Het koude zweet breekt Veerle uit als ze naast Anne op het podium staat. Achter Anne staat haar band en Lucas' band staat achter haar en Lucas staat naast haar. Ze knijpt zijn hand zowat fijn en haar hart bonkt in haar keel. Ze slikt een paar keer. Haar andere hand voelt ze trillen. Ze zucht nog eens diep.
"Meiden, ik zeg het ieder jaar, en het is nogal cliché, maar toch wil ik nog even melden dat het niet uitmaakt wie er wint; jullie hebben het allebei fantastisch gedaan. In mijn ogen zijn jullie allebei nu even goed, Veerle als onverwacht talent dat uit het niets tevoorschijn kwam en Anne als iemand die bescheiden begon maar zich heel knap ontwikkeld heeft. Het is nu puur een kwestie van smaak wie er wint, niet van kwaliteit," zegt Remco rustig.
Veerle kijkt naar haar voeten en zucht nog een keer. Ze fluistert zacht:
"Man, schiet nou op met je gelul!"
Lucas grinnikt.
"Goed, dan ga ik het nu toch echt bekendmaken!"
Eindelijk! De buikkrampen beginnen onverdraaglijk te worden.
"Met maar een verschil van vijf stemmen..."
Ook dat nog, denkt Veerle.
"...is de winnaar van de muziekwedstrijd van dit jaar..."
Verdorie, wat wacht hij lang! Die paar seconden lijken een eeuwigheid te duren, ze kijkt alleen heel strak naar Remco.
"Anne!"
Even kan Veerle niets denken. Ze staart voor zich uit. Dan komt heel langzaam de juiste gedachte bij haar op. Niet gewonnen. Wel de finale gehaald, maar niet gewonnen. Net niet. Ze was er zo dichtbij! Ze had verwacht dat ze nu in tranen uit zou barsten, maar dat doet ze niet. Ze voelt zich alleen vreemd.
Dan voelt ze twee armen om haar heen slaan. Lucas drukt haar plat tegen zijn borst. Hij baalt wel.
"Shit, Veer, shit. Ik vind het echt rot voor je. Dit spijt me..."
"Het... geeft niet... denk ik," is het eerste wat ze zegt na die gruwelijke seconden. Ze maakt zich van haar vriendje los en loopt om Anne af, die er heel blij uitziet.
"Gefeliciteerd, meid!"
"Dankjewel! Ik vind het echt lullig voor je, en ik vind ook nog steeds dat jij beter bent dan ik. Maar ik vind het ook super dat ik gewonnen heb! Ik dacht dat ik nooit van jou zou kunnen winnen," zegt Anne opgewonden.
"Nou, zo zie je maar weer, alles kan..."
Dan begint Remco weer te praten.
"Ehm, dames, nu dat het bekend gemaakt is mag ik mijn favoriet wel prijsgeven. Mijn favoriet was Veerle..."
Hij stopt even met praten omdat het publiek ertussendoor klapt.
"...en omdat ik vind dat ze allebei even goed zijn en het een kwestie is van smaak, en omdat ik de baas van deze tent ben..."
Een dof gegrinnik weerklinkt.
"...stel ik voor het zo te doen: De winnares krijgt officieel het recht om ten alle tijde de microfoon te pakken, Anne dus, en aangezien Veerle net zo goed is en op vijf mensen na evenveel fans heeft, dat zij dat gewoon ook mag. Als Anne daar tenminste geen problemen mee heeft? Je houdt gewoon je titel, hoor!"
Anne schudt 'nee', ze vindt het prima.
Veerle lacht. Ze is hier eigenlijk best tevreden mee. Wat maakt het nou uit dat ze niet gewonnen heeft? Ze is verliefd, ze heeft talent en ze kan 's avonds zingen in super leuke tent! Wat wil een mens nog meer? Nu ze daar 'recht op heeft', pakt ze de microfoon en zegt lachend:
"Hartstikke bedankt, Remco! Hé, Anne, zullen we samen een liedje zingen?"
"Eentje maar?"
"Of meer, mag ook..."
Het wordt nog een gezellige avond. Moderne nummers en oude jazz-nummers komen voorbij. Anne en Veerle zingen veel samen, af en toe solo, en Lucas zingt gewoontegetrouw ook nog wat mooie klassiekers. Zo sluiten ze de muziekwedstrijd af, en Veerle heeft de avond van haar leven.
Veerle brengt wat lege glazen terug naar de bar en wil weer naar haar plaats lopen als Lucas haar een halletje intrekt. Hij begint haar te zoenen.
"Sorry, had ik even zin in," grinnikt hij.
"Heb ik totaal geen problemen mee."
Liefkozend kijkt hij haar aan en streelt met zijn hand door haar haar.
"Ik kan niet geloven dat je het echt allemaal prima vindt zo. We wilden toch winnen?"
"Ach, ik vind het heel erg jammer, maar..."
"Maar? Ik vind het stiekem een beetje meer dan jammer, maar ik zal proberen om me eroverheen te zetten."
"Maar ik gun het Anne ook. Wat zij deed was knapper, zij begon niet zo goed en heeft haar niveau geweldig opgekrikt. Ik was altijd al goed..."
"Ja, maar toch..."
Ze zoent hem nog een keer.
"Niet zo somber. Volgend jaar is er weer een muziekwedstrijd. En dan is het mijn beurt!"
Einde!
(Mijn excuses daarvoor.
)