Online Verhalen

OH! *springt gillende in het rond* Ik wil even heel veel hypere opmerkingen maken, dus here we go!

At first: CONGRATULATIONS! 100 pagina's, woohoo! *laat champagne knallen* Party at my crib!
Second: Het valt me nu pas op dat Chantal de achternaam Jones heeft. Jones. JONEEEES. Danny Jones (aka mijn geliefde), die heet ook Jones. Likeomg. Dat is gewoon meant-to-be.
Ten derde: WAUW. Volgens mij is Chantal echt vet mooi en hip nu en I like that! Okay, okay, ik weet dat ik haar niet mag, maar dat truitje klinkt echt heel awesome en ik wil al heel lang zo'n soort truitje! Dus als je die nog ooit een keer wil realiseren, dan ben ik je eerste klant

En nou ja, gewoon. Dit verhaal is gewoon liefde en dat mag nog wel eens gezegd worden. *duwt* Huphup, meer schrijven?
Echt zo nice geschreven.

Oh, en nog een klein typefoutje (niet dat het er verder echt toe doet, but still):

Chantal stak haar hoofd om de hoek, zag hen daar zetten en voelde de moed haar in de schoenen zakken.

Ik heb nog een stukje
Dankjewel! <3
En dat spelfoutje, woops

~~

25.

Raquel speelde harp. Ze zat op haar kamer en liet haar vingers geconcentreerd langs de snaren glijden. My heart will go on, het themanummer van Titanic. Iedereen kende dat nummer natuurlijk, daarom was het ook niet moeilijk geweest de harpmuziek ervan te vinden. Raquel speelde het graag om haar vingers te versoepelen.
Ze sloeg net de laatste snaar aan toen haar mobiel ging. Met een gaap kwam ze overeind en hengelde naar het dingetje onder een berg papieren op haar bureau. Op het schermpje stond Chantal.
Chantal!
Enthousiast klapte Raquel haar mobiel open en riep: ‘Hé!’
‘Raquel!’ gilde Chantal vanaf de andere kant. ‘Je gaat dit nooit geloven! Ik ben bij een styliste geweest!’
‘Waaaat?’ Raquel schoot heel hard in de lach en liet zich op haar bed ploffen. Dit voelde net als vroeger, flitste er door haar hoofd. Chantal die haar met één of ander vreemd nieuwtje belde, een gesprek vol gegiechel en uiteindelijk urenlang geklets over niets. Hoewel dat waarschijnlijk nu niet zou gebeuren, omdat Chantal zonder twijfel snel weg zou moeten.
‘Ik ben bij een styliste geweest!’ herhaalde de laatste op dat moment. ‘Serieus, er is echt ik weet niet hoeveel van mijn haar af en het is wít en koperachtig en je moet een foto zien!’
‘Maak een foto en stuur hem op?’ suggereerde Raquel droogjes. ‘By the way, heb ik jou al van mam verteld?’
‘Nee?’ Het klonk alsof Chantal het zich gemakkelijk maakte aan de andere kant van de lijn, Raquel herkende het geluid van iemand die in kussens wegzakte.
‘Ze is op reis.’
‘Op reis? Hoezo? Waarheen?’
Raquel kon een zucht niet onderdrukken. ‘Zuid-Frankrijk... Voor een week. Eén of andere belangrijke zaak of zo. Ze is vanochtend vertrokken.’
‘Ach...’ Chantal wist niet wat ze moest zeggen. Ze kende Raquels moeder al langer dan vandaag, die deed gewoon wat zij zelf wilde en trok zich nauwelijks iets van haar dochter aan. Nou ja, Chantals eigen ouders deden dat ook niet erg. Welke ouders wel?
‘Maar goed, morgen ga ik naar Jonathan, dus ik red me wel,’ vervolgde Raquel vlug. Ook zij wist dat klagen over haar moeder weinig zin had; niemand deed er toch iets mee. Chantal had dat misschien wel gewild, maar dat betekende niet dat ze er ook echt iets mee kon. Ze moest het alleen even gezegd hebben, dat was nu gedaan en ze kon weer vrolijk zijn.
‘Oké, da’s mooi.’ Chantal zat in de knoop met zichzelf. Aan de ene kant kende ze Raquel al vanaf het begin der tijden, wilde haar vriendschap absoluut niet kwijt. Aan de andere kant vergat ze dat simpelweg als Bill in de buurt was. Hoe kón dat?
‘Hoe is het bij jou eigenlijk?’ vroeg Raquel toen. Ze maakte het zich wat gemakkelijker op haar bed en drukte de telefoon op de speakers. ‘Behalve dan je bezoekje aan de styliste?’
Chantals stem klaarde meteen op. ‘Het is hier echt geweldig! Serieus, de jongens zijn echt melig, niet normaal. En die styliste was twee dagen geleden, maar ik had gewoon géén tijd om je te bellen, we zijn echt superdruk met opnemen en zo. En je gaat zo hard lachen als ik dit zeg, maar goed. Die styliste dus, Joëlle heet ze by the way, heeft een date met Georg!’
‘Wát!’ Raquel schoot opnieuw in de lach. ‘Dat méén je niet?’ Ook al kende ze Joëlle niet, haar fantasie sloeg meteen op hol en ze kon haar gegiechel niet inhouden.
‘Jawel! Ze zijn nu weet ik veel waarheen, het was echt té grappig.’ Chantal hikte van het lachen, kuchte toen en ging wat kalmer verder: ‘Maar voor de rest zijn we alleen maar bezig met inzingen en al die dingen. Het is nu al haast gewoonte geworden... Vreemd, als je erover na gaat denken.’
‘Dat zou ik dan maar niet doen als ik jou was!’ plaagde Raquel vrolijk. Dit was inderdaad net als vroeger. En het voelde geweldig.

~~

En nu zijn we óver de 100 pagina's!

Oh, dit vind ik echt een fijn stuk om te lezen. Ondanks dat ik Chantal niet echt mag, vind ik het wel heel erg fijn voor Raquel dat ze toch een klein beetje haar beste vriendin terugheeft. Ik bedoel, het is ook niet niets als je beste vriendin zomaar verhuist om beroemd te worden samen met je favoriete band :')

Ik vind het heel erg cool dat Raquel harp speelt, trouwens. Weet niet of ik dat al eens eerder heb gezegd (vast wel, ik vertel altijd alles dubbel XD), maar het lijkt me zo'n mooi instrument! Ik heb het eigenlijk nog nooit in het echt gehoord, geloof ik, maar het lijkt me heel mooi en ik vind het ook echt iets voor Raquel. Dunno, het staat een beetje symbool voor haar, want ik zie de harp een beetje als een rustig instrument dat toch wel... ik weet niet, kracht uitstraalt of zo? En zo zie ik Raquel eigenlijk ook, dus ik vind dat het mooi symbool staat (:

Nou ja, genoeg gebazeld, ik hoop dat je weer zo'n schrijfaanval krijg!

De schrijfaanval heeft inderdaad standgehouden
Ik moet er wel bij zeggen dat het nogal tussen elf en één uur was, 's nachts, en dat levert soms nogal rare dingen op. Dat geldt voor dit stukje, en voor de komende stukjes - ik denk dat ik nog één of twee heb klaarliggen.

Nou ja, lees maar gewoon ^^

~~

Jammer genoeg moest Chantal al vlug weer weg, precies zoals Raquel voorspeld had toen ze opnam. Toch bleef er een tijdlang een glimlach om haar lippen spelen. Ze had de oude Chantal gemist, de vriendin Chantal die niet alleen maar met haar hoofd bij Bill zat. Dit gesprek had haar weer een beetje opgepept.
De dag na het telefoongesprek met Chantal nam Raquel de bus naar Oranienburg, naar haar vader en broertje. Ze had er zin in, ondanks het duistere vermoeden dat ze voornamelijk haar vaders rug te zien zou krijgen. Wat was het toch met werkverslaafde ouders?
Ze stapte net uit de bus toen haar mobiel piepte. Een sms’je, van Hannah. Woeps, beltegoed bijna op! Wou zeggen dat k de komende week niet thuis ben. Snorry xx
Raquel schoot in de lach om dat “snorry”, maar de rest van de boodschap was niet echt om te lachen. Geen Hannah! Hoe zou ze week doorkomen zonder vriendinnen? En ze had juist zo op Hannah gerekend.
Met trieste vingers sms’te ze terug. Hm, daar ben ik het niet mee eens. Waar ga je heen?
Het antwoord kwam van een ander nummer, waarschijnlijk had Hannah de mobiel van iemand anders gebruikt. Lisanne, ze is terug uit Amerika. Xx Hannah
Raquel sms’te nog veel plezier terug, stopte toen haar mobiel weg en liep de straat uit, richting het huis van haar vader en broertje. Haar blije gevoel was weer verdwenen. Lag het aan haar of was iedereen rondom haar gelukkig, behalve zijzelf?
Ze zuchtte diep en veegde een krul naar achteren. Nee, zo moest ze niet denken. Als ze positief bleef, zou het veel sneller goed komen dan als ze bleef zitten sippen. Dat wist ze al langer; het probleem was alleen dat positief doen niet altijd even makkelijk was.
Gelukkig had Raquel een broertje dat haar met alle plezier wilde opvrolijken. Vorige keer moest zij hém opvrolijken, nu zorgde hij ervoor dat zíj weer lacht. Want het was onmogelijk om niet plat te liggen als een negenjarig joch met zijn T-shirt achterstevoren over een bloemperk springt om je te knuffelen, terwijl hij daarbij een kreet slaakt die een ingevroren mammoet nog een hernia zou bezorgen van het lachen.
Raquel kwam niet meer bij. Jonathans enthousiasme om haar komst maakte zóveel goed, het was heerlijk om een keer weer zorgeloos te lachen. Alleen maar lachen.
Natuurlijk kwam ook daar weer een eind aan, toen Jonathan haar naar binnen had gesleept. Hun vader zat aan de keukentafel achter zijn laptop, zijn ogen vastgelijmd aan het scherm, en keek niet op of om toen zijn zoon en dochter binnenstapten.
‘Hói,’ zei Raquel nadrukkelijk. Haar vader hief even zijn hand op, alsof hij wilde zwaaien, maar liet die toen weer zakken. Verder geen beweging.
‘Hoe gaat het?’ Raquel deed alsof ze niets merkte, slaagde er nog best goed in om achteloos te klinken.
Ze kreeg zelfs een woord uit haar vader. ‘Prima.’
‘Ja, zo ziet het er ook wel uit,’ mompelde Raquel sarcastisch. Ze trok Jonathan mee de keuken uit, vastbesloten zich niet te blijven ergeren. Ze was hier gekomen om vrolijk te zijn. Nou, niemand die haar ervan zou weerhouden haar doelen te bereiken. En anders had ze altijd Jonathan nog, die meer dan bereid was haar opnieuw aan het lachen te maken.

Aaaw, wat sneu! Beide ouders werkverslaafd... Daar moet je toch ook niet aan denken. I mean, come on, hoe moeilijk is het om even wat tijd en aandacht in je kinderen te steken? Je kiest er zelf voor! Pfff.

Ik ben wel blij dat Jonathan zo lief is. Dat verdient Raquel nu echt, al helemaal nu ze het moeilijk heeft met de afwezigheid van Chantal...
Trouwens, iets zegt me dat Hannah iets te verbergen heeft. Die sms'jes komen op mij te verdacht over, ze gaat toch niet stiekem naar de jongens toe he?! Nee, dat lijkt me niet, want dan zou Raquel gewoon meegaan. But still, volgens mij is er daar iets aan de hand...

En daar wil ik dus antwoord op! Hint XD

Dit stuk is volgens mij behoorlijk lang, maar goed - ik kan het nergens anders knippen. En meer krijg je niet vandaag, want ik wil mijn voorraadje nog even houden

~~

De volgende dag was een vrijdag. Raquel had altijd vrij, dus het maakte niet zoveel uit, maar het bleef een vrijdag. Ze zat thuis op de pianokruk en speelde met haar mobiel. Ze had zin om iemand te sms’en. Maar wie?
De eerste naam in haar lijst was Bill. Haar vinger bleef op de toets hangen. Bill. Zou ze hem een sms’je sturen? Het idee toverde blosjes op haar wangen. Ze had echt geprobeerd hem uit haar hoofd te zetten, maar het lúkte gewoon niet.
Ze kon er niets aan doen dat de stomste dingen haar aan hem herinnerden, ze kon er niets aan doen dat de vlinders dan overuren fladderden in haar maag. Ze kon er niets aan doen dat ze hem voor zich zag als ze ’s avonds haar ogen sloot, als ze ’s ochtends haar ogen opende.
Ze kon er niets aan doen dat ze verliefd op hem was.
Er gleed een warme rilling langs haar ruggengraat. Verliefd. Voor zichzelf durfde ze dat wel toe te geven – het tegen Bill zeggen was een heel ander verhaal. Te bang dat hij haar zou afwijzen. Ze wilde hem als vriend niet verliezen, zelfs al betekende het dat ze haar verliefdheid moest verbergen.
Terug bij af. Zou ze hem nou een sms’je sturen of niet? Zou hij dat niet raar vinden? Kon ze niet beter iets naar Chantal sturen, of anders gewoon niemand sms’en?
Ze had net besloten om toch maar haar beltegoed te sparen, toen er een bekend getingel door het huis klonk. De deurbel. Verrast – ze kon niet bedenken wie er op de drempel zou staan – sprong Raquel overeind en ging opendoen.
Een agent.
Een politieagent.
Raquel staarde hem verbijsterd aan. Nu wist ze wie er op de drempel stond, maar veel wijzer werd ze er niet van.
‘Goede... morgen?’ probeerde ze aarzelend.
‘Bent u de dochter van Herr Nicolas Rodriguez? Juffrouw Raquel Rodriguez?’ De man, ongeveer veertig jaar oud en kalend, sprak haar naam met zoveel moeite uit dat het in elke andere situatie lachwekkend zou zijn geweest.
Raquel kon echter niet lachen. Ze staarde hem met grote ogen aan en knikte, fluisterde: ‘Ja... Is er iets met mijn vader?’
De agent kuchte ongemakkelijk en Raquel wist het antwoord al.
Ja.
Ja, er was iets heel erg mis.
Verbijstering werd schok, schok werd angst, angst werd paniek. Ze slikte heftig en omsloot de deurknop zo hard dat het pijn deed aan haar hand. Haar grote donkere ogen waren gefixeerd op het gezicht van de agent.
‘Wat is er gebeurd?’ fluisterde ze ontzet.
De arme man schuifelde met zijn voeten, moest even moeite doen om zijn professionele toon te hervinden. Toen sprak hij: ‘Het spijt me vreselijk voor u, juffrouw, maar... Ik moet u helaas mededelen dat Herr Rodriguez vanochtend om vijf over negen betrokken raakte bij een auto-ongeval. Een vrachtwagen vloog uit de bocht en veroorzaakte een botsing met uw vaders auto. En..’ De man schraapte zijn keel en mompelde ongemakkelijk: ‘Het spijt me, juffrouw. Uw vader heeft het ongeval niet overleefd.’
Raquel viel. Ze had het gevoel dat ze over het randje van een afgrond werd geduwd. Licht in haar hoofd, het suizen van haar ademhaling in haar oren. Ze wankelde op de drempel alsof ze een klap in haar gezicht had gekregen. Woordenflarden schoten in haar hoofd voorbij.
Helaas... Auto-ongeval... Vrachtwagen... Vader... Niet overleefd....
Dat kon niet waar zijn.
Dat moest een leugen zijn.
Een droom, een nachtmerrie.
‘Juffrouw? Juffrouw?’ De agent pakte haar bezorgd bij de bovenarm. Raquel kon geen woord uitbrengen, ze kon hem alleen maar met grote verwilderde ogen aanstaren. Hysterie kroop omhaag vanuit haar tenen, samen met een langzaam besef.
Haar vader was dood.
Haar vader was dood.
Haar vader.
Dood.
‘Juffrouw!’ herhaalde de agent weer en probeerde haar aandacht te vangen. Toen dat niet lukte, begon hij weer op haar in te praten. ‘Hé, meidje, kalm aan, blijf ademhalen. Is er iemand daar om voor je te zorgen? Moet ik iemand roepen? Hallo daar!’ riep hij de gang in – zonder resultaat natuurlijk, want Elvira was niet thuis.
‘Mijn moeder is op reis,’ fluisterde Raquel automatisch en schrok van haar eigen stem. langzaam kwam ze weer tot zichzelf, hoewel nu met starre blik en wijd open ogen.
‘Mijn moeder is op reis,’ herhaalde ze met doodse stem en keek naar de agent zonder hem echt te zien. ‘Bedankt,’ voegde ze erbij, op dezelfde verwijderde toon. Toen sloot ze met kalme handen de deur.
Haar vader was dood.
De schok begon weg te ebben, ze kon weer helder denken. Jonathan! Jonathan had nu zomervakantie, hij moest vast nog thuis zijn! Zou hij het al weten?
Haar hoofd was volkomen leeg toen Raquel naar de telefoon liep. Geen andere gedachte dan “Jonathan”. Geen tranen. Ze kon nog niet huilen.
Er werd na de eerste keer overgaan al opgenomen. ‘Met Dagmar Reimann?’
Raquel bleef even stil. Ze kende helemaal geen Dagmar Reimann. Had ze dan het verkeerde nummer genomen? Toen zei de vrouwenstem aan de andere kant haastig: ‘Raquel, ben jij dat? Sorry, ik heb zoveel over jou gehoord... Ik ben de moeder van Victor en Sofie.’
Die namen zeiden Raquel wel wat, maar ze wist nog steeds niet wat ze moest zeggen. Gelukkig begon mevrouw Reimann opnieuw: ‘Ik kwam oppassen bij Jonathan, met Vic en Sofie, toen er werd aangebeld.... Daarom bel je toch?’
‘Is alles goed met Jonathan?’ fluisterde Raquel. Iets anders kon ze niet zeggen, haar hoofd was nog steeds leeg.
‘Ja, nou... Hij is in shock, hij heeft nog niets gezegd. Waar is jullie moeder?’ Dagmar Reimann praatte zo snel dat Raquels brein het niet meteen kon verwerken. Pas na een hele tijd antwoordde ze dat Elvira op reis was.
‘Ik kom er nu aan,’ voegde ze er, met dezelfde uitdrukkingsloze stem, aan toe. Vervolgens hing ze op, trok automatisch haar schoenen aan en liep naar de voordeur.
Haar vader was dood.

...
...
...
Okay.
Laat het me even bezinken, goed?
...
Sweet jesus. Dit was... heel erg onverwacht. Wow, okay. Als ik iets even niet aan zag komen, was het dit. Waarom? Waarom moest dat gebeuren?!
Jesus.
Omg.
NU WIL IK DAT IK RAQUEL KON KNUFFELEN! Omg, als ze echt bestond, had ik de eerste beste trein gepakt om haar dood te knuffelen, mijn god. Dit kan echt niet hoor.

Dit heb je zo geweldig geschreven. Serieus, ik heb gewoon de tranen in mijn ogen staan, het is zo zielig.

Alleen snap ik even niet wie die Dagmar is? Is dat de vriendin van zijn vader? Dat heb ik gemist/ben ik even vergeten, denk ik.
Omg. Je bent geweldig <3

Dagmar is de moeder van Jonathans twee beste vrienden, Victor en Sofie Omdat zijn vader werkt, past zij op Jonathan.

God, ik zit hier nu helemaal te blozen Dankjewel <3

~~

26.

Jonathan huilde ook niet. Raquel had hem op schoot genomen, maar verder gebeurde er niets. Ze zaten daar alleen, ogen wijd open, zonder een traan. Raquel besefte het nog maar half. Ondanks alles, ondanks het feit dat de band tussen haar en haar vader ronduit slecht was, kon ze – wílde ze – niet geloven dat hij er niet meer was. Ondanks al zijn fouten, al hun problemen, had ze van hem gehouden.
De eerste traan begon langzaam aan zijn weg omlaag. Geluidloos, eenzaam, een traan op haar wang.
Ze wilde hier weg. Ze hoorde hier niet. Iedereen zat haar maar aan te staren, Victor en Sofie met grote ogen, Dagmar ongemakkelijk. Jonathan had eigenlijk nauwelijks op haar komst gereageerd. Hij was op dit moment vast beter af zonder haar. Ze wilde hier weg.
‘Raquel?’ Dagmar Reimann legde aarzelend een hand op haar schouder. Ze was een jonge vrouw van ongeveer vijfendertig, met mooi blond haar en een vriendelijk, zacht gezicht. ‘Wanneer komt je moeder thuis?’
Raquel gaf geen antwoord op die vraag. In plaats daarvan klemde ze Jonathan even tegen zich aan en fluisterde: ‘Ik denk dat je maar beter bij Victor en Sofie kan blijven, liefje.’
Jonathan wreef met zijn voorhoofd langs haar wang. ‘Waar ga jij dan heen?’
‘Terug,’ mompelde ze. Terug. Terug naar Berlijn? Naar dat lege huis? Wachtend tot Elvira thuiskwam?
‘Oké.’ Jonathan keek haar met grote ogen aan. Zijn onderlip trilde. Raquel gaf hem een kus op zijn wang en fluisterde geruststellend iets wat ze zelf maar half geloofde. ‘Het komt wel goed.’
Toen liet ze hem los en stond op, stram en onhandig. De doodsheid begon langzaam plaats te maken voor tranen. Ze slikte heftig, kreeg zichzelf met enige moeite onder controle en keerde zich naar Dagmar. Vóór ze echter iets kon zeggen, deed die haar mond al open. ‘Wij zorgen voor Jonathan tot jullie moeder terug is, geen probleem. Zal ik je ons telefoonnummer geven? Als je iets nodig hebt, kan je altijd bij ons terecht.’
‘Bedankt.’ Raquels stem was nauwelijks meer dan een zucht. Ze nam het briefje met het telefoonnummer aan, knuffelde Jonathan nog een keer. Hij hield zijn armen strak om haar heen en begon zachtjes te snikken. Raquel streek door zijn warrige haren, hurkte voor hem neer. ‘Ik kom terug, ja? Dat beloof ik.’
‘Oké,’ murmelde hij. ‘Dag zussie.’
‘Dag broertje.’ Ze kuste zijn wang weer, liet zijn tengere lijfje los en kwam overeind. In haar jaszak vouwden haar vingers zich om haar mobiel.
Ze wist al waar ze heenging.

Dagmars echtgenoot, Sebastian, was zo vriendelijk om Raquel bij het station af te zetten. Ze bedankte hem stilletjes, niet in staat een goede emotie te tonen. Haar lichaam twijfelde nog steeds tussen zombies en tranen.
De hele treinreis lang – en het was behoorlijk lang – zat Raquel bij het raam van haar coupé en staarde naar het passerende landschap. Er waren geen tranen bijgekomen. Ze kon nog steeds niet huilen. Steeds weer speelden diezelfde woorden door haar hoofd.
Helaas... Auto-ongeval... Vrachtwagen... Vader... Niet overleefd...
Drie stations voor haar einddoel ontwaakte ze uit haar trance. Nog even. Nog even en ze was war ze wilde zijn. het sms’je dat bij niet-verzonden wachtte, kon nu verzonden worden.
Ben op station. Kom me alsjeblieft halen. Raquel
En godzijdank stond Chantal inderdaad op het station. Ze was niet alleen. Naast haar stond, weggedoken in jas en pet om niet op te vallen, niemand minder dan Bill. Raquel kon er niet blij mee zijn; ze kon nergens blij mee zijn. Ze struikelde de trein uit, liep Chantals armen in en begon te huilen.

Omg, ik heb serieus opnieuw de tranen in mijn ogen staan, nu eigenlijk nog meer dan bij het vorige stukje. Misschien omdat ik het nu veel meer begin te beseffen. Sweet jesus.
Ik vind het zo - zo - zo lief dat Chantal en Bill op haar wachten, daar heeft ze nu gewoon echt behoefte aan en ze zijn er voor haar. They'd better be!
Omg, ik wil zo graag Jonathan troosten, die is zo lief, maar vooral Raquel. En ik ben heel blij met die Dagmar, want volgens mij is zij vet lief. Oooooh, wat een vreselijke situatie, ik vind het zo erg voor iedereen!

Dit stuk is nog beter dan dat andere en dat meen ik echt. Hier laat je geweldig Raquels shock-toestand merken en ik denk dat iedereen op zo'n moment wel in zo'n staat verkeert.

Wow. Eh ja, meer? Mijngod.

Scusi! Ik ben er een tijdje uit geweest, problemen met mijn armen - spierverkramping is róttig. Maar ik ben weer helemaal terug, en dat betekent een nieuw stukje Zwarte Tranen ^^

Imke, bedankt als altijd <3

~~

Chantal was behoorlijk verrast geweest door Raquels plotselinge sms’je. Ben op station, kom me halen? Waar kwam dat zo plotseling vandaan? Iets in het sms’je maakte haar echter onrustig – dat alsjeblieft. Kom me alsjeblieft halen. Chantal had het idee dat er iets mis was en daarom was ze ook meteen naar het station gegaan. Bill had aangeboden haar te brengen, trots als een pauw op zijn rijbewijs (hij had het tenslotte éindelijk gehaald, bij de tweede poging). Chantal had zijn aanbod natuurlijk met alle plezier aangenomen.
De trein kwam net het station binnenrijden toen zij tweeën arriveerden. De deuren schoven open en een stroom mensen kwam naar buiten. Chantal keek om zich heen. Waar was Raquel?
Daar! Ze had haar vriendin bijna niet herkend, zo vreemd zag ze eruit. Raquels huid was van zichzelf altijd al getint, maar nu zag ze lijkbleek; haar ogen stonden wijd open en haar krullen hingen in een rommelige frommel om haar gezicht. Ze herkende Chantal en waarschijnlijk ook Bill – die was, zelfs ondanks zijn vermomming, makkelijk te herkennen; hij hupte namelijk van zijn ene voet op de andere en zijn ogen glansden onder de klep van zijn pet.
Aan Raquels gezicht veranderde echter niets. Met een starre uitdrukking liep ze op hen af, haar kin omhoog, maar met elke stap werden haar ogen vochtiger. Chantals voorgevoel had het dus bij het rechte eind: er was iets mis.
De laatste stap. Raquel struikelde haast naar voren, plotseling overmand door tranen. Om haar op te vangen sloeg Chantal haar armen om haar heen. En Raquel barstte in huilen uit.
Traan na traan gleed langs haar wangen omlaag. Mascara vermengde zich met zout en trok zwarte sporen over Raquels huid. Haar schouders schokten bij elke snik die haar keel in tweeën scheurde.
Chantal schrok zich een ongeluk en bleef verbijsterd staan, Raquel in haar armen. Bill reageerde sneller, legde zijn armen om beide meisjes heen en trok hen voorzichtig tegen zich aan. Hij schoof met één hand de pet opzij, zodat de klep niet in de weg zat – vond het voor deze ene keer niet erg dat het zijn kapsel verpestte – en streelde zachtjes door Raquels krullen.
Hij troostte haar niet zoals haar moeder het gedaan zou hebben, met veel “shush toch” en “huil maar niet”. Bill zweeg, hield haar alleen maar vast en streek zachtjes door haar haren. Meer niet. Dat hoefde ook niet – zijn stille steun kalmeerde Raquel meet dan gefluisterde troost gedaan zou hebben.
Na een tijdje maakte ze zich van Chantal en Bill los, toch een beetje beschaamd om haar uitbarsting, ook al besefte ze wel dat de twee vreemder op zouden kijken als ze niet huilde.
Bill had nog nooit zo ernstig gekeken. Met grote bezorgde ogen volgde hij de tranensporen op Raquels wangen, veegde hen weg met zijn duim. Raquel trilde als een rietje, maar kon niet besluiten of dat door zijn aanraking of door het huilen kwam.
Ze snikte alweer, zachtjes, kon het niet binnenhouden. Chantal ontwaakte uit haar verbijstering en legde haar armen om Raquels schouders.
‘Wat is er in godsnaam aan de hand?’ fluisterde ze, haar stem schor van schrik.
Raquel keek haar aan met ogen die overliepen van verdriet. ‘Mijn vader is dood.’

Oh, serieus. Je hebt me echt zowat aan het huilen gemaakt met dit stukje man. Mijn god. Ik heb al een verschrikkelijke dag achter de rug en stond eigenlijk op het punt om een rondje met de hond te gaan lopen om alle frustraties er uit te gooien, en toen zag ik dat jij gelukkig iets had gepost. Dit kon ik wel gebruiken!

Het is zo mooi en zo zielig. En omg, zo lief. Bill, echt, wauw <3 Mag ik hem alsjeblieft? Gewoon aaaaaaaw <3 (Nee okay, hij is voor jou hoor No worries). Ik ben zo blij dat Chantal en Bill er voor Raquel zijn, anders had ze helemaal geen kant meer op kunnen gaan, maar nu heeft ze gelukkig deze vrienden. Ik hoop dat ze haar blijven troosten.

Ik heb hier verder niet echt veel over te zeggen, behalve dat ik het super vind dat je blijkbaar precies weet wanneer je moet posten om mij een plezier te doen :') Keep up the good work, I love it <3

Bitte ^^

~~

Tom was degene die de deur van het appartement opengooide en Raquel in een dikke knuffel ontving. Blijkbaar was hij niet alleen knuffelig met Hannah; hij plette Raquel zo’n beetje in zijn poging haar te steunen.
Georg sloot de deur achter hen en omarmde Raquel eveneens, gevolgd door Gustav. Alles gebeurde zwijgend. Bill had Tom via sms op de hoogte gebracht, zodat ze voorbereid waren, en iedereen leefde met Raquel mee – ook de jongens, die Raquels vader helemaal niet gekend hadden.
In de woonkamer werd Raquel op de bank gezet en gesandwicht tussen – tot haar vage verrassing – Chantal en Tom. Georg, die duidelijk het minst van allemaal wist hoe hij met Raquels verdriet om moest gaan, stationeerde zich in de zetel naast de televisie. Gustav moest plotseling heel nodig naar de wc. En Bill was verdwenen.
Raquel voelde zich langzaamaan kalmer worden. Chantal had haar haast niet meer losgelaten sinds ze het verschrikkelijke nieuws gehoord had en haar steun deed Raquel goed. Ze was wel vagelijk ongerust door Bills afwezigheid, maar haar geest zat nog te vol met schok, pijn, verdriet, om zich echt zorgen te kunnen maken.
Bovendien zat Tom aan haar linkerkant; hij deed precies hetzelfde als wat zijn broertje had gedaan, namelijk door haar haren aaien en niets zeggen. Opnieuw werkte die methode beter dan het sussen van Elvira – Raquel ontspande eindelijk.
Op dat moment dook Bill weer op. Zijn haren hingen nu los om zijn gezicht en zijn make-up was, evenals die van Raquel, over zijn wangen verspreid. Had hij ook gehuild? Ze had het niet gemerkt.
Hij zakte voor haar neer, op zijn knieën, vouwde voorzichtig haar handen om iets heen. Een beker thee, besefte ze. Ze verstevigde haar grip om de mok en prevelde: ‘Dank je.’
Het klonk alsof er gebroken glas in haar keel zat en zo voelde het ook een beetje, maar ze meende het echt. Het was prettig om iets vast te kunnen houden, plus het feit dat iets warms te drinken haar altijd goed kalmeerde. Raquels ogen werden opnieuw waterig, nu van dankbaarheid. Ze kon zich niet voorstellen wat ze zonder haar vrienden zou doen.
Bill bleef voor haar op zijn knieën zitten, zijn nog altijd grote ogen op haar gezicht gefixeerd. Ze huilde niet meer. Slechts af en toe volgde een late traan nog het mascaraspoor. Het duurde een tijdje vóór Raquel besefte dat het bij Bill precies hetzelfde was.
Ze maakte één hand los van de beker en strekte die aarzelend naar hem uit. Zonder voorover te leunen reikte ze niet ver genoeg, maar Bill legde zijn vingers om de hare. Tegelijkertijd sijpelde er opnieuw een langzame traan over zijn wang.
‘Nu huil jij,’ mompelde Raquel. Aan de andere kant van de kamer haalde Georg luidruchtig zijn neus op. Tom grijnsde even, maar Bill en Raquel merkten het niet. Ze zaten met zijn tweeën in een zeepbel, afgesloten van de rest, starend in elkaars ogen.
‘Daar kan ik niets aan doen,’ murmelde Bill met een tikkeltje rode wangen. ‘Ik moet altijd huilen als mensen... d-doodgaan.’ Zijn stem haperde even bij dat woord, maar hij praatte er vlug overheen: ‘En ik kan er ook niet tegen als andere mensen huilen.’
Raquel kneep in zijn vingers. Troostte zij nu hem? Nee, dacht ze. Nee, hij troost mij. Op een vreemde, omgekeerde manier troost hij mij.
Het oogcontact werd verbroken door Gustav, die terugkwam van de wc en zo geluidloos mogelijk op de leuning van Georgs zetel ging zitten. De beweging deed Raquel echter opkijken en de zeepbel spatte uiteen. Bill trok zijn hand terug om de sporen van zijn gezicht te vegen, wendde zijn ogen af en zweeg.
Op het tikken van de klok na was de hele kamer stil.

Nooooooooh <3 Zo schattig! Bill en Raquel... Vertel mij alsjeblieft hoe je het voor elkaar krijgt om in zo'n emotioneel stuk toch nog die liefdesband naar voren kunt laten komen! Wow, dat is namelijk zo goed gedaan. Ik bedoel, ik leef ontzettend erg met Raquel mee (like duh), alleen... Ja, je voelt toch die spanning/liefde/vonken tussen Bill en Raquel en daardoor blijft het toch weer zo lief.

En aaaaw, zo schattig dat Billiewillie ook moet huilen, dat bewijst maar weer wat voor een goede vriend hij eigenlijk is. En de rest van jongens uiteraard ook, ik wilde dat ik zulke vrienden had (niet dat ik geen lieve vrienden heb - maar ik zou hen er graag bij hebben).

Je hebt de zeepbel mooi symbolisch neergezet. Het klopt precies en het leest erg mooi. Eén minipiniklein foutje:
ze zaten met zijn tweeën in een zeepbel, afgesloten van de rest, starend in elkaars ogen.
Hoofdlettertje vergeten. Verder niks ergs aan x]

I. Love. It.

Oh woops Dat doet mijn Word, heel irritant, af en toe slaat hij een hoofdletter over --'

Anyway!
Dit stukje is geloof ik wat langer

~~

27.

Avond. Gustav was gaan koken, Georg speelde voor deze ene keer koksassistent. Tom, Chantal, Bill en Raquel zaten nog steeds op en (in Bills geval) naast de sofa. Ze hadden natuurlijk niet de hele dag stilgezeten; zelfs Raquel kon, ondanks haar verdriet, niet langer dan een half uur op dezelfde plek zitten.
Ze had hen over haar vader verteld. Over hoe hij was gestorven, over hoe het vroeger was geweest, en toen ze toch bezig ook was ook maar meteen over Elvira, Jonathan en de problemen thuis. De jongens luisterden zwijgend, met grote ogen en ernstige gezichten. Het voelde als een opluchting om te kunnen praten zonder onderbrekingen, om het gewoon kwijt te zijn. En de tweelingknuffel die op haar verhaal volgde, toverde zelfs een lichte glimlach op haar gezicht.
‘Onze ouders zijn ook gescheiden.’ Bill zat nu met zijn rug tegen de sofa, zijn achterhoofd tegen Raquels knieën. Hij legde zijn hoofd achterover om haar aan te kijken, glimlachend maar een tikje triest. ‘Sindsdien hebben we onze vader eigenlijk nooit meer gezien.’
‘Eén keer maar,’ vulde Tom aan, terwijl hij zijn rug strekte. ‘Vlak na de release van Durch den Monsun.’
‘Ik zou niet eens weten waar hij woont,’ mijmerde Bill voor zich uit.
‘Leipzig, toch?’ Tom gaapte.
‘Nee, ik geloof dat hij verhuisd is...’ Bill haalde zijn schouders op en gaapte ook. ‘Niet zo interessant.’
Raquel glimlachte even. ‘Jullie hebben een stiefvader, toch?’
‘Ja, klopt. Hij is al dertien jaar meer onze vader dan Jörg Kaulitz.’ Bill haalde een hand door zijn haar. ‘Maar voor jou is het wel iets anders,’ voegde hij er haast onhoorbaar bij. Raquel verstond hem wel, maar gaf geen antwoord. Ze rekte zich uit als een kat, schudde haar krullen los en gaapte eveneens. Op dat moment kwam Georg binnen met de mededeling dat het eten klaar was en ze slenterden met z’n allen naar de keuken.
Tijdens de lasagne werd er nauwelijks gepraat. Raquel zat tussen Bill en Chantal in en voelde zich veilig. Het was een goed besluit geweest om hierheen te komen. Jonathan bij zijn beste vrienden, zij bij de hare. Het enige waar ze zich nog zorgen over maakte, was wat ze zou doen als Elvira terugkwam. Ze had geprobeerd haar moeder te bellen, maar kreeg steeds de “in gesprek”-toon. Wat zou er nu met Jonathan gebeuren? Met Raquel zelf?
Alsof Chantal haar gedachten raadde, stootte ze Raquel aan en fluisterde: ‘Maak je maar geen zorgen, alles komt in orde! En vannacht blijf je gewoon hier. Ja toch, jongens?’
‘Natuurlijk!’ klonk het in koor. ‘We moeten alleen nog bedenken waar we je gaan laten slapen,’ voegde Bill er met een verontschuldigend lachje bij. ‘We hadden eerst een logeerkamer, maar die is nu van Chantal.’
‘Ik kan wel op de sofa,’ antwoordde Raquel en maakte een wegwerpgebaar. ‘Vind ik niet erg.’ Zolang ze maar niet in haar eentje terughoefde naar dat lege huis...
‘Tss!’ Bill schudde kordaat zijn hoofd. ‘Dat kan toch niet! Neem dan mijn kamer, ik slaap voor deze keer wel bij Tom.’
‘Zolang je er maar niet weer met mijn dekens vandoor gaat!’ waarschuwde Tom meteen. Bill stak zijn tong naar hem uit en trok een zogenaamd beledigd gezicht.
‘Dat zou ik nóóit doen!’ En tegen Raquel: ‘Geen discussie mogelijk! Je gaat me toch niet vertellen dat je liever op de sofa slaapt dan in een bed, hè?’
Raquel haalde haar schouders op en herhaalde: ‘Ik vind het niet erg.’
‘Maar ik wel.’ Bill schoof zijn stoel achteruit en begon vlug de tafel af te ruimen. Georg hielp hem een handje en riep ondertussen dat Bill gelijk had, werd daarin bijgestaan door Tom en Gustav. Chantal hield zich stil. Aan de ene kant was ze het met de jongens eens, aan de andere kant vond ze het idee van Raquel in Bills bed ondraaglijk – zelfs al zou hij er niet bij liggen.
‘Ik wil jou niet uit je eigen kamer gooien,’ protesteerde Raquel zwakjes. Ze voelde al dat ze deze discussie niet zou winnen en bovendien voelde ze zich te afgemat om zich echt druk te maken.
Bill lachte haar toe. ‘Ik stelde het toch zelf voor, gekkie. Het is écht geen probleem. Maak je maar niet druk, oké?’
Hij klonk zo lief dat Raquel zich niet kon inhouden; ze stond op en gaf hem een dankbare knuffel, gevolgd door een vluchtige kus op zijn wang. ‘Dank je wel.’
‘Graag gedaan,’ mompelde hij, hevig blozend. Tom floot suggestief tussen zijn tanden en kreeg meteen een schop van zijn tweelingbroer, die zijn hoogrode wangen probeerde te verbergen achter zijn haar. Chantal keek er nogal nors naar; Raquel wist niet wat ze ervan moest denken en dacht dus maar niets. Gustav begon de afwasmachine in te ruimen, hij bemoeide zich nergens mee. Georg zat er alleen maar geamuseerd naar te kijken. En Tom vluchtte de keuken uit, op de voet gevolgd door zijn wraaklustige tweelingbroer.

Bills kamer was een complete chaos. Overal lagen kleren, schoenen, petten (waaronder ook een heel aantal van Tom), papieren, elektriciteitssnoeren (bijvoorbeeld drie verschillende opladers), tijdschriften, boeken, tassen...
‘Uhm.’ Bill grinnikte verontschuldigend. ‘Ik ben niet zo goed in opruimen, zoals je ziet.’
Raquel stond naast hem, vlak over de drempel, en kon zijn opmerking alleen maar bevestigen. Er was wel duidelijk een pad tussen de rommel door, van de deur naar het bed naar de kledingkast. En het kingsize bed was netjes opgemaakt, met witte lakens en rode dekens.
‘Slapen moet geen probleem zijn,’ lachte Bill. ‘En als je er ’s nachts uit moet, er zit een lichtknopje links naast m’n bed.’
‘Oké. Ik overleef het wel,’ verzekerde Raquel hem. ‘Dank je wel.’
‘Geen probleem.’ Hij glimlachte naar haar, aarzelde even en gaf haar toen vlug een kus, vlakbij haar lippen. ‘Slaap lekker.’
En hij sloot zachtjes de deur.

Omg, omg, omg, ik smelt! Ik vraag me echt af hoe lang het duurt tussen die twee, want JOEHOE! *schudt iedereen wakker* Kijk dan! Love is in the air! Ik zie hier echt helemaal voor me hoe Bill haar dat kusje geeft en dat is... *zwijmel* no words.

Anyway, ik heb het al honderd keer gezegd, maar ik ben echt blij dat Raquel hier terecht kan. Alleen begint nu dus Chantals haat op te spelen en vanaf nu wordt het gevaarlijk. Ik heb zo'n vaag vermoeden dat Chantal nog wel eens van alles op het spel kan gaan zetten voor Bill en dat het er daarbij niet zoveel toe doet wat er met Raquel gebeurd... Oei oei, trouble in fairy-land!

Gelukkig post je weer veel achter elkaar

Trouble in fairy-land XD Haha, daar moest ik echt hard om lachen

Dit stukje is een beetje... mislukt?

~~

Raquel bleef nog één dag langer bij Tokio Hotel in het appartement; daarna werd ze opgebeld door haar moeder, die haar zo’n beetje beval om terug naar Berlijn te komen. Dus nam Raquel afscheid van de jongens en Chantal en stapte op de trein naar huis.
Elvira deed nog vóór Raquel haar sleutels kon pakken de deur open. Haar gezicht was een strak masker; Raquel kon niet eens zien of haar moeder überhaupt verdrietig was. Geschokt, jawel, maar verdrietig?
Even stonden ze tegenover elkaar, moeder en dochter; twee paar bijna zwarte ogen in twee dezelfde gezichten, één jong en één ouder. Toen zette Raquel een stap naar voren en Elvira sloot haar zwijgend in haar armen.
Hoe lang had Raquel op een moment als dit gewacht? Ze wist het niet, maar op dit moment maakte het ook niet meer uit. Op dit moment beseften ze allebei: het ging veranderen.
Elvira klemde haar dochter stevig tegen zich aan. Ze streek liefkozend door diens krullen, krullen die ze zelf ook had, en fluisterde: ‘Het spijt me zo verschrikkelijk, liefje. Vanaf nu ga ik beter mijn best doen, ik beloof het je.’
Raquel hoopte erop. Ze durfde het eigenlijk haast niet te geloven, maar hoe vaak had ze niet gewenst dat Elvira zich weer als een echte moeder gedroeg? Ze kon alleen maar hopen dat het geen loze belofte zou blijken.
‘Kom, blijf niet zo op de drempel staan,’ onderbrak Elvira haar gedachten en trok haar dochter naar binnen. ‘Waar ben je geweest?’ informeerde ze tegelijkertijd.
‘Hamburg,’ antwoordde Raquel zachtjes en volgde haar moeder naar de woonkamer. Ze wilde niet over Hamburg praten – dat betekende namelijk dat ze aan Chantal en Bill moest denken en die gedachten lieten opnieuw zwarte tranen langs haar wangen glijden.
Chantals afscheid was voor de buitenwereld misschien het warme, hartelijke, meelevende afscheid van een beste vriendin geweest: voor Raquel had het een koud einde van een jarenlange vriendschap betekend.
Zij, Raquel, had in Bills bed geslapen. Dat betekende met haar hoofd op hetzelfde kussen als hij elke nacht, met haar lichaam onder dezelfde dekens.
Zij, Raquel, had een kus van Bill gekregen. Dat betekende zo vlakbij haar lippen dat ze zijn adem op haar mond gevoeld had.
Zij, Raquel, had al Chantals hoop op een kansje bij Bill doen verdwijnen. En Chantal, besefte Raquel nu, zou haar dat nooit vergeven.
Chantal stelde haar verliefdheid boven haar vriendschap. Raquel had het precies andersom gedaan, maar tevergeefs. Dat betekende echter niet dat ze nu zomaar, zonder aarzeling, voor de liefde kon gaan – integendeel zelfs. Ze zou zich ongemakkelijk voelen om bij Chantal en Bill tegelijkertijd te zijn en die situatie viel eigenlijk niet meer te vermijden.
‘Raquel?’ Opnieuw haalde Elvira’s stem haar uit haar gedachten. ‘Wat is er? Waarom kijk je zo moeilijk?’
Vlug wendde Raquel haar blik af. Ze had geen zin om dit allemaal aan Elvira uit te leggen. Nog niet. Later misschien, als het wat beter ging. Nu niet.
Om toch antwoord te geven op Elvira’s vraag zei ze: ‘Ik vroeg me af wat er met Jonathan gaat gebeuren, nu...’ Ze slikte en brak haar zin af.
Elvira kuchte, liet zich tegenover Raquel op één van de rieten stoelen zakken en streek een lok kort zwart haar achter haar oor. ‘Wel, hij komt hier wonen, dat lijkt me duidelijk.’
‘Maar zijn leven is in Oranienburg.’ Raquel wist niet zo goed waar die opmerking vandaan kwam, maar ze had het al gezegd.
‘Hij blijft in Oranienburg op school,’ antwoordde Elvira. ‘Misschien verhuizen we wel die kant op. Jij hoeft in elk geval niet meer hier naar school.’
Raquel gaf geen antwoord. Ze was verrast dat haar moeder hier zelfs al over nagedacht had. Toch vreemd dat papa hiervoor dood moest gaan, schoot er door haar hoofd. Ze schudde de gedachte meteen weg; zo gemeen wilde ze niet zijn. Alleen klonk er toch een stemmetje in haar achterhoofd: als papa niet was gestorven, had Elvira nooit meer zo gepraat.

Hm, tijd om het een beetje kritisch te bekijken. Het is niet mislukt, dat zeker niet, maar het is minder dan ik van je gewend ben.
Op het moment dat je Elvira verdrietig te zien (lezen) krijgt, dacht ik dat dit zou komen doordat Raquels vader overleden is. Tenslotte hebben ze wel ooit samen een kind verwekt en volgens mij haten ze elkaar niet (daar heb ik tenminste nog niets van gemerkt, kan zijn dat ik er naast zit hoor ). Uiteindelijk blijkt het te zijn vanwege het gedrag richting haar dochter, als ik het goed begrepen heb. Want ik wist het niet helemaal zeker.
Ook lijkt Elvira niet helemaal enthousiast over het feit dat haar zoon weer bij hen thuis komt wonen? Ik denk dat ik als moeder toch wel erg blij zou zijn met zo'n nieuws

Het is niet gemeen bedoelt, maar meer om even aan te duiden dat ik nog niet helemaal weet waar je precies heen wilt met dit stukje. Bedoel je ermee dat de band tussen Raquel en Elvira nu weer beter gaat worden? Ik hoop in ieder geval van wel xD.

Verder ben ik benieuwd waar je nu heengaat met dit verhaal, omdat het uiteindelijk wel om de liefde tussen Raquel/Bill/Chantal draait. Daarom wil ik graag weten hoe dat verder gaat lopen *puppy-eyes* Ik vind het nog steeds geweldig!

Dank je wel
Dat had ik al in PB gezegd, maar ik zeg het nog eens ^^

Ik heb het vorige stuk herschreven, en ik moet zeggen dat ik het moeilijk vond om in mijn eigen tekst te wroeten, en nu is het ook in een keer een stuk langer...
Maar ik vermoed dat dit al ietsjes beter is dan het vorige, en daar ging het om

~~

Raquel bleef welgeteld drie dagen bij de jongens en Chantal – de tijd dat haar moeder in Zuid-Frankrijk zat. Elvira was op de hoogte gesteld van de gebeurtenissen, maar weigerde naar Duitsland te komen vóór haar vergaderingen voorbij waren. Dus bleef Raquel in Hamburg en Jonathan bij Victor en Sofie.
Het was werkelijk ongelooflijk om te zien hoe lief de jongens konden zijn. Natuurlijk waren ze altijd aardig, maar Raquel had hen niet allemaal zo... zo zorgzaam ingeschat.
Bill sliep nog steeds bij Tom, ook al moest hij Raquel ’s avonds zo’n beetje zijn kamer induwen. Tom klaagde niet eens over het feit dat hij zijn (trouwens enorme) bed moest delen met zijn tweelingbroer, maar mompelde in het voorbijgaan tegen Raquel dat ze gerust zo lang mocht blijven als ze wilde.
Georg wendde zijn vage flauwe humor aan om Raquels humeur op te fleuren en bleek een natuurtalent in het inschatten van de situatie, zodat hij steeds de juiste opmerking op het juiste moment maakte. En Gustav, de kok, zorgde dat er altijd iets lekkers te eten was.
Het belangrijkste echter was iets anders. Het belangrijkste was dat ze zo normaal bleven doen. Ze gingen door met muziek maken en elkaar plagen, precies zoals ze vóór Raquels logeren ook deden. Ze behandelden haar misschien wel een tikkeltje voorzichtiger, maar ze pasten niet hun dagindeling aan om de hele tijd bij Raquel op de bank te kunnen zitten. En dat gaf haar een veel prettiger gevoel dan als de jongens constant om haar heen hadden gehangen.
Op de ochtend van de vierde dag belde Elvira. Raquel zat op de pianokruk in de studio en luisterde naar Chantal en de jongens, die bezig waren hun nummers te beluisteren en van luidkeels commentaar te voorzien. Het verbaasde Raquel hoe vier zulke vrolijke, enigszins melige jongens zo serieus omgingen met hun muziek. Nou ja, Tokio Hotel wás natuurlijk wel hun levenswerk.
En toen belde Elvira. Raquel viste haar mobiel uit haar zak en nam stilletjes op.
‘Ik ben thuis,’ klonk Elvira’s stem. ‘Waar zit jij?’
‘Hamburg.’ Raquel ontmoette Bills vragende blik en lipte “moeder” naar hem. hij knikte ten teken dat hij het begreep, glimlachte even en schoof toen de koptelefoon weer over zijn pet.
‘Wat doe je nou weer in Hamburg?’ Elvira klonk vermoeid en lichtelijk geïrriteerd, waarschijnlijk als gevolg van de reis die ze net achter de rug had.
‘Chantal?’ herinnerde Raquel haar.
‘Oh, ja. Kom je wel vandaag nog terug?’
‘Als je wilt.’
‘Dan zie ik je vanmiddag.’ En Elvira verbrak de verbinding.
Raquel staarde naar het schermpje van haar telefoon, probeerde te bedenken wat ze hier nu weer van moest maken. Ze kon zich nauwelijks voorstellen dat Elvira helemaal niet aangeslagen was door de dood van haar ex-man, ondanks het feit dat ze hem in geen jaren had gesproken – maar nu had ze voornamelijk geërgerd geklonken, niet droevig of zelfs op de één of andere manier geëmotioneerd.
Chantal liep naar haar toe, haar gezicht half nieuwsgierig en half zuur. Raquel zuchtte zachtjes. Er was maar één reden die haar verblijf hier ongemakkelijk maakte: haar vroegere beste vriendin. Vroegere, ja – Raquel had het gevoel dat hun vriendschap definitief voorbij was. De jaloezie had een einde gemaakt aan al die jaren twee-eenheid.
‘Was dat Elvira?’ informeerde Chantal op afgemeten toon. Tegenover de jongens hield ze de schijn nog op, maar die waren nu druk in de weer met koptelefoons en besteedden geen aandacht aan de meisjes.
‘Ja,’ antwoordde Raquel zacht en stopte haar mobiel weg. ‘Ik ga naar huis.’
‘Oké.’ Chantal draaide zich weer om en Raquel voelde tranen branden. Ze wilde Chantal niet kwijt! Ondanks de vijandigheid beschouwde Raquel haar als de beste vriendin die ze ooit had gehad. De vijandigheid was er vóór ze de jongens kenden nooit geweest.
Ze sprong overeind en schoot Chantal aan vóór die weer bij de jongens was. De koele blik in de felblauwe ogen deed Raquel van binnen ineenkrimpen, maar ze dwong zichzelf om recht terug te kijken.
‘Chantal, moet het nu echt zo?’ fluisterde ze smekend. ‘Laat me nu niet mijn vader en mijn beste vriendin verliezen...’
Het antwoord was een ijskoude blik en Chantal die zich omdraaide. ‘Jongens!’ riep ze. ‘Raquel moet naar huis!’

AARGH! Wat een *** is Chantal, pfff! Ik mag haar dus écht niet, ook al was dat allang duidelijk. Kom op, hoe egoistisch kun je zijn? De vader van je 'beste vriendin' is overleden, maar het enige waar zij zich druk om maakt, is of Bill haar wel ziet staan?! Dat is gewoon het meest egocentrische dat ik ooit heb gehoord. Pfffff. Dikke duim omlaag voor haar.

Maar ehm. Ik snap het nu niet meer helemaal. Dit stuk komt in plaats van het vorige stuk, of niet? Ja toch?

Ik vind de jongens echt lief. Ik mag dan ook hopen dat Chantal nu bijvoorbeeld niet slecht gaat praten over Raquel of zo... Want daar zie ik haar eerlijk gezegd ook nog wel voor aan! Stomme... *piep*

Ugh. Nou ja, ik ben allang blij dat je weer geschreven hebt Awesomeness, awesomeness! Vlug meer?

Jep, het vorige stuk (en dit stuk xD) komen in de plaats van dat laatste ^^
En dit is dus het stuk waar ik weer onzeker over ben, 't is echt lastig om te schrijven *fronst*

Nou ja, we'll see (:
En dit is het laatste wat ik heb, ik moet nu bedenken wat hierna gaat komen en dat is ook nog niet zo makkelijk.

~~

Elvira deed de deur al open voor Raquel aan kon bellen. Haar ogen waren rood, maar haar gezicht stond strak. Met een stijf gebaar veegde ze een lok zwart haar achter haar oor.
‘Dus daar ben je,’ zei ze toonloos, draaide zich om en verdween weer in de gang. Raquel had niet meer verwacht en volgde haar moeder naar binnen.
Op het kastje naast de sofa lag een pakje papieren zakdoekjes. Het was leeg; Elvira verfrommelde het plastic en liep naar de keuken om het weg te gooien. Raquel bleef op de drempel staan, klemde haar handen ineen. Ze voelde zich ongemakkelijk, maar durfde niets te zeggen.
Even bleef het stil in de kamer. Elvira leek eventjes van plan om iets te zeggen, bedacht zich toen weer en deed er het zwijgen toe. Ze zat stram rechtop op de sofa, haar ogen strak op de muur gericht.
Aarzelend deed Raquel twee passen naar voren, liep toen in dezelfde beweging door naar haar moeder en liet zich naast Elvira op de sofa zakken. Voorzichtig legde ze een arm om diens schouders. Ze voelde haar moeders arm om haar middel en drukte zich tegen Elvira aan.
Opnieuw bleven ze een tijdje stil. Raquel wist niet wat ze moest zeggen, Elvira zat met haar gedachten mijlenver weg. Pas toen de kerkklok in de verte sloeg, schrokken ze allebei op. Raquel wilde zich al van haar moeder losmaken, maar Elvira hield haar bij zich en drukte zachtjes een kus op Raquels voorhoofd.
‘Het spijt me,’ zei ze zachtjes.
‘Wat spijt je?’ murmelde Raquel terug.
‘Alles. Dat ik er niet was. Over je vader.’ Elvira haalde haar neus op, wreef langs haar ogen en wierp Raquel een waterig glimlachje toe. ‘Ik kan je niet goed uitleggen hoe ik me voelde, toen. Het spijt me. Maar...’ Ze probeerde een beter glimlachje. ‘Ik ga vanaf nu m’n best doen om er voor jullie te zijn.’
‘Voor ons?’ herhaalde Raquel.
‘Voor jou, en voor Jonathan.’ Het glimlachje werd een glimlach. ‘Hij komt bij ons wonen.’
Raquel bleef stilletjes zitten. Jonathan kwam bij hen wonen. Eigenlijk had ze dat best verwacht, maar ze wist niet zo goed wat ze ervan moest denken. Jonathans leven had zich de afgelopen járen volledig in Oranienburg afgespeeld – dáár had hij zijn vriendjes, zijn school, zijn sportclub, gewoon zijn hele leven. Nu was Oranienburg niet zó ver weg van Berlijn, maar wel te ver om elke dag heen en weer te reizen.
Aan de andere kant zou het heerlijk zijn om haar broertje dichtbij te hebben. En aan nóg een andere kant vond ze het verschrikkelijk dat ze Jonathan alleen maar zo dichtbij kon hebben, na het overlijden van haar vader.
‘Raquel?’ Elvira keek haar een tikkeltje aarzelend aan. ‘Wat...’
‘Ik moet er gewoon even aan wennen,’ antwoordde haar dochter vlug. ‘Jonathan woont al zo lang in Oranienburg en...’ Ze beet op haar lip, sloeg haar ogen neer. ‘Hij lééft daar al zo lang.’
Elvira zweeg even. Toen veegde ze opnieuw een haarlok achter haar oren en stond op, al iets meer haar normale kordate zelf. ‘Daar vinden we nog wel wat op. Het belangrijkste is dat hij thuiskomt.’
Ze liep naar de keuken en Raquel hoorde het koffiezetapparaat ratelen. Met een zucht liet ze zich onderuit zakken, drukte haar vingers tegen haar slapen. Thuis? Was dit voor Jonathan wel thuis? Het leek erop dat dit nog lang niet opgelost was, wat Elvira ook mocht denken.

Ok, gister ben ik begonnen met lezen en vandaag heb ik het eindelijk klaar En het is geweldig<3 Bill is zo lief in het verhaal en ik zie hem zo al helemaal hyperactief springen en shoppenXD
En Georg is zo schattig, alleen wat die drinkt 's ochtends had je hem niet wat anders kunnen laten drinken ?
En ja, je hebt hier met nog een fan te maken van Tokio Hotel, nou ja, half fan nu, ben het niet meer zo als vroeger^^^^
Maar ze zijn nog wel cute en Hannah en Tom zijn erg schattig samen En Raquel en Bill moeten wat krijgen samen^^^^ En Chantal mag ik nietXD haar vriendschap boven liefde verzetten, en arme Raquel. Haar vader zo plots dood...
Snel verder Ben echt benieuwd hoe het nu verder gaat met Raquel en Bill en Raquel en Chantal

Oops, ik dacht dat ik hier al op had gereageerd! Sorry. Bij deze je reactie :')

Ik denk dat je er zeker goed aan hebt gedaan om dat stuk te herschrijven in deze twee stukken. Het is nu net wat uitgebreider, er wordt meer op gevoelens in gegaan en ik kan me al wat beter in haar moeder inleven. Dat vorige was denk ik iets te vlug geschreven, dit gelukkig niet Stukken beter dus, klasse!
Ik vind het nog steeds verschrikkelijk voor Raquel (en voor Jonathan en ook wel voor Elvira), je moet er toch niet aan denken dat je zoiets overkomt... Ik hoop dat ze er goed mee om kan gaan.
Ik mag Chantal nog steeds niet, trouwens. Ze komt niet eens in dit stukje voor, maar dat wilde ik wel even zeggen

Anyway, ik vind het gewoon leuk, leuk, leuk <3

Leuk, Leuk, leuk!
Ik volg het nog altijd en vind het nog steeds super leuK! -zoals je merkt.
Net als de anderen haat ik Chantal. Aan de ene kant snap ik haar, aan de andere kant ook weer niet. Ik bedoel ik zou het ook vreselijk vinden als de jongen op wie jij echt smoorverliefd bent, valt voor je beste vriendin.
Maar zo kil als zij reageerd, nee dat zou ik ook weer niet doen.
En Raquel en Bill zijn gewoon gemaakt voor elkaar!
Snel weer verder gaan!

En toen was ik er weer, na een hele tijd! ^^
Schrijven gaat op het moment langzaam, ondanks de vakantie... Ik weet wát ik wil schrijven, maar het komt er niet uit >.<

Nja. Hier is toch weer een (kort) stukje (:
Allemaal bedankt voor de reacties! <3

~~

28.

Raquel had gedacht dat het onmogelijk was, maar toch gebeurde het. Dag na dag gleed voorbij, het leven ging verder.
Drie dagen na Elvira’s terugkomst uit Zuid-Frankrijk werd haar ex-man begraven in Oranienburg, waar hij vijf jaar lang gewoond had. Bij de ceremonie waren meer mensen aanwezig dan Raquel verwacht had; niet alleen zijzelf, haar moeder en haar broertje, maar ook Victor en Sofie met hun ouders en een heleboel mensen van kantoor die Raquel niet kende. Vervolgens dook ook Hannah plotseling op, met tranen in haar ogen en Tom in haar kielzog. Die werd, natuurlijk, gevolgd door Bill –en hij werd weer gevolgd door Chantal.
Compleet verbijsterd liet Raquel zich knuffelen, eerst door Hannah en Tom tegelijkertijd, toen door Bill en als laatste door Chantal. De eerste drie voelden warm, begripvol, steunend. Nummer vier was koud en afstandelijk, hoe hard ze ook haar best deed om de schijn op te houden.
Na de begrafenis druppelde iedereen langzaam door de hekken naar buiten. Jonathan bleef voor deze keer bij Raquel in plaats van bij Victor en Sofie; ze hield zijn handje vast en stelde hem voor aan de tweeling en Hannah, die hem nog nooit gezien hadden. In eerste instantie was Jonathan verlegen en verborg zich achter zijn grote zus, maar algauw had hij door dat hij nergens bang voor hoefde te zijn. Chantal stond er zwijgend bij.
‘Laten we gaan,’ mompelde Raquel na een tijdje. Ze wierp nog even een blik op het graf, maar wendde snel haar ogen af en gaf haar broertje een zachte duw. ‘Als jij mam nou eens gaat zoeken.’
Het jongetje liet haar hand los en glipte tussen een paar kantoormensen door, op zoek naar zijn moeder. Chantal murmelde iets over “wc” en vertrok ook; Raquel onderdrukte een zucht. Zelfs op de begrafenis van haar vader kon ze er niet omheen. Vriendschap met Chantal was verleden tijd.
Hannah legde een arm om haar schouders en drukte haar voorzichtig tegen zich aan. ‘Ik wou dat ik iets kon bedenken om te zeggen dat beter klinkt dan “Ik vind het zo rot voor je”,’ mompelde ze.
Er glipte een zacht lachje uit Raquels mond. ‘Dat je er bent is al genoeg,’ antwoordde ze en liet zich opnieuw knuffelen. ‘Ik had echt niet verwacht dat jullie zouden komen,’ voegde ze er stilletjes bij, nu met haar ogen op de tweeling.
‘Natuurlijk komen we!’ Bill besefte dat zijn verontwaardigde stem over het terrein galmde en perste snel zijn lippen op elkaar, liet Tom wat rustiger zijn zin afmaken: ‘Omdat je vrienden niet in de steek laat als ze het moeilijk hebben.’
Die opmerking kwam hem op een klapzoen van Hannah te staan, wat natuurlijk uitmondde in iets meer dan een vluchtige kus. Raquel rolde met haar ogen en draaide zich van hen af. Nu even geen liefde, alsjeblieft. Nu even geen liefde, geen vrolijkheid, geen geluk. Ze voelde zich leeg. Koud en leeg. Binnen een week had ze haar vader en haar beste vriendin verloren – de één op een behoorlijk andere manier dan de ander, maar wel allebei voor altijd.
Voor altijd.
Twee woordjes hadden nog nooit zo’n pijn gedaan.

Gosh, ik adoreer Bill en Tom echt <3 Zo lief dat ze er altijd zijn voor Raquel. En Hannah natuurlijk ook, zij is ook echt super! Chantal... Tja. Ik zeg niets

Je hebt de gevoelens hier mooi neergezet. Het is natuurlijk onwijs moeilijk voor Raquel. Ze verliest haar vader en daarbij ook nog eens haar beste vriendin, ook al is het op een andere manier. Dat heb je mooi afgebeeld; twee totaal verschillende verliezen, die haar toch eigenlijk op dezelfde manier raken.

Ik begin echt inspiratieloos te raken met commentaar voor dit verhaal, omdat het eigenlijk altijd op hetzelfde neerkomt, dus sorry daarvoor! Ik wil alleen zeggen dat ik het nog altijd lees en dat je super schrijft <3

Super leuk! <3
En net als Imke weet ik gewoon niet meer wat ik nog over je verhaal kan zeggen. Het is leuk, het is geweldig geschreven en heeel verslavend..
Dus ja.. gewoon verder gaan zou ik zeggen!

Danke schön allebei! <3

En hier is weer een stukje... (:

~~

Het leven ging verder. Na de begrafenis trok Jonathan bij zijn moeder en zus in, maar erg gelukkig leek hij er niet van te worden. Het huis was leeg en stil, Elvira werkte acht uur per dag en hij miste zijn vriendjes uit Oranienburg. Raquel was er altijd en probeerde hem op te vrolijken, maar miste eigenlijk zelf de blijdschap om hem echt te laten lachen.
Gelukkig was Hannah er nog. Zij en Lisanne, de vriendin die terug was uit Amerika, vielen elke dag wel even binnen. Het klikte algauw tussen hen en Raquel was opgelucht dat zij er waren – maar Hannah was geen Chantal, goede vriendin of niet. Ze kende Hannah nog geen zes maanden, laat staan zeventien jaar.
Ergens was het toch stom om zo verdrietig te zijn, dacht Raquel bij zichzelf. Waarom treuren om iemand die zeventien jaar vriendschap vergooide voor een rockzanger? Ja, een rockzanger waar ze nu bij in huis woonde, waar ze nu waarschijnlijk wel een kans bij maakte – maar hij was en bleef een rockzanger, plus medebandlid. Dat maakte de kans dan wel weer heel wat kleiner.
Ze zuchtte en legde haar hoofd tegen de muur. Al de hele ochtend zat ze hier, ineengedoken op haar bed, de dekens om zich heen getrokken. Het was ondertussen een uur of twaalf, waarschijnlijk zouden Hannah en Lisanne binnen een half uur aanbellen om haar wie-weet-waar mee naartoe te slepen. Jonathan was nog niet bij haar binnengeweest; dat verbaasde Raquel stilletjes, meestal kroop hij ’s ochtends even bij haar in bed.
Met een zucht duwde ze de dekens van zich af en liet zich van het bed glijden. Geen zin om te douchen, geen zin om zich aan te kleden – maar in pyjama rondlopen was ook niet zo’n goed idee, dus trok ze toch maar een spijkerbroek en een willekeurig T-shirt uit de kast. Minnie Mouse. Waarom ook niet.
Eenmaal beneden vond ze een briefje op de keukentafel. Aan het schoolse handschrift te zien was het van Jonathan.

Zusie, mama brengkt me naar Oraninburg. En Dagmar brengkt me trug. Dag! Jonathan

Raquel moest lachen om de spelfouten, maar erg veel vreugde voelde ze niet. Jonathan kon nog zo makkelijk naar zijn vrienden. Háár vrienden woonden in Hamburg, hadden het onmogelijk druk én voor tenminste één persoon in huis was ze daar nooit meer welkom.
Waarom was het ook zo moeilijk?
Gefrustreerd trok ze de koelkast open en viste het pak yoghurt uit de deur. Ze had geen zin in een fatsoenlijk ontbijt, ze had nergens zin in. Ze had geen zin in Hannah of Lisanne, ze had zelfs geen zin om keihard Tokio Hotel te draaien.
Waarom nou?
Elke dag sinds haar vaders dood stond Raquel op met maar één gedachte in haar hoofd: de dag overleven zodat ze ’s avonds weer in bed kon stappen. Het maakte allemaal niet meer uit. Ze was nooit goed geweest in omgaan met verdriet en om in korte tijd twee mensen te verliezen, twee mensen waar ze altijd om had gegeven, kon ze niet verdragen. Ze was in een zwart gat gevallen en het trok haar aan alle kanten naar beneden, verder en verder weg van het licht.
De laatste keer dat ze de zon had zien schijnen, was op de begrafenis bij het gedag zeggen van haar vrienden – toen had Bill haar in zijn armen genomen en de knuffel gegeven die ze nodig had.
Waarom was het ook zo moeilijk?
Vrolijk getingel klonk door het huis. De bel. Onmiddellijk schoten haar gedachten terug naar die dag, nu twee weken geleden, toen ook de bel was gegaan. Uw vader heeft het niet overleefd.
Wel, niemand kon haar dat nieuws een tweede keer brengen, dacht Raquel sarcastisch en slenterde naar de deur om open te doen. Eigenlijk had ze al kunnen weten wie er voor de deur stonden, ze had het vanochtend in bed al verwacht. Hannah en Lisanne.
‘Hé!’ Hannah hupte over de drempel en gaf haar een vluchtige knuffel. ‘Hoe gaat het?’
‘Mwoah.’ Raquel sloot de deur achter Lisannes blonde haar, haalde haar schouders op. ‘Ik verveel me.’
‘Daarom zijn wij er ook!’ lachte Hannah opgewekt. ‘We hebben een verrassing voor je. Eigenlijk hadden we het al eerder gepland, maar...’ Ze kuchte ongemakkelijk en Raquel maakte in gedachten de zin af: maar toen ging je vader dood.
‘Ja,’ mompelde ze. ‘Oké. Kom maar op.’
Hannah gaf haar een por. ‘Raquel, doe nou niet zo. Ik snap wel dat je verdrietig bent om je vader, maar het leven gaat door.’
‘Dat weet ik...’ Raquel zuchtte en veegde door haar haren. ‘Het is alleen... Het gaat niet alleen om mijn vader.’
De andere twee meisjes wisselden een verbaasde blik, maar vóór ze iets konden vragen ging Raquel al verder: ‘Nou, waar is die verrassing?’
‘Oh, niet hier,’ zei Hannah vlug en trok de deur weer open. ‘Kom.’
Raquel volgde hen naar buiten; het was warm, augustus inmiddels, zomervakantie. Het zonlicht maakte gouden vlekken op het bladerdek van de kastanje, die vlak voor het huis groeide. Zelfs in haar dunne T-shirt had Raquel het niet koud, dus ze sloot af zonder haar jas mee te nemen en volgde haar vriendinnen naar wie-weet-waar.

Aaagh, waarom stop je nou daar?! Ik wil weten wat die verrassing is, al weet ik het haast wel, denk ik. Waarschijnlijk gaan ze naar Bill, Gustav, Georg en Tom en Chantal^^^^
Deze gedachten kunnen altijd fout zijn En arme Raquel, twee belangrijke personen in één keer missen is ook niet altijd wat.
Ben zeker benieuwd naar meer! Wil weten hoe dit alles afloopt en of Raquel uiteindelijk met Bill gaat (al denk ik van welXD)

Hehe ^^
Okay, dit is raar. Maar ik heb een beetje teveel naar Tokio Hotel @ de JB Kerner show gekeken en toen kwam dit stuk in mijn hoofd xD
[Als iemand de link wil, PB me maar *wenkbrauwwiebel*]

~~

29.

‘De dierentuin?’ Raquel wendde haar blik af van de naam van de U-bahnhalte, om haar vriendinnen sceptisch aan te kijken, maar Hannah en Lisanne zetten hun onschuldige gezichten op en gaven geen antwoord.
Ze stapten uit en slenterden met z’n drieën naar de uitgang, naar de straat. Lisanne viste haar mobieltje uit haar jaszak, leek even iets te checken op het schermpje, maar zodra ze Raquel zag kijken stopte ze het dingetje vlug weer weg. Raquel kon niet tegen haar geheimzinnige gezicht, ook al wist ze wel dat het geen echte verrassing was als ze wist wat ze gingen doen.
‘Ah, daar is hij!’ Hannah stootte Lisanne aan en wees naar de Leeuwenpoort, één van de twee ingangen van de Berlijnse dierentuin. Raquel volgde nieuwsgierig de vinger en zag een man van tegen de vijftig, kaal en met een uniform van de dierentuin aan zijn lijf.
Lisanne zwaaide enthousiast naar hem, draaide zich toen naar Raquel en zei met een grijns: ‘Dat is dus mijn oom, voor het geval je dat wil weten.’
Raquel staarde haar verbijsterd aan. Hannah giechelde en trok aan haar arm. ‘Kom nou, ik wil naar binnen.’
Gedrieën liepen de meisjes op Lisannes oom af. Hij begroette hen vriendelijk, Lisanne stelde Raquel voor en ze schudde hem nog altijd verward de hand. Zijn naam bleek Klaus te zijn; niet dat het Raquel veel kon schelen, ze zou hem toch niet bij zijn voornaam durven noemen. Vervolgens nam hij hen mee de dierentuin in. Ze hadden geen kaartjes, maar hij bracht hen door de personeelsingang het park binnen.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg Raquel, terwijl Hannah en Lisanne met vrolijke gezichten achter Lisannes oom aanliepen. Ze stootte hen aan en vroeg opnieuw, voor de eerste keer weer een beetje levendig: ‘Zeg nou, waar gaan we heen?’
Maar het antwoord was en bleef: ‘Dat zul je wel zien.’
Raquel was al heel lang niet meer in de dierentuin geweest en daardoor duurde de wandeling allemaal wat langer. Hoe vaak Hannah en Lisanne ook lachten dat het nog een béétje verder was, Raquel bleef bij elk hok staan om te kijken. Ze hield van dieren. Vooral bij de wasberen, haar lievelingsdieren, moesten haar vriendinnen haar wegslepen. Een van de diertjes liep met hen mee langs de omheining van zijn hok en de blik in zijn intelligente donkere oogjes deed Raquel plotseling aan Bill denken. Ze had hem ooit al eens vergeleken met een wasbeer, dit was geen toeval.
Na een hele tijd kwam eindelijk Hannah’s verlossende: ‘Hier moeten we zijn!’
Ze stonden bij het leeuwenverblijf. Lisannes oom leidde hen naar achteren, opnieuw naar de personeelsingang. Raquel probeerde ondertussen uit Hannah’s mond te futselen wat ze gingen doen, maar opnieuw wilden haar vriendinnen het allebei niet zeggen.
Tot Lisannes oom zich naar hen omdraaide en gebaarde dat ze stiller moesten zijn. ‘Anders schrikken ze,’ verduidelijkte hij.
‘Ze?’ fluisterde Raquel, terwijl ze achter hen aan de gang achter de leeuwenhokken inliep. Stiekem vond ze het best een beetje eng, ze werden alleen door een traliemuur gescheiden van een stel wilde beesten. Aan de andere kant wilde ze wel heel graag weten wat ze hier nu eigenlijk deden én ze nam aan dat Lisannes oom wel zou weten wat hij deed, dus ze liep gewoon achter hen aan.
Bij het laatste hok bleef Lisannes oom staan en begon het traliehek open te maken. Raquels ogen werden groot: wat was hij nu dan van plan?
‘Jullie gaan me toch niet aan de leeuwen voeren, hè?’ probeerde ze er een grapje van te maken, om haar onrust te verbergen.
‘Welnee,’ giechelde Lisanne. Ze draaide zich naar Raquel om en begon fluisterend: ‘Luister, mijn oom werkt hier als leeuwenverzorger, al jaren, en steeds als er een nestje welpen wordt geboren, mogen hij en de andere verzorgers de namen uitkiezen. Ze hebben afgesproken dat elke oppasser één welpje een naam mag geven en meestal is dat een naam van een bekende. Zo hebben ze nu een leeuw die Lisanne heet, een leeuw die Hannah heet...’
‘En een welpje dat Raquel heet,’ voltooide Hannah en op hetzelfde moment kwam Lisannes oom naar buiten met een onmogelijk schattig, wollig leeuwenjong in zijn armen.

Aw, een welpje<3 ik kan me zo iets vaag nog herinneren ja dat TH welpjes vast had, had het op youtube gezien
Wel grappig dat er nu een welpje Raquel heet Ik had bijna gedacht dat ze de jongens weer zouden zien. Waarom heet er nou geen welpje Georg of Gustav(A) Bill of Tom(A)
Maar welpjes zijn gewoon schattige dieren en het is echt leuk dat ze dat georganiseerd hebben voor Raquel^^^^

*stormt binnen* Niet denken dat ik dit verhaal vergeten ben, hoor! Echt absoluut niet. 't Is alleen druk, druk, druk...
Maar goed, hier ben ik dus weer, klaar voor een kersverse reactie!

Ik mag die Lisanne al direct. Misschien komt het omdat ze een goede vriendin van Hannah is en ik een grote Hannah-voorstander ben, maar ze lijkt me erg aardig. Ik denk dat Raquel ook wel fijn vindt om ander gezelschap buiten alleen nog maar Hannah (en soms Chantal en de jongens) te hebben, dus dat is goed!
Ook vind ik het erg lief dat Hannah en Lisanne de taak om Raquel door deze vreselijke tijd heen te slepen, zo serieus nemen. Krijgt ze tenminste wat afleiding.

En AAAAAAAAAW, welpjes! Dat is zo ongelooflijk schattig, iep! En dan wordt één van de welpjes ook nog eens Raquel genoemd, wat ontzettend lief én origineel. Ik denk dat Raquel daar toch wel heel erg blij mee moet zijn <3
Leuk dat je er zo'n stukje tussendoor hebt gedaan dat in eerste instantie niet echt met de verhaallijn te maken heeft, maar toch leuk en fijn is om te lezen. Ik vind Raquel anders zo sneu

Nou ja, sorry dat het zo lang duurde, maar hier is dus alsnog je reactie ^^ Iloveit <3

Danke allebei! <3

Dit stukje is wat langer (;

~~

Voorzichtig legde hij het beestje in Raquels armen. Geschrokken spande ze haar spieren, maar Lisannes oom stelde haar meteen gerust: ‘De nageltjes zijn geknipt, ze zal je geen pijn doen. ’t Is nu nog net een kat.’
Hij had gelijk; het welpje snoof even aan Raquels krullen, leek haar goed te keuren en nestelde zich vervolgens tevreden in haar armen. Net een poes, inderdaad. Raquel zakte in kleermakerszit op de grond, dat was voor haar wat comfortabeler, en het welpje schikte zijn houding rustig naar de hare.
Hannah en Lisanne kwamen erbij zitten, allebei breed lachend. Raquel streek over het wollige kopje van het leeuwenjong. Ze moest even denken aan de JB Kerner Show, één van de meest bekeken televisieprogramma’s van Duitsland. De eerste keer dat Tokio Hotel daar te gast was, kregen zij eveneens leeuwtjes op schoot.
Waarom herinnerde alles haar aan Tokio Hotel – en daarmee aan Chantal?
‘Hé.’ Hannah stootte haar aan, een vragende blik in haar ogen. ‘Wat kijk je nu sip?’
Raquel toverde vlug een glimlach tevoorschijn, hoewel met moeite. ‘Het is een geweldige verrassing, echt waar,’ probeerde ze Hannah te overtuigen. ‘Ik zat gewoon te denken...’
‘Niet doen,’ zei Hannah meteen. ‘Ik bedoel, natúúrlijk ben je verdrietig en van slag, maar lieve Raquel, het leven gaat toch dóór!’
‘Daar heb je gelijk in,’ murmelde Raquel en sloeg haar ogen neer. Afwezig streek ze over het zachte ruggetje van de welp, terwijl in haar achterhoofd haar gedachten Hannah bijvielen. Blijven sippen loste niets op! Ze moest omhoogklimmen uit het gat – en dat kon ze best. Bovendien hoefde ze het niet alleen te doen. Raquel keek opzij en zag haar vriendinnen bemoedigend glimlachen.
Ze hoefde het niet alleen te doen.

‘Raquel?’ De voordeur sloeg, voetstappen kwamen de gang in. Elvira’s stem klonk van onderaan de trap. ‘Raquel?’
‘Ja?’ kwam er van boven. Raquel lag languit op haar bed, bladerend in een oud boek dat ze ooit eens voor haar verjaardag had gekregen. Ze herinnerde zich dat ze het toen zo’n goed boek had gevonden, maar nu konden de pagina’s haar aandacht niet vasthouden. Steeds weer speelde er een kleine glimlach om haar lippen. Ze had er zo’n leuke middag van gemaakt, samen met Hannah en Lisanne; ze was eindelijk weer een beetje opgevrolijkt, opgewarmd.
‘Kom eens beneden?’ riep Elvira en slofte naar de woonkamer. Raquel gooide haar boek opzij, trok haar T-shirt recht en roffelde de trap af naar beneden.
‘Wat is er?’ vroeg ze, terwijl ze over de drempel stapte.
Elvira zat aan tafel, keek vluchtig door de krant, maar legde die opzij toen haar dochter binnenstapte. ‘Ik wilde even met je praten,’ zei ze en gebaarde naar de stoel tegenover haar. Verbaasd ging Raquel op het puntje zitten. Praten? Waar kwam dat zo plotseling vandaan?
Haar moeder kuchte en begon: ‘Ik zit hier al een tijdje aan te denken, Raquel, en wilde het nu eens met je doorspreken. Het is inmiddels augustus, binnenkort alweer september, je weet hoe snel dat gaat... Jonathan gaat dan weer naar school en ik vroeg me af wat jij van plan was te gaan doen?’
Oh. Ging het dáár over? Ergens vaag had Raquel wel zoiets verwacht, maar het kwam toch een beetje als een verrassing. Bovendien wist ze het antwoord niet. Wat wilde ze gaan doen? Studeren? Daar was ze nu een beetje laat me, de meeste inschrijvingen waren gesloten. Lisanne en Hannah hadden allebei keurig netjes een aanmelding voor een studie pedagogiek, maar Raquel zelf had niets. Ze was er altijd min of meer van uitgegaan dat zij en Chantal samen een studie zouden zoeken, niet alleen omdat ze beste vriendinnen waren – ook gewoon omdat hun interesses heel dicht bij elkaar lagen. Nu was van een gezamenlijke studie natuurlijk geen sprake meer.
Werk dan? Een jaar geen school, werkervaring opdoen, een beetje reizen misschien? Dat ze íets moest doen, was Raquel wel duidelijk. Niet alleen omdat haar moeder daar zo duidelijk op zat te wachten; ze moest iets hebben met de vrije tijd die ze nu had, om haar gedachten te verzetten. Anders bleef ze maar in dat gat hangen.
‘Wel...’ begon ze aarzelend, probeerde te bedenken hoe ze dit aan haar moeder ging uitleggen. ‘Nou, ik denk niet dat ik nog zo snel een studie kan vinden waar ik me nog bij kan aanmelden, terwijl het ook nog een léuke studie is, dus...’
Elvira knikte. ‘Zover was ik ook gekomen.’ Ze glimlachte en boog opzij, haalde iets uit de tas die naast haar op de stoel stond. Een paar foldertjes – vacaturefoldertjes. Raquel staarde ernaar en voelde haar vrolijkheid verdwijnen. Hier werd haar hele leven voor haar uitgestippeld. Hallo, aarde aan Elvira! Ze was achttien jaar oud, ze kon heus wel zelf iets regelen. Ze wílde zelf iets regelen.
Met een ruk schoof Raquel haar stoel naar achteren. ‘Bedankt, mam, echt, maar ik ga liever zelf op zoek.’
Elvira keek haar verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’
Raquel aarzelde. Hoe ging ze dit subtiel uitleggen? Haar moeder probeerde ook alleen maar te helpen. Ze glimlachte en reikte over tafel naar Elvira’s hand. ‘Ik ben achttien, mam, officieel volwassen. Ik wil leren op m’n eigen benen te staan. Moet ik anders m’n hele leven thuis blijven wonen? ’t Is lief dat je wilt helpen, maar ik doe het liever alleen.’
Rustig, geduldig, redelijk – de perfecte dochter. Elvira keek in elk geval begrijpend. ‘Ja, je hebt gelijk. Je wordt al zo groot.’
Ze glimlachte nostalgisch en Raquel voelde even een golf van genegenheid voor haar moeder. Dit was haast een gesprek dat normale moeders met hun dochters konden voeren. Nou ja, “normale” moeders? Wie bepaalde er of iemand “normaal” was? Voor Raquel was Elvira eigenlijk “normaal”.
Ze grinnikte zelfs even om haar eigen gedachten, liet Elvira’s hand los en ging weer naar boven. Waar had ze dat boek ook alweer gelaten?

Oee, ja, natuurlijk. Dat is ook een erg lastige keuze om te maken, al helemaal als je je er nog niet bepaald mee bezig hebt gehouden... Hmm, dus ze wil niet gaan studeren? Ik vraag me af wat ze dan gaat doen. Ik hooooooop dat het iets met de jongens te maken heeft

Oh, het wordt echt met het stukje moeilijker om een beetje een originele reactie te verzinnen... Ik weet dat ik gelukkig niet de enige ben die daar last van heeft, lol, maar het is wel vervelend. Zolang je maar weet dat het gewoon leukleuk is. Jouw schrijfstijl is gewoon zo fijn!

<3

Hoi!

Oh, ik heb hier zo lang niet aan meegelezen *schaamt zich*. Wat rot voor Raquel dat haar vader gestorven is! Bah, toen die agent dat kwam zeggen kreeg ik echt kippenvel, niet normaal. En ik heb een lichte hekel aan Chantal. Hallo?! Raquels vader is dood en zij gaat de vriendschap ook nog eens afsluiten! De reden snap ik ook niet zo goed, ja om Bill, hm, nu ik er verder over nadenk...Chantal is gewoon veel te jaloers. Ik snap niet waarom ze daarvoor die vriendschap laat vallen.
En dat idee van Lisanne en Hannah, zo lief. Welpjes zijn schattig <3
Oeh en Bill is zo lief voor Raquel, ik hoop echt dat het iets moois word <3 En Bill zonder make-up is schattig
Je schrijfstijl leest heel makkelijk door en ik kan me heel goed inleven in de personages, mooi gedaan! Ik volg dit vanaf nu weer, ^^

Groetjs

Danke allebei!

En there was... Chapter 30!

~~

30.

Zachtjes lipte Chantal mee met de muziek die door haar oortjes stroomde. Taylor Swift, You belong with me. Ze luisterde niet zo heel vaak Taylor Swift, maar dat nummer vond ze zo verschrikkelijk verslavend. En hoewel de tekst niet helemaal klopte, kreeg ze altijd Bills gezicht voor ogen als ze You belong with me meezong.
Ze lag languit op haar bed met de dopjes van haar iPod diep in haar oren. Het was al laat, tegen elven, en ze wist dat in elk geval Gustav al lag te slapen – vandaar dat ze op haar iPod luisterde in plaats van een cd in de cd-speler te proppen.
Plotseling werd er op de deur geklopt. Chantal duwde zichzelf overeind, trok één oortje opzij en riep: ‘Ja?’
Bill stak zijn hoofd naar binnen. ‘Hannah aan de telefoon, voor jou.’ Hij kwam de kamer binnen en dropte de telefoon in haar uitgestoken hand. Chantal had meer interesse voor hem dan voor Hannah; zijn haren hingen, waarschijnlijk vanwege het late uur, los rond zijn gezicht en er zat een veeg oogpotlood op zijn slaap. Die had hij vast nog niet gezien, Chantal had hem in elk geval nog niet horen flippen.
Toen hoorde ze Hannah’s stem uit de telefoon komen: ‘Chantal? Ben je daar nou?’
‘Oh!’ Chantal zette vlug het speakerknopje aan en legde de telefoon naast zich neer. ‘Ja, ik ben er!’
Bill slenterde alweer naar buiten. Zijn T-shirt was aan de achterkant omhoog gekropen en het randje van zijn boxer stak boven zijn jeans uit. De befaamde boxer met zijn naam erop, besefte Chantal, die net de laatste twee letters van ‘Bill’ kon onderscheiden. Toen trok hij de deur achter zich dicht en Chantal concentreerde zich op Hannah, die heel vrolijk aan het vertellen was over... Ja, waarover? Praatte ze nou serieus over leeuwtjes?
‘Moet ik dat volgen?’ onderbrak Chantal haar vriendin vlug. ‘Leeuwtjes?’
Hannah lachte. ‘Ja, nou...’ Vervolgens stortte ze een heel verhaal door de telefoon, over Lisanne, die Chantal van horen zeggen kende, en haar oom, die in de dierentuin werkte, en leeuwtjes, die geboren waren, en namen, die gegeven mochten worden, en Raquel.
Raquel, die haar vader verloren had.
Raquel, die geen vriendin meer was.
Niet van Chantal, tenminste. Wél van Hannah, maar níet van Chantal. Ze slaakte een zachte zucht en zakte weer wat dieper weg in haar kussens. Ze wilde niet aan Raquel denken. Het was haar eigen schuld, natuurlijk, maar toch wilde ze er niet aan denken. Aan de ene kant voelde ze zich er rot onder, bijna een levenlengte vriendschap afsluiten om een jongen – maar die jongen was het toch zó hard waard, daar was Chantal ondertussen wel achter. Als zíj hem niet kon krijgen, dan mocht níemand hem krijgen.
‘Oh, daar is Raquel!’ klonk Hannah’s stem toen. ‘Wil je haar ook nog?’
Shit, Hannah wist van niets? Nee, anders had ze haar nooit zo vrolijk over Raquels leeuwtje verteld. Chantal probeerde een goed excuus te bedenken om “nee” te zeggen, maar haar hersenen konden niets bedenken en het volgende moment klonk Raquels stem bedeesd door de telefoon.
‘Hé.’
‘Hoi.’
Stilte.
Wat moest ze nu zeggen? ‘Hoe gaat het?’ probeerde Chantal; zo’n standaard zinnetje werkte altijd.
‘Gaat wel.’ Raquel aarzelde hoorbaar en zei toen: ‘Ik heb een baantje gevonden.’
‘Oh. Waar?’ Een baantje. Interessant. Chantal had geen baantje nodig – zij had een droom, haar nieuwe werkelijkheid.
‘In een restaurant. Lisanne werkt er ook,’ voegde Raquel erbij. ‘Hoe gaat het bij jou?’ Ze deed een duidelijke poging net zo opgewekt te klinken als altijd, waarschijnlijk om de schijn op te houden voor Hannah, maar Chantal kende haar langer dan vandaag.
‘Goed.’
‘Oké.’
Stilte.
Toen: ‘Uhm, ik denk dat ik moet gaan,’ mompelde Raquel. ‘Hannah flipt ’m. Ik ben bij haar en haar moeder roept.’
‘Oké. Tschüss dan.’ Chantal wachtte tot Raquel ook “tschüss” had gemompeld en drukte toen op het rode telefoontje. Ze staarde even naar het schermpje, schudde toen haar hoofd en sprong van bed. Dat was dan weer dat – en nu was het zo’n beetje tijd om te gaan slapen, morgen werd ze zonder twijfel weer afgebeuld door haar omgeving. Alleen nog even de telefoon terugbrengen.
Chantal slenterde door de gang naar de woonkamer, waar de telefoon meestal op het tafeltje lag te slingeren. Bij binnenkomst zag ze de tweeling nog voor de televisie hangen. Viel ook wel te verwachten, die twee gingen meestal als laatste van allemaal naar bed. Geen wonder dat ze ’s ochtends niet vooruit te branden waren.
‘Daar,’ zei Bill op het moment dat Chantal naar binnen stapte. Ze keek een beetje verdwaasd op en zag hem midden in de kamer staan, met zijn T-shirt opgetrokken. Wow. Hij was niet extreem gespierd, maar er was wel íets. Nu tekende hij met zijn vinger over zijn huid, alsof hij iets probeerde aan te geven.
‘Jij liever dan ik!’ riep Tom vanuit de luie zetel. Hij zette een blikje Red Bull aan zijn mond en schudde even met zijn dreads.
Bill trok zijn T-shirt weer omlaag en stak zijn tong met de fonkelende piercing uit. ‘Schijterd. Maar dat doe ik dus zaterdag wel of zo.’
‘Wat?’ vroeg Chantal, die de telefoon op het tafeltje zette. ‘En is Red Bull drinken om elf uur ’s avonds wel gezond?’ voegde ze erbij.
De tweeling keek naar haar om en Bill was natuurlijk de eerste die antwoord gaf. ‘Nee, dat is het niet, maar je kent Tom toch? Die drinkt zelfs Red Bull bij het ontbijt.’ Hij plofte op de sofa, legde zijn hoofd achterover tegen de leuning en vervolgde: ‘We hadden het over mijn nieuwste tatoeage.’
Chantal staarde hem aan. Nieuwste tatoeage? ‘Je hebt er al drie,’ zei ze zwakjes. ‘Moet je er nog meer?’
Bill viel bijna van de sofa, zo hard schoot hij in de lach. ‘Nou bedankt! Is het zo erg?’
‘Nee!’ riep ze vlug. Hoe kon ze iets van hem nou erg vinden? ‘Nee, nee, ik bedoel... Uhm. Laat maar.’
‘Ik wil er gewoon nog één. Een grotere.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘En we zijn bijna jarig, dus ik vind dat het best mag.’ Een zachte grinnik ontsnapte aan zijn keel. ‘Oh jeetje, we zijn bijna jarig. Tom! Wat gaan we eraan doen?’
‘Niets,’ bromde Tom, die het blikje Red Bull verfrommelde en naar het hoofd van zijn tweelingbroertje mikte. ‘Verjaardagen houd je niet tegen, duf konijn.’
Het Red Bull blikje vloog opnieuw door de kamer, ketste af tegen de klep van Toms pet en rolde onder het tafeltje. ‘Ik bedoel, hoe gaan we het víéren, idioot!’
‘Dat zijn zorgen voor later.’ Tom haalde zijn schouders op. ‘En blijf van mijn pet af.’
‘Ik heb je pet niet aangeraakt.’
‘Wijsneus.’
‘Slet.’
‘Diva!’
‘Ik ga naar bed,’ viel Chantal hen in de rede. Ze was absoluut te duf om een tweelingdialoog te doorstaan, ze kon maar beter nú vertrekken voor de broers de slappe lach kregen. Anders kwam ze hier nooit meer weg.
‘Slaap lekker!’ riepen ze tegelijkertijd. Chantal wuifde, mompelde iets vaags dat klonk als “welterusten” en liep terug naar haar kamer. Zodra haar hoofd het kussen raakte, viel ze in slaap.

Ik mag Chantal steeds minder! En Bill moet gewoon bij Raquel horen, die twee moeten gewoon krijgen
Maar Bill heeft verder toch maar drie tatoeages voor zover ik weet? Volgens mij loop ik weer eens achter Of krijgt die er alleen in het verhaal maar vier en heeft hij er nog gewoon drieXD?
Maar goed, Chantal mag ook wel eens minder aan zichzelf denken en meer aan anderen. Ik ben zeer benieuwd naar het vervolg!

Niet veel tijd, zit midden in de proefwerkweek en moet nog heel veel doen (ik denk dat ik gek word, eerlijk waar), maar toch even vlug een reactie.

Ik haat Chantal. Bah. Klaar. Meer heb ik er niet over te zeggen, wat een walgelijk mens. Als je je vriendin laat stikken voor een jongen, heb je sowieso al een steekje los denk ik. Regel nummer 1 in vriendschap zie ik toch altijd dat je een jongen nooit tussen jullie in mag laten staan. Maar ja, dat zal dan wel weer aan liggen of zo xD.

Anyway, het gekibbel tussen de jongens is weer heerlijk, dat heb ik gemist <3 Vind het nog steeds een groot plezier om te lezen, dus vlug maar weer meer!

Okay, het is weer heel lang geleden dat ik hier iets postte, maar ik ben er weer!
Afgelopen vier daagjes in Duitsland en ik ben in, jawel, Hamburg geweest, dus de inspiratie kwam weer helemaal terug. (Daarom een extra lang stuk! )

En @Yaartje, Bill heeft vier tatoeages. ^^ Het bandlogo in zijn hals, een ster op zijn lies, Freiheit 89 op zijn linkeronderarm en links op zijn borst twee zinnen, verticaal Wir hören nie auf zu schreien en in een soort kronkel daarlangs Wir kehren zum Ursprung zurück. In het echt heeft hij die al langer, maar de tijdlijn in ZT loopt sowieso niet gelijk met de echte tijd. xD

Hier dus een extra lang stuk!

~~

31.

Een week later ontvingen Raquel en Hannah allebei hetzelfde mailtje in hun inbox.

Aan: “Raquel” <schmetterling_91@hotmail.de>
“Hannah” <han.nah-love@hotmail.de>
“Andreas” <andaii@hotmail.de>
Subject: Wij rouwen…

Zeer geëerde heer en dames,

Met onuitsprekelijk verdriet moeten wij u helaas deelnemen dat de heren Kaulitz komende eerste september de teller van hun levensjaren op het huiveringwekkende getal twintig zullen moeten zetten. U begrijpt allen dat dit een zwarte dag is, waaraan wij absoluut maar zeer weinig aandacht willen besteden – en daarom nodigen wij jullie uit om Hamburg onveilig te maken, jawel.

Even kort samengevat: Tom en ik zijn jarig op 1 september en Gustav op de 8e, dus we huren een club af en vieren het. (Niet mijn idee, overigens, maar vorig jaar deden we het op mijn manier, en dit jaar dus op die van mijn lieftallige broertje.)
(Broer.)
(Goed, goed, broer.)

Omdat 1 september (en 8 september ook trouwens) een dinsdag is, verplaatsen we de ondergang van Hamburg naar vrijdagavond, dus de vierde, tenzij iemand daar bezwaar tegen heeft. We stellen trouwens ook voor dat, aangezien Raquel en Hannah uit Berlijn moeten komen en Andy uit Magdeburg, jullie de rest van het weekend bij ons blijven. Alweer, tenzij iemand daar bezwaar tegen heeft natuurlijk.
(Wat ik goed kan begrijpen, na vrijdagavond ruikt waarschijnlijk het hele appartement naar haarlak. Hè, Bill?)
(Blijf van mijn toetsenbord af, ik probeer te typen.)
(Loser.)
(Aargh!)

Oké, daar was ik weer. Ik denk dat alles wel zo’n beetje duidelijk is, eigenlijk? Om het dan speciaal voor Andy ‘duidelijk’ op te schrijven:
Tom + ik + 1 september + Gustav + 8 september = jarig = feest = Tom + ik + Gustav + Georg + Chantal + Raquel + Hannah + Andy --> in Hamburg --> in club (Toms idee) --> moet ik dit nog verder uitleggen? Total destruction, muahaha!

Kuch.
Zie maar hoe laat jullie komen, bel of sms wel even van te voren zodat het ontvangstcomité klaarstaat. (Vertaling: zodat wij een reden hebben om Bill uit de badkamer weg te slepen.)
(Tom, welk deel van “Hands off” begrijp jij niet?)
(Verstuur dit nou maar gewoon.)

Oké, zoals jullie zien voeren Tom en ik zeer interessante gesprekken over de mail, kuch. Oh, nu ben ik het nog vergeten uit te leggen! Voor Raquel en Hannah, Andy = Andreas = onze beste vriend (van Tom en mij) uit Magdeburg. Voor Andy, Hannah is Toms vriendinnetje en Raquel haar beste vriendin, en, ja, dus. En waarschijnlijk komt Alex (Gustavs beste vriend) ook, maar die nodigt Gustav zelf uit, als ik hem goed begrepen heb.

Tot in september, dan!

Bill
(En Tom)

Tegen het einde van het mailtje lag Raquel snikkend van het lachen achterover in haar stoel. Ze had de laatste regel nog niet gelezen of de telefoon ging. Zonder op het schermpje te kijken nam ze op en hikte: ‘Ja?’
‘Jij hebt het mailtje ook gelezen!’ gilde Hannah aan de andere kant van de lijn en barstte, tegelijkertijd met Raquel, in lachen uit.
Een paar minuten later kwamen ze allebei weer bij en Hannah ging, een tikkeltje giechelig, verder: ‘Bill noemde me Toms vriendinnetje.’
‘Dat ben je toch ook,’ lachte Raquel, die zich van de computerstoel liet glijden en op de bank zakte.
‘Jawel, maar om zo genoemd te worden door zijn tweelingbroer… Het voelt toch soms nog steeds een beetje vreemd, weet je? Ik bedoel, ze zijn wel hartstikke beroemd en zo…’
‘En hartstikke aardig.’
‘Ja, én hartstikke aardig.’
Even bleef het stil. Ze dachten allebei aan hetzelfde, aan Hannah en Tom samen. Om Raquels lippen plooide zich een glimlachje; het beeld van die twee, dicht tegen elkaar aan, Hannah met haar ogen half gesloten en op Toms gezicht een vredige lach, zou haar voor altijd bijblijven. Aan de andere kant van de lijn glimlachte Hannah ook, zij met op haar netvlies het beeld van de – wat haar betreft – mooiste ogen van de wereld.
Toen herinnerde ze zich dat ze met de telefoon tegen haar oor gedrukt zat, schraapte haar keel en zei: ‘Nu jij nog.’
‘Nu ik nog?’ vroeg Raquel verward. ‘Hoe bedoel je?’
‘Ga me nu niet vertellen dat jij Bill niet ziet zitten,’ zei Hannah, half plagerig maar half serieus. ‘Ik heb je wel zien kijken.’
Een dik brok vormde zich in Raquel keel. Natuurlijk zag zij Bill zitten. Hemel, ze was tot over haar oren verliefd op die jongen! De kans dat hij haar net zo erg zag zitten, schatte ze echter niet zo hoog in. Zeker niet als hij constant bij Chantal in de buurt was.
Ze kuchte en wilde antwoord geven, maar Hannah gaf haar daartoe de kans niet. ‘Misschien heb ik het mis, hoor, dat kan ook. Ik ben af en toe zo’n dodo.’
‘Nee, je hebt het niet mis,’ fluisterde Raquel en kneep haar ogen dicht; Hannah kon haar gezicht niet zien, maar de pijnlijke klank in Raquels stem was maar al te duidelijk. ‘Alleen… Ik ben bang…’
‘Dat hij jou niet leuk vindt?’ raadde Hannah meteen.
‘Dat ook,’ moest Raquel toegeven. ‘Maar ik bedoelde iets anders.’
‘Oh. Sorry. Vertel.’
‘Chantal is ook verliefd op hem.’
Zodra die woorden Raquels mond verlieten, welden er tranen op in haar ogen. Scheiße, huilen was wel het laatste wat ze nu wilde! Toch kon ze het niet tegenhouden. Nu ze het hardop had uitgesproken, leek alles zo definitief. Chantal was verliefd op Bill en voor Raquel bestond er geen enkele twijfel dat zij hem uiteindelijk ook zou krijgen. Aan hem had niemand iets gevraagd, wat hij voelde wist ze niet, maar toch kon Raquel zich nauwelijks voorstellen dat Chantal niet uiteindelijk zou krijgen wat ze wilde. Bill.
Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil, zelfs Hannah’s ademhaling viel een momentlang weg. Toen blies ze hoorbaar uit en zei op geschrokken toon: ‘Oh jeetje, Raquel, dat wist ik niet! Dat is wel een probleem, ja…’
‘Wel een probleem?’ Raquel kon niet verhinderen dat haar stem oversloeg. ‘Ik ben haar kwijt, Hannah! Mijn vader is dood en Chantal is m’n beste vriendin niet meer! En Bill, ach, hoe groot is de kans nou weer dat hij mij net zo leuk vindt als ik hem?’
‘Heel groot,’ antwoordde Hannah onmiddellijk. Aan haar stem te horen had ze zichzelf weer in de hand en ze zette vurig haar betoog voort: ‘Ik heb nog nooit twee mensen gezien die zo goed bij elkaar passen, Raquel! Tom plaagt hem ook altijd met jou en serieus, heb je nooit gezien hoe rood hij dan wordt? Ik bedoel, ik ben echt wel bijna zeker dat hij iets in je ziet, echt wel. En, nou… Je moet het er gewoon op wagen, nietwaar? Anders is Chantal je misschien voor en dan, ja…’
‘Dan ben ik hem helemaal kwijt,’ maakte Raquel haar zin bitter af. ‘Ja, dat weet ik.’
‘Dit klinkt stom,’ begon Hannah aarzelend, ‘maar als je zegt dat je Chantal toch al kwijt bent… Wat heb je dan nog te verliezen?’
‘Bills vriendschap.’
‘Nee, dat geloof ik niet. Jullie kunnen zo goed met elkaar opschieten, ik denk dat hij – zelfs al is hij niet verliefd op je, wat ik ten zeerste betwijfel – nog altijd wel graag vrienden wil blijven. Zo’n persoon is hij toch wel, of niet dan?’
Ondanks alles moest Raquel toch lachen. Hannah zag het weer eens positief in. Als ze eerlijk moest zijn, was dat precies wat Raquel nu nodig had: iemand die het van een andere kant bekeek dan zij, iemand die haar moed in kon spreken. En misschien had Hannah nog wel gelijk ook, misschien zou ze Bill wel helemaal niet kwijtraken, wat de uitkomst ook zou zijn. Ze kon in elk geval iets proberen, vóór Chantal hem helemaal om haar vinger wikkelde. In dat geval was deze uitnodiging een geschenk uit de hemel. Hoe kon het ook anders, Bill had het mailtje geschreven.
Met hernieuwde moed stortte Raquel zich weer in haar telefoongesprek.

Geweldig stuk! Die mail, en de conversatie tussen Tom en Bill in de mail, geweldig! Ik zie het nu al voor me, hoe hun vechten om het toetsenbordXD
Hm, van die laatste twee tatoeages wist ik niks af maar ik volg hun dan ook eerlijk gezegd niet echt meer en moet nog steeds hun nieuwste cd in huis halen. Dat is iets voor in de zomervakantie.
But back on topic. Raquel moet ook inzien dat Bill haar leuk vind! *zet haar voor Bill neer in een lege kamer en laat die twee alleen* zoXD
Ik ben zeer benieuwd naar meer!

Fantastisch stukje! Ik lag eplat van het lachen bij dat stukje van die conversaties van Bill en Tom in die mail, niet normaal!
Van die laatste tattoo weet ik ook niet af... hm... maar goed Bill is gewoon leuk.
Hannah moet er Raquel van overtuigen dat Bill wel iets voor haar voelt! Want Raquel ziet het blijkbaar zelf niet en ze moet iets doen voor Chantal haar stap zet. Alhoewel ik niet denk dat Bill voor Chantal zal kiezen...
Mooi geschreven! En ik kijk zeer graag uit naar een volgend stukje

Hahaha, die e-mail! Oh, dit is echt hilarisch :') Heb zo hard zitten lachen hier achter mijn laptop. Hoe verzin je het toch iedere keer weer! Ik kan me zo goed voorstellen dat die twee in het echt ook nog echt zo erg zijn ook.
En toch is het je weer gelukt om verschillende elementen op een goede manier in dit stuk te stoppen: humor (en dan vooral humor dus xD), verdriet en vriendschap. Geweldig!
Vond het vooral heel mooi dat je dat verdriet van Raquel weer naar voren hebt laten komen. Zoiets gaat ook niet zomaar over na jarenlange vriendschap, dus goed dat je dat terug laat komen.

Oooh, je bent natuurlijk gisteren naar het concert van Tokio Hotel geweest, is het niet? Dan durf ik te wedden dat je zowat uit elkaar ploft van de inspiratie. Ik ben twee jaar terug naar twee Simple Plan concerten geweest en ging toen echt kapot van de inspiratie. Datzelfde gold voor de twee McFly concerten vorig jaar. Hielp bij mij echt heel erg! Hoop dat dit bij jou ook het geval is, hihi.
Laat nog maar weten hoe het concert was, al denk ik dat ik dat antwoord al kan raden

Met die inspiratie zit het wel goed, nu moet ik ook nog de tijd vinden. School sucks. xD

@Imke: Het concert was... onbeschrijflijk geweldig. Ik wil echt nog een keer, maar dat gaat me waarschijnlijk niet lukken. XD Als je uitgebreid verslag wilt, stuur ik je wel een PB? Anders blijf ik hier maar kletsen.

En hier is het begin van hoofdstuk 32

~~

32.

Het duurde nog twee ellenlange weken vóór september zou aanbreken. In die twee weken probeerde Raquel zich zo voorbeeldig mogelijk te gedragen, zodat Elvira niet op haar besluit zou terugkomen en haar zou verbieden naar Hamburg te gaan. Haar moeder had er enigszins moeite mee gehad om haar dochter te laten gaan, maar ze was zich ervan bewust dat ze eigenlijk niet meer over Raquel kon beslissen – het meisje was immers achttien jaar oud. Dus had ze met tegenzin toegegeven, onder voorwaarde dat ze zondagavond niet al te laat thuis zou komen. Aan die voorwaarde wilde Raquel wel voldoen.
Hannah kon over niets anders praten dan vier september. Ze belde heel wat af met Tom, had Raquel begrepen, maar elk weekend naar Hamburg gaan was een tikkeltje lastig – Tokio Hotel was druk bezig in de studio en praktisch al hun tijd werd opgeslorpt. Ze waren van plan om het nieuwe album samen te laten vallen met Chantals introductie, wat er op neer kwam dat ze nog tot januari hadden om alles tot in de puntjes voor te bereiden. De week van één tot en met acht september zouden de jongens sowieso vrij hebben, maar daarvoor en daarna was het dus een tijd van hard, hard werken.
Lisanne was niet uitgenodigd; dat vond ze ook niet erg, want ze was er zeker van dat ze niets zou durven zeggen en ze moest op vijf september sowieso volleyballen, dus ze wenste haar vriendinnen met oprechte hartelijkheid veel plezier en dacht er verder niet al te veel over na.
Raquel zelf was vooral bezig met niet al te veel focussen op vier september. Dat viel haar soms nogal zwaar, met een erop los rebbelende Hannah naast haar, maar het grootste deel van de tijd slaagde ze er best aardig in om al haar gedachten weg te houden van die ene dag in september. Toch werd het in de laatste week van augustus een heus gevecht tegen haar zenuwen. Er waren drie dingen waar ze constant een nerveus gevoel bij kreeg.
Eén, eigenlijk maar onbelangrijk vergeleken met twee en drie, was Andreas, de beste vriend van de tweeling. Ze kende hem niet, had hem nog nooit gezien, zelfs geen foto’s op fansites, en ze vroeg zich af wat hij wel niet van haar en Hannah zou denken. Ze durfde er wel van uit te gaan dat hij aardig zou zijn, als hij de beste vriend van de tweeling was, maar toch was ze op een nerveuze manier benieuwd naar hem.
Twee, Bill. Natuurlijk, dat zou ondertussen geen nieuws moeten zijn. Wat zou hij van haar denken, na de avond van vier september? Ze was niet van plan om heel drastisch met hem te gaan zitten flirten, dat was haar stijl niet. Ze zou slechts proberen om hem zo goed mogelijk duidelijk te maken wat ze voor hem voelde, zonder tierlantijnen of tactiek. Ze zou gewoon zichzelf zijn.
Drie, het punt dat onherroepelijk voortvloeide uit twee, betrof Chantal. Hoe zou zij zich na de avond van vier september gedragen? “De avond van vier september”, het was een sneeuwwitte en gitzwarte datum tegelijkertijd. De vriendschap met Chantal was voorbij, maar echte vijandschap bestond toch ook niet tussen hen.
Raquel probeerde de gedachten daaraan zo goed mogelijk te vermijden en dacht dus maar liever aan andere, plotseling triviale dingen. Dat ze haar kamer wel eens mocht opruimen, bijvoorbeeld, of dat Jonathan zijn kleren in de wasmand gooide zonder te beseffen dat er verschillende afdelingen waren voor witte, zwarte en gekleurde was.

En toen was het plotseling vier september.
Hannah werd ’s ochtends wakker met zo’n opgewonden gevoel in haar maag dat ze naar adem hapte. Het volgende moment roetsjte ze uit bed, door haar kamer naar de douche, van daar naar haar kledingkast, de spiegel, nog een keer haar kledingkast, dook vervolgens onder haar bed om haar verzameling schoenendozen bloot te stellen aan het daglicht en greep daarna naar de telefoon. Raquels nummer zat ondertussen onder de sneltoets.
Het was geen verrassing dat er al na de eerste keer overgaan werd opgenomen. ‘Ik weet niet wat ik aan ga trekken vanavond!’ brulde Hannah meteen, wat haar op een schaterlach van Raquel kwam te staan.
‘Ik wel, ik heb het vorige week al uitgezocht,’ kwam het antwoord. ‘Ik kom wel naar jou toe, goed? Of heb je college?’
‘Eigenlijk wel, maar ik ga niet.’
‘Dat dacht ik al. Ik ben er over een kwartier.’ Raquel hing op, propte haar mobiel in de zak van haar spijkerbroek en vloog de voordeur uit. Ze had eigenlijk al op het punt gestaan naar Hannah te gaan, ze was al vanaf acht uur wakker met een knoop in haar maag waar zelfs Alexander de Grote moeite mee zou hebben gehad.
Op tafel lagen twee briefjes, één voor Elvira en één voor Jonathan. Die had ze geschreven met een snee rozijnenbrood tussen haar tanden; in tijden van opwinding waren ontbijtbordjes overbodig.
Op weg naar de bushalte dansten niet alleen haar krullen om haar schouders; ook haar tas leek mee te doen met de vrolijkheid die vanochtend bezit had genomen van Raquels lichaam. Ze had al haar spullen gisteravond al bijeengeraapt, zonder ook maar één moment te twijfelen. Die twijfel zou later waarschijnlijk wel komen – voor nu was ze echter tevreden met wat ze had besloten.

Haha, ik dacht al dat je het super zou hebben gehad! Kan ik echt totaal begrijpen. Ik ben in ieder geval heel blij voor je dat je het zo leuk hebt gehad! Oh, en ja, of course wil ik een verslag via PM

Nice, nice, nice weer, zoals gewoonlijk. Je hebt mooi alle problemen opgesomt (wat een raar woord), waardoor de lezer zich meteen weer bewust wordt van alles wat er speelt. Het is, denk ik, sowieso goed om dat eens in de zoveel tijd in een verhaal te doen. Dan heeft de lezer altijd een klein overzichtje en is het ook minder moeilijk om de draad kwijt te raken.
Die tijdsprong is trouwens wel fijn, anders zou het te langdradig worden. Nice one!

Trouwens, ik kreeg tijdens het lezen over Hannah en Tom en het vele bellen e.d. wel een vraagje. Aangezien het een razend populaire band is, is het natuurlijk ook heel moeilijk om hun privéleven privé te houden. Uiteindelijk zullen er toch dingen naar buiten komen. Is het bij de fans ook al duidelijk dat Tom een vriendin heeft? Of heeft hij dat nog geheim proberen te houden?
Want als het al duidelijk is, kan ik me voorstellen dat ze het best zwaar heeft. Denk dat veel fans het niet zo leuk zullen vinden...

Anyway, super weer! Ben blij dat je weer terug bent qua posten, heerlijk

Ik heb je een PM gestuurd. ^^

En, niemand weet nog van Tom en Hannah, tenminste, fans en paparazzi en die shizzle niet. Omdat Tokio Hotel op het moment [in het verhaal xD] maar heel weinig in het openbaar verschijnt, vanwege Chantal en het album dat ze opnemen en zo. ^^

En tadadaaam, de rest van hoofdstuk 32 alweer.

~~

In de trein begonnen de twee meisjes eindelijk een beetje te wennen aan wat er vandaag op het programma stond. Om de haverklap begon één van tweeën onwillekeurig breed te grijnzen, waarop de ander dan riep dat ze daarmee moest stoppen, maar eigenlijk was dat normaal. Toen de trein Hamburg binnenreed, had Raquel zichzelf er van overtuigd dat alles heel normaal was. Het waren de jongens maar, dit was toch niet de eerste keer dat ze bij de jongens zouden zijn. Nee, er was helemaal geen reden om zo opgewonden te zijn. Helemaal geen reden. Helemaal geen reden.
Of misschien toch wel?
De weg naar het appartement van de jongens legden ze zwijgend af. Bij de voordeur begon Raquel op en neer te springen, terwijl Hannah het knopje van de intercom indrukte. Vijf minuten later stonden ze bovenaan de trap en werden half gewurgd door de bassist, die blijkbaar in een enthousiaste bui was en hen over de drempel sleurde.
‘Ja Georg, wij houden ook van jou!’ lachte Raquel, terwijl ze zijn wangkus in ontvangst nam. Hij grijnsde en trok hen mee naar de woonkamer.
Het eerste wat Raquel zag was Gustav, die naar de keuken vluchtte en nog eventjes naar hen wuifde voor hij de deur achter zich sloot. De reden voor zijn actie werd vervolgens meteen duidelijk: de broertjes Kaulitz doken op, allebei van achter een andere zetel, met dezelfde grijns op hun gezicht. Chantal zat op de sofa met een tijdschrift en leek nauwelijks nog te merken dat de tweeling elkaar achterna zat. Die was al volledig ingeburgerd.
‘Kaulitz en Kaulitz!’ brulde Georg. ‘Wat nú weer?’ Tegen de meisjes mompelde hij: ‘Toen ik ging opendoen, zaten ze nog heel rustig op de sofa. Je weet het ook nooit met die tweeling.’
‘Oh, hoi!’ Bill richtte zich op en zwaaide, maar moest het volgende moment wegduiken voor een handvol M&M’s. ‘Tom!’ gilde hij, schaterend van het lachen. ‘Als je ergens mee moet gooien, doe dat dan níet met chocola! Gadverdamme!’
Raquel grinnikte en mompelde tegen Georg: ‘Ik denk dat ik eerst Gustav maar ga feliciteren.’
‘Strak plan,’ murmelde hij terug. Raquel wierp even een vragende blik op Hannah, maar zij had haar ogen vastgezogen aan Tom. Met een glimlach liep Raquel naar de keukendeur en stapte naar binnen.
Gustav zat aan tafel de krant te lezen, ondertussen drinkend uit het blikje cola dat naast hem stond. Bij het horen van Raquels voetstappen keek hij op, een verstrooide blik in zijn ogen. Raquel glimlachte en ging naast hem zitten. ‘Alvast gefeliciteerd.’
‘Dank je.’ Hij vouwde de krant op en goot het laatste restje cola in zijn keelgat. ‘Iets drinken?’
‘Ja, graag.’
Gustav reikte haar een nieuw blikje aan en keek toe hoe ze het lipje opentrok. ‘Tweeling nog bezig?’ informeerde hij. Raquel knikte met haar mond vol cola en Gustav schudde zijn hoofd, hoewel met een grijns. ‘Typisch.’
‘Waarom jagen ze nu eigenlijk op elkaar?’ vroeg Raquel, terwijl ze haar handen om het koude blikje vouwde.
‘Oh, ik geloof dat Bill iets beledigends zei over Toms plannen voor vanavond. Ze mogen dan wel een tweeling zijn, op het punt van feestvieren lopen ze totaal niet gelijk.’
Raquel grinnikte, Gustav deed opgewekt mee. Hij was een kalmerend persoon om mee te praten; de tweeling en Georg waren ook goede luisteraars, maar Gustav straalde altijd een soort rust uit die ieders zenuwen tot bedaren bracht. Het was prettig om naast hem te zitten en gewoon niets te doen, een beetje cola drinken en af en toe iets zeggen. Ongemakkelijk werd het nooit.
Op dat moment stak Chantal haar hoofd de keukendeur. ‘Ze zijn opgehouden, Tom heeft Hannah ontdekt.’
Gustav grinnikte weer. ‘Mooi zo. Dat werd tijd. Hoorde ik daar de zoemer?’ Hij stond op en liep naar de gang, om te controleren of hij inderdaad de intercom gehoord had.
Raquel kwam ook overeind en wierp, zonder Chantal aan te kijken, het inmiddels lege blikje in de prullenbak. Ze had wel gezien hoe haar ex-beste vriendin alléén naar Gustav keek toen ze sprak; de vijandigheid was dus nog altijd niet overgevlogen. Nu pas besefte Raquel dat ze nog altijd een beetje hoop had gehad, een heel klein beetje hoop op verbetering. Anders zou het nu niet zo’n pijn doen om de afstandelijkheid in Chantals ogen te zien.
‘Ik ga de tweeling maar eens feliciteren,’ mompelde Raquel vlug en glipte langs de blondine heen naar de woonkamer.

Ik mag Chantal steeds minder en minder! Heeft ze dan echt niet door dat ze een hele goede vriendin kwijt is? Wedden dat het Andreas is die nu aangebeld heeft? *Ziet de tweeling in gedachten al achter elkaar aan rennen en Tom (of was het Bill?) die M&M's gooit* wel zonde van de M&M's! Die zijn zo lekker!
Ben benieuwd hoe het verder gaat