelf voelde me schuldig. Als ik het nou maar weer goed met hem kon maken…
Nadat we een poosje ongemakkelijk over koetjes en kalfjes hadden gepraat, probeerde ik het onderwerp voorzichtig ter sprake te brengen.
“Trouwens,” zei ik zo luchtig mogelijk, “ik wil nog wat zeggen over laatst…”
Opgelucht haalde Philippe daarop adem.
“Wacht, niets zeggen,” reageerde hij snel. Ik beet mijn tanden op elkaar. Nu ging hij dus wat zeggen, wat betekende dat ik iets te horen zou krijgen, wat ik niet wilde horen. Bovendien kreeg ik geen kans om te zeggen, wat ik wilde zeggen, waardoor ik niet kon voorkomen dat hij iets zou zeggen, waar hij later spijt van zou krijgen. Liefde is ingewikkeld, zelfs als het geen liefde is.
Maar tot mijn verbazing zei hij het volgende:
“Het was een vergissing. Het was absoluut niet jouw bedoeling om het zover te laten komen en ik had het niet uit moeten lokken. Dat was wat je wilde zeggen, toch?”
Nu was het mijn beurt om opgelucht adem te halen.
“Ja,” antwoordde ik. “Ben jij het daarmee eens?”
“Natuurlijk,” verzekerde hij me. “Het zou ook zonde zijn, om zo’n fout te begaan. We zijn vrienden, of niet soms?”
Het verbaasde, dat dit gesprek zo gemakkelijk ging. Bijna te makkelijk. Alleen wilde ik niet weten wat Philippe niet vertelde. Het was prima zoals het nu was. Zijn vriendschap betekende veel voor me. Ik wist zeker dat ik hem de komende tijd best nog eens als gezelschap nodig zou hebben. Om de een of andere reden, was zijn aanwezigheid voor mij iets vanzelfsprekends, iets onveranderlijks. Het zou voor mij nooit meer kunnen zijn. Ik kon me zelfs niet voorstellen hoe dat zou zijn, als ik met hem zou moeten ervaren wat ik met Diego ervaren had. Maar daar zou ik niet meer aan denken.
Ik gaf Philippe een stevige knuffel en fluisterde in zijn oor, dat het goed was om hem weer terug te hebben. Hij grinnikte.

Dankjullie wel voor alle positieve reacties, overigens! Ik waardeer het heel erg. Misschien dat de er in de komende stukjes niet zo gek veel spannends gebeurt, maar dat moet even...

Niet veel spannends? Ik vond het al spannend dat ze naar Philippe ging, haha ;p
Weer heel goed geschreven enzo, mijn commentaar wordt wel een beetje saai zo! (:

Noujah, keep going' iig!

Na een poosje her en der gesolliciteerd te hebben op alles wat bewoog, had ik uiteindelijk drie baantjes: op maandagmiddag, dinsdagmiddag en woensdagmiddag werkte ik in de plaatselijke bibliotheek, op donderdagmiddag en vrijdagmiddag was ik altijd vroeg klaar op de universiteit, dus gaf ik bijles aan gymnasiasten die moeite hadden met Latijn of Grieks en in het weekend werkte ik ’s avonds in een bar/restaurant in de stad. Het meeste leerwerk deed ik op doordeweekse avonden of in het weekend. Ondertussen had ik contact opgenomen met de verhuurder van de beoogde kamer en ik had uitgerekend, dat ik met die drie bijbaantjes binnen een aantal maanden genoeg gespaard zou hebben voor de huur.
Zoveel werk en zo weinig vrije tijd had ik natuurlijk nooit overwogen, als de beloning niet groot genoeg was geweest en zeker niet als ik niet zo goed had kunnen leren. Bovendien, hoe minder vaak ik niets om handen had, des te minder vaak dacht ik aan hem.
Dat ik nu geen vriendje meer had, had ook voordelen. Ik was niet meer afgeleid van mijn studie, ik kon hard werken en ik kon mijn doelen bereiken. Dat was uiteindelijk toch waar het in het leven allemaal om draaide? Bereiken, wat je wilde bereiken.
Bijles geven was mijn favoriete baantje. Het waren allemaal tweede- of derdeklassers, die net met Latijn of Grieks waren begonnen. Ik merkte al gauw dat ik goed in kon schatten, wie het na een tijdje wel onder de knie zou krijgen en wie er eigenlijk beter atheneum kon gaan doen. Als ik bij iemand het laatste dacht, liet ik het hem of haar natuurlijk nooit merken, maar deed ik mijn best om het toch begrijpelijk te maken.
“Oh, ik snap het al,” riep de jongen met de grote uilenbril uit, toen ik hem eindelijk duidelijk had gemaakt waaraan je een dativus (een derde naamval) kon herkennen en wat voor functie het in de zin had. Vervolgens vertaalde hij zelfstandig foutloos de oefenzinnen, wat bewees dat hij het daadwerkelijk begrepen had. Dankzij mij. Als ik hem nu tegenkwam in de stad, zwaaide hij vrolijk naar me. Op dat moment kwam ik erachter, dat ik lerares wilde worden.

Natuurlijk had ik af en toe ook nog een dagje vrij. Meestal sprak ik dan af met Philippe, maar af en toe ook met Sophie.
Op een vrije zaterdagmiddag liep ik met haar door een winkelstraat. We waren ons alvast aan het oriënteren op wat goedkope meubels voor mijn toekomstige kamer.
“Kijk,” zei ze met een speelse grijns, “waarom neem je die tweepersoonsbank niet?”
Ze wees naar een vrij riante, maar knalroze bank met jaguar- en zebragestreepte kussentjes erop. Ik schoot in de lach.
“Heel grappig.”
“Waarom niet? Think pink!”
Hoofdschuddend pakte ik haar bij haar arm en trok haar verder naar de volgende etalage. Ik keek op.
De lach, die zich op mijn gezicht gevormd had, verdween plotseling. De donkergetinte figuur, die nog geen tien meter bij me vandaan stond, herkende ik direct. Ik dacht dat hij mij nog niet had gezien. Snel trok ik Sophie de winkel in, maar ik was net te laat. Vlak voordat ik uit zijn gezichtsveld verdween, kruisten onze blikken elkaar, voor een fractie van een seconde. Hij had me gezien.
Natuurlijk kwam hij niet meer achter me aan. Dat had ik voorzien en daar had ik ook op gehoopt, maar toch kwam het als een teleurstelling.
In die fractie van een seconde had ik weinig in zijn ogen kunnen lezen, behalve dan, dat hij schrok om me te zien, net zoals ik schrok. Wij mochten elkaar niet meer zien. Van mijn ouders niet en om ieder onze eigen bestwil niet.
Sophie trok verbaasd haar arm los uit mijn greep.
“Crap, wat was dat? Dit is een kledingwinkel, geen meubelzaak. Ik dacht dat we meubels gingen kijken,” zei ze verstoord.
Afwezig staarde ik haar aan. Toen het eindelijk tot me doordrong, wat ze gevraagd had, antwoordde ik haastig:
“Ja, sorry. Klopt. Ik… was even afgeleid. Kom, dan gaan we.”
We liepen de winkel weer uit en ik beende met stevige passen langs Diego, zonder hem aan te kijken. Ook hij hield zijn blik steevast ergens anders op gericht. Het liefste was ik op hem afgerend, ondanks dat ik nog steeds boos op hem was. Ik werd helemaal koud van dit gedoe.
Met haar alwetende mensenkennis, had Sophie de situatie al snel in de gaten.
“Was die gozer die zo vreselijk nadrukkelijk een andere kant uitkeek, toevallig die jongen over wie we het eigenlijk niet meer zouden hebben,” fluisterde ze voorzichtig.
“Je zegt het,” was mijn antwoord.
Ik slikte een brok in mijn keel weg. Na die middag begon ik, wie weet onbewust, uit zelfbescherming, langzaamaan al mijn herinneringen aan hem te wissen.

Philippe hielp daar goed bij. Tijd met hem doorbrengen werd steeds gezelliger. Hij probeerde in ieder geval nooit een gesprek over mijn ex-vriend te beginnen, zoals Sophie soms nog weleens deed.
Philippe en ik gingen bijvoorbeeld zwemmen in het binnenzwembad, (want het begon op den duur kouder te worden) of we pakten samen een filmpje, of we zaten gewoon bij een van ons thuis te kletsen. Met Philippe kon ik namelijk overal over praten, hoewel ik soms het gevoel had, dat hij niet over alles met mij sprak. Hij wilde iets niet met mij delen, of misschien zelfs wel iets voor mij verborgen houden. Hij had toch kunnen weten dat ik hem te goed kende, om dat niet op te merken.
“Word jij soms ook zo moe van je ouders,” vroeg ik hem op een dag, nadat we samen wat studiestof hadden doorgenomen.
“Dikwijls,” antwoordde hij lachend. “Hoezo?” De manier waarop hij, half met een zucht, ‘dikwijls’ zei, maakte me nieuwsgierig, maar ik ging eerst verder met wat ik te zeggen had.
“Mijn moeder wil een regeling met me treffen dat ik eens in de twee maanden naar huis kom, omdat ze bang is dat ze me anders nooit meer terugziet.”
Verbaasd keek hij me aan.
“Echt waar,” zei ik.
“Pas maar op,” zei hij. “Die krijgt nog last van het lege nestsyndroom.”
Ik lachte. Vervolgens boog ik me weer even over mijn leerwerk, maar niet lang daarna vroeg ik:
“Wat bedoelde je daarnet met ‘dikwijls’? Ook problemen met je ouders?”
“Nou ja, problemen, problemen… Een verschil van mening met mijn vader,” zei hij zonder van zijn boek op te kijken.
“Wat dan,” vroeg ik door.
Philippe zuchtte diep. Na een poosje door zijn boek gebladerd te hebben, alsof hij iets zocht, sloeg hij het plotseling dicht en legde het weg. Hij keek me aan.
“Mijn vader vindt het maar vreemd,” zei hij met ergernis, “dat ik nog steeds geen vriendin heb.”
Met grote ogen keek ik hem aan. “Dit meen je niet.”
Philippe spreidde zijn armen in een onwetend gebaar. “Hij valt me er bijna elke dag mee lastig, dus…”
“Dat gaat je vader toch geen donder aan,” riep ik verontwaardigd. “Laat me raden, hij heeft mij zeker op het oog.”
“Uiteraard,” antwoordde hij moedeloos en schudde zijn hoofd. “Ik kan het hem niet uit zijn hoofd praten en mijn moeder zou het al helemaal ‘enig’ vinden.”
Zachtjes grinnikte ik om de absurditeit van de situatie. Twee getrouwde koppels die met elke mogelijkheid probeerden om hun kinderen aan elkaar te koppelen. Het was volslagen idioot.
“Ze hebben allemaal mooi pech. Je moet je nergens toe laten dwingen, zeker niet door je ouders. Je weet zelf wat je wel of niet wil,” zei ik.
“Oh ja, ik weet wel wat ik wil,” zei hij lachend, maar hij had iets verdrietigs over zich. Ik begreep niet echt goed wat, op dat moment, ook al dacht ik dat ik het wel begreep. Troostend sloeg ik mijn arm om zijn schouders.
“Word weer eens vrolijk, jij.”
Hij glimlachte en drukte een zoen op mijn wang. Automatisch draaide ik mijn hoofd een beetje weg en ik voelde de wens in me opkomen, dat Philippe snel een vriendin zou krijgen.

Goed stukje weer! (:
Haha, dat Latijn komt me heeeel bekend voor (a') Heb het ook één jaar gehad, maar vond het zo vreselijk dat ik dat jaar daarna snel weer atheneum ben gaan doen
Dus dativus enzo klinkt me heel bekend in de oren haha. Leuk dat je dat erin hebt verwerkt! (:

Verder ook geen opmerkingen, ben wel heeel benieuwd naar Philippe, ergens hoop ik nog steeds dat ie homo is, maar ja... Ben in elk geval erg benieuwd! (:
Dus, snel weer verder, ik wacht op meer!

Liefs, Marit.

Klein stukje, beter dan niets:

Eindelijk was het dan zover! Ik had genoeg geld bij elkaar gespaard en ik kon de kamer huren. De zaken waren (met hulp van mijn vader) gelukkig snel rond en ik kon beginnen met het inrichten van de kamer. Op een mooie wintermiddag was ik samen met Sophie de nieuw gekochte meubels ergens in de kamer aan het zetten en de boel een beetje aan het schoonmaken.
Met een grote plof liet Sophie mijn oude zitzak in de kamer op de grond vallen.
“There you go,” zei ze met een diepe zucht, “alles staat erin.”
We hadden zojuist met heel veel moeite een opklapbed, mijn oude bureau, een opklapbank, mijn oude zitzak en nog wat prullaria uit mijn slaapkamer de trap op gesjouwd. Aangezien het niet altijd even vlot ging, doordat dingen weleens bleven steken of klem kwamen te zitten, wat weer voor lachbuien zorgde, waren we zo’n anderhalf uur bezig geweest.
“Nou nog op de goeie plek zetten. Jemig, wat een stof. Die punker maakte zeker nooit schoon.” Met een vies gezicht keek Sophie om zich heen.
“Bijna net zoveel als jij,” zei ik grinnikend, terwijl ik mijn wijsvinger bekeek, nadat ik hem net over een houten kast (het enige meubel dat nog in de kamer stond) had gestreken. Hij zat meteen onder de stofpluisjes.
“Geef mij die stofzuiger maar,” zei ik tegen Sophie, “dan kan jij het bed onder het raam schuiven, als dat je in je eentje lukt. Wacht, ik begin eerst wel op die plek.”
Toen de kamer enigszins stofvrij was, werd er vrolijk geschoven met meubilair en werden er posters en andere zaken aan de muur gehangen.
“En als je op die posters uitgekeken bent, kan je natuurlijk altijd nog mijn artwork aan je muren hangen,” lachte Sophie met een knipoog. “Het atelier is aan de overkant van het gangetje.”
“Ik zal erover nadenken,” antwoordde ik met een glimlach. “Hoe gaat het overigens met je studie?”
“Heel goed,” begon Sophie opgewonden, blij dat ik er eindelijk over begon. “De docenten zijn erg enthousiast over mijn werk! Ze zeggen dat ik echt talent heb.”
“Wat goed, joh,” zei ik en stootte tegen haar arm. Ik was echt blij voor haar, dat ze goede kans had om haar geld te gaan verdienen met datgene wat ze het liefste deed. Niet iedereen had zoveel geluk.
“Een docent heeft me zelfs gevraagd of ik tijdens de opendagen wilde exposeren in de hal van de kunstacademie. Dat hoefde hij ook geen twee keer te zeggen,” ratelde ze verder.
“Super, dan kom ik ook kijken. Jij hebt echt mazzel.”
“I’m a lucky bastard,” knikte Sophie tevreden. “Dans jij eigenlijk nog weleens?”
Ik maakte van schrik een scheur in een poster. Sophie keek verbaasd op. De vraag kwam onverwacht, ook omdat ik er al heel lang niet meer aan had gedacht.
“Kijk,” zei ik treurig, “jij hebt het voordeel dat je geen partner nodig hebt om te kunnen schilderen. Ik heb wel een partner nodig om te kunnen dansen, zoals ik het graag doe.”
Sophie knikte. Ze legde troostend een hand op mijn schouder.
“Je mist hem nog steeds, hè?”
“Wie?”
Ik wist dondersgoed op wie ze zinspeelde, maar ik hield me stug van de domme. Sophie slaakte daarop een zucht en ging verder met kleine beeldjes, die ik verzameld had, op mijn bureau uit te stallen.
“Misschien kan Philippe dansen,” grinnikte ze na een poosje ongemakkelijke stilte. Ik dacht aan Philippes twee linkervoeten en schoot in de lach.
“Dan maar liever helemaal niet dansen,” antwoordde ik.
De rest van de dag spraken we er niet meer over.

HAHAA, Philippe dansen xD
Ik meen me te herinneren dat hij een stijve hark was? ;p
Hihi - leuk stuk weer. Ben zeer benieuwd naar het vervolg! (:

Het heeft even geduurd, maar hier is alvast het eerste deel van een wat langer stuk.

Soms doe je iets heel doms, zonder dat je goed weet waarom. Terwijl je het doet, weet je dat je er spijt van krijgt, maar toch ga je door. Goed, in mijn geval was ik er misschien niet helemaal bij met mijn hoofd. Achteraf bleek toch, dat ik het veel te lang doorgezet had.
Philippe kwam in het weekend ook mijn nieuwe kamer bewonderen. Sophie was naar een uitje van haar studentenvereniging, dus we zouden met zijn tweeën op zaterdagavond een filmpje kijken, aangezien ik nu ook een tv op mijn kamer had staan. Geen super-de-luxe model, gewoon een ouderwetse Philips, maar het had beeld en geluid, dus was ik tevreden.
Beneden drukte iemand op de bel, waarop de vijf andere bewoners van het pand even later allemaal hun hoofd om de hoek van de deur staken.
“Voor mij,” riep ik hen toe en roetsjte de trap af.
Inderdaad, Philippe stond met een witte plastic tas en een vrolijke grijns voor de deur.
“Hoi,” begroette ik hem en gaf hem een zoen op zijn wang. Hij gaf me een zoen terug.
“Hallo,” zei hij en hield de tas omhoog. “Films en twee flessen wijn, om het te vieren.”
Ik grinnikte.

We liepen samen de trap op en ik opende de deur naar mijn hok.
“Bescheiden, maar gezellig,”gaf ik als commentaar.
“En ook best leuk ingericht,” voegde Philippe eraan toe, terwijl hij goedkeurend knikte. Hij bekeek alle meubels en de posters. Dat het hem allemaal daadwerkelijk scheen te interesseren, sierde hem.
“Nou weer net geen poster van Brad Pitt of Orlando Bloom, of iets in die trant,” zei hij met een knipoog.
Ik glimlachte schuin naar hem. “Ik heb jou toch om tegenaan te kijken.”
Even keek hij me vreemd aan en lachte toen ongemakkelijk. Zelf wist ik ook niet waar die opmerking op sloeg. Ik besloot maar snel van onderwerp te veranderen.
“Hoe gaat het met de studie? Daar vraag ik eigenlijk nooit naar, bedenk ik me…”
Philippe knielde neer om wat edelsteentjes en mineralen, die ik vroeger op de middelbare school verzameld had, wat beter te bekijken. Voorzichtig tilde hij er een op en liet hem handig tussen zijn vingers doorglijden.
“Ik ben nu met een studie Engels begonnen,” antwoordde hij zonder op te kijken. “Leuk, joh, die stenen.”
“Die heb ik echt al eeuwen,” zei ik lachend. “Nooit gezien?”
Philippe schudde kort zijn hoofd en stond weer op.
“Je bent dus met klassieke talen gestopt,” vroeg ik verder.
“Ja,” –hij knikte heftig– “ik ben er helemaal klaar mee!”
“Wat vonden je ouders ervan?”
“Ze hebben me op allerlei manieren geprobeerd om te praten, maar na een veel te lange discussie heb ik ze er toch van weten te overtuigen dat het belangrijker is, dat ik iets doe wat ik leuk vind, dan iets wat aanzien heeft,” vertelde hij.
“Gelijk heb je,” knikte ik. Het was voor hem immers een hele vooruitgang, om eindelijk eens zijn eigen zin door te drijven. Als die jongen af en toe niet voor zichzelf opkwam, zou hij voor de rest van zijn leven geleefd worden.

Ik haalde de popcorn tevoorschijn, die ik die middag had gekocht. Tevreden hield ik de twee zakken boven mijn hoofd.
“Zoet én zout, ieder wat wils. Laat eens zien wat jij hebt.”
Meteen dook Philippe in zijn tas en tilde vervolgens de twee flessen wijn boven zijn hoofd, zoals ik met de popcorn had gedaan.
“Voor zover ik weet, allebei zoet.”
Ik schoot in de lach. “De films, bedoel ik, oen.”
Hij grijnsde. Hij liet me drie dvd’s zien. Een was een horrorfilm (waarom hij dat had meegenomen?), een ander een actiefilm en de derde een suffe romantische komedie.
“Hm, de horrorfilm klinkt erg verleidelijk, maar laten we als eerste de romantische komedie maar nemen. Even erin komen.”
Philippe haalde zijn schouders op. “Ik vind alles best. Heb jij eigenlijk wijnglazen?”
Ik liep naar het keukentje om te kijken. In onze bescheiden keukenkast vond ik alleen grote bier- en limonadeglazen. Omdat ik niets beters wist, nam ik maar twee smalle limonadeglazen mee.
“Ik heb alleen deze,” zei ik en liet ze zien.
“Oh, dat kan ook wel,” zei Philippe. “Dan moeten we ze gewoon wat minder vol doen.”
Ik knikte en zette de glazen op een klein tafeltje dat ik van Sophie had geleend. Toen Philippe de glazen voorzichtig tot de helft vulde, bekroop een onveilig gevoel me. Ik voelde om de een of andere reden aan, dat dit niet goed, niet verstandig kon zijn.
“Zo genoeg,” vroeg Philippe, terwijl hij mij mijn glas aanreikte.
“Meer dan, dank je,” antwoordde ik ietwat zenuwachtig en pakte het glas aan. Ik pakte de afstandsbediening en drukte op play.
De film begon en Philippe greep een hand vol popcorn. Hij tikte met zijn limonadeglas tegen het mijne.
“Proost, dan maar?”
Hij glimlachte naar me. Ik realiseerde me, dat dit een gezellig avondje moest worden en dat ging niet lukken als ik de hele tijd onzeker en zenuwachtig zou gaan zitten doen. Ik glimlachte terug.
“Proost!”

De film was al een poosje bezig, toen ik merkte dat Philippe enigszins aangeschoten begon te worden. Ik kon er eerst wel om lachen, maar ergens in mijn achterhoofd fluisterde een stemmetje dat dit niet te ver door moest gaan. Twee glazen wijn, waar iets meer inzat dan normaal, was misschien al wel te veel.
Ik had de film eigenlijk maar half gevolgd: Philippe en ik hadden er de hele tijd doorheen zitten praten en lachen. Hoe saai en slecht het verhaal eigenlijk was, hoeveel dingen er eigenlijk niet klopten als je erover nadacht, enzovoort. En daar gingen weer twee glazen wijn, tot over de helft vol.
Opeens zag ik een scène op het scherm, waarin de geliefden dansten op straat. Zomaar, improviserend, zonder muziek. Ze deden maar wat en het leek natuurlijk nergens naar, maar de verlichting was romantisch en ze waren helemaal alleen. Ze kwamen steeds dichter naar elkaar toe, totdat ze zoenden.
Ik sloot mijn ogen en wendde mijn gezicht af.
“Blèèh,” hoorde ik Philippe grinnikend roepen.
De beelden van het donkere café en de dansende massa kwamen weer uit de diepten van mijn geheugen omhoog borrelen. De muziek, de dans, zijn glanzende ogen en sterke armen…
Een traan gleed traag over mijn wang. Snel veegde ik hem weg en haalde diep adem. Philippe deed wijselijk alsof hij het niet gezien had en dronk nog een slok wijn.
Verbeten volgde ik zijn voorbeeld, om te kunnen vergeten waar ik zojuist even aan gedacht had, maar ik was iets te guitig. De slok was veel te groot. Ik voelde hoe de brandende vloeistof door mijn slokdarm naar beneden zakte. Als een klap tegen mijn hoofd voelde ik duizeligheid opkomen.
Met het glas nog tegen mijn lippen, nam ik in een vlaag van verstandsverbijstering nog een slok. Het kwaad was al geschied.

Opnieuw de vraag: komt dit realistisch over? Ik heb nog nooit zoveel gedronken...

Ik had gisteren niet meer de tijd om je te laten weten wat ik er van vond, bij deze dus mijn reactie.

Ik vind het erg goed overkomen. Voor een iemand-die-niet-echt-zo-dronken-is-geworden persoon zijn de beschrijvingen goed genoeg. Waarschijnlijk kunnen ze nog beter, maar zo diep heb ik nog niet in het glas gekeken :p

De beschrijvingen zijn dus goed. Ook de dialogen zijn weer erg goed. Zeker in combinatie met de gedachtes: zeer goede afwisseling.

Ohoh. Als ze maar níet iets krijgt met Philippe, verder is alles best xD
Neegrapje, maar ben wel benieuwd hoe dit afloopt... (:

Keepgoing!

“Ik moet echt naar de plee,” zei ik lacherig tegen Philippe, toen hij me nog een glas inschonk. Hij kon hier duidelijk veel beter tegen: hij had een glas meer op dan ik, maar hij leek nog steeds alleen maar aangeschoten.
Dapper sprong ik op van de bank, maar meteen werd ik onvoorstelbaar licht in mijn hoofd. Ik zag plekken voor mijn ogen, terwijl ik mijn ene been voor mijn andere been probeerde te zetten. Ik baande me een weg richting de gang, naar de wc, maar halverwege struikelde ik over een snoer.
“Shit,” mompelde ik zacht en kwam met een doffe klap op de vloer terecht. Ik bleef even liggen.
Achter me barstte Philippe uit in een bulderend gelach.
“Wat doe jij nou,” vroeg hij hikkend.
“Ik lig op de grond,” antwoordde ik droogjes. Daarna begon ik begon ik ook te lachen, terwijl ik het niet eens echt grappig vond.
“Dat was de film,” zei Philippe vervolgens, zijn stem vervormend door het vreemde, onnatuurlijke gelach. “Je hebt de stekker van de tv…” maar hij kon zijn zin niet eens afmaken door de pret die hij scheen te hebben.
Na een paar verwoede pogingen om op te staan, begaf ik me voorzichtig, langs de muur, naar het toilet.

Nadat ik wat vocht kwijt was, voelde ik me ietsjes beter, maar niet veel.
Toen ik mijn kamer weer binnen kwam, lag Philippe overdwars op mijn bank met zijn ogen dicht. Lachend waggelde ik naar hem toe en probeerde hem aan zijn arm van de bank te trekken. Hij maakte een zeurderig kreunend geluid.
“Slapen doe je maar ergens anders, hoor,” zei ik.
Na een poosje trekken en duwen zonder resultaat, ging ik maar met mijn hele gewicht aan hem hangen, waarop hij van de bank af op de grond viel. Met een doffe klap kwam hij op zijn zij terecht. Hij mompelde iets onverstaanbaars.
“Sorry,” giechelde ik.
Hij keek me aan met een vreemde blik in zijn ogen. Iets twijfelachtigs, iets onzekers. Ook kon ik duidelijk zien, dat hij waarschijnlijk nog veel meer gedronken had dan ik. Hij was er al helemaal niet meer bij met zijn hoofd. Toch leek hij plotseling iets vastberadens uit te stralen. Een domme, overhaaste beslissing.
Wankelend kwam hij half overeind en kroop onhandig op me af. Ik schrok. Wat deed hij nu? Ik rolde op mijn rug en bewoog haastig achteruit.
“Wat doe je,” vroeg ik met angstige stem.
Zo snel als ik achteruit bewoog, zo snel bewoog hij vooruit. Hij greep me vast, zijn handen om mijn dijen en hield me op één plek. Daarna kwam hij over me heen liggen en legde zijn handen op mijn schouders. Ik stribbelde heftig tegen, maar hield plotseling op toen hij me aankeek.
“Rustig maar,” zei hij op een toon, die zijn stem ook had als hij mij troostte.
Eerst keek ik hem afkeurend aan en hield mijn handen tegen zijn borst gedrukt, om hem op afstand te houden. Ik keek naar zijn gezicht. De dag dat ik hem ontmoette, was het me opgevallen hoe vreselijk zijn gezicht eruitzag. Al die pukkels en moedervlekken, alsof er tussen al die rode puntjes geen normaal stukje huid meer over was. Natuurlijk had ik het nooit een probleem gevonden, maar nu viel alles wat hem lelijk maakte me ook minder op.
Zijn ogen stonden nu een beetje wazig van de drank, maar ze hadden altijd iets opens en eerlijks. Op Diego kon ik nooit helemaal vat krijgen (en dat was waarschijnlijk precies wat me zo aantrok).
Philippes rossige haar leek soms net stro, terwijl Diego’s haar altijd automatisch goed zat en een mooie donkere bruinzwarte kleur had. Nu ik Philippe zo van dichtbij zag, viel het me allemaal reuze mee. Ik vond hem niet meer zo lelijk.
Ik merkte dat ik Philippe voor de zoveelste keer vergeleek met Diego. Waarom deed ik dat? Wat betekende dat? Voelde ik iets voor Philippe?
Alsof Philippe de overweging die ik maakte, had aangevoeld, streelde hij me plotseling door mijn haar en drukte zijn lippen vervolgens op de mijne.
Ik schrok er niet eens meer van. Met gesloten ogen onderging ik alles. Een vreemde willoosheid maakte zich over mij meester. Ik weet niet waarom, maar ik kon hem niet stoppen. Dit moest nu gebeuren. Blijkbaar had Philippe hetzelfde gevoel.
Zijn handelingen waren bijna werktuigelijk. Zijn handen gleden over mijn lichaam en kleedden me uit, alsof hij het zo had ingestudeerd. En ik voelde niets. Geen kriebels, geen prettige zenuwen, of onprettige zenuwen. Ik leek een soort verdoofd. Het was alsof het om het even wie was, die mij daar in mijn nek zoende en mij overal aanraakte. Wat voelde hij?
Even bleef zijn hand trillend rusten op mijn borst. Vervreemd keek hij ernaar. Ik zag zijn adamsappel op en neer gaan en zijn tanden, die op zijn lip beten. Ik streelde hem door zijn haar en glimlachte geruststellend. Het begon.

Kleintje:

De volgende morgen stond ik op in een vreemd soort roes. Philippe lag naast me, naakt. Bij de aanblik van zijn lichaam, zo wit en mager, kwam een vage herinnering van wat er de vorige nacht was gebeurd als een klap in mijn gezicht boven.
Bliksemsnel kwam ik overeind en zocht mijn kleren bij elkaar. Na een paar stappen gezet te hebben, voelde ik mijn kater in mijn hoofd bonken en ik nam mezelf voor nooit meer wijn te drinken uit iets anders dan een wijnglas.
Overal in de kamer lag popcorn op de grond en naast de bank stonden twee lege wijnflessen. De televisie lag nog altijd van de stroom af. Rond Philippe lagen zijn kleren in slordige hoopjes en onder een omgevallen limonadeglas was het laatste beetje wijn in een grote, hoogstwaarschijnlijk nooit meer te verwijderen vlek uitgevloeid. Het leek wel alsof het mijn kamer niet was, maar dat ik in plaats daarvan rondkeek in het studentenhok van een van Sophies losbandige vrienden.
Wat er precies gebeurd was, herinnerde ik me op dat moment maar amper. Ik wist nog precies genoeg om te weten dat ik zo snel als ik maar kon die kamer uit moest zien te komen en vervolgens ergens heen moest gaan waar Philippe me niet zou volgen.
Veel meer dan dat dacht ik eigenlijk nog niet. De vraag of ik blij moest zijn met wat er gebeurd was of niet, was nog niet eens bij me opgekomen. Het voelde niet goed, dat was het enige wat ik wist. Om de een of andere reden was het idee, dat ik met Philippe geslapen had, iets onnatuurlijks, iets wat niet kon. Ik kon er niet goed over nadenken. Sowieso kon ik niet zo goed nadenken. Ik voelde me misselijk en duizelig. Normaal gesproken was ik nooit zo in de war…
Toen ik eindelijk aangekleed was en al mijn spullen bij elkaar had, hoorde ik Philippe zacht geluid maken. Snel, voordat hij me nog zou zien vertrekken, griste ik mijn sleutelbos van de kast en vluchtte de deur uit.
Op de automatische piloot begaf ik me naar het station. In mijn haast was ik mijn horloge vergeten, dus eenmaal aangekomen zag ik op de stationsklok voor het eerst die dag hoe laat het was. Twee uur. Ik lachte in mezelf, geen wonder dat ik misselijk en duizelig was: ik had nog niets gegeten. In de stationsrestauratie at ik een broodje en al etende besloot ik dat ik naar mijn ouderlijk huis zou gaan. Sophie was uit geweest, dus die zou momenteel wel niet aanspreekbaar zijn en ik wilde met iemand praten. Normaal gesproken praatte ik in zo’n geval met Philippe, maar aangezien hij nu juist onderwerp van gesprek was, bleef mijn moeder als enige optie over.

Verbaasd was ze wel een beetje, toen ze me zo plotseling voor haar deur zag staan.
“Heb je nu al genoeg van die kamer,” vroeg ze plagend, terwijl ze me binnenliet en mijn jas aannam.
“Zoiets,” zei ik met een flauw lachje. “Mama, kan ik even ergens met u over praten?”

Wauw! Dikke zucht hiero (:
Dat was niet echt gepland... Wel knap dat ze dat met haar moeder durft te bespreken zeg! Ben erg benieuwd ;D
Ik snap wel dat ze dat onnatuurlijk vindt, Philippe was haar 'beste vriend' zegmaar, dan doe je dat normaal gesproken niet...
Snel verder alsjeblieft, wil echt weten hoe dit verder gaat! Oh, heeeeel stiekem hoop ik nog dat Diego terug komt, hij was zo plotseling weg... (aa')

Liefs!

Lang verwacht, toch gekomen...

Mijn moeder schonk me een kop koffie in en we gingen aan de keukentafel zitten.
“Barst maar los,” zei ze warm.
Kalm legde ik uit wat er was gebeurd, zonder emotie. Hoe we het absoluut niet van plan waren, maar hoe het uiteindelijk toch zo was gelopen. Dat we zo dronken waren als een torretje, liet ik voor de eerlijkheid ook maar niet achterwege.
Ook al kwamen de woorden uit mijn mond, het verhaal verbaasde me nu ik het zelf vertelde. Het leek wel, alsof ik het over een ander had, een totale vreemde, die een hele domme fout had begaan. Iets wat mij nooit zou overkomen. Toch ging dit over mij.
Toen ik klaar was, volgde een vertwijfelde stilte. Ik wist niet zo goed waar ik moest kijken en mijn moeder zocht naar woorden. Uiteindelijk vroeg ze:
“Waar is Philippe nu?”
“Nog op mijn kamer, of misschien is hij al naar huis gegaan…”
Haar geëpileerde wenkbrauwen schoten omhoog.
“Heb je hem zomaar achtergelaten,” vroeg ze ontzet.
Ik knikte.
“Ik moest daar weg. Hoe kon ik hem op zo’n moment nu onder ogen komen?”
Bedachtzaam keek mijn moeder me aan.
“Als ik het goed begrijp, wilde jij het dus niet.”
Ik beet op mijn lip. Voor het eerst die ochtend, voelde ik tranen opwellen. Een oud gevoel kwam terug, dat ik al heel lang niet meer gehad had. Een snik ontsnapte me, maar ik herstelde me snel. Ik veegde mijn tranen weg en zei met trillende stem:
“Mam, ik weet niet echt wat ik wil…”
De vrouw met levenservaring glimlachte flauwtjes.
“Hij is begonnen, toch?”
“Ja.”
“En jij hebt hem niet tegengehouden. Op dat moment wilde je het blijkbaar wel…”
Ik schudde mijn hoofd.
“Op dat moment was ik dronken,” wierp ik tegen. “Ik wist toen al helemaal niet wat ik wilde. Ik weet niet waarom ik het heb laten gebeuren… Ik...”
Ik kon niet meer uit mijn woorden komen. Mijn moeder kwam naast me zitten en nam me in haar armen. Ze suste me tot ik wat rustiger was. Zachtjes streelde ze door mijn blonde lokken, geruststellende woordjes fluisterend.
“Ik denk,” zei ze na een poosje, “dat Philippe inmiddels vreselijk in de war is. Hij weet nu ook niet wat je van hem wil.”
Ik zuchtte.
“Ik vrees dat je daar gelijk in hebt.”
“Die jongen geeft om je,” begon mijn moeder toen. Daar twijfelde ik niet aan. Ik gaf ook om hem. Maar op welke manier? Zelf wist ik het niet meer. Daarom heb ik naar mijn moeder geluisterd.
“Nu denkt hij, dat hij er is. Nou ga jij hem weer uitleggen, dat het allemaal een vergissing geweest is en dat jullie moeten doen alsof er niks gebeurd is! Dat doet hem veel meer pijn dan jij denkt.”
Ze wachtte even. Ik zei niets. Ze trok me wat dichter tegen zich aan en zei zachtjes:
“Je hebt dit toch zeker niet zomaar laten gebeuren, Mabel. Iets in jou, wilde dit wel. Waarom geef je hem geen kans? Omdat je nog steeds met je gedachten bij iemand anders zit?”
Ze hield even in en keek me aan met dezelfde blik, die ze ook altijd had als ik als kind iets ondeugends had gedaan. Ze had me dan net betrapt, zodat ik het gestolen koekje weer terug in de trommel moest stoppen.
Ik beantwoordde haar blik niet.
“Je weet donders goed dat dat voorbij is,” zei ze toch maar voor de zekerheid. “ Misschien groeit dit wel tot iets heel moois, iets heel goeds. Alle begin is moeilijk, ook in relaties. Het gaat niet altijd over rozen. Je moet er een beetje je best voor doen.”
Ik maakte me los uit haar omhelzing en plaatste mijn hoofd tussen mijn handen. Leeg staarde ik voor me uit.

“Heb ik iets verkeerds gezegd,” vroeg mijn moeder voorzichtig.
“Nee, ik denk na,” zei ik kalm.
“Oh.”
Ik probeerde de feiten rustig door te nemen, maar met mijn moeders afwachtende blik voortdurend op me gericht, lukte het niet.
“Ik ga denk ik even een stukje wandelen,” zei ik toen.
Ik stond op om mijn jas te pakken en zag vanuit mijn ooghoek dat mijn moeder ook opstond, waarna ik me snel omdraaide en eraan toevoegde:
“Alleen.”

Ik slenterde langzaam door de tuin en schopte door hoopjes herfstbladeren. De bomen in de tuin en op straat kleurden prachtig rood en geel, maar toch was de herfst een triest seizoen. Alles wat in de lente was ontstaan, was gebloeid, was gegroeid, alles wat in de zomer zo in volle bloei gestaan had, takelde nu langzaam weer af. Één dapper blad hing nog aan de eikenboom vlak voor het tuinhek, maar toen ik stilstond, liet ook dat dode blad los en dwarrelde naar beneden.
Met een somber gezicht draaide ik me om. Voor me stond het tuinhek, dat inmiddels duidelijk een nieuw likje verf nodig had, waar Diego me altijd kwam halen. Ik glimlachte. Binnen een seconde zag ik het weer voor me: de lage avondzon met zijn oranje gloed, die alle schaduwen in de tuin lang maakte, zijn glanzende vragende ogen, terwijl hij mij schuin aankeek, over het tuinhek leunend.
“Ga je mee?”
Verdrietig schudde ik mijn hoofd. Hoewel het deze zomer nog zo was, leek het eeuwen geleden. Er was niets meer van over. Niets anders dan mijn herinneringen en mijn woede. Ik had hem nooit helemaal vergeven, dat hij van de problemen weggerend was. Ik bleef hem een lafaard vinden. Een lafaard van wie ik hield.

Eenmaal op straat schopte ik onwillekeurig wat steentjes voor me uit, die vervolgens van de schuin lopende stoep de goot in rolden. De straat was vrij leeg, op een toevallige voorbijganger en wat auto’s na.
Philippe zou me nooit teleurstellen. Hoogstens andersom. Hield hij van mij? Ik durfde het niet met zekerheid te zeggen. Stel nou van wel, wat had die arme jongen dan al moeten doorstaan, zo onderhand? Ik wilde er niet aan denken.
Omdat ik als vriendin om hem gaf, wilde ik hem heel graag een kans geven, maar ik wist dat die relatie een leugen zou zijn.
Of misschien had mam gelijk en moest liefde groeien? In dat geval zou ik op de lange duur wel van hem gaan houden op de goede manier. Bovendien, wat was het alternatief? Single blijven, proberen Diego voorgoed uit mijn gedachten te bannen of eindeloos wachten op een jongen, die ik met hem kon vergelijken en die nooit komen zou?
Verbaasd keek ik op, toen ik merkte dat er, in een snel toenemend aantal, kleine witte vlokjes uit de lucht vielen. Ik lachte ondanks mijn sombere gedachten. Sneeuw! Ik hoopte dat het zou blijven liggen. Aan de overkant van de straat renden een paar kinderen naar buiten, die duidelijk hetzelfde hoopten. Dolblij met de eerste paar vlokjes sneeuw, dansten ze in rondjes en probeerden de ijskoude kristalletjes te pakken.
Ik weet niet waar het vandaan kwam, hoogstwaarschijnlijk was het de sneeuw, maar ik werd plotseling bevangen door een enorm vrolijk, optimistisch gevoel. Ik wilde niet langer alleen zijn. Ik wilde niet meer aan het verleden denken. Als er iemand was, met wie ik opnieuw moest beginnen, dan was het Philippe.
Ik keerde om, met een grijns van oor tot oor, en rende keihard terug naar huis.

Kritiek nog altijd welkom!

Ik ben nu niet in een bui om kritiek te geven of kritisch te lezen, misschien komt dat later nog, maar het is sowieso al veel beter dan eerst!
De keuze is nu niet meer zo plotseling zegmaar, echt veel beter zo!

Keep going'

De volgende dag stond ik bij Philippe op de stoep, zo gauw als ik op de universiteit klaar was. Een onaangename golf van zenuwen stroomde door mijn buik, maar heel anders dan wat ik bij Diego voelde. Dit was een ander soort spanning; het was een soort weerzin, alsof ik er tegenop zag om met Philippe te praten over wat er gebeurd was. Excuses aanbieden is nooit makkelijk, maar nu voelde het alsof ik hem op mijn knieën om genade moest smeken. Ook kon ik me op dat moment niet voorstellen, dat hij me het echt zou vergeven. Hij was te vriendelijk om boos te blijven, maar hij zou zich koel en afstandelijk gedragen. Misschien was ik wel te laat met mijn voorstel om het samen te proberen. Mosterd na de maaltijd.
De deur ging open op een kleine kier, waardoor een paar vermoeide ogen met wallen wat leeg naar me staarden.
“Jij komt zeker je excuses aanbieden voor je plotselinge vertrek, zondagochtend,” zei hij met een zucht, die wel uit zijn tenen leek te komen.
Zwaar ontmoedigd knikte ik en zei heel zacht: “Dat ook, ja.”
“Vind je het heel erg, Mabel, als ik daar nu even geen zin in heb?” Hij klonk werkelijk moedeloos, vermoeid en hij slaakte opnieuw een diepe zucht.
Ja, dat vond ik erg. Alleen, dat kon ik natuurlijk niet zeggen.
“Zou je me dan kunnen laten weten, wanneer je er wel zin in hebt,” probeerde ik voorzichtig.
Ik hoorde een geërgerd gebrom vanachter de deur komen, waarna de deur langzaam open ging.
Philippe zag er bepaald onuitgeslapen uit, met zijn haar alle kanten op en een ongestreken T-shirt. Hij maakte een wenkend gebaar met zijn hoofd en stak zijn handen in zijn zakken. Hij probeerde onverschillig te doen, maar ik zag dat hij dat niet meende. Het voelde alleen nog maar rotter, om te zien dat ik hem pijn had gedaan.
“Schiet maar op dan. Ik kom er toch niet onderuit,” mompelde hij.
Hij ging me voor naar de woonkamer. Het viel me op dat het huis bijzonder leeg en stil was.
“Zijn je ouders er niet,” vroeg ik naar de bekende weg.
Hij schudde zijn hoofd. Daarna ging hij voor me staan en keek me een poosje aan met een blik, die ik niet goed kon plaatsen. Het leek of hij twijfelde om me al dan niet iets te vertellen. Even trok hij een moeilijk gezicht, wreef zijn handen door zijn ogen en deed een paar passen terug. Uiteindelijk schudde hij geïrriteerd zijn hoofd. Het maakte me zenuwachtig, waardoor ik niet direct durfde te zeggen waarvoor ik gekomen was. In plaats daarvan, sprak Philippe als eerste.
“Luister, Mabel, ik begrijp je. Ik ken je nu al heel lang en ik denk dat ik je op bepaalde punten soms beter begrijp dan jijzelf. Dat je zondag zo vroeg was verdwenen, had ik ook zien aankomen, al voelde het nog klote.”
“Het spijt me…” begon ik.
“Nee, wacht daar nou maar even mee. Ik neem het je niet kwalijk. Van mij hoef je je excuses niet aan te bieden.”
Hij klonk vastberaden en nuchter. Op een no-nonsense manier vertelde hij me hoe hij erin zat.
“We hadden allebei te veel gedronken. Het was gewoon een vergissing, alweer. Van mij ook, ik had zelf ook beter moeten weten. Ik ben dus niet boos op je.”
Het klonk niet alsof hij me echt vergaf. Hij stelde het als simpele feiten. Ik voelde hoe hij de afstand tussen ons probeerde te vergroten.
“Philippe,” probeerde ik ertussen te komen.
“Ik ben niet boos op je,” herhaalde hij, voordat ik de kans had om verder te praten, “maar ik denk niet dat ik je nog vaak wil zien.”
Ik beet op mijn lip. Zijn blik was glashard. Deze opmerking had ik absoluut niet verwacht. Hardnekkig probeerde ik de brok in mijn keel weg te slikken.
“Waarom niet,” vroeg ik met bevende stem. “Daarvoor was ik nou juist hier, ik wilde voorstellen…”
Met de vraag ‘waarom niet’ was ik blijkbaar net iets te verg gegaan. Hij had zich de hele tijd beheerst, maar nu barstte dan toch de bom. Ik had hem nog nooit echt boos gezien.
“Waarom niet?!”
Hij hief zijn handen wanhopig in de lucht en begon op en neer door de kamer te lopen, al foeterend. Zijn wangen liepen rood aan en hij balde zijn vuisten. Het was een woede die gedreven werd door een soort onmacht. Hij zat in een net verstrikt, zoveel was zeker, maar dit was waarschijnlijk een net waar ik helemaal niets van af wist.
“Waarom denk je zelf, Mabel? Waarom denk je zelf dat ik je niet meer wil zien?” Uiteraard liet hij me geen antwoord geven.
“Denk je echt, dat ik je kan zoenen en met je kan slapen, zonder dat dat me iets doet? En dat ik vervolgens alleen wakker kan worden, terwijl ik me afvraag waar je heen bent en waarom je weg bent? Denk je dat ik daarna weer gewoon gezellig met je kan doen, alsof we vrienden zijn, alsof er niets gebeurd is?”
Hij haalde even adem en keek me aan. Zodra hij zag dat ik huilde, kon ik merken dat hij er al spijt van had.
“Schreeuw alsjeblieft niet zo,” piepte ik.
Hij zuchtte en vouwde zijn handen voor zijn gezicht. Daarna kwam hij wat dichterbij me staan en zei op normale toon:
“Dat kan ik niet, Mabel. Dat trek ik niet.”
Ik zuchtte opgelucht, omdat hij nu even zweeg. Ik glimlachte naar hem.
“Dat weet ik wel, lieve jongen. Mag ik dan nu zeggen, wat ik in eerste instantie kwam zeggen?”
Philippe fronste zijn wenkbrauwen, maar haalde toen onverschillig zijn schouders op.
“Ja…”
Ik veegde mijn tranen weg en legde mijn handen op zijn wangen.
“Even rustig, oké? Je moet niet zo boos doen. Als je eerder naar me had geluisterd, had je je helemaal niet zo boos hoeven maken.”
Ik had verwacht, dat hij mijn handen weg zou duwen, maar dat deed hij niet. Hij keek me afwachtend aan.
“Nou, wat wou je dan zeggen,” vroeg hij ongeduldig.
Ik grijnsde en gaf hem een lange zoen. Misschien was het, omdat ik nu de aanzet gaf en omdat het zonder twijfel gebeurde, dat het voor het eerst goed voelde.
Vervolgens keek ik hem weer aan. Philippe keek alsof hij het in Keulen had horen donderen. Het duurde even voordat er een klein lachje op zijn gezicht verscheen.
“Ik dacht… dat…”
“Je moet niet voor mij denken,” zei ik met een knipoog en streelde door zijn rossige haar. “Wat ik dus wilde voorstellen, of liever vragen, was of we het kunnen proberen samen. Wat denk je?”
Philippe keek even bedenkelijk. “Ik dacht, dat je nog steeds met die ene Mexi…”
“Ik heb jou nu,” onderbrak ik hem. “De rest is verleden tijd. Ik ben het single zijn zat. Nou, wat zeg je ervan?”
Uiteindelijk glimlachte hij en knikte. Ik zoende hem nog een keer.
“Dan is het nu officieel.”

Neeeeeee! Mabel en Diego!!!
Ik weet niet waarom, maar Mabel en Diego moeten bij elkaar komen, Phillipe blijft Mabels vriend
Ik kan niet kritisch lezen, dus aan mijn feedback heb je eigenlijk niet zo veel
Maarja, ik vind dat je heel mooi schrijft en dat je vooral snel verder moet gaan!

Xxx

Hey Artemiss!
Ik heb alles weer bijgelezen! Het is niet zo dat ik gewacht heb tot Mabel en Phillipe toch bij elkaar komen, als je dat soms denkt, want dat is echt niet het geval! Sterker nog, het voelt toch wel vreemd zo. Mabel en Philippe passen aan de ene kant wel bij elkaar maar aan de andere kant is het toch nog zo'n vreemde relatie. Ik ben nu dus echt heel erg benieuwd hoe je het tussen hun twee verder laat lopen.

Drie kleine opmerkingen:

Het zou voor mij nooit meer kunnen zijn.

Waar slaat dit precies op terug? En zou het kunnen dat je in die zin misschien een woord vergeten bent? (Dit staat in het stukje van 1 oktober btw, om het wat makkelijker te kunnen vinden)

Alle begin is moeilijk, ook in relaties.

Hier zou ik 'alle' door 'elk' vervangen, nu klinkt de zin wat vreemd. (En dit staat in het stukje van 13 december)
Verder valt het me op dat je af en toe een beetje dagboek-achtig schrijft. Elk stukje heeft zijn eigen verhaal, er zit soms veel tijd tussen twee stukjes waarin niks gebeurt voor het verhaal en je begint veel stukjes met woordcombinaties als 'de volgende dag' of iets meer inhoudelijks om de draad weer op te pakken. Of het echt is ergs is, weet ik niet, want daardoor heeft jouw verhaal wel als voordeel dat je draad weer makkelijk op kunt pakken en dat je snel door het verhaal heen kunt komen, maar misschien is het wel eens handig om er een keertje naar te kijken.
Verder ben ik er weer helemaal om je feedback te geven op je verhaal! (voor zo ver mijn studie dat toe laat )

@Xatham, wat je eerste punt betreft, geef ik je gelijk. Het was achteraf gezien een erg vage zin. Ik denk dat "het" terugsloeg op "iets vanzelfsprekends, iets onveranderlijks", maar daar was in principe ook niets mis mee, meer hoeft niet, zou je kunnen denken. Ik bedoelde natuurlijk, niet meer dan vriendschap, niet meer dan wat ze op dat moment hadden. Ik had daar duidelijker kunnen zijn. Iets om op te letten voor een volgende keer.

"Alle begin is moeilijk" is een wellicht enigszins archaïsche uitdrukking, waardoor "alle" fout klinkt. Toch hoort het er exact zo te staan, want het is een vaste uitdrukking.

Het is altijd een beetje dagboekachtig geweest, wat je al snel hebt bij een vertellende ik. Ik weet niet zo goed hoe ik dat anders aan zou moeten pakken. En wat bedoel je precies met "er zit soms veel tijd tussen twee stukjes waarin niks gebeurt voor het verhaal"? Dat het erg lang duurt voordat ik iets nieuws plaats (geef ik meteen toe) en dat er niet echt een nieuwe wending plaatsvindt als ik iets plaats?

Hartelijk bedankt voor je feedback!

Nee, daarmee bedoelde ik dat er tussen twee stukjes tekst soms dagen wel weken voorbij kunnen gaan in het verhaal zelf. Wat doet Mabel bijvoorbeeld op de dag voor Philipe kwam? Waarschijnlijk niet interessant voor het verhaal, maar het werkt wel mee aan het dagboek-effect. In een dagboek schrijf je normaal gesproken immers ook alleen maar als er echt iets gebeurt is waarover je moet vertellen.
Misschien kun je het dagboek-effect vermijden door de eerste paar zinnen (die vaak de grootste oorzaak van het dagboek-effect zijn, weg te laten of ergens anders te verwerken). Bijvoorbeeld bij je laatste stukje:

De volgende dag stond ik bij Philippe op de stoep, zo gauw als ik op de universiteit klaar was. Een onaangename golf van zenuwen stroomde door mijn buik, maar heel anders dan wat ik bij Diego voelde.

Stel je zou je vorige stukje zo beginnen:
Een onaangename golf van zenuwen stroomde door mijn buik toen ik (de volgende dag) bij Philipe op de stoep stond (nadat ik op de universiteit klaar was), maar heel anders dan wat ik bij Diego voelde.
Zie je hoe het effect veranderd?