Online Verhalen

x Sanne schreef:Ik vind Pierre wel een beetje overdreven doen hoor. Aandacht nodig zeker

Pierre doet niet overdreven =O. David verdiende het best wel, hij is tenslotte degene die vreemd is gegaan en het interview wilde laten schieten. En Pierre heeft best wel gelijk toen hij zei dat David verandert is, of vind je van niet? 8D

Maar Pierre kan het ook anders bekijken. Als David niet met Roxanne gaat praten, kan het misschien wel heel verkeerd aflopen met Davids goede naam

Dat is waar, Sanne, maar zo heeft Pierre het nog niet bekeken. Daarbij komt natuurlijk ook nog dat hij ontzettend eigenwijs is .
Carientjuh, jij ook bedankt!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Zodra Barry het busje stopte en uit was gestapt, werd de sfeer meteen nog meer gespannen dan hiervoor.
Sam schraapte haar keel. ‘Was je nog laat thuis, Pierre?’
Pierre haalde zijn schouders op. ‘Even nadat jij en Seb zijn gegaan, geloof ik. Jij nog veilig thuisgekomen?’
‘Ja, hoor,’ antwoordde Sam.
Ik bleef naar mijn schoenen kijken, maar trok wel mijn hoofd op toen de deur van het busje, dat tot nog toe op een kiertje had gestaan, verder open werd geschoven.
‘Maya!’ riepen Pierre en ik tegelijk uit, toen we het kleine hummeltje in de opening zagen staan. Zij kraaide vrolijk en klauterde het busje in. Ik tilde haar op en zette haar op mijn schoot, terwijl Pierre zich voorover boog en het dochtertje van Jeff een kus op haar voorhoofd gaf. Maya brabbelde vrolijk onze namen en klom van mijn schoot naar die van Sam en vervolgens naar die van Pierre, met wiens stropdas ze meteen begon te spelen.
‘Hoe is met Maya?’ vroeg ik lachend, terwijl ik haar zachtjes over haar lichtblonde haren streek.
‘Ikke morgen jarig,’ kirde Maya en ze sloeg haar mollige armpjes om Pierre’s nek, die haar meteen begon te knuffelen. Maya trok gillend van het lachen de zonnebril van Pierre’s gezicht en probeerde hem in zijn ogen te prikken. Lachend hield hij haar een stukje achteruit, totdat we van buiten iemand haar naam hoorden roepen.
‘Hoi jongens!’ France, Jeffs vriendin, verscheen breed lachend in de deuropening. France was een ontzettend aardige en vriendelijke vrouw, die al wat ouder dan ons was. Ze was twee jaar ouder dan Jeff, maar dat viel aan haar uiterlijk niet te zien. Ze had half lange blonde haren die ze nu in een staartje had zitten en haar blauwe ogen, die Maya geërfd had, straalden even vrolijk als altijd.
‘Hey, France!’ zeiden Pierre en ik opnieuw in koor. Sam leunde wat naar voren en keek vragend.
‘Jij moet Sam zijn!’ riep France uit. ‘Ik heb al zoveel over je gehoord!’ Enthousiast schudde ze Sams hand, die zei: ‘Als het maar niets negatiefs is, ben ik tevreden.’
France grijnsde. ‘Nee hoor. Gedraagt hij zich een beetje?’
‘Wie, David of Jeff?’ vroeg Sam, die nu ook grijnsde.
France dacht even na en zei toen: ‘Allebei?’ Waarop ze allebei begonnen te lachen.
Maya was inmiddels alweer het busje uitgeklommen en sprong nu in Jeffs armen, die haar liefdevol knuffelde.
‘Ik ga voor twee dagen weg, weet je nog? Dat hadden mama en ik gisteravond verteld,’ zei Jeff tegen haar en Maya keek hem met grote ogen aan. ‘Maar mama is er nog wel.’
Maya drukte verschillende kusjes op Jeffs kale hoofd en wilde toen weer op de grond worden gezet.
‘Zullen we dan maar gaan?’ vroeg Barry, nadat hij Jeffs koffers ook in het busje had gegooid.
France tilde Maya op, die alweer naar ons toe wilde hobbelen en omhelsde Jeff even, terwijl ze hem zoende. Ik zag dat ze elkaar iets in het oor fluisterden en naar elkaar glimlachten. Nadat Jeff nog vlug een zoen aan France en Maya had gegeven, kwam hij ook het busje ingestapt. We zwaaiden allemaal en toen reden we dan toch echt de straat uit.

‘Pierre, wat ben je toch stil vandaag?’ riep Chuck, terwijl we met zijn achten door de grote vliegtuighal liepen. Het was niet heel erg druk, maar ook niet rustig. Er waren gelukkig niet zo heel veel mensen die ons herkenden en dat vond ik absoluut niet erg; ik had er nu even geen zin in.
Pierre negeerde die opmerking, maar ik zag dat hij zich wel ongemakkelijk voelde. Chuck had gelijk gehad; Pierre was ontzettend stil voor zijn doen en ik had zo het vermoeden dat dat met mij te maken had.
‘Zou hij soms verliefd zijn?’ vroeg Penny op een plagerige manier en ze grijnsde breed. Zij en Chuck waren al de hele ochtend in een vreselijk melige bui. Misschien kwam het doordat ze ’s nachts bij elkaar gelogeerd hadden, dan leek het alsof ze één persoon waren. Ze speelden continue op elkaars grapjes in en bleven maar aan het lachen om niets, terwijl wij ze vreemd aankeken.
Pierre’s gezicht kreeg nu een kreeftenrode kleur en hij trok zijn capuchon wat verder over zijn haren, terwijl hij naar de grond keek. Hij liep helemaal achter de hele groep aan, met de oordopjes van zijn iPod in zijn oren.
Het geluid van de wieltjes van onze koffers klonk hard door de hal heen, terwijl Chuck en Penny verder grapten en een eind voor ons uit liepen. Sam kwam naast me lopen en glimlachte naar me, terwijl een stukje achter ons Seb en Jeff in discussie raakten over de nieuwe snaren die Jeff op zijn gitaar had gezet. Barry was al bij een van de incheckbalies en keek nu ongeduldig achterom om te zien waar wij bleven.
Ik wierp even een blik op mijn horloge en voelde hoe mijn hart een kleine salto maakte. Het was vijf voor elf. Zenuwachtig begon ik blikken om me heen te werpen, terwijl ik me afvroeg of Roxanne op het vliegveld zou zijn. Ik zag haar echter nog nergens, dus besloot ik te doen alsof er niets aan de hand was, maar eigenlijk klopte mijn hart in mijn keel. Ik had geen idee hoe ik zou moeten reageren als ik haar zou zien, laat staan als ze op mij af zou komen.
‘Ik heb jullie paspoorten nodig,’ zei Barry gehaast, toen we eindelijk bij hem in de rij stonden. We begonnen allemaal in onze handbagage te rommelen en gaven hem één voor één onze paspoorten. Na een hoop gedoe waren we dan eindelijk allemaal ingecheckt, hadden we onze koffers ingeleverd en konden we nog wat rondlopen door de hal. Chuck en Penny doken meteen een winkeltje in om zich te bescheuren over een aantal tijdschriften, Pierre verdween zomaar, waarschijnlijk naar de wc, terwijl Seb en Jeff bij ons bleven staan. Barry liep een eindje weg met zijn telefoon in zijn handen terwijl wij met zijn vieren verveeld door de hal slenterden.
‘Iemand een dropje?’ vroeg Jeff, die ons een grote zak voorhield. Sam en Seb pakten er direct enthousiast eentje en ook ik stak mijn hand uit, totdat ik recht voor me uit keek en verstijfde. Ik keek uit op een klein restaurantje. Ik keek uit op een tafeltje waaraan twee meisjes zaten. Ik keek uit op Roxanne en Alexandra.

Kreeftrood, een term waar ik niet onmiddelijk aan denk. Het heeft wel wat Dat Pierre verliefd is, is oud nieuws, dat wist ik al Leuk stuk

Is het niet zo rood als een kreeft ipv kreeftrood?

Leuk stuk Imke! Je sluit het wel weer heel spannend af! Ik ben benieuwd wat David nu gaat doen...

tentundum....oog in oog met de vijand ownh nee nog net nie..
spannend!

Zo hee! Dit topic is ver gezakt : ( Imke, gaat het nog met je j.e.i? Of ben je een beetje vast?

Mirry, weet je zeker dat het oud nieuws is...?
Sanne, ik weet niet precies wat het moet zijn, dat zoek ik nog wel eens op ^^.
Carientjuh, ja, toch wel! ^^
Maria, zoals je ziet, ben ik weer verder gekomen

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Mijn hart stond stil en de lucht werd uit mijn longen gezogen. Daar zat Alexandra. Het was de eerste keer dat ik haar weer zag sinds die zoen en ze was er niet slechter op geworden. Integendeel zelfs. Zoals ze daar lachend haar koffie dronk, leek ze nog mooier dan ik haar ooit had gezien. Ik haatte mezelf om die gedachten, ik wilde dat ik ze uit kon zetten, maar ik kon het niet helpen.
‘David?’ vroeg Sam, die mijn arm vastpakte en me vragend aankeek.
Ik scheurde mijn blik los van de twee vriendinnen en keek Sam met grote ogen aan. Seb keek ook even naar het tafeltje en verbleekte even. Hij greep de armen van Sam en mij en trok ons mee uit het zicht van Roxanne en Alexandra. We stonden nu naast het winkeltje waar Chuck en Penny nog binnen waren en Jeff kwam er nu ook verbaasd aanlopen. Ik haalde diep adem, terwijl ik Seb ietwat paniekerig aankeek.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Jeff, die nog een dropje uit zijn snoepzak viste en dat in zijn mond stopte.
‘Niks,’ antwoordde Seb net iets te snel. ‘Goh, ik moet ineens zo nodig naar de wc! Jij ook, David?’ Hij wachtte niet op antwoord en trok mij mee om het winkeltje heen en duwde me de wc’s in. Daar was het helemaal uitgestorven. We hadden allebei niet in de gaten dat één van de hokjes op slot zat, daarvoor hadden we het te druk met elkaar met grote ogen aan te staren.
‘Dat was Alexandra, toch?’ vroeg Seb uiteindelijk.
Ik knikte en zag in de spiegel dat mijn gezicht spierwit was.
‘Wat doet ze hier?’ Seb ging achter me staan en keek mij via mijn spiegelbeeld aan.
Moedeloos haalde ik mijn schouders op en zei met schorre stem: ‘Ik heb geen idee. Eigenlijk moet ik naar haar toe gaan.’
Er klonk wat geschuifel vanuit het hokje dat op slot zat, maar we hadden het niet in de gaten.
‘Denk je dat dat verstandig is?’ vroeg Seb zachtjes en ik sloeg mijn ogen neer.
‘Nee.’
Seb kneep zachtjes in mijn schouder. ‘Waarom zou je het dan doen?’
Ik zuchtte. ‘Ik moet het ook niet doen. Ik moet het laten rusten, maar van de andere kant zou ik haar ook weer tegen moeten houden. De beslissing dat ik niet naar Roxanne toe zou gaan, had ik al gemaakt, dus dat moet ik eigenlijk nu niet meer veranderen.’
‘Dus je doet het niet?’ Seb keek me ernstig aan. ‘Ik denk dat het inderdaad het beste is als je niet naar haar toegaat.’
Ik sloeg mijn ogen opnieuw neer. ‘Dan moet ik wel uit haar zicht blijven. En jullie ook, want anders weet ze nog dat we er met de band zijn.’
Seb knikte. ‘Daar ga ik je bij helpen. Oké, we moeten nu vooral rustig blijven.’ Zelf leek hij nogal nerveus, maar dat vond ik ook niet gek. Bij mij bonkte mijn hart half uit mijn borstkas.
‘Kom, dan gaan we weer even terug naar Sam en Jeff. Zeg maar tegen Sam dat je dacht dat je, eh…’ Seb dacht even diep na. ‘Zeg maar dat je dacht dat je een of andere gestoorde fan zag, die ons een tijdje heeft gestalkt of zo.’
Ik staarde hem even aan en knikte toen. ‘Oké. We moeten teruggaan.’
Seb gaf me een zachte klap op mijn schouder en nam me toen weer mee naar buiten. Nog net voordat de deur achter ons dichtviel, hoorde ik hoe het slot van een van de hokjes achter me werd opengedraaid.

‘Twee cola en twee Ice Tea,’ zei Jeff tegen de serveerster, die een notitie maakte en weer wegliep. We waren aan een tafeltje gaan zitten bij een bar, een eindje van Roxanne en Alexandra vandaan. Ik kon ze vanuit hier nog wel zien en hield ze dan ook nauwlettend in de gaten. Tegen Sam had ik Sebs verhaal opgehangen en ze zei dat ze me geloofde. Jeff zei er verder niets over en deed alsof het hem niet interesseerde.
‘Daar komt Pierre aan,’ merkte Sam plotseling op, toen ze door de vliegtuighal keek.
Seb en ik trokken tegelijkertijd ons hoofd met een ruk op en ik zag dat ze gelijk had. Met de oordopjes van zijn iPod nog in zijn oren, slenterde hij de vliegveldhal door, terwijl hij ongeïnteresseerd om zich heen keek.
Onze drankjes werden geleverd, waardoor de anderen even afgeleid waren, maar ik bleef naar Pierre kijken. Die was inmiddels gestopt en ik zag tot mijn grote schrik dat hij de twee meiden in de gaten kreeg. Hij herkende Alexandra natuurlijk nog steeds van die ene avond. Nu keek hij dan ook met grote ogen hoe Alexandra en Roxanne hardop giechelden en nog een slok koffie namen.
‘Heb je wel eens gevlogen, Sam?’ vroeg Jeff aan Sam, zodat zij een gesprek begonnen. Ik volgde het niet en keek alleen maar toe hoe Pierre een vluchtige blik op ons wierp en er vervolgens een grijns op zijn gezicht verscheen.
Ik sprong half overeind en wilde dat ik hem tegen kon houden, want ik wist dat die grijns niet veel goeds betekende. Ik voelde me zo vreselijk, waarom kon ik hem nou niet tegenhouden?
‘Hé, David!’ schreeuwde Pierre dan ook dusdanig door de hal heen, waardoor vele reizigers verbaasd opkeken.
Ik raakte volledig in paniek en gooide zonder erbij na te denken de menukaart op de grond, waardoor ik werd gedwongen om onder de tafel te duiken. Seb had dat ook al bedacht, aangezien zijn hand al op mijn kruin lag om me naar beneden te drukken. Het had echter vrij weinig zin om me onder de tafel te verschuilen, aangezien we naast een scherm van plexiglas zaten en dus nog iedereen mij kon zien. Met verschrikte ogen keek ik toe hoe Alexandra en Roxanne allebei met een ruk opkeken na Pierre’s schreeuw en mij nu verbijsterd aanstaarden.
Ik keek recht in Alexandra’s ogen. Zij in die van mij. Ik wist niet wat ik moest doen en kwam daarom maar overeind, maar had er even niet aan gedacht dat ik nog onder de tafel zat en knalde daardoor nogal hard met mijn hoofd tegen het ijzeren tafeltje.
Sam en Jeff riepen geschrokken wat en ik zag hoe Roxanne haar koffie uitproestte van het lachen. Alexandra begon ook te giechelen en zwaaide onschuldig naar me, terwijl ze me een brede glimlach schonk.
‘Huh, wie is dat?’ was Jeff ook nog zo stom om te vragen, waardoor Sam nu ook in hun richting keek. Alexandra grijnsde nog eens naar me en pakte toen plotseling haar tas, terwijl ze opstond. Ik schoot dit keer echt overeind, maar Seb trok me weer omlaag.
‘Blijf zitten,’ siste hij. Daarna zei hij tegen Jeff: ‘Volgens mij zijn het fans, of zo.’
Met een spierwit gezicht bleef ik toekijken hoe Alexandra, met Roxanne in haar kielzog, steeds dichterbij kwam en me strak aan bleef kijken.
‘Hallo!’ zei ze toen ze binnen gehoorafstand was en ze zwaaide opnieuw. Ik verstijfde door haar stem. De stem die ik al een tijdje niet meer had gehoord, maar me wel zo’n beetje trauma’s op had doen lopen. ‘Jullie zijn van de band Simple Plan, is het niet?’
Jeff knikte ietwat verbaasd en glimlachte toen. ‘Willen jullie een handtekening?’
Ik zag hoe Alexandra uitdagend naar mij keek. ‘Nee, bedankt. Ik wil alleen graag een handtekening van hem daar.’ Ze wees naar mij, waardoor ik met een kreetje wegdook achter Seb, die zo te zien even niet wist wat hij moest doen. Er viel even een stilte. Waarin Sam mij met opgetrokken wenkbrauwen aankeek, Jeff naar Alexandra staarde en waarin Roxanne ongemakkelijk van haar ene voet op de andere hupte. Seb begon echter plots zenuwachtig te lachen en ik keek hem smekend aan.
‘Eh, waarom alleen van hem? Ik ben toch veel leuker?’ grijnsde hij vlug. Hij streek met zijn handen door zijn haar, terwijl hij naar Alexandra knipoogde. Die voelde zich niet gevleid en zei doodleuk: ‘Nee, ik val meer op mannen met make-up.’
Ik verbleekte nog meer en bad dat ze zou stoppen met praten, maar dat deed ze niet.
‘Wacht eens even!’ riep ze toen stomverbaasd uit. Ik wist niet of ze het meende, maar sloot ellendig mijn ogen toen ze tegen Sam vervolgde: ‘Zitten wij niet op dezelfde universiteit?’
Sam knipperde verbaasd met haar ogen. ‘Eh, ik heb geen idee?’
Zenuwachtig begon ik op mijn nagels te bijten, terwijl ik me koortsachtig afvroeg hoe ik in hemelsnaam deze situatie aan ging pakken.
‘Ja!’ ging Alexandra verder. ‘Jij studeert toch ook journalistiek in Los Angeles?’
Sam ging ongemakkelijk wat verzitten. ‘Ja. Waar ken je me van?’
‘Meid,’ riep Alexandra uit, ‘iedereen praat over je bij ons op school! Je hebt een relatie met hem daar en dat is hét nieuws van de afgelopen tijd!’
‘Komen we oude bekenden tegen?’ riep een bekende stem, die steeds dichterbij kwam. Ik wilde dat ik de ijzeren tafel door Pierre’s altijd zo grote mond konden duwen om hem het zwijgen op te leggen, maar weerhield me daarvan door te bedenken dat de fans het daar waarschijnlijk niet zo mee eens zouden zijn.
‘Jij moet de zanger van de band zijn!’ Alexandra glimlachte beleefd naar hem. Ik had nog nooit zo hard voor iets gebeden. Als Pierre nu zou zeggen dat hij haar al eens eerder had gezien, was het over. Dan had Sam echt door dat dit niet meer goed zat, ook al zat ze mij nu ook al geïrriteerd aan te kijken.
‘Dat ben ik inderdaad,’ antwoordde Pierre. Tot mijn allergrootste opluchting gaf hij haar geen teken van herkenning, maar stak hij alleen zijn hand uit. ‘Wil je een handtekening?’
Alexandra glimlachte flauwtjes. ‘Dat vroeg die man met het glimmende hoofd net ook al. Nee, bedankt, ik wil liever een handtekening van die leuke jongeman daar!’
Jeff trok één wenkbrauw op en Roxanne verslikte zich half in het pepermuntje dat ze zojuist in haar mond had gestoken.
‘Dat kan natuurlijk ook,’ zei Pierre. ‘David, waarom geef je haar geen handtekening?’
Onze blikken kruisten elkaar voor een enkele seconde en ik zag direct dat hij nog steeds woedend was. Hij vond nog altijd dat ik de band had laten stikken en dat was regel nummer één op Pierre’s prioriteitenlijstje: nooit de band in de steek laten, wat er ook gebeurt.

Wat goed van je imke! Heel erg goed dat je verder bent gekomen! Ik hoop dat het zo goed blijft gaan ^^

Mag ik dan de bijdehandte vraag stellen?


Wat doet Pierre nu dan?

Aaaah niet stoppen nu

Moos, thank you.
Mirry, ach, Pierre is een en al eigenwijsheid, dat weet je toch 8D.
Sanne, u vraagt, wij draaien!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Als je een papiertje voor me hebt,’ mompelde ik uiteindelijk hees en ik wendde mijn blik af toen Alexandra me grijnzend aankeek.
‘Natuurlijk heb ik dat,’ lachte ze en ze begon enthousiast in haar tas te rommelen. Roxanne stond zenuwachtig toe te kijken en ook Seb leek de wanhoop nabij. Hij probeerde Pierre’s blik te vangen, maar die deed alsof hij niets zag en keek alleen maar toe hoe Alexandra uiteindelijk een schriftje uit haar tas viste en dat aan mij gaf. Onze vingers raakten elkaar zachtjes toen ik het papiertje aanpakte en ik voelde een tinteling door mijn lichaam gaan.
‘En dames,’ begon Pierre, ‘waar gaat de reis naar toe?’
‘Reis?’ vroeg Roxanne, die nerveus een lok van haar zwarte haren achter haar oren streek.
‘Ja. Ik neem aan dat jullie niet voor niets op het vliegveld zijn. Of zijn jullie hier soms stiekem om ons te stalken?’ Pierre lachte om zijn eigen opmerking en ik gluurde even door mijn wimpers naar Roxanne, die zo rood werd dat ik bang was dat haar hoofd uit elkaar zou ploffen.
‘Eh…’ stamelde ze verbijsterd, maar Alexandra nam vlug het woord over.
‘Waarom zouden we jullie stalken?’ Ze wierp een uitdagende blik richting Pierre. ‘Misschien zien we elkaar ooit nog wel eens en doen we nu alsof het de laatste keer is dat we elkaar zien.’
Nu staarde iedereen haar verbaasd aan, terwijl ik me ook verward af begon te vragen waar ze nu eigenlijk heen wilde maar haar gezwets.
‘Ja, het is toch zo?’ lachte Alexandra breed. ‘Ik bedoel, mensen kunnen elkaar in de vreemdste situaties tegenkomen.’
Ik werd knalrood en probeerde haar met een paniekerige blik het zwijgen op te leggen, maar dat werkte niet. Pierre snapte nu ook wat ze bedoelde en zijn mond viel even half open.
‘David, treuzel eens niet zo,’ redde Seb de situatie half. Hij trok het papiertje, waar ik een vage krabbel op had gezet, onder mijn neus vandaan en gaf dat direct aan Alexandra, die het glimlachend aannam.
‘Bedankt. Zou je misschien ook nog met me op de foto willen? Vind ik namelijk wel leuk voor in mijn plakboek.’ Ze viste een mobiele telefoon uit haar broekzak en gaf die aan Roxanne, die direct op een paar knoppen toetste. Alexandra kwam naar me toe gelopen en Seb trok me half overeind, zodat ik wel naast haar moest gaan staan. Ze kwam dicht tegen me aanstaan en sloeg haar arm om mijn middel heen, waardoor ik verstarde. Ze raakte me weer aan. Ze raakte me op dezelfde manier aan als op die avond en daardoor kon ik me niet meer bewegen. Ik had het gevoel dat ze me weer ging zoenen, dat ze weer zo zou omhelzen als toen of dat haar handen over mijn lichaam gleden. Ze kneep zachtjes in mijn zij en glimlachte toen naar de camera, terwijl ik een waterig lachje op mijn gezicht liet verschijnen.
‘Leuk hè?’ mompelde Alexandra zonder haar mondhoeken te bewegen en zonder haar lippen te bewegen.
Ik zei niets en worstelde me meteen uit haar greep toen Roxanne de camera liet zakken.
‘Hartstikke bedankt!’ riep Alexandra enthousiast en ze gaf me een zoen op mijn wang, waardoor ik dacht dat ik flauw ging vallen. Die geur, die lippen… Ik wilde ze niet nogmaals op mijn lichaam voelen, ze moesten van me afblijven.
‘We moeten gaan, jongens,’ verstoorde Jeff plotseling deze vreselijke situatie en hij stond op. Sam, die nog altijd verwijtend naar Alexandra keek, stond ook op en Seb volgde haar voorbeeld. Zij liepen allemaal het restaurantje uit, nadat Jeff nog vlug wat geld op het tafeltje had gelegd. Alexandra en ik bleven achteraan lopen.
‘Waar denk je in vredesnaam mee bezig te zijn?!’ siste ik direct, zodra de anderen mij niet meer konden horen.
‘Ach, David,’ grijnsde Alexandra zachtjes. ‘Ik ontmoet mijn idool gewoon. Is het teveel gevraagd voor hem om even met me op de foto te gaan? Ik mag zoiets toch best vragen?’
‘Je snapt best wat ik bedoel!’ Mijn stem schoot wat omhoog. Seb, die een stukje voor ons liep, draaide zijn hoofd in onze richting, maar keek meteen weer weg.
‘Nee? Vertel eens, David, wat bedoel je?’ Alexandra’s stem klonk nu zo zacht en dreigend, dat ik er bang van werd.
‘Blijf uit mijn leven!’ zei ik op woedende fluistertoon. ‘Je hebt al genoeg aangericht. Rot gewoon op!’
Alexandra sperde nu onschuldig haar ogen open. ‘Aangericht? Wat heb ik gedaan dan?’
Ik had zin om haar een harde klap in haar gezicht te geven, maar kon me daar gelukkig van weerhouden. ‘Wat wil je hier nou mee bereiken?’ Mijn hart bonkte in mijn keel, terwijl we bijna bij de gateway aankwamen.
‘Ik snap je niet, David,’ antwoordde Alexandra fijntjes. Daarna riep ze tegen Roxanne: ‘Heb jij de paspoorten? We hebben deze vlucht toch?’
Mijn ogen puilden bijna mijn hoofd uit. ‘Gaan jullie ook naar New York?!’
De hele band, Barry en Roxanne draaiden hun hoofden nu in onze richting en keken mij verbaasd aan na die uitroep.
Alexandra haalde nonchalant haar schouders op. ‘Ja. Zo vreemd is dat toch niet?’
Maar ik vond het wel degelijk vreemd. Dit kon gewoon niet. Dit was teveel toeval bij elkaar. Eerst die ontmoeting met Roxanne, die al uitermate vreemd was. Toen het feit dat Alexandra doodleuk op het vliegveld zat en nu dít weer. Had… Zou Pierre dan toch gelijk hebben gehad? Was het allemaal geen toeval geweest?

Supergoed Imke! Het is nu echt spannend Draai zo door

Ahh..zekr spannend supr goed geschreve wir

Carientjuh schreef:Ahh..zekr spannend supr goed geschreve wir

Wil je aub om je nederlandse spelling denken? Breezer is niet echt acceptabel hier.

Huh? breezer:huh zal op me spelling lette..

Ahh..zekr zeker spannend supr super goed geschreve geschreven wir weer

Gewoon probeeren om Algemeen Beschaafd Nederlands te typen. Snap je?

Sanne: *rolt* Haha, moet ik doordraaien? XD
Carientjuh: thank you!
Discussie:

Ik wil even zeggen dat ik nog niet geheel tevreden ben met dit hoofdstuk. Er is een kans dat ik hierbij nog het een en ander aan ga passen, omdat het anders niet meer klopt. Als dat het geval is, laat ik het wel weten, zodat jullie het nog snappen ^^.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Wilt u misschien iets te drinken?’
Ik keek slaperig op en zag dat er een stewardess van middelbare leeftijd naast ons stond. Ze keek ietwat verveeld en streek haar mantelpakje met één hand glad, terwijl ze met de andere hand een karretje vasthield.
‘Lekker,’ zei Sam, die al die tijd wakker was geweest en nu de oordopjes van haar iPod uit haar oren haalde. ‘Doe mij maar cola.’
Ik geeuwde even uitgebreid en zei toen: ‘Doe mij ook maar dan.’
De stewardess knikte even kort en zette het drinken voor ons neer, om vervolgens verder te lopen naar Chuck en Penny, die achter ons zaten. Die begonnen natuurlijk meteen weer te geinen en ik geeuwde opnieuw.
‘Lekker geslapen?’ vroeg Sam, die haar iPod op het uitklaptafeltje legde en een slok drinken nam. Ik knikte even, drukte een kus op haar wang en zakte wat verder onderuit. Gelukkig zaten we eerste klas, waardoor we vrij veel ruimte hadden. Het was geen drukke vlucht, wij waren met ons groepje de enige in de eerste klas. De tweede klas zat wat voller en ik wist dat Alexandra en Roxanne daar ook ergens zaten. Het enige dat ons nu nog scheidde, was het donkerblauwe gordijntje dat tussen de twee ruimtes zat. Seb en Jeff zaten voor ons en aan het luide gesnurk te horen, waren zij beiden diep in dromenland. Wij zaten met zijn zessen bij de raampjes en in de middelste rij zaten Pierre en Barry naast elkaar. Pierre deed nog altijd zijn uiterste best om mij niet aan te kijken, maar daar had ik me inmiddels al half bij neergelegd. Op het moment was het even niets anders en moest ik er maar het beste van zien te maken, ook al wist ik donders goed dat Alexandra zich op dezelfde vierkante meters als ik bevond.
Sam nestelde zich geeuwend in mijn armen, terwijl ik haar gedachteloos een zoen gaf. Al vlug viel ze inslaap, zodat ik toekeek hoe het mooiste meisje van de wereld in mijn armen lag. Zuchtend sloot ik ook mijn ogen, maar deed die geïrriteerd weer open toen Chuck naast ons stond en me een tijdschrift gaf.
‘Hier,’ grijnsde hij. ‘Jullie staan erin. Bladzijde zeventien.’
Verbaasd bladerde ik door het tijdschrift, terwijl Chuck weer achter ons ging zitten. Hij had gelijk; op bladzijde zeventien stond een vrij grote foto van Sam en mij terwijl we uit de winkel met babyspullen kwamen. Ik rolde met mijn ogen, stiekem hoopte ik toch altijd dat die foto’s niet geplaatst zouden worden. Sowieso was dit tijdschrift er absurd snel bij, aangezien die foto gisteren pas genomen was. Ik liet mijn ogen vluchtig over de tekst glijden, maar het was weer hetzelfde liedje als altijd: er was overduidelijk een kindje op komst, dat hadden ze uit betrouwbare bron vernomen. Natuurlijk. Geloofden ze dat nou echt zelf?
‘En?’ hoorde ik Penny achter me zeggen. ‘Is er iets dat jullie op moeten biechten?’
Ik grinnikte en gaf haar over mijn stoel heen het tijdschrift terug. ‘Hoe komen jullie eraan?’
‘Uit dat winkeltje op het vliegveld,’ antwoordde Penny. ‘Wat deden jullie in die winkel?’
Aan het gesnurk voor mij te horen, waren Seb en Jeff allebei diep in slaap, dus antwoordde ik: ‘Cadeautje voor Maya.’
Sam opende slaperig haar ogen en kwam overeind, terwijl ze geeuwde. ‘Ik ga even naar de wc.’ Ze stond op en verdween, terwijl ik naar links keek. Pierre zat nog steeds met zijn oordopjes in en speelde een spelletje op zijn iPod. Plotseling stroomde er een walgelijk gevoel van machteloosheid door mijn lichaam. Pierre was al mijn beste vriend sinds ik in de zandbak eens een zandtaartje met hem deelde. Samen hadden we meer meegemaakt dan wie dan ook en hij was een van de belangrijkste personen in mijn leven. Ik kon deze situatie niet langer zo door laten gaan, er moest iets gebeuren voordat al onze mooie herinneringen zouden verdwijnen. Het was een ondraaglijke gedachte dat de aanstichter van al deze ellende in dezelfde ruimte zat als waar wij waren en ik niets kon doen. Tenminste, niets om haar te stoppen. Wel om sommige dingen recht te zetten.
Zonder er verder nog over na te denken, stond ik op en ging voor Pierre’s stoel staan. ‘Pierre.’
Pierre keek eerst niet op, maar haalde uiteindelijk geërgerd één oordopje uit zijn oren. ‘Wat?’
Chuck en Penny keken gespannen toe, want natuurlijk was het hen niet ontgaan dat er iets aan de hand was tussen ons.
‘Ik, eh…’ Ik werd een beetje rood. ‘Zullen we even daarachter gaan zitten?’ Ik gebaarde vaag naar de stoelen in de verste hoek bij de anderen vandaan.
Pierre keek me even met opgetrokken wenkbrauwen aan en zei niets, maar stond toch op. Hij liep voor me uit en ik volgde hem naar de andere kant, terwijl ik de blikken van Chuck, Penny en Barry in mijn rug voelde priemen.
‘Nou,’ zei Pierre uiteindelijk, toen hij in een van de stoelen neer was geploft. ‘Wat moet je?’
Ik ging langzaam naast hem zitten en durfde hem niet aan te kijken. Hij had zijn ene oordopje nog in, waar ik de muziek uit hoorde schallen en dat hielp nou niet echt tegen de zenuwen.
‘Eh…’ begon ik, terwijl ik naar de lege stoel voor me staarde. ‘Ik, eh…’
Pierre trommelde ongeduldig met zijn vingers op de stoelleuning en ik werd alsmaar roder en nerveuzer.
‘I-ik…’ stotterde ik en toen gooide ik het er plotseling uit: ‘Dit is onze vriendschap toch niet waard?’
Pierre stopte met trommelen, maar zei niets.
‘Ik bedoel,’ ging ik nu al een heel klein beetje zelfverzekerder verder, ‘het spijt me. Echt waar. Dat weet je toch?’
Hij aarzelde even en knikte toen kort. ‘Dat weet ik, ja.’
‘Kunnen we dan niet weer normaal doen?’ vroeg ik hoopvol, maar ik had te vroeg gejuicht.
‘Jij bent hier degene die de band in de steek wilde laten,’ zei Pierre meteen en hij sloeg zijn armen over elkaar heen. Inmiddels klonk er een ander liedje uit het oordopje, dat vergeten uit zijn trui bungelde.
‘Ik weet het,’ fluisterde ik en ik sloeg mijn ogen neer. ‘Dat was echt ontzettend stom van me en ik had het zelfs niet mogen overwegen, maar… Het is al gebeurd en ik kan het nu toch al niet meer terugdraaien, hoe graag ik dat ook zou willen.’
Pierre zweeg even en tikte ritmisch tegen de stoel voor hem aan.
‘Ik heb het die ene avond gewoon totaal verknalt,’ mompelde ik somber. ‘Ik had nooit met dat mens mee moeten gaan.’
‘Geloof je me nu eigenlijk wel?’ vroeg Pierre ineens en hij keek me nu recht aan.
‘Geloven?’ vroeg ik verward.
‘Toen ik gisteravond tegen je zei dat het allemaal geen toeval kan zijn.’
Ik knikte langzaam. ‘Wel nadat ik erachter kwam dat ze op dezelfde vlucht zit als wij.’
‘Ze wil iets van je.’
‘Daar waren Seb en ik ook al achter,’ antwoordde ik, terwijl ik diep nadacht en de haat aan Alexandra probeerde te negeren. ‘Maar wát wil ze dan? Ik heb haar toch nooit iets aangedaan? Ik ken haar niet eens!’
Pierre haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het ook niet. Ga met haar praten of zo?’
Ik staarde hem aan. ‘Hoe wil ik dat doen?’
Opnieuw haalde hij zijn schouders op en zei weer op een ietwat geïrriteerde toen: ‘Weet ik veel.’
Even bleef het stil.
‘Het zou me eerlijk gezegd niets verbazen als ze in hetzelfde hotel als wij zitten,’ zei hij toen. Na mijn vragende gezicht vervolgde hij: ‘Nou, we hebben de conclusie al getrokken dat ze iets van je wil. Ze gaat waarschijnlijk alleen maar naar New York, omdat wij, of jij, daar ook zijn.’
De helft van alle puzzelstukjes leek nu op zijn plaats te vallen. Natuurlijk!
‘Je hebt gelijk,’ mompelde ik. ‘Ik moet weten waarom ze hier is, waarom ze me zo lastigvalt. Zal ik… Zal ik nu naar haar toegaan?’
‘Kun je doen,’ antwoordde Pierre, maar het leek hem verder niet echt te interesseren. Ik besefte dat gisteravond hem nog steeds dwarszat en Alexandra hem niets boeide op het moment.
‘Luister, Pierre,’ begon ik daarom maar aarzelend. Ik haalde even diep adem. ‘We zijn al vrienden vanaf het moment dat onze moeders ons samen in de box gooide. Jij bent er altijd voor mij geweest en ik hopelijk ook voor jou. Wij hebben samen meer meegemaakt dan welke vriendschap dan ook. Denk je nou echt dat ik dat allemaal weg zou willen gooien voor een… Nee, twee meisjes? De band blijft altijd voor mij op nummer één staan, wat er ook gebeurt.’

Ik vind het niet minderd dan andere hoofdstukken hoor. Er staan een paar kleine spelfoutjes in (verknalt = verknald, de rest ben ik vergeten ) en Sam zit toch wel érg lang op de wc of niet?
Verder is het super! Ik ben benieuwd wat die Alexandra nou precies wil... Ga zo door

x Sanne schreef:Sam zit toch wel érg lang op de wc of niet?

((diaree-aanval))

Oke, sorry. Imke, ik ben echt een rare lezert van jouw verhaal Soms lees ik even een hoofdstukje, maar ik reageer nooit want dat zou nogal raar zijn
"Wie is Sam? Wie is Amy? Voorderest super. u_u"
Maargoed, leuk hoofdstukje dus, en die spelfoutjes vallen mij nooit op want ik ben echt bagger in spelling!

Ik zal proberen Algmeeen Beschaafd Nederlands te praten dus..
Super goed geschreven weer hoor

Rainbow schreef:

x Sanne schreef:Sam zit toch wel érg lang op de wc of niet?

((diaree-aanval))

Oke, sorry. Imke, ik ben echt een rare lezert van jouw verhaal Soms lees ik even een hoofdstukje, maar ik reageer nooit want dat zou nogal raar zijn
"Wie is Sam? Wie is Amy? Voorderest super. u_u"
Maargoed, leuk hoofdstukje dus, en die spelfoutjes vallen mij nooit op want ik ben echt bagger in spelling!

Sam is één van de hoofdpersonages in Imke haar verhaal. Amy is één van de hoofdpersonages in mijn verhaal?

Sanne, het was ook niet echt dat ik niet tevreden was, maar meer over de manier waarop ik het liet lopen... Ik weet namelijk nog niet precies of dat helemaal volgens plan gaat zijn, snap je? Bedankt in ieder geval! En btw, Sam was allang terug, maar dat had David niet in de gaten .
Maria, en toch vind ik het leuk dat je soms stukjes leest. Dankje!
Carientjuh, bedankt!
Mirry, nah, ook bedankt XD *rolt*.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Pierre draaide zijn hoofd weg en staarde naar het witte wolkendek waar we overheen vlogen.
‘Soms zou ik wel eens willen dat ik door die wolken heen naar beneden kon vallen,’ zei hij ineens zachtjes. ‘En dan blijf ik vallen. Vallen, zonder dat er ooit een einde aan komt.’
Geschrokken staarde ik hem aan. ‘Waar heb jij het over?’
Losjes haalde hij zijn schouders op. ‘Precies zoals ik het zeg.’
Waar had hij het over? Waar kwam die opmerking zo opeens vandaan? Met een bonkend hart en grote ogen keek ik naar zijn gezicht, dat nu somber en mistroostig stond.
‘Pierre,’ zei ik gespannen, ‘waar heb je het over?’
Maar Pierre zei niets meer en leek te ontwaken uit zijn gedachten. Hij stond op, klom over mijn uitgestoken benen heen en liep terug naar zijn stoel, terwijl ik overdonderd achterbleef. Ik zag hoe hij naast Barry ging zitten en deed alsof er niets gebeurd was. Sam was ook alweer een tijdje terug en was nu verdiept in een tijdschrift.
Verward schudde ik mijn hoofd, terwijl ik me afvroeg of het nou eigenlijk weer goed was tussen Pierre en mij. Uiteindelijk stond ik zuchtend op en liep naar de wc, die de eerste van de tweede klas onderscheidde. Op het moment dat ik de deur wilde openen, keek ik onbewust nog even naar links en daardoor stond mijn hart voor een seconde stil. Alexandra stond maar een halve meter van me vandaan en keek me met haar armen over elkaar geslagen recht in mijn ogen.
‘Na u,’ zei ze uitermate beleefd en ze hield de deur voor me open.
Ik staarde haar aan en wierp een vluchtige blik over mijn schouder, om te concluderen dat de anderen ons net niet konden zien. Er waren echter wel andere mensen die naar ons keken.
‘Ik wil met je praten,’ zei Alexandra opeens. ‘Onder vier ogen.’
Ik gaapte haar stomverbaasd aan. ‘Waarom?’
‘Als ik dat nu zou zeggen, hoeven we ook niet onder vier ogen te praten, gekkie.’ Alexandra glimlachte verleidelijk en streek heel even met haar zachte vinger over mijn wang.
‘Ik… M-maar… Waar dan?’ vroeg ik totaal uit het veld geslagen.
Alexandra kuchte even en ik volgde haar blik, die naar het krappe wc-hokje leidde.
‘Oh nee!’ riep ik meteen geschrokken uit. ‘Ik denk er niet aan!’
‘Het is heel erg schattig dat je nu probeert om je vriendinnetje te beschermen door niet met een ander een wc-hokje in te duiken,’ begon Alexandra en ze zuchtte, ‘maar ik zou een aardig boekje over je open kunnen doen als dat nodig is.’ Waarschuwend keek ze me aan.
Ik voelde me ontzettend in het nauw gedreven, maar wist dat er geen andere oplossing was, hoe machteloos ik me ook voelde. Daarom duwde ze mij zachtjes het hokje in, om zelf te volgen. Zodra we dicht tegen elkaar aanstonden, maakte ze deur dicht en draaide ze het slot om, waardoor ik me nog nooit zo claustrofobisch had gevoeld.
‘Zo.’ Alexandra draaide zich zo om, voor zover dat lukte, en keek me aan. Haar gezicht was nu maar zo’n dertig centimeter van het mijne verwijderd en ik had het idee dat ze mijn hart kon voelen bonken. ‘Wat knus hier.’
Ik voelde haar ademhaling in mijn gezicht en sloeg mijn ogen neer. Ik was laf. Vreselijk laf. Ik kon het niet helpen, ik wist op het moment echt niet wat ik moest doen.
‘Waarover wilde je praten?’ fluisterde ik. Ik haatte mezelf.
Alexandra deed een stapje naar voren dat eigenlijk helemaal niet nodig was en nu stonden onze lichamen volledig tegen elkaar aan. Haar armen sloot ze om mijn polsen en één lange tel dacht ik dat ze me opnieuw ging zoenen, maar dat deed ze niet.
‘Ik wil graag weten of jij het aan Roxanne hebt verteld,’ fluisterde Alexandra en haar greep werd iets sterker.
Ik probeerde naar achteren te schuifelen, maar stond al helemaal tegen het kleine wasbakje aan.
‘Nee,’ piepte ik. Ik bad dat ik hier weg kon, ik voelde me walgelijk.
‘Mooi,’ antwoordde Alexandra en ik hoorde hoe tevreden haar stem klonk. ‘Dat betekent dus dat wij de enige twee zijn die het weten.’
‘Eh…’ Natuurlijk wist ze niet dat ik het ook aan Pierre en Seb had verteld en dat wilde ik graag zo houden, maar ze zag meteen in mijn ogen dat er iets was. Ze kneep meteen haar ogen tot spleetjes en kneep mijn polsen nu bijna fijn.
‘Heb jij het tegen anderen verteld?’ vroeg ze zo zachtjes en zo dreigend, dat ik nu zeker wist dat ze mijn hart voelde bonken en mijn stem hoorde trillen.
‘Nee,’ antwoordde ik meteen. Ik dacht dat ik flauw ging vallen, ik moest weg hier.
‘Lieg niet,’ siste ze en ze duwde zichzelf nog verder tegen mij aan. Onze voorhoofden stonden nu bijna tegen elkaar en ik voelde haar ademhaling bij ieder woord dat ze uitsprak over mijn gezicht glijden.
‘M-misschien,’ piepte ik met een stem die absoluut niet op die van mij leek, ‘misschien…’
‘Misschien wat, David?’
Een huivering trok door mijn lichaam. ‘Niks,’ antwoordde ik en ik probeerde mijn stem zo onschuldig mogelijk te laten klinken, maar die poging faalde direct.
‘Aan wie,’ begon Alexandra en haar ogen spuwden nu vuur, ‘ik herhaal, aan wíe heb jij het verteld?!’
Plotseling snapte ik het niet meer. Al die tijd had ik gedacht dat Alexandra er op uit was om mij zwart te maken, maar nu bleek dat ze zelf wilde dat niemand het te weten zou komen.
‘Nou, eh…’ bracht ik slikkend uit. ‘M-misschien dat ik wel iets kleins heb laten vallen toen ik… toen ik in de buurt van… eh… van een paar personen was, of zo…’ Meteen had ik er spijt van dat ik dit gezicht had, daarom kneep ik mijn ogen stevig dicht om haar reactie niet te zien. Het enige dat ik voelde, waren haar scherpe nagels die zich in mijn vel vastzette.
‘Wie zijn die personen?’ Alexandra zette haar voorhoofd nu tegen het mijne en drukte me nog verder naar achteren, waardoor ik half stikte. Ik hapte naar adem.
‘Eh…’ Maar ik kreeg de kans niet om verder nog iets te zeggen, aangezien er plotseling op de deur werd geklopt en Alexandra van schrik de andere kant van het hokje opsprong, voor zover dat mogelijk was.
‘Het is niet de bedoeling dat u zich met meer dan één persoon in het toilet bevindt,’ klonk een beleefde stem door de deur, waardoor Alexandra en ik elkaar met grote ogen aankeken.
‘Excuses!’ riep Alexandra vlug terug, maar zo te horen bleef de stewardess voor de deur staan wachten totdat wij het hokje uit kwamen lopen.
‘Dan… dan moeten we maar gaan,’ bracht ik met trillende stem uit, maar Alexandra gaf zich niet zo vlug gewonnen. Ze ging opnieuw tegen me aanstaan en pakte weer voor even mijn armen vast, waardoor ik niet meer kon bewegen.
‘Onthoud goed, David,’ fluisterde ze zachtjes in mijn oor, ‘dat ik je in de gaten houd. Je kunt doen wat je wilt, maar van mij kom je niet zo makkelijk af.’
Na die uitspraak durfde ik niets meer te zeggen, ik kon het ook niet. Tot mijn opluchting nam ze iets meer afstand van mijn gezicht. Dat gevoel was echter van korte duur, want ze boog zich in een snelle beweging naar voren en drukte haar lippen op die van mij. Ik trok direct mijn hoofd naar achteren, waardoor haar lippen de mijne maar voor een halve seconde hadden geraakt, maar dat was blijkbaar genoeg voor Alexandra. Ze glimlachte een keer lief naar me, deed de deur van het slot en stapte het hokje uit. De stewardess keek afkeurend toe hoe ze tevreden langs haar opstapte en hoe ik lijkbleek en trillend achterbleef.
‘Het spijt me,’ zei Alexandra tegen de stewardess, ‘maar hij had echt even een beurt nodig.’

haat aan alexandra! wow,alsof ik zelf in die w.c stond

Hihihi je hebt m'n zin gebruikt! Dat David niet geprobeerd heeft om over haar en te klimmen en die laatste uitspraak; dat was het eerste waar ik aan dacht toen ze dat hokje in gingen!

Carientjuh, hahaha, bedankt .
Mirry, ja, bedankt voor die zin ^^. Die laatste uitspraak zat ook het hele hoofdstuk in mijn hoofd, arme David .
Bij dit hoofdstuk wil ik even Juul bedanken voor de hulp hiermee ^^.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Waar was je?’ vroeg Sam zodra ik naast haar neerplofte en verward de haren uit mijn ogen streek.
‘Oh, wc…’ antwoordde ik vaag. Mijn gedachten werden helemaal in beslag genomen door wat er zojuist gebeurd was. Ze had het weer gedaan. Alexandra had me opnieuw gezoend en ik had het opnieuw toegelaten. Dit keer was ik niet eens dronken!
‘Ben je misselijk?’ vroeg Sam, die me onderzoekend bekeek. ‘Je ziet zo wit.’
Seb draaide zich om en keek me ook vragend aan.
‘Ja, ik… ik houd niet zo van vliegen.’ Ik besefte dat dat ontzettend stom moest klinken voor iemand die gemiddeld twee keer per week in het vliegtuig zat, maar ik kon zo snel niets anders bedenken. Op de een of andere vage manier vroeg ik me zelfs af hoe Pierre aan die bijzondere gave kwam om altijd in een paar seconden oplossingen te vinden voor zoiets. Hij had nu echter zijn oordopjes weer in en ik wist niet of hij echt muziek luisterde, maar hij leek zich er niet mee te willen bemoeien.
‘Kom op, watje!’ riep Chuck van achter ons. ‘Normaal heb je daar ook geen last van.’
Ik wierp een woedende blik op hem. Sam keek me nu namelijk met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar ik deed alsof ik het niet zag.
‘Houd je kop,’ mompelde ik daarom tegen Chuck, die grijnzend weer ging zitten. Seb draaide zich nu ook weer om, waardoor Sam en ik even tot onszelf waren.
‘Er is niks,’ zei ik, omdat Sam me nog steeds vragend aankeek.
‘Maak dat de kat wijs,’ antwoordde ze. Ik hoorde dat haar stem ietwat verwijtend klonk.
‘Echt,’ zuchtte ik en ik trok haar tegen me aan. Het was enorm gemeen om gewoon even lief te doen zodat ze er niet op in zou gaan, maar ik wilde even geen lastige vragen. Daarvoor was ik teveel in de war. Samen kropen we tegen dicht tegen elkaar aan en toen ik haar glimlachend aankeek, zoenden we uitgebreid. De anderen hadden het gelukkig niet in de gaten -Chuck en Penny hadden het te druk met snoepjes in elkaars mond te gooien en de rest lag waarschijnlijk gewoon te slapen-, waardoor wij onze gang konden gaan. Ik had me nog nooit zo schuldig gevoeld, aangezien ik vijf minuten hiervoor nog met een ander meisje had gezoend, maar ik wilde Sam niet kwijtraken. Dat kon gewoon niet.
Toen we midden in onze zoensessie zaten, schrokken we plotseling op door een hard, krakend geluid. Sam en ik vlogen overeind en keken geschrokken om ons heen, net als de rest van ons.
‘Shit!’ hoorde ik Chuck ietwat paniekerig roepen, dus stond ik op en draaide me om, waardoor ik de slappe lach kreeg.
‘Eikel!’ riep ik en de anderen begonnen nu ook te lachen, behalve Barry. Chuck zat met een spierwit gezicht op zijn stoel, met in zijn handen het plastic tafeltje dat normaal aan de stoel vast hoorde te zitten. Penny keek ook met grote ogen toe en wist zo te zien niet of ze heel hard moest gaan lachen, boos moest worden of juist heel onschuldig moest doen.
‘Chuck!’ riep Barry. Zijn gezicht stond op onweer toen hij naar onze stoelen toe beende. Chuck kroop met een knalrood hoofd wat onderuit en hield het tafeltje beschermend voor zijn gezicht. Achter me hoorde ik hoe Seb en Jeff het haast in hun broek deden van het lachen en naast me zag ik eindelijk weer eens een lachje op Pierre’s gezicht. Gierend van het lachen stonden we allemaal om de stoelen van Chuck en Penny heen, terwijl Barry hem flink op zijn donder gaf.
‘Alleen maar omdat jullie rocksterren zijn, wil dat nog niet zeggen dat jullie alles kunnen slopen dat los en vast zit!’ raasde Barry, terwijl Jeff op mij moest leunen om niet om te vallen van het lachen. ‘Jullie rammen toch ook geen hotelkamers in elkaar?!’
‘Nou, eh…’ begon Chuck aarzelend, maar Barry kapte hem woedend af.
‘Dit ga je zelf betalen, oké?’ Hij wierp nog een laatste blik op Chuck, die ons nu met grote, onschuldige ogen aangaapte en stampte toen terug naar zijn eigen stoel. Wij proesten het opnieuw allemaal tegelijk uit toen Chuck ons schaapachtig aankeek.
‘Ik kon er niks aan doen, hoor,’ sputterde hij, onhandig met het tafeltje in het rond zwaaiend. Penny ontweek het behendig en greep het toen uit zijn handen.
‘Laten we dit meenemen als souvenirtje,’ grinnikte ze, terwijl ze hem er zacht mee op het hoofd tikte.
Wij gingen grijnzend weer op onze plaatsen zitten, terwijl ik nog net zag hoe Penny plotseling overeind veerde en iets in Chucks oor fluisterde. Die knikte meteen enthousiast en Penny begon in haar tas te graaien. Al vlug had ze een pakje kauwgom in haar hand. Zij en Chuck staken allebei meteen een handvol kauwgompjes in hun mond en begonnen als een gek te kauwen, terwijl ik met opgetrokken wenkbrauwen toekeek. Uiteindelijk besloot ik dat ik niet wilde weten wat ze nu weer aan het uitspoken waren en ging naast Sam zitten, die de laatste uitgave van de Rolling Stone aan het lezen was.
‘Ik kan niet geloven dat jullie er echt in komen te staan,’ zei ze glimlachend, terwijl ze een bladzijde omsloeg.
Ik grijnsde. ‘Ik ook niet. Wie staat er nu op de voorkant?’
Sam liet de voorkant zien en tot mijn plezier stond Avril op de voorkant.
‘Geweldig! Dus zij is ook al zo ver dat ze erin staat!’ Enthousiast bekeek ik het artikel, dat erg uitgebreid was. ‘Mag ik het straks lezen?’
Sam knikte. ‘Ja hoor. Avril… Ze is een vriendin van je, of niet?’
‘Ja, ook al spreek ik haar de laatste tijd niet zo vaak meer. Je moet haar echt eens ontmoeten, ze is heel aardig,’ antwoordde ik, terwijl ik het artikel over de band Yellowcard bekeek, dat Sam net aan het lezen was.
‘Heb je iets met haar gehad?’ flapte Sam eruit en ze sloeg meteen haar handen voor haar mond. ‘Ho! Dat wilde ik niet vragen!’
Ik werd even rood, maar grinnikte toen. ‘Eh… Ja, ik heb iets met haar gehad, maar dat is al weer lang geleden. We zijn veel beter af als goede vrienden, echt waar.’
Sam keek ietwat opgelucht. ‘In die periode werd er best veel over jullie geschreven, maar het bleef altijd een beetje onduidelijk of jullie nu iets hadden of niet. Bij mij ons is het heel duidelijk, volgens de bladen.’
‘Dat is waar,’ antwoordde ik, ‘dat komt doordat Avril en ik het in eerste instantie niet echt wilde laten merken. We hadden er geen zin in, maar uiteindelijk ontsnap je er toch niet aan. Daarom heb ik het ook nooit ontkent dat ik iets met jou heb, sinds we bij elkaar zijn.’
Sam grijnsde. ‘Dat is ook zo. Zolang die bladen maar niet gaan speculeren dat één van ons vreemdgaat of zo, want je leest vaak genoeg dat dat relaties tussen mensen helemaal kapot maakt. Niet dat een van ons ooit vreemd zou gaan, maar het idee alleen al…’
Ik werd knalrood en boog snel mijn hoofd, alsof ik het artikel verder las. Opnieuw werd ik overspoeld door ladingen van schuldgevoel, die niet weg wilden gaan. Ik moest het haar ooit gaan vertellen, dit kon zo niet langer. Ik walgde van mezelf, omdat ik haar maar voor bleef liegen. Zo hoorde het niet te gaan in een echte relatie, dit moest eindigen.
Maar hoe ging ik het haar ooit vertellen?

Mhuhahahahahaha Chuck! *strijk* En you're just an ass David!! How many times do I need to repeat myself?

Ik houd van jouw Simple Plan obsessies

Ik vraag me af wat Alexandra nou precies wil. Volgens mij heeft ze wat te verbergen. Dat stukje in die wc is echt geniaal. Ik zie het helemaal voor me, en dan die stewardess die vraagt of ze eraf willen komen
Chuck en Penny zijn met z'n tweetjes lekker bezig! Ik heb wel een idee wat ze met die kauwgum gaan doen

Goed geschreven

Geweldig stukje! Heb 'm een tijdje terug al gelezen, maar heb het nu nog eens overgelezen : D Hmm.. misschien moet ik toch maar aan die 6 pagina's beginnen ipv een willekeurig stukje twee keer te lezen

Nja, iig geweldig en ik kan me voorstellen dat mensen hier totaal verslaafd aan raken!

Mirry: hij is geen ass . Hij heeft een mooie kont, maar hij ís het niet.
Sanne: hihi, thanks!
Maria: goed idee om dat te doen, hahaha . Thanks.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Het was drie uur ’s middags toen we met de hele groep op de hotelkamer zaten en Jeff verkondigde dat hij de stad in wilde gaan.
‘Wie gaat er met me mee?’ vroeg hij breed grijzend, terwijl hij al opstond van zijn bed. Er was even iets misgegaan met de kamers, waardoor we nu nog maar één kamer hadden. Als het goed is, werd daar straks iets aan gedaan en tot die tijd moesten we het even doen met één grote kamer.
Er klonken meteen een hoop instemmende antwoorden, maar ik liet mezelf achterover op mijn bed vallen.
‘Ik blijf hier,’ mompelde ik. ‘Ik slaap nog even wat.’
Sam keek me bezorgd aan, maar de rest had het niet in de gaten. Pierre, Jeff, Seb en Barry waren al opgestaan en graaiden allemaal in hun tassen naar hun zonnebrillen en portemonnees. Chuck stond ook op, maar Penny schraapte haar keel.
‘Chuck… Zullen wij ook hier blijven? Ik… We hebben elkaar al zolang niet meer gesproken eigenlijk, ik heb vannacht nog lang niet alles verteld van de afgelopen tijd,’ zei ze op een ietwat onzekere toon. Het volgende moment grijnsde ze echter breed naar Chuck, die haar verward aankeek. Het leek even alsof hij haar wilde vragen wat ze hem in vredesnaam in twaalf uur tijd niet had kunnen vertellen, maar het enige dat Penny deed, was haar wenkbrauwen optrekken. Daardoor kreeg Chuck meteen door dat ze het hem alleen zou vertellen als hij ook in de hotelkamer bleef. Eigenlijk was het best eng dat die twee elkaar altijd zonder woorden begrepen.
‘Eh,’ zei hij daarom en hij viel naast Penny op haar bed neer. ‘Ik blijf toch maar hier, jongens. Veel plezier.’
‘Eten jullie hier in het hotel of niet?’ vroeg ik, voordat ik mijn gympen uitschopte.
Barry haalde zijn schouders op. ‘We bellen nog wel even.’
Ze liepen allemaal al richting de deur, terwijl Sam nog even naar me toeliep en me kuste. Ze hield de kus even aan en glimlachte toen. ‘Slaap lekker.’
‘Houd je taai tussen de jongens,’ grimaste ik. Behendig ontweek ik haar hand, die ze zacht tegen mijn hoofd wilde slaan en stak nog net even mijn tong naar haar uit, voordat ze samen met de jongens de deur uitliep.
Er viel even een ongemakkelijke stilte, iets dat ik niet gewend was van Chuck en Penny. Wanneer zij samen waren, leken ze altijd te praten of te lachen. Chuck greep de afstandsbediening van de televisie en zette die aan, zodat er tenminste iets was dat de stilte verbrak.
‘Nou,’ zei ik en ik gooide de dekens omhoog, zodat ik eronder kon liggen. ‘Ik ga slapen, ik ben echt helemaal gesloopt.’ Ik kroop onder de dekens en trok ze ver over me heen, terwijl ik mijn benen opkrulde en mijn ogen sloot.
Er gingen minstens tien minuten voorbij, waarin ik me steeds meer af begon te vragen waarom het zo lang stil bleef. Ik bleef echter zwaar doorademen, zodat ze zouden denken dat ik diep in slaap was en hoopte zo op te vangen wat er aan de hand was.
‘Nou,’ zei Chuck plotseling en ik sperde mijn ogen even open doordat ik schrok. Gelukkig konden ze mij niet zien, maar toch sloot ik mijn ogen vlug weer. ‘Wat was er nog dat je me wilde vertellen? Heb je een illegaal varken uit Rusland ontvoerd? Ben je bij de FBI gaan werken?’
Er klonk even geschuifel van voeten en doordat Penny niet lachte of een sarcastische opmerking terugmaakte, besefte ik meteen dat het niet goed zat tussen die twee. Normaal gesproken waren dit soort opmerkingen doodnormaal bij hen en namen ze elkaar de hele dag door in de maling.
‘Chuck…’ Penny’s stem klonk nu nerveus. ‘We moeten praten.’
Ik hoorde hoe een van de twee vrienden wat ging verzitten en toen hoe Chuck een diepe zucht slaakte. ‘Als iemand die drie woorden zegt, weet je meteen al dat het niet goed zit.’
Ik werd nu gek van nieuwsgierigheid en ging met een bonkend hart zo stil mogelijk wat verliggen, zodat ik hun gezichten half kon zien. Penny had haar ogen neergeslagen en Chuck keek somber.
‘Slaapt hij echt?’ vroeg Penny plotseling. Mijn hart maakte een sprongetje en ik sloot in een halve seconde mijn ogen, terwijl ik hoorde hoe Chuck opstond en zich over mij heen boog.
‘Ja,’ antwoordde hij.
‘Mooi,’ zei Penny. ‘Hij is schattig als hij slaapt.’
Ik kreeg de neiging om met mijn ogen te rollen, maar bleef nog altijd roerloos liggen en hoorde hoe Chuck weer ging zitten.
‘Penny…’ Chucks stem klonk trillerig. ‘Vertel nou wat er is. Ik weet wel dat er iets niet goed is.’
Langzaam opende ik één oog, waardoor ik zag dat hij voorzichtig haar hand vastpakte en die met zijn duim streelde. Penny keek hem niet aan.
‘Herinner je ons gesprek nog dat we voerden voordat jullie gingen touren?’ zei ze zachtjes, terwijl ze op haar lip beet.
‘Alsof ik dat ooit vergeet,’ antwoordde Chuck meteen. Ik barstte bijna uit elkaar van nieuwsgierigheid, maar wist me in te houden en bleef netjes stilliggen.
‘We gaven daarin…’ Penny haalde even diep adem. ‘Nou ja, je weet wat we daarin toe hebben gegeven.’
De radertjes in mijn hersenen werkten op volle toeren, maar ik wist niet waar ze het over had. Chuck had hier nooit met een woord over gerept. Ik zag hoe hij langzaam knikte.
‘We, eh… we hebben toen afgesproken dat we het aan zouden kijken, weet je nog?’ Het leek even alsof ik een glinstering in Penny’s ogen zag, maar die gedachte verwierp ik meteen. Penny en tranen. Die twee dingen gingen niet samen, tenzij het tranen van het lachen waren.
‘Ja.’ Chucks stem klonk een beetje hees. Penny schuifelde met haar voet over de grond.
‘Het is niet dat ik wilde dat het zo zou lopen,’ viel Penny plotseling uit en ze trok haar hand terug uit die van Chuck. ‘Ik wilde het echt niet, maar het gebeurde gewoon!’
De stilte die daarop volgde, werd alleen verstoord door het gekwetter van een paar vogels buiten.
‘Waar heb je het over?’ vroeg Chuck uiteindelijk met samengeknepen ogen.
Hij ging rechtovereind zitten en ik zag hoe zijn hand gespannen trilde, terwijl hij daarmee Penny’s kin vastpakte en haar gezicht naar zich toedraaide. ‘Penny, waar heb je het over?’ Zijn andere hand was tot een vuist gebald en al zijn spieren leken tot het uiterste gespannen te zijn.
‘Ik wilde het echt niet, Chuck,’ piepte Penny. ‘Echt niet! Maar hij kwam opeens mijn leven in en…’
‘Penny,’ viel Chuck haar in de rede, ‘ben je verliefd op iemand anders?’
Het leek even alsof mijn hart stilstond. Ik wilde overeind springen en iets schreeuwen, maar dat kon ik niet. In plaats daarvan bleef ik als verstijfd stilliggen. Dus dat was het. Chuck en Penny waren wel verliefd op elkaar! Ondanks alle ontkenningen! Eigenlijk had ik dit kunnen weten. Toch kwam het als een klap aan. Al helemaal door wat er nu aan de hand was. Met gespitste oren luisterde ik verder.

Ja, hij is zo schattig wanneer hij slaapt! *Grijpt wang en trekt eraan als een omaatje* Koetjekoetjekoeeee!

Nou maak je het wel heel spannend Leuke wending aan het verhaal ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen!

Het is spannend Ik heb het weer helemaal bijgelezen... Je schrijft echt goed
Ga zo door!

Hopelijk komt er snel een nieuw hoofdstuk!

Mirry; omg xD.
Sanne; dankje! Fijn dat je het nog steeds leest .
Lessie; leuk dat je weer helemaal bijgelezen bent en het nog steeds volgt!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘I-ik…’ stamelde Penny met een lijkbleek gezicht.
‘Ja of nee?’ Chuck liet abrupt haar gezicht los. Ik zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij woedend begon te worden.
‘Ik wilde het niet, m-maar…’ Penny’s stem klonk zo zachtjes dat ik moeite had om haar te verstaan. Nu wist ik zeker dat ik een traan over haar wang zag rollen. Zo te zien was ze de wanhoop nabij. ‘Ik weet het niet… Ik weet niet wat ik voor hem voel…’
Vol afgrijzen staarde Chuck haar aan, blijkbaar niet wetend wat te zeggen. Zijn knokkels waren helemaal wit doordat hij ze hard tot vuisten balde en even leek het alsof hij haar iets aan wilde doen.
‘Hoe kon je?’ fluisterde hij. Ik hoorde zijn stem trillen en ik zag hoe hij zich wegdraaide van Penny. Zij beet nogmaals op haar lip.
‘Hij…’ Penny wilde iets zeggen, maar Chuck liet haar niet uitpraten en stond bruusk op.
‘Wie is het?’ vroeg hij. Met een bonkend hart hoorde ik hoe hij zijn stem onder controle probeerde te houden, iets wat hem maar gedeeltelijk lukte. Ik wenste dat ik op het moment dat ik niet zo moeilijk had gedaan en gewoon met de anderen mee was gegaan de stad in. Dan had ik dit allemaal niet gehoord en me ook niet zo afschuwelijk gevoeld.
‘Chuck, ik…’ Penny smeekte hem bijna en stond nu ook op, terwijl ze zijn hand vastpakte. Chuck schudde haar echter van zich af. De spanning was nu om te snijden. Ik zag hoe Penny moeite moest doen om haar tranen tegen te houden en het was nu stiller dan voorheen. Zelfs de vogels waren opgehouden met fluiten, waardoor ik bijna geen adem meer durfde te halen. Dat moest echter wel, wilden ze nog geloven dat ik sliep. De stilte duurde niet lang, want Chuck kon zich zo te zien niet inhouden.
‘Wie is het?’ herhaalde hij. Ik had zijn stem nog nooit zo kil gehoord, waardoor ik nog harder schrok en nog harder wenste dat ik ergens anders was.
‘Chuck, ik wilde het echt niet… Ik…’ piepte Penny, maar Chuck liet haar met één blik het zwijgen.
‘Wie is het?’ vroeg hij voor de derde keer. De ijzige toon waarop hij het zei, leek de hele kamer te vullen en Penny deed een stapje achteruit.
’S-Sergio…’ fluisterde Penny toen zo zachtjes, dat ik me even afvroeg of ik het wel goed verstond. Mijn hersens ratelden van alle kanten, maar ik kon me niet herinneren dat ik ooit van een of andere Sergio had gehoord. Chuck zo te horen echter wel, aangezien hij stokstijf stil bleef staan. Zijn gezicht leek wel bevroren en hij deed een grote stap naar voren. Nu stond hij neus aan neus met Penny, waardoor ik bijna niet meer kon horen wat er gezegd werd. Toch hoorde ik Chuck vragen: ‘Sergio?’
Hij keek alsof hij in een bad vol met maden was gestapt en vervolgde toen: ‘Die Italiaan?’
Zonder dat ik het in de gaten had, trok ik mijn wenkbrauwen op. Wie was Sergio? Zo zachtjes als ik kon, kwam ik een paar centimeter omhoog. Chuck en Penny hadden dat niet in de gaten, die hadden het te druk met naar elkaar te staren. Penny hield het echter niet lang vol, na een aantal seconden sloeg ze ogen al neer. Ik zag hoe ze bijna onmerkbaar haar hoofd schudde en hoe Chuck toen een stap naar achteren deed.
‘Nee…’ stamelde hij, totaal uit het veld geslagen. ‘Nee… Penny, zeg me dat dit…’
‘Het spijt me zo!’ riep Penny uit en ze greep paniekerig Chucks hand vast. ‘Ik zag het ook niet aankomen! Ik wilde niet dat het zo zou lopen!’
Chuck staarde haar echter nog steeds aan alsof ze plotseling in een buitenaards wezen was veranderd en deed nog een stap achteruit. Langzaam trok hij zijn hand uit de hare en draaide zich weg van haar. Tranen welden opnieuw op in Penny’s ogen, maar ze verbeet zichzelf en zei: ‘Je zei dat er niets zou veranderen. Dat heb je beloofd. We zouden alleen een tijdje kijken hoe het ging toen jij weg was. Er zou niets veranderen.’ Ze klonk breekbaar, maar richtte zich plotseling in haar volle lengte op. ‘Er zou niets veranderen! Het had jou ook kunnen overkomen!’ Ruw greep ze Chucks schouder en draaide hem weer naar zich toe. Chuck wendde zijn gezicht af, maar Penny bleef doorgaan. ‘We hebben niets vasts! Dat weet je zelf toch ook? Verdomme, er zou niets veranderen!’
Even bleef Chuck staan, maar toen trok hij zich met een ruk uit Penny’s handen en draaide zich om. ‘Nee, we hebben inderdaad niets vasts. Nooit gehad ook.’
Penny wilde een stap in zijn richting zetten, maar verstijfde toen. De woorden leken tot haar door te dringen en zonder erbij na te denken trok ze haar mond open: ‘Al die jaren! Als we al die jaren niets hebben gehad, waarom heb ik je dan ooit vertrouwd! Waarom hadden we dan contact! Waarom luisterde je altijd naar mij en beschermde ik je altijd!’
Zwaar ademend stond ze tegenover hem en keek hem woedend aan. ‘En jij mij?’
Chuck opende zijn mond om een opmerking terug te werpen, maar kon blijkbaar niets bedenken en sloot zijn mond weer. Hij deed nog een stap achteruit en schudde toen langzaam zijn hoofd. Hij dacht even na over zijn woorden, maar al vlug trok hij zijn mond weer open.
‘Vuile slet,’ siste hij op zo’n kille toon, dat ik er kippenvel van kreeg. De woorden raakten mij als een kogel in mijn hart en Penny zo te zien ook. Ze keek met open mond toe hoe hij zich omdraaide en met grote passen de kamer uitbeende. Roerloos bleef ze stilstaan met haar mond nog steeds een stukje open. Ik hoorde hoe de deur met een enorme dreun werd dichtgegooid en toen pas kwam Penny in beweging.
‘Nee!’ gilde ze. De tranen stroomden over haar wangen en ze rende ook naar de deur. Die trok ze met veel geweld open en toen hoorde ik alleen nog maar weggalmende voetstappen.
Verbijsterd kwam ik onder mijn dekens vandaan en staarde wezenloos naar de plek waar Penny twee seconden eerder nog had gestaan.

Sterk stukje, emoties heb je ook heel netjes neergezet!

arme penny... vind het wel een beetje een vreemde opmerking van chuk hoor..

en wat is die Alexandra van plan

zeker sterk stukje, hoe je die emoties neerzet geweldig gewoon
net op spannende stukjes stoppen.. maar daardoor blijf je wel lezen vind ik heel goed aan dit verhaal heb niet altijd zo veel commentaar maar nogal druk vandaar nu iets meer misschien beetje domme vraag maar penny vind iemand anders leuk en daardoor hebben ze nu uhm soort van ruzie

Mirry; thanks, en natuurlijk ook heel erg bedankt voor alle hulp bij dit hoofdstuk!
DramaQueen; tja, als je boos bent... ^^ Dank je wel in ieder geval!
Carientjuh; heel erg bedankt. En het geeft niet hoor, ik vind het allang fijn dat je het leest en steeds weer reageerd . En dat van Penny, ja, dat klopt

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Dit was absurd. Dit was gewoonweg absurd. Blijkbaar hadden Chuck en Penny al die tijd dus wel ‘iets’ met elkaar gehad, ook al zeiden ze zelf van niet. Misschien wisten ze zelf niet eens wat dat ‘iets’ was, maar dit was in ieder geval niet goed. Ik had altijd al gevonden dat Chuck en Penny ontzettend leuk zouden zijn als koppel en dat waren de anderen ook wel met mij eens, maar zolang zij het zelf niet wilden of inzagen, hield het op. Nu bleek echter dus dat ze het wél inzagen, en dan gebeurde dit…
Bedenkelijk gooide ik de dekens helemaal van me af en gooide mijn benen over de rand van het bed, terwijl ik me afvroeg wat ik moest doen. Zou ik Penny achterna gaan om haar te troosten? Of zou ik naar Chuck gaan? Ik kon ze natuurlijk ook gewoon met rust laten, maar misschien hadden ze wel iemand nodig om hun verhaal tegen te vertellen. De kans was er dat ze mij helemaal uit zouden schelden, maar dan had ik het in ieder geval wel geprobeerd. Ik besloot om maar eerst achter Penny aan te gaan, Chuck moest eerst even uitrazen en het was algemeen bekend dat meisjes eerder een schouder nodig hadden om op uit te huilen.
Daarom stond ik op, kamde even vlug met mijn vingers door mijn haren die er niet uitzagen doordat ik de hele tijd had gelegen en trippelde op mijn sokken de hotelkamer uit. Ik deed hem met het kaartje op slot en keek toen bedenkelijk door de lange gang heen. Waar kon Penny heen zijn gevlucht?
Ik had twee keuzes: ze was nog in het hotel of naar buiten. Dat klonk nogal logisch, maar met Penny wist je maar nooit wat je kon verwachten, dus zou het me niet eens verbazen als ze op de een of andere manier ergens op een plek was waar niemand ooit aan zou denken.
Ik liep in gedachten verzonken een stukje verder en kwam toen voor een raam te staan, waardoor ik schrok. De lucht buiten was enorm donker en het regende pijpenstelen. De mensen op straat hadden allemaal paraplu’s opgestoken en haastten zich door de regenplassen heen, terwijl ze probeerden om de overstromingen te ontwijken die de auto’s veroorzaakten.
Ik staarde even naar die mensen en zag toen tot mijn grote schrik de bekende bruine haren van Penny. Ze rende over de straat en stormde door de plassen heen, slechts gekleed in een spijkerbroek en een T-shirtje.
‘Verdomme,’ mompelde ik een beetje paniekerig. Ik draaide me meteen op en rende terug naar onze hotelkamer, waar ik vliegensvlug mijn schoenen aantrok. Met een ruk trok ik mijn jas van de kapstok, deed die vlug aan en deed de rits tot aan mijn kin dicht. Ik wilde de kamer alweer uitrennen, maar bedacht me toen dat dat niet slim was. Daarom haastte ik me weer terug en begon in mijn koffer te rommelen. Ik vond meteen mijn dikste, zwarte vest en sprintte toen echt de kamer uit. De gang leek eindeloos lang en het wachten bij de lift was al helemaal een ramp.
‘Kom OP!’ riep ik gefrustreerd, terwijl ik de knoppen bijna door de muur heen ramde. Ik hoorde geen lift aankomen, dus rende zonder verder nog na te denken naar het trappenhuis en rende met twee treden tegelijk de vijf trappen af.
‘Rennen in het hotel is niet toege -’ begon een piccolo, die bijna door mij onder de voet werd gelopen, maar ik kapte zijn zin af.
‘Dat is dan jammer!’ riep ik terug, zonder ook maar om te kijken. Ik kwam in de lobby en rende daar bijna twee oude dametjes omver, die geschrokken gilden en elkaar vasthielden.
‘Sorry!’ riep ik na een vluchtige blik over mijn schouder. Ik kon niet stoppen, ik moest Penny naar binnen zien te krijgen. Ze zou doodziek worden als ze zo rond bleef lopen en dat was wel het laatste dat mocht gebeuren. Ik had verder geen idee wat er tussen Chuck en haar speelde behalve wat ik nu wist, maar ik wist wel dat Penny ook mijn vriendin was en ik haar geen pijn wilde doen.
Eindelijk kwam ik aan bij de grote, glazen deuren van het hotel. Een piccolo keek geschrokken op toen hij mij aan zag komen stormen en trok haastig één van de deuren open, zodat ik makkelijk door kon rennen.
‘Bedankt!’ Ik stak mijn duim even op en vervolgde mijn tocht. Zodra ik buiten kwam, leek het alsof ik in een bad met koud water was gestapt. Regendruppels vlogen om me heen en binnen vijf tellen was ik doorweekt. Mijn haren hingen als slappe sliertjes langs mijn gezicht, terwijl ik het water binnen de kortste keren door mijn sokken voelde trekken. Ik negeerde het en rende naar de straat waar ik Penny heen had zien vluchten. Verwilderd draaide ik mijn hoofd van links naar rechts, waardoor de waterdruppels in het rond vlogen, maar Penny was nergens te bekennen.
‘Penny!’ brulde ik, maar dat was zinloos. De donder overstemde mijn geschreeuw, dus rende ik zo hard als ik kon door.
‘Penny!’ schreeuwde ik opnieuw en toen zag ik haar. Ze zat ineengedoken op een muurtje naast de stoep. Voorbijgangers passeerden haar alsof ze haar niet zagen. Een geweldige golf van medelijden stroomde door mij heen toen ik zag hoe ze haar handen voor haar gezicht had geslagen en haar schouders schokten.
Ik zuchtte diep en stapte toen naar haar toe, mijn doorweekte kleren en schoenen negerend.
‘Penny.’ Ik ging naast haar zitten en keek naar haar.
Penny schrok ontzettend en trok met een ruk haar hoofd op. Haar wangen waren helemaal zwart van de uitgelopen mascara en ook haar haren plakten kletsnat tegen haar gezicht. Haar mondhoeken trilden toen ze zag dat ik het was en toen sloeg ze haar handen weer voor haar ogen, terwijl ze hartverscheurend begon te snikken.
Ik sloeg mijn arm om haar heen en drukte haar tegen me aan. Ze verborg haar hoofd in mijn schouder, terwijl ik de voorbijgangers negeerde die ons vreemd aankijken.
‘Het is allemaal mijn schuld,’ fluisterde Penny. Ik verstond haar bijna niet, maar wreef toch mijn arm over haar heen.
‘Penny, het is veel te koud om hier te zitten. Je wordt doodziek zo.’ Voorzichtig duwde ik haar wat van me af en sloeg het vest dat ik had meegenomen om haar heen, dat inmiddels ook aardig nat was geworden. Ze rilde en dook wat dieper in het vest.
‘Ga mee terug naar het hotel. Dan kunnen we daar verder praten als je dat wilt,’ zei ik troostend, terwijl ik haar vest steviger om haar heensloeg.
Penny huiverde en zei niets, maar stond wel op toen ik dat ook deed.
‘Kom.’ Ik sloeg mijn arm weer om haar schouder, in de hoop dat ze daardoor iets warmer werd en terwijl ze tegen mij aanleunde, liepen we door de stromende regen terug naar de lichtjes van het warme hotel.

Awwww, het schattigheids niveau klimt omhoog. Persoonlijk ben ik nog altijd voor de castratie van Chuck, maar dat wist je ongetwijfeld al En ik zit nog steeds met het lengte issue Aangezien David klein is en zij wegkruipt in zijn vest, zou dat inhouden dat Penny nog kleiner is, of smaller dan David. En in beide gevallen zou de situatie, of het gelaat van Penny er vreemder op worden

oké dat is fijn! ,:P & Ahhh.. wat lief van David!

Wat een stomme reactie van Chuck Pffff! Ik heb echt medelijden met Penny. Gelukkig is David zo aardig. Zoals Mirry al zei: het schattigheidsniveau stijgt
Ik vind het goed geschreven. Ik kan me goed inleven, echt super gedaan! Ga zo door.

Mirry; dat vest komt nog, maak je daar niet druk over XD. Dank je .
Carientjuh; hihi, thanks ^^.
Sanne; tja... Wat liefde niet met een mens doet... Dank je wel .
Op het moment hebben jullie btw ongeveer 135 kantjes gelezen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Hier.’ Ik stapte de badkamer uit en gaf Penny een grote, pluizige handdoek. Ze stond drijfnat in de hotelkamer en zag er nu ontzettend breekbaar en klein uit, terwijl ze toch vrij lang was. Kleine regendruppeltjes dropen uit haar donkere haren en veroorzaakten een klein plasje water op de grond waar ze stond.
‘Ga maar even douchen,’ zei ik, ‘dan ben je weer helemaal warm en hopelijk word je dan niet ziek. Ik blijf hier als je dat wil en zorg wel dat de anderen niet komen, tenzij je met een van hen wilt praten?’
Trillerig schudde Penny haar hoofd, terwijl ze de handdoek aannam en die dicht tegen zich aanhield, alsof ze het daar warmer door kreeg. Ze had al een paar droge kleren voor zichzelf gepakt en wilde net de badkamer ingaan, voordat ze zich omdraaide en fluisterde: ‘Wil je alsjeblieft blijven, David? M-mag ik dadelijk met je praten?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde ik meteen, terwijl ik zelf mijn doorweekte schoenen uittrok. Het water liep er bijna uit, dus zette ik ze onder de verwarming, in de hoop dat ze dan een beetje zouden drogen.
Penny’s glimlachte waterig en verdween toen de badkamer in. Ik hoorde hoe ze het slot omdraaide en viel toen zuchtend in een stoel neer. Net toen ik mijn ogen sloot en me bedacht dat ik me ook maar even om moest gaan kleden, werd er op de deur werd geklopt. Grommend stond ik op, liep naar de deur en opende die op een kiertje. Er stond een hotelmedewerker voor de deur.
‘Goedemiddag,’ zei de man beleefd.
Ik zei niets en keek hem vragend aan. Toen de man mij wat beter bekeek, zag ik dat hij zijn wenkbrauwen optrok. Ik wist niet waarom, maar het kon me op het moment niet veel schelen.
‘Ik kwam mededelen dat de rest van de kamers voor u en uw vrienden klaar zijn. De kamers zitten naast deze, nummers achttien tot en met twintig. Hier zijn de kaartjes.’ De man overhandigde mij een klein stapeltje met plastic kaartjes. ‘Wij wensen u verder een prettig verblijf. Als u nog klachten of vragen heeft, kunt u altijd naar de balie komen.’ Hij glimlachte beleefd en liep toen de gang uit, terwijl ik de deur achter hem sloot. Meer hotelkamers betekende ook meer badkamers, dus liep ik naar de badkamerdeur toe en klopte daarop.
‘Penny!’ riep ik. Het duurde een paar seconden en toen werd de douche uitgezet. ‘De andere kamers zijn vrij en ik ga daar even douchen en omkleden. Ik doe deze deur op slot en kom zo terug.’
Penny riep terug dat dat goed was. Ik zocht mijn losse spullen bij elkaar en met mijn overvolle tas liep ik naar de andere hotelkamer. Die kamer zag er precies hetzelfde uit, afgezien van het feit dat het hier nog niet vol met troep lag. Ik gooide mijn tas op bed, viste er een paar droge kleren uit en verdween toen naar de badkamer. Nadat ik me uitgekleed had en de douche in wilde stappen, wierp ik een vluchtige blik in de spiegel en schrok.
‘Oh, geweldig,’ zuchtte ik, terwijl ik met mijn ogen rolde. Mijn make-up zat overal, behalve waar het hoorde te zitten. Vandaar dat die man me zo raar aan had gekeken.
Het duurde niet lang voordat ik weer helemaal aangekleed de badkamer uitwandelde. Ik had snel gedoucht voor mijn doen en kamde nu met mijn vingers mijn haren een beetje fatsoenlijk. Nu moest ik terug naar de andere kamer en kijken wat Penny te zeggen had. Hopelijk voelde ze zich alweer een beetje beter en waren de anderen er nog niet, anders zou ze vast niets meer zeggen.
‘Penny?’ vroeg ik, toen ik voor de deur van de andere kamer stond en zachtjes klopte. Ik hoorde voetstappen en Penny opende de deur. Haar gezicht was weer vrij van uitgelopen make-up en ze had een joggingbroek en een dikke trui aangetrokken. Haar nog vochtige haren hingen nog steeds los om haar gezicht en ze had Chucks enorme sloffen aangetrokken, waar grote koeienhoofden op zaten genaaid. Wij zeurden altijd over zijn sloffen, omdat die veel ruimte in beslag namen, maar hij weigerde om die thuis te laten.
‘Dank je dat je gekomen bent,’ zei Penny zachtjes en ze opende de deur iets verder, zodat ik erin kon. Ze struikelde bijna over de belachelijke sloffen, maar deed alsof dat niet was gebeurd en zakte op een van de bedden neer. Ik liep naar het kleine aanrechtje toe en zette de waterkoker aan.
‘Thee?’
Penny knikte en haalde haar neus op. Het was even stil in de minuten dat ik in de weer was met de waterkoker en voordat ik de theezakjes en twee mokken had gevonden, maar toen zaten we uiteindelijk toch zwijgend met een dampende mok voor ons uit te staren.
‘Ik, eh…’ begon Penny na een tijdje toch. Ze leek niet weten wat ze moest zeggen, dus besloot ik haar te helpen.
‘Ik heb alles gehoord,’ bekende ik en ik werd rood. ‘Het was niet de bedoeling, maar… Nou ja, het was nogal moeilijk om jullie niet te horen.’
Penny was even stil, terwijl de woorden op haar in leken te werken. Ik zette me vast schrap voor een uitbarsting, maar ze zei echter beduusd: ‘Oh. Nou, dat maakt het in ieder geval een stuk makkelijker.’
Ik probeerde me te bedenken hoe ik het beste heel subtiel kon beginnen, maar aangezien ik gewoon niet subtiel was, kwam ik niet veel verder dan: ‘Wie is Sergio?’
Penny blies even in haar mok en nam een slok, waarna ze zuchtte. Toen begon ze te vertellen.
‘Ik heb Sergio ontmoet toen ik bij de lunchroom ging werken. Hij is daar de kok en tevens de bedrijfsleider. De baas van de lunchroom is er namelijk bijna nooit, dus Sergio moest mij inwerken. Hij is zo aardig… De eerste keer dat we samen moesten werken, stonden we alleen en het was erg gezellig. Het bleek dat we veel gemeen hadden en we hebben toen ontzettend veel gelachen. De keren daarop waren net zo gezellig.’ Penny stopte even om een slok te nemen, terwijl ik aandachtig luisterde. ‘Hij viel me die eerste keer vooral op door zijn uiterlijk, weet je. Sergio is… heel erg knap. Ik weet dat jij een jongen bent, maar volgens mij is ieder meisje dat wel met me eens.’
Ik knikte en keek geduldig toe hoe ze nog een slok nam. Penny zuchtte diep en ging in kleermakerszit op het bed zitten.
‘Zijn donkere ogen en Italiaanse bloed zorgen ervoor dat ieder meisje hem direct zou bespringen zodra ze daar de kans voor kreeg,’ vervolgde ze en ze blies bedachtzaam in haar mok. ‘We werkten dus veel samen en hadden het altijd zó gezellig, dat hij me op een gegeven moment mee uit vroeg. Ik miste Chuck verschrikkelijk, maar bedacht me dat Sergio alleen maar een goede vriend was, dus dacht ik dat het geen kwaad kon. Hij was gewoon zo aardig voor me…’
‘Wat gebeurde er?’ vroeg ik, terwijl ik haar begripvol aankeek.
Penny sloot voor een paar tellen haar ogen en toen ze die weer opende, zag ik dat er tranen instonden. Die veegde ze echter verwoed weg.
‘We gingen eerst samen naar de film. Dat was erg gezellig en er waren een paar momenten dat ik het gevoel kreeg dat hij me probeerde te zoenen, maar ik bleef mezelf voorhouden dat ik Chuck had. Dat hielp. Na de film gingen we nog naar een club toe, waar een paar van zijn vrienden waren. Ik leerde hen kennen en zij deden ook erg aardig. De hele avond heb ik met Sergio gedanst en ik heb een geweldige avond gehad. Hij bracht me naar huis en dat vond ik heel aardig, zodat ik hem een zoen op zijn wang gaf om hem te bedanken.’ Penny’s stem haperde even. Ik zweeg en wachtte af tot ze verder ging met haar verhaal.
‘Hij, eh… Hij zoende me toen en… en ik deed mee. Het is vreselijk stom, maar die avond was zo leuk en ik had Chuck allang niet meer gezien en ik wist niet wat ik moest doen en…’
‘Rustig maar,’ zei ik toen haar stem oversloeg. Ik pakte haar mok en zette die van haar en mij op het nachtkastje. Penny trilde en ik sloeg mijn arm om haar heen. ‘Je hoeft niet verder te vertellen als je niet wil.’ Ik streek haar even troostend over haar rug en keek haar afwachtend aan.

Wauw, heel mooi! Je omschrijft de emoties echt heel levendig en ik kan me heel goed voorstellen dat Penny wat ik die Sergio zag/ziet. Ik ben benieuwd wat er nu gaat gebeuren!

Hihihi Chuck is going to murder him ^_^ Moet bij jou ook oppassen wat ik in verhalen zeg

Wat een goed vervolg! David is echt súper lief En wat zielig voor Penny 8D Hopelijk komt het weer goed tussen haar en Chuck...

Prachtig geschreven! Ik ben benieuwd naar hoofdstuk 66 =)