Online Verhalen

Ongeveer een maand na de laatste post, komt er plotseling weer een piepklein beetje. De langverwachte ontknoping begint zich langzaam te ontvouwen. (Whoe... spannend.)
Ik probeer zo snel mogelijk weer iets te posten hierna. Jullie moeten maar geduld blijven houden, ik zit in mijn examenjaar, dus druk, druk, druk...


Philippe en ik lagen samen in bed. We durfden de laatste tijd bijna nergens meer over te praten. We voelden allebei de druk van onze omgeving.
Ik voelde me alsof ik me door dit huwelijk liet opsluiten in een gouden kooi. Een hele grote kooi, waar je niet zo snel uitgekeken was, maar waar je ook eindeloos lang in kon verdwalen. Je kon er hopeloos zoeken naar iets, wat zich daar simpelweg niet bevond. Die kooi, die wereld paste niet bij mij. Ik hoorde daar niet.
Helaas was ik de kracht om eruit te breken lang geleden kwijtgeraakt. Ik kon dat niet alleen. Hij had me eruit kunnen halen. Hij had me kunnen bevrijden.
Zou hij al in Mexico zijn?

“Waar wil je eigenlijk heen op huwelijksreis,” vroeg Philippe met een grijns, terwijl hij mijn nek kuste.
“Kan je op huwelijksreis naar Mexico?”
Meteen had ik spijt van de vraag.
“Mexico?” Hij klonk verbaasd. “Nou, ik geloof dat ze aanraden om daar in een groep heen te gaan, dus het lijkt me niet zo romantisch…”
Ik lachte het weg.
“Nee, laat maar, we doen wel iets anders. Ik zou er wel graag nog eens heen willen.”
Philippe trok een schuin glimlachje.
“Om herinneringen op te halen?”
Ik schrok. Terwijl ik de dekens van me afsloeg en naar de badkamer liep, riep ik naar hem: “Hoezo? Ik ben er nog nooit geweest.”
“Oh, dat dacht ik…”
Ik wist dat hij dat helemaal niet dacht. Hij wist dat ik nog nooit van mijn leven een voet op Midden-Amerikaanse bodem gezet had. Het gevoel bekroop me, dat we beiden een vreemd toneelspel aan het opvoeren waren voor elkaar.

Er waren momenten waarop ik bijna brak. Ik wilde het uitschreeuwen.
“Waar zijn we mee bezig? Jij houdt niet van mij! Ik hou niet van jou. Niet zo. We hebben deze maskerade lang genoeg volgehouden!”
Alleen deed ik het nooit. Ik kon het niet. Telkens als ik een dergelijk gesprek wou beginnen, stokten de woorden in mijn keel en begon ik over iets anders. Er was niemand om me over de rand te praten dit keer, dus ging ik niet.

Een week voor de trouwerij. Philippe was op zijn werk en ik was thuis. Ik stond voor de spiegel, mijn bruidsjurk tegen mij aan houdend. Het was het mooiste kledingstuk dat ik ooit gehad had. Eigenlijk zonde, dat het alleen maar voor één dag bedoeld was. Zo wilde ik er altijd uitzien.
Dezelfde gedachten als in de winkel kwamen opnieuw in me op. Gelaten liet ik ze toe; ik verzette me niet meer. Gretig groef ik diep in mijn geheugen, op zoek naar heldere beelden, mooie herinneringen. Zonder herinneringen aan hem, zou ik mijn huwelijksleven niet door kunnen komen.
Ik wilde zo graag dat Diego me hierin kon zien. Al was het maar voor even. Kwijt was ik hem toch al, dat was onveranderlijk, maar als we elkaar maar even konden zien…

Hopen dat het nu niet weer zo lang duurt! (: Maar I understand, examenjaar... 0.o
Wel een goed stukje, ondanks dat het kort is!

Heeyy...

Uit het diepst van mijn hart hoop ik gewoon dat Diego terug komt, ze moet haar eiegen keuzes maken, en geen compromises.
Hij moet gewoon terug komen, hun liefde was gewoon perfect.

p.s. het is 1 van de beste verhalen die ik heb gelezen, en zo mooi ook verteld.

-XXX-

Sunaiina

Twee dagen voor de bruiloft. Het begon me onwerkelijk te lijken. Alsof er iemand anders ging trouwen. Maar hier was ik dan toch, alleen thuis, omdat Philippe naar zijn vrijgezellenfeest was. Het zou wel laat kunnen worden.
Ik had de radio op een salsazender gezet en ik keek hoeveel danspassen, die ik ooit geleerd had, ik me nog herinnerde. Het ging niet slecht, maar al snel had ik er geen zin meer in. Zonder hem was het niet leuk.
Het was te allang te laat, dat begreep ik al, maar toch vond ik het bijzonder dat hij al die tijd niet uit mijn gedachten geweest was. Zo’n indruk zou niemand ooit in mijn leven nog op mij maken, dat wist ik zeker.

Ik schrok op uit mijn gedachten, toen er gebeld werd. Ik liep naar de telefoon om de deur open te doen, maar toen ik de hoorn oppakte hoorde ik:
“Laat die deur maar zitten, kom jij maar naar beneden.”
“Dag Sophie,” zei ik glimlachend. “Waarvoor moet ik naar beneden komen?”
“Wat dacht je?”
“Ik heb geen idee, daarom vraag ik het aan jou.”
“Ons eigen vrijgezellenfeestje vieren, natuurlijk, dummy,” zei ze plagerig. “Waarom hij wel en jij niet?”
Eigenlijk had ik niet zo’n zin, maar Sophie leek erg enthousiast en ik wilde haar best een plezier doen.
“Ik ken een heel leuk danscafé, kun je kijken of je het nog kunt! Kom op, hoe groot is de kans dat je met Philippe ooit nog gaat dansen?”
Tegen een dergelijk argument kon ik niet op. Ik kleedde me in een blauwe scheeflopende rok met een chic zwart T-shirt, maakte me ietsjes te zwaar op en probeerde me voor een moment voor te stellen, dat ik weer achttien was en uitging om jongens te ontmoeten.
Sophie zag er ook ongeveer zo uit, waarop ik haar vroeg of Simon wel wist dat ze zo zonder hem ’s avonds laat over straat ging. Ze stak haar tong uit.
“Wij vertrouwen elkaar, darling.”
“Ja? Het gaat dus nog steeds goed?”
“Natuurlijk! Hij is ‘the love of my life’,” zei ze stralend. “Ik wil hem nooit meer kwijt. Misschien komt hij ook nog even langs het café, vanavond. Kun je hem ontmoeten.”
“Leuk,” zei ik, gemeend. “Dat lijkt me echt heel leuk.”

Maar ik ontmoette heel iemand anders.
Sophie trok me een donkere, smalle steeg in, waar ze merkwaardig goed de weg scheen te weten. Ze hield stil voor iets wat op een achterdeur leek, alleen afgesloten door een bamboegordijn. We stapten naar binnen en de geur van drank en sigarettenrook sloeg in mijn gezicht, alsof ik een klap kreeg. Het kwam me allemaal maar akelig bekend voor.
De kleine bruine ruimte was volgestouwd met mensen: sommige in de zithoekjes, sommige hangend aan de toog. De muziek die ik hoorde en het Latijns-Amerikaanse ritme dat ik door mijn lichaam voelde dreunen brachten me terug naar een paar jaar geleden.
“Zo, hier wordt jouw muziek toch wel gedraaid, dacht ik zo,” riep Sophie triomfantelijk over de muziek.
Ik knikte haar goedkeurend toe. Het was alsof ik het toen al voelde. Er hing iets in de lucht en het was niet alleen de rook.
“Waar kun je hier dansen,” riep ik naar Sophie, die naar de bar was gelopen om iets te drinken te regelen. Ze wees naar achteren, maar ik kon nog niets zien. Dus ik begon me tussen de mensen door te wringen, tot ik een tussendeur met glazen ruitjes in het oog kreeg. Nieuwsgierig liep ik erheen en keek door het glas. Aan de andere kant was een voor het kleine gebouw behoorlijk ruime dansvloer, waarop eveneens haast geen plek meer vrij was. Toch was de grote getinte en blanke massa voortdurend in beweging, op het aanstekelijke ritme van de salsamuziek. Of was het mambo? Man, dat wist ik allang niet meer.
Ik duwde de klink naar beneden en zodra ik de dansvloer opstapte, werd de muziek meteen een stuk luider. Als vanzelf begon ik op de muziek te bewegen. Aan de kant stonden nog wat meisjes toe te kijken. Blijkbaar was het hier echt traditie om door een jongen ten dans gevraagd te worden, want ik zag een goed opgevoede jongeman zijn hand hoffelijk uitsteken naar een klein Latijns-Amerikaans ogend meisje. Dankbaar nam ze zijn aanbod aan, blij eindelijk te mogen dansen. Toch zagen de wachtende meisjes er niet uit alsof ze zich verveelden. Ze begroetten me met vriendelijke glimlachjes, toen ik naast ze kwam staan.
Ook al wist ik, dat dit gevoel maar tijdelijk zou zijn, voelde ik me op dat moment heel gelukkig. Hier voelde ik me zo thuis.
Lichtjes heupwiegend, glimlachend liet ik mijn blik over de dansende meute glijden. Waarschijnlijk zou een jongen me niet zo snel ten dans vragen: ze kenden me hier immers helemaal niet! Het gaf niet. Ik keek wel toe.
Ik zag gebruinde armen, soepel bewegende lichamen, opwaaiende rokken, terwijl af en toe de muziek een tel stilviel en de hele groep als één man ‘Mambo!’ riep. Ik lachte. De kleding die vooral de latino’s droegen was een feest van rood, geel, paars of gebloemd.
Onzeker keek ik even naar mijn eigen kleding. Weinig feestelijk, mijn zwart en blauw. Lichtblauw, weliswaar, maar het was niets vergeleken bij alle dansende kleuren op de vloer. Langzaam keek ik weer op.

Leuk stukje! Komt weer helemaal in het sfeertje van het begin van je verhaal, erg leuk! ;p
Heb een vermoeden wat er gaat gebeuren, maar ben erg benieuwd! (:

Ik ben ook heel erg benieuwd, snel verder posten!

Ben ook erg benieuwd, hoop dat je snel verder gaat.

Ik heb een vermoeden dat Diego terugkeert, en deze hele verhaal gaat veranderen.

@XILY wanneer ga jij verder met la luna de plata, ben ook benieuwd naar valerio en leonore

Zodra ik mijn ogen weer op de dansvloer gericht had, miste mijn hart een slag. Ik wankelde even en zette een stap achteruit.
Binnen een fractie van een seconde herkende ik die diepzwarte, fonkelende ogen in het bekende gebruinde gezicht. Alles waar ik de laatste tijd ongewild zo vaak aan gedacht had, alles wat ik vergeten was, kwam in één keer weer terug in mijn herinnering. Mijn ogen gleden langs zijn gestalte: het overhemd met de bovenste drie knoopjes los, zijn borst die glom van het zweet. Hij zag er bijna precies zo uit, als toen ik hem de eerste keer zag.
Hij was het echt. Diego. Mijn Diego. Zijn haar was wat korter geworden en hij had een licht baardje, maar dat maakte hem voor mij alleen maar volwassener, mannelijker. Ik had dat gezicht zo gemist. Alleen de speelse, schuine glimlach ontbrak: zijn mond hing half open van ontzetting en er was geen lach op zijn gelaat te bespeuren. Ik moet net zo gekeken hebben.
Stomverbaasd, waren we, allebei. Stomverbaasd dat we elkaar nu in de ogen keken.
Ik voelde een huilbui opkomen, al wist ik niet precies waarom. Tranen van geluk, of tranen van radeloosheid, omdat deze toevallige ontmoeting te laat kwam? Ik merkte dat mijn ogen al vochtig werden.
Diego deed ondertussen, nog steeds geen spoor van een lachje, een stap in mijn richting en legde voorzichtig, heel lichtjes, een hand op mijn schouder. Hij bleef me verbluft aankijken.
Mijn gedachten raasden door. Onsamenhangend en verward. Hij was dus niet naar Mexico! Hij was waarschijnlijk al die tijd hier geweest. Al die tijd. Al die jaren, dat ik tranen om hem heb gestort. De tijd, dat ik hem probeerde te vergeten. De tijd met Philippe. Zo dichtbij en toch zo ver weg, maar hij was er al die tijd geweest.
Waarom wist ik zelf ook niet, maar terwijl de eerste traan over mijn wang rolde, vormde mijn mond een bibberige grijns en maakte ik een geluid dat half tussen een grinnik en een snik in zat. Ik lachte naar hem.
Hij lachte terug, op bijna dezelfde manier, terwijl hij de traan van mijn wang veegde. Ik kon me niet herinneren, dat ik hem ooit zo blij heb zien kijken.

Op dat moment kwam Sophie naast me staan.
“Twee Bacardi-cola,” zei ze vrolijk. Toen ze mijn gezicht echter zag, als versteend starend naar Diego, verdween de lach van haar gezicht.
“Mabel, alles oké?”
Met een moeilijk gezicht keek ik haar even aan, niet wetend waar te beginnen. Nog te veel in de war.
Sophie keek snel analyserend van mijn gezicht naar het zijne. Daar bleven haar ogen even rusten, tot ze groot werden van verbazing en plotseling begrip.
Ze zei heel zachtjes: “Oh boy.”
Resoluut draaide ze zich om en liep het cafégedeelte weer in, met de drankjes. Lipbijtend keek ik haar na. Uit haar reactie kon ik niet opmaken, wat zij vond dat ik nu moest doen. Ik keek Diego weer aan.
Hij legde zijn handen lichtjes in mijn nek en trok me wat dichter naar hem toe. Op zijn gezicht stond te lezen hoe blij was, terwijl hij eindelijk die onmogelijke stilte doorbrak. (De muziek hoorde ik niet eens meer.)
“Mabel… Mabel! Je bent het echt! Ik dacht: die zie ik nooit meer terug. Gaat alles goed met je?”
Volledig in de war, volgde ik mijn emoties van dat moment. Huilend en lachend vertelde ik hem, dat alles goed met me ging.
“Ik ben gezond en ik heb een baan. Docente klassieke talen. Het kon werkelijk niet beter met me gaan!”
Hij streek met de achterkant van zijn vingers langs mijn gezicht en lachte zijn liefste glimlach.
“Goed om te horen. Weet je, dat ik nog zo vaak aan je gedacht heb. Cliché, ik weet het, maar het is waar.”
Hij zweeg even en schudde zijn hoofd.
“Oh, Mabel, ik heb zo’n spijt. Ik heb alles verkeerd aangepakt,” zei hij met pijn in stem.
Ik legde mijn vingers tegen zijn lippen.
“Begin daar alsjeblieft niet over,” fluisterde ik. Achter mijn rug liet ik mijn verlovingsring in mijn handtas glijden. Niets deed er nu nog toe, behalve dat ik hier met hem was. Misschien wel voor het laatst vanavond.
Eindelijk, eindelijk verscheen daar de speelse, ondeugende grijns van de jongere Diego die ik gekend had. Hij deed een paar passen achteruit.
“Je hebt gelijk. We vergeten gewoon alles.”
Uitnodigend stak hij zijn hand naar me uit.
“Kom,” – hij wenkte me kort met zijn hoofd – “dan gaan we dansen.”
Stralend keek ik hem aan. Ik legde mijn handtas weg, pakte zijn hand en liet me de dansvloer opvoeren, op om te gaan in die ritmische zee van kleuren.

Man, ik ben zo voorspelbaar.

Misschien ben je voorspelbaar, maar er zijn zó veel verhalen die voorspelbaar zijn en toch goed.(:
En ik had wel half door dat ze Diego zou tegenkomen, maar voor mij is het nog een verrassing wat er nu gaat gebeuren;p

Keep on going!

Goed, maar zie je het tafereel een beetje voor je? Is het goed omschreven allemaal?

Jawel. Ik heb in mijn hoofd echt een heel cafétje en alles. Ik heb in mijn hoofd echt precies waar zij staat en waar hij stond. ;p
Echt geniaal als jij dan bijvoorbeeld een plattegrond tekent, die dan totaal niet bij mijn plaatje zou passen.xd

Ik ben zo opgelucht nu! Alles komt goed. Hoe weet ik nog niet, maar dat moet gewoon toch?
Leuk!

Ik ben nu echt erg benieuwd naar het volgende stukje, ook omdat ze haar verlovingsring in haar tas laat glijden.

* Hint * Snel een volgende stukje :p

HEEY!, jij, jij, jij, wanneer ga je door?, alles gelezen, echt geweldig! en net nu heb je niets meer geplaatst......

Ik heb tijdens het lezen enkele foutjes en vegeten hoofdletters en (voor min doen) rare zinnen gelezen, maar om die nu weer op te zoeken.... Het waren er wel erg weinig.
Je hebt een prettige schrijfstijl vind ik. Leuk bedacht dit alles. Maar nu ben ik toch wel erg benieuwd naar hoe het verder gaat.
Want nu zo diego weer tegenkomt..., hoe gaat het nu verder met philippe?

ga je nu snel door?

Liefs, Floor

Nogggg steeedss, zit ik in afwachting van dit verhaal...

Je bent gestopt op een moment waar ik me nu alles kan bedenken.

* hoe ze haar buwlijk breekt, wat diego gaat doen als hij de waarheid weet*

Ik hooop echt dat je snel verder gaat met deze, want ik wil echt weten wat er gebeurt.

hmmm, stoppen op het spannends moment is nog een wat heah :p

-XX-

btw. het is een top verhaal

Hoi!
Ik weet niet of ik al eerder reageerde, maar ik volg dit verhaal al een tijdje. Ik vind het supermooi hoe je alles beschrijft en hoe je haar ziet evolueren.
Je hebt zeer leuke karakters, ondanks dat ze zo verschillend zijn, vind ik ze op hun manier nog wel aardig. (Alhoewel ik over de ouders zo mijn twijfels heb, maar goed).
Ik kijk ernaaruit tot wanneer je verder schrijft!

Groetjes

Sophie had ons allang alleen gelaten en ik zat ’s avonds laat nog met Diego te praten, aan een klein tafeltje in een donker hoekje van het café.
Ik had bijna niets gezegd. Mijn voeten knelden pijnlijk in mijn schoenen van het vele dansen, maar dat was het waard. Ik had me in tijden niet zo goed gevoeld. Het verpesten door over Philippe te beginnen, was het laatste wat ik wilde. Een keer moest het toch boven tafel komen, maar ik stelde het zo lang mogelijk uit.
Ondertussen luisterde ik naar Diego, met zijn Mexicaanse accent, dat je bijna niet meer horen kon, inmiddels. Zijn baardje had iets in zijn gezicht veranderd, maar de ondeugende glinstering in zijn ogen was nog altijd aanwezig, evenals het schuine lachje. Hij vertelde geanimeerd over zijn reis naar Mexico, anderhalf jaar geleden.
“Het is een schitterend land. De natuur is geweldig en de steden zijn – tja, schitterend, als je maar weet waar je moet zoeken. En de muziek… Dat hoef ik jou niet uit te leggen.” Hij knipoogde, ik glimlachte.
“Ik wilde het je zo graag vertellen, Mabel. Ik wil het je ook zo graag laten zien…” Ik zuchtte. Hoe moest ik beginnen?
Hij pakte mijn hand, waar mijn ring eerst om gezeten had, en ik trok hem terug. Ik zag zijn wenkbrauwen omhoog gaan.
“Waarom ben je niet in Mexico gebleven,” vroeg ik snel. “Dat was toch het plan?”
Diego lachte hoofdschuddend. “Helaas is het er ook onveilig: er heerst armoede en corruptie. Hoeveel ik ook van mijn eigenlijke vaderland hou, mijn tweede vaderland is toch een betere plaats om te wonen. Ik probeer wel zo vaak mogelijk af te reizen. Over drie dagen ga ik weer, voor drie weken, dit keer.”
Ik knikte en wreef over de vinger waar mijn verlovingsring zou moeten zitten.
“Hoezo,” vroeg Diego plagend, toen het stil bleef, “had je liever gehad, dat ik daar gebleven was?”
“Nee,” zei ik meteen, maar toen ik hem aankeek, zag ik de pretlichtjes in zijn ogen en hoopte, dat hij niet zag, dat ik ergens mee zat. Natuurlijk zag hij dat wel.
“Mabel,” zei hij met een lage stem, terwijl hij dicht naast me kwam zitten en een arm om mijn schouders sloeg, “waarom ga je niet met me mee? Ik slaap daar bij familie, die hebben vast nog plek voor jou. Desnoods stel ik de reis uit, totdat jij ook een ticket hebt, of je vliegt me achterna…”
Terwijl ik mijn tranen probeerde te bedwingen, duwde ik zijn arm van mijn schouders.
“Nee, Diego, dat kan niet.”
“Waarom niet? Heb je me nog steeds niet vergeven van toen?” Zijn stem klonk smekend. “Ik zei al, dat ik spijt had…”
Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb je nooit begrepen. Als je me toen niet had gedumpt, – want dat heb je gedaan – waren we nu nog samen geweest. Nu zijn de dingen anders.”
“Dat hoeft niet!” Hij begon steeds harder te praten. Ik gebaarde naar hem dat hij het volume laag moest houden.
Vervolgens knielde hij op twee knieën voor me neer en omarmde mijn middel. Mijn tranen stroomden nu. Hij begon nu op een licht paniekerige fluistertoon te praten.
“De dingen hoeven niet anders te zijn. We kunnen doorgaan zoals vroeger! Ik hou nog net zoveel van je, nee, nog veel meer van je dan toen. Ik was toen nog jong en het was stom van me, om je te laten gaan, alleen omdat ik het niet aandurfde. Aan de ene kant wilde ik verder met je, aan de andere kant was het allemaal opeens wel heel erg serieus en intens. En ergens was dat ook fantastisch, maar… Ik weet het niet zo goed, Mabel, maar ik durfde niet. Het was een laffe uitvlucht, dat geef ik toe! Maar nu ben ik er wel klaar voor! Zeg me alsjeblieft dat het nog niet te laat is.”
Met een diepe zucht en een betraand gezicht viste ik mijn verlovingsring uit mijn tas en schoof hem weer om mijn vinger. Ik hield hem duidelijk voor Diego’s gezicht.
“Het is te laat,” voegde ik eraan toe.

Aaaah. Arme Diego.

Ahhww, dit is echt erg voor Diego..

ik hoop dat het toch nog goed komt tussen ze, want ze houd NIET van Phillipe.

haha, ik denk dat er een hele heftige wedding voor phillipe staat af te wachten

Hooop dat je heeeel snel verder zal schrijven

Nieuwe lezer:P
Snel verder schrijven, kan niet meer wachten.

Hoe het precies is gegaan herinner ik me niet precies, maar hij is die avond met me mee gegaan. Bij mij thuis liet ik hem even wachten met een biertje in de woonkamer – Philippe was nog niet thuis – en ging ik naar de slaapkamer.
Wat bezielde me in hemelsnaam? Dit was waanzin. Niets kon nog teruggedraaid worden. Of toch?
Met heel veel pijn en moeite slaagde ik erin om mijn bruidsjurk aan te trekken, de rits dichttrekkend met een kledinghaak, mezelf uitlachend voor de spiegel. Een zachte tik op de deur.
“Lukt het daarbinnen?”
“Nog twee seconden,” riep ik terug. Ik schikte de bandjes en streek de plooien glad. Voorzichtig opende ik de deur. Ook al droeg ik een bruidsjurk, het voelde alsof ik naakt voor hem stond. Nerveus glimlachte ik.
“Je bent de eerste man die hem ziet. Ik wilde hem zo graag laten zien…” Mijn stem zwakte af.
Diego staarde eerst een eeuwigheid naar de jurk, in stille bewondering, zo leek het, maar in werkelijkheid – stelde ik me voor – met afgunst, want de jurk zou niet voor hem gedragen worden. Nu droeg ik hem toch echt alleen voor hem.
Hij kuchte, lachte ongemakkelijk en schudde zijn hoofd. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar het scheen hem niet te lukken de juiste woorden te vinden. Daarom vroeg ik maar:
“En? Wat vind je?”
“Tja,” zei hij langzaam, “je bent schitterend, Mabel, maar…” Hij trok een grimas en keek weg. Ik legde een hand op zijn schouder, maar hij duwde me weg.
“Waarom laat je me dit zien,” vroeg hij plots fel. “Probeer je me soms jaloers te maken?”
“Nee, nee…”
“Denk je, dat ik je bruiloft kom verstoren en jou opeis? Dat ik je kom ontvoeren, zodat ik weer de brutale zwerver ben en jij op die manier overal vanaf bent?”
“Nee, natuurlijk niet,” piepte ik, terwijl ik hem opnieuw beet probeerde te pakken.
“Ik heb ook mijn trots, Mabel,” snerpte hij en schreeuwde toen: “Haal je handen weg!”
Verslagen zeeg ik neer op het bed en snikte geluidloos. Ik zag zijn borst op en neer gaan door het zware ademhalen, zo erg had hij zich opgewonden. Even bleef het stil. Met zijn hand streek hij over zijn gezicht en keek toen opnieuw naar mij. Meteen richtte ik mijn betraande ogen naar beneden en frunnikte zenuwachtig aan mijn jurk. Ik hoorde hem diep zuchten.
Het volgende moment knielde hij voor me neer en tilde zachtjes mijn kin op, zodat ik hem aan moest kijken.
“Het spijt me,” fluisterde hij. “Ik had niet mogen schreeuwen, het spijt me echt. Ik zei net, dat ik mijn trots had, maar schreeuwen tegen dames, dat doe ik dan weer wel,” probeerde hij luchtig te zeggen.
Ik streek over zijn wang en glimlachte liefdevol.
“Gelijk had je. Ik weet ook niet, waarom ik dit doe… Ik weet het allemaal niet meer…” En opnieuw begon ik te huilen. Wat een wrak was ik! En wat was ik dom.
Diego bleef geknield voor me zitten en streelde over mijn armen. Het bleef lange tijd stil in de kamer, alleen mijn gesnik was te horen.
Uiteindelijk zei hij: “Hou je van hem?”
Meteen wilde ik ‘ja, zielsveel’ zeggen, maar toen ik recht in zijn donkere, glanzende ogen keek, kon ik het niet. Ik zuchtte diep om opkomende tranen tegen te houden, tevergeefs. Dit was zelfmarteling. Heel langzaam schudde ik mijn hoofd. De eerste keer, dat ik het toegaf.
Heel zacht, bijna onhoorbaar, met trillende stem, vroeg Diego toen: “En hou je nog van mij?”
Ik lachte zonder kiespijn, rolde met mijn ogen en knikte toen.
“Ja, natuurlijk,” zei ik met verstikte stem. “Altijd gedaan.”
Breed lachend schudde Diego zijn hoofd. Hij kuste me op mijn wangen, op mijn mond, in mijn nek en ik weet niet waar. Hij fluisterde:
“Mabel, lieve, lieve Mabel! Dit is onzin! Waarom trouw je met hem? Voor wie doe je dit? Het is toch jouw leven! Kom bij me terug. Kom alsjeblieft bij me terug.”
Langzaam, vragend trok hij de rits op mijn rug naar beneden. Hij keek me gespannen aan. Ik glimlachte en hield hem niet tegen.

Leuk leuk leuk!!! Spannend spannend spannend!! Meer meer meer!

Ga verder. Echt geweldig weer. ZE MOET DIEGO KIEZEN.

Geweldig dit, nu weeer heel snel verder gaan :p ze MOET gewoon voor Diego kiezen !!

Xx

Langzaam opende ik mijn ogen. Door mijn wimpers zag ik de zonnestralen door de gordijnen de kamer in schijnen. Ik voelde me moe, maar prettig. Er was een bepaalde rust over me gekomen, die ik een hele lange tijd gemist had.
Ik draaide me op mijn zij en zag Diego liggen. Het verbaasde me eerst niet eens. Het voelde normaal. Zo had het toch immers altijd al moeten zijn? Dit hoorde zo. Tevreden glimlachend streelde ik door zijn haar. Hij sliep nog. Ik sloot mijn ogen ook weer.
Met een schok kwam de realiteit plotseling weer terug in mijn nog niet optimaal werkende brein. Overmorgen ging ik trouwen met Philippe! En hier lag ik, in mijn huwelijksbed met een andere man! Direct zat ik rechtop in bed. Waar was Philippe? Waarom zat ik nu nog niet gigantisch in de problemen?
Zenuwachtig, niet zeker wetend wat te doen, stond ik op en liep naar het raam. De auto was nog weg, zag ik. Was Philippe met de auto weggegaan gisteren? Ik wist het niet meer zeker. Zo ja, dan was hij nog steeds niet terug. Dat was op zichzelf al zorgen barend: hij was nooit laat. Zo nee, dan was hij terug geweest en had ons gezien en was ziek van verdriet of compleet in de war met de auto ergens heen gereden… Ik wilde er niet aan denken.
Ik sprong op het bed en schudde Diego wakker. Slaperig draaide hij zich om en keek me verdwaasd aan.
“Je moet hier weg,” siste ik. “Philippe kan elk moment binnen komen! We hebben geluk dat we nog niet ontdekt zijn.” Over de andere mogelijkheid zei ik maar liever niets. Paniek was het minste wat ik nu kon gebruiken.
Steunend kwam hij overeind en keek me droevig aan. Zacht, met een enorme droefheid en gelatenheid in zijn stem, die ik nog nooit eerder gehoord had, ademde hij:
“Dat was het dan?”
Even slikte ik en voelde een brok in mijn keel opkomen. Ik pakte zijn hand tussen de mijne en wreef met mijn duim over de rug. Ik zuchtte, maar liet toen los.
“We hebben hier nu geen tijd voor,” zei ik met trillende stem. Ik duwde hem het bed uit en spoorde hem aan zich aan te kleden. Hij deed het, zonder tegenstribbelen en zo snel als hij kon. Voor mij, dat wist ik. Ik trok een ochtendjas aan en toen ik me omdraaide en hem aangekleed naast het bed zag staan, voelde ik me plotseling heel erg misselijk en ellendig. Al mijn ledematen voelden zwaar en het voelde werkelijk alsof ik mezelf naar de voordeur moest slepen. Diego volgde me zwijgzaam.
Eenmaal daar aangekomen, opende ik de deur. Onzeker bleef hij nog even staan. Met een trillende onderlip knikte ik naar de opening. ‘Toe nou, ga’ wilde ik zeggen, maar ik deed het niet.
Ik keek afwachtend naar hem. Toen zag ik hoe zijn borstkas hevig op en neer ging en hoe een dikke traan over zijn neus rolde. De traan viel op het vloerkleed in de gang en werd een klein donker plekje, dat snel opdroogde. Nog een druppel.
Ik hield me groot dit keer, maar ik had me nog nooit in mijn leven zo opgesloten en naar gevoeld.
Plotseling haalde hij diep adem, hoestte en keek me nog één keer aan met een hartverscheurende blik. Hij pakte me bij mijn schouders beet en zoende me, één keer heel lang en nog één keer heel kort, vurig, onstuimig. Met gesloten ogen liet hij zijn voorhoofd nog even op het mijne rusten. Toen richtte hij zich op met een bruuske beweging, alsof hij zich los moest rukken. Hij liep snel de deur uit.
In de volgende twee seconden – meer kan het niet geweest zijn – stond ik beduusd, half verdoofd met mijn hand om de deurknop geklemd. Het was alsof ik een visioen zag: mijn hele toekomstige leven speelde zich binnen twee seconden in mijn hoofd af, met al zijn ellende en een angstaanjagend opgesloten gevoel. Ik werd bevangen door een vastberadenheid, waar ik bang van werd. Ik was ook heel helder: ik bedacht een plan. Een idioot plan, waar ik een boel narigheid mee zou krijgen, maar ik zou het doen.
In de volgende seconde stond ik in de gang en greep Diego – mijn liefde, mijn man, mijn Diego – bij zijn arm. Verrast draaide hij zich met een snelle draai om.
“Je vertrekt over drie dagen naar Mexico, toch,” vroeg ik gespannen.
Langzaam, met diepe denkrimpels in zijn voorhoofd, knikte hij.
“Denk je…” Ik haalde diep adem. “Denk je dat je daar nog een ticket bij kunt krijgen? Ik betaal je terug, beloofd, ik –”
In een tel verdwenen de denkrimpels van zijn hoofd en slaakte hij een zucht van verlichting. Daarna begon hij opgelucht te lachen, greep me bij mijn middel en tilde me hoog boven zijn hoofd.
“Je gaat met me mee,” zei hij, dolgelukkig. “Oh, Mabel, ik ben zo blij… En ik was zo bang, dat –”
“Sst,” siste ik. “Zachtjes. Je moet nu echt gaan. Ik ga met je mee als het lukt, maar ik moet dit eerst nog oplossen. Geef me je nummer, ik bel je.”
Hij gaf me zijn nummer op een memo en maakte dat hij wegkwam. Weer binnen ging ik voor het raam in de slaapkamer staan. Ik zag Diego over de stoep lopen en daarna de straat oversteken… en ik zag de auto van Philippe de straat inrijden.

Fantastisch. Go on!

ik vindt dit weer zo'n goed stuk. ben echt benieuwd of philippe iets door zal hebben en hoe ze dit gaat aanpakken.... ga snel door

Ben heeeeel benieuwd, snel verder!

Ik houd jou verantwoordelijk voor mijn mislukte tentamen van morgen ochtend, en dat is gelijk een van de grootste complimenten die ik kan geven...

Wat een leuk en romantisch verhaal! Ik heb dit verhaal stukje bij beetje gelezen tijdens de treinritjes naar mijn werk. Het leest lekker weg en goed geschreven hoe de karakters door het verhaal heen wat volwassener worden. Ik ben het eens met degenen die schreven dat de leeftijd van Mabel en het tijdsverloop op de eerste pagina’s wat verwarrend overkomt, maar nadat dat was gemeld komt de leeftijd en de tijdslijn in het verhaal duidelijker naar voren. De laatste pagina heb ik nog niet helemaal gelezen (dat stukje bewaar ik nog voor komende week in de trein. ) Bij deze wou ik je in ieder geval vast even laten weten dat er nog iemand geïnteresseerd is om het vervolg van je verhaal te lezen.

Opmerkingen waren welkom toch? Er waren me nog wat kleine dingetjes, zoals dubbele woorden opgevallen:

07 Jul 2011 17:31

Toch liep ik van haar weg, zonder me naar haar om te kijken.

-> ‘me’ is hier volgens mij overbodig.

“Wacht maar,” hoorde ik haar door het huilen gebroken stem nog roepen"

-> met een gebroken stem

22 Jul 2011 20:15

bijwijze van begroeting.

-> bij wijze ( bijwijze komt niet voor in het online van dale )

We maakten afspraak voor de zaterdag daarop.

-> een afspraak

30 Jul 2011 12:03

Uiteindelijk hield hij eindelijk in.

-> Dit vind ik niet zo mooi, misschien weet je hier nog een synoniem voor, waardoor er niet 2x eindelijk achter elkaar staat?

29 juli 2012 12:21

Toen kwam er plotseling een versnelling in de dagelijkse sleur, toen mijn ouders plotseling een groot tuinfeest gaven in de zomer.

-> 2x plotseling in 1 zin, ik zou de tweede weglaten.

25 sept. 2012 17:52

Het was te allang te laat.

-> 2x te, de eerste moet weg.

Tot nu toe ben ik een 'stille lezer' geweest, maar ik wil jou nu toch graag laten weten dat ik erg geniet van dit verhaal. Ik kijk uit naar een volgend hoofdstuk

Groetjes,
Antoinette ('Antje')

Ahw, wil je nu niet stoppen? Ik wil meer
Liefs, my!!!

Heeey,

Wil je ajb ajb ajb ajb ajb verder gaaan, ik wil echt zo graag het einde weten


Dit is echt een verhaal waar ik nu gewoon elke keer op wacht

Xx

Sunaiina

P.S. Niet stoppen met het verhaal hea

Wauw, ik had niet door dat je hier al zo lang niets meer had gepost! Ö Ik ben heel benieuwd naar het einde, dus het zou heeeeel fijn zijn als je weer wat zou posten (:

Ik heb het hele verhaal in een ruk uitgelezen, wrm schrijf je niet verder? Met je fantasie en talent kan je er nóg meer mooie dingen bij doen, het is een van de mooiste verhalen (vind ik). Ik zit nog niet zo lang op deze site, en heartbeat was het eerste verhaal dat ik van je las, en ik was van het eerste tekstje al verkocht, ik zag het allemaal voor me. Je bent ongeveer mijn favoriete schrijfster op deze site v.v

Het duurde een eeuwigheid voordat Philippe eindelijk boven was gekomen. In die eeuwigheid probeerde ik koortsachtig te bedenken, hoe ik dit het beste kon spelen. Pijn zou ik hem toch wel doen. Het was nu te laat om daar nog iets aan te veranderen. Ik had een aantal opties.
Het simpelste en lafste wat ik doen kon, was niets tegen hem zeggen en er morgen als hij er even niet was stilletjes vandoor gaan. Hij zou me niet achterna gaan, want hij zou me haten. Ik hoefde alleen mijn spullen maar te pakken en te gaan. Geen adres, geen nummer achterlaten. Mijn ouders zouden me dan ook niet meer kunnen bereiken.
Alleen wilde ik dat niet. Ik kon dat niet. De gedachte alleen al dat Philippe me zou haten, draaide mijn maag om. Hij verdiende niets van alles wat ik hem aan ging doen. Ook over mijn ouders zou ik me altijd schuldig blijven voelen. Ik zou nooit een leven samen met Diego kunnen hebben en gelukkig zijn, als het leven dat ik hier achter zou laten aan mijn geweten zou knagen.
Overal vanaf zien en gewoon met Philippe trouwen, kon ik ook niet meer. Ik had aan een leven met Diego geroken en ik wist nu dat ik al genoeg tijd had verspild door mijn liefde voor hem te negeren. Ik had een beslissing genomen en er was geen weg terug meer.
Ik kon Philippe geen pijn meer besparen, dus bleef de laatste optie over: eerlijkheid. Ik zou hem alles vertellen en mijn ouders daarna ook. Hij zou me waarschijnlijk alsnog haten, maar dan was ik er in ieder geval nu nog voor hem, zodat hij kwaad op me kon zijn. Ik zou alles over me heen laten komen, hem volledig laten begaan, maar ik zou bij hem weggaan.

Misselijk van de zenuwen, wachtte ik tot ik de sleutel in het slot zou horen. Toen ik de zachte klik eindelijk hoorde, liep ik trillend van de zenuwen naar de deur. Die ging langzaam open en Philippe stapte de hal binnen. Hij sloeg zijn ogen op, zag me staan en glimlachte naar me. Ik glimlachte terug met een trillende lip en net toen ik met de deur in huis wou vallen, viel me iets op aan zijn gezichtsuitdrukking.
Ook zijn glimlach was nerveus. Aan zijn mond, aan zijn ogen, aan heel zijn lichaamstaal kon ik een soort mengsel van verdriet en angst aflezen. Schuldbewust, dat was hij! Plotseling schoot het me door mijn hoofd: ook hij had iets te verbergen. Een nieuwe optie kwam in mijn gedachten op: nu had ik misschien een reden om boos op hem te zijn.
Ik liep op hem af,en gaf hem een zoen en een knuffel. Tot mijn verbazing beantwoordde hij die niet of nauwelijks. Hij maakte zich los uit mijn omhelzing, kneep even in mijn schouder en liep naar de woonkamer. Daar plofte hij op de bank en staarde voor zich uit. Aarzelend ging ik voor hem staan en ik vroeg, omdat ik wist dat hij wilde dat ik dat deed:
"Is er iets aan de hand?"
Hij reageerde niet zichtbaar. Hij bleef uit het raam staren. Zo'n stilte was nieuw tussen ons; het beviel me maar matig. Ik ging naast hem zitten.
"Wat het ook is," zei ik, terwijl ik zijn arm vastpakte, "je weet dat je het met mij overal over kunt hebben."
Hij keek me even aan en zei toen met een lachje: "Ja." Daarna was het weer stil. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en wachtte tot hij zou praten. Nu was hij plotseling degene die iets te vertellen had.
"Ik zag die Mexicaan net over straat lopen, toen ik aan kwam rijden," merkte Philippe toen plots op. Eerst schrok ik en tilde mijn hoofd op, maar toen ik naar hem keek, zag ik hoe hij nog steeds met hetzelfde scheve lachje uit het raam keek. Ik realiseerde me, dat hij niet boos geklonken had, maar eerder alsof hij een verder volstrekt irrelevante opmerking gemaakt had. Ik zei dus niets en wachtte af, want ik voelde dat er meer kwam.
"Ik zal maar niet vragen of hij hierbinnen is geweest. Of hoe lang hij al hier was. Dat wilde je me vast zelf al vertellen en bovendien, het maakt niet uit. Wij kunnen elkaar alles vertellen, toch, schat?"
Hij keek me aan en ik zag dat zijn ogen vochtig waren. Ik beet zo hard op mijn lip, dat het pijn deed. Mijn maag kromp ineen tot de grootte van een kiezelsteen. Ik had zo'n spijt. Spijt van alle verkeerde zetten. Ik had nooit ja moeten zeggen, toen hij me ten huwelijk vroeg. Ik had altijd bij Diego moeten blijven. Die eerste avond, dat hij me in die bruine kroeg ontdekt had en met mij - met mij, van al die meisjes die daar waren - gedanst had, had ik meteen met hem mee moeten gaan. Maar ja, daar was het nu allemaal te laat voor.
Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en piepte: "Oh, lieverd, het spijt me zo..."
"Dus hij is vannacht hier geweest?"
Ik knikte, mijn stem verstikt. Tot mijn grote verbazing, werd Philippe niet kwaad. Nee, sterker nog: hij begon te lachen. Het was geen gemeen lachen, of schamper lachen of boos lachen. Het was oprecht lachen. Ik staarde naar hem.
"Hoe vaak is hij hier al geweest," vroeg hij, alsof hij daar toevallig nieuwsgierig naar was.
"Een keer pas," zei ik haastig, "vannacht was de eerste keer."
Toen werd hij serieuzer. "Oh, echt? Maar jullie hebben wel, eh -"
Ik bestudeerde zijn gezicht. Ik probeerde te begrijpen waarom hij zo vreemd reageerde. Ik had geen woede verwacht, maar toch tranen op zijn minst. Hij leek er helemaal niet zo kapot van te zijn. Toen hij net binnenkwam, was hij nerveuzer en somberder.
"Ja," zei ik langzaam, "als je dat dan per se wilt weten, dat hebben we wel."
Hij keek me nu recht aan en hij praatte weer normaal met me. Alle spanning was verdwenen, alle schuld was uit zijn ogen en bovendien ook uit mijn binnenste. Ik voelde me vreemd genoeg helemaal niet slecht meer, nu hij zo kalm reageerde.
"Je hield toch altijd al van hem," zei Philippe. "Ik ken je langer dan vandaag. Ben je echt zo lang trouw aan mij gebleven?"
"Natuurlijk," zei ik glimlachend, terwijl ik over zijn arm wreef. "Ik hou toch ook van jou. Ik wil je niet belazeren. Daarom wilde ik het je nu ook direct vertellen."
Dat scheen hem te raken. Er rolde plotseling een traan over zijn wang en hij nam me in zijn armen.
"Oh shit, Mabel. Waarom ben jij een zoveel beter mens dan ik? Je bent nooit verliefd op me geweest, maar je trouwt wel met me, omdat je van me houdt en omdat ik van jou hou. Je geeft de liefde van je leven op voor mij. Je doet wat je ouders graag van je willen. Kortom, je leeft voor iedereen behalve voor jezelf. Ik kan dat niet. Ik stel iedereen in het geniep teleur."
Bij die woorden maakte ik me van hem los en keek hem aan.
"Wacht even, die ga je uitleggen. Wat doe jij allemaal in het geniep," vroeg ik een beetje gekscherend, maar toch ook met een lichte dreiging in mijn stem. Philippe ontweek mijn blik en slikte.
"Weet je," zei hij met trillende stem, "dit is zo pijnlijk, omdat je net nog zei dat jij en ik het overal over kunnen hebben. Maar er is één ding waar wij het nooit over konden hebben, omdat je het niet wist en ik het je onmogelijk kon vertellen."
Toen begreep ik alles. Ik begon keihard te lachen, omdat ik doorzag dat hij hetzelfde geheim had als ik had gehad. Hij had ook iemand anders! We bedrogen elkaar en iedereen.
"Oh, wat zijn wij toch een stelletje stumpers," riep ik uit. "Dit ga je niet menen. Je bent vannacht vast ook daar geweest?"
Philippe knikte en keek me lachend aan. "Waarom zei jij ooit ja, toen ik je ten huwelijk vroeg?"
"Waarom vroeg jij mij ten huwelijk," antwoordde ik, waarna we allebei in een vreemd soort lachbui raakten. Het was zo fijn, om hier met hem om te kunnen lachen. De situatie was absurd. Dat vonden we ook allebei. We namen elkaar niets kwalijk. We begrepen elkaar volledig. We hadden elkaar nooit echt verraden, omdat we nooit echt van elkaar gehouden hadden. Tenminste, niet op die manier. Voor het eerst in tijden konden we weer gewoon vrienden zijn, zonder spanning, zonder façades. Toen we uitgelachen waren, vroeg ik luchtig:
"Hoe heet ze eigenlijk?"
Philippes gezicht betrok meteen en de nervositeit kwam terug op zijn gezicht.
"'t Is oké," zei ik meteen. "Het geeft niets, wie het ook is. Je bent mijn beste vriend, je kunt me nergens kwaad mee maken." Dat leek hem iets gerust te stellen, maar hij bleef gespannen.
"Je hoeft 't niet te zeggen," zei ik tenslotte zacht. Daarop schudde hij zijn hoofd. Hij keek me aan met een vreemde blik, vol ongemakkelijkheid en schaamte.
"Hij," zei hij met nadruk en hij liet een korte pauze vallen. "Hij heet Tony."

Je schrijft verder
Ik had het al een beetje verwacht dat hij voor de jongens zou zijn, maar ik had niet verwacht dat ze elkaar zouden bedriegen op dezelfde avond. Mooi geschreven trouwens, ik vind dat je alle gevoelens mooi hebt uitgedrukt

Een nieuw stukje!!!
Ik voelde ook al aan dat Philippe andere interesses had
Blij dat dat eindelijk uitgeklaard is. Nu kunnen ze weer verder!

Zo, helemaal gelezen ben benieuwd hoe het afloopt! Leest lekker makkelijk weg en doet me een beetje denken aan dirty dancing 2, al loopt die iets minder gelukkig af geloof ik .
Wel afschrijven hoor!!

Eerst staarde ik alleen een lange tijd naar hem. Eerst beantwoordde hij mijn stomverbaasde blik nog wel, maar al snel keek hij ongemakkelijk weg en keek naar de grond. Langzaam begon zijn bekentenis - want dat was het in feite - tot me door te dringen.
Razendsnel begon ik in mijn hoofd al onze gesprekken opnieuw af te draaien, alle beelden die ik van hem in mijn geheugen op had geslagen opnieuw af te spelen, ieder moment, iedere blik, ieder woord... Een voor een begonnen de puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Hoe meer ik erover nadacht, hoe logischer het werd, dat Philippe op jongens viel. De schellen vielen van mijn ogen. Hoe vaak had hij er niet voorzichtig op gehint? Hoe vaak had ik het onbewust niet vermoed, maar de gedachte meteen weggedrukt, omdat het te absurd was om aan te denken? De manier waarop hij praatte, de manier waarop hij bewoog... Het hele plaatje klopte plotseling.
Alleen kon ik hem niet begrijpen. Waarom had hij gehandeld zoals hij had gedaan?
"Waarom heb je me in hemelsnaam ten huwelijk gevraagd," bracht ik daarom als eerste uit, na een lange, lange stilte. Pas toen zag ik, toen Philippe naar me opkeek, dat zijn gezicht nat was van de tranen.
"Het spijt me," articuleerde hij, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Hij stond op en maakte aanstalten om weg te gaan, maar ik hield hem vlug tegen.
"Nee, niet weggaan. Oh, lieve, lieve jongen..." Ik sloeg mijn armen om zijn hals, zoende hem op zijn wangen en drukte hem dicht tegen me aan. Hij snikte even, maar werd rustiger.
"Ik neem je niets kwalijk," ging ik verder. "Ik ben er alleen een beetje ondersteboven van."
"Dat snap ik," zei hij en ik hoorde een lachje door zijn tranen heen. Ik keek hem aan en streelde mijn hand langs zijn wang. Zelfs al hield ik alleen van hem op een vriendschappelijke manier, ik kon het niet laten teder voor hem te zijn. Ik had nooit anders gedaan. Het was een soort instinct; iets wat je doet voor mooie, lieve maar kwetsbare of breekbare wezens.
"Achteraf vind ik het stom van me, dat ik het niet eerder door heb gehad," zei ik. "Als vrouw hoor je dat soort dingen te zien."
"Misschien wilde je het niet zien?"
"Misschien niet. Maar waarom zou ik het niet willen weten? Ik heb nooit van je gehouden op die manier. Jij ook niet van mij, blijkt nu. Waarom heb je me ooit ten huwelijk gevraagd? Ik snap het echt niet. Je koos bewust voor een ongelukkig leven, door dat te doen. Wat had je er in vredesnaam voor reden voor?"
"Dezelfde als jij had, om ja te zeggen." Hij keek me glimlachend aan.
Ik was even stil. Daar sloeg hij de spijker op zijn kop. Ik schudde mijn hoofd en trok een grimas. Ik liet Philippe los en begon door de kamer te lopen.
"Die eeuwige druk. En het slaat nergens op. Het is volstrekte onzin. We doen alles om ervoor te zorgen, dat onze ouders tevreden met ons zijn. Hun mening is belangrijk voor ons, natuurlijk! Ze weten niet half hoe belangrijk het voor ons is, dat ze goedkeuren wat we doen. We willen dat ze trots op ons zijn. We willen dat de omgeving waarin we zijn opgegroeid, de omgeving waarin we altijd thuis geweest zijn, ons accepteert, blij is voor ons, dat we helemaal passen binnen dat plaatje. En we kunnen ook makkelijk aan alle eisen voldoen, er is geen wolkje aan de lucht. We doen het goed op school. We hebben goede manieren. We hebben de goede hobby's, de goede smaak. Alles gaat goed, totdat..."
Ik stopte met lopen en staarde even voor me uit. Ik keek opzij naar Philippe, die afwachtend naar me keek.
"Totdat," ging ik verder, "je iets wilt gaan doen wat onbehoorlijk is. Je je wilt kleden als een ordinair, hoerig type dat sensueel danst in bruine, warme, stampvolle achterbuurtcafeetjes. Je wilt dansen met een jongen die er in de ogen van ons, rijke middenklassers, uitziet als een armoedige zwerver. Dingen waarvan je nooit gedacht zou hebben, dat je het ooit zou willen doen, maar oh god - als je één keer met hem hebt gedanst, in zijn ogen gekeken hebt, dan weet je diep in je hart dat alle rijkdom, alle aanzien van de wereld niet opwegen tegen het gevoel dat je hebt als je bij hem in de buurt bent."
Philippe glimlachte. Ik glimlachte terug en knipoogde.
"Of, je bent zelf een jongen en je hebt datzelfde gevoel bij een andere jongen. Iets waar je waarschijnlijk nooit voor had gekozen, als je een keuze gehad had, maar wat nu ook plotseling veel belangrijker blijkt te zijn, dan dat je met je beste vriendin trouwt om je ouders en al hun vrienden een plezier te doen."
Hij knikte heftig.
"Weet je wat," begon ik, "zij hebben hun leven om in te richten zoals zij willen. Wij hoeven ons leven niet voor hen op te geven. Laten we alsjeblieft nu - meteen - ophouden met dit stomme toneelstuk. Ik ben klaar."
Philippe keek me even verbijsterd aan. "Die speech had ik op willen nemen."
Ik grijnsde. Ik had mijn hart eindelijk helemaal gelucht. Nu ik wist dat ik Philippe geen pijn zou doen door weg te gaan, waren alle moeilijkheden overwonnen. Over mijn ouders maakte ik me geen zorgen meer. Ik was ze niets verschuldigd: ik was volwassen en zelfstandig.
Ik liep naar de slaapkamer en begon koffers open op bed neer te leggen.
"Wat ga je nou doen," stamelde Philippe.
"Koffers pakken."
"Dat zie ik, maar..."
"Trouwens, die Tony, is 'ie leuk? Heb je foto's?"
Philippe schoot in de lach en pakte zijn mobiel uit zijn zak.
"Dat meen je niet," zei ik. "Gewoon op je mobiel. Ik had ze zo kunnen zien."
Hij liet me foto's zien van een aardig ogende jongen, die wel veel duidelijker homoseksueel was dan hij. Ik had wel moeite om me voor te stellen dat hij met hem samen was, maar Philippe keek zelf zo blij op de foto's, dat ik het met plezier accepteerde.
"Maar waar ga jij nu heen? Naar Diego?"
"Ja, mijn ouders weten niet waar hij woont. Ik kan hopelijk de resterende nachten bij hem blijven slapen. Over drie dagen gaat hij naar Mexico, maar hij gaat proberen om er een ticket bij te krijgen. Als alles meezit, ga ik met hem mee."
"Wat? Voorgoed?"
"Nee, voor drie weken. Of zoiets, in ieder geval."
"Maar..." begon hij, terwijl hij moeilijk keek. "Hoe doen we dat dan met de bruiloft? Hoe leggen we dat uit?"
Ik haalde mijn schouders op. "Ik schrijf mijn ouders wel een brief vanuit Mexico."
"Ja, leuk en aardig," zei Philippe ietwat geïrriteerd. "Maar je laat me niet zitten met de rotzooi. Op de oorspronkelijke trouwdag ben je nog in Nederland en je laat me daar niet alleen voor lul staan."
Daar had hij wel een punt. Dat was lullig tegenover hem en op z'n minst onbeleefd tegenover de gasten. Bovendien was het ook gewoon laf om zomaar weg te lopen. Het was een poosje stil. Uiteindelijk zei ik:
"Het is overmorgen. We hebben nog een avond en een dag om alles af te blazen. Waar beginnen we?"

Nieuw stukje

Ik vraag me af hoe de ouders/familieleden/vrienden reageren wanneer ze horen dat hun zoon/dochter/familielid/vriend(in) niet gaat trouwen... Ik vraag me ook af hoe ze zo snel een bruiloft zullen afblazen... Ik ben wel blij; Al Mabels wegen leiden nu naar Diego ^.^

Haha, leuk gesprek is dat met die ouders van Philippe: 'Nee we trouwen niet met elkaar. oh en btw, uw zoon is gay!'

NICE! Goed gedaan jongens
En nu verder met jullie leven en word in godsnaam eens gelukkig!

Super dat je verder bent gegaan, ben benieuwd naar het volgende stuk!!