Online Verhalen

Haha, geeft niet
Marit met een h is opzich ook niet heel lelijk xD
En ik neem gewoon Nick en Ralf tegelijk ghehee ^^
Alex, laat je iemand voor mij over? Of allebei? Neem jij Seb ^^

Leuk stukje weer, en snel verder jij!

Gisteren ben ik aan je verhaal begonnen en ik moet zeggen: het is goeeeeeeedd
Ik vond 'Val part two' (zelfbedachte doopnaam voor het stuk ^^) grappiger dan 'part one' ...maar ja, er moet nu eenmaal soms een beetje serieus plot in verwerkt worden
ik sluit me volledig aan bij de fanclub van Alex&Seb, die twee zijn te cute samen!
Als je nog (minstens!) doorgaat met posten tot volgende week vrijdag dan zou ik je errug lief vinden. Dat zal me denk ik wel zo'n beetje door mijn pww heen loodsen

Heb weer schandalig lang niet gepost
*kijkt beschaamd*
Weer dan maar een enorm stuk!
@Sask: o, de val. Ja, nu je het eruit haalt merk ik wel dat het wat onduidelijk is. Ik zag het voor me alsof er in één keer een soort 'gat' was waar ze in viel, maar ik zie al dat het niet echt goed overgekomen is. Goed, mijne beste broeder, ik zal dat stukje dan even herschrijven! En jij Seb-aanhanger haha! O, en dank u, dank u! Het was een bittere strijd tussen ons (heb gezien dat je op mij gestem hebt Ik ook op jou, haha)
Trouwens, Sask je bent een Moddereter geworden! Je bent overgelopen naar de vijand. Wat moet ik nou in mijn eentje doen met ons plan om OV omver te werpen?! ='D
@Jodie: O, nee, nog iemand die het opmerkt! Haha, nee, bedankt voor het zeggen. Ik ga het stukje herschrijven, mijn beste. En dank je
@Maaike: je hebt gelijk, Alex heeft geluk gehad! En dankjewel, dat is toch wel heel leuk om te horen *big smile*
@Jorinduh: Weer een Seb-fan! Haha, bedankt, zou toch wat zijn als het niet meer Alex-achtig is Ö
@Marit: pfoe, gelukkig, de h-fout is me vergeven^^ Mm-mm, jij zit achter de jongen aan? Dan neem ik Ralph uit jouw verhaal Mhuahua (dat was mijn 'evil laugh'). Godje, het wordt eens weer tijd dat ik bij je verhaal ga reageren!
@dancing in the sun: ikzelf vind part two stiekem ook leuker! Omdat het plot wat breder is kan ik meer losgaan dan bij de kleine hoofdstukjes in part one, haha. Maar Alex & Seb dus, okay. Arme Ralfie heeft geen schijn van kans bij jullie!

* * *

Septyni
-de koppelaarster-

Het is alweer twee weken later –mijn been is inmiddels geheeld- en we hebben gym. Ik denk niet meer terug aan mijn date met Ralf. Vooral niet aangezien Seb ongeveer twee uur nodig had om me enigszins naar boven te tillen en ik niet mezelf in Ralf’s armen kon storten, wat Seb’s plan was geweest, maar Nick en Panda me aan mijn armen eruit hebben gehesen. Het gehele tafereel zag er niet echt fraai uit. En ik weet niet wat Ralf bezielt, maar hij wil blijkbaar nog steeds contact met me houden. De jongen verdient een medaille.
We gymmen vandaag weer eens in gescheiden groepen, wat ik eerst echt belachelijk en discriminerend vond. Vooral omdat we met de Huppels uit 6D gymmen, en er in de jongens-groep een paar exemplaren zitten die er totaal niet verkeerd uitzien in een sportbroekje –nu zit ik daar natuurlijk niet mee, want ik heb Ralf, maar toen was ik behoorlijk gepikeerd. Ik was dus uit protest expres tussen de jongens gaan zitten. Mevrouw Breeuwer wilde me laten verwijderen maar ik hield voet bij schoen. Of stuk. Zoiets.
Toen zei ze: “Dan moet je het zelf maar weten.”
En ik dacht: Ha. Dan moet ik het inderdaad zelf maar weten. Kom hier jij in je sexy broekje.'
Dat laatste ging trouwens niet over mevrouw Breeuwer maar over Patrick Mes. Dat daar geen misverstanden over bestaan. Alles ging goed, ik wist me zelfs in Team Jammie te werken.
Helaas gingen we rugbyen. Goed, die gekneusde ribben bleken nog redelijk snel te genezen, maar ik verkoos daarna de Huppels toch boven de Jammies.
Ik zit met Phil en Mandy op een mattenkar in de toestellenruimte. We kijken toe hoe de Huppels zich voor de voeten van de nieuwe gymleraar werpen. Ik moet zeggen dat hij het vak er wel een stuk interessanter op heeft gemaakt. Hij is 29 en komt uit Barcelona. Echt knap is hij niet, maar hij is heel gespierd en hé, als je gymt met een klas vol meisjes is alle mannelijke afleiding welkom.
Hij heet Raoul, maar ik noem hem Diego. Geen flauw idee waarom. Ik kan ook niet zeggen dat hij het amusant vindt.
Ach, ik ga toch niet achter hem aan, Ralf verslaat hem nog met ogen dicht. Ik laat hem aan Phil over. Zij vindt hem helemaal geweldig en wordt helemaal giechelig en irritant als hij in de buurt is. Daarom verstoppen we ons ook in het toestelhok.
Jammer genoeg is Raoul net bezig met teams indelen en kijkt hij zoekend om zich heen naar ons. Een minuut later komen we met tegenzin uit onze schuilplaats gekropen.

Tien minuten later
Raoul heeft ons in teams ingedeeld en we staan inmiddels 4-2 voor met basketballen.
Ik zie een Huppel met een extreem groot decolleté in mijn richting hobbelen en het enige wat ik denk is: 'ik moet die bal zo snel mogelijk kwijt', dus ik smijt hem naar Phil toe, die hem vervolgens recht in het gezicht krijgt omdat a) ze maar één meter van me vandaan stond, en b) omdat ze aan het dromen was en ik kan wel raden over wie.
Een bloedbad is het gevolg en ik krijg toestemming om Phil mee te slepen naar de kleedkamer.
Altijd welkom, zo'n pauze.
Phil schijnt haar bloedneus niet eens op te merken. Ze zit met een verzaligde glimlach op haar gezicht voor zich uit te staren, waarschijnlijk zwijmelend bij de gedachte aan de aanraking van Raoul’s handen die haar gezicht onderzochten.
“Phillie,” zeg ik, terwijl ik wc-papier in haar neus prop. “Wat zeg ik nou altijd?”
“Dat je de kranen niet dicht moet draaien als er sneeuw op de maan ligt?”
“Nee,” snauw ik. “Ik zeg altijd: 'als je zoveel aan een jongen denkt dat je niet meer oplet met basketballen en je beste vriendin een bal tegen je neus gooit, waardoor je bloedt als een gewonde ananas in de overgang, wordt het tijd om actie te ondernemen.”
Phil trekt haar wenkbrauwen op en in combinatie met de rollen wc-papier die uit haar neus steken is dat geen fraai gezicht. “Waar heb je het over?”
“Over Diego natuurlijk, mafkees,” antwoord ik.
“Raoul,” zegt Phil.
“Jep.” Ik glimlach.
“Hij is onze leraar,” zegt Phil, om onverklaarbare redenen meer wc-papier in haar neus stoppend.
“Godjandorie, Phil,” zeg ik, terwijl ik nog meer papier voor haar zoek. “Dit is ons examenjaar. Over een paar maanden is hij je leraar niet meer.”
“Misschien is hij wel getrouwd,” zegt Phil. Haar ogen worden groot. “Of heeft hij een vriendin.”
Ze lijkt door het laatste nog geschokter te zijn, maar ja. Dat is Phil. Heeft altijd een beetje moeite met prioriteiten en volgorde gehad. Op de basisschool al, tijdens Spoorzoekertje moesten we haar eerst vinden en daarna mochten we de pijlen gaan volgen.
“Vindt dan uit of hij een vriendin heeft,” zeg ik. Ik heb opeens door dat ik de basketbal nog onder mijn arm heb. Ik hoop niet dat ze op ons staan te wachten.
“Nlah,” murmelt Phil.
“Oké,” zeg ik. “Dan zoek ik het wel uit.” Ik sta op en loop naar de deur van de kleedkamer.
“Alex, nee!” roept Phil wanhopig. “Nee, liever niet. Heel aardig aangeboden, maar doe maar niet.”
Ik lach. “Doe niet zo panisch. Ik weet wat ik doe.”
“Dat is juist waar ik me zorgen over maak,” zegt Phil ongerust.
“Wees maar niet bang. Ik zal je naam niet noemen.” Ik huppel weg.
Tss. Iedereen weet dat ik super subtiel ben. Subtiel zou mijn tweede naam zijn als het niet ‘Margreetje-Jacoba’ was. Wat trouwens gevoelige informatie is, waar ik het liever nooit meer over wil hebben.

Ik dribbel naar Raoul toe.
“Diego,” begin ik.
“Raoul,” verbetert Raoul me.
“Jep,” antwoord ik. “Diego, luister. Je kent Phil wel, toch? Leuk meisje, ietwat grote oren. Beetje moeite met volgorde, we moesten haar vroeger eerst vinden en daarna de pijlen zoeken… Afijn, zij houdt dus ab-so-luut niet van tomatensoep, dus als je dat een keer voor haar zou willen maken zou ik de tomaten weglaten als je begrijpt wat ik bedoel.”
Ik geef hem een dikke knipoog. Ik ben zo Subtiel.
Hij kijkt me met een nogal lege blik aan. “Sorry, Alex, ik heb werkelijk geen flauw idee waar je het over hebt. Misschien is het een goed idee als je –”
Ik onderbreek hem met een dramatische zucht. Een beetje te hard zie ik nu want er valt een beetje speeksel op de vloer. Ik hoop dat Rowena de Über-Huppel erover struikelt.
“Diego, lieverd…” Ik kijk hem vriendelijk aan. “We weten allebei dat jij dat wel weet.”
“Alexandra…” Raoul pakt de bal uit mijn handen. “Ik heb liever niet dat je me ‘lieverd’ noemt. Mensen gaan verkeerde dingen denken. Nou, als je nu terug wilt –”
“O, ik snap het al.” Ik lach. “Verkeerde dingen, hè? Nou, vriend. Ik begrijp het. Zoiets hoef je maar één keer te zeggen tegen de Lexmeister.”
Hij kijkt me vreemd aan en ik kijk geschrokken terug. Het zat eerlijk gezegd niet in mijn planning om dat ooit te zeggen. “Wat ik bedoel,” ga ik vlug verder. “Is dat je blijkbaar al een oogje op iemand hebt. Of een oortje in het geval van Phil.” Ik grinnik.
“Ja, Diego...” Ik doe alsof ik zijn stropdas recht knoop. Geen idee waarom, want hij draagt gewoon een T-shirt. “Ontken het maar niet. Jij ziet haar wel zitten. En dan bedoel ik natuurlijk niet dat je haar ziet zitten op het bankje daar verderop. Nee, ik bedoel dat je haar wel een tomatensoepje zou willen voeren.”
Ik knipoog naar hem. Ik ben echt op dreef.
“Ik geef je alleen één tip.” Ik buig me vertrouwelijk naar hem toe. “Begin niet over kabouters tegen haar. Daar is ze als de dood voor. Ik had een keer voor de grap een plastic tas op mijn hoofd gezet bij wijze van puntmuts en danste de kabouterdans door haar kamer, maar ze flipte gewoon. Ze werd helemaal spastisch en begon op me in te rammen met haar hockey-stick.”
Raoul kijkt me verbouwereerd aan.
“Graag gedaan, Diego.” Ik knik plechtig en dribbel er vandoor.

Gelijk maar reageren, voor ik het vergeet
Leuk stukje weer!
Haha, ik ben fan van alle jongens, maar iets in mij zegt dat Ralf toch beter bij mij past dan bij Alex ^^
En Nick ook. Pfff, instinct heet dat geloof ik?
Ghehe, geniaal weer, met Diego en Raoul xD Zou wat worden als die twee wat met elkaar krijgen hahaha
Echt een complete ramp xD

Jaaaaah, je moet maar snel weer eens reageren! Ö
Ik reageer 2x in 1 dag, weetniet of je dat ook kunt bijhouden?
Snel verder iig, laat ons noooooit maar dan ook nooooooit meer zo lang wachten Rima!

Liefs, Marit.

Diego -pardon, Raoul moet wat gedacht hebben! Lex was weer hilarisch as usual en leuk dat we nu iets meer weten over Phil

"Dat je de kranen niet dicht moet draaien als er sneeuw op de maan ligt?"

Een van de genialere uitspraken

Klopt, Ralf maakt geen kans bij ons. Maar wij nietige lezers hebben niks te zeggen, u (de oppermachtige schrijver) bepaalt de verhaallijn. Dus.

hahah weer een geweldig stukje xD, waar haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal je de fantasie vandaan echt serieus mijn dag is weer goed ghehe,

Je dialogen zijn echt geniaal, maar ik denk dat je nog wel wat oefening kunt gebruiken in scenes schrijven aarin iets gebeurd. Hier wil je nog wat snel door heen jagen.

Tien minuten later
Raoul heeft ons in teams ingedeeld en we staan inmiddels 4-2 voor met basketballen.
Ik zie een Huppel met een extreem groot decolleté in mijn richting hobbelen en het enige wat ik denk is: 'ik moet die bal zo snel mogelijk kwijt', dus ik smijt hem naar Phil toe, die hem vervolgens recht in het gezicht krijgt omdat a) ze maar één meter van me vandaan stond, en b) omdat ze aan het dromen was en ik kan wel raden over wie.

zoals hier. Het had van mij wel iets uitgebreider gemogen .

Dit is wat ik dacht: "WTF?!"
Alex is echt het vreemdste meisje dat ik ooit- nee wacht, ze is het vreemdste mens dat er bestaat!
@dancing in the sun, waarschijnlijk dacht D- Raoul hetzelfde als ik...

Carpe Diem schreef:

Ik zie een Huppel met een extreem groot decolleté in mijn richting hobbelen en het enige wat ik denk is: 'ik moet die bal zo snel mogelijk kwijt', dus ik smijt hem naar Phil toe, die hem vervolgens recht in het gezicht krijgt omdat a) ze maar één meter van me vandaan stond, en b) omdat ze aan het dromen was en ik kan wel raden over wie.
Een bloedbad is het gevolg en ik krijg toestemming om Phil mee te slepen naar de kleedkamer.

o.O Whahahahhahaha, ik weet niet met wie ik nou het meeste medelijden heb

Carpe Diem schreef: “Wees maar niet bang. Ik zal je naam niet noemen.” Ik huppel weg.

En dan later:

Carpe Diem schreef: “Jep,” antwoord ik. “Diego, luister. Je kent Phil wel, toch? Leuk meisje, ietwat grote oren. Beetje moeite met volgorde, we moesten haar vroeger eerst vinden en daarna de pijlen zoeken… Afijn, zij houdt dus ab-so-luut niet van tomatensoep, dus als je dat een keer voor haar zou willen maken zou ik de tomaten weglaten als je begrijpt wat ik bedoel.”

Alex, weet je wel wat NIET betekend??? Ik denk namelijk van NIET...
Arme Raoul, die durft nu waarschijnlijk nooit meer tomatensoep te eten *triest*

Carpe Diem schreef: “Diego, lieverd…” Ik kijk hem vriendelijk aan. “We weten allebei dat jij dat wel weet.”
“Alexandra…” Raoul pakt de bal uit mijn handen. “Ik heb liever niet dat je me ‘lieverd’ noemt. Mensen gaan verkeerde dingen denken. Nou, als je nu terug wilt –”
“O, ik snap het al.” Ik lach. “Verkeerde dingen, hè? Nou, vriend. Ik begrijp het. Zoiets hoef je maar één keer te zeggen tegen de Lexmeister.”
Hij kijkt me vreemd aan en ik kijk geschrokken terug. Het zat eerlijk gezegd niet in mijn planning om dat ooit te zeggen.

Alex... is... vreemd...

Carpe Diem schreef: “Ja, Diego...” Ik doe alsof ik zijn stropdas recht knoop. Geen idee waarom, want hij draagt gewoon een T-shirt. “Ontken het maar niet. Jij ziet haar wel zitten. En dan bedoel ik natuurlijk niet dat je haar ziet zitten op het bankje daar verderop. Nee, ik bedoel dat je haar wel een tomatensoepje zou willen voeren.”
Ik knipoog naar hem. Ik ben echt op dreef.

Wat heeft Alex met tomatensoep?!

Carpe Diem schreef: “Ik geef je alleen één tip.” Ik buig me vertrouwelijk naar hem toe. “Begin niet over kabouters tegen haar. Daar is ze als de dood voor. Ik had een keer voor de grap een plastic tas op mijn hoofd gezet bij wijze van puntmuts en danste de kabouterdans door haar kamer, maar ze flipte gewoon. Ze werd helemaal spastisch en begon op me in te rammen met haar hockey-stick.”
Raoul kijkt me verbouwereerd aan.
“Graag gedaan, Diego.” Ik knik plechtig en dribbel er vandoor.

Okeej... Arme Raoul...

Snel verder, super melig en ontzettend droog stukje, heerlijk

Xxx

@Jorinduh: haha dat lijkt me wel ja. Arme vent...

Carpe, alsjeblieft snel uploaden. Ik VERGA zonder je verhaal. Het is als zuurstof voor me, ik heb het nodig om te kunnen ademen! Het is als tomatensoep zonder tomaten voor me! Okay, dat was vreemheid op lexmeister-niveau.
Uploaden dus!

subtiel? Dat is eerder eng hoe ze dat naar die raoul/Diego doet. Straks heeft die arme meneer nog nachtmerries over tomatensoepjes, tuinkabouters en Alex XD En arme Phil loopt dan haar mogelijke toekomst partner kwijt XD

Ik hoop niet jij ook zo te werk gaat als je vriendin meldt dat ze de gymleraar leuk vind Of is dit een eigen ervaring?

Groetjes Maaike

verderrrrrrr;o

Ik lag hier echt werkelijk plat van het lachen. Hoe jij dat allemaal beschrijft... Magnifiek. En ik vind Alex heel gestoord, maar ik vind het wel leuk en vooral komisch xD! Ik hoop vlug nieuw deeltje, want ik ben verslaafd ...

Ahum. Ik wil natuurlijk niet vervelend doen of opdringerig overkomen ofzo.
IK WIL ALLEEN DAT JE HEEL SNEL TIJD MAAKT EN POST!
Alsjeblieeeeeft?

Wel verdorie, het was helemaal niet mijn bedoeling om zo lang niet meer te posten! Echt jongens. dit verhaal komt af, al is het 't laatste wat ik doe! Maar ik ben helaas niet zo'n regelmatige poster =(
@xILY: Ooo, jij bent een veel betere reageerder dan ik! Het spijt me heel erg voor mijn afwezigheid, maar omdat ik ben de laatste tijd een beetje inactief gewoorden. Of te actied. Ik ben nu bezig met tien verschillende verhalen (waarvan ik er twee wil opsturen naar een uitgever, als ze ooit afkomen ==' en dit verhaal is een beetje naar de achtergrond gezakt omdat het al af is). Ik heb je trouwens weer zo lang laten wachten Ö Wat ben ik toch een verschikkelijk mens.
@dancing in the sun: woehoe, ik ben oppermachtig, I like ^^ haha. O, o, en ik hoop niet dat je al gestikt ben, ik post een XXXL stukje om je te reanimeren!
@Jodiejj: waar haal ik de fantasie vandaan? Goede vraag, mijn beste, ik heb zelf namelijk ook geen idee. Misschien ben ik gewoon vreemd. Ja, dat zal het zijn. En ik snap wat je bedoelt! Ik probeer er aan te werken. Sowieso ben ik ook bezig sommige stukjes te herschrijven (die dialogen laat ik voor wat het is, maar sommige dingen breid ik inderdaad wat uit of zet ik net iets anders nee). =)
@Jorinduh: haha, jaa, Alexje is inderdaad best wel vreemd (zacht uitgedrukt), maar ik hou van haar =D
@Maaike: Ja Raoul is voor het leven getraumatiseerd voor meisjes op de middelbare school, denk ik. Stiekem zou ik ook bang worden van haar als ze zo tegen mij had gedaan xD En NEE, nee, ik heb zoiets nooit gedaan (ook niet meegemaakt trouwesn), gelukkig niet. MAar ik heb wel gehad dat vriendinnen van me, mij probeerde te koppelen aan een ander. Wat ik echt verschikkelijk vind. ><
@Ashleykoolen: here is another part!
@MissRoles: haha, dank je, ik ben blij dat je het zo leuk vindt =)
Astoni
-de beproeving-

Tuut. Tuut. Tuut.
“Met Se-”
“Vriend,” onderbreek ik hem. “Ik heb je hulp nodig.”
Het is even stil.
“Ralf heeft me namelijk drie dagen geleden gevraagd of ik met hem iets kon gaan drinken en toen zei ik tegen hem dat ik het geweldig zou vinden om met hem uit eten te gaan-”
“Uit eten?” onderbreekt hij dit keer, ongelovig. “Hoe oud zijn jullie? De meeste mensen van jullie leeftijd gaan samen wat drínken in een café of zo. Niet uit eten.”
“Het was mijn idee,” zeg ik beteuterd. Ik had het voorgesteld omdat ik ergens diep van binnen het nog steeds niet kan hebben dat Jon mijn nooit uit eten had genomen en zijn nieuwe vriendin wel. Het is een soort aparte vorm van wraak nemen.
“Waarom had ik dat al kunnen zien aankomen,” zucht Seb. “Goed dan, wat wil je dat ik doe?”
“O.” Opgetogen steek ik van wal. “Ga mee uit eten met me, als oefening. Ik weet al een goed restaurant. Dan kan ik oefenen op mijn zinnen en zeg jij of ik het goed doe?”
Seb grinnikt. “Dat klinkt nog best leuk. Oké, ik zie je vanavond om zeven uur. Doe wat leuks aan. Trouwens, je hoeft niet naar mij toe te komen.”
“Waarom niet,” vraag ik verbaasd.
“Omdat ik je kom ophalen,” zegt hij geamuseerd. “Zo horen nette jongens dat te doen.”
Klik.

Seb bekijkt de gevel en gnuift: “Emilio?”
“Ik weet het,” zeg ik geïrriteerd. “Ik zal het straks aan de manager vragen. Maak nu de deur maar voor me open.”
Hij rolt met z'n ogen en geeft een duwtje tegen de deur. Ik strijk mijn jurk recht en stap naar binnen.
“Hello,” zeg ik vriendelijk tegen het angstige meisje. “I would like to speak to the manager, please.”
Ik glimlach tevreden. Dat zei ik echt heel erg Engels (hoe bevreemd Seb me ook mag aankijken). Het zal me niet verbazen als ze denken dat ik een hippe Londenaar ben.
Het meisje brabbelt iets Italiaans tegen een tweede serveerster. Ze overleggen even onverstaanbaar.
Waarom weet ik niet.
Wacht.
Misschien omdat ik in het Engels heb gevraagd de eigenaar te spreken. Shit.
Het tweede meisje kijkt druk om zich heen, overlegt even met de barman (die ook al Italiaans is), brabbelt weer tegen het bange meisje, verdwijnt achter de bar, verschijnt weer met een telefoon en overhandigt deze aan de barman. Deze slaat verhit aan het bellen en na drie miljoen jaar Italiaans kwebbelen hangt hij op en zegt: “He will be here in ten minutes. Thank you.”
Ik voel dat ik rood word en kijk lichtelijk beschaamd naar Seb. Hij rolt met zijn ogen, alsof hij wil zeggen: 'Daar gaan we wéér’, en neemt plaats op een bankje in de hoek.
Zwijgend ga ik naast hem zitten.
Zo wachten we tien minuten zonder iets te zeggen, terwijl we kijken naar de meisjes die vrolijk kletsend de tafeltjes afnemen. Dan zwaait de deur open en stapt er een dik, zweterig ventje naar binnen. Hij heeft lang, vettig haar en een klein zonnebrilletje op. Het is niet eens zonnig. Een ware Emilio.
Even denk ik erover om snel naar buiten te sprinten, maar het is te laat. Eén van de meisjes wijst onze richting. Emilio komt op ons aflopen en steekt zijn hand uit.
“Ciao,” zegt hij, met een hoge, nogal irritante stem.
Ik verslik me een beetje. “Bonjour,” hakkel ik, opeens Frans.
Ik kijk naar Seb, maar hij slaat het geheel alleen maar geamuseerd gade. Wáár zijn de adviezen? Een mentor van niks, blijkbaar.
“You wanted to speak to me?” Emilio trekt vragend zijn wenkbrauwen op.
“Eh, si, yes,” stamel ik, knalrood. “Where is the loo?”

Het is dat ik zo'n optimistische persoonlijkheid heb, anders had dit best traumatisch kunnen zijn. Seb vond het daarentegen blijkbaar nogal amusant.
Eikel.
Emilio was nog best aardig. Ik dacht dat hij minstens Donny Pacino Capone Corleone op me af ging sturen. Maar dat viel mee. Hij was wel enigszins verbaasd en hij dacht volgens mij nog dat ik na mijn sanitaire stop met een briljant fusievoorstel zou komen. Hij liep namelijk persoonlijk mee naar het vieze toiletje achterin en bleef voor de deur staan wachten. Ik werd er echt doodzenuwachtig van en durfde bijna niet te plassen, hoe nodig ik ook moest. Het was nog zo'n vervelende toiletdeur ook, met zo'n opening onder en boven.
En toen ik eindelijk ging was ik me heel erg bewust van het lawaai dat ik maakte. Het klonk alsof er een nijlpaard stond te plassen.
Ik schaamde me kapot, durfde Emilio amper aan te kijken. Ik waste zo snel mogelijk mijn handen, vergat ze zelfs af te drogen, dus toen ik Emilio de hand schudde en er vlug vandoor ging, geloof ik niet dat hij echt blij met me was.
“Geef toe,” zegt Seb grinnikend. Ik had hem hooghartig de rug toegekeerd toen hij maar bleef lachen en nu loopt hij achter me. “Het was grappig.”
“Helemaal niet,” zeg ik zonder om te draaien.
Seb komt naast me lopen en pakt dan mijn hand. Er gaat een schokje door me heen en ik wil mijn hand nuffig terug trekken, maar hij houdt me stevig vast. In tegenstelling tot Ralf vlecht Seb zijn vingers niet door de mijne. Hij blijft gewoon rustig mijn hand vast houden. Zoals vrienden doen dus. Aha, zo zit het dus in elkaar. Bij vrienden vlecht je, je vingers niet in elkaar, alleen bij vriendjesmateriaal. Goed dat ik dat nu weet.
“Weet je wat,” zegt Seb vrolijk. “Ik trakteer. Laat mij een restaurant kiezen, dan zal ik je precies vertellen wat je wel en niet moet zeggen tegen Ralf. Goed?”
Ik grom een beetje van: “grmmbl” en knik dan.
“Hoe gaat het eigenlijk tussen jullie,” vraagt hij door.
“Grmb-wel oké.” In de eerste instantie wil ik niet antwoorden, maar dan zet ik Seb’s behulpzaamheid en hij heeft nu eenmaal aangeboden om me te helpen.
“Ja? Het is dus wel een aardige jongen?”
“Yep,” antwoord ik slechts.
Seb zwijgt even en zegt dan: “Zo mag ik het horen. Nou… dan ga ik even Panda en Nick bellen.”
Ik sta abrupt stil. “Wat? Waarom? Waarom ga je Panda en Nick bellen? Je gaat ze toch niks vertellen over wat daarnet is gebeurd,” vraag ik enigszins geschrokken.
Seb kijkt op van zijn mobiel en bestudeerd mijn gezicht even. “Waarom ik ga bellen? Dat is toch logisch, is het niet leuker om met z’n allen uit eten te gaan? En als je me weer eens gaat aanvallen omdat je mijn tips niet leuk vindt dan kan ik Panda nog als schild gebruiken,” zegt Seb met een grijns. Hij strijkt afwezig een pluk witblond haar achter zijn oor.
“Ahaa, dus zo zit het, hm?” Ik pak vliegensvlug mijn mobiel en tik Phils nummer in. “Dan bel ik Phil, zij zal vast wel aan mijn kant staan. En Nick trouwens ook! Wacht jij maar, meneertje. Weet je wat, laten we anders naar Phil toe gaan met z’n allen, die is toch alleen thuis.”
“Is dit soms een oorlogsverklaring,” vraagt Seb achteloos.
“Als jij wilt dat het een oorlogsverklaring is, dan is het een oorlogsverklaring.”

Eh.. wat in vredesnaam ging er door het hoofd van Alex heen bij dat restaurant.. het lijkt wel alsof ze hem als een of andere maffia gozer aan ziet, naast het feit dat ze wel een typische Alex-actie had XD

'k Hoop dat je de 'regelmaat' van onregelmatig in korte tijd plaatsen van je verhaal weer oppakt Ik ben héél nieuwsgierig hoe dit afloopt. Dus, kleine hint om vaker te plaatsen?

Groetjes Maaike

Haha, wat is ze weer geweldig!
Ik heb je stukje al direct gelezen toen je had gepost, en ik was ervan overtúigd dat ik had gereageerd, maar niet dus. Mn geheugen laat me nogal eens in de steek --'

Maar echt weer een top stukje, snel verder want die date wordt vast top!

Oh god, mijn vader kwam net binnen en keek me vaag aan. Ik begin te giechelen. Zegt ie: "Ja ik hoorde zulke vage geluiden dat ik dacht, ik ga maar even kijken."
"Ja, ik ben een verhaal aan het lezen, en het is zo verschrikkelijk grappig..." *barstnogalhardinlachenuit en stikt ondertussen in een hoestbui".

Nou ja dat dus. Ik heb nog nooit een verhaal gelezen wat zo vanaf het begin zo verschrikkelijk grappig is. x'D
Ik verzoek je dus ook om zo snel mogelijk door te schrijven.

“Grmb-wel oké.” In de eerste instantie wil ik niet antwoorden, maar dan zet ik Seb’s behulpzaamheid en hij heeft nu eenmaal aangeboden om me te helpen.

Die zin klopt volgens mij niet helemaal

Het is zo lang geleden. Ik schaam mezelf er echt voor. Niet alleen omdat jullie zo lang moeten wachten, maar ook omdat ik gewonnen heb en een ereplaatsje heb (waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben!) en dit verhaal gewoon niet af is.
Dit. Verhaal. Moet. Af.
Dus ik ga -als het niet te veel is vandaag en anders in de komende twee dagen- ALLES posten. (wees voorbereid)
@Rianne: haha, ik ben zo blij dat je het grappig vindt! Dat hoort ook, jep jep. =D
@xILY: ik ga niet eens sorry zeggen, want ik wéét al dat ik je gewoon veels te lang hebt laten wachten (ik kan het toch niet laten: SORRRYY!) Hier heb je een XXXL-stukje.
@Maaike: heh, heh, ze is gewoon zo vreemd, mijn Alexje. O, en voor jou geldt hetzelfde als voor xILY. Maar ik ga gewoon heel snel alles posten, dat hoeven jullie niet meer te wachten.
Dokuz
-Ralfs oordeel-

Heb Nick en Phil mee weten te sleuren naar de stad. Moet namelijk wel een goede jurk vinden voor mijn date met Ralfie vanavond. Nick wilde eigenlijk niet meegaan, maar ik heb gedreigd anders een paar stekkers uit zijn computer te trekken en toen werd hij helemaal panisch en rood. Het resultaat is dat hij nu mokkend naast me loopt.
Normaal gesproken had ik hem de hele dag gepord met een bamboestok, maar ik moet zeggen dat ik nog steeds dik tevreden met mijn Nickkerd ben. Gisteren, tijdens een voedselgevecht in Phils huis heeft hij me met hart en tand verdedigd. Als enige, want Phil liep over naar Panda en Seb, de verraderin.
Toen ik haar vroeg waarom had ze geantwoord: “Tja, Lex, je moet toch toegeven dat ik beter uitkom als ik tussen twee mannen sta.” Wat eigenlijk betekende: ik heb je nog niet vergeven wat je met Diego heb gedaan.
Maar ach… Nick en ik hebben ze helemaal ingemaakt. Een beetje. Oké, misschien ook niet. En daarna renden we –op de vlucht- naar Phils kamer met bergen popcorn en zakken chips en sloten we onszelf op. Wat ook een beetje te maken heeft met de enorme televisie die Phil in haar kamer heeft staan.
En hoeveel Seb, Panda en Phil ook op de deur bonsden we kwamen er niet meer uit. Gnagna. Het enige wat minder was dat ik aangevallen werd door Seb later op de avond –we waren door de voorraad heen en ik deed heel even de deur open (om te kijken of ze er nog stonden). Hij greep me vast, tilde me op en gooide me over zijn schouder alsof ik niks woog. Wat ik wel doe, dat even terzijde en dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt, gnuif.
Het komt er op neer dat ik weer terug in de kamer terecht kwam en Seb languit op de grond lag toen ik klaar met hem was.
Nick en ik hadden al met al een prima avond, al zeg ik het zelf.
Maar goed, over op het winkelen.

Vier uur later
873294 winkels later heb ik hét perfecte jurkje gevonden. Zwart en magnifico. En ik had geluk. Er was er nog ééntje. Precies mijn maat.
Ik kom de paskamer uit.
“Goeie hola!” roept Nick. “Kan je nog ademen? Volgens mij loop je paars aan.”
Goed, misschien niet precies mijn maat.
“Hij past perfect!” piep ik.
Ik waggel een rondje.
“Hij is wel een beetje strak, of niet,” vraagt Phil voorzichtig.
“Welnee. Het is mijn droomjurk. Ik neem 'm.”
En ik waggel terug de paskamer in.
Shit.
Shitoshitoshit.
Ik heb de jurk over mijn hoofd heen gehesen, maar nu zit ie vast.
Shit.
Ik voel dat het bloed naar mijn hoofd stijgt. Ik zie eruit als een tomaat die vastzit in een jurk.
“Alex?” hoor ik Phil voorzichtig piepen. “Je zit nu al een kwartier daar binnen. Gaat alles goed?”
Wat een bemoeial. Sinds wanneer mag men niet meer een kwartier in een paskamer rondbrengen? Misschien zat ik wel gewoon lekker een krantje te lezen, of zo. Toastje erbij.
“Prima!” roep ik gedempt terug. “Kan niet beter. Je weet wel, lekkere toast en zo.” Ik maak wat smakgeluidjes. Als ik nou bij die rits kan... Ik weet een arm vrij te krijgen en tast het jurkje af. Ja! Ik voel de rits. Nu trekken... En...
NEE.
Gottogod. M'n arm is losgeschoten en tegen het deurtje aangeknald. Die nu openzwaait.
Daar sta ik dus.
In mijn onderbroek waar ‘I like to fart’ op staat (ja, het is een heel verhaal, maar het komt erop neer dat ik het hilarisch vond toen ik het in de winkel zag liggen, nu niet meer), het jurkje half over mijn hoofd, en mijn arm die wild in het rond maait.
Godzijdank ziet niemand wie ik ben.
Dan hoor ik Nick aan de andere kant van de winkel gillen: “ALEX?! Wat ben jij in Ali Baba's naam aan het doen?!”

Twee uur later; zittend op een stoeltje in een Grieks restaurant samen met Ralfie
Het is echt super gezellig. Door Seb’s hulp loopt deze avond van een leien dakje. Goed dan, ik heb niet de zwarte jurk genomen, maar Phil had nog iets thuis voor me liggen en ik moet zeggen dat ik er echt fabeltastisch uitzie. Alleen is Ralf best wel stil, is me opgevallen. Al een tijdje.
Ik kan er niet zo goed tegen als iemand stil is. Dan ga ik me afvragen wat ze op dat moment aan het denken zijn en word ik helemaal zenuwachtig. Ik kan er gewoon niet tegen.
In de derde had ik een fase waarin ik hevig verliefd was op jongen die toen bij mij in de straat woonde. Hij zat een klas hoger en was dus uiterst interessant. Ik denk ook dat dat de enige reden was dat ik verliefd op hem was want hij had een zeer akelig puistenprobleem, een rond brilletje en zo'n bruine leren docententas. Wat ik wel heel leuk aan hem vond was dat hij eerst altijd dertig keer zijn fiets op en af moest stappen voor hij vertrok. Wist ik veel. Ik dacht gewoon: wat een originele, energieke kerel.
Maar goed, ik kreeg op een gegeven moment de kans om met hem mee naar huis te fietsen (hij wachtte voor het stoplicht en ik stopte naast hem). Hij was stil en ik was stil. Ik heb de hele weg naar huis naast hem gereden en we hebben geen woord gewisseld. Hij had zelfs geen idee wie ik was. Hij moet gedacht hebben dat ik één of andere enge stalker was of zo. Zeker toen hij steeds harder ging fietsen en ik met mijn tong op mijn hielen hem bij probeerde te houden en hijgde als een gek.
Een week later verhuisden ze. Ik hou mezelf nog steeds voor dat ik daar niets te maken mee heb gehad...
Shit, zie je dat ik aan rare dingen ga denken als het stil is? Maar goed, over op Ralf. Ik moest actie ondernemen? Hmm…
“Alles Goed,” vraag ik. Misschien klink ik een beetje vreemd, maar dat kom omdat Seb me niet opgedragen heeft om deze zin te zeggen. Gevaarlijk terrein dus.
“Ja, maar ik denk… ik denk dat het beter is als we hier niet mee doorgaan,” zegt Ralf.
Ik verstar in mijn stoel. “Wat bedoel je,” vraag ik paniekerig. “Bedoel je met dit, of bedoel je met dat. Bedoel je dat Einstein moet stoppen met borden lezen, of juist dat Calimero niet meer in eieren moet gaan zitten. Ik hoop dat het niks te maken heeft met ons, want anders kan ik met Pasen echt geen eieren meer zoeken. Echt niet-”
“Nee, nee, wacht even,” zegt Ralf snel. “Het is niet dat…” hij zwijgt even. “Het is niet dat ík jou niet leuk vind, in tegendeel. Alleen volgens mij vind jij mij niet leuk. Niet leuk genoeg,” verbeterd hij zichzelf.
Ik ben even te verbluft om iets te zeggen en kijk Ralf sprakeloos aan. “Maar ik heb er alles aangedaan om… om iets met jou te krijgen,” zeg ik uiteindelijk. “Als het soms te maken heeft met dat Seb mij ging redden, toen eerst, dan heeft het echt niks te maken met dit. Ik bedoel, Seb is mijn onderwijzer, gewoon een vriend. En-”
“Misschien niet, maar je komt niet naar mij toe als er echt iets met je is,” zegt Ralf niet onaardig. “Je vraagt altijd raad aan iemand anders en ik kan je ook nooit zo aan het lachen maken als… de anderen. En je hebt het onbewust telkens over Seb, jij hebt het waarschijnlijk niet door, maar ik wel, want ik let op alles wat je doet. Zeg eens eerlijk, wat de uitkomst van deze date ook zou zijn, naar wie zou je het eerst toe gaan?”
Vroeger zou ik meteen naar Phil toe gegaan zijn en had ik Nick en Panda ondertussen gebeld om te vertellen dat ze naar Phil toe moesten komen, maar nu is dat veranderd.
“Nou ja, Seb,” flap ik eruit.
Ralf lacht triest.
“Precies.”
Wacht even… wat?
“Wat bedoel je met ‘precies’,” begin ik verhit. “Wat is er eigenlijk ‘precies’ aan? Seb is gewoon een vriend-”
“Vind je hem aardig?”
“Nou, ja, maar-”
“Kan je altijd bij hem terecht?”
“Ja, alleen-”
“Voel je, je altijd fijn als je bij hem bent?”
“Ja, maar dat heb ik ook bij Ni-”
“Vind je hem leuk?”
“JA-ha!” O verrot. “Ik bedoel, als vrienden. Vrienden.”
“Zeker weten? Wat zou je eigenlijk doen als hij je kuste.”
Ik zeg niks, maar voel het bloed naar mijn hoofd stijgen. Waarom moest hij juist dat vragen? Ik bedoel, het is toch logisch dat ik me vreemd voel bij die vraag? Als iemand zou vragen wat ik ervan zou vinden als Nick me zou zoenen dan zou ik –ugh, daar wil ik niet eens aan denken en met Panda kan ik het me niet eens inbeelden. Nou, met Seb is het precies hetzelfde. Geloof ik. Misschien net iets anders, maar het is volkomen normaal dat ik het in één keer warm krijg van die vraag. Ik bedoel Seb en ik… Samen…
“Nou, wat zou je doen?” dringt Ralf aan.
Ik schud woest met mijn hoofd, verdring de gedachte aan Seb en ik samen. “Hem wegduwen,” zeg ik woest, om mezelf ook te overtuigen. “Meestal ben ik degene die onzin verteld, maar deze vraag slaat echt nergens o-”
“Alex,” onderbreek Ralf me rustig. “Ik heb het geprobeerd, echt waar. Jij kan jezelf niet zien, maar ik zíé hoe je naar hem kijkt. Je vindt hem leuk Lex. Je vindt Sebastian leuk.”
Nee, nee, NEE!
Dit kan niet echt zijn! Ik moet naar Seb toe, om hem advies te vragen. Hij zou me wel begrijpen. Ik kan altijd bij hem tere- Néé. Niet aan Seb denken. Niet aan Seb denken!
Shit.

Zo. En hier is het einde!
Super bedankt allemaal voor het lezen, de lieve reactie's en opbouwende feedback
*hugs you all*
Ik ben een slechte poster geweest en dat weet ik heel goed, maar degene die hebben doorgezet, een pluim voor jullie.
Goed, ik zal nu maar het stukje posten, heh heh.
Botigues
-de ultieme Versierpoging-

Ugh.
Ik lig op mijn bed. Na het akkefietje met Ralf heb ik Seb niet meer gesproken (wat inmiddels vijf dagen geleden is). Durfde ik niet. Panda en Nick heb ik verteld dat het oké was gegaan, maar dat het volgens mij niks wordt met Ralf en ik heb wat woorden losgelaten over Seb. Na die woorden vroegen ze, zoals het een jongen betaamd, niet meer verder. Phil heb ik ook gesproken, maar ik was om het onderwerp heen gedraaid. Phils kennende zou ze het er niet bij laten liggen (aantekening: bereid je voor op Phil).
Was vandaag alleen nog naar de bakker geweest en heb, omdat ik me rot verveel en me nogal vreemd voelde, een praatje met de bakker gemaakt. Op de één of andere manier had ik het idee gekregen dat hij me niet zo mocht.
Zeer vreemd, want ik was echt de aardigheid zelve. Als er een prijs voor Aardigheid zou worden uitgereikt zou ik zeker in de middenmoot eindigen, misschien zelfs hoger. Zo in de buurt van de Dalai Lama. Ik noemde hem de hele tijd 'vriend', en zoals echte vrienden behoren te doen vertrouwde ik hem een paar leuke anekdotes toe.
Ik vertelde hem bijvoorbeeld over die keer dat Panda en ik besloten onze creatieve kant te uiten en meededen aan de cursus Manden Maken. Ik was natuurlijk de Artisticiteit zelve en reeg dropjes en enkele sinaasappelen door mijn mand heen. Panda wilde echter een statement met zijn mand maken: De Wereld Is Gek Geworden En Waarom Zijn de MacSalad Shakers Uit Het Assortiment Geschrapt? (Wie hij ermee wilde bereiken weet ik ook niet, de MacDonalds Mandenbrigade?)
In ieder geval verschroeide hij met een aansteker de randjes van zijn mand. Helaas stak hij daarmee ook de manden van de bejaarden naast hem in de fik. De bejaarden werden panisch en deden van 'kwijl kwijl' en lieten hun kunstgebit uit hun mond vallen. En nu zijn we voor altijd verbannen uit het activiteitencentrum van het bejaardentehuis.
Toen werd ik de bakker uitgezet.
Zonder brood.
“ALEXANDRA BERNINGHEM!”
O, shit.
Dat was Phil, in de deuropening van mijn kamer. Hijgend en met een rood hoofd. WAAROM had mam haar binnen gelaten? En ik had nog zo instructies gegeven om dat juist niet te doen. De verrader.
“Jij gaat onmiddellijk naar Seb!”
Ik verstop kreunend mijn hoofd in mijn kussen. Panda en Nick hadden het haar verteld, dat weet ik zeker. Phil ploft op mijn bed neer en grijpt me vast.
“Het gaat je niet lukken,” zegt ze gemeen grijnzend. “Wat je ook probeert, het gaat je niet lukken. Al moet ik je naar Seb toe sléúren.”
“Hfft gjeeen swin,” zeg ik tegen mijn kussen.
“Wat zeg je?” Ze grist het kussen onder me vandaan.
“Het heeft geen zin,” zeg ik met mijn ogen dicht. “Hij vindt me toch niet leuk. Welke gek helpt nou iemand een ander te versieren wanneer hij verliefd is op diegene. Ik zal je zeggen wie: niemand.”
“Lex, soms ben je echt heel langzaam,” zegt Phil glimlachend. “Waarom denk je dat Panda Seb in de eerste plaats je liet helpen? Omdat hij écht zo goed erin was om je tips te geven, of iets anders?”
Ik doe meteen mijn ogen open. “Wat bedoel je,” vraag ik langzaam. “Ik had hem, voordat Panda hem aan me voorstelde, nog nooit eerder gezien.”
“Jawel, je hebt hem eerder ontmoet,” zegt Phil wijsneuzerig.
“Niet waar.”
“Wel.”
“Nietes!”
“Alex,” zucht Phil. “Hier heb ik geen tijd voor. Luister, toen je Panda mee nam naar dat feest om Jon te wreken, botste je toen niet tegen iemand op?”
Ik kom overeind en krab even nadenkend aan mijn hoofd. “Weet ik niet meer. Kan wel, hoezo?”
“Omdat, domoor,” zegt Phil met een fonkeling in haar ogen die ik niet kan plaatsen. Ze slaat me voor mijn hoofd met mijn kussen. “Seb je daar voor het eerst heeft gezien. Hij zag je op dat feest en vond je meteen leuk, waarom is me een raadsel, maar goed daar ga ik niet over. Over op het verhaal: gelukkig voor Seb was hij vrienden met Panda, zodat die hem kon helpen. Panda nam direct de eerste beste gelegenheid aan om jullie te koppelen, zoals het een goede vriend betaamd. Waar denk je eigenlijk dat ‘Code Rode Bamboestok’ voor staat? Ik zal je zeggen waarvoor het staat. Het staat voor: ‘Alex is hier’. Tjeez Lex, ik kan niet geloven dat je, je Seb niet meer herinnert, het arme schaap.”
Ik staar even wezenloos voor me uit. “Phil.”
“Ja?”
“Sleur me eens naar Seb toe.”



Tien minuten later.
“Alex! En Phil! Wat leuk dat jullie er zijn.” Seb glimlacht en doet de deur nog een stukje open. “Kom erin.”
“Sorry, Seb, ik kom niet,” zegt Phil liefjes. “Alleen Alex komt, ze moet je namelijk iets vertellen. Nou, hup.” Ze schuift me de gang in en trekt de deur zelf achter zich dicht.
Zo snel gaat dat dus.
“O?” Seb lijkt even uit het veld geslagen. “Oké, kom.” Hij pakt mijn arm en ik kan het niet helpen maar opeens ben ik me heel erg bewust van zijn aanrakingen –waarom was me dat nooit eerder opgevallen?! Zelfs de blauwe pluk in zijn haar ziet er in één keer heel leuk uit. Alles aan hem ziet er gewoon leuk uit.
Even later zitten we op zijn versleten, zwarte bank.
“Dus… wat is er gebeurd,” vraagt Seb voorzichtig. Hij probeert mijn blik te vangen, maar ik kijk naar alles behalve naar hem dus lukt het hem niet. “Alex.”
Pfoe. Dit is lastig. Het lijkt bijna een examen, mijn gevoelens opbiechten. Mijn economie examen, laatst, was ook al zo moeilijk. Maar ik denk dat ik me er met behulp van een aantal leuke anekdotes wel doorheen heb weten te slaan. Toen er een vraag over werkeloosheid kwam heb ik bijvoorbeeld het hele verhaal opgeschreven over ome Berend die werkeloos was en er op een gegeven moment zo depressief van werd dat hij zich zelf van kant besloot te maken. Maar dan wel op een mooie manier. Hij reed dus naar Parijs en wilde zichzelf van de Eiffeltoren gooien, maar toen hij boven was ontmoette hij een vrouw die hem van het idee afbracht.
Later bleek het een man te zijn, maar ze wonen nu wel samen in Florida. Ik vind het zo'n prachtig verhaal, ik raak iedere keer weer ontroerd.
Met een schokje besef ik dat Seb me nog steeds verwachtingsvol aankijkt. Juist.
“O, Ralf en ik bestaat niet meer,” zeg ik luchtig. “Hé, kijk een vliegende konijn!”
“Wat? Waarom,” vraagt Seb, mijn laatste zin negerend. “Is er iets gebeurd?” Hij klinkt oprecht gechoqueerd en dat stoort me een beetje. Ik had gedacht dat hij blij zou zijn nu Ralf er niet meer was en meteen voor me op zijn knieën zou gaan (Phil beweerde dat hij me echt leuk vindt).
“Hij zei dat ik iemand anders leuk vind en dat het daarom niet kan werken,” zeg ik daarom stijfjes.
“En wat zei jij toen?”
“Dat het niet waar was, maar hij zei toen dat ik wel altijd naar iemand anders toe ga voor als ik in de problemen zit en om advies te vragen en… nou ja, toen besefte ik opeens dat het wáár was.”
“Dat wat waar was,” vraagt Seb zachtjes.
“Tja, dat ik ondertussen iemand anders eigenlijk leuker vind dan hem. Eigenlijk al een hele tijd.” Zo. Het hoge woord is eruit. Niet meer verder vertellen.
“En wie is dat dan?” dringt Seb de Vervelende Dringer aan.
“Nou, het is een lang en ingewikkeld verhaal waarin veel personages en karakters voorkomen waaronder een zeemeermin met een lange staart en een konijn maar ook ik en jij en hij komen er in voor, net als Panda, Nick en Phil en mijn vader en moeder, nee zelfs onze voorouders en de Neanderthalers en God en Zeus en misschien ook wel Japie Krekel, hij is tenslotte ons geweten, ik bedoel als hij het geweten van Pinokkio is, waarom dan niet die van ons? Vraag ik me wel eens af, vraag jij je dat ook wel eens af? Dat lijkt me wel, want het is een elementaire vraag, over atomen gesproken, wist je dat Albert Einstein steengoed piano kon spelen? Echt waar, als hij niet het buskruit had uitgevonden, of waar hij ook beroemd mee is geworden, dan had hij vast…”
“ALEX!” onderbreekt Seb me en ik stop abrupt met praten. Hij grinnikt en gaat verder: “Ik vroeg een hele simpele vraag, niet de levensgeschiedenis van Einstein en Pinokkio en weet ik veel wie nog meer.”
“O, nou ja, dat dus.”
“Wat?”
“Jij.”
“Ik?”
“Ja, jij!” zeg ik gefrustreerd. “JIJ!”
Hij zegt niets. Geweldig. Bén ik een keer serieus en dan zegt hij niks. Als de stilte me te lang duurt sta ik op en begin ik naar de gang toe te lopen. Het werd dus een nachtje kniezen en emmers Ben&Jerry’s naar binnen werken.
“Wat dacht je ervan dat we morgen overdag gaan skaten en ’s avonds in de Emilio uit eten gaan,” hoor ik dan achter me. Ik bevries ter plekke –wat nog best lastig is, want ik was net bezig over een stapel zooi te stappen en nu hangt één been heel hoog in de lucht. Ik hoor dat hij opstaat en achter me komt staan.
“Nou, wat denk je ervan,” vraagt Seb zachtjes in mijn oor. Zijn adem strijkt langs mijn nek. Totaal niet verwacht, die nabijheid. Ik vergeet na te denken en val langzaam voorover.
“Alex… ? Lex? Wat doe je?!” Seb grijpt me net op tijd bij mijn middel vast en trekt me weer overeind. Hij lacht.
“Ik… ik, eh. Wacht eens even, jij vond skaten toch verschrikkelijk,” zeg ik dan met opgetrokken wenkbrauwen en een rood hoofd. Ik draai me om in zijn houdgreep, zodat ik zijn gezicht kan zien. Shit, niet goed. Zijn groene ogen leiden me te veel af.
“Dat ligt eraan,” antwoordt hij nadenkend. “Niet als het met een leuk iemand is. Hé, sta eens stil. Volgens mij heb je hier iets…”
Ik glimlach. “Denk je soms dat ik daarvoor val? Dan ken je mij niet goed genoeg, meneertje. Ik weet heus wel dat, dat een smoes is om-” Verder praten is onmogelijk aangezien Seb zijn mond zachtjes op de mijne heeft gedrukt.
En goh…
Ik vind die smoes van hem eigenlijk best nog wel leuk. Als hij het zegt om dit te doen dan mag hij het wel vaker zeggen. Ik sla mijn armen om zijn nek, ga op mijn tenen staan en zoen hem terug. Ik weet niet hoe vaak ik wel niet in de boeken heb gelezen dat als je een jongen zoent hij naar een bepaald iets smaakt –meestal iets lekkers- maar Seb smaakt nergens naar. Hij ruikt wel heel lekker trouwens (naar verf gemixt met douchezeep en zijn eigen jongensgeur) en zijn lippen zijn echt heel zacht. Heel, heel zacht.
Vele eeuwen later trek Seb zich weer terug en laat hij zijn voorhoofd lichtjes tegen de mijne steunen.
“Dus, het is een ja?”
“Wat denk je zelf, Cupido? Natuurlijk is het een ja! Maar denk maar niet dat ik je ooit ga aanraden aan iemand anders als de Versierders-adviseur, want het spijt me om je dit te moeten mededelen maar… je bent echt verschrikkelijk slecht.”

Tamtadadamtadaaaaaam.... En het verhaal is af! Woehoe, gefeliciteerd maar geen groot EINDE eronder? Valt me van je tegen
En ik heb gelijk gekregen oeh, wat hou ik daarvan haha ^^ weet je, ik dacht al dat die jongen waar Alex op botste aan het begin belangrijk zou kunnen zijn, ik weet eigenlijk niet waarom. Maar dat is ook uitgekomen! Woeh, volgens mij moet ik eens gaan solliciteren voor helderziende, Jodies baantje overnemen haha xD
Ik vond trouwens niet echt dat Ralph en Alex een goed stel waren, er was niet echt chemie tussen hen in. Met Seb is dat een stuk beter haha^^
Zo. Nu op naar je tweede mijlpaal, verhaal 2 af al bezig met een nieuwe?

O, o, dat ga ik even doen! Ik was zo bezig met mezelf dwingen het verhaal helemaal hier te posten, dat ik nergens anders aan dacht.
Moet ook nog even aanvinken dat het verhaal af is. *vinkt aan*
En Yay, dank u, dank u! *buigt diept*

Trouwens, goed opgelet, ik had het er eerst niet instaan -dat ze tegen die jongen opbotste- maar ik later dacht ik dat het wel leuk zou zijn. Zo komt het vanaf Seb's kant niet plotseling uit de lucht vallen.
Ralph is echt een lieverd, maar hij en Alex hadden inderdaad niet echt een chemie. Misschien was hij ook gewoon te lief voor haar.^^

En jup, ik ben bezig met een nieuw verhaal! Meerdere eigenlijk, dus ik moet even gaan kijken welke ik hier ga posten...

Edit: Uhm, ik heb dat boekje (opengeslagen boek met in een zwart rondje) aangevinkt, want ik dacht dat je dat moest doen als je klaar was met een verhaal, maar ik krijg het niet te zien als ik bij 'het romantische prieel' kijk en dan mijn verhaal in de lijst zie staan. Moet het nog komen... of heb ik iets verkeerd gedaan?

Zo, dat is al een stuk beter Ik heb je verhaal trouwens op de Boekenplank gezet, voor als je hem opeens kwijt bent xD ik moet alleen nog uitvogelen hoe ik hem op de algemene boekenplank krijg, dan gaat ie daar ook staan. Even wachten op antwoord
*zet wachtmuziekje op*

Waarom niet allemaal? wat voor verhalen zijn het deze keer?

En tja, ik heb een trigger voor bepaalde haarkleuren xD een van de vele vreemde trekjes die ik heb
Ik vond Ralph ook haar niet echt aankunnen, had ik zo het gevoel. Dus dit is de beste en leukste uitkomst^^

Is het verhaal nu al klaar Gelukkig heb ik nog een heleboel om bij te lezen Toch eens werk van gaan maken :p

We gaan ervoor zorgen dat je verhaal zo snel mogelijk in de algemene boekenplank staat, je krijgt een pm als het zover is!

@Saskjezwaard: ah, ik dacht dat ik al op je gereageerd had! Mijn nieuwe verhalen hebben wat meer... diepgang. Haha, ik weet niet hoe ik het anders kan verwoorden.
Eentje, waar ik heel trots op ben, gaat over een meisje die één van de populairste jongens van school betrapt terwijl hij zoent met een andere jongen. Vroeger waren de twee vrienden geweest, maar ze zijn uit elkaar gegroeit. De jongen is wanhopig en vraag aan haar om het niemand te zeggen, maar door een misverstand denken zijn ouders dat zij en Julian (de jongen) iets samen hebben.
Ik beschrijf het verhaal vanuit Ariane's oogpunt (de hoofdpersoon), maar eigenlijk draait het verhaal om Julian, die zo veel vrienden lijkt te hebben, maar eigenlijk nooit zichzelf kan zijn omdat hij bang is voor de vooroordelen.^^
Het heeft dus een boodschap, woehoe!

@Patrick: Jup, het is afgelopen, haha. En ik heb de PM gekregen, bedankt voor mijn plekje op de boekenplank!

Meer diepgang? Wij willen gewoon knotsgekke Carpe Diem verhalen haha :p

& mooi zo Nu kan iedereen die dit geweldige verhaal nog niet gelezen heeft, het meteen eens lezen

Ik weet het, ik weet het, het komt als een schok, maar helaas, zelfs ik kan soms serieus zijn.^^
Maar niet getreurd, er zit nog genoeg humor in, daar heb ik wel voor gezorgd! =)

Oeh, dat klinkt heel erg leuk! Ben je er al mee begonnen te schrijven? Die ga ik zeker volgen^^

Carpe Diem schreef:Ik ben een slechte poster geweest en dat weet ik heel goed, maar degene die hebben doorgezet, een pluim voor jullie.

Je bent geen slechte poster... je hebt het verhaal afgeschreven, dat is niet slecht! Dat is fenomenaal (of zo iets.. ) dat was het wachten meer dan waard

En het einde is zo, aaawh lief! Je zou bijna vergeten dat ze dat hele avontuur is begonnen om der ex jaloers te maken, haha. Ik denk dat het zo wel lukt met Seb aan haar zijde

Ik ben benieuwd naar andere verhalen van je

Ik ben dus vanochtend om half 11 begonnen met lezen - nee eigenlijk gisteravond om half 12 al, maar vanochtend ben ik verder gegaan - en ik ben nu klaar. :3 Met buikpijn van het lachen, een enorme grijns op mijn gezicht en een msn-gesprek vol quotes uit het verhaal (mensen weten totaal niet waar het over gaat maar dat kan me geen barst schelen, sommige dingen moet ik gewoon even kwijt en als ik het voor ga lezen is de humor eraf bij mij). Loveees. Eerst had ik zoiets van... Alex moet gewoon weer gezellig terug naar Jon, daarna dacht ik; wauw, ze matcht leuk met Ralf en toen greep Seb Alex' hand en had ik zoiets van GO SEB&ALEX. :3 Ilike, ik hou echt van dit soort verhalen. (: ENN je bent goed. xd Hoe meer verhalen ik hier lees, hoe meer de moed me in de schoenen zinkt en hoe slechter ik mezelf vind worden. xdd Ik ga absoluut andere verhalen van je volgen <3

Okee. Het is dat ik nu weg moet, maar anders had ik tot het einde toe gelezen. Mèn. Dit klinkt echt grappig. Ik heb net de intro gelezen, dus moet bij numerouno beginnen. ^^ MAAR IK LIKE HET.

Wauw, een veel te late reactie van mij (ivm mijn reisje naar het verre Afrika), maar nu staan we weer quitte wat betreft reactiesnelheid (:
Ik heb je vergeven, SUPER DAT JE EEN VERHAAL HEBT AFGESCHREVEN!
Ik ben echt heel erg trots op je, en hoewel ik het einde al wel zag aankomen (want Seb en Alex waren nu eenmaal perfect samen), was het toch erg leuk om het bevestigd te zien!

Heel heel heel heel erg leuk verhaal, je moet echt verder gaan in dit genre (:
Komende zomervakantie, als ik weer tijd heb, ga ik het nog eens helemaal lezen, heb er nu al zin in!

Nogmaals; bravo!
Liefs, Marit.

OKEE. Grote vraag. Waarom heb je dit niet bij humor gepost. XD
Ik heb me echt helemaal stukgelachen. Hahahahaha.
Okee. Bijna leswisseling dus ik stop dit bericht.
Maar het is en was en zal blijven een leuk verhaal. Ghehe.

Ooo, ik ben te lang weggeweest, heb helemaal niet kunnen reageren op jullie allemaal, ten eerste: heel erg bedankt voor de reactie's!

Dan:
@Little_miss_Perfect: awh, dankjewel! Wat een groot compliment, maar je moet niet denken dat je minder schrijft dan anderen! Als je het leuk vindt om te doen -schrijven- blijf het dan vooral doen, uiteindelijk kom je er vast wel, al is het maar voor jezelf, haha.
@Maaike: yay, doe ik toch nog iets goeds. En ik heb mijn nieuwe verhaal zojuist gepost, het is alleen wel een ander verhaal dan ik in de eerste instantie wilde posten. Maar ach... een nieuwe genre uitproberen kan nooit kwaad.
@Sask: zie mijn reactie bij Maaike. Hope you like it!^^
@Arendaa: haha, het was oorspronkelijk niet met zo veel humor bedoelt, maar als een romantische komedie. Maar volgens mij is het meer een komedie geworden met een tintje romance.
@xILY: Woah, Afrika? (volgens mij span ik toch de kroon met late reactie's haha), hoe tof! EN ik was/ben ook heel trots op mezelf O, het is nu trouwens zomervakantie. *wenkbrauwwiebel*