Online Verhalen

Hihi, heel erg bedankt iedereen voor de reacties! Ik waardeer het zeker
Sorry dat het zo lang duurde, ik had nog wel een stukje op voorraad liggen, maar ik ben nu weer leeg, dus moet in de kerstvakantie maar weer bijschrijven. Het volgende stuk laat nog wel een poosje op zich wachten, want ik zit middenin de drukte, maar er komt heus een vervolg (:

Enjoy!


‘Wie houd je nu in de gaten van de drie?’
Ze keek op naar Daphne. ‘Drie?’
‘Valerio, Lorenzo of Fabi?’ De brunette giechelde even en schudde haar hoofd. ‘Laat maar. Zin in een drankje?’
Leonore knikte aarzelend, was met haar gedachten bij andere dingen en kon haar vriendin niet zo snel volgen. Ze stonden allebei op en liepen naar de de bar, waar Lorenzo glimlachend wat voor hen inschonk. De blondine was zich bewust van Fabi’s aanwezigheid; hij zat op de kruk waarnaast Daphne stond. Leonore leunde met haar rug tegen de bar aan en keek de ruimte rond. Valerio was nog steeds in gesprek met Désiree en Vince - Tumélo, Manuela en Sylvani hadden zich bij hen gevoegd.
‘Moet je nog lang werken?’ hoorde ze Daphne aan Lorenzo vragen.
‘Tot iedereen weg is,’ was zijn simpele antwoord. Leonore glimlachte. Haar vriendin was duidelijk bezig om een gesprek te starten, maar haar grote vriend leek dat niet door te hebben. Ze hield zich niet bezig met wat haar vrienden zeiden, tot Lorenzo op een gegeven moment zei:
‘Misschien wil Leonore ook wel mee.’
Ze draaide zich om. ‘Ik? Waarheen?’
‘Gezellig wat drinken ergens. Ga je mee?’
‘Euhm… ik weet nog niet. Fabi, ga jij?’ Ze draaide haar gezicht naar de jongen naast Daphne, die ook het gesprek mee had geluisterd en nu haar kant opkeek.
‘Waarom niet?’
Daphne draaide met haar ogen. ‘Enthousiasme ten top.’
De andere drie schoten tegelijk in de lach. ‘Lijkt me leuk,’ zei Leonore toen, om haar vriendin iets meer tevreden te stellen.
‘Dat lijkt er meer op,’ verzuchtte deze, nog steeds niet gelukkig. De blondine keek Daphne even verbaasd aan, wilde iets zeggen, maar hield zich in. Het schoot haar pas daarna te binnen dat de brunette waarschijnlijk iets alleen wilde drinken met Lorenzo, maar deze had dat niet door gehad en had direct haar erbij gevraagd. Dat was vast pijnlijk voor Daphne. Ze besloot hen iets meer ruimte te geven en ging met een korte hoofdknik weer bij Thalisia zitten.
‘Hoelang blijf jij eigenlijk nog?’ vroeg ze het meisje.
‘Ik ga zaterdag naar huis,’ antwoordde de brunette.
Leonore dacht even na. ‘En welke dag is het vandaag?’
‘Woensdag.’
Haar gezicht betrok. ‘Zaterdag al? Jammer, zeg.’
Thalisia knikte en haalde haar schouders op. ‘Aan al het leuke komt een eind. Bovendien mis ik mijn zus enorm, dus ik ben ergens ook wel blij om weer naar huis te gaan.’
‘Waarom is je zus niet mee?’
‘Ze is vorig jaar getrouwd en is een paar maanden geleden bevallen van een prachtige dochter. Ik kan niet wachten om m’n kleine nichtje weer eens te zien!’ Thalisia’s ogen begonnen te stralen zodra ze over haar familie praatte. Leonore voelde zich bijna schuldig dat ze de brunette nu een paar weken kende, maar nog nooit echt een gesprek met haar gehad. Ze vroeg belangstellend naar de rest van de familie, en Thalisia begon enthousiast te vertellen.

De tijd verstreek, en met de wijzers van de klok kwam ook Leonore’s vermoeidheid op gang. Ze onderdrukte af en toe een geeuw en kreeg de gesprekken om zich heen steeds minder mee.
‘Ik ga even naar de wc, hoor,’ zei ze tegen Veerle, terwijl ze opstond. Deze knikte en vervolgde haar gesprek met Fabi en Ralph weer – ze leken grote lol te hebben gedrieën. Met een lichte glimlach om haar lippen om haar leuke vrienden stapte Leonore door La Copa. In de wc-ruimte was het heerlijk rustig en Leonore gebruikte de stilte om even op adem te komen. Ze vond het geweldig om gezellig en sociaal te doen, maar het putte haar tegelijkertijd uit. Ze draaide de kraan open en maakte voorzichtig haar gezicht ietwat vochtig. Daarna stopte ze het water weer en de blondine leunde met haar rug tegen de muur. Er vlogen zoveel verschillende gedachten door haar hoofd, met elk een ander persoon, dat ze niet meer wist hoe ze ze moest ordenen. Ze sloot haar ogen en kwam tot rust.
Na enkele minuten tegen de koude wand geleund te hebben, vond ze dat het tijd was om terug te gaan. Straks zou iemand zich nog afvragen waar ze bleef – als ze haar afwezigheid al zouden opmerken. Na een laatste blik op de spiegel – haar make-up zat nog prima en ook haar haar zag er voldoende toonbaar uit – stapte ze de ruimte weer uit. Ze liep door een donker halletje, richting de vrolijkheid van het cafeetje, toen ze een stem hoorde. Verdoofd door de vertrouwdheid van de stem, bleef ze staan.
‘Leonore?’
Langzaam draaide ze zich om. Valerio kwam op haar af gelopen. ‘Hé,’ probeerde ze zo ontspannen mogelijk te klinken.
‘Alles goed?’ Zijn ogen namen haar onderzoekend op. Ze knikte, voelde zich onwennig onder zijn blik. ‘Ik wilde even rustig ademhalen,’ verklaarde hij zijn aanwezigheid in het halletje.
Ze knikte ten teken dat ze het begreep. ‘Ja, het is best druk daar.’
Een glimlach verscheen op zijn lippen. ‘Heb ik al gezegd dat ik het echt heel erg waardeer dat je erbij bent vanavond?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik had het niet willen missen.’
‘Leonore…’ Zijn stem was zachter, zijn hand pakte die van haar. ‘Ik wilde je graag nog alleen spreken.’
Ze knikte alleen, niet in staat iets uit te brengen. Zijn warme hand omringde de hare, maar het was geen vervelend gevoel.
‘Hoe zit het tussen ons?’

WAAROM STOP JE HIER.

Jaaaa. Dat is echt heeel gemeen van je, Marit!

Zo, eindelijk vakantie! Ik ga proberen nu verder te schrijven, maar ik beloof niets, want schrijven lukt de laatste tijd niet zo goed meer ;s
Arenda en Anneke; heel erg bedankt allebei! Speciaal voor jullie een vervolg, wat vinden jullie? (:
En ik ben de andere lezers kwijtgeraakt?

Fijn kerstfeest iedereen! <3




Zijn warme hand omringde de hare, maar het was geen vervelend gevoel.
‘Hoe zit het tussen ons?’
Ze moest de brok uit haar keel eerst wegslikken voor ze beverig antwoord gaf. ‘Er is geen ons meer, Valerio.’ Het duidelijke antwoord verbaasde hem, zag ze. Waarschijnlijk had hij dat niet van haar verwacht.
‘Niet meer?’ was zijn vraag, alsof hij haar niet goed gehoord had.
Leonore had hem nog niet aangekeken, maar nu richtte ze haar blik op zijn bruine ogen. ‘Nee, Valerio, niet meer. Je hebt het aan jezelf te danken. Ik weet niet of het wat had kunnen worden, maar we zullen het ook nooit weten. Als er ooit al een ons is geweest, nu in elk geval niet meer.’ Ze was zich plotseling zeer bewust van hun handen, die elkaar nog steeds vasthielden. Zijn duim streek over de rug van haar hand, milder dan ze van hem verwacht had.
‘Er is een ons geweest,’ zei hij, zijn ogen strak op de hare gericht, ‘en wat mij betreft vervolgen we dat.’
Het leek alsof er een hamer tegen haar hoofd sloeg – aan alle kanten werd ze mentaal aangevallen. Was dit een liefdesverklaring? Was dit dezelfde jongen als diegene die Daphne gezoend had? Zou het ondankbaar zijn als ze hem af zou wijzen, na wat hij voor haar had gedaan met Dylan? Was… Zou… Gedachten vlogen in die paar luttele seconden genadeloos door haar hoofd en vochten om de voorrangspositie. Uit het niets verscheen er een naam in het denkwolkje voorin haar hoofd en er leek plotseling nog een andere jongen aanwezig te zijn in de kleine ruimte. Fabi! schreeuwde haar hoofd. Tegelijk met die naam trok ze zacht haar hand terug uit de zijne. Ze staarde hem met grote ogen aan, zich ervan bewust dat ze ruimte tussen hen creëerde door dit gebaar.
Valerio snapte de hint en stapte voorzichtig iets achteruit. ‘Geen ons meer, dus?’
De blondine schudde zacht haar hoofd. ‘Nee, geen ons meer.’
Hij leek even na te denken en knikte daarna langzaam. ‘Het zij zo,’ zei hij schouderophalend. ‘Er is waarschijnlijk iemand die jou meer verdient dan ik. Zorg dat hij het waard is.’
Leonore knikte en verbaasde zich over zoveel sportiviteit van een jongen die vermoedelijk nog nooit eerder was afgewezen. En dan die wijze woorden erachteraan – misschien viel hij toch mee. ‘Dankjewel,’ fluisterde ze. Een kort moment stonden ze ongemakkelijk tegenover elkaar, toen stapte Valerio op haar af en sloeg zijn armen om haar heen.
‘Ik weet niet of ik je ooit nog ga terug zien, maar je moet weten dat ik genoten heb van de tijd samen met jou,’ fluisterde hij in haar oor.
Leonore drukte hem tegen zich aan, snoof zijn geur diep in zich op en probeerde alles van dit moment te onthouden. Hij was dan wel niet de jongen met wie ze iets serieus wilde beginnen, hij had ooit een plekje in haar hart veroverd en dat zou ze nooit vergeten. Als ze iemand foto’s van deze vakantie zou laten zien en ze zouden zich vergapen aan die knappe Valerio, dan kon zij glimlachend bedenken dat hij iets in haar had gezien. Het was goed voor haar zelfvertrouwen, hoewel ze heel goed wist wat de waarde van zo’n uitspraak uit Valerio’s mond was. Hij zei dit waarschijnlijk maandelijks, zo niet wekelijks.
‘Ik ook,’ antwoordde ze. ‘Ik ook.’ Ze liet hem los, deed een stap naar achteren en keek hem recht aan. ‘Dag Valerio.’
Hij knikte, zijn mond in zijn aantrekkelijke scheve lachje en zijn ogen half samengeknepen. ‘Ciao bellezza.’ Hij blies haar een handkus toe, die ze glimlachend beantwoordde. Daarna liep ze richting de bar, bestelde met een rood hoofd een wijntje bij Lorenzo en nam een flinke slok.
‘Alles goed?’ vroeg de barjongen bezorgd, met een blik op zijn jongere broer, die nu ook uit het halletje kwam gelopen.
Ze knikte opgelucht en liet een brede glimlach zien. ‘Beter dan goed.’ Het voelde goed dat ze voor zichzelf was opgekomen en duidelijk had verteld wat zíj belangrijk vond. Ze kon trots op zichzelf zijn en ze had vrede met de ontstane situatie.
‘Beter nog?’ zei hij met gefronste wenkbrauwen.
‘Helemaal top,’ verzekerde ze hem. ‘Zin om volgende week wat te gaan drinken?’
Lorenzo keek haar nog steeds ietwat verbaasd aan, maar knikte. ‘Ja, Daph en Fabi zouden ook meegaan, toch? Of bedoelde je met z’n tweeën?’
‘Ik bedoelde eigenlijk dat laatste, inderdaad, maar we kunnen ook met een groepje gaan.’
‘We zien wel, oké? Je bent er nog wel een poosje, toch?’
Spijtig haalde Leonore haar schouders op. ‘Nou, eigenlijk zouden we over anderhalve week alweer naar huis gaan, maar misschien valt er nog wat met mijn ouders te overleggen.’
‘Ik hoop het.’ Hij glimlachte een warme glimlach en er volgde een knipoog. ‘En anders moet ik mijn gloednieuwe zusje maar eens een bezoekje komen brengen thuis.’
Leonore’s gezicht lichtte op. ‘Zou je dat doen?’
Hij lachte. ‘Natuurlijk, joh! Hallo, denk je dat ik je een jaar lang wil missen? Echt niet!’ Zijn vastberadenheid maakte haar aan het lachen.
‘Ja, jij hebt het mooi makkelijk met je auto.’
‘Ik kom je een keertje ophalen en dan gaan we er een leuke dag van maken, oké?’
‘Eén keertje maar?’ plaagde Leonore.
‘Nou, eigenlijk wel iets vaker, maar ik wilde niet te dreigend overkomen,’ grijnsde hij.
Ze lachte. ‘Missie geslaagd.’
Het tweetal werd in hun plezier gestoord toen iemand een drankje kwam bestellen. Bijna direct daarna kwamen er meer mensen aan de bar zitten en ruimte voor een onderonsje was er niet meer voor de twee.
Leonore drukte haar hand tegen haar mond om een volgende gaap te onderdrukken en keek op haar mobiel, 0.13. Tijd om naar de caravan te gaan, bedacht ze. Ze zwaaide kort naar Lorenzo en liep richting het hoekje waar het grootste deel van de groep zat. Een knuffel voor Daphne, de rest kreeg een zwaai en een ‘doei’ en ze zocht om zich heen naar Tumélo en Valerio, om voor de laatste keer echt afscheid te nemen. Samen stonden ze bij een ander tafeltje, met een groepje mensen om zich heen. Leonore haalde diep adem en stapte kordaat op hen af.

Nee hoor, ik ben er nog! Leuk stukje!! Go Leonore!

Geweldig stuk, zeker het eerste deeltje! En Valerio is wel heel sportief. (:
Ga zo door, Marit (en Leonore.xd)!

Merry Christmas nogmaals! <3

Leuk stukje !!

Thanks allemaal, nieuw stukje! (:


‘Tumélo, Valerio, ik ga. Goede terugreis en misschien tot een volgende keer,’ zei ze, toen ze bij hen was. De jongens keken op. Tumélo zette een stap naar haar toe en stak zijn armen uit.
‘Ga je nu al? Ik wil nog wel even een knuffel, natuurlijk.’
De blondine omhelsde hem ietwat onwennig en slikte toen ze voor Valerio stond. Om niet achter te blijven, stak ook hij zijn armen uit en ze sloeg de hare om hem heen.
‘Hopelijk tot ooit,’ fluisterde hij in haar haar.
Terwijl ze hem losliet, wist ze dat het einde verhaal was. Dit was een definitief afscheid. Als ze hem ooit al eens weer zou zien, zou dat een oppervlakkig weerzien zijn.
Dit was het.
Zonder precies te weten waarom, werd het wazig voor haar ogen. Op de automatische piloot groette ze iedereen en liep ze naar de uitgang. Van de buitenkant leek er niets mis, maar binnenin haar lag alles overhoop. Ze was La Copa al uitgelopen toen ze haar naam hoorde; ze stond stil.
‘Ik loop wel even mee,’ zei de stem.
Leonore voelde de aanwezigheid van de persoon niet – was zo verzonken in haar eigen wereld en gedachten, dat het haar haast teveel werd.
‘Leonore, alles okay?’
Haar zicht was nog steeds wazig, haar voeten voelden plotseling aan als lood en haar lichaam stopte toen ze een zachte aanraking op haar schouder voelde. Geluiden om haar heen vervaagden als dichte mist en een brei van gedachten verstrengelden zich in haar hoofd tot een grote klont. Haar ogen staarden leeg in de verte en haar hoofd leek bijna uit elkaar te knappen.
Op dat moment werd ze zacht door elkaar geschud en Leonore leek terug te komen naar de werkelijkheid. Ze schudde verward haar hoofd toen ze Fabi voor zich zag staan en keek om zich heen, alsof ze zo een verklaring kon vinden voor de bizarre situatie waarin ze zich bevond.
‘Hé, gaat het?’
De blondine keek hem met grote ogen aan, knikte daarna verdwaasd en aarzelend.
‘Zeker weten?’
Langzaam knikte ze opnieuw, iets zekerder dit keer.
Fabi liet haar schouders los en nam haar bezorgd op. ‘Wat gebeurde er?’
Leonore stond nog steeds doodstil en haalde diep adem. Ze trok een moeilijk gezicht en haalde daarna haar schouders op. ‘Ik weet het niet.’
Het was waar, ze wist het niet. Ze had Valerio al gedag gezegd, op de meest heftige manier, maar na het definitieve afscheid leek ze opeens even van de wereld te zijn geweest. Het maakte haar bang, dat iemand blijkbaar zoveel invloed kon hebben op haar lichaam en haar gedrag, zelfs onbewust.
Ze keek recht in Fabi’s ogen. ‘Ik weet het echt niet.’ Bij het zien van die bruine ogen werd ze weer herinnerd aan het vage gevoel als ze hem aankeek en Carlijns woorden hamerden als vuistslagen op haar hersenen. Verliefd. Fabi. Jij. Verliefd. Indringend. Fabi. Verliefd. Fabi. Fabi. Fabi.
‘Wat is er?’ vroeg hij.
Ze schrok op uit haar gedachten. ‘Niets.’
‘Je zei mijn naam,’ hield hij vol, met een blik die ze niet van hem kende.
Geschrokken keek ze op. Had ze het hardop gezegd? Ze hoopte met al haar kracht, dat ze alleen zijn naam hardop had gezegd, en niet die andere dingen. ‘Zei ik je naam?’ probeerde ze, om de situatie iets meer onder controle te krijgen.
Fabi knikte kort en keek haar onderzoekend aan. ‘Je ziet er niet zo goed uit, weet je zeker dat het gaat?’
De blondine bleef stil. ‘Ik wil naar de caravan,’ zei ze uiteindelijk. ‘Loop je mee?’
‘Sure.’
Ze liepen samen in stilte naar nummer veertien. Leonore’s gedachten buitelden over elkaar heen en ze wilde, dat ze haar emoties beter in bedwang kon houden. Ze had geen zin om nog met Fabi te praten, dus ze zei wenste hem goedenacht en liep de voortent binnen. Verdwaasd ging ze op één van de tuinstoelen zitten. Wat was er aan de hand? Waarom gedroeg ze zich zo belachelijk?
Na een hele diepe en lange zucht vertrok ze naar haar slaaptentje. Het duurde echter nog een hele tijd voor ze in slaap viel. Valerio. Fabi. Weg. Knuffel.
Leonore duwde haar hoofd in haar kussen en kneep haar ogen stijf dicht. Ga weg! schreeuwde haar hoofd. Ik wil slapen, hou op!
Pas uren later, toen de klok al ruim twee uur verder was, zakte Leonore weg in een onrustige slaap.

Marit, ga verder alsjeblieeeft!

Mooi g

Ik ben er ook weer! Heb weer lekker 'bijgelezen' ;p Tenminste, het waren er maar 2 die ik gemist had, maar ze zijn alletwee super! Ik vind Leonore echt zielig...
Ennee, Marit, wat heb je met Valerio gedaan joh? Hij is heel anders :p Leuk om te lezen!

Just go on!

Met dank aan mijn trouwe fans, haha, jullie reacties maken me blij!




Hoofdstuk 20
VRIJDAG

De laatste dag voor het weekend weer aanbrak, vloog voorbij. Leonore’s dag was gevuld met kano varen en op een terrasje zitten met haar familie en pas tegen de avond maakten ze aanstalten om op te stappen. Aangezien Valerie geen zin had om eten te koken – en de anderen zich verdacht stil hielden op de vraag wie er wel wilde koken –, was uit eten gaan de enige mogelijkheid. Natuurlijk had niemand daar enig bezwaar tegen en zo zaten ze rond een uur of zeven in een Grieks restaurant. De blondine zelf had niet zo’n trek, maar haar ouders waren dol op het Griekse eten. Het goede humeur van haar ouders bracht Leonore op een idee. Ze zat er al langer over na te denken om te vragen of ze langer mochten blijven staan, maar het leek vanavond een geschikt moment om dat te doen.
‘Hé,’ begon ze, net na het nagerecht was opgediend. ‘Ik zat laatst te denken… Er zijn al bijna vier weken voorbij.’ Ze liet een korte pauze vallen na deze woorden. Drie paar ogen keken haar aan. ‘En ik… nouja, ik weet niet hoe het bij jullie zit… Maar ik ben het eigenlijk nog lang niet zat op de camping.’
De blondine vond het niet nodig om haar gedachten verder uit te weiden, want het leek haar behoorlijk duidelijk. Ze zag haar ouders kort een blik wisselen en begreep dat ze het hier al over hadden gehad samen.
‘Nou, wij…’ Moeders gezicht stond niet heel enthousiast.
‘Shann, wat vind jij?’ onderbrak Leonore haar tactisch. Met de steun van haar zusje was het overhalen van haar ouders een stuk makkelijker.
Shannon keek met haar grote blauwe ogen van de één naar de ander. ‘Tja… Ik vind het eigenlijk nog wel gezellig. Ik heb net weer een nieuwe vriendin gevonden, die blijft nog drie weken. Het zou zo stom voor haar zijn als ik al bijna weer naar huis ga.’
‘Niet bijna,’ protesteerde vader. ‘We blijven sowieso nog een week.’
‘Dat is wel bijna,’ hield Shannon vol.
‘Maar we…’
‘Denk er in elk geval over na,’ smeekte Leonore. Opnieuw wisselden haar ouders een blik. ‘Alsjeblieft,’ voegde hun oudste dochter er op zachte toon aan toe.
‘We zullen er over nadenken,’ verzuchtte vader. Leonore en Shannon keken elkaar glimlachend aan. Dit was in elk geval één stap in de goede richting.
‘Eet nu je toetje maar op,’ gromde Klaas. Zijn beide dochters verborgen hun grijns door een enorme hap van hun ijsdessert te eten.
Leonore hoopte met heel haar hart dat ze haar ouders kon overhalen om nog langer te blijven. Ze wilde haar nieuwe vrienden niet kwijtraken. Niet nu al.

‘Le, waar ben je? Ik moet je echt zien!’ Daphne’s schelle stem schalde door de telefoon en Leonore fronste haar voorhoofd.
‘Wat is er aan de hand?’
‘Ik zeg het zo, waar ben je?’
‘Ik ben net bij de caravan, waar ben jij? Ik loop wel die kant op, ben met twee minuten bij de speeltuin.’ Leonore maakte aanstalten om naar haar tentje te lopen, toen Daphne’s stem haar tegenhield.
‘Nee, ik kom wel naar jou toe. Ben er zo!’
‘Ik moet nog wel even…-‘ Klik. Daphne had opgehangen. ‘…omkleden,’ verzuchtte Leonore, starend naar het donkere beeldscherm. Schouderophalend ging ze naar haar slaaptentje, vanaf waar ze Daphne al hoorde lachen. Ze schudde glimlachend haar hoofd toen het hoofd van de brunette in het tentje verscheen.
‘Le, ik moet je iets vertellen,’ zuchtte Daphne. Ze onderdrukte een giechel en plofte neer op het luchtbed. ‘Hou je vast.’
De blondine trok haar wenkbrauwen op en vroeg zich af wat er zo dringend en grappig kon zijn. Lang hoefde ze echter niet te wachten – Daphne stond te popelen het haar te vertellen.
‘Er is een nieuw meisje op de camping,’ begon de brunette, nog steeds giechelend. ‘En ze is nogal…’ Daphne zocht een woord. ‘Stads.’ Ze schoot in de lach, weer, en Leonore keek haar afwachtend aan.
‘Ja, er is een stads meisje. Dus?’
‘Nou, kijk,’ begon ze opnieuw. ‘Vanmiddag lagen we in het zwembad te dobberen, omdat ik eigenlijk wilde shoppen, maar Veer was bij Ralphie en jij was weg, en ik had geen zin om alleen te gaan, dus ik ben maar met de rest gaan zwemmen. En op een gegeven moment kwam Delano eraan, dat moet je ook even horen trouwens. Hij heeft enorm ruzie gehad met een vriend van Lorenzo, ik weet niet of je die kent.’
In Leonore’s hoofd begon een belletje te rinkelen toen ze dat hoorde. ‘Vriend van Lorenzo? Wie?’
‘Arne.’
De blondine glimlachte licht en knikte. ‘Ja, die ken ik. Hadden ze ruzie?’
‘Ja.’ Daphne’s ogen glommen. ‘Het was echt geweldig. Ik weet niet waar het precies over ging, maar op een gegeven moment duwde Arne zo in één keer Delano in het water, met kleren en al. En dat nieuwe meisje stond er toevallig naast en werd hélemaal nat, echt fantastisch.’ De brunette schaterde het uit en ook Leonore grinnikte.
‘Je had er echt bij moeten zijn! Maar het leuke was nog,’ ging ze verder, ‘dat dat meisje net, dus daarna, La Copa in stapte, op zoek naar Delano. Ze vond dat hij verantwoordelijk was voor haar natte kleding, dus dat hij dat wel mocht vergoeden. Delano was helemaal verbluft en de rest van de groep was hem heel hard aan het pushen, dus uiteindelijk heeft hij haar een drankje aangeboden en hebben ze vrede gesloten.’ Daphne’s ogen schitterden. ‘Ik had zo graag gezien dat hij nieuwe kleren voor haar kocht.’
De blondine schoot in de lach. ‘Gek kind ben je ook.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Maar dat Arne Delano het water in gooide, had ik graag willen zien. Heb je het niet gefilmd?’
Daphne’s gezicht betrok. ‘Jammer genoeg niet. Ik ben wel benieuwd waar ze ruzie over hadden trouwens, Arne zag er behoorlijk kwaad uit.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Nou ja, we zullen het wel een keer horen.’

Leuk stukje Ik hou van Daphne's enthousiasme!
Waar zou Arne zo boos om zijn...? Meer

Haha, schitterend, wat een verwaand mens is die nieuwe joh! (:
Super, go on

Leuk, snel verder :p

Schrijf je nog verder? Of ben je inspiratieloos?
Ben echt benieuwd naar meer

Heeeeei, ik ben van plan dit verhaal helemaal af te maken, dus wees niet bang
Maar ik heb het op het moment heel erg druk, hoop dat ik vanaf volgende week weer iets regelmatiger kan posten. Ik had nog een stukje op voorraad, dus jullie hebben geluk (:

In elk geval heel erg bedankt voor het lezen en voor de reacties en de like! Jullie zijn top (:
Enjoy!


‘Dat denk ik ook wel. Wilde je nog een keer iets met Lorenzo en Faab drinken?’ Tegelijk toen Leonore de vraag stelde, realiseerde ze zich dat haar vriendin waarschijnlijk had gehoopt op een afspraakje met alleen Lorenzo. ‘Of… wilde je alleen met Lorenzo?’ voegde ze er daarom snel aan toe.
De brunette wendde haar ogen af.
‘Ja dus?’ concludeerde haar vriendin.
Een diepe zucht klonk. ‘Hij heeft het in elk geval niet door.’
‘Niemand heeft iets door,’ suste Leonore, ‘alleen Veer en ik weten het. En ik heb zo het idee dat je hem beter uit je hoofd kunt zetten.’
Daphne keek voorzichtig op. ‘Denk je?’
Haar vriendin knikte langzaam. ‘Ja, niets persoonlijks, maar hij is op dit moment helemaal niet bezig met een relatie. En hij is zo druk met andere dingen, dat je niet zou ontvangen wat je verdient.’
Nogmaals klonk er een diepe zucht. ‘Heeft hij dat gezegd?’
‘Niet in die woorden,’ antwoordde Leonore, terwijl ze haar hand op Daphne’s schouder legde. ‘Maar daar kwam het wel op neer.’
‘Oké.’
Het bleef even stil.
‘Oké?’ vroeg Leonore verbaasd.
Haar vriendin knikte. ‘Ja, oké. Het moet uiteindelijk toch van twee kanten komen, dus we wachten wel braaf op de volgende.’
De blondine schoot onbewust in de lach. ‘Nou, niet zo dramatisch, kind. Je bent zestien, je hebt je hele leven nog voor je. Je nu al binden aan één persoon hoeft ook niet zo geweldig te zijn, hoor.’
‘Je hebt gelijk.’
‘Natuurlijk heb ik gelijk,’ glimlachte Leonore. ‘Ik heb altijd gelijk. En nu mag je nog even wachten, want ik ga me omkleden en dan gaan we de groep opzoeken, deal?’
Daphne knikte en kroop het tentje uit. ‘Ik ga Shannon wel even zoeken, die vindt het vast leuk om over Delano te horen.’ Ze grinnikte weer in zichzelf. ‘Het blijft een leuk verhaal.’
Leonore trok snel een ander hemdje aan en graaide een vest uit haar tas. Het was nu nog niet zo koud, maar de temperatuur zou al gauw dalen – dat wist ze inmiddels uit ervaring. Haar korte broek werd vervangen door een lange jeans. Ze wierp een snelle blik in een spiegeltje, veegde met haar vingers onder haar ogen en klopte even met haar handen op haar wangen. Zin om haar make-up bij te werken had ze echter niet, dus daar hield ze het bij.
‘Daph?’ riep ze, terwijl ze het tentje uitkroop. Haar bruinharige vriendin keek op.
‘Le, je had nooit gezegd dat je zusje ook van paarden houdt!’
Leonore draaide met haar ogen. ‘Nee, omdat ik genoeg heb aan het gezeur van één iemand als het over paarden gaat.’
‘Daphne rijdt hier in de buurt,’ zei Shannon blij, ‘en ze zei dat ik wel een keer mee mocht.’
‘Jeej,’ reageerde Leonore sarcastisch. ‘Ga je mee naar voren of blijf je hier zitten, Daph?’
Tot haar grote verbazing leek Daphne echt te twijfelen. Opnieuw draaide ze met haar ogen. ‘Ga morgen maar lekker samen rijden, ik ga nu naar de speeltuin, kom.’
‘Oké.’ Daphne zuchtte en wierp haar lange haar over haar schouders. ‘Dan zie ik je morgen weer.’
‘Tot morgen,’ lachte Shannon.
De twee vriendinnen liepen op een rustig tempo richting de speeltuin, waar de kleinste kinderen alweer werden opgehaald om naar bed gebracht te worden.
‘Heb jij Lorenzo eigenlijk nog gesproken over het recreatieteam?’ vroeg Daphne.
Leonore schudde haar hoofd. ‘Nee. Ik moet toegeven dat ik er de laatste paar dagen ook niet echt aan gedacht heb.’
‘Nee, jij zit met iets heel anders in je hoofd,’ grinnikte Daphne. ‘Of moet ik zeggen iemand anders?’
De blondine draaide zich met een ruk om. ‘Wat bedoel je?’
‘Wat zou ik bedoelen?’ Een luide lach weerklonk. ‘Dat is overduidelijk, Le.’
‘Onzin,’ reageerde Leonore stug.
‘Hallo, Valerio is net weg en je zit alweer bij de volgende. En ik…-’
‘Ik heb niets met Valerio en ik heb niets met wie dan ook. Niets,’ onderbrak ze Daphne scherp.
Deze fronste verbaasd haar voorhoofd en hield geschrokken haar mond dicht. ‘Ik dacht alleen…’ Haar stem stierf langzaam weg toen ze de boze blik van haar vriendin zag. ‘Het is duidelijk,’ zei ze alleen nog.
Leonore richtte haar blik weer op de weg voor haar en probeerde weer rustig te worden. Het was niet haar bedoeling om boos uit te vallen, helemaal niet tegen Daphne, maar het ging vanzelf. Het kostte haar moeite om niet direct om te keren en terug naar de caravan te gaan.
‘Sorry,’ perste ze er zacht en met veel moeite uit.
‘Al goed,’ antwoordde Daphne, die op haar hoede was na de uitbarsting en geen ruzie wilde veroorzaken.
‘Daph! We gaan de stad in, ga je mee?’ Manuela kwam al schreeuwend aangelopen. Leonore zag dat Daphne aarzelde.
‘Je hoeft om mij niet te blijven,’ zei ze, terwijl ze een glimlach op haar gezicht plakte. Ze kon zichzelf prima redden en gunde haar vriendin best een avondje uit.
‘Wil je niet mee?’ twijfelde de brunette.
Bijna direct schudde Leonore haar hoofd. ‘Nee, maar laat je door mij niet tegenhouden.’
‘Wie gaan er nog meer?’ vroeg Daphne Manuela.
Deze was volledig gericht op Daphne en keurde Leonore geen blik waardig. ‘Veer en Ralph, Vince, Syl, Delano, Sophie, Désiree en Jaimy.’
In haar hoofd bedacht Leonore de mensen die dan nog over zouden blijven. Fabi, Lorenzo, Thalisia en Luke. Haar hersenen werkten op volle toeren. Waarom zouden Luke en Fabi niet meegaan? Luke was best een feestbeest, hij zou een avondje uitgaan niet zomaar laten schieten. Tenzij hij meer redenen had om te blijven, natuurlijk. Of misschien was hij wel ergens anders heen, dat kon ook.
‘Le, luister je?’
De blondine schudde even verward met haar hoofd. ‘Sorry, wat zei je?’
Daphne glimlachte. ‘Ik kijk even wie er hier blijft en dan beslis ik daarna wel of ik mee ga, goed?’
Leonore wuifde het weg. ‘Ga lekker mee, joh, ik red me wel. Bovendien gaan ze zo weg en jij moet je waarschijnlijk nog opmaken, dus ik zou maar opschieten.’
‘Zeker weten?’ aarzelde Daphne. Ze stond duidelijk in tweestrijd.
‘Ja, hup, ga.’
‘Kom, Daph,’ mengde ook Manuela zich in het gesprek. Ze trok Daphne mee aan haar arm en de twee liepen samen weg, Leonore achterlatend. Deze haalde diep adem en ging richting La Copa. Als ze ergens zin in had, was het wel om Lorenzo te zien.

leuk! Leonore is wel wat snel geëmotioneerd als het om Fabi gaat
Zo... Waarom zijn Fabi en Luke achtergebleven? Meer!

Wauw... Mooi verhaal zeg! Ga vooral snel verder. Ik heb alles in een ruk uitgelezen. Ik smacht naar meer....

Ik heb zo het idee dat desirée een van die pestkoppen van vroeger is...

@NeleVanHol; dankje voor je reactieee!
@MeTheWriter; jaa, nieuwe lezer, welkom! Leuk dat je meeleest en bedankt voor het reageren!

Arenda en Anneke; bedankt voor de like (:

Niet helemaal zo regelmatig als gepland, maar wel een nieuw én lang stuk! Enjoy (:



Als ze ergens zin in had, was het wel om Lorenzo te zien.
‘Hi girl,’ begroette deze haar enthousiast. ‘Sup?’
Leonore staarde hem vreemd aan. ‘Sup?’
Hij lachte. ‘Niet zo serieus, lieverd, what’s up?’
‘Ooooh. Ja, gaat prima.’ Ze ging op één van de barkrukken zitten en plaatste haar ellebogen op de bar, terwijl ze haar hoofd in haar handen liet zakken.
‘Zeker weten?’ vroeg Lorenzo, terwijl hij aan de andere kant van de bar voor haar ging staan. Ze zuchtte alleen even en keek opzij.
‘Je hebt een klant.’
Lorenzo keek haar een moment zwijgend aan en vroeg toen vriendelijk aan de man naast haar wat hij voor hem kon inschenken. Leonore keek om zich heen en zag dat het cafeetje ongewoon druk was.
‘Het is druk vanavond,’ merkte ze op toen Lorenzo klaar was met de klant.
‘Ja, er was wat mis met de koelkast van het restaurant op de camping, dus mensen komen hier in plaats van op het terrasje,’ legde hij uit.
Ze knikte begrijpend. ‘Het houdt je van de straat.’
De jongen lachte. ‘Ik loop ook zoveel rond op straat, hè, Leonore. Maar je hebt gelijk, zo blijf ik bezig.’
‘Waarmee?’ mengde een andere stem zich in het gesprek.
‘Hé, Luke, wat doe jij hier?’ vroeg Leonore verbaasd aan de jongen die net aan was komen lopen. Ondanks dat ze wist dat Luke niet mee was naar de stad, dacht ze niet dat hij op de camping te vinden zou zijn. Ze had verwacht dat hij ergens anders was en dat hij daarom niet mee uit ging.
‘Ik kom wat te drinken halen, ik heb dorst.’ Hij glimlachte. ‘Kan ik jou ook wat te drinken aanbieden?’
‘Ja, is prima, maar waarom ging je niet met Veer en zo mee?’
‘Twee cola, alsjeblieft, Lorenzo.’
‘Ai ai, sir,’ zei deze, terwijl hij al twee glazen tevoorschijn toverde.
‘Omdat ik geen zin had,’ zei Luke, terwijl hij zich weer op Leonore richtte. ‘Bovendien ging Faab ook niet, dus ik dacht: we blijven wel rustig op de camping.’
‘En dan kom je in een overvolle La Copa…,’ glimlachte Leonore.
‘Ja,’ glimlachte ook Luke, ‘niet precies het rustige avondje dat ik me had voorgesteld.’
Ook Lorenzo bemoeide zich ermee. ‘Ach, jongen, je moet niet zeuren. Je neemt mevrouw straks gewoon mee ergens anders heen. Trakteer Thalis ook maar, want die gaat morgen naar huis. En als je dan Fabi ook meeneemt, ben je gezellig met z’n vieren.’
‘Oh ja, Thalisia gaat morgen weg,’ bedacht Leonore opeens. ‘Die halen we straks wel even op, dan.’
‘Waar wil je heen?’ vroeg Luke, terwijl hij haar een glas toeschoof.
De blondine haalde haar schouders op. ‘Mag jij bedenken. Ik volg.’
Luke grijnsde. ‘Afgesproken.’
Lorenzo grinnikte. ‘Ik zou oppassen met wat je zegt, Le, voor je het weet ben je ergens in the middle of nowhere beland met alleen een verdwaalde Luke naast je.’
De blonde jongen trok een verontwaardigd gezicht en Leonore zei: ‘Gelúkkig heb ik dan Fabi ook nog, die brengt me vast wel veilig thuis.’
‘Ja, ja,’ bromde Luke, ‘die speelt wel weer de held van het verhaal. De prins op het witte paard.’
‘Iemand moet het doen,’ vond Lorenzo.
Leonore glimlachte, maar diep van binnen moest ze toegeven dat ze er helemaal niets op tegen had om alleen met Fabi ergens rond te lopen. Luke kon wel spottend zeggen dat zijn vriend de prins op het witte paard speelde, hij kwam toch akelig dicht bij de waarheid.
Niet veel later kwam ook Fabi het cafeetje binnengelopen. ‘Druk hier,’ was het eerste wat hij zei.
‘Ook hallo, Faab, welkom, gast,’ zei Luke nadrukkelijk.
Leonore kon een glimlach niet onderdrukken en zag hoe de twee elkaar vriendschappelijk een beuk tegen de schouder gaven. De jongens kletsten wat, Lorenzo mengde zich ook in het gesprek, maar zij hield zich afzijdig. Ze wilde niet raar op Fabi reageren en haar humeur was al beneden het nulpunt, dus ze kon zich maar beter een beetje op de achtergrond houden. Dit lukte aardig, tot Luke zich naar haar omdraaide.
‘Le, we gaan een rustig plekje opzoeken. Je gaat toch wel mee, hè?’
Onbewust gleed haar blik naar Fabi, die haar aankeek. Hun blikken kruisten elkaar een kort moment, niet langer dan een seconde, maar er vloog een lading vonken haar lichaam binnen toen haar ogen de zijne ontmoetten. Ze moest even slikken voor ze in staat was Luke weer aan te kijken en met een zo normaal mogelijke stem te zeggen: ‘Ja, ik ga mee.’ Snel goot ze het restje uit haar glas naar binnen en negeerde Lorenzo’s blik. ‘Ik denk tot morgen?’ vroeg ze hem.
‘Ja, gaan we nog wat drinken?’
Nu keek ze wel op. ‘Ja, goed idee. Morgenavond?’
De barjongen knikte. ‘Ja, we spreken morgen overdag wel af hoelaat en zo, goed?’
‘Helemaal top. Tot morgen,’ glimlachte ze.
Met haar vest om haar nek geknoopt liep ze achter de twee jongens aan. ‘We gaan Thalisia nog wel ophalen, toch?’
‘Ja, was wel het idee. Ik hoop niet dat ze al iets anders heeft gepland of vroeg wil slapen,’ antwoordde Luke.
‘Hier links,’ wees Fabi.
Leonore keek verbaasd op. ‘Wat slecht van mij, ik weet helemaal niet waar Thalisia zit.’
‘Ze zit ook niet bij de rest van de vaste plekken. Ik weet niet meer precies waarom, maar ze hebben in elk geval een ander plekje. Dus zo gek is het niet dat je weet waar ze zit.’ Dit laatste kwam eruit met een vergevende glimlach.
De blondine keek Luke aan. ‘Ik zit al zo’n vier weken op deze camping, ik hoor toch te weten waar mijn vrienden en vriendinnen staan.’
‘Zit wat in,’ vond Fabi.
Leonore keek hem beduusd aan en Luke schoot in de lach. ‘Je hebt in elk geval bevestiging,’ grapte hij. ‘Waarschijnlijk niet precies zoals je bedoelde, maar ja, je kunt niet alles hebben.’
De blondine keek weer voor zich, een halve glimlach op haar gezicht. Vrijwel de meeste jongens zouden niet zo eerlijk zijn en zouden haar de bevestiging geven die ze het liefst wilde horen, ook al wist ze diep van binnen dat het niet klopte. Maar Fabi… Fabi was anders.
Voor haar gedachten verder op hol konden slaan, stopten de jongens voor een grote tent, en Leonore keek nieuwsgierig naar de mensen die voor de tent zaten. Ze waren een bordspel aan het doen met z’n vieren, en twee meisjes waren naast de tent aan het touwtjespringen.
Eén van de mensen keek op. ‘Hé, wat doen jullie nou hier?’
‘Hé, Thalis, we komen je halen, we wilden even ergens gezellig zitten met z’n vieren.’
De brunette glimlachte een stralende witte lach. ‘Alleen wij vieren? Wat heb je met de rest gedaan?’
‘Die zijn niet uitverkoren om jouw laatste avond te vieren,’ antwoordde Luke gevat. De mensen aan de tafel lachten. Voor zover Leonore het kon zien, waren dat haar ouders en oudere broer.
‘Volgens mij is er geen mogelijkheid om te weigeren, of wel?’
‘Nope,’ was Fabi’s antwoord. Het kwam er zo droog uit, dat Leonore’s mond automatisch vertrok in een glimlach. Dat had ze tegenwoordig wel vaker als hij iets zei, bedacht ze geïrriteerd. Ze moest ophouden met dat belachelijke gedoe constant.
‘Ga maar,’ wuifde Thalisia’s moeder. ‘Ga maar met ze mee, we spelen een andere keer wel weer een spelletje.’
Thalisia stond glimlachend op, gaf haar moeder een kus op haar wang en trok haar sweater mee van haar stoel. ‘Waar gaan we heen?’ vroeg ze, toen ze van de tent waren weggelopen.
‘Geen idee,’ antwoordde Leonore. ‘Ik heb per ongeluk gezegd dat Luke het mocht bepalen en ik wel zou volgen, maar volgens Lorenzo was dat geen goed idee.’
De anderen schoten in de lach. ‘Ja, en jij moet maar voor prins op het witte paard spelen, bedacht hij.’ Luke lachte het hardst van allemaal. ‘Alsof ik jullie alleen zou laten.’
‘Niet?’
‘Nee, schatjes,’ hij draaide zich om naar de twee meiden, ‘ik zou jullie nooit alleen ergens achterlaten. Helemaal niet als ik zelf ook verdwaald ben, want dan heb ik er niets aan om in m’n eentje te zijn en kan ik beter gezelschap hebben.’ Een overdreven knipoog volgde en Leonore en Thalisia schoten tegelijkertijd in de lach.
‘Ja, sure, slijmbal,’ zei Leonore hoofdschuddend.
‘Dan niet.’ Luke haalde zijn schouders op en pakte haar pols beet. ‘Hier het bos in, pas op.’

Ze moest ophouden met dat belachelijke gedoe constant.

Dat 'constant' vind ik er echt heel raar achter staan! Heb even zitten nadenken wat het zou kunnen zijn, maar kon zo snel geen initiatief bedenken... Dus aan jou wat je er mee doet

Verder is het weer leuk geschreven! (:

Thanks Arenda! Ik zal even kijken wat ik ermee doe (: en ik vind je onderschrift echt super <3

Enjoy!



‘Dan niet.’ Luke haalde zijn schouders op en pakte haar pols beet. ‘Hier het bos in, pas op.’ De anderen liepen gedwee achter hem aan, Leonore nog steeds met Luke’s hand om haar arm.
‘Weet je zeker dat we ergens uitkomen?’ vroeg Thalisia, terwijl ze wat takken uit haar gezicht hield.
‘Vast wel ergens,’ dacht Fabi.
‘Rustig maar, we zijn er bijna.’ Luke had zijn greep op haar pols verslapt en een rilling ging door Leonore heen. Hij voelde het ook. ‘Doe ik je pijn?’ vroeg hij geschrokken.
Ze schudde glimlachend haar hoofd. ‘Nee, ik heb het gewoon een beetje koud. Loop maar door.’ Ondanks haar geruststelling, liet hij haar hand los. Plotseling schoot hij in de lach.
‘Wat is er?’ vroegen Thalisia en Leonore precies tegelijk.
Hierop begonnen ze allevier te lachen.
‘Ik heb ook géén idee waarom ik je vastpakte, eigenlijk,’ zei Luke tussen een paar lachbuien door. ‘Ik wilde alleen aangeven dat we daar het bos in moesten, maar ik heb je niet losgelaten en ik weet niet waarom niet.’
De drie anderen lachten net zo hard met hem mee, want de situatie was wel een beetje belachelijk, hoewel ook deels gênant. Het was gek dat hij haar had vastgepakt en was vergeten los te laten, maar Leonore waagde het wel om dat voor zich te houden. Daarmee bracht ze alleen maar zichzelf en Luke in de problemen en daar had ze geen behoefte aan, want de kans was groot dat ze daardoor weer iets doms zei.

Ze liepen een paar minuten door, op een paar woorden na in volkomen stilte, tot Thalisia opmerkte: ‘Luke, is het lang geleden dat je hier bent geweest?’
Het duurde even voor het antwoord kwam. ‘Twee jaar, denk ik. Kan ook meer zijn.’
Abrupt stonden Thalisia en Leonore stil. Luke draaide zich verbaasd om. ‘We zijn er nog niet.’
‘Weet je überhaupt waar we zijn?’
Hij keek om zich heen. ‘Ja, ik denk het wel.’
‘Denk je het of weet je het zeker?’
Een stilte volgde. Leonore schoot in de lach. Op de drie vragende blikken, zei ze: ‘Mag Fabi alsnog onze redder spelen.’
De jongen schoot in de lach. ‘Ik voel me vereerd.’
‘Nee, ik weet best waar we zijn,’ zei Luke verontwaardigd. ‘Iets meer vertrouwen in mijn richtingsgevoel, alsjeblieft.’
Zijn drie vrienden lachten tegelijkertijd en met opgeheven hoofd liep de eerste verder. Niet veel later draaide hij zich met een enorme grijns op zijn gezicht om. ‘Ik wil niet lastig doen,’ begon hij trots, ‘maar kijk eens eventjes daar.’
Ze keken in de richting waarheen Luke wees. Het begon al aardig donker te worden in het bos, maar er viel duidelijk de vorm van een soort woonwagen te onderscheiden. Luke ging hen voor naar de ingang en gaf een ruk aan de deur, die piepend openging. Hij lachte. Binnengekomen zette hij de zaklampfunctie van zijn mobiel aan en zocht links in de hoek naar iets, waarna hij triomfantelijk met een campinglamp aan kwam zetten. Deze plaatste hij op de tafel, die in het midden van de woonwagen stond. Eromheen stonden aan twee kanten houten bankjes en met een grote grijns nam hij plaats op één van de bankjes. Thalisia schoof naast hem en Fabi en Leonore namen tegenover hen plaats. Na wat gepruts met de lamp, verlichtte een zwak schijnsel de kleine ruimte.
‘Ik heb het wel koud,’ zei Leonore.
‘Je hebt een vest mee,’ wees Luke, ‘je gaat niet mijn woonwagentje afkraken.’
‘Nee, meneer,’ antwoordde de blondine braaf.
‘Dus, hier ben je opgegroeid?’ vroeg Thalisia, met zo’n serieus gezicht, dat Luke haar verbaasd aankeek.
‘Nee, nee, joh, natuurlijk niet!’
Pas toen de andere drie begonnen te lachen, had hij door dat het een grap was. Zogenaamd verontwaardigd gaf hij Thalisia een speelse schouderduw.
‘Stelletje pestkoppen zijn jullie ook.’
Fabi haalde een reep chocola uit de zak van zijn trainingsjasje en veroverde daarmee prompt de harten van de meiden. Hij lachte om de gelukkige gezichten. ‘Ik heb niet gezegd dat ik het ga delen.’
‘Maar dat doe je wel,’ grijnsde Luke.
Fabi keek hen alledrie één voor één aan, waarbij zijn blik langer die van Leonore vasthield dan de bedoeling was. De blondine kon haar ogen niet van hem af krijgen, hij leek haar wel te hebben betoverd. Een moment lang leek de wereld stil te staan en was het net alsof alleen zij daar waren, alleen zij tweeën in een oude woonwagen in het bos. Zijn bruine ogen staarden in haar blauwe ogen, vonken flitsten over en weer, zonder dat er enige vorm was van lichamelijk contact. Wie er het eerst wegkeek, was Leonore niet duidelijk, maar op het moment dat ze Fabi niet meer aankeek, zag ze zijn ogen nog constant voor zich. Ze mompelde een bedankje toen hij haar een stukje chocola overhandigde, maar zorgde ervoor dat ze zijn blik ontweek. Ze was bang dat ze opnieuw zou worden betoverd door zijn ogen, en betrapt worden op iets wat ze zelf niet eens wilde erkennen, daar had ze geen zin in.
Vaag kreeg ze mee, dat Thalisia vertelde over haar zusje, en blijkbaar was het grappig, want Fabi en Luke grinnikten licht. Iets later stonden de jongens op, Leonore had niet helemaal door waarom, maar ze volgde Thalisia’s voorbeeld door gewoon te blijven zitten.
‘Je bent een beetje afwezig,’ merkte de brunette op.
‘Oh, ik? Ja, ik…’ De zin bleef in de lucht hangen.
‘Is er iets?’

Ja Leonore! Vertel het nu maar

LEONORE HARTJE FABI. <3

Hihi Marit, thanks(:

Ik weet op de een of andere manier geen diepe, uitgebreide reactie te geven. Maar ik lees mee, ik houd van dit verhaal en ik vind Fabi en Leonore samen - ook al zijn ze nog geen echt stel - echt heel schattig!

@NelevanHol & Arenda; thanks voor jullie reacties! Ik ben echt heel erg blij met jullie (:
@LittleLongboardGirl; aaawh, thanks! Het geeft niet dat je niet altijd een uitgebreide reactie weet te geven, hoor, ik vind het gewoon heel leuk om te lezen dat er mensen meelezen en ik ben altijd benieuwd wat ze van een bepaald iets vinden (:

Nieuw stukje, omdat ik me verveelde vandaag - haha.
Enjoy (:



‘Is er iets?’
Leonore schudde haar hoofd. ‘Nee, er is… niets.’
‘Zeker weten?’
Ze voelde Thalisia’s blik op haar gezicht en ontweek deze zorgvuldig. ‘Ja, alles goed. Wat doen de jongens?’
‘Die moesten pissen,’ grinnikte haar vriendin.
Verbaasd keek Leonore op, waarna ze in de lach schoot. Hoofdschuddend zei ze: ‘Typisch weer jongens. Als ze nou naar de wc gaan van te voren, maar nee hoor…’
Thalisia haalde lachend haar schouders op. ‘Het blijven jongens, hè. Ik wens je nog veel sterkte als je nog met ze opgescheept blijft zitten. Hoelang blijf je op La Luna?’
De blondine haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet, eigenlijk. Officieel blijven we nog een week of zo, zoiets in elk geval. Maar Shannon en ik willen graag nog wat langer blijven.’
Het duurde even voor haar vriendin reageerde. ‘Waarom wil je blijven?’
Leonore verschoot half van kleur, stotterde moeilijk: ‘Ja, ik…’
Thalisia schoot in de lach. ‘Het was niet verwijtend bedoeld, hoor. Ik vroeg het me gewoon af. Ik ben nu een paar weken geweest en heb alles wel weer gezien. Volgend jaar kom ik wel weer.’
De blondine kalmeerde en glimlachte licht. ‘Ik vind het gewoon zo gezellig hier. Ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt, en…’ Ze zweeg even. ‘Ik heb hier meer vrienden dan thuis. Thuis is gewoon zo… thuis? Ik geniet liever nog even op La Luna, want straks komt er weer een jaar met genoeg stress en dingen. Dus vandaar.’
‘Oké, dat mag.’ De brunette knikte. ‘Ik vroeg het me alleen af. Heb je niemand of niets dat je mist?’
‘Oh, ja, dat wel. Ik heb een hele goede vriendin, Carlijn, die mis ik wel. En het lijkt me heerlijk om weer in mijn eigen bed te duiken, maar dat weegt niet op tegen de voordelen hier.’ Ze glimlachte. ‘En ik ga iedereen veel te veel missen als ik weg ben.’
‘Je gaat niet naar de andere kant van de wereld,’ lachte Thalisia.
‘Nee, dat klopt.’
‘En lang leve social media, je bent echt niet zomaar van ons af.’
Daar had Leonore nog helemaal niet aan gedacht. ‘Gelukkig maar, dat scheelt inderdaad.’
‘En,’ vulde Thalisia aan, ‘ik hoorde Lorenzo praten over een eindfeest. Soort van barbecue-achtig strandfeest moet het worden, geloof ik. Maar dat mag je nog niet verder vertellen, want ik heb het per ongeluk opgevangen en niets is nog zeker.’
‘Ja? Goh, leuk zeg!’ De blondine werd direct enthousiast. ‘Nou, dan hoop ik dat het doorgaat, dat zou wel echt leuk zijn! Maar dan kom jij toch ook wel, hè? Als je kan.’
‘Ik weet nog niet. Eerst maar eens kijken of ik kan, inderdaad. En dan is het nog de vraag hoe ik hier kom, want even heen en weer doe je zo een dag over.’
Leonore trok een spijtig gezicht. ‘Daar had ik nog helemaal niet over nagedacht. Nou ja, dat zien we tegen die tijd dan wel.’
Ze knikte. ‘Precies, daar ga ik me nu nog niet druk over maken. Oh, luister maar, daar zijn de jongens alweer.’
Er klonk inderdaad gestommel buiten de woonwagen. Niet veel later verscheen Luke in de deuropening.
‘Eigenlijk was het heel onverantwoordelijk om ons als twee meiden hier alleen achter te laten, hè,’ plaagde Leonore, die zichzelf weer had gevonden na haar gesprekje met Thalisia.
De jongens keken verbaasd op. Daar hadden ze blijkbaar niet over nagedacht.
‘We hebben wel deze kant op gekeken,’ grijnsde Luke.
De anderen schoten in de lach. ‘Nee, dat is heel veilig,’ vond de blondine, ‘want als er iets gebeurd was, was jij binnen drie seconden bij ons, natuurlijk.’
‘Even afknijpen,’ grapte Fabi.
Thalisia draaide met haar ogen. ‘Laten we het ergens anders over hebben,’ verzuchtte ze quasi-geïrriteerd. ‘Faab, had jij een kaartspel mee?’
Het verbaasde Leonore hoeveel Thalisia mee kreeg zonder dat ze echt nadrukkelijk aanwezig was. Ze had oog voor details en zag meer dan iedereen dacht. Zo had ze blijkbaar op de heenweg een kort gesprek meegekregen tussen Fabi en Luke, waarin de eerste vertelde dat hij een kaartspel in zijn broekzak had gedaan.
‘Ja, klopt. Potje Pesten?’
‘Wie ga je pesten?’ lachte Luke.
Leonore slikte even, maar besloot toen dat ze zich niet kinderachtig zou gedragen. Het was belachelijk om dit te associëren met haar verleden. Ze had immers wel vaker een potje pesten gespeeld? Waarom zou dit anders zijn, alleen omdat dit met vrienden was?
‘Als je mij maar niet pest,’ besloot ze ook mee te grappen.
‘Ik zou jou nooit pesten,’ glimlachte Fabi, terwijl hij haar in haar ogen keek. Het was als grap bedoeld, maar op het moment dat hun ogen elkaar kruisten, wist Leonore dat hij het ook serieus bedoeld had. Hij zou haar nooit pesten. Daar was ze van overtuigd.
‘Gelukkig maar,’ glimlachte ze. Ze sloeg haar ogen neer en friemelde met haar vingers aan haar haar. Pas toen Luke de kaarten begon te verdelen, keek ze weer op. Heel even keek ze Fabi recht aan, maar met ingehouden adem richtte ze haar blik op Luke’s vingers. Ze wilde niet toegeven aan alles wat ze voelde als haar blik die van Fabi kruiste. Ze wilde niet zien wat hij met haar deed. Ze wilde niets van dat alles. Ze wilde gewoon genieten van de tijd die ze met deze vrienden doorbracht, zonder te hoeven denken aan wat voor gevoelens voor wie dan ook.
‘Jij begint,’ knikte ze naar Thalisia.

Ik mag van mezelf maar twee stukjes per dag lezen, omdat ik anders niet ga leren maar:
+1 lezer

Wanneer zal één van de twee de eerste stap zetten?

Als ze nou naar de wc gaan van te voren,

Van tevoren (:

Fabi, vraag haar gewoon verkering.xdddd Of als ze niet te hard van stapel willen lopen, ga met haar uit. (aa).

Daar ben ik weer een keertje! (:
En nu weet ik weer niets zinnigs te zeggen -_-
Alleen dat je weer eens goed geschreven hebt, ik zit al bijna weer in de -zomer-vakantiesfeer...

Ik moet zeggen,
ik ben nog lang niet up to date maar ik vind het nu al geweldig haha!

Haaaalloo lezers, ik heb weer een nieuw stukje!
@Dreamrose; jaaaa, nieuwe lezer, welkom! Waar ben je nu ergens met lezen? Wauw, wat een zelfdiscipline, haha, twee stukjes per dag (: Dankjewel voor je reactie!
@NeleVanHol; misschien wel eerder dan je denkt, haha, we'll see! Dankje voor je reactie
@Arenda; thaaanks! <3
@Anneke; jaaa, leuk om weer van je te horen! Zit de sfeer er nog goed in? Ik wil zelf ook graag weer zomervakantie, haha. Bedankt voor je reactie! (:

Gaat het verhaal niet te snel/te langzaam trouwens?

Ben benieuwd wat jullie ervan vinden (:



De verdere avond verliep gezellig. Luke zat op zijn praatstoel en ook Thalisia kwam wat losser, nu ze met een klein groepje waren. Leonore zelf was ietwat afwezig, waar ze zichzelf aan ergerde, en Fabi was – zoals altijd – wat introvert.
‘Hé, hebben jullie dat nieuwe meisje ook gezien?’ begon Luke op een gegeven moment.
‘Sophie?’ vroeg Thalisia.
De blonde jongen knikte. ‘Ja, wat een vreselijk wicht is dat zeg! Ze was nog geen tien minuten op de camping, of iedereen wist al wie en hoe ze was. Haar hobby’s, ex-vriendjes en beste vriendinnen zijn uitgebreid besproken en we weten precies wat voor make-up ze gebruikt en hoe ze haar haar het liefste heeft.’
Leonore schoot in de lach bij het horen van Luke’s opsomming. ‘Je hebt blijkbaar goed opgelet.’
‘Ze heeft het me goed ingeprent,’ bromde hij.
De meiden barstten beiden in lachen uit.
‘Klinkt als een perfect meisje voor jou,’ grapte Fabi. ‘Lekker dominant.’
‘Ja,’ Luke knikte sarcastisch met zijn hoofd, ‘een beetje té, als je het mij vraagt.’
‘’t Is ook nooit goed,’ zuchtte Leonore quasi-vermoeid.
‘Je bent te kieskeurig,’ vond ook Thalisia.
‘Hé, hé, dat heb ik nooit gezegd!’ Luke stak afwerend zijn handen in de lucht.
‘Daar komt het wel op neer.’
‘Ben je niet minder om.’
Thalisia en Leonore vulden elkaar aan en schoten in de lach om Luke’s beteuterde gezicht. Hij wist blijkbaar niet meer wat hij terug moest zeggen en hield wijselijk zijn mond.
‘Hé, ik wil de pret niet bederven, maar het is ruim na twaalven. Het maakt mij niet uit, maar Thalis, ik weet niet hoelaat jij morgen naar huis gaat…?’ kwam Fabi er tussendoor.
De brunette trok een spijtig gezicht. ‘Ja, sorry, ik denk dat het wel verstandig is om nu naar huis te gaan. We gaan zo tegen het begin van de middag weg, maar voor die tijd moet alles opgeruimd en klaar zijn, dus dat wordt geen uitslapen voor mij. Maar jullie mogen natuurlijk hier blijven, ik red me prima zelf.’
Drie stemmen tegelijk protesteerden tegen dit laatste.
‘We laten je sowieso niet alleen teruggaan,’ zei Luke namens hen alledrie.
Leonore glimlachte. ‘Je zou de weg toch niet terug vinden in het donker, dus gids Luke is natuurlijk onmisbaar.’
‘Precies,’ bevestigde deze. Met een schuin oog keek hij naar Leonore en Fabi. ‘Wat doen jullie?’
De twee leken allebei te twijfelen.
‘Denk je dat je de weg terug vindt?’ vroeg Thalisia aan Fabi. Deze knikte zonder te aarzelen.
‘Nou, dan is dat geregeld.’
Luke stond op en liep richting de deur. ‘Kom Thalis, ik breng jou naar huis en Fabi en Leonore komen zo zelf wel. Ik ben bij La Copa of bij de speeltuin, als jullie me zoeken.’
De brunette stond ook op. ‘Ik zie jullie morgen nog wel even, ik kom nog afscheid nemen. Welterusten alvast!’
‘Doeidoei,’ groetten de twee.
Luke en Thalisia verlieten al pratend de woonwagen en hun stemmen stierven langzaam weg. Stilte overheerste de ruimte en Leonore zat te bedenken wat ze kon vertellen, toen Fabi zijn zwijgen doorbrak.
‘Dat hadden ze snel bedacht.’
De blondine keek verschrikt op. ‘Wat bedoel je?’ Ze vond dat ze belachelijk op Fabi reageerde, maar op één of andere manier leek ze niet meer normaal te kunnen doen in zijn buurt.
‘Ons met z’n tweeën hier achterlaten,’ was zijn snelle antwoord.
Ze knikte even, moest nog wennen aan zijn directe manier van spreken. Zijzelf draaide altijd overal omheen, maar hij zei gewoon wat hij bedoelde.
‘Of was je liever meegegaan?’
Even aarzelde ze. ‘Als jij de weg terug kunt vinden, heb ik er niets tegen om hier nog even te blijven,’ probeerde ze er zo luchtig mogelijk uit te laten komen.
‘Natuurlijk kan ik dat,’ antwoordde hij. Een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘En anders blijven we hier tot Luke ons komt ophalen. Toevallig heb ik daar ook weinig op tegen.’
Ze keek naar zijn gezicht om te zien of hij dat meende, maar zijn ogen schitterden plagerig. ‘Ontspan eens even, joh. Ik bijt niet.’
Glimlachend keek ze hem aan. ‘Sorry, ik weet niet precies wat ik heb vanavond.’
‘Je lijkt een beetje zenuwachtig.’
‘Oh, goh.’ Ze wilde iets interessants zeggen, maar de woorden kwamen niet uit haar mond, daarom sloot ze hem maar weer en keek de andere kant op.
‘Hé, wat ik nog wilde vragen...’ begon Fabi langzaam, terwijl hij haar blik probeerde te vangen. Vragend keek ze op. ‘Wat is dat tussen jou en Lorenzo?’
‘Oh, dat.’ Leonore glimlachte, deze vraag was makkelijk te beantwoorden. Geen vraag over diepe geheimen of intieme gevoelens, gelukkig. ‘Niets. Of in elk geval, we hebben niets bijzonders ofzo. We kunnen het gewoon goed met elkaar vinden.’ Even aarzelde ze of ze eraan zou toevoegen dat hij als een grote broer voor haar voelde, maar ze zweeg.
‘Oh, oké. Jullie hebben dus geen… relatie?’
Leonore schudde licht glimlachend haar hoofd. ‘Nee. Hoezo?’ Ze verbaasde zich over zijn nieuwsgierigheid – of was het interesse? – en probeerde te bedenken wat zijn belang hierbij zou kunnen zijn.
Hoewel hij deze vraag waarschijnlijk wel verwacht had, had hij er niet direct een antwoord op. ‘Heb je met iemand anders een relatie?’ was zijn tegenvraag.
De blondine was even beduusd, maar herstelde zich snel. ‘Dat is geen antwoord.’

JIJ MOET HIER HEEL SNEL EEN STUK AAN TOEVOEGEN.

Ik heb alles bijgelezen
Schijnbaar heb ik geen zelfdicipline, want 2 stukjes per dag is niet gelukt haha, ik ging over op 1 blz per dag

Ik vind wel dat je een beetje snel gaat, maar het is meer dat er heel veel gebeurd in een korte tijd, en dat is best verwarrend, ook omdat het veel verhaallijnen zijn door elkaar. Dan moet ik weer ff denken van wat vind Leonore van wie,

Maar dat is mijn mening, en ik moet toegeven dat ik niet zo goed in onthouden ben als ik niet alles doorlees zoals ik een boek, haha.

Snel verder <3

Marit, ga NU verder! Of anders... Gnagna

Je post zeker niet te snel, ik zou eerder zeggen te langzaam, want soms ben ik niet meer mee en moet ik dan stukken ernieuw lezen omdat het al te lang was geleden.
Dus ik zou zeggen HEEEEL snel verder.
Ben benieuwt naar vervolg tussen leonora en fabi
xx

Wauw heb alles weer bijgelezen, en nog steeds vind ik het een geweldig verhaal.

De klik tussen fabi en Leonore vind ik nu wel leuk !!

Nu hopen dat je snel verder gaat want ik ben heel erg benieuwd !

X

Sunaiina

Wauw, iedereen bedankt voor de reacties!
@Delphine; ik bedoelde niet zozeer hoeveel stukken ik post, maar de verhaallijn zelf Ik kan helaas niet sneller posten, want ik heb het superdruk met school.

Komende tijd zal ik niet heel veel posten denk ik, want er komt een toetsweek aan en daarna is het volledige focus op mijn examens!

Speciaal voor jullie een nieuw stukje, ik heb het niet gecheckt verder, dus er kunnen foutjes enzo in staan, ik hoor het wel (: Enjoy!



Hoewel hij deze vraag waarschijnlijk wel verwacht had, had hij er niet direct een antwoord op. ‘Heb je met iemand anders een relatie?’ was zijn tegenvraag.
De blondine was even beduusd, maar herstelde zich snel. ‘Dat is geen antwoord.’
‘Dat ook niet.’
De twee keken elkaar aan en schoten in de lach. ‘Eerst jij,’ vond Fabi, maar Leonore schudde nadrukkelijk haar hoofd.
‘Nee, ik vroeg het eerst.’
Het was een tijdje stil. Ze keken elkaar aan, tot Fabi op een gegeven moment bedachtzaam knikte. ‘Je bent koppig.’
‘Just like you,’ was haar antwoord. Ze was blij dat ze weer iets van haar normale reactie-vermogen terug had gevonden.
Hij grijnsde. ‘En bijdehand. Daar hou ik wel van.’
‘Dat is nog geen antwoord op mijn vraag,’ hield Leonore stug vol.
‘Omdat je veel met hem omgaat en ik benieuwd was of jullie wat hadden. Jouw antwoord.’
‘Nee.’
Fabi schoot in de lach om haar snelle en korte antwoord en ook Leonore kon een glimlachje niet onderdrukken.
‘Zou je het wel willen?’ was zijn volgende vraag.
Nu kwam hij op gevaarlijk terrein. Als ze ‘ja’ zou zeggen, zou zijn volgende vraag zijn ‘met wie?’. Als ze ‘nee’ zou zeggen, was haar kans bij hem ook verkeken. Allebei de antwoorden waren dus onhandig.
‘Hangt er vanaf,’ zei ze diplomatiek. Voordat hij verder kon gaan, vroeg ze: ‘Waarom ben je zo geïnteresseerd in mijn mogelijke relaties?’
Hij ging iets verzitten, zodat hij haar recht aan kon kijken. Hierbij belandde zijn hand op haar arm, waar hij hem liet liggen, haar nog steeds aankijkend. Hij peilde of ze daar iets tegen had, maar toen Leonore haar arm niet wegtrok, ging zijn hand verder naar beneden, langs haar pols. Zijn ogen waren nog steeds op haar gezicht gericht; zij keek naar zijn hand, die nu de hare vastpakte.
‘Misschien ben ik niet alleen in je relaties geïnteresseerd,’ zei hij zacht.
Bij het horen van zijn stem keek ze op, maar direct daarna sloeg ze haar blik weer neer. ‘Waarin dan nog meer?’
Hij antwoordde niet direct. Zijn vinger streek zacht over haar hand en Leonore hield haar adem in. Ze keek naar de beweging die zijn hand maakte, heen en weer. Bijna leek ze in trance, tot hij – bijna onhoorbaar – antwoord gaf.
‘In jou helemaal.’
Ze durfde bijna niet op te kijken, bang om het moment te verpesten. Voor ze echter kon zeggen wat zij voelde, of zelfs maar kon reageren, was de intieme sfeer weg. Zijn telefoon maakte een akelig luid geluid in de stilte die dat moment had overheerst.
Hij mompelde een binnensmondse ‘sorry’ en pakte zijn telefoon op. Na een paar woorden verdween zijn telefoon weer in zijn broekzak. Op haar niet-gestelde vraag antwoordde hij: ‘Ralph.’
Meer uitleg gaf hij niet, en Leonore had geen zin om ernaar te vragen, dus het bleef een tijdje stil. De spanning tussen de twee was voelbaar aanwezig, maar het voelde niet goed om over belangrijke dingen te praten, dus niet lang daarna stond Fabi op.
‘Laten we Luke gaan vergezellen.’
Leonore knikte alleen, opgelucht door deze perfecte gelegenheid om uit de gespannen sfeer te ontsnappen. Fabi deed nog een poging om iets van de stemming te herstellen, maar het was tevergeefs.

De weg terug naar de camping was lichtelijk ongemakkelijk. De twee zwegen het grootste deel van de route, en op de camping aangekomen, deelde Leonore direct mee dat ze moe was en ging slapen. De jongens wensten haar welterusten en met een dubbel gevoel stapte de blondine die nacht in haar tentje.
Had Fabi haar nu een verpakte liefdesverklaring cadeau gedaan? Ze wist het niet. Bedoelde hij dat hij haar beter wilde leren kennen? Of vatte ze dat verkeerd op en wilde hij gewoon dat ze hem moest vertrouwen als vriend? Of misschien wel allebei, misschien wilde hij haar beter leren kennen om zo goede vrienden te worden, net als ze met Lorenzo was.
Ze zuchtte. Was Carlijn maar hier. Carlijn snapte haar veel beter dan ze zichzelf snapte. Zij zou al lang door hebben wat er speelde en wat Fabi vond. Leonore zelf kreeg daarvan vrij weinig mee, omdat ze haar eigen gevoelens voor Fabi niet eens op een rijtje kreeg.
Nog een diepe zucht volgde. Ze pakte haar telefoon, zag dat het ruim een uur na middernacht was, en stuurde Carlijn een kort berichtje.
‘Ik heb je nodig, was je maar hier.’

Leuk stukje!! Eindelijk komt er schot in de zaak!
Ik heb niet meteen spellingsfouten gevonden
Meer meer meer!

Ze was blij dat ze weer iets van haar normale reactie-vermogen terug had gevonden.

reactievermogen. (:

Leuk stukjeee ;D
Stomme Ralph.

Eindelijk... Goedzo Fabi! (:

Wel stom dat er nou altijd weer iets tussendoor moet komen. Nog zieliger voor Leonore. Die weet nou helemaal niet meer wat ze nou van Fabi vindt... ^^
Maar je beschrijft dat moment echt goed. Keep it up! (:

Heel erg bedankt voor de reacties iedereen!
Komende weken ben ik druk met examens en examentraining en leren, dus verwacht niet teveel!

Maar nu wel een stukje (:



Hoofdstuk 21

ZATERDAG
Aan alle leuke dingen komt een eind. Zo liep ook deze vakantie ten einde, met nog slechts een week te gaan. Leonore en Shannon hadden hun ouders op verschillende manieren te kennen gegeven dat ze graag nog langer zouden blijven, maar toestemming hadden ze nog niet. De meiden zaten er best over in, want als ze niet langer zouden blijven, zou dat betekenen dat hun laatste week op de camping aanbrak. De laatste zaterdag, laatste keer knutselen met de kleine Nina, laatste keer bingo doen in de kantine. Bij alles waar ze mee bezig waren, vroegen ze zich af of het de laatste keer zou zijn, of dat er misschien een kans was dat ze langer zouden blijven.
Leonore werd gek van zichzelf. Doordat ze zo aan het piekeren was, kwam ze aan genieten bijna niet toe. Nadat ze die zaterdagochtend met Nina had geknutseld, en daarbij Fabi had ontweken, liep ze na de lunch vrolijk La Copa binnen. Ze plofte neer op één van de barkrukken en keek haar favoriete barjongen glimlachend aan.
‘Zeg het maar,’ knipoogde deze.
‘Ik wil graag een date,’ verkondigde Leonore. Ze hield haar gezicht in de plooi toen het zijne in een grote glimlach vertrok.
‘Dat kan geregeld worden. Kost wel wat.’
Leonore beet op haar wang om haar lachen in te houden. ‘Kan me niet schelen, zeg maar.’
‘Het kost tijd. Een heleboel ook. Wat wil je doen?’ Hij had zijn theedoek naast zich neer gelegd en boog zich naar haar voorover.
‘Ik dacht meer aan een verrassing van jouw kant,’ zei de blondine.
Hij knikte. ‘Dat dacht ik al ja. Vanavond? Alleen wij tweeën?’
Ze bevestigde dit met een korte hoofdknik.
‘Hoelaat zal ik je op komen halen?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Maakt me niet uit, doe maar wat. Als ik maar van tevoren weet hoe laat.’
‘Komt goed, komt goed,’ glimlachte hij. Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak tevoorschijn en keek niet veel later op, met een enorme frons op zijn gezicht.
‘Something wrong?’ vroeg Leonore.
Hij trok even een spijtig gezicht. ‘Niet iets om je zorgen over te maken.’
‘Vertel.’
Het bleef even stil. Lorenzo hielp een klant die aan het andere eind van de bar om een drankje vroeg en kwam daarna weer terug.
‘Ik zou vanavond met Arne afspreken, was ik helemaal vergeten.’
‘Oh. Jammer,’ verzuchtte Leonore.
Hij knikte. ‘Ja, zullen we dan volgende week doen?’
‘Ik weet niet of ik er dan nog ben.’
‘Oh ja, je zou deze week misschien weg, toch?’ Hij fronste zijn voorhoofd.
‘Ja.’ De blondine zuchtte. ‘En ik heb er echt geen zin in.’
Lorenzo legde even zijn hand op de hare. ‘Het komt goed, Le, echt waar.’
Ze keek even dankbaar naar hem op.
‘Ik vraag Arne wel of hij het oké vindt als je ook meegaat. Of wil je dat niet?’ Hij peilde haar reactie.
Ze aarzelde niet lang. ‘Vorige keer was het gezellig… Denk je dat Arne er problemen mee heeft?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Geen idee, ik bel hem zo direct. Wil je nog iemand meenemen? Daphne of zo?’
Leonore schudde twijfelend haar hoofd en Lorenzo lachte. ‘Jaja, je wil gewoon met twee jongens tegelijk daten, hè?’
De blondine verschoot van kleur, terwijl de jongen voor haar haar grijnzend aankeek.
‘Geef niet, hoor, ik snap het wel.’
‘Nee, ik…’
Lorenzo’s ogen schitterden plagerig. ‘Niet zo happen, schat, ik bel Arne gelijk wel even, dan weet je waar je aan toe bent.’
Hij voegde de daad bij het woord en niet veel later praatte hij in zijn telefoon. Leonore draaide zich om en keek in gedachten verzonken de ruimte rond. Het was niet zo dat ze Daphne per se niet mee wilde hebben, maar ze had meer zin in een avondje gek doen met de jongens. Jongens doen nooit zo moeilijk en zeuren niet zo, dacht ze licht glimlachend. Bovendien zou Daphne alleen maar meer hoop krijgen op een relatie met Lorenzo als ze haar nu mee zou vragen, en Leonore wilde haar die valse hoop besparen.
‘Vanavond half negen hier, Leonore, zorg maar dat je er bent.’ Zijn warme stem haalde haar uit haar gedachten.
Ze draaide zich weer om. ‘Hij vindt het goed?’
‘Jazeker. En nu heb je twee mannen die je drankjes willen betalen, dus je kan je portemonnee zéker weten thuis laten.’ Hij knipoogde.
Leonore schoot in de lach. ‘Slijmbal. Pas maar op, zo begon je broer ook.’ Ze kende hem inmiddels goed genoeg om te weten dat hij zulke opmerkingen kon hebben.
‘Ik stop al, ik stop al.’ Hij hief afwerend zijn handen omhoog.
De blondine grijnsde zelfvoldaan. ‘Zo krijg ik je dus stil, ik vergelijk je gewoon met Valerio.’
Hij stak quasi-arrogant zijn neus in de lucht. ‘Ik ga weer aan het werk.’
Ze lachte hoofdschuddend en stond op. ‘Ik ga al, rustig maar. Ik zal eens kijken of er nog iets te beleven valt hier.’
‘Tot vanavond,’ glimlachte Lorenzo, terwijl hij zijn hand kort opstak als groet toen zij het gebouwtje uitliep.

Leuk stukje!
Ik stel me al vanalles voor... Arne en Leonore die het goed kunnen vinde maar wat dan met Fabi?
Afwachten hoe het avondje verloopt Meer

Dankjewel voor je reactie NeleVanHol! hihi - eerst de rest van de dag nog maar eens afwachten, he ^^
Anneke en Arenda bedankt voor de likes (:

Ben benieuwd wat jullie vinden!


Leonore liep wat rond over de camping, toen ze besloot naar het sportveld te gaan. Ze hadden niets afgesproken als groep, maar het was zeer waarschijnlijk dat er daar wel mensen te vinden waren. Het was niet zo overdreven warm als het de afgelopen dagen geweest was, maar de zon maakte dat het een aangename temperatuur was. Met andere woorden: het was het perfecte weer om lekker te sporten.
En inderdaad, het sportveld werd intensief gebruikt die zaterdagmiddag. Leonore bekeek vluchtig of ze mensen kende, en als dat het geval was, wat ze aan het doen waren. Ze zag Daphne zo gauw niet, maar Fabi en Luke stonden in het volleybalveld. Na een korte aarzeling – ze was de vorige avond immers nog niet vergeten – stapte de blondine hun kant op. Toen ze dichterbij kwam, zag ze ook waarom ze Daphne niet eerder had gezien: de brunette krabbelde net weer overeind. Blijkbaar had ze een duik gemaakt om een bal te redden, maar was dat flink mis gegaan, want ze lag gierend van het lachen op de grond en leek niet meer overeind te kunnen komen. Het werkte ook niet echt mee dat Luke haar elke keer als ze bijna stond weer omver duwde, waardoor Daphne uiteindelijk onder het gras en slap van het lachen telkens weer op de grond belandde.
Leonore grinnikte bij dit beeld en voegde zich bij een paar mensen die naast het volleybalveld zaten en aan het kletsen waren. Ze herkende Sylvani, die zat te praten met een blond meisje dat ze nog niet eerder had gezien.
Ze plofte naast hen neer. ‘Hoi.’
‘Hai,’ reageerde Sylvani poeslief. Leonore werd er gek van dat ze zo ontzettend wisselvallig was, maar probeerde haar ergernis te verbergen.
‘Jou ken ik nog niet, volgens mij,’ zei ze tegen het andere meisje.
De aangesproken persoon bekeek haar eerst van top tot teen, glimlachte toen verwaand en stak haar hand uit. ‘Hoi, ik ben Sophie.’
Wat beduusd stelde Leonore zichzelf voor. Dit was dus die Sophie, die Delano zo mooi op zijn nummer zette. Dat deed haar herinneren dat ze Arne vanavond moest vragen waar die ruzie over ging. In gedachten zetten ze het op een post-it-papiertje.
Het meisje leek wel behoorlijk arrogant, zo op het eerste gezicht. Meer aandacht dan deze vier woorden werd er niet aan haar verspild, want algauw praatten Sophie en Sylvani weer verder. Ze leken elkaars gelijke te hebben gevonden in het bekritiseren van de spelers op het volleybalveld, niet alleen hun manier van spelen, maar vooral hun uiterlijk en kledingstijl.
Leonore hield haar mond, had geen zin om de meiden aan te vullen of terecht te wijzen. In plaats daarvan richtte ook zij zich op de jongeren die aan het volleyballen waren, en daarbij op één persoon in het bijzonder. Hij trok direct haar aandacht. Niet om zijn veel te knappe verschijning of zijn fantastische manier van spelen. Het was gewoon zijn hele doen, gewoon wie hij was. Het onderwerp van haar gedachten keek haar kant op en zijn gezicht vertoonde zowaar een glimlachje toen hij haar in beeld kreeg. Ze glimlachte voorzichtig terug. Hun oogcontact duurde niet lang, want Daphne sloeg de bal weer op en hij moest zich concentreren op het spel.

Een tiental minuten later was het spel afgelopen. Daphne kwam op haar afgestormd en plofte naast haar neer, met haar rug naar Sophie en Sylvani toegekeerd.
‘Zo, pff, het is toch altijd vermoeiender dan ik van tevoren bedenk,’ verzuchtte ze, terwijl ze haar bruine lokken achter haar oren streek.
Leonore glimlachte. ‘Je hebt tenminste weer bewogen vandaag, bekijk het positief.’ Fabi kwam aangelopen en stak zijn hand even op. De blondine glimlachte even toen hij langs liep. Ze verwachtte dat hij wel bij hen zou komen zitten, maar hij liep samen met Luke weg.
‘Wat zit jij te kijken?’ vroeg Daphne achterdochtig. Ze keek over haar schouder, draaide met haar ogen en keek weer terug. ‘Nee, serieus? Wie van de twee?’
Ze wilde verdergaan, maar Leonore maande haar dat ze stil moest zijn en gebaarde naar de twee meiden achter hen. Ze had geen zin in geroddel van die twee. Direct stond de brunette op.
‘Goh, Leonore, ik heb plotseling zo’n zin om een stukje te lopen. Kom.’ Ze trok haar vriendin omhoog, die niet anders kon dan meelopen. Sylvani en Sophie keken niet op of om, maar toch wachtte Daphne met haar brandende vraag, tot ze flink wat uit de buurt waren gelopen.
‘Vertel op, Luke of Fabi?’
Leonore schoot even in de lach om het van nieuwsgierigheid bijna uit elkaar spattende gezicht van haar vriendin, maar daar nam Daphne niet genoegen mee.
‘Nou?’
‘De laatste,’ antwoordde Leonore uiteindelijk, na enige stilte.
Het duurde nog even voor het tot Daphne doordrong, maar toen zette ze grote ogen. ‘Oh my… Fabi?’

FABI FABI FABI FABI.
Hartje Leonore. ^^

Snel verder Marit, ben heel benieuwd wanneer die nu eindelijk wat krijgen! Als ze überhaupt iets krijgen...