Online Verhalen

Haha, die tweeling toch, steeds maar achter elkaar aan moeten zitten. Ze kunnen het ook niet laten he? Tom ontdekte zelfs Hannah niet! Dat vind ik niet lief van hem hoor xD En ik mag Chantal ook niet meer. Hoe kan ze nu zo'n hechte vriendschap in een keer weggooien voor een jongen? Aargh, ik erger mij wel een beetje aan haar hoor. Raquel was haar allerbeste vriendin en ze ontmoet Bill en daarna gooit ze die vriendschap gewoon bij de prullenbak, alsof het oud vuil is.
Ik ben het met Raquel eens dat Gustav een zeer rustig persoon is om mee te praten. Hij neemt tenminste dingen serieus, tegenover Tom soms... Haha, je weet waarschijnlijk wel wat ik bedoel. Mooi geschreven weer!

Even off - topic: Eindelijk iemand die naar het optreden is geweest! Ik mocht niet van mijn ouders, te jonge zeiden ze. Schijnt dat het heel goed was ;D

Het concert was niet alleen maar goed, het was gewéldig Hoe oud ben je dan? Ik ben 14 en ik mocht wel.

In elk geval, hier is het begin van hoofdstuk 33! ^^

~~

33.

Zo druk als het net was, zo bedaard zag het tafereel er nu uit. Georg viel nergens te bekennen, Tom en Hannah zaten samen in de zetel – versmolten lippen onder de klep van Toms pet – en Bill hing languit op de sofa met zijn benen over de armleuning.
‘Gefeliciteerd!’ lachte Raquel vanaf de drempel. Tom wuifde alleen even, hij was te druk bezig met Hannah, maar Bill sprong meteen op en sloeg enthousiast zijn armen om haar heen. Raquel verzamelde al haar moed, ging op haar tenen staan en drukte een vlugge kus op zijn wang.
‘Gefeliciteerd,’ herhaalde ze met een lachje. Ergens vaag in haar achterhoofd besefte ze dat hij dit kon opvatten als een verjaardagskus alléén, terwijl ze het eigenlijk niet zo bedoelde. Daar had ze eerder aan moeten denken.
Bill bloosde echter, kwam een momentlang niet uit zijn woorden en antwoordde toen met een vrolijk dankjewel. Raquel wilde antwoord geven, maar op hetzelfde moment ging de achter hen kamerdeur open en Gustav stapte binnen. Hij werd op de voet gevolgd door nog twee jongens, allebei onbekenden voor Raquel.
De linkerjongen was ongeveer zo groot als Gustav, met kortgeknipt bruin haar en grijze ogen. Hij ging simpel gekleed in een jeansbroek en een olijfgroen shirt. Raquel vond dat zijn uitdrukking op Gustav leek; net zo kalm, misschien zelfs een beetje verlegen.
De rechterjongen was anders. Het eerste wat aan hem opviel was de enorme grijns die zijn gezicht overheerste; het tweede was zijn haar, dat steil langs zijn gezicht viel en zo’n lichte kleur had dat het bijna wit werd. Hij droeg een T-shirt met zwarte en rode strepen op een zwarte spijkerbroek en had een piercing in zijn wenkbrauw, net zo glimmend als zijn groenblauwe ogen. Andreas, besefte Raquel meteen. Zijn uitstraling was een soort mix tussen Bill en Tom, dat móest Andreas zijn.
Een blik opzij naar Bill leerde dat ze gelijk had; hij grijnsde breed en riep: ‘Andy, wat een verrassing! Hebben we jou tóch uitgenodigd! Hoi Alex,’ voegde hij er een stuk minder plagerig – maar net zo vriendschappelijk – bij. De jongen met het donkerbruine haar knikte hem toe en draaide zich naar Gustav. Raquel had dus gelijk, de blonde was Andreas.
Het volgende moment stond hij naast hen en prikte Bill in zijn zij. ‘Gefeliciteerd, opa!’
‘Opa?’ riep Bill meteen terug. ‘Hallo zeg! Nog vier weken en dan onderga jij hetzelfde lot, dus ik zou me maar inhouden.’
Hij trok een duivelse grijns, Andreas was jammer genoeg niet onder de indruk. ‘Was dat een dreigement? Oeh, wat ben ik nu bang.’ Hij rolde met zijn ogen en richtte zijn blik op Raquel. Zij begon onmiddellijk te blozen, maar zijn glimlach was open en vriendelijk toen hij een hand naar haar uitstak. ‘Andreas Klein, zeg maar Andy. Fulltime beste vriend van de heren Kaulitz.’
Hij knipoogde en Raquel moest lachen, of ze nu wilde of niet. Ze had het gevoel dat hij haar nu al had goedgekeurd; dat was een hele opluchting, één punt minder om nerveus over te zijn. Dus schudde ze zijn hand en antwoordde opgewekt: ‘Raquel Rodriguez, aanhangsel van die daar.’
Ze wees naar Hannah, die nu met gesloten ogen tegen Toms schouder leunde en nergens op lette. Hij trouwens ook niet, zijn ogen waren omlaag gericht. Zijn armen lagen om Hannah’s middel, haar ene hand rustte tussen zijn vingers en om zijn lippen speelde een teder glimlachje. Met die twee zat alles dus helemaal goed.
Andreas wiebelde met zijn wenkbrauwen. Bill kon het beter, maar Andy was er ook best goed in. ‘Dus dat is Hannah?’ riep hij enthousiast. ‘Ben je toch gestrikt, Tom! Tss.’
Hij schudde quasi treurig zijn hoofd, Tom grijnsde alleen en antwoordde: ‘Wacht maar, Andy, ik spreek je nog wel als jij verliefd wordt.’
Zijn woorden klonken heel normaal, casual, typisch Tom – Raquel zag echter zijn ogen naar Hannah flitsen toen hij sprak, zijn vingers vlochten zich in de hare en het glimlachje werd breder. Zij straalde van geluk en plantte haar lippen op de zijne.
Raquel keek opzij, onwillekeurig benieuwd naar Bills reactie op die opmerking van zijn tweelingbroer. De zanger had een haast triomfantelijke blik in zijn ogen; die was natuurlijk blij dat de tijd van one night stands leek te zijn overgewaaid. Raquel zelf kon niet anders dan heimelijk juichen voor haar vriendin. Het was geweldig om Hannah zo gelukkig te zien, dacht ze met een glimlach.
Nu zij zelf nog.

Naaaaah <3 Maar met Raquel komt het ook wel goed, hoor! Ik bedoel, Bill bloosde niet voor niets toen zij hem een 'verjaardags'kusje gaf... Lovely.
En oh, oh, oh, wat zijn Tom en Hannah toch ongelooflijk schattig samen. Nu wil ik ook een vriendje! Haha, nee, maar ze zijn echt heel lief en het is leuk om te lezen dat hij ook zomaar zegt dat hij verliefd op haar is (jongens lijken daar zo nu en dan nog wel eens problemen mee te hebben - zucht).

Oh, en Andy en Alex lijken me ook zeker toffe gasten. Ik heb sowieso al een zwak voor de naam Alex, don't ask me why, dus die heeft al een streepje voor. Andy daarentegen heeft weer meer punten met zijn uiterlijk gescoord. I love them already.

Het duurde even voordat ik had gereageerd, sorry, maar hier is het dan toch, hihi. Nogmaals, voor de honderdduizendste keer, ik ben blij dat je het zo leuk hebt gehad bij het concert en ik hoop dat het je nog heeeeeel lang bij zal blijven <3

Dankjewel <3
Dit stukje vind ik persoonlijk best wel goed gelukt.

~~

De middag gleed onwaarschijnlijk snel voorbij. Het eerste half uur was nog een beetje stijfjes, omdat niet iedereen elkaar zo goed kende, maar algauw kreeg de feestvreugde hen stuk voor stuk te pakken. Alle ongemakkelijkheid viel weg en ze gingen met elkaar om alsof ze al jaren vrienden waren.
Het liep al tegen vijven toen Bill plotseling ieders aandacht trok. Hij klapte in zijn handen en riep enthousiast: ‘Krijgen we ook nog cadeautjes?’
‘Cadeautjes? Ik dacht dat jij alles al had, meneer de verwende celebrity!’ brulde Andreas vanaf de andere kant van de kamer, waar hij met Tom achter de Playstation zat. Hannah lag naast hen op de vloer, cola drinkend met een rietje.
‘Nietes! Ik wil cadeautjes!’ Bill trok een engelengezichtje. ‘Alsjeblieft?’
‘Materialistisch typ!’ deed Andy hoofdschuddend en gooide toen zijn controller op de grond. Op het scherm crashte de auto tegen de vangrail, maar Andy was de kamer al uit.
Vijf minuten later zaten ze allemaal in de woonkamer met ingepakte cadeautjes op schoot. Ook de drie jarigen, want die hadden natuurlijk iets voor elkaar. Bill keek precies zoals Jonathan als hij zijn verjaarscadeautjes mocht uitpakken, glimmende ogen en een enthousiaste smile.
Andreas beet de spits af door één van zijn drie pakjes op Bills schoot te gooien. ‘Dat houdt hem even zoet,’ grijnsde hij, terwijl hij de andere twee cadeautjes aan Tom en Gustav gaf.
Bill stak vrolijk zijn tong uit naar zijn beste vriend en wurmde zijn zwart/wit gelakte nagel onder het plakband. Ze kregen alledrie een cd, een veilige keuze. Het was sowieso moeilijk om iets te verzinnen voor drie jongens die zo’n beetje alles al hadden, de meeste cadeautjes waren meer grappig dan echt nuttig – niet dat ze dat erg vonden, de drie zagen de humor er wel van in.
De cadeaus vlogen over tafel. Cd’s, dvd’s, een pet, een horloge, spelletjes voor de Playstation, een potje fluorescerende nagellak waar Bill een tien minuten durende lachstuip van kreeg; er kwam van alles voorbij.
Als laatste was de beurt aan Raquel en Hannah. Zij hadden samen naar cadeautjes gezocht en daarom met z’n tweeën maar één pakje voor elk. Er werd hen meteen verzekerd dat het absoluut niet erg was, wat hen allebei geruststelde.
‘Gustav eerst,’ zei Hannah en viste het pakje uit de plastic tas bij Raquels voeten. ‘We wisten echt niets te verzinnen, voor geen van jullie trouwens, dus sorry daarvoor.’
‘Maakt niet uit, hoor,’ glimlachte Gustav en trok het papier los. Een T-shirt, dat toen hij het uitvouwde de letters Metallica spelde op de voorkant. ‘Wauw, dankjewel!’ Metallica, Gustavs favoriete band.
‘Oké, nu Tom.’ Raquel haalde het cadeau tevoorschijn en duwde die in Hannah’s handen. ‘Doe jij die maar,’ grijnsde ze.
‘Is Hannah zelf dan niet genoeg cadeau?’ riep Andreas hoofdschuddend en iedereen lachte, ook Hannah. Toen boog ze zich naar voren en kuste Tom onder de klep van zijn pet: een extra lange verjaardagskus, waar Tom trouwens maar al te graag aan meewerkte.
Bij het eindigen van de kus liet Hannah het pakje in zijn schoot vallen. Ze mompelde nog vlug iets in zijn oor, iets wat alleen hij hoorde en een wenkbrauwwiebel aan hem ontlokte. Toen scheurde hij het papier los – en barstte in lachen uit. Na de eerste blikken van de anderen werd dat voorbeeld meteen gevolgd; uit het gebloemde pakpapier staken twee boxershorts, eentje zwart bedrukt met kleine gitaartjes en de tweede brandweerrood met een koeienpatroon.
Grijnzend trok Tom het meisje tegen zich aan en zoende haar zacht. ‘Je bent geweldig, wist je dat?’ fluisterde hij in haar oor. Ze bloosde, legde haar armen om zijn hals en was vertrokken, naar haar roze wolkje op zijn lippen.
‘Het laatste cadeau zal ik dan maar doen, of niet?’ lachte Raquel. Stiekem vond ze dat helemaal niet erg, want dit was Bills pakje en zij had het uitgezocht. Ze werd alweer een tikkeltje nerveus; wat nou als hij het niet leuk vond?
Met bonzend hart nam ze het doosje uit de tas en stak die naar hem uit. ‘Ik hoop dat het bevalt,’ mompelde ze erbij. Of hij haar überhaupt wel hoorde, wist ze niet.
Bill trok het lintje los en prutste net zo lang met zijn nagels aan het plakband tot hij het papier zonder scheuren van het cadeau kon halen. Een langwerpig zwart doosje, mat glanzend, lag nu op zijn handpalm.
‘Ik gok op iets kouds en glimmends,’ zei Georg meteen. ‘Typisch iets voor zo’n materialistisch joch als Bill.’
‘Hé, toevallig ben ik geen “joch” meer, ik ben nu twintig!’ De zanger stak quasi beledigd zijn tong uit en ontkrachtte daarmee vrolijk zijn eigen bewering. Vervolgens wipte hij in één keer het deksel van het doosje.
Op een bedje van zwart fluweel lag, flonkerend in het heldere lucht, een dun zilveren kettinkje. Bills ogen verwijdden zich, aan zijn lippen ontsnapte een nauwelijks hoorbare “Wauw”. Voorzichtig haalde hij het sieraad uit het doosje en legde de hanger op zijn handpalm om hem beter te kunnen bekijken. Een zonnetje, met negen kronkelige stralen en een ingegraveerd symbool. Geen onbekend symbool – het logo van Tokio Hotel.
‘Je kon erin laten zetten wat je wilde,’ murmelde Raquel een tikkeltje verlegen. ‘Dit leek ons wel passend.’
‘Hij is prachtig,’ zei Bill zacht. Zijn ogen kleefden nog steeds aan het juweel, om zijn lippen verscheen een brede lach. ‘Echt waar. Dankjewel.’
Hij sloot zijn vingers om de ketting en omarmde haar, drukte vluchtig even zijn lippen op haar wang. Raquel probeerde niet te hard te blozen, niet te hard te hopen. Het was maar een dankjewel-zoen, het betekende niets! Als ze teveel hoopte, kon ze alleen maar teleurgesteld worden.
Haar blik kruiste die van Chantal. Heel ven maar, een fractie van een seconde – ze keken tegelijkertijd weer een andere kant uit. Niet snel genoeg; Chantal zag de opflakkerende hoop, Raquel de al hevig brandende jaloezie. Het bezorgde hen allebei een misselijk gevoel, Chantal van nijd en Raquel van pijn. Ze kon maar niet aan het idee wennen dat Chantal haar nu haatte. Het klonk gewoon zo onlogisch na een leven lang twee-eenheid.
Door de feestvreugde van vandaag was Chantal wel een beetje ontdooid. Meegesleept door het enthousiasme van de tweeling had ze zelfs Raquel zonder toneelspel toegelachen. Nu herinnerde ze zich echter weer dat ze een hekel had aan het donkerharige meisje en de jaloezie vlamde hevig op.
Bill merkte daar niets van, hij was bezig met zijn cadeautje. De ketting die hij de hele dag al omhad, verdween in het doosje, achteloos opzij gegooid om plaats te maken voor de nieuwe aanwinst. Behendig maakte hij het kettinkje vast om zijn hals en lachte tevreden. ‘Zo.’

Eigenlijk had ik gehoopt dat Raquel en Bill nu zouden zoenen maar wel een leuk cadeau wat Bill van haar heeft gekregen! En ik mag Andreas welXD zijn vrolijke opmerkingenXD echt leuke stukken weer!

Hehe, dank je. ^^
Hoofdstul 34 alweer!

~~

34.

De rest van de middag vloog eveneens razendsnel voorbij. Tegen zevenen kookte Gustav een enorme pan spaghetti, die ze met de beroemde ketchupsaus van de tweeling naar binnen werkten. Raquel keek toe terwijl de broertjes hun saus bereidden en kon zich niet voorstellen dat zoveel ketchup lekker zou smaken bij spaghetti, maar tijdens het eten moest ze toegeven dat het eigenlijk ene hele goede combinatie was.
Na het eten kondigde Bill aan dat het tij was om met de voorbereidingen voor vanavond te beginnen.
‘Vertaling: Bill gaat een uur in de badkamer bivakkeren,’ gniffelde Tom en moest die opmerking zoals gewoonlijk bekopen met een mep van zijn broer.
‘Bill is niet de enige, denk ik,’ merkte Alex toen op, gebarend naar de meisjes. ‘We kunnen nog wel een dutje doen of zo, voordat zíj klaar zijn…’
Hij zuchtte dramatisch en iedereen lachte. Hannah haalde vervolgens haar schouders op. ‘Kweek gewoon een beetje geduld, man, het valt best mee. Tenzij Bill inderdaad een uur in de badkamer zit.’
‘Gebruik Chantals badkamer maar, dat gaat sneller,’ adviseerde Tom. ‘Mijn lieve kleine broertje lijkt onschuldig, maar als hij eenmaal in de badkamer verdwijnt…’
‘Tien minuten!’ gilde Bill meteen. ‘Tien minuten, opschepper! En zó erg ben ik niet.’
Tom keek hem droogjes aan en schudde toen zijn hoofd. ‘Ik ken jou langer dan vandaag, broermans. Schiet nou maar op, anders moet je mee vóór je klaar bent.’
Bill was al weg. Chantal stond nu ook op en gebaarde dat Hannah en Raquel met haar meekonden. Voor Raquel was het duidelijk dat ze het met tegenzin deed, maar Hannah was veel te enthousiast om daar iets van mee te krijgen.
In de gang stonden hun tassen, volgepropt met kleren voor het weekend én met hun outfits voor vanavond. Chantal had haar kleding natuurlijk gewoon in de kast hangen en verdween alvast in haar kamer om haar spullen bijeen te zoeken.
Voor de enorme spiegel in Chantals badkamer begonnen de drie meisjes zich klaar te maken. De eerste drie seconden gebeurde dat in stilte, maar toen barstte Hannah los. ‘Ik heb geloof ik nog nooit zo’n zin gehad in een avond als nu.’
‘Mee eens,’ kwam er van beide kanten. Chantal en Raquel staarden elkaar even aan, wendden na een kort ogenblik echter alweer hun blikken af.
‘Waar slapen we eigenlijk vannacht?’ mijmerde Hannah hardop, zonder iets van de gespannen sfeer te merken, en gaf zichzelf meteen antwoord: ‘Ik bij Tom, denk ik, als hij dat niet erg vindt.’
‘Volgens mij heeft hij daar geen enkel bezwaar tegen,’ grinnikte Chantal, terwijl ze een borstel door haar witblonde haren haalde. Raquel had letterlijk hetzelfde willen zeggen en voelde een steek door zich heen gaan. Het was niet eerlijk. Waarom moesten zij nou allebei op dezelfde jongen vallen?
‘En Raquel dan?’ Hannah’s stem liet geen ruimte over voor gepieker.
‘Bij mij op de kamer, denk ik dan. Alex en Andy krijgen de woonkamer tot hun beschikking, dus Raquel slaapt bij mij op de kamer.’ Chantal deed duidelijk haar best om het zo vrolijk mogelijk te brengen. Voor Hannah slaagde ze daar waarschijnlijk in; ook al wist die nu dat Chantal de vriendschap met Raquel gebroken had, door haar enthousiasme over de avond dacht ze daar niet meer aan. Raquel kon het echter niet uit haar hoofd zetten en deed er het zwijgen toe.
Naast haar praatten haar vriendinnen gewoon verder. Over hun verwachtingen van de avond, over de jongens natuurlijk. Raquel probeerde zich niet te concentreren op hun gesprek, maar kon niet verhinderen dat er af en toe wat flarden binnensijpelden.
‘Wat zei je trouwens tegen Tom, toen je hem zijn cadeautje gaf?’ vroeg Chantal en keurde haar kleding aan haar lijf.
‘Oh, gewoon. Dat ik iets bijpassends had voor mezelf, dat hij waarschijnlijk wel interessant zou vinden.’ Hannah giechelde, Chantal wierp haar een zijdelingse blik toe en toen schoten ze samen in de lach.

Oh gosh, druk, druk, druk, maar hier ben ik weer hoor. No worries. Ik blijf terugkomen XD

Ik ben heel benieuwd naar het feest, denk dat dat nog wel eens erg gezellig kan worden... Ik hoop dat dat de avond wordt waar Raquel en Bill zullen zoenen eigenlijk. Hihi, dat zou namelijk echt heel lief zijn!
Ik vind trouwens dat Chantal nog opmerkelijk rustig onder de situatie blijft. Ik vind haar wel zo'n type dat van die achterbakse opmerkingen kan maken waar iedereen bij is, maar dat dan alleen Raquel doorheeft dat het gemeen bedoeld is. Zeg maar. Gelukkig dat ze dat niet doet, want ik denk niet dat Raquel dat trekt.
Maar oh god, dat slapen, dat gaat niet goed komen. Raquel en Chantal op één kamer... Kan Raquel niet wegsneaken en bij Bill in bed kruipen? Hihi!

Sorry dus dat het weer even duurde, maar ik blijf het volgen hoor <3

Dank je <3

Dit stukje is een beetje.. experimenteel. xD

~~

Een uur later waren de zes jongens helemaal klaar om te feesten. Alex en Andreas hadden gewoon nog hetzelfde aan als eerst, Gustav droeg dezelfde broek met zijn nieuwe Metallica-shirt. Georg had zich evenmin omgekleed, die zat in een hoekje te sms’en, waarschijnlijk met Joëlle. Tom droeg nu een zwart shirt met een rode pet in plaats van een wit shirt met een grijze pet en Bill… Bill was Bill, in vol ornaat.
Blijkbaar had hij het thema doodshoofd gekozen, ze doken overal in zijn outfit op. De print op zijn allstars en zijn T-shirt: zwarte ondergrond, witte doodskoppen. De gesp van zijn riem had die typische vorm, de leren armband om zijn linkerpols was bezaaid met dezelfde figuur. Alleen zijn zwarte jeans en jack waren doodshoofdloos. Om zijn hals schitterde het zonnetje, zijn ogen waren zoals altijd zwart geschminkt en zijn haren stonden als leeuwenmanen om zijn gezicht. Aan zijn rechterhand droeg hij nog een vingerloze leren handschoen, als finishing touch.
Het wachten was op de meisjes, die nog steeds Chantals badkamer bezet hielden. De jongens – en dan vooral de tweeling – begonnen ondertussen erg ongeduldig te worden. Ze waren net van plan om de badkamer te bestormen, toen de deur openging en het eerste meisje naar buiten stapte.
Het was Hannah. Ze droeg een groen geruit plooirokje waarin haar benen eindeloos lang in leken, tot haar voeten werden gevangen door witte ballerina’s. Haar eveneens groene topje liet haar rug bloot en kleurde bij de oogschaduw die haar ogen naar voren deed springen. Haar roodbruine haren vielen vlot om haar stralende gezichtje, ongehinderd door speld of elastiek.
Tom floot zacht tussen zijn tanden en legde toen zijn armen om haar middel. Hij zei niets, maar de overdonderde blik in zijn ogen sprak boekdelen. Voor hem was Hannah het enige meisje op aarde dat überhaupt nog maar bestond.
Het tweede meisje dat de badkamer verliet kon hem niet van gedachten doen veranderen, ook al zag ook zij er adembenemend uit. Niet iedereen staat even goed met wit, maar Chantal kon het hebben. Haar sneeuwwitte jurkje had spaghettibandjes en reikte tot halverwege haar bovenbenen. Daaronder droeg ze gouden ballerinaschoentjes die met linten om haar kuiten waren bevestigd, kleurend bij haar juwelen. Haar haren waren precies zo gekapt als Joëlle het gedaan had en het stond haar geweldig.
Raquel liet nog iets langer op zich wachten. Niet voor het theatrale effect, daar was ze zich totaal niet van bewust – ze was bloednerveus en bleef maar controleren of ze toch echt niet per ongeluk twee verschillende schoenen aanhad, of iets in die richting. Toen ze zich eindelijk ervan overtuigd had dat er niets aan de hand was, haalde ze diep adem en verliet de badkamer.
Er viel meteen een doodse stilte. Alle ogen zogen zich aan haar vast, zelfs die van Tom. Als er iemand was die een gooi kon doen naar de titel “Mooier dan Hannah in Toms ogen”, was het wel Raquel.
Op zich was haar outfit heel simpel. Haar wijnrode jurkje was strapless, reikend tot op haar knieën, en waaierde prachtig uit vanaf haar taille. Haar voeten staken in simpele, zilverkleurige sandaaltjes en haar ogen waren donker opgemaakt. Ze liet haar zwarte krullen loshangen, had alleen de voorste plukken naar achteren gebonden en met een zilveren clipje vastgezet. Ook de eenvoudige juwelen die ze droeg – armbandje, kettinkje, oorbellen – waren zilver.
Het was niet zozeer wat ze droeg. Het ging om hóe ze het droeg.
Raquel had, misschien onbewust, altijd al een wolk mysterieuze dromerigheid om zich heen hangen. Vandaag werd die aura versterkt door de zachte twinkeling in haar ogen, het verlegen glimlachje om haar lippen, de manier waarop het jurkje perfect om haar soepele lichaam viel. Chantal was een uitdagende schoonheid, Hannah had iets speels. Raquel viel onder geen van die kopjes. Vanavond hoorde zij bij de categorie pijnlijk-voor-de-ogen-mooi en geen van de zes jongens kon een paar seconden lang zijn blik op iemand anders richten.
Tot Georg, natuurlijk Georg, de stilte verbrak met een droog: ‘En dit, dames en heren, verklaart waarom ik hetero ben.’
Iedereen schoot in de lach en de betovering werd verbroken. Raquel, die bewegingloos op de drempel had gestaan, stapte nu de gang op. Tom richtte zijn blik weer op Hannah; zij had wel gemerkt dat hij naar Raquel had staan staren, maar dat kon ze hem wel vergeven – zij was ook onder de indruk van Raquels verschijning.
‘Oké, gaan we nu dan?’ vroeg Gustav opgewekt. Hij stond op en wierp een blik uit het raam. ‘Ah, de taxi is er al.’
Ze volgden hem allemaal naar de deur, alweer vrolijk kletsend en lachend. De enige die zijn mond hield was Bill. Hij wist gewoon niet wát hij moest zeggen, Raquel had hem volledig lam geslagen. Zijn ogen kleefden aan haar rug toen ze voor hem uit naar beneden liep, aan haar dansende haren, het fladderende jurkje. Een engel, dacht hij. Een zwartharige engel.

Aaaah! Prachtig! Ik krijg er helemaal lentekriebels van (en die had ik al, dus het wordt alleen maar meer en meer), zo lief is het.
Bedoel je met experimenteel dat je wat nieuws hebt geprobeerd qua beschrijven? Want dan is dat je goed gelukt. Fantastisch hoe je de 'binnenkomst' van Raquel hebt beschreven, ik kan helemaal voor me zien hoe mooi ze er wel niet uit moet zien! Haar rode jurkje lijkt me prachtig, evenals Chantals jurkje. Geweldig!
Je bent zeker geslaagd met vooral Raquels beschrijving, ik kan helemaal voor me zien hoe die jongens schaapachtig naar haar staan te kijken en proberen om niet te veel te laten merken xD Geniaal.

Melian schreef:Tom droeg nu een zwart shirt met een rode pet in plaats van een wit shirt met een grijze pet en Bill… Bill was Bill, in vol ornaat.

Hier ging ik dus echt stuk, he xD In vol ornaat, prachtige uitdrukking die je hier kunt gebruiken, omg

Oh, en trouwens, heb ik iets gemist wat Georg betreft? Wie is Joelle? Kan zijn dat je het al eerder hebt beschreven hoor, maar dan ben ik het even vergeten ^^
Blijft geweldig <3

Geweldig stuk weer! Ik kan het zo voor me zien hoe de jongens Raquel allemaal aanstaren En ze moeten deze avond gewoon bij elkaar komen! Bill en Raquel dan Ben trouwens wel benieuwd hoe het gaat als Raquel bij Chantal op de kamer slaapt, al zullen die twee elkaar waarschijnlijk negeren, althans, denk ikXD
Ben benieuwd naar de rest !

Joëlle is de styliste die Chantals metamorfose mogelijk maakte. (:
En het 'experimenteel' sloeg inderdaad op de beschrijvingen, ben blij dat die gelukt zijn. ^^

Dit stukje is wat korter, maar dat was de enige plek waar ik het goed kon knippen.
Enjoy

~~

35.

De taxi bleek geen taxi. De taxi bleek een enorme sneeuwwitte limousine. Nu was het Raquel die met stomheid geslagen bleef staan, haar ogen wijd open van verbazing. ‘Wow.’
‘Bedank Bill maar, het was zijn idee,’ grinnikte Georg en hield de deur open voor Chantal.
Bij het horen van zijn naam ontwaakte de zanger uit zijn trance. Even moest hij zoeken naar zijn stem, maar toen riep hij vurig: ‘Natuurlijk! We zijn niet voor niets verwende celebrities, Moritz. Wij reizen in stijl.’
Ze stapten allemaal in, de chauffeur trok op en de limousine zoefde de straat uit. Raquel hoorde nog een motor starten; ze draaide zich om en keek uit de achterruit, maar ze kon niet zien wie er in de andere auto zat. Paparazzi?
‘Bodyguards,’ fluisterde een stem plotseling, vlakbij haar oor. Ze keek verrast om en zag Bill naar haar glimlachen. Even bleef haar blik steken in zijn warme donkerbruine ogen, toen wendde hij zijn hoofd af.
Na een korte rit hield de limousine stil voor een hoog gebouw. De chauffeur stapte als eerste uit, nog vóór Raquel überhaupt haar riem had los geklikt, en hield de deur voor hen open. Zodra ze allemaal op de stoep stonden, verdween de limousine vlug om de hoek van de straat. De auto met de bodyguards, een onopvallende zwarte Toyota, stopte een eindje achter hen en ook daarvan gingen de deuren open.
‘Oké, laten we maar naar binnen gaan.’ Bill was zichzelf weer, nam als eerste het initiatief. Ze knikten allemaal, keken elkaar even aan en stapten toen het gebouw in. Raquel hoefde niet om te kijken om te weten dat er nu vier breedgeschouderde mannen in zwarte kleding achter hen aan liepen.
Buiten zag het er niet erg bijzonder uit, maar binnen omarmde de warmte hen. De inkomhal was een hoge ruimte met links van hen een welkomstbalie en rechts een brede marmeren trap met een donkerhouten leuning. Hoofdkleuren crème en goudbruin, kleuren die ook terugkwamen in de kleren van de blonde vrouw achter de welkomstbalie.
Raquel voelde zich lichtelijk geïmponeerd door de grootte; als de inkomhal alléén al zo enorm was, hoe groot moest de rest dan niet zijn? De jongens leken er absoluut geen moeite mee te hebben, zelfs Andy en Alex niet, terwijl Hannah en Chantal ook lichtelijk onder de indruk keken.
Op dat moment kwam de blonde vrouw naar hen toe en vroeg timide: ‘Tokio Hotel, nietwaar?’
Bill flitste meteen een brede glimlach tevoorschijn en knikte. ‘We hebben een reservering in de VIP-lounge, als het goed is.’
‘Ja, ja... De reservering is er,’ antwoordde ze. ‘De lounge is hier de trap op en dan de gouden deuren. Maar...’
Ze aarzelde even, kwam niet helemaal uit haar woorden, en Bill vroeg ongerust: ‘Is er een probleem?’
‘Nee, helemaal niet,’ verzekerde de vrouw hem onmiddellijk. ‘Ik zou alleen... Kunnen jullie misschien... Jullie handtekening...’
Raquel en Hannah wisselden tegelijkertijd een verbouwereerde blik. Een vrouw van ongeveer vijfendertig, die – hevig blozend nog wel – de jongens om hun handtekeningen vroeg? Blijkbaar was het niet helemaal waar dat Tokio Hotel alleen maar tienermeisjes aantrok, deze vrouw leek minstens zo nerveus en enthousiast om hen te ontmoeten.
Met vier identieke brede grijnzen signeerden de jongens twee pagina’s van het gastenboek, dat opengeslagen op de balie lag. De vrouw bedankte hen nog uitvoerig, maar Bill wuifde dat weg en wenkte toen de anderen. ‘Laten we naar boven gaan.’

Oeh, wat gaan ze doen! En altijd en overal bodyquards, altijd handig soms ook vervelend, lijkt meXD en dan zelfs een vrouw in de dertig die om hun handtekening vraagtXD! De wereld moet niet gekker worden en dat ze dan nog zenuwachtig is, geweldigXD

Haha, dat is best briljant! Die zag ik even niet aankomen, geniaal XD. Hallo zeg, als je zelf de wereld van 20+ aan je voeten hebt liggen bij wijze van spreken, hoe geweldig is je leven dan wel niet?!
Ben heel erg benieuwd naar de VIP-lounge, maar ik weet vrijwel zeker dat ik daarin niet teleurgesteld zal worden. Durf te wedden dat het vooral groot, glimmend en duur is. Hihi!

Jammer dat het zo'n kort stukje is, maar wel een erg leuk stukje <3 Can't wait for more!

En daar ben ik weer! ^^
Danke allebei <3

Ik moet zeggen, dit stuk is een beetje saai, maar ik had een afsluiter nodig voor dit hoofdstuk en dan kan ik mij weer helemaal storten op het volgende. (:
Enjoy. ^^

~~

Nu waren het Tom en Georg die de leiding namen en als eerste de brede trap opliepen. Hannah hield Toms hand vast, vlak achter hen liepen Chantal en Andreas. Zij hadden het zo te zien wel gezellig samen, dit gesprek was in de limousine begonnen en het einde leek nog niet in zicht. Achter hen volgden Alex en Gustav, ook druk in gesprek. Bill en Raquel sloten de rij. Zij durfde hem niet aan te kijken, uit angst dat ze net zo rood zo worden als haar jurkje, en liet haar haren langs haar gezicht hangen.
Plotseling voelde ze echter een hand op haar rug, die haar zachtjes met zich mee trok. Naar zich toe, besefte Raquel; het was Bill, die haar toelachte en mompelde: ‘Je ziet er echt prachtig uit, wist je dat?’
Ze bloosde toch, of ze hem nu aankeek of niet. ‘Jij ook,’ antwoordde ze snel. “Prachtig” was voor Bill misschien niet het juiste woord, bedacht ze een moment later. Prachtig leek meer iets dat je over een meisje zei – en wat men ook mocht beweren, een meisje was hij niet.
Op dat moment passeerden ze de gouden deuren die naar de VIP-lounge leidden en botsten bijna tegen de anderen op, die daar stonden te wachten. Bill haalde zijn hand van Raquels rug, liet die vervolgens door zijn haren gaan. zijn manier om uit te drukken dat deze plek niet helemaal zijn type was; hoewel hij het onmogelijk écht heel erg kon vinden, anders had hij vast heftig geprotesteerd.
De VIP-lounge verschilde eigenlijk in maar één opzicht van een gewone club. Het was absoluut verboden om camera’s of mobieltjes met fotografeerfunctie mee te nemen naar binnen. Behalve voor de vier jongens van Tokio Hotel, die meteen herkend werden en door mochten lopen. De twee mannen bij de deuren wilden de rest van het groepje al controleren, toen Tom gebaarde dat het niet nodig was. Met tegenzin liet de security hen allemaal passeren.
‘Wel,’ zei Georg en wreef in zijn handen. ‘Hier zijn we dan. Jarigen, gefeliciteerd. Ik ga er vandoor.’ Nog vóór iemand daarop kon reageren, was hij verdwenen.
Raquel stond met wijd open ogen om zich heen te kijken. Bij het woord “VIP-lounge” kreeg ze altijd het idee dat er alleen maar celebrities zouden zijn, maar dat was helemaal niet zo. De dansvloer, in de vorm van een ster met meer punten dan Raquel in één oogopslag kon tellen, stond vol gezichten die haar totaal onbekend voorkwamen. Geen beroemdheden, maar de upperclass van Hamburg.
De club was op zichzelf een redelijk normaal geval. Overwegend veel goud en zwart, harde muziek, spots die van de ene felle kleur oversprongen op de andere, een enorme bar met drie jonge barmannen erachter en een zooi goud/zwarte barkrukken ervoor. Groepjes zetels langs de wanden.
‘Van dezelfde uitbater als die club in Wenen,’ vertelde Tom aan niemand in het bijzonder. ‘Daarom komen wij er veel, ’t zijn altijd goede clubs.’
‘Hoe vaak kunnen jullie überhaupt uit?’ vroeg Hannah, terwijl ze met z’n allen naar een groepje zetels liepen. Halverwege haakten Gustav en Alex af en verdwenen achter Georg aan richting de bar.
Bill haalde zijn schouders op. ‘In Hamburg redelijk vaak, op tour wat minder. Niet dat ìk dat erg vind, maar voor hén is het nooit genoeg.’
‘Ach, arme Bill toch!’ deed Chantal plagerig. Hij stak zijn tong naar haar uit en het bolletje van zijn piercing blonk vuurrood in het licht van een spot.
Raquel draaide vlug haar hoofd af, om te voorkomen dat ze naar hem bleef staren, en hoorde naast zich Andy’s stem: ‘Ik ga die barman tackelen. Wat willen jullie?’
Een rondje bestellingen volgde, Andy telde het na op zijn vingers en vertrok toen richting de bar. De anderen verdeelden zich over de zetels en Raquel zorgde er heel angstvallig voor dat ze niet té dicht bij Bill ging zitten, maar ook niet te ver weg. Chantal nam de plek naast hem al in beslag, Tom en Hannah hadden natuurlijk alleen oog voor elkaar. En Raquel staarde naar het glitterende plafond, zich afvragend wat voor avond dit zou worden.

Ik vind het helemaal geen saai stuk! Ik vind het juist een interessant stuk. Hiermee laat je zien hoe het leven van de jongens eigenlijk echt in elkaar zit, vind ik. Ik had zelf nog nooit stilgestaan bij een privéclub zoals jij het hier neerzet, maar... het klopt gewoon!
Het klopt gewoon zo, zo zie ik het eigenlijk ook precies voor me. Ook dat het een VIPlounge is voor de upperclass, dat er geen fotomateriaal mee naar binnen mag, de sfeer... Ik weet het niet, maar het klopt gewoon.
Verder zijn de momenten dat Bill zo lief tegen Raquel doet ontzettend om te smelten <3 Ik hoopte dat er deze avond nog iets zou gebeuren tussen die twee, maar ik begin het me nu eigenlijk af te vragen... Hmmm, moeilijk!

Maar ik snap niet waarom jij het een saai stuk vindt, hoor Ik vind het namelijk hartstikke leuk! Sowieso omdat ik het natuurlijk altijd leuk vind om hier iets van te lezen, haha, maar ook gewoon <3
En ik blijf erbij dat ik verliefd ben op het jurkje van Raquel, hihi. I love it!

Hehe, dank je.

Hier is meer. En ik hoop heel erg dat het een beetje goed is.

~~

36.

De avond leek een uitgaansavond zoals alle anderen te worden. Raquel danste, ondergedompeld in de harde muziek en het geflikker van de spots. Ze wist niet hoeveel jongenshanden al naar de hare hadden gegrepen om haar elegant in een pirouette te draaien. Ze wist niet hoe vaak de barman al naar haar had geknipoogd. Ze wist niet hoe haar vriendin zich vermaakten in de enorme club. Het deed er ook niet toe. Het enige wat ertoe deed, was de meeslepende muziek die haar voeten bleef aandrijven. Haar voeten, benen, heupen, armen, hele lichaam.
It’s Raining Men spoot plotseling snoeihard uit de boxen en Raquel werd meegesleurd door een stervensenthousiaste menigte, die bestond uit om het hardst meekrijsende meisjes en plots onstuitbaar energieke jongens die met hun handen niet van haar taille konden blijven. Voor Raquel was It’s Raining Men echter een soort wake-up call; het nummer deed haar weer aan Bill denken, die op dertienjarige leeftijd had meegedaan aan een Duitse talentenshow – om de aandacht te vestigen op zijn bandje – en daarbij was hij uitgekomen met It’s Raining Men.
Zou Bill nu al de hele avond in zijn eentje langs de kant zitten? Raquel besloot dat ze hem maar weer ging opzoeken en wrong zich tussen de uitgelaten dansers door naar de rand van de vloer. Haar ogen vonden “hun” groepje zetels meteen en inderdaad, daar zat Bill. In kleermakerszit, met een tijdschrift op schoot, lurkend aan een cola met een glitterend blauw rietje. Raquel moest lachen, het zag er ook zo komisch uit.
Vlug streek ze haar jurkje glad, voelde even aan het clipje in haar krullen en liep toen op Bill af. Haar sandaaltjes maakten tikgeluiden op de glimmende vloer, nu minder overstemd door de muziek; Bill had een plaatsje ver bij de boxen vandaan.
Het geluid van Raquels passen deed hem opkijken van zijn tijdschrift. Zodra hij haar herkende verscheen er een brede lach op zijn gezicht, een lach die zich om het rietje krulde en hem er heel idioot uit liet zien. Dat besefte hij zelf waarschijnlijk ook, want hij zette zijn halflege glas op het tafeltje en lachte toen nog breder.
Raquel nestelde zich in de zetel naast de zijne, boog over de armleuning en vroeg: ‘Wat lees je?’
Bill liet haar de voorkant zien. Angelina Jolie prijkte daar op de cover, compleet met zwangere buik, compleet met schreeuwende letters: Angie & Brad’s next lovebaby! De titel van het tijdschrift ging zo’n beetje schuil onder foto’s van onbekende celebrities en andere aandachttrekkers zoals “10 Ways To Find Pure Happiness At Work!”, waarvan je nu al wist dat het betreffende artikel de grootst mogelijke nonsens zou zijn.
Uiteindelijk besefte Raquel dat het om de Life & Style ging. Even staarde ze verbaasd naar de cover, vroeg zich af wat Bill in godsnaam met dat blad moest – en barstte vervolgens in lachen uit.
Bill lachte opgewekt met haar mee en wierp het tijdschrift achteloos naar een andere zetel. ‘Het spijt me!’ giechelde hij.
Raquel wierp hem even een vage blik toe en proestte toen: ‘Life & Style? Wáárom?’
‘Je moet toch op de hoogte blijven, hè!’ deed hij en maakte een gebaar met zijn hand dat Raquel tot nu toe alleen nog maar bij haar homoseksuele ex-klasgenoot Jürgen had gezien. Ze schoot alweer in de lach en Bill schudde grijnzend zijn hoofd. ‘Nee, ze hadden gewoon niets anders en ik verveelde me.’
Hij pakte zijn glas weer, wurmde het rietje tussen zijn lippen en keek haar met schitterende ogen aan. Raquel grijnsde nog steeds, maar trok plotseling een overdreven gezicht. ‘Kijk jou dan,’ grinnikte ze en sloeg haar ogen theatraal ten hemel, maakte vervolgens hetzelfde handgebaar als hij en kirde: ‘Och, ik kijk toch zo graag naar Brad Pitt, hè!’
Bill proestte spontaan de cola over zijn schoot en sloeg toen een hand voor zijn mond. ‘Zeg me dat ik er niet zo uitzag!’
‘Laat ik het zo stellen...’ grijnsde Raquel. ‘Als ik niet beter wist, had ik je zo een roze driehoekje opgespeld.’
‘Oh nee!’ Bill verborg zijn gezicht in zijn handen. ‘Ben ik even blij dat camera’s hier verboden zijn!’
Raquel grinnikte en klopte op zijn arm. ‘Ach, maak je geen zorgen. Niemand heeft het gezien, behalve ik, en ik zal je niet verraden. Zolang je de Life & Style maar laat liggen.’
‘Maar ik vervéél me,’ klaagde hij van achter zijn handen en gluurde tussen zijn vingers door naar het meisje naast hem. Zijn diepbruine ogen reflecteerden het gouden licht, dat de zaal omtoverde in een zonsondergang. Raquel had even het gevoel weg te zakken in zijn ogen, gehypnotiseerd door de dansende lichtjes in zijn pupillen. Toen sprongen de spots van goud naar paars en de magie verdween onmiddellijk.
Raquel wendde vlug haar ogen af en zei, in een poging haar razende emoties te verbergen: ‘Dan moet je hier ook niet de hele tijd blijven zitten. Het is ook jóúw verjaardagsfeest, weet je nog wel?’
‘Alsof ik dat kan vergeten, twintig is een afschuwelijke leeftijd,’ mompelde hij en trok een grimas, terwijl hij zichzelf uit zijn kleermakerszit vouwde.
‘Je bent zo oud als je je voelt,’ zei Raquel op troostende toon. ‘En in dat geval rond ik jouw leeftijd af op tien, met ruimte voor discussie.’
Dat maakte hem aan het lachen, met zijn hoofd achterover en zijn zwarte haren dwarrelend om zijn gezicht. Raquel vond dat hij de mooiste lach van heel het noordelijk halfrond had en kon alweer haar ogen niet van hem afhouden. De rest van de wereld verdween altijd zo totaal naar de achtergrond als ze bij hem was; ze besefte pas dat er een nieuw nummer was begonnen toen de spots opnieuw van kleur veranderden en Bill zijn glas oppakte om het laatste restje cola naar binnen te slurpen.
Can you feel the love tonight, van Elton John. Raquel moest onmiddellijk aan The Lion King denken, en vervolgens meteen aan de jongen naast haar, die met zíjn haar best wel voor een leeuw kon doorgaan.
Ze draaide zich naar hem om en zag een glimlachje aan zijn lippen kleven. Hij zette het glas, nu eindelijk leeg, weer op het tafeltje, schoot het rietje de lucht in en stak toen een hand naar uit. ‘Kom je?’
‘Kom ik?’ vroeg ze verbaasd, maar tegelijkertijd sloeg hij zichzelf tegen zijn voorhoofd en riep: ‘Wat was dat voor vraag?’
Raquel staarde hem aan. Wat was dat voor opmerking? Bill glimlachte weer, boog zich toen naar haar toe en fluisterde in haar oor: ‘Wil je met me dansen, Raquel?’

*stormt binnen* HET DUURDE TE LANG. Ik weet het. Maar echt, nog geen seconde tijd gehad! Deze reactie zal dan ook niet lang zijn, zit namelijk midden in mijn herkansingen en - GENOEG GEPRAAT.

Ik hoop dat het een romantische dans wordt <3 En het liefst hoop ik dan dat Chantal dat ziet, moehaha! Ik ben benieuwd of dit het begin wordt van het drama, aangezien ik die losse stukken nog niet vergeten ben en het dus nog eens gigantisch mis moet gaan tussen Raquel en Chantal. Hmmm... Maar ik denk eigenlijk nog niet dat dat nu gebeurt, dat zal later wel komen. Doet er nu ook nog even niet toe.
Dit is in ieder geval heel erg lief! Ik kan met Bills houding echt heel goed voorstellen, haha Met zijn vrouwelijke trekjes, hihi.

Sorry nogmaals voor de late reactie, maar hier is ie dan toch <3

Ik heb de laatste twee stukken bijgelezen en zoals altijd, geweldig! En Bill en Raquel, ze blijven lief samen. En dat hij een meidenblad leest, had ik nou niet van hem verwacht En dat laatste stukje, dat hij haar ten dans vraagt, lief! Je moet ze het gewoon aan elkaar laten bekennen tijdens die dans, het is de perfecte timing (Alleen nog een slownummer erbijXD)

@Imke: ik snap het, no problemo. ^^ Ben al blij dat je überhaupt de moeite neemt te reageren, als je het zo druk hebt. <3

Bedankt allebei
Over het volgende stuk... Ik ben volgens mij nog nooit zo onzeker geweest over iets wat ik geschreven heb. Dit stuk zit al sinds het begin van dit verhaal in mijn hoofd en ik hoop heel erg dat het een beetje goed gelukt is.

~~

37.

Als in een droom liet Raquel zich leiden. De spots boven hun hoofden produceerden nu een zilveren licht, dat maneschijn door Bills lokken weefde. Overal om hen heen draaiden de stelletjes rond op dezelfde kabbelende muziek, armen om de ander heen en dicht bij elkaar, alsof er geen andere mensen bestonden op de wereld.
Zo voelde het voor Raquel ook. Vagelijk registreerde ze Tom en Hannah, hun lippen op elkaar geplakt, en Chantal die met Andreas en Georg tegelijkertijd rondjes draaide, maar ze leken deel uit te maken van een andere wereld. Een onbelangrijke wereld, omdat degene die écht waarde had op dit moment, nu tot Raquels wereldje behoorde. Bill, wiens armen om haar middel sloten, wiens Axe-en-jongen-geur in haar neus kriebelde, wiens zachte stem de woorden van Elton John in haar oor blies.

“Can you feel the love tonight
It is where we are
It’s enough for this wide-eyed wanderer
That we got this far
Can you feel the love tonight
How it’s laid to rest
It’s enough to make kings and warriors
Believe the very best…”

‘Vreemde tekst,’ mompelde hij in Raquels oor en ze lachte zacht, legde haar wang tegen zijn schouder. Bills armen trokken haar nog wat dichter tegen zich aan; zijn linkerhand streek zachtjes door haar krullen. Raquel kon zich niet herinneren zich ooit zo gevoeld te hebben als nu. Zo licht, alsof ze elk moment kon worden opgetild door een zachte ademhaling, om weg te zweven van deze wereld. Alleen Bills armen hielden haar waar ze was.
In haar oor zong zijn stem verder en ze sloot haar ogen. Nu hoorde ze niets anders dan de zang van een engel, een web van muziek dat haar langzaam inwikkelde.

“There’s a rhyme and reason
To the wild outdoors
When the heart of this star-crossed wanderer
Beats in time with yours…”

Raquels hand schoof, zonder dat ze daar bewust toestemming voor gaf, van Bills rug naar zijn borst. Naar zijn hart. Eén ademhaling, toen voelde ze het ritme van zijn hartslag onder haar vingers. Vlug, heel vlug, net zo hectisch als de hare. Alsof hij precies hetzelfde voelde als zij.
Ze opende haar ogen en hief haar hoofd op. Het licht van de spots bleef verankerd op zilver; zijn donkere irissen glansden door de weerspiegeling, de piercing in zijn wenkbrauw viel het licht en werd een baken in de zilveren schemering. Raquel keek hem aan, kon niet meer wegkijken. Wat nou dansvloer, wat nou Elton John? Ze keek naar Bill.
Zijn vingers verdwenen plotseling van haar middel en streken zachtjes een losgeraakte haarlok uit haar gezicht, zonder hun oogcontact te verbreken. Niets kon dat oogcontact verbreken; zonder het te beseffen stonden ze nu stil op de dansvloer en aan alle kanten werden koppels uit hun concentratie gehaald doordat ze moesten uitwijken.
Zij niet.
Zij zagen noch voelden noch hoorden andere koppels.
Zij zagen en voelden en hoorden alleen elkaar, elkaars hartslag.
Hetzelfde ritme.
Dezelfde reden.
Raquel keek naar hem op en kon elk donkergouden vlekje in zijn ogen precies in kaart brengen.
Bill keek naar haar omlaag en kon elk afzonderlijk haartje van haar volle wimpers tellen.
Het volgende moment raakten zijn lippen de hare, zo zacht dat het haast toeval zou kunnen zijn, en in Raquels verdoofde brein ontbrandde het vuurwerk. Hier had ze op gewacht. Van gedroomd.
En de werkelijkheid was duizendmaal beter dan haar mooiste fantasie.
Bill kuste haar met de zachtste lippen die ze ooit gevoeld had, kuste haar, en in zijn kus lag dezelfde emotie die ze in zijn ogen zag vóór ze de hare sloot. Hij kuste haar en zij kuste hem, terwijl om hen heen de lucht vonkte toen de vlammetjes van hun harten elkaar vonden en samen oplaaiden.
Samen.
Het was Bill die de kus begon en Bill die de kus eindigde. Hij duwde haar heel voorzichtig een millimeter van zich af; Raquel opende haar ogen, gedesoriënteerd door het vuurwerk in haar hoofd, en zag de mooiste glimlach van haar wereld op zijn gezicht.
Toen trok hij haar weer tegen zich aan, zijn vingers omvatten haar wangen en streelden zachtjes over haar huid. En zijn stem blies opnieuw woorden in haar oor, niet die van Elton John maar zijn eigen.
‘Ik houd van je.’

Ja, ze hebben gezoend eindelijk het verhaal is hopelijk toch niet afgelopen hé ? maar het is geweldig en ze zijn zo lief en schattig samen<3 ben benieuwd hoe Chantal erop reageert als die het ziet... die zal wel niet blij zijn, neem ik aan.
Snel verder!
Al kan ik pas de 23ste weer antwoorden als je deze week nog meer post, want dan ben ik terug van Engeland

Oh, my, gosh...
Ik ben in shock.
Ik heb zin om te gillen, om te dansen, om rond te rennen, om... Ja, om wat te doen?
Dit was gewoon onbeschrijflijk mooi. Ik heb serieus kippenvel op mijn armen staan, omdat ik het zo voor me zie, omdat het zo mooi is. Je moet absoluut allesbehalve onzeker zijn over dit stuk, want het is geweldig.
Ik hoopte al dit zou gaan gebeuren, maar ergens dacht ik toch dat het niet ging gebeuren vanwege Chantal. Godzijdank hebben Raquel en Bill zich niets van haar aangetrokken!
EN DAN DAT LAATSTE. *springt van stoel af en rent rondje*
Hij - houdt - van - haar. Dat hij dat zomaar zegt! Die twee horen gewoon bij elkaar, ik weet het zeker. Alsof ze zijn samengebracht door het Lot ofzo. Ik weet het niet, maar het is zo mooi en zo lief en nu moeten ze echt een relatie krijgen. Want dan is het helemaal perfect <3.

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen op dit stuk, want ik heb eigenlijk nog een beetje het gevoel dat ik op een roze wolkje zweef... Ik word er helemaal verliefd van (en dat was ik al, dus dat is nu alleen maar erger geworden!), heb overal kriebels.

Wauw. Het is prachtig. Je mag hier heel erg trots op zijn <3.

Dezh<3

Ja, nou, ik ben eindelijk begonnen aan Zwarte Tranen. Gisterenavond, toen ik besefte dat ik een tijdje zonder jouw schrijfsels moest gaan doorbrengen. Ik kreeg op slag afkickverschijnselen, en toen herinnerde ik me ZT. Gelezen tot half twee in de nacht, in slaap gevallen met de psp in mijn hand en wakker geworden met hoofdpijn, om half vier direct weer begonnen ook op de psp. Halverwege het laatste hoofdstuk ging ik op mijn laptop, en nu heb ik het tot zover uit! (:

Ik heb in de reactie's gelezen dat iedereen Chantal niet mag. x]
Oké, ze doet gemene dingen, maar dat is ze niet, lijkt me. Ze is gewoon van alles zonder concurrentie te krijgen, kan je haar niet kwalijk nemen.
Alsnog verdient Raquel (Wat een heerlijke naam!) dit niet. Maar Bill verdient ze wel.

En ah, het was zo cute! o.o <3
Laijk, het zat er echt van mijlenver aan te komen dat Bill en Raquel samen zouden gaan komen, en nu eindelijk!

EN TOM IS ZO ÜBERCUTE HIER. *kwijl*
(Hij is in het echt ook zo überliefig voor mij, Hannah, wen er maar niet aan, dat deel van de tweeling is van mij! )

Nu vraag ik me ook wel af hoe Chantal gaat reageren, feitelijk. En ik vind haar nu nog aardig, maar als ze iets probeert te misdoen aan hun prille relatie die er nog niet is maar die jij maar even in het volgende hoofdstuk moet schrijven, dan herzie ik mijn mening! Grr!

Dezh, je weet dat ik echt je Number One-fan ben, je schrijft heerlijk (lichtblauw ^^) en je bent de liefste tweelingzus die ik me kan wensen. En samen 23 februari was echt fantastisch (Dat moest nog eens even gezegd worden, haha. x']) En ik zag trouwens ook dat je over sommige stukken onzeker waren omdat die 'niet héél goed' zouden zijn in jouw ogen, en ik zag ook hier en daar gewoon een positief beeld op je eigen hoofdstuk, je bent eindelijk ervan overtuigd dat je echt een geweldige schrijfster bent?

Ik heb trouwens zo erg gehuild om de vader van Raquel. En dan de Jungs op de begrafenis. Gosh.

Jonathan is trouwens zo'n leuk personage. Bijna net zo leuk als Tara, maar die blijft mijn onbetwiste nummer een! (Staat Zomertijd hier op? Ja? Nee? Zou wel moeten iig! En Schemering en Fledermaus en Periferie en NBN en alles! ;o Jha, alles! ^^ Heb ik even voor je besloten, lief hé? )

En nu lijkt mijn reactie wel groot genoeg. En als het niet zo is, dan zeg je het maar, dan brei ik er nog een heel lulverhaal aan vast.

Oh, en je beschrijvingen hierin zijn zo mooi. Alsof ik echt in Wenen liep (Dat is, met de kusscene er niet bijgerekend, mijn favoriet hoofdstuk! Met die sterren en Raquel die dat zo mooi vind enzo) en de jongens zijn hierin echt zó schattig.

Ik hoop dat je een fijne tijd hebt nu in Rome, en dat je snel terugkomt, want ik mis je!

X Kayley
(Maar dat wist je al, haha. ^^)

Bedankt, alledrie.
@Kay: dude. Jij bent echt gestoord. xD Maar wel mijn allerliefste tweelingzus, en ik voel me vereerd dat je hieraan durfde te beginnen. <3

Uhm, tja. Dit is het laatste stuk van hoofdstuk 37, en ik hoop dat het een beetje bevalt. (:

~~

Voor Chantal was het absoluut geen avond zoals alle anderen. Integendeel zelfs; ze had nog geen cocktail vastgehad, geen jongen aangekeken, geen nummer luidkeels meegezongen. Meestal liet ze zich gewoon meeslepen door haar omgeving, maar niet vandaag. Vandaag wilde ze haar hoofd erbij houden. De vorige keer dat ze zich had laten gaan, in Wenen, was ze haar kans misgelopen. Haar kans op Bill. Dat liet ze niet nog eens gebeuren.
Bij de eerste regel van It’s Raining Men reageerde Chantal – zonder het zelf te beseffen – precies zoals Raquel. Ze probeerde zich door de menigte heen te drukken, om bij het groepje zetels te komen waar ze Bill kon vinden. Het lukte aleen niet erg goed; twee niet eens zo lelijke jongens doken op haar af, duidelijk van plan haar mee te slepen in hun enthousiasme.
Elke andere avond zou Chantal mee hebben gedaan. Nu echter haalde ze diep adem en stortte zo’n lading scheldwoorden over hen uit dat de linkerjongen van schrik zijn blikje bier over zijn witte shirt mikte. Zijn vriend trok hem vlug mee, wierp nog even een onzekere blik over zijn schouder naar de blondine en besloot toen maar om zo ver mogelijk bij haar uit de buurt te blijven.
Chantal besteedde al helemaal geen aandacht meer aan de twee; ze was al half vergeten dat ze hen überhaupt had uitgescholden. Haar ogen focusten op het groepje zetels – en haar handen balden zich onmiddellijk tot vuisten.
Bill en Raquel, naast elkaar, samen lachend alsof ze de enige twee op de wereld waren.
Withete jaloezie beukte met harde vuistjes tegen de binnenkant van Chantals schedel. Haar ogen vernauwden zich tot spleetjes, haar manier om in te zoomen op een beeld; en ook al was dit een beeld dat ze niet wenste te zien, ze móést er gewoon op inzoomen.
Bill die zijn hand uitstak naar Raquel.
Bill die zich naar haar toe boog.
Bill die iets in haar oor fluisterde.
Bill die haar vingers omvattie.
Bill die het meisje meenam naar de dansvloer.
Can you feel the love tonight speelde en Chantal stond daar maar, een standbeeld waarvan alleen de ogen nog bewogen. Ze zag hoe Bills armen zich om Raquels middel sloten, hoe zijn lippen bewogen, hoe hij op haar neerkeek toen ze haar hoofdje tegen zijn schouder legde. De beelden kwamen schokkerig binnen in haar hoofd, als een televisie met slechte ontvangst.
Haar concentratie werd verbroken door Georg en Andreas, die plotseling naast haar verschenen en haar lacherig ten dans vroegen. Onverschillig accepteerde ze hun aanbod; misschien kreeg ze zo wel de kans om dichter bij Bill en Raquel te komen, vóór er nog iets gebeurde tussen die twee.
Georg en Andreas lieten haar een pirouette draaien en de rok van haar witte jurkje waaierde uit rondom haar benen. Even voelde het weer als een gewoon avondje stappen, even voelde ze zich weer haar enthousiaste dansende zelf. Toen vielen haar ogen opnieuw op Bill en Raquel en haar wereld knalde als een ballon uit elkaar.
Versmolten lippen.
Nee. Nee. NEE!
Chatnal wilde gillen, wilde schreeuwen, protesteren, met haar voet op de grond stampen, wilde huilen, wilde iemand slaan, uitschelden, wurgen. Wilde in bed kruipen en de dekens over haar hoofd trekken en er nooit meer onderuit komen. Wilde door de grond zakken en in Australië uitkomen en daar in alle stilte schapenhoedster worden – alles om dit niet meer te hoeven zien.
Bill kuste Raquel.
Raquel kuste Bill.
Nee.
‘Hè hè, dat werd tijd!’ zei Georg naast haar. Zijn stem leek van heel ver te komen, Australië misschien wel, maar de opgewekte toon ontging Chantal niet. Ze keek opzij, eerst naar Georg en toen naar Andy, en begreep plotseling hoe blind ze was geweest. De jongens wisten allang hoe de vork in de steel zat. Ze wisten allang dat Bill Raquel boven elk ander meisje verkoos – en zij had het niet doorgehad.
Ze had alleen gezien wat ze wilde zien en nu werd ze pijnlijk hard met de feiten geconfronteerd.
Nur Geträumt was voor Raquel geschreven. Bills gevoelens voor háár, Chantal, waren puur vriendschappelijk. Hij was verliefd op haar ex-beste vriendin. Iedereen had dat al geweten, behalve zij. Iedereen had erop gewacht tot hij ervoor uit zou durven komen, terwijl zij wachtte op iets anders, iets dat plotseling een belachelijk droombeeld leek. Alle verwachtingen waar haar wereldje op gebouwd was, stortten als een kaartenhuis in elkaar. Ze kon alleen maar hopen dat niemand merkte wat er nu in haar omging.
Tranen brandden achter haar ogen, tranen van jaloezie en pijn en zelfhaat, terwijl haar blik vastgepind bleef aan Bill en Raquel. Die hadden hun kus nu beëindigd, maar dat nam niet weg dat ze er plotseling anders uitzagen in Chantals ogen. Hoe ze elkaar aankeken, aanraakten, toelachten – alles had plotseling een andere betekenis gekregen.
‘Kijk eens aan, ze hebben elkaar dan toch gevonden!’ Nog zo’n opgewekt tevreden stem, ditmaal die van Tom. Hij en Hannah voegden zich bij hun groepje van drie, armen om elkaars middel. Ze wierpen allebei eerst een triomfantelijke blik op Bill en Raquel – die van dit alles niets meekregen, ze staarden in elkaars ogen – en vervolgens richtten Tom en Hannah hun aandacht weer op elkaar. Ze liepen samen naar een groepje zetels, waar ze zich met z’n tweeën in één zitplaats nestelden en een langslopende barman twee cocktails afhandig maakten.
Georg en Andy trokken tegelijkertijd aan Chantals armen. ‘Blijf je hier staan staren of kom je nog dansen?’
Chatnal knipperde met haar ogen, probeerde haar kolkende emoties terug te dringen, en scheurde met moeite haar blik los van haar ex-beste vriendin en hun gezamenlijke liefde. ‘Ik heb meer zin in een cocktail,’ zei ze. Dat was een goede afleidingsmanoeuvre, al zei ze het zelf. Georg en Andy waren ook wel voor een drankje te porren en sleepten haar enthousiast mee naar de bar.
Zeven cocktails later plantte Chantal haar lippen met een ongecontroleerde schaterlach op die van Andy.

Omg
Ik tril helemaal.
Ik bedoel, ik gun het Raquel helemaal, maar als ik het zo lees. Chantal was gewoon echt helemaal supererg verliefd, en dan, nou, dat ze dat moet zien. Ik wou weten hoe ze reageerde, maar ik vind het precies toch niet zo heel leuk. Ik vind het best zielig voor haar.
En nu, ja, met Andy. Nou, dat gaat nog wat geven, lijkt me.
Sorry voor de kortheid, ik ben echt heel erg moe. Maar Zwarte Tranen is echt prachtig, en jij bent geweldig, en ik hou van jou!

Oei.
Ja, ik had natuurlijk al verwacht dat ze niet blij zou zijn, dus ik vind haar reactie nog best meevallen! Of ja, meevallen is niet echt het juiste woord, maar je snapt wat ik bedoel. Ergens had ik verwacht dat ze zo blind van woede zou zijn dat ze naar Bill en Raquel toe zou rennen of zo? Ik weet niet, maar gelukkig houdt ze zich nog in.
Of ja, zoenen met Andy? Oooooooh dear... Die zal wel verliefd op haar worden, waardoor zij hem moet afwijzen of zo... Nou ja, ik weet het niet.

Oh, deze reactie is echt dood x] Maar heb de hele dag gewerkt, dus ben kapot nu. Toch krijg je lekker meteen reactie <3 Omdat ik van dit verhaal houd en onwijs benieuwd ben wat Chantals volgende stappen zullen zijn... En die van Bill en Raquel uiteraard!
<3

Chantal moet eens inzien dat Bill en Raquel gelukkig zijn met elkaar, maar dat kan ze schijnbaar niet inzien. Kan iemand haar dat niet even laten zienXD?
En die reactie's van de jongens, geweldig iedereen had het door, maar als Chantal zelf Bill niet leuk vond, had ze het ook door gehad. Ja Chantal, eigen schuld, dikke bult
En wat, Chantal zoenen met Andy Oké, opzicht niks ergs mee, maar nu het in een dronkenbui is...
Snel meer! Ben echt zeer benieuwd naar het gevolg.

Bedankt, zoals altijd. <3

Het volgende hoofdstuk... Nou ja, het is een beetje raar. Dat krijg je als je 's nachts niet kan slapen.
Veel plezier, ofzoiets.

~~

38.

In de limousine terug was het een heel stuk stiller dan op de heenweg. Chantal sliep, gevolg van de alcohol die ze in rap tempo naar binnen had geslagen; op haar ongecontroleerde dronken roes volgde altijd onmiddellijk het mannetje met de hamer. ’s Ochtends zou er van haar herinneringen niet veel meer over zijn en misschien was dat ook wel beter zo.
Andreas had haar vriendelijk doch beleefd van zich afgeduwd toen ze hem zoende, met de mededeling dat het hem vreselijk speet voor haar, maar dat hij niet op meisjes viel. Daarop had Chantal haar aandacht verlegd naar nieuwe cocktails en was in de limousine als een blok in slaap gevallen.
Hannah lag tegen Toms schouder, haar ogen dicht ondanks het feit dat ze niet sliep. Ze glimlachte in het niets en mompelde af en toe iets tegen Tom, die haar dan op dezelfde toon antwoord gaf. Naast hen zat Alex, daartegenover Gustav, Georg en de dus diep slapende Chantal.
Op de achterbank zaten Andy, die uit het raam staarde naar de voorbijschietende lantaarnpalen, en Bill met Raquel. Zij sliep ook, hoewel om een totaal andere reden dan Chantal, en op haar gezicht lag een zachte glimlach. Bill kon zijn ogen niet van haar afhouden, hij keek al de hele avond naar niets anders.
De limousine stopte en de chauffeur draaide zich naar hen om: ‘Huize Tokio Hotel! Prettige avond gehad?’
Instemmend gemompel van iedereen die wakker was; de man knikte tevreden en stapte toen uit, om hun deuren open te trekken. Georg en Gustav stonden als eerste op de stoep, gevolgd door Andy en Alex, en tenslotte de tweeling met hun meisjes. Raquel was voorzichtig wakkergemaakt door Bill en wreef nu slaperig in haar ogen, leunend tegen zijn schouder.
Alleen Chantal lag nu nog in de auto. Ze keken er een beetje aarzelend naar, wisten niet wat ze met haar aanmoesten. Tenslotte zei Georg: ‘Het lijkt me niet verstandig om haar nu wakker te maken, of wel? Ze was echt heel erg dronken.’
‘Til jij haar dan?’ vroeg Gustav, een wenkbrauw optrekkend. Georg haalde zijn schouders op en sjorde het meisje een tikkeltje onhandig uit de limousine. Ze werd er niet eens wakker van.
‘Doet ze dit vaker, zich bedrinken?’ informeerde Tom, toen het groepje zich in beweging had gezet. ‘Want dat is niet écht praktisch, niet in elke club zijn de paparazzi verboden.’
De jongens van Tokio Hotel wisselden ongemakkelijke blikken, die tenslotte op Chantals gezicht kwamen te rusten. Raquel gaf echter ontkennend antwoord op Toms vraag: ‘Het is helemaal niets voor Chantal om zo aan het drinken te slaan. Ze neemt wel cocktails, maar meestal kan ze prima tegen alcohol. Echt drinken heeft ze naar ik weet nog nooit gedaan.’
‘Dat is mooi, hoeven we haar in elk geval niet constant in de gaten te houden,’ kuchte Georg, die met Chantal in zijn armen de trap op wankelde en daar wachtte tot iemand de deur voor hem openmaakte. Die iemand was Gustav, wat niemand verraste.
Iedereen zocht vrijwel onmiddellijk zijn of haar bed op. Tom nam natuurlijk Hannah mee naar zijn kamer – voor hen was deze avond nog niet voorbij. Alex en Andy namen de woonkamer in beslag, Gustav verdween naar zijn eigen bedje en Georg legde eerst Chantal op haar dekens vóór hij Gustavs voorbeeld volgde.
Raquel stond een beetje twijfelend in de gang; Bill en zij waren als laatste binnengekomen en hij sloot nu de deur af, met slot en grendel. Ze wachtte op hem, maar wist tegelijkertijd niet of dat wel de bedoeling was. In principe was haar slaapplaats bij Chantal op de kamer.
Bill draaide zich naar haar om en glimlachte breed. Zou hij dat zelf überhaupt merken? Hij legde voorzichtig weer zijn armen om haar heen, trok haar tegen ich aan. Ze wikkelde haar armen om zijn hals en proefde opnieuw zijn lippen. Het maakte haar licht in haar hoofd, zijn nabijheid voelde als een looping in een achtbaan. Duizelingwekkend geweldig.
‘Raquel,’ mompelde hij zacht, liet elke letter van haar naam over zijn tong rollen alsof hij een godin aanriep. Zijn vingers streelden lichtjes door haar krullen. ‘Blijf je bij mij vannacht?’
Ze ging op haar tenen staan en blies haar antwoord door zijn lippen naar binnen. ‘Ja. Maar dan ga ik wel eerst mijn spullen halen.’
‘Natuurlijk,’ glimlachte hij, hield haar nog even tegen zich aan en liet haar vervolgens los. ‘Tot zo,’ fluisterden ze elkaar nog toe, toen glipten ze elk een andere kamer in.
Bill trok de badkamerdeur achter zich dicht en leunde een momentlang tegen het hout. Om zijn lippen speelde een gelukzalige glimlach, die de enorme spiegel boven de wastafel naar hem terug flitste. Hij voelde de druk van Raquels lijf nog tegen het zijne, de sensatie van haar lippen nog...
Damn, hij hield écht van haar. Het was geen bevlieging, geen waanbeeld, geen droom; het ging niet alleen om haar knappe gezichtje of mooie ogen. Hij hield van haar.
De melodie van Nur Geträumt speelde plots door zijn hoofd; neuriënd liep hij naar de wastafel en begon zich routineus te ontschminken. De watjes verdwenen in de prullenbak, vol zwarte vegen, en hij reikte naar zijn tandenborstel. Op het tandenpoetsen volgde het borstelen van zijn haar, om zoveel mogelijk wax en haarlak eruit te krijgen. Douchen deed hij ’s ochtends wel, besloot hij. Daar had hij nu geen zin in.
Hij glipte de gang weer op en zijn eigen kamer in. Het was nog steeds een vreselijke puinhoop, maar Bill wist feilloos de oude trainingsbroek te vinden waar hij tegenwoordig in sliep. Vlug schopte hij zijn schoenen uit, mikte zijn kleren bovenop de chaos en trok de trainingsbroek omhoog. Precies op tijd, want op hetzelfde ogenblik ging de deur open en het licht van zijn bedlampje viel op de sterren in Raquels ogen.
Zij had haar spullen opgehaald uit Chantals, Chantal die nog steeds sliep. In zeven haasten had Raquel haar jurkje verwisseld voor het donkergrijze topje en de zwarte shorts die zij ’s nachts droeg; vervolgens had ze haar make-up afgeveegd en al haar meegebrachte bezittingen in haar tas gestopt. Met die in haar hand was ze naar Bills kamer geslopen en daar duwde ze nu de deur open.
Alleen het lampje naast het bed brandde; Bill stond midden in de kamer, over zijn schoenen gebogen in een poging de oorspronkelijk witte neuzen weer schoon te krijgen, en Raquels adem stokte heel even in haar keel toen haar ogen registreerden dat hij alleen een trainingsbroek droeg.
Op zijn linkerarm spelde zwarte inkt de woorden Freiheit 89, op zijn rechterlies straalde een zwarte ster; twee tatoeages waarvan Raquel al wist dat hij ze had, maar de derde die nu zichtbaar was kende ze nog niet. Links op zijn borst, kronkelend over zijn ribben en zijn spieren – die zich niet heel prominent, maar wel plezierig zichtbaar aftekenden onder zijn huid – ontwaarde ze twee zinnen. Ze kon de afzonderlijke woorden niet lezen, maar dat het zinnetjes waren stond als een paal boven water.
Bill richtte zich op en schonk haar zo’n enorme glimlach dat ze weer licht werd in haar hoofd. Ze zette haar tas op de grond en zocht haar weg tussen de puinzooi door, naar hem toe. Zijn armen vonden onmiddellijk haar taille, zijn mond haar lippen. Perfecte puzzelstukjes, nu al.
Ditmaal was het Raquel die de kus beëindigde. Haar vingers kriebelden langs de tatoeage op zijn borst en hij sprong een stukje achteruit, voorzover de troep op de vloer dat toeliet.
‘Dat kietelt!’ fluisterde hij met een giechel. Ze grinnikte mee en deed ook een stapje achteruit, om de woorden te kunnen oncijferen.
‘Wat doe je nu weer?’ vroeg Bill, verbaasd door haar actie maar lachend.
‘Ik probeer te lezen wat er op je tattoo staat,’ antwoordde ze en streek langs de krullende letters. ‘Die is nieuw, of niet?’
‘Ja, mijn verjaardagscadeau aan mezelf.’ Hij nam voorzichtig haar handen van zijn borst en hield ze in de zijne. ‘Je kietelt,’ grinnikte hij als verklaring, ‘en daar kan ik niet tegen.’
‘Maar nu kan ik het niet lezen,’ zei ze en keek hem zogenaamd beteuterd aan.
Bill lachte weer en trok haar naar zich toe. ‘Hier, Wir hören nie auf zu schreien.’ Hij legde haar hand op de eerste van de twee zinnen; nu pas zag Raquel dat ze samen een B vormden. De zin die hij nu aanwees was de rechte lijn van die letter, de tweede vormde de kronkel. Bill verplaatste haar hand daarheen en spelde: ‘Wir kehren zum Ursprung zurück.’
‘Mooi,’ zei Raquel zacht en volgde de omtrek van de W met het topje van haar vinger. Bill bleef bewingloos staan, zijn spieren spanden op onder haar aanraking.
Toen trok hij haar met zachte hand mee naar zijn bed, plantte haar op de rand en kroop naast haar op de rode deken. Zijn hand vond opnieuw de hare, zijn vingers streken over haar handpalm. Nu kon Raquel zich op niets anders dan die zachte aanraking concentreren. Aan de ene kant was het een beetje onwennig, de allereerste avond samen, maar aan de andere kant voelde het goed om te verkennen, dicht bij elkaar te zijn zonder hard van stapel te lopen.
‘Raquel?’ Vragend draaide Bill met één vinger haar gezichtje naar zich toe. Zijn ogen glansden. ‘Ik houd van je,’ fluisterde hij.
Ze legde haar armen om zijn hals en antwoordde: ‘Ik houd van je.’ Had ze ooit eerder iets gezegd waar ze zo honderd procent zeker van was?
Bill streelde langs haar wang en ze genoot stilletjes van zijn aanraking. ‘Ben je nu van mij?’ vroeg hij zacht. Verlegen, haast – maar zodra Raquel blozend “Ja” in zijn oor blies, verdween het laatste restje onzekerheid. De tongpiercing maakte contact met haar lippen en Raquel vergat haast te ademen.
Samen rolden ze onder de dekens. Bill trok haar meteen dicht tegen zich aan en zij nestelde zich heerlijk in zijn armen. Weer vingen zijn lippen de hare – en op dat moment wist Raquel dat ze haar hart had verloren aan de juiste persoon.
Met die wetenschap in haar hoofd en Bills armen om zich heen viel ze in slaap.

Als je nu hier was en het kippenvel eens op mijn armen had zien staan...
Wow.
Ik was bezig het hele huis een grondige schoonmaak te geven (dat krijg je als je ouders zo terugkomen van vakantie), maar ik ben BLIJ dat ik daar even een pauze van heb genomen om dit te lezen!

Weet je, ik denk dat er maar één woord is voor dit stuk. Magisch. Echt, ik vind dit stuk gewoon magisch. De liefde hier beschrijf jij zo belachelijk goed, heb je zelf soms ervaring met Bill? Hahaha, kidding. Maar wauw, het was net alsof ik Raquel voor even was, alsof ik het meisje was dat daar in zijn armen lag.
Toen ze elkaar weer zoenden nadat Bill de deuren had afgesloten, voelde ik echt een kriebel door me heengaan alsof het mijzelf overkwam O_o En dat veroorzaken verhalen niet vlug bij mij, geloof me.
Wow, ik wil op het moment zo graag Raquel zijn (en jij denk ik ook xD), dat wil je niet weten. Die twee zijn echt gewoon gemaakt voor elkaar, dat weet ik zeker.
Hoe hij dat vraagt, 'ben je nu van mij', dat is ZO mooi en ZO lief. Magisch.

Chantal zal vast compleet door het lint gaan als ze er de volgende ochtend achterkomt dat Raquel bij Bill heeft geslapen, maar daar kan ik me nu eigenlijk helemaal niet druk om maken. Want Bill en Raquel hóren gewoonweg samen te zijn.

*diepe zucht* Ik durf met zekerheid te zeggen dat ik dit het allermooiste stuk uit je verhaal vindt. Nog mooier dan de eerste kus, mooier dan alle andere voorgaande scenes. Dit is by far my favourite! Wow.

Oh ja, trouwens, wil je misschien iets voor me doen? Die tattoos vertalen, hihi. Mijn Duits is net zo goed als mijn Chinees, ghehe.

Ik zou maar heel trots zijn op dit stuk lief, want dit is echt prachtig <3 Je hele verhaal natuurlijk, maar dit stuk in het bijzonder. Je weet mij helemaal mee te slepen.
Ik ben echt je #1 fan hoor! <3

Omg, zo schattig! <3
Echt, Bill en Raquel horen echt samen.
En Andy valt niet op meisjes o.o Toch niet op Bill dan? Zeg alsjeblieft niet op Bill! o.o
En nou, ik vraag me af wat er met Chantal gaat gebeuren. ;o

En daar ben ik weer, met een nieuw stukje in mijn bagage! (:
Het heeft weer lang geduurd, I know, sorry daarvoor. Schrijven ging even voor geen meter, maar nu heb ik weer een stukje af. En het is niet spectaculair, dat geef ik toe, maar het is een stukje.

Oh - en voor Imke, de vertaling van Bills tattoos: Freiheit 89 is 'Vrijheid 89', die had je waarschijnlijk wel geraden, en dan die twee zinnen: Wir hören nie auf zu schreien betekent 'We houden nooit op met schreeuwen' en Wir kehren zum Ursprung zurück = 'We keren naar de oorsprong terug'. ^^

Viel Spaß! (Hoop ik xD)

~~

39.

Met een zacht geknor en een diepe zucht werd Chantal wakker. Even smakte ze zachtjes met haar lippen, die nog vaag naar alcohol smaakten, toen duwde ze zichzelf met een langgerekte gaap overeind.
Onmiddellijk vlogen haar handen naar haar slapen. Uit haar mond ontstnapte een ademloos “Oh!” en ze kneep haar net geopende ogen direct weer dicht. Haar hoofd voelde alsof er mannetjes met zware hamers tegen de binnenkant van haar schedel bonkten. De alcoholsmaak was na haar korte gesmak van haar lippen verdwenen, nu proefde ze een zure, brandende smaak op haar tong. De smaak van haar maaginhoud.
Chantal was vaker dronken geweest en had dus ook vaker een “dag daarna” meegemaakt die niet bepaald florissant was, om het zacht uit te drukken. Ze wist daarom dat het voor haar het beste werkte om te douchen, veel aspirine te slikken en de rest van de dag niets uit te voeren wat ook maar enigszins in verband stond met hersenactiviteit. Dat was dus televisiekijken of nutteloze tijdschriften lezen.
Het duurde nog wel een tijdje voor ze zichzelf uit bed had gekregen en nog langer voor ze over de drempel van de badkamer strompelde. De lichaamsbeweging bracht de hamertjes in haar hoofd in een soort versnelling, de hoofdpijn dreunde achter haar ogen en ze voelde de zure smaak in haar mond weer sterker worden.
De wc-pot was plotseling wonderbaarlijk aantrekkelijk; Chantal sloeg eerst nog even haar hand voor haar mond, in een poging het opkomende zuur terug te slikken, maar ze kon op haar vingers natellen dat het niet ging werken. Het volgende moment kromp ze ineen, kokhalste en gaf over.

Een krap uur later kwam Chantal gedoucht en gekleed de keuken binnenstrompelen. Ze droeg een joggingbroek, een nogal uitgerekt felroze T-shirt en had haar haren in een slordige paardenstaart gebonden. Haar gezicht was make-uploos en dat betekende dat de donkere schaduwen onder haar ogen maar al te duidelijk zichtbaar waren. In haar mond proefde ze nog altijd licht de zure smaak van overgeefsel. Gelukkig had het misselijke gevoel bijna opgehouden – wat ze van de hoofdpijn niet kon zeggen.
Zo te zien was ze echter niet de enige met een kater. Aan de keukentafel zat Georg met een wasbleek gezicht en een kapsel dat eruit zag alsof hij zijn vingers in het stopcontact had gestopt. Ook zijn ogen werden gedragen door dikke wallen, kon Chantal met zwak leedvermaak vaststellen. Voor hem op tafel stond een glas water; op het moment dat ze binnenkwam, liet hij er net een aspirine in oplossen.
Bij het aanrecht, bezig met het koffiezetapparaat, stond Gustav. Hij leek minder last te hebben van hoofdpijn of misselijkheid, zijn gezicht stond eerder slaperig en duf. Dat was ongewoon, tenslotte was Gustav een ochtendmens. Een ander gevolg van alcohol dus, besloot Chantal en liet zich naast Georg op een stoel zakken. Meteen maakte haar voorhoofd contact met het koude hout van de keukentafel. De verkoeling hielp een beetje tegen de hoofdpijn, maar niet goed genoeg.
Gustav draaide zich van het koffiezetapparaat af en constateerde op zijn normale droge manier: ‘Aspirine.’
‘Hm...’ bromde Chantal alleen. Gustav pakte een glas uit één van de kastjes, vulde het bijna tot de rand met water en zette die voor haar neus. Vervolgens schoof hij haar de strip aspirines toe, waar ze twee pilletjes uithaalde en die vervolgens één voor één met een paar slokken water naar binnen werkte. Ze bedankte niet, daarvoor had ze te weinig puf, maar Gustav had haar toch al weer zijn rug toegedraaid.
Gestommel uit de woonkamer kondigde de komst van Andy en Alex aan. Die kwamen allebei uitgebreid gapend de keuken binnen, trokken meteen een stoel naar zich toe en ploften erop neer.
‘Aspirine...’ raspte Andy meteen. Zijn wallen waren minstens zo dik als die van Georg, zijn haren hadden dezelfde stopcontactuitstraling en zijn handen moesten zijn hoofd ondersteunen, zodat hij niet op het tafelblad zou vallen.
‘Ik hoop dat we nog genoeg hebben voor vandaag,’ mompelde Gustav en haalde nog twee glazen uit het kastje. De koffie die hij net had gezet, stond aangeroerd op het aanrecht; iedereen had tot op dat moment alleen nog maar om aspirine gevraagd. Hij schonk zichzelf een kop in, plofte op de stoel naast Alex en nam een slok van de hete drank.
Het klokje op het aanrecht sprong naar 11:34 en een diepe stilte daalde neer over de tafel.

En dan zeg je dat dit slecht is? Komaan! Dan ben ik Sinterklaas op een surfbord met een kip op mijn hoofd gebonden.
Je schrijft zelfs geweldig hoe mensen een kater hebben! Je bent echt de geweldigste schrijfster die ik ken! <3
Oh, en nu vraag ik me eigenlijk af hoe Bill en Raquel naar beneden gaan komen, en hoe Chantal daar op reageert. En ik vraag me af hoeveel Chantal zich nog herinnert! x'D

Kom, snel, meer, I'm addicted. Alsjeblieft? :3

Natuurlijk is het niet slecht (zal het geloof ik nooit zijn), wel jammer dat er inderdaad niet zoveel gebeurd. Maar ja, dat is natuurlijk ook niet te voorkomen, zoiets hoort er soms ook gewoon in Ik heb zelf ook genoeg saaie stukken in mijn verhaal die gewoon nodig zijn. Niet dat ik zeg dat dit saai is hoor, haha, ik vind het altijd leuk om te lezen hoe erg een kater kan zijn Ghehe.
Maar nu duurt het dus niet lang meer voordat OF Chantals geheugen terug komt (ik hoop het niet) OF voordat Bill en Raquel binnen komen... Samen...
Oei! I smell bitchfight!

Love you for writing further <3 Ik ga ook zo snel weer verder met Pudd nu ik zomervakantie heb! *kijkt naar het deprimerende weer buiten*

Bedankt allebei! <3

Und weiter geht's...

~~

Ongeveer een half uur later was het Andy die als eerst zijn mond opendeed. Zijn stem schuurde, alsof hij prikkeldraad in zijn keel had, en hij moest eerst flink zijn keel schrapen vóór het meer dan een fluistergeluid werd. ‘Tweeling al gesignaleerd?’ De vraag was – natuurlijk – gericht aan Gustav, die als eerste opgestaan was.
De drummer schudde zijn hoofd. ‘Die liggen waarschijnlijk tot het avondeten nog met hun vriendin in bed.’
Chantal, die ondertussen haar hoofd van tafel had opgeheven en met haar pink in een glas water roerde, draaide haar ogen een heel klein stukje in Gustavs richting. Wat zei hij daar nou? “Met hun vriendin”? Bedoelde hij nu dat de tweeling een trio had gevormd met Hannah of hadden ze plotseling allebei een vriendin?
Wacht.
Terugspoelen.
Het kostte haar moeite om te focussen op de beelden in haar brein, ze waren lichtelijk wazig door de hoofdpijn en het misselijke gevoel dat ze zich herinnerde van het wakker worden. Na een paar fronsende minuten besefte ze echter dat Raquel niet in de kamer was geweest toen zij naar de badkamer ging. Ook in de keuken was het meisje niet opgedoken en de woonkamer was waarschijnlijk ook leeg, aangezien Andy en Alex daar nog geslapen hadden.
Betekende dat dan...
Kon dat dan betekenen dat...
Verder terugspoelen. De avond daarvoor was zo mogelijk nog vager dan de ochtend, Chantals herinneringen hielden op bij het moment dat ze met Raquel en Hannah voor de spiegel had gestaan. Ze wist dat ze daarna met de jongens naar de club gereden waren, dat ze daar gedanst had, cocktails gedronken had – maar dat wist ze omdat dat logisch was, niet omdat ze zich iets herinnerde.
Ze fronste dieper, ook al maakten de plooien in haar voorhoofd de kater er niet beter op. Er móést iets zijn waar ze zich aan kon herinneren... Iets ná het opmaken in haar badkamer. Maar nee, er was niets meer. Alleen een grote zwarte vlek, net Bills eyeliner als hij zich na een lange dag weer eens zonder erbij na te denken door de ogen wreef en daarbij zijn make-up over zijn hele gezicht smeerde.
Bill. Altijd was het Bill waar haar gedachten naartoe werden geleid. Dan had ze gisteravond vast ook aan hem gedacht. Met hem gepraat, waarschijnlijk. Met hem gedanst? Zou dat kunnen? Nee, hij danste niet... Behalve toen in Wenen. Met Raquel.
Op dat moment ging de keukendeur open en, hoe onwaarschijnlijk ook, Bill stapte over de drempel. Zijn pikzwarte haren hingen omlaag om zijn gezicht, vochtig en behoorlijk warrig; waarschijnlijk had hij net gedoucht en alleen maar kort met een handdoek door de lokken gewoeld om hen te drogen. Hij droeg geen make-up, maar wel een donkere spijkerbroek en een zwart shirt met in glimmende gouden letters een woord, dat Chantal zo snel niet kon lezen. Het kettinkje dat hij voor zijn verjaardag had gekregen hing om zijn hals.
‘Goedemorgen!’ zong hij vrolijk. Het antwoord was een grommend gemompel dat langs de tafel ging en eindigde bij Georgs middelvinger. Bill giechelde zonder zich iets aan te trekken van de chagrijnige gezichten en liep naar het aanrecht. Chantal sloeg hem gade terwijl hij twee bekers uit het kastje pakte, het koffiezetapparaat een tik gaf en zachtjes fluitend de suikerpot naar zich toe trok.
‘Twee bekers?’ kraste Andy. ‘Voor jou en je ego of wat?’
Bill schoot in de lach. Het geluid stuiterde als een pingpongbal tussen Chantals oren en ze vertrok haar gezicht. Hield zelfs Andy dan geen rekening met een kater? Toen antwoordde de zanger: ‘Wat dacht je van een beker voor Raquel?’, en plotseling was de hoofdpijn niet belangrijk meer.
Raquel. Bill. Raquel.
Versmolten lippen.
Het beeld schoot weer voor Chantals ogen langs, haar geheugen herkende de jaloezie die door haar lichaam schoot toen Bill Raquels naam noemde. Die emotie had ze vaker gevoeld, om niet te zeggen heftiger. Vooral gisteravond.
Langzaam druppelden de beelden Chantals brein binnen. Samen lachen, samen dansen – elkaar kussen: elk moment Bill en Raquel samen brandde op haar netvlies. Brandde, letterlijk. Het gevoel verspreidde zich als een golf vanaf haar ogen langs haar wangen naar haar keel en vanaf daar omlaag, tot ze het gevoel had van haar kruin tot aan haar tenen te branden.
Voor de tweede keer beseffen dat ze Bill kwijt was, deed nog veel meer pijn dan de eerste keer.

En dan ben je onzeker over die laatste zin? Komaan, die is gewoon prachtig!
Ik heb best wel medelijden met Chantal als ik dit zo lees. Ze houdt gewoon extreem veel van Bill, en liefde doet vreemde dingen met mensen.
En toch hoop ik dat er nog een bitchfight komt, want ergens vind ik dat wel leuk.
Weet je, Zwarte Tranen is echt zo'n leuk verhaal! o.o'
Je moet er snel mee verder gaan, anders nou, ja, nou, anders dan ga ik dood. o.o'
Oh, en Bill is schattig als hij de enige (samen met Raquel) is zonder kater. En dat hij koffie haalt, is ook schattig.
Ga maar snel verder jij, oké? *.*

Aaah, ik begin nu toch wel een beetje medelijden met Chantal te krijgen ergens, hoor... Het moet ook vreselijk zijn om te zien dat de liefde van je leven er met je (voormalig) beste vriendin vandoor gaat, terwijl ze allebei niet weten wat Chantal voor Bill voelt. Hmmmm.
Niet dat ik haar nu mag of zo, hoor, daar niet van xD. Alleen vind ik het wel een beetje sneu.
Hoe is het trouwens mógelijk dat Bill geen kater heeft? Ben benieuwd hoe Raquel eraan toe is, ghehe.

Super weer! <3

Oké, ik ben dit weer beginnen lezen en wow O.o Bill en Raquel zijn echt leuk samen, hoe je dat stukje beschreef...ik had echt kippenvel! Wat mooi gedaan! Vind het wel een beetje erg voor Chantal, alhoewel ik ze daarom niet meer ga mogen ofzo. Het moet verschrikkelijk zijn om in zo'n situatie te zitten. Net als imke vraag ik me af hoe het komt dat Bill geen kater heeft? En waar hangen Tom en Hannah uit?
Mooi gedaan! ;d

Komt er nog een keertje meer? Ik mis dit verhaal. :(

Ja, ik ben er weer! Het heeft echt lang geduurd deze keer en het spijt me ontzettend, ik ben op vakantie geweest & ik kwam met dit verhaal gewoon echt niet meer vooraan... Nu heb ik weer een stukje, gelukkig, en ik beloof dat ik ga proberen weer regelmatig te posten. :]

Duizendmaal sorry voor de vertraging, en hopelijk is dit stukje een beetje leuk. ^^

~~

40.

Niemand besefte wat er op dat moment door Chantals hoofd ging. Het vertrekken van haar gezicht zouden ze, als ze het al zagen, waarschijnlijk toeschrijven aan de kater; daarbij waren ze allemaal te druk bezig met hun eigen kater om de tranen in Chantals ogen op te merken. Andy mekkerde dat hij nog meer aspirine wilde, Gustav weigerde die te geven (aangezien Andy in staat was de hele strip in te nemen), Georg brulde er doorheen dat hij hoofdpijn kreeg van Andy’s gezeur en Alex besloot in al die commotie om simpelweg te kamer te verlaten.
Chantal wilde hem achterna, kon het niet aanzien hier te blijven. Niet alleen vanwege het gebekvecht – eigenlijk bijna niet vanwege het gebekvecht. Ze voelde fysieke golven pijn door zich heentrekken bij elke blik die ze op Bill wierp. En Bill was zo’n persoon waar je simpelweg naar móest kijken als je Chantal Jones heette.
Ze had zich net half uit haar stoel geworsteld, toen haar voornemen jammerlijk werd gedwarsboomd door voetstappen op de gang. Lichte voetstappen. Meisjesvoetstappen. Laat het Hannah zijn, laat het Hannah zijn, bad Chantal onwillekeurig, ook al wist ze ergens wel dat het Hannah niet kon zijn. Als Tom nog niet verschenen was, kwam ook Hannah nog niet uit bed gekropen.
De keukendeur ging open en Raquels zwarte krullen zwierden de ruimte binnen. Ze droeg een spijkerbroek met daarop een T-shirt dat duidelijk van Bill was, een zwarte met heel groot ZOOMPH erop en daaronder een autootje, en leek zelfs nog wakkerder dan Bill. Geen kater. Raquel was nog nooit dronken geweest, hoogstens licht aangeschoten; na een avond uitgaan was zij meestal degene die de aspirine uitdeelde.
‘Goedemorgen,’ begroette Gustav haar, trok vervolgens de strip aspirine uit Andy’s handen en blafte: ‘Afblijven! Je hebt er al drie op!’
Raquel grinnikte en liet haar ogen door de keuken glijden. Natuurlijk bleef haar blik op Bill hangen, wiens gezicht bij haar binnenkomst oplichtte alsof iemand een schakelaar had omgezet. Chantal wenste dat ze door haar stoel kon zakken en verdwijnen – op dit moment kon zelfs haar carrière bij Tokio Hotel haar niets meer schelen. Zolang ze dit maar niet hoefde te zien.
Zelfs Raquel had op het moment geen oog voor Chantal; op elk ander tijdstip had ze Bill de kamer uit gedirigeerd, om de blondine te ontzien, maar nu niet. Chantal werd misselijk van het geluk dat ze uitstraalden, en toch kon ze haar blik niet afwenden. Haar ogen zogen alles in zich op, elk pijnlijk detail van de liefde die ze over het hoofd had gezien.
Bill legde zijn arm om Raquels middel en fluisterde iets in haar oor.
Raquel lachte.
Bill drukte een kusje op haar voorhoofd.
Raquel legde een hand op zijn schouder en kuste hem vluchtig op de lippen.
Bills vingers draaiden zich in Raquels haren, hij verdiepte haar kus.
Chantal stond op het punt halsoverkop de kamer uit te rennen, ze kon dit echt niet langer aangezien. Gelukkig werd ze gered door Gustav; hij kuchte nadrukkelijk en zette zijn beker met een klap op tafel. Andy kreunde dat hij nu nog meer aspirine nodig had, maar Gustav had het te druk met bestraffend naar zijn zanger kijken om daarop te letten.
Bill lachte opgewekt. ‘Oké, oké, ik snap de hint. We zijn al weg.’ Hij nam zijn koffiebeker op, Raquel volgde zijn voorbeeld en het volgende moment verdwenen ze allebei naar de woonkamer.
‘Ah, jemig,’ verzuchtte Georg en ging wat rechter op zitten. ‘Hopelijk heeft Bill nu niet meer constant een pesthumeur, hij begon me echt op de zenuwen te werken. Twee albums uitgebracht, half Europa aan zijn voeten en dat joch gelooft nog steeds dat hij geen meisjes kan strikken.’
Hij schudde zijn hoofd, vertrok zijn gezicht en stond op. ‘Ik ga weer maffen. Wek me maar als er eten is.’
De bassist verliet daarmee de keuken. Gustav mompelde iets dat klonk als “mag weer voor alles zorgen, jawel” en nam vervolgens Georgs nu lege stoel in. Op dat moment kwam Chantal overeind; de twee paar ogen richtten zich nu op haar.
‘Ik ga ook weer naar bed,’ meldde ze, zo rustig mogelijk. Godzijdank had ze een goed excuus om zich de hele dag op haar kamer te verschuilen. Andy en Gustav murmelden een paar begrijpende woorden en Chantal verliet de keuken. Vanuit de woonkamer hoorde ze Bill lachen; met tranen brandend achter haar ogen vluchtte ze naar haar kamer.

Raquel wist dat ze zich schuldig hoorde te voelen. Ergens vanbinnen was dat schuldgevoel er ook wel, maar ze kon er niets aan doen dat het onderdrukt werd. Ze was op dit moment veel te gelukkig om zich ergens druk om te maken. Veel te verliefd.
Wakker worden in Bills armen voelde zo heerlijk. Ze kon het nog steeds maar half geloven: hij was al die tijd, praktisch vanaf hun eerste ontmoeting, al verliefd geweest op haar, zoals zij op hem. Hij had zelfs een song voor haar geschreven. Een song die over een tijdje iedereen zou kennen. Ook al was het onwaarschijnlijk dat iemand door zou hebben voor wíé het nummer precies was geschreven, de gedachte aan Nur Geträumt als liedje op een album doortrok Raquel tot in de puntjes van haar tenen met warmte.
‘Een stuiver voor je gedachten,’ fluisterde Bill in haar oor. Ze zaten op de sofa in de woonkamer, koffiedrinkend en pratend, dicht tegen elkaar aan. In een korte gesprekspauze waren Raquels gedachten afgedwaald naar het schuldgevoel, nu kreeg Bill haar volle aandacht terug.
‘Driemaal raden,’ antwoordde ze lachend.
‘Krijg ik dan ook drie stuivers?’ vroeg hij met plagerige stem.
Raquel grinnikte. ‘Zó werkt het niet. Als je het goed hebt, krijg je een kus, oké?’
‘En als ik het niet goed heb?’ informeerde hij en trok vervolgens een deugdzaam gezicht. ‘Dan moet je me troosten.’
Ze lachte weer. ‘Raad maar gewoon.’
‘Hmm...’ Zijn gezicht sprong op nadenkend. ‘Je dacht aan... mij.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen naar haar en ze kon een nieuwe grinnik niet onderdrukken.
‘Bingo.’
‘Yes, ik had het goed!’ deed hij, rolde met zijn ogen en trok haar naar zich toe. ‘Krijg ik nu dan een kus?’
‘Jij altijd.’ Raquel wilde het liefst voor eeuwig zo blijven zitten, lachend en pratend en onbezorgd, om hem te kunnen kussen en zijn Axe-koffie-jongen-geur in haar neus te hebben. In gedachten zoog ze alle details in zich op, maakte een mentale foto van dit moment, zodat ze het werkelijk nooit zou kunnen vergeten.
Toen raakten haar lippen de zijne en ze dacht helemaal niet meer.

Hannah werd wakker met Toms dreadlocks in haar gezicht. Ze giechelde zachtjes en duwde de slierten terug in Toms richting, zorgde er aandachtig voor dat hij daarbij niet wakker werd. Hij zag er veel te schattig uit als hij sliep, helemaal niet zo cool en macho-achtig als hij zich voordeed wanneer hij wakker was.
Met een glimlach op haar ronde gezichtje dacht Hannah terug aan de vorige avond. Het was zo perfect verlopen... Ze had met Tom gedanst, hij had geen enkele keer naar andere meisjes omgekeken – zelfs niet toen een aantal bloedmooie en schaars geklede exemplaren overduidelijk zijn aandacht probeerden te trekken – en hij had haar gekust. Meerdere keren zelfs, waar al die meisjes bij waren. En later, eenmaal terug in het appartement, nog wel meer dan alleen gekust...
Ze giechelde weer en zuchtte toen, een zucht van geluk. Niemand had haar ooit kunnen beschrijven hoe mooi het was om verliefd te zijn – en te weten dat je gevoelens beantwoord werden. Tom was het perfecte vriendje, dat kon gewoon niet anders. Háár perfecte vriendje. Hij snurkte niet eens, hoe mooi was dat?
Op dat moment voelde ze hem omdraaien onder de dekens en vervolgens zijn armen, die zich om haar middel wikkelden. Gewillig liet Hannah zich naar hem toe trekken; hij drukte haar stevig tegen zich aan en plaatste zorgvuldig een kus in haar hals.
‘Hannah?’
‘Hm?’ antwoordde ze.
‘Ik houd van je.’

Ooooh, wat fijn, dit had ik echt gemist! Dank je wel voor het posten en maak je niet druk om het lange niet posten - heb ik zelf ook vaak zat. ;)
Je vakantie in Duitsland was in ieder geval goed bevallen dus?!

Dit stuk was weer heerlijk. En weet je, normaal als ik een verhaal volg en er zo lang niet is gepost, dan moet ik weer helemaal teruglezen omdat ik geen flauw idee meer heb wat er allemaal is gebeurd e.d. Maar dit keer had ik dat absoluut niet, ik zat er meteen in, wist direct weer wat er gebeurd was en wat er aan de hand was, en dat is knap!
Ik snap Chantal nu wel heel goed, dat is zeker zo, maar toch... Van de andere kant ben ik zoooo blij voor Raquel (en Bill)! Die twee zijn zo lief samen en eindelijk hebben ze elkaar de liefde verklaard!
Ik snap gewoon allebei de meiden heel goed (en Hannah trouwens ook, haha, die heeft het gewoon helemaal goed voor elkaar - geen jaloerse vriendinnen achter zich aan bijvoorbeeld). Ik vraag me alleen af wanneer Chantal wraak gaat nemen, want ik heb zo'n vaag voorgevoel dat dat gaat gebeuren...
Ik kan me nog die twee losse stukken van Zwarte Tranen herinneren en denk zelf dat die gevolg hiervan zijn, maar dat weet ik natuurlijk niet.
Het enige dat ik weet, is dat ik zoals altijd weer verder wil lezen! :D

I LOVE IT! Meer! Nu! Nu?
Buh, ik haat reactie's schrijven, die van mij zuigen echt bigtime! x.x
But I love you hun, en alles dat je schrijft.

En daar ben ik weer... Ja, toen ik eenmaal een beginnetje had voor het nieuwe hoofdstuk ging het eigenlijk wel weer, dus nu heb ik weer een nieuw stuk klaar voor jullie. (:

@Imke: Duitsland was gewéldig. Ik zat twee weken in een gastgezin & dan maak je het ook gewoon helemaal mee, het gewone leven en al die shizzle. Mhe, ik wil zo graag terug en daar dan blijven wonen. *droomt*

@Kay: I love you too ^^ Maar hier ben ik boze/gevaarlijke/niet-erg-indrukwekkende mod, en it is custom here dat je de reactie een tikkeltje opvult. ;D (Als je geen zin hebt om reacties te plaatsen, I will not force you. Tenslotte bestaat er ook nog zoiets als msn. *wbw*)


Okay, dat was genoeg geklets van mij, straks praat ik nog meer dan dat het deeltje lang is.
Enjoy (:

~~


41.

De rest van het weekend gleed veel te snel voorbij naar Raquels zin. Ze was het liefst bij de jongens – bij Bill – in Hamburg gebleven, maar er waren teveel redenen die dat onmogelijk maakten. Ten eerste natuurlijk de materiële reden dat al haar kleren en dergelijke in Berlijn waren. Ten tweede zou haar moeder het nooit goed vinden. Ten derde was de manager van de jongens er vast ook niet zo blij mee en ten vierde – Chantal.
In de eerste waas van blijdschap en geluk had Raquel er niet aan gedacht, maar nu haar vertrek naderde en ze begon na te denken, drong Chantal zich op de voorgrond. Wat zou ze doen? Hoe zou ze reageren als de eerste schok voorbij was? Bij het idee dat Chantal zou proberen hun prille relatie te schaden, liepen Raquel de rillingen over de rug. Bill kwijtraken? Onvoorstelbaar. Nee, ze wílde het zich niet ovorstellen. Maar Chantal kennende zou ze niet simpelweg bij de pakken neerzitten.
Aan de andere kant bleef Bill een ongelooflijke dromer en zou waarschijnlijk de helft van de tijd niet eens doorhebben dat er tegen hem gepraat werd, als hij eenmaal in zijn eigen wereldje zat moest je hem eerst met een hamer slaan – figuurlijk dan. Tenzij je deel uitmaakte van dat wereldje, zoals Tom. En zoals ik, dacht Raquel, misschien.
Ze schudde licht haar hoofd en concentreerde zich weer op het koffiezetapparaat. Het was ondertussen zondagochtend, Gustav en Alex waren allang op en vertrokken. Zij zouden die dag Hamburg onveilig maken, vóór Gustav zijn beste vriend op de trein naar huis zette. Van Chantal, Georg, Andy, Tom en Hannah ontbrak nog elk spoor; Bill was in de badkamer.
Raquel zat net aan de keukentafel, met haar rug naar de deur, roerend in haar kopje, toen de zanger in kwestie binnenstapte. Met een licht duivelse grijns bekeek hij de warboel aan krullen, strikte vervolgens een denkbeeldige das en legde in één beweging door zijn handen op Raquels schouders. Ze was zo diep in gedachten dat ze niets gemerkt had en schoot met een geschrokken gil overeind.
‘Bill!’
Hij grinnikte en slenterde naar het aanrecht. ‘Sorry, ik kon het niet laten.’ Over zijn schouder flitste hij haar zijn puppyoogjes toe. ‘Ben je nu boos op me?’
Hoofdschuddend zakte Raquel terug in haar stoel. ‘Ontzettend boos,’ loog ze, niet erg overtuigend. Bill lachte zonder enig spoor van schaamte en Raquel moest wel meelachen, of ze nu wilde of niet. Heimelijk was ze blij dat hij haar gedachten had afgeleid; ze wilde haar laatste dag hier niet verpesten door dat onzekere gepieker.
‘Je fronst,’ zei Bill naast haar. Opnieuw schrok ze op en keek hem vaag aan. ‘Je fronst,’ herhaalde hij. ‘Waar denk je aan?’
‘Mijn moeder,’ was het eerste dat in Raquel opkwam. Echt onwaar was het ook niet, want haar moeder behoorde ook tot de problemen die ze voorzag. Elvira zou vast niet al te blij zijn met Raquels keuze voor Bill. Niet dat het nou echt een keuze was; tenslotte kóós je er toch niet voor verliefd te worden, je werd het gewoon. Het overkwam je.
Bill monsterde haar gezicht en informeerde: ‘Niet positief?’
‘Mijn moeder maakt van alles wat geen probleem is, een enorme rel. En alles wat ìk een probleem vind, interesseert haar niet.’ Raquels stem klonk bitter, maar ze probeerde zich onder controle te houden. Ze wilde Bill niet al op de tweede dag van hun relatie lastigvallen met dat soort dingen.
‘Denk je dat ze een probleem maakt van mij?’ Het idee leek Bill nauwelijks te storen. Hij was onderhand wel gewend aan heftige reacties op zijn persoon; Raquel herinnerde zich plots aan een uitspraak die hij ooit eens in een interview gedaan had, over de tijd dat hij – en Tom – op de middelbare school gepest werden. “Ik vond het veel erger als ze niet over me praatten, dan als ze slechte dingen over me zeiden,” had Bill verklaard. Typisch.
Raquel haalde haar schouders op. ‘Misschien. Waarschijnlijk.’ Ze keek hem verontschuldigend aan. ‘Dat moet je niet al te persoonlijk opvatten, ze...’
‘Oh, maak je daar maar geen zorgen over,’ verzekerde Bill haar opgewekt. ‘Zovéél mensen maken een probleem van mij, als ik daar niet tegen kon zat ik hier nu niet. Zolang het voor jou niet te vervelend wordt, kan het me echt niets schelen wat je moeder over me denkt, eerlijk gezegd.’
Ze grinnikte, opgelucht door zijn positieve instelling. ‘Gelukkig maar dan... Voor mij maakt het ook niet uit wat haar mening over jou is, maar ik dacht – nou ja. Je moet het gewoon weten.’ Na een korte pauze trok ze plots een strijdlustig gezicht en liet erop volgen: ‘Ze brengt me toch niet op andere gedachten, ze heeft maar de accepteren dat ik alleen van jou houd.’
Dat bracht een brede smile op Bills gezicht en zijn vingers sloten zich om de hare. ‘Ik houd van je, Raquel.’
Ze boog zich naar hem toe en zocht zijn lippen. Hij was sneller, legde zijn vrije hand in haar nek en drukte zachtjes zijn mond op de hare.

Aw, wat zijn ze toch schattig samen. En Raquel maar piekeren. Alsof Bill haar niet zou kunnen opvrolijken. Hij is een Kaulitz, die kunnen alles. Tssk.
Oh, en Dezh, jij een gevaarlijke mod? o.o' Laat me niet lachen jij! Jij bent echt alles behalve gevaarlijk. Ik zal even opsommen wat je dan wel bent, zodat je dat kan gebruiken in je volgende dreigement:
- Geweldig
- Fantastisch
- Super
- Meligmakend
- Tof
- Lief
- Aardig
- Mijn tweelingzus (Dat is het beste dreigement dat je kan maken, lijkt me)
En en en, nou, maar meestal doe ik ook wel lange reacties, alleen soms komt het er niet van, snap je. Ik zal er op letten.
En je weet dat ik van je schrijfsels houd, want ondanks dat het fanfictie is, is het toch enorm realistisch. En het verveelt nooit, ook al zou je een beschrijving van 3000 woorden doen.
Love you.

En daar ben ik nog eens... ^^
Op het moment zit ik in de opstartfase van school (en van mijn eindexamenjaar!) en ik denk dat het allemaal behoorlijk wat drukker gaat worden, dus met de updates zal het ook niet zo heel snel gaan. Maar dat zijn jullie wel gewend, denk ik.

Anyway. Dit is het laatste stukje van 41. (:

~~

‘Nee, niet weggaan!’ riep Georg dramatisch. ‘De tweeling gaat de hele week chagrijnig zijn, dat overleef ik niet!’
Smekend stak hij zijn handen naar de meisjes uit, maar die konden alleen lachend hun hoofd schudden. Meteen verdween Georgs gepijnigde gezicht en hij haalde zijn schouders op. ‘Het was een poging waard.’
Bill klopte hem meelevend op de schouder. ‘Ooit komt het wel goed met je, Georgje, geen zorgen.’
‘Zegt meneer de zanger met zijn kapsel tot het plafond en genoeg make-up om heel Hamburg mee te schilderen,’ knorde de bassist terug. Zijn opmerking resulteerde echter alleen in een nieuw lachsalvo afkomstig van de tweeling plus hun vriendinnen, waarop Georg afdroop en televisie ging kijken.
‘Dag Moritz!’ brulde Hannah de gang nog door, als laatste afscheidswoord aan de bassist, en vervolgens trok Tom de voordeur dicht. Chantal lag nog steeds in bed; de meisjes waren kort haar kamer ingegaan om afscheid te nemen, maar dat was alles. De blondine claimde dat ze zich niet lekker voelde en iedereen behalve Raquel geloofde haar, gezien de hoeveelheid alcohol die ze in haar bloed had gehad.
Op het moment dat de tweeling, Raquel en Hannah de trap afliepen, kwam Gustav juist het gebouw binnen. Hij had Alex afgezet op het station en begon meteen te zuchten toen hij het groepje in het oog kreeg. ‘Had je de deur niet gewoon open kunnen laten?’ morde hij, begon tegelijkertijd zijn jas te doorzoeken voor zijn sleutels.
‘Dag Gustav!’ riepen de meisjes in koor. ‘Tot de volgende keer!’
‘Kunnen jullie niet blijven? De tweeling gaat echt niet te genieten zijn,’ zuchtte hij als antwoord en diepte eindelijk zijn sleutelbos op uit zijn jaszak.
‘Dat zei Georg ook al, maar ik snap niet waar jullie dat vandaan halen!’ riep Bill gespeeld beledigd. ‘Waarom zou ik nou weer chagrijnig zijn?’
‘Omdat je een verwend nest bent dat het liefst de hele dag op de sofa hangt met z’n vriendin,’ antwoordde de drummer droogjes. ‘Niets persoonlijks, Raquel, maar ik meen het. Je kan maar beter zo snel mogelijk terugkomen, want Bill is echt vreselijk als je er niet bent.’
‘Nou, bedankt,’ pruttelde Bill met een verontwaardigde uitdrukking op zijn gezicht. ‘En dáármee zit ik dus in een band!’
‘Je hebt het maar zwaar. Wij zitten met jóú in een band, weet je wel,’ zei Tom, niet in het minst onder de indruk, en trok zijn broertje aan de mouw van diens jack richting de uitgang. ‘Meekomen en klep houden, Paris.’
‘Hé!’ protesteerde Bill meteen, nu daadwerkelijk beledigd. ‘Vergelijk me niet met Paris Hilton, oké? Zó erg ben ik bij lange na niet!’
‘Nog niet,’ bromde Tom, terwijl achter hen de meisjes ondertussen de slappe lach hadden. Bill sputterde nog steeds tegen, maar Tom reageerde niet meer en na een tijdje hield de jongste Kaulitz er ook mee op. Raquel ging naast hem lopen – Tom wijdde zich aan Hannah – en pakte zijn hand. Meteen fleurde Bills gezicht weer op; hij schonk haar een brede glimlach en vouwde zijn vingers stevig om de hare.
Om niet op te vallen tijdens de wandeling naar het station droegen de tweelingbroers op het moment “verkleedkleren”, oftewel gewone kleding. Toms broek hing dan wel half onder zijn kont, maar was geen tien maten te groot en Bill droeg voor de verandering eens een jeans die niet perfect om zijn lijf sloot, maar juist wat losser hing. Daarbij had hij een pet op zijn hoofd en was ongeschminkt; de gelijkenissen tussen de twee waren nog niet eerder zo zichtbaar geweest voor Raquel en ze monsterde hen nieuwsgierig.
Lang duurde dat echter niet, het station kwam in zicht en Raquels hart viel plotseling als een baksteen omlaag. Ze wilde nog niet weg. Ze wilde niet weg én ze wilde niet terug. Berlijn, met al haar opvallende, levendige, kleurrijke, bijzondere en soms ook vreselijk lelijke hoekjes en gaatjes, scheen haar plots saai en nietszeggend toe. Zonder Bill was elke plek saai, dacht ze. Hoe was het mogelijk dat je in zo’n korte tijd zo verslaafd raakte aan iemand?
‘Spoor zeven,’ mompelde Tom, na een blik op het bord met vertrekkende treinen. ‘Da’s die kant op.’ Hij trok Hannah mee, leidde hen langs alle haastige drukke mensen en de kiosken vol snoep en kranten richting het juiste spoor. Met elke stap voelde Raquel zich zwaarder worden. Ze wilde niet.
‘Ik wil niet dat je weggaat,’ murmelde Bill op dat moment in haar oor. ‘Maar David vermoordt me als ik je in m’n kast verstop, denk ik.’
Raquel giechelde. ‘Mijn moeder ook, durf ik te wedden. En daarna vermoordt ze mij.’
‘Uh, dat kan ik onmogelijk riskeren. Een wereld zonder jou, wat heb ik dáár nou aan?’ Hij trok een gezicht, schudde zijn hoofd en wikkelde vervolgens zijn armen om haar middel. Ze duwde de pet een stukje omhoog, zodat ze hem makkelijker kon aankijken, en hij kuste haar teder.
‘Ik bel je. Elke dag, goed?’ fluisterde hij nog, toen stapten Raquel en Hannah in de trein en lieten de tweeling achter op het station.

Sorry dat ik nog niet gereageerd had! Things are little bit hectic around, maar hier ben ik weer hoor. :)

Leuke stukjes weer, allebei! De verliefde sfeer die je neerzet is heerlijk om bij weg te zwijmelen en zo gaat het ook door, maar ik vraag me wel af wanneer er weer een keer 'iets gebeurt'. Er is nu al een tijdje vrij weinig actie geweest en ik begon me het laatste stukje (voor de verandering, want dit heb ik nog niet eerder gehad dus no worries) af te vragen wanneer er weer 'echt' iets ging gebeuren.
Ik ben er niet bang voor dat dat niet gebeurt, ik weet dat jij daar wel voor zorgt, maar wel even als aandachtspuntje! :)

Verder leest het nog steeds als een trein en kan ik me nog altijd in ieder personage inleven, en dan vooral in Raquel en Hannah. Keep up the good work!

Ik heb je verhaal ook gelezen!
Wauw geweldig, ik wet dat als je gewoon een band en zangers verzint je het ook nog als boek kan uitgeven! Het is nu een aantal maanden geleden dat je hebt gepost , maar ik hoop dat je dat snel weer doet Want het is echt super!

Haha en ik luisterde nooit naar tokio hotel, had zelfs nog nooit een nummer gehoord maar heb op youtube een paar nummers geluisterd , ze maken best goede muziek!
Ik vind Tom het leukst