Online Verhalen

Ik volg dit nu een tijdje. En ik moet zeggen dat ik best wel onder de indruk ben van jouw verhaal...
Zelf schrijf ik ook, maar heb vaak nogal de neiging om mijn schrijfsels niet af te maken.. hehe.
Ga snel verder hiermee! Het is zó echt... het klopt gewoon precies allemaal.

x

Tof een nieuwe lezer! Bedankt voor je reactie! Doe er weer een stukje bij

______________________________________________________________________________________

‘s Avonds bracht Roos me naar huis. Ik had expres gevraagd of ze me om zeven uur af wilde zetten, zodat ik zeker wist dat pa en ma er nog niet waren. Ik wilde ze niet onder ogen komen, nog niet. Ik had geen idee hoe ik me bij ze moest gedragen. Alleen het idee al, dat ik bij ze in huis zat en tegelijk zwanger was. Wat moest ik doen, wat moest ik zeggen? Niets, natuurlijk ik moest niets zeggen. Maar wat als ik zo zenuwachtig werd dat ze het aan me merkten? Er hoefde maar iets te gebeuren, ik hoefde net het verkeerde te zeggen en de hel zou losbarsten. Dat besef, dat die lijn zo dun was, kon ik moeilijk verkroppen. Het is moeilijk uit te leggen, maar zo voelde ik het. Het kon zomaar ineens over zijn. Drie woorden van mij en ze zouden me haten. Het erge was dat die drie woorden de enige waarheid waren.
Zodra ik thuis was, vertrok ik naar mijn kamer. Ik vergreep me onmiddellijk aan wat van de wiet die ik nog thuis had liggen en rookte twee joints uit mijn raam. Niet slim natuurlijk, gezien pa en ma zo thuis zouden komen, maar de drang was sterker dan de angst om ontdekt te worden. Die stomme stress om pa en ma was vreselijk, ik had echt even een uitlaatklep nodig. Het liefst had ik iets sterkers genomen, maar ik was te bang dat ze toch nog onverhoopt naar mijn kamer zouden komen en durfde het niet. Als ze me én met een blauw oog én onder de drugs zouden aantreffen, had ik pas echt een probleem.
Het was net half negen geweest toen ze thuiskwamen. Zodra ze binnen waren begonnen ze over iets te mopperen. Ik hoorde mijn naam vallen, dus waarschijnlijk had het iets met mij te maken. Ik was als de dood dat ze naar boven zouden komen, met me zouden gaan praten of merkten dat ik iets gerookt had. Een halfuur lang zat ik in spanning op mijn bed, doodstil, alleen maar luisterend naar wat ze deden. Af en toe liepen ze de hal door of de trap op en dan zat ik klaar om in bed te duiken om te doen of ik sliep als ze naar mijn kamer zouden komen. Wat moest ik doen als ze naar boven kwamen? Als ze mijn blauwe oog zagen? Nee, dat mocht gewoon niet gebeuren. Ze konden niet naar boven komen, het mocht echt niet.
Achteraf was het stom dat ik me zo druk liep te maken. Natuurlijk kwamen ze niet naar mijn kamer om me gedag te zeggen of vragen hoe het bij Roos was geweest. Dat deden ze nooit en ze zouden het ook nooit doen. Ik hoorde opgelucht te zijn, maar ik voelde ook iets anders. Misschien wilde ik eigenlijk wel dat ze naar me toe zouden komen. Ik lachte mezelf ongeveer uit toen ik dat dacht, maar toch was het zo. Waarom wist ik niet, want ik was toch niet van plan te ze vertellen wat er allemaal gaande was. Ik wilde niet dat ze zagen dat ik geblowd had. Ik wilde ook niet dat ze mijn oog zouden zien en zouden vragen wat er aan de hand was. Toch? Misschien was het gewoon de hoop dat ze voor eens in hun leven zouden laten merken dat ik hun dochter was, dat ze wisten dat ik hun dochter was, dat ik bestond. Dat zal het wel geweest zijn. Maar het was beter zo. Beter helemaal geen interesse dan te veel interesse.
Om half twaalf hoorde ik ze naar bed gaan. Ze hadden zich die avond geen een keer laten zien. Het duurde een halfuurtje voor het licht uitging en een tijdlang luisterde ik naar de stilte, zowel opgelucht als teleurgesteld. Toen ik zeker wist dat ze sliepen, begon ik mijn voorraadje van Marco weer door te spitten. Ik snoof nog wat ketamine, en flink wat ook. Pas een hele tijd later viel ik in slaap.

De volgende dag moest ik werken, om één uur. Dat betekende dat ik én Nancy en de rest van het restaurant onder ogen komen, wetend dat ze het wisten van Gio en mij, én dat ook nog eens doen met een blauw oog. Ik had de halve nacht en ochtend gepiekerd of ik af zou bellen, maar besloot het uiteindelijk niet te doen. Het zou heerlijk zijn om me nog even niet druk te hoeven maken over alles, maar hoe langer ik het uitstelde, hoe meer ik er tegenop zou gaan zien om terug te gaan. Als ik gelijk door de zure appel heen beet, was ik er sneller van af. En ondanks alles wilde ik Gio zien. Gek genoeg had ik het idee dat ik steun aan hem zou hebben, alleen al aan zijn aanwezigheid. Daar hoefde ik hem niets voor te vertellen en hij hoefde er niets voor te doen, maar alleen in zijn buurt zijn maakte me al rustiger. Meestal dan.
Ik besteedde ruim een halfuur aan het camoufleren van mijn oog. Dat moest ik doen voor ik kon eten en pa en ma onder ogen zou komen, want anders kreeg ik ook nog gezeur van hen. Ik jatte een dagcrème en foundation van ma en haalde alle make-up in het huis overhoop. De dagcrème dekte jammer genoeg niet goed, dus moest ik een oude concealer gebruiken die ik ergens had gevonden. Wat minder was, was dat ik die uit moest wrijven om hem egaal en dekkend te krijgen. Dat was een hel, ik denk dat niet dat er veel dingen zijn die net zo’n pijn doen als wrijven over een gekneusde oogkas met een snee erin. Toen ik er een beetje foundation overheen gepoederd had, stonden de tranen zo ongeveer in mijn ogen. Het resultaat was oké. Het blauwe was weer bijna helemaal huidskleurig, afgezien van plekken die te donker waren om helemaal weg te werken, zoals mijn ooglid. En aan die snee kon ik niets doen, want zowel de foundation als de crème pakten daar niet goed op. Ik had nog wel zo’n hele grote zonnebril, die precies over die snee heen viel, dus die kon ik ook nog zo lang mogelijk ophouden om nare blikken te voorkomen. Andere make-up was verder ook geen optie, alleen mascara ging nog, oogpotlood of eyeliner kon ik maar beter even vergeten.

Onwijs! Ö Ik ben nu pas bij je post van 29 December, maar ik heb vanaf het begin gelezen en, wauw! Kan je - als het verhaal af is - hem niet uit laten geven? Dit gaat echt een geldmijn worden! Dit is zó vreselijk goed! Wauw. Opnieuw.

Haha thanks! Je hebt nog een hoop pagina's te gaan vanaf 29 december, ik hoop dat je zo enthousiast blijft haha

_______________________________________________________________________

Toen moest ik naar beneden om iets te eten. Ik vond het eng, durfde eigenlijk niet zo goed, maar ik wist dat ik moest. Ma zat beneden aan de eettafel met haar laptop en pa las de krant op een stoel schuin tegenover haar. Ze keken nauwelijks naar me gelukkig. Er kon nog net een goedemorgen vanaf en ma vroeg weliswaar hoe het bij Roos geweest was zonder haar blik van haar laptop af te wenden. Ik zorgde de hele tijd dat ik met de goede kant van mijn gezicht naar ze toestond en anders dat mijn haar een beetje voor mijn gezicht hing, maar ma zag het toch. Gelukkig leek ze niet echt gealarmeerd. Ze vroeg hoe ik aan die schaafplek onder mijn oog kwam en ik zei dat ik vrijdag met gym een bal in mijn gezicht gekregen had. Ik had gelijk spijt dat ik dat zei, want uit eerdere liegervaringen wist ik dat ik tegen iedereen hetzelfde verhaal moest aanhouden. Gelukkig ging ma er verder niet echt op in, dus ik geloof dat ze er intrapte. Pa keek even naar me, maar zei verder ook niets, dus dat stelde me enigszins gerust. Ik kreeg er zoveel goede moed van dat ik het aandurfde mijn brood op te eten op de bank in de kamer en nog even een blik in de spiegel wierp toen ik later naar de hal liep om richting het restaurant te gaan. In het zwakke licht in de gang was het bijna niet te zien. Alleen een paarsblauw ooglid en die ellendige snee, maar verder zag het er niet gek uit.
Ik kreeg de schrik van mijn leven toen ik mijn jas stond aan te trekken en pa naar de gang toe kwam. Hij keek een beetje geërgerd, zijn gebruikelijke blik als in de buurt was, en bleef in de deuropening staan. Ik schrok me rot, dacht dat hij toch nog iets gezien had en het nu nader kwam bekijken, of verhaal kwam halen. Hij begon echter over heel iets anders.
‘Zeg Starla,’ zei hij. ‘Met wat voor types ga jij tegenwoordig trouwens om?’ Ik moest moeite doen om niet opgelucht adem te halen. Stom genoeg was ik zo blij dat hij niet over mijn gezicht begon dat ik niet eens verder nadacht over die vraag. Ik sloeg mijn jas dicht en begon hem vast te maken.
‘Wat?’ vroeg ik. ‘Hoezo?’ Hij gebaarde naar buiten.
‘Er stond gisteren één of ander onguur type voor de deur dat naar je op zoek was.’ Ik onderdrukte een zucht, veronderstellend had dat hij het over Bert of Joey of iemand had: mijn vader vond mensen al onguur als ze haar tot over hun oren of piercings hadden.
‘Mijn vrienden zijn niet onguur,’ ze ik kortaf. Mijn pa maakte een schamper geluid.
‘O ja? Nou, een stel afgetrapte kisten, een spijkerbroek waar de gaten invallen en één of ander versleten leren jas zou ik toch niet anders kunnen omschrijven,‘ zei hij. Ik verstijfde. Kisten? Mijn vrienden droegen geen kisten. Ja, Floris, maar ik verwachtte niet dat die zeikerd op uit vrije wil bij mij op de stoep zou staan. Ik kende maar één iemand die wel afgeragde kisten droeg. En spijkerbroeken. En een leren jack.
Omdat ik stil bleef, ging mijn vader verder.
‘Aan zijn ogen te zien was het nog een junkie ook,’ vervolgde hij. ‘Ik heb Bobby al een tijd niet gezien, en ik hoop niet dat dit figuur daar de reden voor was?’ Ik slikte en staarde voor me uit.
‘Hoe heette hij?’ vroeg ik zonder te reageren op mijn vaders gezeur. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij zijn wenkbrauwen optrok.
‘Hoe moet ik dat nou weten?’ snauwde hij. Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Wat kwam hij doen?’ Mijn vader haalde zijn schouders op.
‘Geen idee, hij zei dat hij je zocht en toen ik zei dat je er niet was vroeg hij wanneer je wel thuis zou zijn. Ga jij om met dat soort mensen, Starla? Ik hoop het niet, je weet wat de regels zijn hier in huis, neem ik aan.’ Niet van school geschopt worden, geen overdosis van wat dan ook, niet zwanger voor klaar met school. Ik weet het. Een ervan heb ik al overtreden, de andere twee meerdere malen bijna. Ik slikte weer, de prop in mijn keel bleef zitten.
‘Nee,’ zei ik terwijl ik me omdraaide naar de deur. ‘Ik ga niet met dat soort mensen om.’

Ik voelde me raar toen ik naar buiten stapte en mijn Puch van het slot haalde. Alles wat mijn pa verteld had, ik was zo bang dat het Cees was geweest die voor mijn deur had gestaan. Hij wist waar ik woonde, natuurlijk wist hij dat. Iedereen wist dat van elkaar. En ik had wel eens feestjes gegeven voor vrienden en vage bekenden met Bobby als mijn ouders niet thuis waren. Waarom had ik daar niet aan gedacht? De luchtige manier waarop mijn pa verteld had dat er één of andere ongure gast voor de deur had gestaan maakte mijn ongeruste gevoel alleen maar erger. Hij had geen enkel idee wat er aan de hand was, echt in de verste verte niet. Logisch, ik had hem niets verteld, maar als Simmons en Gio het al aan me merkten, dan had ik gedacht, of misschien wel gehoopt, dat hij of ma ook wel iets zouden zien. Gehoopt? Ik weet niet waar ik het over heb.

Het was me niet gelukt mijn helm over mijn hoofd te krijgen. Mijn gezicht deed te zeer en dus was ik gedwongen op de fiets te gaan. Het was ijskoud en ik reed voor schut met die zonnebril op mijn neus, maar ik had gehoopt dat ik zo even zou uitwaaien, dat al mijn zorgen even gekoeld zouden worden. Natuurlijk gebeurde het omgekeerde. Het vraagstuk of Cees wel of niet voor mijn deur had gestaan, was ineens mijn minste zorg.
Het gebeurde halverwege. Het was natuurlijk ontzettend stom dat ik er geen rekening mee had gehouden, gezien het november was, er donkere wolken in de lucht hingen en het lot tegenwoordig ongeveer alles probeerde om me dwars te zitten. Het begon te regenen, dus. Ik en mijn fiets konden wel tegen een beetje water, maar voor mijn make-up gold dat dus niet. Het was ook niet even een miezerig buitje dat naar beneden kwam zetten, maar het begon echt te plenzen als een gek. Die zonnebril hield wel iets tegen, waardoor ik overigens geen snars meer zag, maar toch voelde ik na een tijd druppels van mijn voorhoofd langs mijn oog naar mijn jukbeen en wang druipen. Dat was niet de bedoeling. Toen ik met mijn hand over mijn natte gezicht streek, was hij bruin. De crème en foundation waren er dus afgekomen. Fantastisch, had ik me voor niets een eeuwigheid staan verven. En erger nog, nu was dat kunstwerk op mijn gezicht ook voor iedereen zichtbaar.
Mijn humeur daalde dus drastisch in die laatste paar minuten. Ik hoefde nog maar een klein stukje, maar de bui was zo heftig dat ik alsnog compleet verzopen was toen ik bij het restaurant aankwam. Het liefst ging ik terug naar huis en het kostte me moeite het niet te doen. Thuis was ook niet alles, maar het was altijd beter dan dit. Ik kon maar niet besluiten wat erger was: Nancy en al mijn door haar geïnformeerde collega’s onder ogen komen, of bij Gio aankomen met mijn schoongeregende gezicht. Ach, er waren genoeg ergere dingen op de wereld. Zwanger zijn van één of andere verkrachtende klootzak, bijvoorbeeld.
Ik slikte en duwde de deur naar het restaurant open. Er viel een walm van warmte en kruiden over me heen. Het was vertrouwt, maar nu voelde het anders. Dat haatte ik, dat zelfs mijn ene plekje waar alles altijd bleef zoals het hoorde nu aangetast leek te zijn. Ik drukte de zonnebril vaster op mijn neus en stapte naar binnen. Gelukkig zag ik alleen Nando en keukenhulpjes en een verdwaalde afwasscholier staan. Nando was met een pan aan het goochelen en er siste iets heftig aan. Hij zwaaide naar me en ik zwaaide terug. Hij keek me niet raar aan, deed normaal. Mooi, dan was er waarschijnlijk tenminste nog één iemand die me niet aankeek of ik een hoer was.
Nog wat nadruppend liep ik de keuken door, de andere kant op dan normaal. Ik had al een hele route uitgedacht, een route waarbij ik zo min mogelijk mensen tegen zou komen. Eerst wilde ik even naar de wc om te kijken hoe erg de regenschade was en daarna snel naar de kantine om me om te kleden. Dan had ik daar nog even een paar minuten om me geestelijk voor te bereiden op de komende paar uur. Nog even niemand zien, nog even geen gezeur. Rechtsaf en dan door het halletje, buitenom naar de wc. Ik was er heilig van overtuigd dat ik Gio op die manier nog even kon ontwijken, tot ik het halletje inliep en vol tegen hem opbotste. O, verdomme. Mijn hart sprong een meter de lucht in en ik had het gevoel dat ik in één keer knalrood werd, als één of andere puber. Hoe kun je tegelijkertijd zo blij zijn dat je iemand ziet en er aan de andere kant zo enorm van balen? Haastig boog ik mijn hoofd en richtte mijn blik op de grond. Ik liet mijn hand door mijn haar glijden, zoekend naar het pootje van de zonnebril om te bevestigen dat die nog op zijn plek zat.
‘Sorry,’ zei ik, precies op hetzelfde moment als Gio. Ik hoorde dat hij nog iets wilde zeggen, maar voor hij daar de kans toe had, liep ik hem al voorbij, mijn gezicht achter wat natte plukken haar verbergend. Ik voelde dat hij me nakeek, maar met pijn in mijn hart liep ik door. Gio kwam me niet achterna, maar toch kon ik pas rustig ademhalen toen ik de wc-deur achter me op slot deed en er even met mijn rug tegenaan leunde. Eindelijk, ik was er. Arme Gio, wat moest hij wel niet denken? Ik liet mijn adem ontsnappen en sloot mijn ogen even. Ik voelde me nu al schuldig, straks moest ik nog tegen hem liegen ook. O, dat wilde ik helemaal niet. Hoe zag mijn oog eruit?
Een paar seconden moest ik moed verzamelen voor ik me durfde om te draaien naar de spiegel om mijn zonnebril af te zetten. Ik probeerde nergens aan te denken, concentreerde me alleen op mijn eigen ademhaling. De stilte was fijn, ik luisterde er genietend naar, voor ik straks weer terug moest naar de drukte en herrie van het restaurant. Toen deed ik mijn ogen open. Ik zette de zonnebril af en draaide me om naar de spiegel. Een gevoel van ellende maakte zich van me meester. Het kon niet erger. Iedere centimeter die ik had dichtgesmeerd, was weer schoon geregend. Er was niets van mijn werk over, zelfs mijn mascara was een beetje gevlekt.

Ik klemde mijn kiezen op elkaar. Wat nu? Waarom was ik zo stom, stom, stom om die make-up niet mee te nemen? Ik zuchtte en probeerde uit alle macht rustig te blijven en een oplossing te bedenken. Hopeloos. De wanhoop nabij pakte een stukje wc-papier, maakte het nat en begon voorzichtig de gevlekte mascara weg te vegen. Mijn ene oog was nogal gevoelig, dus ik moest het voorzichtig doen en dat duurde een tijdje. Ik treuzelde expres. Hoe langer ik hier kon blijven hoe beter. Hier was niemand die me raar aan kon kijken omdat ik een blauw oog had. Of omdat ik het met mijn baas deed.
Toen ik zolang mogelijk getreuzeld had en inmiddels al vijf minuten aan het werk had moeten zijn, drukte ik de zonnebril weer terug op mijn neus. Langer dan dit kon ik het niet uitstellen. Hup, naar buiten. Wat moest ik anders? Ik kon me moeilijk hier verstoppen of naar huis gaan en me opsluiten in de badkamer tot mijn gezicht er weer normaal uit zag. Maar Gio, wat moest ik tegen hem zeggen? Ik had echt geen idee.
Ik liep naar buiten met een leegte in mijn hoofd waar eigenlijk een goed plan had moeten zitten. Gelukkig had ik deels mijn gewone kleren nog aan en moest ik me nog omkleden, dus kon ik eerst nog even vluchten en treuzelen in de kantine voor ik iedereen zonder plan onder ogen moest komen. Dat dacht ik tenminste, want toen ik de deur open deed en de kantine binnen liep, stond Gio er.
Hij stond te bellen en keek even mijn kant op toen ik binnenkwam. Ik verschoot van kleur en overwoog me weer om te draaien, maar hij had me al gezien en dus herstelde ik mezelf snel. Shit, wat moest ik doen? Normaal gaf ik hem een kus als groet als er niemand in de buurt was en eigenlijk wilde ik dat nu ook, maar ik durfde niet. Als ik zo dichtbij hem kwam zou hij mijn gezicht te goed kunnen zien of misschien kon ik hem niet zoenen met mijn zonnebril op en dan moest ik die afdoen. Dat moest ik koste wat kost voorkomen. Nou ja, hij was aan het bellen, dan viel het niet zo op als ik het niet deed.
Gio knikte al bellende even naar me en ik knikte terug. Met luid kloppend hart liep ik door, naar het hok met kastjes, en stak mijn sleutel in het slot. Ik haalde mijn spullen tevoorschijn en schopte mijn schoenen uit. Gio praatte over een levering van het een of ander en ik begon me snel om te kleden, in de hoop dat ik de kantine uit kon zijn voor hij zou ophangen. Ik voelde dat hij af en toe naar me keek, maar ik keek niet terug. Het kostte me moeite, maar het lukte. Eerlijk gezegd baalde ik wel van mezelf, omdat ik zo ontwijkend deed. Wat moest hij wel niet denken? Misschien dacht hij wel dat ik zo tegen hem deed vanwege dat met Nancy laats, door wat er gebeurd was. Nee, ik wilde niet dat hij dat dacht. Het interesseerde me niets wat die kneuzen in het restaurant van me dachten.
Ik probeerde verwoed mijn shirt uit te trekken, maar stuitte daarbij op een nieuw probleem. Mijn zonnebril had zulke grote glazen dat ik mijn shirt niet meer over mijn hoofd kreeg. De halsopening was te klein. Daar had ik niet op gerekend. De zwarte bedrijfspolo die ik aan moest trekken had bovendien zwarte knoopjes en met die zonnebril op kon ik amper zien hoe ik die los moest maken. Ik verkeerde gigantisch in dubio. Ik wilde niet dat Gio mijn gezicht zag, maar die zonnebril werkte ook niet. En ik kon zo meteen ook moeilijk met dat ding op gaan staan serveren. Er was buiten geen zon te bekennen en iedereen zat binnen. Wat dan? Bril afzetten? O, vreselijk.
Ik schrok op toen Gio ergens naast me iets zei over een donderdag om acht uur. Ik was me merkwaardig bewust van zijn aanwezigheid en mijn eigen getreuzel. Dan moest het maar. Kort deed ik mijn ogen dicht. Ik haalde diep adem en trok toen de bril van mijn hoofd. Ik gooide hem op het plankje in mijn kast en trok als de wiedeweerga mijn shirt over mijn hoofd. Het deed zeer, de rand schuurde langs mijn pijnlijke oog, maar ik klemde mijn kiezen op elkaar en probeerde mijn gezicht neutraal te houden. Snel begon ik de knoopjes van mijn polo los te maken. Verdomme, als ik dat nou gedaan had voor ik mijn shirt uittrok, had ik hier niet in mijn bh gestaan.
Ik was halverwege de knoopjes toen Gio zijn gesprek afrondde en ophing. Ik voelde dat hij even naar me keek, maar ik hield mijn blik hardnekkig op mijn blouse gericht. Ik was als de dood dat hij mijn oog zou zien.

‘Hé,’ zei Gio toen en vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij iets op een klembord krabbelde. ‘Hoe gaat het ermee?’ Ik knikte wat en maakte de laatste knoop los.
‘Ja, goed,’ antwoordde ik en ik trok mijn polo aan. Niet meer zeggen, niet minder, vooral nergens de aandacht op vestigen. Ik begon de knopen weer dicht te maken en het was even stil. Het werkte me op de zenuwen en ineens leken de knoopjes te groot voor de gaten waar ze doorheen moesten.
‘Misschien moeten we even praten,’ hoorde ik Gio toen zeggen. Ik keek op, maar richtte mijn blik al gauw weer op mijn kleding.
‘Over wat?’ vroeg ik terwijl ik mijn gezicht zo probeerde te houden dat Gio de slechte kant niet zou zien. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij zijn armen losjes over elkaar sloeg en tegen de tafel achter hem leunde.
‘Over laatst, met Nancy. En over dat ervoor.’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar en als ik mijn bril nu nog op had gedragen, had ik het liefst even mijn ogen dichtgeknepen om rustig te blijven. O God, Gio, alsjeblieft.
‘Ik denk dat dat met Nancy stukken belangrijker is dan dat ervoor,’ zei ik alleen.
‘Ik niet,’ reageerde hij. Ik gaf gefrustreerd een ruk aan een laatste knoopje dat ik niet dicht kreeg en keek half zijn kant op. Te veel.
‘Nou, dan heb je dat verkeerd gedacht,’ viel ik uit. Een paar milliseconden lang botste mijn blik met die van hem. Het was kort, maar lang genoeg. Ik zag het aan zijn gezicht en aan zijn ogen. Toen ik snel mijn blik weer afwendde, kwam hij half overeind van de tafel.
‘Hé’, zei hij en zijn stem klonk anders dan daarnet. ‘Wat is er met je gezicht gebeurd?’ Verbeten klemde ik mijn kiezen op elkaar en reageerde niet. Wat moest ik anders? Ik had geen idee wat ik moest zeggen.
Gio kwam naar me toe en ik voelde zijn hand zacht onder mijn kin. Geërgerd draaide ik mijn hoofd weg, maar ik wist dat hij toch al genoeg gezien had..
‘Hoe kom je daaraan?’ vroeg hij. ‘Wat is er gebeurd?’ Ik deed of ik het heel druk had met mijn rokgeval omknopen zodat ik hem niet aan hoefde te kijken. .
‘Niks. Wat wilde je over Nancy bespreken?’
‘Starla, kom op. Wie heeft dat gedaan?’ Hij stak opnieuw zijn hand naar me uit, maar ik ontweek hem.
‘Niemand, zei ik toch,’ snauwde ik en ik begon mijn haar in een staart bij elkaar te pakken. Gio keek niet of hij daar genoegen mee nam.
‘Wat is er dan gebeurd?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Niets. Ik ben gestruikeld,’ zei ik, proberend zekerder te klinken dan ik me voelde. Aan Gio’s gezicht zag ik dat hij me niet geloofde.
‘O ja. En toen tegen iemands vuist aangevallen?’ Zijn stem klonk een beetje cynisch, maar ik hoorde dat het hem moeite kostte om het zo te laten klinken. In zijn ogen zag ik dat hij het ook helemaal niet wilde, hij wilde geen spelletjes met me spelen. Hij wilde weten wat er gebeurd was en maakte zich zorgen. Het deed pijn, om tegen hem te moeten liegen, maar het kon niet anders. Ik had het mezelf beloofd.
‘Nee, tegen een stoeprand,’ zei ik kortaf. Gio trok zijn wenkbrauwen op. Ik zag dat hij iets wilde zeggen, maar ik was hem voor. Ik rukte mijn pumps van de grond en zette ze met een klap in mijn kast.
‘Weet je, hou er gewoon over op, Gio,’ snauwde ik. Ik wilde de deur van mijn kast dichtdoen, maar Gio pakte de bovenkant vast en hield hem tegen.
‘Was het Bobby?’ vroeg hij, en ik hoorde aan zijn stem dat dat voor Bobby’s bestwil beter niet zo kon zijn. Ik glimlachte schamper.
‘Het is uit tussen Bobby en mij,’ zei ik. Gio leek even verbaasd door die opmerking. Ik wilde van het moment gebruik maken door vlug mijn kast dicht te doen, maar hij herstelde zich snel en hield het deurtje vast.
‘Dus?’ vroeg hij. ‘Heeft Bobby het gedaan? Heef hij je geslagen?’ Ik keek op. Er trok iets vreemds door mijn lichaam en op dat moment gebeurde er ongeveer hetzelfde als die ene keer dat ik tegen Roos uitgevallen was. Er knapte iets in me. Ik kneep zo hard in het deurtje dat mijn knokkels wit werden. Wat hij vroeg maakte me nog eens extra duidelijk wat een zwakkeling ik was, hoe mijn leven in puin lag. Ik had me door een of andere lul laten drogeren, laten naaien op een wc en me toen ook nog eens door hem laten slaan. En ik had niet eens iets terug gedaan, alle drie de keren niet. Het was confronterend, te confronterend. Ik sloeg met een klap de deur van mijn kast dicht.
‘Verdomme, Gio,’ viel ik uit. ‘Rot op en laat me met rust, het gaat je geen reet aan. Ik ben jou geen verantwoording schuldig, je bent alleen de reden dat ik mijn vriendje kwijt ben.’ Het was eruit voor ik het doorhad. Het enige waardoor ik realiseerde wat een stomme opmerking dat was, was door de blik in Gio’s ogen. Pas daardoor drong het tot me door wat ik gezegd had. Ik kon mezelf wel wat aandoen, maar aan de andere kant was de rode waas voor mijn ogen te krachtig. Zo krachtig, dat ik alleen maar kwader werd toen ik in Gio’s ogen keek en zag dat ik hem gekwetst had. Op hem, op Cees, op mezelf. Ik wilde tegen hem schreeuwen, niet wetend wat, gewoon al mijn frustraties op hem afreageren. Maar ik wilde ook huilend in zijn armen vliegen en mijn excuses aanbieden en hem de waarheid vertellen, over alles. Ik probeerde me uit alle macht in te houden.

Aargh!!!
Wat verschrikkelijk!
Schrijf snel verder, ik wil meer weten!

Jeej er leest/leeft nog iemand thanks Ukkeltje! Ben tegelijkertijd aan het verder- en herschrijven dus dit is weer een goede boost hoop dat dit stukje een beetje loopt

______________________________________________________________________________

Gio herstelde zich van mijn uitval. Er veranderde iets in zijn ogen, ze werden koud, zoals ik ze nog nooit gezien had.
‘Best,’ zei hij. ‘Als jij er zo over denkt, dan zij het zo. Je doet wat je wilt, maar met dat oog kun je niet werken. Ik kan je niet zo in een vol restaurant laten serveren.’ Hij pakte het klipbord van de tafel, zijn bewegingen waren boos, ingehouden. ‘Ga maar naar huis en rust uit tot woensdag. En als ik jou was zou ik naar de dokter gaan met die snee.’ Hij draaide zich om en wilde weglopen, maar ik was veel te opgefokt om hem te laten gaan. De rode was voor mijn ogen werd steeds donkerder, steeds sterker. Het gevoel trok door mijn hele lichaam, maakte adrenaline en trok al mijn spieren strak. Langzaam zakte ik erin weg, steeds verder, tot ik er geen controle meer over had.
Ik kon niet meer denken. Ik ging voor Gio staan en blokkeerde hem. Hij zette een stap opzij, maar ik liet hem er niet langs.
‘Wat?’ zei ik fel. ‘Heb ik je beledigd? Ben je nu boos op me?’ Ik keek hem aan, mijn blik brandde, er borrelde iets vreemds op in mijn borst. Ik blokkeerde hem opnieuw toen hij een stap opzij zette en bleef dicht bij hem staan.
‘Waarom straf je me er niet voor?’ vroeg ik. ‘Doe maar, het mag best.’ Gio bleef staan. Hij keek me aan, ik kon de blik in zijn ogen niet thuisbrengen.
‘Wat?’ vroeg hij met een vertwijfelde ondertoon in zijn stem. Ik klemde mijn kaken op elkaar en zette nog een stap dichter naar hem toe.
‘Straf me maar,’ herhaalde ik uitdagend. ‘Sla me, kom op, hier, waar het goed pijn doet. Ik weet dat je het wilt, dus doe het maar.’ Gio schudde zijn hoofd.
‘Starla, doe normaal,’ zei hij. ‘Ik ga je niet slaan. Waarom zou ik je pijn willen doen?’ Ik hield mijn blik strak op die van hem gericht, mijn handen tot vuisten gebald.
‘Omdat mannen dat doen. Omdat ze het allemaal lekker vinden om je pijn te doen. Kom op, doe het.’ Gio zette een stap achteruit. Hij keek me aan met nog steeds die vreemde, peilende blik in zijn ogen en schudde langzaam zijn hoofd.
‘Wat mankeer je, Starla?’ vroeg hij. Ik gaf geen antwoord en zette een stap dichter naar hem toe.
‘Durf je het niet?’ zei ik pesterig. Ik zette mijn handen tegen zijn borst en gaf hem een harde duw. ‘Kom op, je bent toch geen watje? Als je het lef hebt me te neuken, moet je ook het lef hebben me te slaan.’ Gio hief ontwapenend zijn handen op, maar toen ik hem opnieuw een duw wilde geven, pakte hij mijn polsen beet om dat te voorkomen. Er trok een elektrische schok door mijn lichaam door die aanraking. Ik een reflex probeerde mijn armen los te trekken, maar Gio hield me stevig vast. De rode waas voor mijn ogen begon te kolken en te protesteren en de haartjes op mijn onderarmen gingen recht overeind staan toen ik Cees’ handen op mijn huid voelde.
‘’Het lef…’ Star, waar-’ Gio’s ogen gleden over die van mij, op zijn hoede, maar ook bezorgd. Toen vroeg hij: ‘Wat is er in godsnaam met je aan de hand?’ Ik begreep niet meer wat hij zei. Ik hoorde het nog amper. Het enige wat ik nog voelde was mijn hartslag die steeds sneller werd, het koude zweet dat me uitbrak en de handen die om mijn polsen brandden als die van Cees. Ik probeerde me in te houden, uit alle macht rustig te blijven, maar mijn lichaam begon te trillen van onderdrukte emotie.
‘Laat me los,’ zei ik schor. Ik merkte dat Gio naar me keek, maar ik gaf geen gehoor aan zijn blik.
‘Wat-’
‘Laat me los.’
‘Star-’ Toen hield ik het niet meer. De herinneringen en paniek die daarbij hoorde bereikten hun hoogtepunt en ik kneep mijn ogen dicht, zo hard als ik kon. De emmer stroomde over en ik verloor alle controle over mezelf.
‘Laat me los!’ gilde ik met overslaande stem en ik rukte mijn armen uit Gio’s greep. ‘Blijf verdomme van me af!’ Ik deinsde achteruit en keek Gio aan, verwilderd, met grote ogen. Mijn lichaam draaide door, ik kreeg het warm, koud, trilde, mijn spieren spanden zich en mijn hart ontplofte zowat. Ik voelde Cees hand die zich om mijn arm sloot en klemde kiezen op elkaar. Gio’s ogen stonden zoekend, bezorgd, maar toen hij zijn hand naar me uitstak kromp ik in elkaar en deinsde achteruit en gilde weer: ‘Blijf van me af!’Gio probeerde me te kalmeren, maar ik draaide van hem weg, gilde dat hij me met rust moest laten en vluchtte de kantine uit. Ik hoorde hem mijn naam roepen, maar ik rende zonder om te kijken en zonder te stoppen door de keuken het restaurant uit. Mijn knieën knikten en met trillende handen haalde ik mijn fiets van het slot. Ik sprong erop en draaide het erf af op het moment dat Gio naar buiten kwam rennen. Hij riep me, even vingen zijn ogen die van mij, maar ik wendde mijn blik af en zonder nog iets te zeggen of te doen raasde ik langs hem heen het erf af.

spannend wacht op meer ^^

Ik ook!
Ik hoop dat je snel weer verder schrijft!
Volg het op de voet

Thanks a lot voor het lezen en het reageren doe er weer een nieuw stukje bij!

___________________________________________________________________________________

Hoofdstuk

De eerste paar minuten die ik op mijn fiets rondreed, was ik nog zwaar over mijn toeren. Mijn ademhaling was zwaar en snel en mijn kaken waren verkrampt. Ik was hyper, helemaal over de rooie. Als een bezetene reed ik rond, nergens naartoe, gewoon weg, weg van het restaurant, van Gio en van al het andere. Het duurde een hele tijd voor de aanval en hysterie begonnen af te nemen en toen dat eindelijk gebeurde, begon ik onbedwingbaar te huilen. Ik fietste met betraande ogen door de straten en jankte en snikte als een klein kind. Het was zo koud buiten dat mijn gezicht voelde of het bevroor door de tranen op mijn wangen. Wat had ik gedaan? Arme Gio, wat had me bezield? Hij was alles wat ik nog over had, ik hield meer van hem dan van wie dan ook. Bob was boos op me, ma haatte me, Mel had het te druk met haar eigen leven en pa praatte normaal al nauwelijks tegen me, en Gio, de enige die merkte dat er iets aan de hand was, de enige die de moeite had genomen ernaar te vragen, kafferde ik uit. Ik deed stom en schreeuwde tegen hem en ik wilde juist zo graag bij hem zijn. Dicht bij hem in de buurt, gewoon met hem samen zijn, nergens aan denken. Maar dat kon niet. Omdat ik net het zelf verkloot had, zoals ik alles in mijn leven verklootte. Iedere keer zag ik zijn gezicht weer voor me, toen ik had gezegd dat hij op moest rotten, dat hij niets me te maken had, en dan kneep ik mijn ogen dicht. Ik wilde het niet zien, ik wilde hem geen pijn doen. Waarom had ik het dan wel gedaan? Ik wist het zelf niet. Ik wist niet meer wat er met me gebeurde, waarom ik de dingen deed die ik deed. Het was alsof alles overhoop lag, in mijn hoofd. Soms leek het alsof iemand anders mijn lichaam overnam en dan was mijn gezonde verstand volledig verdwenen. Kwam het door Cees? Misschien wel. Daarvoor had ik me nooit zo gevoeld. Zwak, boos, bang, schuldig, smerig. Koud. Alles door elkaar.
Thuis aangekomen ging ik onder de douche, maar zelfs daar werd ik niet warm meer van. Vanbinnen was alles bevroren en hoe heet ik de kraan ook zette, ik ontdooide niet. Ik stond maar een beetje onder de straal met mijn hoofd hangen en nietszienend voor me uitstarend. Het water kletterde op mijn schouders, op mijn rug, maar ik merkte het amper. Ik verbeeldde me dat Gio bij me was, dat alles goed was tussen ons. Dat hij achter me kwam staan, onder het warme water, en zijn armen om me heensloeg en ik hem dicht bij me voelde, hem vast kon houden. Even bleef ik daar in hangen, in die heerlijke illusie, maar toen schudde ik mijn hoofd. Het was stom, het was toch niet echt. En zo zou het ook nooit zijn.
Na een tijd ging ik onder de douche vandaan, met een warme buitenkant en een nog net zo koude binnenkant. Ik camoufleerde mijn oog weer een beetje, had geen zin in vragen van pa en ma als die straks thuiskwamen. Ik trok gemakkelijke kleren aan en ging de trap op naar mijn kamer. Daar blowde ik zonder mijn raam open te zetten. Mijn ouders waren er toch niet en al waren ze er wel, het interesseerde me ook niet wat ze dachten of deden. Alles was toch al verrot, nog meer ellende kon er ook nog wel bij.
Een hele tijd staarde ik al blowend naar mijn telefoon, me afvragend of ik Gio moest bellen. Ik deed het niet, ik had geen idee wat ik tegen hem moest zeggen. Ik schaamde me, tegenover hem en tegenover mezelf, omdat ik was doorgedraaid in zijn aanwezigheid. En ik schaamde me over wat ik tegen hem gezegd had. Mijn woorden galmden de hele tijd in mijn hoofd en hoe vaker ik ze hoorde, hoe pijnlijker ze begonnen te worden. Het was onvergeeflijk, er bestonden geen woorden die goed genoeg waren om het goed te praten.
Uiteindelijk belde Gio mij. Een paar keer, gedurende de middag en de avond. Telkens als ik zijn naam op mijn schermpje zag staan, verkeerde ik gigantisch in dubio. Het was stom, maar ik nam geen enkele keer op. Ik wilde het wel, zo graag, maar ik durfde het niet, kon het niet. Wat moest ik in godsnaam tegen hem zeggen? Ik had geen idee en dus nam ik niet op, maar toch wachtte ik de hele tijd alleen maar op het moment dat hij weer belde. Iedere keer begon mijn hart te bonzen als mijn telefoon afging, maar ik staarde wezenloos naar de trillende telefoon en durfde er niet naartoe te lopen. En elke keer als ik niet had opgenomen nam ik me voor dat de eerstvolgende keer dat hij weer belde wel te doen, maar ook dan deed ik het niet. Ik haatte mezelf erom, maar iets binnenin me hield me tegen. Het werd ook steeds erger. Tegen de tijd dat pa en ma thuis waren had ik al mijn sigaretten opgerookt en zat ik heen en weer wiegend naar mijn rinkelende telefoon te staren, alsof een onzichtbare barrière het me belette er naartoe te gaan.
En toen kwam het moment dat Gio niet meer belde. Of in ieder geval, het bleef een tijdje stil vanaf zijn kant. Sinds het moment dat ik was weggegaan uit het restaurant had hij telkens minimaal ieder uur een keer gebeld, maar na tienen hield dat ineens op. Misschien was er een volstrekt technische reden voor, maar pas door die stilte werd ik wakker. Nu wist ik echter helemaal niet meer wat ik moest doen. Waarom had ik niet opgenomen? Dan wist ik maar niet wat ik tegen hem moest zeggen, ik moest in ieder geval mijn excuses aanbieden, het met hem goedmaken. Dat moest ik doen, als hij weer belde, want zelf had ik de kracht niet contact met hem op te nemen. Hij moest weten dat het niet aan hem lag, dat ik het niet meende.
Maar Gio belde niet meer. En ik moest het goedmaken. Echt goedmaken, en dan niet over de telefoon. Het moest, zo snel mogelijk. Niet morgen, niet volgende week, niet later, maar vandaag nog.
Dat liet idee liet me de rest van de avond niet meer los. Tot ik er iets aan deed.

Ik heb hier een tijdje niet meegelezen, maar ik ben weer helemaal bij en ik wil meer .
Je schrijft nog altijd super! Wel sneu voor Gio, hij merkt dat iets aan de hand is en Star kaffert hem zo uit...maar ik snap haar ook wel. Zeer mooi gedaan!

Super dat je weer meegelezen hebt xIMISSYOU, en onwijs bedankt dat jullie allemaal weer reageren, dat stel ik echt op prijs het is altijd leuk om zeker te weten dat/wie je stukken lezen en wat ze ervan vinden. Dit stukje heb ik onlangs toegevoegd (het zat al een tijdje in mijn hoofd) dus ik hoor graag wat jullie ervan vinden is het een beetje goed en vooral: is het een beetje logisch en past het er tussen?

_________________________________________________________________________________

Ik weet niet meer of ik besloot naar het restaurant te gaan omdat ik iets gebruikt had, of dat ik iets gebruikte omdat ik besloot naar het restaurant te gaan. Ik gebruikte in ieder geval iets. Wat het was weet ik niet meer, maar het deed me goed. Het maakte me rustiger en kalmeerde me. Het was of ik weer helder kon denken, maar dat leek alleen maar zo.
Ik raakte flink van de wereld. Een hele tijd lag ik op bed. Ik hoorde pa en ma naar bed gaan en de stilte in huis keerde terug. In de duisternis keek ik met halfdichte ogen naar het plafond, soms aanwezig, soms ver weg. Op een gegeven moment kwam ik overeind en begon ik me volledig uit te kleden. Op een vreemde manier was ik me soms maar half bewust van wat ik aan het doen was en waarom, maar toch leek het de hele tijd heel logisch. Ik ging naar mijn kast en trok mooie lingerie aan, met kousen en jarretels en pumps die veel te hoog waren om in deze staat op te lopen. Ik kamde mijn haar, deed make-up op en ging naar beneden. Wonder boven wonder wist ik de twee trappen af te dalen zonder dat pa en ma wakker van me werden. Dat was maar goed ook. Op dat moment wist ik niet eens meer dat pa en ma nog bestonden.
Beneden trok ik mijn lange zwarte jas aan en ging naar buiten. Het was ijskoud , maar ik voelde het amper. Toen ik probeerde weg te gaan op mijn Puch merkte ik dat ik daar te high voor was, dus ik liep naar de bushalte en stapte daar op de bus. Ik dacht er niet bij na, het was of ik gewoon een uitgestippeld plan volgde dat ergens in mijn hoofd ontstaan was zonder dat ik wist waar en wanneer.
De busrit ging straal aan me voorbij, alsof hij er niet geweest was. Hoe ik de buschauffeur duidelijk maakte waar ik heen moest en hoe ik erin slaagde uit te stappen bij de goede halte ontging me volledig. Het eerste wat me weer helder bijstond, was dat ik bij het restaurant aankwam.
Het was puur geluk dat ik op precies het goede tijdstip arriveerde. Het restaurant was al dicht en zoals altijd was Gio de enige die er nog was om alles af te sluiten. Ik had er totaal niet bij nagedacht dat er nog andere mensen hadden kunnen zijn, wat niet meer het geval was, maar anders was het waarschijnlijk niet eens tot me doorgedrongen. Er bestond alleen nog wat ik wilde dat er bestond, in mijn eigen kleine wereld. Er was niets slechts meer, geen problemen, geen obstakels op mijn pad.
Binnen in de aangename warmte van het restaurant vond ik Gio in de keuken. Hij was bezig het aanrecht af te nemen met iets wat sterk en chemisch rook. Hij stond met zijn rug naar me toe en had me niet horen aankomen. Ik keek even naar hem vanuit de deuropening, maar liep toen zo geluidloos mogelijk naar hem toe. Ik knoopte mijn jas los van onder tot boven en vlak achter hem bleef ik staan. Zacht legde ik mijn hand op zijn schouder.
Gio keek om. Zijn bewegingen vielen stil toen zijn blik die van mij ontmoette. De uitdrukking op zijn gezicht veranderde. Even keek hij me aan, licht verbaasd, verrast, toen draaide hij zich om en zijn blik gleed omlaag, naar mijn openhangende jas en mijn halfnaakte lichaam eronder. Ik glimlachte en liet mijn jas van me afglijden. Gio’s ogen verplaatsten zich terug naar die van mij.
‘Star…’ begon hij, maar ik gaf hem niet de kans om iets te zeggen. Ik pakte zijn gezicht vast, ging op mijn tenen staan en zoende hem. Mijn handen gingen langs zijn borst en buik omlaag en vrijwel onmiddellijk begon ik zijn broek los te maken, maar Gio hield me tegen. Hij pakte mijn handen vast en leunde wat achteruit
‘Wat doe je?’ vroeg hij zacht. Ik nam niet de moeite mijn ogen open te doen na de zoen en glimlachte.
‘Het goedmaken,’ zei ik en ik wilde weer naar hem toe buigen, maar Gio legde zijn hand tegen mijn gezicht met zijn duim tegen mijn lippen en ik deed mijn ogen open. Gio keek me aan, zijn ogen gingen heen en weer over die van mij. Zacht en strelend gleed zijn duim omlaag, over mijn onderlip en mijn kin.
‘Niet op deze manier,’ zei hij en hij streek met zijn duim over de huid onder mijn goede oog. ‘Niet zo.’ Even keek ik hem aan. Ik wist dat hij de drugs bedoelde, maar ook het andere daarachter. Ik slikte en liet mijn hoofd zakken, teleurgesteld, beschaamd, misschien. Gio tilde het weer omhoog. Hij streek wat haren uit mijn gezicht en duwde ze achter mijn oor.
‘Je bent prachtig, Starla. Echt waar. Maar ik maak geen misbruik van je als je zo bent. En al helemaal niet na vorige keer.’ Ik kneep mijn ogen dicht en draaide mijn gezicht naar de zachte warmte van zijn hand. Ik pakte zijn hand vast en sloot mijn vingers eromheen. Ik kreeg de behoefte om te huilen, niet omdat ik het gevoel had dat hij me afwees, maar door een ander gevoel dat ergens ver weg door de drugs heen probeerde te komen.
Gio zag mijn gezicht en hij sloeg zijn arm om me heen. Hij trok me tegen zich aan en ik drukte mezelf tegen zijn borst. Ik hield mijn ogen dicht om de tranen binnen te houden en Gio gaf me een kus op mijn hoofd. Even bleven we zo staan, terwijl hij mijn rug streelde en ik iedere seconde die hij me zo vasthield koesterde.
‘Kom,’ zei Gio toen boven mijn hoofd. ‘Ik breng je naar huis.’

Aaah, ze is naar hem toegegaan!
Dat hoopte ik al (:
En Gio is zo ontzettend lief! Woooow.

Maar, ze zit nog steeds met een dilemma.
Ohja, daarom heet dit drama

Hihi - goed geschreven Jeetje!
Ik heb het gevoel dat je vooruit gaat met het schrijven!
Tenminste, het is al een poosje geleden dat ik je eerste posts heb gelezen, maar van wat er nog in m'n hoofd zit, ga je vooruit!
Dat is dus een compliment (:

En ik kijk elke dag of je wat bij hebt geschreven, dus ik lees het ook elke dag (:
Alleen ik reageer dus niet zo vaak, sorry.
Maar dan weet je dus dat ik wel mee lees, want ik kan helemaal niet stoppen met jouw verhaal!

Zo, dat was mijn reactie, best nog wel uitgebreid dacht ik zo!
Succes ermee en plaats snel nog een stuk! (:

stukje pas er helemaal tussen en ga vooral door met schrijven , kan niet wachten tot het volgende stukje ^^
en als ik een tijd niet reageer ik blijf meelezen hoor

Jaaaa, er is weer een stukje bij!
Voor de tweede x: ik vind je schrijfstijl echt heel goed. Het leest als een trein!
En Gio is echt een schatje. Ik hoopte al dat ze naar hem toe zou gaan...

x

Ontzettend bedankt allemaal, wat leuk, zoveel reacties en zoveel lezers ik zal vanavond nog een stukje erbij posten, moet het nog even wat langer maken/verbeteren

Ik had ook een vraagje aan jullie; ik heb nu twee verschillende scenario's voor het moment wanneer Starla thuiskomt. Het ene is niet zo bijzonder, als in, ze komt thuis en gaat naar bed en verder niets. Het andere is uitgebreider, hierin komt Starla thuis en wordt 'betrapt' door haar moeder, die erachter is gekomen dat ze weg was en is nogal boos. Gio is inmiddels al weg dus Stars moeder heeft geen weet van hem, maar gezien Stars outfit is wordt dat uiteraard niet echt een leuk gesprek met haar moeder.

Mijn vraag aan jullie is dus; wat denken jullie dat het beste is voor het verhaal (het moet niet téveel/té dramatisch worden) en wat zouden jullie het liefste lezen/zien?

Nu ik toch in dit topic kijk, zal ik maar als eerste reageren.
Het kan op zich allebei wel. Ik zou zeggen:
Als je voor de eerste gaat, kun je plaatsmaken voor een dramatisch gebeuren dat daarna zal plaatsvinden..
Als je voor die tweede gaat, zou ik wat rustiger aan doen met wat je er daarna gaat doen. (Ook niet té rustig aan, hoor!)

Ik vind je verhaal sowieso heel overtuigend, zelfs met al dat dramatische erin. Je bent hier echt goed in, so keep going!

x

Wat mij betreft kan het ook allebei wel... Het is natuurlijk jouw verhaal, dus jij mag het verzinnen
Maar... ik zou het iets minder dramatisch doen. Dat ze bijna betrapt wordt ofzo, maar net optijd boven en in bed is...
Want ze heeft al ontzettend veel problemen enzo, en ik weet wel dat dit drama is, maar teveel is ook niet leuk
Maar dat is mijn mening (:

Bedankt allebei dat en eventuele verdere reacties neem ik zeker mee ik zal eens gaan bladeren hoeveel dramatiek er hiervoor en erna voorkomt ik moest trouwens wel zeggen dat gedeelte hiervoor met het herschrijven waarschijnlijk wat minder 'dicht op elkaar' gaat worden, dus wat meer rust tussen de drama door maar jullie zien het haha en bedankt! En een nieuw stukje

______________________________________________________________________________________

Onderweg in de auto was het stil, de eerste kilometers. Het was iets waar ik voor koos, in meerdere of mindere mate. Ik deed het zelf en ik wilde het ook. Ik hield mijn ogen dicht, omdat dat fijner was voor de vage wereld in mijn hoofd, maar ook omdat ik hoopte dat het Gio ervan zou weerhouden tegen me te praten. Even leek het te werken, maar al gauw bleek dat het het tegenoverstelde effect had. Halverwege vroeg Gio me of het ging en toen ik vaag knikte, vroeg hij wat ik gebruikt had.
Ik deed mijn ogen open toen hij dat vroeg. Even keek ik voor me uit en dacht na voor ik antwoord gaf. Ik wist niet precies hoezeer Gio op de hoogte was van mijn drugsgebruik. Dit was de eerste keer dat ik zo stom was geweest onder invloed in het restaurant te verschijnen.
Mijn gedachten dreigden af te dwalen, God weet waarheen, en ik schudde mijn hoofd om wakker te worden uit mijn vage toestand. Ik verschoof wat op de stoel en kroop wat dieper weg in mijn jas. Ik had niet genoeg aan om het warm te hebben met de kou die de auto van buitenaf afkoelde.
‘Niets bijzonders,’ zei ik. Ik merkte dat Gio even naar me keek en vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij de verwarming hoger zette. Hij schakelde een keer en hij richtte zijn blik weer op de weg die zich voor de Golf uitstrekte.
‘Hoe vaak gebruik je ‘niets bijzonders’?’ vroeg hij. Zijn stem was rustig, kalm, niet beschuldigend.
Door het raam zag ik straatlichten langsrazen. De lampen hingen in de donkere lucht als aureolen en het licht was scherp in mijn ogen, maar ik wendde mijn blik niet. Ik luisterde naar mijn eigen rustige, regelmatige ademhaling en het geluid van de motor op de achtergrond.
‘Soms,’ zei ik toen.
‘Soms?’
‘Ja.’ Gio knikte, maar niet enkel bevestigend. Op een andere manier.
‘Soms, als in, ieder weekend?’ vroeg hij. ‘Iedere vrijdag, iedere zaterdag? Iedere zondag?’ Nog even bleef ik naar de langsflitsende straatlichten krijgen. Langzaam kregen Gio’s woorden betekenis, drong het tot me door wat hij zei. Ik realiseerde me dat hij ontzaggelijk dicht bij de waarheid zat.
Ik draaide mijn hoofd zijn kant op en keek naar hem. Gio’s blik was echter op de voorruit gericht en niet op mij. Ik had willen vragen hoe hij dat wist, maar het lukte me nog net die vraag in te slikken.
‘Hoezo?’ vroeg ik in plaats daarvan. Gio maakte een beweging met zijn hoofd en schouders, half schouderophalend, maar niet nonchalant.
‘Ik heb vaak genoeg gezien hoe je er eruit zag als je in het weekend kwam werken. Moe, ziek, prikkelbaar. En op maandagen, soms.’ Hij wierp een blik zijn achteruitkijkspiegel en schakelde opnieuw toen hij vaart terugnam. ‘Een tijdlang dacht ik dat het alleen drank was. Gewoon een kater. Maar ik weet dat je wiet gebruikt, dus ik twijfelde al langer.’ Hij tikte het knipperlicht van de Golf aan en sloeg af naar de rechterbaan. Daar nam hij gas terug tot hij honderd reed en schakelde de cruisecontrole in. Toen keek hij me aan.
‘Ik denk niet dat wat je vanavond gebruikt hebt nog onder softdrugs valt,‘ zei hij. ‘En ik denk ook dat we allebei weten dat je het meer gebruikt dan goed voor je is.’ Even keek ik hem aan, naar zijn prachtige groene ogen. Ik slikte, wendde ik mijn blik af en verborg mijn gezicht een stukje in de kraag van mijn jas, alhoewel ik het nu niet koud meer had.
‘Waarom?’ vroeg Gio naast me. Ik staarde naar buiten en bewoog hoofd een beetje heen en weer, zodat mijn lippen langs het randje van mijn kraag schuurden.
‘Omdat het lekker is’ zei ik. ‘Leuk.’
‘Alleen daarom?’
‘Misschien.’
‘Ik denk niet dat jij het type bent dat drugs nodig heeft om een leuke avond te hebben.’ Ik trok mijn wenkbrauwen een beetje op, maar bleef verder bewegingloos zitten.
‘Misschien niet,’ zei ik.
‘Waarom doe je het dan?’ Weer dacht ik even na, overwoog ik wat te zeggen. Ik dacht niet alleen na over de verwoording, maar ook over wát ik precies moest zeggen. Hoe eerlijk wilde ik zijn, tegen hem, tegen mezelf? Waarom deed ik het? Waarom echt?
‘Omdat het me gelukkig maakt,’ zei ik toen. ‘Omdat het alles goed maakt. Even.’ Gio keek mijn kant op. Ik voelde dat hij naar me keek, maar gaf geen gehoor aan zijn blik.
‘Omdat het je gelukkig maakt?’ zei hij. ‘Dus je doet het wanneer je ongelukkig bent? Omdat het niet goed gaat?’ Een lichte glimlach trok over mijn gezicht toen ik dacht aan het gevoel dat ik kreeg als ik gebruikte, wat er met me gebeurde. Het was een gemeende glimlach, maar ergens ook cynisch en triest.
‘Nee, het is meer. Het haalt de pijn weg, maar niet de alleen de pijn van dat moment. Niet alleen het probleem of de situatie van die dag, of van die avond. Het gaat veel dieper. Het wist je hele leven, alles in je leven wat slecht is. Alles waar je bang voor bent, je donkerste gedachten, alles wat je niet over jezelf wilt weten. Dingen die je doet en waarom je ze doet en wie je bent en waarom je zo bent. Even hoef je nergens aan te denken, is er geen vuiltje aan de lucht. Je houdt van iedereen, iedereen houdt van jou. Alles is goed, zoals je het zou willen. En alles wat niet is zoals je wilt, ook al is het wel zo, bestaat niet meer. Dan niet. Dat is waar het om gaat.’ Ik keek naar Gio toen het even stil bleef. Zijn ogen gleden heen en weer over die van mij, zoekend, emphatisch, met ergens een hint van verbijstering, ongeloof.
‘Starla,’ zei hij. ‘Wat is er met je aan de hand dat je je zo voelt?’ Ik glimlachte schamper, met moeite. Ik keek naar buiten en knikte met mijn hoofd naar rechts.
‘Ik werd geboren en toen kreeg ik dit leven,’ zei ik alleen. ‘Hier rechtsaf. We zijn er bijna.’

Wow, sterk stukje! Ik zat hier met grote ogen te lezen! Wat ga ik dit missen tijdens de examens.. xo Het is fantastisch hoe je zo goed kunt schrijven hoe star zich voelt en hoe ze iets zegt! Mooi gedaan!

Dank je xIMISSYOU wanneer heb je examens? Veel succes ermee en kom af en toe eens langs voor de gezelligheid nieuw stukje erbij! Heb een combinatie gemaakt van de reacties van xILY en Classy Cat en de middenweg gekozen

_______________________________________________________________________________

Gio zette me thuis af. Ik wist even niet zo goed hoe ik me moest gedragen na daarnet, na wat er gebeurd was in het restaurant en na wat ik hem net verteld had, hoe ik afscheid moest nemen. Even zaten we naast elkaar in de auto, in stilte. Na een tijdje zei ik maar gedag en ik wilde uitstappen, maar Gio pakte mijn arm, en we keken elkaar even aan. Toen kuste hij me zacht op mijn mond en daarna keek hij naar mijn gezicht en liet zijn duim langs mijn lippen glijden, met die zachte blik in zijn ogen. Het stelde me gerust dat hij dat deed, het gevoel wat het me gaf was beter dan dat wat ik kreeg door de drugs.
Ik stapte uit, liep naar de voordeur en ging naar binnen. Gio stond er nog en ik zwaaide naar hem, ook al kon ik niet zien of hij terugzwaaide in het donker. Pas toen ik de deur achter me gesloten had, hoorde ik dat hij wegreed.
Zo zacht mogelijk draaide ik de deur op slot en ik sloop naar boven. Ik was nu helderder dan toen ik vertrok en realiseerde me wat de risico’s waren van wat ik gedaan had. Vorige keer toen ik midden in de nacht onder invloed van iets was thuisgekomen had ma gezegd dat ze me maatregelen ging nemen als ik ooit nog zo thuiskwam. Ik ging er niet vanuit dat het heel erg dramatisch ging worden als dat wel gebeurde, maar de gevolgen zouden ook zeker niet mals zijn als erachter kwam dat ik midden in de nacht iets had gebruikt en in deze outfit was weggeweest. Ik deed dus heel zachtjes, wat wel lastig was omdat ik langs de kamer van pa en ma moest en de treden naar zolder harder bleken te kraken dan ik me herinnerde. Het lukte me echter zonder kleerscheuren boven te komen en daar deed ik de deur achter me dicht.
Even luisterde ik, en toen begon ik snel mijn jas los te knopen. Het mocht er dan niet op lijken dat pa en ma wakker waren geworden, hoe eerder ik deze outfit uit had, hoe beter. Gauw maakte ik de eindeloze rij knopen los en liet mijn jas van mijn schouders glijden. Op dat moment dacht ik even dat ik beneden iets hoorde en ik verstijfde. Mijn hart begon te bonken in mijn borstkas. Doodstil bleef ik staan, met mijn jas halverwege mijn ellebogen, en even luisterde ik ingespannen, maar ik hoorde niets meer. Met luid kloppend hart liet ik mijn jas verder van me afglijden en propte hem onderin mijn kast. Mijn lingerie trok ik uit en verstopte ik ook. Morgen handwassen, als ma en vooral pa zagen wat voor outfits ik in huis had, zwaaide er wat. Snel trok ik een doodsaaie onderbroek en een oud topje met spaghettibandjes aan en deed mijn kast dicht. Net toen ik naar mijn bed wilde lopen, hoorde ik voetstappen op de trap. Ik had het dus toch goed gehoord, er was iemand wakker. Aan het geluid van de voetstappen hoorde ik dat het ma was. Natuurlijk was het ma, die werd van een miauwende kat vier blokken verderop nog wakker.
Ik was net op tijd bij mijn bed, want ik klom net onder mijn dekens toen de deur openging. Ma stak haar hoofd om de deur en aan haar gezicht zag ik tot mijn opluchting dat ze nu eerder geïrriteerd was omdat ze wakker van me was geworden dan dat ze boos was. Ik wist echter ook goed dat wat nog niet was alsnog kon komen.
Ma keek met half samengeknepen ogen en een slaperig, maar geërgerd gezicht mijn kant op.
‘Wat ben je in godsnaam allemaal aan het doen?’ vroeg ze met een krakerige, gedempte stem. ‘Waar ben je zo laat geweest?’ Ik ging in mijn bed liggen en trok mijn dekbed over me heen.
‘Nergens,’ zei ik bars. Ze streek haar haar uit haar gezicht en keek even om zich heen, of het antwoord ergens in mijn kamer te vinden was gezien ik het niet vrijwillig aan haar wilde geven.
‘Van wie was die auto die ik hoorde?’ vroeg ze toen ze niets leek te kunnen vinden. Ik deed mijn ogen even dicht, onzichtbaar in het heerlijke donker.
‘Welke auto?’
‘Die auto in de straat die je afzette.’
‘Er was geen auto. Dat heb je vast gedroomd.’
‘Ik ben niet achterlijk, Starla. Lieg niet tegen me.’ Ik reageerde niet. Ik draaide mijn rug naar haar toe, in de hoop dat ze weg zou gaan, en trok mijn knieen op en mijn dekbed op tot aan mijn kin, alsof ik aanstalten maakte om te gaan slapen. Maar ma ging niet weg.
‘Starla?’ zei ze. ‘Starla, ik vroeg je wat.’ Toen ik weer niet reageerde, knipte ze het licht aan. Het was fel aan mijn ogen en even kneep ik ze dicht. Ik hoorde dat ma naar me toe liep en voelde dat ze me bij mijn schouder pakte. Ze draaide me naar zich toe, op mijn rug, en ze pakte mijn kin vast. Ze duwde mijn gezicht haar kant op, maar ik hield mijn ogen dicht.
‘Ogen open, Starla,’ zei ze. ‘Kijk me aan.’ Ik probeerde mijn gezicht weg te draaien, maar ze hield het stevig vast. Toen ze nog een keer mijn naam zei, deed ik met tegenzin mijn ogen open. Ik keek haar niet aan, maar ze draaide mijn gezicht naar zicht toe en trok één van mijn oogleden omhoog.
‘Walgelijk,’ zei ze. ‘Ben je nou echt zo zwak dat je er niet een paar weken vanaf kunt blijven?’ Ik klemde mijn kaken op elkaar en draaide mijn hoofd met een ruk weg, uit haar greep. Maar ze was nog niet klaar, want nu pakte ze het dekbed vast en begon het van me af te trekken.
‘Ma, kap daarmee,’ snauwde ik, maar ze negeerde me. Ze duwde mijn dekbed een stuk van me af en pakte mijn pols vast. Ze trok mijn arm naar zich toe en pakte mijn elleboog beet, terwijl ze de onderkant van mijn arm naar zich toedraaide. Ik denk dat ze zocht naar sporen van een naald, maar die vond ze niet. Dat was niet alleen omdat er niet veel sporen waren, maar voornamelijk omdat ze mijn verkeerde arm vasthad.
‘Tevreden?’ vroeg ik geërgerd en ik trok mijn arm los uit haar greep. Maar dat was ze niet, want ze sloeg haar armen over elkaar en bleef bij mijn bed staan.
‘Waar was je, Starla?’ vroeg ze weer, met nadruk. Ik draaide me weer om onder mijn dekbed en bleef opgekruld met mijn rug naar haar toe liggen.
‘Gaat je niets aan,’ zei ik.
‘Starla, je zegt nu waar je geweest bent of je hebt de komende maand huisarrest.’ Ja, zodat je me vervolgens alsnog een maand huisarrest kunt geven om waar ik geweest ben, zeker.
Achter me slaakte mijn moeder een geërgerde zucht.
‘Een, twee…’ begon ze, en ik klemde mijn kaken op elkaar. Ik keek naar de muur tegenover me en kneep ik mijn dekbed.
‘Ik was bij Bobby,’ zei ik. Ze bleef even stil. Ik weet niet of dat was omdat ze dat niet verwacht had of omdat ze me niet geloofde.
‘Bij Bobby,’ herhaalde ze toen.
‘Ja, bij Bobby.’ Ze zei niets meer. Nog even bleef ze staan, maar toen hoorde ik dat ze wegliep. Iets later bleef ze nog even staan, waarschijnlijk in de deuropening.
‘Als jullie elkaar de goot in willen helpen, moeten jullie dat zelf weten,’ zei ze. ‘Maar je weet wat de regels hier in huis zijn, Starla. Ik waarschuw je nog één keer. Laat dat genoeg zijn.’ Ze knipte het licht uit en de deur ging dicht. Haar voetstappen verwijderden zich, van de overloop de trap af. Ik staarde naar de muur en bleef stil in bed liggen. Ik had me opgelucht moeten voelen omdat ze wegging, omdat ze het er zo bij liet zitten en ik er makkelijk vanaf kwam. Maar dat was niet zo. Ik voelde een hele hoop dingen, maar opgelucht was er niet één van.

Hee, mijn examens beginnen woensdag, vanaf morgen beginnen leren dus. Nouja, ik ge wel mijn best doen even online te komen ik lees alleszins nog mee
Alweer een heel mooi stukje! Zo goed dat Starla's moeder het daar zomaar bij liet zitten. Gelukkig had ze die lingerie al verstopt! Mooi gedaan!

Wat goed dat jij zo snel kunt leren :p ik moet altijd minimaal twee weken van tevoren beginnen, anders blijft het niet hangen :S
In ieder geval veel succes en mss zien we je zo nu en dan nog eens even voorbijkomen hier

_____________________________________________________________________________

Hoofdstuk..

De volgende dag kreeg dat met ma nog een staartje. Ze had het aan pa verteld en afgezien van haar waarschuwing van gisteren, kreeg ik van hem ook nog een hele preek. Hij ging eindeloos door over zijn drie heilige regels, over respect, gezag, dat ik maar naar hem en ma te luisteren had zolang ik in zijn huis woonde, al dat soort ellende. Hij praatte erover dat ik onverantwoordelijk was, losgeslagen, of ik het zelf niet raar vond dat ik midden in de nacht stiekem het huis verliet om onder invloed van ‘die rotzooi’ met mijn vriendje te neuken. Hij moest eens weten. Ik voelde me een beetje beroerd, dus ik liet het allemaal maar over me heen komen. Gisteren was ik even minder depri geweest omdat het weer soort van goed zat met Gio, maar zoals gewoonlijk was die positieve emotie al gauw weer vervlogen. Mijn nuchtere gedachten waren nu weer op Cees gefixeerd en daarnaast vroeg ik me af of ik Gio gisteren niet teveel verteld had. Door mijn gedachten daaraan kreeg ik nauwelijks mee wat pa allemaal praatte, dus ik zei ja en amen en verder niets. Dat deed ik normaal nooit, dus volgens mij had hij het idee dat hij gewonnen had. Hij gaf me geen huisarrest of ander soort straf. Dat was echter niets nieuws, want meestal maakte hij een hoop drukte om zijn fantastische reputatie en wat de buren wel niet van hem zouden denken omdat hij zo’n kind als ik had, maar uiteindelijk boeide ik hem altijd niet genoeg om er ook echt iets aan te doen. Ik denk dat hij dat zonde van zijn tijd en energie vond.
Ik ging eerder van huis weg dan nodig om van mijn ouders af te zijn. Dat was achteraf niet praktisch, want daardoor was ik dus ook eerder op school, ondanks het feit dat ik ook vandaag op de fiets was. Ik liep vrijwel gelijk tegen Simmons aan, en gezien ik er waarschijnlijk uitzag zoals ik me voelde, was dat niet echt wat ik in gedachten had. Ze stond bij de ingang van de school, te praten met de conciërge. Verdomme, als ik ergens geen zin in had, was het in deze staat vlak langs haar naar binnen lopen. Te veel ellende, te veel drugs, te weinig slaap. Wat nu?
Simmons keek mijn kant op. Toevallig, waarschijnlijk, maar het enige wat ik kon bedenken was me omdraaiden. Ik had geen zin in haar, in de vraag die ze tegenwoordig iedere keer stelde als ze me zag: ‘Hoe gaat het met je?’ Alsof ze dat nog hoefde te vragen.
Ik liep de andere kant op, weer richting de fietsen. Terug naar het plein, via daar naar de andere ingang. Nog even niet, nog even rust. Ik had het gevoel dat haar ogen in mijn rug prikten, maar het kon ook zijn dat ik me dat verbeeldde.
Halverwege het plein kwam ik Mel tegen. Ze stond haar fiets op slot te zetten en zwaaide toen ze me zag lopen. Ik glimlachte een beetje en zwaaide terug naar haar, wachtte terwijl ze naar me toe kwam.
‘Hé!’ zei ze, even vrolijk altijd ondanks het feit dat het maandagochtend was. ‘Voel je je weer beter?’ We liepen naar de achterste ingang en ik moest nadenken waar ze het over had. Het duurde even voor het tot me doordrong dat ik donderdag tegen haar had gezegd dat ik naar huis ging omdat ik niet lekker was toen ik erachter was gekomen dat ik over tijd was.
‘O,’ zei ik een beetje plompverloren. ‘Ja, het gaat wel weer.’ Mel keek me wat bezorgd aan.
‘Weet je het zeker? Je ziet er niet echt uitgerust uit. En wat is er met je oog gebeurd?’ Ze pakte mijn arm en draaide me een stukje naar zich toe. Ik had mezelf weer gecamoufleerd, maar minder goed dan de afgelopen dagen. Mel keek naar mijn oog, maar ik trok mijn arm los.
‘Niets,’ zei ik terwijl ik verder liep. ‘Ben ergens over gestruikeld van het weekend. Heb ik nog iets gemist op school vrijdag?’ Mel liep snel met me mee. Ik merkte dat ze nog even naar me keek, maar toen ik er verder geen aandacht aan schonk, ging ze er niet verder op in.
‘Niet zo heel veel. Bètavent wil dat we in tweetallen presentaties gaan houden over een hoofdstuk uit het boek en we moeten over anderhalve maand een eerste opzet van ons profielwerkstuk inleveren.’ Ik trok een gezicht en slaakte een zucht.
‘Fijn. Waarom wil hij presentaties? We krijgen er niet eens een cijfer voor.’
‘Nee, hij wil dat we allemaal bezig zijn met het boek en de lessen leuk maken voor elkaar.’
‘Oftewel, hij is zelf te lui om wat voor te bereiden, dus laat hij het ons lekker doen.’ Mel grijnsde.
‘Precies, ja. Waarschijnlijk weet hij zelf niet eens waar het boek over gaat. Zullen we zo snel mogelijk gaan? Dan zijn we er ook zo snel mogelijk van af. En de eerste hoofdstukken zijn makkelijker.’
‘Met die presentaties, bedoel je?’ Ze knikte. Ik onderdrukte een zucht en duwde de deur naar de hal open. De warmte en geluiden van de school vielen over ons heen en ik had nog dezelfde seconde wist ik dat het een lange dag ging worden.
‘Eh, ja, is goed,’ zei ik. ‘Het moet maar.’

Het werd inderdaad een lange dag. Mel kwam niet meer terug op mijn blauwe oog, gelukkig. Iemand anders deed dat echter wel.
Een hele tijd wist ik haar te ontlopen, maar aan het begin van de pauze kreeg Simmons me alsnog te pakken. Ik was op weg naar beneden toen ze me, zogenaamd toevallig, tegenkwam op de trap. Ik was te laat om haar te ontwijken en wilde gewoon zo snel mogelijk langs haar heen naar beneden gaan, maar ze hield me tegen toen ik haar passeerde. Ze vroeg niet naar mijn blauwe oog, maar ik zag dat ze er wel naar keek toen ze me vroeg of ik even met haar kwam praten. Eigenlijk had ik daar geen zin in. Het was pauze en ik was moe en had geen zin om ons gesprek van de vorige keer voort te zetten. Eerst probeerde ik nog of we na mijn lessen konden afspreken. Dan zou ik er gelijk vandoor kunnen gaan zodra ze me zo losliet en er zo onderuit kunnen komen. Simmons was echter te slim en ze trapte er niet in. Ze zei dat ze nu echt graag even wilde praten en dat ze een briefje zou schrijven als ik te laat was voor mijn volgende les. Ik ging maar met haar mee. Wat moest ik anders?
Simmons nam me mee naar haar kamer. Ik ging er met enorme tegenzin naar binnen. Ze deed de deur achter ons dicht en glimlachte naar me.
‘Ga maar zitten, hoor,’ zei ze en ze gebaarde naar een stoel bij haar bureau. Nee, ik wilde helemaal niet zitten. Ik wilde een snel gesprekje van dertig seconden waarbij ik kon blijven staan en daarna als de wiedeweerga weer weg kon. Maar gezien het feit dat Simmons thee aan het zetten was, zat dat er waarschijnlijk niet in. Waarom moest ze me nou weer lastig vallen? Alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd had. Nou ja, aan de andere kant, wanneer had ik tegenwoordig niet veel aan mijn hoofd?
Ik ging zitten op de stoel die ze aangewezen had en kreeg een kop thee van haar. Ze deed er suiker in, maar ik zag nu al dat het te weinig was. Ik roerde er wel extra lang in, zodat ik haar niet aan hoefde te kijken. Daar was ik nog steeds bang voor, oogcontact met haar maken. Ik wist niet precies waarom, waarschijnlijk kwam het voort uit een vreemd soort hersenspinsel dat ze iets aan me kon zien als ik haar aankeek.
‘Zo,’ zei ze nadat ze een slok van haar eigen thee had genomen. ‘Het is alweer een tijdje geleden dat we elkaar hebben gesproken dus het leek me goed om even te kijken hoe het er nu voor staat. Ik heb je een paar keer gemist in de les, kan dat?’ Ik roerde uitgebreid in mijn thee. Waarom, o waarom voelde ik me de laatste tijd toch een klein, bangig muisje bij iedereen in de buurt?
‘Ja, ik was ziek,’ mompelde ik. ‘Mijn zus heeft als het goed is gebeld om het door te geven.’ Simmons knikte.
‘Dat klopt. Goed dat je je afgemeld hebt, maar ik vroeg me af waarom je zus belde en niet je moeder of je vader, als ik dat mag vragen? Je zus woont bij haar vriend, toch?’ Nee, dat mag je niet vragen, maar maakt dat je wat uit?
Ik verschoof wat op mijn stoel.
‘Ja, ik was bij hen. Roos zat alleen, Peter was weg voor zijn stage.’
‘Oké, vandaar. Dat is dan ook pech, als je net eens een gezellig paar dagen met je zus kunt doorbrengen en je wordt dan ziek.’ Ik keek op. Dacht ze dat ik dom was? Speel geen spelletjes met me, ik ben half de weg kwijt, nog niet helemaal.
‘Ja,’ zei ik met een uitgestreken gezicht. ‘Dat is inderdaad pech.’ Simmons keek me aan. Het was een paar seconden stil, terwijl we elkaar aankeken en allebei geen krimp gaven. Ik wilde koste wat kost mijn blik niet als eerste afwenden. Het kostte me zoveel inspanning dat niet te doen dat ik zo hard in de leuningen van de stoel kneep dat mijn knokkels wit werken. Toch was ik de eerste die wegkeek, naar mijn thee, en ik vervloekte mezelf erom, nog geen seconde nadat ik het gedaan had. Simmons pakte haar theekopje op.
‘Maar je bent in ieder geval weer helemaal beter?’ vroeg ze alsof er niets gebeurd was. Ik knikte wat.
‘Ja.’
‘Gelukkig. En dat ene waar we het laatst over gehad hebben? Hoe gaat het daarmee?’ Ik reageerde niet. Natuurlijk, ik moest gewoon zeggen dat het goed ging. Het was het enige wat ik mocht zeggen, maar die woorden, de leugen kwam me zo langzamerhand mijn keel uit. Stom, want een andere optie had ik toch niet. Maar toch ging het me steeds meer tegenstaan, steeds meer moeite kosten.
Toen ik niet reageerde, boog Simmons wat naar voren. Ze zette haar onderarmen op het bureau.
‘De reden dat ik het vraag, is omdat ik het idee heb dat het nog steeds niet goed met je gaat, Starla. Ik heb je cijferlijst bekeken nadat je voor geschiedenis een onvoldoende had gehaald en je cijfers voor oefenexamens van andere vakken zijn ook drastisch gedaald, vooral je resultaten van de afgelopen weken. Ik weet dat je het moeilijk vindt om met mij te praten, dat je misschien vindt dat ik me bemoei met dingen die mijn zaak niet zijn, maar als een mentorleerling zodanig in de knoop zit dat haar resultaten zo’n ommekeer doormaken, weet ik dat er iets echt fout zit. Vooral bij iemand als jij.’ Ze pauzeerde even en wachtte, maar ik zei niets. Ik staarde naar haar, wist niet wat ik moest zeggen. Toen wendde ik mijn blik af en hield mijn kop thee stevig vast. Ik merkte dat Simmons nog wat meer naar voren boog. Toen ze weer sprak, was de toon van haar stem anders dan daarnet. Menselijker, echter.
‘Wat is er met je gebeurd, Starla?’ vroeg ze.‘Vroeger was je een harde, echt een stoere, pittige tante. De laatste tijd ben je zo stil, zo timide. In de les, maar ook tegen Melanie. Ik heb het idee dat je het leven maar een beetje over je heen laat komen.’ Ze hield haar hoofd schuin. ‘Ik zie je ook nooit meer met Bobby, gaat het goed met hem?’ De toon van haar stem was opnieuw veranderd. Het was maar een heel klein beetje, maar ik hoorde het. Alsof ze wist dat ze iets van een andere orde aanhaalde.

Oooooeh, interesting...
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Thanks Classy Cat !

__________________________________________________________________________________7

‘Ik heb geen idee hoe het met Bobby gaat,’ zei ik grimmig. Simmons leek niet eens verrast, wat me om de een of andere reden gigantisch irriteerde.
‘Gaan jullie niet meer met elkaar?’ vroeg ze, en de manier waarop ze het maakte dat ik een raar gevoel in mijn maag kreeg.
‘Nee.’
‘Wat jammer. Mag ik vragen waarom?’ Waarom vroeg ze toch iedere keer of ze van die stomme dingen mocht vragen? Wat ik ook zei, ze deed het toch wel. Kon ze mij en zichzelf dan niet de moeite besparen door gewoon het gewoon gelijk rechtuit te vragen?
Ik klemde mijn kaken op elkaar.
‘Omdat we ruzie gehad hebben,’ zei ik. Ze knikte.
‘Is dat ook de reden dat je gezicht beschadigd is?’ Ik keek op. Ik kreeg een vreemd, leeg gevoel in mijn buik, maar tegelijkertijd werd ik boos.
‘Waarom vraagt iedereen dat gelijk?’ snauwde ik. ‘Het heeft niets met hem te maken, zo is Bobby helemaal niet.’ Aan haar ogen zag ik dat ik verkeerd antwoordde. Natuurlijk wist ze dat Bobby helemaal niet zo was, iedereen wist dat. Ze probeerde gewoon impliciet dingen uit te sluiten en ik liep er met open ogen in.
‘Wat is er dan gebeurd?’ vroeg ze, en ik was zo aan het bekomen van de schrik dat ze me om de tuin had kunnen leiden dat het me moeite kostte mijn veilige antwoord te geven.
‘Ik ben gestruikeld,’ zei ik mat. Ze keek me aan. Aan haar ogen zag ik dat ze me niet geloofde, maar ze knikte.
‘Oké, vandaar. Ik begrijp het.’ Ik was blij dat ze er over ophield, maar ik kon aan haar gezicht en de blik in haar ogen zien dat ze alles wat ik zei opsloeg, nauwkeurig in haar hoofd noteerde, en er op die manier zelf een kloppend verhaal van probeerde te maken. Ik was bang dat haar kloppende verhaal dicht bij de werkelijkheid in de buurt zou komen.
‘Kun je me er een verklaring voor geven?’ vroeg ze. Ik keek haar aan.
‘Waarvoor?’
‘Voor wat ik eerder zei, voor alle verandering die ik in je zie. In je cijfers, je gedrag, je hele houding.’ Ik wendde mijn blik af. Het kostte me moeite niet mijn schouders op te halen, ik wilde niet quasi-nonchalant overkomen.
‘Heeft het allemaal te maken met waar we het laatst over hadden? Met diegene die je pijn gedaan heeft?’ Buiten op het schoolplein slaakte iemand een hoge gil. Ik frunnikte aan mijn mouw.
‘Weet ik niet,’ zei ik. ‘Misschien.’ Ze keek me vragend aan, vriendelijk.
‘Misschien?’ vroeg ze. Nu haalde ik wel mijn schouders op.
‘Ja, ik weet het niet. Het is allemaal een beetje ingewikkeld, alles loopt door elkaar heen.’
‘Wat loopt er allemaal door elkaar heen, Starla?’ O, alsjeblieft. Hoe kon ik haar op een aardige manier zeggen dat ze met haar neus uit mijn zaken moest blijven zonder dat ik haar teveel vertelde?
Het was of Simmons mijn gedachten las. Ze leunde wat naar achteren op haar stoel, alsof ze met wat ruimte gaf.
‘Je hoeft niets te vertellen wat je niet wilt, hè?’ zei ze. ‘In ieder geval nu nog niet, misschien later, als het beter gaat. Maar het kan opluchten erover te praten, moeilijke dingen zijn makkelijker te verwerken als je je hart kunt luchten. Alles wat je vertelt blijft hier, in deze kamer.’
‘Dat weet ik wel,’ zei ik. ‘Maar het is veel... ingewikkelder. Ik wil er gewoon niet over praten. Ik kan het niet, denk ik. Het is te… dichtbij, en te moeilijk.’ Ik schudde mijn hoofd en slaakte een trillende zucht. ‘Ik kan het niet goed uitleggen. Het is ook niet zo belangrijk, er zijn wel ergere dingen op de wereld.’ Simmons keek me aan.
‘Ik begrijp het als je er nog niet over wilt praten. Het gaat om jou, dus alles gaat op jouw tempo. Als je iets niet wilt, gebeurt het niet, maar ik hoop dat je weet dat het op kan luchten om te praten met iemand die naar je luistert. En als ik je kan helpen zal ik dat doen.’ Ze legde haar hand op die van mij. Ik schrok ervan, maar herstelde me snel.
‘Maar ik wil niet dat je zegt dat het niet belangrijk is, oké? Cijfer jezelf niet weg. Misschien zijn er ergere dingen op de wereld, maar als ik jou zo zie, denk ik dat het op dit moment voor jou al erg genoeg is.’ Voorzichtig keek ik haar aan. Ik knikte, maar half overtuigd. Ze glimlachte bemoedigend.
‘Doe rustig aan. Ik zal wat dingen door de vingers zien, maar aan de cijfers die je haalt kan ik niets veranderen, dat kun jij alleen zelf. Ik hoop dat je daar toe in staat bent. Als je hulp nodig hebt, met huiswerk, opdrachten, leren, concentreren, kom naar me toe en zeg het tegen me. Je hoeft niet te doen of alles goed met je gaat om van me af te zijn, als het niet gaat, zeg je het gewoon. Ik zal je nog een paar keer vragen of je op gesprek kunt komen, als je dan wilt praten, doen we dat gewoon, maar je mag zelf ook naar me toekomen als je daar behoefte aan hebt. Oké?’
‘Oké.’

spannend kan niet wachten op meer

Goed stuk weer, echt, je schrijft steeds beter (:
Wacht benieuwd op meer, ik leef echt met der mee, behalve die drugs dan steeds
Ghehe, snel verder!

Omdat ik jullie dankbaar ben voor jullie motivatie nog een stukje!

_________________________________________________________________________________

Simmons’ praatje stelde me ergens een beetje gerust. Ik vreesde minder voor haar omdat ze me de ruimte wilde geven. Nog steeds was ik niet van plan haar al mijn zielroerselen te vertellen en het leek me onmogelijk haar een ander antwoord te tegen van ‘goed’ als ze vroeg hoe het met me ging, maar het was een fijn idee dat ze niet achter mijn kont aan zou gaan zitten in een poging me over te halen diepzinnige gesprekken met haar te voeren. Het gaf me het gevoel dat ik er controle over had, in ieder geval nog over dit ene ding in mijn leven, en dat was fijn. Het gevoel van controle had ik lang moeten missen.
We hadden Simmons het laatste uur nog een keer voor geschiedenis en voor het eerste sinds tijden kon ik weer rustig in het lokaal zitten. Tenminste, rustig afgezien van de gedachten aan Cees en aan hetgeen in mijn buik, die altijd op de achtergrond speelden. Maar ik maakte me nu in ieder geval niet zo druk meer om Simmons, om de vraag of ze iets aan me zou kunnen zien en hoe ik me moest gedragen. Vreemd genoeg kon ik me daardoor juist beter concentreren. Het was alsof er iets wegviel en ik mijn aandacht daardoor beter op andere dingen kon richten. Ik kon zowaar volgens waar Simmons het over had zonder dat het me moeite kostte. Het gebeurde haast per ongeluk. Tegen de tijd dat die baby weer door mijn hoofd schoot, realiseerde ik me tot mijn verbazing dat ik net tien minuten onafgebroken naar Simmons had geluisterd.
Na de les van Simmons gingen Mel en ik nog even naar de stad. Het was leuk, want het was afleiding en het maakte dat ik me even normaal voelde, zoals voor dat met Cees.
Mel en ik gingen op jacht naar een cadeautje voor Tennisboy. Hij was over een maand jarig en Mel wilde een cadeautje voor hem kopen. Nu al. Het probleem was echter dat ze geen idee had wat hij leuk vond, en om op veilig te spelen leek het haar handig een luchtje te kopen. Het nadeel was dat ze ook geen idee had van wat voor soort luchtjes hij hield.
‘Loop je niet een beetje op de dingen vooruit?’ vroeg ik haar zo aardig mogelijk toen we bij de parfumwinkel aan luchtjes stonden te ruiken. We stonden voor het schap mannenluchtjes en blokkeerden dat al bijna een kwartier voor alle andere potentiële klanten. Mel spoot het zoveelste luchtje op zo’n teststrookje en zette het flesje terug in het schap.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ze terwijl ze met het strookje wapperde en met haar vinger langs de andere luchtjes ging. ‘Omdat we elkaar nog maar zo kort kennen?’ Ik haalde mijn schouders op en keek een beetje om me heen.
‘Dat niet direct. Ik bedoel meer omdat het pas over een maand is. Je kunt wel dood zijn tegen die tijd.’
‘Geruststellende gedachte, Star.’ Ik grijnsde en draaide me om naar een groot schap met dure make-up achter ons.
‘Nou ja, je begrijpt wat ik bedoel,’ zei ik terwijl ik een lipgloss uit de bak testers pakte. Mel pakte een ander luchtje en spoot het op een nog niet bespoten stukje van haar arm.
‘Ja, maar het maakt toch niet uit om goed voorbereid te zijn? Mocht er iets gebeuren, heb ik anders alvast iets voor de verjaardag van mijn vader. Hier, ruik deze eens? Lekker?’
‘Beetje te zwaar. Welke datum is hij precies jarig, trouwens? Tennisboy?’
‘Laurens. Volgende maand, de achttiende. Ik heb het in al mijn agenda’s en in mijn telefoon en in mijn computer gezet.’ Ze spoot iets uit een blauw vierkant flesje op haar arm. ‘Deze beter?’
‘Ja, die is lekkerder.’ Mel spoot nog een beetje op haar arm en rook eraan.
‘Vind je?’ vroeg ze vertwijfeld. ‘Ik weet het niet, hoor. Volgens mij heeft hij zelf meestal iets op dat wat frisser is. Hè, wat een drama om een mannenluchtje uit te zoeken.’ Ik zette een streepje lipgloss op mijn hand en bekeek de kleur in het licht van de lamp aan het plafond.
‘Probeer er dan eentje van zo’n sportmerk of zo. Of die, die heb ik ooit eens een keer voor Bobby gekocht.’ Ik boog naar de spiegel en smeerde wat lipgloss op mijn lippen, maar merkte dat Mel mijn kant op keek toen ik Bobby’s naam zei. Ik wreef de lipgloss uit en wierp een blik in de spiegel. Toen Mel niets zei, deed de dop weer op de lipgloss en keek haar aan.
‘Wat?’ vroeg ik. Mel schudde haar hoofd en draaide zich weer om naar de luchtjes.
‘Niks,’ zei ze. ‘Ik probeer er nog even die paar en anders neem ik deze wel.’ Ze pakte een ander luchtje en spoot het op een strookje. Er viel een korte stilte tussen ons, terwijl Mel aan luchtjes rook en ik andere kleuren lipgloss op mijn hand uittestte. Ik merkte dat ze iets wilde zeggen, dus ik hield mijn mond tot ze dat zou doen. Het duurde even voor het gebeurde.
‘Heb je eigenlijk ooit nog iets van Bobby gehoord?’ vroeg ze voorzichtig. Ik pakte een andere lipgloss en draaide de dop eraf.
‘Nee,’ zei ik, en hoewel ik probeerde te klinken of het me niets interesseerde, hoor ik zelf dat het me niet lukte. Mel draaide zich om. Ze kwam naast me staan en begon ook in de bak met make-up te rommelen.
‘Helemaal niets meer, na die keer toen?’
‘Nee.’ Mel deed of ze een mascara bestudeerde.
‘Klote,’ zei ze. Ik haalde mijn schouders op.
‘Ach. Geef hem eens ongelijk.’ Mel keek even mijn kant op. Toen richtte ze haar blik weer op de bak make-up.
‘En met die collega van je? Hoe staat het daar mee?’ Ik dacht even aan wat ik gisteren tussen Gio en mij was gebeurd, wat ik tegen hem had gezegd, en ik slikte.
‘Prima. Afgezien van een klein incidentje normaal gesproken goed.’ Mel kuchte.
‘Heeft je blauwe oog iets met dat incidentje te maken?’ vroeg ze. Ik keek met een ruk haar kant op. Schijnbaar niet echt vriendelijk, want Mel zag eruit of ze bang was dat ik tegen haar zou gaan schreeuwen.
‘Nee,’ snauwde ik. ‘Daar heeft het helemaal niets mee te maken. Ik zei toch dat ik ergens over gestruikeld was?’ Mel hief haar handen op en keek snel weer de andere kant op.
‘Oké, oké,’ deed ze snel. ‘Sorry.’
Het was weer even stil. Mel begon weer een voor een aan alle teststrookjes te ruiken en ik deed of ik iets zocht in de bak make-up. We deden het allebei alleen maar om iets om handen te hebben, om de stilte en misschien ook wel het gesprek zelf minder zwaar te maken.
‘Hoe heet hij?’ vroeg Mel toen. Nadenkend tikte ik met een lipgloss op de rand van de bak. Ik draaide me naar haar om, pakte wat van de teststrookjes aan en begon er ook aan te ruiken.
‘Giovanni.’
‘Giovanni hoe?’
‘Giordano.’
‘Buitenlands?’
‘Soort van. Half Italiaans.’ Mel knikte. Ze rook aan een teststrookje en gaf het aan mij.
‘Hebben je ouders hem al gezien?’ vroeg ze. Ik glimlachte schamper. God, mijn ouders. De hel zou losbreken.
Mel zag mijn schampere lach en ze bestudeerde mijn gezicht.
‘Wat is er?’ vroeg ze. ‘Je lacht wel, maar je bent niet blij.’ Ik leunde op het schap en rommelde wat met een oogpotlood dat uit het rijtje stak.
‘Hij is mijn baas, Mel,’ zei ik toen. ‘Hij is vierendertig.’ Melanie liet in één keer alle teststrookjes uit haar handen vallen. Ze werd zo rood als een tomaat. Snel bukte ze zich en als een bezetene begon ze alle strookjes van de grond op te rapen. Toen ze weer overeind kwam, was ze nog een tint roder.
‘V-Vierendertig?’ stotterde ze. Ik ontweek haar blik en knikte.
‘Ja,’ zei ik. ‘Vierendertig. Ik kan er ook niets aan doen.’ Mel schudde verbijsterd haar hoofd.
‘Alle machtig,’ mompelde ze. ‘Je ouders worden gek.’
‘Daarom weten ze het ook nog niet. En dat wil ik graag zou houden, dus houd het voor jezelf, alsjeblieft.’
‘Ja, natuurlijk. Maar… maar… mag dat wel? Ik bedoel, dat jullie…je weet wel… ’
‘Ik ben achttien, Mel. We mogen doen wat we willen.’
‘Jeetje.’ Ze keek naar me vanuit haar ooghoek. ‘Is hij wel, je weet wel… lief, voor je? Weet je zeker dat hij niet-’
‘Ja, hij is hartstikke lief. Ik ben juist degene die wat liever tegen hem zou moeten zijn.’ Mel keek me aan.
‘Hoe bedoel je?’ Ik glimlachte waterig en pakte het vierkante blauwe flesje uit het schap.
‘Laar maar. Neem deze, die is het lekkerste.’

Prachtig, Jeetje!
Zelfs het einde van dit stukje heeft iets. (vind ik!)

Hebben je ouders hem al gezien?’ vroeg ze. Ik glimlachte schamper. God, mijn ouders. De hel zou losbreken.

En hierbij moest ik toch echt even lachen.
Omg, wat droog! Hebben je ouders hem al gezien!

Haha thanks Classy Cat!


______________________________________________________________________________

Na de stad gingen Mel en ik nog even naar haar huis om te kletsen en televisie te kijken. Mel was op een vreemde manier erg geïnteresseerd in Gio, maar ik liet niet teveel los. Ondanks dat ze er niet slecht op gereageerd had, wilde ik het nog even dichter bij me houden, vooral na wat er gisteren was gebeurd. Ik wist nog niet precies hoeveel ik haar wel en niet wilde vertellen.
Gelukkig lukte het me het gespreksonderwerp terug te brengen naar de verjaardagsplannen die Mel had voor Tennisboy. We hadden een romantische film opgezet om inspiratie op te doen en verzonnen tussendoor leuke dingen voor een date op zijn verjaardag. Het was gezellig, we aten chips en keken televisie en zochten alvast een outfit uit die Mel op zijn verjaardag aan kon doen. We maakten het veel te laat. Tegen de tijd dat ik weg ging was het ruimschoots middernacht geweest, en de volgende dag moesten we ongezond vroeg op school zijn. De sectie Engels had een uitje gepland naar de bioscoop voor de verfilming van één of ander bekend Engels boek, die ze speciaal voor ons in een grote zaal lieten draaien. Dat moest wel voor de normale opening gebeuren, dus we moesten half acht op school zijn om met z’n allen naar de stad te fietsen.
Jammer genoeg versliepen Mel en ik ons die ochtend allebei omdat de avond ervoor we veel te lang waren blijven kletsen. We kwamen een kwartier te laat op school en toen was iedereen al weg. Snel gingen we ze achterna. Gelukkig had ik vandaag mijn Puch weer bij me (ik had vanmorgen mijn helm weer over mijn hoofd gekregen zonder dat ik doodging van de pijn) en als ik Melanie voorttrok, zouden we er niet veel later dan de rest moeten zijn.
De film die we moesten zien was echter zo’n art-house achtig iets en draaide alleen in van die kleine filmhuis zaaltjes, en we hadden geen idee waar die zaten. De enige bioscopen in de stad die we kenden waren de grote Pathé en de oude particuliere, dus we verdwaalden. Het was koud en winderig en Mel en ik zaten na een tijd bijna vastgevroren aan ons stuur terwijl we iedere keer langs dezelfde straten kwamen. Ik sleepte Mel met mijn Puch, maar ze hield me zo krampachtig vast dat ik pijn kreeg in mijn schouder. Na een tijd werd ik het zat en wilde ik het aan iemand gaan vragen, maar Mel vond iedereen die we tegenkwamen er eng of crimineel uitzien, dus daar kwamen we ook niet verder mee. Uiteindelijk kwamen we bij een klein obscuur bioscoopje in een zijstraatje, wat de verkeerde bioscoop bleek te zijn, maar ze konden ons wel doorverwijzen naar degene die we moesten hebben.
Tegen de tijd dat we die gevonden hadden, was de film al halverwege. Gezien de staat waarin de klas verkeerde toen we binnenkwamen, hadden we niets gemist. Een kwart keek chagrijnig, een ander kwart zat half te slapen, het derde kwart was zachtjes aan het praten en het laatste kwart deed of hij oplette. Mel en ik stommelden naar binnen en zochten ergens aan de zijkant een leegplekje, terwijl Engelsman ons hoofdschuddend bekeek.
Al gauw bleek dat de film inderdaad dodelijk saai was. Het tempo was slaapverwekkend en het verhaal was nauwelijks te volgen omdat we het eerste deel gemist hadden. Na een tijd raakten Mel en ik dan ook aan het praten, net als de andere helft van de leerlingen. Mel vertelde dat ze met haar moeder over de pil wilde praten, maar ze wist niet hoe.
‘Mijn moeder wordt altijd zo weekhartig van die dingen,’ zei ze terwijl Joris een paar meter verderop steeds verder onderuitzakte op zijn stoel. ‘Je weet wel, dat ze gelijk denkt dat ze oma wordt en zo. Of juist niet, misschien wordt ze juist helemaal emotioneel omdat ze vindt dat ik er nog niet aan toe ben. Dat moet ik ook niet hebben.’ Ik pakte wat popcorn uit de bak die voor ons stond en wierp een korte blik op het scherm.
‘Ze kan beter weekhartig worden,’ zei ik. ‘Dan valt er nog ergens over te praten.’
‘Wees daar maar niet zo zeker van. Je had haar moeten zien toen ik op kamp ging met de basisschool. Als mijn moeder emotioneel wordt, valt er geen land meer mee te bezeilen.’ Ze zuchtte. ‘Kan ik niet gewoon naar de apotheek en dat ding halen zonder ellende eromheen?’
‘Je moet volgens mij eerst een keer een recept halen bij de huisarts. Maar daar heb je je moeder niet voor nodig, hoor.’
‘Is dat zo?’
‘Nee. Je bent ouder dan zestien dus de huisarts vertelt het niet aan je moeder als je dat niet wilt. Geheimhoudingsplicht.’ Mel keek even bedenkelijk naar het scherm en kauwde op haar popcorn. Ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze en paar keer misgreep toen ze nog een hand wilde pakken.
‘Dat snap ik niet,’ zei ze. ‘Je krijgt ze toch niet gratis of wat?’
‘Nee, maar je kunt het zeggen tegen de huisarts geloof ik en dan zorgen zij dat het niet uitkomt. Iets met de verzekering, ik weet het ook niet precies. Maar je ouders hoeven het in ieder geval niet te weten te komen.’
‘Heb jij het ook zo gedaan?’
‘Wat heb ik hoe gedaan?’
‘Nou, gewoon, aan de pil gaan?’
‘Ik ben niet aan de pil.’ Ik vond het zelf een heel normale opmerking, maar Mel keek verrast mijn kant op. Haar gezicht stond verbaasd, en dat ergerde me.
‘Echt niet?’ vroeg ze verrast. ‘O, dat had ik niet verwacht.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek haar ietwat op mijn tenen getrapt aan.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik geïrriteerd. Mel werd in een klap rood toen ze mijn gezicht zag. Ze slikte zenuwachtig haar popcorn door.

‘Ik.. Eh, nou, ik bedoel het niet zo…’ hakkelde ze en ze werd nog roder. ‘Ik bedoel gewoon, eh… je hebt… had een vaste vriend en zo, dus…’ Ik keek haar nog even aan, maar richtte toen mijn blik weer op het scherm zonder nog iets te zeggen. Ik hoorde dat Mel naast me slikte.
‘Zo bedoelde ik het, Star.’
‘Nee.’
‘Echt niet.’
‘Nee. Ik weet het.’ Even was het stil. Ik kon bijna voelen dat Mel naast me al haar moed bij elkaar schraapte en toen vroeg ze met een klein stemmetje: ‘Waarom ben je dan niet aan de pil?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Zelfde probleem als jij, Mel.’
‘Je ouders?’
‘Ja. Ik was veertien toen ik het vroeg en mijn ouders werden hysterisch. Mijn vader zei iets dat zijn dochter niet zo’n slet zou worden die op haar veertiende al hele discoteken had afgewerkt en daarmee was het over.’
‘En daarna heb je het nooit meer geprobeerd?’
‘Nee, dank je, die ene keer was al erg genoeg.’
‘Waarom ben je dan zelf niet naar de dokter gegaan toen je zestien was?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Gewoon. Ik deed al vanaf mijn dertiende zonder en dat ging goed, dus ik vond het niet echt nodig meer, denk ik.’ Naast me knikte Mel en ze keek nadenkend naar het scherm, terwijl ze op popcorn kauwde. Ik keek even naar haar en er schoot me iets te binnen, een overgang, een perfect bruggetje. Een bruggetje van dat het niet nodig had geleken, de pil, maar dat het toch wel verdomd handig was geweest, dat het had voorkomen dat dat met Cees gevolgen had gehad. Een aanleiding om dat onderwerp aan te snijden, eindelijk, een excuus.
Maar ik keek nog even naar Mel en wendde toen mijn blik af. Net als veel dingen was het te mooi om waar te zijn. Ik zei niets en we keken de rest van de film in stilte.

‘s Middags zochten Mel en ik op aandringen van Mel op internet naar informatie over de pil. We kropen bij mij thuis achter de computer, want Mels moeder was thuis en dus was het bij haar niet veilig. Ik vond dat ze beter gewoon naar de dokter kon gaan om te vragen hoe of wat omdat op internet iedere idioot wel van alles kon beweren, maar Mel durfde dat niet. Ze was bang dat ze stomme vragen zou stellen en dat de dokter haar moeder in zou lichten. We begonnen toch maar op internet te zoeken, en kwamen erachter dat de dokter niets tegen haar moeder zou zeggen als ze dat niet wilde. Ze kon gewoon naar de dokter en de pil hadden zonder dat haar ouders dat te weten zou komen. Ze moest dan alleen even overleggen hoe het ging met betalen van het consult en het afschrift voor de verzekering. Zelf had ik het idee dat ze onnodig moeilijk deed, want volgens mij kon ze er best met haar moeder over praten en dat zou een hoop gedoe schelen. Volgens mij twijfelde Mel ook wel een beetje, maar ze wist nu in ieder geval dat het mogelijk was het buiten haar ouders om te doen, mocht ze dat willen.
Ik was blij dat we daar duidelijkheid over hadden en hoopte het onderwerp zo eigenlijk af te sluiten. Niet alleen omdat Mel dingen van mij wilde weten over seks en ik geen zin had daar met haar over te praten, maar ook omdat ik er telkens door aan moest denken aan wat Mel in de bioscoop gezegd had. Dat was harder aangekomen dan ik wilde toegeven. Want alhoewel ze had gezegd dat ze dat niet bedoelde, wist ik dondersgoed waarom ze dat gezegd had; omdat ze vond dat ik een slet was. Daarom. Misschien was het stom dat het als een klap kwam. Ik bedoel, ik was ook een slet, en als iedereen dat vond, waarom zou zij dat dan niet vinden? Ze wist meer over mij dan de meeste andere mensen dus als er iemand was die met zekerheid zou kunnen zeggen of ik een slet was of niet, was zij het. Maar toch was het pijnlijk omdat uit haar mond te horen, bijna letterlijk.
Omdat ik liever niet herinnerd wilde worden aan wat Mel in de bioscoop had gezegd en het het liefste zo snel mogelijk wilde vergeten, hoopte ik dus dat ze er over op zou houden. Dat deed ze echter niet, want de daaropvolgende twee dagen wilde ze het er constant over hebben. Ze wilde met me bediscussiëren of ze het wel of niet aan haar moeder moest vertellen, of ze wel of niet aan de pil moest gaan om het met Tennisboy te doen, of ze het überhaupt met Tennisboy moest doen. Ik had het gevoel dat het de halve dag over seks ging, terwijl dat waarschijnlijk best meeviel en hetzelfde was als vroeger. Ik was me er nu alleen veel meer van bewust en vond het niet prettig. Alsof seks zo leuk was. Wie had kunnen denken dat ik, ik, nota bene, dat ooit zou zeggen, maar dat dacht ik echt.

Ik ben nog steeds groot fan van jouw verhaal.
De manier waarop je emoties beschrijft, waarop de gebeurtenissen elkaar razendsnel opvolgen, zorgen ervoor dat ik constant geboeid blijf.
Schrijf maar snel verder!
Ik kan er geen genoeg van krijgen!!

Thanks! Als de dingen elkaar te snel na elkaar gebeuren/elkaar opvolgen, dan zeg je het maar he sowieso komt er met het herschrijven nog wat meer ruimte tussen de verschillende dingen, maar dat heb ik hier nog niet doorgevoerd

Zal er nog 1 stukje bijdoen toch maar Again, als dit te snel komt, tell me

__________________________________________________________________________________

En in de tussentijd piekerde ik eindeloos verder zonder dat ik er iets mee opschoot. Talloze gedachten dingen de hele dag door mijn hoofd, over Cees, en over die baby. Over Gio, waar ik nu stond met hem na wat er laatst gebeurd was. Of ik Gio niet een verklaring schuldig was, of ik hem niet iets moest vertellen. Aan de ene kant wilde ik dat heel graag, gewoon om het misschien een beetje kwijt te zijn, maar aan de andere kant durfde ik dat absoluut niet. Ik schaamde me teveel, ik wilde niet dat hij het zou weten, zelfs hij niet. Ik wist niet hoe ik me bij hem zou moeten gedragen in de wetenschap dat hij wist wat Cees met me gedaan had. Het was te smerig, ik wilde hem er niet mee belasten. Dat gedeelte was zwaarder dan het verlangen het wel te vertellen, en dus hield ik mijn mond. Gio belde me de dag na dat in het restaurant, maar ik hield me op de vlakte. Ik deed gewoon normaal tegen hem, maar over dat met Cees zei ik niets. Gio vroeg het één keer, wat me dwarszat, of ik er met hem over wilde praten, maar toen ik zei van niet, hield hij er over op. Hij drong niet aan, probeerde me niet te pushen. Op dat moment was ik daar blij mee, maar toch had ik een leeg gevoel toen ik ophing. Ik had de neiging hem direct terug te bellen en mijn hele hart bij hem uit te storten, maar ik wist me in te houden. Of eerder, ik kon het gewoon niet, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen.
De dag erna zat ik op mijn kamer toen mijn telefoon weer afging. Het geluid kwam van ver, ik had mijn telefoon beneden in mijn tas laten zitten, maar toch maakte mijn maag een salto toen ik me realiseerde dat het Gio wel eens zou kunnen zijn. Ik was er nog steeds niet over uit of ik hem iets wilde vertellen over Cees, maar ondanks dat wist ik niet hoe snel ik beneden moest komen. Alleen zijn stem horen, het feit dat hij lief tegen me was ondanks wat ik laatst tegen hem had gezegd, maakte al dat ik me wat beter voelde.
Toen ik beneden aankwam en mijn telefoon uit mijn tas haalde, zag ik echter dat het Roos was die me belde. Ik voelde heel kort een vlaag van teleurstelling, maar die verdween al gauw weer zonder dat ik daar moeite voor hoefde te doen.
‘Hé, zusje,’ zei Roos toen opnam en mijn telefoon tegen mijn oor drukte. Ik glimlachte om haar ‘zusje’, wat ze altijd gebruikte als ze er voor me wilde zijn.
‘Hé,’ zei ik ook. Ik pakte mijn tas op, hees hem op mijn schouder en begon terug naar mijn kamer te lopen. Aan de andere kant van de lijn vroeg Roos: ’Hoe gaat het ermee?’ Ik knikte wat, er niet bij nadenkend dat ze dat niet kon zien.
‘Ja, goed,’ zei ik automatisch. Veilig antwoord, makkelijk. Ik wist niet of Roos het geloofde, maar haar stem klonk nog steeds lief en zag toen ze verder vroeg.
‘Ja? Hoe voel je je nu, over alles? Heb je al een beetje na kunnen denken over hoe of wat?’ Ik liep mijn kamer in en liet mijn tas op de grond vallen.
‘Niet zo veel,’ zei ik terwijl ik de deur achter me dichtdeed. ‘Het is gewoon, ja, zwaar en lastig, alles.’
‘Dat begrijp ik. Kun je het een beetje… handelen, allemaal?’ Ik slikte en ging op mijn bed zitten.
‘Ongeveer wel, ja. Meestal.’
‘Ik weet niet of ik me daar echt gerust door moet voelen.’
‘Ik ook niet.’ Ze lachte.
‘Schiet lekker op.’
‘Ja, sorry. Maar maak je maar geen zorgen, ik maak me al genoeg zorgen voor ons allebei.’ Roos zuchtte.
‘Oké,’ zei ze. Ze schraapte haar keel. ‘Heb je al met pa en ma gepraat?’ Ik schoof naar achteren en ging op mijn rug op bed liggen.
‘Nee,’ zei ik terwijl ik een pluk haar pakte en bestudeerde. ‘Nog niet.’
‘Vroeg of laat kun je het ze beter vertellen, Star.’
‘Ik weet nog zo net niet of dat beter is. Ik denk niet dat het er beter van zal worden dan het nu is.’
‘Dat weet je niet.’
‘Kom Roos, je weet ook hoe ze in elkaar zitten. Vooral over dit soort dingen. ’ Roos wist dat ik gelijk had, ik hoorde het aan haar stem. Ik hoorde ook dat ze wilde dat het anders was geweest.
‘Ja, ik begrijp het ook wel’ zei ze. ‘Ze zijn niet de makkelijkste, zeker voor jou niet.’ Ze pauzeerde even. Ik zweeg en staarde naar de pluk haar tussen mijn vingers.
‘Weet je al wat je gaat doen?’ vroeg ze toen. Ik draaide de lok haar om mijn vinger zonder dat ik oplette wat ik deed.
‘Met… je weet wel, bedoel je?’
‘Ja.’ Ik deed mijn ogen even dicht.
‘Eigenlijk niet,’ zei ik. ‘Ik probeer het wel, maar… alles wat ik bedenk heeft zo veel nadelen.’ Het was even stil. Ik hoorde dat Roos slikte.
‘Mag ik… wil je al zeggen wie de vader is?’ vroeg ze voorzichtig. Ik keek nietszienend naar het plafond. Ik probeerde na te denken, maar er kwam niets door. Ik knipperde met mijn ogen en het beeld van het plafond boven me werd weer scherp.
‘Gewoon,’ zei ik. ‘Een of andere lul.’
‘Een of andere lul?’
‘Ja.’
‘Wat moet ik me daarbij voorstellen?’
‘Roos…’
‘Oké, oké, ik hou er over op.’ Ze schraapte haar keel weer. ‘Overweeg je het wel te houden?’ Het voelde raar om haar dat te horen vragen. Onwerkelijk, of ik twee fictieve personages uit een film of boek hoorde praten. Ik sloot mijn ogen weer en wreef over mijn gezicht.
‘Ik weet niet meer wat ik overweeg,’ zei ik. ‘Ik durf er niet teveel over na te denken. Ik durf me mezelf niet eens voor te stellen met een kind. Ik denk dat het-’ Ik wist eigenlijk niet wat ik dacht, maar ik kreeg toch niet de kans die zin af te maken. Ik keek op toen de bel van de voordeur ging. Het geluid klonk snerpend door het stille huis en drong dwars door mijn dichte deur heen. Ik was er haast dankbaar voor, blij dat ik het gesprek met Roos erdoor kon beëindigen. Maar ergens in mijn achterhoofd wist ik dat dat nutteloos was; het probleem zou niet verdwijnen als ik het bleef ontwijken. Vroeg of laat moest ik iets doen. Maar nu nog niet.

AH NEE!
Niet net nú stoppen!

Ah, je hebt er wat bij aangeplakt, zie ik.
Ik ben echt zooo benieuwd hoe het verder gaat...

Ik sluit me volledig aan bij Classy Cat!
Schrijf snel door, ik zit op het puntje van mijn stoel!

Haha dank jullie wel!

__________________________________________________________________________________

‘Sorry, er wordt gebeld, Roos,’ zei ik terwijl ik overeind kwam. ‘Ik ga even opendoen, goed?’
‘Maar… nou, oké,’ klonk haar stem. ‘Ga maar, ik zal ophouden je lastig te vallen. Je weet wel dat je altijd mag bellen hè, als er iets is?’ Ik liep mijn kamer uit en ik begon de trap af te dalen.
‘Ja, ik weet het.’
‘Beloof je dat je dat doet? Dat je me belt als je hulp nodig hebt, met wat dan ook?’ Ik onderdrukte een zucht.
‘Ja, ik beloof het,’ zei ik braaf terwijl ik de gang doorliep naar de tweede trap.
‘Oké. Pas goed op jezelf, zusje.’
‘Zal ik doen.’ We hingen op en ik ging de laatste trap af. Ik keek nog even naar mijn telefoon toen ik de hal inliep. Het was een onvolledig gesprek, te onbevredigend en te oppervlakkig. Ik had het aan Roos’ stem gehoord voor ze opging en ik voelde het zelf ook. Ik had eerlijker tegen haar moeten zijn. In ieder geval voor zover ik dat nu kon opbrengen.
Aan het eind van de hal stak ik mijn telefoon in mijn zak en keek op. Ik streek mijn haar en kleren glad en wilde mijn hand uitsteken naar de deurknop, maar toen viel mijn blik op het ovale raam in de deur. In één keer bleef ik staan en ik bevroor. Door het raam zag ik voor de deur iemand staan, iemand met lang blond haar en een versleten leren jack. Als aan de grond genageld staarde ik naar hem. Het was Cees. Daar, in de voortuin, voor mijn deur. Hij stond nog geen twee meter van me vandaan, met enkel die deur tussen ons in.
Mijn knieën knikten als rubbertjes. In één keer kreeg ik het ijskoud, maar kreeg het daarna gelijk veel te warm en het koude zweet brak me uit. Ik kon mijn hart in mijn keel voelen kloppen terwijl ik naar hem staarde, naar zijn gezicht, dat gezicht dat zich vermengde met zijn stem en de dingen die hij die zaterdagavond had gezegd. Pas toen Cees zijn hoofd naar het raam in de deur toedraaide, kwam ik tot mijn positieven. Snel schoot ik opzij, drukte mezelf met mijn rug tegen de zijmuur, uit het zicht. Waarschijnlijk net op tijd, want ik hoorde hem niet bellen of roepen dat hij me gezien had.
Een paar seconden bleef ik zo staan. Mijn hart sloeg zo hard in mijn borst dat ik bang was dat hij het buiten zou kunnen horen. Voor de deur hoorde ik hem hoesten en ik balde mijn trillende handen tot vuisten. Langzaam begon ik langs de muur terug naar de trap te schuifelen. De gang leek ineens twee keer zo lang als normaal, maar het lukte me ongezien aan de andere kant te komen. Geluidloos rende ik de trap op, terug naar boven. Toen ik halverwege was belde hij nog een keer aan en ik schrok zo erg dat ik me verstapte en met mijn knie op de trede terecht kwam. Het was hard, maar ik voelde het nauwelijks. Ik sleepte mezelf verder naar boven en hijgend van de spanning draafde ik naar de slaapkamer van pa en ma, aan de voorkant van het huis. Vanuit het raam daar kon ik de hele voortuin overzien.
Ik ging de kamer binnen en verstopte me trillend achter de radiator. Voorzichtig keek ik over het randje naar buiten. Cees stond er nog steeds. Hij zag er hetzelfde uit als altijd, met een versleten spijkerbroek, zijn kisten en die oude leren jas van hem. Hij leek het koud te hebben, stond met zijn schouders opgetrokken en zijn handen in zijn zakken gestoken.
Mijn hart stond bijna stil toen hij ineens omhoog keek, mijn kant op, alsof hij me kon zien, of horen, of voelen. Ik dook met grote ogen weg achter de radiator en maakte me zo klein mogelijk. Ingespannen luisterde ik, maar het bleef stil. Hij riep me niet, bonkte niet op de deur. Ik schrok me kapot toen hij na een tijdje nog een keer belde, maar ik verroerde me niet. Ik wist niet waarom, want veel kon er waarschijnlijk niet meer gebeuren, maar ik was doodsbang voor hem. Ga weg, dacht ik alleen maar de hele tijd, ga alsjeblieft weg.
Na verloop van tijd ging hij gelukkig. Ik hoorde dat hij zich omdraaide en het grind knerpte onder zijn voeten toen hij langs de oprijlaan de tuin uit liep. Pas toen ik zijn voetstappen niet meer hoorde, durfde ik mijn adem te laten ontsnappen. Mijn lichaam voelde slap, of ik nodig moest eten. Ik probeerde te ontspannen en leunde met mijn ogen dicht tegen de warme radiator.
Goddank, hij was weg. Maar hoe lang zou het duren voor hij het de volgende keer kwam proberen?

Uitzonderlijk stukje!
Je hebt me nu wel nieuwsgierig gemaakt naar dit bezoekje van Cees.
Wat wil hij van haar?
Ik weet dat ik een beetje in herhaling val, maar; schrijf alsjeblieft snel verder?

Dank je wel! Ik heb het onwijs druk maar ik wilde toch even een stukje posten, dus heb even een klein stukje In mijn nieuwe versie wil ik eigenlijk nog iets tussen Cees bezoekje bij haar huis en zijn komende bezoekje doen denk ik, denken jullie dat dat handig is om te voorkomen dat alles te snel achter elkaar gebeurt?

__________________________________________________________________

Hoofdstuk

Het duurde precies drie dagen voor Cees weer ten tonele verscheen.
De dagen na zijn onverwachte bezoekje had ik feit dat hij stalkverschijnselen begon te vertonen van me af proberen te zetten. Het veroorzaakte teveel stress en ik had al mijn energie nodig om me druk te maken om wat ik met die baby moest, maar natuurlijk faalde ik faliekant in mijn pogingen niet aan Cees te denken. Het maakte me een beetje paranoïde dat hij voor mijn deur gestaan had. Stom genoeg had ik er eigenlijk nooit rekening mee gehouden dat zou kunnen gebeuren. Ja, hij wist waar ik woonde, natuurlijk, bijna iedereen uit de club wist dat. Maar op de een of andere manier had ik hem altijd enkel in mijn wereld bij de club gezien en het niet voor mogelijk gehouden dat hij ook in de wereld daarbuiten kon verschijnen. Ik werd er zenuwachtig van, begon aan een soort achtervolgingswaanzin te leiden en was telkens bang dat hij ergens op zou duiken. Als er thuis aangebeld werd kreeg ik bijna een hartverzakking en buiten keek ik constant nerveus achterom om te zien of hij niet ergens achter me aankwam. Zelfs op school keek ik zo nu en dan uit het raam om te zien of hij daar ineens op het plein zou staan. Zelfs Mel vroeg me telkens of er iets aan de hand was, omdat ik minder naar buiten ging om te roken dan normaal. Ik durfde het gewoon niet meer en ik rookte stiekem op de wc. Als de conciërge erachter kwam zwaaide er wat, maar alles wat beter dan die laatste bescherming die de school me bood op te geven.
Ik merkte zelf ook wel dat ik een beetje doordraaide en probeerde het niet mijn hele leven over te laten nemen. Intussen had ik wel allemaal wilde en onmogelijk plannen die ik niet tot uitvoer bracht. Zelfverdedigingcursus, politie, straatverbod, contactverbod, mijn haar in een totaal andere kleur verven. Ik verzon de stomste dingen om mezelf te beschermen. Meestal deed ik uiteindelijk niets omdat ik me realiseerde dat ik me aanstelde. Ik bedoel, ik wist niet eens waarom hij voor mijn deur had gestaan. Wie weet wat hij wilde doen. Misschien wilde hij alleen praten.
Ja, sure.
Dat kon ik mezelf natuurlijk niet voorhouden dus later begon ik dan toch weer te twijfelen. Ik overwoog zelfs mijn ouders te vertellen hoe of wat. Maar wat moest ik tegen ze zeggen? Dat hij me lastig viel? Dat was niet zo, hij had zich pas twee keer laten zien na dat gebeuren in het park en ik had geen woord met hem gewisseld. En als ik het pa en ma vertelde zouden ze de rest ook te weten komen en dat wilde ik niet, nog steeds niet. Gio belde me zo nu en dan en dan wilde ik het telkens ook tegen hem zeggen, maar het lukte me iedere keer weer me in te houden. Ik vond niet dat ik het kon maken hem op wat voor manier dan ook om hulp te vragen na wat ik laatst tegen hem gezegd had. Wat zou hij wel niet denken? Mevrouw is leuk als ze je nodig heeft en anders kun je een grote bek krijgen. Hij zag me al aankomen.
Uiteindelijk deed ik dus niets. Ik ging naar school, naar huis, leefde mijn leven, soort van, maar had wel constant in mijn achterhoofd dat hij ineens ergens zou kunnen opduiken. Ik vermeed alle donkere straatjes, stille plekken of verlaten stations. ‘s Avonds zorgde ik dat ik zo weinig mogelijk in het donker naar buiten hoefde, wat het einde van mijn sociale leven betekende. Tenminste, voor zover dat er nog geweest was, dan. Iedere plek die mogelijk onheil kon betekenen, ontweek ik.
Jammer genoeg koos Cees de enige plek die ik totaal niet verwachtte.

Nee, juist niet.
Als je het nu in één vloeiende beweging door laat lopen blijft de lezer (tenminste, ik ) veel meer in die sfeer hangen, en dan kun je het dus dramatischer maken, mocht je dat willen. Als je nu de aandacht af gaat leiden van Cees door er iets anders tussen te stoppen, zou dat denk ik afbreuk doen aan de situatie.
Of bedoelde je dat niet? Dat kan natuurlijk ook nog
Ik vind het trouwens bewonderenswaardig hoe jij er steeds weer in slaagt om de spanning op te bouwen!
Nu ook.
Hoewel ik zelf ook bezig ben met een tweede boek, MOET ik iedere dag even controleren of je iets geplaatst hebt
En dat vind ik heel knap van je! Niet iedereen beheerst dat.
Ga zo door, zou ik zeggen.
En maak jezelf niet wijs dat het té dramatisch is met elkaar, want dat is absoluut niet zo.

Ik ben het met ukkeltje eens, als je nu in een vloeiende lijn doorschrijft blijft de sfeer en de spannnig erin. Nu de aandacht van cees afleiden is denk ik een beetje afbreuk aan de spanning. Ik zou zeggen, doorschrijven Ik kijk ook iedere dag of je een stukje postte, ookal zit ik nog steeds midden in de examens. *hihi*
Mooi gedaan!

Ik ben het eens met beide mensen boven mij ^^

En ik vind het echt een mooi stukje, sws een goed verhaal! (:
Keep going, en snel, want ik ben zo verschrikkelijk nieuwsgierig!

Al een hele tijd volg ik je verhaal en ik moet zeggen dat het verslavend werkt. Telkens kijk ik als er een vervolg is. Naar mijn mening is het zeer realistisch geschreven en dat apprecieer ik.