Online Verhalen

Ik zal er eens over nadenken. Ik heb het volgens mij ook wel eens op die manier gedaan.

Bijna twee weken geleden alweer. Sorry, ik heb het de laatste tijd een beetje druk gehad. Hier is weer wat. Kritiek nog altijd welkom!

We hadden het ‘officieel’ genoemd en zo voelde het ook. Het leek normaal en natuurlijk, dat ik vaak bij hem in de buurt zou zijn. Eigenlijk veranderde er niet zo vreselijk veel tussen ons. We zagen elkaar nog vaker dan eerst, we zoenden en vreeën zo nu en dan, maar de gesprekken liepen nog steeds zoals voorheen. We deden dezelfde soort dingen.
Begin december gingen we uitwaaien aan het Scheveningse strand; de sneeuw was alweer gesmolten: het was niet veel geweest en bovendien op de meeste plaatsen nat. Het was niet zo koud, dus Philippe zei dat we wel eens langs het strand konden gaan wandelen. Zonder er veel over na te denken had ik toegestemd.
Hand in hand liepen we langs de kustlijn, met onze niet geheel waterdichte kaplaarzen water te scheppen. Koud, maar het hinderde niet. Af en toe keek ik hem van opzij aan, dan glimlachte hij terug. We waren stil, omdat het strand zo stil was. Behalve hier en daar iemand die zijn hond uitliet, was de kust geheel verlaten.
Even hield ik mijn pas in, terwijl ik Philippe dicht tegen me aantrok. Hij streelde door mijn haren terwijl ik op zijn schouder leunde. Dit was perfect, realiseerde ik me. Meer kon ik me niet wensen, zoveel andere meisjes wilden immers wat ik had: een lief, attent vriendje dat werkelijk van je hield. Één die je vertrouwde. Ik hoorde bij hem en hij bij mij.
Maar zodra ik mijn ogen sloot, voerde het ruisen van de golven, het klotsen van het koude water tegen mijn voeten me mee terug naar een warme zomer, die zo lang geleden leek. Precies zo had ik al eens eerder in de branding gestaan, blootsvoets, stevig vastgehouden door sterke gebruinde armen. Hoe was ik het ooit kwijtgeraakt? Hoe kon ik ooit nog terug? Opnieuw de vlinders in mijn buik bij die zoen – hoe ik dat gemist had! – en de mysterieuze maar toch vertrouwde donkere ogen…
Enigszins ontzet keek ik in de grijsgroene ogen van Philippe. Snel ontweek ik zijn blik en dacht verward na wat er zojuist was voorgevallen. Ik schudde mijn hoofd.
“Wat is er? Gaat alles goed,” vroeg Philippe half bezorgd en half verbaasd. Ik herstelde me.
“Ja hoor, niks aan de hand. Ik moest even ergens aan denken, dat is alles.”
“Iets onprettigs, zo te zien?”
“Och, dat viel wel mee. Ga je mee naar de pier? Ik heb honger!”
Ik lachte naar hem en pakte weer zijn hand. Hij leek gerustgesteld.
“Ik trakteer,” zei hij met een knipoog.

Twee weken voor Kerstmis. Sophie en ik hadden besloten om het dit jaar tweede Kerstdag, nadat iedereen bij zijn ouders langs was geweest, op mijn kamer te vieren. Die was tenslotte toch groter dan die van Sophie. Bovendien paste er dan ook nog een kerstboom bij, die we samen zouden betalen.
Het ging goed tussen mij en Philippe, vond ik. Dagdromen zoals op het strand anderhalve week geleden, had ik niet meer gehad en we hadden nog niet geruzied. Althans, nu en dan kibbelden we wel eens over dingen, maar dat komt in de beste relaties voor, volgens mijn moeder.
Sophie had koeltjes gereageerd, toen ik haar vertelde dat Philippe en ik verkering hadden. Ik wist dat ze vroeg of laat haar hart zou uitstorten en me zou vertellen wat ze vond, in plaats van ongemakkelijk te glimlachen.
Dat gebeurde, nadat we samen met veel moeite en veel gelach de kerstboom de trap op hadden gekregen en hem in mijn kamer hadden neergezet. Volgende probleem: de lampjes erin doen.
“Sophie, hier boven zit nog bijna niets. Hier,” zei ik en wees, terwijl ik op een krukje stond, aan waar nog bijna geen lampjes zaten. Met een zucht haalde Sophie de slinger weer een heel stuk tussen de takken vandaan, zodat ik het beter kon verdelen.
“Zeg eens, Mabel,” begon ze op een ietwat moeilijke, maar toch vertrouwelijke toon (ik wist meteen hoe laat het was), “ben jij echt verliefd op Philippe?”
Ik liet de lampjes los en stapte van het krukje.
“Denk jij van niet,” vroeg ik scherp.
“Heb ik gelijk,” vroeg ze met een schuin lachje.
“Nee,” zei ik prompt, ging weer op het krukje staan en pakte de lampjes weer op. Ik hoopte dat ze zou stoppen met haar vragen, want ik had er geen zin in aan haar te moeten vertellen, wat ik eigenlijk voelde en dacht.
Sophie bleef met haar armen over elkaar onder me staan.
“Ik geloof je niet,” zei ze hoofdschuddend. “Ik geloof die hele relatie van jullie twee niet.”
“Geloof is een genade,” reageerde ik zonder haar aan te kijken. “Wil jij die lampjes onderin weer even doen?”
Ze deed het, maar het bleef niet lang stil.
“Ik herinner me,” begon ze, “dat jij nog niet zo heel erg lang geleden met mij kwam praten over hoe je Philippe per ongeluk bijna had gezoend. Daarvan alleen al had je toen zo veel spijt, terwijl er nog niet eens echt iets was gebeurd. Plotseling, ook per ongeluk, duik je met hem de koffer in en één of twee dagen later hebben jullie iets. Jullie waren dronken! Waar ben je mee bezig, Mabel?”
“Ik doe lampjes in een kerstboom,” antwoordde ik droogjes. Haar woorden raakten me desalniettemin. Sophie schoot in de lach.
“Vertel me niet dat je plotseling helemaal in vuur en vlam stond. Hij is al zo lang een goede vriend geweest.”
“Weet je,” zei ik zuchtend, “die dingen kunnen verrassend snel omslaan.”
“Bullshit!”
“Wat zei je?”
“Bullshit.”
Ze keek me recht aan, haar handen in haar zij. Geen woede, geen verontwaardiging, ze was volkomen kalm. Ze kwam dichter naar me toe en zei heel rustig wat ze dacht:
“Zoals ik het zie, zijn er twee mogelijke verklaringen. Of je maakt jezelf wijs dat je van hem houdt op die manier, omdat je hem geen pijn wilt doen, maar dat lijkt me wel heel stug, of je houdt voor iedereen, inclusief Philippe, de schijn op dat jullie een ideaal stelletje zijn, in de hoop dat je Diego op die manier zult vergeten. Of op zijn minst dat je de relatie die je met hem had, minder waard zult vinden dan de relatie die je nu met Philippe hebt. Maar dat is geen relatie, dat is een fata morgana. Who are you kidding?”
Ik kreeg het warm van woede. Die naam wilde ik niet meer horen! Met moeite beheerste ik me.
“Ik wil het hier niet meer over hebben. Ik hou van Philippe en Philippe houdt van mij. Je moet je er niet mee bemoeien, want het is jouw zaak niet, ook al denk je van wel. Jij kunt niet tussen ons komen. En als je die andere naam nog één keer noemt, loop ik weg. Dat is geweest.”
“Welke naam,” vroeg ze met één opgetrokken wenkbrauw. “Diego? Die naam vergeet je toch nooit meer en dat weet je.”
Ik was al weggelopen. Met betraande wangen rende ik de trap af, de straat op. Ze ging te ver. Haar pesterige geroep galmde na in mijn hoofd toen ik de hoek om ging.
“Diego! Diego! Di-e-go!“

.........................................................snippers...........................................…

...glinsterende meren................felle zon...............zomers......blijf.... ..............que bonita!
................zucht.............de branding...............lafaard...............draai..................

...verlaten............. ...achter, terug, opzij......................blijf hier.............warm.................kus...

.................schooier!....................ja, mamma...............vertrouw me...............hou me vast...

...waarom?.......................rust........................ons dak.....................Eso es Mabel, mi amiga...

....................rustig aan................mi amiga......................waar?......................nee, mamma...

...Mexico........................strand......................ijsjes.......................sneeuw...................nee!
................mi amiga....................de pot op.................waar ben je...............ploem-ploem...

...terug.......................koud..........................geld.......................glinstert.....................

...ga je mee?
...ga je mee?
...ga je mee?

Ik sloeg mijn ogen op en staarde naar mijn plafond. Verward sloot ik ze weer. Waar was ik? In mijn kamer natuurlijk. Het was – ik wierp een vluchtige blik op de wekker – negen uur. Negen uur, 25 december. Kerstochtend!
Waarover had ik gedroomd? In ieder geval niet over Kerstmis. Met een diepe zucht sloeg ik de dekens van me af. Als er iets was, waar ik geen zin in had, dan was het gezellig kerstvieren op de kamer van Sophie met haar en Philippe.
Ook niet met Philippe? Nou ja, ik had eigenlijk nergens zin in. Ik voelde me vreemd leeg, die ochtend. Ik sliep nooit zo diep, ik wist ook niet wat ik gedroomd had en toch lag het als een steen op mijn maag.

“Wie wil nog een stuk ijs?”
Philippe stond met een groot hakmes in zijn hand, triomfantelijk boven de ijstaart te zwaaien.
“Ikke! Ikke,” riep Sophie met een kinderstemmetje en hield gulzig haar bord bij. Voorkomend bediende Philippe haar. Vragend keek hij mij vervolgens aan, maar ik schudde mijn hoofd. Hij zette het ijs weer weg en kwam naast me zitten.
“Ben jij nou stilletjes en somber op eerste kerstdag,” vroeg hij, terwijl hij troostend een arm om mijn schouder sloeg. Met een flauw glimlachje duwde ik zijn arm weg.
“Welnee joh.”
Sophie en ik hadden elkaar koeltjes begroet. Telkens als onze blikken elkaar kruisten, keken we snel ieder een andere kant uit. We wisten ons allebei geen houding te geven. Waar ging het uiteindelijk om? Nergens om. Zoals ruzies nooit ergens over gingen. Toch durfde ik het niet goed met haar uit te praten, bang dat ze er weer over begon.
Zelfs al verdrukte ik mijn ware gevoelens, ik wil het er nooit meer over hebben. Voor Philippe, voor mijn ouders… voor mezelf.

Laat in de avond ging Philippe weer naar zijn eigen kamer. Nadat ik met een zoen afscheid van hem genomen had, trok Sophie me aan mijn arm de haar kamer in.
“Hé, wat doe je,” riep ik geërgerd.
“Kunnen we ophouden met dit gedoe?”
Haar stem klonk eerder smekend dan boos of verontwaardigd.
“Ik haat het als we elkaar uit de weg gaan,” voegde ze eraan toe. “Dit kerstfeest was echt shit.”
Ik knikte.
“Was het ook, maar dat kwam omdat ik helemaal geen zin had om feest te vieren.”
Met een treurige grimas keek ik haar aan. Vervolgens haalde ik mijn schouders op.
“Waar hadden we ook alweer ruzie over?”
Opgelucht begon ze te lachen. Ik lachte mee en hoopte dat we het hierbij konden laten. Echter direct daarna werd ze weer ernstig en zei:
“Ik zal het er niet meer over hebben, beloofd. Ik moet me er niet mee bemoeien: it’s your business.”
“Precies,” kapte ik haar vlug af. “Dat was eigenlijk wat ik de hele tijd probeerde te zeggen. Dan is dat nu opgelost.”
Sophie knikte moeizaam. Tot mijn verbazing zag ik vochtige ogen onder haar zware make-up. Zodra ze merkte dat ik het zag, wendde ze zich snel van me af. Ze liep naar het raam en begon naar buiten te staren.
“Alles oké,” vroeg ik, vol onbegrip van wat haar plotseling scheelde.
“Ja,” zei ze zacht. “Ik begrijp alleen niet –” maar de rest van de zin bleef uit. Ik hoorde gesnik. Meteen liep ik naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen.
“Hé, wat is er nou?”
Ze schudde haar hoofd en haalde vertwijfeld haar schouders op.
“Ik begrijp niet hoe je ‘m kon laten gaan. Ik mag er dan wel niet over praten, maar je hield van hem.”
Met een diepe zucht liet ik haar los en plofte op haar bed neer. Ik legde mijn hoofd in mijn handen en probeerde niet verder te luisteren.
Ik zag Sophie eerst nog een beetje huilen en vervolgens begon ze haar make-up eraf te vegen. Haar mascara was toch al uitgelopen. Terwijl ze daarmee mee bezig was en ik zwijgend op haar bed zat, zei ze opeens met een gebroken stem:
“Één week.”
Verbaasd keek ik naar haar op. “Één week wat?”
“Langer heb ik het nooit met een vent uitgehouden. Of beter: langer heeft een vent het nooit met mij uitgehouden. Misschien schrik ik wel af. Ik weet niet of ik ooit echt van één van al die types heb gehouden, maar je probeert zo af en toe eens wat…”
Iedere zin werd een paar keer afgebroken door een snik. Haar hele gezicht zat vol zwarte vegen. Alle emotie die ze zo lang binnen had gehouden, kwam er nu in één keer uit.
Ik zweeg. Wat moest ik zeggen? Ik snapte nog steeds niet wat dit met mij te maken had.
“Ik heb nooit de kans gekregen,” huilde Sophie. “Jij wel. Waarom ben je niet bij hem gebleven? Ik hoop iedere dag dat ik eindelijk tegen die lang verwachte Mr. Perfect aanloop, maar het gebeurt nooit!”
Verbeten veegde ze met een zakdoek haar gezicht af.
“En jij vond wel iemand… Ik had je nog nooit zo verliefd en vrolijk gezien. Ik was nog nooit zo jaloers op iemand geweest en tegelijkertijd zo blij voor jou… en dan laat je hem gaan,” fluisterde ze.
Ik opende mijn mond om een geluid te maken, maar ik sloot hem meteen weer. Daar ging het dus om.
Sophie gooide haar armen in de lucht en lachte sarcastisch:
“Jij vindt Mr. Perfect en je laat hem gaan, terwijl ik niet eens iemand bij me kan houden! What a laugh!”
Ongemakkelijk haalde ik mijn handen door mijn haar. Ze had ongelijk, natuurlijk. Ik had hem niet laten gaan… Hij ging zelf weg! Zo was het. Bovendien, Mr. Perfect? Dat was hij niet. Nooit geweest. Allemaal onzin.
“Het spijt me voor je, Sophie, maar...” begon ik voorzichtig.
“Nee, laat maar,” zei ze weer op normale toon. “Jij kan er ook niets aan doen.”
Ze glimlachte naar me. Ik glimlachte terug. Snel gaf ik haar een knuffel en maakte dat ik haar kamer uitkwam.
Philippe was Mr. Perfect. Perfecter was het niet. Het was goed genoeg.

Voor wie dacht dat ik het opgegeven had: welnee... we gaan gewoon door.

Egt ben zooooooo blij dat je weer een nieuw stukje hebt geposy. Thanx Jouw verhaal is gewoon zo, ik weet niet hoe moet je het uitleggen, zo verslavend Ja das het goede woord. Schrijf snel verder, ik hoop egt dat diego en mabel terug bij elkaar komen.
XxJenna

Zo, laatste twee stukjes ook weer gelezen!
Ik heb niet echt veel te zeggen deze keer...
Schrijf snel verder!

Ik heb al beláchelijk lang niet gereageerd, sorry!
Ik had je eerste stukje al een hele tijd geleden gelezen, maar ik had dus nog niet gereageerd.
Anyway, zoals Xatham al zei; niet zoveel te zeggen, ik vind het wel leuk dat Diego weer wat meer naar voren komt en dat we wat meer over Sophie komen te weten! (:
Snel verder!

Oudejaarsavond. Sophie en ik leunden uit mijn dakraam en keken toe hoe Philippe samen met nog wat jongens uit de buurt vuurwerk afstak. Af en toe keek hij breed grijnzend omhoog, om te kijken of ik nog wel toekeek. Ik glimlachte dan terug en zwaaide of stak mijn duim op.
Ook al was het dan volop feest in de straat, ik was totaal niet in een feeststemming. Om mijn moeder over de telefoon gelukkig Nieuwjaar te wensen was moeilijker geweest dan andere jaren. Niet alleen omdat ik mijn moeder alleen had gelaten dit jaar (mijn vader zat voor zijn werk in het buitenland).
Ik had een vreemd, meewarig gevoel. Ik voelde dat Sophie het merkte, maar ze zei niets.
“Kom nou eventjes naar buiten,” schreeuwde Philippe naar boven.
“Nee,” riep ik hoofdschuddend terug. “Het is zo’n bende en het stinkt zo. Ik blijf liever hier.”
Teleurgesteld ging hij nog maar een vuurpijl afsteken. Sophie trok haar jas aan.
“Wacht maar, ik kom nog wel even,” riep ze door het raam. Ze gaf me een kneepje in mijn schouder en rende de trap af.
Ik staarde een poosje wat wezenloos uit het raam, tot ik tenslotte uit verveling de bank onder het open raam schoof en er op mijn rug op ging liggen.
Boven mijn hoofd, in de pikzwarte lucht zag ik prachtige vuurbloemen in allerlei kleuren en vormen uiteenspatten. Ik had altijd van vuurwerk gehouden, maar deze avond kon ik er niet echt van genieten.
Het ging heel goed op school: mijn cijfers waren uitmuntend en ik had plezier in het vak. Voor het leraarschap bleek ik bijzonder goed geschikt te zijn. Ik had geen reden om er ontevreden over te zijn.
Verder had ik een goede bijbaan, mijn ouders sprongen waar nodig bij, dus al met al had ik voor een studente een ruime beurs.
Ik had een hele goede vriendin, met wie ik over alles kon praten. Althans, over bijna alles… Dan had ik ook nog een hele lieve vriend, die van me hield en van wie ik hield. Toch…
Terwijl ik naar de bont verlichte nachtelijke hemel staarde, ontwaarde ik tussen al de kleurrijke explosies een klein zwak sterretje. Ik weet niet waarom, maar het deed me denken aan een heldere zomernacht op het strand, een hele tijd geleden…
Ik wilde er niet aan denken. Ik mocht er niet aan denken. Desalniettemin kon ik het niet laten om in gedachten te verzuchten, waar hij nu was. Stak hij nu ook vuurwerk af, in zijn eigen wijk, hier niet ver vandaan? Of keek hij net als ik binnen naar het vuurwerk, samen met de kleine Isabella?
Of misschien vree hij op dit moment wel voor het eerst of voor de zoveelste keer met een nieuw meisje, dat niks voor hem betekende dan een nachtje plezier… Wie weet was hij al lang en breed in Mexico en verlichtte hij daar de hemel met vuurwerk, samen met zijn Mexicaanse vrienden en familie. Voorgoed onbereikbaar, voorgoed bij mij vandaan.
Toen Philippe en Sophie de trap weer opkwamen, was mijn gezicht nat van de tranen.
“Wat heb jij nou?”
Philippe, verbaasd, tilde me op van de bank en trok me in zijn armen. Gewillig verborg ik mijn gezicht tegen zijn borst. Het liefst wilde ik hem vertellen, wat er aan de hand was, maar dat kon nu allang niet meer. Mijn leven was onomkeerbaar: dit was hoe het was.
Sophie glimlachte naar me. Ze knielde neer voor de bank en pakte me bij mijn schouders.
“Ik weet zeker dat hij nu ook aan jou denkt,” zei ze zachtjes. “Hij heeft het vast naar zijn zin.”
“Wie,” vroeg Philippe niet-begrijpend.
Ik slikte.
“Haar vader, natuurlijk, silly,” zei Sophie alsof het vanzelfsprekend was. “Die zit toch in het buitenland.”
“Oh ja,” zei Philippe meteen, maar meteen daarna keek hij weer bedenkelijk.
“Ach,” zei ik schouder ophalend, “ik voel me sowieso niet zo geweldig. Ik weet niet precies waarom.”
Gelukkig hadden we het er verder niet meer over. Ik droogde mijn tranen af, dronk nog een glas champagne en ging vroeg naar bed.

Jejjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj......... :P:P:p:P
Je hebt weer gepost, egt ben zo blij. Ik dacht die gaat nooit meer verder met zijn verhaal. Gebeurt wel vaker he op OV. Maarja je hebt gepost!! Wel met een heel zielig en lullig stukje. Ik vind egt dom van haar dat ze niet terug naar hem gaat. Wrm zo dom, je kan tog niet gelukkig zijn als je het zelf niet wil. Hoop egt dat ze terug bij elkaar komen. Het was zo goed dat ik niet op je inhoud heb gelet (sorry)
XxJenna

Met 'zijn' verhaal? Ik ben een meisje hoor!
Hoe dan ook, leuk dat je het zo leuk vindt. Je bent wel snel, zeg...

Oh my gosh okejj ik schaa, me nu egt. Weet je wrm ik zijn verhaal heb geschreven... Nou weetje ik dacht Artemis is zo een jongens naam weetje (niet boos worden) Dus ik dacht een jongen... Maar vanaf nu weet ik het sorry.. Maar je verhaal is egt superr. Keep going Girl!

Ach ja... Artemis is de naam van een godin in de Griekse mythologie, ergens onder haar avatar staat 'geslacht:' met het vrouwensymbooltje eronder en ze heeft een avatar met een vrouw erop (al ging ik door Saskia's mannelijke avatar daarop ook de mist in), maar een klein foutje kan gebeuren niet waar?

Ik lees ook nog altijd lekker mee. Klein vraagje: Mabel had toch ook nog een tweede vriendin, als ik me goed herinner? Wat is daarmee gebeurd? Komt die nog ooit terug? Of heb ik een essentieel moment in hun vriendschap gemist?

Oh je bedoelt die dansvriendin van haar. Nou hun vriendinschap is al een tijdje voorbij omdat ze jaloers was op MABEL. Omdat Mabel zogenaamd diego had ingepikt, weet je nog. Ze zei zo van tegen Mabel hij is niet te vertrouwen en jhe moet niet met hem omgaan. Dus toen Mabel erachter kwam dat ze loog hebben ze ruzie gehad om Diego. En boemmm vriendschap verbroken.. :p Lekker voor haar, ik mocht haar tog niet. Ze was egt een mannenverslindster..
Oh en trouwens ik ben gisteren pas erachter gekomen dat Artemis een Griekse godin was. Was gister die 20 ste wedstrijd verhalen aan het lezen, weetje. Toen had iemand de naam Artemis gebruikt en daarin was ze een griekse godin. Dus ik dagt ha daar komt de naam vandaan. Leuk...

Hey Artemiss,

Ik dacht, ik ga jouw verhalen eens "even" lezen... tja... need I say more? Heb niet alle pagina's gehad, maar wel genoeg om een goede indruk te krijgen
Sowieso echt vet goed geschreven Je straalt een soort kalmte uit met je verhaal waardoor het prettig leest, je gaat rustig door de gebeurtenissen heen, dat is echt mooi. Ik lees zelf nooit chicklits, maar mijn zusje wel, en deze zou daar zeer goed tussen passen volgens mij
Schrijf verder, schrijf verder, en lezen zal ik

Hoi hoi! Ik dacht ik vertel even dat ik het hele verhaal gelezen heb. Wat ik vooral heel goed vind aan de verhaallijn is dat je dat dansen zo geweldig beschrijft. Ik zie het voor me. Ik heb nog nooit echt goed naar dat soort dansen gekeken, maar ik zie het gewoon voor me. Daar heb ik geen youtubefilmpje voor nodig, om het zo maar te zeggen Echt heel knap gedaan.

Af en toe ben ik tegen enkele stijlfoutjes aangelopen, volgens mij. Maar daar reageer ik op als je een nieuw stuk post, goed? Ik vind het fijner om op een recent stuk te reageren .

Maar goed gedaan, ik vind het een heel gaaf verhaal.

Beste lezers en lezeressen! Ik vind het echt heel naar, dat ik jullie zo lang moet laten wachten elke keer. Deze keer maak ik het wel heel bont. Het spijt me, maar ik heb het echt verschrikkelijk druk! Ik ben een week naar Frankrijk geweest en nu komt er een SE-week aan! Als die voorbij is, beloof ik jullie, dat ik weer verder zal gaan! Ik ben dit verhaal in ieder geval niet vergeten.
Stay put!

Ik heb helemaal niet gereageerd op je laatste stukje! Was niet mijn bedoeling, ik dacht namelijk dat ik dat al lang gedaan had...
In elk geval; take your time, we'll wait (:

hier een stiekume meelezer... al van voor dat ik geregistreerd was XD!
Tijd dus om een reactie te plaatsen...: SUPER!


En gauw verder gaan .. !

Lang verwacht, toch gekomen...

De maanden gingen traag voorbij. Ik hield me graag bezig met mijn studie en mijn stage, zodat ik niet voortdurend zat te malen over mijn gevoelens zus of zo en me op andere, praktische dingen kon richten.
Het lesgeven ging me goed af, de onderwijzeres die me begeleidde liet me al snel halve lesuren aan tweedeklassers geven. Later mocht ik ook hele uren doen. Ik had er enorm veel plezier in: de leerlingen mochten me en bovendien had ik een manier gevonden om dingen uit te leggen, waarop het minder moeilijk klonk. Veel humor en zelfspot tussen de bedrijven door bleek erg succesvol.
Als ik in de trein zat en ik kwam scholieren tegen, groetten ze me vriendelijk en sommigen maakten zelfs een praatje met me.
Zodra ik weer thuiskwam, ging ik vaak direct weer aan mijn studie, want er was altijd wel iets te doen. Als de studentenvereniging weer een of ander uitje verzonnen had, verzon ik negen van de tien keer een smoes om niet mee te hoeven. Dat kon ik natuurlijk ook niet iedere keer maken, maar ik probeerde het ‘vriendje-en-vriendinnetje-zijn’ met Philippe zo veel mogelijk te ontlopen. Ik was veel liever alleen met hem. Dan konden we dingen op onze eigen manier doen, zonder dat mensen soms terloops een verpakte opmerking maakten over dat we er niet erg close uitzagen. We zouden net zo goed vrienden kunnen zijn.
Laat ons met rust, alsjeblieft…
Niemand kon overigens ooit de relatie die ik met Philippe had begrijpen. Ik begreep het zelf ook niet altijd. Het leek alsof er een soort onzichtbare kracht was, die ons altijd bij elkaar hield. Of weer bij elkaar bracht, na een ruzie.
Weinig passie, maar veel liefde.
Zachtjes kuste hij me op mijn wang en ging tegenover me op mijn bed zitten.
“Hoe was je dag,” vroeg hij, zijn wenkbrauwen optrekkend.
“Leerzaam,” antwoordde ik met een vleugje sarcasme. Ik vertelde over mijn belevenissen die dag, hoe de populariteit van mevrouw De Graaff groeide onder de leerlingen en bovenal hoe ik uit de lerarenkamer gestuurd werd, omdat men dacht dat ik een leerlinge was. Philippe lachte zich uiteraard een bult, terwijl hij op een overdreven manier met zijn wijsvinger in mijn gezicht wees. Ik gooide een kussen naar zijn hoofd, die hij nog net met een snoekduik kon ontwijken. Lachend greep hij me bij mijn middel en trok me tegen zich aan.
“Wacht maar,” zei ik en tikte tegen het puntje van zijn neus, “als jij straks leraar Engels wordt.”
Hij grijnsde.
“Ten eerste ben ik dat niet van plan. Ten tweede dachten de bruggers toen ik in de vijfde zat al dat ik een leraar was, dus ik zal niet zo snel uit de lerarenkamer gestuurd worden.”
Ik glimlachte. “Het is goed met jou.”
Onze gezichten lagen nu vlakbij elkaar en zoenen leek een logische actie. Ik zoende hem, maar het voelde plotseling heel ongemakkelijk.
Hoewel ik een zoen kende als iets waardoor je juist even heel dichtbij de ander was, leek het nu wel alsof we juist mijlen uit elkaar lagen. Sterker nog, ik voelde me dichterbij hem, toen we samen lachten, grapjes maakten en stoeiden.
Plotseling voelde ik zelfs een vreemd soort misselijkheid in me opkomen, maar ik zoende door, omdat ik niets wilde laten merken. Gelukkig hield Philippe zelf al op. Heel even keek ik hem aan en zijn gezicht stond heel raar. Ongemakkelijk, verward. Een beetje zoals het in het begin was.
Hij zuchtte en ging op zijn rug naast me liggen.
“Alles oké?” Zachtjes streelde ik door zijn haar.
“Ja hoor, ik heb denk ik gewoon niet zo’n zin vandaag…”
“Ach, geeft niks,” zei ik, terwijl ik probeerde niet al te opgelucht te klinken. “Zullen we film kijken?”

Het kwam door een programma op tv, dat ik op een middag instortte. Een mooie, lange Zuid-Amerikaan danste samen met een al even mooie langbenige, bruingetinte dame, haar glanzende zwarte haar strak opgestoken. Mambo was het en ze dansten de sterren van de hemel.
Als gehypnotiseerd volgde ik iedere beweging en kon de golf aan verdrongen herinneringen niet langer tegenhouden. Binnen de kortste keren schokte mijn hele lijf van de snikken, die ik nog half probeerde tegen te houden.
Sophie, die zojuist naast me op de bank neerplofte, wierp een snelle blik op het scherm en fluisterde: “Oh boy…”
Ik verborg mijn gezicht in mijn handen. Alles kwam terug, of ik het nu wilde of niet. Onze eerste ontmoeting, in het donkere café. Onze eerste dans. Onze eerste zoen. Onze eerste keer…
Sophie sloeg haar armen om me heen en wiegde me sussend heen en weer.
“Ik weet het,” fluisterde ze. “Ik begrijp het.”
De laatste keer dat ik met hem had gedanst. Mijn tranen stroomden. De laatste keer dat ik met had gesproken. Dat was een ruzie geweest! Zijn brief, die ik versnipperd heb, stomme trut die ik was… Ik snikte luid.
Diego…
Ik keek op.
“Sophie, waar ben ik mee bezig,” vroeg ik haar hoofdschuddend. Ze haalde haar schouders op.
“Vertel jij het me maar.”
“Ik heb al mijn kansen vergooid. Hij had nooit weg mogen gaan! Verdomme…”
Ik veegde mijn tranen af aan een zakdoek die Sophie mij werktuiglijk aanreikte. Ze trok me weer tegen haar aan.
“Ik doe wel alsof alles goed met me gaat, maar jij weet wel beter,” fluisterde ik.
Ze trok een grimas en knikte. “I always know better.”
Even zweeg ze.
“Weet je, het is nog niet te laat. Het is sowieso nooit te laat. Waarom zoek je hem niet op?”
“En Philippe dan?”
Ze deed haar mond open om iets onverschilligs te zeggen, maar bedacht zich. Ik schudde mijn hoofd.
“Ik kan het niet maken. Bovendien zit Diego waarschijnlijk allang in Mexico. Voorgoed verdwenen. Als ik de tijd terug zou kunnen draaien…”
Mijn stem stierf af aan het eind van de zin. Sophie was geduldig en luisterde naar de stortvloed van woorden die ik even later uitstiet. Het was onmogelijk. Ik hield niet van Philippe zoals hij waarschijnlijk wel van mij hield (en zelfs daar twijfelde ik aan). Zelfs al zou ik het uit kunnen houden en met hem trouwen, dan zou ik nog van Diego blijven houden. Telkens, om de zoveel tijd, zou ik instorten, net zoals nu.
“Maar ik heb geen keuze meer, nu. Ik heb het te ver doorgezet. Bovendien kan ik het nu goed vinden met mijn ouders. Ze zijn zo blij dat ik met Philippe samen ben… Als ik nu nog van gedachte verander, dan betekent dat een definitieve breuk, vrees ik.”
Sophie keek me met een schuin glimlachje aan.
“Ik denk nog steeds dat je wel een keuze hebt. Iedere dag is weer een nieuwe kans om je leven volledig om te gooien. Wie is nu belangrijker? Philippe, je ouders, of Diego?”
Ik antwoordde niet. Ik wist dat ik alles kwijt zou zijn, als ik hem zou zoeken en hem niet kon vinden.
Sophie zuchtte. Ze gaf me een knuffel en liet me alleen.

Ahhh wat zielig, nu moet ze kiezen tussen 4 belangrijke mensen waarvan ze houdt.
Ik ben egt benieuwd wie ze gaat kiezen, stiekem hoop ik op Diego. Maar de reis moet dan wel goed verlopen en ze moet hem natuurlijk vinden.

Die Sophie is trouwens egt een sgatje, egt de betse vriendin die iemand zich kan voorstellen. Weetje ik vind haar advies op de een of andere manier heel poetisch gezegd.

Oja hoe ging het trouwens met je SE-weken?

Leuk om te zien hoe Mabel al zo volwassen is geworden als lerares-in-wording, het lijkt zelfs of je je er met je schrijfstijl op in speelt.

En tja... Hoe zou het met Diego zijn? Daar ben ik eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar denk ik Maar tja... Dan raakt ze Philippe misschien voor altijd kwijt en hij is wel zo'n lieve vriend

Een dingetje dat ik een hele tijd geleden gelezen heb zit me een beetje dwars. Het kostte me even om het op te zoeken maar ik heb het toch gevonden:

Dat was, voor een hele lange tijd, de laatste keer dat ik met haar, of met wie dan ook, over Diego sprak.

Die zin vind ik niet meer echt van toepassing omdat ze vrij snel daarna toch aan Diego gaat denken en ook weer over hem gaat praten. Ik weet niet of het de moeite waard is om er nog wat aan te doen, kijk maar even wat je er mee doet

@Jenna: Bedankt voor je complimenten. Leuk om te lezen dat je zo meevoelt met mijn verhaal. En mijn SE-week is best goed verlopen, voor zover ik tot nu toe resultaten terug heb. Bedankt voor de belangstelling!

@Xatham: Ik ben blij dat het 'coming-of-age'-proces in ieder geval overkomt, ook al heb ik er niet helemaal bewust op ingespeeld de laatste tijd in mijn verhaal.
Wat betreft je commentaar: je hebt helemaal gelijk. Ik vind het nu te laat om er nog iets aan te veranderen, het staat er nu eenmaal. Ik had helemaal niet meer aan die opmerking gedacht. Stom van me. Scherpe lezers heb ik.

Ik ben ondertussen ook alweer bezig aan een ander verhaal, dat pas over zéér zéér lange tijd online komt, maar daardoor duurt het soms wat langer voordat ik weer zin heb om verder te gaan met dit verhaal. Zodra ik weer wat heb, post ik het meteen.

Natuurlijk ging ik hem niet zoeken. Ik durfde niet, bovendien was het ondenkbaar. Ik had immers geen enkele reden om mijn perfecte relatie met Philippe te verbreken? Niemand zou dat begrijpen, dus bestond de mogelijkheid niet.
Na mijn tweeëntwintigste verjaardag kwam Philippe met een voorstel.
“Lieve schat,” riep hij uit, toen hij mijn kamer binnenkwam. Hij kwam naast me op mijn bed liggen en zoende me als begroeting.
“Hallo,” zei ik ietwat beduusd. Ik had hem niet verwacht.
Hij ging op zijn rug liggen en trok me tegen zich aan.
“Ik heb een nieuwtje,” begon hij.
“Oh,” zei ik en knipoogde. “Laat me raden. Eindelijk een vaste baan?”
Hij trok een zogenaamd vermoeid gezicht, maar daarna lachte hij.
“Nee, daar ben ik aan bezig, maar ik ben ook wat later klaar met studeren, hè.”
“Hm,” reageerde ik, teleurgesteld spelend, “wat heb je dan voor nieuws?”
“Ik heb een appartementje in een flatje gehuurd.”
Verbaasd trok ik mijn wenkbrauwen op. “Was je kamer niet groot genoeg meer?”
“Nou, niet voor ons allebei…”
Even antwoordde ik niet. Natuurlijk had ik ergens wel verwacht dat je als stel op een gegeven moment samen gaat wonen, maar zo snel al… Elke dag met Philippe? Onder één dak kwam je elkaar voortdurend tegen… Zou hij mijn aversie ooit opmerken? Ik beet op mijn lip.
“Wil je echt dat ik bij je kom wonen,” vroeg ik, terwijl ik probeerde de vraag zo open mogelijk te laten klinken.
Teder streelde hij langs mijn wang.
“Natuurlijk, niets liever dan dat.”
Ik haalde diep adem. Niets wilde ik hem weigeren. Niets mocht ik hem weigeren. Ik hoorde nu eenmaal bij hem. Ik hield te veel van hem om hem teleur te stellen.
“Nou ja,” zei hij toen, “ik zal eerlijk toegeven dat het idee om een grotere flat te huren van mijn vader was. Mijn moeder zei toen dat ik ook meteen samen kon gaan wonen, als ik dat toch ging doen. Het klonk logisch.”
Ik onderdrukte een schampere lach.
“Allemaal goed en wel, maar wil je zelf echt wel dat ik bij je kom wonen?”
Met bonkend hart zag ik hoe hij zijn wenkbrauwen fronste.
“Waarom zou ik dat niet weten?”
Met een diepe zucht haalde ik mijn schouders op en kwam op mijn rug naast hem liggen.
“Weet ik veel… Is het niet erg vroeg?”
“Dat vind ik niet. Hoe lang zijn we nu al samen?”
Ik knikte gelaten.
“Dat is ook waar.”

Ik gaf me over. Er was niets aan te doen. Sophie hielp me een aantal dagen later met het verhuizen van al mijn spullen en anderhalve maand later was ik volledig gesetteld in een leuk appartement, aan de uiterste rand van de binnenstad.
Ik voelde me opgesloten. Ik gedroeg me zo vrolijk als ik maar kon, zodat hij niets zou merken. Heel af en toe vroeg ik me af of hij niet ook iets achterhield. Daarover praten was uitgesloten. We hadden allebei een plicht tegenover een onzichtbaar iets: familie, status, afkomst? We wisten het geen van tweeën precies, denk ik. We pasten bij elkaar. We hoorden bij elkaar. Daar kon geen twijfel over bestaan.
Licht zenuwachtig keek hij me van opzij aan. Hij glimlachte even en zette toen de televisie uit. Vragend trok ik mijn wenkbrauwen op.
“Wil je geen voetbal meer kijken?”
Hij zoende me, lang en heftig, maar mechanisch, leek het. Vervolgens duwde hij me achterover op de bank. Ik voelde zijn hand onder mijn trui.
Gadverdamme. Seks. Alweer? Hoe lang was het geleden geweest? Toch nog geen week? Waarom moest hij verdomme zo vaak… Maar weigeren kon niet. De ‘ik voel me niet zo lekker’-smoes kon maar eens in de maand worden gebruikt om niet verdacht te worden.
Hij kon er blijkbaar geen genoeg van krijgen. Voor mannen lag dat sowieso anders. Zodra hij klaar was, streelde ik door zijn haar en fluisterde dat ik even ging douchen.
Het water stroomde met mijn tranen, echt schoon werd ik niet. Het maakte ook niet uit, zolang ik maar even alleen was.
In mijn ochtendjas liep ik de slaapkamer in en ging op mijn helft van het bed liggen. Door een spleet in de gordijnen zag ik de volle maan naar binnen schijnen. De volle maan in de straatjes van de binnenstad…
“Waar ben je,” fluisterde ik. Vermoeid sloot ik mijn ogen en schudde mijn hoofd.
“Waar…”

Weetje ze martelt zichzelf door met iemand te gaan waarvan ze niet egt houdt. Ik vind het egt zielig voor haar, maar ook een beetje dom. Laat philip gewoon rusten en ga gewoon op zoek naar diego. Das veel beter want je kan gewoon zien dat z niet gelukkig is. Elke blinde idioot zou dat kunnen zien. Vraag me af waarom Philip geen argwaan krijgt. Voelt hij zich ook ongelukkig? K

Ik wil egt meer lezen, ook al is het verhaal een beetje zielig

Hi!
Allereerst wil ik zeggen dat ik het een superverhaal vind!
Ik ben nu net bij pagina 3 aan het lezen, en het is echt top!
Ik merkte alleen wel een klein foutje volgens mij. Als Diego vraagt hoe oud ze is, zegt ze dat ze 18 is. (pagina 2) Maar volgens mij staat er op pagina 1 iets van: '20, en nog niets met jongens gehad ofzo.'
Dus volgens mij klopt dat niet

Ik ga snel weer verder lezen!

AAAH SHIT NEE. Het verhaal is over.
Ik verzoek u vriendelijk doch dringend dit verhaal te vervolgen. ^^

Ik schrijf amper en als ik iets schrijf is het ook nog eens niet zoveel, het spijt me... Maar, de zomervakantie staat voor de deur!

Langzaam maar zeker werd ik een waar kunstenaar in het verbergen van mijn emoties. Ik zag er altijd even opgewekt en gelukkig uit. Niemand zou vermoeden wat er in me omging, dag, na dag, na dag. Gevoelens van spijt. Telkens opnieuw betrapte ik mezelf erop alleen te dansen in de kamer, te kijken wat vakanties naar Mexico kosten of heel stil te zitten en proberen te herinneren wat er precies in de brief stond die hij me gegeven had en die ik (hoe kon ik zo stom zijn?) versnipperd had en in de prullenbak gegooid had.
In de winter werd ik 22, in de zomer studeerde ik af. Al mijn vrienden en kennissen van de universiteit, evenals de vrienden van Philippe, wisten dat wij een stel waren en samenwoonden. Een vrij unieke situatie, de meeste mensen om ons heen hadden nog losse scharrels of relaties die maximaal een aantal maanden duurden.
Meisjes zeiden dat ik echt geluk had gehad met zo’n lieve jongen als Philippe. Ik kon niet anders dan instemmen. Misschien moest ik me ook realiseren, dat mijn leven op rolletjes liep. Ik had niets te klagen, maar ik kon onmogelijk negeren hoe ik voelde. Zodoende bleven alle aanwijzingen van geluk stuk voor stuk schone schijn.

Gelukkig vond ik afleiding in mijn werk. Vrij snel na mijn slagen ging ik werken op een middelbare school in dezelfde stad als de universiteit. Philippe zag ik eigenlijk aan ’s morgens en soms ’s avonds, want hij maakte lange dagen: hij zat nog in zijn laatste studiejaar en liep terwijl stage bij een vertaalbureau. Voor mij was dit een prima uit te houden situatie.
Humor was de sleutel. Daar kwam ik al gauw achter, als ik voor de klas stond. Waar het kon, maakte ik kwinkslagen over de aparte gebruiken van de Romeinen en in mijn voorbeelden bij de grammatica-uitleg stopte ik de nodige zelfspot:
“’Puella lacrimante, mater venit.’ In die zin is ‘puella lacrimante’ een ablativus absolutus. Dat vertaal je met ‘terwijl het meisje huilt’, of ‘omdat het meisje huilt’. “
En dan zijdelings naar de klas:
“Mijn voorbeelden gaan trouwens wel altijd over huilende kinderen. Je zou bijna denken dat ik een jeugdtrauma heb.”
Gelach. Het werkt altijd. Niet te veel, natuurlijk, je moet de aandacht ook niet teveel afleiden. Kort samengevat is de kunst hen iets te leren, zonder dat ze zelf doorhebben dat ze iets leren.

In mijn vrije tijd begon ik uit interesse Spaans te leren. Als Romaanse taal heeft het verwantschap met het Latijn en het wordt meer gesproken dan het Italiaans, bovendien trok het me. Diep van binnen wist ik, hoe belachelijk het ook was, dat ik me door Spaans te leren spreken dichter bij hem voelde. Hij sprak immers Spaans met zijn moeder. ‘Que bonita’, zei hij als eerste tegen mij. Het leek eeuwen geleden.
“Me gusta bailar,” las ik hardop voor. ‘Ik hou van dansen.’ Ik glimlachte. Ik zocht zelf zinnetjes op, die ik wilde kunnen zeggen.
“Te echo de menos, ik mis je” las ik net voor, toen de telefoon ging.
“Met Mabel de Graaff.”
“Dag, lieverd! Hoe gaat het de laatste tijd met je? Ik hoor zo weinig van je.”
“Oh, dag mam…” Haar was ik glad vergeten. Ik had haar ook niet echt gemist. Was dat slecht?
“Nou, alles gaat prima, vandaar dat je niks gehoord hebt, zeker.”
“Hoe is het op je werk?”
Ik vertelde over mijn ervaringen tot nu toe en dat ik er plezier in had. Ik vertelde ook dat mijn afdelingsleider tevreden was. De leerlingen schenen me ook wel te mogen. Ze was natuurlijk blij dat te horen. Ze vertelde nog wat over haar eigen belevenissen van de laatste tijd. Niet dat het me veel interesseerde, maar ach, het blijft je moeder en je bent toch ook opgevoed met de regel beleefd te zijn.
Toen vroeg ze:
“En hoe gaat het tussen jou en Philippe? Nog steeds goed?”
Ik wilde er niet over praten.
“Ja hoor, hetzelfde als voorheen.”
“Nog ontwikkelingen waar je me nog niet over verteld hebt?”
Ontwikkelingen? Lieve help, waar doelde ze op? Groot huis kopen, trouwen, kinderen krijgen? In haar kringen was dat natuurlijk wel de normale gang van zaken.
“Nee, er is niets wat me nu zo één twee drie te binnen schiet,” zei ik onzeker.
Korte stilte.
“Nou, dat is mooi. Geen nieuws is goed nieuws, toch?”
Ik knikte, hoewel ze dat natuurlijk door de telefoon niet kon zien. Het was een gewoonte die ik van mijn vader over had genomen.
“Hoor eens, waar ik eigenlijk voor belde…”
Oh, nu kwam het pas.
“Hebben Philippe en jij misschien zin om komend weekend met ons mee te eten? Hij komt hier zo weinig en voor hetzelfde geldt hebben Sergio en Jacqueline jullie al tig keer uitgenodigd. Ik wil natuurlijk niet achterblijven.”
Ik kon natuurlijk wel zeggen, dat Philippes ouders ons nog nooit hadden uitgenodigd voor wat dan ook, maar dat had denk ik weinig zin. Het ging daar helemaal niet om, ze wilde ons gewoon samen zien en ons bestoken met vragen, ons allerlei ideeën aanpraten, ons aansporen stappen te zetten in onze relatie, enzovoort. Hier zou ik toch nooit onderuitkomen.
“Klinkt gezellig. Ik zal het Philippe vragen, dan bel ik je nog wel.”

Het diner bij mijn ouders, een vrije zaterdagavond waarop we ook samen uit hadden kunnen gaan. Koetjes en kalfjes. Geklets over Philippes stage, hoeveel dat vertaalwerk nou verdient, hoe het leraarwezen mij bevalt en tot slot bij gebrek aan beter de actualiteit.
“Ik las vanmorgen een artikel in de krant,” begon mijn moeder, terwijl ze nog wat aardappelpuree opschepte, “over de Gay Parade in Amsterdam. Ik weet niet, wat ik van dat soort rare praktijken denken moet. Wij hebben toch ook geen parade.”
‘Wij’. Het onderscheid was overduidelijk. Vooral daarom vroeg ik:
“Wij? U bedoelt, wij de hetero’s?”
Ze knikte. “Uiteraard.”
“Och, het lijkt me wel wat,” grapte ik. “De Straight Parade. Zou me niks verbazen als het al bestond.”
Ik knipoogde naar mijn vader en Philippe rechts van mij. Die grinnikten.
Mijn moeder zuchtte hoofdschuddend, alsof ze hier in huis nooit serieus genomen werd.

Het was al wat later op de avond. In de kamer was het donker, de kaarsen op de tafel verspreidden een oranje gloed door de ruimte. De bescheiden kroonluchter gaf ook nog een weinig licht, niet te veel. Het damasten tafelkleed stond vol met uiteenlopende gerechten: kip, reebout, paté, aardappelpuree, big forel (voor wie niet van vlees houdt), natuurlijk witte en rode wijn, ijs toe en hapjes kaas en schalen fruit voor het natafelen. Philippe had nog met een knipoog gevraagd hoeveel gasten ze die avond nog meer kregen. Geen onterechte vraag.

“Wat vinden jullie nou van dat gedoe met die Gay Parade,” vroeg mijn moeder ons. Ik vond niets in het bijzonder, daarom keek ik Philippe vragend aan.
“Nou,” begon hij bedenkelijk, “ik vind…”
Even zweeg hij, terwijl hij, wat in zijn bord roerend, naar beneden keek. Hij haalde diep adem, voordat hij verder sprak.
“Ik vind het niet meer dan begrijpelijk, dat een verongelijkte groepering in de samenleving een punt probeert te maken door middel van een parade.”
Ik glimlachte naar hem en knikte hem bemoedigend toe. Mijn licht in de duisternis. Als ik me niet aan dit soort momenten kon vastklampen, zou ik ingestort zijn. Hij durfde tenminste te zeggen wat hij vond, eindelijk! Dat was ooit anders geweest.
“Wat voor punt proberen ze dan te maken,” vroeg mijn moeder met één opgetrokken wenkbrauw.
Philippe keek wat ontwijkend naar zijn glas, zoekend naar een manier om van deze beginnende discussie geen ruzie te maken. Ik had hem om deze reden voor mijn moeder gewaarschuwd.
“Bijvoorbeeld, dat ook homoseksuelen geaccepteerd moeten worden in de samenleving. Hun geaardheid is heus geen keuze, mam,” antwoordde ik voor hem.
“Nee,” zei mijn moeder, schouderophalend, “dat weet ik ook wel, maar waarom moet het zo opzichtig? Ze zijn toch vrij om te doen en laten wat ze willen? Ze zijn toch allang geaccepteerd?”
“Nou, dat kan nog vies tegenvallen,” zei Philippe schamper. Ik kan niet ontkennen, dat ik lichtelijk verbaasd was over zijn betrokkenheid.
Er viel een korte ongemakkelijke stilte aan deze chique dis. Ik schepte nog wat groente op mijn bord.
“Zeg, Mabel, dans jij eigenlijk nog weleens,” vroeg mijn vader om van onderwerp te veranderen.
“Ja, dikwijls,” knikte ik. Hij trok vragend zijn wenkbrauwen op.
“Ja?”
“In m’n uppie, in de woonkamer,” voegde ik droogjes toe. We lachten.
“Nou ja, Philippe,” zei mijn moeder plagerig, “dans jij niet met je meisje?”
Met een verlegen glimlach stak hij verontschuldigend zijn handen omhoog. “Ik kan amper maat houden.”
Ik glimlachte vertederd en gaf hem een zoen op zijn wang. Mijn moeder keek met stralende ogen toe. Even legde ze een hand op mijn schouder.
“Je ziet er gelukkig uit, lieverd, daar ben ik blij om.”
Een lach kon ik nog net forceren, maar het geluid van het gepraat en het bestek verstomde acuut nadat de betekenis van die zin tot me doordrong. Ik, gelukkig? Zag ik er gelukkig uit?
Afwezig staarde ik naar mijn ouders, elk aan één uiterste eind van de tafel. Pratend met ons, niet met elkaar. Mijn vader in zijn zondagse overhemd, mijn moeder in haar lange, blauwe gebloemde jurk met de ouderwetse parelketting en de pareloorbellen die erbij hoorden. Haar make-up veel te dik op haar gezicht gesmeerd, maar toch niet zo dik dat je de opkomende rimpels niet kon zien. Haar geblondeerde haar, omdat het grijs werd.
Het was alsof ik in de toekomst keek. Ik zag Philippe en mijzelf ook zo gelukkig zitten te zijn. Elk aan één kant van de tafel.
“Neem me niet kwalijk, ik moet even naar de wc.”

Eenmaal in de gang, trok iets me naar de overloop. Uit automatisme liep ik naar mijn oude slaapkamer. Ik opende de deur.
Op de drempel bleef ik staan en keek verbaasd mijn kamertje in. Mijn kamertje, waar mijn moeder zo te zien alles zo gelaten had als het was geweest toen ik uit huis ging.
Ik keek naar het bed, het bureau en tenslotte in de spiegel. Ik was veranderd. In geen enkel opzicht had ik nog iets meisjesachtigs.
Toen keek ik uit het raam. Ik sloot mijn ogen en even hoopte ik dat er weer steentjes tegenaan gegooid zouden worden, net zoals toen. Ik opende ze weer en schudde mijn hoofd. Een onzinnige gedachte.
Mijn oog viel op de prullenbak. Langzaam knielde ik ervoor neer. Met een bevende hand haalde ik de deksel eraf, mezelf voor gek verklarend. Natuurlijk was het leeg. Tenminste, helemaal leeg? In een hoekje van de bodem lag één snippertje.
Ik weet niet waarom, maar ik haalde het eruit. Voorzichtig streek ik het glad, om te kijken of er nog iets op stond.

‘op ons dak. Ik hou van j’

Dat stond erop. Ik trok een verbeten grimas. Hoe bestond het? Even lachte ik mezelf uit. Ik lachte zonder kiespijn om de idiote situatie. Ik balde mijn hand om het papiertje tot een vuist, zodat mijn vingers wit werden en mijn nagels in mijn handpalm drukten, net zolang tot het pijn deed.
Daarna liet ik de snipper vallen en barstte in tranen uit.

Ik lees het nog wel, zo af en toe.
Inmiddels ben ik weer bijglezen!

Ik vind het heel mooi hoe je het hebt laten lopen, maar ik heb wel steeds te doen met Mabel. Het lijkt net of ze voor Philippe heeft gekozen om de buitenwereld. Ze moet gewoon voor zichzelf kiezen, en ook weer gaan dansen!
Ben benieuwd of ze Diego ooit weer terugziet.

Aaaah, haar ouders zien het echt niet in. Mabel moet voor zichzelf gaan kiezen, niet voor wat haar ouders van haar denken.
*hugt Mabel*

Aaaawh! Philippe moet haar niet zo zien en Mabel moet op zoek gaan naar Diego, dan wordt het weer leuk! Ze is hartstikke ongelukkig! Ö
Snel verder dus, haha, je lezers kunnen niet wachten op een vervolg!

xILY. schreef:Aaaawh! Philippe moet haar niet zo zien en Mabel moet op zoek gaan naar Diego, dan wordt het weer leuk!

Is het nu niet leuk om te lezen dan?

Is het nu niet leuk om te lezen dan?

Ghehe, dat bedoel ik natuurlijk niet. Maar er komt weer actie in het verhaal als ze uit die sleur komt, zeg maar. Ik heb het gevoel dat het verhaal eeuwig kan voortkabbelen en Mabel (zoals ze zelf ook denkt) net als haar ouders constant hetzelfde leventje gaat leiden zonder ernstige veranderingen, ténzij ze dat leventje nu stopt. En als je het verhaal niet in die sleur wilt laten eindigen, denk ik dat het goed is als ze (bijvoorbeeld) op zoek gaat naar Diego. Dan komt er dus weer spanning in het verhaal.
Bovendien vind ik Diego nog altijd beter bij haar passen dan Philippe

Maar wees gerust, ik vind het heerlijk om te lezen! Ook al mag er voor mij nu wel iets meer actie in het verhaal komen, je schrijft zo goed dat ik toch niet kan stoppen met lezen

Leuk dat je weer bent verder gegaan, ik kan niet wachten tot een volgend stukje;)

Weer eens een klein stukje.

Een zomer later. Het ging goed met me. Tenminste, na het terugvinden van de laatste snipper van wat ik maar niet vergeten kon was er iets in me geknapt, waardoor ik er nauwelijks meer aan dacht.
Philippe merkte ook aan me, dat het beter met me ging. Niet dat er veel in onze omgang veranderd was. Ik had hem ook min of meer duidelijk gemaakt, dat ik niet wilde dat er iets zou veranderen tussen ons. We hadden een goede relatie zoals het ging, hoewel we allebei erg op onszelf waren. Ik had mijn eigen bezigheden naast mijn werk en hij ook.
Inmiddels studeerde hij ook niet meer. Op aandringen van zijn vader – ‘je moet toch een redelijk salaris hebben’ – was hij bij hem in het bedrijf gegaan. Echt leuk vond hij het werk niet, maar het verdiende inderdaad goed, al was hij nog niet direct financieel directeur. Eer hij zijn vader op kon volgen, was hij wel wat jaren verder.
Naast zijn werk was hij vaak alleen weg op zaterdagavonden. Vaak bedrijfsuitjes, soms ging hij uit met mensen die hij nog uit zijn studententijd kende. Af en toe vroeg ik hem wel eens of ik mee zou gaan, maar hij zei dat ik er waarschijnlijk weinig aan zou hebben. We gingen toch ook vaak genoeg uit met mensen die we allebei kenden? Dat kon ik niet ontkennen.
Mijn moeder zei er wel eens wat van: ze vond het maar raar. Misschien was het dat achteraf ook wel, maar op dat moment stoorde het me niet echt. Ik ging ook regelmatig alleen uit, tenminste, met Sophie.
Philippe vond het best en ik had in die dagen heel veel plezier met haar. Zij was de enige persoon aan wie ik alles kon vertellen, overal over kon praten. Daarnaast had ik al meerdere malen model gestaan voor haar schilderijen, al vond ik dat het resultaat nooit echt op mij leek.
“It’s art, darling,” zei ze altijd schokschouderend, als ik er een opmerking over maakte.

Soms had ik het idee, dat Philippe iets verzweeg. Hij had soms een vreemde blik, die ik niet thuis kon brengen. Het was iets van de laatste tijd. Op één avond, nadat hij met zijn ouders had gebeld, vond ik hem zelfs huilend op de bank. Ik wist niet wat ik zag.
“Hé, lieve jongen,” zei ik vol medelijden en verbazing, “wat is er aan de hand?”
Ik ging naast hem zitten en kroop tegen hem aan. Ik streelde door zijn haar en wachtte tot zijn ademhaling weer normaal was, zodat hij iets kon zeggen. Alleen zei hij niets. Hij schudde alleen maar zijn hoofd.
Hij veegde zijn tranen af en snoot zijn neus. Ik probeerde opnieuw:
“Is er iets gebeurd?”
“Nee...” zei hij aarzelend. “Er is niets gebeurd.” Hij zei het alsof er nog iets achteraan zou komen.
“Maar… er is wel iets aan de hand,” drong ik aan.
Hij zuchtte diep en ik zag opnieuw tranen opwellen.
“Ik weet niet hoe…” Zijn stem stierf weg. Na een paar seconden herpakte hij zichzelf en zei, bijna streng:
“Ik wil het er niet over hebben.”
Verbaasd staarde ik naar hem. Nuchter als ik was, haalde ik mijn schouders op.
“Dan kan ik ook niets voor je doen. Als ik niet weet wat er is…”
Een bibberige glimlach verscheen op zijn gezicht en hij kuste me op mijn voorhoofd. Een warm gevoel ging door me heen. Ik wilde hem echt helpen.
“Laat me maar even,” zei hij zachtjes en liep de kamer uit.
De volgende dag leek het alsof er niets met hem aan de hand was. Het voorval kwam nooit meer ter sprake.

Yesh, in één avond uitgelezen (: zag er eerst een beetje tegenop om al die pagina's door te gaan, maar je schrijfstijl is zo lekker luchtig en makkelijk te lezen dat ik er snel doorheen ging (:

In het begin dacht ik dat Philippe homo was, toen kwam dat gedoe dat hij wat met Mabel kreeg, met die Gay Parade dacht ik het weer en toen weer niet. En nu weer wel. Frustrerend hier, hahah. Ben benieuwd wat er nou met hem aan de hand is!

Oh en trouwens, waarom zegt Mabel u tegen haar ouders? Tenminste, ik ken niemand die dat doet, dus het viel mij nogal op...

Kortom, ga maar snel verder, aangezien er weinig anders te zeggen is verder!

ejell schreef:Oh en trouwens, waarom zegt Mabel u tegen haar ouders? Tenminste, ik ken niemand die dat doet, dus het viel mij nogal op...

Ik doe het zelf ook niet, maar er zijn bepaalde gezinnen waarin dat wel gebruikelijk is. Op mijn basisschool zat ook een meisje dat 'u' zei tegen haar ouders. Het is maar net wat je je kind aanleert. Ik vond het voor de verstandhouding tussen Mabel en haar ouders wel toepasselijk.

Mijn excuses voor de drie weken stilte, maar in die tijd heb ik het Frankrijk en de noordelijke helft van Spanje doorgecrost. Nu ga ik hopelijk met wat meer frequente posts verder.

Inmiddels was ik 23 en mijn leven ging in hetzelfde gangetje voort. Toch kwam er plotseling een versnelling in de dagelijkse sleur, toen mijn ouders plotseling een groot tuinfeest gaven in de zomer, zonder duidelijke reden.
Philippe kwam uiteraard, zijn ouders ook, verder nog een heleboel vrienden en familie van mijn ouders en ik mocht zelfs Sophie uitnodigen. Dat verbaasde me zeer, want mijn moeder heeft zo lang als ik haar ken een lichte afkeer van haar gehad.
Ik vond het wel fijn, want ik had Sophie al veel te lang niet meer gezien. We kregen allebei zo onze eigen levens en onze eigen nieuwe vrienden en we belden eigenlijk alleen nog, af en toe. Ze nam de uitnodiging dan ook graag aan.

De lucht was strak blauw en onze grote tuin was zonovergoten. Op een tiental kleine ronde tafeltjes stonden allerlei lekkernijen uitgestald en de gasten liepen met drankjes in hun hand rond en kletsten wat. Mijn moeder liep als gastvrouw in haar blauwe satijnen jurk langs alle groepjes kletsende mensen en begroette enthousiast de binnenkomende gasten. De meeste kwamen Philippe en mij ook nog gedag zeggen.
Wij zaten aan de zijkant op een bankje in de schaduw, te kijken naar alle kleurrijk uitgedoste rijkelui. We praatten wat, we lachten wat. Met een tevreden glimlach liet ik mijn hoofd op zijn schouder rusten, terwijl hij zijn arm om de mijne sloeg. Voor een heel kort moment was het weer zoals een paar jaar geleden, toen we nog maatjes waren. Meteen daarna realiseerde ik me dat ik zo niet zou moeten denken.
Philippes vader kwam eraan.
“Dag jongelui, lekker in de schaduw?”
“Zoals u ziet,” zei ik droogjes. Ik mocht hem niet zo. Hij mij volgens mij ook niet.
Hij sloeg Philippe op zijn schouder en gebood hem even mee te komen. Direct, zonder gedraal, liep Philippe achter hem aan. Mijn gezicht betrok en geërgerd keek ik een andere kant op. Niet dat ik anders verwacht had, maar ik had een hekel aan Philippes makke houding.
Onwillekeurig keek ik naar het tuinhek en beeldde me in dat een eens bekend gezicht vanachter de spijlen naar me gluurde. Een scheve grijns op zijn gezicht. Hij liet zich nooit vertellen wat hij moest doen. Hij vertelde mij niet wat ik moest doen.
Toen verscheen plots een ander bekend gezicht achter het hek. Lachend zwaaide deze mooie vrolijke dame met haar arm voor mijn starende blik, om mij uit mijn trance te halen. Eveneens lachend sprong ik op om haar te begroeten.
“Sophie!”
“Mabel! Long time no see!”
“Zeg dat wel. Wat zie je er goed uit! Tof dat je gekomen bent. Echt waar, toen mijn moeder zei dat ik je uit mocht nodigen, viel ik bijna flauw.”
Ze lachte breeduit. Meteen viel het me op, dat ze andere kleren aanhad dan gewoonlijk. Geen zwart meer! Nog wel donkerblauw en paars, maar voor haar doen erg chic. De zware make-up was ook verdwenen. Het verrassende effect was, dat haar mooie klassieke trekken nu pas echt goed tot hun recht kwamen. Haar zat niet slordig opgestoken zoals normaal, maar was netjes gekamd en hing met een licht golvende slag over haar schouders. Ze was mooi, echt mooi.
“Wat is er met je make-up gebeurd,” vroeg ik verbaasd.
“Nou, die is wat lichter geworden, zoals je ziet,” zei ze. Ik lachte. Dat had ik ook al gemerkt.
“Hoezo die verandering? Begrijp me niet verkeerd, je ziet er echt mooi uit.”
“Dank je,” zei ze met een stralende glimlach. “Ach, darling, ik heb het helemaal gevonden. Ik heb alle zwarte kleren weggedaan en mijn kast hangt nu vol met kleuren. Geen roze, geel, lichtrood en appelgroen, geen zorgen. De gothic periode is helemaal over, kan ik je verzekeren. Mijn schilderijen zien er ook anders uit.”
Verbaasd keek ik haar aan.
“Dan moet ik snel een keer komen kijken. Maar waarom nou?”
Ze lachte nogmaals en gaf me een enorme knuffel. Terwijl ze om mijn nek hing, zei ze zachtjes maar opgewonden:
“Oh, Mabel, ik ben verliefd! Ik ben zo verliefd… Ik heb het echt helemaal gevonden. Ik hou van hem, echt waar! Nu begrijp ik wat jij voelde, toen…”
Snel zweeg ze en liet me los. Ze beet op haar lip.
“Sorry…”
“Geeft niet,” zei ik met een klein glimlachje, maar diep van binnen gaf het wel. Zij had het nu en ik had het laten schieten. We hadden nu allebei zo gelukkig kunnen zijn.
Ik liet er niets van merken.
“Ik ben echt heel blij voor je! Vertel, wat is het voor een jongen? Of is het al een man?”
Haar gezicht begon te glimmen terwijl ze over hem vertelde.
“Een echte man! In ieder opzicht. Hij heet Simon en hij speelt in een rockband in mijn stamcafé. Hij heeft een liedje voor mij geschreven! Hij komt me altijd ophalen op zijn motor en hij is zo lief, Mabel, hij is zo lief voor me!
Ik heb dat nog nooit meegemaakt, maar hij zei gewoon tegen me dat hij benieuwd was, wat er onder mijn masker zat. Ja, zo zei hij het! Op een avond had hij bij mij geslapen… We hadden… Je weet wel. En toen kwam ik uit de douche, zonder make-up dus, en hij zag me staan. Toen zei hij: ‘Zo ben je voor mij het mooist.’ Mabel, ik heb me nog nooit echt mooi gevoeld, snap je? Oh my, ik hou zo van hem!”
Ik knikte.
“Het is geweldig,” zei ik en ik meende het ook. Het was geweldig. Ik begreep als geen ander hoe ze zich voelde. Deze Simon kon haar geven wat ze nodig had.
“Ik wil hem heel graag eens ontmoeten.”
“Natuurlijk,” zei ze, “als je hem maar niet van me afpakt.” Ze knipoogde.
Ik lachte en keek haar uitdagend aan.
“He’s mine,” zei ze terwijl ze lachend deed alsof ze een klauw naar me uitstak. “All mine!”

Toen Philippe zich bij ons voegde, leek hij enigszins nerveus. Hij groette Sophie een beetje afwezig, zei dat ze er goed uitzag, maar ik kreeg niet het idee dat hij de rigoureuze verandering opmerkte.
Even streek hij met zijn hand over mijn wang en glimlachte naar me, liefdevol maar een beetje verdrietig, leek het. Ik glimlachte terug en pakte zijn arm.
“Is er iets aan de hand, lieve jongen,” fluisterde ik.
Ik hoorde hem diep ademhalen.
“Nee, alles gaat prima.”
Niet overtuigd liet ik zijn arm los. Ik schudde mijn hoofd. Als hij het me niet wilde vertellen…
“Gaat alles nog wel goed tussen jullie,” vroeg Sophie fronsend.
Ik maakte een gebaar met mijn hand om aan te geven dat ik het momenteel maar zozo vond gaan. We liepen naar een plekje in de schaduw, achterin de tuin. Met gedempte stem vertelde ik haar van het voorval van laatst en van alle andere dingen waaraan ik merkte dat er iets niet goed was. Met een paar subtiele hints, die zij natuurlijk meteen begreep, liet ik haar weten hoe ik me zelf voelde en hoe ik maar niet kon vergeten…
Sophie knikte begrijpend en liet me praten. Ze zei niets, ze velde geen oordeel, hoewel ik kon zien dat ze het overduidelijk niet eens was met mijn aanpak tot nu toe. Maar ja, zij was verliefd, ik wist precies hoe je tegen de dingen aankeek als je verliefd was. Toen ik zelf verliefd was, geloofde ik ook dat alles mogelijk was. Niets hoefde tussen ons te komen, maar toch gebeurde dat.
“Nou ja,” zei Sophie op een gegeven moment, “je moet toch blijven praten, denk ik, met Philippe bedoel ik, om het op te lossen.”
Ik knikte. Ze had nog zoveel andere dingen willen zeggen.
“Nu heb ik honger, ik ga het buffet plunderen.”
Ik lachte en liep met haar mee. Waarschijnlijk had ze een heleboel dingen die daar lagen nog nooit eerder gezien, dus ik moest haar een beetje wegwijs maken tussen de schalen vlees- en vissalades, fruit, Franse kazen of toastjes met kaviaar. Laatstgenoemde vond ze overigens niet te vreten.

Wat later op de avond – de tuinverlichting was al aangegaan – sprak mijn vader een woord van dank aan iedereen die gekomen was en zei hij op een ietwat te gezellige, informele toon hoe leuk en geslaagd dit tuinfeest was.
Ik stond met een schuin glimlachje toe te kijken, toen Philippe opeens mijn hand pakte. Hij trok me naar voren, ging naast mijn vader staan.
“Wat doe je nou,” fluisterde ik verbaasd.
Schouderophalend keek ik naar Sophie, die me niet-begrijpend aankeek.
Philippe tikte mijn vader, die net bezig was zijn verhaal af te ronden, op zijn schouder.
“Zou ik ook even het woord mogen, meneer?”
“Natuurlijk,” zei mijn vader, ook enigszins verbaasd.
Philippe schraapte zijn keel en keek zenuwachtig naar alle ogen die op ons gericht waren. Hij kuchte nog een keer en begon toen, met een licht bevende stem.
“Ik wil – ik wil niet zozeer iets zeggen, als wel iets met u allemaal delen. Meer precies, wil ik iets vragen, maar niet aan u.”
Hij draaide zich naar mij. Mijn ogen werden groot. Ik voelde aan wat er ging komen en voor een heel kort moment dacht ik een verontschuldigende blik in zijn ogen te zien.
“Mabel,” zei hij op zachtere toon, “ik geloof niet dat ik jou nog in een mooie speech hoef uit te leggen wat ik voor je voel… Jij weet precies hoe ik me voel.”
Ik knikte automatisch. Natuurlijk wist ik dat, ik kende hem. Zelfs al wilde ik het niet aan mezelf toegeven, ik wist wat hij voelde. Het was niet wat de toekijkers dachten dat hij bedoelde.
“Dan wind ik er verder maar geen doekjes om,” vervolgde hij en ging voor me op zijn knieën. Ik kon bijna niet geloven wat ik zag gebeuren. Om me heen hoorde ik licht onderdrukte “oh”s en “ah”s.
Hij pakte mijn hand en keek me glimlachend aan. Ik keek onzeker terug en ik voelde een brok in mijn keel opkomen.
“Lieve Mabel,” begon hij met trillende stem.
Een seconde – één seconde maar – keek ik naar het tuinhek en in mijn herinnering zag ik zijn gezicht. Zijn scheve grijns, zijn donkere ogen met die vreemde, diepe twinkeling erin waarvan de herinnering alleen al mij nu kracht gaf. Ik barstte niet in snikken uit, ik stortte niet in, omdat ik me vastklampte aan die herinnering. Zijn vragende ogen… “Ga je mee?”
“…lieve, lieve Mabel, wil je met me trouwen?”
Een kort moment van stilte, voordat ik Philippe weer aankeek, maar ik zag hem niet echt.
Ademloos en zacht, een beetje dromerig, antwoordde ik:
“Ja…”
Philippe zuchtte opgelucht en nam me in zijn armen. Een beetje in de war sloeg ik mijn armen om zijn nek, terwijl ik de gasten met verrukte en vertederde blikken naar ons zag kijken.
Toen pas besefte ik pas werkelijk, waar ik zojuist mee had ingestemd.

Wat! Nee! Wat doet ze nou...?
Dit wordt dramatisch!

Oeh, ik ben heel benieuwd hoe dit verder gaat! Ik heb al een tijdje niet meer gereageerd, maar dat kwam door drukte van school en ik was net een paar weken op vakantie, dus dat lukte ook niet.
Ik heb het natuurlijk wel allemaal gelezen en ik moet zeggen dat die langzame omschakeling naar Diego mij wel goed bevalt! Ik bedoel dat het eerst helemaal niet meer over hem ging, dat zijn naam verzwegen werd, maar nu komt hij langzaam weer opduiken. I like it! (:

En idd, Mabel maakt vreemde sprongen in haar leven. Hopelijk bedenkt ze voor het altaar dat ze Diego moet zoeken, anders wordt het nog een veel grotere ramp!

Hoe dan ook, snel verder! (:

Gedurende de volgende maanden werd ik meegesleurd in een draaikolk van voorbereidingen. Er werd een datum geprikt bij de burgerlijke stand – 24 september zou onze dag worden – en er werd een locatie voor het feest uitgezocht. Mijn moeder wist nog wel een mooi chic restaurant. De bloemen werden besteld, de taart, mijn vader huurde een mooie witte oude Chevrolet, Philippe kreeg een pak aangemeten en uiteraard moest ik op zoek naar een bruidsjurk.
Dat Sophie mee mocht om er één uit te zoeken, viel me van mijn moeder mee. Op een zonnige zomermiddag gingen we een grote bruidsmodezaak binnen om de perfecte jurk te vinden. Sophie, mijn moeder, mijn aanstaande schoonmoeder Jacqueline en ik.
Ik voelde me vreemd. Zodra ik een voet over de drempel zette en alle jurken zag, kreeg ik de neiging om rechtsomkeert te maken. Het was onvoorstelbaar dat ik in dit gezelschap degene was, die over een paar maanden in het huwelijksbootje ging stappen.
Mijn moeder zag mijn bedenkelijke gezicht en stelde me gerust:
“Rustig maar, lieverd, je hoeft ze niet allemaal te passen. We gaan ze gewoon rustig één voor één doorkijken. Heb je al een kleur in gedachten?”
“Eh– ” Met lichte verbazing keek ik naar de vele feestkleuren die ertussen hingen: rood, paars, blauw, zelfs roze. Om nog maar te zwijgen over de honderden soorten wit en gebroken wit.
Hoe dichterbij het kwam, hoe definitiever het me toescheen. Na het jawoord was er geen weg meer terug. Evengoed als nee zeggen geen optie was geweest, was terugkrabbelen ook geen optie. Ik was dit begonnen en nu moest ik het afmaken. Bovendien moest ik nog doen alsof ik gelukkig was ook. Zou ik dat volhouden?
“Jij zoekt toch gewoon wit,” hielp Sophie me. Ik knikte afwezig.
Zonder echt te kijken, zocht ik samen met Sophie en Jacqueline het witte rek af, terwijl mijn moeder keek of ik toch niet beter een kleurtje kon hebben. Op dat moment kreeg de verkoopster ons in de gaten en nam al snel de regie over.
“Wie is de bruid,” vroeg ze met een overdreven blije tandpastagrijns, die me niet geheel op mijn gemak stelde.
“Mijn dochter,” zij mijn moeder, terwijl ze me bij mijn schouders pakte en naar voren pakte. Ik glimlachte verlegen.
“Ik – ik vind het een beetje lastig. Er is zoveel.”
“Dat snap ik,” zei de verkoopster. “Nou ben jij een mooie meid, hoor, en je bent ook nog jong dus je kan veel hebben. Kijk, sneeuwwit zou ik niet doen, want je hebt een bleke huidskleur, maar als je nou een lichte crème kleur neemt…”
Bij het jurken passen begon ik er een beetje plezier in te krijgen. Bij de derde crèmejurk was het raak. Ik stapte het pashokje uit, nadat Sophie alle touwtjes op de achterkant goed had gestrikt. Jacqueline sloeg verrukt haar handen in haar gezicht, de verkoopster knikte tevreden en mijn moeder liep meteen dolenthousiast op me af.
“Mabel! Alsof het speciaal voor jou gemaakt is! Kijk dan in de spiegel!”
De jurk had een smal bandje over mijn rechterschouder en de andere schouder was bloot. Over het lijfje liepen plooien die samenkwamen in een stoffen bloem op het schouderbandje. De rok begon smal en liep steeds wijder, met overal kleine ophaaltjes – ook een soort plooien, net zoals in het lijfje – en uiteindelijk liep het onderaan van achteren uit in een soort sleep. Even stond ik er ademloos naar te kijken. Ik woonde in deze jurk. Het was in elk opzicht perfect voor mij, maar waarom kon ik het nu niet met plezier dragen?
Mijn eigen spiegelbeeld bewonderend, draaide ik een rondje.
“Christ, Mabel, hij zit echt als gegoten,” ademde Sophie. Met moeite toonde ik een klein glimlachje. Zonde van die mooie jurk, om erin te trouwen met mijn beste vriend. Dat dacht ik op dat moment. En ik kon er niets aan doen, dat ik wenste dat Diego me zo zou kunnen zien. Ik wilde zijn verbaasde gezicht zien. Ik wilde hem horen zeggen, hoe mooi ik was…
Er rolden een paar tranen over mijn wangen. Beschaamd verborg ik mijn gezicht in mijn handen.
“Sorry,” antwoordde ik.
“Meisje, wat is er,” vroeg mijn moeder, terwijl ze haar armen om me heen sloeg. Ik durfde haar niet aan te kijken.
“Ik weet niet – het is allemaal een beetje vreemd.”
“Ach, daar wen je wel aan, schat,” hoorde ik Jacqueline zeggen. Zij kon het waarschijnlijk weten, bedacht ik me.
Ik veegde mijn tranen af en zei dat ik deze dan maar nam. Het kon natuurlijk niet geloofwaardig blijven als ik telkens in huilen uitbarstte. Sophie wierp me een veelbetekenende blik toe. Evenmin beleefde ik veel plezier aan het goedkeuren van de locatie samen met Philippe, het uitzoeken van de taart en de bloemen… Er waren altijd andere mensen bij, dus ik durfde Philippe nooit te vragen of hij gelukkig was. Trouwens, als we alleen waren, durfde ik het ook niet. Ik was bang dat hij mij hetzelfde zou vragen en hij wist het, wanneer ik loog. Zo bleef het stilzwijgen. Ik hoopte op dat moment alleen, dat ik hem in ieder geval gelukkig maakte.

Paar kleine foutjes:

Zonder echt te kijken, zocht ik de samen met Sophie en Jacqueline het witte rek af, terwijl mijn moeder keek of ik toch niet beter een kleurtje kon hebben.

'de' mag hier weg.

Het was in elk opzicht perfect voor mij, maar waarom kon ik het nu niet plezier dragen?

...nu niet met plezier...

En verder ben ik heel benieuwd naar een volgende update! Het is trouwens fijn dat je die bruiloft details niet allemaal gedetailleerd beschrijft, want ik ben veel benieuwder naar het eventuele weerzien met Diego! (:

Keep going!

Bedankt, foutjes aangepast! Gewoon slordigheid...

Om eerlijk te zijn, dacht ik dat Philippe homo was. Totdat hij haar plotseling ten huwelijk vroeg. Maar misschien doet hij dat alleen maar omdat hij het toch moet verbergen voor zijn ouders - want die accepteren dat natuurlijk niet.
Nouja, waarschijnlijk niet, maar ik verzin ook maar wat, gheghe.

Ik heb net alles gelezen en weet zeker dat ik dit ga volgen. Echt, geweldig geschreven.
Ik ben team Miego/Dabel idk. Philippe moet een andere echtgenoot(e) zoeken (:

Miego/Dabel... Ja, daar ben ik zelf ook wel voor... XD

Hahahahha .. Het is ook wel obvious dat ze weer samenkomen of elkaar ten minste weer tegenkomen, want waar zou je anders naar toe werken met je verhaal? Dat ze zich na 74274565618740175843275 jaar neerlegt bij het feit dat Diego weg is en dat ze dan pas echt gelukkig is met Philippe? Zelfmoord?
Mja .. Ik houd echt van dit verhaal.
Ik dans zelf hiphop/streetdance en t is echt geweldig, alhoewel ik - ondanks wat anderen zeggen, haha - niet echt goed ben. Maar ik kan me verplaatsen in Mabel, gewoon omdat ik weet hoe het is om niet te kunnen doen wat je het liefst wilt.
Ik heb dan een jaar lang in een selectiedansklas gezeten, en dat vond ik echt geweldig, maar toen was ik er te oud voor en ben ik gestopt, maar ik mis het echt heel erg.

Je verhaal heeft sjans, ik heb een crush op Let's Dance (en Diego).