Online Verhalen

Wauw, wat een reacties! Thank you all!

@Anneke; wauw, zo snel bijgelezen, dikke respect! Super leuk dat je meeleest! En oeps, Lorenzo heeft inderdaad donkerblauwe ogen, dat moet ik nog eventjes veranderen. Heel erg bedankt voor je reacties! (:
@lmk; en nog een nieuwe lezer! Welkom in de wereld van La Luna de Plata! Lees maar rustig verder, zo vaak heb ik tegenwoordig geen tijd om te posten ;S Dankjewel voor je reactie!
@Emilia; dat genieten komt vast wel goed, you'll see (: Dankjewel voor je reactie!
@arendaaa; haha, je zult zien wat er gaat gebeuren ^^ Heel erg bedankt voor je reactie! (:

Zo, ik ben uitgebedankt en ik kan eindelijk een stukje posten!
Enjoy (:




Het kwam uit haar mond alsof ze het zelf bijna niet kon geloven. ‘De jongens zijn allemaal wel heel aardig en zo, maar that’s it. En jij, Veerle?’
Nu was het de beurt aan het blonde meisje om te blozen. Daphne schaterlachte en porde haar vriendin in haar zij. ‘En dan pest je mij, hè? Haha, laat me raden. Het is…’
Een korte stilte volgde, waarin de meiden alledrie dezelfde naam in gedachten hadden. Daphne was echter de enige die hem hardop uitsprak. ‘Ralph.’
Veerle kleurde zo mogelijk nog roder en de andere twee lachten om het hardst. De altijd spontane en nooit-verlegen Veerle wist een keer niet wat ze moest zeggen, dat mocht in de krant.
‘Ralph en Veerle, ja, leuk stel. Is trouwens ook wel duidelijk te zien, hoor. Maar, hé, ben je al eens bij hem thuis geweest? Waar woont ‘ie eigenlijk?’
Leonore besefte dat ze helemaal niet zo veel wist over Ralphs thuissituatie. Ze zag dat Veerle een moment lang aarzelde en daarna de woorden die ze uitsprak goed overdacht.
‘Hij woont redelijk dicht bij de camping, bij z’n moeder. Een vader heeft hij niet meer. Maar als je meer wilt weten, moet je hem zelf vragen, ik weet niet hoeveel hij erover kwijt wil.’
Haar stem klonk spijtig, maar Leonore kon er begrip voor opbrengen. Ralph was altijd heel open, maar zodra het over hemzelf ging, kwam er bijna niets uit. Het zou raar zijn als Veerle de dingen die hij haar in vertrouwen verteld had, gewoon door zou vertellen. Zo was Veerle ook helemaal niet. Ze was echt iemand die zich aan haar woord hield, dat waardeerde Leonore ook aan haar.
‘Kunnen we er langs fietsen?’ De brunette was blijkbaar nietzo oplettend als Leonore, die wel gezien had dat hun vriendin liever ergens anders over praatte. Voor ze echter op een ander onderwerp kon overgaan, gaf Veerle zelf al antwoord.
‘Als we er alleen làngs fietsen. En als we er daarna over ophouden, oké?’
Beide meiden knikten braaf en Veerle stond op. ‘Maar eerst nog even verder shoppen, let’s go!’

De drie vriendinnen waren weer naar La Luna de Plata teruggefietst. Veerle had aangewezen waar Ralph woonde, maar de hele verdere weg hadden ze er met geen woord meer over gerept. Er was duidelijk meer aan de hand dan alleen Ralph die bij zijn moeder woonde, maar de meiden waren verstandig genoeg er niet om te vragen bij Veerle. Deze voelde zich al schuldig over het weinige dat ze verteld had.
Terug op de camping, gingen de meiden alledrie hun eigen weg. Ze hadden afgesproken even een rustpauze te houden, anders zouden ze misschien zat van elkaar worden en dat was niet de bedoeling.
Leonore kwam bij de caravan, liet de tassen op tafel vallen en plofte neer op een stoel. ‘Zo, hé, wat is het warm!’
Het bleef verdacht stil in en rond de caravan. Verbaasd stond ze op en liep de voortent in.
‘Mam? Pap?’ Geen reactie.
Ze liep nog verder, de caravan in, en vond een briefje op tafel.

“Hoi lieverds,
Wij zijn even op het terrasje een drankje aan het doen. Fris je even op en kom dan naar ons toe, oké?
Liefs, mama.”

Leonore glimlachte even. Het hobbelige handschrift van haar moeder was uniek en niet te missen. Ze pakte een glas en vulde dat met water, waarna ze het gulzig achterover sloeg. Daarna plofte ze neer op de bank in de caravan, het was een stuk koeler dan in de voortent of buiten. Ze sloot haar ogen en probeerde haar hoofd leeg te maken. Ze zakte weg in een droom over verkopers, ijsjes en terrasjes en had niet door dat er iemand de voortent binnenliep, tot ze een stem hoorde.
‘Hoi.’
Ze draaide zich om. ‘Hé, hoi Luke. Is er iets?’
‘Jij was toch met Daph en Veer aan het shoppen?’
Ze knikte en was benieuwd waarom hij hier was; zijn stem klonk ernstig.
‘Weet je… weet je waar ze nu is? Of kan zijn?’
Leonore keek verbaasd op. ‘Is ze niet gewoon bij de caravan? Of in het toiletgebouw?’
Luke schudde zijn hoofd. ‘Nee, we zouden gaan barbecueën, maar ze is er dus niet. Ze neemt haar telefoon ook niet op. Dit is niets voor Veer.’
‘Maar we zijn nog maar net terug, hè. Weet je zeker dat ze niet bij de caravan is?’
Hij knikte en Leonore duwde hem de voortent uit. ‘Nou, kom, dan gaan we zoeken.’
Samen verlieten ze nummer veertien en liepen snel naar het terras.

‘Leonore!’ Ze keek om zich heen en zag haar moeder wenken.
‘Ben zo terug,’ zei ze tegen Luke, terwijl ze naar haar ouders rende.
‘Hoi mam, we zijn Veerle nog even aan het zoeken, dus kunnen we iets later eten?’
Moeder keek ietwat beduusd, maar knikte. ‘Oké, wel je telefoon aanhouden, hè’
‘Doe ik!’
Leonore rende terug naar Luke, die inmiddels bij het zwembad was. Hij keek met zijn hand boven zijn ogen – tegen de felle zon – rond, maar hij zag haar niet. Ook in of om de speeltuin was ze niet te vinden.

En WAAROM stop jij nu hier.
Ghehe. Daar maak je geen vrienden meee. GRAPJE.

En nu kan ik niet meer verder lezen ): Ja, misschien toch wel, maar ik kan dat zelf niet regelen... Kom op Marit, hup, ik wil lezen!

@arendaaa en Anneke: dankjewel voor jullie reacties! Ik was eigenlijk nog niet van plan om te posten, maar omdat jullie zo aandringen... (:


Nieuw stukje!


‘Ik heb zo’n raar gevoel,’ bekende hij.
‘Ga jij naar het sportveld, dan ga ik naar La Copa. Als je haar ziet: bellen, oké?’
Luke stak zijn duim op en ging joggend richting het sportveld. Leonore liep zelf richting het cafeetje en bedacht plotseling dat Ralph misschien wel iets wist. Ze belde hem, maar hij sprong op voicemail, tot twee keer toe.
Intussen was ze bij La Copa naar binnen gelopen en ze liep regelrecht naar de bar. ‘Lorenzo, heb je Veerle gezien?’
De donkerharige jongen keek verbaasd. ‘Nee, niet dat ik weet. Is er iets?’
‘Ja, nou, we zijn haar een beetje kwijt.’ Leonore keek om zich heen en haalde haar schouders op. ‘Hier is ze dus ook niet. En Ralph neemt ook al niet op.’
‘Ralph heb ik wel gezien, die fietste zo’n halfuur geleden van de camping weg. Helpt dat?’
‘Een halfuur geleden?’ Ze keek op de klok. ‘Toen waren we al een poosje terug, was Veerle met hem mee?’
De jongen haalde zijn schouders op. ‘Niet op gelet, eigenlijk. Hij keek een andere kant op, groette niet eens en was zo weg. Wel apart trouwens, zo is ‘ie normaal nooit.
Leonore schudde haar hoofd. ‘Raar, ja. Maar ik ga verder Veerle zoeken, hoor. Dankjewel.’
Lorenzo wuifde het weg. ‘Graag gedaan. Heb je zin om vanavond een drankje te drinken?’
De blondine haalde haar schouders op en liep achteruit naar de deur. ‘Ik weet het nog niet, sms maar vanavond.’
Hij knikte en zwaaide nog, voordat Leonore weer naar buiten was. Met haar hand boven haar ogen tuurde ze rond, maar haar blonde vriendin was nergens te bekennen. Opnieuw belde ze Ralph, maar deze nam weer niet op. Veerle was nog maar een halfuur weg, er hoefde niets ernstigs te zijn, maar als Luke een onderbuikgevoel had… Het was wel zijn tweelingzusje, hij kende haar beter dan wie dan ook.
‘Le.’ Het was Luke. ‘Veerles fiets staat naast het sportveld en ze is bij Ralph achterop weggegaan nadat hij een telefoontje kreeg. Is hij hier gezien?’
‘Ja, Lorenzo zag Ralph wegfietsen, zo’n halfuur geleden. Maar als ze samen zijn, is het niet erg, toch?’
Luke aarzelde. Leonore had natuurlijk gelijk en Ralph was niet onverantwoordelijk, maar het was niets voor Veerle om weg te gaan zonder iets te zeggen. Dat paste gewoon niet bij haar. Bovendien had het telefoontje van Ralph redelijk ernstig geleken, volgens voetballende jongens.
‘Ik heb haar voicemail ingesproken. Ze zal toch wel terugkomen als ze dat hoort?’
Leonore hoorde de ongerustheid doorklinken in zijn stem en legde een hand op zijn schouder. ‘Natuurlijk komt ze dan terug. Ralph is bij haar, dus kan er eigenlijk niets gebeuren. Ik probeer hem nog een keer te bellen, ze zullen zo wel terug zijn.’
De jongen knikte even, maar leek niet overtuigd. Leonore pakte haar telefoon uit haar broekzak en toetste Ralphs nummer in. Net toen ze op het punt stond het gesprek weer weg te drukken – omdat er niet werd opgenomen – hoorde ze Ralphs stem.
‘Ralph! Is Veerle bij jou? Is alles goed?’
Het was even stil. Met een vreemde stem antwoordde hij. ‘Hoi Leonore, Veer is inderdaad hier en met haar is alles prima. Wil je haar spreken?’
Zonder op antwoord te wachten, kreeg Veerle de telefoon in haar handen gedrukt. ‘Le, hoi. Sorry dat ik zo opeens weg was.’
‘Hé, Veer, we waren zo bezorgd! Gaat alles goed? Waar ben je?’
‘Ik ben nu bij Ralph en alles gaat goed met mij. Ralph had me nodig, daarom was ik zo opeens weg.’
‘Oh, oké.’ Leonore haalde haar schouders op naar Luke en praatte weer verder. ‘Wanneer komen jullie weer dan?’
Ze hoorde Ralph en Veerle samen overleggen en dacht na. Het klonk wel ernstig, maar ze wilden er blijkbaar niets over kwijt.
‘Ik weet het niet, Le. Ik denk vanavond. En Ralph blijft bij me, dus alles komt goed. Ik spreek je vanavond, oké? Kus aan Luke.’
‘Ja, doe ik. Veer…’ Leonore zweeg even. ‘Doe voorzichtig, hè.’
‘Is goed, Le, doe ik. Doeg.’
Leonore borg haar telefoon op en keek de jongen naast haar aan. ‘Alles in orde met Veerle, ze is bij Ralph en komt als het goed is vanavond thuis. En je krijgt een kus.’
Hij knikte en glimlachte vluchtig. ‘Oké, nou weten we in elk geval waar ze is. Ik maakte me vast zorgen om niets.’
Het meisje knikte en pakte hem bij zijn arm. ‘Kom, we halen even wat te drinken. Lorenzo maakt zich ondertussen vast ook zorgen.’
Ze liepen La Copa de Oro binnen en bestelden twee cola bij de bar.
‘En? Gevonden?’ vroeg Lorenzo meteen.

Wat is er met Ralph aan de hand...? Je houdt de spanning dr wel goed in Go on!

Ik vind dit toch gewoon een cool verhaal hè. En ik heb een vaag vermoeden over Ralph;p

Nou, ik niet en daarom moet Marit nu verder ;3

@Anneke; van het komende stukje wordt je denk ik niet veel wijzer... Sorry Dankjewel voor je reactie!
@arendaaa; ik ben benieuwd naar je vermoeden! Jij ook bedankt voor je reactie!

Speciaal voor jullie twee een langer stukje (:
Enjoy!

PS; vergeet niet te stemmen voor de winnaar van OV's Got Talent! (: *hint hint*



‘Ja, ze is bij Ralph.’
‘En alles is goed?’
Leonore wachtte even voor ze bevestigend knikte.
‘Niet dus,’ zei de barjongen terwijl hij Luke’s kant op keek.
‘Ze zei van wel,’ merkte deze op.
‘Maar je gelooft haar niet?’
‘Ik weet het niet. Ik heb gewoon zo’n apart gevoel. We zullen het vanavond wel horen.’
Leonore knikte en keek op de klok. ‘Oei, het is al zes uur geweest. We zouden ergens uit eten gaan, geloof ik. Laat de cola maar zitten, sorry. Ik ga gauw kijken of m’n ouders nog op het terras zitten.’
Ze groette beide jongens en liep richting het terrasje. Daar zaten haar ouders en Shannon inderdaad nog.
‘Hèhè,’ bromde Shannon.
‘Alles oké?’ vroeg moeder.
Leonore knikte. ‘Zullen we anders morgen of zo uit eten gaan? Ik heb nu niet meer zo’n zin.’
‘Ik had toch niet zo’n honger,’ zei vader droog.
Shannon draaide geïrriteerd met haar ogen. ‘En aan mij wordt weer eens niets gevraagd?!’
‘Shannon, er was iets aan de hand met een vriendin van Leonore,’ suste moeder.
‘Nou en? Ik had bijna een vriendje, tot jij belde dat we gingen eten dus dat ik metéén moest komen. En toen was ik er en toen hebben we een halfuur gewacht tot Leonore ons kwam vertellen dat ze niet uit eten wil. Fijn.’
Er volgde een ongemakkelijke stilte en Leonore besloot wijselijk die niet te verbreken.
‘Een vriendje?’ vroeg vader geamuseerd. Hij was waarschijnlijk de enige die de humor van de situatie inzag.
‘Ja,’ sneerde Shannon boos.
‘Dan kun je toch gewoon naar hem toe gaan? Ik zie het probleem niet.’ Vader grinnikte.
‘Het probleem is,’ begon ze nijdig,’ dat hij nu naar huis is. Dàt is het probleem.’
‘Maar dan had het toch nooit wat kunnen worden, als hij vandaag terug naar huis zou gaan?’ Moeder probeerde het gesprek een andere kant op te laten gaan.
‘Anders spreek je af als je weer in Nederland bent.’ Vader leek nogal tevreden te zijn met zijn goede idee.
‘Dat kan nie-hiet!’ Shannon werd steeds kwader.
‘Er is prima treinverkeer in Nederland,’ ging vader onverstoorbaar verder.
‘Hij woont in Zwitserland!’ Ze stond nu bijna op ontploffen.
Leonore glimlachte. Wat was haar zusje nog naïef. Alsof een lange-afstandsrelatie zou werken als je nog maar veertien was.
‘Niet lachen, het is jouw schuld,’ riep Shannon boos naar haar oudere zus.
Deze stak afwerend haar handen omhoog. ‘Sorry hoor, het spijt me dat ik je leven heb verpest,’ zei ze sarcastisch.
De ogen van haar zusje fonkelden van woede en ze had haar blik op een punt in de verte gevestigd.
‘Oké, dames, stop. Laten we kebab gaan halen en morgenavond uit eten gaan. We hadden het misschien iets beter moeten overleggen, maar gebeurd is gebeurd. Shannon, wil jij voor morgenavond een leuk restaurant opzoeken?’
Shannon knikte kort en vader knipoogde naar de andere twee.
‘Ik vind het prima, maar ik heb niet echt honger. Halen jullie maar wat.’ Het gedoe met Veerle had Leonore toch meer gedaan dan ze had gedacht. Nog steeds dacht ze aan haar vriendin en aan Ralph. Wat zou er aan de hand zijn?

Het was net na achten toen Leonore uit haar tuinstoel werd opgeschrikt door twee bekende gestalten. ‘Hey,’ zei ze blij verrast.
De jongens groetten haar terug en Fabi gooide een bal op haar schoot. ‘Ga je mee naar het sportveld?’
Leonore pakte de bal vast en stond op zonder aarzelen. ‘Ik heb toch niets beters te doen,’ zei ze terwijl ze haar puzzelboekje op tafel legde.
‘Doei,’ groette ze haar ouders. Deze keken allebei tegelijk op van hun leesboek, zwaaiden en lazen weer verder.
‘Weet je al hoelaat Veer terugkomt?’ vroeg ze aan Luke.
Deze schudde zijn hoofd. ‘Ik heb d’r niet meer gesproken na jouw gesprek.’
Ze wachtte even voordat ze hardop haar twijfels uitsprak. ‘Ik maak me zorgen.’
Beide jongens zwegen, maar ze voelde dat zij hetzelfde dachten.

Intussen waren ze bij het sportveld aangekomen en terwijl Luke naar wat basketballende jongens liep, ploften Fabi en Leonore in het gras neer. De blondine zuchtte diep en staarde voor zich uit.
‘Hé.’ Ze voelde Fabi’s hand op haar arm. ‘Het komt echt wel goed, hoor. Echt waar.’
Ze glimlachte even, maar was niet overtuigd.
‘Veerle heeft toch gezegd dat alles oké was? Zou ze tegen je liegen?’
Na even aarzelen schudde ze haar hoofd.
‘Waar maak je je dan druk om?’
Het antwoord bleef ze hem schuldig.
‘Hé, kom, we gaan even een potje voetballen,’ spoorde hij haar aan.
‘Ga jij maar, ik heb niet zo’n zin.’
‘Ik ga alleen als jij ook gaat,’ was zijn antwoord.
‘Ja, dan voel ik me schuldig als jij niet gaat!’ riep ze verontwaardigd uit.
Hij grijnsde. ‘Dan moet je maar meekomen.’
Ze stond op het punt om alsnog op te staan, toen ze zich bedacht.
‘Nee, ik ga me niet schuldig voelen om iets dat jijzelf doet of laat. Ik blijf hier en je mag zelf beslissen wat jij doet.’
Fabi lachte even en stond toen op. ‘Ik ga naar Veerle toe, die komt daar namelijk net aan.’
Direct stond Leonore naast hem en keek in de richting waarheen hij wees.
‘Veer!’ schreeuwde ze. Fabi drukte zijn handen tegen zijn oren, maar dat kon haar niets schelen. Ze rende op haar vriendin af en omhelsde haar. Dit voelde zoveel beter dan door een telefoon horen dat alles oké was. Het leek nu veel echter. Het wás nu veel echter.
‘Ben je oké?’ fluisterde ze.
Veerle knikte glimlachend. ‘Ja, alles gaat prima. En ik wil er liever nu niet over praten, als dat goed is.’
Na even aarzelen knikte Leonore. Ze zette een stap opzij en liet de anderen Veerle en Ralph ook begroeten.
Ze voelde dat er iets aan de hand was, maar ze kon niet zo gauw bedenken wat. Veerle zou er zelf wel mee komen als zij er klaar voor was, bedacht ze. En dat was nu blijkbaar nog niet, dat moest ze respecteren.

Zullen we anders morgen of zo uit tegen gaan?

Dit moet volgens mij uit eten zijn.;p

Aaaah Ik ben benieuwd wat het nu gaat worden. o.o

Haha, @arendaaa; moet inderdaad uit eten zijn, wat een lelijke fout zeg Dankjewel!
Ik ben ook erg benieuwd wat het gaat worden en wat jullie vinden

Ik schrijf zo snel mogelijk verder, misschien aankomend weekend nog (:

Jihaa, voor óns een lang stukje. Ik voel me vereerd ;3

Ik ben inderdaad nog niet veel wijzer geworden.xd Maar dat komt nog wel, hopelijk

Ah, leuk leuk nieuw stukje :3 wat me wel opviel eigenlijk was dat ik niet echt de paniek voelde die Leonore voelde. Alsof het helemaal niet zo vreemd was dat Veerle er niet meer was ineens. Het kwam op mij een beetje over alsof de stress om Veerle erin gepropt was zeg maar. Snap je? (':
Maar wel leuk :3 ga maar weer snel verduur (:

Zo was er bijvoorbeeld op de camping een soort 'groep', een aantal jongeren dat al een paar jaar op deze camping kwam en het altijd gezellig had met z'n allen.

Volgens mij moet 'dat' in het tweede deel van deze zin, 'die' zijn.

Nou, volgens mij moet je 'dat' gebruiken bij het-woorden, en 'die' bij de-woorden. 'Aantal' is een het-woord, dus volgens mij klopt 'dat' wel hier. Besides, het klinkt ook beter vind ik ;p

Hmm, is het niet omdat een aantal jongeren meervoud is dat je 'die' moet gebruiken? En de werkwoorden 'kwam' en 'had' moeten dan ook in het meervoud (Deze staan namelijk niet meer bij 'een soort groep', maar bij 'een aantal jongeren'.)

Voor de heb ik helaas geen tijd om je verhaal te volgen, maar blijf vooral verder schrijven! ;D

xx, Plushie

@Plushie;

Hmm, is het niet omdat een aantal jongeren meervoud is dat je 'die' moet gebruiken? En de werkwoorden 'kwam' en 'had' moeten dan ook in het meervoud (Deze staan namelijk niet meer bij 'een soort groep', maar bij 'een aantal jongeren'.)
Voor de heb ik helaas geen tijd om je verhaal te volgen, maar blijf vooral verder schrijven! ;D

Nee, het gaat om 'aantal' en niet om 'jongeren', dus 'dat' klopte in dat geval wel Toch bedankt voor je oplettende blik! En ik ben verder geschreven, we zijn inmiddels weken verder in het verhaal en nog steeds ben ik heerlijk aan het doorschrijven! Dankjewel voor je reactie!
@Emilia; hoop dat het volgende stukje iets meer verklaart... Of niet Dankjewel voor je reactie iig!
@Anneke; dankjewel voor je reactie! Alles op z'n tijd...
@arendaaa; jij ook weer heel erg bedankt! (:

Zo, nu een nieuw stukje. Opgelet: komende post is wel (een beetje) 16+
Enjoy is misschien niet op z'n plaats, maar tja, lees maar gewoon (:






De avond was gespannen en chaotisch, terwijl het eigenlijk heel rustig was. Leonore was er niet bij met haar hoofd, ze was constant met haar gedachten bij haar vriendin. Ze waren vanaf het sportveld bij Daphne thuis gaan zitten met z’n drieën: Veerle, Daphne en zijzelf. Ze hadden niet gekletst, maar gewoon een film gekeken. Praten wilde niet deze avond en daar had Leonore niet zo veel bezwaar tegen; ze was moe. Ze maakte zichzelf moe, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ze was veel bezig met wat anderen van haar vonden en hoe ze over haar dachten en dat putte haar uit. Ze had geen controle meer over haar emoties, niet meer over zichzelf. Het voelde alsof haar hoofd een bom was, die elk moment kon ontploffen. Zolang ze met vrienden was, wilde ze dat niet. Ze wilde niet een emotioneel wrak zijn, dus het leek alsof het haar niet zoveel kon schelen.
Het tegenovergestelde was waar. Veerle was één van haar beste vriendinnen geworden en ze zou niet weten wat ze zonder haar moest. Ze was vreselijk ongerust geweest, had zich bang en bezorgd gemaakt en de opluchting die ze voelde toen bleek dat Veerle bij Ralph was, was niet te beschrijven. Ze kon het alleen niet laten zien. Ze durfde niet meer openlijk te laten zien wat ze voelde, bang dat haar hoofd een open boek bleek en iedereen kon zien wat ze dacht.
Ze was zo met zichzelf aan het worstelen, op alle vlakken, dat ze haar bezorgdheid over Veerle bijna geen plek kon geven. Pas toen Veerle terug was en ze met z’n drieën voor de tv zaten, merkte ze hoe bang ze was geweest dat het verkeerd zou aflopen. Toen pas voelde ze wat ze al urenlang zou moeten voelen; hoeveel ze om Veerle gaf en hoezeer ze haar niet wilde missen.
Leonore verwijtte zichzelf dat ze niet doodsbang was geweest en dat ze misschien had gedaan of het haar niet zoveel kon schelen. Ze was kwaad op zichzelf, maar ze kon het niet delen. Ze wilde het niet vertellen aan haar twee vriendinnen. Eerst moest ze het zelf zien te verwerken, pas daarna kon ze het naar buiten brengen.
Dat was iets dat erin was geslopen sinds de basisschool. Eerst zelf de emoties onder controle hebben, pas daarna iemand anders laten helpen. Het was fout, precies verkeerd om, maar het was er ingegroeid. Ze kon niet eerst anderen om hulp vragen en zichzelf zo kwetsbaar opstellen. Ze kon het niet.

Toen de film afgelopen was, liep ze met Veerle Daphne’s huis uit. Veerle en zij gingen allebei een andere kant op en in gedachten verzonken liep Leonore op de camping. Ze was zo met zichzelf bezig, dat ze de gedaante voor haar pas opmerkte toen hij vlakbij was.
Ze slikte toen ze zag wie het was.
‘Hoi… Leonore, was het toch?’ zei zijn rasperige stem.
Ze knikte alleen, ze was bang dat haar zenuwen haar stem verraderlijk zouden laten trillen.
‘Je kent mij vast ook nog wel, niet? Dylan,’ stelde hij zich opnieuw voor.
Leonore reageerde niet en keek langs hem heen. Ze stonden in een wat afgelegen gedeelte van de camping, naast een bos. Omdat ze er met haar hoofd niet bij was geweest, was ze niet over het pad gegaan, maar door het gras. En nu ondervond ze daar de gevolgen van.
‘Wat doet zo’n mooi meisje als jij ’s avonds alleen op straat?’ ging zijn stem verder.
Ze gaf geen antwoord. Hij zou toch niet luisteren als hij wat kwaads in de zin had, bovendien was ze bang dat haar stem niet volledig functioneerde.
Haar hart begon hard te kloppen toen hij nog een stap dichterbij zette. Hij moest nu weggaan. Ze dacht aan Thalisia en haar adem stokte. Dit was niet echt. Dit kon niet gebeuren.
‘Kom eens.’ Hij reikte zijn hand naar haar uit en met dezelfde snelheid als hij naar voren stapte, stapte zij achteruit. Het leek wel een kat en muis-spel. Het spel was echter afgelopen toen Leonore een hek achter haar voelde. Inwendig kreunde ze en in stilte bad ze om hulp. Haar ogen waren wijd opengesperd en haar spieren stonden strak gespannen.
‘Ga je hard-to-get spelen?’ Zijn grijns was gemeen. ‘Daar hou ik wel van.’
Leonore reageerde nog steeds niet. Ze hoopte alleen dat hij snel weg zou gaan, want ze werd doodsbang van hem. Haar adem klopte in haar keel en haar hersenen werkten op volle toeren. Hoe kon ze hier wegkomen voordat er iets zou gebeuren?
‘Wie zwijgt, stemt toe.’ Hij zette nog een stap dichterbij en Leonore probeerde zich uit alle macht langs het hek te dringen, wat met geen mogelijkheid lukte. Paniek sloeg toe en angst schoot door heel haar lichaam.
Hij was inmiddels zo dichtbij dat ze hem kon horen ademen en nu deed ze haar mond wel open.
‘Laat me gaan.’ Het was zacht, maar duidelijk. Ze zocht met haar ogen naar hulp, van welke kant dan ook, maar alles was stil en donker.
‘Wat zei je?’ grijnsde hij.
‘Laat me met rust, ga weg,’ zei Leonore nu harder.
Hij had opnieuw zijn hand naar haar uitgestoken en streelde haar arm, van onder naar boven. Hij negeerde haar volledig en ging volkomen zijn eigen gang.
‘Ga weg!’ riep Leonore nog eens.
Ze schrok van de dreigende blik in zijn ogen.
‘Hou je mond, meissie, je wil toch niet dat ik je pijn doe? Nee, toch? Want dat zou zonde zijn van zo’n mooi meisje.’
Haar adem vloog in flarden door haar lichaam heen, maar uitademen kreeg ze niet voor elkaar. Kippenvel kroop over haar huid heen, haar lichaam stijf van de spanning.
Dylan kwam dichterbij met zijn hoofd en leek haar te willen zoenen. Ze walgde, kokhalsde bijna en bewoog haar hoofd opzij. Geen slimme zet. Zijn beide handen pakten haar hoofd stevig vast en trokken het recht voor zijn gezicht. Ze werd misselijk van zijn gezicht vol macht en lust en sloot haar ogen om daarmee niet langer gekweld te worden.
Ze voelde hoe hij nog dichterbij kwam, hoe zijn gezicht bijna het hare leek te raken, maar er gebeurde niets. Ze keek voorzichtig op, zocht naar hulp, maar staarde recht in zijn lachende gezicht.
‘Je geniet ervan, hè? Je vind het leuk als een ouder iemand aandacht voor je heeft. Maar je moet wel kijken als we zoenen, dat is veel intenser. Hou je ogen open.’
Dit laatste klonk weer dreigend en Leonore stond te trillen op haar benen. Ze wilde dit niet, ze wilde dat hij wegging en haar met rust liet.

Aah neee! *** Dylan rot op! Dit is echt een zielig stukje...

Marit! (: Mijn beloofde reactie nog even.
ja, ik ben nu al ruim een week weer bijgelezen en ik vond dat ik mezelf nu wel weer eens een schop onder de kont moest geven. xD

Ik heb een paar kritiekpuntjes, maar je moet je niet beledigd gaan voelen!

Soms krijg ik een beetje de indruk dat je 'bang' bent om wat ergs met Leonore te laten gebeuren. Ik begrijp het ook wel een beetje, want ik heb dat ook mijn personages tot op een bepaalde hoogte! Ik wil met Melbourne High bijv. geen van de hp's dood laten gaan of zwanger laten worden etc. (was even een nutteloos voorbeeldje tussendoor!)
En had ik bij jouw verhaal bijv. het idee dat je Leonore het niet wil aandoen om dieper op Valerio in te gaan. Het lijkt telkens... dat als er iets onheilspellends gebeurt, je het weer goed wil maken in een volgend stukje. En misschien is het wel leuk als je dit een keertje níét doet!
Ik bedoel, Leonore had ruzie met Daphne kunnen krijgen om Valerio. Of ze had Daphne er op aan kunnen kijken in plaats van hem dat ze met hem stond te zoenen.

Ik vraag me trouwens ook af waarom Leonore is gepest.
Dat blijft een beetje een gat in het verhaal, voor mijn gevoel. Want je beschrijft wel heel uitgebreid dat ze werd gepest, en dat doe je ook goed! Maar waarmee pestten ze haar dan precies?
Het maakt een beetje dat het ongeloofwaardig overkomt dat iedereen haar zo leuk vindt op de camping, snap je?

Mijn laatste puntje. Je zet Dylan meteen al neer als een creep aan wie iedereen een hekel heeft. Dat maakt het nogal doorzichtig. Ik had het liever zien gebeuren dat Leonore door één van de 'aardige' jongens werd aangerand.
Daarbij kwam Dylan daarvoor nauwelijks voor, en ik vraag me af of dit laatste stukje iets toevoegt aan de rest van het verhaal.

Oké - ik hoop niet dat je vindt dat ik zeur, ik bedoel het nog altijd goed natuurlijk!
Ik vind je verhaal nog steeds leuk en ik zal het ook wel blijven lezen.

@Anneke; dankjewel voor je reactie! Ik waardeer het echt heel erg dat je steeds de tijd neemt om te reageren!
@Classy; ik snap wat je bedoelt en ik ga er een andere keer op reageren, want ik moet zo natuurlijk voetbal kijken Maar leuk dat je weer eens reageert en ik ga het zeker nog eens heel goed doorlezen en erover nadenken! Thanks!

Nu eerst nog even een stukje! (:




‘Dylan! Donder op, gast,’ klonk een stem naast haar.
Ze durfde niet te kijken waar de stem vandaan kwam en hield haar blik strak op Dylan gericht, bang voor elke beweging. Hij had wel gezien wie er bij de stem hoorde, hij bewoog echter niet. Hij bleef staan waar hij stond, bijna tegen haar aan.
Voetstappen kwamen dichterbij en met een flinke duw was de griezel opeens niet meer zo dichtbij. Ze liet opgelucht haar adem ontsnappen en zag wie haar redder was.
Valerio.

Dylan was ondertussen naar Valerio gelopen, maar bij het beginnende gevecht bleek Valerio duidelijk sterker. De eerste droop al snel af, na nog een laatste dreigende blik naar Leonore geworpen te hebben. Deze zette angstig nog een stap de andere kant op.
‘Ik krijg je nog wel,’ gromde hij.
‘Je laat haar met rust,’ schreeuwde Valerio hem na.
‘Alles oké? Gaat het wel?’ Valerio kwam op haar afgelopen.
Ze knikte alleen, ontweek zijn blik.
‘Zeker weten?’ Zijn donkere ogen namen haar onderzoekend op.
Ze keek voorzichtig op en schudde toen haar hoofd. Haar ogen werden waterig en de eerste paar tranen stroomden al over haar wangen. Valerio zette aarzelend een stap dichterbij toen ze onsamenhangende zinnen uitkraamde.
‘Ik was bij Daphne, en hij kwam en hij, ik kon niet weg, en hij was dichtbij en…-‘
Hij suste haar en sloeg zijn armen om haar heen. Ze snikte tegen zijn schouders aan, was hun romance van een paar weken geleden vergeten. Hij troostte haar, streelde haar lange haren en fluisterde zachte woordjes in haar oor.

Na een tijdje hield het snikken op. Leonore stond nog wel steeds tegen Valerio aan, maar was zich bewust van de pijnlijke situatie waarin ze zich bevond. Ze was zo vreselijk boos op hem geweest en ze was hem nu ontzettend dankbaar. Het was onmogelijk voor haar hoofd om al die gevoelens in zo’n korte tijd te verwerken. Alle emoties zaten door elkaar, het was één grote chaos in haar hoofd.
Valerio leek plotseling ook verlegen te zijn met de situatie. Hij wilde wat zeggen, maar had geen idee wat. Het enige zinnige wat hij kon bedenken, leek te zijn: ‘We gaan even naar Lorenzo, oké?’
Grote broer zou vast wel raad weten.
Leonore knikte alleen, ze was er nog niet aan toe om nu in haar slaaptentje te zijn of om haar ouders onder ogen te komen.
‘Is de kroeg niet nog open?’ vroeg ze zacht.
‘Nee, op woensdag is het meestal heel rustig. En anders maakt hij wel even tijd voor ons,’ stelde Valerio haar gerust.
Samen liepen ze naar de kroeg toe. Valerio wierp om de paar stappen een bezorgde blik haar kant op en dat maakte haar nerveus. Ze probeerde het te negeren, maar hij maakte zich duidelijk zorgen om haar.
De deur van de kroeg was al op slot, maar na even kloppen deed Lorenzo met een verbaasd gezicht open. Hij was net aan het schoonmaken, maar maakte graag tijd toen hij van Valerio kort hoorde wat er gebeurd was.
Verschrikt gooide hij zijn doekje weg en sloeg zijn armen om haar heen. Opnieuw stroomden de tranen over haar gezicht. Bij Lorenzo leek het nog meer te zijn dan bij Valerio, misschien omdat ze zich bij Lorenzo op een vreemde manier veiliger voelde.
‘Valerio, pak even wat water,’ zei Lorenzo, terwijl Leonore nog aan het nasnikken was. De jongste van de twee stond direct op en liep naar de bar.
‘Is er wat gebeurd? Heeft hij wat gedaan?’ fluisterde Lorenzo. Ze schudde haar hoofd en ademde diep uit. Haar ademhaling was beverig en ze rilde.
‘Ik ben zo bang, Lorenzo. Bang dat het nog een keer gebeurt,’ zei ze toen zacht.
Hij pakte haar hoofd met beide handen vast en keek haar diep in de ogen. ‘Ik ga er persoonlijk voor zorgden dat dat mannetje hier niet meer op de camping rondloopt, oké? En als je wil ben ik je dag-en-nacht bodyguard, net zolang tot jij je veilig voelt, ja? Dit gaat niet meer gebeuren, Leonore. Dit gaat echt niet meer gebeuren.’
Ze geloofde hem. De blik in zijn ogen was zó vurig en kwaad, maar tegelijkertijd zó vreselijk lief, dat ze bijna weer moest huilen.
Valerio gaf haar een glas water aan en ze maakte zich los uit Lorenzo’s armen. Ze nam een paar slokken van haar water en zette het glas toen op een tafel neer.
‘Ik weet niet hoe ik je moet bedanken,’ vertelde ze Valerio.
Deze haalde verlegen zijn schouders op. ‘Het was het minste wat ik had kunnen doen.’
Ze glimlachte even, zo kende ze hem helemaal niet.
Lorenzo was het met hem eens. ‘Ieder ander had hetzelfde gedaan.’
‘Maar toch… Ik moet er niet aan denken als jij er niet was geweest,’ ging Leonore verder.
‘Niet aan denken!’ verboden de broers haar tegelijkertijd.
‘Het is niet gebeurd, het gaat ook niet gebeuren, dus niet aan denken wat er had kúnnen gebeuren,’ zei Lorenzo.
De blondine knikte even en nam weer een slok van haar water. ‘Ik ga nu naar huis, oké?’
‘Ja, natuurlijk. Valerio brengt je even, is dat goed? Ik sluit de boel nog even af hier. Morgen zie ik je weer, hè?’
Ze knikte en stond op. Valerio liep voor haar uit naar buiten en Lorenzo liep mee tot de deur. Daar kreeg ze nog een kus op haar wang. ‘Kom op, hè!’
Ze glimlachte kort en ging met Valerio mee, richting nummer veertien.

Zo lief van Valerio en Lorenzo!
Ik zie het wel wat worden tussen Leonore en Lorenzo

Oooops. Arme Leonore' Wel superlief van Valerio en Lorenzo! Alleen ik begrijp Valerio nu niet helemaal...

Maar snel verder, echt heel leuk weer!

Echt superverhaal! ♥
En wat Arenda zegt, ik snap die Valerio ook echt niet! Beetje vaag iemand ;s
Go on! (:

Dankjewel voor de reacties enzo! En tsjah, mensen zitten niet altijd simpel in elkaar, hè

Nieuw stukje! Wat vinden jullie, is het een beetje realistisch? (:




‘Wil je dat ik meega?’ vroeg hij toen ze naast de caravan stonden.
Ze aarzelde en knikte toen. ‘Graag.’
Met Valerio in haar kielzog stapte ze de voortent binnen. Haar moeder keek vreemd op toen ze zag dat er een jongen mee was en bij het zien van het verschrikte gezicht van haar dochter, stond ze direct op. Leonore viel haar moeder in de armen en begon weer te huilen. Geschrokken drukte moeder haar tegen zich aan. Valerio stapte ongemakkelijk een stap naar achteren en botste daarbij bijna tegen Leonore’s vader op, die net de voortent in kwam gelopen.
Met een vragende blik op Valerio en een bezorgde op zijn vrouw en dochter, liep hij verder.
Een klein poosje later was Leonore wat gekalmeerd en terwijl zij in de caravan even wat water dronk en tot zichzelf kwam, deed Valerio kort verslag. Hij vertelde wat hij had gezien en van Leonore had gehoord en hij besloot met zeggen dat ze het precieze verslag aan haarzelf moesten vragen.
Haar ouders waren geschokt. Ze konden niet bevatten wat er gebeurd – of niet gebeurd – was; vader stapte de caravan in om te vragen of ze oké was.
‘Wat is je naam eigenlijk?’ vroeg moeder.
‘Valerio,’ antwoordde hij inmiddels ietwat verlegen.
‘Duizendmaal dank, Valerio. Als jij er niet was geweest…’ De dankbaarheid straalde aan alle kanten van haar af.
‘Ieder ander had hetzelfde gedaan.’ Hij streek met een hand door zijn haar en ademde diep uit. Dit maakte meer indruk op hem dan hij gedacht had.
‘Maar toch, zonder jou… en ik heb je niet eens iets te drinken aangeboden.’ Moeder wilde al naar de caravan lopen, maar Valerio hield haar tegen.
‘Het is goed, mevrouw. Ik wilde net naar huis gaan.’
Ze knikte hem afwezig toe en liep alsnog de caravan in. ‘Leonore, Valerio gaat weer weg, zeg je nog even gedag?’
Leonore stond langzaam op en haalde diep adem. Valerio stond met zijn handen in zijn zakken naast de uitgang en glimlachte. Samen liepen ze naar buiten, waar ze hem een enorme knuffel gaf.
‘Dankjewel , Valerio, voor alles,’ fluisterde ze.
Ze voelde hem iets bewegen, waarna hij ook iets in haar oor fluisterde. ‘Sorry, Leonore. Sorry voor alles.’
Ze slikte even en knikte. Ze begreep direct waar dit over ging.
‘Ik zie je snel, oké?’ zei Valerio toen hij haar los liet.
Ze knikte weer en zette een stap terug. ‘Ja, doeg.’
‘Doei.’ Hij keek haar nog even aan en draaide zich toen om. Hij liep weg op de typische Valerio-manier, met zijn handen in zijn zakken en in een langzaam tempo. Voor het speeltuintje draaide hij zich nog eens om en zwaaide. Aarzelend stak ze haar hand op.
Een paar seconden later was hij uit haar beeld verdwenen en net toen ze de voortent weer in wilde gaan, voelde ze een sterke arm om haar schouders. Een vertrouwde geur omringde haar en ze nestelde zich tegen haar vader aan.
‘Ik hou van je, lieverd,’ zei hij zacht. Ze hoorde hoe zijn stem vol zat van emoties. Haar tranen waren inmiddels op en ze staarde over haar vaders schouder in de verte.
‘Pap?’
Een bevestigende ‘hmmhmm’ was het antwoord.
‘We blijven wel op de camping, toch? Ik wil niet weg.’ Ze had hierover goed nagedacht. Lorenzo had gezegd dat Dylan van de camping werd gezet en ze geloofde hem. Ze wilde de groep niet missen en La Luna de Plata met een rotgevoel verlaten. Het moest een topvakantie worden, het kon niet zomaar afgelopen zijn. Ze wilde blijven, blijven tot ze geen zin meer had en graag naar huis wilde gaan. De mensen die haar nu het best konden helpen, waren de mensen van de groep. Ze had het gevoel dat zij haar het best zouden begrijpen en haar konden leren om hier doorheen te komen.
Vader bleef stil. ‘Ik ga met mama overleggen.’
Leonore antwoordde niet. Ze maakte zich los uit zijn omhelsing en mompelde: ‘Ik ga naar bed.’

Tien minuten later lag ze in haar tentje. Haar vader had aangeboden te ruilen van slaapplek, zodat ze veilig in de caravan kon liggen. Dat had ze geweigerd, omdat ze bang was dat ze dan de volgende nacht niet in haar eigen tentje zou durven slapen.
Nu lag ze met wijd open ogen naar boven te staren. ‘Wat als…-vragen’ schoten constant door haar hoofd heen. Ze rilde. Ze wilde niet aan die griezel denken, maar het leek vanzelf te gaan.
Ook was ze Valerio ongelooflijk dankbaar, maar het voelde tegelijkertijd zo dubbel. Ze had het gevoel dat ze nu weer quitte stonden; hij was haar nog flink wat verschuldigd geweest. Blijkbaar voelde hij het zelf ook zo, anders had hij zich niet verontschuldigd. Nu ze zo over hem nadacht, hij had haar al eerder beschermd tegenover Dylan. Dat was in het cafeetje, toen ze Dylan voor het eerst ontmoette. Hij zorgde er destijds voor dat hij bij haar in de buurt bleef, zodat Dylan niets raars kon doen. Ze had toen gedacht dat hij haar voor zichzelf wilde hebben, maar misschien had ze dat verkeerd ingeschat. Hij leek vanavond oprecht spijt te hebben van wat er gebeurd was.
Even glimlachte ze. In haar hart had ze hem al lang vergeven. Het was niet goed om eeuwig boos op iemand te blijven. Tot haar eigen verbazing had ze geen kriebels in haar buik gevoeld toen ze hem omhelsde. Eigenlijk had ze dat wel verwacht, maar blijkbaar was haar verliefdheid niet zo sterk als ze eerst dacht. Het was goed zo, ze had hem vergeven en was hem vergeten, behalve dat hij haar gered had; dat zou ze nooit vergeten.
Nu moest ze nog bedenken hoe ze vanavond uit haar geheugen kon wissen. Ze werd bang als ze aan Dylan dacht. Ze wilde hem niet meer onder ogen komen. Niets wilde ze meer met hem te maken hebben, helemaal niets.
Ze slikte en sloot haar ogen. In stilte bad ze om om hulp te vragen. God wist alles, Hij wist wat er gebeurd was en hoe beroerd ze zich nu voelde. En Leonore wist dat Hij haar kon helpen en dat Hij er altijd voor haar zou zijn.
Na het gebed voelde ze zich rustiger van binnen. Ze wist dat er Iemand aan haar zijde stond die haar nooit zou loslaten. Iemand die machtiger was dan alle mensen van de hele wereld bij elkaar. Haar lot lag in Zijn Handen.
Dat gevoel gaf haar innerlijke rust.

Waarom zou het niet realistisch zijn?
Ik heb niet heel goed gelezen of er fouten in zitten enzo, ik moet werken, dus heb niet zoveel tijd;p
Maar had geen zin om te wachten tot half zes. (:

Leuk dat je in het zonnetje staat ;p En nog gefeliciteerd met OV's Got Talent, wist niet dat je gewonnen had!

Ik merk niets onrealistisch aan dit stukje hoor. 'k Vind het vooral goed dat je zo'n korte tijd zo lang kan beschrijven, als je snapt wat ik bedoel. Als ik probeer te schrijven dan ben ik met 1 bladzijde gelijk een week verder.xd

Heel erg bedankt voor de reacties en de likes allemaal!
En ik bedoelde vooral dat deze hele 'wending' realistisch is, niet alleen het vorige stukje

Het heeft heel lang geduurd, want toetsweken, mondelingen, opdrachten en nog meer hebben mijn tijd opgegeten, sorry daarvoor, maar hierbij een extra lang nieuw stuk! Om alvast in de vakantie-stemming te komen: ENJOY! (:




Hoofdstuk 15
DONDERDAG

De donderdag was mooi begonnen, maar zo tegen de middag verschenen er donderwolken aan de blauwe hemel. De regen kletterde al gauw op het dak van La Copa de Oro en Leonore was blij dat ze binnenzat. Ze had vanochtend eerst uitgeslapen, voor zover dat lukte, en daarna was ze met haar moeder en Shannon de stad in geweest. Leonore had zelf niets gekocht, maar haar zusje had haar portemonnee flink geplunderd en ze hadden het gezellig gehad.
Haar ouders hadden haar gevraagd of ze erover wilde praten, maar ze had gezegd dat ze het eerst aan de anderen wilde vertellen. Ze had het uitgesteld, want ze vond het vreselijk om erover te praten, maar er bleef constant een zwaar gevoel in haar achterhoofd hangen. Ze was aan het bedenken wat ze tegen de groep zou zeggen en daar was ze nog steeds niet over uit.
Toen ze vanaf de stad weer naar de camping reed, belde Lorenzo. Hij vroeg of alles een beetje ging, of er nog iets gebeurd was en of Valerio zich gedragen had. Om dat laatste had ze geglimlacht. Lorenzo klonk echter uiterst serieus en hij vertelde dat Dylan van de camping weg was. Hij en Daphne’s vader waren vanochtend samen naar Dylans tent geweest en ze hadden hem goed duidelijk gemaakt dat hij niet meer welkom was op de camping en dat hij per direct van La Luna de Plata moest vertrekken.
Leonore hoorde hem bijna glimlachen toen hij zei dat Dylan als een bang haasje binnen een uur verdwenen was.

Nu zat ze dus met de groep in het cafeetje. Toen ze de deur binnenstapte, keek ze voor een kort moment haar favoriete barjongen aan. Hij seinde met zijn ogen dat ze het kon en ze knikte kort. Als ze dit had gedaan, als ze het kwijt was, dan zou het vergeten een stuk makkelijker worden, zo had haar moeder gesproken.
Direct na de blikwisseling met Lorenzo, vloog Daphne haar om de hals. Zij had van haar vader al globaal gehoord wat er gebeurd was en ze kon niet wachten om met eigen ogen te zien dat Leonore oké was. Veerle volgde daarna. Onwetend, maar ontzettend bezorgd.
Leonore knuffelde beide meiden, gaf Ralph een high-five en kreeg van Fabi een hand op haar schouder. Dankbaar keek ze om. Haar ogen ontmoetten de zijne en voor het eerst kon ze iets van emotie in zijn gezicht zien. Wat het precies was, dat wist ze niet, maar ze was er van overtuigd dat ze het goed had gezien. Van Vince en Luke kreeg ze een glimlach toegeworpen; de anderen waren er niet.
Het luchtte haar op dat iedereen zo bezorgd was en dat Syl en Manuela er niet waren. Ze mochten het best weten, maar het vertellen ging haar beter af zonder hen.
Leonore schraapte haar keel en staarde naar beneden. Ze friemelde wat aan het rood-witte tafellaken en begon op zachte toon te praten.
‘Jullie hebben misschien wel gezien of gehoord dat Dylan weg is van de camping?’ Toen er niet werd gereageerd, ging ze verder. ‘Ik liep gisteravond van Daphne naar onze caravan. En ik was in gedachten verzonken en toen opeens kwam hij opgedoken. En hij… hij probeerde me te zoenen en ik…’ Ze haperde even en Veerle sloeg een arm om haar heen. Leonore ademde diep in en uit en ging met trillende stem verder.
‘Ik was zo bang en er was niemand en ik wist niet wat ik moest doen. En toen kwam Valerio eraan en die heeft me gered. En…’ Ze wilde nog meer zeggen, maar haar hoofd werkte niet mee. Ze voelde twee handen op haar schouders en hoorde Lorenzo’s stem die bov en haar hoofd klonk.
‘Valerio en Leonore zijn hier naartoe gekomen en Valerio heeft haar veilig terug gebracht. Deze ochtend zijn Leo en ik naar Dylan toegegaan en binnen een uur was hij verdwenen. En hij komt hier nooit meer op de camping, dat heeft Leo me verzekerd.’
Na een laatste kneepje kneepje in haar schouders, liep Lorenzo weer terug naar de bar. De groep was een moment stil, maar daarna waren de scheldwoorden niet te tellen.
Toen Leonore voorzichtig opkeek, keek ze recht in Fabi’s donkere ogen. Zijn hoofd was één groot stuk medelijden en Leonore zag dat hij Dylan wel wat aan kon doen. Ook Ralph, Luke en Vince hadden zich flink kwaad gemaakt.
‘Niemand mag aan onze lieve vriendin komen,’ zei Luke op boze toon.
‘Als ik die gast ooit op straat tegenkom, dan heeft ‘ie spijt dat hij hier ooit is geweest,’ gromde Ralph.
Leonore glimlachte licht. ‘Hij woont in Nederland, Ralph. Maar als ik hem tegenkom, bel ik je gelijk op, oké?’
Hij knipoogde even.
‘Leonore.’ Veerle fluisterde bijna. ‘Je huilt niet. Gaat het wel goed?’
Leonore knikte dapper en slikte de nu opkomende tranen weg.
‘Ik heb gisteravond heel veel gehuild, maar ik wil er niet om huilen. Life goes on. M’n tranen zijn op,’ verklaarde ze stoer, stoerder dan ze zich in werkelijkheid voelde.
‘Oh, lieverd,’ verzuchtte Daphne. ‘Ik heb zelf de tranen in mijn ogen staan! Kom eens hier.’ Beide meiden stonden op en gaven elkaar een knuffel waar de liefde vanaf spatte.
‘Waarom nou jij?’ fluisterde Daphne nauwelijks hoorbaar in haar blonde haar. ‘Waarom precies jij?’
Leonore antwoordde door haar schouders op te halen en kneep haar ogen stijf dicht.
‘Leonore, heb je al aangifte gedaan?’ De opmerking kwam van één van de jongens en verbaasd keek Leonore op. Daar had ze nog helemaal niet bij stilgestaan, dat daar een mogelijkheid voor was.
‘Nog niet over nagedacht,’bekende ze eerlijk.
‘Thalisia heeft er toen heel veel gezeik mee gehad en uiteindelijk heeft het niets opgeleverd, dat zie je wel weer,’ bracht Veerle in.
‘Maar het is de tweede keer, misschien houden ze daar rekening mee,’ dacht Vince hardop.
Luke schudde aarzelend zijn hoofd. ‘Ik denk het niet. De politie heeft geen zin om zich bezig te houden met dit soort incidenten. Je kunt het beste even met Thalis en d’r ouders gaan praten denk ik, dan weet je hoe het precies zit.’
Leonore knikte. ‘Oké, ik licht mijn ouders nog wel even in. En kunnen we nu alsjeblieft ergens anders over praten of iets gaan doen, want ik word helemaal gek.’
‘Ben je al,’ grapte Luke, wat hem van Veerle een schop en van Ralph een beuk opleverde.
‘Au.’ Quasi boos keek hij Leonore aan. ‘Dit is indirect jouw schuld, hè.’ Weer kreeg hij een trap van zijn zus en hij wreef over zijn pijnlijke been. ‘Dat wordt een blauwe plek.’ Hij was zo slim om daar niet Leonore de schuld van te geven, dan was er geheid nog iets blauw geworden.
De aandacht werd van Luke afgeleid door een persoon die in de deuropening van La Copa kwam staan. Met een verwend gebaar rukte hij, als een echte filmster, zijn dure zonnebril van zijn gezicht en keek rond.

Een likeje van mij;p
Er staat wel ergens 'boven haar hoofd' en daar staat dan 'bov en'. Dat moet je even veranderen;p

Na een laatste kneepje kneepje in haar schouders, liep Lorenzo weer terug naar de bar.

Volgens mij moet daar één 'kneepje' weg ;p

Ik blijf dit verhaal echt goed en leuk vinden. Vooral omdat ik nu zelf ook in vakantiestemming ben.xd
Ik zou je één tip willen geven: ga verder

Hmm ik vind dit gedoe met Dylan eigenlijk een beetje onrealistisch overkomen
Iedereen reageert een beetje overdreven, vind ik. Kan komen omdat je voor mijn gevoel weinig de gedachten van Leonore meekrijgt en meer alleen de fysieke reactie van haar. Snap je?
Ik vat het niet op als een mega crime waar ze de rest van haar leven een trauma aan overhoudt. Maar dat is alleen bij dit event zo hoor, bij de rest niet.

Oh wat klink ik weer lekker negatief vandaag --'
But ik hou nog steeds van je verhaal (:

Haha, bedankt voor de verbeteringen, iets te vluchtig doorgelezen denk ik
@Emilia; hmm, ik had juist het gevoel dat ik constant bezig was met haar gevoelens en emoties, dus ik dacht: ik moet het niet teveel doen maar dankjewel voor je reactie (:

Nieuw stukje! (: Kunnen wat foutjes inzitten, want heb het nog niet doorgelezen



‘Die komt rechtstreeks uit Hollywood gewandeld,’ merkte Luke zacht op. Leonore schoot in de lach en sloeg proestend haar hand voor haar mond. De jongen keurde haar echter geen blik waardig en liep langzaam naar de bar toe.
Lorenzo, altijd de vriendelijkheid zelve, begroette hem vrolijk. ‘Nieuw hier? Ik heb je nog niet eerder gezien.’
‘Twee Sprite alsjeblieft. En ik ben hier inderdaad voor het eerst.’ De jongen, nog geen twintig jaar, keek arrogant de kroeg rond; zijn blik bleef op Vince rusten.
‘Heb je wel een vergunning om aan jonkies te schenken?’ spotte hij.
Vince wilde opspringen, maar Daphne was hem voor. ‘We hebben in elk geval geen luchtreinigers om die arrogante geur hier weg te halen. Hmm, het lijkt erop alsof ‘ie van jouw kant komt. Moet je daar elke dag in leven? Wat moet het vreselijk zijn voor je.’ Ze wilde nog verder gaan, maar Veerle had haar hand op Daphne’s arm gelegd. Ze schudde bijna onmerkbaar met haar hoofd en de brunette viel stil.
‘Bijdehandje, hè? Hou ik wel van.’ De jongen grijnsde, nog verwaander dan daarvoor.
‘Je drankjes, dat wordt dat twee euro,’ kwam Lorenzo er – goed getimed – tussendoor. De jongen keek met een gefronste wenkbrauw naar Lorenzo, wist geen slimme opmerking en haalde tergend langzaam een twee euromunt uit zijn broekzak, die hij met een achteloos gebaar op de bar gooide. Zonder Lorenzo een blik waardig te gunnen, draaide hij zich weer om naar Daphne. ‘En wie ben jij?’
‘Het is onbeleefd om mij te vragen wie ik ben, terwijl je jezelf niet hebt voorgesteld. Heb je dat niet geleerd in Hollywood?’ Ze kon het niet laten dat laatste regeltje eraan toe te voegen.
Luke stikte bijna in zijn drinken en zelfs Fabi glimlachte.
Als een echte macho kwam de jongen op Daphne afgelopen. Hij stak zijn hand uit en knipoogde flirterig. ‘Aangenaam, Delano. Met wie heb ik de eer?’
‘Je hebt helemaal geen eer. Daphne.’
‘Leuk kennis met je te maken,’ ging Delano onverstoorbaar verder.
‘Ik zou bijna insgelijks zeggen, maar ik bedacht me net op tijd,’ fluisterde de brunette in Leonore’s oor. Deze schoot in de lach en viel hierdoor bijna van haar stoel af. Fabi hield haar met een grote grijns tegen; hij had ook Daphne’s gefluister gehoord.
‘Maar ik ben bang dat deze kennismaking nu afgelopen is, want wij wilden net gaan. Toch, jongens?’ Met haar grote donkere ogen keek ze de rest waarschuwend aan.
‘Nee, ja, precies, we hadden net gepland weg te gaan,’ kwam Luke totaal niet overtuigend ertussen. Dit leverde hem een dreun op van Veerle en terwijl hij zijn zus een boze blik toewierp, zei hij: ‘Tot de volgende keer, Delano.’
‘Of niet,’ siste Daphne, terwijl ze bij de deur was.
‘Liever niet,’ gromde Vince, die de eerste opmerking van Delano nog niet vergeten was.
‘Ik vond het eigenlijk wel grappig,’ lachte Ralph toen ze buiten waren en naar het sportveld liepen. ‘Het komt niet vaak voor dat iemand Daphne een beetje aankan.’
‘Dat valt best mee!’ protesteerde deze, terwijl Ralph een por kreeg. Hij greep zogenaamd gepijnigd naar zijn zij en begon te bedelen bij Veerle.
‘Oh, Veerle, je vriendin doet me zo’n pijn. Wat moet ik daar nu mee?’
‘Daar heb ik wel iets tegen,’ antwoordde Veerle met een mierzoete glimlach.
Ralphs glimlach werd ook breder. ‘Oh, wat dan? Een massage, of een kusje? Of misschien iets anders?’
‘Iets anders ja.’ Veerle lachte al bij voorbaat. Ze wisselde een blik met Leonore en nog geen seconde later lag Ralph op de grond, schreeuwend en lachend tegelijk. De meiden zaten bovenop hem en kietelden hem overal, tot hij lag te creperen van de pijn. De andere jongens hadden gegrijnsd en waren doorgelopen naar het sportveld, maar Ralph kon door de drie dames niet weg.
Hij hijgde nog na toen hij langzaam weer overeind kwam en de vriendinnen opgehouden waren met martelen.
‘Pestkoppen,’ verzuchtte hij.
‘Wil je nog een keer?’ dreigde Veerle.
Voor Leonore hadden de woorden echter een andere betekenis. Voor ze terug kon vallen in haar herinneringen, voelde ze Daphne’s arm om haar schouder.
‘Gaat het wel goed?’
Het was precies op tijd, anders was ze zeker een tijdje in haar verleden blijven hangen. De enige manier om er niet aan herinnerd te worden, was door afleiding, en die bood Daphne precies op het juiste moment.
Leonore knikte en glimlachte om haar woorden kracht bij te zetten. ‘Ja, en nú heb ik zin om iets actiefs te doen. Kom, let’s play soccer!’
Terwijl ze dat zei, zette ze het op een lopen. Ze hoorde Daphne achter haar aan rennen, schreeuwend dat zij sneller was, maar Leonore bleef voor. Ze zag de jongens voor haar lopen en hoorde haar vriendin roepen.
‘Laat Leonore er niet langs! Hou haar tegen!’
Leonore was nu een paar meter van de jongens verwijderd en kreeg een knipoog van Luke. Ze wist dat het goed zat en dat ze ongehinderd door kon rennen. Bij Daphne was dat echter niet het geval: ze werd door de drie jongens zó goed vastgehouden, dat Leonore haar snelle tempo op gaf en op haar gemak naar het sportveld liep.
Daar aangekomen plofte ze neer op het gras, aan de zijkant. Daphne, Luke, Fabi en Vince kwamen aangelopen, kletsend en lachend. Ze liepen haar richting op en lieten zich naast haar neervallen.
‘Waar zijn Veer en Ralph?’ vroeg Daphne, zo tactloos als ze was.
Leonore zag hoe Luke een klein glimlachje op zijn gezicht kreeg. Hij gaf echter geen antwoord. Vince dacht wel met Daphne mee.
‘Misschien zijn ze samen achtergebleven?’
Het bleef even stil na zijn woorden.Toen Vince echter de betekenis van zijn uitspraak doorkreeg, grinnikten Luke en Leonore al hardop.
‘Ah, ja, natuurlijk,’ zei hij, inmiddels bijna blozend.
Daphne keek nog steeds niet-begrijpend om zich heen. ‘Wat? Wat doen ze samen?’
Ook Fabi en Vince lachten nu. Daphne’s bruine ogen werden zo groot als schoteltjes en ze sloeg haar hand voor haar opengevallen mond. ‘Oh!’
Leonore gierde het uit van het lachen en liet zich languit op het gras vallen.
‘Ik… Oh, ik…’ Ze viel weer stil, niet wetend hoe of waarom ze zich zou moeten verontschuldigen. Dit zorgde ervoor dat de andere vier alleen maar harder moesten lachen.
‘Je bent zo leuk, Daphne,’ grinnikte Leonore, terwijl ze diep adem haalde en overeind kwam. ‘Ik ga in elk geval niet op onze tortelduifjes wachten. Wie komt er mee voetballen?’
De jongens stonden allemaal op, Daphne bleef in het gras zitten. Op de vragende blik van Leonore, antwoordde ze: ‘Ik heb niet zo’n zin. Maar ga lekker voetballen, ik vind kijken ook leuk.’
Leonore haalde haar schouders op, draaide zich om en sprintte naar het voetbal-gedeelte van het grote sportveld. Er waren al een paar anderen aan het voetballen en nieuwe teams waren zo gemaakt.

Joeperdepoepieeee' weer een leuk stukje;p
Heb er een heel klein beetje op gelet dit keer omdat je het zei. Heb twee kleine dingetjes gevonden;p

Bij Daphne was dat echter niet het geval: ze werd door de drie jongens zó goed vastgehouden, dat Leonore haar snelle tempo op gaf en op haar gemak naar het sportveld liep.

op gaf = opgaf volgens mij. Het hele werkwoord is namelijk opgeven. En je kunt in deze situatie gewoon zeggen 'dat ze opgaf'.

Het bleef even stil na zijn woorden.Toen Vince echter de betekenis van zijn uitspraak doorkreeg, grinnikten Luke en Leonore al hardop.

Spatie ertussen (:

Verder leuk stuk, geweldig met die Delano. ;D

Wow, vét!;p
Dit verhaal blijft leuk om te lezen, bij andere verhalen heb ik soms wel eens iets van: 'Bah saai, dit lees ik niet meer...' Maar bij dit verhaal totaal niet!
En btw, sorry voor mn late reactie, maar was op vakantie. (a')

Heel erg bedankt voor jullie reacties en likes! Ik zal de foutjes aanpassen in het word-document, dankjewel (:
Sorry voor mijn veel te late reactie (vorige update was 9 juli Ö), een extra lang stuk om het goed te maken! Hoop dat jullie het verhaal inmiddels niet vergeten zijn, ik zal deze maand wat vaker posten! (:
Ik was trouwens ook op vakantie, Anneke, dus je bent vergeven, haha. Ik ben al lang blij dat je een reactie plaatst

Voila, nieuw stukje, hope you'll enjoy! En is het verhaal al te voorspelbaar of valt dat nog mee?




Het was ruim een uur later dat het weer langzaamaan begon te regenen. Niet zo hard als aan het begin van de middag, maar genoeg om te stoppen met voetballen. Leonore veegde met haar hand het zweet van haar voorhoofd en zuchtte diep.
‘Wat is er, ben je moe?’ Fabi kwam grijnzend naast haar lopen.
Leonore haalde haar schouders op. ‘Ja, nee… Een beetje misschien.’
‘Heb je zin om vanavond een spelletje te doen? Veerle kan niet, maar Luke komt ook.’
‘Spelletje?’ Leonore sprak het uit alsof dat het raarste woord was, dat ze ooit gehoord had.
‘Ja, je weet wel, een bordspel bijvoorbeeld. Of een potje kaarten. Zoiets?’
Ze hoorde aan zijn stem dat hij lachte en ze keek vluchtig opzij. Hij meende het echt. Natuurlijk meende hij het echt, anders had hij het niet gevraagd.
‘Ja, gezellig,’ antwoordde ze toen. ‘Bij wie?’
‘Bij mij?’
Leonore knikte. ‘Oké, is goed. Oh nee, wacht, we zouden vanavond uit eten gaan.’ Ze sloeg zichzelf voor haar hoofd. ‘Jammer.’
‘Maar je kunt toch daarna naar me toekomen? Of wil je dan niet meer?’ Fabi keek haar aan met zijn bekende indringende blik en Leonore zorgde ervoor dat ze die zorgvuldig vermeed. Die blik maakte haar in de war en zorgde dat ze vergat wat ze wilde zeggen, maar als ze haar blik afwende, had ze daar geen last van.
‘Ik kijk nog wel even. Als we laat terug zijn en ik ben moe, dan kom ik niet meer. Anders loop ik wel even langs, oké?’
‘Nou, ik heb liever dat je dan ook naar binnenkomt, in plaats van alleen langs te lopen.’
Leonore schudde lachend haar hoofd. ‘Oké dan, dan loop ik óók naar binnen. Goed?’
‘Is prima,’ grinnikte Fabi.
Ze waren ondertussen bij La Copa aangekomen en Leonore rekte zich even uit. Precies op dat moment kwam Lorenzo op haar afgelopen.
‘Jaja, dat zag ik,’ lachte hij. Ze glimlachte terug.
‘Hé, heb je zin om binnenkort wat te drinken? Ik snap dat je daar misschien geen zin in hebt, zo na gisteren, maar voor het geval je wel zin hebt: ik ben beschikbaar.’
Leonore aarzelde. Ze had hier al vaker over nagedacht – hij had het immers al vaker gevraagd –, maar ze wist niet zo goed wat ze moest doen. Ze was niet verliefd op hem en ze wilde ook niets met hem beginnen, maar ze wilde hem ook niet zomaar afwijzen. Misschien was het wel puur vriendschappelijk, dat kon natuurlijk ook.
‘Ik heb je hulp nodig,’ voegde hij eraan toe.
Nu werd weigeren nog moeilijker. ‘Oké, wanneer heb je tijd?’ gaf ze toe.
Hij lachte zijn witte tanden bloot en pakte zijn mobiel erbij. ‘Zaterdagavond heb ik wel tijd. Kan je dan?’
‘Ja, ik heb niets gepland, deze hele vakantie niet,’ glimlachte Leonore. ‘Moet je dan niet werken?’
‘Nee, ik hoef komende twee weken alleen in La Copa te werken, en niet eens alle avonden, dus ik heb ook een beetje vakantie.’
‘En die verspil je dan aan mij,’ grapte de blondine, terwijl ze benieuwd was naar zijn reactie. Die was precies wat ze verwacht had.
‘Nee, nee, nee! Natuurlijk is die avond dan niet verspild, ik benut hem juist goed! Hé, je vindt het toch wel gezellig, hè? Anders moet je het niet doen, hoor.’ Zijn donkerblauwe ogen keken haar ernstig aan. Ze bleef even stil. ‘Je moet doen voor jezelf, niet voor mij. Als het je niet gezellig lijkt om wat met me te drinken, moet je dat zeggen, oké?’
Ze dacht even na en schudde daarna haar hoofd. ‘Nee, dat is het niet. Het lijkt me leuk, zaterdagavond is goed. Spreek je dan.’ Een kleine glimlach sierde haar gezicht. Lorenzo lachte ook even en nam toen de bestelling op van de hele groep.
Leonore dacht na. Ze had de waarheid gesproken, het leek haar hartstikke gezellig om iets met Lorenzo te gaan drinken. Het enige waar ze bang voor was, was dat hij er misschien te hoge verwachtingen van had. Dat zou ze hem zaterdagavond wel vertellen, dat was vroeg genoeg.

De sfeer was goed. Het was na vieren en Leonore stond telkens op het punt om naar de caravan te gaan, maar het was te gezellig om weg te lopen. Daarom zat ze er nu nog steeds, bijna huilend van het lachen. Daphne was leraren van school aan het nadoen en vertelde wat ze met de klas allemaal had uitgehaald. Ze zei het op zo’n grappige manier, dat je wel móest lachen, of je nu wilde of niet. Het was dan ook net op het moment dat iedereen in een deuk lag, dat er drie mensen het cafeetje binnenkwamen.
Ze negeerden de vrolijke groep en gingen aan de andere kant van de ruimte zitten. Leonore keek achterom en zag Sylvani, Manuela en Delano aan een tafeltje zitten. Ze proestte het direct weer uit, waarop de rest van de groep ook hun kant op keek.
‘Het lijkt erop dat hij nieuwe vrienden heeft gevonden,’ grijnsde Vince.
‘Je bedoelt dát hij vrienden heeft gevonden, dat is al bijzonder genoeg volgens mij,’ spotte Daphne.
Luke’s ogen glinsterden. ‘Heeft hij toch nog íets bijzonders, nietwaar, Daphne?’
Opnieuw moest de hele groep lachen, Daphne het hardst van allemaal. Ook Veerle en Ralph kwamen binnengelopen, nat van de regen, maar hand in hand.
Luke was de eerste die hen zag aankomen. ‘Gefeliciteerd!’ brulde hij. ‘Nu eindelijk officieel!’
Het geschreeuw van de anderen kwam op hetzelfde neer en Veerle ging verlegen naast Leonore zitten, terwijl Ralph zich met een grote grijns naast Luke liet zakken.
‘En we gaan er níet over praten,’ waarschuwde hij direct.
‘Maar jullie hebben nu wel officieel wat?’ vroeg Daphne nieuwsgierig.
Veerle knikte, maar zei niets. Leonore gaf haar vriendin een knuffel. ‘Ik ben zo blij voor jullie! Super leuk, hé!’
‘Nu jij nog,’ fluisterde Veerle terug.
Leonore schudde wild met haar hoofd. ‘Echt niet, nergens voor nodig.’
Haar vriendin antwoordde niet, maar haar grote glimlach zei genoeg.
‘Nee, Veer, ik hoef niet gekoppeld te worden. Nee, nee, nee!’ Leonore’s ogen waren wijd opengesperd. Veerle moest zich niet met haar liefdesleven bemoeien, dan wist ze straks helemaal niet meer wat ze voor wie voelde. En ze ging haar ook niet over haar date met Lorenzo vertellen, dan zou ze daar alleen maar meer achter zoeken. Nee, ze zou het gewoon voor zichzelf houden.
‘Laat me zelf mijn gang gaan,’ siste ze nog, terwijl Veerle opstond en naast Daphne ging zitten. Fabi was een plaats opgeschoven en kwam naast haar zitten.
‘Waar ging dat over?’ Zijn stem klonk niet nieuwsgierig, maar Leonore wist dat hij dat wel moest zijn.
‘Maakt niet uit,’ lachte ze, wachtend op een reactie van zijn kant.
‘Als het niet uitmaakt, kun je het ook wel vertellen.’
‘Als het niet uitmaakt, hóef ik het juist niet te vertellen. En trouwens, je hoeft niet alles te weten, zelfs niet als het niet uitmaakt.’
Het bleef even stil tussen hen. Niet lang daarna verscheen er een glimlach op Fabi’s gezicht. ‘Je wordt steeds brutaler, mevrouwtje. Pas maar op, straks lijk je teveel op Daphne.’
Met een hoofdknik wees hij de brunette aan, die inmiddels gierend van het lachen op de grond was beland. Ze kwam niet meer uit haar woorden en sloeg met haar hand op de vloer.
‘Ziet er wel gezellig uit,’ lachte Leonore. ‘Daar heb ik niet zoveel op tegen.’
Fabi grijnsde even, maar werd toen weer serieus. ‘Ze wist nog niet of ze zou komen vanavond. Stiekem hoop ik van niet, eigenlijk. Ik vind het een hele leuke meid, maar word soms wel een beetje gek van d’r.’
Een hoge gil weerklonk uit Daphne’s richting en Fabi knipoogde. ‘Zie je?’
Leonore knikte glimlachend. ‘Ja, I know, soms word je een beetje moe van haar, maar meestal is het een geweldig kind.’
Ze schudde haar hoofd toen Daphne opnieuw naast haar stoel lag en Luke haar kietelde, maar keek op bij het horen van haar ringtone.
‘Mama’ stond er op het schermpje. Ze gebaarde naar Fabi dat ze even ergens anders naartoe liep en nam de telefoon op. ‘Met Leonore.’
‘Hoi lieverd, met mama. Waar ben je?’
‘In La Copa, euh, het cafeetje,’ verbeterde ze zichzelf. Haar moeder zou haar toch niet snappen als ze alleen ‘La Copa’ zou zeggen.
‘Oh, gewoon op de camping dus?’ Haar moeders stem klonk bijna opgelucht.
‘Ja, natuurlijk. Alles is goed, het is heel gezellig hier. Gaan we al bijna uit eten? Of belde je daar niet voor?’
‘Fijn dat alles goed gaat. Ja, we wilden zo gaan vertrekken. Moet je je nog even omkleden?’
‘Ja, ik ben vrij nat en bezweet,’ lachte Leonore.
‘Oké, kom dan nu maar hierheen, dan vertrekken we zo.’
Leonore groette nog even en liep toen naar de rest van de groep toe. ‘Ik ga weg, we gaan zo uit eten. Tot snel!’
Ze liep richting de uitgang en passeerde daarbij Fabi. ‘Tot vanavond,’ glimlachte ze.
Hij knikte even, maar zei niets. Ze schudde haar hoofd – hij was nooit een jongen van veel woorden. Dat vond ze juist zo leuk aan hem.

xILY. schreef: Ze bleef even stil. ‘Je moet het doen voor jezelf, niet voor mij. Als het je niet gezellig lijkt om wat met me te drinken, moet je dat zeggen, oké?’
Ze dacht even na en schudde daarna haar hoofd.

Hier lijkt het net of Leonore dat zegt. Misschien kun je er beter achter zetten dat Lorenzo dat zei

En verder echt leuk, super hoe al die jongens op haar af komen ;p
Go on!! (:

Jaj.;3 Weer een stukje(:
Ben nog steeds zo benieuwd waar het uiteindelijk op afloopt.;p
Dus je moet snel verder.

Ik beken, ik had nog nooit een verhaal van jou gelezen dus ik dwong mezelf om het te doen en ben er erg blij mee

Oké, ik heb alles in 1 keer gelezen. Pff... Was wel lang maar het is een verhaal dat je snel weg leest dus het was erg leuk om te doen Ik had bij elk stukje weer die nieuwsgierigheid dat ik maar wilde doorlezen. En dan kreeg ik ook nog allemaal ideeën wat er zou kunnen gebeuren. Ik hoop zo dat Leonore met Lorenzo krijgt, dan is het verhaal gewoon helemaal compleet

Ik wou dat er echt zo'n camping bestond, dat de hoofdpersonen echt waren. Het lijkt net alsof alles is gebeurt, alsof alles echt is.

Al met al,
Geweldig verhaal!

Bedankt voor jullie reacties allemaal! Echt super dat jullie meelezen en de moeite nemen om te reageren!
@Jochem; wauw, dat is een huge compliment! Ik probeer ook zelf te schrijven alsof ik er zelf rondloop, de hoofdpersonen leven ook allemaal in mijn hoofd, haha. Dankjewel!
@arendaaa; dan zul je nog even moeten wachten, het verhaal is nog lang niet klaar! Dankjewel voor je reactie!
@Anneke; over dat zinnetje twijfelde ik idd al Dankjewel, ik zal het veranderen in het word-document!
@Emilia; jij natuurlijk ook bedankt voor je like! (:

Zo, nu weer een nieuw stukje! Letterlijk stukJE, want het is niet zo lang, sorry daarvoor! Maar het was het einde van het hoofdstuk, dus de volgende update kan weer wat langer worden (:
Enjoy!



Leonore liep slenterend over de camping. Ze had een leuke avond gehad en het Griekse eten was goed bevallen. Haar moeder was erg moe en daarom besloten ze om negen uur naar de camping te gaan. Dat kwam Leonore wel goed uit, want dan kon ze langer gezellig doen met Fabi en de anderen.
Ze tuurde naar het speeltuintje, zo’n tien meter van haar vandaan. Ze zag Fabi al zitten en glimlachte – hij was nooit te laat. Hij had erop gestaan dat hij haar op zou halen en alhoewel Leonore niet als klein kind behandeld wilde worden, vond ze dat toch wel fijn.
‘Hey,’ groette ze hem toen ze bij de speeltuin was.
‘Hoi.’ Hij knikte met zijn hoofd naar links en samen liepen ze richting zijn caravan.
‘Zijn er al veel?’
‘Luke en Daphne alleen.’ Zijn mond veranderde in een half glimlachje. ‘Daphne kon toch.’ Het lachje verdween weer en hij ging verder. ‘Vince is al weg, die ging uit met Tumélo, Syl en Valerio. En misschien dat Ralph en Veerle straks nog komen, maar dat wisten ze nog niet zeker.’
Leonore glimlachte. ‘Met z’n vieren wordt vast ook gezellig. In elk geval geen gedoe met Syl enzo.’
Fabi zei niets, maar hij wist waarop ze doelde. ‘Ja, wij vermaken ons wel met z’n vieren.’
Ze knikte en keek even opzij. Zijn handen zaten in de zakken van zijn sportbroek en zijn witte shirt stak leuk af bij zijn donkere huid. Ze vermoedde dat hij zich een paar dagen niet geschoren had, want ze zag stoppels rond zijn kaaklijn – wat hem trouwens niet lelijker maakte.
Hij richtte zijn blik op haar toen hij merkte dat hij bekeken werd. Een kleine grijns kwam om zijn mond, net zo’n scheef lachje als daarvoor. ‘Is er iets?’
Leonore lachte ietwat blozend, dacht even na en schudde geheel niet-overtuigend haar hoofd. ‘Nee, niets.’
Fabi lachte. ‘Ik geloof er niets van.’
‘Hoeft ook niet.’ Leonore keek glimlachend weer voor zich.
‘Hier is het.’ Fabi pakte haar arm vast en trok haar naar links.
Onder de luifel zaten Luke en Daphne, lachend en vrolijk. ‘Hallo!’ groette Leonore hen. De twee antwoordden iets onverstaanbaars, maar de blondine was ervan overtuigd dat het een groet moest wezen.
‘Waar zijn je ouders? Heb je ze weggejaagd?’ vroeg ze Fabi nieuwsgierig.
Hij knikte naar de voortent. ‘Kom, ik stel je voor.’
Leonore liep achter Fabi aan en keek vluchtig rond. Zijn ouders zaten beiden aan tafel te lezen en naast zijn moeder zat een meisje, hoogstwaarschijnlijk zijn jongere zusje.
Zijn ouders wilden opstaan, maar Leonore schudde glimlachend haar hoofd. ‘Blijft u lekker zitten, ik ben zo weer weg.’
Ze stelde zich voor en gaf ook zijn zusje een hand, terwijl deze verlegen verder ging met haar puzzelboekje. Daarna liep ze met Fabi weer naar Luke en Daphne, die inmiddels de tranen van hun wangen veegden.
‘Leuk dat je er bent,’ verzuchtte Daphne.
‘Volgens mij redden jullie het prima samen,’ lachte Leonore.
Daphne en Luke wisselden een blik en barstten weer in lachen uit. De brunette probeerde het uit te leggen, maar uit haar mond kwam niet meer dan een hoog gepiep.
‘Wat zeg je?’ vroeg Leonore met hetzelfde hoge stemmetje. Dit zorgde voor een volgende lachsalvo – dit keer deden Fabi en Leonore ook mee.
De blondine zuchtte opgelucht. Dit zou wel een leuke avond worden, daar was ze van overtuigd.

Leuk stukje (zoals gewoonlijk ). Er gebeurt niet veel maar het leest toch zo makkelijk weg. En ik heb het gevoel alsof er ieder moment iets kan gaan gebeuren tussen Fabi en Leonore
Maar een vraagje;
Had Fabi ook niet een jonger broertje? Je zei dat de ouders en een zusje bij een tafeltje zaten, waar is dan het kleine broertje ?
*Wacht vol spanning op het volgende stukje*

Veel schrijfplezier!

Leuk leuk leuk!
Ik hou van de positieve vibes die letterlijk te voelen zijn in dit stukje!
Ik werd er helemaal vrolijk van!
Post snel weer!

p.s: ik kan me ook iets herinneren over een jonger broertje

Omdat jullie eerst zo lang moesten wachten, nu direct nog maar een stukje! (:
@Jochem; jah, Fabi heeft een jonger broertje (Youri), maar die was gewoon niet in de voortent (: Die lag al lekker te slapen Goed gelezen You'll see what's going to happen! Dankje voor je reactie!
@NeleVanHol; lees bovenstaande stukje ^^ Bedankt voor je reactie!

Whoew, nieuw stukje, ben benieuwd wat jullie ervan vinden!


Hoofdstuk 16
VRIJDAG

Het was inmiddels een paar weken geleden, dat Leonore met Daphne en Veerle een goed gesprek had. Hun vriendschap was er flink van verbeterd en Leonore was blij dat ze naar Carlijn had geluisterd. Ze glimlachte. Ze was gelukkig. Gisteravond was niet ver van perfect geweest en door te praten met de groep en door alle steun die ze van iedereen ontving, kwam het voorval met Dylan steeds verder op de achtergrond van haar gedachten. De groep had niet alleen in dat opzicht een positieve invloed op haar: zonder dat ze er zelf bij stilstond, was er nog meer veranderd. Haar gedachten bleven steeds vaker aanwezig in het heden; ze begon het verleden achter zich te laten. Alle lieve en leuke mensen op La Luna de Plata zorgden ervoor dat ze haar gedachten kwijt kon, zonder ze uit te spreken. Ze boden haar afleiding en maakten dat Leonore zich gewaardeerd voelde. De net binnengekomen mail van Carlijn droeg daaraan bij.
“Lieve, lieve, lieve, lieve, lieve Leonore” stond er bovenaan. Leonore glimlachte. Ze had haar beste vriendin gemaild wat er was gebeurd de afgelopen dagen en ze had nu al een uitgebreide mail terug. Ze las hem vluchtig door en sloot de laptop weer af. Ze zou later wel terug mailen.
‘Mam?’ Ze liep de voortent uit. ‘Mama?’ Alleen Shannon was daar te zien. ‘Waar zijn papa en mama?’
‘Papa is iets aan het repareren in het toiletgebouw en mama is nog even boodschappen aan het halen.’
‘Zo laat nog, het is bijna etenstijd.’ Leonore fronste verbaasd haar wenkbrauwen.
‘Ja, ze wilde het vanochtend doen, maar ze was het vergeten,’ legde Shannon uit zonder op te kijken van haar leesboek.
‘Oké, dan ga ik nog even weg. Laat maar weten als we gaan eten.’ Leonore glimlachte om haar onbewuste rijm en liep richting de speeltuin en bekeek de tijd. Haar mobiel gaf 17.24 aan; de speeltuin zag er verdacht leeg uit. De meeste mensen zaten waarschijnlijk nu bij de snack-bar, die draaide overuren in het weekend.
Wat doelloos liep ze verder en ze passeerde La Copa. Eén blik naar binnen maakte duidelijk dat het rustig was in het cafeetje. Ze stapte naar binnen en ging op een barkruk zitten. Lorenzo stond met zijn rug naar haar toe.
Leonore keek even rond; rechts achterin zat een oudere man de krant te lezen, verder was er niemand te bekennen.
Ze schraapte haar keel en lachte om Lorenzo’s schrikreactie. ‘Ik ben het maar,’ grinnikte ze.
Lorenzo lachte. ‘Je liet me wel even schrikken, zeg. Hoi! Wat kan ik voor je inschenken?’
‘Niets, dankje. Ik ga zo eten, maar ik verveelde me en dacht: goh, laat ik eens kijken waar de rest van de mensheid uithangt.’
‘En dan moet ik je teleurstellen, alleen meneer De Vries en ik zijn hier.’
‘Genoeg mensheid,’ lachte Leonore, terwijl ze zich omdraaide naar de man achterin. Deze glimlachte even naar haar en las verder in zijn krant.
‘Verveel je je zo, dat je hier dagelijks te vinden bent?’ Nieuwsgierig keek ze Lorenzo aan.
‘Twee jaar geleden was La Copa meer dicht dan open,’ begon Lorenzo. ‘Toen heeft Leo me gevraagd of ik misschien barman zou willen worden. Ik was eigenlijk niet van plan om nog mee te gaan naar de camping, maar dit baantje kon ik onmogelijk weigeren. En zo ben ik hier beland.’ Hij gebaarde glimlachend om zich heen. ‘En soms zijn zijn er alleen oude mensen of groepen irritante tieners, maar sóms, héél soms, zit er ook een leuke meid aan de bar, dat maakt het werk afwisselend.’ Hij knipoogde. ‘Weet je zeker dat ik je niets kan inschenken?’
‘Ja, slijmbal.’ Leonore glimlachte. ‘Morgenavond mag je me een drankje aanbieden, oké?’
‘Ohja, dat wilde ik je nog zeggen: je mag geen portemonnee meenemen.’
Leonore keek verbaasd. ‘Waarom niet?’
Hij lachte. ‘Omdat ik je een hele avond ga trakteren. En niet tegensputteren, ik heb het al unaniem besloten.’
Ze rolde quasi-geïrriteerd met haar ogen. ‘Dan hou ik mijn mond maar.’
‘Er zit niet zoveel anders op.’ Lorenzo haalde zijn schouders op en richtte daarna zijn blik op iemand achter haar. ‘Wat zal het zijn?’
‘Twee bier en een Spa rood,’ was het antwoord.
Leonore draaide zich om. De arrogante jongen van gisteren, ze was zijn naam even kwijt. Hij nam haar geringschattend op. ‘Hadden wij elkaar al gezien?’
‘Gezien? Ja. Kennen wij elkaar? Nee,’ antwoordde ze. Ze begon op Daphne te lijken, bedacht ze. Ze glimlachte haast onzichtbaar en schudde zijn uitgestoken hand.
‘Delano.’
‘Leonore.’
‘Ben jij niet een vriendin van, euhm...’ Hij leek even na te denken, maar Leonore verdacht hem ervan expres even te wachten. ‘Daphne, toch?’
Ze knikte even, niet van plan veel woorden aan hem te besteden.
‘Dat wordt dan drie euro, alsjeblieft,’ zei Lorenzo. Hij wisselde een blik met Leonore en deze deed haar best haar lachen in te houden. Delano gaf een briefje van vijf en nam met een arrogant gezicht het wisselgeld aan. Daarna knikte hij naar Leonore en liep hij naar een man en een vrouw toe, waarschijnlijk zijn ouders.
‘Leuk dat je op de camping bent,’ zei Leonore spottend met zachte stem. Ze zat met haar rug naar hen toe en keek naar Lorenzo. Deze lachte zijn witte tanden bloot en boog over de bar heen.
‘Hij zit constant naar je te loeren,’ fluisterde hij in haar oor.
Ze draaide met haar ogen. ‘Ik heb zo’n hekel aan dat soort jongens.’
Lorenzo knikte. ‘Ja, daarvan zijn er helaas ook een boel op de camping. En ik kan niet ontkennen dat dat soort niet in mijn familie voorkomt.’
De blondine haalde haar schouders op. ‘Daar kun jij niets aan doen, Lorenzo.’
‘Het spijt me toch,’ hield hij stug vol.
Ze staarde langs hem heen en zweeg even voor ze verder ging. ‘Hij heeft sorry gezegd.’
‘Wanneer?’ vroeg Lorenzo spottend.
‘Woensdagavond. Hij leek het echt te menen.’
Hij bleef even stil. ‘Oké, dat zou hij dan wel echt gemeend hebben. Maar je was niet van plan weer iets met hem te beginnen, hè?’ Zijn stem klonk meer waarschuwend dan verwijtend.
‘Nee, nee, rustig maar.’ Leonore glimlachte. Met een scheef lachje vervolgde ze: ‘Hij zoekt maar een ander slachtoffer.’
Hij lachte. ‘Precies, zo mag ik het horen.’
‘Leonore?’ Het hoofd van haar vader kwam om de deur gestoken. ‘Kom je eten?’
Ze draaide zich om. ‘Ja, ik kom eraan.’ Ze stond op, groette Lorenzo, besteedde geen aandacht aan Delano – die haar zat aan te staren – en liep met haar vader naar de caravan terug.

Geweldig
Het las heel snel weg, voordat ik het wist was ik al weer aan het einde van het stukje Ik hoop echt zo erg dat Lorenzo en Leonoro bij elkaar komen, ik hoop het!

Lorenzo knikte. ‘Ja, daarvan zijn er helaas ook een boel op de camping. En ik kan niet ontkennen dat dat soort niet in mijn familie voorkomt.’

Pff, over deze zin heb ik heeel lang nagedacht... ;p
Ik denk dat er een 'niet' weg moet. Ja, ik denk dat ik het zeker weet. Maar ik weet het dus niet. Lekker vaag! (:
Maarja, je snapt het wel, I hope...

En ik ben het met Jochem eens. Zo, klinkt lekker officieel ;p Maar ik vind dat Lorenzo veel beter bij Leonore past dan Fabi. Raar maar waar. ;D

Ga eens ff heel snel verder! (:

Sorry, ben een beetje in een strange bui vandaag... XD

U're right Anneke. (:
Ik had 'm niet opgemerkt, maar het is inderdaad een dubbele ontkenning. ;p
Maar verder is het natuurlijk weer 'n super stukje, dus heel snel verder! ;p

Heel erg bedankt voor de reacties en de likes allemaal!
@Anneke; haha, ik heb er nog heel hard over gediscussieerd met mn broer xD Ik zal de zin in het word-document even ombuigen naar een makkelijkere zin (: Dankjewel!

Nieuw stukje, hopelijk vinden jullie het wat dat ik niet alleen vanuit Leonore's standpunt schrijf
Enjoy!





De wijzer passeerde net de vijf toen Ralph op de klok keek. Hij had een leuke middag gehad met Veerle, maar hoe vaker hij haar zag, hoe moeilijker hij het vond. Hij ging met de seconde meer om haar geven en daar baalde hij van. Ze was een geweldige meid en hij was ontzettend blij met haar, maar hij was bang voor straks. Veerle zou weer terug naar huis gaan, hij zou hier achterblijven. Alleen.
Hij schopte tegen de tafelpoot en bezeerde daarbij zijn voet. Schreeuwend liet hij zich op de bank vallen. Waarom ging iedereen uit zijn omgeving weg? Wat had hij misdaan dat hij zoveel ongeluk kende in zijn leven?
De deurbel klonk door het hele huis en drong pas later tot Ralph door. Langzaam stond hij op en hij mopperde toen de bel voor de tweede keer klonk. Zijn moeder had toch gewoon een sleutel mee kunnen nemen?!
Zonder door het raampje te kijken, opende hij de deur. Het was niet zijn moeder, merkte hij tot zijn verbazing. ‘Hé, Faab, kom binnen, gast.’
Fabi stapte het huis binnen en liep door naar de woonkamer. Het was merkbaar dat hij hier vaker kwam.
‘Wil je wat drinken?’ Ralph stond al bij de koelkast.
Fabi schudde zijn hoofd. ‘Ik blijf niet zo lang.’
Ralph schonk wat voor zichzelf in en liet zich naast Fabi op de bank zakken. Hij ging achterover zitten en wachtte tot zijn vriend wat zou zeggen. Dat duurde niet lang, zoals altijd. Ralph wist dat Fabi niet zomaar langs zou komen en was benieuwd wat hij te zeggen had.
‘Hoe was het met Veer?’
Ralph knikte. ‘Was leuk.’
‘Ze is een leuke meid,’ stemde Fabi in. Het bleef weer even stil en Ralph wachtte weer op zijn vriend.
‘Waarom ben je naar huis gegaan?’
‘Ik heb geen zin in La Luna de Plata.’
‘Waarom niet?’
Ralph dacht kort na, maar hij wist dat hij Fabi niets kon wijsmaken. Die jongen had veel mensenkennis.
‘Dan gaat iedereen zeuren over Veer en mij.’ Toch een smoes – de halve waarheid –, maar beter dan de hele waarheid.
‘Ik geloof er niets van.’ Fabi ging verzitten en keek hem aan. ‘Waar ben je bang voor, gast? Veerle heeft alleen oog voor jou en jullie zijn leuk samen.’
‘Dat is het ook helemaal niet. Ik vertrouw volledig op d’r.’ Ralph schudde zijn hoofd.
‘Wat doe je dan moeilijk?’
‘Dat ze straks weg is, oké? Dat ik hier straks weer in m’n shit blijf zitten tot ik haar volgend jaar weer zie. Dát is er mis!’ Ralph was opgestaan en stond met zijn rug naar Fabi toe. Deze bleef stil na de uitbarsting. Beide jongens bleven hardnekkig zwijgen, tot Ralph het opgaf.
‘Al die gezelligheid op de camping, iedereen gaat na de zomer weer lekker naar huis. Maar ik zit hier nog. Ik wilde dat ik net als iedereen campinggast was en over een paar weken leuke verhalen zat te vertellen op school. Dat dan mijn eigen leven weer verder zou gaan. Maar mijn leven gaat nu al verder, nú. Jullie hebben een pauze in jullie jaar, maar voor mij gaat alles gewoon door.’
Hij wist niet wat hij daaraan zou moeten toevoegen, dus hield hij zijn mond.
‘Je bent toch normaal gesproken bij je oom en tante?’
‘Ja, dan is een vakantie naar m’n moeder inderdaad een héél fijne pauze.’ Het sarcasme droop van zijn stem af en zijn gezicht stond donker.
‘Koop een tent en ga op La Luna staan als je het hier zo haat. Het geluk komt je echt niet aanwaaien, hoor.’
‘Dat kun jij makkelijk zeggen.’
‘Ik ken ook genoeg shit in m’n leven, man. Jij bent blank, je weet niet waar je over praat.’
Uit Fabi’s gezicht viel niet veel af te leiden – ondoorgrondelijk als altijd –, maar zijn stem klonk boos. Het bleef even stil tussen de jongens.
‘Life sucks.’ Dat was Ralphs manier van verontschuldigen. Fabi knikte.
De telefoon ging, maar Ralph deed geen poging hem op te nemen. Hij was weer gaan zitten en staarde voor zich uit.
‘De telefoon,’ wees Fabi.
‘M’n moeder die belt dat ze niet mee komt eten,’ verwachtte Ralph. ‘Maar ik ook niet, dus dat maakt niet uit. Kan ik bij jullie eten zo?’
‘No problem. Kom je dan wel nu mee, dan hoeven we niet te haasten. M’n moeder wil liever niet wachten met het eten.’ Hij stond op.
‘Ja, ik pak even een tas in met wat troep en dan ben ik klaar.’ Ralph liep de trap op en keek zijn kamer rond. Hij propte wat kleding in zijn rugzak en voelde of hij zijn portemonnee bij zich had. Hij checkte of er nog geld in zat en zag dat dat niet het geval was. Hij schoof zijn schoolboeken opzij en graaide erachter. Het ronde handschrift van zijn tante had de letters van zijn naam gevormd op een witte envelop.
Hij opende de envelop en haalde er een paar tientjes uit. Zijn tante had het hem meegegeven en accepteerde geen ‘nee’, dus met een glimlach had hij het geld in ontvangst genomen. Tot nu toe had hij er nog niet zoveel van gebruikt, maar zijn oom had erop gestaan dat hij het zou laten weten als hij meer nodig had.
De envelop ging weer op zijn verstopplek en Ralph stopte nog wat laatste dingen in zijn tas. Daarna liep hij de trap af en ging de woonkamer binnen. Fabi stond bij een kast en keek niet om toen hij binnenkwam.
‘Je lijkt op hem.’
Geen uitleg, geen andere woorden dan die vier. Voor Ralph was het meer dan genoeg.
‘Het is de enige foto die m’n ma wilde laten staan.’ Ralph bekeek de foto. Hijzelf was daar een kleine peuter; zijn ouders een gelukkig, jong stel. Oh, wat was hun kleine gezinnetje daar nog perfect. Op dat moment nog wel.
‘Kom,’ onderbrak Fabi zijn gedachtenstroom. Hij knikte en liep achter zijn vriend aan naar buiten. Hij draaide de deur op slot en haalde zijn fiets uit de tuin. Deze bleek zijn doodsstrijd opgegeven te hebben na een dagje fietsen en beide banden stonden plat. Een boos gemompel kwam over zijn lippen en Fabi grinnikte.
‘Spring maar achterop.’
‘Maar goed dat je niet op je mountainbike bent gekomen,’ grijnsde Ralph. Hij sprong bij Fabi achterop en stak zijn hand op naar de nieuwsgierige overbuurvrouw. Deze voelde zich betrapt en schoof gauw het gordijntje weer voor het raam. Ralph glimlachte hoofdschuddend – sommige mensen waren zo doorzichtig.

Je plaatst lekker veel heel de tijd

Ik vind het leuk dat je vanuit andere personen schrijft (: Hm, ik weet alleen nog niet zoveel meer over wat er met Ralph is heel de tijd... Volgens mij niet alleen dat z'n ouders gescheiden zijn... Maar I don't know ;p

Ga door! Curiousity xD

Bedankt Anneke, arendaaa en NelevanHol! Ik hoop dat ik niet te snel post nu, maar ik heb nu weer een beetje tijd door de vakantie, dat zal straks wel weer minder worden

Nieuw stukjeee!


Hoofdstuk 17
ZATERDAG

‘Leonore, hoelaat had je afgesproken met die jongen?’
Leonore lachte om de nieuwsgierigheid van haar moeder. ‘Hij komt me zo ophalen.’
‘En wat voor jongen is het?’ bemoeide vader zich er ook mee.
Shannon draaide met haar ogen. ‘Kom op, laat Leonore en haar date lekker met rust.’
‘Dankje, maar het is géén date.’ Leonore liep de caravan in en hoorde haar ouders en Shannon verder kibbelen. Ze glimlachte; ze barsten alledrie bijna uit elkaar van nieuwsgierigheid, maar probeerden dat zoveel mogelijk te verbergen.
Ze stopte wat make-up in haar handtasje. Ze was geen make-up-freak, maar voor de zekerheid bracht ze het toch mee. Een bekende stem klonk achter haar en na een laatste blik in de spiegel, liep ze naar de luifel.
‘Hey,’ lachte Lorenzo.
‘Hi.’ Ze zag dat hij zich al had voorgesteld aan haar ouders en Shannon en ze keek hem ietwat zenuwachtig aan.
‘Ben je klaar?’
Ze knikte en pakte haar jas van een tuinstoel. ‘Ja, laten we gaan.’
Nagekeken door haar ouders liepen ze naar het begin van de camping, waar de parkeerplaatsen waren. Lorenzo leidde haar naar een zwarte auto en hield het portier vor haar open. Was schuchter stapte ze in. Nog steeds wist ze niet wat ze moest verwachten van deze avond, van Lorenzo. Ze liet het over zich heenkomen en besloot gewoon te gaan genieten.
Lorenzo was ook ingestapt en reed naar een voor haar onbekende bestemming. Ze keek naar hem. Hij had een blauwe blouse aan, die perfect matchte met zijn ogen. Een donkere spijkerbroek en sneakers eronder, maakten zijn outfit compleet. Zijn blik was geconcentreerd op de weg, maar af en toe keek hij haar glimlachend aan. Verlegen keek ze dan weg, ze wilde hem niet het gevoel geven dat ze hem steeds aan het bekijken was, want dat deed ze niet. Toch?
‘Het is druk op de weg, vanavond,’ merkte Lorenzo op.
Leonore stemde daarmee in. ‘Ja, het is zaterdagavond, hè. Iedereen gaat uit.’
Ze merkte dat hij even naar haar keek, maar ze hield haar blik op de weg gericht.
‘Jij bent niet zo van het uitgaan, of wel?’
Ze besloot er niet omheen te draaien. ‘Nee, niet echt.’
‘Dan moet je het niet doen. Waarom zou je vrijwillig iets doen wat je niet leuk vindt?’ Lorenzo haalde zijn schouders op.
Leonore aarzelde of ze haar twijfels zou uitspreken, maar hij had het al door.
‘Je bent nog steeds gewaardeerd lid van de groep, hoor, ook als je niet meegaat.’
Ze glimlachte even – hij voelde haar blijkbaar goed aan. ‘Ik vind La Copa wel heel leuk, hoor! En vanavond wordt vast ook leuk,’ haastte ze zich te zeggen.
Hij lachte. ‘Weet ik toch, ontspan je.’ Zijn lach verdween en hij keek haar aan. ‘Ik meen het, geniet van leuke dingen in je leven.’
Zijn ogen draaiden weer naar de weg toen hij zachter vervolgde: ‘Er is al genoeg narigheid op de wereld.'
Leonore antwoordde niet. Narigheid, dat kende zij ook. Gekriebel in haar onderbuik maakte haar duidelijk dat ze gespannen was. Naar buiten starend kwam ze wat tot rust. Waar maakte ze zich zo druk om? Ze ging gewoon uit met Lorenzo – meer niet. Alle overige stemmetjes verwijderde ze uit haar hoofd en ze keek de jongen naast haar aan.
‘Ik moest je ergens mee helpen, zei je?’
Lorenzo knikte. ‘Ja, dat vertel ik zo, we zijn er bijna.’
De blondine knikte en bedacht wat het kon zijn. Ze had eigenlijk geen flauw idee waar hij haar hulp voor nodig zou kunnen hebben.
Lorenzo stuurde naar een parkeerplaats en zette de auto daar stil. Ze bleven nog even zitten en hij wees naar het witte gebouw voor hen. ‘Leonore, ik wil dat je eerlijk tegen me bent, vanavond. Als je naar huis wil, moet je dat zeggen. Als je me zat bent, moet je dat zeggen. Eerlijk zijn, oké? En geniet ervan, zoveel mogelijk.’ Zijn donkerblauwe ogen keken haar indringend aan.
Leonore’s mondhoeken krulden iets omhoog en ze knikte. ‘Ik zal eerlijk zijn en genieten, maar hetzelfde geldt voor jou. Ik ben niet een klein meisje dat per se een leuke avond moet hebben. We zien wel hoe het gaat, oké?’
Hij knikte en ze stapten beiden uit. Het gebouw leek van buiten klein en licht, maar binnen was het groot en donker. Lorenzo pakte haar arm en leidde haar een trap op, waardoor ze bij een andere ruimte uitkwamen. De muziek was minder luid en het was lichter hier. Het leek bijna op La Copa, dacht Leonore verrast. De muren waren een combinatie van beîge en kastanjebruin en alles zag er schoon en verzorgd uit. Lorenzo had haar arm losgelaten en liep naar een tafeltje in de hoek, naast het raam. Het uitzicht was een grote stad, vol licht en beweging.
‘Het is hier niet zo druk,’ merkte Leonore op, terwijl ze om zich heen keek.
‘Nee, klopt, daarom kom ik hier graag. Beneden, waar we net langs liepen, is het een stuk drukker, omdat veel jeugd uit de buurt hier uitgaat. In dit café-gedeelte is het meestal lekker rustig, want veel jongeren willen alleen maar dansen en drinken.’ Lorenzo wees op het raam en vervolgde: ‘Dit is mijn favoriete plekje. Welk moment van de dag je hier ook komt, je hebt altijd wat te kijken.’
Leonore glimlachte. Lorenzo had gelijk, de stad bruisde van energie. Muziek weerklonk van alle kanten en toeterende auto’s baanden zich een weg in de drukke stad.
‘Leonore, wat wil je drinken?’
‘Doe maar een ice tea,’ zei ze zonder nadenken. Pas daarna bedacht ze dat ze misschien een iets meer volwassen drankje had moeten bestellen, maar Lorenzo suste haar.
‘Niets verplicht, alles vrijwillig.’ Hij gaf de bestelling door aan de ober en glimlachte. ‘Wat vind je van de camping?’
‘Over het algemeen leuk. De regen is soms wat vervelend en sommige personen…’ Ze dacht even na en knikte tevreden toen ze de juiste bewoording gevonden had. ‘…mag ik niet, maar het is vooral heel gezellig.’
‘Is het wat je verwacht had?’
‘Ik had niet echt iets verwacht,’ antwoordde ze.
‘Dat geloof ik niet. Je moet iets gedacht hebben over de camping.’ Lorenzo bleef haar aankijken en verlegen ontweek ze zijn blik.

ze barsten alledrie bijna uit elkaar

barsTten. (:

en hield het portier vor haar open.

voor. ;p

Twee ieniemieniefoutjes;p
Maar weer 'n leuk stukje, ben echt zo benieuwd waar dit heen gaat! (: